Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Τάχα μου τάχα μου…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Ο Κραουνάκης έγραψε το τραγούδι το 2012 (https://www.youtube.com/watch?v=uVi89nIcdu4) για την τρικομματική και πριν από λίγο καιρό το διαδικτυωμένο πανελλήνιο πληροφορήθηκε για το νέο τραγούδι του Σταμάτη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ! Χρειάστηκε η παρέμβαση του ίδιου, για να ανακοπεί η ροή της μονταζιέρας …
Το ίδιο ακροατήριο εξεμάνη όταν είδε στο youtube τον Αλέξη Τσίπρα να λέει από το βήμα της Βουλής: «Αν έχεις ένα σπίτι στην Κυψέλη και δεν μπορείς να το κρατήσεις, να το πουλήσεις και να πας σε μια πιο φτωχή περιοχή. Στο Περιστέρι. Κι αν δεν μπορείς και στο Περιστέρι, να πας σε ακόμα πιο φτωχή περιοχή. Στην Αγιά Βαρβάρα. Κι αν δεν μπορείς, να πας στη Σαλαμίνα. Κι αν δεν μπορείς, να μείνεις σε τσαντίρι».
Μόνο που το βίντεο ήταν μονταρισμένο! Ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του κατηγορεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ότι δεν ενδιαφέρονται για την προστασία της πρώτης κατοικίας λέγοντας επι λέξει :
«Τους νεοφιλελεύθερους δεν τους ενδιαφέρει και πολύ η προστασία της πρώτης κατοικίας, διότι ακριβώς η οικονομίας της αγοράς λέει ότι αν έχεις ένα σπίτι στην Κυψέλη και δεν μπορείς να το κρατήσεις, να το πουλήσεις και να πας σε μια πιο φτωχή περιοχή. Στο Περιστέρι. Κι αν δεν μπορείς και στο Περιστέρι, να πας σε ακόμα πιο φτωχή περιοχή. Στην Αγιά Βαρβάρα. Κι αν δεν μπορείς, να πας στη Σαλαμίνα. Κι αν δεν μπορείς, να μείνεις σε τσαντίρι. Αυτή είναι η λογική της αγοράς. Και της απόλυτης πίστης στην οικονομία της αγοράς. Εμείς λοιπόν, και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, που δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι, προσδοκούμε να υπάρξουν ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες σε αυτά τα θέματα».
Οι σημειώσεις της οργής στα … προσημειωμένα blog και sites καυτηριάζουν τα κάγκελα στην παρέλαση της Τρίτης στη Θεσσαλνοίκη, αλλά δεν αναφέρουν πουθενά την είδηση οτι ο αρμόδιος υπουργός Ν.Τόσκας, ζήτησε εξηγήσεις απο τον αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης και έδωσε εντολή να μην υπάρξουν κάγκελα στις παρελάσεις της Τετάρτης …
Σκόρπια παραδείγματα μιας ασύδοτης αλητείας, με ακόλουθους της πλάκας και συνεπακόλουθα τη σύγχιση και το ντρεσάρισμα μιας κοινής γνώμης που ούτε κοινή είναι, ούτε γνώμη έχει…
Εκπαιδευμένο -ένα μεγάλο κομάτι- στην απαιδευσιά, την οποία καθαγίασαν οι πρωτομάστορες της πολτοποίησης, παραδίδεται οικειοθελώς στη νέα τάση της μόδας, που πουλάει πολύ…
Η ιερή αγανάκτηση φοριέται πολύ φέτος απο φασίστες, φιλελέρες- κρυφές και φανερές- αγριοπασόκους, «σκεπτόμενες» γκόμενες της συμφοράς, απολιτίκ πρόσωπα, φλώρους της δημόσιας σφαίρας, διάφορους ριγμένους από το γκουβέρνο, το οποίο μέχρι πρόσφατα ορέγονταν και κοσμικές κυρίες που έβγαζαν πάντα σπυράκια με κάθε τι λαϊκό και τώρα επικαλούνται το ΟΧΙ του λαού…
Οι πραγματικοί αγανακτισμένοι δεν κάνουν τον θόρυβο του άδειου τέντζερη, ούτε τον φτηνοσαματά του χουλιγκάνου…
Ενδοσκοπούν, παρατηρούν με σοβαρότητα, επεξεργάζονται με εντιμότητα και απέχουν από αυτό το γελοίο τάχα μου τάχα μου «αντάρτικο», επειδή γνωρίζουν πολύ καλά οτι «έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει»…
altsantiri

