Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Να τελειώνει η νεοφιλελεύθερη πλάκα με τις καθαρίστριες


Δεν μπορεί ο κάθε Κυριάκος Μητσοτάκης να απολύει κόσμο, υπογράφοντας συμβάσεις με εργολάβους χωρίς να καταθέτει μελέτη με δημοσιονομικό όφελος. Τελεία και παύλα
του Πέτρου Κατσάκου
Το Δημόσιο δεν θα έπρεπε να έχει καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες που θα μπορούσαν να δοθούν στον ιδιωτικό τομέα” είχε πει πριν από δύο-τρεις μήνες ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όχι, αυτά δεν τα είπε σε κάποια από τις γνωστές κινηματογραφικά στημένες ομιλίες του σε αγρότες, ψαράδες και κτηνοτρόφους, όπου το ακροατήριο κάθεται σε μπάλες από σανό ή ψαροκασέλες. Αυτά τα είχε πει στο φυσικό του περιβάλλον ο αρχηγός της Ν.Δ., εκεί που αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Τα είχε πει ενώπιον του Συλλόγου Βιομηχάνων, καταθέτοντας για μια ακόμη φορά τα πολιτικά του διαπιστευτήρια. Ακραίος αντικρατιστής, σε βαθμό αναλγησίας, και πιστός υπηρέτης του επιχειρηματικού κόσμου στον οποίο υποσχέθηκε, άμα τη επιστροφή του στην εξουσία, να παραχωρήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας του ευρύτερου δημόσιου τομέα στο σύνολό του με τη γνωστή και προσφιλή πρακτική των απολύσεων. Όπως την εποχή της μαζικής σφαγής των τελευταίων καθαριστριών που είχαν απομείνει στο Δημόσιο. Αυτών του υπουργείου Οικονομικών. Αυτών των ηρωικών γυναικών που με το πείσμα και τη μαχητικότητά τους σημάδεψαν τον αντιμνημονιακό αγώνα και μόλις προχθές δικαιώθηκαν οριστικά και από την ελληνική Δικαιοσύνη.
Η απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία κρίθηκε παράνομη η απόλυση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που είχε αποφασίσει η κυβέρνηση Σαμαρά, δικαιώνει τον πολύχρονο αγώνα τους” ήταν το σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ για μια δικαστική απόφαση που πέρασε στα ψιλά όχι γιατί αυτές οι γυναίκες έχουν επιστρέψει από το καλοκαίρι του 2015 στην εργασία τους, κι ουδείς λόγος να ασχοληθούμε με την απόφαση του Αρείου Πάγου, αλλά επειδή βάζει φρένο στη νεοφιλελεύθερη απάτη του φθηνότερου ιδιωτικού τομέα, και δεν μπορεί ο κάθε Κυριάκος Μητσοτάκης να απολύει κόσμο, υπογράφοντας συμβάσεις με εργολάβους χωρίς να καταθέτει μελέτη με δημοσιονομικό όφελος. Τελεία και παύλα.
Δεν μπορεί κανένας διοικητής δημόσιου νοσοκομείου, για παράδειγμα, να σκίζει συμβάσεις ανθρώπων του μεροκάματου και να μοιράζει δουλειές και συμβόλαια σε ιδιώτες, αυξάνοντας κατακόρυφα το κόστος λειτουργίας και να το παίζει και εκσυγχρονιστής. Δεν γίνεται να πατάνε πάνω σε απολύσεις και να θησαυρίζουν οι κολλητοί της εργολαβίας και της αρπαχτής, και οι Μητσοτάκηδες να μας πουλάνε ιστορίες για το πανάκριβο Δημόσιο. Αυτές τις ιστορίες τις τελείωσε προχτές ο Άρειος Πάγος που έπειτα από καιρό μάς εξέπληξε ευχάριστα με την απόφασή του.
αυγή

Μπογδανισμός, πορτοσαλτισμός, πρετεντερισμός



Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου
 
Απειλούν με αντάρτικο, εμφανίζονται αδικημένοι, λένε ότι το κράτος τούς χρωστάει. Για ποιο πράγμα; Μα προφανώς για την προσφορά τους στον τόπο. Για τον υποδειγματικό σεβασμό των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Για τη συμβολή τους στην εθνική οικονομία μέσω των απίστευτων ποσών που έχουν καταβάλει για τη χρήση του δημόσιου αγαθού των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Για την ευλαβική τήρηση της εργατικής νομοθεσίας όλα τα χρόνια της λειτουργίας των «μαγαζιών τους». Για τις υψηλότατες εργοδοτικές εισφορές που πλήρωναν επί δεκαετίες.
Για την ανεκτίμητη συνεισφορά τους στην άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου.. του ελληνικού λαού. Για την ολόψυχη στήριξη των πάσης φύσεως κυβερνήσεων που πέρασαν από το πολιτικό σκηνικό (πάντα με το αζημίωτο).
Φυσικά ο λόγος για τους περίφημους καναλάρχες - εργολάβους - (κατά Καραμανλή) νταβατζήδες. Δεινόσαυρους, παλαιούς, νεότερους και απόλυτα νεόκοπους, οι οποίοι διεκδικούν το απόλυτο δικαίωμά τους για παραχάραξη, αλλοίωση και απόκρυψη της αλήθειας.
Το αναφαίρετο δικαίωμά τους να κοπρίζουν ελεύθερα τον τηλεοπτικό αέρα και στο λίπασμα της κοπριάς να μεγαλώνουν τα άνθη του κακού: συντηρητισμός, θρησκοληψία, εθνικισμός, κοινωνικός αυτοματισμός και στο τέλος φασισμός.
Μπογδανισμός, πορτοσαλτισμός, πρετεντερισμός: ένας αστερισμός στο συστημικό στερέωμα που επιμένει ότι η Γη είναι επίπεδη, το Σύμπαν πεπερασμένο και οι επιλογές περιορίζονται σε μία: υποταγή στα κελεύσματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων εταιρειών.
Οι μιντιακοί όμιλοι αλλάζουν χέρια εν ριπή οφθαλμού, με διαδικασίες Χουντίνι, ώστε όλοι οι υποψήφιοι «επενδυτές» να παίρνουν «μαγαζιά» απαλλαγμένα από χρέη και ανεπιθύμητους εργαζόμενους. Το όραμα της επιχειρηματικότητας, φιλοτεχνημένο με κάρβουνο.
Κάρβουνο τα δικαιώματα, κάρβουνο η δημόσια περιουσία, κάρβουνο οι ζωές των ανθρώπων. Διαμάντι όμως η ζωή των καναλαρχών και της μιντιακής Αυλής τους. Διαμάντι κρυμμένο σε εξωχώριες, σε φορολογικούς παραδείσους και σκοτεινές θυρίδες.
Εχουμε όντως την τηλεόραση που μας αξίζει; Εκπομπές καρακατσουλιό, ειδήσεις λογοκριμένες και μαγειρεμένες, σκυλοπόπ κουλτούρα και γενικευμένη δηθενιά. Καλλιτεχνικά έργα σπουδαίων δημιουργών κακοποιημένα και βιασμένα από εκατοντάδες «διαφημιστικά μηνύματα» και «τοποθέτηση προϊόντων». Μια τηλεόραση στην οποία ο άνθρωπος είναι τελικά το προϊόν για αγοραπωλησία.
Ενα τηλεοπτικό τοπίο που βουλιάζει στη μιζέρια, στην επανάληψη, στη ρουτίνα και στην κατάθλιψη. Και στο ενδιάμεσο ο πολιτισμός των πάσης φύσεως τηλεπαιχνιδιών, στα οποία ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα αυτοεξευτελιστεί. Ο πραγματικός νικητής του Survivor είναι τελικά ο τηλεθεατής, εάν μπορέσει να βγει αλώβητος από το βασίλειο της μικρότητας, της σκοπιμότητας και της βλακείας.
Οι δημιουργοί αυτού του βασιλείου κουνάνε σήμερα το δάχτυλο στην κοινωνία και ζητούν να τους επιδοτήσουμε εκ νέου για την κοινωνική τους προσφορά. Να τους δώσουμε την άδεια να συνεχίσουν το εκπολιτιστικό τους έργο. Να αποβλακώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο. Εφοπλιστές, εργολάβοι, επενδυτές, πετρελαιάδες, ασφαλιστές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις σχηματίζουν το νέο μέτωπο της αντίστασης.
Συγκροτούν τον νέο κοινωνικό συνασπισμό που θα μας οδηγήσει σ’ ένα φωτεινότερο μέλλον. Με πλουραλιστική και πραγματική ενημέρωση, προς όφελος του λαού και του τόπου. Με άνθηση του πολιτισμού και της λαϊκής δημιουργίας. Με αυτοδιαχείριση και εργατικό έλεγχο.

