Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Γατότριχες Ιμαλαίων



Μπορεί να είναι Ιμαλάϊων, αλλά δεν είναι μετενσαρκωμένος γιόγκι, και μια γάτα δεν μπορεί να εκφράζει τις σκέψεις της σε έναν ρεπόρτερ, πολύ περισσότερο που ο ρεπόρτερ δεν συνάντησε ποτέ την γάτα, αν φυσικά δεχθούμε ότι θα είχε ο ρεπόρτερ την ικανότητα να συνομιλήσει μαζί της 
του Απόστολου Λυκεσά
Προνόμιο αναφαίρετο ενός μυθιστοριογράφου παραμένει η γνώση των μύχιων σκέψεων όλων των ηρώων του. Είναι παντεπόπτης της ζωής, κάθε ψελλίσματος, χαράς ή φόβου, πάθους αλλά και των παθημάτων ενός εκάστου των δημιουργημάτων του. Είναι το μεγάλο μυστικό των μεγάλων μυθιστοριογράφων να καθίστανται τέτοιοι, όσο καλύτερα και πληρέστερα επιτρέπουν στους αναγνώστες τους ενώ διαβάζουν το μυθιστόρημα να παρακολουθούν σε απόσταση αναπνοής, την αποκάλυψη μιας  αλήθειας, την οποία, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να αφουγκραστούν ή πάλι, να επιβεβαιώνουν αλήθειες που αρνούνται να παραδεχθούν ή τους διαφεύγουν. Δίνει δηλαδή, το μυθιστόρημα, ξεχωριστό νόημα σ’ αυτό που για τους περισσότερους δεν είναι τίποτα άλλο από βαρετή πεζότητα.
Οι δημοσιογράφοι βασανίζονται από διαφορετικές έγνοιες.  Περιγράφουν κάτι που συντελέστηκε και το στοίχημά τους είναι η πληρέστερη καταγραφή των γεγονότων. Προς τούτο, ενίοτε, μετέρχονται τεχνικές του μυθιστορήματος αλλά, αν αντί για ρεπορτάζ γράψουν εν τέλει μυθιστόρημα, ως μυθιστοριογράφοι ενδέχεται να δοξαστούν αλλά ως ρεπόρτερ γίνονται καταγέλαστοι.
Γι αυτό και σε παλαιότερες εποχές ήταν σαφώς διαχωρισμένα τα ρεπορτάζ από την δημοσίευση μυθιστορημάτων σε συνέχειες.
Τελευταίο επίτευγμα του γνωστού Μεγάλου -κάποτε- Συγκροτήματος που έχει μάτια παντού, αποτελεί η περιγραφή συνάντησης προσώπου, άλλοτε πρωθιερέα του τύπου, με τον σημερινό πρωθυπουργό. (Σημ: Ούτε καν το όνομα του εκδότη δεν αναφέρεται στο υπό περιγραφή γεγονός κι αυτό γεννάει σκέψεις καφκικής κατεύθυνσης που δεν είναι της στιγμής).
Με δεδομένο ότι στη συνάντηση μετείχαν μόνο οι δυο τους, εξυπονοείται, ότι μόνο οι δυο τους γνωρίζουν τι ειπώθηκε μεταξύ τους. Άρα, λογικά, όσα θα έλεγε ο ένας θα αναιρούνταν με ευκολία από τον άλλο, εάν υπήρχε τέτοια ανάγκη. Οπότε, ένας ρεπόρτερ θα έπρεπε να έχει μιλήσει τουλάχιστον με τον έναν από τους δύο, θα μετέφερε τους ισχυρισμούς του για να αναγκάσει τον άλλο να δώσει την δική του εκδοχή και, ύστερα, να τις συναρτήσει σε ενιαίο κείμενο, συνάγοντας αποτελέσματα ακόμη και από τις προσωπικές του υποθέσεις, οι οποίες θα βασιζόταν σε στοιχεία της τρέχουσας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Και ακολουθώντας πάντα τον πρώτο νόμο του Μέρφι ο οποίος σαφώς ορίζει ότι πρέπει να σκέφτεσαι ποιος και πόσο ωφελείται από την δημοσίευση μιας ιστορίας.
Στο ρεπορτάζ όμως του Βήματος εισέρχεται αιφνιδίως τρίτο πρόσωπο το οποίο εκκινεί την διήγηση και είναι πρόσωπο που βρίσκεται πλησίον του ήρωα (πρωθυπουργού) της συνάντησης με τον οποίο ο ρεπόρτερ σίγουρα δεν έχει μιλήσει. Τούτο, κάνει το ρεπορτάζ μυθιστόρημα, καθότι ένας άγνωστος Χ, ένα βαθύ λαρύγγι ας πούμε, διηγείται όντως (;) μια διαφορετική εκδοχή μεν της συνάντησης,  η οποία όμως επιβεβαιώνει πως δεν ισχύουν όσα το ρεπορτάζ επικαλείται -δια της γνώσης που προσκομίζει προφανώς ο εκδότης στον ρεπόρτερ του-, διότι με ένα σχήμα πρωθύστερο αναφέρεται πως  ο εκδότης έχει ζητήσει μια συνάντηση στην οποία πήγε αν και δεν επιζητούσε τίποτα παραπάνω από το να διαπιστώσει αν ο μελλοντικός πρωθυπουργός μπορεί να φτιάξει καφέ εσπρέσο.  Οπότε κόντεψε να πάθει αποπληξία όταν του προέκυψε ένας πιθανός πρωθυπουργός να του ζητάει να του κάνει εξυπηρέτηση την οποία ο ίδιος δεν είχε καν σκεφτεί και αναλογίστηκε αν ο μελλοντικός πρωθυπουργός ήταν γιόγκι των Ιμαλαίων.
Το παράλογο του πράγματος θα το είχε επισημάνει ακόμη και ένας αδαής επιμελητής μυθιστορημάτων καθότι αφού ο μελλοντικός πρωθυπουργός είχε το αξίωμα στο τσεπάκι δεν είχε κανένα λόγο να ζητά κάτι από κάποιον στον οποίο είχε μόνο να δώσει.
Το πράγμα κατατείνει στη γελοιότητα αν σκεφτεί κανείς τον χρόνο που επιλέγει ο εκδότης του Συγκροτήματος να μετατρέψει τον ρεπόρτερ σε μυθιστοριογράφο και να δημοσιοποιήσει το έργο του. Όταν δηλαδή ο μόνος που θα είχε συμφέρον να δημοσιοποιήσει μια τέτοια συνάντηση και το περιεχόμενο της ήταν ο εκδότης που βρίσκεται και χρεώστης πολλών εκατομμυρίων και με μια ποινική δίωξη σε βάρος του η οποία σχετίζεται συμπτωματικώς με την δεινή του οικονομική θέση και τα χρέη του τα οποία είναι τόσο βαριά όσο και η λιμουζίνα του η οποία δεν μπορεί να σηκωθεί από ένα απλό ασανσέρ αυτοκινήτων.
Η διήγηση φτηναίνει κι άλλο, κατατείνει σε άρλεκιν, όταν τυγχάνει επικλήσεως, για να χρωματιστεί υποτίθεται η ατμόσφαιρα, ο ψυχικός κόσμος και οι σκέψεις μιας γάτας. Μπορεί να είναι Ιμαλάϊων, αλλά δεν είναι μετενσαρκωμένος γιόγκι, και μια γάτα δεν μπορεί να εκφράζει τις σκέψεις της σε έναν ρεπόρτερ, πολύ περισσότερο που ο ρεπόρτερ δεν συνάντησε ποτέ την γάτα, αν φυσικά δεχθούμε ότι θα είχε ο ρεπόρτερ την ικανότητα να συνομιλήσει μαζί της. Το βλέπω κομμάτι δύσκολο ακόμη κι αν είχε εντρυφήσει νωρίτερα στους χαρακτήρες των γάτων διαβάζοντας, μελετώντας καλύτερα, το «Εγχειρίδιο  Πρακτικής Γατικής του Γερο Πόσουμ» του ΤΣ Έλιοτ (μτφ Παυλίνα Παμπούδη- Γιάννης Ζέρβας, εκδ. Άγρα, 2000).
Το ερώτημα γιατί να ζητείται η αναλυτική προσέγγιση μιας γάτας και όχι του ίδιου του εκδότη που κρύβεται πίσω από έναν ρεπόρτερ υπάλληλό του και μια γάτα παραμένει αναπάντητο. Αλλά, πάλι, με τον εκδότη μπροστά σου να ρωτάς μια γάτα δεν μου φαίνεται και πολύ λογικό ακόμη και για μυθιστοριογράφο. Διότι και ένας αφελής αναγνώστης θα αναφωνούσε στο τέλος της ανάγνωσης ενός τέτοιου πονήματος: γατότριχες Ιμαλαίων.
stokokkino

Η ταμπακέρα του Ψυχάρη



Εδώ και λίγες ώρες ο Σταύρος Ψυχάρης και ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκονται σε ανοιχτό πόλεμο και η υπόθεση φαίνεται ότι θα έχει ενδιαφέρον με μόνη διαφορά ότι μετά από τον ένα χρόνο διακυβέρνησης διαθέτουμε πλέον πολύ λίγους κατοίκους σύννεφων και δεν πέφτει πολύς κόσμος για να κάνει πάταγο.
του Κώστα Εφήμερου

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα του ΒΗΜΑτος ο Σταύρος Ψυχάρης βρέθηκε 4 φορές με τον Αλέξη Τσίπρα ήδη πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, κάτι που δεν διαψεύδεται από το Μαξίμου... αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Ο ελεγχόμενοςαπό τη δικαιοσύνη εκδότης (σε βαθμό κακουργήματος για προσωπικά δάνεια που έλαβε από την Alpha Bank αξίας 57 εκατομμυρίων ευρώ) διατείνεται ότι οι συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν στο κλίμα «πατέρα και γιου» ενώ ο Πρωθυπουργός υποστηρίζειότι ο εκδότης του ζήτησε παρέμβαση για τα δάνεια του ΔΟΛ και δράσεις που θα τον βοηθούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του τηλεοπτικού σταθμού MEGA (η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε περάσει το καλοκαίρι του 2014 τροπολογία προς αυτή την κατεύθυνση).

