Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Όταν η διαπλοκή φωνάζει: φυλακή!

Κοιτάξτε γύρω σας ποιοι φωνάζουν να πάει φυλακή ο Βαρουφάκης. Όλο το σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, ο κλέψας του κλέψαντος. Γιατί αν το αίτημα «αυτός να πάει φυλακή» αποκοπεί από το ηθικό του περιβάλλον, τότε θα νιώθουν καλύτερα ακριβώς αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα.
του Νίκου Μωραΐτη
Τίτλοι όπως «Στενεύει ο κλοιός για τον Βαρουφάκη».
Κατηγορίες για σύσταση συμμορίας και εγκληματικής οργάνωσης!
Η δαιμονοποίηση ενός plan-b που κάθε σοβαρή χώρα υποχρεούται να έχει.
Σπίλωση του προσώπου. Αντιμετώπισή του σαν να πρόκειται για σεσημασμένο εγκληματία. Ο υπουργός – χάκερ. Ο τρελός της δραχμής. Ο καθηγητής που έκανε πειραματόζωο την Ελλάδα…
Δεκάδες δημοσιεύματα, ρεπορτάζ, αφιερώματα στα συνήθη πάντα ΜΜΕ.
Κοινή επιθυμία όλων -άλλοι το κρύβουν, άλλοι το λένε ανοιχτα- είναι να πάει ο Βαρουφάκης φυλακή!
Γιατί άραγε τέτοια λύσσα με τον Βαρουφάκη, σε μία χώρα που ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο ΓΑΠ, ο Μαντέλης, ο Σημίτης, ο Τσουκάτος, ο Παπαντωνίου (από χθες και ο Παπαγεωργόπουλος!) και δεκάδες άλλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι; Είναι απλό. Με τη δαιμονοποίηση Βαρουφάκη επιδιώκουν να δικαιωθούν όλα τα λαμόγια της Ιστορίας.
Γιατι αν ο καθηγητής διεθνούς κύρους, ο αιρετικός οικονομολόγος, ο πιστός στις απόψεις του μαρξιστής πρέπει να πάει φυλακή, τότε η φυλακή απενοχοποιείται ως φράση, ως σημαινόμενο, ως αίτημα κάθαρσης.
Κοιτάξτε γύρω σας ποιοι φωνάζουν να πάει φυλακή ο Βαρουφάκης; Όλο το σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, ο κλέψας του κλέψαντος. Οι πολιτικοί της ρεμούλας, των σκανδάλων, οι δημοσιογράφοι των βαλιτσών και της συναλλαγής, οι καταστροφείς της χώρας. Γιατί αν το αίτημα «αυτός να πάει φυλακή» αποκοπεί από το ηθικό του περιβάλλον, τότε θα νιώθουν καλύτερα ακριβώς αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα.
Φυσικά και δεν θα πάει φυλακή ο Βαρουφάκης. Σε καμία ευνομούμενη πολιτεία δεν θα πήγαινε. Η Ελλάδα δεν είναι Αφγανιστάν. Το ξέρουν και οι ίδιοι οι τζιχαντιστές της διαπλοκής. Τότε γιατί το φωνάζουν; Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Θολώνουν τα νερά, δημιουργώντας την αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα είναι όλοι ίδιοι. Λαμόγια και ιδεολόγοι.
altsantiri

Le Monde: Η οικογένεια Πατατοπούλου εξηγεί τις επιπτώσεις της λιτότητας στην Ελλάδα



Είναι μία τυπική ελληνική οικογένεια. Πρόκειται για την οικογένεια Πατατοπούλου -επώνυμο που αντλεί από το γεγονός ότι απεικονίζεται με τη μορφή πατατών- και η οποία αναλαμβάνει να εξηγήσει τους Γάλλους με απλό τρόπο την επίδραση των μέτρων λιτότητας στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων. Μέσω ενός animation η Le Monde, η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία γαλλική εφημερίδα, παρουσιάζει το χρονικό της λιτότητας στη χώρα μας.
Πρωταγωνιστές του animation: η μητέρα Σοφία, ο πατέρας Αλέξης, ο γιος Περικλής και ο παππούς Γιώργος.
Την εμφάνιση της στο βίντεο κάνει πρώτη η μαμά Πατατοπούλου, η οποία μέχρι το 2009 είχε ένα συνοικιακό μαγαζί χαρτικών, το οποίο αναγκάστηκε να κλείσει λόγω της αύξησης της φορολογίας και της πτώσης του τζίρου. Όπως αναφέρει η Le Monde το 2012 το επίδομα ανεργίας μειώθηκε από τα 461,5 ευρώ στα 360 ευρώ και μιας και η Σοφία είναι άνεργη πάνω από έναν χρόνο, δεν λαμβάνει απολύτως τίποτα.
Ο μπαμπάς της οικογένειας, ο Αλέξης Πατατόπουλος είναι δημόσιος υπάλληλος σε υπουργείο. Όπως επισημαίνει η γαλλική εφημερίδα στο ευφάνταστο animation της, το 2010 περίπου 160.000 δημόσιοι υπάλληλοι είτε απολύθηκαν είτε μπήκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας-κινητικότητας. Ο πατέρας Πατατόπουλος δεν έχασε τη δουλειά του, όμως έχασε άλλα πολλά. Πρώτα έχασε τον 13ο και 14ο μισθό. Και μετά; Είδε τις άποδοχές του να μειώνονται από τα 1.400 ευρώ στα 900. Με την Σοφία άνεργη και χωρίς επίδομα, η οικογένεια πρέπει τώρα να ζήσει με αυτό το ποσό, δίνοντας μάλιστα και 600 ευρώ για τον ΕΝΦΙΑ.
Στο προσκήνιο μπαίνει στη συνέχεια ο γιος των Πατατοπουλέων, ο Περικλής. Όπως και οι περισσότεροι νέοι Έλληνες μεταξύ 25 και 35 συνεχίζει να ζει με τους γονείς του. Ο Περικλής θεωρείται από τους τυχερούς… και αυτό γιατί σε αντίθεης με τους φίλους του δεν είναι άνεργος. Αν και πριν την κρίση ο Περικλής κέρδιζε τον μήνα 2.000 ευρώ, τώρα παίρνει 1.450 ευρώ. Είδε τον μισθό του να μειώνεται κατά 1/4, αλλά παρόλ’αυτά θεωρείται «προνομιούχος».
Τελευταίος την εμφάνιση του κάνει ο παππούς Γιώργος. Στα 64 του ανήκει στο 1/4 του γερασμένου ελληνικού πληθυσμού, τους συνταξιούχους, οι οποίοι αντιστοιχούν σε 2,6 εκατομμύρια. Με το δημογραφικό πρόβλημα να πιέζει τον προϋπολογισμό η Le Monde τονίζει ότι το ελληνικό κράτος έχει προχωρήσει σε κολοσσιαίες μειώσεις στις συντάξεις. Έτσι, ο παππούς Πατατόπουλος από εκεί που το 2009, έπαιρνε 1250 ευρώ μεικτά σύνταξη, τώρα παίρνει 980 ευρώ. Σε αυτό το σημείο, σημειώνεται ότι ο γιος του Αλέξης Πατατόπουλος αντίστοιχα δεν θα είναι συνταξιούχος σε αυτή την ηλικία, καθώς το όριο ηλικίας έχει αυξηθεί στα 67 έτη.
Με αυτά τα δεδομένα η εφημερίδα σχολιάζει και τη νέα αύξηση στο κόστος ζωής λόγω των ανατιμήσεων που φέρνει η αύξηση του ΦΠΑ. Στο τέλος του animation αναφέρεται επίσης μέσα σε 5 χρόνια ύφεσης, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 26%, τα εισοδήματα των πολιτών μειώθηκαν κατά 35% και συνολικά 200.000 επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, μειώνοντας κι άλλο τις προοπτικές ανάκαμψης.
Η οικογένεια… Πατατοπούλου δεν είναι τίποτε άλλο από το χαρακτηριστικό παράδειγμα του τεράστιου αντίκτυπου της κρίσης και των μέτρων λιτότητας στους Ελληνες, καταλήγει στο βίντεο της η Le Monde.
tvxs

Οι καναλάρχες θέλουν διάλογο... απειλώντας με προσφυγές σε δικαστήρια!



Τρέμουν τον ανταγωνισμό λέει η κυβέρνηση

«Πόλεμος» έχει ξεσπάσει μεταξύ κυβέρνησης και καναλαρχών για το νομοσχέδιο σχετικά με τις τηλεοπτικές αδειοδοτήσεις.
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν την Πέμπτη το μεσημέρι στο ξενοδοχείο «Plaza» οι εκπρόσωποι των καναλιών έκαναν λόγο για προσφυγή στο ΣτΕ και στο Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Άμεση ήταν η απάντηση της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, με την οποία κατηγορεί τους καναλάρχες για «ρεσιτάλ κινδυνολογίας χωρίς ίχνος αυτοκριτικής». Συγκεκριμένα, πηγές από το υπουργείο Επικρατείας και τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης αναφέρουν:.. 
«Σε ρεσιτάλ κινδυνολογίας και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα τους εξελίχθηκε η συνέντευξη Τύπου της Ένωσης ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών.
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης παρουσιάστηκαν στοιχεία της Ένωσης σχετικά με το ποια κατάσταση επικρατεί σήμερα στην ιδιωτική τηλεόραση και στο τί έχουν συνεισφέρει οι καναλάρχες στα ασφαλιστικά ταμεία, στο κράτος και στα πολιτικά κόμματα. Το δεύτερο μέρος εξαντλήθηκε σε μια σφοδρή επίθεση στο νομοσχέδιο που βρίσκεται σε ανοιχτή διαβούλευση για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών.
Ανάμεσα σε άλλα οι καναλάρχες κατηγόρησαν τον Υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά για υπερεξουσίεςχαρακτηρίζοντας απαράδεκτο τον προσδιορισμό των αδειών από τον ίδιο, ενώ φανερώθηκαν ενοχλημένοι από την υποχρέωση εφάπαξ τιμήματος για την απόκτηση άδειας και της πλειοδοτικής διαδικασίας απόκτησης που προβλέπει το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο. Όπως τόνισαν το τίμημα για την απόκτηση τηλεοπτικής άδειας είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη και δεν λαμβάνει υπόψη τις επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν από τους ίδιους κατά το παρελθόν.
Τέλος, επέμειναν στο ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας επιτρέπει την παροχή απεριόριστου αριθμού τηλεοπτικών αδειών και ζήτησαν από την Πολιτεία να μην μπεί σε εφαρμογή ένα θεσμικό πλαίσιο που να ορίζει του ποιος και με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να ασκεί το επάγγελμα του καναλάρχη. Παράλληλα χαρακτήρισαν το νομοσχέδιο αντισυνταγματικό και ενώ όπως τόνισαν επιθυμούν το διάλογο είναι επίσηςαποφασισμένοι να προσφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να δικαιωθούν.
Τι συμπεράσματα προκύπτουν από τα λεγόμενα των καναλαρχών;
1. Φαίνεται ότι τρέμουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και τους νέους παίχτες στην τηλεοπτική αγορά. Το νέο νομοθέτημα έχει σκοπό να υποστηρίξει τον υγιή και ανόθευτο ανταγωνισμό, μέσω της ενθάρρυνσης νεοεισερχομένων παιχτών, με τελικό στόχο τη μεγιστοποίηση του δημοσίου συμφέροντος.
2. Παραβλέπουν και φυσικά ξεχνούν τα οφέλη που είχε για τους ίδιους η χωρίς άδεια εκμετάλλευση του δημόσιου αγαθού των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Εάν η "απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ μιλάει για κατάληψη επί των συχνοτήτων και αποκλεισμό όσων ήθελαν να εκπέμψουν νόμιμα, επιβάλλοντας έτσι άνιση μεταχείριση", από πού κι ως πού η κυβέρνηση που μάχεται τη διαπλοκή και αγωνίζεται για τη νομιμότητα θα πριμοδοτήσει καταληψίες; 
3.Το φάσμα που απομένει για εκπομπή ψηφιακής επίγειας τηλεόρασης, μετά και τη συνεχώς αυξανομ ένη εκχώρηση φάσματος στον τομέα των κινητών επικοινωνιών, δεν είναι ανεξάντλητο. Η πολιτεία μελετάει την εισαγωγή και εξελιγμένων υπηρεσιών ψηφιακής τηλεόρασης, που απαιτούν αυξημένο φάσμα, όπως είναι η HD TV (υψηλής ευκρίνειας τηλεόραση), η ULTRA-HD TV και άλλες, που θα προσφέρουν υπηρεσίες στον Έλληνα τηλεθεατή, εφάμιλλες με τις τηλεοπτικές υπηρεσίες που προσφέρονται στην ευρωπαϊκή τηλεοπτική αγορά.
4. Παντού χρησιμοποιούνται διαδικασίες διαγωνισμών για το προς απόκτηση φάσμα και συγκριτική αξιολόγηση των τιμών μπορεί να γίνει για παρόμοιο φάσμα και για ίδιες προσφερόμενες υπηρεσίες. Ευνόητο είναι ότι η ψηφιακή ραδιοτηλεοπτική κάλυψη θα επιτυγχάνεται για όλη την επικράτεια, όλο το 24ωρο και δεν θα παρουσιάζονται περιοχές χωρίς καθόλου ραδιοκάλυψη, όπως συμβαίνει σήμερα.
5. Παρακολουθούμε την ευρωπαϊκή εμπειρία και πιστεύουμε ότι η ολοκλήρωση της ψηφιακής μετάβασης πρέπει να σχεδιαστεί λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις συνθήκες αγοράς για κάθε χώρα. Επιπλέον, για τον αριθμό αδειών πανελλαδικής εμβέλειας, καναλιών τόσο γενικού όσο και θεματικού περιεχομένου, πρέπει να γίνει εκτίμηση δαπανών και εσόδων, με σκοπό τη σωστή αποτίμηση των δικαιωμάτων εκχώρησης στο διαχειριστή του δικτύου. Όλα αυτά, βέβαια, όταν γίνονται με νομιμότητα, διαφάνεια και υπηρετώντας την ποιότητα.
Δεν φαίνεται να νιώθουν άβολα με την υπόθεση της Digea, της οποίας οι ίδιοι οι καναλάρχες είναι και μέτοχοι. Είναι, δηλαδή, πάροχοι μη αδειοδοτημένου περιεχομένου και όλοι μαζί σε έναν μοναδικό εθνικό πάροχο δικτύου, τη Digea, που απέκτησε τη δυνατότητα παροχής ψηφιακού σήματος έναντι εξευτελιστικά χαμηλού τιμήματος και κατόπιν συνοπτικών διαδικασιών, που ευνοήθηκαν από το κλείσιμο της ΕΡΤ.
6. Για τον ανωτέρω λόγο, η πολιτεία άμεσα ξεκινάει τις διαδικασίες και δεύτερου εθνικού παρόχου δικτύου, μέσα από μία θυγατρική εταιρεία της Ε.Ρ.Τ ΑΕ, χωρίς καμία επιπλέον επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.
7.Έως τώρα δεν μιλάμε μόνο για μία αρρύθμιστη αγορά εδώ και μία 20ετία και για τα κέρδη μόνο από τη διαφήμιση κατά την περίοδο των παχιών αγέλαδων, αλλά και από τη δυνατότητα σύναψης επιχειρηματικών συμφωνιών των ιδιοκτητών τηλεοπτικών καναλιών σε άλλους τομείς, όπως κατασκευές και δημόσια έργα συγχρηματοδοτούμενα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια και από τράπεζες, έτοιμες να προσφέρουν δάνεια χωρίς να έχει εξεταστεί η δυνατότητα αποπληρωμής τους».
- πηγή: topontiki.gr

