Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Αρλεκίνοι στο δρόμο με το χρέος

Όταν η WSJ συγκρούεται με ΤΑ ΝΕΑ και ο Άδωνις με τον Αβραμόπουλο, ποιον θα πιστέψεις;
του Νίκου Μωραΐτη
Η αλήθεια είναι ότι οι τεχνικές παράμετροι μίας συμφωνίας είναι τέτοιες και τόσες που δύσκολα μπορεί να τις καταλάβει ένας μη εξειδικευμένος πολίτης και να κρίνει αν τελικά η συμφωνία είναι καλή, κακή ή μέτρια.
Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος προς την κατανόηση: Πες μου ποιον πιστεύεις να σου πω τι είσαι.
ΤΑ ΝΕΑ γράφουν: «Η νύχτα που τα έδωσαν όλα», εννοώντας ότι η Ελλάδα ξεβρακώθηκε στο Eurogroup.
H Wall Street Journal γράφει: «Τσίπρας, ο μεγάλος νικητής του Eurogroup».
Ο νεοδημοκράτης Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει: «Φιάσκο. Ο Τσακαλώτος έδωσε ρολόι και πήρε κομπολόι».
Ο επίσης νεοδημοκράτης Δημήτρης Αβραμόπουλος δηλώνει: «Είναι θετικό το αποτέλεσμα του Eurogroup, άνοιξε μία νέα περίοδος».
Δεν βάζω κανέναν κυβερνητικό ή φιλοκυβερνητικό στη σύγκριση, από αυτούς που πανηγυρίζουν. Μόνο αντιπάλους. Όταν διαφωνούν οι αντίπαλοι, τότε μοιάζει πιο κοντά η αλήθεια.
Είναι γνωστό ότι καθένας επιλέγει την αλήθεια που τον βολεύει.
Πολλοί ήθελαν να χάσει η κυβέρνηση τη μάχη, πολλοί… έγκριτοι, φερέγγυοι αναλυτές προσπαθούν να παραστήσουν τώρα, εκ των υστέρων, ότι την έχασε. Δικαίωμά τους. Απλώς, ας γνωρίζουν όλοι οι επιλογές τους έχουν ονοματεπώνυμο.
Αν αποφασίζουν να αναμασούν τα λόγια του αρλεκίνου, ας γνωρίζουν ότι βλέπουμε πως είναι του αρλεκίνου τα λόγια αυτά που αναμασούν. Καμία σοβαρότητα. Καμία γραβάτα στη θέση της. Μόνο σερπαντίνες.
Διότι υπάρχει η εκδοχή που λέει ότι, μόλις ρυθμιστεί το χρέος, ο Τσίπρας θα φορέσει γραβάτα, αλλά υπάρχει και η άλλη: ότι μέχρι να φτάσουμε στη ρύθμιση του χρέους, πολλές γραβάτες θα έχουν γίνει ρόμπες.
altsantiri

Το νέο αφήγημα…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς αριστερή παρένθεση …
Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ δικαίωσε το νέο αφήγημα,γελοιοποίησε την Αντιπολίτευση και έδωσε στον Α.Τσίπρα τη δυνατότητα να κυβερνήσει όσο…θέλει, υπό την προϋπόθεση ότι οι επόμενες κινήσεις θα διέπονται από στρατηγική ανασυγκρότησης με τεχνική χειρουργικής ακρίβειας…
Η Αθήνα κέρδισε στις Βρυξέλλες τρία στα τρία:
  • Την πολυπόθητη αξιολόγηση ώστε να αυτενεργήσει με πρωτοβουλίες και νομοθετήματα που να έχουν άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνία.
  • Γενναία χρηματοδότηση με περισσότερα από «ζεστά» 30  δισ. συνολικά που θα επιτρέψουν μια πρώτη κίνηση της πραγματικής οικονομίας, μετά από τουλάχιστον πέντε χρόνια στασιμότητας.
  • Την πρώτη μεγάλη επιτυχία σε ο,τι αφορά το στρατηγικό της στόχο για ελάφρυνση του χρέους που αποτελεί και προσωπικό στοίχημα του ίδιου του Αλ.Τσίπρα. Δεν είναι μακριά ο καιρός που οι εταίροι χοροστατούντος του Σοϊμπλε, απέκρουαν με βδελυγμία ακόμη και την παραμικρή νύξη για το χρέος… Αλλάζουν και οι καιροί, όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί και έτσι είδαμε τον Γερούν Νταϊσελμπλουμ να ψελλίζει για πρώτη φορά, την απαγορευμένη λέξη ελάφρυνση … Τα ύστερα του κόσμου…
Ο Σόϊμπλε και οι φίλοι του μπορεί να πέτυχαν το  χρήσιμο συμβιβασμό με το ΔΝΤ, που εμφανίζεται να μένει τόσο όσο για να σωθούν τα προσχήματα και να μη γίνει κραυγαλέα η πολιτική ήττα του πεισματάρη γέροντα, αλλά το ΔΝΤ μένει μέχρι να φύγει, στα μέσα του Φθινοπώρου…
Η κυβέρνηση  δικαιωμένη ως προς τη διαπραγματευτική της τακτική αλλά και ως προς την επιθετική της στάση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κέρδισε περισσότερα από όσα προσδοκούσε, με κόστος ιδεολογικές υπερβάσεις και επιλογές συχνά ασύμβατες με το χαρακτήρα της Αριστεράς…
Όμως το ισοζύγιο ανάμεσα στην αναγκαιότητα του ρεαλισμού και στην επιθυμία για ανατροπή, δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη την πιο αποκρουστική συνθήκη που έχει βιώσει η χώρα μετά τον πόλεμο: Το καθεστώς αποικίας το οποίο επέβαλε πριν από έξη χρόνια η συμμορία του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου…
Η κυβέρνηση κέρδισε από τη συμφωνία ικανό πολιτικό χρόνο, ο οποίος μπορεί να αποβεί ιδιαιτέρως γόνιμος,εάν αξιοποιηθεί καταλλήλως…
Γνωρίζει καλά ότι η «φιλικότητα» των δανειστών έχει αναγωγές κρίσιμες, περίπλοκες και πολυπαραγοντικές, οι οποίες συνιστούν μια εύθραυστη ισορροπία, ανάμεσα στο ενδεχόμενο brexit, την κατάσταση εξέγερσης στηΓαλλία, τις εκλογικές αναμετρήσεις στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, την καταλυτική δυναμική του προσφυγικού, την ακροδεξιά έκρηξη στην Ευρώπη, τις διαταραγμένες σχέσεις με την Τουρκία και τον μείζονα παράγοντα των γεωπολιτικών ανακατατάξεων …
Οι Ευρωπαίοι  για λόγους ευνόητους και αυτονόητους για όλους- πλην των Κούληδων που δεν βλέπουν και ούτε πρόκειται να δουν την πολιτική τύφλα τους- δεν ήθελαν καμία εκκρεμότητα με την Ελλάδα σ’ αυτή τη φάση, γι αυτό της πρόσφεραν δωράκια…
Οι συγκυρίες αλλάζουν όμως και ο χρόνος μέχρι τον Οκτώβρη, οπότε αναμένεται η επόμενη αξιολόγηση, είναι ελάχιστος…
Το πολιτικό πλεονέκτημα που αποκόμισε η κυβέρνηση από τη συμφωνία, μπορεί να αποδειχθεί αρκετά βραχύβιο, εάν δεν ανατοκιστεί σε άμεσο χρόνο, με στοχευμένες ρυθμίσεις στην πραγματική οικονομία και ακόμη πιο στοχευμένες παρεμβάσεις με όρους κοινωνίας και προοδευτικό πρόσημο… Από χθές …
Αλλιώς το τενεκεδάκι που επικαλέστηκε ο Ευκλ.Τσκαλώτος, θα τσουλάει όλο και πιο κάτω στο διάδρομο που άνοιξε στο Γιούρογκρουπ…
altsantiri

Πόσο δίκιο είχε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης;