Το δημοσίευμα είναι προσεκτικό όσον αφορά τη νομική πλευρά αφού σε αυτό ο Ψυχάρης δεν φαίνεται να ζητάει ευθέως κάτι από τον Τσίπρα (ο εκδότης βαριέται προφανώς να δίνει συμπληρωματικές καταθέσεις για ενεργητική ή παθητική δωροδοκία) αλλά σε άλλο σημείο ο «ρεπόρτερ» μεταφέρει υποτιθέμενο διάλογο σύμφωνα με τον οποίο ο Πρωθυπουργός -μιλώντας σε στενό του συνεργάτη- αναρωτιόταν γιατί δεν κέρδιζε την στήριξη του ΔΟΛ παρόλο που πρότεινε να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις για να τον βοηθήσει 

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι το «ρεπορτάζ» υπογράφει ο αρθογράφος και διευθυντής του ΒΗΜΑgazino, Παύλος Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν κάποτε «στενός συνεργάτης» του Τσίπρα, του έχει πάρει 3 συνεντεύξεις και στο πρόσφατο παρελθόν είχε γραφτεί ότι ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΟΛ (υπήρχαν και αναφορές ότι εργαζόταν ως λογογράφος του πρωθυπουργού).

Είναι προφανώς αδύνατο να βγάλουμε συμπεράσματα για το ποιος λέει την αλήθεια ή ακόμα και αν υπάρχει κανείς από τους δύο που λέει έστω και μέρος της αλήθειας. Προσωπικά δεν θα μου φαινόταν περίεργο να ισχύουν και τα δύο: και ο εκδότης να πρότεινε την στήριξη στον νέο πολιτικό με ανταλλάγματα και ο νέος πολιτικός να προσπάθησε να κερδίσει με κάποιο τρόπο την εύνοια του τσάρου της διαπλοκής. Αλλά, να με συμπαθάτε, εδώ υπάρχουν διάφορα ζητήματα που πρέπει να συζητήσουμε:

Καταρχάς να πούμε το αυτονόητο: Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε να δει τον Σταύρο Ψυχάρη χωρίς πρώτα να εκδώσει δελτίο Τύπου και να προσκαλέσει κάμερες; Τι δουλειά έχει ο νέος πολιτικός που ενδιαφέρεται να χτυπήσει τη διαπλοκή να συνδιαλέγεται μυστικά μαζί της;. Ο ίδιος είχε σχολιάσει καυστικά ένα παλαιότερο ανάλογο περιστατικό μεταξύ Ψυχάρη και Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο πρώην πρωθυπουργός είχε μιλήσει για αθέμιτο πόλεμο του εκδότη επειδή αρνήθηκε να τον διευκολύνει για δάνειο 90 εκατομμυρίων ευρώ από την Εθνική Τράπεζα. Ο Τσίπρας θα έπρεπε να αρνηθεί όλους τους διαύλους επικοινωνίας με την συστημική διαπλοκή ακόμα και αν ισχύουν 100% αυτά που λέει -κατά το γνωστό τσιτάτο με τη γυναίκα του Καίσαρα. Έχει, δηλαδή, δικαίωμα να επικαλείται την πραγματικότητα, ότι ο Σταύρος Ψυχάρης περνάει δύσκολες ώρες και δεν φαίνεται να του χαρίστηκε η πολιτική ηγεσία ή η δικαιοσύνη, αλλά αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον και ως ναυάγιο μιας σχέσης που επιχειρήθηκε. Άλλωστε υπήρξε κατά καιρούς και θεαματική στροφή στα πρωτοσέλιδα της θλιβερής εφημερίδας του ΔΟΛ η οποία είχε σχολιαστεί και από εμάς.

Πάμε όμως στα λιγότερο προφανή: Η ανακοίνωση και το ρεπορτάζ θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να έχει προκαλέσει ήδη την εισαγγελική παρέμβαση. Είναι η δεύτερη φορά που καταγγέλλεται απόπειρα συναλλαγής μεταξύ εκδότη και πολιτικού συστήματος, αυτή τη φορά μάλιστα από τον εν ενεργεία Πρωθυπουργό. Αν ξεπεράσουμε ότι ο Ψυχάρης ζητάει όλη την ώρα διευκολύνσεις αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (που για να το ζητάει πάει να πει ότι κάποτε τα κατάφερνε) αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι το Μαξίμου απαντάει «είναι προφανές ότι δεν τον βοηθήσαμε» όταν το σωστό θα ήταν «πως θα ήταν άραγε δυνατό να τον βοηθήσουμε;». Αν δεν βάλεις αυτή την παράμετρο στην απάντησή σου αυτό αυτόματα σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις αλλά δεν το κάνεις επειδή είσαι καθαρός. Ωστόσο το πολιτειακό μας σύστημα θεσπίζει νόμους και κανόνες ακριβώς για να μην χρειάζεται να επαφιόμαστε στην καθαρότητα του εκάστοτε αιρετού ηγέτη.

Επιπλέον η διαμάχη αυτή (που λέγεται ότι θα έχει συνέχεια αλλά το παρελθόν μας έχει δείξει ότι σπάνια μαθαίνουμε περισσότερα) αποδεικνύει ότι το σύστημα της διαπλοκής γίνεται αποδεκτό από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως φυσικό φαινόμενο. Σαν κάτι που υπάρχει και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Ωστόσο το τρίγωνο της διαπλοκής βασίζεται στην θεωρία των αντίρροπων δυνάμεων. Δηλαδή πρέπει το εκδοτικό σύστημα να μπορεί να εκβιάζει τους πολιτικούς με την δύναμη της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, οι πολιτικοί να δύνανται να εκβιάζουν τους εκδότες κρατώντας το ρυθμιστικό πλαίσιο της λειτουργίας τους και οι τράπεζες να εκβιάζονται και από τους δύο και να εκβιάζουν και τους δύο στα πλαίσια της κυκλοφορίας του χρήματος εντός του κυκλώματος. Αν όμως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να διακόψει τον ομφάλιο λώρο και να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον για την λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης αυτόματα διακόπτεται η ροή του κυκλώματος και το σύστημα αποτυγχάνει.

Είναι αυτό που βλέπουμε ο επιθανάτιος ρόγχος του τριγώνου της διαπλοκής; Βρυχάται το τέρας των εκδοτών-εργολάβων λίγο πριν ξεψυχήσει; Μακάρι, γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα μαντάτα θα είναι πολύ κακά για όλους μας.

Υ.Γ. Το φαινόμενο της διαπλοκής δεν είναι ελληνικό παρόλο που η έντασή του στην Ελλάδα προσομοιάζει αυτό των Βαλκανίων και όχι της Ευρώπης. Τις τελευταίες ημέρες η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με τις λεπτομέρειες ενός αηδιαστικού μεν, ανούσιου δε σκανδάλου με τον εκδότη μιας ανύπαρκτης (κυκλοφοριακά και στο πεδίο της επιρροής) εφημερίδας που λυμαινόταν δημόσιο χρήμα. Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Δεν είναι τα χίλια ή τα οκτώ χιλιάδες ευρώ που έπαιρνε η Ακρόπολη το πρόβλημα. Πέραν αυτής της διαπλοκής των «ψιλικατζήδων» να θυμίσουμε ότι επί της εποχής του Κώστα Καραμανλή (που τα έβαζε με τους «νταβατζίδες» της διαπλοκής) η εφημερίδα Βραδινή (μ.ο. κυκλοφορίας 2800 φύλλα) έλαβε 2,6 εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης, «το Άρθρο» (4200 φύλλα) 1,2 εκατομμύρια ευρώ, «Η χώρα» (1900 φύλλα) 3,2  εκατομμύρια και η Free Sunday (City Press) 5,9 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή είναι η ενδιάμεση διαπλοκή στην Ελλάδα και απλά σκεφτείτε τα ποσά για την Α' κατηγορία. Έχει έρθει η ώρα να δημιουργηθεί ένα απλό και υποχρεωτικό σύστημα διαφάνειας για την κρατική χρηματοδότηση (που να περιλαμβάνει και τις παράλληλες ημι-κρατικές χρηματοδοτήσεις των ομίλων των ΜΜΕ, όπως τα προγράμματα ΕΣΠΑ ή τις άλλες δουλειές που κάνει το δημόσιο με τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς (εκδόσεις, τουριστικά προγράμματα κ.α.). Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα για να χτυπηθεί στη ρίζα του το πρόβλημα και να δημιουργηθούν ΜΜΕ που θα χρειάζεται να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου για να επιβιώσουν.

Υ.Γ.2. Για όσους δεν το ξέρουν το TPP καταστατικά δεν δέχεται χρηματοδότηση από το κράτος και από την ίδρυσή του και η «μαμά» εταιρία πληροφορικής έχει σταματήσει να παίρνει μέρος σε διαγωνισμούς του δημοσίου (το τελευταίο έργο που είχε ήδη αναλάβει και αφορούσε την υπεργολαβική υλοποίηση ιστοσελίδας για πρόγραμμα του ΕΟΤ αξίας 4.600€ παραδόθηκε λίγους μήνες μετά την ίδρυση του TPP). Ο στόχος μας είναι μέχρι το τέλος του 2016 το ThePressProject να είναι το πρώτο εντελώς ανεξάρτητο και αποκλειστικά αυτοχρηματοδοτούμενο ΜΜΕ από τους αναγνώστες του. Πληροφορίες στοwww.1101.gr 

