Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Δολοφόνοι με στολή, τυφλοί δικαστές, νεκροί 15χρονοι και... ο Μάνος Χατζιδάκις



του Αντώνη Ρηγόπουλου
Προσοχή στο κενό μεταξύ έφεσης και άφεσης (αμαρτημάτων)
Ένας αστυνομικός πυροβολεί και σκοτώνει έναν 15χρονο μαθητή στα Εξάρχεια. Η δολοφονία του προκαλεί έκρηξη κοινωνικής οργής.
Ο αστυνομικός υποστηρίζει ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας καθώς δεχόταν επίθεση από τον 15χρονο. Λίγα χρόνια αργότερα, το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό αθωώνει τον αστυνομικό.
Στην (πολύ συνοπτική) παραπάνω ιστορία ξεχάσαμε να αναφέρουμε τις λεπτομέρειες: Ο αστυνομικός ονομάζεται Αθανάσιος Μελίστας. Ο μαθητής ονομαζόταν Μιχάλης Καλτεζάς. Το έτος της δολοφονίας ήταν το «σωτήριο» 1985. Το έτος της απόφασης του Εφετείου ήταν το 1990. 
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις των επόμενων δεκαετιών είναι εντελώς συμπτωματική. Ή, μπορεί και όχι τόσο...
Η κοινωνία της εποχής έβραζε. Άλλοι από οργή για την αθώωση που προσέβαλε το κοινό περί δικαίου αίσθημα, και άλλοι, θαυμαστές του νόμου, της τάξης και της κανονικότητας, από ικανοποίηση για την αθώωση του νοικοκυραίου αστυνομικού που αμύνθηκε ενάντια στο «κωλόπαιδο». 
Στο βιβλίου το Πάνου Λουκάκου «Η αθέατη όψη», αυτοί οι δύο συγκρουόμενοι κόσμοι παρουσιάζονται με μνημειώδη τρόπο, μέσα από τον κοινωνικά ευαίσθητο και καταγγελτικό λόγο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι. Ενός ανθρώπου που μάλλον η μόνη λέξη που δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ του ήταν η λέξη «ελίτ».
Γράφει λοιπόν ο Λουκάκος στο βιβλίο του:
«Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. [...]. Οι συνδαιτημόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότοφ.
Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση - χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος:«Οταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρονών που πετάει μολότοφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ο,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει διαφθαρεί, όπως εμείς». 
Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της».
Το παρόν κείμενο ξεκίνησε να γράφεται κυρίως με σκοπό να αποτυπωθεί ξανά αυτός ο συλλογισμός του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μάλλον το πιο ολοκληρωμένο σχόλιο που θα μπορούσε να υπάρξει μετά την ηθική συντριβή που προκάλεσε σε εκατομμύρια ανθρώπους το άκουσμα της προοπτικής άμεσης αποφυλάκισης που έχει από χθες ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Επ. Κορκονέας.
Από χθες η «τυφλή» δικαιοσύνη έχει έναν ακόμη λόγο να κρύβεται ντροπιασμένη πίσω από τόμους Κωδίκων, για να μη τη βλέπει κανείς, για να μην καταλάβει κανείς ότι η «όραση» δεν είναι η μοναδική «αίσθηση» που της λείπει. Μόνο που όσο και να κρύβεται πίσω από τους Κώδικες, το έχουν καταλάβει πλέον όλοι...
"Fun" fact: Η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά προκάλεσε πράγματι έκρηξη κοινωνικής οργής. Το Χημείο καταλαμβάνεται αμέσως μετά τη δολοφονία. Η κατάληψη όμως «σπάει» μόλις μία εβδομάδα αργότερα. Ο λόγος της «λήξης» της κατάληψης δεν είναι άλλος από την είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων που παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο. Ήταν η πρώτη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου μετά το 1859. Α, ναι, και μετά το 1973. Το αφήνουμε και αυτό το δεδομένο εδώ, μέρες που 'ναι.
κουτι πανδωρας

Η «παπάτζα» με τον νέο ποινικό κώδικα


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Κατά περιόδους στον δημόσιο λόγο δημιουργούνται διάφορες έμμονες ιδέες, οι οποίες χρησιμοποιούνται στη συνέχεια με τρόπο εντυπωσιακά βλαμμένο ως εξήγηση για τα πάντα.
Αυτή την περίοδο η αντίστοιχη έμμονη ιδέα είναι ο «νέος ποινικός κώδικας». Ό,τι και να γίνει σε δικαστικό -και όχι περιοριστικά- επίπεδο «φταίει ο νέος ποινικός κώδικας». Φορείς αυτής της εμμονής δεν είναι μόνο άνθρωποι κατά τεκμήριο δεξιοί -κάτι που κατά τη γνώμη μου δεν αποτελεί δικαιολογία όταν έχουμε να κάνουμε με αξιοπρεπείς ανθρώπους-, αλλά και άνθρωποι κατά τεκμήριο αριστεροί ή ελευθεριακοί.
Η εν λόγω εμμονή επανεμφανίστηκε με την ευκαιρία της αναγνώρισης του ελαφρυντικού στον Κορκονέα και του σπασίματος των ισοβίων. Σχεδόν ΣΕ ΚΑΘΕ ανάρτηση που αφορούσε την εύλογη διαμαρτυρία για αυτή την άθλια απόφαση υπήρχει και ένα σχόλιο του τύπου «αυτά-είναι-τα-αποτελέσματα-του-νέου-ποινικού-κώδικα».
Φυσικά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα τέτοιο. Ο νέος ποινικός κώδικας είναι σε διάφορα πράγματα επιεικέστερος από τον προηγούμενο κάτι γενικά θετικό, αποτέλεσμα πολλών αγώνων για τα δικαιώματα των φυλακισμένων και επίσης εύλογο καθώς διάφορες διατάξεις του παλιού ποινικού κώδικου άνηκαν όχι απλά στην προϊστορική εποχή, αλλά αποτελούσαν και ιδεολογικά εργαλεία καταπίεσης.
Ένα από αυτά είναι ο περίφημος «πρότερος έντιμος βίος», ο οποίος καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον «πρότερο σύννομο βίο», για το οποίο γίνεται όλη η φασαρία από χθες.
Αυτή είναι μια σωστή αλλαγή. Ο πρότερος έντιμος βίος, επέτρεπε στον δικαστή να εξετάζει αν ο κατηγορούμενος «έζησε έντιμα» ως τώρα σε επίπεδο οικογενειακό (sic), επαγγελματικό και κοινωνικό, δηλαδή κατά βάση αν ήταν «ευυπόληπτος πολίτης». Ο δικαστής είχε το δικαίωμα να εξετάζει αν «του άρεσε» η ζωή που έκανε ο κατηγορούμενος πριν διαπράξει το έγκλημα. Αυτή η αυθαίρετη πρόβλεψη δικαστικής εξουσίας είχε κατά κόρον χρησιμοποιηθεί εναντίον των κομμουνιστών παλαιότερα, αλλά και εναντίον των περιθωριακών μέχρι τώρα.
Με τον νέο νόμο, ο δικαστής στην αναγνώριση ή όχι του ελαφρυντικού δεν εξετάζει την αορίστα έντιμη πρότερη ζωή του κατηγορούμενου, αλλά την ειδική σχέση του με τους νόμους και αν τους παραβιάζει. Αυτό είναι σωστό, μειώνει την αυθαιρεσία του δικαστικού σκεπτικού κ.ο.κ.

