Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Φλεγόμενα Μάτια



Στο εξοχικό μας περάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Οι αισθήσεις λειτουργούσαν ανέκαθεν διαφορετικά εκεί· σίγουρα αλλιώτικα πολύ από όσα συναισθανόμασταν στην πόλη και τους στεγνούς, άνυδρους τοίχους της. Ήταν λες και τα φρούτα, τα φαγητά, τα λαχανικά άφηναν άλλο αποτύπωμα πάνω στη γλώσσα σου. Ήταν οι γεύσεις εκείνες που πήγαιναν και κάθονταν κατευθείαν στον ουρανίσκο και θαρρείς ότι σχεδόν θώπευαν τη ραχοκοκαλιά σου, κάθε που κατάπινες.
Του Πάνου Μουχτερού
Εκείνος ο μελτεμένιος αέρας, που τόσο χαρακτηριστικά σε χάιδευε στο πρόσωπο, όπως ο πατέρας που προστατεύει τα παιδιά του και τα παίρνει σφιχτά στην αγκαλιά του και τα φιλάει δυνατά και βαθειά μέσα στις οριζόντιες γραμμές από τα φρούδα μέτωπά τους. Ήταν τα φιλιά σχεδόν στο στόμα που δεχόσουν από τον γείτονα και που δεν είχαν καμία σύγκριση με τις γκρίζες, διεκπεραιωτικές καλημέρες των υπαλλήλων στην τράπεζα, των αγχωμένων περαστικών, των αγνώστων ενοίκων σε μια πολυκατοικία που δεν ήξερες πια ούτε πως είναι τα πρόσωπα τών από πάνω και τών από κάτω σου. Τόσο που απορούσες αν ποτέ συνέβαινε κάποιο έκτακτο, τυχαίο γεγονός, ένας σεισμός, μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, αν θα έχεις κάποιον να σε ακούσει τη στιγμή που θα κραυγάζεις βοήθεια, να πιάσεις ένα χέρι να σε τραβήξει έξω, να νιώσεις ότι ακόμα και οι άγνωστοι μεταξύ τους γίνονται γνωστοί, όταν χαροπαλεύουν, όταν φωνάζουν κάποιον να έρθει να τους σώσει, ότι ακόμα κι αν το τέλος μοιάζει αναπόφευκτο, θα φύγουμε άγνωστοι αλλά τουλάχιστον χαμογελαστοί. Τάχα γελαστοί μα γελασμένοι.
Θυμάμαι για χρόνια τον παππού μου που γελούσε και κοκορευόταν μαζί με τα κοκόρια στο κοτέτσι του ότι κατάφερε να χτίσει εκεί που όλοι έλεγαν ότι δεν μπορούσε να χτίσει ούτε πουλί φωλιά για τα πουλιά του. Ήταν οι εποχές που ο κάθε σωστός οικογενειάρχης είχε αρχίσει να καταστρώνει ένα δικό του σχέδιο διαφυγής από την άχρωμη πρωτεύουσα κι ήταν ικανός να κάνει οποιαδήποτε θυσία για να το καταφέρει. Κι οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν αν τελικά κάποιος τους χαρακτήριζε εντός ή εκτός αυτού του σχεδίου. Κι ας ήταν τριγύρω όλο αδιέξοδα κι ελάχιστοι οι δρόμοι, ας μην υπήρχε ούτε ένα κουμπί εξόδου για να το πατήσεις και να ειδοποιήσεις κάποιον να έρθει να σε βγάλει από εκεί μέσα· αρκεί να είχες καταφέρει να απλώσεις την αράδα σου κάτω από το πολυπόθητο τσαρδάκι των ονείρων σου. Και μας έλεγε ότι για να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στις ήδη έντονες αισθήσεις, φυτέψανε σε ένα βράδυ μέσα εκατοντάδες πεύκα δίπλα-δίπλα κι ατέλειωτες κουκουναριές, για να είναι όλα όπως δεν ήτανε ποτέ μέσα στα αποπνικτικά τα διαμερίσματα, να θυμίζει θέλανε τη γη της επαγγελίας, μια επίγεια Εδέμ, γεμάτη περιβόλια, σπίτια, περιβόλια, σπίτια κι από κάτω την απέραντη, αδάμαστη θάλασσα. Ακόμα κι αν δεν είχαν σκεφτεί καλά καλά πως θα κατέβαιναν προς αυτή τη θάλασσα, ήταν αρκετό να τη νιώθουν από κάτω τους, είχαν παρόμοιες αντιδράσεις όπως ένας που είναι για μέρες πολλές διψασμένος κι όταν αντικρίσει έστω μια σταγόνα από νερό ορμάει πάνω της απελπισμένα, δίχως να τον νοιάζει αν θα σκοτωθεί στη δίψα του επάνω. Γη και ύδωρ.
Μετά από χρόνια, όταν σταδιακά πια είχε διαδοθεί το μυστικό μας κι είχαν αρχίσει κι άλλοι πολλοί να θέλουν να έρθουν και να βρουν τη δική τους γωνιά στον Παράδεισο, η κατάσταση έγινε περίπλοκη. Θυμάμαι ότι κάμποσοι κι από υπερβολική αγάπη για τον τόπο τους θέλησαν να μαντρώσουν τα οικόπεδα, με πελώριες, ατσάλινες πόρτες, καρφώνοντας επάνω τους μεγαλεπήβολες επιγραφές που έλεγαν για νόμους, για άρθρα από κώδικες, είχαν ύφος απειλητικό με συνεχόμενα θαυμαστικά και προειδοποιούσαν ότι η γη αυτή δεν είναι κανενός θεού ούτε διαβόλου, τούτο το χώμα που πατούμε δεν είναι δικό σας αλλά ολότελα δικό μας και καλά θα κάνατε να προσέχετε που περπατάτε και που εισέρχεστε γιατί μπορεί στο τέλος να μην ξέρετε από που θα βγείτε. Τι κι αν αλλάζανε οι κυβερνήσεις, οι αρχές κι οι κομματάρχες, όλοι τους έλεγαν συνεχώς τις ίδιες επαναλαμβανόμενες ατάκες για «καμένη γη», για «φωτιά και λάβρα», για την ανάγκη να ταχτοποιηθούμε και να τα τακτοποιήσουμε όλα τώρα κι ας μην τακτοποιούνται, έτσι, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, άραγε αυτό δεν είναι δημοκρατία, να μην κάνεις διακρίσεις σε αυθαίρετα και νόμιμα, όλοι είχαν δικαίωμα σε μια σπιθαμή ελπίδας κι ευτυχίας, να έχουν το δικό τους καταφύγιο, τη δική τους απόδραση από τη φυλακή των μεγάλων, αχανών, απάνθρωπων πόλεων. Κι αν ήταν οι κατηφόρες περισσότερες από τις ανηφόρες, αν τα μονοπάτια ήταν αδύνατο από ένα σημείο και μετά να τα περπατήσεις, θα βρίσκαμε πάλι τον τρόπο, βρε αδερφάκι μου, θα κάναμε τα στραβά τα μάτια, έτσι για να ταιριάζει και με το όνομα που έχει τούτη η περιοχή. Στο Μάτι του κυκλώνα.
Κάπως έτσι περικυκλωθήκαμε σταδιακά από όλο και περισσότερες διψασμένες οικογένειες που καίγονταν για λίγη ελευθερία και που κωδικοποιημένα την είχαν ονομάσει και τη λέγανε αποκέντρωση. Κι αρχίσαμε να γινόμαστε μια εντελώς νέα, έστω άναρχη, γειτονιά, αφού πρώτα δώσαμε την υπόσχεση να μην κάνουμε ποτέ ξανά τα ίδια λάθη και να είμαστε εξ αρχής κοντά ο ένας στον άλλο, ότι θα ξέραμε που μένει ο καθένας, στο πιο πάνω σπίτι η κυρά Μαριώ με τα εγγόνια της, στο παρακάτω ο πατέρας με την οικογένεια εκείνη με τα πολύχρωμα ποδήλατα, παραδίπλα εκείνη η ηθοποιός που ψεύδιζε γλυκά και που βλέπαμε από παιδιά στην τηλεόραση και τις παιδικές τις παραστάσεις, παραπέρα εκείνος ο χωρατατζής ο ταβερνιάρης με τα αστεία του και αστείρευτα τα ντόπια τα κρασιά του, παρακάτω οι παππούδες με τις δίδυμες εγγονές που τις λέγαμε φωτοβολίδες, εκείνοι όλοι που ήταν κοντά σου στο πι και φι κι ας περπατούσαν μερικοί και με το πι· ήταν λες κι είχαμε μετατραπεί όλοι μαζί σε μια μεγάλη οικογένεια και που είχαμε καταγράψει μέσα μας τη φράση εκείνου του ένδοξου ποιητή, που έλεγε ότι κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί. Και κυρίως και πάνω απ’ όλα ότι αυτό θα γινόταν πράξη ακόμα κι αν χρειαζόταν να φτάσουμε κυριολεκτικά μέχρι το τέλος, ότι ακόμα κι αν τούτη η τέλεια γη έφτανε κάποια στιγμή να δοκιμάσει τις αντοχές της και δεν μας σήκωνε άλλο πάνω της, εμείς θα πεθαίναμε όχι απλά ο ένας για τον άλλο αλλά θα σβήναμε σφιχταγκαλιασμένοι. Θα νικούσαμε το θάνατο. Θανάτω θάνατον πατήσας.
Είχα καιρό να γυρίσω εκεί πίσω. Σταδιακά εκείνες οι πρώτες θεϊκές αισθήσεις έδωσαν τη θέση τους σε μια γεύση στυφή, λες και μασάς συνεχώς στάχτη. Περπατώντας στα μονοπάτια, αντικρίζεις τώρα ένα μόνιμο, μουντό σκοτάδι, σαν ο Ήλιος ν’ απανθρακώθηκε. Με το που ανοίξεις τα κολλημένα σου μάτια, σε πνίγουν άσβηστοι καπνοί, τόσο που όλο βήχεις και φτύνεις φωτιά και αίμα. Σκοντάφτεις πάνω σε παρατημένα αυτοκίνητα που θυμίζουν κεριά που δεν άντεξαν την ιδία τους τη φλόγα και λιώσανε και σβήσαν. Τα σπίτια έχουν αινιγματικά σύμβολα στους τοίχους, γράμματα Χ, άλλοτε κόκκινα κι άλλοτε κατακόκκινα. Τα σίδερα στους φράχτες ακόμα ζεματάνε κι αφήνεις εκεί κομμάτια που ξεκολλάνε από τη σάρκα τής παλάμης σου. Οι υπερήφανες, αδιαπέραστες πόρτες δεν υπάρχουν πια, εισβάλλεις στους ορόφους σαν τον κλέφτη. Η οθόνη από την τηλεόραση στο δωμάτιο έχει μείνει σε ένα ίδιο, κολλημένο πλάνο, με τίτλους για «ανείπωτη τραγωδία» και για «κανένα λάθος». Ανά στιγμές ακούς ψιθυριστές φωνές ακατανόητες, «προσέξτε, είναι ακόμα κάποιος εδώ», «είναι κανείς εδώ;», «είμαστε από τον Ερυθρό Σταυρό», «κάντε το σταυρό σας να βρούμε κάποιον ζωντανό», «όχι, δεν είναι δυνατόν, είναι παιδιά καμένα, γιατί, Θεέ μου;», «προσοχή, κάτω από το κρεβάτι» «σκυλί, κούκλα, κάτι που δεν αναγνωρίζεται», «θα ταυτοποιηθούν όλα στο νεκροτομείο», «χτυπάει το κινητό, απαντήστε», «μια φωτοβολίδα, μες τη νύχτα σκάει κι η καρδιά μου σπάει», «ναι, βρήκαμε τα παιδάκια», «πρέπει να βγούμε έξω το συντομότερο», «εδώ οι τοίχοι είναι λες και έχουν αυτιά», «υπάρχουν φράσεις από κάρβουνο γραμμένες στα ντουβάρια», «μπαμπά, μαμά, Ελλάδα».
«Γιατί αργήσατε;»
πηγή: kakoskeimena.net

