Ένα sms από τη Λέρο

«Αυτές οι νησίδες, αυτές οι δομές σήμερα κινδυνεύουν να συνθλιβούν, στα γρανάζια μιας απάνθρωπης γραφειοκρατικής κρεατομηχανής. Μαζί τους κινδυνεύουν τόσο οι φιλοξενούμενοι όσο και οι οικοδεσπότες. Οι μεν ζητούν να φύγουν, οι δε ζητούν απαντήσεις. Τι να τους πούμε; Ένεκα η ανάγκη;» 

του Πέτρου Κατσάκου

Το μήνυμα της συντρόφισσας από τη Λέρο ήταν μικρό σε όγκο αλλά τεράστιο σε περιεχόμενο. «Καλησπέρα, Πέτρο. Σου θυμίζω περσινές στιγμές. Καταφέραμε με απίστευτη δουλειά και με κινητοποίηση αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο να φτιάξουμε δύο εξαιρετικές δομές... και δεν τις θέλουνε. Ειδικότερα για το ΠΙΚΠΑ, που έχει αποσπάσει τον θαυμασμό όλων, δεν έχει ακόμη υπογραφεί η απόφαση αναγνώρισής του ως δομής φιλοξενίας ευάλωτων ομάδων, παρ' όλο που εμείς με 24ωρη δουλειά κάθε μέρα φιλοξενούμε και φροντίζουμε οικογένειες και ασυνόδευτα ανήλικα. Φοβάμαι ότι θα τα κλείσουν όλα εκτός από τα στρατόπεδα και τα κρατητήρια».

Τη Ματίνα την γνώρισα πολύ πριν οι προσφυγικές ροές στο Αιγαίο βρουν θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία των οκτώ. Την γνώρισα σε μια εποχή που ακόμα και οι πιο κινηματικοί της πρωτεύουσας είχαν πέσει με τα μούτρα στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και δεν προλάβαιναν να καταπιαστούν με κάτι μουσκεμένα από τη θάλασσα παιδιά που λίγα λίγα έβγαιναν στις ακτές των νησιών. Το προσφυγικό δεν είχε γίνει ακόμη κρίση. Ούτε ανθρωπιστική ούτε πολιτική. Κι όμως κάποια παιδιά κυκλοφορούσαν από τότε ξυπόλητα και πεινασμένα στη Λέρο.

Η Ματίνα μου θύμισε τη λεζάντα της φωτογραφία αυτού του παιδιού:

«Καλώς ήρθες στη χώρα μου.

Καλώς ήρθες στη Λέρο.

Μακάρι να βρεις εδώ όσα έχασες στον τόπο σου.

Η Συρία σε έδιωξε.

Δεν σου αξίζουν κι άλλα συρματοπλέγματα,

Αμυγδαλέζες και κλουβιά

Λέρος 24/3/2015»

Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε. Τα μουσκεμένα παιδιά πολλαπλασιάστηκαν. Κάποια χάθηκαν στην πορεία. Πολλά και πολλοί άλλαξαν από τότε. Ένεκα η ανάγκη. Δημοψηφίσματα, συμφωνίες, διασπάσεις, εκλογές, ξανά συμφωνίες. Η Ματίνα δεν άλλαξε. Και πολλές ακόμα Ματίνες έμειναν πιστές σε αυτά για τα οποία πάλευαν από τότε. Με προσωπικό κόστος. Με κοινωνικό ρίσκο. Κόντρα στη γραφειοκρατία. Κόντρα στην ξενοφοβία. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Πολύ πριν πλακώσουν οι επαγγελματίες του είδους στο νησί. Πολύ πριν αρχίσουν οι επισκέψεις των επισήμων. Διεκδίκησαν χώρους και τους κέρδισαν. Τους διαμόρφωσαν, τους εξανθρώπισαν, τους έντυσαν με αξιοπρέπεια. Κέρδισαν ένα ένα όλα τα στοιχήματα που έβαλαν με τη συνείδησή τους. Δημιούργησαν νησίδες ασφάλειας και ανθρωπιάς μέσα στο ίδιο τους το νησί πολύ πριν τους ανακαλύψουν οι εμπνευστές των Νόμπελ, πολύ πριν αρχίσουν οι μετρήσεις για την ιδεολογική καθαρότητα της αλληλεγγύης. Αυτές οι νησίδες, αυτές οι δομές σήμερα κινδυνεύουν να συνθλιβούν, στα γρανάζια μιας απάνθρωπης γραφειοκρατικής κρεατομηχανής. Μαζί τους κινδυνεύουν τόσο οι φιλοξενούμενοι όσο και οι οικοδεσπότες. Οι μεν ζητούν να φύγουν, οι δε ζητούν απαντήσεις. Τι να τους πούμε; Ένεκα η ανάγκη;

 https://left.gr