Σε καμία όμως περίπτωση ο νόμος δεν καθιστά αναγκαστική την αναγνώριση του ελαφρυντικού «σε όποιον έχει λευκό ποινικό μητρώο», όπως κατά κόρον γράφεται από χθες. Εάν υπήρχε κάτι τέτοιο θα γραφόταν ρητά στον ποινικό κώδικα και δεν θα ήταν θέμα «ερμηνείας» του δικαστηρίου -δηλαδή το ποινικό μητρώο θα αποτελούσε εξ αρχής στοιχείο στην επιμέτρηση της ποινής.
Εν προκειμένω, το δικαστήριο κάνει κάτι εντελώς σκανδαλώδες: αναγνωρίζει τον «πρότερο σύννομο βίο» σε έναν κατηγορούμενο για τον οποίον ο πρότερος σύννομος βίος ήταν αναγκαστικός προκειμένου να ασκεί το επάγγελμά του και να οπλοφορεί. Το γεγονός δηλαδή ότι ο Κορκονέας οπλοφορεί και επιτηρεί νόμιμα και το εκμεταλλεύεται για να δολοφονήσει εν ψυχρώ (σύμφωνα με την ίδια απόφαση) ένα παιδί 15 χρονών, δεν λειτουργεί επιβαρυντικά αλλά ως ελαφρυντικό!
Αν δεχόμασταν αυτή την απόφαση ως υποχρεωτική, θα καταλήγαμε σε έναν άρρητο νόμο ότι κανένας αστυνομικός, δικαστικός ή κλειδαράς δεν μπορεί να φάει ποτέ ισόβια, γιατί για να ασκεί αυτό το επάγγελμα προϋπόθεση αποτελεί το λευκό ποινικό μητρώο -κάτι που νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι παραλογισμός.
Η απόφαση του δικαστηρίου, για το οποίο γνωρίζαμε εδώ και μήνες ότι δικάζει ευνοϊκά τον Κορκονέα, είναι λοιπόν μια απόφαση επιλογής, μια απόφαση πολιτική και μια απόφαση η οποία δεν του ήταν αναπόφευκτη. Το να γράφουμε ότι αυτή η απόφαση είναι «αποτέλεσμα του νέου ποινικού κώδικα» αποτελεί μέγιστη παπάτζα και για όσους αναφερόμαστε σε μια αντικαπιταλιστική κριτική των αστικών θεσμών, είναι και βαθύτατη αντινομία σε σχέση με τον ρόλο της εξουσίας και δη της δικαστικής.
Ελάχιστες εβδομάδες πριν, δικαστήρια που δίκασαν με τον νέο ποινικό κώδικα αναγνώρισαν ή δεν αναγνώρισαν κατά βούληση το ελαφρυντικό του σύννομου βίου, ακόμα και μέσα στις ίδιες υποθέσεις, για διαφορετικούς κατηγορούμενους. Θα πρότεινα, τουλάχιστον σε όσους μιλάνε από τη σκοπιά της κοινωνικής χειραφέτησης ή στο όνομά της, να είναι λίγο πιο προσεκτικοί στο τι αναπαράγουν και τι θεωρούν ότι «βοηθά την υπόθεσή μας», τουλάχιστον από θέσης αρχής και τελικά και από θέσης ουσίας.
*Από τη προσωπική σελίδα του Γιάννη Ανδρουλιδάκη στο Facebook
tvxs

Η εθνική μας μοδίστρα



γράφει η @ai_Katerina
Η νομιμοφροσύνη στη κυβέρνηση Μητσοτάκη απέκτησε dress code.
Το φαινόμενο δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε βέβαια πρωτότυπο. Εγκαινιάστηκε επί Τραμπ, όπου όλες οι κυρίες της… αυλής του πορτοκαλόχρου πλανητάρχη, ντύθηκαν και στολίστηκαν με τα ρούχα της Ιβάνκα Τραμπ, κάποιες δε από αυτές, όπως η Kellyanne Conway, προεδρική σύμβουλος,   πέραν της διαφήμισης ως… μοντέλα, παρότρυναν τους πολίτες από τηλεοράσεως να αγοράζουν τα ρούχα της εν λογω φίρμας. 


Αλίμονο δηλαδή που θα διέφευγε από τον τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα η απομίμηση κάθε Δεξιάς φαιδρότητας.  Η – ατυχήσασα-υποψήφια Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κοπιάρει την Conway και ο «δημοσιογραφος» σε ρόλο κονφερασιε σχολιαζει.

Δυστυχώς, το εκλογικό κοινό της Νεας Δημοκρατίας δεν εκτίμησε δεόντως τις στυλιστικές και φιλικές συναναστροφές της κ. Ιωάννας Καλαντζάκου και έτσι οι –εθνικές- πλέον πουκαμίσες του συρμού της έμειναν αμανάτι...
Η κ. Μαρεβα Μητσοτάκη λοιπόν ντύνει και στολίζει με τις φορεσιές της, όλη την αυλή του νοτιοβαλκανικού κακέκτυπου του Ρόουαν Άτκινσον, Ηγέτη του… επιτελικού κράτους. Από τσολιαδάκια μέχρι καλαθούνες με ματόχαντρα και από νυφικά μέχρι ταγάρια. Από τις ταξιθέτριες της Λυρικής μέχρι τις φεγγαρόφωτες της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από την αλήστου μνήμης εκπρόσωπο τύπου Μαρία Σπυρακη μέχρι τη κοπέλα σε ένα φούρνο που συνάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε περιοδεία και ενθουσιάστηκε που την είχαν ντύσει με τη πουκαμίσα της Μαρέβας. 
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα κωμικοτραγικά, ήρθε και έκατσε και η Επιτροπή  «Ελλάδα 2021» η οποία στοχεύει «στην ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας, με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους». Από τα νηπιαγωγεία  μέχρι τα νοσοκομεία, από την αστυνομία μέχρι το Πανεπιστήμιο, από τη Αρχαιολογική Υπηρεσία μέχρι τη Δικαιοσύνη ουδείς θα δικαιούται να έχει άλλη εικόνα και άλλο… εθνικό αφήγημα. Κι όποιος διανοηθεί να μην συμμετέχει στο... εθνικό αφήγημα, θα χαρακτηρίζεται στην καλύτερη ανθέλληνας(sic!)  και στη χειρότερη προδότης. 
Ε, μη μου πείτε τώρα ότι αυτό το εθνικό αφήγημα δεν πρέπει να το ντύσουμε κιόλας. Ποιο αφήγημα κυκλοφορεί… γυμνό? Εμπρός λοιπόν για τις νέες περιπέτειες της εθνικής μοδίστρας. Και ένα μόνο εύχομαι, να σεβαστεί τις… ευαισθησίες των Μενουμερώπηδων και να μην τις υποχρεώσει να ντυθούν καραγκούνες. Κάτι απλό και ευρωπαϊκό στυλ «Αμαλία» θα είναι σικάτο, βασιλικό με μια ευρωπαϊκή νότα… Ελπίζω δε να παραλείψει τη φούντα από το κομψό φέσι
Υ.Γ. Για τίποτα δεν έχω μετανιώσει περισσότερο από το ότι πέταξα το φοιτητικό μου ταγάρι. Μεγάλο μπαμ θα έκανε στις μέρες μας…
κουτι πανδωρας