Πώς είπατε; Αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο;

 efsyn.gr

Kαι αν ο Πολάκης έλεγε «μαλάκα» τον Μητσοτάκη;


Ενας πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης επί ΠΑΣΟΚ και  σήμερα υπέρμαχος της συμπόρευσης με τη ΝΔ, ο Θόδωρος Πάγκαλος αποκάλεσε «μαλάκα» και «τσογλάνι» τον Πρωθυπουργό. Για τα ΜΜΕ και τα κόμματα προφανώς ήταν κάτι ασήμαντο και έτσι σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε.
Τι θα είχε​​ γίνει ​όμως ​αν  κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ή ένας υπουργός είχε αποκαλέσει «μαλάκα» και «τσογλάνι» τον Κ. Μητσοτάκη; Προφανώς θα είχε συγκλονιστεί όλη η χώρα, η ΝΔ θα ζητούσε την παραίτησή του, σοκαρισμένοι βουλευτές θα γέμιζαν τα δελτία ειδήσεων με υστερικές φωνές για τη χυδαιότητα του υπουργού ενώ από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ, ο Άρης Πορτοσάλτε (αυτός που πήρε συνέντευξη από τον Θ. Πάγκαλο !) θα έβγαζε πύρινους λόγους για τους «άπλυτους και υβριστές» που κυβερνούν τη χώρα.
Ασφαλώς από την σημερινή ηγεσία της ΝΔ, που έχει πλέον κάνει κανόνα ότι ο σκοπός (και ο Πάγκαλος) αγιάζουν τα μέσα δεν θα περίμενε κανείς να αντιδράσει. Αλλά το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το «πολιτισμένο  » Ποτάμι και τα ΜΜΕ γιατί σιωπούν; 
tvxs

Ο «πατριωτισμός» των υαινοειδών



Με ψευδώνυμο ισοδύναμο της ανωνυμίας υπογράφει το «σχόλιό» του το υαινοειδές
του Παντελή Μπουκάλα
Δυο παιδιά, δυο παλικαράκια, πέθαναν. Δεκαεννιά χρονών το μεγάλο, δεκαπέντε το μικρότερο. Φιλαράκια. Βρέθηκαν μέσα σε αρδευτικό κανάλι στη γέφυρα Αιγείρου της Κομοτηνής. Είχαν πάει σε γάμο με το μοτοποδήλατο του μεγάλου και επέστρεφαν. Μα δεν θα φτάσουν ποτέ στο σπίτι τους. Ηταν μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας. Στον άλλον κόσμο αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Στον παρόντα κόσμο έχει τη σημασία που του αποδίδουν οι αντιλήψεις του καθενός. Βέβαιο μπορούμε να θεωρούμε, πάντως, ότι υπερβαίνουν αρκετά το ποσοστό της «Χ.Α.» όσοι φρονούν ότι δεν είναι Ελληνάκια τα Ελληνάκια, τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης δηλαδή, που εδώ γεννιούνται, εδώ πάνε σχολείο, εδώ πάνε και φαντάροι (έστω και σαν τυφεκιοφόροι άνευ τυφεκίου συνήθως, μια και η πολιτεία συνήθισε να μην τα εμπιστεύεται), εδώ ψηφίζουν.
Στο πρωινό διαδικτυακό ξεφύλλισμα των εφημερίδων βρέθηκα να διαβάζω την είδηση στην ηλεκτρονική σελίδα κυριακάτικου φύλλου με υψηλές πωλήσεις, το οποίο έχει διακριθεί στον υπέρ σωβινισμού αγώνα, ακόμα και στη χρυσαυγίτικη εκδοχή του. Το ποιόν του εντύπου εξηγεί εν μέρει και το περιεχόμενο ενός από τα «σχόλια αναγνωστών» κάτω από την είδηση. Και λέω εν μέρει επειδή νεοφασίστες και ρατσιστές «σχολιαστές», πάντα ανώνυμους ή ψευδώνυμους, συναντάς σχεδόν παντού, κι αυτό δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό γνώρισμα. Τι έσπευσε να πει ο λαμπρός συνέλληνας, και χριστιανός ορθόδοξος κατά πάσαν πιθανότητα, πριν ακόμα ταφούν τα παιδιά; Ιδού, χωρίς καμία διορθωτική παρέμβαση στον τονισμό ή τη στίξη, για να μη θιγεί το «αυθόρμητο»: «οι τουρκοφωνοι ισλαμιστες, να πανε στην τουρκιά να μεινουνε, εκει δεν εχουν τροχαια!;» Και να πούμε ότι ντρεπόμαστε για λογαριασμό του, ή ότι ελάχιστοι στον τόπο μας συμμερίζονται τη βαρβαρότητά του, η ύβρις δεν αναιρείται.
Με ψευδώνυμο ισοδύναμο της ανωνυμίας υπογράφει το «σχόλιό» του το υαινοειδές, και μάλιστα με ψευδώνυμο που παραπέμπει εμμέσως στον Μεγαλέξανδρο. Να θέλει άραγε να κρυφτεί ακόμα κι αυτός από την ίδια του τη χυδαιότητα, από τον ίδιο τον ανθρωποφαγικό «πατριωτισμό» του; Δεν το βλέπω πιθανό. Σίγουρο είναι, αντίθετα, πως οι πιο στενοί της παρέας του, με τους οποίους και θα συζητάει όλο καμάρι τα κατορθώματά του, θα ξέρουν με ποιο ψευδώνυμο δρα στο Ιντερνετ, σκορπίζοντας χολή και μίσος. Ο ίδιος θα πιστεύει, βέβαια, ότι έχουν γαλανόλευκα χρώματα τα «σχόλιά» του. Αλλά είναι μαύρα, κατάμαυρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…



Όταν ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων δίνει μαθήματα κουτοπονηριάς

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Ας την αφήσουμε στην άκρη παρακαλώ την ουσία του νόμου Γαβρόγλου. Άλλοι συμφωνούν, άλλοι διαφωνούν, αυτή είναι η ζωή δεν θα αρχίσουμε τώρα το ψαλτήρι. Ούτε σκοπεύω εγώ να σας βάλω μυαλό και να σας υποδείξω ότι δεν ξέρετε τι σας γίνεται, είτε τον γουστάρετε το νόμο είτε τον απεχθάνεστε. Δόξα τω Θεώ δημοκρατία έχουμε (όσο κι αν διαφωνούν επ’ αυτού οι εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη!) και μπορούμε να συζητάμε μέχρι τελική πτώσεως για όλα. Ή μάλλον, όχι για όλα. Υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν σηκώνουν κουβέντα. Όπως η ανακοίνωση του Συνδέσμου Ιδιωτικών Σχολείων για τα παιδιά με αναπηρίες..
Για όλο το νόμο ήταν δηλαδή το ραπόρτο, αλλά εκεί που αναφερόταν στα παιδιά με αναπηρίες έδινε πραγματικό ρεσιτάλ. Απολαύστε υπεύθυνα:
«Τέλος, σε όλη αυτήν την σοβιετικού τύπου νομοθέτηση δεν μπορούσε να λείψει και η απαραίτητη επίδειξη ανθρωπισμού. Στην παρ. 2 του ίδιου άρθρου 71 προβλέπεται ότι "στα ιδιωτικά σχολεία δύνανται να εγγράφονται και να φοιτούν μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, με τους ίδιους όρους, προϋποθέσεις και προσαρμογές που ισχύουν για τα δημόσια σχολεία[...]" και ότι "απαγορεύεται η άρνηση εγγραφής μαθητών εξ αιτίας της αναπηρίας ή των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών τους».
Τι ήταν να το γράψουν; Έπεσε επάνω τους να τους φάει η μισή Ελλάδα, συμπεριλαμβανόμενης της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, που άστραψε και βρόντηξε. Αναφέρθηκε μάλιστα στην ανακοίνωσή της σε «απαράδεκτο, αντικοινωνικό και ρατσιστικό λόγο που προάγει τη διάκριση» και σημειώνοντας ότι «η δήλωση αυτή καταδεικνύει μόνο τα τεράστια ελλείμματα που έχει ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων στον τομέα σεβασμού των ανθρωπίνων και συνταγματικών δικαιωμάτων».
Και φυσικά απάντησε ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων με μια ανακοίνωση μνημείο εξυπνακισμού. Όπου ανέφερε ότι όλα τα ιδιωτικά σχολεία πρέπει να έχουν προσβασιμότητα και υποδομές ΑμΕΑ, καθώς και ότι είναι προσηλωμένα στην άρση κάθε κοινωνικού αποκλεισμού. Μάλιστα, όπως το διαβάσατε: «προσηλωμένα». Όχι «υποχρεωμένα», όχι καθόλου, αλλά «προσηλωμένα». Σαν να λέμε έχουμε καλοριφέρ στο σπίτι, αλλά δεν έχουμε θέρμανση. Σαν να λέμε έχουμε ερκοντίσο αλλά δεν το βάζουμε μπρος. Σαν να λέμε έχουμε θερμοσίφωνα, αλλά κάνουμε μπάνιο με κρύο νερό. Κι ύστερα σου φταίει η «σοβιετία» φιλαράκι κι αυτός ο κομισάριος ο Γαβρόγλου. Δεν σου φταίει η κουτοπονηριά σου και η απόλυτη «προσήλωσή» σου στην κονόμα…

Υ.Γ. 1: Αυτές τις μέρες η Εθνική Ανδρών Μπάσκετ με Αναπηρικό Αμαξίδιο αγωνίζεται στο Μπρνο, διεκδικώντας την άνοδό της από την C Division. Για την ιστορία καταθέτω τα ονόματα των παικτών και υποκλίνομαι στο κουράγιο τους:
Έλντον Γκοτζαράι, Γιώργος Αδαμαντόπουλος, Γιώργος Μυρωνάκης, Ατνάν Χαμαντί, Έρι Ράσα, Γιώργος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Βάσσης, Παναγιώτης Φιλιππου, Παναγιώτης Κοντογιάννης, Παναγιώτης Κότσαρης, Περικλής Τσαπανίδης, Τζίμη Ντομγκιόνι. Προπονητής ο Σεραφείμ Ζώτος.