thepressproject

Θα γελάσει και η παρδαλή γάτα Ιμαλαΐων

Του Κώστα Βαξεβάνη
Είχε καιρό ο Σταύρος Ψυχάρης να φτιάξει σενάριο στο οποίο αποκαλύπτει μυστικές συναντήσεις με την εξουσία απέναντι στην οποία εμφανίζεται πάντα αθώος και τίμιος. Η προηγούμενη φορά ήταν το 2012 όταν έθεσε το αμείλικτο ερώτημα στον Παπανδρέου και πάλι μέσω Βήματος “να πει η κυβέρνηση τι έκανα στου Μαξίμου από την πίσω πόρτα;”.
Για να θυμηθούμε λοιπόν τι υπονοούσε πως έκανε, είχε πάει γιατί η Εθνική Τράπεζα του αρνήθηκε να του δώσει δάνειο με εντολή κυβέρνησης και πήγε στου Μαξίμου όπως υποστήριξε, όχι για να ζητήσει δάνειο (γιατί όπως λέει ο Ψυχάρης ποτέ δεν εκφράζει αιτήματα αλλά ακούει αιτήματα) αλλά για να του πει ο Παπανδρέου τι θέλει.
Δηλαδή και τότε, ο Ψυχάρης το είχε το πρόβλημα με τα δάνεια, αλλά ο Παπανδρέου είχε το αίτημα.
Στο νέο σενάριο-δημοσίευμα, ο Ψυχάρης αποκαλύπτει πως ο Τσίπρας τον συνάντησε για να του ζητήσει να τον υποστηρίξει με αντάλλαγμα το σβήσιμο των δανείων. Μάρτυράς του ήταν μια γάτα  Ιμαλαΐων η οποία ήταν παρούσα και τα άκουγε όλα. Φαντάζομαι διότι το παρδαλό κατσίκι δεν συνηθίζεται σε διαμερίσματα ως pet.
Το πρώτο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως ο Ψυχάρης παρότι όπως υποστηρίζει τα δάνειά του είναι νόμιμα, όλο και κάνει κάτι συναντήσεις με αντικείμενο αυτά τα νόμιμα δάνεια, πράγμα το οποίο δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, για νόμιμα δάνεια.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως κατά ένα περίεργο τρόπο ενώ ο ίδιος έχει το ζόρι, οι άλλοι είναι πρόθυμοι να τον εξυπηρετήσουν αλλά περιέργως δεν το κάνουν και έτσι μένει μετέωρο το σενάριο που θα αποκάλυπτε τον εκβιαστή και θα επιβεβαίωνε τον Ψυχάρη.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως ο Ψυχάρης –αν πιστέψουμε όσα γράφει- είναι και λίγο ρουφιανάκος, αφού καρφώνει εκ των υστέρων πάντα, πράγματα που έπρεπε να έχει καταγγείλει όταν συνέβαιναν γιατί δεν είναι και τόσο αθώα.
Το τέταρτο όμως και βασικό συμπέρασμα, είναι πως η διαπλοκή είναι τελικώς ηλίθια και σε κατάσταση σοκ. Στην καλύτερη περίπτωση ενοχοποιεί τον εαυτό της για τις κρυφές συναλλαγές και τους «εκβιασμούς». Εκβίαζε ο Τσίπρας τον πρόσκοπο Ψυχάρη, του πούλαγε προστασία και αυτός έκανε την πάπια, παρότι η φύση του είναι να είναι γάτα και όχι σπιτική  Ιμαλαΐων , αλλά αλανιάρα και πονηρή; Δεν βγήκε να καταγγείλει και να αποκαλύψει; Γιατί; Περίμενε αποτελέσματα ή δεν είχε αποδείξεις; Στοιχειοθετούνται οι εκβιασμοί με το αρνητικό αποτέλεσμα που υπάρχει για τον Ψυχάρη ή με το θετικό που θα υπήρχε αλλά δεν υπήρξε τελικώς;
Εικοσιτέσσερις ώρες πριν τον Ψυχάρη, ο Αντρέας Βγενόπουλος χρησιμοποίησε ακριβώς την ίδια τακτική. Βγήκε και είπε πως ο Βαξεβάνης του πούλαγε προστασία και τον εκβίαζε για να μην τον χτυπάει. Μάρτυράς του μάλιστα ήταν όχι μια γάτα  Ιμαλαΐων αλλά ένας συνεργάτης του, ο οποίος παρότι δεν είναι pet, έχει την ίδια φροντίδα από το Βγενόπουλο ο οποίος τον πληρώνει και τον έχει συνεχώς δίπλα του για να εξασφαλίζει τα επιθυμητά δημοσιεύματα. Όπως ακριβώς στην περίπτωση Ψυχάρη, ο Βγενόπουλος δεν βγήκε να το καταγγείλει τότε που συνέβη. Όπως ακριβώς στην περίπτωση Ψυχάρη, ο Βγενόπουλος δεν τη γλύτωσε πράγμα που θα άφηνε ίσως κάποιες υποψίες για τον εκβιασμό και την προστασία. Αντιθέτως του έγινε η ζωή δύσκολη όπως και του Ψυχάρη. Επιπλέον και στις δύο περιπτώσεις, οι δύο αγαθοί και τίμιοι επιχειρηματίες (αυτό δα το ξέρουν όλοι) εχουν κάτι προβλήματα με τη Δικαιοσύνη εξαιτίας της στάσης των «εκβιαστών» τους πράγμα που δεν είναι και τόσο ευχάριστο.
Η διαπλοκή είναι σε κατάσταση σοκ. Ο Ψυχάρης όχι μόνο πέρασε την πόρτα του εισαγγελέα αλλά είναι και υπόδικός. Ο Βγενόπουλος το επόμενο διάστημα θα έχει σοβαρά προβλήματα με την Κυπριακή Δικαιοσύνη (γι αυτό κατασκευάζει προκαταβολικά συνωμότες και συνωμοσίες από Βαξεβάνη, Παπαγγελόπουλο, εισαγγελείς και την κυβέρνηση) ενώ ήδη τα ελληνικά δικαστήρια διέταξαν τη δέσμευση της περιουσίας του σε ύψος 3,7 δισεκατομμύρια ευρώ με αίτημα της Κύπρου.
Η κατάσταση της διαπλοκής  είναι τόσο δραματική που ξεχνά και τους τύπους και τις ευγένειες και αυτό που λέγεται υποτυπώδης ύπαρξη fair play. Πετάει λάσπη επενδύοντας στην καχυποψία και στην κουλτούρα που έχει δημιουργήσει η ίδια στην ελληνική κοινωνία πως «όλοι είναι ίδιοι και είτε έτσι είτε αλλιώς τα παίρνουν». Έχουν στη διάθεσή τους ένα μιντιακό σύστημα που είναι συντονισμένο στη λάσπη, που έτσι κι αλλιώς είχε ως καύσιμο τα βοθρολύματα της κοινωνίας.
Στόχος τους δεν είναι να τους πιστέψει η κοινωνία, αλλά να σπείρουν την αμφιβολία. Στόχος δεν είναι να τους πιστέψουν οι πολίτες, αλλά να αναρωτηθούν μήπως όλοι είναι τελικώς όπως αυτοί. Είπαμε, ο βρώμικος δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι. Απλώς να απλώσει τα χέρια του και να σε ακουμπήσει.
Κάτι όμως μου λέει πως θα γελάσει και η παρδαλή γάτα  Ιμαλαΐων .
Υ.Γ (σημείωση αναγνώστριας @ai_katerina ) Λες να έχει μείνει αυτή η γάτα Ιμαλαΐων από τη συνάντηση Καραμανλή - Ερντογάν που είχε ανακαλύψει το Βήμα ενώ δεν έγινε;
koutipandoras

Η «διαπλοκή του φτωχού»



EDITORIAL
Η μετατροπή των μέσων ενημέρωσης σε εργαλεία εκβιασμού έχει σαφές πολιτικό πρόσημο. 
Το κύκλωμα των εκβιασμών μέσω εντύπων και ιστοσελίδων που εξαρθρώθηκε αυτή την εβδομάδα δεν ξάφνιασε κανέναν.
Στην πραγματικότητα, αυτό που αποκαλύφθηκε για μια ακόμα φορά ήταν ότι η περίφημη «διαπλοκή» δεν περιορίζεται στους μεγιστάνες του Τύπου και των καναλιών.
Γιατί ακριβώς το ίδιο που κατηγορείται ότι έκανε η συμμορία της εφημερίδας «Ακρόπολη» είναι εκείνο που επί χρόνια διαπράττουν μέσω τραπεζών και δημόσιων έργων οι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες της ενημέρωσης.
Μπορεί ο δικός τους εκβιασμός να μην είναι τόσο χοντροκομμένος, αλλά δεν παύει να ασκείται με ωμό τρόπο και να τους εξασφαλίζει τα οικονομικά ανταλλάγματα που επιθυμούν.
Μπορεί οι συναντήσεις τους με τους εκβιαζόμενους να συνοδεύονται από σαμπάνια σε πολυτελές περιβάλλον, αλλά δεν παύουν να έχουν το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο με τα ραντεβού των λούμπεν δημοσιογράφων με τους δικούς τους στόχους σε κατώτερες βαθμίδες της διοίκησης και των δημόσιων οργανισμών. Και οι απαιτήσεις τους είναι εξίσου «νόμιμες» με τις διεκδικήσεις εκείνων.
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι οι εκβιασμοί αυτοί συνοδεύονται κατά κανόνα με την επίκληση βαθιών «πατριωτικών» αισθημάτων. Οι πρώτοι διδάξαντες δημοσιογράφοι είναι οι ίδιοι στελέχη της μεταπολιτευτικής Ακροδεξιάς και κατά κανόνα υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής.
Είναι κι εκείνοι εκδότες και μάλιστα ίδρυσαν κι εκείνοι πολιτικά κόμματα με ακροδεξιό προσανατολισμό. Εδώ οι «εγκληματικές οργανώσεις» που διερευνά η Δικαιοσύνη συναντώνται.
Αλλά αυτές οι ταυτίσεις δεν περιορίζονται σε έντυπα και κανάλια του περιθωρίου. Την ίδια μέθοδο ακολουθούν μέσα ενημέρωσης με μεγάλη κυκλοφορία και θεαματικότητα. Μια απλή αλλά προσεκτική ανάγνωση αρκεί για να εντοπιστούν κείμενα και εκπομπές με ανοιχτό εκβιαστικό χαρακτήρα.
Και στην περίπτωση αυτή θα συναντήσουμε επίσης υποστηρικτές άμεσους ή έμμεσους της Χρυσής Αυγής και άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων.
Η μετατροπή των μέσων ενημέρωσης σε εργαλεία εκβιασμού έχει σαφές πολιτικό πρόσημο.
efsyn

