Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Το κορίτσι ερωτεύθηκε Συριζαίο και το έκαναν βιβλίο στην Athens Voice



του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ευτυχώς ο Μάρκες δεν θα το μάθει ποτέ...
Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης έγραψε ένα βιβλίο με τον... εμπνευσμένο τίτλο «Ο έρωτας στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ» και το παρουσιάζει στο Free Thinking Zone, το περίφημο βιβλιοπωλείο του Κολωνακίου που οργάνωσε την εκδρομή αναψυχής στη Μακρόνησο, αν θυμάστε. 
Οι παρουσιαστές της συζήτησης είναι ένας προς ένας εκλεκτοί και ιδανικοί να μιλήσουν για... έρωτες στα χρόνια της χολέρας, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά ο Πέτρος Τατσόπουλος. Μαζί του ο Ανδρέας Λοβέρδος (αυτός με τις οροθετικές κοπέλες), η Σώτη Τριανταφύλλου και η Πέπη Ραγκούση.
Πριν σας πω το απίστευτο (και γελοίο, θα έλεγα) στόρι του βιβλίου να σημειώσω πως στην παρουσίασή του (15 Δεκεμβρίου) η είσοδος είναι ελεύθερη αλλά υπάρχει, υποχρεωτικά, ελάχιστη κατανάλωση 2 ευρώ. Τι σου ζητάει το Free Thinking Zone; Μία πορτοκαλάδα να πιεις μόνο. 
Λοιπόν δώστε βάση στο βιβλίο του Σταύρου Κωνσταντινίδη και τύφλα να έχει ο μεγαλύτερος εν Ελλάδι φιλόσοφος (κατά το iefimerida.gr) Στέλιος Ράμφος
Όλα ξεκίνησαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και ο Στράτος, ο ήρωας του βιβλίου, παιδεύονταν βασανιστικά με την κοπέλα του, την Ευτυχία. «Θεώρησα ότι θα μπορούσα να συμβάλω και ψυχαναλυτικά, πέραν του πολιτικού, στο γρίφο που τον βασάνιζε» σημειώνει ο συγγραφέας στην Athens-θάνατος στο λαϊκισμό-Voice.  
Αλλά ο Στράτος δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Γιατί; Κρατηθείτε, παρακαλώ: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπει στην ψυχή της Ευτυχίας! Το γράφει ξεκάθαρα: «Όλοι οι φορμαλισμοί της νεόφερτης ιδεοληψίας του ΣΥΡΙΖΑ, του εντεινόμενου εθνικολαϊκισμού, του λυρικού ανθρωπισμού και του δημαγωγικού εναλλακτισμού είχαν παρεισφρήσει εμμονικά σαν βελονισμός στην ψυχή της». 
Δυστυχώς για τον Στράτο η Ευτυχία, «είχε βρει την ολοκλήρωσή της μέσα σε ένα νέο κόσμο ιδεών και αφηγήσεων». Γοητεύτηκε από τους καθηγητές της που ήταν όλοι, διάολε, ΣΥΡΙΖΑ. Και ειδικά ο Πάρις. ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το κόκκαλο ο τύπος και γοητευτικά θεωρητικός. Συμφορά για τον Στράτο«Μία σχέση θέρμης και απόλυτης εμπιστοσύνης, που όπως καταλάβαινε ο Στράτος εμπεριείχε και στοιχεία λανθάνοντος ερωτισμού» γράφει ο ντόπιος... Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Στο μεταξύ μπαίνει κι άλλος στο παιχνίδι, κι άλλος που είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νικόλας, μία «σημαίνουσα προσωπικότητα του σχολείου, επίμονο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από πάντα». Η Ευτυχία άρχισε να τον εκτιμά και αυτόν, ξαφνικά «τα λόγια του απέκτησαν βάρος». Ο Στράτος δεν ξέρει από που του 'ρχεται. 
Για να μην τα πολυλογούμε, η Ευτυχία αρχίζει να νιώθει ευτυχία. Ο λόγος στον... πικραμένο συγγραφέα που μας μεταφέρει την... πίκρα του Στράτου: «Εξομολογήσεις, φιλία που βάθαινε, αλληλοεκτίμηση, αδιόρατο φλερτ, αστεία και χιουμοράκια έγιναν το καθημερινό κάδρο των διαλειμμάτων του σχολείου»
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν η Ευτυχία άρχισε να μιλάει συνεχώς στον Στράτογια τον Πάρι και το πόσο λίγη θεωρούσε την κοπέλα του, και «ότι δεν του αξίζει στην πραγματικότητα». Υπήρξε δε μία ιστορία που «ξεχείλισε το ποτήρι και είχε κάνει έξαλλο τον Στράτο, καθώς υπερέβαινε τη λογική, το μέτρο, την πρόκληση και έθετε απροκάλυπτα το ερώτημα αν η Ευτυχία αδυνατεί να κρύψει πλέον τον έρωτά της για τον Πάρι».
Από εδώ λοιπόν και μετά πιάνει δουλειά ο συγγραφέας με τον κακομοίρη τον Στράτοαπέναντί του, να «κλαίει» που του έκλεψε το κορίτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο διάβολος. Δεν θα σας αποκαλύψω τι συμβουλές του έδωσε, τι ψυχανάλυση του έκανε, να πάτε να τα ακούσετε στο Free Thinking Zone και να πάρετε και το βιβλίο
Μόνο την πρώτη-πρώτη φράση θα γράψω, τίποτε άλλο. Ιδού: Στράτο, «στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζουν να πουν ψέματα»
Άντε, να σας πω κι ένα ακόμα (πιο φαιδρό): «Δυστυχώς, η Ευτυχία υποκατέστησε το συναισθηματικό της θέμα από ένα φαντασιακό ιδεολογικό ψευδοπρόταγμα».
Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις...

efsyn

«Ναι» εσείς, «όχι» αυτοί


Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ

Γράφει ο Τάσος Παππάς

«Δεν ξέρω αν θα είναι χρήσιμη στον πρωθυπουργό Ρέντσι η άποψη μου, αλλά δεν θα ήθελα να νικήσει το «όχι» στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου». Με τη δήλωση αυτή ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ παρενέβη στον προεκλογικό αγώνα που διεξάγεται στην Ιταλία, το αποτέλεσμα του οποίου μπορεί να είναι καθοριστικό για τον Ματέο Ρέντσι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας (δεν είναι ο πιο αντιπαθής) έχει συνειδητοποιήσει ότι τόσο το προσωπικό εκτόπισμά του όσο και το κύρος των ευρωπαϊκών θεσμών είναι εξαιρετικά μειωμένα σε.. 
αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και γι’ αυτό αναρωτιέται αν θα αποβεί χρήσιμη για τον Ρέντσι η στήριξη που του προσφέρει.
Οφειλε λοιπόν να είναι πιο προσεκτικός και να αποφύγει τον πειρασμό να εκφράσει την επιθυμία του για το πώς πρέπει να καταλήξει μια διαδικασία που εξελίσσεται σε εθνικό επίπεδο. Θα πει κάποιος, και σωστά, ότι η υπόθεση είναι πολύ πιθανόν να επηρεάσει συνολικά την Ευρώπη.
Αν μάλιστα κερδίσει το «όχι» μπορεί και η Ιταλία και η Ευρώπη να μπουν σε περιπέτειες, οπότε δικαιούται να έχει και να διατυπώνει δημοσίως τη γνώμη του ο πρόεδρος της Κομισιόν.
Ωστόσο υπάρχει προηγούμενο και έπρεπε ο κ. Γιούνκερ να το πάρει υπ’ όψιν του. Και αυτός (λιγότερο από άλλους) και σχεδόν όλοι οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, όπως και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την περίοδο του ελληνικού δημοψηφίσματος είχαν ταχθεί με εμφατικό τρόπο (αρκετοί εκτόξευσαν απειλές ) υπέρ του «ναι».
Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα έκαναν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που τους υπέδειξαν ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σουλτς, ο Ντάισελμπλουμ και οι λοιποί... συγγενείς.
Είναι μια κλασικού τύπου συναισθηματική αντίδραση: ο αδύνατος αδιαφορεί για τις συστάσεις-εντολές του ισχυρού και αποφασίζει να στείλει ένα ισχυρό σήμα δυσφορίας, ακόμη κι αν κατά βάθος πιστεύει ότι η αντίστασή του θα εξουδετερωθεί σε δεύτερο χρόνο (περίπτωση ελληνικού δημοψηφίσματος).
Ομως δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Υπάρχουν μηνύματα σαφή, εύγλωττα και αποστομωτικά για όσους ζουν με αυταπάτες και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η Ευρώπη, αν δεν αλλάξει, δεν θα επιβιώσει: τα πορίσματα των ερευνών για τη στάση των πολιτών της Ευρώπης απέναντι στις επιλογές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, η αποστροφή για τη γερμανική Ευρώπη, η ενίσχυση των ακροδεξιών δυνάμεων σε πολλές χώρες, η διάχυτη νοσταλγία για το παρελθόν όπου το κυρίαρχο μοντέλο ήταν το έθνος-κράτος.
Με τα λόγια του ιστορικού Τίμοθι Γκάρντον Ας: «Ζούμε την παγκοσμιοποίηση της αντιπαγκοσμιοποίησης». Επ’ αυτού κάτι χρήσιμο;