Εκ μέρους των τηλεοπτικών σταθμών στη συνέντευξη τύπου παρέστησαν και μίλησαν οι Δημήτρης Φουρλεμάδης από τον Alpha, Νίκος Πεφάνης από το Μega, Κώστας Κιμπουρόπουλος από το Σκάι,Πάνος Κυριακόπουλος από το STAR, Στρατής Λιαρέλλης από τον ΑΝΤ1 και ο Γιώργος Ζώης από το Μακεδονία. Σχετικά γράφει και το vima.gr. Διαβάστε ΕΔΩ για να πάρετε μια γεύση για το τι ισχυρίζονται οι καναλάρχες

zoornalistas

Τι έπαθαν με τον Βαρουφάκη;



Του Θανάση Καρτερού
Αχ τι κακό! Η Ν.Δ. τον εγκαλεί στην εξεταστική να δώσει λόγο για τις συνωμοσίες του. Η Σαββαΐδου διέταξε ΕΔΕ. Οι εισαγγελείς που τα συρτάρια τους είναι γεμάτα με υποθέσεις υπουργικών σκανδάλων, όπως για παράδειγμα η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ από τον Βενιζέλο, σπεύδουν να στείλουν στη Βουλή αυθωρί, παραχρήμα και αμελλητί τη μήνυση του Γκλέτσου και κάποιου δικηγόρου. Και το κύριο άρθρο του έγκυρου "Βήματος" τον χαρακτηρίζει μεταξύ άλλων υπονομευτή και επικίνδυνο.
Για τον Βαρουφάκη, όπως καταλαβαίνετε, ο λόγος. Και ο ντόρος. Που δεν υπάρχει αυτές τις μέρες κανάλι της διαπλοκής, βαρονία της φυλακής, έντυπο της πλοκής, και παλληκάρι της φακής, που να μην τον έχει στο στόχαστρο. Πάρε να 'χεις. Δρυός πεσούσης η υπόθεση, μιας και οι χθεσινοί του συνεργάτες στην κυβέρνηση τηρούν ντροπαλές αποστάσεις. Τις ίδιες περίπου που κράτησαν και με την εκστρατεία συκοφάντησης της Βαλαβάνη. Διότι νομίζουν, προφανώς, ότι τα πυρά είναι προσωπικά.
Εμ δεν είναι. Διότι μπορεί ο Βαρουφάκης, με την ασυγκράτητη τάση του για δημοσιότητα, να τους διευκολύνει άθελά του. Μπορεί απειρία και κάποιες παλινωδίες να έφθειραν το αρχικό του πολιτικό κεφάλαιο. Η ίδια η επίθεση όμως, συντονισμένη και χωρίς κανένα φραγμό, δεν έχει στόχο μόνο το πρόσωπό του. Μόνο την ηθική εξόντωση ενός ανθρώπου, που, όπως και να το δεις, σήκωσε ανάστημα στους δανειστές. Συνέβαλε στη διεθνοποίηση του ελληνικού δράματος. Έφερε στο προσκήνιο το αβίωτο το χρέους.
Την κυβέρνηση και τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε έχουν ως στόχο τα κογιότ. Τον Τσίπρα που τον διάλεξε και τον στήριξε. Την ελληνική αντίσταση απέναντι στους δανειστές. Ο Βαρουφάκης είναι ο ιδανικός στόχος για να δυσφημιστεί μια τεράστια προσπάθεια. Θυμάστε στις κρίσιμες στιγμές, όταν οι εκβιασμοί κορυφώνονταν, για ποιο πράγμα κατηγορούσαν όλοι αυτοί, παρέα με τους δανειστές, την κυβέρνηση; Για έλλειψη σοβαρότητας. Για έλλειψη επεξεργασμένων προτάσεων. Για ελαφρότητα.
Ε, ο Βαρουφάκης, φορτωμένος τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες, γίνεται τώρα σαπούνι για το ξέπλυμά τους. Αν τον βγάλουν μάλιστα, εκτός από επιπόλαιο, και συνωμότη, και πραξικοπηματία, και πράκτορα της δραχμής, ακόμα καλύτερα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ας προσέξουν όμως, με τη μεγάλη εκτίμηση που τους έχει ο λαός, μήπως μαζί με τα μέσα αγιάζει κι ο Γιάνης...

avgi

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

“Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές...”


Χρήστος Μωραϊτης


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΩΡΑΙΤΗ 
Επειδή έρχονται μέρες ακόμα πιο δύσκολες και ίσως χρειαστεί να πάω σε ένα συνέδριο να αποφασίσω για το μέλλον όλων μας, λέω να εξομολογηθώ.
“Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές...”
Σιωπώ. Συζητάω μόνο με όσους νιώθουν όπως κι εγώ και με δυο τρεις που θέλησαν στα αλήθεια μια συζήτηση εκ βαθέων. Περίσσεψαν τα λόγια. Τους άλλους απλά τους ακούω. Λόγια και συναισθήματα αντιφατικά. Κατανόηση, ανησυχία, θυμός, απελπισία, μερική αισιοδοξία και προπάντων ρεαλισμός. Αδιέξοδο. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής, η μεγάλη ήττα.
Έξι μήνες, σαράντα χρόνια στις ίδιες ράγες. Δεν μπορεί η Ευρώπη θα κινητοποιηθεί, θα λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά τόσων χρόνων δημοκρατίας, σήμερα αύριο, μεθαύριο. Μας νίκησαν κατά κράτος, είπε ένας φίλος και μείναμε με τις ιδέες μας. Και τώρα θα μας διαλύσουν κιόλας. Δεν είναι η εκκαθάριση της Πλατφόρμας «προαπαιτούμενο» σύντροφοι, αλλά η διάλυση όλου του κόμματος. Να μην μείνει τίποτα που να θυμίζει ότι κάποιος σήκωσε κεφάλι.
Θυμάμαι την παρέα της Θεσσαλονίκης μόλις μάθαμε για το δημοψήφισμα. Απογοήτευση. Ξέραμε -όλοι ήξεραν- ότι δεν θα είναι διαχειρίσιμο ούτε το ναι ούτε το όχι. Την άλλη μέρα πέσαμε στα τηλέφωνα. Πώς έγινε; πώς το αποφάσισε; ποιος τον συμβούλευσε; τι έχει στο μυαλό του; Κανείς δεν είχε απαντήσεις, η ιστορία έτρεχε ιλιγγιωδώς. Σε όσους μας παίρνανε να ρωτήσουν λέγαμε ό τι ξέρεις ξέρω. Και μετά η μεγάλη στροφή, η σύσκεψη και το κοινό ανακοινωθέν των αρχηγών. Χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Η συμφωνία στις 20 του Φλεβάρη μας είχε βρει να την συζητάμε στην Λευκάδα στο περιφερειακό. Μαύρα σύννεφα, η θύελλα πλησίαζε κι εμείς κάναμε μπλόφες. Και σχέδια επί χάρτου που δεν ήταν κανείς έτοιμος να εφαρμόσει.
Την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα κατάπια όση χολή δεν με είχαν ταϊσει σαράντα χρόνια. Ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περίμενα με τίποτα. Έσκαγε εκκωφαντικά ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση η ανησυχία μήπως υπερβούμε τα εσκαμμένα, μήπως παραβιάσουμε τα ιερά και τα όσια. Ήταν σαν να μας έλεγαν, μπορείτε να ζυμώνεστε όσο θέλετε, αλλά κάτω τα χέρια από τη ζωή μου. Λες και μέχρι τώρα κάνουμε κουμάντο στη ζωή μας. Το ευρωπαϊκό φαντασιακό τους απειλούνταν.
Και μετά ήρθε το bullying της συνόδου κορυφής. “Σήκω φύγε ρε Αλέξη”. Ναι το είπα κι εγώ και το κατάπια αμέσως. Είχε περάσει η στιγμή, το timing που λένε. Ακολούθησε η χαιρεκακία, η ειρωνεία. Όλοι ήθελαν μια εκδίκηση για κάτι. Επειδή τους κοροϊδέψαμε, άλλους επειδή χρόνια τους προγκήξαμε, το παίξαμε έξυπνοι, αμετροεπείς. Ανάμεσά τους κάποιοι που θα έπρεπε να είναι στην φυλακή από χρόνια. Άλλοι ότι τους παρασύραμε, δεν τους δώσαμε σημασία. Σαν παιδιά αυτοί που ήρθε η ώρα τους να κάνουν την πατροκτονία τους. Μακάρι να ήταν αυτό σημάδι ωρίμανσης ενός λαού. Η πατροκτονία περνάει από πολλά στάδια μέχρι να φτάσει στην αυτοδιάθεση. Και σίγουρα πρέπει να προηγηθεί η δική μας μητροκτονία, η απεξάρτηση από τις συνταγές και τις συνήθειες της μαμάς αριστεράς που ζουν και βασιλεύουν.
Αργεί αυτή. Βίαιη η εκτίναξη στην κυβέρνηση με προωθητήρες λογής-λογής ομάδες και αιτήματα αντιφατικά και αταίριαστα. Και στο βάθος αδιατάρακτη η εξουσία του ευρώ και της ευρωπαϊκής προοπτικής, η παρακαταθήκη του Κύρκου . Πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές τακτικές μας εγκλώβισε σε αδιέξοδα αυτή η στρατηγική! Πόσες διασπάσεις! Από την Β΄Πανελλαδική μετράω τέσσερις κι ετοιμάζεται η πέμπτη. Δεν θα την παρακολουθήσω. Όπως και όποτε κι αν γίνει.
Τώρα περιμένω. “Άμα δεν μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές, δεν θα σου φτάνει όλη η ζωή σου για να κλαις”. Πάλι ο Οδ. Ιωάννου. Η διαστροφή να θυμάσαι στίχους . Και παρακολουθώ. Άλλους να επινοούν “από μηχανής” θεούς και να πετάνε λύσεις της τελευταίας ώρας, άλλους να προσπαθούν να βρουν τα θετικά της συμφωνίας κι άλλους να ετοιμάζονται για την νέα απελευθερωτική αφήγηση της αριστεράς. “Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια;”
Στο μεταξύ μαθαίνω να ζω πάλι με λιγότερα. Κι εδώ με λιγότερα, παντού με λιγότερα. Ο λιτός βίος του Varoufucker. Πότε θα πάψει αυτός να μιλάει; Ο άπληστος!

