Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Τα ποντίκια πηδάνε από το πλοίο


Το φαινόμενο που επαναλαμβάνεται ιστορικά στο χώρο της ακροδεξιάς και ειδικότερα στη Χ.Α. είναι όταν πλησιάζουν καταδίκες και φυλακίσεις για διάφορες έκνομες ενέργειες, η ηγεσία να φορτώνει την ευθύνη σε άλλους για να «τη βγάλει καθαρή» και «τα ποντίκια να πηδάνε από το πλοίο», μήπως και γλιτώσουν.
Αυτό σηματοδοτεί και η ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή της Χ.Α. Νίκου Μίχου, που έχει επίσης και μια πολιτικάντικη διάσταση.
Καθώς η πολύκροτη δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας πλησιάζει προς το τέλος της παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες, τα στοιχεία που έρχονται στο φως είναι  συντριπτικά και οι καταδίκες σχεδόν βέβαιες. Ο Μίχος, κατηγορούμενος και ο ίδιος για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης , είχε αντιληφθεί ότι είναι πια αναλώσιμος για τη Χ.Α. Συγχρόνως, όπως συμβαίνει με τους κλασικούς πολιτευτές, είδε ότι η ηγεσία της οργάνωσης μεθόδευε την αντικατάστασή του από τη θέση του περιφερειάρχη και υποψήφιου βουλευτή στην Εύβοια, από τον πρώην αστυνομικό διοικητή Εύβοιας! Το ίδιο είχε συμβεί με τον Κουκούτση στην Μεσσηνία, που επίσης ανεξαρτητοποιήθηκε.
Ο Μίχος είχε αποτραβηχτεί εδώ και μήνες ενώ η  δράση του είχε «εξαφανιστεί» από την ιστοσελίδα της οργάνωσης. Ακόμη και στις αναρτήσεις για την επέτειο των συλλήψεων της ηγετικής ομάδας, έχει απαλειφθεί το όνομά του από τα επιχειρήματα για την υπεράσπιση των κατηγορουμένων. Εγκαταλείπει για να ελαφρύνει τη θέση του , ενώ υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο σε διάφορες δολοφονικές επιθέσεις.
Αυτοί είναι άλλωστε οι νοσταλγοί του Φύρερ. Πρωταγωνιστούν σε διάφορους παληκαρισμούς αλλά στο τέλος  εκλιπαρούν για ατιμωρησία ή τα «φορτώνουν» ο ένας στον άλλο. Όπως συνέβαινε πάντα με τους φασίστες.  
TVXS

ΣΚΑΪ, η «ενημερωτική» κάνναβη

Ο ΣΚΑΪ ανακάλυψε ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μισούν τις επενδύσεις, αλλά αγαπούν την κάνναβη...
του Μ.Λ.
Ερώτηση προς τους αρμόδιους υπουργούς για την ιατρική χρήση της κάνναβης αλλά και για το αν υπάρχει η πρόθεση να αξιοποιηθεί αναπτυξιακά το φυτό, κατέθεσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΚΑΪ βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει το θέμα και να... αναδείξει από τη μία την απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τις επενδύσεις και από την άλλη το... ύποπτο ενδιαφέρον για την ιατρική κάνναβη. 
Το κανάλι του Φαλήρου, αντί να ενημερώσει για το τι ακριβώς είναι η ιατρική κάνναβη και χωρίς ίχνος σεβασμού στους ανθρώπους που χρησιμοποιούν σκευάσματα κάνναβης για θεραπευτικούς λόγους (και είναι πολλοί), προτίμησε να σπεκουλάρει για άλλη μια φορά, κάνοντας την άγνοια αντιπολίτευση.
Πες, πες κάτι θα μείνει στο μυαλό των τηλεθεατών, ότι οι... παραδοσιακές επενδύσεις δεν τους αρέσουν, θέλουν χασίσια, ας πούμε.

Προσφορά left.gr

Οι ακόλουθες πληροφορίες στη διάθεση των υπευθύνων του καναλιού:
Αντιγράφουμε λοιπόν:
«Παρκαρισμένες» είναι δεκάδες αιτήσεις, κυρίως ξένων επενδυτών, για επιχειρήσεις που αφορούν την κάνναβη στην Ελλάδα. Το συνολικό ποσό των επενδύσεων εκτιμάται ότι είναι περίπου 2 δισ. ευρώ, ενώ χιλιάδες θα είναι και οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν. Όμως το θεσμικό πλαίσιο που διέπει ακόμη τη φαρμακευτική κάνναβη, παρά τις θετικές αλλαγές που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν επαρκεί για την έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Αρκετές επιχειρήσεις (είτε ξένες είτε ελληνικές), ενθαρρυμένες από τη θετικότερη στάση που έχει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν επιλέξει συγκεκριμένες περιοχές όπου έχουν αγοράσει εκτάσεις, όπως στη Νάουσα της Ημαθίας. Ενδιαφέρον υπάρχει και για άλλες περιοχές (π.χ. Ξάνθη, Εύβοια, Δωδεκάνησα). Οι επιχειρήσεις αυτές δεν ενδιαφέρονται μόνο για αγορά εκτάσεων αλλά και για παροχή εργασίας, καθώς χρειάζονται καλλιεργητές, φροντιστές, μεταποιητές κ.λπ.
Συνολικά εκτιμάται πως μπορούν να δημιουργηθούν πάνω από 2.000 θέσεις εργασίας στην ύπαιθρο από την καλλιέργεια της κάνναβης. Οι μετριοπαθείς εκτιμήσεις αναφέρουν ότι αν στην Ελλάδα ακολουθηθεί η εναλλακτική θεραπευτική αγωγή της φαρμακευτικής κάνναβης για 110.000 ασθενείς, θα δημιουργηθούν 7.000 νέες θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα θεωρείται από πολλές ξένες επιχειρήσεις προνομιακή χώρα κλιματολογικά και εδαφολογικά για την καλλιέργεια της κάνναβης. 
left