efsyn

Λίγα λόγια για έναν «αμφιλεγόμενο»



του Αλέξανδρου Ζέρβα
«Μία επιτυχημένη προσπάθεια αρκεί» τόνιζε πρώην πράκτορας της CIA μιλώντας σε ντοκιμαντέρ σχετικά με τις 638 αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας κατά του Φιντέλ Κάστρο.
Τώρα λοιπόν που τα βαθιά γηρατειά έφεραν εκείνο για το οποίο είχαν εξαπολύσει λυσσώδη σταυροφορία επί πέντε δεκαετίες οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίας, κανείς δεν περίμενε να γίνει δημοσίως μια ψύχραιμη αποτίμηση της διαδρομής και του έργου του Κουβανού ηγέτη.
Κάπως έτσι έχουμε δει κι ακούσει διάφορους σε διεθνές επίπεδο να τον χαρακτηρίζουν «τύραννο», «δυνάστη του κουβανικού λαού», «κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου».
Μεταξύ αυτών και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος την ώρα που αποκαλούσε το Φιντέλ Κάστρο «κτηνώδη δικτάτορα», δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει πώς στην «υπέροχη αμερικάνικη δημοκρατία» κατάφερε ο ίδιος να εκλεγεί Πρόεδρος, παρότι έλαβε πάνω από δύο εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του.
Ούτε προφανώς αναφέρθηκε στο γεγονός ότι επί δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι Αμερικάνοι πολίτες επισκέπτονταν την Κούβα του Κάστρο, προκειμένου να επωφεληθούν από το εξαιρετικό επίπεδο του συστήματος υγείας που υπάρχει εκεί.
Έχει επιπλέον πολύ ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε κατά πόσο πραγματικά είχε ο Φιντέλ Κάστρο την αντίληψη εκπροσώπου τυραννικού καθεστώτος: τη δεκαετία του 90, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ένταση του εμπάργκο από τις ΗΠΑ, η κουβανέζικη κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια οριακή κατάσταση, καθώς υπήρξε  έλλειψη τροφίμων κι άλλων αγαθών.
Ως αποτέλεσμα πραγματοποιήθηκαν τον Αύγουστο του 1994 αρκετά βίαιες διαδηλώσεις στην Αβάνα.
Πολλές υπήρξαν τότε οι εισηγήσεις από κυβερνητικά στελέχη προς το Φιντέλ Κάστρο, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, να δοθεί μια αναλόγως δυναμική απάντηση, προτείνοντας ακόμη και την ενεργοποίηση του στρατού.
Ο ίδιος, αφού απέρριψε ασυζητητί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, επέλεξε να κατέβει ο ίδιος, χωρίς συνοδεία, προκειμένου να συνομιλήσει με τους διαδηλωτές.
Ο θρύλος λέει πως μετά από μια πολύωρη κι έντονη συζήτηση (με τον Κάστρο να παραδέχεται ενώπιον χιλιάδων Κουβανών σοβαρά λάθη του) πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους έφυγαν με δάκρυα στα μάτια. Ακόμη βέβαια κι αυτό το τελευταίο να μην ισχύει, και μόνο η αντιπαραβολή με την αντίδραση άλλων «δημοκρατικών» ηγετών σε ανάλογες περιστάσεις αρκεί για να βγούν χρήσιμα συμπεράσματα.
Σε κάθε περίπτωση, πολλά έχουν ειπωθεί (κι ακόμη περισσότερα αναμένεται να ειπωθούν) για το επίπεδο διαβίωσης στην Κούβα, την πορνεία, το καθεστώς των δημοκρατικών ελευθεριών.
Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η εν λόγω κριτική (στο βαθμό που είναι καλόπιστη) μάλλον έχει και βάση.
Άλλωστε κι ο ίδιος ο Κάστρο παραδέχτηκε επανειλημμένα πως η Επανάσταση έχει αρκετά βήματα να κάνει.
Επειδή όμως ζούμε σε μια εποχή εμφατικής κατάρρευσης των καπιταλιστικών μύθων, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το περίσσιο θράσος με το οποίο ρίχνουν το ανάθεμα διάφοροι μεγαλοσχήμονες.
Γιατί, μπορεί η Κούβα του Κάστρο να μην έγινε ποτέ «κοινωνία της αφθονίας», όπως υποτίθεται θα γίνονταν οι δυτικές, όμως, παρότι ζούσε σε καθεστώς σκληρού εμπάργκο, ποτέ δεν είδε ανθρώπους να πεθαίνουν στο δρόμο από την πείνα.
Δεν είδε αποκλεισμούς από κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας, όπως η υγεία κι η παιδεία, ούτε εκείνες τις κοινωνικές ανισότητες που παρατηρούνται στις σημερινές ανεπτυγμένες κατά τ’ άλλα οικονομίες.
Σε τελική ανάλυση, η όλη αυτή κουβέντα μάλλον έχει ελάχιστη σημασία.
Όσο κι αν τα διεθνή ΜΜΕ συνεχίζουν να βάζουν την ταμπέλα του «αμφιλεγόμενου» στο Φιντέλ Κάστρο, δε θα μπορούν να αμφισβητήσουν το γεγονός ότι ανέτρεψε ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς που είχε μετατρέψει την Κούβα σε «κέντρο επιχειρήσεων της μαφίας».
Ούτε μπορούν σοβαρά να αμφισβητήσουν ότι, μέσα από όλες τις αντιξοότητες αλλά και τις αντιφάσεις μιας εκ των πραγμάτων απρόβλεπτης μεταβατικής διαδικασίας, συνέβαλε καθοριστικά στο να δημιουργηθεί (σύμφωνα και με τον Εντουάρντο Γκαλεάνο) «η λιγότερο άδικη κοινωνία της Λατινικής Αμερικής».
Μετά από όλα αυτά, κι έχοντας ο ίδιος πλήρη αντίληψη ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή είχε την έμπρακτη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του κουβανέζικου λαού, μπορούσε βάσιμα να ελπίζει ότι τελικά η Ιστορία θα τον δικαιώσει. 
tvxs

