Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Οι τραμπούκοι χτυπούν, οι «ρουβίκωνες» απειλούν



Πολλές οι συμπτώσεις, πολλά τα ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.
του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Ποιοι προσπαθούν να βγάλουν από το κάδρο της επίθεσης στον Γιάννη Μπουτάρη τους υπεύθυνους των ποντιακών σωματείων; Εκεί ήταν όλοι, μπροστά στα μάτια τους έγινε η απόπειρα δολοφονίας και συμμετείχαν σ’ αυτήν και άτομα που φορούσαν τη μαύρη φανέλα ποντιακής ομοσπονδίας.
Για την υπόθεση γράφηκαν και ειπώθηκαν πολλά και για ακόμη μια φορά κατέδειξαν τη διασύνδεση της άρχουσας τάξης και των κομματικών μορφωμάτων που τη στηρίζουν με τα φασιστικά εκτρώματα. Και μόνο η ανάγνωση των ανακοινώσεων της Νέας Δημοκρατίας και επίλεκτων στελεχών της αρκούν.
Όμως, για ακόμη μια φορά, η ατζέντα στα αντικυβερνητικά μέσα ενημέρωσης άλλαξε γρήγορα, χάρη στα προφανώς πολιτικά πιο ώριμα από εμάς «παιδιά» που εισέβαλαν τη Δευτέρα και βρόμισαν τους χώρους του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και την Τρίτη είχαμε απειλή «στελέχους» του Ρουβίκωνα εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η φράση στο κείμενο που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο είναι: «Ό,τι είναι να πούμε στον Μητσοτάκη θα του το πούμε από κοντά και σύντομα». Ποιος τους επέλεξε να «συζητούν» με την εκλεγμένη από τον λαό αξιωματική αντιπολίτευση;
Θυμίζω τι έλεγαν στο Διαδίκτυο διάφοροι επαγγελματίες Πόντιοι, Μακεδόνες και «Ποντιομακεδόνες» σε βάρος του δήμαρχου Μπουτάρη. Ανώνυμοι κι αυτοί. Οι «ρουβίκωνες», βέβαια, ακόμη δεν χτύπησαν κάποιον επώνυμο και περιορίστηκαν στον φρουρό του ΣτΕ.
Νομίζω πως καθήκον κάθε αριστερού, κάθε δημοκρατικού πολίτη που απεχθάνεται τη βία, ειδικά όσων υπέστησαν τη βία του καραμανλικού κράτους, της χούντας και του πρώτου μεταδικτατορικού κράτους, είναι να μπει μπροστά και να υποστηρίξει χωρίς αστερίσκους τον Κυρ. Μητσοτάκη. Και να καταδικάσει τους μικρούς ανώνυμους θεούς, οι οποίοι, μαζί με τους θρασύδειλους φασίστες, ανέλαβαν να μας γυρίσουν στα χρόνια ενός αδιέξοδου διχασμού.
Δεν εννοώ ότι οι «ρουβίκωνες» είναι προβοκάτορες ή εντεταλμένοι περίεργων υπηρεσιών. Δεν έχω τέτοια στοιχεία και απεχθάνομαι τη χαφιεδολογία. Ωστόσο, εξ αντικειμένου, οι ενέργειες αυτών των τύπων, που συμμάχησαν και με άλλους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς, αλείφουν βούτυρο στο ψωμί των τρωκτικών της παραπληροφόρησης και «κάνουν μάγκα» τον αμετροεπή πρόεδρο της Ν.Δ.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους είχαμε φαινόμενα ανάλογα, απόρροια της δράσης εξωνημένων παρασιτικών ομάδων ή εξοργισμένων ανόητων που εξέθεταν το λαϊκό κίνημα.
Η τάχα μου διάκριση των εξουσιών και άλλες φαφλατάδικες διατυπώσεις των υπηρετών της αενάως κρατικοδίαιτης άρχουσας τάξης δεν ακουμπούσαν ούτε το παρακράτος, τα μέλη του οποίου δεν είχαν επίσημη ιδιότητα, ούτε το βαθύ κράτος, δηλαδή τους δημόσιους λειτουργούς που διοικούσαν παράλληλα και το παρακράτος.
Θα παραθέσω λοιπόν τι είδα εγώ, είτε διά ζώσης είτε από βίντεο στα ποικίλα μέσα.
Οι ελάχιστοι (κακώς) άοπλοι (ορθώς) αστυνομικοί που ήταν παρόντες στην απόπειρα δολοφονίας του Γιάννη Μπουτάρη είτε γύριζαν την πλάτη στους αφηνιασμένους τραμπούκους, είτε, το πολύ, άνοιγαν την πόρτα του αυτοκινήτου του. Όμως, κάθε φορά που γίνεται μια πορεία, μπροστά και πίσω υπάρχουν αυτοκίνητα της ΕΛ.ΑΣ. και κλούβες. Το περασμένο Σάββατο, οι οργανωμένοι Πόντιοι, έπειτα από μια «χλωμή» συγκέντρωση στην πλατεία Αγίας Σοφίας, παρελάσανε στην παλιά παραλία με επικεφαλής τυμπανιστές και νέους με ποντιακές στολές οι οποίοι βάδιζαν με στρατιωτικό βήμα. Αυτή η πορεία επαναλήφθηκε αντίστροφα, από τον Λευκό Πύργο προς το λιμάνι, έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας του δήμαρχου Μπουτάρη. Πού ήταν η αστυνομία;
Ούτε ένας από τους οργανωτές δεν παρενέβη για να αποτρέψει τους εκ του ασφαλούς τραμπούκους. Προτού αρχίσει η επίθεση, υπήρχε ένας κλοιός πολλών που αποδοκίμαζαν τον δήμαρχο με επίθετα τα οποία λάνσαρε ο έκπτωτος Παναγιώτης Ψωμιάδης («χολέρα», «πολιτικό τραβέλι» κ.λπ.) δείχνοντας τον δήμαρχο. Υπήρχε κι ένας άλλος «συντονιστής». Δεν τους είδαν;
Περιέργως, όλοι αθώωσαν εξαρχής, με τις δηλώσεις τους, τους οργανωτές. Καλό θα ήταν να αναζητήσει η Εισαγγελία τις σχέσεις των τραμπούκων (που τώρα εκλιπαρούν τον Γ. Μπουτάρη) με φασιστικές οργανώσεις και να αξιολογήσει τα συνθήματα που ακούγονταν από μερίδα των συγκεντρωμένων.
Πολλές οι συμπτώσεις, πολλά τα ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.
αυγή