FB

Χάμπερμας: Αναξιοπρεπής η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα



Σκληρή κριτική στην ηγεσία της Γερμανίας ασκεί ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας για ακόμη μία φορά, με αφορμή την Ελλάδα.
«Η ψυχρή και απότομη αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης στις ελληνικές προτάσεις ήταν αναξιοπρεπής», δηλώνει ο Γερμανός φιλόσοφος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γαλλικό περιοδικό L’Obs και θα δημοσιευτεί αύριο.
«Ο απόηχος παγκοσμίως της τραχείας και τευτονικής συμπεριφοράς της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η οποία στόχευε στο να οδηγήσει στην απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δείχνει ότι η γερμανική κυβέρνηση έπεσε σε μία παγίδα – την ιστορική παγίδα μιας ημιηγεμονικής θέσης – από την οποία ακριβώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε καταφέρει να μας προστατεύσει έως σήμερα», υπογραμμίζει ο Χάμπερμας, που θεωρείται ως ένας από τους φιλοσόφους που συνέβαλαν περισσότερο στην οικοδόμηση της Ευρώπης.
«Χωρίς την ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων που θα κυβερνούν μαζί την πολιτική Ένωση, οι εθνικές μας οικονομίες θα αποκλίνουν ακόμα περισσότερο η μία από την άλλη», προειδοποιεί ακόμη ο Γερμανός διανοούμενος.
Στην αντίπερα όχθη, ο Γιούργκεν Χάμπερμας φαίνεται να συντάσσεται με τη στάση που η Γαλλία κράτησε στο ελληνικό ζήτημα. Όπως λέει η πρόταση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ για τη συγκρότηση ενός Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης και ενός κοινού προϋπολογισμού, που θα μπορούσε σύμφωνα με τον ίδιο, να επιτρέψει στη Γαλλία να αναλάβει εκ νέου πρωτοβουλίες απέναντι στη Γερμανία στην αναζήτηση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, είναι μία πρόταση «ενδιαφέρουσα».
Σύμφωνα με τον Γερμανό διανοούμενο ένα Κοινοβούλιο του Ευρώ θα μπορούσε να «εκλέγεται βάσει των κομμάτων και να αποτελείται από κοινοβουλευτικές ομάδες».
Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αυτή «πρέπει να διαθέτει τον δικό της προϋπολογισμό και να αναπτυχθεί σε μια πραγματική κυβέρνηση με διευρυμένες αρμοδιότητες. Η ίδια θα δίνει εξηγήσεις ενώπιον του Κοινοβουλίου του Ευρώ και της Ευρωομάδας», διευκρινίζει ο Γερμανός φιλόσοφος.

tvxs

ΕΔΕ; Ε, δεν πάτε να κάνετε καμιά άλλη δουλειά;



Ξαμολήθηκαν στα κανάλια και στα δικαστήρια τα άγρια σκυλιά του συστήματος αλυχτώντας για το κεφάλι του πρώην υπουργού των Οικονομικών...

του Πέτρου Κατσάκου
Οι ίδιοι άνθρωποι που ενταφίασαν τη χώρα στα Μνημόνια, οι ίδιοι πολιτικοί που κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, αφάνισαν τη μεσαία τάξη, έριξαν το ΑΕΠ κατά 25%, εκτίναξαν την ανεργία στα ύψη, οδήγησαν χιλιάδες νέους ανθρώπους στη μετανάστευση, ζητούν την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Τα ίδια συστημικά μέσα ενημέρωσης που υποστήριξαν και προπαγάνδισαν με φανατισμό αυτές τις πολιτικές και συκοφάντησαν ως επικίνδυνο και καταστροφικό οτιδήποτε αντιστεκόταν στην εφαρμογή τους ζητούν την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Οι ίδιες πολιτικές δυναστείες που έχουν λεηλατήσει τη χώρα και έχουν πλουτίσει ελέω Μνημονίων, σήμερα δίνουν μαθήματα ηθικής και εγκαλούν τον Γιάνη Βαρουφάκη για προδοσία και καλούν τη Δικαιοσύνη να παρέμβει.
Ξαμολήθηκαν στα κανάλια και στα δικαστήρια τα άγρια σκυλιά του συστήματος αλυχτώντας για το κεφάλι του πρώην υπουργού των Οικονομικών με την κατηγορία ενός σχεδίου που αφορούσε στη χρησιμοποίηση του Taxisnet για τη διαμόρφωση εναλλακτικού ηλεκτρονικού συστήματος πληρωμών, παρόμοιου με αυτό των τραπεζών, σε περίπτωση που οι πιστωτές πίεζαν, κλείνοντας τις τράπεζες, ή την εξωθούσαν εκτός κοινού νομίσματος. Αποκορύφωμα του παροξυσμού όλων αυτών αποτελεί η προπαρασκευή ποινικής δίωξης κατά του Γιάνη Βαρουφάκη ή και η υπαγωγή του... στην Επιτροπή Διερεύνησης Ευθυνών για τα Μνημόνια λόγω του ότι υποστήριξε ρητώς ότι είχε κάποιο σχέδιο Β (και μάλιστα κατ’ αρχήν εντός του ευρώ) και ότι προσπάθησε να έχει μια σχεδιασμένη εναλλακτική για να το εφαρμόσει.
Είναι αυτοί που ώς τα τέλη του 2014 έπλεαν στα γαλήνια πελάγη των success stories, απολαμβάνοντας τους καρπούς των πρωτογενών πλεονασμάτων από τα αναπαυτικά καθίσματα της business class, και τώρα ανακάλυψαν τον συνωμότη σαμποτέρ που τίναξε στον αέρα και έριξε το καράβι στα βράχια της χρεοκοπίας. Οι κραυγές τους όμως περί "παρακρατικού" μηχανισμού και εθνικής προδοσίας που απαιτούν την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, αν δεν είναι φαιδρές, τότε σίγουρα υποκρύπτουν πολιτική σκοπιμότητα. Όταν μάλιστα προέρχονται από τα χείλη ανθρώπων που στην τελευταία και κρισιμότερη φάση της διαπραγμάτευσης περιφέρονταν στις Βρυξέλλες υπονομεύοντας με τον τρόπο τους τις ύστατες προσπάθειες του πρωθυπουργού και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης.
Είναι φαιδρό να ακούμε και να διαβάζουμε την διατύπωση κατηγορητηρίων για σχέδιο Βαρουφάκη να «υποκλαπούν» τα ΑΦΜ των Ελλήνων φορολογουμένων από την ελληνική κυβέρνηση. Βρίσκεται, λοιπόν, κατηγορούμενος για οικονομικό πραξικόπημα ο πρώην υπουργός Οικονομικών; Από ποιους; Από αυτούς που έδωσαν τους κωδικούς του Taxis στα κλιμάκια των Βρυξελλών; Ή από εκείνους που φεύγοντας κάποτε από το Πεντάγωνο πήραν σπίτι τους και τους φακέλους με τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας; Αυτοί ζητούν ΕΔΕ. Ε, δεν είμαστε σοβαροί πια σε αυτή τη χώρα.

left

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Όταν ο Βαρουφάκης έχει plan B είναι εσχάτη προδοσία, όταν το έχει ο Ντάισελμπλουμ είναι κοινή λογική



Είναι κακό τελικά να έχει κανείς ένα «Plan B» για την περίπτωση που όλα πάνε στραβά; Εξαρτάται. Αν αυτός ο «κανείς» είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, ναι. Αν είναι όμως ο Γερούν Ντάισελμπλουμ;
Τον περασμένο Νοέμβριο, δύο μήνες πριν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο πρόεδρος του Eurogroup και υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας είχε παραδεχθεί, μιλώντας στο κανάλι RTLZ, ότι η κυβέρνηση της χώρας είχε προετοιμάσει ένα σχέδιο επιστροφής στο ολλανδικό φιορίνι, για την περίπτωση που η κρίση του ευρώ ξέφευγε από τον έλεγχο.
Όπως είχε πει τότε ο Ντάισελμπλουμ, όλοι στην κυβέρνηση τότε υποστήριζαν τη διατήρηση του ευρώ ως νομίσματος της χώρας, όμως «εξετάσαμε παράλληλα τι θα συνέβαινε αν αυτό δεν ήταν εφικτό».
Άραγε κατηγόρησε κανείς τον Γερούν Ντάισελμπλουμ για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης που απεργαζόταν σχέδιο εξόδου της Ολλανδίας από το ευρώ; Μάλλον όχι...

koutipandoras

INE-ΓΣΕΕ: Τέσσερις στους δέκα Έλληνες σε απόλυτη φτώχεια



Ραγδαία επιδείνωση των βασικών δεικτών της οικονομίας παρουσιάζει η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ

Τη ραγδαία επιδείνωση των βασικών δεικτών της οικονομίας παρουσιάσει η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, η οποία βρίσκεται ήδη στα χέρια του πρωθυπουργού, του δοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και των αρχηγών των υπόλοιπων κομμάτων, προκειμένου τα στοιχεία της να χρησιμοποιηθούν κατά τη διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών, οι οποίοι επιμένουν σε νέες επώδυνες παρεμβάσεις σε ασφαλιστικό και εργασιακά.
Τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης, η οποία αποδίδει με τα μελανότερα χρώματα τις συνέπειες της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας:  
Ο φτωχός πληθυσμός στην Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 4 στους 10 να έχουν διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του αντίστοιχου ορίου φτώχειας του 2009. Το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης το 2009 ανερχόταν στο 7,6%, ενώ το 2012 στο 19,7%. Για τους αυτοαπασχολούμενους πλήρους απασχόλησης το ίδιο ποσοστό υπολογιζόταν το 2009 στο 23,5%, ενώ το 2012 είχε αυξηθεί στο 37,4%.
Πιο σημαντική ήταν η επιδείνωση για τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, για τους οποίους το ποσοστό απόλυτης φτώχειας από 30,1% το 2009 αυξήθηκε σε 51,7% το 2012… Η μερική απασχόληση, άλλωστε, σύμφωνα με τη μελέτη της ΓΣΕΕ κερδίζει διαρκώς έδαφος. Το ποσοστό της αυξήθηκε σημαντικά από περίπου 6% το 2009 στο 10% το 2014. Αξιοσημείωτο είναι πως το ποσοστό της μη ηθελημένης μερικής απασχόλησης είναι εξαιρετικά υψηλό και πλησιάζει το 70%.
Άλλωστε οι κλαδικές/εθνικές ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας μειώθηκαν από 65 το 2010 σε 14 το 2014, υπονομεύοντας το επίπεδο συλλογικής προστασίας για τους εργαζομένους. Οι νέες επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις προέβλεπαν στην πλειονότητά τους δραστική μείωση των αποδοχών της τάξης του 10-40%. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης του πραγματικού κατώτατου μισθού την περίοδο 2010-2014 ήταν περίπου 25%, ενώ για τους νέους κάτω των 25 ετών άγγιξε ακόμη και το 34,5%...
Παράλληλα, ο αριθμός των ανέργων τετραπλασιάστηκε, καθώς αυξήθηκε από 364.000 το τρίτο τρίμηνο του 2008 σε 1,342 εκατομμύρια το πρώτο τρίμηνο του 2014. Αξιοσημείωτο είναι το υψηλό ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες και στους νέους, καθώς και στους μακροχρόνια ανέργους, ενώ στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας χάθηκαν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας. Το ποσοστό φτώχειας των ανέργων αυξήθηκε από 34,8% το 2009 σε 65,5% το 2012. Αύξηση καταγράφεται και στα ποσοστά φτώχειας των συνταξιούχων, από 18,6% το 2009 σε 31,3% το 2012.
Το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ προτείνει τον επανασχεδιασμό της χρηματοδότησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και την αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους, την ενεργοποίηση της εγχώριας ζήτησης με αύξηση επενδύσεων και ιδιωτικής κατανάλωσης. Ταυτόχρονα ζητά την επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αποκατάσταση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επαναφορά του κατώτατου μισθού, ζητήματα για τα οποία οι δανειστές αντιδρούν με το ΔΝΤ να επιμένει σε νέες επί τα χείρω παρεμβάσεις.

Πηγή: enikonomia.gr - Ρεπορτάζ Αργυρώ Μαυρούλη


Μα κανείς δεν θυμάται ποιοι και πότε μας υπέκλεψαν τα ΑΦΜ;



Το 2012 αποκαλύφθηκε η διαρροή προσωπικών δεδομένων του συνόλου των Ελλήνων φορολογουμένων προς εταιρείες εμπορίας προσωπικών δεδομένων

του Πέτρου Κατσάκου
Επειδή ζούμε σε χώρα λωτοφάγων καλό θα είναι να υπενθυμίσουμε σε όσους βιάστηκαν να στήσουν στο απόσπασμα τον Γιάνη Βαρουφάκη για την περίφημη «υποκλοπή» των ΑΦΜ του συνόλου των ελλήνων φορολογουμένων, πως κάποιοι έχουν προλάβει τον πρώην υπουργό Οικονομικών εδώ και χρόνια και μάλιστα με το αζημίωτο χωρίς βέβαια να ιδρώσει το αυτί κανενός. Το 2012 αποκαλύφθηκε η διαρροή προσωπικών δεδομένων του συνόλου των Ελλήνων φορολογουμένων προς εταιρείες εμπορίας προσωπικών δεδομένων, η οποία συνέβαινε επί τουλάχιστον δώδεκα χρόνια, λόγω ανεπάρκειας των μέτρων ασφαλείας της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών.
Η διαρροή αφορούσε πλήθος απόρρητων προσωπικών δεδομένων για το σύνολο των φορολογουμένων στην Ελλάδα, όπως είναι τα Ε1, Ε9, στοιχεία για το ΕΤΑΚ, τα τέλη κυκλοφορίας κτλ. που πέρασαν στην κατοχή εταιρειών εμπορίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η όλη υπόθεση αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ελέγχων της Αρχής σε εταιρείες εμπορίας προσωπικών δεδομένων, που έγιναν το 2012.
Στο πλαίσιο των ερευνών διαπιστώθηκε ότι οι εταιρείες είχαν στη διάθεσή τους αναλυτικά στοιχεία δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος, έντυπα Ε1 και Ε9, στοιχεία για το ΕΤΑΚ και την έκτακτη εισφορά, για το ύψος των τελών κυκλοφορίας αλλά και για το ποιοι φορολογούμενοι έκαναν περαίωση το 2010. Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, επιβλήθηκε πρόστιμο 150.000 ευρώ στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών αλλά τα στοιχεία όλων των φορολογουμένων βρίσκονται ήδη στα χέρια και στους υπολογιστές δεκάδων εταιρειών που δεν κλήθηκαν ποτέ να λογοδοτήσουν για την υφαρπαγή των προσωπικών μας δεδομένων. Για όλους αυτούς τους «χάκερς» δεν βρέθηκε, βλέπεις, ούτε ένας πολιτικός ή δικηγόρος να προσφύγει στην Δικαιοσύνη. Δεν βρέθηκε ούτε ένα κανάλι να ζητήσει τότε το κεφάλι τους για το ηλεκτρονικό ριφιφί και την αγοραπωλησία ενός «χρυσού» αρχείου έναντι άγνωστων ανταλλαγμάτων.
Αλλά είπαμε.
Ζούμε σε χώρα λωτοφάγων όπου κανείς δεν θυμάται ποιοί και πότε μας υπέκλεψαν τα ΑΦΜ

http://left.gr

Δημιουργική ασάφεια Σόιμπλε!