Requiem για τον Kομαντάντε



του Στέλιου Στυλιανίδη
Οι συναισθηματικοί και ιδεολογικοί δεσμοί μου με την κουβανική επανάσταση ανάγονται, όπως σε πολλούς της γενιάς μου, στα χρόνια της εφηβείας.
Το 1981, όντας ειδικευόμενος ψυχιατρικής στο Παρίσι, αποφάσισα να εκπληρώσω το εφηβικό μου όνειρο ζωής: Να επισκεφθώ το νησί του Τσε και του Κομαντάντε.
Η ιδέα εύκολη, η υλοποίησή της δύσκολη.
Γιατί, παρά τους φιλικούς δεσμούς μου με στελέχη του τότε κραταιού κμμουνιστικού κόμματος Γαλλίας, που διαμεσολάβησαν για να κάνω αίτηση βίζας στην κουβανική πρεσβεία στο Παρίσι, το διάβημα είχε άδοξο τέλος: Τρεις μέρες πριν από την πτήση της Aeroflot μέσω Μόσχας για Αβάνα τα στελέχη της κουβανικής πρεσβείας είχαν την έμπνευση να επαληθεύσουν την πολιτική μου ένταξη και το ΚΚΕ (κομματική οργάνωση Παρισιού) έδωσε μια απάντηση που μου στέρησε τη βίζα για το ταξίδι, αφού ανήκα στους “αναθεωρητές” της κομμουνιστικής ορθοδοξίας της εποχής.
Την Κούβα την επισκέφθηκα τελικά επί Ραούλ Κάστρο, το 2011, προσπαθώντας να καταλάβω, σαν τουρίστας πια, τι είχε απομείνει από την ιδεολογική μαγεία της Επανάστασης.
Οι προηγούμενες επαφές μου στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με Κουβανούς συναδέλφους μου είχαν ήδη θέσει σε αμφισβήτηση τις ριζοσπαστικές ιδέες μας για την αλλαγή της ασυλικής ψυχιατρικής στο βαθμό που οι Κουβανοί σύντροφοί μας ακολουθούσαν το σοβιετικό μοντέλο οργάνωσης των υπηρεσιών.
Παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση μετά το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την πρωτοκαθεδρία των πρωτόγονων ψυχολογικών μηχανισμών, τον οπαδισμό, τη χυδαιότητα και τον φανατισμό,την μισαλλοδοξία, αφήνοντας ελάχιστο χώρο, πολιτικό και ψυχικό, στην κατανόηση της έκβασης της κουβανικής εμπειρίας.
Η γνώμη μου είναι ότι η επιτυχία της κουβανικής επανάστασης, αν υπήρξε επιτυχία, ήταν ήταν πολύ περισσότερο ιδεολογική παρά υλική και κοινωνική.
Εξηγούμαι: Οι Κουβανοί επαναστάτες από το 1958 κατάφεραν να κινητοποιήσουν ένα τεράστιο συλλογικό φαντασιακό κεφάλαιο όχι μόνο στην ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά και στους περισσότεορυς λαούς της Λατινικής Αμερικής και του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Ο lider maximo έλεγε για τον εαυτό του “Είμαι η Επονάσταση”… Η αγωνία της συγκάλυψης των αντιφάσεων και των ιδεολογικών ρηγμάτων μέσα στο ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα Κούβας ήταν μακριά και επώδυνη. Στο σλόγκαν “σοσιαλισμός ή θάνατος” του καθεστώτος οι αντικαθεστωτικοί απαντούσαν “ποια η διαφορά;”.
Θα ήμουν ο τελευταίος που θα αμφισβητούσα τη συντριπτική καταπίεση που άσκησε το καθεστώς Κάστρο μέσα στη χώρα, όχι μόνο απέναντι στους αντικαθεστωτικούς νοσταλγούς της φασιστικής δικτατορίας του Μπατίστα, αλλά ακόμη και στη δημοκρατική αντιπολίτευση και τις διαφορετικές φωνές μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Για παράδειγμα, ο Κομαντάντε Huber Matos, Comandante Della Sierra, φυλακίστηκε για 20 χρόνια σαν “εχθρός της επανάστασης”. Οπως και οι συγγενείς των Κουβανών του Μαϊάμι, ομοφυλόφιλοι, διανοούμενοι, προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων.
Ας μου επιτραπούν κάποιες παρατηρήσεις
-Θα πρέπει να συγκρίνουμε την Κούβα με την ποιότητα της δημοκρατίας των άλλων χωρών της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής. Η εναλλαγή φασιστικών καθεστώτων και αλλεπάλληλων σφαγών των δημοκρατών πολιτών (Αϊτή, Ονδούρα, Χιλή, Αγιος Δομήνικος κα) δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καθεστωτισμό της κουβανικής επανάστασης.
-Μια χώρα που βρίσκεται σε εμπάργκο από το 1962 και έχει υποστεί άπειρες απόπειρες της CIA μέσα από τους εξόριστους της Φλόριντα δεν μπορεί παρά να ωθηθεί στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ενωσης, κάτι που ήταν ριζικά διαφορετικό από τις αρχικές επιλογές των ηγετών της Επανάστασης
-Η απόλυτη φτώχεια του πληθυσμού, η έλλειψη στοιχειωδών μέσων διαβίωσης, έκανε τα φορτία του ζαχαροκάλαμου προς την πρώην ΕΣΣΔ να μετατρέπονται σε πετρέλαιο και τεχνικό εξοπλισμό.
Το επίπεδο αλφαβητισμού και διεθνισμού του μέσου Κουβανού, όπως και το επίπεδο της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας παρά τις τρομακτικές ελλείψεις, δεν συγκρίνονται με καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Η εξαγωγή Κουβανών γιατρών σε Αγκόλα, Αιθιοπία, Γουατεμάλα, Σαλαβαδόρ, Νικαράγουα έκαναν τους Κουβανύς να αισθάνονται βαθιά υπερήφανοι, γιατί όχι μόνο αντιστέκονταν σε μια αμερικανική εισβολή, αλλά βοηθούσαν και στην εξάπλωση των ιδεών τους μέσα από την πραγματική συμμετοχή σε χώρες που είχαν ανάγκη. Συμμετοχή χωρίς αμοιβή, με όραμα την καλύτερη υγεία των δοκιμαζόμενων λαών.
Μόνο γι αυτό το συναίσθημα υπερηφάνειας του κουβανικού λαού, και πέρα από άγριες εξιδανικεύσεις, αξίζει να σκεφτούμε τη ζωή ενός υποκειμένου που δημιούργησε ιστορία με μεγαλύτερη περισσυλλογή και σεβασμό. 
tvxs