Η χώρα και τα ένοχα μυστικά της


της Ευτυχίας Αδηλίνη
Με αφορμή τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι γύρισε η μνήμη μου πολλά χρόνια πίσω, στο ναυάγιο του «Σάμινα» όπου ο τότε  πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης αναφερόμενος στα αίτια της τραγωδίας είχε δηλώσει δημοσίως «αυτή είναι η Ελλάδα». 
Η αλήθεια είναι ότι τότε είχα σοκαριστεί από την απόλυτα κυνική παραδοχή του πρωθυπουργού και συνάμα είχα οργιστεί που πάντα στεκόμαστε σε αυτή τη θλιβερή  παραδοχή, μετά την όποια καταστροφή.
Από τότε μέχρι σήμερα περίμεναν, δυστυχώς αυτή τη χώρα και άλλα στραπάτσα με πρώτο την παραλίγο χρεοκοπία της και τα όσα ακολούθησαν. 
Η τραγωδία στο Μάτι με 84 και πλέον νεκρούς, πέρα και έξω από τις υπάρχουσες ευθύνες του κράτους αναφορικά με τον χειρισμό της, είχε  κοινό παρανομαστή την παραπάνω ρήση. «Αυτή είναι η Ελλάδα». 
Ένα κράτος που στήθηκε χωρίς στέρεα θεμέλια, με απόλυτη αναρχία σε πολλά επίπεδα, που ο καθένας έκανε ότι ήθελε και όπως το ήθελε και που όποιος επιχειρούσε να βάλει μία βάση δεν χάλαγε ποτέ τα κακώς κείμενα απλώς τα κουκούλωνε και πήγαινε παραπέρα φοβούμενος το πολιτικό... κόστος. 
Από πού να πιάσεις και που να αφήσεις. Από τα αυθαίρετα, τα οποία αντί να γκρεμίζονταν επί τόπου απλώς νομιμοποιούνταν με τις ρυθμίσεις και χτίζονταν καινούργια που περίμεναν τον επόμενο νόμο για να τακτοποιηθούν, την άναρχη δόμηση που απλώς κουκουλώνονταν με τη ευχή να μη συμβεί ποτέ κανένα κακό, την παντελή έλλειψη συστημάτων προστασίας (πυροπροστασία - έξοδοι διαφυγής κλπ), την κακονομία ανάλογα με τα κάθε είδους συμφέροντα, την ταυτόχρονη ύπαρξη δασικών και αστικών περιοχών στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, και πάει λέγοντας. 
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα την ώρα που περιοχές σαν τη Μάνδρα, το Μάτι και πολλές - πολλές άλλες  είναι χτισμένες μέσα σε δάση, πάνω σε ποτάμια ή σε ρέματα μεγάλοι δήμοι στο Λεκανοπέδιο έχουν εκτάσεις εκτός σχεδίου. 
Ποιος να το ακούσει και να το πιστέψει ότι σήμερα, το 2018, μεγάλοι Δήμοι του Λεκανοπεδίου, όπως για παράδειγμα το Χαλάνδρι έχουν ακόμα πολλά στρέμματα εκτός σχεδίου. Βεβαίως εκεί επειδή είναι οικιστικός ιστός ουδείς από τους κατόχους των οικοπέδων δεν μπορεί να βάλει ούτε ένα τούβλο γιατί θα γκρεμιστεί από την πολεοδομία με συνέπεια οι κάτοχοι των οικοπέδων κοντά μισό αιώνα έχουν τη γη τους ουσιαστικά ανενεργή λόγω της αβελτηρίας της πολιτείας. 
Αντίθετα, σε περιοχές εξοχικές (οι οποίες όμως τα τελευταία χρόνια έγιναν μόνιμες κατοικίες) μπορεί ο καθείς να κάνει ό,τι θέλει γιατί έτσι τα βρήκε. 
Και όλα τούτα τα άλογα και τα παράλογα μαζί με πολλά - πολλά άλλα συνέθεταν και συνθέτουν αυτή τη χώρα που κρατά καλά τα μυστικά της κρυμμένα μέχρι να της συμβεί το κακό και να κλαίει πάνω στα ερείπια. 
Και τότε, κάθε φορά που συμβαίνει το κακό, αρχίζει το μπαλάκι των ευθυνών και  χάνεται στον χρόνο η ουσία κάνοντας τα συνηθισμένα μπαλώματα.
Το κακό είναι ότι η χώρα κρύβει πολλά ένοχα μυστικά που βγαίνουν στο φως μόνο μετά από τραγωδίες. Και πραγματικά πιστεύω ότι ο κάθε πρωθυπουργός που εκλέγεται σε αυτό τον τόπο είναι «καταδικασμένος» να πληρώσει τα κακώς κείμενα των προηγουμένων από συστάσεως του Ελληνικού κράτους. 
Άκουγα, προ ημερών, τον καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα που κληθείς να σχολιάσει επιστημονικά τα αίτια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι είπε κάτι αφοπλιστικό. Ότι το Μάτι έχει ένα πολεοδομικό σχέδιο «Παγίδα». 
Δυστυχώς, όμως, όπως έχει αποδείξει η ζωή και τα γεγονότα ολόκληρη η Ελλάδα είχε ένα σχέδιο «Παγίδα» σε όλα της τα επίπεδα. Και δυστυχώς όταν συμβαίνει η καταστροφή λίγα πράγματα σώζονται αν σώζονται και αυτά. Γιατί σε αυτό τον τόπο η λέξη «πρόληψη» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του. Είτε αυτή αφορά στην χωροταξία, είτε αφορά στα οικονομικά της χώρας, είτε αφορά στο ασφαλιστικό της σύστημα είτε αφορά στην υγεία, είτε αφορά στην παιδεία...
Η χώρα πλέον μετά από αυτά που έχει πάθει δεν χρειάζεται άλλες διαπιστώσεις. Χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή με στόχο να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος άξιο της εμπιστοσύνης των πολιτών. Επιπλέον, χρειάζεται μία γενναία Συνταγματική αναθεώρηση γιατί τούτο το Σύνταγμα που έχουμε έχει πια γεράσει. Το έχει ξεπεράσει η ίδια η ζωή και οι ανάγκες της. 
Οι σκληρές περιπέτειες των τελευταίων ετών πέραν από την ανατροπή της ζωής μας άφησαν φαντάζομαι και στους πολίτες αλλά και στο πολιτικό σύστημα πολλά διδάγματα. Πλέον όλοι ξέρουμε ότι «όποιος κατουράει τη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι». 
Και όσοι ακόμα δεν το παραδέχονται και την ώρα της κάλπης επιλέγουν με κριτήριο τον χαβαλέ, την τιμωρία ή τη διακωμώδηση θα ψάχνουν στην επόμενη πυρκαγιά ή καταστροφή τον αντίστοιχο άφαντο «Ψινάκη» αλλά θα είναι αργά. Γιατί όπως λέει και ο λαός «μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά». 
Με τη διαφορά ότι τούτος ο τόπος δεν αντέχει άλλα αποκαΐδια. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι το οξυγόνο...  
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ 

Μπορούν να υπάρξουν δασικές πόλεις;