Η πολιτική στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς της



Συντάκτης: Γιάννης Μπαλαμπανίδης*
Η πιο φιλόδοξη προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς μετά την κατάρρευση του 2012 ξεκίνησε κάπως παράδοξα. Οχι τόσο λόγω του πρωθύστερου να εκλεγεί ο ηγέτης προτού αποφασιστούν τα χαρακτηριστικά του νέου φορέα, όσο επειδή η πολιτική αντιπαράθεση της προεκλογικής εκστρατείας εξαρχής εγκλωβίστηκε στο θέμα της ηλεκτρονικής ψήφου.
Οι υπέρμαχοί της ισχυρίζονται ότι όσο πιο ανοιχτή η διαδικασία τόσο λιγότερο ελέγξιμη από τους κομματικούς μηχανισμούς. Επιχείρημα διόλου ανυπόστατο, στο οποίο όμως εύλογα αντιτάσσεται ότι η επιλογή της ηγεσίας ενός πολιτικού χώρου απαιτεί μια στοιχειώδη σχέση του εκλογέα με τον χώρο αυτό, ένα μίνιμουμ, αν όχι ένταξης, τουλάχιστον δέσμευσης.
Πόσο λογικό είναι να έχουν λόγο για κορυφαία ζητήματα ενός κόμματος οι περαστικοί ή οι οπαδοί αντίπαλων παρατάξεων; Ακόμη και στην εποχή της απο-υλοποιημένης κοινωνικής μας συνύπαρξης, ο πολιτικός δεσμός δεν μπορεί παρά να είναι κατ' αρχήν ενσώματος, να προϋποθέτει κόπο και χρόνο, κάτι παραπάνω έστω από ένα like στον υπολογιστή.
Το κυριότερο, καμία ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν μπορεί να επουλώσει δεσμούς εκπροσώπησης που έχουν διαρραγεί, όπως συνέβη ανάμεσα στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία και το κοινωνικό της ακροατήριο. Μοιάζει εν προκειμένω ένας υπερμοντέρνος «λαϊκισμός» να κατασκευάζει έναν μυθολογικό, αν και high tech, «λαό» της προοδευτικής παράταξης, που βρίσκεται κάπου εκεί έξω και περιμένει ένα νεύμα, ένα ψηφιακό poke στην πλάτη, για να κινητοποιηθεί.
Το κεντροαριστερό στοίχημα, ωστόσο, θα κερδηθεί, αν κερδηθεί, με πολιτικά και όχι τεχνικά μέσα. Στον βαθμό που στη ζήτηση του πραγματικού «λαού» για πολιτική αντιπροσώπευση θα προσφέρει πειστικές απαντήσεις σε όσες απορίες συμμερίζεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: τι υπερασπίζεται, πώς ακριβώς το υπερασπίζεται και σε τι αυτό διαφέρει αφενός από τη ριζοσπαστική Αριστερά, που σάρωσε τον χώρο στ’ αριστερά του Κέντρου, χωρίς ωστόσο ακόμη να παγιώνεται, και αφετέρου από τη συντηρητική παράταξη, ο αρχηγός της οποίας εξαπέλυσε πρόσφατα μια μείζονα ιδεολογική πρόκληση με τη δήλωσή του ότι οι ανισότητες είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Πρόκληση που οφείλει κανείς να την πάρει στα σοβαρά, καθόσον είναι μια συνεκτική πολιτική ιδέα που αντικατοπτρίζει τη θεμελιώδη διάκριση μεταξύ της Αριστεράς, που θεωρεί ότι οι ανισότητες είναι κοινωνικές και ως τέτοιες εξαλείψιμες, και της Δεξιάς, για την οποία οι ανισότητες είναι φυσικές, άρα ανεξάλειπτες.
Ιδέα που έρχεται από παλιά, για παράδειγμα από τον στοχαστή του αντι-Διαφωτισμού, Ζοζέφ Ντε Μεστρ, ο οποίος, στο επιχείρημα του Ρουσό ότι η ανισότητα δεν είναι ίδιον της «φυσικής κατάστασης» αλλά παράγεται εντός κοινωνίας («Πραγματεία περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους», Σύγχρονη Εποχή, 1999), απαντούσε ότι «έτσι ήταν πάντα», η εγκαθιδρυμένη τάξη πραγμάτων είναι εκ φύσεως άνιση.
Αλλά και ιδέα που, έκτοτε, επικαιροποιήθηκε και εμπλουτίστηκε, λ.χ. με τη χειρονομία με την οποία η Μάργκαρετ Θάτσερ απαντούσε στις κατηγορίες για αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων επί διακυβέρνησής της: τεντώνοντας το αριστερό χέρι κάπως χαμηλότερα από το δεξί για να απεικονίσει την αναπόφευκτη απόσταση-ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, η οποία μπορεί είτε να μικραίνει αλλά προς τα κάτω, όπως κάνει η Αριστερά, προτιμώντας να κάνει τους «φτωχούς φτωχότερους», είτε να μεγαλώνει, αλλά παράγοντας περισσότερο πλούτο και ευκαιρίες για όλους, πλούσιους και φτωχούς.
Ο θόρυβος περί ηλεκτρονικής ψήφου επισκιάζει τα ουσιώδη στρατηγικά διλήμματα, την ώρα που για την Κεντροαριστερά ανοίγονται δύο εξίσου ορθολογικές επιλογές επιβίωσης. Η μία περιγράφει τη μετεξέλιξή της σε ένα μεταρρυθμιστικό («ανοιχτό») Κέντρο, διαθέσιμο να συνάπτει προγραμματικές συμφωνίες με έναν δεξιότερο εταίρο.
Η άλλη επιχειρεί να τραβήξει σαφείς διαχωριστικές γραμμές από τη συγκατοίκηση με τη συντηρητική παράταξη, που μάλλον δικαίως θεωρείται ότι στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ ήδη από την κυβέρνηση Παπαδήμου· ο δρόμος αυτός περνά αναπόφευκτα από την αναβάπτιση στη διάκριση Αριστερά-Δεξιά, υπό τον όρο ότι θα λογαριαστεί με θεμελιώδη φυσιογνωμικά ζητήματα όπως το παραπάνω περί ανισότητας, που δεν αρκεί από μόνο του εάν δεν απαντηθεί ταυτόχρονα το ερώτημα πώς θα παραχθεί νέος πλούτος, με προστασία του κόσμου της εργασίας, σε συνθήκες δημοσιονομικής στενότητας (για αυτή τη δύσκολη αλλά επιτακτική άσκηση, βλ. Ξ. Κοντιάδης, «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα», Πόλις).
Σύντομα θα γνωρίζουμε περισσότερα για την έκβαση αυτής της πολιτικής και διόλου τεχνικής διαμάχης. Το επίδικο δεν είναι μόνο η διαφυγή από τη βαριά σκιά της συντηρητικής επικυριαρχίας, όπως λ.χ. απέτυχαν να κάνουν ο Μάρτιν Σουλτς και το SPD, οδηγώντας το αλλοτινό καμάρι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε νέο ιστορικό χαμηλό, αλλά κυρίως εάν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «ανανέωση ή αναπαλαίωση;».
Αν μπορεί δηλαδή να υπάρξει μια νέα ιδεολογική-προγραμματική σύνθεση ικανή να λυγίσει πραγματιστικά από την άλλη το ραβδί της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής που έχει εν πολλοίς απομείνει λυγισμένο προς τη μεριά του Τρίτου Δρόμου και του σοσιαλφιλελευθερισμού, σε μια πολύ διαφορετική όμως πια εποχή.
*πολιτικός επιστήμονας
EFSYN

«Σμπαραλιασμένη ταυτότητα» και ταξική πάλη



Αυτή είναι η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει.
του Κώστα Πουλακίδα
Υπάρχουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας που αισθάνονται και δηλώνουν εγκλωβισμένοι στο φύλο τους; Προφανώς και υπάρχουν -και, μην κρυβόμαστε, γίνονται αντικείμενο προπηλακισμών και επιθέσεων, που πολλοί από εμάς αποστρέφουμε το βλέμμα για να μην βλέπουμε.
Μπορεί να κάνει κάτι η οργανωμένη κοινωνία γι’ αυτούς; Κατ' αρχάς να αναγνωρίσει το πρόβλημα ανάμεσα στο βιολογικό και το κοινωνικό φύλο. Και στη συνέχεια να τους δώσει μία ταυτότητα συμβατή με το πώς αισθάνονται, ώστε να μην είναι κοινωνικά δακτυλοδεικτούμενοι.
Γίνεται η επίλυση αυτού του καθημερινού προβλήματος συμπολιτών μας εις βάρος άλλων; Ναι, απαντά το ΚΚΕ! Πρώτον, διότι το κόμμα θεωρεί πως είναι «αντιεπιστημονικός» ο διαχωρισμός μεταξύ του βιολογικού και του κοινωνικού φύλου. Και δεύτερον, διότι αναγνωρίζεται ένα ανθρώπινο ατομικό δικαίωμα (της επιλογής φύλου), γεγονός που αντικειμενικά υποβαθμίζει την υπεροχή των κοινωνικών δικαιωμάτων και την ταξική πάλη.
Ο εισηγητής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής είπε στη Βουλή ότι το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου βασίζεται «στην αστική αντίληψη περί ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων» και έτσι «χάνεται ο καθολικός και αδιαπραγμάτευτος χαρακτήρας του κοινωνικού δικαιώματος, το οποίο ξεφορτώνονται στην κυριολεξία, στο όνομα του ατομικού δικαιώματος». Και πρόσθεσε: «Το ατομικό δικαίωμα, από αυτή την οπτική, είναι ένα 'κολοβό' τελικά δικαίωμα, όποια νομοθεσία και αν το στηρίζει, αφού αποκόπτεται από οποιονδήποτε ταξικό προσδιορισμό».
Θα μπορούσε να είναι απλά η υπόμνηση εκ μέρους του ΚΚΕ ότι στην αντίληψή του τα κοινωνικά δικαιώματα (μόρφωση, εργασία, υγεία, ποιοτική ζωή κ.λπ.) αξιακά υπέρκεινται των ατομικών δικαιωμάτων που το ΚΚΕ δεν θέλει να εκθειάζονται.
Όμως εδώ κρύβεται κάτι πραγματικά εκφοβιστικό: η αντίληψη ότι οι διεμφυλικοί δεν έχουν ατομικά δικαιώματα επειδή (κατά το ΚΚΕ) δεν θα μπορούν να συμμετέχουν στους ταξικούς αγώνες! Ο εισηγητής του ΚΚΕ το είπε καθαρά: Έχουν «σμπαραλιασμένη ταυτότητα», και αυτό αποτελεί εμπόδιο για την ταξική πάλη: «Είναι ιδιαίτερα συμφέρουσα για την αστική εξουσία και τους μηχανισμούς της η συγκρότηση σμπαραλιασμένων ταυτοτήτων, με βάση για παράδειγμα το φύλο, ώστε να διαμορφώνονται επιπλέον εμπόδια για τη συνειδητοποίηση της ταξικής ταυτότητας, για την ανάγκη της πάλης για τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα».
Αυτή είναι η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει.
avgi