Αυτήν την ανεξαρτησία των Aνεξάρτητων Αρχών επιδιώκει η αντιπολίτευση



Παρακολουθούμε την αντιπολίτευση να εκρήγνυται επειδή θίγεται η Ανεξαρτησία του ΕΣΡ. Ας δούμε λοιπόν μια άλλη Ανεξάρτητη Αρχή, την Επιτροπή Ανταγωνισμού, εξαιρετικά σημαντική για την Κοινωνία, να δούμε πώς αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση την «Ανεξαρτησία».
Του Γιώργου Φλωρά
Το 2003 που ξεκίνησε ουσιαστικά η λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της, ο Σπύρος Ζησιμόπουλος. Διορίστηκε ως προσωπική επιλογή του τότε Υπουργού Ανάπτυξης Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Ζησιμόπουλος ήταν διευθυντής του Χρήστου Παπουτσή όταν αυτός ήταν Επίτροπος στην ΕΕ και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, πριν γίνει πρόεδρος στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, έγινε πρόεδρος στην ΡΑΘΕ, την εποχή των μεγάλων εξαγορών. Η θητεία του Ζησιμόπουλου ανανεώθηκε στις αρχές του 2006 από την Νέα Δημοκρατία με ομόφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ.
Το 2008 αναλαμβάνει διευθυντής του γραφείου του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ο Γιώργος Μυλωνάκης, ο άνθρωπος του σήμερα κατέχει την θέση του στενού συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην Κυβέρνηση Σαμαρά, ο Μυλωνάκης αναλαμβάνει σύμβουλος του Υπουργού, ταυτόχρονα με τα καθήκοντά του ως δεξί χέρι του προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού (τότε είχε αλλάξει ο πρόεδρος και ήταν ο Δημήτρης Κυριτσάκης). Δηλαδή το πρωί ο Μυλωνάκης, ως δεξί χέρι του Προέδρου και των αντιπροέδρων, λάμβανε γνώση όλων των σημαντικών θεμάτων της Επιτροπής Ανταγωνισμού και το απόγευμα, μετά τις 5 έως αργά το βράδυ, συμβούλευε τον Μητσοτάκη πώς θα εφαρμόσει σωστά το Μνημόνιο (βλ. απολύσεις κλπ). Μόλις ο Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της ΝΔ ο Μυλωνάκης αποχώρησε από την θέση του στην ΕΑ και πήγε στο γραφείο του Μητσοτάκη. Προφανώς όλο αυτό το διάστημα διατηρούσε ο Μυλωνάκης πλήρη ανεξαρτησία ανάμεσα στους δυο ρόλους.
Τον Σεπτέμβριο του 2009 λήγει η θητεία του Ζησιμόπουλου και αναλαμβάνει στην θέση του, ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2009, ο Δημήτρης Κυριτσάκης. Η επιλογή ήταν του τότε Υπουργού Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη. Με δεδομένο ότι ο Κυριτσάκης ήταν δικαστικός που δεν είχε καμία σχέση με τον ανταγωνισμό και μάλιστα σε προχωρημένη τότε ηλικία (ήταν ήδη 69 ετών), οι φήμες λένε ότι σημαντικό ρόλο στην επιλογή του έπαιξαν οι σχέσεις του με την οικογένεια Μητσοτάκη (μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Χατζηδάκης αποτελεί «παιδί» του Μητσοτάκη, αγαπητός «φίλος» της Οικογένειας και πιστός «υπηρέτης» των πολιτικών του θέσεων). Ο Κυριτσάκης είχε γίνει ιδιαίτερα γνωστός από την συνδικαλιστική του δράση, ως ο προκάτοχος του Χαράλαμπου Αθανασίου στην θέση του Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων .
Στην νέα σύνθεση της Επιτροπής Ανταγωνισμού του έτους 2009 συμπεριλαμβάνεται και ο Δημήτρης Λουκάς ως εισηγητής. Ο Λουκάς είναι ο σύζυγος της Νίκης Κεραμέως η οποία ξαφνικά στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, χωρίς να την γνωρίζει κανείς στην Πολιτική, με ελάχιστες δράσεις για τις οποίες την γνώριζε το ευρύ κοινό, συμπεριλαμβάνεται σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Σαμαρά και φυσικά εκλέγεται. Με δεδομένο ότι στα ψηφοδέλτια Επικρατείας (σε εκλόγιμες θέσεις) πάντα συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι εγνωσμένης αξίας και δράσης ουδείς κατάλαβε γιατί αποφάσισε ο Σαμαράς να δωρίσει την θέση αυτή στην Κεραμέως (δεν κρίνεται η αξία της έως τότε αλλά η αξία της αυτή δεν της είχε δώσει κάποια αναγνώριση στο ευρύ φάσμα της Κοινωνίας, με απλά λόγια την ήξεραν ελάχιστοι από τα εκατομμύρια ψηφοφόρους της ΝΔ).
Τον Σεπτέμβριο του 2009 γίνεται επίσης μέλος της Επιτροπής Ανταγωνισμού ο Δημήτρης Δανηλάτος, στέλεχος της ΝΔ επί χρόνια, άνθρωπος που διατέλεσε και Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας και Εξωτερικού Εμπορίου επί Κυβερνήσεων ΝΔ. Επίσης διορίστηκε μέλος της ΕΑ η Αδαμαντία Καλούδη, πρώην σύμβουλος στο Γενικό Γραμματέα της Κυβέρνησης Α. Καρρά.
Το 2013 ανανεώνεται η θητεία του Δημήτρη Κυριτσάκη, πάλι από την Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σταδιακά μπαίνουν νέα μέλη (στις θέσεις μελών που έφυγαν) όπως η Λευκοθέα Ντέκα, σύζυγος του συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου σε θέματα Επικοινωνίας, την εποχή της πρωθυπουργίας του ΓΑΠ καθώς και η Μάρθα Καββαθά, σύμβουλος, αρχικά, του Χρυσοχοϊδη και στην συνέχεια σύμβουλος του Γιάννη Στουρνάρα, επί θητείας του στο ΥΠΟΙΚ.
Όπως είναι εμφανές οι συνήθεις επιλογές της αντιπολίτευσης στην στελέχωση Ανεξάρτητων Αρχών είναι «απόλυτα αντικειμενικές» και ουδόλως επηρεάζονται από τις σχέσεις των προσώπων με τα κόμματα που κυβερνούν.
koutipandoras

Υποκρισία και οι όψιμοι υπερασπιστές του ΕΣΡ



Πολύ μελάνι χύθηκε για για το ΕΣΡ αλλά και η υποκρισία δεν ήταν λιγότερη για όσους ανακάλυψαν τον τροχό. Τελικά η κυβέρνηση με το νόμο 4339/2015 αποδυνάμωσε του ΕΣΡ;
Του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Όποιος έχει διαβάσει τον σχετικό νόμο θα βγάλει αβίαστα το αντίθετο συμπέρασμα, ενίσχυσε τον ρόλο του ΕΣΡ ως προς τον διαγωνισμό και τη χορήγηση των αδειών.
Η αντιπολίτευση ασκεί σκληρή κριτική σχετικά με την παύση των μελών του ΕΣΡ και το προβάλει ως επιχείρημα για να απαντήσει την κατηγορία ότι μπλόκαρε τη συγκρότηση του. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι το ΣτΕ έκρινε με απόφαση του, ότι οι διαρκείς και αναγκαστικές εξαιτίας μη συνεννόησης παρατάσεις ανανεώσεων της θητείας των μελών του ΕΣΡ ήταν παράνομες. Επομένως, αν και αυτή η κυβέρνηση συνέχιζε αυτόν τον τρόπο αναγκαστικών παρατάσεων ο διαγωνισμός κινδύνευε να πέσει λόγω της μη νόμιμης σύνθεσης του ΕΣΡ. Και θα ακολουθούσαν προσφυγές από τα κανάλια όπως έκαναν και με τα πρόστιμα που επέβαλε το ΕΣΡ.
Αυτό που λένε αρκετοί νομικοί, είναι ότι εκτός από τη νομοθέτηση με αρμοδιότητα στο ΕΣΡ θα έπρεπε η σύνθεση του να είναι και νόμιμη. Άλλωστε και το ίδιο το ΕΣΡ με έγγραφο του από το καλοκαίρι του 2015 δήλωνε αδυναμία να διενεργήσει τον διαγωνισμό.
Την ίδια ώρα κυβερνητικοί παράγοντες δεν σταματούν να θυμίζουν ότι η ΝΔ υπό τον Βαγγέλη Μειμαράκη είχε συμφωνήσει στη συναίνεση για την εκλογή των μελών του ΕΣΡ.
Μετά την άρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη να συναινέσει, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προσθέσει στο νόμο το άρθρο 2Α με το οποίο μεταβιβάσθηκαν οι αρμοδιότητες του ΕΣΡ στον Υπουργό. 
koutipandoras