του Κώστα Ζαχαριάδη*
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ακτινοβολούσε τις αξίες της δημοκρατίας, της ειρήνης, του ανθρωπισμού, των κοινωνικών ελευθεριών και του πολιτικού πλουραλισμού. Ο διανοούμενος, ο πολιτικός, ο Πολίτης της Ευρώπης υπήρξε προσωπικότητα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς. 
Ο Παπαγιαννάκης ήταν ένα υπόδειγμα σύγχρονου αριστερού ηγέτη. Ένα φρέσκο, πλούσιο μυαλό, ένας άνθρωπος της κινηματικής δράσης από το παγκόσμιο μέχρι το τοπικό επίπεδο, ένας ακομπλεξάριστος συλλογικός άνθρωπος, ένας αδιάλλακτος δημοκράτης, ένας εμπνευσμένος ρήτορας που πάντα αναζητούσε την πρωτοτυπία για να κάνει τον λόγο του κρουστικό. Ήταν έτοιμος να πειστεί αν τα επιχειρήματα ήταν τεκμηριωμένα, απεχθανόταν τις βεβαιότητες, τα δόγματα και τις μοναδικές αλήθειες. Ήταν ο μάγος των επιχειρημάτων. Ο Παπαγιαννάκης, μαζί με άλλους, άνοιξε δρόμους, διαμόρφωσε καθοριστικά την ευρωπαϊκή, οικολογική, προγραμματική φυσιογνωμία του ΣΥΝ. Τον τιμούμε και τον ευχαριστούμε γι' αυτή του την πολύτιμη παρακαταθήκη.
            Η παρέμβασή του στην Ευρωβουλή χαρακτηρίστηκε από την προσπάθειά του να προωθηθεί η δημοκρατική - πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. Μέσα σ' αυτόν τον ορίζοντα προώθησε τη συνεργασία με ευρωβουλευτές από άλλες ευρωομάδες, απέδειξε ότι η Ευρωβουλή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άθροισμα εθνικών εκπροσωπήσεων, αλλά ως δυναμικό πεδίο του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου. Πόσο δίκιο είχε!
            Μίλησε για την περιβαλλοντική κρίση. Ενέταξε την οικολογία στον πολιτικό και προγραμματικό λόγο της ανανεωτικής Αριστεράς από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όχι ως μια απλή παράμετρο αλλά ως δομικό συστατικό της πολιτικής εκφώνησης του ΣΥΝ.Πόσο δίκιο είχε!
            Προειδοποίησε εγκαίρως για την "εκρηκτική αντίφαση"και τη στρεβλή αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και του ευρώ. Ανέδειξε τη θεσμική και πολιτική ανεπάρκεια της Ε.Ε. και πρότεινε την ισχυρή πολιτική – δημοκρατική ενοποίησή της, για να μπορεί να αντιμετωπίζει με όρους πολιτικής, και όχι εκβιασμών της αγοράς, τα οικονομικά ζητήματα και διλήμματα.
Πόσο δίκιο είχε!
            Επέμενε σταθερά ότι η Αριστερά δεν μπορεί να περιορίζεται στην καταγγελία και να αποτελεί μόνο δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά πρέπει να έχει προγραμματικές προτάσεις και πολιτικό σχέδιο.Πόσο δίκιο είχε!
            Μίλησε για την παγκοσμιοποίηση ως τάση αναπόφευκτη στον σύγχρονο κόσμο, η οποία, κατά την άποψή του, έπρεπε να συντελεστεί με όρους πολιτικής και δημοκρατικής διεύθυνσης, και όχι αποκλειστικά οικονομικούς. Αφουγκράστηκε τον παλμό του alterglobal κινήματος, μπολιάστηκε απ' αυτό και το μπόλιασε με τις ρηξικέλευθες ιδέες του. Ήταν βαθιά κινηματικός, αλλά δεν χάιδευε τα κινήματα.Μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε για τη μεγάλη αναγκαιότητα των θεσμικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για να γίνει η Ευρώπη, πιο διαφανής, πιο δημοκρατική, πιο συνεκτική. Πόσο δίκιο είχε!
            Στάθηκε εξαρχής και αταλάντευτα ενάντιος στη μεγάλη ολυμπιακή φιέστα της μίζας και του μπετόν "Αθήνα 2004". Έγραφε στις 5 Σεπτεμβρίου 2004: "Θα ακολουθήσουν μέρες λιτότητας, με τόσα χρήματα που ξοδεύτηκαν, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε οργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες [...] το γιγάντιο κόστος έχει σχέση με την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος [...] τεράστια η ανισορροπία που έφερε στην περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα”.Πόσο δίκιο είχε!
            Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας άνθρωπος του διαλόγου και της σύνθεσης, δεν είχε στον πυρήνα της θέσης του θέσφατα σαν αυτά που συχνά ορθώνουν τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους της Αριστεράς. Δεν απαιτούσε τον σεβασμό ωστόσο τον κέρδιζε με την πρώτη επαφή. Οραματιζόταν την Αριστερά να παίξει ρόλο, να μην κάθεται στη γωνία ή στον καναπέ της, αφιέρωσε όλη του την ενέργεια από τα χρόνια της ΕΔΑ μέχρι το τέλος της ζωής του σε αυτή την ιστορική επανίδρυση της ελληνικής Αριστεράς.Ήταν κοσμοπολίτης όχι στην «μπουρζουαζική» εκδοχή της πλούσιας ζωής, των ακριβών ρούχων και των δεξιώσεων, αλλά στην αντίληψη της πραγματικότητας και ιδιαίτερα στην ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη. Αποτέλεσε πρωτοπόρο της ιδέας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς απέναντι στον απομονωτισμό και την περιχαράκωση, έδωσε επιχειρήματα στη σκέψη όλων όσοι πιστέψαμε στην ανάγκη μιας σύγχρονης Αριστεράς, δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του πεφωτισμένο καθοδηγητή, ήταν όμως για τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς ένα φωτεινό παράδειγμα λόγων και έργων, μα πάνω απ' όλα αντίληψης.
            Υπήρξε ένα καινοτόμο ριζοσπαστικό πνεύμα, που, κόντρα στο ρεύμα, έθετε κριτικά και ανατρεπτικά ερωτήματα για τα πάντα. Οπαδός του ορθού λόγου, που δεν φοβόταν να συνδιαλλαγεί με πάθος και χωρίς ταμπού με κάθε φίλο και αντίπαλο. Εχθρός της «στρεψοδικίας» και αντίπαλος της λήθης και της παραπλάνησης, που γεννά «πατροκτόνους και μητροκτόνους που ζητούν την επιείκεια του δικαστηρίου λόγω ορφάνιας». Μας λείπει ο Παπαγιαννάκης... Δεν πρόλαβε να δει την Ευρώπη και την Ελλάδα της κρίσης, δεν πρόλαβε να μας αναλύσει το φαινόμενο, δεν πρόλαβε να μας δώσει τη «μεγάλη εικόνα»... Δεν πρόλαβε κι άλλα πολλά…
            Αν κάτι χαρακτήριζε τον Μιχάλη, αυτό ήταν η αντισυμβατική για ενεργό πολιτικό, συνέπεια της δράσης, της σκέψης και της στάσης. Δεν του ταιριάζουν αγιογραφίες και εργαλειοποιήσεις, δεν θα το ήθελε και ο ίδιος. Υπήρξε ο ορισμός του αντιοπορτουνιστή πολιτικού. Ακόμα και οι λαθεμένες επιλογές και τοποθετήσεις, που θα μπορούσες να του χρεώσεις, αντιστοιχούσαν και υπηρετούσαν την κεντρική επιλογή του, την υποστήριξη από την αριστερά, των αξιών του δυτικού πολιτισμού, του διαφωτισμού, της δημοκρατίας σε βάθος και σε όλα τα επίπεδα…
* Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι Διευθυντής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ
http://left.gr