Πολλά φαντάσματα πάνω απ’ την Ευρώπη



Το «Πρώτα η Γερμανία» του AfD θριάμβευσε, και ο θρίαμβός του έχει πολλούς γεννήτορες. Ενας απ’ όλους το γεγονός ότι το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε πολιτεύθηκε στην Ευρώπη με βάση ακριβώς το δόγμα «Πρώτα η Γερμανία».
του Παντελή Μπουκάλα
Ρίγος και φόβος. Τίποτε λιγότερο. Οχι μόνο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά για τον κόσμο όλον.  Ή για όσους στον κόσμο, λαούς και πολιτικούς, πορεύονται με ακέραιη τη μνήμη τους, άρα φρικιούν στη σκέψη του χιτλερικού ναζισμού. Τώρα φρικιούν εξίσου στη σκέψη ότι οι ρατσιστές της ψευδώνυμης «Εναλλακτικής», οι μισαλλόδοξοι, οι κυνηγοί μεταναστευτικών κεφαλών, εν ολίγοις οι ναζιστές του 21ου αιώνα, μπαίνουν στη γερμανική Βουλή.
Το αρχαϊστικά λαϊκιστικό AfD έπαιξε μεθοδικά α λα Τραμπ το παιχνίδι της πρόκλησης, της λεκτικής βίας και των fake news· και στη Γερμανία, άλλωστε, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρωτοστατούν οι ακροδεξιοί. Το 13% που απέσπασε, παρά τις έριδες στην κορυφή του και τα σκάνδαλα που το βαραίνουν, και παρότι το «πρόγραμμά» του εξαντλείται σε πέντε συνθήματα-κραυγές, αιφνιδίασε μόνο όσους Ευρωπαίους πολιτικούς εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ήπειρός μας παραμένει υπόδειγμα δημοκρατικότητας και ουμανισμού. Ανάμεσά τους και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που η πολιτική διορατικότητά του αποδείχθηκε αντίστοιχη της οικονομικής: η σιγουριά του ότι «το AfD έχει μηδενικές προοπτικές» συμβαδίζει με την πεποίθησή του ότι η αυταρχική λιτότητα θα αναπτερώσει την Ευρώπη.
Δεν είμαστε ακόμα στη στιγμή που επαληθεύεται μέχρι κεραίας το σύνθημα των χιτλερικών «Θα ξανάρθουμε και η γη θα τρέμει», που το φωνάζουν και οι Ελληνες νεοναζιστές. Κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται όμως, τώρα μάλιστα που οι Γερμανοί υπερεθνικιστές θα επιβάλουν σαν φυσική την ηγεσία τους στο σύνολο της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Στην κορυφή του AfD και στη μάζα των οπαδών του διακρίνονται ηλικιωμένοι περήφανοι για «την παλικαριά της Βέρμαχτ», που τη γιορτάζουν συχνά. Διακρίνονται επίσης νεότερες γενιές που όχι μόνον είναι αλλεργικές σε οποιοδήποτε αίσθημα ιστορικής ενοχής, ή έστω ευθύνης (εξ ου και ο χλευασμός τους για το ελληνικό ή το πολωνικό αίτημα αποζημίωσης), αλλά εμφανίζονται επίσης περήφανες για τα «άθλα» των παππούδων τους. Δεν έχουν πια καμιά ανάγκη το αναθεωρητικό σενάριο του αισχρού ψεύδους, που διαδίδει ότι «δεν υπήρξε Ολοκαύτωμα». Το αποδέχονται το Ολοκαύτωμα, αλλά το θεωρούν κανονικό κεφάλαιο του πολέμου. Αν για τους ανθρώπους αυτούς είναι λεπτομέρεια το Αουσβιτς, φανταζόμαστε τι θα σκέφτεται ο φαιότατος εγκέφαλός τους για το Δίστομο.
Το «Πρώτα η Γερμανία» του AfD θριάμβευσε, και ο θρίαμβός του έχει πολλούς γεννήτορες. Ενας απ’ όλους το γεγονός ότι το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε πολιτεύθηκε στην Ευρώπη με βάση ακριβώς το δόγμα «Πρώτα η Γερμανία».
καθημερινή

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Είναι τελικά μία η βία;



του Δημήτρη Σταράκη
Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Σταύρος Θεοδωράκης, μία νέα μεταγραφή από το Ποτάμι προς το πολιτικό σχηματισμό που επιχειρεί να συγκροτήσει το μετα-ΠΑΣΟΚ που κονιορτοποίησαν τα μνημόνια και η απορρέουσα από αυτά λιτότητα προέβη στη δήλωση ότι η βία, απ’ όπου και αν προέρχεται, είναι μία, άρα είναι απολύτως και ανεξαιρέτως καταδικαστέα.
Η δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, απόλυτα συνεπής με το νεοφιλελεύθερο πνεύμα της εποχής μας, έχει δύο στόχους: Από τη μία επιχειρεί να αποκλείσει την οποιαδήποτε εναλλακτική εξέταση των μορφών βίας που μπορεί είτε να εκφράσουν, αλλά και να δεχτούν οι άνθρωποι. Στα όρια της, η δήλωση αυτή καταδικάζει ουσιαστικά κάθε μορφή αντίδρασης, ακόμα και από αυτούς που αποτελούν θύματα της βίας.
Αυτή ακριβώς η οπτική χαρακτήριζε την κινητοποίηση των μελών του νεοφιλελεύθερου κόμματος, της «Δράσης» και του δημάρχου Αθηνών, Γιώργου Καμίνη, τον Σεπτέμβρη του 2013, όταν με λευκά μπλουζάκια κρατούσαν πλακάτ με το αόριστο σύνθημα “Όχι στη βία”, τονίζοντας έτσι την αντίθεση τους σε κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης μιας ζωής μακριά από τον ζόφο της βίαιης περικοπής μισθών και συντάξεων.
Αν όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η βία μπορεί να έχει διαφορετικές μορφές, τότε πολύ απλά επιχειρούμε εσκεμμένα να αγνοήσουμε τη συνθετότητα της και καταλήγουμε έτσι να φτωχύνουμε την αντίληψη μας για τον κόσμο; Με αυτή τη λογική, κανείς καταπιεσμένος δε θα έπρεπε να επιχειρήσει να σπάσει τα δεσμά του, αφού έτσι θα ήταν κατακριτέος, ακόμα και αν τον βασάνιζαν. Με αυτή τη λογική στο άκρο της, κανένα θύμα βιασμού δε θα έπρεπε να αντιδράσει απέναντι στον βιαστή του. Γιατί; Γιατί “η βία είναι μία”, σύμφωνα με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τους σύγχρονους συντηρητικούς με μοντέρνο πρόσωπο, η οποία ισοπεδώνουν αυτές τις σύνθετες έννοιες.
Έτσι, καταλήγουμε στον δεύτερο στόχο μιας τέτοιας δήλωσης: Ο άνθρωπος που δηλώνει ότι η βία είναι μία, τονίζει έμμεσα ότι κάθε μορφή αντίστασης σε ένας δυσβάσταχτο τρόπο ζωής είναι καταδικαστέα. Ακόμα και όταν έχεις απέναντι σου τους φονιάδες νοσταλγούς του Χίτλερ στην Αμερική, οι οποίοι σκότωσαν μια γυναίκα πατώντας της ζωντανή με αυτοκίνητο, οφείλεις να μην (αντι)δράσεις και να είσαι “κύριος”, αφού “η βία είναι μία”. Η απάντηση στην άνοδο των ακροδεξιών τσεκουριών είναι η μη βία, ακούμε συχνά από τους ανθρώπους που δεν βρέθηκαν ποτέ απέναντι από τα μαχαίρια και τα όπλα των ανθρώπων που επιθυμούν ένα κόσμο σκοταδιού και φόβου.
Η δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη περί μιας και μόνης βίας είναι άλλη μία απόδειξη ότι Τρίτος Δρόμος στην πολιτική δεν αναγνωρίζει εναλλακτικές οδούς. Το θατσερικό ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει καμία εναλλακτική) εφαρμόζεται παντού: Στην εξίσωση ναζισμού-κομμουνισμού, στην εξίσωση της παροχής επιδομάτων με την τεμπελιά και την ασυδοσία, στην εξίσωση της βίας των νεοναζί με κάθε άλλη μορφή αυτής, και τελικά στην καλλιέργεια του μύθου των ισχυρών ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές διαφορές και, κάπως έτσι, όλοι ανεξαιρέτωςθα πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να αποδεχόμαστε μια ζωή με εξαθλιωτικές συνθήκες. Γιατί η βία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία.
altsantiri