Ο φαύλος κύκλος ανακύκλωσης του δημόσιου χρέους μέσω δανεισμού που καλύπτει την εξόφληση ωριμάνσεων παλαιότερου χρέους έχει αποδειχθεί, και όχι μόνον στην περίπτωση της Ελλάδας, ως το απόλυτο εργαλείο ελέγχου όλων όσοι διαφωνούν με τη μονομερή δημοσιονομική λιτότητα, από τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη μέχρι και τη Ρώμη.

του Γιώργου Καπόπουλου
Το κούρεμα χρέους απαγορεύεται από τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης, ενώ οι ίδιοι κανόνες μπορούν να ερμηνευθούν ότι αφήνουν περιθώριο να εξαναγκασθεί μια χώρα-μέλος να αποχωρήσει είτε για προσδιορισμένο χρονικά time out είτε οριστικά!
Ποιος διαβάζει με τόση βεβαιότητα παρόμοιους κανόνες που δεν έχουν υιοθετηθεί ποτέ και που δεν προκύπτουν ούτε με τη βοήθεια της πιο διασταλτικής παρερμηνείας και δημιουργικής φαντασίας; Η Γερμανία με προεξάρχοντα τον υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ο οποίος έχει αναδειχθεί ταλαντούχος στην επένδυση με νομικά και θεσμικά επιχειρήματα των πολιτικών επιλογών του Βερολίνου στη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης.
Στο εύλογο ερώτημα γιατί η Γερμανία συντάσσει, γράφει, σβήνει, παραπέμπει, χρησιμοποιεί σαν άλλοθι ανύπαρκτους κανόνες, η απάντηση είναι απλή: Γιατί μπορεί!
Την παραπάνω πραγματικότητα την οποία δεν έχουν ακόμη τολμήσει να αμφισβητήσουν δημόσια ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά την παρέκαμψε ελισσόμενος με δεξιοτεχνία ο Μ. Ντράγκι, που επί δυόμισι χρόνια προετοίμαζε την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, μας την θύμισε χθες μια πολύ εύστοχη ανάλυση του αρθρογράφου των Financial Times Wolfgang Munchau.
Ο αρθρογράφος έχει συλλάβει την πεμπτουσία της «Δημιουργικής Ασάφειας», που είναι ο χρυσός κανόνας του Σόιμπλε: «Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πραγματικά ποιοι είναι οι κανόνες. Όμως γνωρίζουν ότι οι κανόνες πρέπει να τηρούνται». Σύμφωνα με τον έγκυρο αρθρογράφο των FT, η κατάσταση παραπέμπει στον Φραντς Κάφκα (περισσότερα εδώ). Να μας επιτραπεί να προσθέσουμε ότι αν αντί της λογοτεχνίας κάνουμε τις αναγωγές μας στην πρόσφατη Ιστορία, τότε οι κανόνες της Ευρωζώνης θυμίζουν τους κατά περίπτωση κανόνες που πρόβαλε η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Μπρέζνιεφ για να νομιμοποιεί τις παρεμβάσεις της στην Τσεχοσλοβακία το 1968 με στρατιωτική εισβολή και στην Πολωνία το 1980-81 με την καταστολή να ανατίθεται ως εσωτερική υπεργολαβία στους υφιστάμενους εθνικούς μηχανισμούς.
Όλοι το γνωρίζουν, αλλά πλην του αρθρογράφου της έγκυρης βρετανικής εφημερίδας ουδείς τολμά να το πει δημόσια, στην κοινοτική νομοθεσία, στις Συνθήκες που διέπουν τη λειτουργία της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, στο καταστατικό της ΕΚΤ δεν υπάρχει τίποτε που νομικά να απαγορεύει το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Είναι προφανές ότι το Βερολίνο δεν θέλει κούρεμα του ελληνικού χρέους για πολιτικούς λόγους που ξεπερνούν τα όποια σχέδια, την όποια συνολική πολιτική έχει διαμορφώσει η Γερμανία απέναντι στη χώρα μας. Ο φαύλος κύκλος ανακύκλωσης του δημόσιου χρέους μέσω δανεισμού που καλύπτει την εξόφληση ωριμάνσεων παλαιότερου χρέους έχει αποδειχθεί, και όχι μόνον στην περίπτωση της Ελλάδας, ως το απόλυτο εργαλείο ελέγχου όλων όσοι διαφωνούν με τη μονομερή δημοσιονομική λιτότητα, από τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη μέχρι και τη Ρώμη.
«Να την σκεφτόμαστε πάντα αλλά να μη μιλάμε ποτέ γι' αυτήν», έλεγαν στη Γαλλία μετά το 1871 σε σχέση με την περιοχή Αλσατίας-Λορένης που είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία μετά τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα και με το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος της Ιταλίας, το οποίο όλοι σκέπτονται χωρίς να μιλούν γι' αυτό κάθε φορά που έρχεται προς συζήτηση το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Στο ΔΝΤ δεν είναι αφελείς, προφανώς γνωρίζουν ότι η πίεση για κούρεμα του ελληνικού χρέους προς τη Γερμανία είναι στην πραγματικότητα μετωπική σύγκρουση με τη συνολική πολιτική του Βερολίνου στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και κυρίως μετά τη διάσωση της Αθήνας την άνοιξη του 2010.
Τούτων λεχθέντων είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η «Δημιουργική Ασάφεια» είναι ένα όπλο, μια τακτική για μεγάλους παίκτες, καθώς εξ ορισμού ευνοεί τον ισχυρό.

ημερησία

Η λιτότητα βλάπτει σοβαρά τα δικαιώματα και... την Ευρώπη



Η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας οδηγεί σε υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιστρέφει την ιεράρχηση των αξιών και στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επισημαίνει η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) σε επιστολή της που απευθύνει στους αρμόδιους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς.
Όπως αναφέρει στην επιστολή της τα μέτρα λιτότητας προσβάλλουν την αξία του ανθρώπου, ο σεβασμός και η προστασία της οποίας αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, δυσχεραίνουν σοβαρά την ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός, κλονίζουν το κοινωνικό κράτος δικαίου και υπονομεύουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Τονίζει επίσης ότι τα μέτρα λιτότητας παραβιάζουν θεμελιώδεις συνταγματικές επιταγές όπως την αρχή της ισότητας και ειδικότερα της συνεισφοράς των πολιτών στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους, την ισότιμη πρόσβαση στην παιδεία, την ιδιοκτησία, την υγεία, το δικαίωμα στην εργασία, κ.ά., όπως και ευρωπαϊκούς και διεθνείς κανόνες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
H ΕΕΔΑ διαπιστώνει με ιδιαίτερη ανησυχία ότι η εφαρμογή μέτρων λιτότητας επί μακρό χρόνο, κατά τρόπο που λαμβάνει χαρακτηριστικά διαρκούς κατάστασης:
• οδηγεί σε υποβάθμιση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τελικά σε μη πραγμάτωσή τους,
• αντιστρέφει την ιεράρχηση των αξιών και των στόχων της ΕΕ, δίνοντας προτεραιότητα στους δημοσιονομικούς στόχους σε βάρος θεμελιωδών κοινωνικών αξιών και διαταράσσοντας τη δίκαιη ισορροπία οικονομικών και κοινωνικών στόχων κατά την εφαρμογή εθνικής πολιτικής ανάκαμψης από την κρίση χρέους,
• υπονομεύει τη δυνατότητα της Πολιτείας να εγγυηθεί βασικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα εξαιτίας των δραστικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες,
• αποδομεί το Κοινωνικό Κράτος και εντείνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού, με αποτέλεσμα να φτωχοποιείται και να εξαθλιώνεται ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, να διευρύνεται το κοινωνικό χάσμα και να διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, όπως τονίζουν διεθνή όργανα
• ενισχύει ακραία και μισαλλόδοξα στοιχεία και κλονίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς,
• αποστερεί την δυνατότητα εκπλήρωσης θεμελιωδών υποχρεώσεων ως προς την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που λόγω της γεωγραφικής τους θέσης αποτελούν κύριο σημείο εισόδου και διαχείρισης μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς την ΕΕ,
-διαβρώνει τα θεσμικά θεμέλια της ΕΕ ως μιας ένωσης λαών, που στηρίζεται στο σεβασμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης
Όντας μία ανεξάρτητη συμβουλευτική αρχή του ελληνικού κράτους, η ΕΕΔΑ προειδοποιεί ότι «οι όροι χρηματοδότησης των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παρακάμπτουν την υποχρέωση σεβασμού των κανόνων του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου δικαιωμάτων του ανθρώπου»
Η ΕΕΔΑ απευθύνει τέλος έκκληση προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και το ελληνικό κράτος να διαμορφώσουν μόνιμο μηχανισμό αξιολόγησης των επιπτώσεων των μέτρων λιτότητας. Αποστολή ενός τέτοιου μηχανισμού θα πρέπει να είναι η διαφύλαξη της πρόσβασης στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των προσώπων που ζουν στην Ευρώπη, όπως και η διάσωση των ευρωπαϊκών αξιών, επισημαίνει.

tvxs

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Κοίτα ποιος μιλάει !



Γράφει η  Κατερίνα Ακριβοπούλου 
Ε όχι κι έτσι !
Όχι και κήνσορες οι εκπρόσωποι του πιο διεφθαρμένου συστήματος που κατασπαράζει εδώ και 40 χρόνια τη χώρα και το λαό της
Όχι και τιμητές οι γόνοι και οι επίγονοι των πολιτικών οικογενειών που θεμελίωσαν την υπόστασή τους στη μίζα και τη διαπλοκή, παρέα με τα σημιτόπαιδα παντός καιρού, που σαν τους αρουραίους  βγαίνουν ξανά από τις τρύπες τους τελευταία, για να κουνήσουν όλοι μαζί το δάχτυλο, παραμορφωμένο κιόλας από την ακαμψία που προκαλεί η συνήθεια χρόνων να το βουτάς διαρκώς στο μέλι …
Κοίτα ποιος μιλάει για παρακράτος και εσχάτη προδοσία! Όλος αυτός ο εσμός των σεσημασμένων της κλεπτοκρατίας που χρεοκόπησε τη χώρα από το 2010, παραδίδοντάς τη ενσυνείδητα στη λεηλασία της Μαύρης Διεθνούς, την οποία υπηρετεί με το αζημίωτο ακόμη και τώρα…
Κοίτα ποιος μιλάει για ζητήματα ηθικής τάξης και μάλιστα για πρόσωπα όπως η Νάντια Βαλαβάνη, πού 20χρονο κορίτσι στο ΕΑΤ ΕΣΑ, δεν έβγαλε ούτε δάκρυ την ώρα της φάλαγγας, για να μη δώσει  ικανοποίηση στους βασανιστές της! Και απελευθερώθηκε τελευταία, τον Ιούλιο του ’74 για να υποστεί  40 χρόνια,  μετά τη φάλαγγα των εκβιαστών του  μιντιακού παρακράτους…
Κοίτα ποιος μιλάει για έλλειψη σχεδιασμού από μια κυβέρνηση μόλις πέντε μηνών, την οποία εγκαλούν αυτοί που θα έπρεπε να στριμώχνονται ήδη στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, ως υπεύθυνοι για την παράδοση της χώρας και την πλέον μαζική εξόντωση πληθυσμού σε καιρό ειρήνης. Και αντί να παρακολουθούμε τις απολογίες τους, ακολουθούμε εκόντες- άκοντες την προπαγάνδα τους να καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες το  εγχείρημα Τσίπρα, μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να σηκώσει κεφάλι…
Πέντε μήνες ακούμε και διαβάζουμε τα σκονάκια που μοιράζονται από τους «εκπαιδευτές» σε πολιτικούς και δημοσιογράφους, για έλλειψη plan Β , αυτό το νέο  εθνικό μας φρούτο, πού φύτρωσε ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι … Δεν έχεις plan b, είσαι ερασιτέχνης και ανέμελος !Έχεις plan Β, είσαι προδότης και επικίνδυνος!
Και δώστου τα πλάνα της καταστροφής και η πλάνη του αφηγήματος από τους νταβατζήδες. Μας κατακεραυνώνουν τα… στοιχειά με πλαστά στοιχεία και αριθμούς που σε αφοπλίζουν,γιατί γνωρίζουν καλά ότι έτσι που έχουν πολτοποιήσει τον εγκέφαλό μας τόσο καιρό, ουδείς έχει έχει το κουράγιο και την αντοχή να διακρίνει ακόμη και το προφανές: Ότι δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα παρέλαβε μια μαύρη τρύπα με χρηματοδοτικό κενό 14 δισ. και ένα φέσι 80 δισ. που είχε μεταφέρει ο Παπακωνσταντίνου, από το 2011…
Αλλά ως γνωστόν ο ίδιος έπεσε στα μαλακά, κι όλοι εμείς στα σκληρά της αιώνιας αδελφοκτονίας, σαν γονιδιακή μνήμη από την οποία κατατρύχεται η Αριστερά. Μ΄ένα αριστερόμετρο στο χέρι μετράμε εσωτερικούς εχθρούς και προδότες, την ώρα που τα παπανδρεϊκά, μητσοτακικά, σημιτικά, σαμαρικά βενιζελικά και φασιστικά εμέσματα, τα οποία καταβρόχθισαν τη χώρα, παραμένουν στο απυρόβλητο και κοκορεύονται ως δικαιωμένοι.
Εμπρός λοιπόν για νέους αγώνες ηγεμονισμού και άγονες αντιπαραθέσεις με καιροσκοπικό- δυστυχώς- χαρακτήρα σε αρκετές περιπτώσεις… Στις τρεις αναμετρήσεις, η μία δώρο στη συσπείρωση των άλλων…