Αμετανόητοι



Μα είναι κάτι πιο βαθύ που τους «λερώνει». Φώφη που πας; Μάνα θα πάω στον Κυριάκο…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Αφού ζητήσω συγνώμη για το βάναυσο βιασμό των στίχων του Νίκου Καββαδία, πάμε στην ταμπακιέρα.
Ας μη σταθούμε στον συστηματικό -στα όρια του μαζοχισμού- εξευτελισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή ή τη, δίχως τέλος, "κατρακύλα" της Φώφης Γεννηματά. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ώστε να δούμε πιο είναι αυτό το "κάτι πιο βαθύπου τους λερώνει... και τους ενώνει.
Πρέπει καταρχήν να αναγνωρίσουμε πως το δικομματικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα, μαζί με τα πρόθυμα ΜΜΕ, που έκρυβαν τις ειδήσεις κάτω από το μαξιλάρι τους, ήταν αναμφίβολα διορατικοί από την αρχή της κρίσης το 2009. Αναγνώρισαν τον εχθρό και “λόκαραν” πάνω του, μεθοδευμένα, το ρητορικό τους οπλοστάσιο ως φυσική συνέχεια του κοινωνικού αυτοματισμού της διακυβέρνησης Σημίτη.
Όχι βέβαια απέναντι στους ισχυρούς ή στη διαπλεκόμενη εξουσία που ξεζούμιζε επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα. Όχι. Ο «εχθρός» ήταν η σοκαρισμένη και βίαια φτωχοποιημένη κοινωνία.
«Ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει. Η φτώχεια είναι φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει», τραγουδάει στο«Σαράβαλο» ο Γιάννης Αγγελάκας. Και αυτό ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν τη διετία 2009-2011. Να διαμοιράσουν συλλογικά το φταίξιμο. Έτσι το "μαζί τα φάγαμε", το "ζούσαμε πάνω απ' τις δυνατότητές μας" και η -πολύ βολική, ανεξιχνίαστη- δολοφονία των εργαζομένων στη Marfinσχημάτισαν το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας σχετικά μικρής τότε κοινωνικής ομάδας, που εκείνη την εποχή ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης θα ονόμαζε ευρηματικά, «φιλελέδες». Aυτά τα λούμπεν αστικά κατάλοιπα, θα σχημάτιζαν αργότερα τους «Μένουμε Ευρώπη» και τους «Παραιτηθείτε», ενώ σήμερα έχουν ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό, στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άδωνη Γεωργιάδη.
Σύμφωνα λοιπόν με το αρχικό σχέδιο, έπρεπε σύσσωμη η μικρομεσαία τάξη να νιώσει βαθιά μέσα της την ενοχή που πήρε το δάνειο που «πάσαρε» η τράπεζα ή που έφαγε τυρόπιτα χωρίς απόδειξη. Την ίδια ώρα που, αποδεδειγμένα πλέον, πολυεθνικές όπως η Novartis, η Siemens και δεκάδες άλλες, ζημίωναν τα δημόσια ταμεία, υπερτιμολογόντας και "λαδώνοντας" κόμματα και πολιτικούς.
Το «μαζί τα φάγαμε» όμως δεν έφτανε από μόνο τους. Σε δεύτερη φάση, το σύστημα έπρεπε να πείσει πωςσυνυπεύθυνος για την κρίση, δεν ήταν η κακοδιαχείριση δεκαετιών, το πελατειακό κράτος, οι μίζες και η παρασιτική ελίτ, αλλά ο... λαϊκισμός και η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς.
Πολιτικοί και κόμματα που είχαν κυβερνήσει και χρεοκοπήσει τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, μαζί με καταρτισμένους στον κοινωνικό αυτοματισμό, δημοσιογράφους και ΜΜΕ, άρχισαν να προσαρμόζουν τη ρητορική τους στα νέα δεδομένα. Από εξειδικευμένη, η απόδοση ευθυνών γενικεύθηκε, γρήγορα και αποδοτικά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά -και οι δύο γόνοι πολιτικών- επέστρεψαν και χθες στη Βουλή, στο ίδιο αφήγημαΣα να μην τους έχει διδάξει τίποτα η κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σα να μην αντιλαμβάνονται πως ακριβώς επειδή χρησιμοποίησαν αυτή την τακτική ως κυβερνήσεις, χρεοκοπήσαμε και εκκόλαψαν αδιαμφισβήτητα το «αυγό του φιδιού».
Ξαναθυμήθηκαν λοιπόν τους «αγανακτισμένους» προσπαθώντας ξανά να αποδώσουν στο κίνημα -και όχι στις εγκληματικές πολιτικές τους- την είσοδο στη Βουλή της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης, Χρυσή Αυγή.
Ο ακραία ανεπαρκής και επικίνδυνος Κυριάκος Μητσοτάκης, έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό και το ΣΥΡΙΖΑ πως έκαψαν την Αθήνα το 2008. Τότε που σύσσωμη η οικογένεια Μητσοτάκη -όπως όλοι οι ακροδεξιοί- είχε ως πολιτική άποψη πως έπρεπε να βγει ο στρατός στους δρόμους της Αθήνας. 
Βέβαια ο πρόεδρος της ΝΔ δε σταμάτησε εκεί. Έπαιξε όλα τα «βαριά» χαρτιά του… Άδωνη Γεωργιάδη. Ρουβίκωνες, Εξάρχεια, Μαρφίν, ανομία, μέχρι και το σπίτι που αγόρασε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος ανέφερε ως επιχείρημα.
Είναι πλέον σαφές πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ποιο ΚΙΝΑΛ;) θέλουν να επιστρέψουν περισσότερο διψασμένοι για αίμα από ποτέ. Ως αμετανόητοι προστάτες μιας παρασιτικής αστικής τάξης, που συνεχίζει να σηκώνει το δάχτυλο στους αδύναμους και να διαχωρίζει τις εκδοχές της βίας που πρέπει να καταδικάσουμε.
Για να το πούμε σχηματικά εν είδει επιλόγου: Φανταστείτε, επί 40 χρόνια ένας πατέρας να κακοποιεί σεξουαλικά το ανήλικο παιδί του και μάλιστα να το εκδίδει και σε επιφανείς μεγαλοεπιχειρηματίες φίλους του, εισπράττοντας ποσοστό επι των κερδών. Και σα να μη φτάνει αυτό, στο δικαστήριο, για την υπεράσπιση του βιασθέντος ανήλικου, να εμφανίζεται ως δικηγόρος, ο ίδιος ο βιαστής πατέρας.
Αυτό είδαμε, πάλι, χθες...
koutipandoras

Γλεντούσαν με τα χρήματα της Unicef


Συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο στην Ελληνική Unicef με τους υπέρογκους μισθούς, τους διορισμούς συγγενών και φίλων και γενικότερα την κακοδιαχείριση, όπως έδειξαν και τα δύο πορίσματα.
Το πρώτο προέκυψε με πρωτοβουλία της νέας προέδρου της Unicef Ελλάδας, Σοφίας Τζιτζίκου, η οποία όπως αποκάλυψε στο tvxs.gr, προβληματίστηκε βλέποντας τους υψηλούς μισθούς των στελεχών. Κατόπιν, το πόρισμα εστάλη στα κεντρικά της Unicef στη Γενεύη απ’ όπου και διατάχτηκε νέα έρευνα η οποία έδωσε επιπλέον ευρήματα.
Όπως έγινε γνωστό, στο ελληνικό τμήμα της Unicef το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων που συγκεντρώνονταν πήγαινε τελικά στις τσέπες μερίδας προϊσταμένων, οι οποίοι για δεκαετίες απομυζούσαν τα χρήματα της οργάνωσης για να πλουτίζουν οι ίδιοι και οι στενοί συγγενείς τους.  
Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του Βήματος, υπάλληλος που είχε σημαίνοντα ρόλο στην ανάδειξη του σκανδάλου εξηγεί: «Μέχρι και για ξέφρενη διασκέδαση σε νυκτερινό κέντρο στην Ιταλία, δίνονταν οι εισφορές των φιλάνθρωπων πολιτών προς την Unicef. Τα χρήματα που προορίζονταν για εμβόλια και τροφή σε παιδιά που τα είχαν απόλυτη ανάγκη, κατέληγαν μέχρι και για να αγορασθούν 35 ασημένια κηροπήγια, που έκαναν ως δώρα σημαντικά στελέχη της ελληνικής οργάνωσης σε γάμους».  
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, άλλα χρήματα πήγαιναν σε πολυτελή ταξίδια, εξόδους σε ταβέρνες και αγορές οικιακού εξοπλισμού για τα σπίτια υπαλλήλων του ελληνικού γραφείου της Unicef. Τεράστια ποσά φέρεται να δίνονταν για να αγοραστούν πλακάκια μπάνιου και άλλα είδη ανακαίνισης, που αφορούσαν βεβαίως κατοικίες υπηρεσιακών παραγόντων.
«Εξαφανίστηκαν χορηγίες της τάξης των 340.000 ευρώ από το υπουργείο Εξωτερικών και υπέκρυπταν την απάτη με την βοήθεια συνεννοημένων λογιστών. Όταν ξεκίνησε ο έλεγχος και ήταν προφανές ότι τίποτα δεν μπορούσε να αποκρυφθεί άρχισαν απειλές κατά της οικονομικής ελέγκτριας που αποτέλεσε την αρχή για την αποκάλυψη του σκανδάλου. Μάλιστα υπήρξε επίθεση και ξυλοδαρμός της σε μία σύσκεψη. Στη συνέχεια επιχείρησαν να αμφισβητήσουν το πτυχίο της και άρχισαν, υποτίθεται, να ρωτούν πανεπιστημιακά ιδρύματα και φορείς του δημοσίου για να επαληθεύσουν, χωρίς επιτυχία, την πλαστότητά του» σημειώνει ο συγκεκριμένος υπάλληλος στο Βήμα.  
Σε κάθε περίπτωση οι ατασθαλίες προέκυψαν και από πόρισμα της εταιρείας Deloitte που διενήργησε τον έλεγχο για λογαριασμό της ελληνικής πλευράς και ύστερα από εντολή των κεντρικών γραφείων της Γενεύης.   Η άκρη του νήματος βρέθηκε με την προκήρυξη της θέσης του οικονομικού διευθυντή, το καλοκαίρι του 2016. Η γυναίκα που επελέγη για τη θέση ανάμεσα σε 90 υποψηφίους και μετά από πολλές συνεντεύξεις που έγιναν και στα κεντρικά γραφεία της Οργάνωσης στη Γενεύη, ξεκίνησε να ερευνά τα οικονομικά του ελληνικού τμήματος.  
Η Unicef στην Ελλάδα συγκέντρωνε περίπου 4.5-5 εκατ. ευρώ ετησίως, τα περισσότερα από δωρεές. Κύρια διαπίστωση ήταν ότι ενώ όλες οι εθνικές επιτροπές είχαν την υποχρέωση να αποδίδουν το 70% στη Γενεύη και στην βοήθεια για εκατομμύρια παιδιά και το 30% να πηγαίνει στα λειτουργικά τους έξοδα, στην Ελλάδα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. 
«Όταν άρχισα να εργάζομαι δέχθηκα προσκλήσεις από παλαιούς υπαλλήλους της εταιρείας για να φάμε μαζί και να γνωρισθούμε. Στην πορεία, μου έκαναν διάφορες προτάσεις για παράνομα οικονομικά οφέλη ή να μου δώσουν και ποσό της τάξης των 200.000 ευρώ για να κατοχυρώσω την οικογένειά μου. Όμως οι έλεγχοι που άρχισαν να γίνονται αποδείκνυαν το εύρος των απατών. Όλοι ήταν υψηλόμισθοι ενώ υπήρχαν άτομα στις οικονομικές υπηρεσίες που έπαιρναν επίδομα ανθυγιεινού επαγγέλματος και ειδικών συνθηκών. Μας είχε εντυπωσιάσει ότι παντού εμφανίζονταν να τοποθετούνται μεγάλες ποσότητες με πλακάκια, δείγμα ότι και εκεί υπήρχε κόλπο διασπάθισης χρημάτων.  
Επιπλέον, δεν φαίνεται να είχαν καταχωρισθεί χρήματα παλιότερης χορηγίας του υπουργείου Εξωτερικών, τα οποία παραλάμβαναν, τμηματικά, υπάλληλοι της ελληνικής Επιτροπής. Ακόμη έκλεβαν χρήματα από τα ποσά που δίνονταν για τα καύσιμα των ΙΧ. Όταν έμαθαν οι υπεύθυνοι των κεντρικών γραφείων στη Γενεύη, τι συνέβαινε στην Ελλάδα, μας έλεγαν ότι αυτά δεν είχαν συμβεί ούτε στην Αφρική».
tvxs