Παίζοντας με «καμμένο» χαρτί


Με έναν ελιγμό, που η αντιπολίτευση θα έπρεπε να είχε προβλέψει, οι ΑΝΕΛ γνωστοποίησαν ότι υπερψηφίζουν το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αλλά και την τροπολογία για τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αφορά την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης».  Για την τελευταία υπόθεση  αποδείχτηκε ότι η ρύθμιση δεν έχει πολιτικό κόστος ενώ η στήριξη στις ρυθμίσεις για την ταυτότητα φύλλου είναι προφανώς μια κίνηση τακτικής.
Είναι «ένα άδειασμα» σε ΔΗΣΥ και ΝΔ που οικοδόμησαν την τακτική τους προεξοφλώντας αρνητική στάση των ΑΝΕΛ, σε ένα ανταρτοπόλεμο της δεδηλωμένης. Τώρα όμως η κυβέρνηση εμφανίζεται ενωμένη και έτοιμη να διεμβολίσει την συμμαχία ΝΔ και ΔΗΣΥ που θα βρεθούν απολογούμενοι για τη διγλωσσία τους. 
Η μεν ΝΔ καλλιεργούσε φιλελεύθερο προφίλ και ο Μητσοτάκης συναντήθηκε με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα υποσχόμενος στήριξη αλλά τώρα πρέπει να πάρει θέση, χωρίς προσχήματα και να δοκιμάσει τη συνοχή του δικού του κόμματος. Η δε ΔΗΣΥ καλλιεργούσε κεντροαριστερό προφίλ αλλά στοιχήθηκε πίσω από τη γραμμή Μητσοτάκη και τώρα θα κατηγορηθεί ότι είναι «προοδευτική» μόνο εκ του ασφαλούς.
Ο χειρισμός της υπόθεσης ανέδειξε και πάλι τη στρατηγική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση περνά αλώβητη ενώ ΝΔ και ΔΗΣΥ θα μετρήσουν αναπόφευκτες απώλειες. 
tvxs

Έ, όχι να κάνει νερά κι ο Γερούν-γερά



του Θανάση Καρτερού
Είναι μεγάλη πόρνη, όμως, η πολιτική. Να έρχεται ο Ντάισελμπλουμ και να πλέκει το εγκώμιο της ελληνικής κυβέρνησης. Και να μην πρόκειται για ολλανδικό αστείο: "Τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα, η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία έχουν επιστρέψει στην ελληνική οικονομία, ως αποτέλεσμα ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ". Αυτά δήλωσε. Χαμογελών! Και την ίδια ώρα, οι υμνητές τού Γερούν-γερά, οι λάτρεις του άκαμπτου Ολλανδού, όλοι όσοι τον είχαν λάβαρο στη μάχη κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ακούνε τον πρώτο τη τάξει Έλληνα γερουνιστή, τον Μητσοτάκη, σε εντελώς αντίθετη γραμμή. Να καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι καταστρέφει τη χώρα! Παραμιλών. Δεν πρόκειται για δεξιό φρενοκομείο;
Τι δηλοί αυτό όμως; Γερουνιστές σε απόγνωση, αυτό δηλοί. Διότι, ένας πολέμιος της κυβέρνησης από τα αριστερά έχει μια λογική στην πολεμική του. Γίνατε πήξε-και-δείξε, άρα σας αγάπησε ακόμα κι ο Ντάισελμπλουμ. Αλλά ο άλλος, ο αρχιγερουνιστής Κυριάκος εν προκειμένω, παθαίνει ταράκουλο όταν ακούει τον Ολλανδό να παινεύει την κυβέρνηση Τσίπρα. "Ως αποτέλεσμα της δουλειάς που κάνετε"; Να το λέει ο Ολλανδός; Εάν το συγκεκριμένο ολλανδικό άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται ο μωρός αρχηγός της γερουνικής Δεξιάς; Όταν ακόμα κι ο Γερούν του, αντί για γερά, τους κάνει νερά, πώς διάολο θα πείσουν Έλληνες και ξένους ότι με τον Τσίπρα το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει;
Μεγάλο πρόβλημα, όταν από τους οίκους μέχρι τον Μακρόν, κι από τον Μοσκοβισί μέχρι τον Ολλανδόν, έρχονται θετικές δηλώσεις. Διότι, ο Τσίπρας κάνει ό,τι κάνει, διαπραγματεύεται, ζορίζεται, ζορίζει, συμβιβάζεται, αντεπιτίθεται, επιδιώκοντας να βγει μια ώρα αρχύτερα η χώρα από επιτροπείες και Μνημόνια. Όταν όμως λέει δημόσια ακόμα κι ο Γερούν ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, τι να κάνουν οι πολλαπλώς εκτεθειμένοι γερουνιστές, που τους χαλάει το καταστροφικό αφήγημα; Μία από τα ίδια, θα πεις. Σάμπως τους κόβει για κάτι παραπάνω από εμπαθείς μπούρδες; Καταστρέφετε, ρημάζετε, διαλύετε, τραυματίζετε. Αλλά είναι πολιτική αυτή; Κόντρα στον Γερούν ΤΟΥΣ;
Σ’ αυτόν πρέπει να τα πουν όμως τα παράπονά τους. Ή, αν δεν τους δέχεται, να τα στείλουν με εξώδικο. Καλώντας τον, αντί για καλά λόγια, να οργανώσει έναν καλό εκβιασμό. Της χώρας τους. Για να μεταστραφούν, από γερουνιστές σε απόγνωση, σε γερουνιστές σε επέλαση. Φρενοκομείο, σας λέω...
αυγή