altsantiri

Ο Βαρουφάκης με πέντε κεφάλια



Του Κώστα Βαξεβάνη
Ο Βαρουφάκης θα μας πήγαινε στη δραχμή, ο Βαρουφάκης ίσως να μας πήγαινε και στην αρχαία μνα. Ο Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα φορτώνοντάς της δισεκατομμύρια χρέος , ο Βαρουφάκης σκοτώνει παιδάκια και πουλάει τα όργανά τους, ο Βαρουφάκης  είναι προδότης και δάχτυλος ξένων δυνάμεων. Ίσως ο Βαρουφάκης να είχε σκοτώσει και τον Κένεντυ αν δεν ήταν μόλις δύο χρόνων την ημέρα της δολοφονίας του.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης παρελαύνει με εφτά κεφάλια στις φυλλάδες της διαπλοκής. Περάστε κόσμε. Αυτή η δύσμοιρη χώρα καταστράφηκε γιατί τη θέση του Αλογοσκούφη, του Παπαθανασίου, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα πήρε ο Βαρουφάκης. Γι αυτό καταστράφηκε.
Παρακολουθώ με πραγματική έκπληξη τη μετατροπή του Βαρουφάκη σε σάκο του μποξ. Τον κανιβαλισμό που ξεδιψά με την αναφορά στο όνομά του και συμπεριλαμβάνω τον συντροφικό κανιβαλισμό. Η Αριστερά στο όνομα πάντα του μεγάλου σκοπού και των ακόμη πιο μεγάλων ιδεών, συνηθίζει να καταναλώνει τις σάρκες της, να ονοματίζει με ευκολία προδότη έναν Καραγιώργη ή ένα Ηλία Ηλιού όταν δεν συμφωνεί μαζί του. Αυτός ο βαμπιρικός κομματικός ζήλος είναι πάντα ένα βολικό υποκατάστατο για την Αριστερά που προτιμά να βρει έναν προδότη της στιγμής, από το να στραφεί μέσα της.
Οι λέξεις αυτές δεν γράφονται για να υπερασπιστώ το Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος αποτελεί ένα ιστορικό πρόσωπο που θα κριθεί πιο σκληρά απ ό,τι ίσως υπολογίζει ο ίδιος, αλλά γιατί στη χώρα αυτή που πέρασαν προδότες και άθλιοι, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι, για μια ακόμη φορά τον ταμπουρά τον χτυπάνε τα Μέσα της διαπλοκής και χορεύει η διάθεσή μας να βρούμε κάποιον να φταίει για όλα. Ο Βαρουφάκης δεν έκρυψε τη λίστα Λαγκάρντ, δεν νομιμοποίησε διεφθαρμένο χρήμα, δεν έκανε νόμους για να φάνε και να πιούνε οι εθνικοί εργολάβοι, δεν πείραξε τα στατιστικά στοιχεία, δεν αντάλλαξε την ολιγόμηνη θητεία του με εξυπηρετήσεις. Έφτασε στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου δίδασκε ως καθηγητής, έπαιξε ρόλο στην εκλαΐκευση του προβλήματος της λιτότητας για τη χώρα και διαπραγματεύτηκε ως υπουργός Οικονομικών με τον τρόπο που αντιλαμβανόταν.
Έξι μήνες μετά, ο Βαρουφάκης μετατρέπεται από λαϊκό ήρωα σε σάκο του μποξ. Όσοι έκλαιγαν μπροστά στα κλειστά ΑΤΜ (ναι ακόμη και αυτά της Βουλής) σηκώνουν το δάχτυλο και δείχνουν το Βαρουφάκη. Άρα εκ των πραγμάτων φαντάζουν οι ίδιοι σωστοί. Ανοίγουν το στόμα τους και είναι έτοιμοι να συναινέσουν σε κάθε θεωρία συνωμοσίας που έχει στο επίκεντρο το Βαρουφάκη.Πολλές φορές οι ίδιοι οι σύντροφοί του, που επιστρέφουν χαιρέκακα τη δική τους αδυναμία με χολή.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν πως ο Γιάνης και ο Δραγασάκης και ο Τσακαλώτος και πολλοί άλλοι δεν διαπραγματεύτηκαν  με τον καλύτερο τρόπο. Όχι γιατί ήταν προδότες, αλλά μόνοι σε ένα σκληρό τοπίο πρωτόγνωρο για όλους. Διαπραγματεύτηκαν όμως, δεν παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας. Τα λάθη τους ή οι αδυναμίες τους ήταν στην πολιτική δράση και όχι στην υποτελή απραξία.
Οι φυλλάδες ψάχνουν κάθε μέρα ένα θέμα Βαρουφάκη για να αποδομήσουν τον ίδιο αλλά κυρίως για να χρεώσουν σιωπηλά το ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε φορά που ονομάζουν τον Γιάνη προδότη ή ανάξιο ή καταστροφικό, παίρνουν τη γραμμή της ευθύνης από τις κυβερνήσεις δεκαετιών για να τη μεταφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Ξαναγράφουν την ιστορία με υπεύθυνο του εγκλήματος το Βαρουφάκη άρα τον Τσίπρα. Μόνο που τα βέλη στον Τσίπρα θα πέσουν όταν καθιερωθεί η άποψη πως φταίει ο Βαρουφάκης.
Σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχουν από πολιτική ανωριμότητα και ίσως από ζήλια σύντροφοί του. Κατηγορούν, χαρακτηρίζουν , τεμαχίζουν το Βαρουφάκη παίρνοντας πίσω τη δόξα που έκλεψε από αυτούς τους οικοπεδούχους και ιδιοκτήτες του κόμματος ο ξένος εισβολέας με τα περίεργα πουκάμισα και τις αμερικανιές.
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα λάθη του Γιάνη Βαρουφάκη γιατί μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ το οποίο κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα ενώσει η έρευνα.  Καταλαβαίνω όμως πως ο Βαρουφάκης είναι σε μεγάλο βαθμό ένα θύμα και του εαυτού του.  Ο Γιάνης μέτρησε τον εαυτό του και δικαίως τον βρήκε να υπερτερεί επιστημονικά και πολιτικά σε σχέση με τον κάθε πτυχιούχο γαλακτοκομίας Ντάιζελμπλουμ. Αυτό δημιούργησε την παγίδα πως μπορεί και να τον χειριστεί. Δεν ήταν όμως ένα παιχνίδι γνώσεων αλλά ισχύος. Ο Ντάιζελμπλουμ δεν εκπροσωπούσε τον μικρό εαυτό του αλλά την εκβιαστική ισχύ μηχανισμών που του είχαν κάνει ανάθεση έργου. Αυτή την πολιτική διάσταση ίσως να μην την είδε δίνοντας σημασία στις ακαδημαικές του δάφνες.
Το κύριο όμως λάθος του Γιάνη είναι πως υπερτίμησε και αγάπησε ίσως τον νέο του εαυτό σε βαθμό που να τον παραδώσει ναρκισσιστικά στα Μέσα Ενημέρωσης. Έγινε ο φτηνός (αναφέρομαι στο κόστος παραγωγής)  τηλεοπτικός ήρωας που στο τέλος τον σκοτώνουν on camera. Παραδόθηκε στους Αυτιάδες διάφορων διαβαθμίσεων και τα πρωινάδικα (συνεχίζει δυστυχώς να το κάνει) παραβλέποντας την ικανότητά τους να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα με όσα από σκοπιμότητα ή άγνοια διαστρέβλωναν και λοιδωρούσαν. Ο Γιάνης έδειξε υπέρμετρη έκθεση στα ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν το έκανε από την πίστη πως ήταν αρκετά έξυπνος για να τα κατατροπώσει ή από αυτοπαγίδευση στο ρόλο του και πολιτικό ναρκισσισμό. Μπόρεσαν έτσι να τον φθείρουν εύκολα και γρήγορα, εμφανίζοντάς τον να αυτοαναιρείται και να αυτοδιαψεύδεται. Δεν ξέρω αν αυτό έχει μια πολιτική βάση, αλλά να σε παρουσιάζει ο εσμός της διαπλοκής, μαζί και ο υδραυλικός-ηλεκτρολόγος της Καθημερινής, ως το σύγχρονο έλληνα Καραγκιόζη που έχει όλα τα ελαττώματα της φυλής, πάει πολύ.
Ο Γιάνης έχει την ευφυία ώστε να μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά. Πρέπει να ανακαλύψει και την υπομονή.

koutipandoras

Ατέλειωτη δημοσιογραφική αθλιότητα



Τίτλος που συνοδεύει είδηση σε τηλεοπτικό κανάλι - τα περισσότερα μια κοψιά έχουν, ούτε που θυμάσαι πού το βλέπεις, πού το ακούς: «Αγορά-Οικονομία: Χειρότερα και από εμπόλεμη ζώνη».
Ο τίτλος είναι κυριολεκτικός, όχι μεταφορικός.
Δεν λέει «σαν να είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη». Λέει «ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ» και από πόλεμο!
Αυτή η ντροπή της δημοσιογραφίας έμεινε 2-3 λεπτά στον αέρα, όσο διαρκούσε και το «ρεπορτάζ». Κατά τα άλλα, στην τηλεοπτική ειδησεογραφία έχουν εισαχθεί και τα ειρωνικά γελάκια. Προαναγγέλλεται το θέμα που ακολουθεί για τον Βαρουφάκη από τη παρουσιάστρια και ο ρεπόρτερ που έχει μοστραριστεί στο παράθυρο υπομειδιά. Τα χείλια του μια στραβή προς τα πάνω σχισμή. Όταν αρχίζει να μιλάει,.. μόνο που δεν σκάει στα γέλια. Ατέλειωτη μνημονιακή δημοσιογραφική αθλιότητα.

από το harddog

Περί του μη δειν δανείζεσθαι...



Περί του μη δειν δανείζεσθαι...

«Οποιος μπλέξει μια φορά, μένει διά παντός χρεώστης, αλλάζοντας τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον, σαν άλογο που του πέρασαν χαλινάρι».