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

28 Οκτώβρη: «Όλοι μαζί», ε; Αλήθεια;

ΟΡΚΟΣ ΕΛΑΣ- ΟΡΚΟΣ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
  του Νίκου Μπογιόπουλου
«Να είμαστε όλοι μαζί», «να είμαστε ενωμένοι», «είδατε πόσα καταφέρνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι;»… όπως την 28η Οκτωβρίου 1940.
    Τα γνωστά κλισέ. Τα ίδια και τα ίδια.  
    Συγγνώμη, αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το μεθύσι της γενικής συμφιλίωσης. Συγγνώμη, επίσης, που δεν διαβάζουμε ούτε την 28η Οκτώβρη,  ούτε την ΕΑΜική αντίσταση, ούτε την Επανάσταση του ’21, ούτε τίποτα απ’ όσα προχώρησαν την Ελλάδα και τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, ως αποτέλεσμα είτε της «ενότητας» των προβάτων με τους λύκους, είτε ως αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης» των προβάτων με τους λύκους.
    Άλλωστε αυτού τους είδους η «ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. Σε καμία περίοδο. Σε καμία κοινωνία αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Έλληνες που μήδισαν από εκείνους που πολεμούσαν τους Πέρσες. Αλλού και όχι «μαζί» με εκείνους που πήγαν στο Βισί  ήταν οι Γάλλοι που πολεμούσαν τους ναζί.  Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Καραϊσκάκηδες από τους Νενέκους. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν ο Μαρτιν Λούθεν Κινγκ από τους Μακάρθι. Αλλιώς τιμούν την 28η Οκτώβρη αυτοί που δέχονταν τα βόλια του ναζί, με τους άλλους που ενώθηκαν με τον ναζί.   
    Αυτό το «όλοι μαζί» υπάρχει μόνο στα «όλοι μαζί τα φάγαμε» των Πάγκαλων. Μόνο όσοι απουσίαζαν και απουσιάζουν από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού προσπαθούσαν και προσπαθούν – πάντα – να κρύψουν την απουσία τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Ολοι οι Ελληνες μαζί»…
    Όμως, η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί». «Μαζί» και «ενωμένος», για να επιστρέψουμε στην 28η Οκτώβρη και κυρίως σε όσα συμβολίζει,  ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Όμως:
α) Οταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τον φασισμό στο μέτωπο και μετά στα βουνά και στις πόλεις, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και – μαζί με το χρυσό της χώρας – τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.
β) Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το φασισμό και το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».
γ) Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ήταν οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…
    Όχι και «όλοι ενωμένοι», λοιπόν. Διότι, πολύ απλά:
  • Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν«το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
  • Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδακαι ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).
  • Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).
  • Άλλο πράγμα αυτοί που δονείται η ψυχή τους από το πατριωτικό, αντιφασιστικό και διεθνιστικό μήνυμα της 28ης Οκτώβρη και άλλο πράγμα αυτοί που 76 χρόνια μετά διακηρύσσουν ότι αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» όπως έλεγε από βήματος Βουλήςο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς.
  • Άλλο πράγμα η δημοκρατία, κι άλλο πράγμα το «δημοκρατικό τόξο» που περιλαμβάνει τους  Γεωργιάδη – Βορίδη που ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ηςΟκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης».
  • Άλλο πράγμα η ιστορική αλήθεια κι άλλο πράγμα η «Καθημερινή» που δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού»καθεστώτος…
    Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε σήμερα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).
    Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι». Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:
    Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.
Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…
Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;
    Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:
Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).
    Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Ντέιλι Τέλεγκραφ»: «Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)    Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).
    Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)
    Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)
Η΄μήπως το μεγαλείο της απόκρουσης του φασίστα εισβολέα τον Οκτώβρη του ’40 ανήκει στον Μεταξά; Ας δώσουμε το λόγο σε κάποιους υπεράνω υποψίας: 
  • Ο αντιστράτηγος Δημ.Καθενιώτης (πρώην αρχηγός Γεν. Επιτελείου) ήταν που δήλωσε πως η ανδρεία και η αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού διόρθωσαν τα σχέδια του Γεν.Επιτελείου του Μεταξά, τα οποία χαρακτήριζε μια «υπερσυντηρητική δειλία».
  • Ο αντιστράτηγος Ι.Κωτούλας ήταν που δήλωσε πως η δικτατορία του Μεταξά και ο βασιλιάς απέκλεισαν όλους τους δημοκρατικούς αξιωματικούς από το στρατό σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια και γι’ αυτό θα έπρεπε να δικασθούν από μια ειδική επιτροπή συμπληρώνοντας ότι «η νίκη οφείλεται κυρίως στο μαχόμενο λαό που πραγματικά απέκρουσε την επίθεση».
  • Ο αντιστράτηγος Σκανδάλης ήταν που δήλωσε ότι δεν λήφθηκαν τα κατάλληλα μέτρα από τη δικτατορία για την αντιμετώπιση της ιταλικής επιθέσεως. Ότι ο δικτάτορας είχε απλώς την πρόθεση να αντιτάξει μια ελαφρά αντίσταση και κατόπιν να συνθηκολογήσει με το πρόσχημα ότι ήταν αδύνατον να αντιμετωπισθούν τα γεγονότα. Ότι ήταν ο λαός που διέψευσε τις προθέσεις του και πως ο βασιλιάς κι ο Μεταξάς δεν δείχθηκαν αντάξιοι προς την πρωτοβουλία του λαού και το πατριωτικό του πνεύμα.
  • Ο αντιστράτηγος Εδιππίδης ήταν που είπε ότι το Γεν.Επιτελείο δεν εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα τη νίκη του στρατού και πως το αλβανικό έπος οφείλεται αποκλειστικά στον υπέροχο ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.