Η νέα Εθνεγερσία του Κυριάκου



Ξεκινά ο κρατικός σχεδιασμός για την επεξεργασία «ενιαίας» ιστορικής αφήγησης για το παρελθόν της χώρας, την εγχάραξη της οποίας στη συλλογική συνείδηση θα αναλάβει το σύνολο των κρατικών και κρατικοδίαιτων ιδεολογικών μηχανισμών κάτω από την κεντρική καθοδήγηση της νέας πολιτικής εξουσίας.
του Τάσου Κωστόπουλου
Το πολυνομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος» (της Δεξιάς) που κατατέθηκε την περασμένη Πέμπτη κρύβει ουκ ολίγες πτυχές, αποκαλυπτικές για τις ολοκληρωτικές τάσεις της όσμωσης του σκληρού (οικονομικού) φιλελευθερισμού με τον παραδοσιοκρατικό συντηρητισμό.
Μία απ’ αυτές αφορά τον κρατικό σχεδιασμό για την επεξεργασία «ενιαίας» ιστορικής αφήγησης για το παρελθόν, το παρόν (και -εξυπακούεται- το μέλλον) της χώρας, την εγχάραξη της οποίας στη συλλογική συνείδηση θα αναλάβει το σύνολο των κρατικών και κρατικοδίαιτων ιδεολογικών μηχανισμών κάτω από την κεντρική καθοδήγηση (και με τη χρηματοδότηση) της νέας πολιτικής εξουσίας.
Ενα ριμέικ, τρόπον τινά, της ιδεολογικής εξόρμησης με την οποία επενδύθηκε προ εικοσαετίας το ξέφρενο (και καταστροφικό για τα δημόσια οικονομικά) πάρτι της Ολυμπιάδας του 2004, προσαρμοσμένο στη μνημονιακή πραγματικότητα με στόχο την πολιτικοκοινωνικά ορθή κάλυψη του ιδεολογικού κενού που παρήγαγε στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας η κατάρρευση των κυρίαρχων αφηγημάτων μετά το 2010.
Ο λόγος για την «Επιτροπή “Ελλάδα 2021”», η συγκρότηση και λειτουργία της οποίας προβλέπονται από το άρθρο 113 (σελ.127) του πολυνομοσχεδίου. Οπως διαβάζουμε εκεί, «συστήνεται Επιτροπή υπαγόμενη στον Πρωθυπουργό, για την προετοιμασία της χώρας ενόψει της συμπλήρωσης διακοσίων ετών από την Παλιγγενεσία» του 1821 (§1), αποτελούμενη «από πρόσωπα εγνωσμένου κύρους από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών και της επιστήμης» (§2).
Το ίδιο άρθρο προβλέπει τη χρηματοδότηση και θεσμική-τεχνική στήριξη του νέου φορέα από το «επιτελικό κράτος»: «Με διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού ρυθμίζεται κάθε ζήτημα που αφορά στη συγκρότηση, τη λειτουργία, την υποστήριξη από υπηρεσίες, τους πόρους, την στελέχωση και κάθε δραστηριότητα στην οποία [η Επιτροπή] προβαίνει προς την επίτευξη των σκοπών της» (§3).
Ποιοι ακριβώς θα είναι όμως αυτοί οι σκοποί; Ως αρμοδιότητα της Επιτροπής που θα διορίσει και θα χρηματοδοτεί ο πρωθυπουργός προβλέπεται «ο συντονισμός των δράσεων όλων των αρμόδιων Υπουργείων και φορέων, στο πλαίσιο των ενεργειών που θα προταθούν και εγκριθούν» (§1.ε), αυτές όμως οι δράσεις κάθε άλλο παρά θα περιοριστούν στις επετειακές εκδηλώσεις για τα διακοσάχρονα του Εικοσιένα.
Αποστολή του όλου εγχειρήματος, ξεκαθαρίζει το ίδιο άρθρο, θα είναι κάτι πολύ ευρύτερο και στρατηγικότερο: «η ανάδειξη των αξιών του Ελληνικού Εθνους, του πολιτισμού και της ιστορίας, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα» (§1.α΄) και, κυρίως, «η ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους» (§1.γ΄).
Οπως ξέρει καλά και ο τελευταίος πρωτοετής της Φιλοσοφικής, η δημιουργία «ενιαίας εικόνας και ταυτότητας» μέσω της επεξεργασίας κι επιβολής ενός κρατικά σχεδιασμένου αφηγήματος δεν συνάδει και τόσο ούτε με κανενός είδους μεθοδολογικό φιλελευθερισμό ούτε με τις σύγχρονες επιστημονικές τάσεις, που αποδέχονται κι αναδεικνύουν την πολλαπλότητα των μεθοδολογικών κι ερμηνευτικών προσεγγίσεων του παρελθόντος.
Περισσότερο θυμίζει εθνοποιητικές διαδικασίες του 19ου αιώνα (και τις μεταγενέστερες αναπαραγωγές τους που προκαλούν την υπεροπτική λοιδορία των πρωτοκοσμικών Αδώνιδων, είτε πρόκειται για την εθνογένεση της γειτονικής μας Βόρειας Μακεδονίας είτε για τα αντίστοιχα εγχειρήματα του Τρίτου Κόσμου), όταν δεν αποπνέει έναν υποβόσκοντα ολοκληρωτισμό. Μπορεί τα γεγονότα να είναι κάθε φορά συγκεκριμένα, η ανάλυσή τους όμως είναι αδύνατο, άκρως αντιεπιστημονικό και πολιτικά επικίνδυνο να υπαχθεί σ’ έναν μονοσήμαντο, πολιτικά επικαθορισμένο κανόνα.
Ας θυμηθούμε π.χ. ότι, ακόμη και για το ίδιο το γεγονός που πρόσφερε την ευκαιρία αυτών των σχεδίων, την επανάσταση του 1821, υπάρχουν ποικίλες κι αντικρουόμενες μεταξύ τους ερμηνευτικές σχολές, ακόμη και στο εσωτερικό των ίδιων πολιτικοϊδεολογικών ρευμάτων. Πώς θα μπορούσαν να συνταιριαστούν στο ζητούμενο «ενιαίο εθνικό αφήγημα», δίχως αυτό να σημάνει την κρατική επιβολή μιας και μόνο «αλήθειας» πάνω στις υπόλοιπες;
Είναι προφανές ότι μια στοιχειωδώς σύγχρονη προσέγγιση όφειλε ν’ αναδείξει ακριβώς το αντίθετο: έναν πλούσιο διάλογο για τις ποικίλες κι αντιφατικές πτυχές του ιδρυτικού γεγονότος του νεοελληνικού εθνικού κράτους (και, εν πολλοίς, του σημερινού ελληνικού έθνους), ως εφαλτήριο για τη διάχυση του σχετικού προβληματισμού στην ευρύτερη κοινωνία.
Η προωθούμενη ρύθμιση προδιαγράφει αντίθετα ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, με κρατική πατρωνία και χρηματοδότηση, ανάμεσα στις δύο μεγάλες αφηγήσεις του εγχώριου συντηρητισμού: την παραδοσιακή ελληνορθόδοξη προσέγγιση, που έδωσε τον τόνο και στην τελευταία σχετική επέτειο (τα 150χρονα του 1971, μεσούσης της δικτατορίας) και το ευρωκρατικό «εκσυγχρονιστικό» σχήμα (της δομικής αντίθεσης δυτικότροπης «προόδου» / ενδογενούς «καθυστέρησης») που μας σέρβιρε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΚΑΪ.
Επίσημη αφήγηση
Το ημιεπίσημο χαρμάνι που θα προκύψει τελικά από την όσμωση αυτών των δύο ανταγωνιστικών αφηγημάτων, όχι μόνο για το Εικοσιένα αλλά και για τα διακόσια χρόνια που ακολούθησαν, θα εγχαραχτεί κατόπιν στη συλλογική συνείδηση, μέσω του επετειακού εορτασμού, ως ο νέος ιδεολογικός μπούσουλας της ελληνικής κοινωνίας προς το μέλλον.
Ο Κυριάκος δεν ανακαλύπτει, άλλωστε, τον τροχό. Το σχετικό μοντέλο υπάρχει ήδη και συνάδει πλήρως με το μνημονιακό παρόν και μέλλον μας: με τον ίδιο ακριβώς τρόπο γιόρτασε πέρσι η ομόδοξη Ρουμανία τα εκατό χρόνια από την «εθνική ενοποίησή» της εν έτει 1918.
Στο κάτω κάτω της γραφής και η δική μας εθνική επανάσταση από τη Μολδοβλαχία δεν ξεκίνησε;
efsyn

Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Καθηγητής του Αλέξη: Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου; Ο Κορκονέας. Μην το ξεχάσεις ποτέ.


Ανοιχτή επιστολή στα παιδιά που γεννήθηκαν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απευθύνει, μέσω του blog του, ο Γιώργος Θαλάσσης, γυμνασιάρχης στο σχολείο που φοιτούσε ο Αλέξανδρος πριν η μοιραία σφαίρα που έριξε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας του στερήσει τη ζωή. 
Τα λόγια εδώ θα ήταν φτωχά. Ακολουθεί η επιστολή του Γιώργου Θαλάσση:
Αγαπητά μου παιδιά,
Είστε η ελπίδα για την νέα ζωή, που όλοι μας έχουμε ανάγκη, αλλά δεν μας δίνεται πάντα. Είστε μικροί, για να διαβάσετε αυτά που γράφω, αλλά τα γράφω τώρα, γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχω, όταν φτάσετε στην κατάλληλη ηλικία, για να τα μάθετε.
Έχουν λεχθεί άσχημα πράγματα για τον Αλέξανδρο μετά τη δολοφονία του. Αλλά τα έχουν πει βρώμικα στόματα και τα έχουν γράψει βρώμικα χέρια. Μην πιστέψετε τίποτε και κανένα. Εγώ ήμουν σε θέση να ξέρω τον Αλέξανδρο καλύτερα από τον καθένα και σας λέω αυτό. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ καλό, ευγενικό και τίμιο παιδί, που αγαπούσαν όλοι οι δάσκαλοι και όλοι οι συμμαθητές του. Κι εκείνος αγαπούσε πολύ τους φίλους του και είχε πολλούς, πάρα πολλούς φίλους και οι φίλοι του έγιναν αναρίθμητοι μετά τον θάνατό του, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλον τον κόσμο. Αλλά ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να τους αγαπήσει, όμως η μεγάλη του καρδιά, είμαι βέβαιος ότι θα τους χωρούσε όλους αυτούς.
Χθες τέλειωσε η δίκη των δολοφόνων του σε δεύτερο βαθμό στο εφετείο Λαμίας. Μια δίκη που συνεχώς μας έκανε να αγανακτούμε και να ντρεπόμαστε για τον τρόπο που απονέμεται «η δικαιοσύνη» στη χώρα μας. Δεν θα επεκταθώ όμως σε όλα όσα λέχθηκαν και έγιναν σε αυτή τη δίκη που κράτησε πάνω από δυόμισι χρόνια. Λέω μόνο τούτο. Από την αρχή φάνηκε πως είχαν σκοπό να βγάλουν έξω τον Κορκονέα με κάθε τρόπο. Και τώρα θα σας πω μόνο για τη χθεσινή μέρα και αυτό φτάνει.
Η αδιάντροπη υπεράσπιση, που πρότεινε ένα σωρό ελαφρυντικά, πρότεινε και ως ελαφρυντικό την ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος. Λες και η υπεράσπιση δεν ήταν μέσα στην αίθουσα, όπου αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο Αλέξανδρος δεν έκανε τίποτε ανάρμοστο. Απλώς βρέθηκε σε ένα μέρος, όπου συχνάζουν πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας. Για αυτό και το ελαφρυντικό αυτό δεν έγινε δεκτό. Αλλά η υπεράσπιση, όπως και άλλοι όμοιοι, πάντα προσπαθούσαν να βεβηλώσουν τη μνήμη του Αλέξανδρου και θα συνεχίσουν να προσπαθούν, αλλά εσείς να μη δέχεστε αυτά τα ψέματα.
Ο εισαγγελέας από την άλλη πρότεινε ως ελαφρυντικό τον πρότερο σύννομο βίο του κατηγορουμένου. Ποιος σύννομος βίος όμως; Ακόμη και τη δολοφονία του Αλέξανδρου προσπάθησαν να καλύψουν και να συσκοτίσουν οι δολοφόνοι, αλλά και οι συνάδελφοί τους τροποποίησαν τα ενοχοποιητικά στοιχεία και κατασκεύασαν ψευδομάρτυρα. Σκοπός τους ήταν να πουν ότι οι δολοφόνοι δέχθηκαν επίθεση και κινδύνεψε η ζωή τους και ο Κορκονέας πυροβόλησε για εκφοβισμό στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε και σκότωσε τον Αλέξανδρο. Και παρόλο που αποδείχθηκε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα, δεν υπήρξε καμιά συνέπεια για τους αστυνομικούς που κατασκεύασαν αυτά τα σενάρια. Αν λοιπόν η υπηρεσία του προσπάθησε να απαλλάξει τον Κορκονέα από τη δολοφονία δεν θα τον κάλυπτε για μικρότερα αδικήματα και μικρότερες εγκληματικές πράξεις; Και ακόμη ο εισαγγελέας είπε ότι οι συνάδελφοι του Κορκονέα τον αποκαλούσαν Ράμπο, γιατί ήταν καλός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και όχι γιατί έδερνε αθώους ανθρώπους. Αλλά αυτά δεν έκαναν το δικαστήριο να αμφιβάλλει για τον σύννομο βίο του Κορκονέα και δέχθηκε το ελαφρυντικό, ενώ αμφέβαλε για την ενοχή του Σαραλιώτη και τον κήρυξε αθώο. Ο Σαραλιώτης αθώος! Που όλα τα έκαναν μαζί και δεν σκέφτηκαν οι δικαστές, ότι όσα έκανε μετά ο Σαραλιώτης τα έκανε, όχι για να καλύψει την ενοχή του Κορκονέα, αλλά για να καλύψει τη δική του συνενοχή.