Ποιος πρωθυπουργός, ποιος Πρόεδρος Δημοκρατίας, ποια Βουλή; Η Τσατάνη μόνο



Ζούμε μοναδικές στιγμές οι οποίες αν δεν σχετίζονταν με την παραθεσμική λειτουργία τμήματος της Δικαιοσύνης, θα μπορούσαν να είναι επιθεώρηση.
Γράφει ο Φέλιξ
Η Εισαγγελέας Γεωργία Τσατάνη, που αναστάτωσε την Ελλάδα και τη Δικαιοσύνη με τους χειρισμούς στην υπόθεση Βγενόπουλου, αναγόρευσε τον εαυτό της σε πρώτη εξουσία. Αρνείται να καταθέσει στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και ζητά αν θέλουν οι βουλευτές να πάνε στο γραφείο της. Το επιχείρημά της είναι πως μετά από την αξιολόγηση που κάνει, θεωρεί πως η ίδια ως Δικαστική Εξουσία, είναι πάνω από αυτή που δίνει το Σύνταγμα στη Βουλή.
Η Ελλάδα ανακαλύπτει πως ανάμεσα στις άλλες εξουσίες, πρώτη είναι αυτή της Τσατάνη. Μια Εισαγγελέας Εφετών, ελεγχόμενη μάλιστα για τη δράση της, ξεφτιλίζει τη Βουλή και το Σύνταγμα, αναγορεύοντας τον εαυτό της από κρινόμενο και απολογούμενο σε υπερεισαγγελέα. Μια έννοια πάνω από Πρωθυπουργούς, Προέδρους και Επιτροπές.
Όχι, η κυρία Τσατάνη δεν πιστεύει ξαφνικά πως είναι ο Έλληνας Ναπολέοντας, πως το κράτος είναι αυτή. Δεν πρόκειται για παρεκτροπή και υπερφίαλη συμπεριφορά. Η Τσατάνη είναι σε αδιέξοδο γιατί πρέπει να καταθέσει στην Επιτροπή δημόσια, μπροστά στους βουλευτές αλλά και την κοινωνία που θα παρακολουθεί. Ξέρει πως δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτό και θα συνθλιβεί από την ίδια την παράθεση των νόμων που ισχύουν και έπρεπε να εφαρμόσει. Έτσι παράγει μια πρόκληση, όπως έκανε και με την κλήση για να καταθέσει στην πειθαρχική έρευνα εναντίον της. Ξέρει πως η Βουλή δεν μπορεί να ανεχθεί μια τέτοια προκλητική ενέργεια, να διασυρθεί από αυτόν που πρέπει να απολογηθεί στην πραγματικότητα. Έτσι με αυτή την πρόκληση αποφεύγει τη δημόσια κατάθεση που θα είναι καταστροφική.
Αντ’ αυτής, ελπίζει πως θα κληθεί να καταθέσει ο Βγενόπουλος, ο οποίος χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί σε νόμους αφού δεν είναι εισαγγελέας, θα μιλήσει για χάρη της, όπως έκανε και στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε.
Ο Μάκης Βορίδης, προσπάθησε στην προηγούμενη συνεδρίαση της Επιτροπής της Βουλής να υπεραμυνθεί της θέσης να μην ζητηθεί η δικογραφία Βγενόπουλου και ταυτόχρονα προσπάθησε να εμφανίσει το θέμα που έχει προκύψει με την Τσατάνη ως μια διαμάχη στη Δικαιοσύνη. Ο επίλογος του Βορίδη, ήταν ο πρόλογος γι’ αυτό στο οποίο προχωρά η Τσατάνη, την απαξίωση και την πρόκληση. Όχι, η Τσατάνη δεν είναι τρελή, πουλάει νομική τρέλα. Το ερώτημα είναι αν θα την αγοράσει το θεσμικό όργανο που λέγεται Βουλή.
ΥΓ: Η σοβαρότητα πάντως που επιδεικνύει η Τσατάνη, αποδεικνύει και τη σοβαρότητα των χειρισμών της στην υπόθεση Βγενόπουλου.

koutipandoras

Το χαλί της Ευρώπης



του Παντελή Μπουκάλα

«​Αναστεναγμοί ανακούφισης στην Ευρώπη για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία»; Εύκολος ο λόγος. Ατολμος όμως, αναντίστοιχος στην οξύτητα των πραγμάτων. Αυθόρμητη και λογική είναι βέβαια η χαρά που τελικά, χάρη στις επιστολικές ψήφους, δεν επικράτησε ο ακροδεξιός υποψήφιος και προσφυγοδιώκτης Νόρμπερτ Χόφερ αλλά ο Αλεξάντερ φαν ντερ Μπέλεν, υποψήφιος των Πράσινων και γιος προσφύγων. Ο οικολόγος υποψήφιος νίκησε –αν είναι νίκη το 50% συν κάτι ελάχιστο– με τη βοήθεια όλων των δημοκρατών. Η συστράτευσή τους πάντως δεν είχε τον θεαματικό χαρακτήρα που είχε στη Γαλλία το 2001, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε φτάσει πολύ κοντά στον προεδρικό θώκο, για να ηττηθεί τελικά από τον Ζακ Σιράκ.

Ούτε η ισχνή διαφορά των 31.026 ψήφων ούτε η μεγάλη απήχηση του αντιμεταναστευτικού FPO στην εργατική τάξη και στα φτωχότερα στρώματα επιτρέπουν ενθουσιασμούς. Δεν τους επιτρέπει άλλωστε ούτε το ότι συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες έχουν ήδη ενστερνιστεί την περί τειχών ακροδεξιά ρητορική ούτε το προηγούμενο της Γαλλίας. Ολα αυτά έδωσαν το δικαίωμα στον επικεφαλής του FPO, τον Χάινς Κρίστιαν Στράχε, να απειλεί λέγοντας πως «αυτή είναι μόνο η αρχή». Η ήττα του λεπενικού Εθνικού Μετώπου το 2001, ακριβώς επειδή ήταν συγκυριακή και όχι ιδεολογική, θεμελιωμένη στην αριθμητική και όχι στην πολιτική, δεν ανέκοψε την πορεία του. Κι όσος αέρας έλειπε από τα μαύρα πανιά του, βρέθηκε το 2011, όταν ο Σιράκ κρίθηκε ένοχος για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και κατάχρηση εμπιστοσύνης την περίοδο 1990-1995, ως δήμαρχος του Παρισιού. Η φθορά και η διαφθορά του πολιτικού συστήματος, και η παγερή αδιαφορία του για μια στοιχειώδη αυτοκάθαρση, ωφελούν πάντα όσους παριστάνουν τους ανιδιοτελείς πατριώτες και τους αντισυστημικούς, ενώ δεν είναι παρά εμποράκοι της φιλοπατρίας και εργαλεία του βαθύτερου συστήματος. Το ξέρουμε αυτό και από τους δικούς μας χρυσαυγίτες, το παράρτημα των οποίων στην Κύπρο κατάφερε να εκλέξει δύο βουλευτές, αφού πρώτα άλλαξε όνομα.

Και των Αυστριακών ακροδεξιών η άνοδος επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί τεχνικά, όχι ιδεολογικά. Αυτό όμως όχι μόνο δεν απέφερε την πολιτική ήττα τους, αλλά τους έκανε να νιώθουν δικαιωμένοι, θύματα του «ευρωπαϊκού κατεστημένου». Θυμίζω τις κυρώσεις που είχε επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση στην Αυστρία το 2001, όταν οι ακροδεξιοί του FPO –με αρχηγό τον Γιορκ Χάιντερ, που δεν δίσταζε να εκφράζει τον θαυμασμό του για τη «σωστή πολιτική του Γ΄ Ράιχ στην απασχόληση»– είχαν σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα. Οι διεθνείς αντιδράσεις οδήγησαν τελικά σε νέες εκλογές, στις οποίες το FPO έχασε σημαντικό μέρος της δύναμής του. Προσωρινά όμως, όπως αποδείχτηκε. Γιατί τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται όταν τα κρύβουμε με ένοχη βιασύνη κάτω από το χαλί· όταν δεν τολμούμε καν να τα ονομάσουμε. 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Φωνάζει ο κλέφτης...



ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΤΣΑΚΟΥ
Είναι φορές που βάζεις το χέρι στη φωτιά πως η κοινή, η απλή, η απλούστερη λογική έχει μετακομίσει προ πολλού από τον τόπο ετούτο. Και το βάζεις με κάθε σιγουριά το χέρι σου στη φωτιά για την πιστοποιημένη και απύθμενη υποκρισία που βασιλεύει στη σφαίρα της πολιτικοδημοσιογραφικής μας πραγματικότητας καθώς χρειάζεται να καταναλώνεις χρόνο και χώρο για να εξηγήσεις τα αυτονόητα και να αντιπαρατεθείς με την εξαχρείωση της προπαγάνδας που ανακάλυψε την εγκαθίδρυση «του πελατειακού κράτους» με αφορμή την υποχρέωση του υπ. Παιδείας να προχωρήσει σε «εξετάσεις πιστοποίησης για όσους έχουν εντοπιστεί στο Δημόσιο με παράτυπους τίτλους σπουδών, αφού σύμφωνα με υψηλόβαθμη πηγή τα περιστατικά που χρήζουν επανεξέτασης ξεπερνούν τις 2,5 χιλιάδες». Αυτή λοιπόν η είδηση μεταφράστηκε ως «καραμπινάτη παρανομία διά των εξετάσεων».
Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχή μήπως και βγάλουμε άκρη με τους εξαγριωμένους και τους εξαχρειωμένους. Η επίμαχη υπόθεση αφορά δημοσίους υπαλλήλους για τους οποίους το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης επισημαίνει σε πόρισμά του πως υπάρχουν ενδείξεις για διορισμούς με χρήση παράνομων τίτλων σπουδών. Παράνομων και όχι αποδεδειγμένα πλαστών.
Ας κάνουμε αυτή την επισήμανση μιας και στην πορεία μπορεί να μας φανεί χρήσιμη, αφού διαφοροποιεί τις ύποπτες περιπτώσεις των «παράνομων τίτλων σπουδών» από αυτές που εντοπίζονταν για παράδειγμα ανάμεσα σε διοικητές νοσοκομείων που διορίζονταν επί Άδ. Γεωργιάδη χρησιμοποιώντας ανύπαρκτους και πλαστούς τίτλους σπουδών.
Δεν μιλάμε για πλαστά πτυχία πανεπιστημιακών σπουδών μιας και κάποιοι έσπευσαν να δημιουργήσουν μέχρι και μαϊμού γιατρούς στα νοσοκομεία, αλλά για απολυτήρια από ιδιωτικά Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια από τα οποία σπούδασαν και αποφοίτησαν οι κάτοχοί τους και κατόπιν τωρινών ελέγχων κρίθηκαν ότι λειτουργούσαν παράνομα με συνέπεια να κρίνοντα άκυροι όλοι οι τίτλοι σπουδών που εξέδιδαν.
Μετά από καταγγελίες της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας και τη διεξαγωγή ελέγχου, οι Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης ζήτησαν από το υπουργείο Παιδείας να ελεγχθούν όλοι οι τίτλοι, ακόμη και πριν από το 2004, και να δώσουν εξετάσεις όλοι οι κάτοχοι των πλαστών και παράνομων τίτλων προκειμένου να λάβουν νόμιμο απολυτήριο. Τι πιο απλό, τι πιο δίκαιο και πιο νόμιμο;
Υπάρχουν υπόνοιες για έναν υπάλληλο ότι μπήκε στο Δημόσιο χωρίς να σκαμπάζει γρυ από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μιας και το πιστοποιητικό το «αγόρασε» από το παραμάγαζο της ιδιωτικής εκπαίδευσης της γειτονιάς του. Τον καλείς και του ζητάς να σου δουλέψει πάνω σε ένα excel. Τα καταφέρνει; Έχει καλώς και επιστρέφει στην δουλειά του. Δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα; Τον στέλνεις σπίτι του ή όπου ο νόμος προβλέπει. Τόσο απλά, τόσο δίκαια και τόσο νόμιμα.
Και μετά άσε τους «εξαχρειωμένους» αρθρογράφους να σκούζουν για το εμμονικό υπουργείο που πάει να τινάξει στον αέρα τα ιερά και τα όσια της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μιας και τα περί «πελατειακού κράτους» θα τα έχει πάρει ήδη ο άνεμος και θα τα έχει πάει να συναντήσουν τον περί επανεξέτασης τίτλων σπουδών Νόμο Γιαννάκου, που κάποιοι τον έθαψαν σχεδόν μια δεκαετία στα βάθη των γαλαζοπράσινων υπουργικών αρχείων, αλλά αίφνης ξύπνησαν και προσπαθούν να θυμηθούν τι παραμάγαζα εμπορίας τίτλων σπουδών εξέθρεψαν τόσα χρόνια με το πολιτικό αζημίωτο.
LEFT

Τα «πλαστά πτυχία» και οι κραυγές των κλεφτών



Του Niko Ago
Πάνω κάτω, η θεωρία είναι κάπως έτσι: «όσοι έχουν πλαστά πτυχία και έχουν προσληφθεί στο Δημόσιο, η κυβέρνηση θα τους νομιμοποιήσει». Άρα, «ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει απατεώνες». 
Και είναι μια θεωρία που με θέρμη και «ουρλιαχτά», πάντα στα πλαίσια της επιθυμίας για «μεταρρυθμίσεις» την υποστηρίζουν οι… θιασώτες του νόμου και της τάξης. Και της ηθικής, βεβαίως βεβαίως. Και, ως γνωστόν, οι ως άνω αναφερόμενοι, ανήκουν, εννοείται, στις «πολιτικές παρθένες» της Ελλάδας, τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι το 2015. Το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Που για το θέμα αυτό, δεν γνωρίζουν κάτι, τώρα το μάθανε από το Πρώτο Θέμα (τυχαία) και λογικά, φωνάζουν. Εσείς, όμως, τι λέτε, γνωρίζουν κάτι; Πριν δούμε, τι λέει η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας και ποια είναι η πραγματικότητα, να πούμε πως οι άνθρωποι που κατέχουν τα πτυχία, φυσικά και δεν είναι απατεώνες. Τέτοιοι είναι οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΤΕΕ που τους «άρμεξαν» οικονομικά, δίνοντάς τους πτυχία που δεν τα αναγνώριζε το κράτος και έπρεπε να περάσουν ξανά από εξετάσεις. Πράγμα που θα γίνει με τόσα χρόνια καθυστέρηση, επειδή το κράτος, οι … «πολιτικές παρθένες» που λέγαμε, ξέχασε(;) να το πράξει όταν έπρεπε.
Λέει η ανακοίνωση: «Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, μελετά με προσοχή το σοβαρότατο ζήτημα των πτυχίων Ιδιωτικών ΤΕΕ για την περίοδο 2004-2008. Τα πτυχία αυτά χορηγήθηκαν από σχολές ιδιωτικής εκπαίδευσης οι οποίες έκλεισαν μετά από τη διαπίστωση σωρείας παραβάσεων και ατασθαλιών.
Σύμφωνα με το άρθρο 24 του ν.3577/2007 (Α΄ 130) επί υπουργίας Μ. Γιαννάκουτα πτυχία των μαθητών Ιδιωτικών ΤΕΕ που τους αφαιρέθηκε η άδεια λειτουργίας λόγω των παραπάνω διαπιστωμένων παρανομιών θα έπρεπε να χορηγηθούν εκ νέου κατόπιν ειδικών πτυχιακών εξετάσεων.
Οι εξετάσεις αυτές δεν έγιναν ποτέ, με ευθύνη των Υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων πριν τον Ιανουάριο του 2015. Το ίδιο διάστημα οι επιτήδειοι ιδιοκτήτες σχολείων και οι άλλοι εμπλεκόμενοι που είχαν οργανώσει μια κερδοφόρα βιομηχανία «πιστοποίησης προσόντων», είτε διέφυγαν τις κυρώσεις του νόμου λόγω παραγραφής είτε καταδικάστηκαν σε ελαφριές ποινές.
Για εννέα ολόκληρα χρόνια από την περίοδο εκείνη με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν ελήφθη και καμία ρύθμιση δεν εφαρμόστηκε με συνέπεια το πρόβλημα να έχει μετατραπεί ατύπως σε κοινωνικό σύμπτωμα μιας σιωπηρής ανοχής.
Αντίθετα, οι Υπουργοί Παιδείας των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑπραγματοποίησαν ενδελεχείς ελέγχους μέσω των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης για το σύνολο των Ιδιωτικών ΤΕΕ της χώρας και εντόπισαν όλα τα Ιδιωτικά ΤΕΕ, στα οποία σημειώθηκαν αντίστοιχες παρατυπίες που εμπίπτουν στις διατάξεις του άρθρου 24 του ν.3577/2007.
Ο πρώην Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλος, διαβίβασε τα στοιχεία των καταγγελιών της ΟΙΕΛΕ στο Σώμα Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης και σύμφωνα με το πόρισμα (328/Α/2015) του Σώματος προτάθηκε στο Υπουργείο Παιδείας η τροποποίηση της παρ. 2 του άρθρου 24 του ν. 3577/2007, έτσι, ώστε, να καλύπτει κάθε μη σύννομη περίπτωση λειτουργίας ιδιωτικών ΤΕΕ ή χορήγησης πτυχίου χωρίς χρονικό προσδιορισμό.
Σύντομα, θα κατατεθεί προς ψήφιση διάταξη, η οποία θα διευρύνει το χρονικό διάστημα εφαρμογής του νόμου (θα καταργηθεί ο χρονικός περιορισμός 2004-2008), και θα υλοποιηθεί η σχετική πρόταση του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης.
Ύστερα από την ψήφιση της ανωτέρω διάταξης, ο Υπουργός Παιδείας θα εκδώσει Υπουργική Απόφαση, η οποία θα καθορίζει τις λεπτομέρειες για τη συμμόρφωση προς τα προβλεπόμενα από το ν. 3577/2007″, καταλήγει η ανακοίνωση. Ενδιαφέρουσα επίσης είναι και αυτή η είδηση, από το 2014.
Διαβάστε το με προσοχή, για να έχετε καλή εικόνα. Νόμος του 2007, της κυβέρνησης της ΝΔ, δεν εφαρμόστηκε ΠΟΤΕ. Ούτε από τη ΝΔ μέχρι το 2009. Ούτε από το ΠΑΣΟΚ, μέχρι το 2011. Ούτε από την κυβέρνηση- μαριονέτα του Παπαδήμου, μέχρι το 2012. Ούτε από την κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2015. Κι επειδή θα εφαρμοστεί ο δικός τους νόμος, θα περάσουν δηλαδή από ειδικές πτυχιακές εξετάσεις, ανέβηκαν στα κάγκελα. Το «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης», σε πλήρη εφαρμογή. Και οι κλέφτες, μπορούν να γραφτούν κι εκτός εισαγωγικών.
altsantiri