  • Ο υποστράτηγος Καλογεράς είναι που έγραψε πως η χώρα δεν προπαρασκευάσθηκε στρατιωτικά, ότι η δικτατορία ξόδεψε το χρήμα του λαού για τους σκοπούς της και ότι αν ο Μεταξάς ζούσε κατά τη γερμανική εισβολή θα συνθηκολογούσε όπως έκανε ο Τσολάκογλου.
  • Ο ναύαρχος Δεμέστιχας ήταν που είπε πως ο Μεταξάς επιθυμούσε να διευθύνει έναν πόλεμο που να δυναμώνει τη δικτατορία του και ότι η τιμή του «ΟΧΙ» στον φασίστα επιδρομέα ανήκει στο έθνος σαν ένα σύνολο.
  • Ο ναύαρχος Κολιαλέξης ήταν που είπε πως το καθεστώς Μεταξά και ο βασιλιάς πρόδωσαν τον αγώνα του λαού καθώς διέταξε αποστράτευση ενώ ο στρατός ακόμα πολεμούσε.
Και επειδή έτσι ήταν τα πράγματα, γι’ αυτό και το 1945, λίγο πριν η πλουτοκρατία και οι έξωθεν βαστάζοι της ξεκινήσουν το μεγάλο αιματοκύλισμα του εμφυλίου πολέμου, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου στον επίσημό της εορτασμό συντελέστηκε υπό την απόλυτη απουσία του λαού. Οργανώσεις χιτών και βασιλοφρόνων, απ’ αυτούς που το μόνο που δεν είχαν κάνει ήταν να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο, δηλαδή)με σημαίες και συνθήματα κατά των βαλκανικών γειτόνων παρέλασαν μέσα στη γενική αδιαφορία του λαού. Πήραν μέρος επίσης η επίσημη κυβέρνηση κι οι πολιτικοί αρχηγοί της Δεξιάς και του Κέντρου. Την ίδια ώρα, και παρά την τρομοκρατία των χιτών και της αστυνομίας, χιλιάδες λαού πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις του ΕΑΜ που οργανώθηκαν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας.
    Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
 Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…
Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…
Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό». Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά
  • για ένα καθεστώς που δολοφονούσε  εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το ’36.
  • Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα.
  • Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
  • Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…». 
  • Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο – το καθεστώς Μεταξά  – εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.
  • Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:
«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση «ομολογιών» και «δηλώσεως μετανοίας». Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής – ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ’ αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (…). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (…). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν «ομολογίες» ή «δηλώσεις» και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη «πιπεριά» που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η «γάτα» που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η «φάλαγγα». Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ’ ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (…). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν,12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε». Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (…)» (7).
    Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…
«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…»
«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…».
    Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:
   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
 (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)
    Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» μαζί με λαό. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα τρομοκρατικό όργιο και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:
 «Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».  
    Αυτοί πολέμησαν τον κατακτητή. Αυτοί πολέμησαν τον φασίστα. Αντίθετα κάποιοι άλλοι επιδίδονταν στην προπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.
    Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους ναζί η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», έγραφε στο κύριο θέμα της :
«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο – και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ’ ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».
    Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:
«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
    Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.
    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»
    Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:
«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας» (8).
Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Οκτώβρη 1945
Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Οκτώβρη 1945.
    Ο λαός μας, με πρωτοπόρο τον ανθό του, αρνούμενος την υποταγή στον εισβολέα τον Οκτώβρη του ‘40, αρνούμενος την  καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, παλεύοντας κόντρα στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και διεκδικώντας για έπαθλο την λύτρωση από κάθε εκμετάλλευση, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν, αργότερα, σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»       
 ***
(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 – 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344
(2) «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338
(3) Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25
(4) «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76
(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ’, σελ. 467
(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ’, σελ. 77.
(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»
(8) «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 9- 10 και Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη, Πετρόπουλος – Χατζηδημητράκος, Αθήνα 2011, σελ. 31.
http://www.imerodromos.gr/