Προσφυγικό: από την αλληλεγγύη στην υποκρισία, μισό μίλι δρόμος



MΕ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΠΛΕΟΝ δυόμισι χρόνων από τη ραγδαία αύξηση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, τίποτα δεν προδικάζει ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Ε.Ε. έχουν φτάσει σε ένα σημείο ικανοποιητικής ανταπόκρισης στην κρίση.
Γράφει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης* 
Επειτα από δεκάδες επισκέψεις Ευρωπαίων και Ελλήνων αξιωματούχων σε προσφυγικούς καταυλισμούς και ύστερα από δεκάδες διακηρύξεις ευαισθησίας για το «δράμα των μετακινούμενων πληθυσμών» η ουσία παραμένει ανέγγιχτη. Η υποκρισία περισσεύει τη στιγμή που ο στοιχειώδης σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από αυτονόητος μετατρέπεται σε ζητούμενο.
Καθώς το καλοκαίρι και ημερολογιακά πλέον έχει τελειώσει, το αποτύπωμα της προσφυγικής κρίσης στα ελληνικά νησιά μεγεθύνεται. Οι εικόνες από τις άθλιες συνθήκες παραμονής στους καταυλισμούς στα ελληνικά νησιά αποτελούν την καλύτερη αντανάκλαση της πραγματικότητας: πλήρης καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες.
Η Διεθνής Αμνηστία, μέσω της έρευνάς της, έχει έγκαιρα προειδοποιήσει από τις αρχές του έτους για την επιδεινούμενη κατάσταση. Οι ανεπαρκείς χώροι στέγασης, η ελλιπής σίτιση, καθώς και η απουσία ουσιαστικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ψυχολογικής στήριξης δημιουργούν εκρηκτικές συνθήκες στα νησιά του Αιγαίου.
Τις τελευταίες μέρες έχουν σημειωθεί δύο γεγονότα που απλώς επαληθεύουν την προβληματική διαχείριση, την καταστρατήγηση βασικών δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, αλλά και το περίσσευμα της υποκρισίας στην πράξη.
Πρώτον, σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου 2017, λήγει το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μετεγκατάσταση των αιτούντων άσυλο από Ελλάδα και Ιταλία στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., το οποίο εξαγγέλθηκε πριν από δύο ακριβώς χρόνια. Το πρόγραμμα αυτό είχε σκοπό να μεταφερθούν 160.000 αιτούντες άσυλο από τις δύο χώρες που βρίσκονται στις «πύλες εισόδου» των πληθυσμιακών ροών, στο πλαίσιο πάντοτε της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», ενώ αργότερα ο αριθμός αυτός προσδιορίστηκε στα 98.255 άτομα.
Τα απτά αποτελέσματα καταδεικνύουν την πλήρη αποτυχία του προγράμματος να επιμερίσει την ευθύνη μεταξύ των χωρών και να διαμορφώσει συνθήκες σεβασμού των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που ξέφυγαν από τη δίνη του πολέμου και των διώξεων αναζητώντας ασφάλεια και ελπίδα για αυτούς και τις οικογένειές του. Μόνο 27.695 αιτούντες άσυλο (περίπου το 28,5%) έχουν μεταγκατασταθεί μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου 2017, εκ των οποίων οι 19.244 είναι από την Ελλάδα.
Η σημερινή τυπική λήξη του προγράμματος μετεγκατάστασης σηματοδοτεί ένα ακόμα «failure story» για την Ε.Ε. Οι δηλώσεις αλληλεγγύης σε περιτύλιγμα επικοινωνιακού ανθρωπισμού μπορεί να αρκούν για να καταλαγιάζουν τις τύψεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, όμως η καθημερινότητα των χιλιάδων εγκλωβισμένων αιτούντων άσυλο στα νησιά του Αιγαίου σε τραγικές συνθήκες δεν αλλάζει με αυτό τον τρόπο.
Δεύτερον, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας την περασμένη Παρασκευή, με την οποία επικυρώνονται οι αποφάσεις των Επιτροπών Προσφυγών που αναγνωρίζουν την Τουρκία ως «ασφαλή τρίτη χώρα», ανοίγει τον δρόμο για εξαναγκαστικές επιστροφές αιτούντων άσυλο από τα ελληνικά νησιά στην Τουρκία, εθελοτυφλώντας μπροστά στο γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 3 εκατομμύρια Σύροι πρόσφυγες στην Τουρκία, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος δικαίου στη γειτονική χώρα καταρρέει.
Ο ορισμός της «ασφαλούς τρίτους χώρας» προϋποθέτει ανάμεσα σε άλλα, ότι στη χώρα αυτή ο αιτών άσυλο δεν κινδυνεύει εξαιτίας της θρησκείας, της φυλής, της συμμετοχής του σε κοινωνικές ομάδες ή λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, ότι η χώρα αυτή απαγορεύει την επιστροφή του σε χώρα όπου κινδυνεύει με βασανιστήρια ή με σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση με βάση το διεθνές δίκαιο και ότι η χώρα αυτή τηρεί την αρχή της μη επαναπροώθησης με βάση τη Συνθήκη της Γενεύης.
Η Διεθνής Αμνηστία συνέλεξε μαρτυρίες από πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία που έχουν παρανόμως επαναπροωθηθεί στις χώρες τους όπου και αντιμετωπίζουν κίνδυνο ακόμα και για τη ζωή τους. Η θεώρηση της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας μπορεί να ευνοεί το πνεύμα της Συμφωνίας Ε.Ε. –Τουρκίας, στην πράξη όμως εκθέτει σε επιπλέον μεγάλη απειλή ανθρώπους που ήδη είναι ευάλωτοι και καταπατάει στην ουσία το διεθνές δίκαιο.
Ολα τα παραπάνω συνθέτουν μια δραματική κατάσταση τόσο για όσους πρόσφυγες βρίσκονται σε καταυλισμούς στα νησιά, όσο και για τις τοπικές κοινωνίες στην αλληλεγγύη των οποίων έχουν τόσο στηριχτεί οι άνθρωποι που έρχονται στην Ελλάδα.
Επειδή με το πέρας του καλοκαιριού περισσότεροι απεγνωσμένοι άνθρωποι που αναζητούν ασφάλεια και προστασία ενδέχεται να φτάσουν στα νησιά του Αιγαίου, είναι απαραίτητο να συνεχιστεί το πρόγραμμα μετεγκατάστασης αιτούντων άσυλο στις χώρες της Ε.Ε. που δεν έχουν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις τους και να επεκταθεί για όσους έχουν φτάσει στα ελληνικά νησιά μετά την έναρξη της Συμφωνίας Ε.Ε. -Τουρκίας.
Μέχρι τότε πρέπει να αρθεί ο απαράδεκτος εγκλωβισμός τους στα νησιά και να μεταφερθούν σε δομές στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου θα γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τέλος, πρέπει να αποτραπούν οι επιστροφές αιτούντων άσυλο στην Τουρκία υπό το πρόσχημα ότι αποτελεί «ασφαλή τρίτη χώρα». Η Τουρκία ξεκάθαρα δεν αποτελεί ασφαλή χώρα για τους πρόσφυγες.
* διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας Ελλάδας
πηγή:efsyn.gr 