του Νίκου Μπελαβίλα*
Σε μία καταστροφή σαν την προχθεσινή, αν επιτρέπεται να είναι κανείς ψύχραιμος, να αντέχει, να αναλύσει νηφάλια, οφείλει να ψάξει ξανά για τις αιτίες. Ταυτόχρονα να σκεφτεί την επομένη μέρα. Τι συνέβαινε στα δασοσκεπή και παράκτια προάστια πριν από τη μεγάλη πυρκαγιά, τι θα ακολουθήσει;
Ας συμφωνήσουμε πρώτα στη λέξη "προάστια". Η Ραφήνα, το Μάτι, το Ζούμπερι, η Νέα Μάκρη, ο Μαραθώνας, οι Άγιοι Θεόδωροι, η Κινέτα δεν είναι μικροί παραθεριστικοί οικισμοί, χωριουδάκια με λίγα σπίτια και ανθρώπους μέσα στη φύση, δίπλα στη θάλασσα, όπως ήσαν πριν από το 1960.
Δεν μιλάμε για χωριά διακοσίων - τριακόσιων κατοίκων, μέσα ή δίπλα στο δάσος, όπου χτυπάει η καμπάνα του συναγερμού, δίνεται εντολή στους κατοίκους να μείνουν στην κεντρική πλατεία για να σωθούν ή να εκκενώσουν. Μιλάμε για μεγάλες πόλεις. 20.000 κάτοικοι στη Ραφήνα και στο Πικέρμι χωρίς τους παραθεριστές, 16.000 στη Νέα Μάκρη, 12.000 στον Μαραθώνα.
Ο καλοκαιρινός πληθυσμός υπερβαίνει κατά πολύ τους 100.000 κατοίκους στην "κόκκινη" περιοχή των πυρκαγιών ανατολικά της Πεντέλης. Ίσως μισό εκατομμύριο στις αντίστοιχες ζώνες σε όλη την Αττική. Τέτοιες πόλεις θέλουν μέρες, να εκκενωθούν με ασφάλεια.
Η αθηναϊκή επέκταση μέσα στα δάση
Είναι όλος ο πολύποδας της αστικής διάχυσης, η αθηναϊκή επέκταση του τελευταίου τετάρτου του 20ού αιώνα που βρίσκεται μέσα σε αυτή την "κόκκινη" ζώνη∙ οι παρυφές των Γερανείων, της Πάρνηθας, της Πεντέλης, της Λαυρεωτικής, όλη η ακτή του νότιου Ευβοϊκού, του δυτικού Σαρωνικού.
Η μεγάλη ώθηση δόθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας. "Πρότυποι" και συνεταιριστικοί διαφόρων τύπων οικισμοί ή άλλοι αυθαίρετοι χωρίς καμία νομιμοποίηση γεννήθηκαν στα δάση. Μετά το 1975 και ακόμη περισσότερο μετά το 1983 η πολεοδομική νομοθεσία έγινε πιο αυστηρή απαγορεύοντας τη δόμηση μέσα στα πεύκα. Όμως η αναμενόμενη προαστιοποίηση της Αθήνας βρήκε διέξοδο εκεί.
Με την ανοχή δημάρχων, βουλευτών και τη βοήθεια διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων η δόμηση συνεχίστηκε. Μία ολόκληρη οικονομία στήθηκε. Από την άλλη πλευρά στελέχη των πολεοδομικών διευθύνσεων και λίγοι στρατευμένοι δασάρχες προσπαθούσαν να σώσουν το περιαστικό πράσινο της Αθήνας, αλλά και να πουν ότι αυτά τα προάστια δεν είναι βιώσιμα. Απειλούνταν, θεωρούνταν γραφικοί, εμμονικοί.
Θυμηθείτε το στερεότυπο που ακούμε σε καφενεία, σε τηλεοράσεις ή και στη Βουλή για μία από τις δύο δήθεν μεγάλες πληγές της διοίκησης: τα δασαρχεία (η άλλη είναι η αρχαιολογία). Είναι συγκλονιστική η προχθεσινή συνέντευξη της επιθεωρήτριας περιβάλλοντος Μαργαρίτας Καραβασίλη για τις πιέσεις προς τα στελέχη του ΥΠΕΧΩΔΕ τη δεκαετία του 1980 προς όσους προσπαθούσαν να σταματήσουν την αυθαίρετη δόμηση, και στο σήμερα κατεστραμμένο Μάτι. Τελικά το Μάτι μετετράπη σε ένα οικιστικό μπουρλότο που κάποια στιγμή άναψε.
Όλο αυτό το γεωγραφικό τόξο χτίστηκε ενώ τα δάση καίγονταν. Οι συνεχείς πυρκαγιές στην ζώνη των ορεινών όγκων της Αττικής ξεσπούν κάθε καλοκαίρι εδώ και σαράντα χρόνια. Μετά από κάθε καταστροφή έρχεται η ρυμοτομία των καταπατητών. Η πυρκαγιά ως πολεοδόμος της νέας Αθήνας. Ακολουθεί η ανέγερση λίγων λαϊκών κατοικιών και πολλών ακριβών επαύλεων. Αρχίζει η πίεση για ένταξη στο σχέδιο πόλης. Τα δάση ξαναφυτρώνουν. Τα προάστια ανάμεσά τους. Οι παραθεριστές απολαμβάνουν τα πεύκα, τη θέα και τη θάλασσα σε ακριβά οικόπεδα. Ώς την επόμενη πυρκαγιά, οπότε θα ξανακουστεί η κραυγή: "Τι κάνει το κράτος;".
Στην περιοχή της σημερινής καταστροφής 21.000 στρέμματα καλύπτουν οι αυθαίρετοι οικισμοί σε δάση του Μαραθώνα, της Ραφήνας, του Πικερμίου. 90.000 στρέμματα δασικών εκτάσεων έχουν εκχερσωθεί εκεί τις τελευταίες δεκαετίες με νόμιμο ή παράνομο τρόπο. Σε ολόκληρη την Αττική εκτός λεκανοπεδίου η έκταση τέτοιων αυθαιρέτων προαστίων ανέρχεται σε ιλιγγιώδη μεγέθη.
Υπάρχει δασική πόλη;
Εκκρεμεί η πρώτη ερώτηση: Μπορεί να χτιστεί ένας οικισμός μέσα σε δάσος;
Η απάντηση είναι ναι υπό προϋποθέσεις. Υπάρχουν μικροί δασικοί οικισμοί, κατασκηνώσεις, ξενώνες, καταφύγια, παρατηρητήρια, μονοπάτια. Δεν υπάρχουν δασικές πόλεις. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συνυπάρξει μία πόλη τέτοιας έκτασης, όπως τα αττικά προάστια, τέτοιου πληθυσμού, τέτοιας πυκνότητας με το μεσογειακό πευκόδασος. Ή το δάσος θα καταστραφεί ή η πόλη.
Σε πιθανό σχόλιο πως στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, στο Λος Άντζελες και το Χόλιγουντ, βλέπουμε αυτό το μοντέλο προαστίου, θα πρέπει να συμπληρώνουμε ότι το βλέπουμε συχνά - πυκνά φλεγόμενο να εκκενώνεται, με πολλούς νεκρούς. Μάλλον δεν είναι αυτό το πρότυπο πόλης που θα θέλαμε.
Αυτό το εύφλεκτο, όμορφο αλλά ξερό δάσος στα μεσογειακά γεωγραφικά πλάτη έχει έναν φυσιολογικό κύκλο φωτιάς. Καίγεται μια - δυο φορές σε κάθε αιώνα και αναγεννάται. Η πόλη χτίζεται για πολλές γενιές, όχι για πενήντα χρόνια. Χρειάζεται δρόμους, λεωφόρους, πλατείες, δημόσιες εγκαταστάσεις, από σχολεία έως πυροσβεστικούς σταθμούς, από γήπεδα έως κέντρα υγείας. Γι' αυτό η συνύπαρξη είναι αδύνατη.
Όπως επομένως ένα αστικό σύμπλεγμα δεν μπορεί να χτιστεί επάνω σε έναν ορεινό χείμαρρο, ελπίζοντας ότι ο χείμαρρος δεν θα ξεχειλίσει ποτέ, δεν μπορεί να χτιστεί με σαθρά κτήρια, ελπίζοντας ότι δεν θα γίνει ποτέ σεισμός, έτσι μία πόλη δεν μπορεί να έχει για στέγη την πράσινη κόμη των πυκνών δένδρων, τα κλαδιά και τις πευκοβελόνες ούτε για έδαφος πουρνάρια και σχίνα ελπίζοντας ότι αυτά δεν θα ανάψουν ποτέ. Το επιχείρημα που φορές ακούγεται, "αφήστε τον κόσμο να χτίσει μέσα στο πράσινο γιατί έτσι προστατεύεται", κάηκε πριν από λίγες μέρες στο Μάτι.
Τι να κάνουμε
Εκκρεμεί η δεύτερη ερώτηση: Πώς τα βάζει μία κυβέρνηση με χιλιάδες ιδιοκτήτες; (Ας αφήσουμε προς στιγμήν τους κερδοσκόπους στην άκρη). Εδώ η απάντηση δεν είναι τεχνική, είναι πολιτική:
Υπάρχουν λίγες στιγμές στην Ιστορία που γίνονται μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Λειτουργούν καταλυτικά αλλάζοντας νομοτέλειες, στερεότυπα και παθογένειες. Γίνεται χωρίς να έρθει ο κόσμος τα πάνω κάτω; Ναι, γίνεται! Υπήρξαν τέτοιες στιγμές:
* Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέβαλε παντού την υποχρέωση να εκδίδεται οικοδομική άδεια για τα κτίσματα και να εφαρμόζεται οικοδομικός κανονισμός. Ώς τότε τα σπίτια χτίζονταν με μία έγκριση του τοπικού αστυφύλακα όπου να 'ναι.
* Όταν ο Αντώνης Τρίτσης επέβαλε κάθε πόλη, κάθε επέκτασή της να έχει μελετημένο πολεοδομικό σχέδιο. Ώς τότε αρκούσε ένα τοπογραφικό σχέδιο ενός κτηματομεσίτη και μία υπογραφή ενός υπουργού.
* Όταν μετά τους σεισμούς της Καλαμάτας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας συνειδητοποιήθηκε ότι δεν μπορεί να επιβιώσει η σύγχρονη Ελλάδα χωρίς αντισεισμικά κτήρια. Επιβλήθηκε ένας από τους καλύτερους αντισεισμικούς κανονισμούς στον κόσμο.
Ας κρατήσουμε τούτο. Από τότε κανείς εργολάβος, κανείς ιδιοκτήτης, κανείς μηχανικός δεν διανοείται να "κλέψει σίδερα", παρότι η αντισεισμική θωράκιση κοστίζει πολύ. Έτσι ένας σεισμός δεν αφήνει πια πίσω του εκατοντάδες νεκρούς και γκρεμισμένα κτήρια όπως συνέβαινε άλλοτε.
Με λίγα λόγια, υπήρξαν επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν σε κρίσιμες στιγμές. Είναι η στιγμή!
Και η τρίτη ερώτηση: Τι θα γίνει με τους υπάρχοντες αυθαίρετους οικισμούς; Είναι βέβαιο ότι πρέπει να αλλάξουμε το συνολικό πρότυπο. Να θυμόμαστε σε λίγα χρόνια ότι αφορμή για τη μεγάλη μεταρρύθμιση στην πολεοδομική πολιτική ήταν η εκατόμβη στο Μάτι της Αττικής.
Ας πούμε την αλήθεια. Οι περιοχές αυθαιρέτων δεν μπορούν να ισοπεδωθούν ούτε να δημευθούν άπειρες περιουσίες. Όμως δεν είναι παράλογο να παγώσουν στην κατάσταση που βρίσκονται, σε καθεστώς υψηλών περιορισμών. Ανάλογο καθεστώς υπάρχει στους παραδοσιακούς οικισμούς και δεν αμφισβητείται από κανέναν.
Σημαίνει ειδικός χωρικός σχεδιασμός, περιορισμένη δόμηση κατοίκησης και μόνο, απαγόρευση επεκτάσεων, κατεδάφιση περιφράξεων, ρυμοτομία. Μεγάλοι δρόμοι, υποδομές ασφαλείας, διέξοδοι διαφυγής, δίκτυα πυρόσβεσης. Μαζί με πραγματικά εφαρμοστέα και ρεαλιστικά σχέδια έκτακτης ανάγκης. Δεν μιλώ για τα αυτονόητα, τα φράγματα θανάτου, τις μάντρες στη θάλασσα. Αυτές μπορούν και πρέπει να πέσουν τώρα, εν θερμώ. Η κοινή γνώμη θα χειροκροτήσει.
* Ο Νίκος Μπελαβίλας διδάσκει Πολεοδομία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
αυγή