του Παντελή Μπουκάλα
Ο ​​​​δ’ άπαξ ενειληθείς μένει χρεώστης διά παντός, άλλον εξ άλλου μεταλαμβάνων αναβάτην, ώσπερ ίππος εγχαλινωθείς». Τα λόγια είναι του Πλούταρχου, από ένα σύγγραμμα των «Ηθικών» του με τον τίτλο «Περί του μη δειν δανείζεσθαι» – γιατί δεν πρέπει να δανειζόμαστε. Μέσα από την καθαρή εικόνα του αλόγου που από τη στιγμή που το τιθασεύουν και του φορούν χαλινάρι χάνει οριστικά την ελευθερία του και απλώς αλλάζει κάθε τόσο καβαλάρη, ο Πλούταρχος θέλει να δείξει ότι ίδια είναι η μοίρα κι όποιου δανείζεται: «Οποιος μπλέξει μια φορά, μένει διά παντός χρεώστης, αλλάζοντας τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον, σαν άλογο που του πέρασαν χαλινάρι».
Μα δεν υπάρχει αποπληρωμή; Απόσβεση; Διαφυγή; Η αρνητική απάντηση του Πλούταρχου ακούγεται ίσως απόλυτη. Η πείρα μας όμως, πλουσιότερη κατά δύο χιλιετίες από την πλουταρχική και φορτωμένη με πάμπολλες νέου είδους πληροφορίες, όσες πρόσθεσε η εξέλιξη των ανθρωπίνων πραγμάτων, μπορεί να επιβεβαιώσει αυτό που σε πρώτη ματιά φαντάζει αφοριστικό. Η αλήθεια είναι ότι το σύντομο κείμενο του Βοιωτού φιλοσόφου και ιστορικού αφορά τα δάνεια ιδιωτών, όχι κρατών. Μολαταύτα διατηρεί ακέραιη την παραινετική αξία του, αποτυπωμένη ήδη στον τίτλο και ενισχυμένη από τις ανεκδοτολογικές μικροϊστορίες και τους στίχους που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, κατά την πάγια συνήθειά του, για να υποστηρίξει τα λεγόμενά του, προσφέροντάς τους ιστορικό εύρος και ηθικό βάθος. Μαθαίνουμε έτσι, συν τοις άλλοις, πως οι Πέρσες θεωρούσαν το ψέμα δεύτερο ανάμεσα στα παραπτώματα (τα «αμαρτήματα»), αφού ως πρώτο υπολόγιζαν το να χρωστάς. Κι ακόμα πως η Αρτεμις η εν Εφέσω προσέφερε στους οφειλέτες άσυλο και απαλλαγή από τα χρέη («ασυλίαν και άδειαν από των δανείων»), αν κατέφευγαν στο ιερό της. Καταραμένε Ηρόστρατε…
Η χαρακτηριστικότερη φράση του κειμένου, πάντως, δεν είναι δανεική. Είναι του ίδιου του Πλούταρχου και αποτελεί παραποίηση μιας παροιμίας, που τη συναντάμε και στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, ως μέρος χρησμού. Παραθέτω: «Λέγεται μεν παρά Μεσσηνίοις “έστι Πύλος προ Πύλοιο, Πύλος γε μεν έστι και άλλος”· λεχθήσεται δε προς τους δανειστάς: έστι τόκος προ τόκοιο, τόκος γε μεν έστι και άλλος”». Δηλαδή: «Λένε οι Μεσσήνιοι: “Υπάρχει Πύλος πριν από την Πύλο, και υπάρχει κι άλλη Πύλος ακόμα”. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε στους δανειστές: “Υπάρχει τόκος πριν από τον τόκο, και υπάρχει κι άλλος τόκος ακόμα”». Οι Μεσσήνιοι έλεγαν όσα έλεγαν επειδή στην Πελοπόννησο υπήρχαν τρεις πόλεις με το όνομα Πύλος. Αυτό που θέλει να πει ο Πλούταρχος είναι πως αν πέσεις στα χέρια των δανειστών (στα νύχια τους μάλλον, μια και τους παρομοιάζει με γύπες που κατατρώνε και γδέρνουν τους οφειλέτες: «γυπών δίκην έσθουσι και υποκείρουσιν αυτούς»), θα διαπιστώσεις πως ο τόκος φέρνει τόκο και το δάνειο δάνειο. Αρκεί να σκεφτούμε εδώ το αόρατο πλην γερό νήμα που δένει τα πρώτα δάνεια που συνήψε η χώρα πριν καν γίνει ελεύθερο κράτος, στα χρόνια της Επανάστασης («κατάντησε να πάρουμε μόλις 310.000 λίρες, ενώ στα βιβλία των τοκογλύφων η Ελλάδα ήταν χρεωμένη με 800.000!» έγραφε ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» για το πρώτο δάνειο, από τους Αγγλους, το 1824), με το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη το 1893 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από τους δανειστές μετά τη συντριβή στον πόλεμο του 1897.
Αν λοιπόν μετράω σωστά, πριν κλείσει ο 19ος αιώνας το ελληνικό κράτος έζησε τρεις πτωχεύσεις: το 1827 (ο επαναστατημένος τόπος αδυνατούσε να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια των δύο πρώτων δανείων), το 1843 (αυτή τη φορά διακόπηκε η εξόφληση του δανείου 60.000.000 γαλλικών φράγκων, που είχε χρησιμοποιηθεί για να αποπληρωθούν οι δόσεις δύο αγγλικών δανείων) και το πολλαπλώς θλιβερό 1897. Αλλά το νήμα-βρόχος περνάει και στον 20ό αιώνα, με τα νέα δάνεια του 1910. Και αν το 1922 αποφεύχθηκε η πτώχευση χάρη στο Αναγκαστικό Δάνειο και την ευφάνταστη απόφαση του υπουργού Οικονομικών Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη να κόψει στη μέση τα χαρτονομίσματα (η αριστερή πλευρά χρησιμοποιούνταν σαν χαρτονόμισμα με τη μισή αξία του ακέραιου, η δε δεξιά ανταλλασσόταν με έντοκη ομολογία), ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα ακούστηκε και πάλι το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν», τέταρτη φορά σε εκατό χρόνια.
Ο Πλούταρχος εξετάζει τον δανεισμό σε συνάρτηση με την ελευθερία του οφειλέτη, που ακριβώς λόγω των χρεών μειώνεται ή και μηδενίζεται. Γι’ αυτό και, καθαρά και ξάστερα, χαρακτηρίζει τον δανειστή όχι σωτήρα βέβαια αλλά «πολέμιον και τύραννον». Δεν απαιτεί λέει να του δώσεις «γην και ύδωρ ως ο Μήδος», εντούτοις «άπτεται της ελευθερίας και προγράφει την επιτιμίαν»· τρώει την ελευθερία σου, τη φθείρει, και προγράφει τα πολιτικά σου δικαιώματα (εδώ η προγραφή μπορεί να διαβαστεί με σημασία κοντινή στη σημερινή «προσημείωση»). Και τώρα πια γνωρίζουμε πως η μείωση της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων δεν επέρχεται μόνο όταν ο οφειλέτης είναι κάποιο άτομο ή μια οικογένεια, αλλά κι όταν δανείζεται ένα κράτος. Γνωρίζουμε ότι ο πόνος φέρνει πόνο, ο τόκος τόκο κι άλλο τόκο και το Μνημόνιο φέρνει Μνημόνιο.
Και σε τούτο το μικρό πόνημά του, ο Πλούταρχος δεν μεροληπτεί εθελοτυφλώντας, αλλά προσπαθεί να αναδείξει κάθε πλευρά του θέματος. Μπορεί να παρασταίνει τους δανειστές σαν γύπες, αλλά και σαν τις Αρπυιες που βασάνιζαν τον μυθικό Φινέα καταβροχθίζοντας το φαγητό του, κρατάει όμως βέλη και για τους οφειλέτες. Δεν επιτιμά βέβαια όσους δανείζονται επειδή αντιμετωπίζουν κάποια έκτακτη ζόρικη ανάγκη.
Αντίθετα, χλευάζει όλους εκείνους που, αντί να μετρήσουν προσεκτικά τι όντως τους χρειάζεται και τι όχι, και επιπλέον να εξαντλήσουν τις ίδιες τις δικές τους δυνατότητες ώστε να τα φέρουν πέρα, σπεύδουν να καταντήσουν οικειοθελή θηράματα γυπών. Να δανειστούν δηλαδή με μεγάλο τόκο (από 12% έως και 30% στην Αθήνα των χρόνων εκείνων). Και μάλιστα όχι από γνήσια, αδήριτη ανάγκη, αλλά από τρυφηλότητα, μαλθακότητα και ακρότατη σπατάλη: «Νυνί δ’ υπό τρυφής και μαλακίας ή πολυτελείας ου χρώνται τοις εαυτών, έχοντες, αλλά λαμβάνουσιν επί πολλώ παρ’ ετέρων, μη δεόμενοι». Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα διακοποδάνεια που παίρναμε για να ξεπληρώσουμε τα εορτοδάνεια, που μας τα έδιναν με μάλλον δόλια προθυμία οι τράπεζες για να ξεχρεώσουμε δι’ αυτών τα καταναλωτικά μας δάνεια. Ενα νήμα από δάνειο σε δάνειο υπήρχε κι εκεί. Είπαμε. Ενα νήμα-βρόχος.

καθημερινή

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Χτες χολή, σήμερα έπαινοι



Του Τάσου Παππά
Tι μεταστροφή κι αυτή; Μέχρι προχτές χολή και όξος, τώρα έπαινοι και διθυραμβικά σχόλια. Ο αριστεριστής, ο επικίνδυνος βολονταριστής, ο ριζοσπάστης που ηγείται μιας κομμουνιστικής κυβέρνησης, ο αναξιόπιστος, ο επιπόλαιος ταραξίας που παίζει στα ζάρια την τύχη της χώρας του, φλερτάροντας πότε με τον Πούτιν πότε με τους BRICS και πότε με τους λαϊκιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, έγινε ξαφνικά υπεύθυνος, σοβαρός ρεαλιστής, έντιμος συνομιλητής, έτοιμος να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεών του και να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.
Τα παραπάνω μεταδόθηκαν με απόσταση μερικών ημερών από τα ίδια διεθνή μέσα ενημέρωσης, γράφτηκαν από τους ίδιους αναλυτές και αφορούσαν το ίδιο πρόσωπο: τον Αλέξη Τσίπρα. Το τι μεσολάβησε και ο δαιμονοποιημένος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο αποσυνάγωγος, ο θρασύς και αγραβάτωτος νεαρός, έγινε ο εκλεκτός των συστημικών ΜΜΕ -κάποια μάλιστα τον αποκάλεσαν βασιλιά!- είναι γνωστό: έβαλε την υπογραφή του στη συμφωνία που του έδωσαν με τη μορφή τελεσιγράφου οι δανειστές.
Αυτοί οι έρωτες όμως είναι βραχύβιοι και ιδιοτελείς από την πλευρά αυτού που ανακάλυψε προσόντα εκεί που μέχρι πριν από λίγο εντόπιζε μόνο κουσούρια.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ -πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές- φοβήθηκαν τον Τσίπρα για δύο λόγους:
1) Να μη γίνει το παράδειγμά του μεταδοτικό και σπεύσουν και άλλοι σχηματισμοί σε διάφορες χώρες να το υιοθετήσουν, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο συνολικά το οικοδόμημα. Μέσα στο 2015 θα διεξαχθούν εκλογές σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία και μπορεί τα αποτελέσματά τους να μην αρέσουν καθόλου στις καγκελαρίες της Ευρώπης και στις συντηρητικές δυνάμεις αυτών των χωρών.
2) Κάποια στιγμή πίστεψαν ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός ερωτοτροπούσε στα σοβαρά με την επιλογή της ρήξης που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ, εξέλιξη που, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, δεν ήταν και τόσο σίγουροι ότι θα ήταν σε θέση να ελέγξουν. Το παραδέχτηκε ο επικεφαλής της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που είπε ότι δεν ήταν η σοφία, αλλά ο φόβος που μας έκανε να φτάσουμε σε συμφωνία. Ωστόσο ούτε τώρα πρέπει να αισθάνονται και πολύ ασφαλείς.
Μπορεί η αριστερή απάντηση στη στρατηγική της λιτότητας να αποδείχτηκε στην πράξη ατελής και ανεφάρμοστη στις παρούσες συνθήκες και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, κυρίως γιατί εκπονήθηκε από μια μικρομεσαία, χρεοκοπημένη και βάναυσα συκοφαντημένη χώρα, αλλά το μικρόβιο της αμφιβολίας για το μέλλον της ευρωζώνης έχει μπει στο σώμα της Ευρώπης και κυκλοφορεί με μεγάλη ταχύτητα, προκαλώντας παρενέργειες.
Πάλι από τον Γιούνκερ ήρθε η επισήμανση για το χάσμα που χωρίζει τις ελίτ από τους πολίτες της Ευρώπης. Στη Γαλλία η πολιτική τάξη της χώρας προβληματίζεται έντονα για τον ρόλο της Γερμανίας. Στην Ιταλία ο Ματέο Ρέντσι δεν κρύβει τη δυσφορία του για τη στάση των Μέρκελ-Σόιμπλε και των δορυφόρων τους απέναντι στον Νότο.
Στην Ισπανία, όπως αναφέρουν καθεστωτικά γερμανικά μέσα ενημέρωσης, έχει ξεκινήσει αυθόρμητα μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα. Αλλού μιλούν για το τέταρτο Ράιχ, ξυπνώντας ζοφερές μνήμες στις κοινωνίες.
Κατά την άποψη των όψιμων θαυμαστών του Τσίπρα, ο Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να πετύχει στην προσπάθειά του προκειμένου να μην κλιμακωθούν η συζήτηση και οι αντιδράσεις για την πορεία που έχει πάρει η Ευρώπη, να μην επεκταθεί και εδραιωθεί το κλίμα ευρωσκεπτικισμού και γι' αυτό πιθανότατα θα τον διευκολύνουν στην προσπάθειά του να λειάνει τις πιο επαχθείς πλευρές του τρίτου Μνημονίου, κάνοντας σκόντο στις απαιτήσεις τους και δίνοντάς του ορισμένα αντίδωρα (χρέος), ελπίζοντας ότι θα εκτονωθεί κάπως η βαριά ατμόσφαιρα.
Άλλωστε ξέρουν πολύ καλά ότι αν αποτύχει το πρόγραμμα δεν θα είναι εύκολο να χρεώσουν το κόστος μόνο στην ελληνική κυβέρνηση. Από πολλές πλευρές η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δέχεται πυρά για την ταξική μεροληψία της, την τιμωρητική διάθεση που επέδειξε, την τοξικότητα του μείγματος, την ασυναρτησία, τα άθλια οικονομικά και τα κατασκευαστικά λάθη που υπάρχουν στο πρόγραμμα, και οι αμήχανες απαντήσεις που ψελλίζει δεν πείθουν.
Με την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική αντιπολίτευση, ο Τσίπρας είναι η μοναδική αξιόπιστη λύση τους και γι' αυτό θέλουν να σταθεροποιηθεί. Ωστόσο, για να ευδοκιμήσει το πλάνο τους, πρέπει να συντρέξουν τουλάχιστον τρεις προϋποθέσεις: η απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία από τη ματαίωση των προσδοκιών δεν θα μετεξελιχθεί σε οργή, ο Τσίπρας θα καταφέρει να λύσει επωφελώς γι' αυτόν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στο κόμμα του και η ομάδα Σόιμπλε θα αποσύρει το σχέδιο του Grexit. Δύσκολα πράγματα.

efsyn

Οι αδελφοί Ντάλτον και ο Άδωνις



Αν ενημερώνεστε από τα συστημικά ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες σίγουρα θα μάθατε για τον Γιάνη Βαρουφάκη που ήθελε να υποκλέψει τα ΑΦΜ των εταιριών, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που ετοίμαζε ριφιφί στην Τράπεζα της Ελλάδας και την Ζωή Κωνσταντοπούλου που την έφτυσαν όλοι στην γιορτή της δημοκρατίας. Η αντιμετώπιση από τα μέσα των «ενοχλητικών» πολιτικών ως αδελφούς Ντάλτον έχει όνομα και λέγεται "Character assassination". Ο Βαρουφάκης λοιπόν είναι γελοίος αλλά ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι πολιτικός.