Υ.Γ. 2: Κι ένα μπράβο στην ΕΡΤ3 που μετέδωσε ζωντανά αγώνα προετοιμασίας της Εθνικής. Να πιάσει επιτέλους τόπο κι αυτό το καταραμένο το τέλος!

Υ.Γ. 3: Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα “Live Sport» που κάλυψε εκτενώς τις δραστηριότητες της Εθνικής Μπάσκετ με Αναπηρικό Αμαξίδιο.

newpost.gr

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Οι απρεπείς βηματοδότες των fake news



Μπορούν να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους;

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», δήλωσε απηυδισμένη η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγα Γεροβασίλη. Και επεσήμανε την ανάγκη «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…». 

Η κ. Γεροβασίλη είναι μια σοβαρή, συγκροτημένη, γλυκιά, μετριοπαθής πολιτικός – πράγμα εξαιρετικά δυσεύρετο στις τάξεις της κυβέρνησης, ωστόσο η συγκεκριμένη αντίδρασή της στην συγκεκριμένη δημοσιογραφική απρέπεια του «Βηματοδότη», εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των πραγμάτων στην περιοχή των ΜΜΕ. Κι ας ευδοκίμησε, το προηγούμενο διάστημα σε μια θέση άμεσης συνάφειας με τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία… 

Να πούμε εδώ, ότι η απρέπεια του «Βηματοδότη», (και κάθε στήλης παραπολιτικών ειδήσεων και σχολίων) είναι απρέπεια εκ’ γενετής. Το δε μέγεθός της επαφίεται στη συνείδηση του δημοσιογράφου – συγγραφέα της, καθώς και στο ήθος του εκδότη – εργοδότη του... 

Ο εν λόγω «Βηματοδότης», που έκανε την εν λόγω απρέπεια προς την κ. Γεροβασίλη και την κυβέρνηση, (έγραψε ότι η υπουργός «θα χορηγήσει επίδομα… σφραγίδας στους δημοσίους υπαλλήλους» και ότι «το επίδομα θα είναι ύψους 50 ευρώ και θα χορηγείται σε μηνιαία βάση») είναι τόσο παλαιός, τόσο ασυνείδητος και τόσο απρεπής, όσο και η στρατηγική της δημοσιογραφικής προβοκάτσιας (παραπληροφόρηση, αποπληροφόρηση κλπ, κλπ.) που στη σύγχρονη διεθνοποιημένη εκδοχή της ονομάζεται «fake news». 

 Άγνοια ή παράβλεψη 

Σκέφτομαι αν έχει νόημα να σταθώ στον συγκεκριμένο «Βηματοδότη», τον δημοσιογράφο πίσω του δηλαδή, αυτόν που διαχειρίζεται σήμερα τη συγκεκριμένη ιστορική στήλη του Βήματος και έγραψε το συγκεκριμένο fake news για την κ. Γεροβασίλη και το υπουργείο της, αλλά νομίζω πως όχι. Θα πω μόνο ότι είναι ένα πραγματικό ορφανό του Ψυχάρη, από τα πλέον μακροβιότερα κι απ’ τα πιο αξιολύπητα. Κι ότι το δημοσιογραφικό του επίπεδο απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο των προηγούμενων συγγραφέων της συγκεκριμένης στήλης: όσο απέχει ένας χασάπης από έναν νευροχειρουργό. Και ότι μόνο ως προς το δημοσιογραφικό ήθος τους ξεπερνά. Με την… κακή έννοια, φυσικά… 

Λοιπόν, λέγαμε ότι η δήλωση της κ. Γεροβασίλη για την απρέπεια του «Βηματοδότη» εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των δημοσιογραφικών πραγμάτων. Λέει , ας πούμε, ότι «το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που (…) συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», σαν να αγνοεί ότι αυτή είναι μια συνήθης τακτική στο πλαίσιο της στρατηγικής των fake news – σχετική και με πασίγνωστο αξίωμα του Γκέμπελς. Αλλά μπορεί και όχι, αφού εκείνο το «θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα» μέσα στη φράση της, σημαίνει ότι μπορεί να γνωρίζει και την στρατηγική των fake news, και το αξίωμα του Γκέέμπελς. Ωστόσο, η επισήμανση της ανάγκης «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…», σημαίνει άγνοια της σημερινής κατάντιας των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. Ή παράβλεψη… 

Fake news… πρωτοπορεία 

Το έχω ξαναγράψει. Το 70% των «ειδήσεων» που παρακολουθούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites, είναι fake news με βασικό στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής. 

«Το Star έχασε το survivor και ζητά αποζημίωση 32εκ.€. Να απευθυνθεί στο ταμείο απόρων, παρανόμων καναλαρχών & αποτυχημένων μάνατζερ», σχολίαζε προ ημερών (στο twitter) ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς, απαντώντας λαϊκά, έξω απ’ τα δόντια, στον ακραίο παραλογισμό του καναλιού. Αλλά δεν είναι το κανάλι, δεν είναι «το Star». Ο… άπορος και παράνομος καναλάρχης που ζητάει τα ρέστα απ’ το δημόσιο είναι ο δισεκατομμυριούχος κύριος Βαρδινογιάννης. Και είναι ο ίδιος, και ο ζάμπλουτος Μπόμπολας, και ο πάμπλουτος Ψυχάρης, και οι άλλοι πλούσιοι – μισοκακόμοιροι εκδότες και καναλάρχες, που οδήγησαν βίαια τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, στην εποχή της ακραίας ανασφάλειας, των απολύσεων, της μαύρης εργασίας, των κακοπληρωμένων και απλήρωτων δεδουλευμένων. Στην καταναγκαστική ομηρία των fake news. Τι λέτε; Μπορούν «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους», όπως τους παροτρύνει η κ. Γεροβασίλη;


restaro

Με τη σφραγίδα στην πλάτη

Αφού είχε σκάσει η μπομπάρδα, πιάστηκαν με τη σφραγίδα στην πλάτη και έτρεχαν να τα μαζέψουν οι βηματοδότες, οι φωτοδότες, οι ζωοδότες και οι αιμοδότες της συμφωνίας αλήθειας. Αλλά γιατί να το βασανίζουν τόσο εκεί στον ΣΚΑΪ; Φυσικά και έγινε
του Θανάση Καρτερού
Είναι φακ -έτσι το είπε- νιούζ, ή μήπως πιάστηκαν λίγο στα πράσα; Γιατί από αυτή την κυβέρνηση όλα πρέπει να τα περιμένουμε. Σ’ αυτή τη δημόσια και εμβριθή... αναρώτηση προέβη ο επί της αντικειμενικότητας Άρης Πορτοσάλτε στον επί της δημοσιο-γραφικότητας ΣΚΑΪ. Κι από 'κει που ο δύσμοιρος εκπομπάρχης ονόματι Σπύρος Μάλλης, (ανεψιός του Μιχάλη Μάλλη, για να μαθαίνετε και λίγο Ιστορία, που έμεινε είκοσι χρόνια φυλακή, λόγω κάποιων φακ νιούζ στο κατηγορητήριο άλλων εποχών), είχε αποφανθεί εισηγητικά ότι είναι ψέμα, αλλά πρέπει να το πούμε, δήλωσε κι αυτός προβληματισμένος. Μήπως έγινε τελικά;
Κι αυτά, αφού είχε σκάσει η μπομπάρδα, πιάστηκαν με τη σφραγίδα στην πλάτη και έτρεχαν να τα μαζέψουν οι βηματοδότες, οι φωτοδότες, οι ζωοδότες και οι αιμοδότες της συμφωνίας αλήθειας. Αλλά γιατί να το βασανίζουν τόσο εκεί στον ΣΚΑΪ; Φυσικά και έγινε. Εδώ έγινε οικονομική χρεοκοπία, τέταρτο Μνημόνιο, συνενοχή του Τσίπρα στην απόπειρα κατά του Παπαδήμου, εκπολιτισμός της Χρυσής Αυγής, εκατό δισ. κόστος της διαπραγμάτευσης του 2015, ωμές, αλλά και ψημένες, επεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, υπονόμευση της Δημοκρατίας, σεισμοί, λιμοί, και καταποντισμοί. Ακόμα και καταδίωξη του Παναθηναϊκού. Και ψειρίζουν τώρα μια σφραγίδα;
Αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον ο ΣΚΑΪ έσωσε την τιμή της δημοσιογραφίας, έστω και με μια εμβληματική αναρώτηση. Όλοι οι άλλοι την έκαναν γαργάρα, την κατέβασαν από τα έγκυρα σάιτ τους την ωραία ιστορία. Δεν επέμειναν, δυστυχώς. Ούτε καν αναρωτήθηκαν. Έδειξαν απαράδεκτη ανοχή στην Αριστερά, για μια σφραγίδα. Διότι, τι θα πει ψεύτικη είδηση; Όταν έχεις μια κυβέρνηση από την οποία όλα να τα περιμένεις, γιατί να μην έχεις και μια ενημέρωση από την οποία σου έρχεται από 'κει που δεν το περιμένεις; Ακόμα και από τα κουάξ-κουάξ ενός σάιτ, που δηλώνει ευθαρσώς βατράχι της παραπληροφόρησης;
Γι’ αυτό προτείνω η ΕΣΗΕΑ να καλέσει τους δημοσιογράφους που έσπευσαν με ένα μπαμ να κατεβάσουν από το έγκυρα σάιτ τους το ρεπορτάζ, αλλά και τους σοβαρούς αρχισυντάκτες, διαχειριστές, και εκδότες και να τους επιπλήξει. Να καλέσει χωριστά και την dream team του ΣΚΑΪ και να τιμήσει τους συντελεστές της, παρουσία του Άδωνι φυσικά. Γιατί ήταν οι μόνοι που έδωσαν στους πεινώντες την αλήθεια τροφή. Έστω πράσα...
αυγή