Κοάσματα


Βάτραχος

του Τάσου Παππά
Μεγάλη συζήτηση περί εθνικής αξιοπρέπειας στη δημόσια σκηνή. Ξαφνικά διάφοροι, με αφορμή το Ταμείο, ανακάλυψαν έντρομοι ότι υπάρχει απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κατάσταση πρωτοφανής -όπως λένε- στη διαδρομή του ελληνικού κράτους. Είναι ανιστόρητοι; Σίγουρα όχι. Απλώς κάνουν αντιπολίτευση, και μάλιστα στην πιο λαϊκιστική εκδοχή της.
Αυτοί που υποστηρίζουν ότι έχουν θέσει στόχο ζωής να ξεπαστρέψουν τον λαϊκισμό, μετέρχονται μέσα που θα ζήλευαν ακόμη και οι κορυφαίοι του είδους. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο λαϊκισμός γενικώς και αορίστως, αλλά ο αριστερός λαϊκισμός -έτσι βαφτίζουν οτιδήποτε δεν εντάσσεται στο λιπαρό συναξάρι τους.
Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω στην Ιστορία, για να θυμίσει στη Δεξιά το αλήστου μνήμης «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» και την εποχή που κουμάντο έκαναν οι πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα, οι οποίοι διόριζαν κυβερνήσεις, ανέτρεπαν πρωθυπουργούς, δημιουργούσαν κόμματα-σφήνες, για να εμποδίσουν τη δυναμική της Αριστεράς, καθοδηγούσαν το παρακράτος και οργάνωναν πραξικοπήματα -κοινοβουλευτικά και στρατιωτικά.
Αν ξεκινήσεις την «περιοδεία» σου στο παρελθόν πολύ αργότερα, τότε δηλαδή που η χώρα εντάχθηκε στην ΕΟΚ, οφείλεις να παραδεχτείς ότι η συμμετοχή (εθελοντικά) σε μια συλλογικότητα συνεπάγεται εκχώρηση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας. Το ίδιο συνέβη και με την ένταξη στην ΟΝΕ.
Και για τις δύο στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές δεν ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός.
Επιπλέον, κι αυτό είναι το σοβαρότερο, οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες της Ελλάδας από το 1980 έχουν βαριές ευθύνες, επειδή επέτρεψαν να αφανιστεί ο -έτσι κι αλλιώς αδύναμος- δευτερογενής τομέας και να συρρικνωθεί δραματικά ο πρωτογενής, παρά το γεγονός ότι οι επιδοτήσεις έπεφταν βροχή, μόνον που αντί να πάνε σε παραγωγικές δραστηριότητες, χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστούν τα πελώρια πελατειακά δίκτυά τους και να συντηρηθούν εύκολες και σχετικά αδάπανες καλλιέργειες που είχαν φάει προ πολλού τα ψωμιά τους.
Το αποτέλεσμα ήταν μια χώρα που παράγει κυρίως υπηρεσίες, με πρωτιές στην Ευρώπη στα ελεύθερα επαγγέλματα, με το υψηλότερο ποσοστό μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων και απολύτως εξαρτημένη από τις εισαγωγές: από τις πρώτες ύλες και τον κεφαλαιουχικό εξοπλισμό μέχρι τα βιομηχανικά προϊόντα και τα είδη διατροφής. Πρόκειται για την επιτομή της αναιμικής ανάπτυξης.
Η κρίση του 2008 κατέδειξε πόσο ευάλωτο είναι αυτό το οικονομικό μοντέλο. Αψευδής μάρτυρας τα μνημόνια, που είναι η αποθέωση της σκληρής επιτροπείας. Ή, όπως το λέει με μελαγχολική διάθεση ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης:  («Εφ.Συν.», 21/5/2016).
Ακόμα και αν καταρρεύσει το ευρώ, εμείς θα... μείνουμε στο ευρώ. Θα το σφίγγουμε στη χούφτα μας. Η μοίρα μας είναι δεμένη μαζί του. Δεν μπορούμε να φύγουμε, δεν ορίζουμε την τύχη μας μένοντας.
Ιδού, λοιπόν, το επίτευγμα των κομμάτων που σήμερα σκούζουν. Μια χώρα σε κατάσταση διαρκούς αιχμαλωσίας.

Ανάγωγα

Ας συντονιστούν, γιατί από τις συνεχείς κωλοτούμπες και αυτοί θα ζαλιστούν, αλλά και εμείς που τους παρακολουθούμε. Ξαφνικά, πολιτικοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης και μέσα ενημέρωσης αποθεώνουν τη Βασιλική Κατριβάνου, γιατί αποφάσισε να καταψηφίσει δύο βασικά άρθρα του πολυνομοσχεδίου.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια μέσα ενημέρωσης που την κατηγορούσαν ότι λειτουργεί σαν συνήγορος του Σάββα Ξηρού. Χθες ύποπτη για σχέσεις με τρομοκράτες, σήμερα παράδειγμα προς μίμηση;
efsyn