Άξιος ο μισθός και η σύνταξή τους



Ο θόρυβος που ξεσήκωσαν τότε τα παπαγαλάκια -τα γραπτά τους έχουν μείνει- του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού ήταν δυσανάλογος της κραυγαλέας σιωπής με την οποία κάλυψαν την είδηση της συνταξιοδότησης της χήρας Μπαλταδώρου από το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας.
του Πέτρου Κατσάκου 
Με ανακοίνωσή της η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Πολεμικής Αεροπορίας πληροφορεί ότι «σύμφωνα με το ν. 4387/16, άρθρο 4, παρ. 2(ε), η σύνταξη της συζύγου, Σγού (Ι) Μπαλταδώρου Γεωργίου με τα δύο τέκνα αυτής, θα διαμορφωθεί στο μικτό ποσό των 3.300 ευρώ, μείον 6% υπέρ υγειονομικής περίθαλψης 198 ευρώ και πληρωτέο ποσό 3.102 ευρώ (ΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΓΕΕΘΑ)».
Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ανακοίνωση, είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε, όλους εκείνους που μετά τον χαμό του πιλότου του Π.Α. έσπευσαν να πλειοδοτήσουν σε αντιπολιτευτικό οίστρο κατηγορώντας έμμεσα και άμεσα το «ανάλγητο» κράτος που θα πετούσε στον δρόμο την χήρα και τα ορφανά με μια ψωροσύνταξη 400 ευρώ.
Σωρεία τα σχετικά παραπλανητικά δημοσιεύματα εκείνων των ημερών που εκμαίευσαν τα τοξικά σχόλια χιλιάδων πολιτών που έριξαν το ανάθεμα στο κράτος και στην κυβέρνηση. Αποκορύφωμα της σπέκουλας πάνω από το άψυχο κορμί του πιλότου ήταν ο διαφημιστικός ανθρωπισμός ορισμένων πατριωτών της ρεκλάμας που έσπευσαν να υποκαταστήσουν το »ανύπαρκτο» κράτος, προσφέροντας τάχα από την τσέπη τους «συντάξεις» και «υποτροφίες» στη χήρα και τα ορφανά του Γ. Μπαλταδώρου.
Ο θόρυβος που ξεσήκωσαν τότε τα παπαγαλάκια -τα γραπτά τους έχουν μείνει- του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού ήταν δυσανάλογος της κραυγαλέας σιωπής με την οποία κάλυψαν την είδηση της συνταξιοδότησης της χήρας Μπαλταδώρου από το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας.
Άξιος ο μισθός και η σύνταξή τους.
left

Οι φυλές των Ελλήνων



Οι Έλληνες έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν στο πέρασμα των αιώνων. Επιβιώνουν διαιρεμένοι. Εκπολιτίζονται διαιρεμένα, πολεμούν διαιρεμένα, διαδηλώνουν διαιρεμένα, αναπτύσσονται διαιρεμένα, πλουτίζουν διαιρεμένα και φτωχαίνουν επίσης διαιρεμένα.
Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
Μια τυχαία ματιά σε οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία του ελληνισμού, που ακόμα και οι θεοί του τρώγονταν μεταξύ τους, αρκεί για να καταλάβουμε ότι η «εθνική συναίνεση» είναι ένας μύθος. Και η διαίρεση αποτελεί έναν ελληνικό τρόπο πολλαπλασιασμού ιδεών και απόψεων που μέσα από τη διαφορετικότητα και την αντιπαράθεση, χαράσσει συνεχώς γραμμές κάθετες, οριζόντιες και ενίοτε λοξές, που οριοθετούν την επιβίωση από τον αφανισμό της κάθε τάξης, της κάθε κάστας, του κάθε επαγγελματικού κλάδου, ακόμα και της κάθε επαρχίας.
Οι πολιτικές αναλύσεις είναι τόσο διάχυτες στην ελληνική έμφυτα πολιτικοποιημένη καθημερινότητα: στο χασάπικο, στο μανάβικο, στην εκκλησία, στο φαρμακείο, στις καφετέριες, στις ταβέρνες, σε τέτοιο βαθμό και με τόσο πάθος, που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι τελικά ο ελληνικός λαός αποτελείται από πολλές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές φυλές, που η κάθε μία έχει τη δική της ιστορία, τους δικούς της εθνικούς στόχους, τα δικά της σύμβολα και τον δικό της τρόπο να αντιλαμβάνεται έννοιες όπως “εθνικό συμφέρον”, “βία”, “πατρίδα”, κλπ, (ενώ όλες μαζί έχουν μιά μοναδική ικανότητα να καταπίνουν ό,τιδήποτε ξένο έρχεται σε επαφή μαζί τους (αφομοιώνουν-εξελληνίζουν-ισοπεδώνουν) και σ’αυτό μάλλον οφείλεται και η μέχρι σήμερα επιβίωσή τους).
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός ότι ενώ αρχικά όλος ο πολιτικός κόσμος (έστω και προσχηματικά από κάποιους) καταδίκασε την επίθεση κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης σε μιά επίδειξη σύμπνοιας κατά του φασισμού, προέκυψε (εσκεμμένα) η αναφορά στον Ρουβίκωνα, για να τους κάνει πάλι, να χαθούν στη μετάφραση και ν’αρχίσουν μιά νέα αντιπαράθεση για τον αν βία είναι οι μπουνιές ή οι μπογιές, με σκοπό να επισημάνουν και να διατυμπανίσουν τη διαφορετικότητά τους.
Προκαλεί θυμηδία όταν ακούμε από Έλληνες πολιτικούς ότι όλοι πρέπει να συνεργαστούν για το “κοινό συμφέρον”, είτε κατά του φασισμού, είτε για το όνομα της πΓΔΜ  είτε για οτιδήποτε άλλο προκύψει, καθώς κάτι τέτοιο με βάση την ελληνική πολιτική ιδεολογική γεωγραφία ξεπερνά την ουτοπία. Οι εθνικοί στόχοι και τα προβλήματα είναι για τον καθένα διαφορετικά, όπως και οι λύσεις τους (π.χ. ποιο είναι το συμφέρον του Έλληνα, που αγωνίζεται για το μεροκάματο, από την επέκταση του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου σε τρίτες χώρες, που επιτυγχάνεται μόνο με τσακισμένα εργατικά δικαιώματα;) Η εθνική συναίνεση προϋποθέτει ανοχή, ακύρωση των διαφορών και κυρίως των αντιστάσεων.
Ειδικά στο θέμα της αυξανόμενης βίας από την πλευρά των φασιστικών στοιχείων, πρέπει να είμαστε σίγουροι οτι τέτοια επεισόδια θα δούμε πολλά στο μέλλον, καθώς υπάρχουν περισσότεροι απ’όσοι φανταζόμαστε πρόθυμοι υπηρετήσουν το τέρας της βίας κατά των αδυνάτων. Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή μιας συναίνεσης από εκείνους που δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν, καθώς το τέρας μεγαλώνει γρήγορα. Θα αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά διαιρεμένα από τον κάθε πολιτικό χώρο και από το κάθε πολιτικό υποκείμενο που πραγματικά επιθυμεί να το αντιμετωπίσει, με τον τρόπο του, μέσα από τη διαφορετική του σκοπιά, για τους δικούς του λόγους/ιδεολογία και για το δικό του συμφέρον.
Είναι αυτός: ο τρόπος που γράφεται η ελληνική ιστορία. Σαν μια προσωπική υπόθεση.
koutipandoras