Κράτος δικαίου ή κράτος δικαστών;



Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι θεμελιώδης όρος σε κάθε σύγχρονη δημοκρατία.
 της Αννέτας Καββαδία
Ποιοι είναι, όμως, αυτοί που επιχειρούν σήμερα να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα θεσμικής κρίσης, κάνοντας λόγο για παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη; Και από πού αντλούν αυτό το δικαίωμα; (κάποιοι, θα το ονόμαζαν και θράσος..) Γιατί, αυτό που μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας είναι η σύμπηξη ενός τριγώνου ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν με κάθε μέσο την παλινόρθωσή τους στην εξουσία (την οποία τους στέρησε ο λαός με την ψήφο του), διαπλεκόμενα ΜΜΕ (κάποιοι ιδιοκτήτες των οποίων έχουν, μάλιστα, ανοικτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη) και, δυστυχώς, ορισμένων μελών του ίδιου του δικαστικού σώματος εκφραζόμενων μέσω μη θεσμικών τρόπων. Μέσα σε αυτό το τρίγωνο (ίσως, τελικά, εκείνο το παλαιότερο τρίγωνο της διαπλοκής για το οποίο έκανε και κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ,  να ήταν…τετράγωνο), συντηρείται και ανατροφοδοτείται η παραφιλολογία περί, δήθεν, παρεμβάσεων.
Αμφιβάλλει, όμως, κανείς ότι στη χώρα έχουν συσσωρευθεί παθογένειες δεκαετιών, η αντιμετώπιση των οποίων καθίσταται σήμερα περισσότερο επιτακτική παρά ποτέ; Το αντιλαμβάνεται αυτό η δικαιοσύνη ή τείνει, άραγε, να γίνει μέρος του τείχους προστασίας που επιχειρεί να χτίσει – γύρω από τον εαυτό του –  το διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας του παλαιού καθεστώτος;  Έχουν κάποιοι την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ποιοι θέλουν τη δικαιοσύνη υποχείριό τους, όσο βροντωδώς κι αν κόπτονται για την ανεξαρτησία της; Νομίζουν ότι η κριτική στις αποφάσεις της δικαιοσύνης δεν είναι μια καθημερινή πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία ή ότι δεν έχει εμπεδωθεί η ανάγκη εξυγίανσης και αυτού του ίδιου του θεσμού (της δικαιοσύνης); Είναι η κριτική από κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές που, δήθεν, πληγώνει το κύρος της δικαιοσύνης, ή μήπως κάποιοι λειτουργοί της που δεν αίρονται στο ύψος των περιστάσεων; Συνιστά παρέμβαση στη δικαιοσύνη η διατύπωση γνώμης για δικαστικές αποφάσεις – η οποία σε τελική ανάλυση δεν είναι μόνο συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα αλλά και θεσμική υποχρέωση των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού;
Και πώς είναι δυνατόν να μην ασκήσει κανείς δριμύτατη κριτική σε μια σειρά αποφάσεων τόσο εξόφθαλμα αντίθετων με το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Ας σταχυολογήσουμε μόνο μερικά κραυγαλέα παραδείγματα: οι αποφάσεις που έκριναν όλα τα μέτρα των μνημονίων του 2010 και του 2012 συνταγματικά, αναγνωρίζοντας την ιδιότυπη κατάσταση επιτροπείας και περιορισμένης κυριαρχίας της χώρας, εξαιρώντας όμως τα μέτρα που περιόριζαν τις απολαβές των ίδιων των δικαστών· ο πρωτοφανής μη εντοπισμός προβλήματος συνταγματικότητας στο «μαύρο» στην ΕΡΤ (ενώ, όλως τυχαίως, τρία χρόνια μετά, η προσπάθεια ρύθμισης του άναρχου ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού τοπίου έπεσε πάνω σε δικαστικό φράγμα)· η απόφαση για την υπόθεση της Μανωλάδας, για την οποία η Ελλάδα βρέθηκε ταπεινωτικά κατηγορούμενη και καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων· πιο πρόσφατα, η απόφαση που καταδίκασε την Ηριάννα σε 13 χρόνια κάθειρξης, με ανεπαρκή στοιχεία, καθώς και η απόφαση που απέρριψε το αίτημα αποφυλάκισής της· οι αποφάσεις που έκριναν πως η μακροχρόνια μη καταβολή του μισθού  δεν συνιστά απαραίτητα βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας ή ότι η επίσχεση εργασίας μπορεί ακόμα και να θεωρηθεί ως επίδειξη βούλησης του εργαζόμενου να παραιτηθεί από την εργασία του. Και όλα αυτά, όταν είναι κοινός τόπος η ευνοϊκή ποινική μεταχείριση που συχνά επιφυλάσσεται σε όσους ισχυρούς έχουν τις απαραίτητες «προσβάσεις».
Κράτος δικαίου δεν σημαίνει κράτος δικαστών. Αντιθέτως, κράτος δικαίου είναι η αρχή σύμφωνα με την οποία όλες οι κρατικές εξουσίες, της δικαστικής συμπεριλαμβανομένης, δεν ασκούνται αυθαίρετα αλλά όπως ορίζει ο νόμος. Οι δικαστικές αποφάσεις είναι, σε κάθε περίπτωση, εφαρμοστέες. Δεν είναι όμως, επ’ουδενί, «ιερά» κείμενα εκτός κριτικής. Όταν, λοιπόν, κάποιοι δικαστές αποφασίζουν να κατέβουν από την έδρα τους και να εμπλακούν σε πολιτικές αντιπαραθέσεις – με προφανές, μάλιστα, πρόσημο υπέρ συγκεκριμένων πολιτικών παρατάξεων ή/και οικονομικών συμφερόντων – ας είναι έτοιμοι να δεχθούν τη σκληρή κριτική που πάει χέρι-χέρι με την πολιτική. Όταν το συνδικαλιστικό όργανο των δικαστικών, αφήνει να εννοηθεί ότι η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας δεν διαθέτει νομιμοποίηση ούτε καν για να ασκεί κριτική, ας είναι έτοιμο να απαντήσει και σε ερωτήματα όπως : ποια κυβέρνηση θα προτιμούσε εκείνο, αν διενεργεί τις δικές του δημοσκοπήσεις και αν στην επόμενη ανακοίνωσή του θα μας υποδείξει και τον καταλληλότερο πρωθυπουργό. Σε κάθε, δε, περίπτωση, ας αφήσει κατά μέρος τη φιλολογία περί διάκρισης των εξουσιών, όταν το ίδιο την παραβιάζει με τόσο χονδροειδή τρόπο. Αλλιώς, ας κατέλθει στον στίβο της πολιτικής για να διαπιστώσει πόση απήχηση έχει στην κοινωνία.
«Tα ράσα δεν κάνουν τον παπά», λέει μια λαϊκή παροιμία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η τήβεννος δεν κάνει τον δικαστή. Δεν είναι, δηλαδή, το αξίωμα που τιμά τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που τιμά το αξίωμα. Οι δικαστικές αποφάσεις, σε τελική ανάλυση, εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Οι ίδιοι οι νόμοι – που είναι οδοδείκτες για τις δικαστικές αποφάσεις – προϊόντος του χρόνου και αναλόγως του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης, υπόκεινται σε αλλαγές. Οι δικαστές είναι μεν θεράποντες της Θέμιδας, είναι όμως συγχρόνως και υπηρέτες του λαού, όπως κάθε δημόσιος λειτουργός σε μια δημοκρατία. Υπάρχουν, αναμφίβολα, χιλιάδες δικαστές που εργάζονται με ήθος και αξιοπρέπεια κάθε μέρα στα δικαστήρια της χώρας – συχνά σε αντίξοες συνθήκες – και που το αντιλαμβάνονται αυτό πλήρως, τιμώντας την αποστολή τους και το κύρος της δικαιοσύνης. Καλό θα ήταν να το αντιληφθεί και εκείνη η ισχυρή, σχετικά – και με τη μεγαλύτερη πρόσβαση στη δημοσιότητα – μερίδα των δικαστών στα «προνομιούχα» ανώτερα κλιμάκια της δικαιοσύνης που θεωρούν, ως μη όφειλαν, ότι είναι υπεράνω κριτικής – ενδεχομένως υπεράνω και του λαού. Κριτές του και όχι υπηρέτες του. Ξεχνούν, όμως, πως και οι κρίνοντες, κρίνονται.
πηγή: commonality.gr