Κι ακόμη είπε ο εισαγγελέας ότι ο Κορκονέας οδηγήθηκε σε αυτές τις πράξεις, επειδή ήταν αφελής και αντιδεοντολογικός, όχι γιατί είναι ένας στυγερός δολοφόνος, ένα παλιοτόμαρο της κοινωνίας. Αλλά χθες στην αίθουσα δεν είδα μόνο ένα παλιοτόμαρο, είδα πολλά.
Και η απόφαση του δικαστηρίου να δεχθεί την ενοχή του Κορκονέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο απέβλεπε στο να καλύψει τα νώτα του σε ενδεχόμενη αναίρεση, αλλά συγχρόνως είχε σκοπό να τον βγάλει αμέσως από την φυλακή με την ποινή κάθειρξης 13 ετών.
Εύχομαι εσείς παιδιά να ζήσετε καλύτερες μέρες κι αν ποτέ σας πουν παραμύθι για τη λάμια που έτρωγε τα αθώα παλικαρόπουλα, να ξέρετε ότι αυτή δεν είναι η λάμια, αλλά η Λαμία.
Να ζήσετε σε καλύτερες μέρες, αλλά αυτές θα αργήσουν πολύ. Ήδη η κυβέρνηση θα στείλει αστυνομικούς με πολυβόλα ανάμεσα στους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας και ο πρωθυπουργός ανήγγειλε ότι θα προσλάβει 1500 νέους οπλισμένους Κορκονείς.
Για να έρθουν οι καλύτερες μέρες πρέπει να αγωνιστούμε πολύ και ελπίζω να συμμετάσχετε κι εσείς σε αυτόν τον αγώνα όταν μεγαλώσετε.
Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου
Γιώργος Θαλάσσης
tvxs

Χορεύοντας με τα φαντάσματα



Τα παιδιά των μεταναστών χαρίζουν στην Ελλάδα αθλητικές διακρίσεις και τα παιδιά του Μακιαβέλλι παριστάνουν τους υπερήφανους.
του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο κολυμβητής Κρίστιαν Γκολομέεβ, ο μπασκετμπολίστας Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο επικοντιστής Εμμανουήλ Καραλής πέτυχαν σημαντικές διακρίσεις στον διεθνή αθλητικό στίβο, τις τελευταίες εβδομάδες.
Είναι, και οι τρεις, Έλληνες. Γεννήθηκαν εδώ, γαλουχήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν εδώ, μιλούν ελληνικά καλύτερα από εμένα, από εσάς και από τους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τους συνεχάρη δημόσια, ως όφειλε, χωρίς πολλά πολλά βεβαίως. Με ένα tweet για τον καθένα τους. ‘Ένιωσε, ισχυρίζεται, υπερήφανος για τα κατορθώματά τους.
Εάν είχε τον χρόνο και την υπομονή για να διαβάσει τα σχόλια των χρηστών κάτω από τα λακωνικά τιτιβίσματά του, θα αισθανόταν όχι υπερηφάνεια αλλά ντροπή. Εάν βεβαίως δεχθούμε, ότι υπάρχει αυτή η λέξη στο -ισχνό παρά την αριστεία- λεξιλόγιό του…
Οι γονείς των αδελφών Αντετοκούνμπο ήρθαν πάμπτωχοι και χωρίς χαρτιά από τη Νιγηρία και μεγάλωσαν με χίλιες στερήσεις τα 4 θεόρατα αγόρια που γεννήθηκαν στην Αθήνα. Η μάνα του Γκολομέεβ πέθανε πάνω στον τοκετό, οπότε ο πατέρας του πήρε τον μικρό και πέρασε τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα σε αναζήτηση ψωμιού, πριν εγκαταλείψει και ο ίδιος τούτο τον μάταιο τόπο. Η μητέρα του Καραλή κατάγεται από την Ουγκάντα, δούλεψε από μικρή στα χωράφια της Ηλείας, παντρεύτηκε Έλληνα και ξεκίνησε οικογένεια στην αφιλόξενη χώρα μας.
Δεν είναι λοιπόν μοναχά το αθλητικό ταλέντο, το στοιχείο που ενώνει τα τρία χρυσά παιδιά…
Είναι και ο ΑΜΚΑ. Ο ρημαδιασμένος ο ΑΜΚΑ, τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη στερεί ανερυθρίαστα, επειδή μπορεί, από τους μετανάστες που μας ήρθαν από τις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες. Η Νιγηρία και η Ουγκάντα δεν πρόκειται να μπουν σε καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η Βουλγαρία εντάχθηκε το 2007, μιάμιση δεκαετία μετά την άφιξη του πατρός και του υιού Γκολομέεβ.
Εάν ο Τσαρλς και η Βερόνικα Αντετοκούνμπο, ο Τσβέταν Γκολομέεβ και η Σάρα Καραλή έρχονταν στην Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, δεν θα είχαν πρόσβαση στο κοινωνικό κράτος, στην υγεία, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση.  
Εάν ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Άλεξ, ο Κρίστιαν και ο Εμμανουήλ έβλεπαν το πρώτο φως της ημέρας εν έτει 2020, οι γονείς τους δεν θα λάμβαναν το «μόνο για Έλληνες» επίδομα των 2.000 ευρώ που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Θα γίνονταν όλοι τους φαντάσματα του 21ου αιώνα, όπως ήταν άλλωστε οι Αντετοκούνμπο (επί ημερών Σαμαρά και όχι μόνο) πριν ανακαλυφθούν τα αθλητικά χαρίσματα του Γιάννη και του Θανάση. Φαντάσματα με σάρκα και με οστά, αλλά χωρίς ΑΜΚΑ.
Κατά τα λοιπά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «νιώθει περήφανος» για τον Έλληνα ΜVP του ΝΒΑ, για τον Έλληνα δευτεραθλητή κόσμου στην κολύμβηση και για τον Έλληνα πρωταθλητή του επί κοντώ…
«Τους βοηθάω να σκληραγωγηθούν, με τους νόμους που θεσπίζω», θα ξεκαρδίζεται τα βράδια με τους φίλους του και με τη Μαρέβα, κάτω από το κάδρο του σαρδόνια χαμογελαστού «επίτιμου».
Όταν οι Αντετοκούνμπο και οι Γκολομέεβ  πρωτοήρθαν στην Ελλάδα (μεταξύ 1991-93), πρωθυπουργός της ταλαίπωρης χώρας ήταν όχι ο Κυριάκος, αλλά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.  Η αναισθησία φαίνεται ότι είναι κληρονομικό γνώρισμα.
Θα περίμενε κανείς, να συνοδεύονται τουλάχιστον από μία αποστροφή για το μεταναστευτικό, τα υποκριτικά συγχαρητήρια του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού προς τα παιδιά αλλοδαπών γονέων που ωστόσο δοξάζουν την Ελλάδα.
Μιλάμε, ωστόσο, για την ίδια κυβέρνηση που αποφάσισε να υπάγει τη φλέγουσα μεταναστευτική πολιτική στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, την ίδια που ξεσήκωσε τα («μόνο για Έλληνες») τερτίπια της Χρυσής Αυγής για να ευχαριστήσει τον παλινδρομούντα φαιοχίτωνα ψηφοφόρο, την ίδια που εγκόλπωσε ευχαρίστως ακροδεξιά στελέχη επιπέδου Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη.
Από ποιον να ζητήσει ο πολίτης ντροπή και με τι θάρρος; Με τι καρδιά; Θα γελάει και ο Μακιαβέλλι.
Από όλους τους ελιγμούς των εφιαλτικών πρώτων εβδομάδων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η αναγωγή του ρατσισμού σε επίσημη πολιτική είναι ο πιο επαίσχυντος. Ιδίως όταν πασπαλίζεται με κίβδηλη υπερηφάνεια.
κουτι πανδωρας