Πανούκλα



της Αγγελικής Σπανού
Σε κυνηγάει το παιδί που κάθεται χαμογελώντας στις ράγες του τρένου ελπίζοντας πως τα σύνορα θα ανοίξουν. Είναι προσφυγόπουλο ή ένας ανήλικος μετανάστης; Μπορεί να έχει τεράστια σημασία για την τύχη του αυτή η ορθολογική διάκριση αλλά στ αλήθεια δεν σημαίνει και πολλά, γιατί είναι ένας από τους πολλούς, πάρα πολλούς, που είναι πάνω στα πρώτα κύματα των μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών που θα κρατήσουν δεκαετίες και μπορεί να ξεπεράσουν εκείνες που ακολούθησαν τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Σε σοκάρει ο Αυστριακός, ο Ούγγρος και οι άλλοι που προσπαθούν να αποφύγουν την επαφή του δικού τους κόσμου με τον κόσμο του κατώτερου Θεού που υποφέρει από πολέμους, από διωγμούς από φτώχεια, από ανυδρία, από πολλά που προκάλεσε η απληστία της Δύσης που τώρα τους διώχνει και η θρησκεία τους στην οποία μάλλον ακόμη πιστεύουν.
Σε απογοητεύει η μοιραία υπνοβασία των ευρωπαϊκών ηγεσιών που ενδιαφέρονται μόνο για τις επόμενες εκλογές τους και αρνούνται ότι αλλάζουμε ιστορική περίοδο και στο εξής οι απελπισμένοι θα έρχονται στους τόπους της ελπίδας και δεν πρόκειται να τους εμποδίσει κανένα συρματόπλεγμα και καμία τρικυμία. Θα έρχονται με οποιοδήποτε μέσο και με οποιοδήποτε κόστος, θα έρχονται και θα θαλασσοπνίγονται, θα κινδυνεύουν, θα βασανίζονται, αλλά “καλύτερα να πεθάνουμε εδώ παρά εκεί” όπως έλεγε ένας Σύρος πατέρας περπατώντας στην εθνική οδό, ποιος ξέρει για πόσες ώρες, με το παιδάκι του στους ώμους.
Φεύγουν από εμπόλεμες περιοχές και δεν θέλουν να ζήσουν εδώ. Πώς γίνεται να τους φαίνεται φυλακή μια ευρωπαϊκή χώρα με τόσο ωραίο καιρό, ειρήνη και δημοκρατία; Αν το καλοσκεφτείς θα σαστίσεις, με τι πάθος προσπαθούν να βρουν διέξοδο αυτοί που έρχονται κατευθείαν από την κόλαση και εμείς μένουμε εδώ νοσταλγώντας και αναζητώντας τον παλιό μας παράδεισο, παρακολουθώντας σκηνές από τις ταινίες του μέλλοντος - οι διαδρομές της απόγνωσης και τα καραβάνια των απόκληρων.
Στην πλατεία Βικτωρίας στήθηκαν αμέσως κυκλώματα δουλεμπόρων, δεν ήρθαν από την Τουρκία, είναι εγχώρια παραγωγή, με 5.000 ευρώ σας πάω στη Γερμανία, μα πώς μπορεί να γίνει αυτό, αλλά και πώς μπορεί να πεθάνει η ελπίδα για το θαύμα.
Μια ήπειρος 500 εκατομμυρίων δεν μπορεί να δεχθεί χωρίς να χάσει την ψυχή της και χωρίς να παραμορφωθεί από την ξενοφοβική υστερία κάποια εκατομμύρια Σύρους, Ιρακινούς, Αφγανούς και άλλους από την Ερυθραία; Και βέβαια θα μπορούσε, άλλωστε τους χρειάζεται λόγω δημογραφικού προβλήματος. Αλλά οι πολιτικές δυνάμεις υποχωρούν στα κατώτερα ένστικτα του απολίτιστου πλήθους, οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν την ποιότητα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, λείπει στοιχειώδης αίσθηση της ιστορικότητας, το εύκολο σε συνθήκες κρίσης είναι πάντα ο ρατσισμός, στα χρόνια της ευημερίας, της υπερκατανάλωσης και της μαζικής υποκουλτούρας φτιάχτηκε το τέρας του ατομισμού που δεν επιτρέπει συνδέσεις με τον άλλο, παρά μόνο αν είναι χρήσιμος.
Μια άνοιξη της δεκαετίας του 40 σε μια παραλιακή πόλη της Αλγερίας, στο Οράν, που έγινε το σκηνικό για τη μυθοπλασία του Α. Καμύ, ο δημοσιογράφος Ραμπάρ εγκλωβίζεται. Πηγαίνει για ένα ρεπορτάζ και τελικά πέφτει θύμα της καραντίνας για την πανούκλα που έχει απλωθεί στην πόλη και αποκλείεται. Στην αρχή θα κάνει ό,τι μπορεί για να φύγει, θα χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να γυρίσει στο Παρίσι, εκεί που τον περιμένει η ζωή και η αγαπημένη του, αλλά στην πορεία του χρόνου θα αισθανθεί ότι αυτή η μάχη είναι και δική του και θα μείνει, με τη θέλησή του πια, για να παλέψει μαζί με τον γιατρό για την υγεία των άλλων. 
«…Δεν είναι ντροπή να προτιμάς την ευτυχία. Ναι, είπε ο Ραμπάρ, μα ίσως είναι ντροπή η ευτυχία του ενός…».
tvxs

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

ΔΟΛιος πόλεμος και... νέα ήθη



«Στα τέσσερα η κυβέρνηση για να γυρίσει η τρόικα», έγραψε η καλή εφημερίδα και ο πανικός στη Μιχαλακοπούλου, στον ΔΟΛ, γίνεται πλέον φανερός διά γυμνού οφθαλμού 
του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Οσο θυμάμαι τα «Νέα» να χαλούν τον κόσμο για μια, άκομψη αν μη τι άλλο, φράση του Πάνου Καμμένου προς τους πολιτικούς του αντιπάλους της Νέας Δημοκρατίας τόσο περισσότερο απορώ.
«Στα τέσσερα», τους είχε πει τότε ο πάλαι ποτέ “κόκκινος Πάνος” προσβάλλοντας τα χρηστά ήθη των πεφωτισμένων δεξιών, των κεντροαριστερών και του «φιλελεύθερου» Κέντρου (νέος όρος). Χθες όμως τα «Νέα» βγήκαν με ένα πρωτοσέλιδο που, όπως έλεγαν οι παλιότεροι στην εφημερίδα μας, ο Λέων Καραπαναγιώτης δεν θα επέτρεπε ποτέ.

«Στα τέσσερα η κυβέρνηση για να γυρίσει η τρόικα», έγραψε η καλή εφημερίδα και ο πανικός στη Μιχαλακοπούλου, στον ΔΟΛ, γίνεται πλέον φανερός διά γυμνού οφθαλμού.
Ο πόλεμος μεταξύ ΔΟΛ και κυβέρνησης συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ο Σταύρος Ψυχάρης, στριμωγμένος στα σκοινιά όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, περνάει στην αντεπίθεση. Ακόμα και τη δυσώδη υπόθεση των εκβιασμών της παρέας του Μαυρίκου χρησιμοποιούν τα «Νέα» σαν βέλος στη φαρέτρα τους εναντίον της κυβέρνησης.
Την ώρα που στην «Καθημερινή» οι... εκβιαστές περιορίζονταν σε ένα μικρό δίστηλο της επικαιρότητας, στα «Νέα» αποτελούσαν κεντρική αναφορά στους αρθρογράφους τους. Από τον Γιάννη Πρετεντέρη και τον Μιχάλη Τσιντσίνη στην τελευταία σελίδα ώς τον Γιώργο Παπαχρήστο στη στήλη του για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα. Χώρια ο “Βηματοδότης” εδώ και πολλές Κυριακές στο «Βήμα της Κυριακής».
Στο στόχαστρο των αρθρογράφων του ΔΟΛ βρίσκεται ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, ο υπουργός δηλαδή που όλως τυχαίως είναι υπεύθυνος για τις τηλεοπτικές άδειες. Αφορμή για να του επιτεθούν, όσα καταγράφονται στη δικογραφία από συνομιλίες των εκβιαστών μεταξύ τους, όσα θα έγραφαν (ή, μήπως, έγραψαν;) στα sites τους υπέρ του «αρχιμανδρίτη», όπως αποκαλούσαν συνθηματικά τον Νίκο Παππά.
«Είναι προφανές ότι εκτός από τα κυκλώματα εκβιαστών του υπονόμου υπάρχουν και τα κυκλώματα εκβιαστών των κατά τη δική τους φαντασία σαλονιών», λέει ο Νίκος Παππάς σε χθεσινή του ανακοίνωση. «Οι αήθεις επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης και στο πρόσωπό μου συνεχίζονται από τα συγκεκριμένα κέντρα, εδώ και μήνες.
Αυτή η αήθης επίθεση ξεπερνά κάθε όριο. Μέχρι στιγμής επέλεξα να τηρήσω στάση αναμονής ως προς την προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Με δεδομένη την απόλυτη διαστρέβλωση της αλήθειας και τη στοχευμένη κατασυκοφάντηση, είμαι αναγκασμένος να προσφύγω στη Δικαιοσύνη». Εχουμε βάσιμες υποψίες πως αφορά τους αρθρογράφους των «Νέων».

Η ανακοίνωση με τις προβλέψεις

Είχε προηγηθεί μια ανακοίνωση του ΔΟΛ με αφορμή τη δίωξη που ασκήθηκε στον Σταύρο Ψυχάρη για δάνεια 57 εκατομμυρίων που έλαβε από την Alpha Bank χωρίς την ύπαρξη, σύμφωνα με την Εισαγγελία, των απαραίτητων εγγυήσεων. Σε αυτήν το Συγκρότημα προέβλεψε το μέλλον, σαν άλλο... 1965, σαν άλλα... Ιουλιανά.
«Ομως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα σημεία των καιρών -τη συστηματική ποινικοποίηση των πιστώσεων και την επιθετική πολιτική ρητορεία ορισμένων κατά των ΜΜΕ– που διαμορφώνουν το όζον πολιτικό περιβάλλον στο οποίο η χώρα κινείται. Αντιλαμβανόμεθα καλύτερα από όλους τη σκοπιμότητα που το περιβάλλον αυτό υπηρετεί. Ξέρουμε επίσης ότι είναι προσωρινό». Στο... προσωρινό αυτό απάντησε στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά έχω την αίσθηση πως μάλλον μπέρδεψε όσα ήθελε να πει με το «κανένας δεν είναι προσωρινός στη δημοκρατία». Τέλος πάντων.
Στο παιχνίδι μπήκε και η τέως πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ακομψα, θα έλεγα. Αν και έμπειρη νομικός, μοιάζει σαν να υιοθετεί κι αυτή τα λεγόμενα των εκβιαστών προκειμένου να χτυπήσει την κυβέρνηση, ζητώντας απαντήσεις. «Η αποκάλυψη κυκλωμάτων μιντιακών επιθέσεων και κατά παραγγελία αγιογραφιών με δημόσιο χρήμα εκθέτει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Παππά», ανέφερε η Ζωή στο twitter της.
Και πρόσθεσε πως «αποκαλύπτεται μια μαφία που λυμαίνεται και διαμοιράζει εξουσία, δημόσιο χρήμα, ενημέρωση, με συμμετοχή συγκεκριμένων. Οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ αντί να χειροκροτούν “αρχιμανδρίτη” Νίκο Παππά και “πατριάρχη” Αλέξη Τσίπρα θα έπρεπε να ζητούν απαντήσεις».
efsyn

Aπό Ευρώπη για Γκουαντάναμο όλο ευθεία...