Ο Πορτοσάλτε και τα φλαμίνγκο



Εσείς γνωρίζετε πού βρίσκεται η Μπρατισλάβα; Καλά, δεν είναι κακό και να μην το ξέρετε, ούτε θα είστε και οι μοναδικοί. Δεν το γνώριζαν ούτε οι συν-συζητητές του κ. Πορτοσάλτε, οπότε όταν τους είπε ότι απλώνεται στην Τσεχία, συμφώνησαν και οι δύο. «Διευθυντής είναι, βρε αδερφέ, κάτι παραπάνω ξέρει», στοιχηματίζω πως σκέφτηκαν.
Γράφει η Σταυρούλα Μαντζώρου 
Από την αρχή της συζήτησης-πασάλειμμα, διέκρινα πως ο στυλοβάτης του καναλιού είχε κάποια χωροταξική ανησυχία. Εντόπισε, δηλαδή, και χάρηκε που το πράσινο φανάρι στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής» ήταν τοποθετημένο στη δεξιά μεριά της σελίδας, διότι, όπως εξήγησε, επιτέλους η αριστερή εφημερίδα αναγνωρίζει ότι το άνοιγμα των δρόμων ανήκει στη Δεξιά.
Και καθώς περνούν γρήγορα από όλα τα θέματα οι συνομιλητές -Δικαιοσύνη, αγορές κ.λπ.- κάνουν μια μικρή στάση στο θέμα μεταπτυχιακού Τμήματος της Φιλοσοφικής Αθηνών.
Ο κ. Πορτοσάλτε θέλει να δέσει τα επιτόκια με τα κέρδη που αυτά τα τμήματα αποφέρουν στα δημόσια πανεπιστήμια, ορμώμενος από γράμμα μητέρας που το παιδί της σπούδαζε σε ανάλογο τμήμα Πανεπιστημίου στην Μπρατισλάβα.
«Ξέρετε πού είναι η Μπρατισλάβα· στην Τσεχία… Ξέρετε με τι επιτόκιο δανείζεται…». Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και η αρχισυνταξία τιτιβίζει στο αυτί της παρουσιάστριας ότι η πόλη αυτή είναι πρωτεύουσα της Σλοβακίας και δεν έχει σκοπό να μετακινηθεί. Αρα, τον διορθώνει.
Ο κ. Πορτοσάλτε όμως αυτό που θέλει να πει θα το πει ο κόσμος να χαλάσει: «Ε, ναι, αλλά η Τσεχία που είναι δίπλα, ξέρετε με τι επιτόκια δανείζεται;».
Οχι, δεν ξέρουμε αλλά μάθαμε, καταλάβαμε και θυμηθήκαμε το σύνθημα των ΠΑΟΚτσήδων: «Πάει δεν πάει…». Πάντως έχουν αρχίσει να με κουράζουν οι εμμονές [και] αυτού του κυρίου, τόσο όσο τα φλαμίνγκο που υπάρχουν παντού όπου γυρίσω το βλέμμα. Είναι που μοιάζει και λίγο μ’ αυτά τα ροζουλιά πτηνά –μύτη, λαιμός…
πηγή:efsyn.gr 

Οι Καναλάρχες στο κίνημα «δεν πληρώνω»


Η μεταπολίτευση υπήρξε σημείο καμπής για την είσοδο επιχειρηματιών και εργολάβων στα ΜΜΕ ενώ, με την χθεσινή αγορά του « Εθνους » και της«Ημερησίας » από τον Ιβάν Σαββίδη αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι παραδοσιακοί εκδότες από τα Media.
Νέοι καιροί, νέα ήθη. Η συμμαχία Μαρινάκη-Βαρδινογιάννη-Αλαφούζου  έχει προφανή στόχο την κυριαρχία στα ΜΜΕ αλλά και τον περιορισμό της επιρροής Σαββίδη. Η μάχη στο ποδόσφαιρο επεκτείνεται στα ΜΜΕ και την πολιτική, θυμίζοντας κάτι από Μπερλουσκόνι.
Ως προς τις τηλεοπτικές άδειες οι θέσεις των καναλαρχών δεν αποτελούν έκπληξη: Ουσιαστικά προσβλέπουν σε νέα καθυστέρηση, δηλαδή δωρεάν τηλεοπτικές άδειες και διατήρηση του μονοπωλίου που κατέχουν. Xαρακτηρίζουν «ταπεινωτικό» ότι συμμετείχαν σε ένα διαγωνισμό και ζητούν να μην εφαρμοστεί κανένας από τους νόμους που ψηφίστηκαν για τα ΜΜΕ, ίσως προεξοφλώντας και αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων.
Δεν είναι πρωτόγνωρα όσα ζητάνε καθώς είχαν δοθεί στην επιχειρηματική ελίτ το 1990. Η διαφορά είναι ότι το τότε δικομματικό σύστημα εξουσίας έχει καταρρεύσει και ο νέος «παίκτης» που κυβερνά αρνείται να παίξει με τους ίδιους όρους.
Η δε αντιπολίτευση, αφού θεοποίησε το «ανεξάρτητο» ΕΣΡ όσο κωλυσιεργούσε, είναι άγνωστο πως θα τοποθετηθεί τώρα που το ΕΣΡ καλείται να εφαρμόσει τους νόμους. Πάντως, τόσο οι μιντιάρχες όσο και η αντιπολίτευση, που σήμερα κόπτονται για τη Δικαιοσύνη, δικαιολογούσαν, αν δεν πανηγύριζαν, πέρυσι όταν «κάποιοι προπηλάκιζαν τον Πρόεδρο του ΣτΕ στο … Κολωνάκι».
tvxs

Ο κολεγιόπαις της αριστείας, του μεροκάματου και της επικοινωνίας



Οι θεωρητικοί της μαζικής κουλτούρας θα είχαν πολλά να πουν για το τι ακριβώς σημαίνει η χρήση του ψευδορεαλισμού και της τυποποίησης. Και πώς αυτή χαρακτηρίζει τον χρήστη.
της Κατέ Καζάντη
Τελικά, ποια ακριβώς αρχετυπική μορφή ήρωα θεωρεί πως προσεγγίζει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης, με τις θεατράλε εμφανίσεις του, αυτές όπου στήνεται, σκηνοθετείται, στήνει και σκηνοθετεί και τους πολίτες, χάριν της εικόνας του; Ο ήρωας, αλλά ο ήρωας ο λίγο πιο ίσος από τους άλλους ήρωες του κόσμου και της κοινωνίας τούτης, αυτός που κατέχει τη λύση στα παθήματά τους;
Το πράγμα - θέαμα παραπέμπει σε άλλες εποχές. Εκείνες της αφθονίας όπου οι πολιτικές δράσεις, ως παραπαίδια της κατανάλωσης, η οποία και κατείχε τη θέση της πραγματικής ζωής, ευνοούσαν τέτοιες εικαστικές, λαϊφστάιλ υπερβολές. Αλλά και σε άλλες, κατά πολύ χειρότερες, όταν η συσκότιση ερχόταν με σεναριακού τύπου προσεγγίσεις, όπου «χαρισματικοί» διάφοροι αυτοπροβάλλονταν ως σύμβολα αποφασιστικότητας και φρόνησης ταυτόχρονα.
Το στόρι, κι εδώ, προσφέρεται σε επεισόδια: ο Μητσοτάκης αγρότης, ο Μητσοτάκης οικολόγος, ο Μητσοτάκης ψαράς. Η γλώσσα του σώματος, στις δόξες της, παρουσιάζει τη χαρακτηριστική άνεση με την οποία ο κολεγιόπαις μπορεί να κατεβαίνει στο λαό και να γίνεται, με δόσεις συγκατάβασης, ένα κομμάτι από αυτόν. Αλλά τούτη η κάθοδος, από ό,τι φαίνεται, μπορεί να υπάρχει μοναχά μέσα από την αναπαράστασή της. Διότι εάν εν τοις πράγμασι μπορούσε να συμβεί, εάν δηλαδή ο Κ. Μητσοτάκης ήτανε όντως σπλάχνο του λαού, αλλιώς θα διάλεγαν να χτίσουν το προφίλ του οι διαφημιστές που προσλαμβάνει κι όχι να επιχειρούν να πείσουν για πράγματα αυτονόητα. Διότι, επίσης, όταν έχεις ανάγκη σκηνοθέτη για να συνομιλείς με τον κόσμο της εργασίας, είναι σα να τους θεωρείς πόπολο και να επιχειρείς να λουστράρεις τη σχέση σου με αυτό. Έτσι, για να σου γίνει ανεκτή, να τσιμπήσεις και τα σχετικά ψηφαλάκια.
Οι θεωρητικοί της μαζικής κουλτούρας θα είχαν πολλά να πουν για το τι ακριβώς σημαίνει η χρήση του ψευδορεαλισμού και της τυποποίησης. Και πώς αυτή χαρακτηρίζει τον χρήστη.
Σε κάθε περίπτωση, όταν μετατρέπεις σε σκηνή θεάτρου την πολιτική, απομακρύνεσαι επί της ουσίας από την αυθεντικότητά της. Καλοντυμένος και προσηνής, με τους απέναντι το ίδιο, πέρα μακριά από τα κοινωνικά προβλήματα, από τον πόνο και το μόχθο του εργάτη, μεταθέτεις την επίλυση του οτιδήποτε, από το εδώ και το τώρα, σε ένα φαντασιακό χωροχρόνο. Αλλά καμία σχέση με τη φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας όπως ορίζεται από τον Καστοριάδη, καμία σχέση με την υπέρβαση του θεσμισμένου λόγου. Εδώ το θεατράλε είναι βγαλμένο από τα σπλάχνα του συστήματος. Η έννοια του πολίτη καταργείται. Στην οθόνη δεν υπάρχει παρά ο μαζάνθρωπος της τηλοψίας, ο οποίος και παρακολουθεί τις αυτάρεσκες κινήσεις των δακτύλων του ομιλούντος και παρεμβαίνει μηχανιστικά. Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής αποκενώνει από το νόημά της την ίδια την επικοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων. Εκείνο που θέλει να καταδείξει ο επικοινωνιολόγος εμπνευστής του σατιρικού δράματος –το οποίο εξάλλου διαφέρει ως είδος από την κωμωδία επειδή δεν διαθέτει στοιχεία πολιτικής– καταποντίζεται λόγω της ίδιας της αναυθεντικότητάς του.
Και αναρωτιέται κανείς: ο Κυριάκος της αριστείας και του μεροκάματου, ο Κυριάκος με το βαρύ βιογραφικό, θα έστηνε απέναντί του τους σχολάρχες, επί παραδείγματι, να τους εξηγήσει, νουνεχής γαρ, γιατί οφείλουν να δέχονται παιδιά ΑμΕΑ στα κολέγιά τους; Να τους μεταλαμπαδεύσει τα όνειρά του για την κοινωνία της αλληλεγγύης, την κοινωνία των ίσων ευκαιριών; Να κάνει μια κουβεντούλα, φανερή και όχι εν κρυπτώ, και με τους καναλάρχες όπου θα εξηγούν γιατί αρνούνται να πληρώνουν τις δημόσιες συχνότητες που χρησιμοποιούν και σωρεύουν υπερκέρδη προπαγάνδας; Ή τέτοια δεν τα βάζει το μυαλό των συμβούλων του; Μήπως να τους αλλάξει;
left