Η Ηριάννα είναι η κόρη σου, η γυναίκα σου, η αδερφή σου

Συνεχίζεται σήμερα στο Εφετείο η πολύκροτη δίκη

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Γράφω χθες για το Ρουβίκωνα και τη δραστηριότητά του, έρχεται μια φίλη στο Φέιζμπο και με ρωτάει αν βοηθάνε αυτά τα πράγματα που κάνουν αυτοί οι τύποι. H απάντησή μου; Καλύτερα είναι να μην το δούμε χρησιμοθηρικά το στόρι, καλύτερα είναι να ασχοληθούμε με τον παράγοντα «γαμώτι». Σκοτώθηκαν, ας πούμε,..  δυο σκουπιδιάρηδες στην Τήνο σε τραγικό ατύχημα. Κάποιος δεν έπρεπε να πει κάτι, έτσι για το «γαμώτι»; Ε, είπε ο Ρουβίκωνας! Πήγανε και φωνάξανε και πετάξανε τρικάκια. Κι επειδή το έγκλημά τους δεν ήταν και τόσο μεγάλο, το δικαστήριο τους αθώωσε. Γιατί η δικαιοσύνη, δόξα τω Θεώ, λειτουργεί μερικές φορές και με το πνεύμα του νόμου. Και δίνει μαθήματα σε όσους και όσες μπερδεύουν την τρομοκρατία με τη διαμαρτυρία…
Αυτά με το Ρουβίκωνα, μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον, και μην περιμένετε από εμένα θριαμβολογίες για Τσίπρα, Φώφη, Μητσοτάκη στα χθεσινά της Βουλής. Δεν είναι δουλειά μου να παριστάνω το κομματόσκυλο και δεν με πληρώνει ο Χατζής να γλείφω τις ηγεσίες. Ούτως ή άλλως έχουμε σοβαρότερο ζήτημα από τους κοινοβουλευτικούς καυγάδες για να ασχοληθούμε σήμερα:
Συνεχίζεται η δίκη της Ηριάννας στο Εφετείο, εν μέσω αποκαλύψεων και νέων στοιχείων που ήρθαν μόλις στη δημοσιότητα!
Ξεκινώ από τις δυνάμεις της τάξεως και τις ανακαλύψεις τους, διότι εδώ κάνουμε ρεπορτάζ σκληρό και ντούρο, δεν ξύνουμε πατσές. Όπως όλοι και όλες γνωρίζουμε, βρήκε η αστυνομία μια σακούλα με όπλα και σφαίρες στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου και μέσω αυτών συνέδεσε την Ηριάννα με τους Πυρήνες της φωτιάς. Έλα όμως που δεν ήταν μοναχούλια τους τα όπλα και οι σφαίρες, αλλά είχε και άλλα μπιχλιμπίδια μέσα το τσαντικό. Βλέπε ένα σταυρό, ένα μενταγιόν Παναγία, ένα ευαγγέλιο μινιατούρα, ένα πολύπτυχο με αγιογραφίες στη μια πλευρά και ένα εκκλησιαστικό ρητό στην άλλη: «Του κόσμου ο ακόλουθος», «το φως της ζωής» κλπ. κλπ.
Ελαφρώς κικιρίκου δηλαδή, εκτός κι αν οι τρομοκράτες ψάχνονται για μια δεύτερη καριέρα στην αποστολική διακονία. Και πάλι όμως είναι για να σου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά, για να μην πω φωτιά στα μπατζάκια…
Στο μεταξύ, έσκασε μύτη και έκθεση του πρώην επικεφαλής της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, που υποβλήθηκε στο Δικαστήριο κατά την δεύτερη ημέρα της ακροαματικής διαδικασίας, και πλήττει τις πρακτικές της αντιτρομοκρατικής αλλά και την ίδια τη βιολόγο-αστυνομικό σημερινή διευθύντρια του εργαστηρίου ανάλυσης. Σημειώνει χαρακτηριστικά η έκθεση, για να μην ξεχνιόμαστε:
«Η διευθύντρια του εργαστηρίου μεροληπτεί υπέρ της ενοχοποίησης υπόπτου».
Υπό αυτές τις συνθήκες, και άμα σκεφτεί κανείς ότι η Ηριάννα έχει φάει δεκατρία χρόνια κάθειρξη σε πρώτο βαθμό, οφείλει το δικαστήριο να είναι διπλά προσεκτικό και τριπλά πονηρεμένο. Και να μην κρίνει μόνο με το γράμμα του νόμου, όπως έλεγα και πιο πάνω, αλλά και με το πνεύμα του. Διότι δεν υπάρχει μόνο η σπάθη της δικαιοσύνης, υπάρχει και η ζυγαριά της. Υπάρχει και το «γαμώτι» το ελληνικό, που οφείλουμε να το σεβόμαστε…