της Ιφιγένειας Κοντού
Κι αν δεν σας αρέσει, τα παράπονά σας στον Δήμαρχο!
Εδώ ο κόσμος χάνεται ...Καραβιές από πρόσφυγες καταφθάνουν συνέχεια στον Πειραιά... Τα hot spots πλημμύρισαν από ξεριζωμένες οικογένειες... Το κέντρο της Αθήνας έχει γεμίσει εξαθλιωμένους  ανθρώπους [ένας-δυο με τη θηλιά στο λαιμό]... Στην Εθνική, τα καραβάνια της  ταλαιπωρίας πορεύονται για την Ειδομένη  προσπαθώντας να εγκαταλείψουν τη χώρα, όχι την ελπίδα...
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στα κρόσια της  Ευρώπης, ο κύριος Léopold Lippens,  Δήμαρχος της βελγικής πόλης Knokke, έχει τις λύσεις για το προσφυγικό: «Εάν έχουν άδεια παραμονής, είναι εντάξει. Εάν δεν έχουν, τότε είναι παράνομοι. Οπότε, γι αυτούς, ας φτιάξουμε ένα στρατόπεδο σαν το Γκουαντάναμο. Χωρίς τα βασανιστήρια. [Γιατί χωρίς τα βασανιστήρια; Μισές δουλειές θα κάνουμε; Με ποια λογική; Ότι στα βασανιστήρια έγκειται η αυθαιρεσία, η αναλγησία και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Δηλαδή το να τους κλείσεις απλώς σε φυλακή-κολαστήριο σαν το Γκουαντάναμο είναι οκ, νόμιμο-δίκαιο-ανθρώπινο;]
«Κι ας τους στείλουμε πίσω στις χώρες τους!».[Ναι βρε Léopold! Μωρέ πώς και δεν το είχαμε σκεφτεί τόσον καιρό; Αυτή είναι η λύση! Στη χώρα τους όλα είναι μια χαρά: ειρήνη και ασφάλεια, δουλειές, πρόοδος, προκοπή...Τι στην ευχή θέλουν κι έρχονται εδώ;]
Όσο το σκέφτεσαι, τόσο χάνεσαι σε έναν λαβύρινθο παραλογισμού... Οι άνθρωποι αυτοί [με τις φάτσες που δεν αρέσουν στο Δήμαρχο Lippens] βρέθηκαν στην Ευρώπη ΜΑΣ [την ενωμένη] – την Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας, επειδή στη χώρα τους γίνεται πόλεμος, κινδυνεύουν κάθε στιγμή οι ζωές τους και οι ζωές των παιδιών τους, δεν υπάρχουν πλέον πόλεις ούτε σπίτια ούτε δουλειές ούτε συγκοινωνίες, τίποτα... δεν υπάρχουν τρόφιμα, βομβαρδίζονται ακόμη και τα νοσοκομεία... Έρχονται κακήν –κακώς και εμείς οι ‘ευρωπαίοι’ -με τις ωραίες φάτσες- σχεδιάζουμε να τους τιμωρήσουμε γι αυτό: για έναν πόλεμο που δεν επέλεξαν να ζήσουν και τον ξεριζωμό από μια πατρίδα που δεν επέλεξαν να χάσουν.
Ο Δήμαρχος με τις ωραίες ιδέες πάντως, διευκρινίζει:«Οχι, δεν είμαι ρατσιστής». [Όοοοχι, αλίμονο]. Και αφήνει μια νότα ελπίδας για το τέλος: «Ευτυχώς που υπάρχει το N–VA (το εθνικιστικό, συντηρητικό κόμμα της Νέας Φλαμανδικής Συμμαχίας). [Ευτυχώς]
Από την άλλη, η ενημέρωση έρχεται με καταιγιστικό ρυθμό από τα social media [@Gath_ ]: Στην ταπεινή Κοζάνη της Ελλάδας της κρίσης, «ο Δήμαρχος ενημερώθηκε τρεις ώρες πριν, ότι πέντε λεωφορεία με πρόσφυγες θα καταφθάσουν στην πόλη του. Χωρίς σχέδιο. Του το ανακοίνωσαν. Τελεσίδικα. Σε αυτές τις τρεις ώρες, βρέθηκε χώρος, οι δημοσιογράφοι  της περιοχής άρχισαν να απλώνουν μοκέτες στο γυμναστήριο, φοιτητές βοηθούσαν να καθαριστεί ο χώρος υποδοχής, εθελοντικές ομάδες οργάνωναν τις ελλείψεις, βγήκε ανακοίνωση, έκανε τον γύρο των social media, κάτοικοι κάλυψαν όλες τις πρώτες ανάγκες ως το βράδυ, γιατροί έκαναν δωρεάν ελέγχους, οδοντίατροι έπαιρναν ολόκληρες οικογένειες και έκαναν σφραγίσματα και περιποίηση ανακουφίζοντας πόνους.»
Εύγε στον Δήμαρχο και όλους τους κατοίκους της Κοζάνης που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν από την καρδιά τους. Κάθε πόλη έχει τελικά τον Δήμαρχο που της αξίζει.
tvxs

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Σπέρνοντας ψέματα



του Παντελή Μπουκάλα
Το ένα φύλλο, πάντα σε κατάσταση παροξυσμικής σοβινιστικής μισαλλοδοξίας, εμφανιζόταν χθες βέβαιο στην πρώτη του σελίδα (αυτή που βλέπουν θέλοντας και μη χιλιάδες άνθρωποι, κρεμασμένη στα περίπτερα) ότι «τα μιλιούνια των λαθροαφγανών» που βρίσκονται στην ελληνική ενδοχώρα «θα μας φάνε ζωντανούς». 
Οχι «λαθρομετανάστες», όχι «λαθροπρόσφυγες», αλλά «λαθροαφγανοί», όλοι τους, Σύροι, Κούρδοι, Ιρακινοί. Στη ρατσίζουσα αργκό άλλωστε, αυτή που χύνει άφθονη χολή σε λαθρόβια έντυπα, σε άλλα με υψηλές επιδόσεις τόσο στις πωλήσεις όσο και στην ξενοφοβική (και πάντα «πατριωτική») χυδαιότητα, και βέβαια σε πάμπολλα ιντερνετικά μετερίζια, δεν υπάρχουν πρόσφυγες ή άνθρωποι. Υπάρχουν μόνο «λάθρο». Ετσι. Ενα μισαδάκι λέξης και πολύ τους πάει. Δεν θα μαγαρίσουμε δα την ιερή γλώσσα μας για να τους πούμε με το όνομά τους.

Το δεύτερο φύλλο της προθήκης του περιπτέρου, πάντα σε στενή διασύνδεση με τους προφήτες όλων των εποχών, τους γέροντες, τους πατέρες αλλά και τους ποικίλους νοστραδαμίσκους, αναγγέλλει «πόλεμο! πτώχευση! εξέγερση!». Και –πάντα στην πρώτη σελίδα– δηλώνει σίγουρο ότι «οι λαθρομετανάστες ετοιμάζουν “νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου”». Είναι μήπως αυτό καλλιέργεια πανικού και παρότρυνση να οπλιστούμε, με γιαταγάνια και καριοφίλια, και να αναλάβουμε προληπτική δράση; Είναι μήπως σπορά ψευδών ειδήσεων και αληθινότατου μίσους; Δεν το νομίζω. Δεν θα επέτρεπαν οι άγιοι πατέρες στους έντυπους πιστούς και μεσίτες τους δύο βαριές αμαρτίες την ίδια στιγμή. 

Ενα τρίτο φύλλο, πάντα πιστό στην παράδοση του αυριανισμού, μας ενημερώνει διά της πρώτης του σελίδας ότι «οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι μετανάστες απειλούν να αρπάξουν τις βάρκες και τα κότερά μας και να φύγουν για την Ευρώπη μόλις φτιάξει ο καιρός». Τα κότερά μας; Ε όχι και τα κότερά μας. Ως εδώ και μη παρέκει. Είπαμε ανθρωπισμός, είπαμε βραβείο Νομπέλ, έστω από κοινού με τη Λαμπεντούζα, αλλά τα κότερά μας δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει.

Δεν ξέρω αν διαβάζουν τις συγκεκριμένες εφημερίδες οι εξαίρετοι συμπατριώτες μας, Ελληνες εξ Ελλήνων και χριστιανοί εκ χριστιανών, που γδέρνουν τους πρόσφυγες για να τους μεταφέρουν ή για να τους επιτρέψουν να χρησιμοποιήσουν άπαξ το κινητό τους. Δεν χρειάζεται άλλωστε να τις διαβάζουν. Μπορεί να παραδειγματίστηκαν ακούγοντας τις χρυσαυγίτικες υλακές στη Βουλή ή τα μελίρρυτα κηρύγματα ισλαμοφοβίας σε κάποιον από τους ναούς όπου πολιτεύονται οι πιο ακραίοι ποιμένες. Μπορεί όμως και να το σκέφτηκαν μόνοι τους ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το φοβερό σχέδιο εξισλαμισμού της Ελλάδας, που το προωθούν μασόνοι, Εβραίοι, Τούρκοι, Σκιάποδες και Αρειανοί, είναι να τσακίσουμε το ηθικό των «λάθρο». Να τους δείξουμε με κάθε, μα με κάθε τρόπο πως είναι ανεπιθύμητοι. Ας πούμε κρεμώντας μια γουρουνοκεφαλή στο Σχιστό και δίπλα έναν σταυρό. «Τα γουρούνια»; Μα τι μας φταίνε τα ζωντανά; 

καθημερινή

Με το μυαλό στο συρματόπλεγμα και αντίστροφα...