Κάθε μέρα στη μάχη κατά της οπισθοδρόμησης

Με μοναδική τους έννοια να ερεθίζουν και να ενεργοποιούν τα άκρως συντηρητικά ανακλαστικά μιας κοινωνικής μειονότητας που ανατριχιάζει σε οτιδήποτε αμφισβητεί τα απομεινάρια του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, έβαλαν τις φωνές δείχνοντας με το δάχτυλο τον “ανθέλληνα” και “αντίχριστο” Πουλάκη
του Πέτρου Κατσάκου
Στη σχολική προσευχή αναφέρθηκε ο Κώστας Πουλάκης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Βραδυνή», τονίζοντας πως “ο θεσμός της πρωινής προσευχής είναι κατάλοιπο μιας πολύ περασμένης εποχής και μιας απολύτως αντιδραστικής αντίληψης περί... 'Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών', που εισάγει -ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο- έναν ανεπίτρεπτο διαχωρισμό μεταξύ των μαθητών”. Αυτά είπε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και κάποια σαΐνια του καραδεξιού Τύπου πίστεψαν ότι έβγαλαν λαβράκι και έσπευσαν να αναπαράγουν με στόμφο και ιερή αγανάκτηση τη φράση του θεωρώντας πως χτύπησαν φλέβα.
Με μοναδική τους έννοια να ερεθίζουν και να ενεργοποιούν τα άκρως συντηρητικά ανακλαστικά μιας κοινωνικής μειονότητας που ανατριχιάζει σε οτιδήποτε αμφισβητεί τα απομεινάρια του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, έβαλαν τις φωνές δείχνοντας με το δάχτυλο τον “ανθέλληνα” και “αντίχριστο” Πουλάκη. Λες και αντίκρισαν τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Λες και ο Πουλάκης είπε κάτι παραπάνω από τα ελάχιστα που αναγράφονται στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και χρειάστηκε να επιστρατευτούν κάποιοι “ρουφιάνοι” να το σφυρίξουν σαν να αποκάλυψαν το μεγάλο κρυμμένο μυστικό στο χριστεπώνυμο πλήθος.
Την ίδια ώρα η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων που αντιδρά στις αλλαγές στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα δημοτικά σχολεία επιχειρηματολογεί λέγοντας πως “οι ορθόδοξοι μαθητές ανήκουν στους γονείς τους ως προσωπικότητες και όχι στο κράτος και, φυσικά, θα πρέπει να διδάσκονται την πίστη των γονέων τους, την οποία έχουν ασπαστεί με το βάπτισμα και όχι ένα συνονθύλευμα θρησκειών” σπρώχνοντας την όποια προσπάθεια εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης προς τα πίσω. Όσο πιο πίσω γίνεται με το χάσμα να μεγαλώνει.
Ένα χάσμα που υποδηλώνει την αέναη αντιπαράθεση δύο πολιτικών και πολιτισμικών αντιλήψεων που συγκρούονται για τα μικρά και τα μεγάλα που συνθέτουν τον κόσμο και τον μικρόκοσμό μας. Και αυτή τη σύγκρουση να την παρακολουθεί και να τη διαβάζει η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς ενός συντηρητικού καρτέλ της ενημέρωσης που διαχειρίζεται και παραμορφώνει κατά το δοκούν την πληροφορία παρουσιάζοντας ως “επικίνδυνο” τον Πουλάκη και ως τιμητές της θεοκρατικής νομιμότητας μια ομάδα θρησκόληπτων θεολόγων.
Μέσα σε αυτή την αντιπαράθεση είμαστε υποχρεωμένοι να στεκόμαστε καθημερινά απέναντι στις στρεβλώσεις, τις παραμορφώσεις και τις ακρότητες ενός επαγγελματικού μηχανισμού που κάνει υπερωρίες για τη συντηρητικοποίηση και την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας είτε στα πρωτοσέλιδα είτε στα ψιλά της επικαιρότητας.
avgi

Μετανοημένος Χρυσαυγίτης... Γίνεται;


 

Γράφει ο Γιάννης Καφάτος

Ας υποθέσουμε ότι εγώ που γράφω είμαι καλός άνθρωπος. Κι ας υποθέσουμε ότι κι εσύ που το διαβάζεις είσαι καλός άνθρωπος επίσης!
Διαβάζω λοιπόν την είδηση για τον χρυσαυγίτη βουλευτή που αποχώρησε από το κόμμα – αλλά παραμένει βουλευτής (με τα προνόμια που προβλέπει η δημοκρατία για τους εκλεγμένους αντιπροσώπους  του λαού).
Ωραία αποχώρησε. Και; Μπορεί μια αποχώρηση από την κοινοβουλευτική ομάδα να ξεπλύνει τον φασισμό που ασπάζεται και τις ναζιστικές πρακτικές που ενστερνίζεται;
Μπορεί η διαφοροοποίησή του από τον φύρερ(ισκο) Μιχαλολιάκο να τον κάνει κάτι άλλο;..
Κοίτα τι αναφέρει σε ένα σημείο της επιστολής του ο αποχωρήσας Μίχος: «κωλυσιεργία έδωσε το δικαίωμα ουσιαστικά στους εχθρούς του κινήματος να δυναμώσουν και από τη μία να αλώσουν τον κομματικό μηχανισμό κι από την άλλη έπαψε να αφουγκράζεται όλους αυτούς που “μάτωσαν” για να φτάσει η Χρυσή Αυγή εκεί που έφτασε».
Μόνο που δεν μας είπε για το αίμα του Παύλου Φύσσα, των Αιγύπτιων ψαράδων στο Πέραμα, και τόσων άλλων, θύματα της βίας που εξασκούν όπου τους παίρνει και όπου μπορούν.
Μπορεί να μετανιώσει ο φονιάς; Ναι μάλλον μπορεί να μετανιώσει για την πράξη που έκανε  εν θερμώ ή και επί σκοπώ!
Πώς να πιστέψεις ότι ένας φασίστας μετάνιωσε.
Είπαμε είμαστε καλοί άνθρωποι, αλλά μέχρις ενός ορίου. Επίσης άλλο η καλοσύνη κι άλλο η βλακεία!
Άλλωστε η αφορμή για το κείμενο αυτό που είναι η παραίτηση του Μίχου από την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής δεν έχει να κάνει με κάποιο καλόβολα χριστιανικό «απεταξάμην».
Δεν μετανιώνει για ό,τι έχει κάνει το κόμμα του.
Ίσα ίσα, αυτό είναι το ζόρι του. Ότι μάλλον δεν μπορεί να κάνει περισσότερα από αυτά για τα οποία έχει παραπεμφθεί σε δίκη!
Θρασύδειλος, όπως όλοι οι φασίστες (ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν την ταμπέλα, αλλά είναι οι φασίστες της καθημερινότητας μας) λέει ότι θα παραμείνει βουλευτής όσο τρέχουν οι διώξεις – γιατί αν χάσει τη βουλευτική ασυλία θα πράγματα θα είναι λίγο πιο μαύρα από τη μαυρίλα των πεποιθήσεών του.
Δες την επιστολή του:  Όσο καλός άνθρωπος κι αν είσαι, δεν είσαι ηλίθιος. Θα καταλάβεις ότι ο βουλευτής έχει πρόβλημα με τον αρχηγό. Κάτι τρέχει… Κι όταν κάτι τρέχει σε μια σακούλα με σάπια υλικά, μόνο σαπίλα μπορεί να είναι!







Καταλαβαίνεις, αν έχεις φτάσει ως εδώ τη ανάγνωση ότι η αρχική υπόθεση του κειμένου: Ας υποθέσουμε ότι εγώ που γράφω είμαι καλός άνθρωπος, δεν ισχύει γιατί δεν έχω καμία διάθεση να είμαι ή να δείξω καλός απέναντι στους φασίστες.
Κι επειδή δεν είμαι καλός άνθρωπος, δεν μπορώ να δώσω συγχώρεση σε έναν φασίστα που απλώς δηλώνει κάτι  άλλο.
Ναι προφανώς ο Μίχος δεν είπε κάτι τέτοιο. Δεν έχω μπερδευτεί! (Ελπίζω ότι κάπως το κουλαντρίζω ακόμη το μυαλό μου). Αλλά με αφορμή τον Μίχο που δεν αντέχει τους «τοιχοδιώκτες αλληθωρίζοντες καιροσκόπους»  δεν αντέχω κι εγώ τις μετανοιωμένες παρθένες του φασισμού.

Μπορεί ένας χρυσαυγίτης να μετανοήσει; Μπορεί και να …μπορεί. Εγώ δεν τον πιστεύω!
Κι αν υπάρξει τέτοιος θα πρέπει για πολλά χρόνια να αποδεικνύει με τις πράξεις της καθημερινότητάς του ότι άλλαξε.

viewtag

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Γερμανικές εκλογές; Συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ!