 newpost

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

Στρατηγική της έντασης


Νέα Δημοκρατία

Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Ηταν χοντρό αυτό που είπε ο Τσίπρας («συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με έκφραση στα κορυφαία όργανά της»)Ηταν.
Περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στη Ν.Δ.; Εν μέρει. Πρωτοκλασάτα στελέχη της και μέλη του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου έχουν διακριθεί στο άθλημα της μισαλλοδοξίας και συχνά-πυκνά υιοθέτησαν ακροδεξιές θέσεις.
Η ηγεσία του κόμματος είτε παρακολουθούσε αδιάφορη (ίσως ανήμπορη) όταν επρόκειτο για παράγοντες με εκτόπισμα στο κομματικό ακροατήριο είτε έκανε τεμπέλικες συστάσεις στους ταραξίες όταν επρόκειτο για δεύτερης γραμμής στελέχη.
Εχουν δίκιο τα κόμματα της αντιπολίτευσης (Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛΛ.) και τα φιλικά τους μέσα ενημέρωσης να κατηγορούν τον Τσίπρα για «αθλιότητα», «ακραία ρητορική», «διχαστικό λόγο», «απουσία τσίπας»; Οχι. Το παρελθόν τους είναι κακόφημο.
Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφύγει. Φλερτάρουν ξεδιάντροπα με την ασχήμια. Το μίσος τους για την απώλεια της εξουσίας και το πάθος τους για μια ρεβάνς τα έχει οδηγήσει σε τρομώδη παραληρήματα.
Τα δεξιά μέσα ενημέρωσης που σήμερα εγκαλούν τον Τσίπρα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου, δεν αποδοκίμασαν ούτε για τα μάτια του κόσμου τον συστηματικό κανιβαλισμό και τις χονδροειδείς απρέπειες, αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις αυτά έδωσαν τον τόνο και ενίοτε πλειοδότησαν.
Αλήθεια, είναι ή δεν είναι διχαστικός λόγος να χαρακτηρίζεις τον πρωθυπουργό «αρχισυμμορίτη»; Είναι ή δεν είναι αθλιότητα να λες ότι θα γδάρεις τους πολιτικούς αντιπάλους σου;
Είναι ή δεν είναι ανάρμοστη ρητορική να υποστηρίζεις ότι τη χώρα κυβερνά μια σπείρα που οργανώνει σκευωρίες;
Εχουν τσίπα αυτοί που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι «ούτε μπορεί ούτε θέλει να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα βίας που προκαλούν αντιεξουσιαστικές ομάδες»;
Εχουν τσίπα εκείνοι που ισχυρίζονται ότι «ο Τσίπρας προσφέρει πολιτική κάλυψη στους μπαχαλάκηδες»;
Κινούνται στη λογική της συναίνεσης (η καραμέλα που πιπιλάνε κόμματα και ΜΜΕ) οι απόψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στήνει παρακράτος στη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη;
Είναι στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης η θέση ότι πρέπει να εμποδίσουμε την κυβέρνηση να ελέγξει το στράτευμα γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος της δικτατορίας;
Είναι συμβολή στην υπόθεση του δημιουργικού και εποικοδομητικού διαλόγου ανάμεσα στα κόμματα του συνταγματικού τόξου η κατηγορία ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει θεσμικές ή άλλου τύπου εκτροπές;
Αποφορτίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα (ζητούμενο υποτίθεται) οι απειλές κάθε τρεις και λίγο για εξεταστικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια, σκαμνιά, εισαγγελείς, Κορυδαλλούς και άλλα φαιδρά;
Είναι εντός ή εκτός ορίων η πολεμική που παρομοιάζει τον Τσίπρα με τον Κιμ τον τρίτο, τον Τσαουσέσκου και τον Στάλιν;
Συνιστά δείγμα πολιτικού πολιτισμού η αναφορά ότι ο Τσίπρας προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του;
Κοντολογίς: Και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση πολλές φορές έχασαν το μέτρο και συμπεριφέρθηκαν τυχοδιωκτικά.
Ψάρεψαν στα θολά νερά της διάχυτης διαμαρτυρίας, καλλιέργησαν προσδοκίες, δαιμονοποίησαν την άλλη πλευρά για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Ωστόσο, δεν δικαιούνται οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ να το παίζουν τιμητές. Ζαβλακωμένοι από τις ήττες τους, απογοητευμένοι επειδή η παρένθεση δεν λέει να κλείσει, φοβισμένοι γιατί ανοίγουν βρόμικες υποθέσεις, υπηρετούν τη στρατηγική της έντασης. Κι ό,τι κάτσει.
efsyn

Ν.Δ.: Ξεπλένοντας την Ακροδεξιά



Εντάξει, παιδιά. Συνεχίστε έτσι.
του Άγγελου Τσέκερη
Αφού η Ν.Δ. κατάφερε να ξεπεράσει τη σύγχυση από την ακροδεξιά επίθεση στον Μπουτάρη και να μαζέψει κάτι αφελή ρομαντικά στελέχη της που βγήκαν και την χαιρέτισαν, βρήκε τελικά τη γραμμή άμυνας που χρειαζόταν: υπεύθυνος για τη βία είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να το υποστηρίξουν, ξέθαψαν όλη την εκστρατεία λάσπης που είχε εξαπολύσει η ιστορική “μονταζιέρα”, το διάστημα 2010 - 2015: τότε που τα κανάλια ωρύονταν για πογκρόμ και τάγματα εφόδου των αντιμνημονιακών, την ώρα που αντιμετώπιζαν τους μαχαιροβγάλτες με τις αρβύλες του Αγίου Παντελεήμονα ως “ανήσυχους κατοίκους”. Και βέβαια επανέφεραν στο προσκήνιο το κατάπτυστο σενάριο της “ηθικής ευθύνης της Αριστεράς για τη Μαρφίν”, το οποίο ανασύρουν πάντοτε όταν βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο.
Εντάξει, παιδιά. Συνεχίστε έτσι. Δεν είδατε τους φασίστες στις διαδηλώσεις για το «Μακεδονικό», δεν τους είδατε στην Λέσβο, δεν τους βλέπετε στην προχθεσινή επίθεση στον Μπουτάρη, δεν τους βλέπετε κάτω από τις αναρτήσεις των “μεταμελημένων” στελεχών σας, ούτε στον ακροδεξιό συρφετό που έχετε μαζέψει στις γραμμές σας. Συνεχίστε να τους ξεπλένετε και να τους χαϊδολογάτε. Όταν στα έδρανά σας θα κάθονται ο Φαήλος, ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης, θα είναι πολύ αργά. Και δεν θα σας φταίει κανένας Τσίπρας και κανένας ΣΥΡΙΖΑ.
avgi

Μια ειδοποιός διαφορά

του Πέτρου Κατσάκου
Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες της Τρίτης, το βλέμμα κόλλησε στις φωτογραφίες των ακροδεξιών τραμπούκων που επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη όταν οι τελευταίοι οδηγούνταν στον εισαγγελέα. Έχοντας σηκώσει τις μπλούζες τους, κάλυπταν τα πρόσωπά τους ώστε αυτά να μην καταγραφούν από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Πρόκειται για τα ίδια άτομα που το Σάββατο το απόγευμα και μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του αφιονισμένου όχλου των ομοϊδεατών τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χτυπούν, να κλωτσούν, να βρίζουν, να φτύνουν και να απειλούν τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης με πρόσωπα ακάλυπτα, παρότι είχαν απέναντί τους δεκάδες δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ να τους καταγράφουν.
Αν πιστέψει κανείς τις απολογίες τους περί μετάνοιας για τα όσα σε μια “κακιά στιγμή” έπραξαν, θα μπορούσε να αποδοθεί το κρύψιμο του προσώπου τους σε ένα αίσθημα ντροπής. Αν τους πιστέψεις. Γιατί αν δεν τους πιστέψεις θα έχεις απλώς να κάνεις με μια χούφτα θρασύδειλους νταήδες της οκάς που φούσκωναν με υπερηφάνεια τα μπράτσα τους και επιδείκνυαν τα πρόσωπά τους εντός του όχλου και απογυμνώθηκαν από τη μαγκιά και τον τσαμπουκά τους όταν βρέθηκαν στο κατώφλι του δικαστηρίου, αντιλαμβανόμενοι τα όσα τους περιμένουν.
Ακόμη και αν διαφωνεί κανείς με το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, ακόμη και αν καταδικάζει κανείς τις πράξεις τους, θα περιμέναμε να τους δούμε να υποστηρίζουν και ενώπιον του εισαγγελέα τα όσα καταμαρτυρούσαν ουρλιάζοντας στον Γιάννη Μπουτάρη. Να υποστηρίξουν και στο δικαστήριο όσα πιστεύουν για τον “τουρκόφιλο”, τον “εβραιόδουλο” και την “αδερφή” που προσβάλει τον ελληνισμό, ξεπουλάει τη Μακεδονία και έλαχε να είναι δήμαρχός τους. Να ξεράσουν τη χολή και το δηλητήριό τους για τον Γιάννη Μπουτάρη που είχε το θράσος να αμαυρώσει την εκδήλωση των ποντιακών σωματείων. Να πουν αυτά που φώναζαν το Σάββατο και να μην κάνουν πίσω ούτε λέξη κοιτάζοντας κατάματα δικαστές και κάμερες. Όπως θα έκαναν οι πατριώτες, βρε αδερφέ, που σε αυτόν τον τόπο -που ούρλιαζαν και αυτοί οι παλικαράδες πως τόσο τον αγαπούν- ακόμα και σε εκτελεστικά αποσπάσματα πήγαν με το κεφάλι ψηλά και με το βλέμμα καθαρό.
Οι πραγματικοί πατριώτες δεν κιότεψαν ούτε στα στρατοδικεία, ούτε στις εξορίες, ούτε στις σφαίρες, σε αντίθεση με τους θρασύδειλους φασίστες με τα κρυμμένα πρόσωπα. Αυτή είναι μια ειδοποιός διαφορά που δεν μπορεί να την αμβλύνει καμία θεωρία των δύο άκρων.
αυγή