Γκρεμίστε!

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Άκουσα, διάβασα, είδα ένα σωρό δηλώσεις αυτές τις μέρες, τις όχι και τόσο ευχάριστες για όλους και όλες μας. Δικαιολογίες, κατηγορίες, διακηρύξεις, ευχολόγια απ’ όλα είχε ο μπαξές. Θα σταθώ όμως σε δύο δηλώσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, αφού είχε καταλαγιάσει κάπως ο ορυμαγδός των πρώτων..
εικοσιτετραώρων. Η πρώτη ήταν από τον υπουργό Μεταφορών και Υποδομών Χρήστο Σπίρτζη που έλεγε:
«Δεν υπάρχει νόμιμη άδεια σε μηδέν απόσταση από την παραλία και τον αιγιαλό, θα ελεγχθούν όλες οι οικοδομικές άδειες. Είκοσι έξι συμπολίτες μας κάηκαν γιατί υπήρχε μια μάντρα στο Μάτι. Όπου χρειαστεί θα γκρεμιστούν, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί.»
Και η άλλη από τον αναπληρωτή υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σωκράτη Φάμελλο, που σημείωνε:
«Δεν μπορούμε πλέον να συντηρούμε φαινόμενα καταπάτησης της δασικής νομοθεσίας σε περιοχές προστασίας, όπως είναι τα ρέματα, οι περιοχές Natura, τα αισθητικά και περιαστικά δάση, οι εθνικοί δρυμοί. Υπάρχουν συνταγματικές προβλέψεις ώστε να μην επιτρέπεται καμία αυθαιρεσία. Ως κυβέρνηση έχουμε ήδη αποδείξει την πολιτική μας βούληση με την κατεδάφιση των αυθαίρετων καταστημάτων στο Σχοινιά και με την εφαρμογή των δασικών χαρτών».
Με δυο λόγια, μπουλντόζες! Και μακάρι τα λόγια να γίνουν πράξεις, γιατί αλλιώς θα ξαναζήσουμε τον τρόμο και τη φρίκη. Μακάρι να μπούνε μπροστά τα μηχανήματα και να γκρεμίσουν αυτή τη φορά αντί να χτίσουν. Μακάρι να διαλύσουν φράχτες, μάντρες, περιφράξεις και κάθε είδους αυθαίρετες κατασκευές. Να ξεθεμελιώσουν αυτό το αίσχος που έφτασε να γίνει παγίδα θανάτου για δεκάδες συμπολίτες μας. Και θα ξαναγίνει, κάποια άλλη μέρα σε κάποιο μέρος, αν το αφήσουμε απείραχτο και ανενόχλητο. Μπουλντόζες ή θάνατος, απλό είναι το δίλλημα…
Δεν γίνεται κι αλλιώς, μιας και μας τελείωσε η προστασία της Μεσογείου. Χιλιάδες χρόνια τώρα τη βγάζαμε καθαρή λόγω εγγύτητας σε αυτά τα ευλογημένα ύδατα. Στα νερά της μεγάλης θάλασσας, που διευθετούσαν τα καιρικά φαινόμενα και γλύκαιναν το κλίμα. Τώρα πάει, αφίχθη το φαινόμενο του θερμοκηπίου και το παραμύθι έγραψε “the end”. Όλο και περισσότερο θα μοιάζουν όσα ζούμε με το στόρι της Καραϊβικής. Μπουρίνια, κατακλυσμοί, τυφώνες, κυκλώνες και δε συμμαζεύεται. Και για να αντιμετωπίσεις αυτό το πράγμα, δεν θέλει ούτε ευχές ούτε πορδές. Θέλει να γκρεμίσεις!
Θέλει να κοιτάξεις μπροστά και να μην ασχοληθείς ούτε με γκρίνιες, ούτε με κλάψες, ούτε με πολιτικό κόστος. Θέλει να θέσεις ως πρώτη σου προτεραιότητα την προστασία του κόσμου και όχι την προστασία του κέρδους. Θέλει να μη σε νοιάξει η επόμενη μέρα αλλά η επόμενη δεκαετία. Θέλει να πάρεις αποφάσεις αντιδημοφιλείς. Αν το κάνεις, έχεις ελπίδα ν’ αφήσεις κάτι πίσω σου και να σώσεις ζωές. Κι ας σε βρίζει όποιος γουστάρει, γιατί έχασε ένα κομμάτι απ’ την περιουσία του. Τα φράγκα και τα ντουβάρια είναι τα τελευταία που θα έπρεπε να απασχολούν την ελληνική πολιτική μετά από ζήσαμε και πονέσαμε αυτές τις μέρες…

 newpost

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Κοίτα ποιοι φωνάζουν

Θα περίμενε κανείς από τους εραστές και τους οπαδούς της συλλογικής ευθύνης μια λίγο πιο σταθερή γραμμή στις απόψεις τους
του Πέτρου Κατσάκου
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της οικονομικής κρίσης κυριάρχησε το μοντέλο της συλλογικής ευθύνης. Ένα μοντέλο που επιχείρησε να καταμερίσει το βάρος της χρεοκοπίας σε όλους μας βάζοντας στο κάδρο τον καστανά που δεν είχε ταμειακή μηχανή και τον πολίτη που αγόραζε τυρόπιτα χωρίς να ζητήσει απόδειξη. Ήταν το μοντέλο του "όλοι μαζί τα φάγαμε", που επικράτησε ως κυρίαρχος λόγος από την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Εκφραστές του πολιτικού και επικοινωνιακού προσωπικού της χώρας, αναλαμβάνοντας ρόλους δημόσιου κατήγορου, διαίρεσαν τη χρεοκοπία με τον αριθμό των κατοίκων της χώρας καταφέρνοντας με τον τρόπο αυτόν να ελαχιστοποιήσουν την ευθύνη αυτών που για χρόνια ελάμβαναν αποφάσεις, υπέγραφαν αποφάσεις, ελάμβαναν δάνεια, υπέγραφαν συμβάσεις, ελάμβαναν μίζες, υπέγραφαν συμβόλαια κ.ο.κ.
Έτσι, με τον τρόπο αυτόν τον ίδιο λογαριασμό εκλήθη να πληρώσει ο μεγαλοεκδότης των υπέρογκων θαλασσοδανείων με τον Θανάση για εκείνη την κωλοτυρόπιτα. Το κάδρο των ευθυνών έγινε τόσο μεγάλο ώστε ίσα που διέκρινες μέσα στο πλήθος των εκατομμυρίων ενόχων τον τύπο που ξεκαρδιζόταν στα γέλια με τα χιλιάδες κορόιδα που τον περιτριγύριζαν στην οικογενειακή φωτογραφία της χρεοκοπίας.
Θα περίμενε κανείς από τους εραστές και τους οπαδούς της συλλογικής ευθύνης μια λίγο πιο σταθερή γραμμή στις απόψεις τους. Θα περίμενε κανείς να τους ακούει να λένε πως “όλοι φταίξαμε” όταν βρίσκονται μακριά από θέσεις ευθύνης, όταν βρίσκονται μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων. Θα ήταν κάπως πιο έντιμο να πάρουν έστω κι ένα μικρό μερίδιο ευθύνης όταν στο γύρισμα του καιρού τυγχάνει να βρίσκονται στην απ' έξω.
Γιατί αυτό συνέβη με τους “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Όταν είχαν την καυτή πατάτα στα χέρια φρόντισαν να ελαχιστοποιήσουν το βάρος που τους έπρεπε μοιράζοντας την ευθύνη επί δικαίων και αδίκων. Όταν, όμως, η καυτή πατάτα σκάει στα χέρια κάποιου άλλου, τότε πάει περίπατο όχι μόνο η συλλογική, αλλά κυρίως η ιστορική διαδρομή της ευθύνης, διαγράφοντας το χθες και καρφιτσώνοντάς τη στο σήμερα.
Όπως λοιπόν η χώρα χρεοκόπησε μια συγκεκριμένη ημερομηνία και φταίγαμε όλοι, έτσι και η χώρα πνίγεται, καίγεται ή γκρεμίζεται σε μια χρονική στιγμή αποκομμένη από το παρελθόν της, αλλά φταίτε μόνο εσείς. Αυτό είναι το μοντέλο των “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Κοιτάξτε γύρω και θα τους δείτε. Εκεί έξω είναι και ως συνήθως φωνάζουν.
αυγή

Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν…


της Νικόλ Λειβαδάρη
Είμαστε μεγαλειώδεις στην αλληλεγγύη, είμαστε επικοί και στην προσφορά. Δίνουμε και το τελευταίο μας ευρώ για να πάρουμε γάλα στο παιδί του πυρόπληκτου και τρέχουμε νύχτα, εθελοντές, στα καμένα να σώσουμε όσα δεν σώζονται. Σηκώνουμε σούπερ μάρκετ ολόκληρα και ξεχειλίζουμε κλειστά γυμναστήρια με τρόφιμα για τους πληγέντες. Βουτάμε βάρκες και καϊκια και πέφτουμε στην θάλασσα να βρούμε διασωθέντες. Στεκόμαστε με τις ώρες στις ουρές των νοσοκομείων, βουβοί και στωικοί, για να δώσουμε αίμα για τους εγκαυματίες.
Κι είμαστε, εμείς οι ίδιοι, θηριώδεις στην έκλυση μίσους. Γυρνάμε σπίτι, σπάμε τα πληκτρολόγια και βγάζουμε από μέσα δεκάδες μικρούς Αμβρόσιους. Ορμάμε στην αρένα του Internet και κατασπαράζουμε αδιακρίτως νεκρούς και ζωντανούς. Αντιπρόεδρος μεγάλου κόμματος σπέρνει fake news κι, εν μέσω συλλογής των σορών, ευχαριστεί τον Τσίπρα για την πολιτική νίκη που του χάρισε. Βουλευτής κόμματος της ελάσσονος αντιπολίτευσης καλεί «όποιον δεν κάηκε και το επιθυμεί, να πάει να διοριστεί στο δημόσιο», αρτάρει tweets για «αδίστακτα καθάρματα» και καταγγέλλει «συμμορίες κατσαπλιάδων». Όχι, πριν καταγγείλει δεν είχε πάει στα αποκαϊδια να βοηθήσει, να ψάξει, να μάθει - απλώς, κατακεραύνωνε συνάδελφό του που είχε ζητήσει ψυχραιμία και σεβασμό στα θύματα. Πολίτης αυτής της χώρας επίσης, ποστάρει φωτογραφία με τα νεκρά δίδυμα και εύχεται στον πρωθυπουργό «και στα δικά σας».
Παραδίπλα, δήθεν αριστεροί και δήθεν προοδευτικοί «opinion makers», επωνύμως ή μη, κάνουν φτηνό χιουμοράκι (;) και αστρολογικά λογοπαίγνια ξανά με τα νεκρά δίδυμα. Και βάζουν κάτω νούμερα από τις πυρκαγιές στην Ηλεία και το Μάτι για να μετρήσουν ποιανού η φωτιά ήταν μεγαλύτερη.
Δεν είναι ξένοι όλοι αυτοί, είναι ο διπλός μας καθρέφτης και σαρξ εκ της σαρκός μας. Σάρκα μιας κοινωνίας που εθίζεται να μετρά τραγωδίες χωρίς να αποφασίζει σε ποια Ελλάδα να υποκλιθεί ευγνωμονούσα και ποια να πυρπολήσει. Που ακόμη ανέχεται να παίζουν κάποιοι ζωή και θάνατο στα ζάρια της μικροπολιτικής, που δεν έμαθε να σκύβει το κεφάλι και να αναμετράται με τις ευθύνες της μπροστά στους νεκρούς της. Και δεν κατάλαβε ότι μπορεί ενίοτε και να σιωπά για να τιμήσει όσους έχασε, ακόμη κι εάν έκανε τα πάντα για να τους σώσει.
«Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά το λιγότερο που οφείλουμε στην μνήμη τους είναι σεβασμός», είπε χθες ο Αλέξης Τσίπρας. Ήταν η συγνώμη που δεν ζήτησαν όλες αυτές τις μέρες κάποιοι από τους υπουργούς του. Εμείς πότε, κι από ποια Ελλάδα, θα ζητήσουμε την δική μας συγνώμη; Και τι θα πούμε στα παιδιά; Τι θα τους πούμε για κείνους που έφυγαν και για κείνους που έμειναν;
tvxs

Τα στραβά Μάτια μας



Πικρό νιώθω το στόμα μου σήμερα, φαρμάκι –αυτή τη φορά όχι από τους καφέδες και τα άφιλτρα, αλλά από τη φρικτή γεύση της ανθρώπινης τέφρας και από αυτόν τον αβάσταχτο κόμπο στον λαιμό και το στομάχι που μας πνίγει όλους από τη νύχτα της Δευτέρας και μετά. Την τέφρα που σκεπάζει τα απότομα σκαλάκια για το Κόκκινο Λιμανάκι, που κατεβαίναμε για μπάνιο μικροί, τα στενοσόκακα στο Μάτι και στο Ζούμπερι, όπου κάναμε τις πρώτες νυχτερινές τσάρκες με τα αμάξια, εικοσάρηδες ακόμα, με το παρεάκι από τη Ραφήνα... Την τέφρα που τώρα απλώνεται σαν στρόβιλος και τυλίγει τις καρδιές μας, σε μια άμοιρη, αιώνια αυθαίρετη Ελλάδα που πάντα παθαίνει, αλλά ποτέ δεν μαθαίνει.
Γράφει ο  Γιώργος Τσιάρας 
Το τριήμερο πένθος έληξε, στις τηλεοράσεις έχουν κιόλας βγει τα μαχαίρια από τους ανερυθρίαστους πολιτικάντηδες -τους ίδιους που διαμόρφωσαν εδώ και δεκαετίες τις συνθήκες για την τωρινή τραγωδία και τώρα το παίζουν κλασικά μωρές παρθένες- και τους πάσης φύσεως «ειδικούς» και «γραμμιτζήδες», ιδίως κάποιους «συναδέλφους» μου δημοσιογράφους των καναλιών που σπεύδουν να εξαργυρώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση για λογαριασμό των ένοχων αφεντικών και χορηγών τους, καθώς ένας ολόκληρος χαροκαμένος κόσμος ζητά οργισμένος -και με το δίκιο του- ευθύνες και «κεφάλια». Αλλά η μυρωδιά της καμένης σάρκας, η τέφρα από τις παιδικές μας μνήμες, θα μείνει μαζί μας για πολύ καιρό – μαζί με τα αμέτρητα αναπάντητα γιατί.
Εχω βρεθεί, δυστυχώς, σε αρκετές δασικές πυρκαγιές – αρχικά ως νεαρός αστυνομικός ρεπόρτερ, ως περίοικος στο Πόρτο Ράφτη και την Καισαριανή κι αργότερα ως στρατιώτης (δ)εθελοντής δασοπυροσβέστης στη Ρόδο των οικοπεδοφάγων, να καθαρίζω ανήμπορος ξερόκλαδα μέσα στους καπνούς του φλεγόμενου Δάσους των Πεταλούδων με μόνα εφόδια ένα πτυοσκάπανο, ένα παγούρι και μια βρεγμένη πετσέτα. Κι έχω δει με τα μάτια μου πόσο γρήγορα αλλάζει κατεύθυνση το πύρινο μέτωπο από ριπή σε ριπή, πως εκσφενδονίζονται σαν χειροβομβίδες τα φλεγόμενα κουκουνάρια, πόσο μικρός και αδύναμος νιώθει κανείς -όσο γενναίος ή εκπαιδευμένος κι αν είναι- μπροστά στην καλπάζουσα λαίλαπα. Και πρωτίστως θυμάμαι το Μάτι –το πανέμορφο δασωμένο παραθαλάσσιο θέρετρο των Αθηναίων που έγινε φέρετρο γιατί δύο γενιές άνωθεν νομιμοποιημένων ελληναράδικων αυθαιρεσιών και κακοτεχνιών το μετέτρεψαν σε τούρκικο μαχαλά -πυριτιδαποθήκη, γεμάτο καύσιμη ύλη και ιδιόκτητες ακτές, χωρίς διεξόδους διαφυγής ούτε καν προς τη θάλασσα. Με άλλα λόγια, σε μια τέλεια παγίδα θανάτου.
Ειλικρινά στην προκείμενη περίπτωση, και με βάση τα όσα γνωρίζουμε, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά την τρομερή νύχτα της Δευτέρας και δεν έγινε. Οσο κι αν αντιτίθεμαι, εξ οφίτσιο και... βίτσιο, στο διαπλεκόμενο κράτος και τις «αρχές ασφαλείας» του, όσο κι αν καταλαβαίνω την ανάγκη της κοινής γνώμης για εξιλαστήρια θύματα, συνθήκη αναγκαία για κάθε κάθαρση, δεν μπορώ να συμμετάσχω σε αυτό το υποκριτικό γαϊτανάκι της αναζήτησης ευθυνών. Για μένα έχουν αξιοπιστία σήμερα μόνο όσοι, ελάχιστοι, μιλούσαν για το πρόβλημα της δασοπυρόσβεσης και της αυθαίρετης δόμησης πριν από την καταστροφή κι όχι όσοι το παίζουν μετά Χριστόν προφήτες για να τσιμπήσουν κανένα μισοκαμένο ψηφαλάκι ή λίγη έξτρα τηλεθέαση ανάμεσα στα ερείπια. Γιατί παγίδες θανάτου σαν το Μάτι υπάρχουν πολλές στην Ελλάδα – άλλο αν κάνουμε όλοι μας τα στραβά μάτια και τα ανοίγουμε διάπλατα κάθε φορά μόνο όταν δακρύζουν από την τέφρα των συνανθρώπων μας.
Ως έμπειρος διεθνατζής, «ειδικός» -τρομάρα μου- κι εγώ, μπορώ φυσικά να γράψω ατέλειωτα κατεβατά για τα βαθύτερα αίτια της επαναλαμβανόμενης τραγωδίας. Αλλωστε το κάνω συχνά – πέρσι με αφορμή την εκατόμβη στην Πορτογαλία και τη Ιταλία, πρόπερσι για την Ισπανία και τη νότια Γαλλία... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές καίγονται, όπως κάθε χρόνο σχεδόν, τεράστιες εκτάσεις στην Καλιφόρνια, μία από τις πλουσιότερες και υποτίθεται καλύτερα οργανωμένες Πολιτείες-κρατίδια των ΗΠΑ και του πλανήτη. Πλέον όμως δεν απειλούνται από τις φλόγες μόνο τα κλασικά ζεστά κλίματα: δέκα μέρες τώρα καίγονται -εν μέσω αφύσικης ξηρασίας και ιστορικά πρωτοφανούς καύσωνα- τα αειθαλή δάση της Σουηδίας, οι κάτοικοι της οποίας δεν ξέρουν τι θα πει πυρκαγιά, ενώ στη μακρινή Ιαπωνία πάνω από 80 άνθρωποι έχουν πεθάνει μέσα σε λίγες μέρες από τη ζέστη.
Οπως έγραφα και πέρσι για την κα(η)μένη την Πορτογαλία, η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή είναι πλέον αναμφισβήτητη, ό,τι κι αν λέει ο Τραμπ και οι βρόμικοι πετρελαιάδες και καρβουνάδες σπόνσορές του. Και η μετατροπή του μικροκλίματος πολλών εύκρατων ή υποτροπικών ώς τώρα περιοχών, ανάμεσά τους και σχεδόν ολόκληρη η μεσογειακή Ευρώπη, σε αφρικανικού τύπου περιβάλλοντα κάνει τα αειθαλή δάση της, και ιδιαίτερα τα πευκοδάση, να «αρπάζουν» με το παραμικρό, ακόμη και χωρίς τη «βοήθεια» συμφεροντολόγων ή απλά ψυχοπαθών εμπρηστών. Αλλωστε δεν καίγονται μόνο «οικοπεδοποιήσιμες» περιοχές, αλλά και ολόκληροι προστατευόμενοι από διεθνείς συμβάσεις εθνικοί δρυμοί που θεωρητικά κανείς δεν έχει συμφέρον να πυρπολήσει...
Από εκεί και πέρα βέβαια το πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα -και κυρίως το πώς προετοιμάζεται κάθε χειμώνα- η κάθε χώρα χωριστά, και η Ευρωπαϊκή Ενωση ως σύνολο, μπροστά στον δεδομένο πλέον εξάμηνο θερινό πόλεμο με τις φλόγες, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο, και οι πυκνοί καπνοί που φαίνονται στις δορυφορικές φωτογραφίες να τυλίγουν ξανά τις βόρειες ακτές της Μεσογείου, δεν μπορούν να κρύψουν τις εγκληματικές ευθύνες των ιθυνόντων, ούτε τον διαλυτικό ρόλο των πάσης φύσεως μνημονιακών περικοπών στις δημόσιες δαπάνες και υπηρεσίες του Νότου, που φυσικά πετσοκόβουν (και) τα κονδύλια της δασοπυρόσβεσης. Την ώρα, βεβαίως βεβαίως, που οι κατά τα άλλα οικολογικά ευαίσθητοι Γερμανοί φίλοι και προστάτες μας ετοιμάζονται να αγοράσουν μπιρ παρά τα προς ιδιωτικοποίηση ελληνικά αποθέματα λιγνίτη, αφού προφανώς όταν τα καίνε αυτοί δεν θα βγάζουν διοξείδιο του άνθρακα, αλλά καθαρό οξυγόνο!
 efsyn.gr 