Δέκα μέρες αριστείας



του Άγγελου Τσέκερη
Ο Β. Μεϊμαράκης βρίσκεται στο Στρασβούργο. Οι Καραμανλικοί σωπαίνουν, γιατί δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή αντικείμενο για ενδοκυβερνητικές τριβές, αλλά και γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα πολιτικής επάρκειας.
Οι ακροδεξιοί κάνουν ό,τι μπορούν για να απαρνηθούν τον παλιό τους εαυτό. Ο Άδ. Γεωργιάδης δίνει συγκινητικό αγώνα να κινηθεί σε ανώτερες μορφές πολιτικού πολιτισμού, ενώ ο Μ. Βορίδης είναι απασχολημένος με την προσπάθειά του να πάρει άφεση από την εβραϊκή κοινότητα. (Χωρίς φυσικά να σκεφτεί ότι ο αντισημιτισμός δεν απαιτεί συγγνώμη μόνο από τους Εβραίους, ούτε μόνο από όσους συμφωνούν με την πολιτική του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό, αλλά από όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Κ. Μητσοτάκης, που αν είχε χάσει στις εκλογές, δεν θα ήταν σήμερα στη θέση του, εδραιώνει με ταχείς ρυθμούς την εξουσία του μέσα στο κόμμα.

Στόχος, η άλωση του Δημοσίου

Αυτός δεν φαίνεται να είναι ο μόνος στόχος του σημερινού πρωθυπουργού. Με εξίσου ταχείς ρυθμούς επιχειρείται και η άλωση του κράτους και του δημόσιου τομέα. Μια προσεκτική ανάγνωση του σχετικού νομοσχεδίου -πίσω από την προπαγανδιστική γραμμή «μικρότερο και ευέλικτο Δημόσιο» που αντηχεί στα ΜΜΕ- αποκαλύπτει το γιουρούσι που γίνεται σε όλες τις επιτελικές θέσεις του Δημοσίου. Ένα γιουρούσι που επιτελείται στο όνομα της «αποκομματικοποίησης» και με τη σιγουριά ότι οι ανώτερες βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης ελέγχονται πλήρως από τους μηχανισμούς της Ν.Δ. Και επειδή στην αναισχυντία η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη έχει αποδειχτεί ασυναγώνιστη, υπήρξαν και εκείνες οι διαρροές που πανηγύριζαν για μείωση των μετακλητών ανά υπουργό την ώρα που ο αριθμός τους αυξάνεται θεαματικά.
Θα είναι τεράστιο λάθος να υποτιμηθεί ο Κ. Μητσοτάκης ως προς τις δυνατότητές του σε αυτόν τον τομέα. Όχι μόνο γιατί η μόνη δουλειά που αποδεδειγμένα έχει κάνει είναι υπουργός Δημόσιας Διοίκησης. Αλλά και γιατί είναι ο άνθρωπος που διατηρούσε 51 μετακλητούς στο γραφείο του. Γιατί δεν δίστασε να συμφωνήσει σε μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με την τρόικα. Και γιατί, φεύγοντας, παρέδωσε μια στρατιά διορισμένων διοικητών με τέτοιες συμβάσεις που ήταν αδύνατον να τους κουνήσουν από τη θέση τους. Μπορεί λοιπόν ο Κ. Μητσοτάκης να έχει ευάλωτη δημόσια εικόνα, αλλά στα ζητήματα αυτά δεν είναι κανένα γατάκι.
Όσο για το ίδιο το νομοσχέδιο, θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση πώς ένα σύνολο τόσο επιθετικών και τόσο αμφιλεγόμενων αλλαγών προωθήθηκε με διαδικασίες κατεπείγοντος και χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση. Σε περίπτωση που είχε κινηθεί έτσι η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχε γίνει χαμός. Όσο για την τριήμερη καθυστέρηση, μάλλον με ζητήματα νομιμότητας φαίνεται ότι συνδέεται παρά με τυπική ανικανότητα. Ο ίδιος ο Γ. Γεραπετρίτης, πάντως, απέδωσε το πρόβλημα στη «γραφειοκρατία» διευκρινίζοντας ότι εννοεί το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Ο προφανής υπαινιγμός του υπουργού Επικρατείας είναι ότι ο έλεγχος της σκοπιμότητας των δαπανών είναι απλώς μια χρονοβόρα και μάλλον περιττή διαδικασία. Είναι και αυτό μία ένδειξη.