Κάποιος αρμενίζει στραβά... Αλλά ποιος;


Η κυβέρνηση που φαίνεται να σχηματίζεται στην Ιταλία έχει όλα τα ανορθολογικά στοιχεία της χώρας και του Νότου που προκαλούν νευρική κρίση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ένας Πρωθυπουργός άγνωστος, του οποίου το πτυχίο ακόμη το ψάχνουμε, δύο εταίροι, που δεν έχουν ξεκαθαρίσει την πολιτική τους πλατφόρμα και το πλάνο για την οικονομία, υπέρμαχοι της εξόδου από το ευρώ και όλα αυτά διανθισμένα με μια γερή «δόση» αντιμεταναστευτικής ρητορικής.
Και μπορεί η Ιταλία να έχει όντως τις ιδιαιτερότητές ​της, αλλά δεν παύει να είναι μόνο ο τελευταίος κρίκος σε μια αλυσίδα πολιτικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη, που προήλθαν από ένα πλήθος προβλημάτων, τα οποία δεν προκάλεσαν οι πολίτες του Νότου αλλά ​η​ αποτυχημένη πολιτική της ευρωπαϊκής ηγεσίας και συγκεκριμένα του Βερολίνου.
Η Ευρώπη ενοχλείται από τα εκλογικά αποτελέσματα αλλά η αμφισβήτησή της είναι το αποτέλεσμα της δικής της ανεπάρκειας. Αφού έβαλαν φωτιά στο πολιτικό σύστημα των χωρών τρέχουν τώρα με τους πυροσβεστήρες να τη σβήσουν, από το Βορρά μέχρι το Νότο, και από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, της γηραιάς ηπείρου.  
Και σε αυτή την περίπτωση, δεν μιλάμε για μια μικρή «δύναμη». Το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας δικαιολογημένα τρομάζει και μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο κλυδωνισμούς στο οικοδόμημα του ευρώ, αλλά την πλήρη διάλυσή του.
Όσοι στην Ευρώπη χαρακτήριζαν «λαϊκιστή» τον Τσίπρα το 2015, τώρα τι έχουν να πουν άραγε; Ευτυχώς οι περισσότεροι από αυτούς έχουν αποχωρήσει από τις θέσεις τους. Πολλοί ενδεχομένως να εκτιμούν πως παρά τα «καπρίτσια» της νέας Ιταλικής κυβέρνησης στο τέλος θα βρεθεί η χρυσή τομή και ο κοινός τόπος, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Πιθανόν να επιβεβαιωθούν, όμως κάθε χτύπημα «μένει» και αν συνεχίσουμε έτσι η Ενωμένη Ευρώπη απλά θα υποκύψει στα «τραύματά» της. Η ανάγκη για μια αλλαγή της πορείας με ένα νέο συνολικό βηματισμό παραμένει επιτακτική. Κοινώς δεν ήταν στραβός ο γυαλός της Μεσογείου αλλά στραβά αρμένιζε ο Βορράς.
tvxs

«...Δικασταί υπάρχουν», Δικαιοσύνη όμως;



του Γιάννη Κουτσοκώστα
Αν ο τέως, πλέον, πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Ν. Σακελλαρίου, με την παραίτησή του ήθελε να προκαλέσει θόρυβο, το πέτυχε. 
Κι αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί η δουλειά ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού δεν είναι να θορυβεί με τις επιλογές του. Αν πάλι ήθελε να στείλει κάποιο μήνυμα για την κατάσταση στη Δικαιοσύνη, το έστειλε. Κι αυτό είναι διπλά ανησυχητικό, όχι για τον ίδιο, αλλά για τη Δικαιοσύνη. Αν επίσης ήθελε να εγγράψει πολιτικές υποθήκες για το μέλλον, θα φανεί, και μάλιστα σύντομα.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή καθ’ αυτή η παραίτηση ήταν μια πρωτοφανής κίνηση, η οποία, ακριβώς επειδή «ντύθηκε» με πολιτικό... διάγγελμα, προκάλεσε πολιτικές αντιδράσεις και έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν ήταν όμως ούτε ηρωική έξοδος, ούτε γενναία πράξη. Δεν ήταν ηρωική η έξοδος γιατί εκδηλώθηκε μόλις έναν μήνα πριν από την αναγκαστική του έξοδο λόγω συνταξιοδότησης. Και δεν ήταν γενναία πράξη γιατί, όπως σημειώνουν και οι συνάδελφοί του, κρύβει περισσή υποκρισία και προκαλεί πολλά, απλά ερωτήματα. Ο ίδιος ο κ. Σακελλαρίου αιτιολόγησε την παραίτησή του επικαλούμενος τη διαρροή της απόφασης του ΣτΕ για τον Νόμο Κατρούγκαλου, όμως γιατί δεν έκανε το ίδιο και σε άλλες περιπτώσεις διαρροών από δικαστές, όπως για παράδειγμα σχετικά με την απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες; Ο ίδιος εμφανίστηκε αυτή τη φορά σφόδρα αντιμνημονιακός και υποστηρικτής των απλών πολιτών, θυμάτων -όπως είπε- των Μνημονίων. Όμως γιατί δεν έκανε το ίδιο όταν το ΣτΕ έβαζε τη... σφραγίδα της συνταγματικότητας στα Μνημόνια;
Επιλεκτικές... ευαισθησίες
Μία και μόνο ματιά σε κάποιες από τις κρίσιμες αποφάσεις του ΣτΕ αρκεί για να καταδειχθεί το μέγεθος της υποκρισίας και όχι μόνο:
* Το 2012 κρίθηκε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο.
* Το 2013 συνταγματικό και το περίφημο PSI, ενώ απορρίφθηκαν οι προσφυγές των... απλών πολιτών - ομολογιούχων.
* Το 2014 κρίθηκε συνταγματικό και το δεύτερο Μνημόνιο.
Και μετά, από το 2015 και την πολιτική αλλαγή στη χώρα, άρχισε να... βρέχει αντισυνταγματικότητες:
* Το 2015 κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι μειώσεις των συντάξεων των δικαστών και οι περικοπές των αμοιβών των ενστόλων.
* Το 2016 κρίθηκαν αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.
* Το 2017 κρίθηκαν αντισυνταγματικές διατάξεις για το πόθεν έσχες των δικαστών και τον ίδιο χρόνο νομιμοποιήθηκε η παραγραφή υποθέσεων φοροδιαφυγής μετά την πενταετία.
* Και φέτος, τον Μάρτιο του 2018, κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι αλλαγές Φίλη στο μάθημα των Θρησκευτικών.
Ουδείς γνωρίζει με ακρίβεια τι ψήφισε σε καθεμία από αυτές τις υποθέσεις ο κ. Σακελλαρίου. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι συμμετείχε και δεν αντέδρασε σε αποφάσεις με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, ενώ χαρακτηριστικά πολιτικού διαγγέλματος είχε και η δήλωση της παραίτησής του. Και αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Όταν οι δικαστές πολιτικολογούν, οι πολιτικοί δικάζουν και οι νόμοι ελέγχονται με πολιτικά κριτήρια, τότε κάτι δεν πάει καλά. Τίθεται εν αμφιβόλω ακόμα και αυτή η βασική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, υπονομεύεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα και εν τέλει πλήττεται η ίδια η Δικαιοσύνη. Γιατί, πράγματι, «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας», όπως είπε ο ίδιος ο κ. Σακελλαρίου και έχει δίκιο. Όντως, έχουμε δικαστές που ασκούν με εντιμότητα και επάρκεια το λειτούργημά τους. Δικαιοσύνη όμως;
AVGI