του  Κώστα Εφήμερου
Στις κυριακάτικες εφημερίδες και στην τηλεόραση έγινε μεγάλη επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη για την δήλωσή του περί «υποκλοπής» των ΑΦΜ. Αυτή η επίθεση ξεκίνησε φυσικά από τους Financial Times που στο πιο πρόσφατο ρεπορτάζ της ανταγωνίστηκε την γερμανική Bild. Προφανώς ο πρώην υπουργός οικονομικών όταν μιλούσε για τα ΑΦΜ δεν εννοούσε να χακάρει το σύστημα για να μάθει τα ΑΦΜ (που είναι δημόσια) αλλά να χρησιμοποιήσει τη βάση δεδομένων των ΑΦΜ στα πλαίσια κάποιου εναλλακτικού νομίσματος καλύπτοντας π.χ. τις ληξιπρόθεσμες οφειλές με αυτόματες πιστώσεις στις εταιρίες.
Την περασμένη εβδομάδα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης χρησιμοποίησε ένα σχήμα λόγου προσπαθώντας να εξηγήσει πως σε περίπτωση GREXIT θα πρέπει το κράτος να επανακτήσει τον έλεγχο της κεντρική του τράπεζας και του εθνικού νομισματοκοπείου. Τα ΜΜΕ όμως δεν κατάλαβαν το αστείο και παρουσίασαν την είδηση σαν ο Λαφαζάνης να οργάνωνε κομμάντο που θα επιχειρούσαν το βράδυ προκειμένου να ανακτήσουν τον έλεγχο των κτηρίων. Φυσικό, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα είχαν πρόβλημα να συνεχίσουν να λένε τα τρομερά τους ψέματα περί διπλασιασμού των οφειλών των απλών πολιτών σε περίπτωση GREXIT. Για αυτό άλλωστε προέβαλαν την έκθεση ενός άλλου μεγάλου διεθνούς οίκου, της Ernst & Young προκειμένου να αποδείξουν ότι όλα τα σενάρια καταστροφής είναι πραγματικά. Δείτε εδώ  την αποδόμηση των επιχειρημάτων αυτών.
Το άλλο πρόσωπο που λοιδορείται συστηματικά από την πρώτη ημέρα της διακυβέρνησης της Πρώτη Φορά «Αριστερά» είναι ως γνωστόν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μεταδίδονται διάφορα περιστατικά, όπως αυτό με τον βενζινά που κόντεψε να τον πλακώσει γιατί δεν της άλλαζε το λάστιχο στην Εύβοια, ή το «φτύσιμο» του ΠτΔ και των πολιτικών αρχηγών στην Γιορτή της Δημοκρατίας που οργανώθηκε στη Βουλή. Προσωπικά δεν είμαι οπαδός του τρόπου με τον οποίο ασκεί πολιτική η ΠτΒ αλλά νιώθω μεγαλύτερη ντροπή που η πολιτική ηγεσία αρνήθηκε να συμμετάσχει στην γιορτή που οργάνωσε το κοινοβούλιο. Ίσως γιατί όπως αποδείχτηκες τις τελευταίες ημέρες με τα νομοσχέδια των 900 σελίδων που πέρασαν νύχτα σε ένα άρθρο και με συνοπτικές διαδικασίες αποδείχτηκε ότι κανείς από δαύτους δεν είναι δα και μεγάλος οπαδός της Δημοκρατίας.
Τα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν ως σοβαρούς συνομιλητές τον «υπουργό-βιβλιοπώλη», Άδωνη Γεωργιάδη, τον «δεν πλήρωνα τους φόρους», Γεράσιμο Γιακουμάτο και τον «έχω πάει με τη μισή Αθήνα» Πέτρο Τατσόπουλο. Αυτοί μπορεί να φωνάζουν, να αφρίζουν, να σηκώνονται από τα πλατό και να φεύγουν αλλά είναι το ταπεραμέντο τους έτσι και άλλωστε έχουν πάρει ένα σωρό σταυρούς. Πράγμα που ισχύει πολύ περισσότερο για τους βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Το μόνο ευχάριστο νέο είναι ότι τα ΜΜΕ δεν κατάλαβαν ακόμα ότι εξαιτίας της σκληρής τους προπαγάνδας το ΟΧΙ πήρε το 61,3% στο πρόσφατο δημοψήφισμα και συνεχίζουν να παίζουν το σκληρό παιχνίδι προπαγάνδας που έχουν υιοθετήσει από τότε που τα βρήκαν με την Τρόικα και την εκπροσωπούν στα χρόνια της κρίσης.
Και δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ. Είναι και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων που καμιά τους δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί για τις 15 μονάδες που έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους στο δημοψήφισμα. Αυτές τις τελευταίες ημέρες παρουσιάζουν αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που η κοινωνία βράζει και δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεις απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΟΧΙ ακόμα και στην πιο στενή σου οικογένεια.
Μπορούν λοιπόν να χοντρύνουν το παιχνίδι τους όσο το επιθυμούν και το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος η φούσκα που φουσκώνουν θα σκάσει με πάταγο στη μούρη τους. Γιατί η κοινή γνώμη καταλαβαίνει όλο και περισσότερο και απαιτεί όλο και πιο έντονα σοβαρά ΜΜΕ που θα του εξηγήσουν τι σημαίνουν όλα αυτά για την τσέπη τους και όχι για την τσέπη των ολιγαρχών καναλαρχών.

thepressproject

Στίγκλιτς: Πρόβατον επί σφαγήν η Ελλάδα...



Την άποψη ότι το νέο μνημόνιο δεν έχει λογική ούτε για την Ελλάδα, ούτε για τους πιστωτές της χώρας εκφράζει σε νέο άρθρο του στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Ο Στίγλιτς αναλύει την επανάληψη της «λάθος συνταγής» και τα συμφέροντα πίσω από την εφαρμογή της.
Καταλήγοντας δικαιολογεί τον τίτλο του άρθρου του «Ελλάδα: Πρόβατον επί σφαγήν» γράφοντας: «Προς το παρόν η ελληνική κυβέρνηση έχει συμβιβαστεί, καταλήγει ο Τζόσεφ Στίγκλιτς. «Για την ώρα, η Ελληνική κυβέρνηση έχει συνθηκολογήσει. Ίσως, καθώς η χαμένη πενταετία γίνεται χαμένη δεκαετία, καθώς η πολιτική γίνεται όλο και πιο άσχημη, καθώς αυξάνονται οι αποδείξεις ότι οι πολιτικές αυτές έχουν αποτύχει, η τρόικα θα έλθει στα συγκαλά της. Η Ελλάδα χρειάζεται αναδιάρθρωση χρέους, καλύτερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πιο λογικούς στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι η τρόικα θα κάνει αυτό που κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια: να επιρρίψει τις ευθύνες στο θύμα».