Η “γαργάρα” του Ελληνικού

Δεν φάνηκε για όλα αυτή η κυβέρνηση τόσο έτοιμη όσο υποστήριζε. Το ξεμπλοκάρισμα της επένδυσης του Ελληνικού έγινε ταχύτατα... γαργάρα. Ούτε η βούληση του Κ. Μητσοτάκη να εξυπηρετήσει πέρα για πέρα τον όμιλο Λάτση, ούτε η τοποθέτηση τεχνικού συμβούλου της Lamda στη θέση του αρμόδιου υφυπουργού και της Λ. Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού αρκούν για να υλοποιηθεί το σχέδιο που έχουν συνομολογήσει. Αποδεικνύεται έτσι ότι οι καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν μέχρι σήμερα δεν οφείλονται στην αντι-επενδυτική ιδεοληψία των μαδούρων, αλλά στη μέριμνά τους για τη νομιμότητα και την κατοχύρωση του δημόσιου συμφέροντος. Έτσι, κάθε μεθόδευση που απλοποιεί τα πράγματα υπέρ του Λάτση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταπέσει στο Συμβούλιο Επικρατείας. Για αυτό, από τις επιδείξεις καουμπόικης αποφασιστικότητας «θα σηκώσω τα μανίκια και θα περάσω τις Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις σε μία μέρα», η κυβέρνηση το έχει γυρίσει τώρα στον... Εδεσσαϊκό: «Στόχος είναι το έργο να έχει ξεκινήσει μέσα στο 2019, γιατί από την ώρα που θα έχουν εκδοθεί οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις απαιτούνται δύο με τρεις μήνες προκειμένου να έχει λυθεί το ζήτημα και να υπάρχουν τα πρώτα απτά βήματα εφόσον έχει λυθεί και το θέμα του καζίνο...».
Ας σημειωθεί εδώ και η εμφανής αλλαγή στάσης του Άδ. Γεωργιάδη από την ώρα που ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης. Και συγκεκριμένα η δήλωση ότι το υπάρχον σχέδιο θα χρησιμοποιηθεί ως βάση και η αναγνώριση ότι από τους προηγούμενους έχει καταβληθεί μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να γίνει το Ελληνικό. Θα πρέπει λοιπόν να διερευνηθεί πού έχουν πάει οι προεκλογικές κατάρες και για ποιον ακριβώς λόγο.

Με τα vouchers των άλλων

Η αλήθεια είναι ότι σε άλλα θέματα αποδείχτηκαν πολύ πιο έτοιμοι. Ήταν έτοιμοι να ξηλώσουν τον ΣΔΟΕ ακριβώς στη μέση της τουριστικής σεζόν, στέλνοντας μήνυμα ασυδοσίας στον εστιάτορα του Καστελλόριζου. Ήταν έτοιμοι να υποβαθμίσουν την Επιθεώρηση Εργασίας, όπως ζήτησε ο ξενοδόχος της Κω.
Και, κυρίως, ήταν πανέτοιμοι να υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους για 150.000 παιδάκια στους παιδικούς σταθμούς, αφού το σχέδιο το είχε ετοιμάσει και τους το παρέδωσε η κυβέρνηση των μαδούρων.
Ο Γ. Βρούτσης, μάλιστα, έδωσε και θερμά συγχαρητήρια στον εαυτό του για τη σωστή δουλειά που έγινε δεδομένης της πίεσης χρόνου. Αναδεικνύοντας έτσι και το επίπεδο πολιτικού ήθους που τον διακρίνει.

Μείωσαν τον ΕΝΦΙΑ στον εαυτό τους

Ήταν επίσης έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη στρατηγική των μαδούρων για τη μείωση των πλεονασμάτων, και να αντικαταστήσουν τη σχετική διαπραγμάτευση με διαβεβαιώσεις για μια ακατάβλητη «μεταρρυθμιστική δύναμη» που θα επιδείξουν για να πιάσουν τους δανειστές στο φιλότιμο. Και αποδείχτηκαν πανέτοιμοι να μειώσουν τον ΕΝΦΙΑ στις μεγάλες ιδιοκτησίες -ανάμεσα στις οποίες είναι φυσικά και οι δικές τους- χωρίς να λένε τι ακριβώς θα συμβεί με το αφορολόγητο, όταν η επίπτωση από τις φοροαπαλλαγές και την κατάργηση των ελέγχων θα αρχίσει να φαίνεται στα δημόσια έσοδα.
Ο Σταϊκούρας ελπίζει προς το παρόν να σκαπουλάρει την απαίτηση του Ρέγκλινγκ για «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», εκμεταλλευόμενος την πολύ καλή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, που παρέδωσε η «χειρότερη κυβέρνηση του τόπου». Αλλά Κυριακή κοντή γιορτή...
Και, τέλος, ήταν έτοιμοι να πάρουν πίσω τις μειώσεις της ΔΕΗ που είχε υποσχεθεί ο Τσίπρας. Και να ανακοινώσουν την ιδιωτικοποίηση των δικτύων, στερώντας από τη ΔΕΗ έσοδα 350 εκατ. ευρώ προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων. Και παραχωρώντας ένα φυσικό μονοπώλιο σε έναν ιδιώτη, ο οποίος, απουσία κάθε ανταγωνισμού, θα αρχίσει να ανεβάζει τις τιμές κατά το δοκούν.
Αυτά από τις πρώτες δέκα μέρες αριστείας...
ΑΥΓΗ

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Από τον Μελίστα στον Κορκονέα...