Ρουβίκωνας! Δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλ…

Όταν τα τρικάκια, οι μπογιές και τα σπασμένα τζάμια προκαλούν τρόμο ανείπωτο

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Μιλάμε τώρα έτος 1978, αρχαιότατοι χρόνοι, ούτε κινητά δεν υπήρχαν. Είμαι Τρίκαλα, μόλις έχω πάει Γυμνάσιο, μόλις έχω βγει απ’ το αυγό, έρχεται ο Σαββόπουλος στην πόλη μας. Παλαβωμένος εγώ με Νιόνιο, ακόμη πιο παλαβωμένη..
η παρέα μου, πάμε βγάζουμε εισιτήρια από τους πρώτους. Φτάνει η μέρα, ξεκινάει η συναυλία, παίζει η Οπισθοδρομική Κομπανία, δε γουστάρουμε Οπισθοδρομική Κομπανία. Αλλά όταν βγαίνει ο Σαββόπουλος, πεταγόμαστε όλοι όρθιοι. Και αμέσως νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει απ’ το γιακά και να με κατεβάζει κάτω…
Ο χαφιές του σχολείου ήτανε, που είχε κάτσει ακριβώς από πίσω μας με τη δική του την κομπανία. Και μας την πέσανε όχι και τόσο ευγενικά και αφορμή ψάχνανε για τρελό καυγά για να γίνει η συναυλία μπουρδέλο. Δεν τους την δώσαμε. Εγώ ήθελα δηλαδή και να τσακωθώ και να αρπαχτώ, αλλά υπήρχαν άτομα πιο ψύχραιμα στο παρεάκι που μας κουλάρανε. Και δώσαμε τόπο στην οργή και χαρήκαμε τον Νιόνιο και καλά περάσαμε και βγήκαν και φωτογραφίες, τις φυλάω, δεν τις πέταξα ποτέ. Μπορώ μάλιστα να ξεχωρίσω τη φάτσα του χαφιέ, ακριβώς από πίσω μου, σαν λυσσασμένος ήτανε. Με την εξουσία ακόμη στα χέρια του, αλλά μέρα με τη μέρα να φεύγει και να εξανεμίζεται.
Αυτή ήταν η Ελλάδα πριν από τέσσερις δεκαετίες ακριβώς. Να μην μπορείς να σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου στο κινηματοθέατρον «Αχίλλειον» των Τρικάλων, για να χειροκροτήσεις όρθιος το Σαββόπουλο. Και φτάσαμε στην Ελλάδα του 2018 να μπουκάρει ο Ρουβίκωνας στο Δημαρχείο της Τήνου, στο Βρετανικό Συμβούλιο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας και να πετάει τρικάκια, να πετάει μπογιές, να υψώνει φωνή, να σπάει τζάμια, να κάνει φασαρίες ένα πράγμα και να αναστατώνει τον κόσμο και να διαταράσσει την κοινή ησυχία. Εκεί μας καταντήσανε οι αλήτες…
Πρώτο θέμα ο Ρουβίκωνας και η δράση του και η ανομία η συνακόλουθη, που τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναδεί η Αθήνα, δεν έχει ξαναδεί η Ελλάδα, δεν έχουν ξαναδεί τα Βαλκάνια, δεν έχει ξαναδεί η Ευρώπη, δεν έχει ξαναδεί το Βόρειο Ημισφαίριο, δεν έχει ξαναδεί η υφήλιος ολόκληρη. Ούτε οι Avengers στο σινεμά δεν κάνουν τέτοιο τζέρτζελο και δεν συγκεντρώνουν τέτοια δύναμη πυρός ικανή να ανατρέψει τις ισορροπίες του σύμπαντος. Μόνο ο Ρουβίκωνας ο καταραμένος, που ανοίγει μάλιστα και σχολή στελεχών στα Εξάρχεια και υποδέχεται νέα μέλη.
Πράγμα που το είχε πει και προ καιρού η οργάνωση, όταν είχε εξαγγείλει άνοιγμα στην κοινωνία, αλλά δεν της βγήκε ακριβώς. Μπορεί να της βγει τώρα, ποιος ξέρει, καλοκαίρι είναι κι έχει ο κόσμος άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια του. Άσε που τους βοηθάει και η δικαιοσύνη τους σατανάδες, αθωώθηκαν όσοι και όσες πέταξαν τρικάκια και φώναξαν συνθήματα στο δημαρχείο της Τήνου, με αφορμή το θάνατο δύο εργατών σε σκουπιδιάρικο. Κι αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε την δικαιοσύνη, ποιόν διάολο μπορείς να εμπιστευτείς σε αυτή τη χώρα;
Οπότε; Οπότε, εξ όνυχος τον λέοντα, όπως συμβαίνει πάντοτε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Φτάσαμε στο σημείο να κλαίνε μάνες, να κλαίνε παιδιά, να κλαίει ολόκληρη η αξιωματική αντιπολίτευση με τον Ρουβίκωνα κι ο Ρουβίκωνας το πιο τρομερό που έχει κάνει είναι ότι έσπασε τζάμια και πέταξε μπογιές. Αναρωτιέμαι αν κάποιοι νοσταλγούν τις παλιές μέρες, τότε που οι χαφιέδες κάνανε κουμάντο στη χώρα και ήταν τα στόματα κλειστά. Και μόλις πήγαινες να ορθώσεις ανάστημα, σε άρπαζε ένα χέρι απ’ το γιακά για να σε βάλει στη θέση σου…

 newpost

Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

9ο Τριήμερο φεστιβάλ κοινωνικής Αλληλεγγύης, από το Εναλλακτικό Πολιιστικό Εργαστήρι Κέρκυρας


  Î¦Ï‰Ï„ογραφία του Victor Dimoulis.  


Το Εναλλακτικό Πολιτιστικό Εργαστήρι Κέρκυρας για να γιορτάσει την ολοκλήρωση μίας ακόμα πετυχημένης χρονιάς διοργανώνει στις 25, 26, 27 Μαϊου στην Πάνω Πλατεία, το 9ο Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στα πλαίσια του οποίου θα συμμετέχει και το μάθημα «Διαχείριση Απορριμμάτων» την Κυριακή 27 Μαϊου από τις 11.00 μέχρι και τις 14.00, μέσα από την διασκεδαστική διοργάνωση του δικού μας «Λούνα Παρκ Ανακύκλωσης». Περιμένουμε ΟΛΟΥΣ τους μικρούς και μεγάλους Κερκυραίους/ες για να διασκεδάσουμε και να μάθουμε μέσα από 7 μοναδικά παιχνίδια - σταθμούς πως θα γίνουμε ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ και θα σταματήσουμε να είμαστε κι εμείς ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ που βιώνουμε καθημερινά πια γύρω μας.
Κόστος Συμμετοχής ανά σταθμό = 1 βιβλιο που δεν χρειαζεστε πια ή 3 πλαστικά καπάκια από μπουκάλια, τα οποία θα συγκεντρωθούν και θα διατεθούν στην εθελοντική ομάδα «Όλοι μαζί για την Κέρκυρα» για την τελικη αγορα αναπηρικων αμαξιδιων. Σας περιμένουμε να γνωριστούμε από κοντά και να περάσουμε όλοι καλά (και χωρίς καπάκια αν δεν προλάβετε


ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Φωτογραφία του χρήστη Εναλλακτικο Πολιτιστικο Εργαστηρι.

Ποιος παίζει παιχνίδια με το Μακεδονικό;