Ρασοφόροι και κονδυλοφόροι φτύνουν τους νεκρούς



Ο κατά δήλωσή του φασίστας μητροπολίτης Αμβρόσιος ανακοίνωσε ότι ο Αλέξης Τσίπρας «και το επιτελείο του είναι οι αίτιοι της γενικής καταστροφής! Με την αθεΐα τους διεγείρουν την οργή του Θεού!». Λέει κι άλλα ο άγιος χωροφύλακας. Αντίδραση από τους λοιπούς διαχειριστές της πίστης των Ελλήνων δεν ακούσαμε, πλην ενός. Μάθαμε και την έκφραση λύπης του αρχιεπισκόπου...
του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Η αμετροέπεια, το μίσος, η μικρόνοια που ακολουθούν με συνέπεια την πορεία αυτού του τόπου βρόμισαν πάλι την ατμόσφαιρα τσαλαπατώντας τη μνήμη των δεκάδων συνανθρώπων μας που χάθηκαν στη φοβερή πυρκαγιά της Ραφήνας.
Δεν άντεξαν ούτε 24 ώρες. Καθόλου συμπτωματικά, η δημοσιογραφική αλητεία, ο χουλιγκανισμός και η εκκλησιαστική παράνοια, προτού ακόμη σβήσουν οι φωτιές, εξέμεσαν όσα βλακώδη και χυδαία τους συντηρούν αιώνες τώρα, πατώντας πάνω στην αμάθεια, τη δουλικότητα και την ιδιωτεία.
Ο κατά δήλωσή του φασίστας μητροπολίτης Αμβρόσιος ανακοίνωσε ότι ο Αλέξης Τσίπρας «και το επιτελείο του είναι οι αίτιοι της γενικής καταστροφής! Με την αθεΐα τους διεγείρουν την οργή του Θεού!». Λέει κι άλλα ο άγιος χωροφύλακας. Αντίδραση από τους λοιπούς διαχειριστές της πίστης των Ελλήνων δεν ακούσαμε, πλην ενός. Μάθαμε και την έκφραση λύπης του αρχιεπισκόπου...
Αλλά αυτή η ίδια Εκκλησία δεν ήταν που προτιμούσε να δει την ημισέλινο στα τείχη της Κωνσταντινούπολης παρά την παπική τιάρα; Η ίδια Εκκλησία, διά του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αφού αφόρισε τους πρωτεργάτες του ξεσηκωμού του 1821, απαίτησε (με Πατριάρχη τον Αγαθάγγελο πλέον) από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια να επιστρέψει τα ελεύθερα ελληνικά εδάφη «εις την νόμιμον οθωμανικήν εξουσίαν, την παρά του Θεού προστατευομένην».
Παράλληλα με τους μάγους της φυλής έχουμε και τους υποτακτικούς των νέων αφεντικών του Τύπου, που έσπευσαν, την Τρίτη το πρωί, να αναρτήσουν στον γνωστό διαδικτυακό τόπο του συγκροτήματος Μαρινάκη άρθρο με τίτλο: «Η κυβέρνηση φέρει ευθύνη για την τραγωδία και πρέπει να την αναλάβει». Όποιος διαβάσει το μακροσκελέστατο πόνημα θα αντιληφθεί ότι ο κρυπτόμενος συντάκτης φυλάει τα νώτα του παραδεχόμενος ότι:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, η κατάσταση χθες στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής ήταν οριακή, από τις πιο δύσκολες που αντιμετωπίστηκαν ποτέ. Οι καιρικές συνθήκες ήταν οι χειρότερες δυνατές που μπορούσαν να επικρατούν. Ξέσπασαν μεγάλες πυρκαγιές σε διαφορετικά σημεία και υπήρξε διασπορά των πυροσβεστικών δυνάμεων. Δεν μπορούσαν να πετάξουν πυροσβεστικά αεροπλάνα.
Σε αυτό προφανώς προστέθηκαν τα πάγια και διαχρονικά προβλήματα που σωρεύτηκαν από ένα μοντέλο δόμησης χωρίς σχέδιο και την απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού για τη διαχείριση του δασικού πλούτου. Ξέρουμε καλά πια ότι η διασπορά κατοικιών μέσα σε δασικές εκτάσεις απλώς αυξάνει τους κινδύνους σε περίπτωση πυρκαγιάς».
Παρ’ όλα αυτά, ο ανώνυμος συντάκτης επιμένει: «Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο». Δηλαδή η κυβέρνηση όφειλε να ξαναφτιάξει τη μεταπολεμική Ελλάδα μέσα σε τρία χρόνια, να γκρεμίσει τα νομιμοποιημένα αυθαίρετα, να εξαφανίσει τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά στους δρόμους προς τους οικισμούς που καίγονταν (έως αργά το βράδυ δεν χωρούσαν να περάσουν πυροσβεστικά οχήματα και ασθενοφόρα), να φρενάρει τη φωτιά που έτρεχε με 90 - 120 χλμ. την ώρα, να επιβάλει στους ιδιοκτήτες οικοπέδων με σπίτια που βλέπουν στη θάλασσα να ρίξουν τις παράνομες περιφράξεις τους (έτσι κάηκαν 26 άνθρωποι) κ.λπ.
Ας τα δεχτούμε όλα. Η φράση που ακολουθεί, όμως, προοιωνίζεται τι έπεται: «Ο πρωθυπουργός προτίμησε να πάρει ένα βραβείο στην Βοσνία αντί να μείνει πίσω να συντονίσει το κυβερνητικό έργο και επιστρέφοντας έκανε απλώς μια καθαρά επικοινωνιακή παρουσίαση».
Ο κ. Μητσοτάκης πήρε την πάσα: «Το ελληνικό κράτος αδυνατεί διαχρονικά να προστατεύσει αποτελεσματικά τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του». Την επόμενη μέρα το διαχρονικά ξεχάστηκε (όπως και οι απολύσεις των πυροσβεστών πενταετούς θητείας και εποχικών επί υπουργίας του)!
Και αφού ακούσαμε από κάποιον πρώην κνίτη στον ΣΚΑΪ ότι στη Σουηδία με 60 πυρκαγιές δεν είχαν ούτε ένα νεκρό, διαβάσαμε και στη μαμά «Καθημερινή»: «Εθνική τραγωδία, τεράστιες ευθύνες». Τέλος, ο παραγιός «Φιλελεύθερος» είδε «Εθνικό έγκλημα». Δεν θα ντραπούν ποτέ. Αυτοί είναι...
ΥΓ.: Όσο για τη διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που άφησε το αηδιαστικό πανό των φασιστών μέσα στο γήπεδο, ας αλλάξει το τελευταίο γράμμα του τίτλου: από Κ ας το κάνει Ρ.
αυγή

Ορθοδοξία σημαίνει στην κυριολεξία ''φώς''. Και τι ''φώς''. Απ' την ΔΕΗ …


Φωτογραφία του χρήστη Η Συμμορία της γραβάτας.