Black… Everyday



της Γεωργίας Σαδανά
Περιμένοντας στην ουρά για ένα κινητό ή ένα gudget σε καλύτερη τιμή…
Αυτό ήταν το κίνητρο για εκατοντάδες – στην πλειοψηφία νεαρές και νεαρούς πολίτες αυτής της χώρας- την Παρασκευή των «αμερικανοφερμένων» εκπτώσεων.
Ακολούθησε η γνωστή ιστορία: το νέο αυτό κοινωνικό «έθος» αναμετέδωσαν οι τηλεοπτικές δέκτες ανά την επικράτεια, οι εκπρόσωποι των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έδωσαν άλλη μια επικοινωνιακή μάχη με τους πολυεθνικούς κολοσσούς, οι υπάλληλοι όλων σχόλασαν γύρω στις 11 το βράδυ (με άγνωστο το αν πληρώθηκαν άπαντες τις υπερωρίες τους) και οι κεντρικές εμπορικές οδοί είδαν κόσμο ως αργά.
Ήταν μια αναλαμπή, έστω και τεχνητή, για όλους όσους διατηρούν εμπορικά καταστήματα, συμφωνούν ή διαφωνούν με τις «αμερικανιές».
Ήταν, η «μαύρη Παρασκευή» («Black Friday»), που  συνοδευόμενη από «γενναίες εκπτώσεις» κινητοποίησε μαζικά την νεολαία της χώρας, μια ανθρωποσυρροή που έπιασε με τη σειρά της στασίδι από τα χαράματα, για να αποκτήσει και πάλι πρόσβαση στην … πολυτέλεια.
Για όσους περίμεναν στη σειρά πριν καν ο ήλιος ανατείλει,  δεν είχε σημασία ο κόπος, οι ατελείωτες ώρες αναμονής, η πρωτοφανής ταλαιπωρία, αλλά ο στόχος: ένα ακριβό καταναλωτικό αγαθό, το κόστος του οποίου φαντάζει απαγορευτικό τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους. Κάτι σαν το «αμερικανικό όνειρο», που γίνεται πράξη έστω και μια φορά το χρόνο, σχεδόν παραμυθένια. Ένα παραμύθι που διαγράφει από την μνήμη τα τελευταία 7 χρόνια, φέρνοντας στο νου την ανάμνηση των καλών, προμνημονιακών, εποχών, όταν όλοι μπορούσαν να αποκτήσουν τα πάντα…
Σαν να μην βυθίστηκε ποτέ η χώρα στη χρεοκοπία, σαν να μην φτωχοποιήθηκαν βίαια ολόκληρες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας, σαν να μην χάθηκαν εν μία νυκτί αγοραστική δύναμη και θέσεις εργασίας, σαν να μην βάφτηκε το μέλλον των νέων ανθρώπων μαύρο, αγγλιστί «black».
Αρκεί ένα κινητό και ένα ζευγάρι ακριβά αθλητικά παπούτσια για να περάσουν τα πάντα στη λήθη, για να χαρίσουν μια στιγμή συλλογικής ευφορίας σε ένα ζοφερό για συνεχές, χωρίς «αμερικανιές».
tvxs

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Ψάρι με ωροσκόπο SIEMENS

Τι να κάνουμε. Άλλος έχει πρότυπο τον Κάστρο, άλλος τον Φιγιόν. Άλλος έναν άνθρωπο που εξάλειψε τον αναλφαβητισμό και έκανε το ιατρικό θαύμα σε χώρα της Καραϊβικής και άλλος έναν υποψήφιο της Δεξιάς που συναγωνίζεται τη Μαρίν Λεπέν σε ακροδεξιά αισθήματα.
του Νίκου Μωραΐτη
«Κι αυτός, τρέχει να πάει στην κηδεία του Κάστρο! Τα έλυσε όλα τα προβλήματα εδώ και έχει χρόνο για ταξιδάκια στην Κούβα», μου έλεγε χθες ένας φίλος.
Μα είναι δυνατόν; Να είσαι αριστερός, να έχεις γαλουχηθεί με τα οράματα του Τσε και του Φιντέλ, να γίνεσαι πρωθυπουργός, να πεθαίνει ο Κάστρο στη διάρκεια της θητείας σου και να μην πας στην πολιτική του κηδεία; Θα ήταν κάτι σαν ιεροσυλία.
Είτε κατάφερες να γίνεις ο αριστερός πρωθυπουργός που ήθελες είτε όχι, είναι στο DNA των ανθρώπων που μεγάλωσαν «αριστερά» η κουβανική επανάσταση.
Τι να κάνουμε. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Άλλος έχει πρότυπο τον Κάστρο, άλλος τον Φιγιόν. Άλλος έναν άνθρωπο που εξάλειψε τον αναλφαβητισμό, έκανε το ιατρικό θαύμα σε χώρα της Καραϊβικής και άντεξε 50 χρόνια να είναι το αγκάθι στην κοιλιά της Αμερικής. Και άλλος έχει θεό έναν υποψήφιο της Δεξιάς που συναγωνίζεται τη Μαρίν Λεπέν σε ακροδεξιά αισθήματα, ξενοφοβία και συντηρητισμό.
Έλαμψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν είδε τη σαρωτική νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές της γαλλικής Δεξιάς για την Προεδρία. «Έχουμε την ίδια ημέρα γενέθλια», έγραψε στο τουίτ με το οποίο πανηγύρισε την εκλογή του ιδεολογικά συγγενούς του γάλλου πολιτικού.
Είναι και οι δύο ψάρια. Ψάρι ο επόμενος γάλλος πρόεδρος, ψάρι κι εγώ, θα εκλεγώ – είναι προφανώς το νηπιακό σκεπτικό του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο που ξεχνάει κάτι βασικό – κάτι που ξέρει καλά όποιος γνωρίζει είτε από ζώδια είτε από πολιτική. Από μία ηλικία και μετά, παιχνίδι κάνει ο ωροσκόπος. Ο Κυριάκος θα έχει πάντα, στη συνείδηση των πολιτών, ωροσκόπο SIEMENS. Και πρωθυπουργός με ωροσκόπο SIEMENS δύσκολα γίνεσαι.
ALTSANTIRI

Η παγίδα Σόιμπλε και ο ελιγμός Τσακαλώτου



"Ο κ. Τσακαλώτος είπε ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 2,5% του ΑΕΠ μετά το 2018, αντί για 3,5% που είναι ο στόχος του προγράμματος, υπό τον όρο η ελάφρυνση να αξιοποιείται για τη μείωση των φόρων προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. Μια πρόταση δηλαδή που απαντά και στις δηλώσεις Σόιμπλε προ ημερών ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αλλά η ανταγωνιστικότητα".
του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου
Μέσα σε μια μόλις ημέρα υπήρξε μια ομοβροντία δηλώσεων υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους από παράγοντες που εμπλέκονται στο ελληνικό ζήτημα. Ο Μάριο Ντράγκι αλλά και ο Μπενουά Κερέ από την ΕΚΤ και ο Πιερ Μοσκοβισί από την πλευρά της Κομισιόν τάχθηκαν υπέρ της συζήτησης των μέτρων το ταχύτερο, ενώ ακόμα και ο ΟΟΣΑ στην εξαμηνιαία έκθεσή του αναφέρεται στην ανάγκη «πρόσθετης ελάφρυνσης».
Στην ουσία όλοι απευθύνονται στο Βερολίνο και στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος επιμένει στη σκληρή γραμμή, πιέζοντας τα πράγματα σε βάρος της χώρας μας, σε μια φάση που και ο ίδιος αντιμετωπίζει ένα δίλημμα.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν θέλει να εμφανιστεί ότι υποχωρεί αποδεχόμενος την ελάφρυνση του χρέους και τη μείωση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα που απαιτεί το ΔΝΤ προκειμένου να συμμετάσχει στο πρόγραμμα δανεισμού της Ελλάδας, αλλά από την άλλη πλευρά «καίγεται» να συμμετάσχει και το ΔΝΤ, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους.
Φαίνεται πως το Βερολίνο θεωρεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ αναπόφευκτη και επιχειρεί να καλύψει τις απαιτήσεις του τελευταίου όχι με μείωση των στόχων για το πλεόνασμα ή με ισόποση μείωση του χρέους, αλλά με νέα εισπρακτικά μέτρα και περικοπές προκειμένου να «βγαίνουν» τα νούμερα και έτσι να καμφθούν οι αντιρρήσεις του Ταμείου και να συμμετάσχει το πρόγραμμα.
Στην ουσία πρόκειται για μια διαπραγμάτευση μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η οποία διεξάγεται το τελευταίο διάστημα στο παρασκήνιο, χωρίς την άμεση συμμετοχή της ελληνικής πλευράς.
Χθες όμως, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, έφερε το πρόβλημα στο προσκήνιο και παρενέβη με ουσιαστικό τρόπο,  κατά τη δημόσια ομιλία του στο συνέδριο του Ελληνο-αμερικανικού Επιμελητηρίου.
Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών ζήτησε η «κόντρα» ΔΝΤ – Σόιμπλε να μην καταλήξει σε βάρος της Ελλάδας, ενώ έκανε και μια ουσιαστική πρόταση προκειμένου να μειωθεί ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα -το περίσευμα δηλαδή που πρέπει να παρουσιάζει ο προϋπολογισμός του Κράτους προτού πληρωθούν οι τόκοι για το χρέος.
Ο κ. Τσακαλώτος είπε ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 2,5% του ΑΕΠ μετά το 2018, αντί για 3,5% που είναι ο στόχος του προγράμματος, υπό τον όρο η ελάφρυνση να αξιοποιείται για τη μείωση των φόρων προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. Μια πρόταση δηλαδή που απαντά και στις δηλώσεις Σόιμπλε προ ημερών ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αλλά η ανταγωνιστικότητα.
Το μήνυμα του κ. Τσακαλώτου είχε και ένα χαρακτήρα δραματικό, αφού τόνισε ξεκάθαρα ότι εάν δεν κλείσει η αξιολόγηση, δεν θα ληφθούν μέτρα για το χρέος και τη μείωση του στόχου για το πλεόνασμα τότε η χώρα δεν θα καταφέρει να δανειστεί από τις αγορές και από το μνημόνιο και στην ουσία κάλεσε την ευρωζώνη να μην κλωτσήσει το τενεκεδάκι παρακάτω, για άλλη μια φορά.
Μένει να φανεί εάν όλες οι πλευρές θα αναλάβουν αυτή τη φορά τις ευθύνες τους.
ert.gr