10 συμπεράσματα για το ΣΤΕ και τα αΣΤΕρια της πολιτικής



Η απόφαση του ΣτΕ για το νόμο Παππά και κυρίως όσα προηγήθηκαν της απόφασης, οδηγούν σε πολλά συμπεράσματα και για το ΣτΕ και για τη Δικαιοσύνη και για την ίδια την κυβέρνηση και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με ένα συμπέρασμα που δεν είναι δικό μου αλλά της μάνας μου, η οποία είναι αγράμματη γυναίκα και μάλλον εκφράζει αυτό που οι περισσότερο εγγράματοι ξεχνάνε, δηλαδή τη μεγάλη εικόνα μέσα στην οποία διαδραματίζεται κάτι, επειδή είναι προσηλωμένοι στο μικρό και τυποποιημένο:
1. “Πρώτη φορά, κανάλια, πολιτικοί, κόμματα, δικαστήρια , κουστουμαρισμένοι αλλά και απατεώνες που τους ξέρουμε πια με το μικρό τους ήταν όλοι μαζί ενάντια σε μια κυβέρνηση”. Όσα συνέβησαν, προσθέτω, δεν ήταν μάχη για τη συνταγματικότητα, αλλά μάχη για συγκεκριμένα συμφέροντα και κυρίως μάχη για να πέσει η κυβέρνηση. Το πώς δόθηκε η μάχη αυτή και αν ήταν “συνταγματική”, “θεσμική” ή άθλια επίθεση με όλα τα μέσα και τα Μέσα, θα το δούμε πιο κάτω.
2. Επιτέλους, η κυβέρνηση και μαζί της ο κόσμος δείχνει να κατάλαβε, πως η παραμυθένια κατασκευή που αναπαράγεται ως κλισέ και θέλει να έχουμε “εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη” επιτέλους σπάει. Όχι, στη Δικαιοσύνη έχεις εμπιστοσύνη όταν κάνει τη δουλειά της, όπως στη δημοσιογραφία και την πολιτική. Σε κάθε άλλη περίπτωση η Δικαιοσύνη πρέπει να εξηγεί και να απολογείται. Η θεσμική της λειτουργία, ως μία από τις εξουσίες δεν μπορεί να είναι η χωρίς όρους αποδοχή του άδικου, του κατασκευασμένου, του κοινωνικά ασύμφορου μόνο και μόνο “επειδή το είπε η Δικαιοσύνη”. Αν η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της (όπως η πολιτική και η δημοσιογραφία επιμένω) δεν θα ήμασταν στην κατάσταση που είμαστε
3. Το ΣτΕ, αυτό το Ανώτατο δικαστήριο, απέδειξε πως είναι ένα συντηρητικό όργανο, που κατά καιρούς (δυστυχώς πολύ συχνά) αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως ένα κράτος δικαστών. Στην ιστορία του, έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια, τις περικοπές μισθών, το PSI, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Με την απόφασή του για το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες δεν αποκαθιστά καμιά συνταγματικότητα, αφού το ίδιο έχει γνωμοδοτήσει πως το καθεστώς που υπάρχει και στο οποίο επιστρέφουμε είναι επίσης παράνομο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων και την πιο αθώα δηλαδή, το ΣτΕ λειτουργεί ως ένα όργανο τυποποιημένης και φορμαλιστικής απονομής Δικαιοσύνης, που δεν μπορεί να δει πέρα από τις κολώνες του περιστυλίου του κλασσικού κτηρίου όπου στεγάζεται. Χαρακτηρίζει κάτι αντισυνταγματικό, ενώ το ήδη υπάρχον είναι αντισυνταγματικό και άνομο. Έτσι στην απόφασή του για το νόμο είναι άκαμπτο χρονικά και δίνει εντολή να ξεκινήσουν όλα από την αρχή με τον ορισμό του ΕΣΡ, αλλά στην αποδοχή της παλιότερης κατάστασης, εμφανίζει ανεκτικότητα και κατανόηση. Χαρακτηρίζει δηλαδή ένα νόμο αντισυνταγματικό για να γυρίσουμε σε μία δεδομένα αντισυνταγματική κατάσταση η οποία είναι και επιζήμια κοινωνικά. Παίρνει επίσης την απόφαση να επιστραφούν με τον τρόπο αυτό 250 εκατομμύρια σε αυτούς που τα έχουν και δεν τα πλήρωσαν ποτέ για να έχουν συχνότητες.
4. Ας μη γελιόμαστε, το ΣτΕ μπορούσε να χαρακτηρίσει το νόμο και συνταγματικό και αντισυνταγματικό και ό,τι ήθελε. Αν έκανε την παραδοχή (όπως την έκανε) πως απαιτείται ΕΣΡ, ο νόμος είναι αντισυνταγματικός. Αν αντιθέτως έκανε την παραδοχή πως υπάρχει δημόσιο συμφέρον και ισχυροί λόγοι που δεν ενεργοποιήθηκε το ΕΣΡ και ότι επιπλέον πως δεν υπάρχει δυνατότητα να υπάρξει καθεστώς νομιμότητας αν απορριφθεί ο νόμος, τότε θα πηγαίναμε στη συνταγματικότητα.
5. Ο λόγος που δεν το έκανε αυτό το ΣτΕ, δεν είναι πως “αυτή ήταν η κρίση των δικαστών”. Αυτή ήταν η κρίση των δικαστών, που συμμετέχοντας σε ένα πολιτικό και όχι δικαστικό μόνο παιχνίδι, επέλεξαν να δώσουν και ένα πολιτικό μήνυμα το οποίο εξέφρασε αμέσως μετά την απόφαση η ΝΔ με ανακοίνωσή της. Πως πρέπει να πάμε σε εκλογές, να παραιτηθεί ο Παππάς, πως ηττήθηκε κατά κράτος η κυβέρνηση. Καμιά Δικαιοσύνη δεν αφουγκράστηκαν για να μας ρίξουν στο όνομα της Συνταγματικότητας σε αποδεδειγμένη Αντισυνταγματικότητα και διαπλοκή. Αντιθέτως αφουγκράστηκαν τα μηνύματα από πολιτικούς και επιχειρηματίες, που έλεγαν πως “τώρα είναι η ευκαιρία να πέσει η κυβέρνηση και να τους τελειώσουμε”. Πέρα από τα ανοιχτά μηνύματα των ΜΜΕ υπήρχαν και κλειστά μηνύματα που στέλνονταν με αγγελιοφόρους. Δεν υπόσχονταν σε όλους τους δικαστές απαραίτητα. Ήταν αρκετό να απευθυνθούν στα συντηρητικά αντανακλαστικά τους και να τους θυμίσουν πως είναι σώμα από το σώμα τους και συμφέρον από το συμφέρον τους που θέλει την διαπλοκή τακτοποιημένη και όχι σε αναταραχή.
6. Η αντιπολίτευση και κυρίως η ΝΔ, χρησιμοποίησαν την υπόθεση των «αδειών» για δύο λόγους. Για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των καναλαρχών, του βασικού κομματιού της διαπλοκής και για να εισπράξουν πολιτικά την απόρριψη του νόμου. Η ΝΔ ζητά εκλογές και οι υπόλοιπες Σαλώμες των Ποταμών, την κεφαλή του Παππά επί πίνακι. Αν τους ένοιαζε η νομιμότητα θα την είχαν επιβάλει και αν ανησυχούσαν για την συνταγματικότητα θα μίλαγαν απλώς για την αντισυνταγματικότητα ενός νόμου (από τους πολλούς που κρίθηκαν αντισυνταγματικοί) και δεν θα το εμφάνιζαν ένα νόμο που μάλιστα ακυρώνεται, ως την καταστροφή της Ελλάδας. Είναι τουλάχιστον γελοίο να ζητάς να πέσει η κυβέρνηση για μια απόφαση του ΣτΕ. Η σιγουριά τους ότι «ελέγχουν το ΣτΕ» (ο ΣΚΑΙ ανακοίνωσε την απόφαση τρεις ώρες πριν βγει με λεπτομέρειες) τους έκανε να μεγιστοποιήσουν το θέμα για να εισπράξουν και μεγάλη νίκη. Το αποτέλεσμα ήταν να πρέπει τώρα με το νέο νόμο Παππά που θα κατατεθεί, να απαντήσουν αν θα τον ψηφίσουν, αν θέλουν δηλαδή να πληρώνουν οι καναλάρχες και να θεσπιστούν κανόνες στη μεταβατική περίοδο.