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Αποχαιρετισμός στο Mega



Το Mega κλείνει. Για πρώτη φορά στο διαδίκτυο, πολίτες γράφουν χαιρέκακα σχεδόν για ένα λουκέτο που θα αφήσει στο δρόμο ανθρώπους. Η πραγματικότητα είναι πως δεν γράφουν για τους εργαζόμενους του Mega, αλλά για τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, για όλους αυτούς που έπαιξαν με τις ανάγκες και τη νοημοσύνη του.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Μοιραία, όσοι έμειναν αφανείς (και αναφέρομαι κυρίως στους δημοσιογράφους), όσοι επέτρεψαν με τον τρόπο τους να γίνουν πρωταγωνιστές της δημοσιογραφίας οι Πρετεντέρηδες, σήμερα για τον κόσμο παραμένουν αφανείς και αόρατοι, σα να μην υπάρχουν, σα να μην εισπράττουν την σκληρότητα του βίαιου κλεισίματος.
Κι όμως, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, υπάρχουν άνθρωποι με οικογένειες, και ανάγκες. Αναλογίζομαι το ρόλο που έπαιξε το Mega την περίοδο της κρίσης, την μετατροπή του σε μηχανισμό χειραγώγησης του κόσμου που αγωνιούσε για την επιβίωσή του, την προκλητικότητα των πρωταγωνιστών του απέναντι ακόμη και σε αυτοκτονίες ανθρώπων ή λιποθυμίες νηστικών παιδιών και λέω πως η ζωή είναι περισσότερο εκδικητική από τους ανθρώπους. Μετά θυμάμαι πρόσωπα, ονόματα, στιγμές, γέλια στα διπλανά γραφεία, παραγγελίες στο διπλανό delivery, πειράγματα και κοινές ιστορίες, πρόσωπα των μικρών μας παιδιών που φέρναμε να τους δείξουμε τη «δουλειά του μπαμπά και τους φίλους» και ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Όσο και να εκδικηθεί η ζωή, όσο δικαιολογημένο και να φαίνεται, οι άνθρωποι είναι αυτοί που αδικούνται και πονάνε.
Έφυγα από το Mega νωρίς, γιατί το επέλεξα. Δεν μπορούσα να συνυπάρξω με επιλογές του life style την εποχή εκείνη και με έναν άνθρωπο που ευθύνεται για τη μεταστροφή του Mega και τη βίαιη μετατροπή του σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν ως τότε. Τον μετέπειτα διευθυντή Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Μπορούσα να μείνω και να συμβιβαστώ αλλά επέλεξα να μην το κάνω. Δεν το τραβούσε ο οργανισμός μου. Έμεινα άνεργος, με δύο μικρά παιδιά. Κατά μία έννοια έφυγα λοιπόν νωρίς, αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και κουβάλησα πίκρα και ερωτηματικά για πολλά χρόνια. Αναρωτιόμουν γιατί σε αυτή τη γαμωχώρα οι άνθρωποι δεν κάνουν απλώς τη δουλειά τους, γιατί τα ΜΜΕ πρέπει να είναι όλες οι αποχρώσεις του ροζ, του κίτρινου και του μαύρου αλλά όχι η δημοσιογραφία. Δεν ήξερα πως είχε χειρότερα ακόμη.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να μην ξεχνώ πως μιλάω για συναδέλφους σε άσχημη κατάσταση. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορώ να μη θυμάμαι πως συνάδελφοι ήταν αυτοί που πείραξαν το βίντεο με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου για να φαίνεται πως προκάλεσε τον Κορκονέα. Πως συνάδελφοι έγραψαν και σπίκαραν το κείμενο που υποστήριζε πως «οι έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους». Συνάδελφοι δικοί μου αλλά και του Πρετεντέρη και της Σπυράκη ήταν αυτοί που τους άκουσαν να παραδέχονται πως στην κρίση έκρυβαν ειδήσεις αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν έστω στα μουλωχτά. Αν δεν υποστηρίξεις την αλήθεια την ώρα που πρέπει, θα βρεθείς υπόλογος απέναντι στο ψέμα που θα επικρατήσει ως αλήθεια επειδή το επέτρεψες. Η ώρα αυτή ήρθε δυστυχώς.
Λυπάμαι για τους συναδέλφους του Mega, όπως και για τους χιλιάδες απολυμένους τον καιρό της κρίσης. Ήμουν άλλωστε ένας από αυτούς. Για τους συναδέλφους του Mega περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους. Η διαφορά είναι πως αυτοί είχαν τη δύναμη για να μιλήσουν, να μην επιτρέψουν, σε αντίθεση με το συνταξιούχο που πήδαγε από το μπαλκόνι από απόγνωση.
Το Mega κλείνει υπακούοντας στους νόμους της αγοράς, δηλαδή των ιδιοκτητών του, οι οποίοι αφού λειτούργησαν το κανάλι με ξένα λεφτά, δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να το σώσουν, αλλά θα συμμετέχουν σε άλλα σχήματα για να πάρουν άλλο κανάλι.
Το Mega δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Η πολυτέλεια του προγράμματος, η ισχύς των ειδήσεων, τα γκαλά των παρατρεχάμενων, ήταν τα λεφτά του κοσμάκη που έπαιρναν από τις τράπεζες. Όταν τα δάνεια έληγαν, έπαιρναν νέα για να αναχρηματοδοτήσουν τα παλιά. Ούτε εισπρακτικές εταιρείες τους καλούσαν, ούτε τράπεζες. Έτρωγαν στο ίδιο τραπέζι με τον τραπεζίτη και κανόνιζαν το κόλπο της «αναχρηματοδότησης».
Με τα λεφτά αυτά πλήρωναν πρωτίστως τις δικές τους εταιρείες παραγωγής . Κάθε ένας από τους καναλάρχες-μετόχους είχε στήσει μια εταιρεία παραγωγής η οποία παρήγαγε πανάκριβο πρόγραμμα για το Mega. Σήριαλ των 150.000 ευρώ και τηλεπαιχνίδια των 50.000. Έτσι εξασφάλιζαν και το προσωπικό χρήμα από το τεράστιο κέρδος. Με τα υπόλοιπα πλήρωναν τους επώνυμους δημοσιογράφους οι οποίοι τους έπειθαν πως είναι η ισχύς τους και η πολιτική τους ατζέντα.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος των εκδοτών. Πλήρωναν ένα μάτσο κόλακες για να τους διαβεβαιώνουν πως «περνάνε στον κόσμο όσα χρειάζεται» κρατώντας ταυτόχρονα και τις πολιτικές ομηρίες. Μόνο τα προσχήματα δεν κρατούσαν. Ο καθένας από αυτούς συναγωνιζόταν όχι μόνο να φάει κάποιον άλλο, αλλά και να επιδείξει πόσο κυνικός είναι. Έσυραν το κανάλι σε προσωπικές ατζέντες και επιλογές και το εκτροχίασαν από μια συνετή και τυπική δημοσιογραφία που θα; Συνέφερε ίσως μακροπρόθεσμα και τους ίδιους τους καναλάρχες. Το έκαναν κανάλι του Βενιζέλου , του Σαμαρά, των μνημονίων, των Αδώνηδων και το έσυραν στο γκρεμό της αναξιοπιστίας. Ταυτόχρονα έπειθαν και τα ανησυχούντα αφεντικά τους πως είναι οι καλύτεροι για να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα της Αριστεράς που πλησιάζει απειλητικά την κυβέρνηση.
Για να μην γράφω πολλά, περνώντας από διάφορα στάδια, όπως ακριβώς ο Άκης Τσοχατζόπουλος, το Mega πέρασε από τη χλιδή στην αποκαθήλωσή του και την απαξίωση.
Για το Mega είναι η ώρα της κρίσης. Οι επώνυμοί του «άνεργοι», έχουν πάρει αρκετά για να ζήσουν δέκα ζωές και σίγουρα είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλα αφεντικά ακόμη και με εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Οι ανώνυμοι, το άγνωστο πλήθος, με καθυστέρηση μερικών χρόνων, ακολουθεί τη μοίρα χιλιάδων ελλήνων δημοσιογράφων που πλήρωσαν όσα συνέβησαν στην κοινωνία αλλά και τη δημοσιογραφία.
Τους εύχομαι καλή τύχη και ελπίζω να θυμούνται πως οι δημοσιογράφοι είναι από τις κατηγορίες των ανθρώπων που μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα αρνητικά ή θετικά ανάλογα με τις επιλογές, τον επαγγελματισμό και την αξιοπρέπειά τους. Είναι διαφορετικό να προσπαθείς και να κάνεις λάθος, από το να σιωπάς. Τα παιδιά μας, οι ανάγκες μας και οι δυσκολίες μας, δεν είναι για να δικαιολογούν τη σιωπή μας αλλά για να μας κάνουν να οραματιζόμαστε και να προσπαθούμε αυτό που απαιτεί η κοινωνία. Τα παιδιά μας δηλαδή. Καλή τύχη συνάδελφοι.
koutipandoras