της Ιφιγένειας Κοντού
«Ψέματα, ζει η αγωνία μες τα βλέμματα πίσω από τα συρματοπλέγματα κάνουν τα όνειρα νεύματα. Γεύματα, άνθρωποι στο πιάτο περισσεύματα όλες οι φυλές εμπορεύματα των χαφιέδων εδέσματα.» 
Είναι ένα κουπλέ από το τραγούδι του Λεωνίδα Μπαλάφα με τίτλο: «Ανοιξιάτικη Μέρα». [Πολύ «ανοιξιάτικη», πραγματικά...  Λες να είναι η 7η Μαρτίου; ]
Βρέχει. Στην πλατεία Βικτωρίας κάποιοι εθελοντές μοίρασαν αδιάβροχα και 200 μερίδες κοτόπουλο με ρύζι που έγιναν ανάρπαστες. Οι πρόσφυγες κοιμούνται στα πεζοδρόμια. 
Βρέχει. Αν είσαι Αφγανός, η ελπίδα φτάνει μέχρι την Ειδομένη. Εκεί την σταματούν τα συρματοπλέγματα. Σκόπια, Σερβία και Κροατία έχουν κλείσει τα σύνορά τους για τους Αφγανούς πρόσφυγες. Πίσω στην Αθήνα.
Βρέχει. Η Σλοβενία στέλνει στρατό στα σύνορά  της με την Κροατία, η Σλοβακία έτοιμη να κλείσει εντελώς τα σύνορα με την Αυστρία και την Ουγγαρία.  [Η Ουγγαρία έχει τοποθετήσει αγκαθωτά συρματοπλέγματα στα σύνορά της, από τον Σεπτέμβριο.]  Η Αυστρία επαναπροωθεί πρόσφυγες από τη Συρία με το πρόσχημα ότι δεν προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες [αλλά; από πού;]-Από την Αυστρία στη Σλοβενία κι από κει στην Κροατία και πίσω στη χώρα τους [όπου βασιλεύει η ειρήνη]!
Ειρωνία: Η φωτογραφία του πατέρα-πρόσφυγα που προσπαθεί  μέσ’ το σκοτάδι να περάσει το μωρό του από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος, στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας  – [στα σύνορα αγωνίας και ελπίδας] – κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό World Press Photo 2016! Ωραία. Το συρματόπλεγμα άγγιξε τις ευαίσθητες καρδιές... Φαίνεται όμως ότι η ευαισθησία εξαντλείται στους διαγωνισμούς φωτογραφίας.
Οι «4» του Visegrad [Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία] με την υποστήριξη της Αυστρίας και της Σλοβενίας ορίζουν τις τύχες προσφύγων, ελλήνων και «ευρωπαίων». [αυτές οι τρεις κατηγορίες είμαστε αυτή τη στιγμή]. Αποφασίζουν ότι η Ευρώπη θα γεμίσει συρματοπλέγματα. Από χώρα σε χώρα...Από λαό σε λαό...Από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Τα συρματοπλέγματα δεν έρχονται έτσι, μια μέρα, από το πουθενά να χωρίζουν σύνορα και ανθρώπους. Τα συρματοπλέγματα  εμφανίζονται  πρώτα στο μυαλό. [Και την καρδιά.] Εκεί πλέκονται σιγά-σιγά...δικτυωτά...κάθε φορά που το ατσάλινο σύρμα του εθνικισμού λυγίζει και μαγκώνει γύρω από το σιδερένιο σύρμα του φόβου. Έτσι ψηλώνει το δικτυωτό συρματόπλεγμα ... Καταλήγοντας πάντα σε αγκαθωτό τελείωμα.
Τι είναι χειρότερο τελικά, κανείς δεν ξέρει: να ζεις με το μυαλό σου στο συρματόπλεγμα ή το αντίστροφο.
tvxs

Η ώρα της αλήθειας



EDITORIAL
Η προσφυγική κρίση ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση η πολιτική ενότητα είναι παντελώς ανύπαρκτη. 
Η αναζωπύρωση μάλιστα των εθνικισμών, όπως αυτοί εκδηλώνονται με τους φράκτες και τα τείχη που υψώνονται αυτές τις μέρες στα σύνορα, φανερώνει ότι το πρόβλημα είναι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι φαίνεται. Κι αν δεν αντιμετωπιστεί τώρα, πολύ σύντομα θα επιδράσει καταλυτικά τόσο στην οικονομική όσο και στη νομισματική ένωση - όπου και όπως αυτή υπάρχει.
Θεωρούμε απολύτως ειλικρινή την οργή της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απέναντι στις κινήσεις της Αυστρίας να αυτονομηθεί και να δημιουργήσει συμμαχία με τις χώρες του βαλκανικού προσφυγικού διαδρόμου ώστε να αποκλείσει σε ελληνικό έδαφος τις προσφυγικές ροές.
Εξίσου ειλικρινή θεωρούμε και την υποστήριξή τους προς την Ελλάδα. Οχι γιατί ξαφνικά μας αγάπησαν, αλλά γιατί αντιλαμβάνονται αυτό που πλέον φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού.
Πρώτον, δεν είναι η Ελλάδα η πύλη εισόδου των προσφύγων προς την Ευρώπη. Αυτή η πύλη είναι η Τουρκία. Η Ελλάδα είναι ο πρώτος ενδιάμεσος σταθμός.
Δεύτερον, οι προσφυγικές ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν αν κλείσει ο ελληνικός διάδρομος. Θα βρεθούν άλλοι διάδρομοι για να φτάσουν οι πρόσφυγες στους ευρωπαϊκούς τελικούς προορισμούς τους.
Τρίτον, αν δεν υπάρξει λύση στο προσφυγικό που θα συμπεριλαμβάνει όλη την Ευρώπη και θα τηρείται από όλους, αν συνεχίσουν να υψώνονται τείχη υπονομεύοντας μια κοινή ευρωπαϊκή αντιμετώπιση, σε μερικούς μήνες η ενωμένη Ευρώπη θα έχει διαλυθεί, με δυσβάστακτες για όλους οικονομικές και πολιτικές συνέπειες. Και χωρίς βεβαίως να έχει γλιτώσει κανείς από το βάρος της προσφυγικής κρίσης.
Στη βάση των παραπάνω, η χθεσινή τοποθέτηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ήταν απολύτως ψύχραιμη, ρεαλιστική και αναγκαία. Η Ελλάδα, επιτέλους, υψώνει ανάστημα.
Υπεραμύνεται μιας κοινής, υποχρεωτικής για όλους, ευρωπαϊκής αντιμετώπισης του προσφυγικού και ταυτόχρονα απειλεί ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα αξιοποιήσει όλα τα δικαιώματα και όσα όπλα διαθέτει για να την επιβάλει.
Ελπίζουμε ότι η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, που αποδέχθηκε ο πρωθυπουργός, θα λειτουργήσει εποικοδομητικά και πολλαπλασιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση.
efsyn

Των εθνικιστών το ανάγνωσμα και η επικίνδυνη σιωπή



της Κατέ Καζάντη
Η όλη ιστορία θα μπορούσε να αφορά τα του οίκου μιας σκληρή θρησκευτικής σέκτας, δίχως άλλο αντίκτυπο. Αλλά η Εκκλησία, στην Ελλάδα αλλά και παντού, ασκεί πολιτική, τις περισσότερες φορές με τον αντιδραστικότερο τρόπο. 
Όλος εκείνος ο εσμός, ρασοφόρων και μη, που συμμετείχε στη περιβόητη εκδήλωση «Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι» (Βελλίδειο, Θεσσαλονίκη, 14/2) θα μπορούσε να είναι για γέλια. Να αποτελούσε, δηλαδή, αλλιώς ιδωμένο, τμήμα σουρεαλιστικής ταινίας, των Μόντι Πάιθονς επί παραδείγματι, με ένα και μοναδικό μήνυμα: να καταδείξει ποιους ο θεός, εάν υπάρχει, οφείλει πρώτους να καταδικάσει εις το πυρ το εξώτερον.
Αλλά, φευ. Από το αμίμητο «δεν είναι κίνημα, είναι προσκύνημα» του Άνθιμου, ως τις αποστροφές του Φράγκου Φραγκούλη για την «προϊούσα ισλαμοποίηση Ελλάδος & Ευρώπης (προσφυγικό, μεταναστευτικό, δημογραφικό)», το δήθεν «γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει», δεν είναι πλάκα. Καταδεικνύει έναν επικίνδυνο σκοταδισμό.
Το ζήτημα, φυσικά, είναι τόσο παλιό όσο και ο ρόλος της οργανωμένης εκκλησίας -όπως και του στρατού βεβαίως. Μηχανισμοί καταστολής αμφότεροι -σε ιδεολογικό επίπεδο, ο πρώτος σε φυσικό ο δεύτερος-, έφτασαν συχνά στα άκρα, όποτε ένιωθαν να απειλείται η πρωτοκαθεδρία τους εντός του συστήματος.  
Κι αν με το στράτευμα καθάρισε η δημοκρατία, στο βασίλειον ιεράτευμα το πράγμα δυσκολεύει: δυνάμεις του σκότους και δυνάμεις του φωτός αντιμάχονται στις μέσα κάμαρες, με τους πρώτους να θορυβούν επικινδύνως, στοχεύοντας την επικοινωνιακή υπεραξία. Στην Εκκλησία της Ελλάδος, οι αντιδραστικοί κάνουν καλή δουλειά, τα δε πνεύματα της προόδου μοιάζουν φοβικά: ακολουθούν γραμμή άμυνας, με χλιαρές διαφοροποιήσεις από τους φωνασκούντας.
Η υπόθεση έχει ως εξής: οι φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας, απομεινάρια παλαιοημερολογίτικων κύκλων, ρατσιστές- εθνικιστές, επιθυμώντας διακαώς «εξουσίαις υπερεχούσαις», εμφανίζονται ωρυόμενοι. Και τούτο διότι η παρούσα συγκυρία μοιάζει να μην τους ευνοεί. Μείζον πρόβλημα γι’ αυτούς αποτελεί η σύγκλιση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων -έπειτα από κάποιες δεκαετίες προετοιμασίας,- την προσεχή Πεντηκοστή (Ιούνιος 2016), στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης. Την ώρα, λοιπόν, που συνομονοούν σχεδόν άπαντες οι ορθόδοξοι –Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, Μόσχας κ.ο.κ. αλλά και ο Πάπας-, ότι απαιτείται πλέον νέα, θετική, αντιμετώπιση των λοιπών ομολογιών αλλά και θρησκειών, κάποιοι δε (από Μόσχα μεριά) καταφέρονται εναντίον «της δήθεν προασπίσεως της γνήσιας Ορθοδοξίας», οι στα καθ’ ημάς μουτζαχεντίν περί άλλα τυρβάζουν. Σε πλήρη (πολιτική) ευθυγράμμιση με τους σκληρούς της Ευρώπης, επιδιώκουν χώρες – φρούρια, με πολίτες πιστά αμνοερίφια, με καθαρό αίμα κ.ο.κ. και σχολεία -μεντρεσέδες όπου οι μαθητές θα κατηχούνται από ζηλωτές της πίστεως. Η μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών αποτελεί ένα ακόμα casus belli ενώ τρισμέγιστος εχθρός είναι και οι πανεπιστημιακοί της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου, που στήριξαν την ίδρυση του τμήματος Ισλαμικών Σπουδών και το οποίο από φέτος θα βρίσκεται στα μηχανογραφικά των πανελλαδικών.
Η όλη ιστορία θα μπορούσε να αφορά τα του οίκου μιας σκληρή θρησκευτικής σέκτας, δίχως άλλο αντίκτυπο. Αλλά η Εκκλησία, στην Ελλάδα αλλά και παντού, ασκεί πολιτική, τις περισσότερες φορές με τον αντιδραστικότερο τρόπο. Τα κηρύγματα του μίσους, σε μια εποχή που η Ευρώπη συγκλονίζεται από το προσφυγικό δράμα, με τους πρωταγωνιστές τους μάλιστα να επικοινωνούν με επαγγελματικό τρόπο τις αντιλήψεις τους, είναι κάτι που χρήζει άμεσης απάντησης από τους ίδιους τους χριστιανούς. Η σιωπή του πρώτου μεταξύ ίσων Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και όσων άλλων διαφοροποιούνται από τους ρατσιστές ρασοφόρους (πανεπιστημιακοί κ.λπ.) είναι άνθρακας, όχι χρυσός. Εάν δεν πρωτοπορήσουν, εάν αφήσουν αναπάντητα τα εν Θεσσαλονίκη και αλλού δρώμενα, εάν δεν καταγγείλουν, ο λίθος του αναθέματος από το λαό, κάποια στιγμή, θα πέσει και στις κεφαλές τους. Κυρίως επειδή καθιστούν, δια της σιωπής τους, κυρίαρχο, ό,τι πιο φρικαλέο έχει να επιδείξει ο καθ’ ημάς κόσμος των χριστιανών.
πηγή: artinews.gr