Ολόκληρο το άρθρο:
Καθώς η ελληνική κρίση προχωράει στο επόμενο στάδιό της, η Γερμανία, η Ελλάδα και η «τριανδρία» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (γνωστότερης ως «τρόικα») έχουν όλοι δεχθεί σοβαρές επικρίσεις. Αν και υπάρχει μπόλικη ευθύνη για να τη μοιραστούν, δεν θα πρέπει να «χάνουμε» αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Παρακολουθώ στενά αυτή την Ελληνική τραγωδία εδώ και πέντε χρόνια και έχω ασχοληθεί με τους εμπλεκόμενους από όλες τις πλευρές. Έχοντας περάσει την τελευταία εβδομάδα στην Αθήνα, μιλώντας σε απλούς πολίτες, νέους και ηλικιωμένους, καθώς και με νυν και πρώην αξιωματούχους, έχω καταλήξει στην άποψη ότι έχει να κάνει με πολλά περισσότερα από την Ελλάδα και το ευρώ.
Κάποιοι από τους βασικούς νόμους που απαιτεί η τρόικα αφορούν τη φορολογία και τις δαπάνες και την ισορροπία μεταξύ των δύο, και κάποιοι αφορούν τους κανόνες και τις ρυθμίσεις που επηρεάζουν συγκεκριμένες αγορές. Το εντυπωσιακό με το νέο πρόγραμμα (που ονομάζεται το «τρίτο μνημόνιο») είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις δεν έχει λογική ούτε για την Ελλάδα ούτε για τους πιστωτές της χώρας.
Καθώς διάβαζα τις λεπτομέρειες, είχα την αίσθηση του déjà vu. Ως επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, είδα από πρώτο χέρι στην Ανατολική Ασία τις καταστροφικές επιπτώσεις των προγραμμάτων που επιβλήθηκαν στις χώρες που είχαν στραφεί για βοήθεια στο ΔΝΤ. Αυτό προέκυψε όχι μόνο από τη λιτότητα, αλλά και από τις επονομαζόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπου πολύ συχνά το ΔΝΤ ξεγελάστηκε και επέβαλε απαιτήσεις που ευνοούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα έναντι άλλων. Υπήρχαν εκατοντάδες όροι, ορισμένοι μικροί, ορισμένοι μεγάλοι, πολλοί άσχετοι, ορισμένοι σωστοί, ορισμένοι ξεκάθαρα λάθος, με τους περισσότερους να μην 'πιάνουν' τις μεγάλες αλλαγές που πραγματικά απαιτούνταν.
Το 1998 στην Ινδονησία, είδα το πώς το ΔΝΤ κατέστρεψε το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Θυμάμαι την εικόνα του Miche Camdessus, του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ τότε, να στέκεται πάνω από τον πρόεδρο Suharto καθώς η Ινδονησία παρέδιδε την οικονομική της κυριαρχία. Σε συνάντηση στην Κουάλα Λουμπούρ τον Δεκέμβριο του 1997, προειδοποίησα πως θα υπήρχε αιματοχυσία στους δρόμους μέσα σε έξι μήνες• οι ταραχές ξέσπασαν πέντε μήνες αργότερα στην Τζακάρτα και αλλού στην Ινδονησία. Τόσο πριν όσο και μετά την κρίση στην Ανατολική Ασία, και στις κρίσεις στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική (πιο πρόσφατα στην Αργεντινή), τα προγράμματα αυτά απέτυχαν, μετατρέποντας τις οικονομικές επιβραδύνσεις σε υφέσεις και σε μεγάλες υφέσεις. Νόμιζα ότι είχαν πάρει τα μαθήματα από αυτές τις αποτυχίες, και έτσι εξεπλάγην που η Ευρώπη, ξεκινώντας πριν από πέντε χρόνια, θα επέβαλε το ίδιο αυστηρό και αναποτελεσματικό πρόγραμμα σε κάποιο δικό της μέλος.
Άσχετα από το αν θα εφαρμοστεί σωστά ή όχι το πρόγραμμα, θα οδηγήσει σε μη βιώσιμα επίπεδα χρέους, όπως έγινε και με την παρόμοια προσέγγιση στην Αργεντινή: οι μακροοικονομικές πολιτικές που απαιτούνται από την τρόικα θα οδηγήσουν σε βαθύτερη ύφεση την Ελλάδα. Γι' αυτό η νυν γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, είπε πως πρέπει να υπάρξει αυτό που κατ' ευφημισμόν λέγεται «αναδιάρθρωση χρέους» - δηλαδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μια διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του χρέους. Έτσι, το πρόγραμμα της τρόικας είναι ασυνάρτητο: οι Γερμανοί λένε πως δεν θα υπάρξει διαγραφή και πως το ΔΝΤ πρέπει να συμμετέχει στο πρόγραμμα. Όμως το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα στο οποίο το επίπεδο χρέους δεν είναι βιώσιμο, και τα χρέη της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμα.
Η λιτότητα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την τρέχουσα ύφεση της Ελλάδας –μια πτώση του ΑΕΠ κατά 25% από το 2008, ένα επίπεδο ανεργίας στο 25% και με την ανεργία των νέων σε διπλάσιο επίπεδο. Όμως αυτό το νέο πρόγραμμα εντείνει την πίεση ακόμα περισσότερο: ένας στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2018 (από περίπου 1% φέτος). Τώρα, αν οι στόχοι δεν επιτευχθούν –και είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα επιτευχθούν λόγω του σχεδιασμού του ίδιου του προγράμματος- θα επιβληθούν αυτόματα επιπλέον δόσεις λιτότητας. Πρόκειται για έναν ενσωματωμένο αποσταθεροποιητή. Το υψηλό επίπεδο ανεργίας θα οδηγήσει σε μείωση των μισθών, όμως η τρόικα δεν φαίνεται ικανοποιημένη από τον ρυθμό μείωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Το τρίτο μνημόνιο απαιτεί επίσης τον «εκσυγχρονισμό» των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που σημαίνει την αποδυνάμωση των συνδικάτων μέσω της αντικατάστασης των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Τίποτα από αυτά δεν έχει λογική ακόμα και από την οπτική γωνία των πιστωτών. Είναι σαν την φυλακή των οφειλετών του 19ου αιώνα. Όπως οι φυλακισμένοι οφειλέτες δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν το εισόδημα που θα τους επέτρεπε να αποπληρώσουν τα χρέη τους, έτσι και η όλο και βαθύτερη ύφεση στην Ελλάδα θα καταστήσει τη χώρα όλο και πιο ανίκανη να αποπληρώσει τα χρέη της.
Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις χρειάζονται, όπως και στην Ινδονησία, όμως υπερβολικά πολλές από αυτές που απαιτούνται ελάχιστη σχέση έχουν με την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Η λογική πίσω από πολλές βασικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν έχει εξηγηθεί σωστά, ούτε στον Ελληνικό λαό ούτε στους οικονομολόγους που προσπαθούν να τις κατανοήσουν. Απουσία τέτοιας εξήγησης, υπάρχει μια διαδεδομένη πεποίθηση στην Ελλάδα πως συγκεκριμένα συμφέροντα εντός και εκτός της χώρας χρησιμοποιούν την τρόικα για να πετύχουν αυτό που δεν θα μπορούσαν μέσω πιο δημοκρατικών διαδικασιών.
Σκεφτείτε την περίπτωση του γάλακτος. Οι Έλληνες ευχαριστιούνται το φρέσκο γάλα τους, που παράγεται τοπικά και που προμηθεύεται γρήγορα. Όμως οι Ολλανδοί και άλλοι ευρωπαίοι γαλακτοπαραγωγοί θα ήθελαν να αυξήσουν τις πωλήσεις τους με το να φαίνεται ότι το δικό τους γάλα, που μεταφέρεται από μεγάλη απόσταση και είναι λιγότερο φρέσκο, είναι το ίδιο φρέσκο με το τοπικό προϊόν. Το 2014 η τρόικα ανάγκασε την Ελλάδα να αφαιρέσει την σήμανση «φρέσκο» από το πραγματικά φρέσκο γάλα της και να παρατείνει την επιτρεπόμενη διάρκεια ζωής του γάλακτος. Τώρα απαιτεί να καταργηθεί πλήρως ο κανόνας της διάρκειας ζωής πέντε ημερών για το παστεριωμένο γάλα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι μεγάλοι παραγωγοί πιστεύουν πως μπορούν να «νικήσουν» τους μικρούς παραγωγούς της Ελλάδας.
Θεωρητικά, οι Έλληνες καταναλωτές θα επωφελούνταν από τις χαμηλότερες τιμές, ακόμα και αν έπρεπε να υποστούν την χαμηλότερη ποιότητα. Πρακτικά, η νέα λιανική αγορά απέχει πολύ από το να είναι ανταγωνιστική, και οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν πως οι χαμηλότερες τιμές σε μεγάλο βαθμό δεν πέρασαν στους καταναλωτές. Η δική μου έρευνα από καιρό επικεντρώνεται στη σημασία της πληροφόρησης και στο πώς συχνά οι εταιρείες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την έλλειψη πληροφόρησης. Αυτή είναι μια ακόμα τέτοια περίπτωση.
Ένα υποβόσκον πρόβλημα στην Ελλάδα, τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική της χώρας, είναι ο ρόλος μιας ομάδας εύπορων ανθρώπων που ελέγχουν τομείς-κλειδιά, περιλαμβανομένων των τραπεζών και των μέσων ενημέρωσης, τους επωνομαζόμενους Έλληνες ολιγάρχες. Είναι αυτοί που αντιστάθηκαν στις αλλαγές που ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να εφαρμόσει για να αυξήσει τη διαφάνεια και να αναγκάσει για μεγαλύτερη συμμόρφωση μέσω μιας πιο προοδευτικής φορολογικής δομής. Οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις που θα περιόριζαν τη δράση των Ελλήνων ολιγαρχών σε μεγάλο βαθμό έχουν παραμείνει εκτός ατζέντας –κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη καθώς η τρόικα κατά το παρελθόν κατά καιρούς φαίνονταν να είναι στο πλευρό τους.
Καθώς έγινε από νωρίς ξεκάθαρο ότι οι Ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν, ήταν λογικό να απαιτηθούν δικαιώματα ψήφου για την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό ήταν απαραίτητο ώστε να διασφαλιστεί πως θα σταματήσει ο πολιτικά επηρεαζόμενος δανεισμός, περιλαμβανομένων των δανείων προς τα ολιγαρχικά ΜΜΕ. Όταν ξεκίνησε και πάλι αυτός ο δανεισμός –ακόμα και σε εταιρείες ΜΜΕ που από καθαρά εμπορικούς λόγους δεν θα έπρεπε να λάβουν δάνεια- η τρόικα έκανε τα στραβά μάτια. Σιώπησε επίσης όταν έγιναν προτάσεις για να ανακληθούν οι σημαντικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Παπανδρέου για τη διαφάνεια και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, που οδήγησαν σε δραστική μείωση των τιμών των φαρμάκων και έβαλαν φρένο στην οικογενειοκρατία.
Κανονικά, το ΔΝΤ προειδοποιεί για τους κινδύνους της υψηλής φορολόγησης. Ωστόσο, στην Ελλάδα, η τρόικα επιμένει σε υψηλούς πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές ακόμα για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα. Όλες οι πρόσφατες Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναγνωρίσει την σημασία της αύξησης των φορολογικών εσόδων, όμως η λανθασμένη φορολογική πολιτική μπορεί να συμβάλει στην καταστροφή μιας οικονομίας. Σε μια οικονομία που το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, που οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση στην πίστη, η τρόικα απαιτεί οι Ελληνικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων των οικογενειακών επιχειρήσεων, να πληρώσουν προκαταβολικά όλους τους φόρους τους, στην αρχή του έτους, πριν καν βγάλουν λεφτά και πριν καν γνωρίσουν ποιο θα είναι το εισόδημά τους. Η απαίτηση αυτή έχει στόχο να μειώσει την φοροδιαφυγή, όμως στις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα, καταστρέφει τις μικρές επιχειρήσεις και αυξάνει το αίσθημα έχθρας τόσο έναντι της κυβέρνησης όσο και έναντι της τρόικας.
Η απαίτηση αυτή φαίνεται πως βρίσκεται σε αντίθεση και με άλλες απαιτήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα: να καταργήσει την διασυνοριακή παρακράτηση φόρου, δηλαδή την παρακράτηση φόρων επί χρημάτων που αποστέλλονται από την Ελλάδα σε ξένους επενδυτές. Αυτή η παρακράτηση φόρου είναι στοιχείο ενός καλού φορολογικού συστήματος σε χώρες όπως ο Καναδάς και αποτελεί ένα κρίσιμο κομμάτι της είσπραξης φόρων. Προφανώς, είναι λιγότερο σημαντικό να διασφαλιστεί ότι οι ξένοι πληρώνουν τους φόρους τους, απ' ότι να πληρώνουν οι Έλληνες.
Υπάρχουν πολλά ακόμα περίεργα στοιχεία των πακέτων διάσωσης της τρόικας, εν μέρει διότι κάθε μέλος της τρόικας έχει το δικό του «αγαπημένο φάρμακο». Όπως προειδοποιούν και οι γιατροί, μπορούν να υπάρξουν επικίνδυνες αλληλεπιδράσεις. Η μάχη, ωστόσο, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Δεν αφορά καν μόνο τα χρήματα, αν και συγκεκριμένα συμφέροντα στην υπόλοιπη Ευρώπη και ορισμένα εντός της ίδιας της Ελλάδας έχουν εκμεταλλευτεί την τρόικα για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος του απλού Έλληνα πολίτη και της συνολικής οικονομίας της χώρας. Αυτό είναι κάτι που είδα επανειλημμένως από πρώτο χέρι όταν βρισκόμουν στην Παγκόσμια Τράπεζα, κυρίως στην Ινδονησία. Όταν μια χώρα είναι κάτω, μπορούν να γίνουν όλων των ειδών οι πονηριές.
Όμως αυτές οι διαμάχες πολιτικής στην πραγματικότητα αφορούν την ιδεολογία και την εξουσία. Όλοι το γνωρίζουμε. Και κατανοούμε πως δεν πρόκειται απλώς για μια ακαδημαϊκή διαμάχη μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς. Ορισμένοι από την Δεξιά επικεντρώνονται στην πολιτική μάχη: οι σκληροί όροι που έχουν επιβληθεί στην αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελούν προειδοποίηση σε οποιονδήποτε στην Ευρώπη αναφορικά με το τι μπορεί να πάθει αν αντισταθεί. Ορισμένοι επικεντρώνονται στην οικονομική μάχη: η ευκαιρία να επιβληθεί στην Ελλάδα ένα οικονομικό πλαίσιο που δεν θα μπορούσε να υιοθετηθεί με άλλον τρόπο.
Πιστεύω πως οι πολιτικές που επιβάλλονται δεν θα λειτουργήσουν, πως θα έχουν ως αποτέλεσμα μια ύφεση χωρίς τέλος, απαράδεκτα επίπεδα ανεργίας και αενάως αυξανόμενη ανισότητα. Πιστεύω όμως επίσης στην δημοκρατική διαδικασία –ότι ο τρόπος για να επιτευχθεί το οποιοδήποτε πλαίσιο θεωρεί κανείς ότι είναι καλό για την οικονομία είναι η πειθώς και όχι ο εξαναγκασμός. Η δύναμη των ιδεών είναι κατά αυτών που επιβάλλονται και απαιτούνται από την Ελλάδα. Η λιτότητα είναι αντιφατική• ο περιεκτικός καπιταλισμός –η αντίθεση αυτού που δημιουργεί η τρόικα- είναι ο μοναδικός τρόπος για να δημιουργηθεί μια μοιρασμένη και βιώσιμη ευημερία.
Για την ώρα, η Ελληνική κυβέρνηση έχει συνθηκολογήσει. Ίσως, καθώς η χαμένη πενταετία γίνεται χαμένη δεκαετία, καθώς η πολιτική γίνεται όλο και πιο άσχημη, καθώς αυξάνονται οι αποδείξεις ότι οι πολιτικές αυτές έχουν αποτύχει, η τρόικα θα έλθει στα συγκαλά της. Η Ελλάδα χρειάζεται αναδιάρθρωση χρέους, καλύτερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πιο λογικούς στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι η τρόικα θα κάνει αυτό που κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια: να επιρρίψει τις ευθύνες στο θύμα.

tvxs

«Με παρουσιάζουν σαν κακοποιό και προδότη για να απαξιώσουν τους πρώτους πέντε μήνες της κυβέρνησης»


Βαρουφάκης

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έδωσε εξηγήσεις στον δημοσιογράφο Άμπροουζ  Έβανς-Πρίτσαρντ της βρετανικής εφημερίδας «Daily Telegraph» για το θρυλούμενο σχέδιό του περί «κλοπής» των ΑΦΜ των Ελλήνων πολιτών και δημιουργίας παράλληλου τραπεζικού συστήματος.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών τονίζει πως οι ιδέες του έχουν διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να φανεί ότι σχεδίαζε την επιστροφή στη δραχμή από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του.
«Θέλουν να με παρουσιάσουν σαν κακοποιό και να με κατηγορήσουν σαν προδότη. Είναι όλα μέρος μιας προσπάθειας να απαξιώσουν τους πρώτους πέντε μήνες αυτής της κυβέρνησης και να τους πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας. Αυτό διαστρεβλώνει εξ ολοκλήρου τον σκοπό μου για παράλληλη ρευστότητα. Ήμουν πάντα κατά της διάλυσης του ευρώ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιες σκοτεινές δυνάμεις θα μπορούσαν να απελευθερωθούν στην Ευρώπη».
«Με το πάτημα ενός κουμπιού θα μας επιτρεπόταν να διανείμουμε pin σε κάθε κάτοχο ΑΦΜ, δηλαδή σε κάθε φορολογούμενο (...) Αυτό θα δημιουργούσε ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, δίνοντάς μας λίγο αέρα να αναπνεύσουμε, ενώ οι τράπεζες θα ήταν κλειστές... Αυτό το σχέδιο αναπτύχθηκε πολύ καλά και θα έκανε μεγάλη διαφορά, επειδή πολύ γρήγορα θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε, χρησιμοποιώντας εφαρμογές σε smartphones (apps) και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα παράλληλο σύστημα σε λειτουργία, το οποίο θα ήταν μεν προσδιορισμένο σε ευρώ, αλλά εν μια νυκτί θα μπορούσε να μετατραπεί και σε μια νέα δραχμή», υπογραμμίζει ο κ. Βαρουφάκης.

koutipandoras