Το τελευταίο success story εντός ευρώ…

"Ο πρωθυπουργός θέλει να κυνηγήσει το δικό του success story.Εκλεγμένος είναι, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει – εδώ προσπάθησαν να ζήσουν το μύθο τους οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Παπανδρέου…"
του Πέτρου Παπαβασιλείου
Πολύς ντόρος (και δικαιολογημένα) για τον «κόφτη», το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, τους έμμεσους φόρους, την αναδρομική επιστροφή του ΕΚΑΣ και τόσα άλλα. Κόσμος μπερδεμένος. Απογοήτευση για τον ΣΥΡΙΖΑ και απέχθεια για όλους τους υπόλοιπους. Κατήφεια για το σήμερα και αγωνία για το αύριο. Θα τα καταφέρει ο Τσίπρας;
Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο -κυρίως λόγω της παραπληροφόρησης- ο σχεδιασμός του πρωθυπουργού είναι αρκετά σαφής: θέλει να βελτιώσει τους όρους και τις συνθήκες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και, σε δεύτερο χρόνο, να μειώσει τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων για την περίοδο μετά το 2018, όπως αυτοί προκύπτουν από τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου (3,5% του ΑΕΠ – 6,3 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, μόνο για το χρέος).
Ταυτόχρονα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, επιδιώκει τη βελτίωση της ρευστότητας, μέσα από τις συμφωνίες με τα τεχνικά κλιμάκια, την αξιοποίηση κοινοτικών «εργαλείων», καθώς και το σταδιακό recovery των δεικτών, εφόσον συντρέξει μια σειρά από αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπέρ του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ποιος να το περίμενε, ότι η Κουμουνδούρου θα περίμενε την επιστροφή του waiver από την ΕΚΤ…
Ο κ. Τσίπρας -για τους δικούς του λόγους- αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι να μην έρθει σε ρήξη με τους δανειστές. Οδηγήθηκε σε έναν συμβιβασμό («έντιμο» ή «ανέντιμο»), αναγκάσθηκε να αποστασιοποιηθεί από τη ρητορική του 2015 και αναγνώρισε «αυταπάτες». Ωστόσο, δεν είπε ποτέ ότι η έξοδος από το ευρώ αποτελεί επιλογή του, ενώ επικύρωσε τη συμφωνία μέσα από τις κάλπες – κάτι που δεν τόλμησαν Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς για το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο αντίστοιχα.
Kατά την προσωπική μου άποψη καλώς δεν επέλεξε την σύγκρουση, γιατί, απλούστατα, δεν διέθετε πειστικό plan b.
Σήμερα, εν αναμονή των (όποιων) αποφάσεων του Eurogroup, η κοινωνία (μπερδεμένη) δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει. Βρισκόμαστε στην αρχή ή στο τέλος; Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, αρκεί να προσεγγίσουμε τα πράγματα κοινωνιολογικά και όχι πολιτικά. Ο πρωθυπουργός θέλει να κυνηγήσει το δικό του success story. Εκλεγμένος είναι, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει – εδώ προσπάθησαν να ζήσουν το μύθο τους οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Παπανδρέου… Αν, όμως, αποτύχει, δηλαδή τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός αυτόματης δημοσιονομικής προσαρμογής την άνοιξη του 2017, χαμένος δεν θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, αλλά το σύνολο, το οποίο θα εγκλωβιστεί σε νέους κύκλους αβεβαιότητας και αναζήτησης.
Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται ότι ζούμε το τελευταίο success story της Μεταπολίτευσης. Είτε η κυβέρνηση θα πετύχει… σοσιαλιστική επανάσταση με τα όπλα του καπιταλισμού είτε θα οδηγηθούμε σε νέους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, με βασικό ζητούμενο την αποδέσμευση από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρείες κοινωνικές ομάδες, μακριά από παραδοσιακά κόμματα θα αναζητούν λύσεις, ενώ ο κόσμος γύρω μας θα αλλάζει καθημερινά και γρήγορα. Πάντως, να επιστρέψει το παλιό σύστημα, κομμάτι δύσκολο…
altsantiri

Ο …”κόφτης” του Mega! ( Μια καθαρή εξήγηση )

Προσθήκη λεζάντας

Για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματαΤο Mega κλείνει γιατί ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ ένα ιδιωτικό κανάλι, μια ιδιωτική επιχείρηση, αλλά όπως και τα περισσότερα, λειτουργούσε με τα λεφτά τα δικά μας, αλλά ανήκε στους μετόχους του και αντάμοιβε με “μυθώδη” για τον απλό εργαζόμενο – ακόμα και δημοσιογράφο – ποσά τα μεγαλοστελέχη του. Και εξηγώ. Τα λειτουργικά και άλλα του έξοδα δεν καλυπτόντουσαν ποτέ – ακόμα και τις χρυσές εποχές της διαφήμισης – από τα έσοδα, που δεν επαρκούσαν, αλλά από συνεχόμενα καταχρηστικα ως προς την “ποιότητά” τους δάνεια από το τραπεζικό και πολιτικό σύστημα. Χρήματα όμως που έβγαιναν από την τσέπη του λαού. Των καταθετών και των μετόχων των τραπεζών, αλλά και όλων των φορολογούμενων και ασφαλισμένων …
 Τα οποία βέβαια δίναμε μέσω των 6 μέχρι τώρα ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών, την τελευταία 20ετία, μόνο. Δηλαδή χρηματα που δανειστηκαμε εμεις από τους ξένους ( για αυτό το καταχρηστικό υπερΤαμειο δεν μιλάει κανένας ετσι παιδιά;;;) για να τα χαρίσουμε στις τραπεζες για να τα χαρίζουν με τη σειρά τους στο Μέγκα και τα άλλα κανάλια και ΜΜΕ. Δηλαδη ουσιαστικά τον μισθό της Τρεμη, του Πρετεντερη, του Καψή, του Θεοδωράκη, του Τσίμα και του Χατζηνικολάου παλαιότερα, εμεις τον πληρωναμε καθε μήνα. Ακριβώς όπως και στην ΕΡΤ. Με τη διαφορά ότι η ΕΡΤ ανήκει σε όλους μας, ενώ τα κανάλια στους καναλάρχες τους…Εν κατακλείδι. Άρμεγε την αγελάδα του Δημοσίου ( ναι αυτή που πετροβολούσε …) ενώ ανήκε σε ιδιώτες!!!

thefaq.gr

Ας τους ταράξουμε στη νομιμότητα!



Διάβαζα νωρίτερα, ότι την ίδια ώρα που αυτοκτονούσε ο -από το 2006- μακροχρόνια άνεργος Γερμανός, που από την τελευταία του δουλειά, στη θέση του οικονομικού διευθυντή  της Siemens, ήξερε όλα τα δούναι και τα λαβείν των διαφόρων ταμείων της καλής εταιρείας, αλλά και πριν καν κλείσουν 24 ώρες από τότε που ο εκ των εντιμότατων φίλων μας, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας προσπαθούσε, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να απαντήσει σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις γερμανικές εταιρείες που είναι πίσω από υποθέσεις διαφθοράς ελληνικού ενδιαφέροντος, ανέλαβαν δράση τα παπαγαλάκια και άρχισαν οι διαρροές.

Λέει η είδηση, ότι ερευνάται, από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ένα έγγραφο προερχόμενο από την Εισαγγελία, το οποίο ενημερώνει για ορισμένες διαπιστώσεις από έρευνες των γερμανικών και των ελληνικών δικαστικών αρχών, για μίζες ολίγων εκατομμυρίων ευρώ, με πρωταγωνιστές και εμπλεκόμενους 12 Γερμανούς κι έναν Έλληνα.

Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι να ξεκινήσει κάποιος επικοινωνιακός πόλεμος, που θα δώσει τροφή σ’ όλους εμάς τους δημοσιολογούντες στα ηλεκτρονικά μέσα, να αναπτύξομε τις θεωρίες μας ή να σηκώσομε το πατριωτικό λάβαρο μας, κατά των δόλιων προμηθευτών και δανειστών ή των πολιτικών των προστατών.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε τη φρόνηση να ορίσει ως υπουργό Επικρατείας έναν άνθρωπο που κομίζει το δόγμα ότι «Κανείς δεν μπορεί να κλέβει και να κοιμάται ήσυχος», προϊδεάζει ότι τα οικονομικά εγκλήματα του παρελθόντος δεν πρόκειται να μείνουν αδιευκρίνιστα ή ατιμώρητα.

Επειδή όμως σε πολλά από αυτά τα οικονομικά εγκλήματα εμπλέκονται και διάφοροι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι […] αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, που λέει και το τελάλημα –κι ας μην συμπεριλαμβάνουν οι στίχοι που έγραψε ο Ευγένιος Σπαθάρης, τους Γερμανούς, εύλογο είναι να περιμένει κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πράξει συντεταγμένα, αντί να αναλώνεται σε θέατρο σκιών ή σε επικοινωνιακό πόλεμο εντυπώσεων.

Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα, σου λέω εγώ!

Όπως πρώτος παρατήρησε ο καθηγητής Éric Toussaint, στις προβλέψεις του κανονισμού που υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση τον Μάιο του 2013 και ο οποίος αφορά γενικά στις χώρες που υποβάλλονται σε σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής και που όταν θεσπίστηκε αφορούσε ειδικά στην Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Κύπρο, επιβάλλεται στα κράτη-μέλη που βρίσκονται σε καθεστώς διαρθρωτικής προσαρμογής να πραγματοποιούν πλήρη λογιστικό έλεγχο του δημοσίου  χρέους τους, προκειμένου να εξηγείται γιατί το χρέος αυξήθηκε υπερβολικά και να εντοπίζονται οι τυχόν παρατυπίες. 

Καιρός είναι λοιπόν -κι ας ελπίσομε ότι θα ακούσουμε, μεταξύ των άλλων, στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας μας κυβέρνησης και την εξαγγελία της σύστασης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους για να συλληφθούν όλα τα ελληνικής καταγωγής τρωκτικά, αλλά να εντοπιστούν και όλοι οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι […] αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες –ας συμπεριλάβουμε και τους Γερμανούς φίλους μας, που παραλείπει το τραγούδι, διότι προφανώς συμμετείχαν κι αυτοί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο ξάφρισμα των ελληνικών δημοσίων ταμείων.

Είναι καιρός να μάθουμε επιτέλους όλοι μας, ποιες ήταν οι αιτίες της δημιουργίας του ελληνικού χρέους και πού ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που τώρα μας λένε ότι είναι καλύτερα να τα χρωστάμε στο διηνεκές. 

Στο κάτω-κάτω της γραφής, το αίτημα αυτό, δεν είναι μόνο… μνημονιακή μας υποχρέωση, δεν είναι μόνο πάνδημο αίτημα του ελληνικού λαού που αναζητεί να μάθει για ποιους λόγους αυτοκτόνησαν 7 χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα της λίθινης εποχής των εθνικών ολετήρων, αλλά είναι και προεκλογική δέσμευση τόσο του ενός, όσο και του άλλου εταίρου της ελληνικής κυβέρνησης. 

Τι φυσιολογικότερο, λοιπόν, από την ικανοποίηση αυτού του δίκαιου αιτήματος στο οποίο συμφωνούν όλοι? 

Μέχρι και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα συμφωνούσε κι ίσως μάλιστα να φιλοτιμηθεί εν τέλει να μας στείλει κι εκείνον τον λεπτό διπλωματικό φάκελο που λέγαμε πριν από δυο καλοκαίρια, αν επιτέλους του τον ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση. 

Τι εννοείτε, ότι δεν συμφωνεί? Δεν τον ακούσατε που είπε ότι "Ο καθένας από μας καθαρίζει έξω από την πόρτα του"? Ε, ο χώρος πέριξ της δικής μας εξώπορτας έχει καταντήσει, όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, σκουπιδότοπος. Καιρός να ανασκουμπωθούμε και ν’ αρχίσομε τη φασίνα. 

Το επιτάσσει η ευρωπαϊκή νομιμότητα και η πολιτική εντιμότητα. 

Το επιτάσσει, πρωτίστως, η κοινή λογική υπέρ του δημοσίου συμφέροντός μας.

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ  

http://my-pillow-book.blogspot.gr/

Eurogroup: Συμφωνία για αξιολόγηση, δόση και χρέος



Η εκταμίευση της δόσης ύψους 10,3 δισ. ευρώ, θα γίνει σε δύο υποδόσεις, η μία θα είναι της τάξεως των 7,5 δισ τον Ιούνιο και η άλλη 2,8 δισ. ευρώ τον Σεπτέμβριο, αποφάσισε το Eurogroup, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, αμέσως μετά την μαραθώνια, σχεδόν 11ωρη, συνεδρίαση του Eurogroup.
Για το ζήτημα του χρέους αποφασίστηκε να να μην υπάρξει αναφορά σε πλεόνασμα 3,5% μετά το 2018.
Στη δήλωση του Eurogroup υπάρχει ο «οδικός χάρτης» για τη ρύθμιση του χρέους σε τρία στάδια: Βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο (2018) και μακροπρόθεσμο.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέφρασε την πρόθεσή του να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα πριν από το τέλος του χρόνου, ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Eurogroup.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
• Τσακαλώτος: H πρώτη αξιολόγηση έχει ολοκληρωθεί [BINTEO]

Δύο βήματα θα προηγηθούν, μια νέα ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους και η αξιολόγηση των μέτρων για το χρέος που αποφασίστηκαν σήμερα.
Γυρίσαμε μια σελίδα στο ελληνικό πρόγραμμα, δήλωσε ο Ευρωπαίος επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί εκφράζοντας την ικανοποίησή του για τα αποτελέμσατα του Eurogroup. Η Ελλάδα επέδειξε υπευθυνότητα. Εχουμε μια καλή συμφωνία. Μια συνολικη συμφωνία που ανοίγει τo δρόμο που είναι το σημαντικό για την Ελλάδα και την ανάκτηση της εμπιστοσύνης της ωστε να υπάρχει οικονομική ανάκαμψη, τόνισε ο κ. Μοσκοβισί.
Μόλις γίνουν οι «διορθώσεις»
Ο πρόεδρος του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ είπε ότι το πρόγραμμα θα προχωρήσει μόλις καλυφθούν πλήρως τα προαπαιτούμενα, με μερικές «διορθώσεις» που χρειάζονται, αλλά είναι είναι σύνηθες φαινόμενο.
Οι «διορθώσεις» που πρέπει να γίνουν αφορούν στακόκκινα δάνεια, το συνταξιοδοτικό και τιςιδιωτικοποιήσεις.
Ανακοίνωσε επίσης ότι η πρώτη δόση θα δοθεί αμέσως μετά την κάλυψη των προαπαιτουμένωνκαι συγκεκριμένα μέσα στον Ιούνιο και θα είναι της τάξεως των 7,5 δισ, ευρώ, που θα αφορούν το χρέος και τις καθυστερούμενες οφειλές του κράτους.
«Οι δόσεις θα εκταμιευθούν μόνο αν εκπληρωθούν και άλλα προαπαιτούμενα για τις ιδιωτικοποιήσεις και το νέο ταμείο τους και προαπαιτούμενα στον τομέα της ενέργειας», τόνισε ο Ρέγκλινγκ.
Χρέος: Στα μέσα του 2018
Η πιθανή ελάφρυνση του χρέους θα εφαρμοστεί μετά το τέλος του προγράμματος στα μέσα του 2018 και ο τρόπος θα αποφασιστεί από το Eurogroup και με βάσει την αναθεωρημένη Ανάλυση Βιωσιμότητας του Χρέους και σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπό την αίρεση της πληρους εφαρμογής του προγράμματος.
tvxs