Επίσης θα πρέπει να ορίσουν το ΕΣΡ που ανέδειξαν σε τόσο πολύτιμο και αναγκαίο. Φαίνεται πως κυρίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέφτει θύμα των βεβαιοτήτων που του δίνει το παλιό σύστημα, το οποίο αποσυντονίζεται όμως όταν η κυβέρνηση πάει σε άλλο σχεδιασμό γρήγορα.
7. Η κυβέρνηση από τη μεριά της , μάλλον κατάλαβε πως η προσπάθεια να ακυρώνεται η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, ειδικά σε μεγάλα θέματα όπου υπήρχαν αποφάσεις για ανατροπές, μέσα από τη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, δεν είναι θεσμική απαίτηση αλλά τρυκ των αντιπάλων που χρησιμοποιούν τα θεσμικά προπύργια με τους ανθρώπους τους. Οι εξουσίες είναι μεταξύ τους διακριτές και οι αποφάσεις για την αλλαγή στην κοινωνία πρέπει και μπορούν να προχωρήσουν, αρκεί η κυβέρνηση να μην προενοχοποιείται από “θεσμικές” δηλώσεις τύπων όπως ο Βενιζέλος που είδαν θεσμική απρέπεια στην κυβέρνηση. Ήταν τραγικό που όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση και οι υπουργοί δεν βγήκαν να υπερασπιστούν τις επιλογές τους από το φόβο μήπως τους προσδώσουν την κατηγορία πως παρεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη. Αν είναι έτσι ας μη νομοθετούν και ας μην εξηγούν γιατί ψηφίζουν τους συγκεκριμένους νόμους. Να παραδώσουν τη διακυβέρνηση της χώρας σε δικαστικούς
8. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός εύχομαι να κατάλαβαν, πως αυτό το ψευδοθεσμικό παιχνίδι που εγκλώβιζε την κυβέρνηση στην απραξία και στη σιωπή για να αποφασίσει η Δικαιοσύνη (ποιά Δικαιοσύνη άραγε;) , παίχτηκε και από παράγοντες μέσα στην κυβέρνηση με κύριο τον Υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Παρασκευόπουλο. Θέλοντας να διατηρήσει “θεσμικό φωτοστέφανο” , στην πραγματικότητα να είναι αρεστός στο “μέσο δικαστή” όπως του αρέσει να λέει, ως υπουργός δεν περιέγραψε ποτέ πώς εξυπηρετείται τελικώς η Δικαιοσύνη στην περίπτωση του νόμου Παππά. Φαντάζομαι πως όταν κάποιος δολοφόνος δικάζεται, ο κύριος Παρασκευόπουλος δεν θα αρνηθεί να πει τι είναι έγκλημα και τι όχι γιατί αποφασίζει η Δικαιοσύνη; Προφανώς και όχι. Άλλο πράγμα το έγκλημα και άλλο αν κάποιος συγκεκριμένος είναι εγκληματίας. Βρείτε μια δήλωση Παρασκευόπουλου που υποστηρίζει πως ο νόμος Παππά, αποδίδει Δικαιοσύνη, τάξη και εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Αντιθέτως ο κύριος Παρασκευόπουλος, ακόμη και όταν αποκαλύφθηκε πως Αντιπρόεδρος του ΣτΕ είχε παραβεί το καθήκον του και ήταν πιθανόν εκβιάσιμος (πέρα από κακός δικαστής), με επιμονή παρουσίαζε το θέμα ως ροζ ιστορία. Αλήθεια ο κύριος Παρασκευόπουλος, έστειλε τα επίμαχα mails στον Άρειο Πάγο ή μόνο τα δημοσιεύματα για το δικαστή; Αν δεν έστειλε τα mails στα οποία ο ίδιος ο δικαστής περιγράφει την άνομη πράξη του, πώς τελικώς θα διαπιστωθεί και θα τιμωρηθεί η παράβασή του; Εκτός αν πιστεύει παρά το θεσμικό του χαρακτήρα του, πως είναι ο ίδιος Εισαγγελέας που αποφαίνεται για τα προσωπικά δεδομένα.
9. Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει πως υπάρχουν δύο τρόποι για να πορευτεί και να ανατρέψει την αρρωστημένη κατάσταση στην κοινωνία. Ο ένας είναι να συνδιαλέγεται με αυτούς που πρέπει να ανατρέψει και να προσπαθεί να εξασφαλίσει τις καλές διαβεβαιώσεις τους τις οποίες στη συνέχεια θα μεταφράσει σε ευρεία συναίνεση. Αυτό είναι ένας συνεχής εγκλωβισμός σε μια κατάσταση παθογένειας. Είναι εύκολο να εγκλωβιστεί ακούγοντας τους λεγόμενους «θεσμικούς φόβους» των τεχνοκρατών και των νομικιζόντων. «Μην κάνουμε αυτό γιατί θα προκαλέσουμε αναταραχή ή αντίδραση», «τι θα πουν οι τάδε» κλπ. Ο μοναδικός τρόπος είναι να βγει από το πλαίσιο που την στριμώχνουν και να επιστρέψει στην πολιτική της άπλα όπου οι «άλλοι» δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ως σοφοί γραφείου. Αν θέλει να αλλάξει τα πράγματα πρέπει να τα ανατρέψει. Οι ανατροπές δεν γίνονται με φοβικές συμβουλές δικηγόρων ή έκφραση συμπάθειας από παλιούς εχθρούς που τώρα προσκυνάνε, αλλά με πολιτικό σχεδιασμό και σαφή στόχο. Όχι, οι νόμοι δεν είναι καλοί αν τους αποδεχθεί ο κάθε Βαρδινογιάννης ή αν δημιουργηθούν υψηλές συμμαχίες γύρω τους, αλλά όταν εξυπηρετούν. Αν λοιπόν εξυπηρετούν, τότε υπεύθυνη για να τους εφαρμόσει είναι η κυβέρνηση και πρέπει να το κάνει αταλάντευτα, χωρίς να φοβάται αν θα κατηγορηθεί από το ΣΚΑΙ για παρανομία.
Πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν υπάρχει όταν τα κανάλια κατηγορούν τον Παππά, αλλά όταν θα σταματήσουν να το κάνουν.
10. Η παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία δεν σχετίζεται μόνο με το πόσο ανταποκρίνεται στις κοινωνικές απαιτήσεις αλλά και στο πώς δηλώνει ότι κυβερνά. Η αντιπολίτευση και τα κανάλια δημιουργούν καθημερινά μια εικόνα αποσύνθεσης και καταστροφής την οποία φιλοδοξούν να εισπράξουν πολιτικά. Η εικόνα αυτή ανατροφοδοτεί το επιχείρημα της παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ. Η επικράτηση της εικόνας αποσταθεροποίησης οδηγεί από την άλλη σε πολιτική αμηχανία την κυβέρνηση. Η λύση δεν είναι να απαντά πως είναι καλή και δεν πέφτει. Η λύση είναι να δείξει σε όλους ότι κυβερνά. Να καταλάβουν δηλαδή ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο.
koutipandoras