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Τι δεν μάθαμε από τα ΜΜΕ λόγω τηλεοπτικών αδειών και διαπλοκής



του Γιώργου Μελιγγώνη
Αν προσπαθήσει κανείς να παρακολουθήσει ως εξωτερικός παρατηρητής τον τρόπο που καλύπτουν τα ΜΜΕ τις ειδήσεις και τις «ειδήσεις», αλλά και τα όσα λέει η κυβέρνηση για τα ΜΜΕ, θα βγει πολλαπλά… μπερδεμένος. Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Τα ΜΜΕ που πολεμούν αδυσώπητα τον ΣΥΡΙΖΑ και μιλούν για… «Βόρεια Κορέα» και άλλα ηχηρά παρόμοια ή ο ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλει την ανάγκη να μπει τάξη στο μιντιακό τοπίο;
Επ’ αυτού, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, αν σκεφτεί τις σχέσεις διαπλοκής δεκαετιών, τα θαλασσοδάνεια, την «ευκολία» με την οποία ιδιοκτήτες ΜΜΕ έπαιρναν διαγωνισμούς για φαραωνικά έργα ή κατάφερναν να «θάψουν» υποθέσεις λαθρεμπορίου πετρελαίου.
Όμως, πέρα από τα συμπεράσματα, υπάρχουν ορισμένα δεδομένα. Δεδομένα που δείχνουν ότι τα περισσότερα ΜΜΕ μπορούν να κατηγορηθούν για «μονομέρεια» -το λιγότερο- ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κορυφαίο παράδειγμα, το θέμα των μετακλητών: όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κυβερνητικά στελέχη παίρνουν δίπλα τους στελέχη της απολύτου εμπιστοσύνης τους. Και καλά κάνουν. Τα δε στελέχη αυτά δεν «διορίζονται», αφού απολύονται αμέσως μόλις η κυβέρνηση αλλάξει ή ο υπουργός πάψει να είναι υπουργός.
Πέραν, λοιπόν, των πραγματικά τυχών δηλώσεων του γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, τα όσα «αποκαλύφθηκαν» δεν ήταν… και τόσο «αποκαλύψεις». Ήταν ό,τι συνέβαινε από πάντα. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη βάλλεται για το «κομματικό κράτος της Αριστεράς» που «προσπαθεί να εγκαθιδρύσει».
Σημειωτέον πως τα ίδια ΜΜΕ που έκαναν εκτενή αφιερώματα σε κάθε επιστημονικό συνεργάτη κυβερνητικού στελέχους, δεν βρήκαν ούτε ένα μονόστηλο, ούτε μία ραδιοφωνική ή τηλεοπτική κουβέντα για την αποκάλυψη του Μαξίμου, ότι δηλαδή ο «μεταρρυθμιστής» Κυριάκος Μητσοτάκης είχε… 51 μετακλητούς στο γραφείο του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όταν, δηλαδή, απέλυε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες…
Φυσικά, χώρος και χρόνος στα ΜΜΕ δεν βρέθηκε ούτε για την λίστα που εξέδωσε το Μαξίμου, βάσει της οποίας αυτή η κυβέρνηση έχει, συνολικά, τους μισούς μετακλητούς από αυτούς που είχε η κυβέρνηση Σαμαρά.
Πόθεν έσχες
Η μονομέρεια πολλών ΜΜΕ ως προς την παρουσίαση των ειδήσεων και των… «ειδήσεων» φάνηκε και στις επιλεκτικές ευαισθησίες ως προς την οικογενειακή ζωή των πολιτικών αρχηγών. Όταν η σύζυγος του πρωθυπουργού, Μπέτι Μπαζιάνα, άρχισε να διδάσκει –για 400 ευρώ το μήνα…- στο Πανεπιστήμιο της Κοζάνης, τα ΜΜΕ είχαν γεμίσει «χαριτωμένα» και «παραπολιτικά» σχόλια για την «γυναίκα του πρωθυπουργού που έγινε καθηγήτρια Πανεπιστημίου». Με σαφή υπονοούμενα ότι η πολιτική ιδιότητα του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται με την δική της επιστημονική αναβάθμιση –κι ας είχε διδακτορικό πριν καν ο Τσίπρας γίνει πρόεδρος του τότε ΣΥΝ…
Όμως, όταν πρόκειται για την αποκάλυψη ότι η σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο εμπλεκόμενος στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, Σταύρος Παπασταύρου, συνδέονται επιχειρηματικά, τότε τα ΜΜΕ… σιωπή. Είναι, βλέπετε, «χτύπημα κάτω από τη μέση» να αναφέρεται κανείς στη σύζυγο ενός πολιτικού αρχηγού. Αρκεί να μην τον λένε Τσίπρα, προφανώς…
Συν τοις άλλοις, ούτε ένα ΜΜΕ δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει πραγματικά το πόθεν έσχες της κ. Γκραμπόβσκι ή του προέδρου της ΝΔ, ενώ, σε άλλες περιπτώσεις, το πόθεν έσχες και η μετοχική σύνθεση της εταιρείας Φλαμπουράρη ή τα βοσκοτόπια Σταθάκη στην Κρήτη είχαν γίνει… σίριαλ με πολλά επεισόδια στα δελτία ειδήσεων.
Φυσικά, στα δελτία ειδήσεων και στις περισσότερες εφημερίδες δεν «χώρεσε» ούτε η αποκάλυψη –ακόμη κι αν αυτή ελέγχεται, προφανώς, για την αξιοπιστία της- ότι στενός συνεργάτης του προέδρου της ΝΔ και πρώην βουλευτής του κόμματος κατηγορείται για παιδεραστία. Κατηγορία για την οποία ο ίδιος αναγκάστηκε, με δήλωσή του, να τονίσει ότι «σταματά να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη ΝΔ».
«Success story» και… δράματα
Η μονομέρεια των καναλιών δεν αφορά μόνο σε τέτοιου τύπου υποθέσεις, αλλά και στην περίφημη «μεγάλη εικόνα». Όταν ο τότε πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, προσπαθούσε να πείσει για το –κατ’ αυτόν- «success story», τα περισσότερα ΜΜΕ προέβαλλαν καθημερινά τις «θετικές ειδήσεις» από το οικονομικό μέτωπο: καθημερινά ακούγαμε και διαβάζαμε για «πρωτογενές πλεόνασμα», για τις θετικές εξελίξεις στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, για τις καταθέσεις που αυξάνονται, για τον κάθε επενδυτή που ενδιαφερόταν να ανοίξει κάτι στην Ελλάδα.
Τώρα, θετικές ειδήσεις συνεχίζουν να υπάρχουν: η εκτέλεση του προϋπολογισμού μίας χρονιάς με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και capital controls κλείνει με μηδενικό έλλειμμα –με 0,2% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα, λένε οι πληροφορίες. Ταυτόχρονα, επενδυτές καθημερινά συναντώνται με τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα ή τον υπουργό Επικρατείας, Νίκο Παππά και κλείνονται η μία συμφωνία μετά την άλλη. Ενώ οι προβλέψεις για τον τουρισμό αλλά και η πορεία των κρατήσεων, παρά τις δραματικές διαστάσεις της προσφυγικής κρίσης, δείχνουν ότι το 2016 θα είναι μία ακόμη καλύτερη χρονιά από το 2015. Κι όμως, τώρα όλα αυτά «καλύπτονται» πίσω από άλλα δημοσιογραφικά κλισέ: από το «θρίλερ των διαπραγματεύσεων», από τα «αγκάθια της συμφωνίας», από τις «απαιτήσεις-σοκ» του ΔΝΤ και από την «βόμβα Τόμσεν».