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Ο Βαρουφάκης και ο Καραγκιόζης φούρναρης


του Γιώργου Λακόπουλου
To φαιδρό συναντάει το παράλογο , περνούν από το τραγικό για να καταλήξουν στο ανήθικο και στο αρρωστημένο. Όλα μαζί συμπυκνωμένα σε ένα επώνυμο: Βαρουφάκης. Συγγραφέας αυτή τη φορά…
Κάποτε θεωρούνταν απλώς φευγάτος. Μετά τουμπάρισε τον Τσίπρα και  έγινε υπουργός Οικονομικών- όπως λέμε ο Καραγκιόζης φούρναρης. Ήταν οι χειρότερες μέρες της χώρας, αλλά ο ποιητής επιμένει:  προσφέρεται να γίνει και σύμβουλος του… Μητσοτάκη για να εφαρμόσει τις  συνταγές του…Οτι του  φανεί του λωλο-Στεφανή…
Με την πρόθυμη  συνδρομή των αντικυβερνητικών ΜΜΕ ,που βρήκαν καινούργιο στόρι  μετα συνωμοσία Τσίπρα-Παυλοπούλου-Καραμανλή για την  …κατάλυση του  αστικού καθεστώτος, ο Βαρουφάκης εξελίσσεται σε  φίρμα με τη μορφή ενός  αδίστακτου τύπου που προσπαθεί να «θάψει» τον Τσίπρα.
Δεν κρύβει τα κίνητρά του:  ο Πρωθυπουργός  «πρόδωσε» τις ιδέες του, ακύρωσε το Δημοψήφισμα και δεν τον άφησε να  βάλει μπροστά  το μεγαλοφυές σχέδιο του για το παράλληλα σύστημα πληρωμών που θα άφηνε άναυδη την ανθρωπότητα.  Η εκδίκηση του «τρελού επιστήμονα».
Αφού χειρούργησε το μικρό του όνομα,  ήθελε να χειρουργήσει και την Ελλάδα. Προφανώς  ήξερε να κάνει κι αυτός «μια εγχείρηση εξω από τα ρούχα»- σαν τον…. έγκλειστο  Δαφνί  Νικήτα Πλατή στην ταινία » Ο φίλος μου ο Λευτεράκης».
Μόνο το ότι … μαγνητοφωνούσε τις συνομιλίες του με τον Πρωθυπουργό -εκτός από οικονομικά, ήξερε και από κοριούς και το ομολογεί- υποδηλώνει το ποιόν του ανδρός.  Περιαυτολογεί   με κυνισμο ότι κυκλοφορούσε με ένα μαγνητόφωνο.  Κι αυτός ο άνθρωπος ήταν υπουργός της Γ΄Ελληνικης Δημοκρατίας.
Αν  έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι «κασσέτες» που λέει ότι έχει -αν δεν μπλοφάρει απλώς- δεν μπορούν να δημιουργηθούν από ένα απλό κινητό τηλέφωνο, τότε  προκύπτει  κάτι χειρότερο: πήγαινε… καλωδιωμένος σε συναντήσεις και αυτό γεννάει άλλα ερωτήματα.
Για τον ίδιο λόγο άλλωστε δεν τον έκλεισαν έξω από το Γιούρογκρουπ οι άλλοι υπουργοί Οικονομικών -μοναδικό  παγκοσμίως- κι άνοιξαν τα μάτια του Τσίπρα για το κελεπούρι που ψώνισε  και λανσάριζε ως  «άσσετ»;
Ο Πρωθυπουργός είναι ο μόνος που δεν έχει καμία δικαιολογία πάντως. Ήθελές τα και παθές τα.Ο Βαρουφάκης ήταν ένας ψιλοσουργελέ τύπος, ιδιόρρυθμος,  αμφιλεγόμενος οικονομολόγος. Ένας  φευγάτος  άνθρωπος που έψαχνε πολιτική αυλή να πουλήσει φούμαρα και να γίνει φίρμα, κατά το απωθημένο του.
Ο Παπανδρέου δεν τσίμπησε. Ο Τσίπρας όμως έπεσε με τα μπούνια- ιδίως από τότε που τον πήγε στο Τέξας: μεγάλος  οικονομολόγος, σου λέει. Τόσο που τον » ζηλεύουν οι άλλοι», κατά την τσιπρέικη τηλεοπτική αφήγηση.
Του έδωσε τη διαπραγμάτευση  για το μέλλον της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή της.Τον άκουγε να τους αραδιάζει φούμαρα για παράλληλες πληρωμές, για  τον τρόμο που θα πιάσει τους Ευρωπαίους, έτσι και φύγουμε από το Ευρώ και άλλα μεγαλομανιακά, πλην ακατάλληλα για μια χώρα που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τόσο ήξερε ο Τσίπρας, τόσο καταλάβαινε… Συνήλθε όταν ο Ντάισελμπλουμ του έκλεισε τον εκλεκτό έξω από τον Γιούρογκρουπ και ο Γιούνγκερ τον πήρε στην  άκρη και του είπε: «Πού πας, άνθρωπέμου, μ’ αυτόν τον παλαβό;» .
Το ένα λάθος φέρνει το άλλο. Σκέφθηκε να την κάνει δια του Δημοψηφίσματος , ποντάροντας στην φιλοευρωπαϊκή διάθεση των Ελλήνων που κατέγραφαν οι …δημοσκοπήσεις- κάποιοι αλλού να τα βλέπουν. Η απόρριψη του ερωτήματος θα του έδινε πάτημα να κάνει στροφή για λόγους «σεβασμού στη λαϊκή βούληση». Αν μάλιστα έχανε με  45 % ,  θα πανηγύριζε και για την αύξηση της επιρροής του.
Αλλά ο λαός δεν είναι πάντα αυτό που νομίζουμε. Συντάχθηκε με τον ….Τσίπρα  κατά της Ευρώπης και τον έφερε στη δύσκολη θέση να πάρει αυτός στις πλάτες του την απόφαση. Την πήρε- και έσωσε τη χώρα, την οποία ο ίδιος είχε βάλει σε κίνδυνο προηγουμένως.
Αυτό δεν θα του συγχωρέσει ο Βαρουφάκης, πάνω που ήταν έτοιμος για τρελά γλέντια με τις ιδέες του. Ούτε φυσικά ο Λαφαζάνης με τη Ζωή, αλλά αυτοί είναι άλλα ανέκδοτα.
Ο Βαρουφάκης όμως το παρατραβάει. Κοινοποιεί, υπαρκτούς ή ανυπάρκτους διάλογους, αναφέρει  από τη σκοπιά που τον βολεύει πραγματικά ή όχι περιστατικά. Θυμάται επιλεκτικά και με  ακλόνητη πεποίθηση ότι ειχε δίκιο. Είναι  οργισμένος που τον πήραν μυρουδιά και δεν τον άφησαν να τινάξει την Ευρώπη και την Αμερική στον αέρα -όπως και σήμερα νομίζει ότι μπορεί να κάνει.
Με ύφος που αναδύει μικροπρέπεια και διάθεση μικρού παιδιού για εκδίκηση , μιλάει ωμά  για  μαγνητοφωνήσεις, ερήμην των συνομιλητών του. Δεν ξέρεις που τελειώνει η φαντασία και που αρχίζει η πραγματικότητα και τούμπαλιν.  Συνοικιακές αφηγήσεις και ξεκατίνιασμα.Μονο αν του ειπε τίποτε ο Τσίπρας για … γκόμενες δεν λεει…
Με τα περίεργα παιχνίδια του μυαλού του δείχνει να συγχέει την αφήγηση με το «κάρφωμα», να συνδέει την  ανηθικότητα με την τρέλα.  Κάνει   φτηνιάρικους  χαρακτηρισμούς εκεί που έγλυφε και  νομίζει τοι οργανώνει  πάρτι σε βάρος του Τσίπρα -που τον εμπιστεύτηκε.  Αρρωστημένα πράγματα. Ηθική, μηδέν.
Ας πρόσεχε κι αυτός ο Τσίπρας.-με τον Καμμένο να δει τι θα πάθει! Αν μη τι άλλο, δεν διδάχθηκε ούτε από τη ιστορία. Ας ανατρέξει να δει ποιους έβαλαν κάποτε να αφηγούνται ιστορίες για τον Ανδρέα Παπανδρέου: η πρώην σύζυγος, η πρώην νύφη, ο πρώην επικεφαλής  της ασφάλειάς του. Το σύστημα είναι  αδίστακτο και βρίσκει προθύμους ηλίθιους που παίζουν τις μετανοούσες  Μαγδαληνές.
Οι δυο Τσίπρες
Η εξέλιξη που παίρνει η περίπτωση Βαρουφάκη, εκτός  από ατυχές περιστατικό , οδηγεί σε δυο συμπεράσματα που στο τέλος μπορεί  να μην είναι και τόσο αρνητικά για τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Πρώτον αποδεικνύει ότι υπήρχαν δυο …Τσίπρες. Ο ένας γεννήθηκε στην αγκαλιά του… Σαμαρά που  δημιούργησε την αντιμνημονιακή ομπρέλα και του επέτρεψε  να απευθυνθεί σε μεγάλα ακροατήρια  και στο σύνολο της Δημοκρατικής Παράταξης-την οποία προσέβαλαν ο Γ. Παπανδρέου και ο Βενιζέλος. Μέχρι να φτάσει ως την κυβέρνηση, υποσχόμενος να καταργήσει το  Μνημόνιο, να φέρει τα πράγματα στην προγενέστερη κατάσταση και άλλα απίθανα και απραγματοποίητα.