Οι αυταπάτες περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης



Γράφει ο Τάσος Παππάς

«Το δίκαιό σας είναι η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο» (Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο). 
Τα έχουν πει εγκαίρως και ευστόχως οι μεγάλοι θεωρητικοί του σοσιαλισμού. Μετά τη διάλυση των αυταπατών που είχε η κυβέρνηση σχετικά με την έκβαση της μάχης στην ευρωζώνη ήρθε και η διάλυση των αυταπατών της για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Στην πρώτη περίπτωση πίστεψε ότι το δίκιο υπερέχει της ισχύος, στη δεύτερη περίμενε ότι οι δικαστές θα κρίνουν με βάση το δημόσιο συμφέρον-μια έννοια όμως έτσι κι αλλιώς πολύ ελαστική. Διαψεύστηκε παταγωδώς και υπέστη δύο βαριές ήττες. Ο συσχετισμός δυνάμεων στην.. ευρωζώνη ήταν κατάφωρα αρνητικός και η σύνθεση του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν προμήνυε κάτι καλό. Οφθαλμοφανή πράγματα.
Μόνο αφελείς ή αθεράπευτα βολονταριστές δεν θα μπορούσαν να τα δουν. Τα πομπώδη λόγια περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης είναι για τα αμφιθέατρα της Νομικής όπου εκπαιδεύονται οι πρωτοετείς φοιτητές. Για τους έμπειρους είναι απλώς φληναφήματα.
Όπως μου έλεγε έγκριτος νομικός με παρουσία στα δικαστήρια καμιά τριανταριά χρόνια και υπεράνω υποψίας για σχέσεις με το μέγαρο Μαξίμου, «τη Δικαιοσύνη την εμπιστεύεται μόνο όποιος δεν την ξέρει. Αυτός που έχει νταλαβέρια μαζί της με οποιαδήποτε ιδιότητα δεν την εμπιστεύεται».
Στις ταξικές κοινωνίες η δικαιοσύνη σε όλες τις βαθμίδες της κυρίως στις υψηλότερες, όταν καλείται να τοποθετηθεί σε μείζονος σημασίας θέματα που απασχολούν τη δημόσια ζωή και έχουν προκαλέσει εντάσεις και πόλωση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, αποφασίζει συνεκτιμώντας την εικαζόμενη βούληση της κυβέρνησης.
Αυτό όμως συμβαίνει όταν οι δικαστές νιώθουν ότι έχουν να κάνουν με ισχυρή κυβέρνηση που δεν απειλείται και έχει μπροστά της μεγάλη περίοδο ζωής.
Αν πεισθούν για διάφορους λόγους ότι κλονίζεται και ότι μπορεί να πέσει από στιγμή σε στιγμή θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επιταχύνουν την πτώση της ώστε να δώσουν διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης σ' αυτούς που θα την διαδεχθούν. Φαίνεται ότι η πλειονότητα των δικαστών του ΣτΕ πιστεύει ότι η κυβέρνηση μετράει μέρες.
Αποδείχτηκε επίσης ότι οι μηχανισμοί επιρροής της αντιπολίτευσης και των οργανωμένων συμφερόντων της διαπλοκής στο χώρο της Δικαιοσύνης είναι πολύ πιο υπολογίσιμοι απ' αυτούς της κυβέρνησης.

efsyn.gr

Χάνοντας τη τηλεοπτική μάχη, κερδίζοντας τον πόλεμο.