Περίπου το 1/3 των τροφίμων παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίδια



Περίπου 88 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν ετησίως στα σκουπίδια στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί περίπου στο 20% των τροφίμων που παράγονται στην ΕΕ και δεν καταναλώνονται ποτέ. Το αντίστοιχο ποσοστό σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται περίπου στο 33%.
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, στοιχεία της οποίας παρουσιάσει η ΕΡΤ, το κόστος αυτής της σπατάλης στην Ευρώπη φτάνει τα 143 δισ. ευρώ ετησίως. Tα τρόφιμα σπαταλώνται σε όλη την αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων: από τις φάρμες ως την επεξεργασία και την παραγωγή τους και από τα καταστήματα ως τα εστιατόρια και τα νοικοκυριά.
Όπως επισημαίνεται, η σπατάλη τροφίμων αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα σύγχρονα περιβαλλοντικά και οικονομικοκοινωνικά προβλήματα, τονίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τη στιγμή που πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν σταθερή πρόσβαση σε τροφή.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας, περίπου το 1/3 των τροφίμων που παράγονται παγκοσμίως πετιέται στα σκουπίδια. Εκτιμάται, δε, ότι ο όγκος των πεταμένων τροφών απαιτεί καλλιεργήσιμη έκταση στο μέγεθος της Κίνας και ευθύνεται για περίπου το 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Η Επιτροπή τονίζει ότι θα πρέπει να διευκολυνθεί η ανάκτηση και αναδιανομή των πλεονασμάτων τροφίμων έτσι ώστε ασφαλή και βρώσιμα τρόφιμα να μπορούν να φτάσουν σ’ εκείνους που τα έχουν ανάγκη. Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή προτείνει μια νέα νομοθεσία με στόχο την πρόληψη της σπατάλης τροφίμων, η οποία θα ζητά από τα κράτη μέλη να παρακολουθούν τα επίπεδα των αποβλήτων τροφίμων σε κάθε στάδιο της αλυσίδας εφοδιασμού τους και να υποβάλουν έκθεση με σκοπό τη διευκόλυνση ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ φορέων για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί.
Εξάλλου, σύμφωνα με την έρευνα Ευρωβαρόμετρο, η πλειονότητα των καταναλωτών στην ΕΕ (58%), έναντι 71% στην Ελλάδα, δηλώνουν ότι πάντα κοιτούν την ημερομηνία που αναγράφεται στα τρόφιμα («ανάλωση έως» και «ανάλωση κατά προτίμηση πριν από») όταν ψωνίζουν ή όταν προετοιμάζουν τα γεύματα. Ωστόσο, λιγότερο από ένας στους δύο καταναλωτές κατανοούν το νόημα της ετικέτας στα τρόφιμα.
Η Επιτροπή θεωρεί ότι το 15-33% των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια οφείλεται στο ότι οι καταναλωτές δεν ερμηνεύουν σωστά την ημερομηνία που αναγράφεται στα τρόφιμα.
Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή εξετάζει τρόπους για να βελτιωθούν οι κανόνες σήμανσης ημερομηνίας στα τρόφιμα από όλους τους φορείς, καθώς και η κατανόησή τους από τους καταναλωτές, ούτως ώστε να μην καταλήγουν στα σκουπίδια τρόφιμα που είναι ασφαλή και βρώσιμα.
tvxs