Αυτή την εντολή ζήτησε και πήρε, αυτή την πολιτική προσπάθησε να εφαρμόσει. Υπάρχει μια συνέπεια. Αλλά το καλοκαίρι του 2015 με τον Καραμανλή και τον Παυλόπουλο έτοιμους να τον κρεμάσουν στο τσιγκέλι και με κίνδυνο να κρεμαστεί από την Ιστορία ως καταστροφέας τα Ευρωπαϊκής Ελλάδας, κανει στροφή. Ουφ…
Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο δεύτερος Τσίπρας- ο σημερινός. Διώχνει τον  Βαρουφάκη -που προσπαθεί σήμερα να βάλει φιτιλιές σε άλλους -ξηλώνει  τους αντιευρωπαίους, υπογράφει το Τρίτο Μνημόνιο. Είναι βαρύτερο από το να το είχε υπογράψει μόλις εξελέγη- όταν θα ήταν καλύτερο από του Σαμαρά φυσικά- αλλά δεν έχει πλέον επιλογή.  Αλλάζει ρότα και  απευθύνεται στη λαϊκή ετυμηγορία  για νεα εντολή. Έτσι κάνουν οι Πρωθυπουργοί.
Υποσχέθηκε να εφαρμόσει ακριβώς τα αντίθετα από όσα ειχε υποσχεθεί  τον Ιανουάριου και ο λαός πήγε με το μέρος του. Από εκείνη τη στιγμή εφαρμόζει με συνέπεια -όσο γίνεται στην Ελλάδα και με ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ- όσα συμφώνησε . Πάντως  εξελίσσεται στον πιο επιτυχημένο πρωθυπουργό της  μνημονιακής  περιόδου -στην οποία δεν έβαλε ο ίδιος τη χωρα-  όπως τονίζουν οι πάντες στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
Είναι ο πρώτος που έχει πιθανότητες να βγάλει την Ελλάδα από τα Μνημόνια και να τη βάλει σε ράγες εξόδου από τη κρίση, έστω και αν το πληρώσει ακριβά στις εκλογές. Και τι έγινε; Είναι μόλις  43 ετών..
Το δεύτερο που αναδεικνύεται από τα ‘Άπαντα Βαρουφάκη» είναι η επιπολαιότητα  των «ολίγιστων¨»- που θα έλεγε και ο  καθηγητης Γιανναράς-  της αντιπολίτευσης. Νομίζουν ότι έπιασαν το λαχείο και παίρνουν τοις μετρητοίς όσα λέει ένας άνθρωπος που κανει μπαμ από μακριά για τη κατάστασή του – όπως έκανε και όταν τον ψώνιζε ο Τσίπρας φυσικά. Ο Μητσοτάκης ζητάει Εξεταστική, η Φώφη παρέμβαση του Εισαγγελέα.
Είναι να γελάει κανείς. Ας πούμε ότι αυτά που λέει ο ο Βαρουφάκης είναι ακριβή. Και λοιπόν; Δείχνουν την τύφλα του Τσίπρα από Οικονομικά- αλλά δεν είναι πρώτος πρωθυπουργός με αυτό το <χάρισμα>. Δείχνουν και το εσωτερικό μπάχαλο της πρώτης κυβέρνησής του -που έπεσε και τον πλάκωσε, άλλωστε. Δείχνουν αφασία, ανικανότητα, αδυναμία κατανόησης των ευρωπαϊκών και διεθνών πράγματων, αλλά και των συμβατικών υποχρεώσεων της χώρας. Δείχνουν άγνοια κινδύνου και πολλά ακόμη.
Μόνο που αυτά κρίθηκαν στις εκλογές του  Σεπτεμβρίου. Εκτός αν αλλάξουμε την ουσία του κοινοβουλευτισμού τώρα .
Το …ποινικό του πράγματος  πού βρίσκεται; Σε όσα έλεγαν μεταξύ τους οι Συριζαίοι εκείνη την περίοδο;  Στις  ιδιωτικές συζητήσεις του Τσίιπρα με τους υπουργούς του; Στις μπούρδες που αράδιαζαν άνθρωποι αδαείς που βρέθηκαν να πατάνε κουμπιά για να δουν τι κάνουν;
Αυτά είναι λόγος για να απελπιζόμαστε, να τρέμουμε στην ιδέα  για το τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν ο ίδιος ο Τσίπρας δεν αναγνώριζε ότι πήρε στραβό δρομο και δεν τον άλλαζε. Αλλά δεν είναι ποινικά αδικήματα. Σημασία έχει τι έκανε ως Πρωθυπουργός ο Τσίπρας, όχι τι έλεγε- που δεν το έλεγε επισήμως άλλωστε.
Εκλεγμένος πρωθυπουργός ήταν, εντολή να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα πήρε, έσπασε τα μούτρα του και έκανε πίσω. Ετσι γίνεται στην κοινοβουλευτική  Δημοκρατία. Ακόμη και αν του πέρασέ από το νου η έξοδος από την Ευρώπη, θα φωνάζουμε εισαγγελέα και για σκέψεις ή για προθέσεις τώρα;
Ότι οι πειραματισμοί με τον σαλεμένο  Βαρουφάκη κόστισαν στη χώρα δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλα ήταν πολιτικές επιλογές. Και δεν είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός  του οποίου οι επιλογές κόστισαν.
Το ίδιο το Μνημόνιο δεν είναι μια τέτοια επιλογή; Αλλά δεν μπορούμε να βάλουμε φυλακή τον Παπανδρέου.Έτσι νόμιζε, τόσο ήξερε, τόσο έκανε. Αποδοκιμάσθηκε και τέλειωσε. Μας έμεινε το κόστος. Αλλά στη Δημοκρατία έτσι γίνεται. Ξέρει κανείς κανένα καλύτερο πολίτευμα;
Σε τελευταία ανάλυση ο Τσίπρας δεν αποδοκιμάσθηκε ακόμη. Οι εκλογές γίνονται με ψήφους, όχι με γκάλοπ και δημοσιογραφικές στήλες με διατεταγμένο περιεχόμενο. Προς το παρόν η ιστορία γράφει ότι κέρδισε δυο εκλογικές αναμετρήσεις.
Μέχρι να πάει στην τρίτη και  να δούμε το αποτέλεσμα είναι ο νόμιμος πρωθυπουργός με πλήρη εξουσία να εκπροσωπεί τη χώρα και να κυβερνά όπως κρίνει, εφόσον εγκρίνει η Βουλή τους νόμους του. Και ο  Βαρουφάκης θα παραμένει αυτό που ήταν εξ αρχής: ένα περίεργο βαποράκι.
ΥΓ1. Το τερατώδες αφήγημα Βαρουφάκη, προδίδεται από το περιεχόμενό του- έτσι γίνεται συνήθως. Τοποθετεί στο 2011 μια συζήτηση με τον Τσίπρα και τον Παππά που δεν θα μπορούσε να έχει το περιεχόμενο που της αποδίδει, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη ένα μικρό θορυβώδες κόμμα. Αναφέρεται επισης στην ισχυρή πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός  Τσίπρας-  εν όψει  των εκλογών του Μαΐου του 2012, όταν ο δημοσκόποι του δίνουν κάτω από 10%.  Οι ετεροχρονισμοί απαντούν και σε όσους ρωτούν «για ποιον δουλεύει τώρα ο Βαρουφάκης». Για τον εαυτό του.
ΥΓ2. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι συνήθεις κολαούζοι του νεομητσοτακισμού στα  ΜΜΕ, που προαναγγέλλουν  Ειδικά Δικαστήρια και λόγω Βαρουφάκη -μετά τον Καμμένο και τη Θάνου-  πάνε παρακάτω διατυπώνοντας  ηλίθιες αμφιβολίες αν Τσίπρας θα… παραδώσει αν χάσει τις εκλογές! Ξαναγυρίζουμε στα ακροδεξιά κηρύγματα για τα «πράσινα τανκς» του 1989.  Το χούι δεν κόβεται. Είναι οι ίδιοι που επιμένουν ότι στο Μνημόνιο μας έβαλε ο Καραμανλής -που έκανε εκλογές να μην φτάσουμε στο Μνημόνιο- και όχι ο Γ. Παπανδρέου που  το υπεγραψε, χωρις την παραμικρή  εξουσιοδότηση για όσα έκανε, αφού εξελέγη με εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα… Με κάτι πρέπει να κρύψουν τον Γιάννο τους  και τους άλλους…
Πηγή: ysterografa