του Στέλιου Κούλογλου
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν συνιστά το τέλος του κόσμου, ούτε φυσικά της κυβέρνησης. Αποτελεί όμως πολιτική ήττα στη μάχη που η τελευταία ξεκίνησε για το τέλος της ασυδοσίας στο τηλεοπτικό τοπίο, ήττα από την οποία πρέπει χρειάζεται να βγουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Συγχρόνως όμως, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου βγάζει την κυβέρνηση από δύσκολες και πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, μπροστά στις οποίες θα βρισκόταν αν ο νόμος Παππά είχε κριθεί συνταγματικός.
Αρχικά, όπως μετά από κάθε ήττα, πρέπει να γλείψεις τις πληγές σου και να σκεφτείς τι δε πήγε καλά. Το να τρέξεις καταϊδρωμένος να τα βάλεις με τον διαιτητή, εξηγείται με συναισθηματικούς όρους στο ποδόσφαιρο, αλλά στη πολιτική έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Δεν επιτίθεσαι στη Δικαιοσύνη επειδή δεν πήρες την απόφαση που ήθελες. Ιδίως όταν είσαι κυβέρνηση και πρέπει να δίνεις το παράδειγμα στο σεβασμό των θεσμών, ειδικά όταν έχεις υποσχεθεί ότι "θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα". Και μάλιστα όταν από νομικής πλευράς το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά σίγουρο ήταν (δες εδώ την πολύ διαφωτιστική συνέντευξη του Γ. Σωτηρέλη)
Στη συγκεκριμένη μάχη έγιναν λάθη τακτικής, νομικά και πολιτικά. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας για την ανατροπή της λιτότητας στην Ευρώπη, έπρεπε να είχε γίνει κατανοητό ότι δεν αρκούν οι όποιες καλές προθέσεις , η "πολιτική διαπραγμάτευση" και η πολιτικοποίηση των πάντων, ούτε η αναγωγή της κάθε επί μέρους μάχης σε ναυμαχία της Σαλαμίνας. Χωρίς μάλιστα να έχει γίνει μια σαφής εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων που να δίνει σοβαρές πιθανότητες νίκης. Γιατί, είτε πρόκειται για την ευρωζώνη του Σόιμπλε είτε για το εγχώριο σύστημα, αποδεικνύονται δυνατότερες δυνάμεις από τις δικές σου. Σε αυτές τις περιπτώσεις αντάρτικο έπρεπε να ξεκινήσεις, όχι να κηρύξεις ένα πόλεμο που δεν μπορείς να κερδίσεις. Και δεν είναι καθόλου σοφό να αναγγείλεις μια καινούργια μάχη για την επόμενη εβδομάδα, πριν ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και εκπονήσεις νέο σχέδιο δράσης. Να χτυπάς δηλαδή το χέρι σου στο μαχαίρι.
Τα καλά νέα για την κυβέρνηση είναι ότι τώρα αποφεύγει να βρεθεί μπροστά σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, όπως θα ήταν αν έριχνε μαύρο σε 2 μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και σε άλλα μικρότερα, προκαλώντας απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων. Το πολιτικό κόστος από παρόμοιες περιπέτειες θα ήταν ίσως μεγαλύτερο από αυτό της ήττας με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το άλλο θετικό είναι ότι τώρα το μπαλάκι είναι στο γήπεδο της αντιπολίτευσης: αν αρνηθεί ξανά να συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ θα αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν δουλεύει παρά για τους καναλάρχες. Εκτός και αν η κυβέρνηση της ξαναδώσει προσχήματα με ένα ακόμη νόμο στο πόδι, μέχρι τη Δευτέρα!
Είναι προφανές ότι απαιτείται νέο σχέδιο και σοβαρός νέος νόμος. Η ιδέα ότι μετά την αναρχία των 26 ετών, που έχουν αντικειμενικά δημιουργήσει τετελεσμένες καταστάσεις,  μπορεί να περιοριστεί ο αριθμός των τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας, πρέπει να εγκαταλειφθεί οριστικά. Όπως ο διαγωνισμός που έγινε παρέχει κάποια κριτήρια για το κόστος μιας τηλεοπτικής άδειας, όσοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα σεβαστό ποσό, ασφαλώς μικρότερο αφού οι άδειες δεν θα είναι μόνο 4, θα μπορούν να την αποκτήσουν. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα είναι σύμφωνοι με το νόμο, δε κάνουν ξέπλυμα βρόμικου χρήματος ούτε αντιμετωπίζουν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, μέχρι να αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη. Ίσως, με όλα αυτά, το τηλεοπτικό τοπίο που θα προκύψει να είναι υγιέστερο από αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί.
Επίσης, αντί για βιαστικές κινήσεις, θα έπρεπε να προχωρήσει παράλληλα η αδειοδότηση των τοπικών σταθμών, αρχικά στις μεγάλες πόλεις και στη συνέχεια σε όλη την επικράτεια. Να δοθεί η νομική δυνατότητα, σε κινήσεις πολιτών, συνεταιρισμούς και μη κερδοσκοπικές κινήσεις να ανοίξουν τηλεοπτικούς σταθμούς, με ευνοϊκότερους όρους. Και παράλληλα να αναβαθμιστεί η ΕΡΤ. Η δημόσια σφαίρα και τέτοιους είδους πρωτοβουλίες αποτελούν το προνομιακό πεδίο της αριστεράς. Όχι η μάχη μηχανισμών, ούτε η αντικατάσταση της μιας διαπλοκής από άλλη.
Τέλος, το άλλο μεγάλο συμπέρασμα από τη μάχη που δόθηκε είναι ο τρόπος διακυβέρνησης. Οι πολίτες έχουν ξεχάσει ότι όλη αυτή η φασαρία έγινε μετά τη ξεδιάντροπη και αντισυνταγματική άρνηση της ΝΔ αλλά και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να συναινέσουν στη συγκρότηση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, που θα αποφάσιζε για την αδειοδότηση. Όλα αποδόθηκαν, αντίθετα, στη κυβέρνηση που φορτώθηκε μάλιστα με τη πρόθεση να επιβάλλει αντιδημοκρατικό καθεστώς, κάτι που διάφοροι κρετίνοι(ες) διακινούν και στο εξωτερικό. Το γεγονός όμως ότι τέτοιες εξωπραγματικές κατηγορίες βρίσκουν έδαφος δεν αποτελεί απλά ένα επικοινωνιακό Βατερλό. Δείχνει κυρίως ότι η τακτική του ταύρου εν υαλοπωλείο, η λογική "όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" πρέπει να αντικατασταθεί από την τακτική "όσοι δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας". Διαφορετικά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα και μάλιστα με τόσο βαθιά και πολύπλευρη κρίση όσο η Ελλάδα.
tvxs