Το νέο ΕΣΡ μπροστά στη ναζιστική πρόκληση



"Η ΕΡΤ έχει ήδη δεχτεί έντονη κριτική για την προβολή από τις συχνότητές της των κηρυγμάτων μίσους του ναζιστικού μορφώματος, το οποίο εκμεταλλεύεται τη βιτρίνα του «νόμιμου κόμματος» για να κρύψει το γεγονός ότι εδώ και πολλούς μήνες βρίσκεται στο εδώλιο με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης."
του Δημήτρη Ψαρρά
Kαλά καλά δεν συγκροτήθηκε το νέο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, τα μέλη του οποίου ορκίζονται σήμερα το μεσημέρι σε ειδική τελετή, και έχει να εξετάσει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Στο γραφείο του νέου προέδρου βρίσκεται ήδη η επιστολή της ΕΡΤ, με την οποία ζητείται να γνωμοδοτήσει η ανεξάρτητη αρχή για το ζήτημα της προβολής της Χρυσής Αυγής από τη δημόσια τηλεόραση.
Η ΕΡΤ έχει ήδη δεχτεί έντονη κριτική για την προβολή από τις συχνότητές της των κηρυγμάτων μίσους του ναζιστικού μορφώματος, το οποίο εκμεταλλεύεται τη βιτρίνα του «νόμιμου κόμματος» για να κρύψει το γεγονός ότι εδώ και πολλούς μήνες βρίσκεται στο εδώλιο με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα το ΕΣΡ δεν έχει δείξει καμιά δημοκρατική ευαισθησία απέναντι στη ναζιστική πρόκληση. Παγιδευμένο σε μια ακατανόητη τυπολατρία, εμφανίζεται να κυνηγάει τα κανάλια για να προβάλλουν περισσότερο τη Χρυσή Αυγή, υιοθετώντας άκριτα την προπαγανδιστική συλλογιστική των ναζιστών και αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός ότι υπάρχει τόσο το αμετάκλητο παραπεμπτικό βούλευμα, όσο και ο νόμος 4203/2013, ο οποίος αναστέλλει την κρατική χρηματοδότηση σε κόμματα που διερευνώνται ως εγκληματικές οργανώσεις.
Ο νόμος έχει ήδη επικυρωθεί από το ΣτΕ. Θυμίζω μερικές από τις αποφάσεις που έλαβε το ΕΣΡ, μετά την άσκηση της δίωξης εις βάρος της οργάνωσης, από τότε δηλαδή που κανείς δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται:
 Στις 27.3.2014 επιβλήθηκε σύσταση στο MEGA επειδή σε δελτίο ειδήσεων προβλήθηκαν τμήματα ένορκων καταθέσεων μαρτύρων ενώπιον ανακριτικών αρχών (απόφαση 90/2014).
 Στις 2.3.2015 επιβλήθηκε σύσταση στο Mega, «κατόπιν καταγγελίας του κόμματος Χρυσή Αυγή», επειδή σε δελτίο ειδήσεων «δεν προβλήθηκαν οι απόψεις του κόμματος της Χρυσής Αυγής, παρότι είχε εκδώσει δελτίο για τη συνεδρίαση του Eurogroup» και ενώ «προβλήθηκαν οι απόψεις του Αντώνη Σαμαρά, του Ευάγγελου Βενιζέλου, του Τέρενς Κουίκ, του Φώτη Κουβέλη και του Δημήτρη Κουτσούμπα». Κατά το ΕΣΡ, «το επίμαχο δελτίο δεν εξασφάλισε την από τον νόμο επιβαλλόμενη πολιτική πολυφωνία και πολυμέρεια» (80/2015).
 Την ίδια μέρα επιβλήθηκε σύσταση στον Alpha, επειδή δεν μετέδωσε την άποψη της Χρυσής Αυγής για ένα «επεισόδιο που δημιουργήθηκε στη Βουλή, κατά το οποίο ο υφυπουργός Παιδείας αναφέρθηκε κατά τρόπο απαράδεκτο στο επεισόδιο των βουλευτών Κανέλλη-Κασιδιάρη με τη φράση “Κασιδιάρη θέλετε να με κάνετε”» (82/2015).
 Την ίδια μέρα επιβλήθηκε και δεύτερη σύσταση στον Alpha, και πάλι «κατόπιν καταγγελίας του κόμματος Χρυσή Αυγή», διότι στο δελτίο ειδήσεων που αναφέρθηκε η προκήρυξη πρόωρων εκλογών δεν μεταδόθηκαν οι απόψεις της Χρυσής Αυγής «σχετικά με το σημαντικότατο για το δημοκρατικό πολίτευμα ζήτημα» (83/2015).
 Στις 3.3.2015 επιβλήθηκε στον Antenna πρόστιμο 15.000 ευρώ επειδή παρέλειψε σε κάποιο δελτίο να αναφέρει τις απόψεις της Χρυσής Αυγής για μια συνεδρίαση του Eurogroup (97/2015).
 Στις 30.3.2015 επιβλήθηκε στο Mega η κύρωση της σύστασης διότι «κατά το χρονικό διάστημα Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2014 προέβαλε τις απόψεις του πολιτικού κόμματος Χρυσή Αυγή σε ποσοστό 1,7%, καίτοι υφίσταντο σημαντικά γεγονότα που αφορούσαν το εν λόγω κόμμα» (145/2015).
 Την ίδια μέρα επιβλήθηκε –κατόπιν καταγγελίας της Χρυσής Αυγής- σύσταση στο STAR, επειδή «δεν προβλήθηκαν οι απόψεις της για το ζήτημα της πρότασης να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σταύρος Δήμας» (146/2015).
 Την ίδια μέρα επιβλήθηκε σύσταση στη ΝΕΡΙΤ, με την ίδια αιτιολογία (147/2015).
● Στις 15.4.2015 επιβλήθηκε σύσταση στο Mega, επειδή δεν πρόβαλε την προεκλογική συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής (171/2015).
● Την ίδια μέρα επιβλήθηκε στο ίδιο κανάλι πρόστιμο 15.000 ευρώ επειδή δεν πρόβαλε τις απόψεις της Χρυσής Αυγής για το ζήτημα της εκλογής Δήμα.
Το ΕΣΡ μάλιστα αποφαίνεται ότι «ο ισχυρισμός του εκπροσώπου του τηλεοπτικού σταθμού ότι είχε την ευχέρεια να αξιολογήσει και να επιλέξει από το σύνολο της καθημερινής δραστηριότητας των πολιτικών κομμάτων εκείνα τα γεγονότα της πολιτικής επικαιρότητας που είναι άξια μεταδόσεως και ότι οι απόψεις του ως άνω κόμματος δεν ήταν άξιες προβολής, κατά τα ως άνω δύο δελτία ειδήσεων, είναι προσχηματικός» (172/2015).
 Στις 17.9.2015 επιβλήθηκε σύσταση στη ΝΕΡΙΤ (πλέον ΕΡΤ) για τη μη μετάδοση δήλωσης της Χρυσής Αυγής περί της δανειακής σύμβασης της χώρας (290/2015).
 Την 1.10.2015 επιβλήθηκε σύσταση στον ΣΚΑΪ, επειδή δεν μετέδωσε κάποιες δηλώσεις της Χρυσής Αυγής, με την ακόλουθη παρατήρηση: «Παρά το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος έχει την ευχέρεια αξιολόγησης των ειδήσεων και τη δυνατότητα να κρίνει κατά πόσο ήταν άξιες μετάδοσης ή όχι οι ανακοινώσεις του κόμματος Χρυσή Αυγή, δεν πρέπει όμως να παραλείπει συστηματικά την προβολή δηλώσεων ενός κόμματος σε σημείο ώστε αυτό να προβάλλεται δυσανάλογα» (323/2015).
Για τον τρόπο που αντιμετώπιζε το ΕΣΡ τη ναζιστική βία ενδεικτική είναι η απόφαση της έκτακτης συνεδρίασής του στις 7.6.2012, μετά την επίθεση του Κασιδιάρη εναντίον της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δούρου σε τηλεοπτικό στούντιο και την άρνηση όλων των δημοκρατικών κομμάτων να συμμετάσχουν σε πάνελ με χρυσαυγίτες.
Το μόνο που βρήκε να πει το ΕΣΡ ήταν ότι τα κανάλια «μπορούν να οργανώσουν συζητήσεις με επιμέρους ομάδες των πολιτικών κομμάτων ούτως ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα» και ότι τα ίδια πρέπει «να λαμβάνουν μέτρα για την ομαλή διεξαγωγή των συζητήσεων».
Μάλιστα λίγες μέρες νωρίτερα (29.5.2012) το ΕΣΡ είχε λειτουργήσει ως δικαστικός κλητήρας της Χρυσής Αυγής, μοιράζοντας σε κανάλια και ραδιόφωνα την εξώδικη διαμαρτυρία των ναζιστών για ελλιπή προβολή, με την υπόδειξη να συμμορφωθούν! Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι μια μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 20.9.2013, το ΕΣΡ κάλεσε εγγράφως το Mega σε απολογία για «παράλειψη προβολής της Χρυσής Αυγής» (αρ. πρωτ. 7719)!
Τα νέα μέλη του ΕΣΡ μπορεί βέβαια να αναθεωρήσουν αυτήν την προκλητική τακτική των προκατόχων τους. Ομως η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα δεν μπορεί να περιοριστεί στις αρμοδιότητες μιας ανεξάρτητης αρχής. Στην προκλητική αυτή πρακτική πρέπει να δώσουν απάντηση η κυβέρνηση και τα δημοκρατικά κόμματα, ενώ ο πρόεδρος της Βουλής με τη δεδομένη δημοκρατική ευαισθησία αναμένεται να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία.
efsyn