Μερικοί ίσως έχετε παρατηρήσει πως σε αυλές τεράστιων υπερπολυτελών, χλιδάτων και ντιζαϊνάτων βιλλών και ''εξοχικών κατοικιών'', εξόφθαλμα αυθαίρετων, μέσα σε δασικές εκτάσεις ή πάνω στον αιγιαλό υπάρχει σχεδόν πάντα ένα αταίριαστο κιτς κατασκεύασμα:Ένα προκάτ ''εκκλησάκι''
-Μα καλά κάποιος που έχει τα εκατομμύρια να χτίσει μια παράνομη βιλλάρα με σχεδιασμό κήπων και διαμορφώσεις εξωτερικών χώρων από διακοσμητές και ειδικούς είναι δυνατό να έχει ένα τέτοιο κιτσαριό στην αυλή του ;
Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ τι λάκκο έχει η φάβα (νηστίσιμη χωρίς λάδι) ;
-Ναι λοιπόν είναι ακριβώς αυτό που σκεφτόσαστε, μην ντρέπεστε, έχετε δίκιο να το σκεφτείτε, έχει όντως να κάνει κάτι με την «κοσμική» ανάμιξη της εκκλησίας στα εγκόσμια, κάτι φυσικά παραδόπιστο και ανήθικο, αντίστοιχο της ποιότητας του κλήρου και της ''εθνικής'΄' και χριστιανικής αποστολής της Ανωνύμου Εταιρίας που λέγεται ''Εκκλησία της Ελλάδος'' και των γύρω απ αυτήν λοιπών τρωκτικών.
-Ναι είναι ακριβώς, αυτό που νομίζετε είναι ! Το εκκλησάκι δε σχετίζεται με την πίστη του ιδιοκτήτη, πιθανού εμπρηστή του δάσους, καταπατητή του αιγιαλού και μεγαλοαυθερετούντα.
Δεύτε λάβετε φως είναι ! … κυριολεκτικά όμως !
Τα πράγματα έχουν λοιπόν ως εξής :
-Αφού κάψεις και περιφράξεις το ''οικόπεδό σου'', πας στον τοπικό Μητροπολίτη της περιοχής και ζητάς άδεια απ το τμήμα Ναοδομίας για την ανέγερση ''Ναϊσκου'', πχ εις μνήμην του τάδε Αγίου (προτιμάς να εορτάζει εποχή που δεν χρησιμοποιείς τη βίλλα, το γιατί θα το καταλάβετε παρακάτω).
-Είναι γνωστό πως οι ''ανιδιοτελείς'' κληρικοί της εκκλησίας έναντι ενός λογικού ποσού ''πίστης'', σου εκδίδουν άμεσα και χωρίς πολλές περίπλοκες διαδικασίες μια άδεια για Ναό.
Ποτέ η εκκλησία δε λέει εξ άλλου όχι σε ανέγερση ναών της, όπως δε λέει ποτέ όχι σε καταθέσεις ''πίστης'' και σε ''δωρεές''...
Εξ άλλου είναι Εκκλησία της Αγάπης και άμα τα σκάς μερακλίδικα και χωρίς να ζητάς αποδείξεις, σε ''αγαπούν'' περισσότερο απ τ άλλα αμαρτωλά πλάσμα του θεού.
Αμέσως ρευματοδοτείται και υδροδοτείται υποχρεωτικά ο προκάτ Ναϊσκος, ακόμη και αν είναι σε καμένο δάσος, αιγιαλό, αρχαιολογικό χώρο κλπ. καμία δημόσια αρχή δε μπορεί να αρνηθεί τις παροχές και επίσης καμία δημόσια αρχή όπως τα δασαρχεία και η πολεοδομία δε μπορούν να κηρύξουν αυθαίρετο ή παράνομο ή κατεδαφιστέο τον … ''Ναό του κυρίου'', είπαμε η εδώ Εκκλησία είναι κράτος εν κράτει και το παπαδαριό ένας απ τους μεγαλύτερους πόλους διαπλοκής και ξεπλύματος μαύρου, ματωμένου και βιασμένου χρήματος καθώς και ιδιοκτήτης εκατοντάδων υπεράκτιων ''θεικών''εταιριών.(βλέπε Βατοπαίδι)
-Μετά χτίζεις το αυθαίρετο για ''φιλοξενία των πιστών'', τα γνωστά ως ''πανηγυρόσπιτα'' (η βιλλάρα) το οποίο, ναι καλά το καταλάβατε παίρνει ρεύμα και νερό απ το εκκλησάκι του ''Αγίου αυθερέσιου'' – μεγάλη η χάρη του !
-Η μόνη υποχρέωση είναι να λειτουργεί μια φορά το χρόνο κατά την εορτή του προστάτη του ο Ναϊσκος, πράγμα που καλά το καταλάβατε δε συμβαίνει ποτέ, έναντι πάλι μια μικρής δωρεάς ''πίστης'' στον ντόπιο παπά που έχει χρεωμένο το ''ξωκκλήσι'' στην ενορία του...
-Επίσης θεωρητικά πρέπει να είναι ''ελεύθερα'' επισκέψιμο και προσβάσιμο και για αυτό έχει συνήθως διπλό φράκτη, με ξεχωριστή εξώπορτα, για το τυπικό, όχι πως κάποιος θα ήθελε ποτέ να ανάψει ένα κεράκι στο ξωκκλήσι του τοπικού μεγαλογιατροδικηγορομαφιοζοπολιτικοαπατεονομεγαλοδιαπλεκόμενου.
Μια ελληνική σημαία και μια με τον δικέφαλο απαραίτητα αξεσουάρ ! (και όχι δεν είναι Αεκτζήδες όλοι)
-Γιατί Εκκλησία σημαίνει προπαντός … φως, νερό, τηλέφωνο και καταθέσεις …
+ ΤΑ ΔΑCΗ ΚΑΨΑΛΙCON +

facebook- Η συμμορία της γραβάτας

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Μπουλντόζες!


Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον Πρωθυπουργό για την τραγωδία της Αττικής δεν θα είχε πρακτικό αντίκρισμα αν δεν συνοδευόταν από σημαντικές εξαγγελίες για την αποκατάσταση των απίστευτων στρεβλώσεων που χαρακτηρίζουν την οικιστική ανάπτυξη της χώρας. Εκτός από επιτακτική ανάγκη για τη χώρα είναι και υποχρέωση απέναντι στη μνήμη των θυμάτων της μεγάλης τραγωδίας.
Στην ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Πρωθυπουργός προανήγγειλε ότι η κυβέρνηση δεν θα περιμένει την επόμενη τραγωδία  αλλά θα μπουν μπουλντόζες όποιες και αν είναι οι αντιδράσεις κάνοντας λόγο για μια χώρα που χτίστηκε αυθαίρετα. Στο ίδιο μήκος κύματος, νωρίτερα ο Υπουργός Υποδομών έκανε λόγο για κατεδαφίσεις όπου κριθεί αναγκαίο όπως και η Περιφερειάρχης Αττικής.
Το Μάτι είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου συνυπήρξαν όλες οι αυθαιρεσίες και στρεβλώσεις σε επίπεδο ατομικής λειτουργίας και δημόσιου σχεδιασμού, που χαρακτηρίζουν τη χωροταξική αναρχία δεκαετιών και εξηγεί το μέγεθος της τραγωδίας. Χιλιάδες άλλοι τέτοιοι οικισμοί υπάρχουν σε δάση, ρέματα και αιγιαλούς όλης της χώρας, υποψήφιοι για καταστροφές ίσως και τραγωδίες στην επόμενη εκδήλωση ακραίων φαινομένων. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελών ανακοίνωσε πως θα αποδοθούν ευθύνες στους υπεύθυνους της πυρκαγιάς, όμως που ήταν οι Εισαγγελείς τόσες δεκαετίες όταν παραβιαζόταν καθε νομος; 
Οι εξελίξεις πιέζουν την οργανωμένη πολιτεία να δημιουργήσει ένα νέο οικιστικό τοπίο χωρίς αστερίσκους. Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις, χωρίς να χάιδεμα αυτιών, χωρίς κυβέρνηση που θα λογαριάζει το πολιτικό κόστος, τα μικροσυμφέροντα και τον ατομισμό του νεοέλληνα, τον οποίο αποθεώνει διαχρονικά το πολιτικό σύστημα. Όλοι ζητούν παρεμβάσεις και μέτρα αλλά μόλις αυτά φτάνουν στην αυλή τους, τότε αντιδρούν. 
Τα αποτελέσματα είναι ορατά όσο ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη τραγωδία, τη μεγαλύτερη της Ευρώπης μεταπολεμικά. Ο καθένας σε αυτή την υπόθεση αναλαμβάνει τις ευθύνες του και θα κριθεί από το μέλλον. Αλλά δεν υπάρχει επιστροφή.
tvxs

Πλην των παιδιών, ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας είναι αθώος;...