Άδωνις Γεωργιάδης και Ανδρέας Λοβέρδος κατηγορούν τον Τσίπρα ότι διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας. Μες στην πολιτική τους παράνοια, του αποδίδουν μία εξουσία που ποτέ δεν είχε έλληνας πρωθυπουργός.
του Νίκου Μωραΐτη
Παρακολούθησα πώς αντιμετώπισαν το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών δύο ακροδεξιοί βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που βρίσκονται σε άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτές της Χρυσής Αυγής: Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Ο ένας με ανάρτηση στο twitter, ο άλλος από το βήμα της βουλής – και οι δύο με μία φωνή έδωσαν ειρωνικά συγχαρητήρια στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα για το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών. “Αλλάξατε την Ευρώπη!”, η επωδός τους.
Μέσα στον παροξυσμό τους, δεν αντιλαμβάνονται για τι αλήθεια κατηγορούν τον Τσίπρα. Ότι έστειλε στη Γερμανία τους μετανάστες και έτσι οι Γερμανοί ψήφισαν ακροδεξιά; Μα, αν η κυβέρνηση κατάφερε να προωθήσει το μεταναστευτικό κύμα προς την κεντρική Ευρώπη αντί να το κρατήσει στα ελληνικά νησιά, αυτό είναι μάλλον επίτευγμα παρά ψόγος.
Αυτή όμως είναι μία μικρή υποσημείωση μπροστά στην εικόνα της μεγάλης παράνοιας. Κατηγορούν τον Τσίπρα ότι διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας. Αν ο πρωθυπουργός μίας μικρής χρεοκοπημένης χώρας του νότου έχει τη δύναμη να επηρεάζει τις εκλογές της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας, τότε του αποδίδουν μία εξουσία τεράστια που ποτέ δεν είχε έλληνας πρωθυπουργός.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Φυσικά και δεν έχει τέτοια ισχύ ο Τσίπρας, όπως δεν έχει κανένας ξένος ηγέτης στον σημερινό παγκόσμιο χάρτη. Και φυσικά το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία χρειάζεται μία μεγάλη πολιτική ανάλυση. Χώρα υποδοχής μεταναστών είναι η Γερμανία από τον περασμένο αιώνα. Γιατί η ακροδεξιά ανεβαίνει τις ιστορικές στιγμές εκείνες που η κοινωνία μένει ηττημένη, μόνη χωρίς ένα μίνιμουμ κοινωνικού κράτους που μπορεί να δώσει ένα χέρι, μία προοπτική; Μόνο όταν εγώ δεν έχω δουλειά “φταίνε οι ξένοι που έρχονται και μας παίρνουν τις δουλειές”.
Μία τέτοια οπτική, βέβαια, δεν είναι σε θέση να μοιραστούν ένας τηλε-ακραίος και ένας διαπομπευτής οροθετικών γυναικών που υπηρετούν ακριβώς αυτή τη σκληρή, απάνθρωπη πολιτική. Πολλώ δε μάλλον τη στιγμή που και οι δύο βρίσκονται υπό την επήρεια του στερητικού συνδρόμου της πολύχρονης εξουσίας τους.
altsantiri

Χρυσή Αυγή: Απόντες και φοβισμένοι



Επιτακτική η ανάγκη για θεσμικό αναστοχασμό και αυτοκριτική
του Κωστή Παπαιωάννου*
Τον Σεπτέμβριο του 2013 η ΕΛ.ΑΣ. συνέλαβε δεκάδες στελέχη και μέλη της Χρυσής Αυγής. Επειτα από μια μακρά ανακριτική διαδικασία, το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε με αμετάκλητο βούλευμά του την παραπομπή 69 προσώπων -μεταξύ αυτών, σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπως αναδείχτηκε στις εκλογές του 2012- με την κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση. Στις 1.109 σελίδες του βουλεύματος περιγράφονται όλα τα αδικήματα που φέρεται να διαπράχθηκαν από το 2008. Στις 20 Απριλίου 2015 άρχισε μια από τις σημαντικότερες δίκες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και η μεγαλύτερη ίσως δίκη ναζιστών στην Ευρώπη μετά τον Πόλεμο.
Προηγήθηκε μακρά περίοδος θεσμικής αδράνειας και αμεριμνησίας. Πολιτική τάξη, Δικαιοσύνη και διωκτικές Αρχές αντιμετώπιζαν ως μεμονωμένα περιστατικά ένα μοτίβο δολοφονικής βίας. Ειδικά εντός της ΕΛ.ΑΣ. αναπτύχθηκαν και έχουν μείνει ως σήμερα αδιερεύνητοι και ατιμώρητοι πυρήνες με ισχυρές ενδείξεις συνεργασίας με τη Χ.Α. Δεν μιλάμε μόνο για νεοναζιστικά σταγονίδια στην αστυνομία, αλλά και για αστυνομικές ομάδες εντός της Χ.Α.
Επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη για θεσμικό αναστοχασμό και αυτοκριτική: πρόσωπα του περιθωρίου αφέθηκαν να γίνουν βουλευτές· μια παραστρατιωτικού τύπου οργάνωση βρήκε χρόνο και χώρο να φορέσει κοινοβουλευτικό μανδύα· ακόμα και σήμερα, μέλη του πολιτικού προσωπικού αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή όχι ως οργάνωση ελεγχόμενη για βαρύτατα κακουργήματα, αλλά ως άλλο ένα πολιτικό κόμμα. «Αυθεντικό κίνημα που κάνει ακτιβισμό» την είχε χαρακτηρίσει «κεντροαριστερός» πρώην υπουργός. Η κορυφαία θεσμική αταξία όμως ήταν ο ισχυρισμός της τέως προέδρου της Βουλής, ότι δεν έπρεπε να ληφθούν υπόψη οι ψηφοφορίες κατά τις οποίες απουσίαζαν οι υπόδικοι βουλευτές της Χ.Α. Η δημοκρατία όφειλε, λοιπόν, να απολογηθεί στους επίδοξους βιαστές της! Το Κοινοβούλιο όφειλε να τους ζητήσει συγγνώμη γιατί η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη τους προφυλάκισε!
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η δικαστική διαδικασία προχωράει. Με αργοπορία και προβλήματα, αλλά προχωράει. Στο δικαστήριο έχουν καταθέσει δεκάδες μάρτυρες, έχουν παρουσιαστεί συντριπτικά στοιχεία. Το πλούσιο αποδεικτικό υλικό αναμένεται να ενισχυθεί πολύ με τις καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων και με την παρουσίαση των αναγνωστέων της δικογραφίας. Το κυριότερο δε ερώτημα, αυτό που αφορά στον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης, απαντιέται καθημερινά. Απαντιέται με όσα προκύπτουν για τη δομή, την ιεραρχία, το modus operandi, το μοτίβο της βίας, τον ναζιστικό χαρακτήρα, την ανοιχτή επιβουλή κατά του πολιτεύματος, τις απειλές, τους εκβιασμούς, τα τάγματα εφόδου, την εκπαίδευση στα όπλα. Οποιος έχει ανοιχτά τ’ αυτιά του γνωρίζει ήδη την απάντηση.
Η δίκη δικαιώνει όσους εγκαίρως ζητούσαμε την ποινική αντιμετώπιση της Χ.Α. Μας δικαιώνει διότι παράγει αποτελέσματα από την πρώτη μέρα. Παράγει αποτελέσματα στον δημόσιο χώρο: ανέκοψε τη βίαιη δράση της. Παράγει πολιτικά αποτελέσματα: ο κοινοβουλευτικός μανδύας όλο και πιο δύσκολα σκεπάζει το απεχθές πρόσωπο της νεοναζιστικής οργάνωσης. Παράγει αποτελέσματα και στο εσωτερικό της: η δίκη φοβίζει την ηγεσία της Χ.Α. Εκείνοι που κομπορρημονούσαν και ζητούσαν κάμερες για να καταπέσει η «σκευωρία» κρύβονται πίσω από τη μη μαγνητοσκόπηση της δίκης. Δεν εμφανίζονται στο δικαστήριο. Μια ευνουχισμένη οργάνωση, μια θρασύδειλη ηγεσία. Εκείνοι που καλούσαν τα μέλη τους να υπακούν άκριτα τις διαταγές τους σήμερα «αδειάζουν» τους συγκατηγορούμενούς τους παριστάνοντας τους ανίδεους. Εκείνοι που ακόνιζαν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια και υπόσχονταν να διαλύσουν το Κοινοβούλιο σήμερα είναι φοβισμένοι και άφαντοι από τη δικαστική διαδικασία. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων δεν είναι παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα.
Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συνεχίσουμε. Συντεταγμένα και ομαλά. Με πλήρη σεβασμό στις δικαστικές εγγυήσεις και στα δικαιώματα των κατηγορουμένων, αλλά και με σεβασμό και τιμή στα θύματα. Μακριά από τις τεχνητές εντάσεις που ενδέχεται να προκληθούν όσο πλησιάζουμε στην ώρα της ετυμηγορίας. Διεκδικώντας με κάθε τρόπο την απομόνωση του νεοναζιστικού μορφώματος. Η αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης αποτελεί οδοδείκτη σε αυτή την κατεύθυνση και είναι ήδη ορατά τα αποτελέσματά της. Τα άδεια γραφεία, οι τοπικές οργανώσεις που κλείνουν, οι εξαφανισμένοι και φοβισμένοι πάλαι ποτέ κυρίαρχοι του πεζοδρομίου αποτελούν αμάχητα τεκμήρια ότι το τέρας μπορεί να νικηθεί με τα όπλα της δημοκρατίας.
Δεν αρκεί όμως η θεσμική αντίδραση, ποτέ δεν θα αρκεί. Χρειάζεται και ισχυρή κοινωνική και πολιτική πίεση, χρειάζονται αντανακλαστικά απομόνωσης των νεοναζί. Χρειάζονται αποφάσεις τοπικών Αρχών που θα τους κηρύσσουν ανεπιθύμητους, μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στις γιορτές του μίσους και της βίας. Χρειάζεται και διαρκής ενημέρωση του κοινού. Πολύτιμη στην κατεύθυνση αυτή η συμβολή του Παρατηρητηρίου για τη Δίκη της Χρυσής Αυγής – Golden Dawn Watch, που παρακολουθεί και καταγράφει καθημερινά όσα συμβαίνουν μέσα στο δικαστήριο.
* Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι εκπαιδευτικός, τέως γενικός γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
 Νέα Σελίδα