Ξαναβάστα Σόιμπλε



Μοιάζει με χιλιοπαιγμένο έργο, όπου ηθοποιοί παρατάσσονται, παίζουν άτεχνα και αποχωρούν, έχοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το μεροκάματο παρά για το χειροκρότημα. Ζούμε αυτή την εκνευριστική επανάληψη, σε κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το μνημόνιο, για την αξιολόγηση, για οτιδήποτε μας συνδέει ή μας χωρίζει με τους δανειστές.
του Κώστα Βαξεβάνη
Η πρώτη πράξη, ξεκινά με μια δήλωση από κάποιον παράγοντα συνήθως της γερμανικής επικράτειας, ακόμη και αν η επικράτησή του είναι μεταξύ Βεστφαλίας και Έσσης και μέτρο παραπάνω. Η δήλωση λέει κάτι που δημιουργεί αμφιβολία, ή ερώτημα ή τέλος πάντων αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, ακόμη και αν πέντε σειρές παρακάτω μιλάει για τον ελληνικό μουσακά.
Στη δεύτερη πράξη, η δήλωση αναπαράγεται σε κάποια BILD, κάτω από φωτογραφία ημίγυμνης κυρίας που κρατώντας μια τούρτα δηλώνει «για επιδόρπιο έχω στήθος» (υπαρκτό το παράδειγμα).
Στην τρίτη πράξη, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ανακαλύπτουν τη δήλωση και την αναπαράγουν με ταχύτητα που παλιότερα αναπαρήγαγαν το «φονικό στην άσφαλτο με πέντε νεκρούς» διαβεβαιώνοντας πως η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πρόβλημα στο θέμα του χρέους, του μνημονίου ή της αξιολόγησης.
Όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί για την κατάρρευση, η Ντόρα προβλέπει Grexit, ο Σταύρος Θεοδωράκης ψάχνει κάμερα για να εκφωνήσει πολιτικό χρησμό τηλεοπτικής βαρύτητας και ο Βενιζέλος αναζητά σκληρές λέξεις για να τοποθετήσει ανάμεσα σε πέντε «εγώ» που θα συνθέσουν τον κολασμό και την τιμωρία όσων δεν αντιλαμβάνονται όσα αντιλαμβάνεται.
Κάπου εκεί κάνουν είσοδο και οι guest.Ο Σόιμπλε,οι υπάλληλοι του Σόιμπλε, ίσως και ο Στουρνάρας, αφήνουν υπονοούμενα, σπέρνουν φόβους, αλλά κυρίως κλαδεύουν ελπίδες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της απειλής και της αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η πολιτική υποβαθμίζεται από πάλη των ιδεών και των λύσεων, σε μια μίζερη κατάσταση, όπου ο πολιτικός γίνεται εκβιαστής του λαού του. Θα πάθουμε, θα υποφέρουμε, θα δεινοπαθήσουμε, θα καταστραφούμε.
Ούτε ο άγνωστος δηλωσίας της Ρηνανίας, ούτε η BILD,ούτε ο Σόιμπλε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την καταστροφολογική θύελλα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που με σκοπιμότητα την υποβοηθούν.
Προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να διακρίνω τις αντιθέσεις που μερικά μόλις χρόνια πριν, συνέθεταν τις πολιτικές διαφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, του Σαμαρά με τον Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πουθενά αιχμή, δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση , πέρα από τις λεκτικές κορώνες που γράφτηκαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τεχνητή διαφορά. Ο πέρα του ΣΥΡΙΖΑ χώρος, μοιάζει να έχει ομογενοποιηθεί, ενώ καθημερινά αποκαλύπτει ως έντονο ενοποιητικό στοιχείο την αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση.
Σε μια πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, φωτογραφήθηκαν μαζί, αποτυπώνοντας κάτι περισσότερο από μια τυχαία κοινωνική συνάντηση. Την διάθεσή τους να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία πολιτική δύναμη. Στην πραγματικότητα είναι.
Οι πολιτικές μεταγραφές άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια πολιτικά ή ηθικά κωλύματα. Ακροδεξιοί της ΝΔ με ή χωρίς τσεκούρι, ανεπάγγελτοι του ΠΑΣΟΚ, εφευρέτες των ενδιάμεσων χώρων, πολιτικοί χωρίς χώρο, είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν «Ξαναβάστα Σόιμπλε» με αντάλλαγμα την πιθανότητα να ξαναφέρουν πιο κοντά τους την εξουσία και όχι κάποια σωτηρία, εκτός αν πρόκειται για τη δικιά τους.
Αυτό που κάποτε πολλοί αποκαλούσαν «τρόικα εσωτερικού» , αναζητά πια ενιαία έκφραση, με προϋπόθεση να καταφέρει να μοιράσει έδρες, αξιώματα και οφίτσια. Και ναι μεν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχει ο κίνδυνος , αν τον ρωτήσουν σε κάποιο εστιατόριο «τι θέλετε», να απαντήσει από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία «εκλογές» , για την κυβέρνηση, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Να παραμείνει εγκλωβισμένη στην αέναη διαπραγμάτευση και ακόμη χειρότερα στην ανάγκη να είναι αποδεκτή έξω, ξεχνώντας τι πραγματικά είναι πολιτική μέσα.
Είναι προφανές πως δεν φτάνει να λέει ο λέει ο Τσίπρας πως εκλογές θα γίνουν το 2019.Σημασία έχει τι θα κερδίσει η χώρα ως τότε. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές που θα προσφέρουν στον κόσμο ανταποδοτικά οφέλη σε σχέση με τις θυσίες και την ένδειά του. Είναι διαφορετικό να πληρώνεσαι 500 ευρώ, με το να πληρώνεσαι 500 ευρώ σε μια χώρα που λειτουργεί, που ετοιμάζει το μέλλον και αποκαθιστά τον πολίτη σε όλα τα υπόλοιπα. Το στοίχημα για τις κυβερνήσεις είναι η διακυβέρνηση. Η υπόδειξη ή η απόδειξη πως οι άλλοι είναι κακοί, έχει ημερομηνία λήξης ως πολιτικό καύσιμο. Αυτό που κινεί την πολιτική, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι το όραμα και η μετατροπή του οράματος σε πράξη. Συνήθως ξεκινάει από τα μικρά ,ειδικά αν στόχος είναι τα μεγάλα.
documento

10 + 1 σκέψεις για τον Φιντέλ



Όταν προσφέρεις ελπίδα στους αδύναμους, στους ταλαίπωρους, στους βασανισμένους

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Μερικά πράγματα που σκέφτηκα με αφορμή το θάνατο του μεγάλου Κουβανού ηγέτη:
1) Παρέλαβε χάος έφτιαξε κράτος. Ή μάλλον, παρέλαβε μπουρδελάκι κι έφτιαξε κράτος.
2) Δεν ήταν περισσότερο ή λιγότερο δικτάτορας από διάφορα άλλα καϊνάρια που είχαν επιβάλλει οι Αμερικάνοι στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Αλλά εκείνοι ήταν «δικά μας παιδιά».
3) Το πιο μεγάλο του λάθος ήταν το μένος κατά των ομοφυλοφίλων. Το κατάλαβε αλλά.. ήταν αργά.
4) Πουτάνες έχει μόνο στην Κούβα. Στη γειτονιά μας έχει απλώς trafficking.
5) Οι άλλοι είχανε πυρηνικά. Ο Κάστρο είχε τις ομιλίες του.
6) Έτριψε τη μούρη εννιά Αμερικανών προέδρων. Ώσπου ήρθε ο δέκατος να του πει «σε παραδέχομαι».
7) Κι όπως του είπε ο Ομπάμα «σε παραδέχομαι», τα πήραν κρανίο οι Κουβανοί στη Φλόριντα και χάρισαν την προεδρία στον Τραμπ.
8) Γούσταρε την καλή ζωή και δεν το έκρυβε. Αν ήταν πρακτοράκος της βασιλίσσης, θα τον λέγαμε «μερακλή». Τώρα που ήταν κουμμούνι, τον βάζουμε πιο κάτω κι απ’ τον Φουρθιώτη.
9) Όταν η προστάτιδα δύναμή σου (βλέπε Ρωσία) καταρρέει κι εσύ δεν μασάς, αυτό δείχνει ότι πας καλά από cojones.
10) Όταν βλέπεις τη φάτσα του Φιντέλ και τη φάτσα του Γιουνκέρ, ξέρεις κατά που θα στρίψεις.
10 + 1) H ελπίδα που προσέφερε στους αδύναμους, στους ταλαίπωρους, στους βασανισμένους ανά την υφήλιο, δεν αγοράζεται σε καμιά Black Friday.