Αμόκ αιτημάτων για παραιτήσεις έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία, η οποία σοκαρισμένη όπως είναι και μαθημένη να βλέπει στον άλλο τον εχθρό αδυνατεί για μια ακόμα φορά να προχωρήσει στην απαραίτητη ενδοσκόπηση η οποία θα την απαλλάξει από μελλοντικές τραγωδίες.
Γράφει ο Γιάννης Συμεωνίδης 
Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά- αρκετά, μάλιστα, βρήκαν τραγικό θάνατο στην Αττική- πόσοι, αλήθεια, ανάμεσά μας μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε αθώοι των παθογενειών που οδήγησαν στην καταστροφή; Ιδίως όσοι κατοικούν στις περιοχές που χτυπήθηκαν, πριν βρίσουν τον επόμενο πολιτικό που θα τους επισκεφθεί και ζητήσουν το κεφάλι του στον τορβά ας αναλογιστούν αν τα εποίησαν όλα καλώς και νομίμως και ήταν η όποια καθυστέρηση της κρατικής μηχανής η αιτία των δεινών τους κι όχι το ότι ζούσαν επί χρόνια σε αυθαίρετες κατασκευές σε αυθαίρετους συνοικισμούς- αυτόνομες πολιτείες...
Έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα κι επομένως γνωρίζω πόθεν προέρχεται αυτή η ψύχωση με τις παραιτήσεις πριν ακόμα κηδευτούν τα θύματα της όποιας τραγωδίας και δίχως να γνωρίζουμε τι συντέλεσε περισσότερο σε αυτή. Είναι αυτή η πρωτόγονη τάση μας, την οποία η οικογένεια, το σχολείο και οι υπόλοιποι κοινωνικοί θεσμοί είτε αδιαφορούν γι' αυτή είτε την υποθάλπουν, να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις δυστυχίες μας.
Το έκαναν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς, τα "μπάσταρδα" των φυλετικών επιμειξιών που ακολούθησαν μέσα στους αιώνες; Σε αυτό το πλαίσιο, δεν φταίω που έχτισα σπίτι σε καμένη περιοχή, δίχως πολεοδομικό σχέδιο, δίχως πρόσβαση στο δρόμο ή στη θάλασσα, αλλά ο κακός υπουργός που όταν με περικύκλωσε η φωτιά δεν έστειλε γρήγορα το πυροσβεστικό όχημα που κάποιος άλλος "σπουδαίος" συμπολίτης μου είχε εμποδίσει καταλαμβάνοντας τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης...
Πόσο ανακουφιστικό για τη συλλογική μας ευθύνη θα ήταν αν είχε παραιτηθεί ένας υπουργός, η περιφερειάρχις, κάποιος δήμαρχος ή ακόμα κι ο πρωθυπουργός. Το προσμένουμε ως λύτρωση για τις δικές μας διαχρονικές ευθύνες, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ασήμαντες δεν είναι...
Αν ερχόταν η πολυπόθητη παραίτηση, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε καθησυχασμένοι μια ώρα αρχύτερα στο "business as usual" και να ξαναχτίζαμε τα αυθαίρετά μας πείθοντας και τον εαυτό μας ότι δεν φταίμε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που παραιτήθηκαν. Κάπως έτσι θα περιμέναμε τη νέα συμφορά να μας χτυπήσει την πόρτα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για φυσικό κι όχι ανθρώπινο φαινόμενο και το οποίο είμαστε σε θέση να καταλαγιάσουμε με μια ανθρωποθυσία...

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Να αναλογιστούμε δεν φτάνει



του Τάσου Παππά
Μέσα στην εθνική τραγωδία είχαμε και ένα κορυφαίο γεγονός που πρέπει να αναδειχτεί, γιατί απαντά αποστομωτικά στους μηδενιστές των καφενείων της επικράτειας που διακινούν τη χολερική θεωρία «δεν σώζεται αυτός ο τόπος γιατί έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν και τους πολίτες που επιλέγουν τους συγκεκριμένους πολιτικούς να τους διοικούν». Πρόκειται για τις συγκινητικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης από τους απλούς ανθρώπους. Έσπευσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας (τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, αίμα, εθελοντική εργασία στις περιοχές που επλήγησαν). Ο ανθρωπισμός με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυθεντικός, ειλικρινής, αυθόρμητος. Οχι για τα μάτια του κόσμου. Οχι φιλανθρωπία για δημόσιες σχέσεις, όπως κάνουν ορισμένοι μεγαλόσχημοι για να τους παίζουν τα κανάλια. Οχι υποκριτική ελεημοσύνη σαν κι αυτή που βλέπουμε από διάφορους τύπους που έχουν χτίσει περιουσίες πατώντας επί πτωμάτων και σταυροκοπιούνται δημοσίως τρεις φορές την ημέρα μπας και συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Οφείλω επίσης να πω ότι τούτη τη φορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές απέφυγαν τον πειρασμό να κάνουν σπέκουλα πάνω στις στάχτες. Δεν επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για να αποκομίσουν κέρδη. Κάτι συνηθισμένο σε ανάλογα τραγικά περιστατικά στο μακρινό και το πρόσφατο παρελθόν με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων. Ακόμη και στελέχη που έχουν διακριθεί στο άθλημα της κινδυνολογίας και της καταστροφολογίας επέλεξαν τη σιωπή.
Η πρώτη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν υποδειγματική και ως προς το ύφος και ως προς την ουσία της: «Ανήμερα της επετείου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η διαπίστωση είναι θλιβερή: Το ελληνικό κράτος αδυνατεί διαχρονικά να προστατεύσει αποτελεσματικά τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του. Σήμερα, όμως, δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών. Την ώρα που η χώρα πενθεί, δεν έχει νόημα καμία αντιπαράθεση. Τώρα είναι η ώρα για ενότητα και αλληλεγγύη. Ας αναλογιστούμε μόνο σιωπηλά ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και ότι πρέπει επιτέλους να περάσουμε από τα εύκολα λόγια στα δύσκολα έργα».
Χρειάζεται, πράγματι, να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια που είναι εύκολα και ανέξοδα και να περάσουμε στα δύσκολα έργα. Ολοι όμως: το πολιτικό σύστημα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι συλλογικότητες, η κοινωνία των πολιτών. Για το έγκλημα διαρκείας υπάρχουν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί που έχουν μείνει στο απυρόβλητο. Θα συζητήσουμε για τα αυθαίρετα που φυτρώνουν εδώ και εκεί, μέσα στα δάση, με τις κυβερνήσεις (όλες τις κυβερνήσεις) απλώς να παρακολουθούν και στη συνέχεια να τα νομιμοποιούν για εισπρακτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους;
Θα συζητήσουμε για το κύκλωμα ασύδοτων εργολάβων, επιτήδειων δικηγόρων, διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων που χρόνια κερδοσκοπούν παίζοντας με την ανάγκη των ανθρώπων για μια στέγη; Θα συζητήσουμε για τις ευθύνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που δεν κάνει όπως πρέπει και εγκαίρως τη δουλειά της και καταγγέλλει σε μόνιμη βάση το κράτος; Θα συζητήσουμε για τους πολίτες που δεν καθαρίζουν τις ιδιοκτησίες τους, που ξεσηκώνονται με την κάλυψη κομμάτων και δημάρχων για να μη γίνουν στις περιοχές τους οργανωμένοι χώροι διαχείρισης των σκουπιδιών (τους); Θα συζητήσουμε για το μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε επιλέξει; Κι αν συζητήσουμε σοβαρά και σε βάθος, θα πάρουμε επιτέλους μέτρα;
EFSYN

Το μεγαλείο της αλληλεγγύης


 

Όταν η Ελλάδα δείχνει το καλό της πρόσωπο  

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Οπότε με παίρνει τηλέφωνο χτες το απόγευμα η φίλη μου η Άρτεμις και μου λέει:
«Το ακούς το γατί;»
Τρελλαίνομαι εγώ, τη ρωτάω:
«Ποιο γατί, ρε;»
Γελάει, απαντάει:
«Είμαι στο Νέο Βουτζά, τα 
παράτησα όλα και ήρθα με φιλόζωους να μαζέψουμε ζωάκια που γλύτωσαν απ’ την πυρκαγιά. Έχω ένα γατί στα πόδια μου, το ταΐζω και το ποτίζω και περιμένω να έρθει το αυτοκίνητο με τα κλουβιά να το φορτώσω!»
Και κάθομαι εγώ και κάνω εικόνα την Άρτεμι, που είναι ένα πλάσμα σενιαρισμένο από την κορυφή ως τα νύχια, σαν να συμμετέχει σε διαφήμιση ακριβού αρώματος, μέσα στις στάχτες και στ’ αποκαϊδια. «Δεν μπορείς να φανταστείς πως έχω γίνει», μου λέει. Και γελάει ξανά…
Την ακούω στο ακουστικό και σκέφτομαι κι αυτήν και τους εκατοντάδες ανθρώπους που τρέξανε να δώσουν αίμα και περίμεναν υπομονετικά ώρες ολόκληρες στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Και κάλυψαν τις ανάγκες των τραυματιών σε μια μέρα μέσα. Σκέφτομαι τους χιλιάδες, τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που απ’ το υστέρημά τους κόψανε για να ψωνίσουν τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτη ανάγκης και να τα προσφέρουν στους πυροπαθείς. Όχι δεν τους περισσεύουν τα λεφτά, η αγάπη τους περισσεύει!
Είναι η αγάπη, είναι η ευθύνη και είναι κι αυτός ο αδιανόητος ατομικισμός της ελληνικής φυλής, που, όπως έλεγε κι ο Πάτρικ Λη Φέρμορ μας τρώει και μας σώζει. Άντε να υποδείξεις στον Έλληνα ή στην Ελληνίδα ότι πρέπει να διαχωρίζουν τα σκουπίδια τους για την ανακύκλωση. Θα σε βρίσουν "Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω". Άμα γίνει όμως καμιά εθνική καταστροφή, καμία ανείπωτη τραγωδία, δεν θα το σκεφτούν ούτε στιγμή κι αμέσως θα τρέξουν να δώσουν και το βρακί τους!
Και πήγαν και οι ξένοι φυσικά. Πακιστανοί, Σύροι, Αιγύπτιοι, Κούρδοι, όλες οι φυλές έσπευσαν να προσφέρουν αίμα, προμήθειες και χειρωνακτική εργασία. Ένα δώρο στη δεύτερη πατρίδα τους, μια χείρα βοηθείας θερμή και ειλικρινής από κάποιους που μερικά καθίκια βιάζονται να αποκαλέσουν «λάθρο». Γιατί απέναντι στην τραγωδία δεν υπάρχουν ταυτότητες και διαβατήρια. Απέναντι στην τραγωδία είμαστε όλοι γυμνοί, όπως μας γέννησε η μάνα μας. Παιδιά του Θεού, που αναζητούν τη μοίρα τους στον ήλιο…

Υ.Γ. 1: Να υποθέσω ότι όσοι ψάχνουν με μανία Ιφιγένειες, ανήκουν στη συνομοταξία όσων κατάπιαν το Μένιο και ρεύτηκαν τον Άκη;

Υ.Γ. 2: Για τις πολιτικές ευθύνες, είναι απλό το πράγμα:
Ανήκουν πάντοτε σε εκείνους που κυβερνούν. Για τις λοιπές ευθύνες, καλόν είναι να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αφήσουμε τους ειδικούς να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους

 newpost.gr