ΥΓ: Και καλά όλα τα παραπάνω. Αλλά το να μην «παίζουν» τα ΜΜΕ ότι με το παράλληλο πρόγραμμα που ψηφίστηκε, 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι συμπολίτες μας αποκτούν για πρώτη φορά το δικαίωμα και την πρόσβαση σε πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε νοσηλεία, σε διαγνωστικές εξετάσεις, αυτό ξεπερνάει τα όρια. Γιατί πρόκειται για 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους που περνούν δύσκολα. Και γιατί αν τα ΜΜΕ, παρά τις πολιτικές τους στοχεύσεις, δεν ενημερώνουν στοιχειωδώς, τότε τι διάβολο κάνουν;

 http://www.matrix24.gr

Ο χορός της φωτιάς…

Της Κατερίνας Ακριβοπούλου
«Είμαι νταβατζής και το δείχνω» !
Προκλητική πέρα από κάθε όριο, η ανακοίνωση του ΔΟΛ για τη δίωξη Ψυχάρη, αποκαλύπτει σε δύο φράσεις το DNA της αλητείας που ροκανίζει στο διηνεκές αυτή τη χώρα, με όρους Κόζα Νόστρα…
Σαν κοινός γκάνγκστερ, ο ΔΟΛιος Στ.Ψυχάρηςαπείλησε για πολλοστή φορά οτι θα ρίξει την κυβέρνηση … Αφού έφερε , μέσω αρθρογραφίας, το ελικόπτερο που θα πάρει τον Τσίπρα νύχτα, τώρα τους λέει ότι είναι προσωρινοί!
«Η δίωξη κατά του κ. Ψυχάρη γίνεται μέσα σε ένα προσωρινό πλαίσιο», επισημαίνει η ανακοίνωση με νοοτροπία φεουδάρχη και οίστρο νταβατζή, που διατείνεται κρυφά και φανερά ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη τελειωμένος»
Η ψυχιατρική προσέγγιση θα αποφαίνονταν πιθανότατα ότι ο«αυτοκράτορας» που είναι πια γυμνός, κάνει στην κυβέρνηση προβολή του δικού του τέλους, το οποίο αρνείται να συνειδητοποιήσει…
Στη χώρα του χυδαίου κορπορατισμού, με μια αστική τάξη που ούτε τον αστισμό υπηρέτησε, ούτε εθνική συνείδηση απέκτησε ποτέ, η απειλή Ψυχάρη και κάθε Ψυχάρη – για να μη ξεχνιόμαστε- δεν αφορά μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά την ίδια τη Δημοκρατία και συνολικά την πολιτική τάξη, η οποία αντί να αντιδράσει σύσσωμη, επιχαίρει η μικρόνοη για τις απειλές…
Και σε ποιά στιγμή κιόλας ε; Τη στιγμή που η σύλληψη των εκβιαστών «δημοσιογράφων», άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι του υποκόμου, ο οποίος δεν θα μπορούσε να κινείται επιτυχώς, εάν δεν είχε την ανοχή ή και τη συνέργεια κάποιων άθλιων πολιτικών κύκλων.
Εξαρτημένο μέχρι θανάτου από τα ισχυρά για δεκαετίες συγκροτήματα, το μεγαλύτερο κομμάτι του σημερινού πολιτικού προσωπικού της αντιπολίτευσης, αναλώνεται στη ζωτική υποχρέωση να προστατεύσει τους προστάτες του, με υποτέλεια αποκρουστική ακόμη και στους καθ΄έξιν υποτελείς…
Η αποψινή συνδρίαση της Βουλής με τις βόμβες Τσίπρα και Παπά, την ηχηρή απουσία Μητσοτάκη τη στιγμή που έπρεπε και τις αμήχανες τοποθετήσεις της Φώφης και του Στ. Θεοδωράκη, ήταν όχι μόνον εύγλωττη αλλά και η αρχή του χορού της φωτιάς για τον οποίο το altsantiri.gr είχε προϊδεάσει από τις 6 Φεβρουαρίου

Ο μεγάλος πόλεμος μόλις άρχισε…



Tvxs Ανάλυση
Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε, η διαπλοκή απέκτησε ονοματεπώνυμο και ποινικές διώξεις και η κυβέρνηση, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, κάνει την επιλογή της τελικής ρήξης με το παλαιό σύστημα και τη διαφθορά.
Το timing είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, με ανοιχτά τρία σκληρά μέτωπα – εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό. Η αξιολόγηση είναι ακόμη μετέωρη, οι αγρότες δυναμώνουν σταθερά τις σπίθες της κοινωνικής έντασης και η προσφυγική κρίση κορυφώνεται με όμηρο την Ελλάδα.
 Σ’ αυτό το σκηνικό, ένας ακόμη «πόλεμος» θα μπορούσε να συνιστά και πολυτέλεια, στο Μαξίμου όμως ο κύβος έχει ήδη ριφθεί. Και η στρατηγική επιλογή είναι «να δοθούν όλες οι μάχες μαζί» - εξ ου και εδόθη το σύνθημα για την τελική αναμέτρηση με τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Είναι ένα σύνθημα που κατά την αντιπολίτευση και τα θιγόμενα media αποτελεί «επικοινωνιακό αντιπερισπασμό» και συνοδεύει τη μάχη των 4 τηλεοπτικών αδειών και της – κατά τη ΝΔ – συγκρότησης της «νέας διαπλοκής».
«Είναι απλώς μια ρητή δέσμευση προς την κοινωνία που πρέπει να τηρηθεί» απαντούν κυβερνητικές πηγές, προσθέτοντας: «Μπορεί να αργήσαμε, αλλά τώρα πια δεν θα κάνουμε πίσω».
Πάνω σ’ αυτή τη γραμμή, δε, η μάχη δίνεται ήδη και θα κλιμακωθεί σε τρία επίπεδα: Στη λεγόμενη «υψηλή διαπλοκή», στη μεσαία αλλά διάχυτη διαφθορά και στην μεγάλη φοροδιαφυγή με όπλο τις περίφημες - και αναξιοποίητες μέχρι σήμερα – λίστες Μπόργιανς και Λαγκάρντ.
Η δίωξη κατά Ψυχάρη
Στο μέτωπο της «υψηλής» διαπλοκής η ποινική δίωξηκατά του εκδότη (ΔΟΛ) Σταύρου Ψυχάρη είναι η πιο ηχηρή έως τώρα κίνηση.
Η δίωξη ασκήθηκε μετά από παραγγελία του εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος Παναγιώτη Αθανασίου, αφορά προσωπικό δάνειο – της γνωστής κατηγορίας των λεγόμενων «θαλασσοδανείων» - ύψους 57 εκατομμυρίων ευρώ που φέρεται να είχε δοθεί χωρίς εγγυήσεις και επεκτείνεται και σε στελέχη της Alpha Bank που χορήγησαν τις εν λόγω πιστώσεις.
Απαντώντας ο ΔΟΛ υποστήριξε ότι πρόκειται για «χρηματοδότηση που χορηγήθηκε νομίμως» και «εξυπηρετείται κανονικά», έκανε λόγο για «προαναγγελθείσα δίωξη», κατήγγειλε «σκοπιμότητες» ενώ χαρακτήρισε «προσωρινό» και «όζον» το πολιτικό περιβάλλον, υπονοώντας ότι η κυβέρνηση είναι προσωρινή. 
Από την πλευρά τους κυβερνητικές πηγές σημείωναν ότι «ο λόγος ανήκει αποκλειστικά και μόνον στη Δικαιοσύνη» - το γεγονός όμως ότι η δίωξη έρχεται μετά τα σφοδρά πρωτοσέλιδα πυρά για τις τηλεοπτικές άδειες και τον εντοπισμό δεκαετούς μαύρης τρύπας στα «Πόθεν Έσχες» του Σταύρου Ψυχάρη, πιστοποιεί ότι ο πόλεμος μαίνεται και μπαίνει στην τελική του φάση.
Το κύκλωμα των εκβιαστών
Εξίσου θερμές αναμένονται οι επόμενες πράξεις και στην υπόθεση με τον εκδότη και τους δημοσιογράφους που φέρονται να εμπλέκονται στην υπόθεση των εκβιασμών.
Με την άκρη του νήματος να ξεκινά από την ΕΥΔΑΠ και την δικογραφία να αποκαλύπτει ήδη πολυσχιδή δραστηριότητα των τριών συλληφθέντων, η υπόθεση δείχνει να ανοίγει ρωγμή σε μια πραγματικότητα που ήταν χρόνια γνωστή αλλά, περιέργως και παγίως, καλυπτόταν από άγραφους νόμους σιωπής: Την πραγματικότητα των ωμών εκβιασμών με την οποία μικρότερα ή μεγαλύτερα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης αποσπούσαν διαφήμιση είτε από κρατικούς φορείς, είτε από τράπεζες και ιδιωτικές εταιρίες – διαφήμιση, που κατά κανόνα ήταν δυσανάλογα υψηλότερη της κυκλοφορίας ή της επισκεψιμότητάς τους.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσουν και νέες συλλήψεις δημοσιογράφων και υπευθύνων ιστοσελίδων, καθώς η δικογραφία βρίθει στοιχείων για υπόγειες συναλλαγές, ενώ το δικό της ιδιαίτερο νόημα έχει και η χθεσινή παρέμβαση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη με αποδέκτη τις τράπεζες.
Σε ανακοίνωση της αντιπροεδρίας τονίζεται ότι «με αφορμή την υπόθεση του φερόμενου ως κυκλώματος δημοσιογράφων - εκβιαστών, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης καλεί, για μία ακόμη φορά, τις διοικήσεις των τραπεζών και των υπόλοιπων φορέων του χρηματοπιστωτικού τομέα να αναρτούν δημόσια όλες τις δαπάνες τους για χορηγίες και διαφημίσεις μέχρι το επίπεδο του τελικού αποδέκτη. 
Σε κάθε περίπτωση, η Κυβέρνηση προχωρά με ταχείς ρυθμούς στη σύνταξη σχεδίου νόμου που θα προάγει τη διαφάνεια και τη διαύγεια στο χρηματοπιστωτικό τομέα». 
Οι λίστες των φοροφυγάδων
Το τρίτο μέτωπο της ρήξης με τη διαφθορά εντοπίζεται από την κυβέρνηση στις λίστες Μπόργιανς και Λαγκάρντκαι στα στοιχεία που περιέχουν για τους μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού.
Το Μαξίμου θα επιμείνει στις αποκαλύψεις για την απροθυμία της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου να αξιοποιήσουν τα στοιχεία από τις λίστες, ενώ ταυτόχρονα κυβερνητικές πηγές διαβεβαιώνουν ότι πλέον θα διερευνηθούν τα πάντα.
Οι ίδιες πηγές λένε πως πολύ σύντομα θα δοθούν και επίσημα στοιχεία για τα ποσά που ήδη έχουν μπει στα δημόσια ταμεία απ’ όσους εντοπίστηκαν να έχουν μη φορολογημένες καταθέσεις στο εξωτερικό, στα πρότυπα της περίπτωσης Παπασταύρου.
Ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, παρ’ ότι επέμεινε πως οι καταθέσεις που βρέθηκαν στο όνομά του στη λίστα Λαγκάρντ δεν ήταν δικές του, κατέβαλε τελικά πρόστιμο 3,3 εκατομμυρίων ευρώ για να μην αντιμετωπίσει την ποινική δίωξη.
tvxs