newpost

Τέρατα της Ιστορίας



του Κώστα Καναβούρη
Αν κάποτε στην αυγή του 20ού αιώνα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν απαντούσε «με το έθνος» στο δίλημμα «με το έθνος ή με την τάξη», ίσως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (αυτό το πελώριο τερατώδες σφαγείο που σφράγισε τον χαρακτηρισμό της Ευρώπης ως «σκοτεινής ηπείρου») να είχε αποφευχθεί.
Ωστόσο η Ιστορία -γνωστό τοις πάσι- δεν προχωράει με τα «αν», αλλά με τα γεγονότα. Και ο κόσμος που έχουμε στα χέρια μας είναι ο μοναδικός που μπορούμε να έχουμε. Ωστόσο η διαρκώς και αενάως συσσωρευμένη γνώση, που δημιουργεί όλο και νέες ποιότητες ανακατάληψης του παρελθόντος, σαφώς και μας επιτρέπει σήμερα να έχουμε σαφέστερη άποψη περί του τι εστί «έθνος» (έχοντας υποστεί τα μύρια όσα προσκειμένου να μάθουμε «τι εστί βερίκοκο»), πως αναδύθηκε (και πώς, σε πολλές περιπτώσεις, κατασκευάστηκε) αυτή η έννοια στον ιστορικό ορίζοντα. Και σε εντόπιο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι εντυπωσιακή μάλιστα η ομοιότητα των επιχειρημάτων περί της μεταφυσικής αξίας του «έθνους», η οποία παρουσιάζεται απανταχού της γης σε περιπτώσεις ολοκληρωτικών καθεστώτων, έναντι των εχθρών αυτού του υπερούσιου «έθνους». Το ζήσαμε τραγικά στον τόπο μας, αλλά φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι. Τα εθνικά κράτη είναι η πραγματικότητα της υφηλίου. Επομένως υπάρχουν μυριάδες παραλλαγές της επιβολής του έθνους επί της τάξης.
Διότι η καταγωγική «αμέλεια» του σύγχρονου «εθνικού» συγχρωτισμού, αυτού του διπλανού μας «υπέρ πάντων», στον οποίο τόσοι πολλοί ομνύουν και άλλοι τόσοι κλείνουν ευλαβικά το γόνυ (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, προπάντων οικογένειες που παχύνθηκαν υπηρετώντας το «έθνος», ένα έθνος στα μέτρα της τάξης τους, φροντίζοντας να ασφαλίσουν εαυτούς και αλλήλους τραβολογώντας στα δικαστήρια τους αντεθνικούς υπερασπιστές της δικής τους τάξης), αυτή λοιπόν η καταγωγική αμέλεια ξεχνά λόγω επιλεκτικής μνήμης ότι το έθνος έχει την καταγωγική, επίσης, ατέλεια να αποτελείται από τάξεις.
Και ότι σήμερα, κι αφού χρειάστηκαν ποτάμια αίματος, ωκεανοί οχετών φτιαγμένοι από ναζισμούς, δισεκατομμύρια, ναι δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και ανείπωτες φυσικές καταστροφές που στερούν τον πλανήτη από τους φυσικούς του χρήστες (χρήστες και όχι αιώνιους ιδιοκτήτες), γνωρίζουμε ότι λέγοντας έθνος εννοούμε τις τάξεις που το αποτελούν. Γνωρίζουμε ότι όπου ακούς «έθνος» έτσι γενικώς και αορίστως μυρίζει ανθρώπινο κρέας (για να παραφράσουμε και τον Οδυσσέα Ελύτη).
Πόσο «έθνος» για παράδειγμα κρύβει η πρακτική του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (εφεξής ΣΕΒ) να υπονομεύει διαρκώς... και διακαώς, με απόλυτη ταξική συνέπεια, τις προσπάθειες της κυβέρνησης, για να μην πούμε για όσα πίσω από κλειστές πόρτες ζήτησε (και πήρε) από τους «αλλοεθνείς» πιστωτές εις βάρος του «έθνους» στο οποίο ανήκει. Ο ΣΕΒ και τα μέλη του. Πόσο ανήκουν στο συνανοίκειν αυτής της δόλιας της πατρίδας για την οποία τόσο καίγεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που σαφώς ανήκει στο ταξικό τους «έθνος» όπως και οι συν αυτώ, από Εκκλησία μέχρι τους σκοτεινούς θυλάκους της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, αλλά και τους ακόμα πιο σκοτεινούς...
Πόσο «έθνος» κρύβει αυτό το μαύρο συνονθύλευμα, το φτιαγμένο από την κινούμενη άμμο των ταξικών προταγμάτων μιας τάξης που προφανέστατα νικάει -αυτό ας μην το ξεχνάει κανένας και προ παντός η Αριστερά των απαράβατων πεποιθήσεων με τα χειρουργικά γάντια της απολυμασμένης ιδεολογίας- μιας τάξης που νικάει παντού υπό το πρόσχημα πια της έννοιας του «έθνους».
Διότι αυτή η έννοια, που οπωσδήποτε αποτέλεσε σχήμα εμβρυουλκό της Ιστορίας και βοήθησε στην εξέλιξή της, κατάντησε πρόσχημα. Στον καιρό της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίου, μαζί με την ελεύθερη δυστυχία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων ανά τον πλανήτη, στον καιρό των φορολογικών παραδείσων μαζί με την κόλαση και την ταπείνωση της ανεργίας, στον καιρό που οι εξοβελισταίοι άνθρωποι θανατώνονται -απανταχού της γης- με ρυθμούς απείρως ταχύτερους από όλα τα Άουσβιτς μαζί, τον καιρό όπου τι 1% χειρίζεται τον πλανήτη εις βάρος του υπόλοιπου 99%, όπως ούτε οι Ναζί εις βάρος των ασθενέστερων, αχρείως το τόλμησαν, είναι κατάντια και ντροπή η έννοια του «έθνους».
Είναι ντροπή για το πνιγμένο έθνος των παιδιών που ξεκίνησαν από το άγριο τίποτα του πολέμου ενός «έθνους» χρηματιστών και εμπόρων για να φτάσουν στο πουθενά της ζωής τους, στα έγκατα μιας μεσίστιας θάλασσας που ονομάζεται Μεσόγειος. Η έννοια του «έθνους», αυτού του έθνους του ΣΕΒ και του Κ. Μητσοτάκη είναι το λερό παραβάν για να κρύψει το έθνος των ανέργων, το έθνος των παραζαλισμένων από την πτώση, το έθνος εκείνων που προσπάθησαν τη ζωή τους με γαλήνη και εντιμότητα, που δεν έστερξαν στις ατιμίες νομίζοντας ότι αυτό αρκεί.
Τίποτα δεν είναι αρκετό στο αδηφάγο «έθνος» που στηρίζει την ισχύ του στους Λωτοφάγους των τάξεων. Επειδή βέβαια γνωρίζει ότι αυτό που ονομάζουμε «πάλη των τάξεων» δεν είναι μια αδιατάρακτη οχυρωματική γραμμή αμετακίνητων συγκρούσεων. Γνωρίζει ότι οι γραμμές της ταξικής πάλης έχουν μετακινηθεί από τα ορύγματα του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου στα χαρακώματα των χρηματιστηρίων.
Γνωρίζει ότι το έθνος, η έννοια του «έθνους» βρίσκεται στο Χαλέπι και στη Μοσούλη και στο Αφγανιστάν και όπου χρειαστεί να μετακινηθεί το «έθνος» της δολοφονικής μυθολογίας που κατασκευάζει νεκρούς ως δομικά υλικά (και μόνον υλικά) της σύγχρονης «Κοινωνίας των Εθνών».
Τη θυμάται κανείς; Ήταν ο Οργανισμός που προέκυψε από το σφαγείο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου για να θωρακίσει την Ειρήνη. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) ήρθε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μετά την Χιροσίμα. Ένα απόλυτα ταξικό ερείπιο. Του «έθνους». Αυτό το ερείπιο που ακόμα γεννάει τέρατα της Ιστορίας. Δηλαδή τέρατα της υποταγής.
avgi