Για πόσο ακόμη θα μας κοροϊδεύει ο Μάκης Βορίδης;



Πριν από περίπου δέκα μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2016, ο Μάκης Βορίδης, έλεγε από το βήμα της Βουλής ότι «η Αριστερά υπήρξε διαχρονικά και ιστορικά εχθρός της ελευθερίας». Ο οψίμως φιλελεύθερος και μέχρι πρόσφατα φασίστας - σκληρός εθνικιστής αν προτιμάτε, Μάκης Βορίδης επανήλθε σήμερα και με άλλη αφορμή επανέλαβε την ίδια φράση. Ότι δηλαδή η Αριστερά είναι εχθρός της ελευθερίας.
Του Γιάννη Ιωάννου  
Προχώρησε μάλιστα τον συλλογισμό του παραπέρα λέγοντας μέσες άκρες ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, η οποία δεν μοιάζει αριστερή, είναι στην πραγματικότητα τακτική αναδίπλωση καθώς στην πραγματικότητα κερδίζει χρόνο και δεν θέλει να έρθει σε πλήρη σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς γιατί στην παρούσα φάση δεν ευνοούν οι συσχετισμοί.

Αν και θα μπορούσε κανείς να αντιστρέψει τον ισχυρισμό λέγοντας ότι ο Βορίδης αποφάσισε δήθεν να αποκηρύξει τις φασιστικές ιδέες του και να ενταχθεί σ’ έναν φιλελεύθερο χώρο ώστε να κάνει την κίνησή του όταν οι συσχετισμοί τον ευνοήσουν, δεν έχει νόημα να το κάνει. Είναι άλλωστε τόσο φαιδρή η επιχειρηματολογία του πρώην συναγωνιστή του Μιχαλολιάκου (ξέρετε, του υπόδικου φιρερίσκου) στην χουντική ΕΠΕΝ που κάθε περαιτέρω συζήτηση επ’ αυτού καταντά γελοία.
Έχει παρά ταύτα ενδιαφέρον να θυμηθούμε το παρελθόν του Μάκη Βορίδη που αναδείχθηκε με τις ευλογίες του Αντώνη Σαμαρά και την ανοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «πυλώνα» (sic) σοβαρότητας και πολιτικής νηφαλιότητας. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να καταλαβαίνουμε ποιος είναι αυτός που σήμερα αποκαλεί την Αριστερά εχθρό της ελευθερίας, εμφανίζεται να μάχεται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και δηλώνει υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών.
Ο Βορίδης, ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται να έχει αποκηρύξει τον εθνικισμό δεν είναι όπως λέμε λαϊκά κανένας χθεσινός. Τα χρόνια άλλωστε που έχουν περάσει από τότε που ο ίδιος διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία του χώρου στον οποίο σήμερα κυριαρχεί η Χρυσή Αυγή, είναι ελάχιστα και σίγουρα δεν έχουν περάσει στη λήθη. Ο Μάκης Βορίδης, δεν κοπτόταν πάντοτε για την ελευθερία. Ούτε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα μάλλον τα αποκήρυσσε. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η πολιτική του πορεία τα τελευταία 35 και κάτι χρόνια.
Ο Βορίδης εμφανίστηκε στον ακροδεξιό χώρο λίγο πριν από το 1980 και τρία χρόνια μετά εξελέγη γ.γ. της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος στον Κορυδαλλό. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Βορίδης διαδέχθηκε στην ηγεσία της νεολαίας τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ο οποίος είχε διορισθεί στη θέση αυτή από τον Παπαδόπουλο. Πρόκειται φυσικά για τον ίδιο Μιχαλολιάκο που σήμερα είναι υπόδικος και αρχηγός της Χρυσής Αυγής. Έναν χρόνο μετά, διεγράφη από τον σύλλογο φοιτητών της Νομικής λόγω της ακροδεξιάς του δράσης με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων συμπεριλαμβανόμενης της ΔΑΠ της οποία ηγείτο τότε ο Κωστής Χατζηδάκης. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του ‘86 πολιόρκησε τη Νομική με τσεκούρια και σιδηρολοστούς.
Όταν μετά από χρόνια το περιστατικό με τα τσεκούρια αναφέρθηκε στη Βουλή από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Βορίδης απάντησε ότι «έγινε μία αναφορά σε περιστατικά που με αφορούν πριν από 30 χρόνια και για τα οποία έχω δώσει εξηγήσεις και δεν θα ξανακάνω συζήτηση εδώ. Θέλω όμως να υπογραμμίσω ότι αυτή η αναφορά έγινε από μία συνάδελφο του ΣΥΡΙΖΑ και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Είναι ενδιαφέρον ως συσχετισμός».
Ο Βορίδης αποδείκνυε από τότε -προσπαθώντας να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή- ότι η μνήμη του δεν είναι το δυνατό του σημείο. Κι αυτό γιατί από το 1985, όταν μαχόταν με τα τσεκούρια για την «ελευθερία», μέχρι σήμερα που εμφανίζεται ως φιλελεύθερος, μεσολάβησαν 30 χρόνια αγώνων για την επικράτηση του εθνικισμού, σχέσεων με διάφορους περιθωριακούς ακροδεξιούς ανά την Ευρώπη και «φιλίες» με τον άνθρωπο που πρόσφατα δήλωσε ότι «ο ιός Έμπολα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της δημογραφικής έκρηξης και της μετανάστευσης», τον Ζαν Μαρί Λεπέν.
Διαβάζουμε σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» με ημερομηνία 14 Οκτωβρίου 2007 και τίτλο «Χορεύοντας με τη σκληρή ακροδεξιά…»:
«Το 1994 ο Μ. Βορίδης ιδρύει το Ελληνικό Μέτωπο, ενώ λίγο μετά εκδίδει την εφημερίδα Ελληνικές Γραμμές. Στο κόμμα μετέχουν η νεοφασιστική ΕΝΕΚ αλλά και πολλά στελέχη της ΕΠΕΝ. Αγαπημένος του στόχος οι μετανάστες κυρίως οι Αλβανοί, ιδίως όταν εντάχθηκαν στο κόμμα γνωστά μέλη της ΜΑΒΗ όπως ο Γιάννης Γιαννάκενας - στο σπίτι του οποίου έγινε και έρευνα από την αστυνομία για όπλα, χωρίς ωστόσο να βρεθεί κάτι ενοχοποιητικό. Πάντως, στη σχετική δικογραφία προέκυψαν σχέσεις του Γιαννάκενα με τους -τότε- υπόδικους για τη δράση της ΜΑΒΗ στην Αλβανία.
Γνωστός σε ευρύτερο κύκλο έγινε ο Μάκης Βορίδης με την κουμπαριά του με τον Λεπέν. Εκείνη την περίοδο, η ελληνική ακροδεξιά αλληθώριζε έντονα προς τον Λεπέν διεκδικώντας η κάθε ομάδα το χρίσμα του Γάλλου ακροδεξιού. Το κατάφερε ο Βορίδης. Αντίπαλοί του σε αυτή την προσπάθεια ο τριπλός άξονας Πλεύρη-Σχοινά-Χρυσής Αυγής. Τελικά, στις 18 Οκτωβρίου 1997, ο Λεπέν αναγνώρισε το Ελληνικό Μέτωπο.
Το 2005, λίγο πριν το Ελληνικό Μέτωπο προσχωρήσει στον ΛΑΟΣ, ο Βορίδης έκανε επίδειξη της ισχύος του φέρνοντας τον Λεπέν στην Αθήνα για να παραστεί στον γάμο του. Κουμπάρος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του κ. Βορίδη ένας άλλος Γάλλος ακροδεξιός, ο αντιπρόεδρος του Front National, ο Καρλ Λανγκ».
Λίγα χρόνια μετά ο Βορίδης θα γινόταν υπουργός της κυβέρνησης Παπαδήμου και θα επιχειρούσε να λειάνει κατά το δυνατόν το προφίλ του σκληρού ακροδεξιού. Σε μια συνέντευξή του την εποχή εκείνη στον Σταύρο Θεοδωράκη θα δήλωνε για πρώτη φορά «εθνικοφιλελεύθερος» και απαντώντας για το παρελθόν του θα σημείωνε ότι «τότε δεν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στην αξία της ελευθερίας». Ο Μάκης Βορίδης έχει μια συγκεκριμένη πολιτική πορεία, η οποία -το αποδέχεται κι ο ίδιος άλλωστε- δεν αλλάζει. Έχει κάθε δικαίωμα να δηλώνει ότι στην πορεία των ετών άλλαξε κι έγινε υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Δεν μπορεί όμως να σκέπτεται και να λειτουργεί με άλλα μέτρα -όταν πρόκειται για τον εαυτό του- και άλλα σταθμά - όταν πρόκειται για πολιτικούς αντιπάλους του.
Δείτε και την παλαιότερη δήλωσή του


koutipandoras