Αλλάζει… φύλο η «κεντροαριστερά»;


Πριν ακόμη ανασυνταχθεί σε ενιαίο φορέα ο χώρος που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά, έρχεται αντιμέτωπος με την πρώτη δοκιμασία σε θέματα αρχών με αφορμή το επερχόμενο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Η ΔΗΣΥ, με αφορμή την πρόσφατη τροπολογία Κοντονή, εξέφρασε την, πανομοιότυπη με τη ΝΔ, άποψη ότι δεν θα ψηφίζει τίποτε αν οι ΑΝΕΛ δεν συντάσσονται με το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν πρόκειται για σαφώς προοδευτικές και επιβεβλημένες πολιτικές. 
Τη γραμμή «έσπασε» τώρα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θ. Θεοχαρόπουλος, που εκφράζει ακριβώς το αντίθετο και θα υπερψηφίσει. Αν και εκτός Βουλής ο Γιάννης Ραγκούσης επέκρινε την ηγεσία της ΔΗΣΥ για τη στάση της. Και το Ποτάμι όμως, αντιμέτωπο με το ίδιο δίλημμα, φαίνεται πως θα στηρίξει το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. 
Η ΔΗΣΥ και η ηγετική της ομάδα συντάσσεται πάλι με τη ΝΔ που μάλλον βρήκε και την ευκαιρία να αποφύγει να τοποθετηθεί επί της ουσίας. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ όμως έχει μια επιπρόσθετη ευθύνη γιατί συγκυβερνούσε με το Σαμαρά, όταν εκείνος νομοθετούσε με τους ΑΝΕΛ ή τη ΧΑ και προκαλούσε δραματική θεσμική υποχώρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. 
Σε αυτό το προοδευτικό κρας τεστ, αλλά και σε όλα τα κρίσιμα θέματα που προέκυψαν τους τελευταίους μήνες, η ΔΗΣΥ παίρνει το μέρος της συντήρησης, λες και άλλαξε… φύλο και μετατράπηκε σε κεντροδεξιά.
tvxs

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Περί παραιτήσεων


Παναγιώτης Κουρουμπλής

του Τάσου Παππά
«Να ξέρετε ότι οι παραιτήσεις ενίοτε γίνονται αποδεκτές». Η φράση αποδίδεται στον Γεώργιο Παπανδρέου και λέγεται ότι την είπε για να φρενάρει διάφορους συνεργάτες του που υπέβαλλαν παραιτήσεις χωρίς να το εννοούν.
Η παραίτηση είναι πολύ σοβαρή πράξη. Κατατίθεται όταν σε πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη (σκαστή παρανομία) και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς ή αν συμβεί κάτι στην περιοχή ευθύνης σου (είτε από δική σου αμέλεια είτε από ενέργειες και παραλείψεις συνεργατών σου) που προκαλεί μεγάλη ζημιά στη συλλογικότητα που συμμετέχεις (κυβέρνηση, κόμμα).
Στην Ελλάδα οι παραιτήσεις υπουργών είναι σπάνιο φαινόμενο. Η ευθιξία είναι είδος εν ανεπαρκεία, ακόμη κι όταν όλα γύρω σου βοούν ότι επιβάλλεται να αποχωρήσεις μόνος σου και αξιοπρεπώς για να αποφύγεις την ατιμωτική τιμωρία της εκδίωξης με απόφαση του προϊσταμένου σου.
Αντιθέτως είναι σύνηθες να ζητούν μετ’ επιτάσεως τις παραιτήσεις των πολιτικών αντιπάλων τους εκείνοι που δεν έπραξαν αναλόγως όταν βρίσκονταν στην εξουσία και είχαν συλληφθεί να κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Χθες αναίσθητοι και κυνικοί, σήμερα ευαίσθητοι και οργισμένοι, δεν γίνεται. Υπάρχει ένα πρόβλημα αξιοπιστίας.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ μεταπολιτευτικής περιόδου. Εχουν ζητήσει τις παραιτήσεις, για διάφορους λόγους, καμιά εικοσαριά υπουργών κι όταν αυτοί δεν τους έκαναν το χατίρι απαίτησαν από τον πρωθυπουργό να τους απομακρύνει. Οποιος τους αντιγυρίζει ότι την εποχή που κυβερνούσαν αντιδρούσαν με τον τρόπο που αντιδρά τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., τον κατηγορούν για συμψηφισμό.
Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος που έχει προκύψει με την πίεση που ασκεί η αντιπολίτευση στον Π. Κουρουμπλή να υποβάλει την παραίτηση του. Η άλλη πλευρά είναι η άγνοια του κινδύνου που διακρίνει τους πολιτικούς. Νομίζουν ότι επειδή διοικούν ένα υπουργείο οφείλουν να έχουν θέση και να την διατυπώνουν ακόμη και για θέματα που δεν κατέχουν.
Ο υπουργός έχει την πολιτική ευθύνη για ό, τι συμβαίνει στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του. Πρέπει να συντονίζει τις υπηρεσίες, να κινητοποιεί τους μηχανισμούς, να δίνει λογαριασμό στον πρωθυπουργό και να απαντά στις ερωτήσεις της αντιπολίτευσης στη Βουλή.
Δεν επιβάλλεται να έχει άποψη επί παντός επιστητού. Δεν ήταν δουλειά του κ. Κουρουμπλή να καθησυχάζει τους κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν από την πετρελαιοκηλίδα, δεν ήταν δουλειά του να προβλέπει ότι η ρύπανση θα εξαφανιστεί σε λίγες μέρες, δεν ήταν δουλειά του να εκφράζει γνώμη για το αν οι παραλίες προσφέρονται για κολύμπι. Δεν είναι περιβαλλοντολόγος, δεν είναι χημικός.
Στο υπουργείο του φαντάζομαι πως υπάρχουν αρκετοί εμπειρογνώμονες, ικανοί και με επάρκεια στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Μίλησε εν θερμώ ο κ. Κουρουμπλής, ενώ δεν έπρεπε, για λόγους αυτοπροστασίας. Εκτός αν του τα είπαν για να τα πει οι ειδικοί που έχει στο γραφείο του. Οπότε μάλλον έχει κάνει λάθος στην επιλογή συμβούλων.
efsyn