Προνουντσιαμέντο στη ΝΔ για να μείνει ο Μητσοτάκης όμηρος του Σαμαρά
Του Γιώργου Λακόπουλου
Η εικόνα είναι καθαρή: η κυβέρνηση Τσίπρα εκμεταλλευομένη την αλλαγή διάθεσης της κυβέρνησης Ζάεφ στα Σκόπια, άρχισε μαζί της διαπραγμάτευση για οριστική λύση της εκκρεμότητας με την αναγνώριση της διπλανής χώρας. Την αναγνώριση από την Ελλάδα. Γιατί αυτό θέμα για όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη έχει λυθεί με τη γενική χρήση του όρου «Μακεδονία». Σκέτο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς μπήκαν σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση από δυσμενή θέση: η Ελλάδα έχει ηττηθεί και η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τον Σαμαρά που μποϋκοτάρισε πριν από 25 χρόνια τη λύση- με συνευθύνη παραγόντων της εποχής όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Χριστόδουλος- για τους δικούς του λόγους ο καθένας.
Έκτοτε η χώρα δαπανά ασκόπως διπλωματικό κεφάλαιο για να επιβάλλει -τυπικά- την ονομασία FYROM που είναι, έτσι κι αλλιώς, προσωρινή και πρακτικά ήδη σε αχρησία.
Σημαίνει επίσης ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα να πετύχει μια διευθέτηση που θα σώσει τουλάχιστον τα προσχήματα, θα της εξασφαλίσει ασφαλή έξοδο από το τούνελ που την έβαλε ο Σαμαράς και θα ακυρώσει τους αλυτρωτισμούς των γειτόνων -με διεθνή συνθήκη.
Αυτή τη ευκαιρία άρπαξε ο Τσίπρας κινούμενος σε ένα πλαίσιο που διαμόρφωσε μια προηγουμένη κυβέρνηση και μάλιστα της ΝΔ. Το 2008 ως πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής επεξεργάσθηκε νέα εθνική γραμμή με υπουργό Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη και τη συγκατάθεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον Γ. Παπανδρέου.
Δηλαδή ακύρωσε -ή έστω μετασχημάτισε- την απόφαση που πήρε το 1992 το Συμβούλιο των -τεσσάρων τότε- πολιτικών αρχηγών, που δεν δέχονταν «ούτε παράγωγο» του όρου «Μακεδονία». Με αυτή τη γραμμή μπλόκαρε την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ -παρότι την είχε προαναγγείλει την προηγουμένη ο Μπους. Η συμμαχία απεδέχθη ότι ένταξη χωρίς λύση στο όνομα δεν θα υπάρξει. Αυτό είναι εθνικό κεκτημένο.

Το Νεοδημοκρατικό παράδοξο

Ο Τσίπρας προσήλθε στη διαπραγμάτευση με αυτή τη γραμμή: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων και εξάλειψη του αλυτρωτισμού. Παρότι ως παράγων της διαπραγμάτευσης ο Πρωθυπουργός, δεν επιτρέπεται να ανοίξει τα χαρτιά του. Το ξεκαθάρισε κατ’ επανάληψη και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν κατάλαβε. Ουτε φυσικά ο κυβερνητικός εταίρος του Π. Καμενος, που κινείται στη γραμμή Σαμαρά.
Εδώ όμως τον περίμενε η έκπληξη. Όχι από τη πλευρά των Σκοπιανών, αλλά από την πλευρά της… ΝΔ. Ενώ ο Πρωθυπουργός προωθούσε την εθνική γραμμή που διαμόρφωσε ο Καραμανλής το 2008 -και οι Σκοπιανοί το συζητούσαν- την απέρριπτε ο… αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης. Νεοδημοκρατικό παράδοξο.
Αυτός δηλαδή που έπρεπε να πρωτοστατεί και να συντάσσεται με τη κυβέρνηση για να πιστωθεί και αυτός την επιδιωκόμενη λύση, ως διαμορφωθείσα από κυβέρνηση του κόμματός του, τάχθηκε με τη …μη λύση.
Με απίστευτες δικαιολογίες του τύπου «δεν θα διχάσω τους Έλληνες για να ενώσω του Σκοπιανούς» και την ακατάληπτη θέση «θα επιδιωχθεί λύση σε άλλη συγκυρία», που δεν θα υπάρξει βεβαίως: ή λύση τώρα ή μένει το «Μακεδονία».
Ο Μητσοτάκης, δεν πήρε θέση, επί της ουσίας -δηλαδή δεν διατύπωσε τη θέση που είχε παλαιότερα υπέρ της λύσης με βάση το πλαίσιο του 2008. Στη συνέχεια το έκανε χειρότερο: επέτρεψε σε ένα μέρος της ΝΔ να συρθεί πίσω από τον Σαμαρά και την ακραία πτέρυγα της ΝΔ υπό τους Γεωργιάδη και Βορίδη -που συνεργάσθηκαν με την επίσημη ακροδεξιά και εθνικιστές και οργάνωσαν συλλαλητήρια υπέρ της μη λύσης.
Ο λόγος είναι προφανής: ο Σαμαράς -για τον οποίο η λύση θα είναι κόλαφος- τον εκβιάζει με διάσπαση που θα απομακρύνει το όνειρο της πρωθυπουργίας. Έτσι ο Κυριάκος έγινε όμηρος του.
Η ουσία είναι ότι ο Τσίπρας κινείται για λύση στην εθνική γραμμή που διαμόρφωσε ο Καραμανλής και ο Μητσοτάκης, αν δεν αντιτίθεται, βάζει το κεφάλι στην άμμο . Ερχεται σε ρήξη ακόμη και με διεθνείς παράγοντες τους οποίους υπολογίζει -τα κοινοτικά όργανα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τις κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί-, διακινδυνεύοντας την απομόνωση.

Προβοκάτσιες

Ωστόσο η διαπραγμάτευση προχωράει . Στις διασταυρούμενες διεργασίες στην ευρωβαλκανική συνάντηση της Σόφιας, δρομολογήθηκε η λύση, καθώς ο Μητσοτάκης έδειξε στους συνομιλητές του ότι θα την ακολουθήσει- πιεζόμενος προφανώς. Την επομένη άρχισαν οι προβοκάτσιες.
Στα Σκόπια διακινήθηκε η πληροφορία ότι υπάρχει στο τραπέζι η ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν». Ο Τσίπρας αντέδρασε αμέσως. Τηλεφώνησε στον Μητσοτάκη πριν από όλους – ακόμη και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας- και του εξήγησε ότι πρόκειται για ιδέα που προέρχεται από τους Σκοπιανούς και ο ίδιος ούτε την αποδέχεται ούτε τη συζήτησε, αποκομίζοντας, όπως λέγεται, την εντύπωση ότι έγινε κατανοητός.
Έσπευσε πάντως να ενημερώσει τη Βουλή για την επικοινωνία του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος παραδόξως ούτε την ανέφερε στην ομιλία του, ούτε καν αναφέρθηκε στο Σκοπιανό. Όπως ήταν αναμενόμενο τις επόμενες μέρες φάνηκε ότι το θέμα του «Ίλιντεν» δεν υπάρχει για την ελληνική πλευρά.
Και τότε έπιασαν δουλειά οι συνήθεις ύποπτοι. Το προβάλλουν όχι απλώς ως υπαρκτό, αλλά εμφανίζουν και τον Τσίπρα σχεδόν να έχει βάλει την υπογραφή του. Επικαλούμενοι είτε ανοησίες ορισμένων φιλοκυβερνητικών εφημερίδων που αποσύρθηκαν, είτε -το χειρότερο- διαρροες από τον… Μητσοτάκη, όπως αφήνουν να εννοηθεί. Σα να λένε ότι… δεν κατάλαβε, ή ότι διακινεί ότι ειπώθηκε στη συγκεκριμένη συνομιλία. Τι άλλο από προβοκάτσια είναι αυτό;
Με στόχο τον Πρωθυπουργό; Όχι. Τον πρόεδρο της ΝΔ. Όσοι έχουν διακρίνει ότι διαμορφώνεται πεδίο σύγκλισης Τσίπρα- Μητσοτάκη για λύση με άξονα την εθνική γραμμή, παραμένουν στο δόγμα «καμία συζήτηση με τους Συριζαίους» και προσπαθούν να πυρπολήσουν αυτό το πεδίο. Θέλουν να τόν αποτρέψουν.
Οι Σαμαρικοί έχουν εκστρατεύσει εναντίον του προέδρου της ΝΔ για το «διακομματικό ξεπούλημα της Μακεδονίας». Ο Βορίδης αναλαμβάνει να προεξοφλήσει ότι η ΝΔ «δεν θα ψηφίσει καμία λύση». Η Βούλτεψη ότι » δεν δεσμεύει τη ΝΔ μια κακή λύση».
Ένας …υπάλληλος του Μητσοτάκη – ο Τάκης Θεοδωρικάκος -αναγγέλλει ότι στην ψηφοφορία «ασφαλώς»θα υπάρχει… κομματική πειθαρχία. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι οικείοι αναλυτές. Πρόκειται για προνουντσιαμέντο κατά του Μητσοτάκη, που δεν έχει μιλήσει ακόμη γι’ αυτό το θέμα.
Τον ωθούν σε αναδίπλωση στη παλιά αρνητική θέση του για να συντηρήσουν τη μισαλλοδοξία της ΝΔ. Ποιος μπορεί να υποκινεί τέτοιου είδους επιχειρήσεις κάνει νιάου στα κεραμίδια.