Η δικαιοσύνη χρειάστηκε 11 χρόνια για να καταλήξει στην τελεσίδικη κρίση της για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Όπως συμβαίνει νομοτελειακά σε αυτές τις περιπτώσεις, η δικαστική διερεύνηση αποδείχτηκε πολυετής και οι ποινές αναντίστοιχες της βαρύτητας των αδικημάτων, πλήττοντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Υπενθυμίζεται πως από τις αρχές του χρόνου, το Tvxs.gr είχε αποκαλύψει την προσπάθεια να πέσει στα «μαλάκα» ο Επαμεινώνδας Κορκονέας
Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο έκρινε ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση και με δόλο το δολοφόνο του Γρηγορόπουλου, Επαμεινώνδα Κορκονέα αλλά «έσπασε» τα ισόβια, υιοθετώντας την πρόταση του εισαγγελέα και αναγνωρίζοντας το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου. Του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 13 ετών που σε συνδυασμό με το χρόνο που έχει εκτίσει και την εργασία εντός της φυλακής, μπορεί να οδηγήσει άμεσα στην αποφυλάκισή του. Ταυτόχρονα έκρινε αθώο λόγω έλλειψης δόλου το συγκατηγορούμενό του Βασίλη Σαραλιώτη, που έχει ήδη αποφυλακιστεί από το 2012.
Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, σχολιάζοντας την απόφαση, έκαναν λόγο για προδιαγεγραμμένη κρίση και μεθοδεύσεις όπως οι καθυστερήσεις και οι αναβολές στη δίκη, προκειμένου ο Κορκονέας να διεκδικήσει ευνοϊκότερη μεταχείριση. Από νομικής άποψης η αναγνώριση του ελαφρυντικού είναι οριακή και όταν αφορά τον δολοφόνο ενός 15χρονου είναι κατά τους νομικούς τουλάχιστον υπερβολική. Για «ακραίες νομικές επινοήσεις», έκανε λόγο ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, υπογραμμίζοντας την αντίφαση από το γεγονός πως αναγνωρίζεται ελαφρυντικό σε ένα δολοφόνο που επικαλέστηκε «ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος» για να δικαιολογήσει την πράξη του.
Όσον αφορά την κρίση των ενόρκων, σε περιπτώσεις μικτών δικαστηρίων, σχεδόν πάντα ευθυγραμμίζεται με αυτή των τακτικών δικαστών, σε τέτοιας βαρύτητας αδικήματα.  Ο Εισαγγελέας της έδρας από την πλευρά του και προκειμένου να τεκμηριώσει την πρότασή του ισχυρίστηκε ότι «υπήρξε μία αμελής και αντιδεοντολογική συμπεριφορά από την πλευρά του κατηγορουμένου», υποβαθμίζοντας προκλητικά το γεγονός ότι πυροβόλησε και σκότωσε ένα μαθητή, εν ψυχρώ, μέσα στο Κέντρο της Αθήνας. Όπως ακριβώς είχε επιχειρηθεί να γίνει και τότε από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.
Στην περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η πολυετής καθυστέρηση της Δικαιοσύνης, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, λειτουργεί ανασταλτικά προκειμένου να παρέλθει η ηθική και πολιτική απαξία της δολοφονίας, να εξομαλυνθεί η απαίτηση της κοινής γνώμης για απονομή δικαιοσύνης, κοινώς να ξεχαστεί η δολοφονία και ο κοινωνικός της αντίκτυπος. Η Δικαιοσύνη φρόντισε να επιβεβαιώσει ότι επιφυλάσσει διαφορετική μεταχείριση σε κατηγορούμενους και θύματα, ανάλογα με την ταξική και πολιτική τους τοποθέτηση, μια αντίληψη που θέλει τους αστυνομικούς να αντιμετωπίζονται με επιείκεια ακόμη και όταν σκοτώνουν εν ψυχρώ, όπως συνέβη με την περιβόητη δολοφονία Καλτεζά από τον Μελίστα το 1985 ο οποίος αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό αλλά και την βάναυση δολοφονία Τεμπονέρα από τον παρακρατικό Καλαμπόκα, που φυλακίστηκε με επιεική ποινή και πολύ γρήγορα «αποκαταστάθηκε» ως Διευθυντής σε Τράπεζα.
Η δικαστική εξουσία συνεχίζει με κάθε ευκαιρία να αποδεικνύει ότι φορτίζει ιδεολογικά τις αποφάσεις της, πλήττει το κύρος της και δηλητηριάζει την αίσθηση δικαίου που αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής ειρήνης. Άλλωστε στη χώρα στην οποία ακυρώνονται οι προσλήψεις εκπαιδευτικών, για να προσληφθούν επιπλέον αστυνομικοί, τέτοιες αποφάσεις, επιτείνουν την ατιμωρησία, «κλείνουν το μάτι» για μεγαλύτερη καταστολή, ασυδοσία των αστυνομικών οργάνων και κατάλυση των ατομικών δικαιωμάτων. 
tvxs

To δόγμα του Μητσοτάκη είναι πως η δημοκρατία βλάπτει την ανάπτυξη

Πριν ακόμα κλείσει μήνα στην κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγορείται ήδη ότι επιχειρεί την δημιουργία ενός προσωπικού καθεστώτος -συγκεντρώνοντας όλες οι εξουσίες στο πρωθυπουργικό γραφείο, καταργώντας ανεξάρτητες αρχές, την διαφάνεια και την διαβούλευση για τα νομοσχέδια.
του Νίκου Λακόπουλου
Πολλοί μιλούν ήδη για αυτοκράτορα που οργανώνει ένα αστυνομικό κράτος σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα που έχει ήδη αντικαταστήσει την κυβέρνηση από μια ομάδα εργασίας και θέλει να ελέγξει κράτος, συνδικάτα, πανεπιστήμια και στηρίζεται ήδη σε ένα ελεγχόμενο σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Φαίνεται όμως πως η κατάργηση του ασύλου και οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για απεργίες από ψηφιακά πλέον συνδικάτα δεν θα συνοδευτούν από… εγκατάστασης καμερών και συστημάτων εισόδου με barcode ή κάρτες στα Πανεπιστήμια -όπως αναφέρουν πηγές του υπουργείου Παιδείας. Η κυβέρνηση θέλει μόνο να εφαρμόσει το νόμο και την τάξη για να «αποκαταστήσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στους χώρους των ΑΕΙ όσον αφορά αξιόποινες πράξεις»- στις οποίες θα πρέπει να υπολογίζουμε την αφισσοκόλληση και τις καταλήψεις.
Η Φωτεινή Ελλάδα -που υπόσχεται ο νέος πρωθυπουργός- θα αρχίσει από τα πανεπιστήμια όπου προβλέπεται «ο συστηματικός φωτισμός πανεπιστημιακών χώρων, ο αποτελεσματικότερος έλεγχος εργαστηρίων ή άλλων χώρων». Η κυβέρνηση αξιοποιεί με την ψυχολογία του φόβου ορισμένα περιστατικά σε δυο-τρία πανεπιστήμια για να επιβάλλει την αστυνόμευση στα πανεπιστήμια -αφού θα μπορεί ο καθένας με ένα τηλεφώνημα να καλεί την αστυνομία στα πανεπιστήμια -που όμως μπορούσε να παρεμβαίνει, όπως αποδείχτηκε την περασμένη βδομάδα- για σοβαρά αδικήματα.
Τι ακριβώς επιδιώκει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; «Ολική επαναφορά του κράτους της Δεξιάς και υπερσυγκέντρωση εξουσιών στον πρωθυπουργό» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ. «Η ΝΔ επιθυμεί την επιστροφή στο γνωστό αμαρτωλό παρελθόν της πλήρους κομματικοποίησης του κρατικού μηχανισμού»Την κατάληψη του κράτους και «έξω από κάθε κανόνα και δημοκρατικό έλεγχο».
Με την αλλαγή των δικαστών που ερευνούν τις καταγγελίες Αγγελή για τον χειρισμό του σκανδάλου Novartis -κατά την αξιωματική αντιπολίτευση- οι κινήσεις είναι μόνον η αρχή ενός οργανωμένου σχεδίου πολιτικού ρεβανσισμού της κυβέρνησης με στόχο το «θάψιμο» των σκανδάλων του παλαιού – και ανακάμψαντος- πολιτικού συστήματος μέσα από «την μετατροπή των θυτών σε θύματα».
Ένα καθεστώς πάντα χρειάζεται έναν εχθρό, ο νόμος και τάξη μια ανομία που το ίδιο επινοεί ή διογκώνει ή εκμεταλλεύεται για να επιβάλλει μέτρα που γίνονται αποδεκτά από την κοινωνία -πολύ περισσότερο αν το καθεστώς όπως έκανε η Χούντα όχι μόνο επιβάλλει την τάξη, αλλά πάει και τις συντάξεις στο σπίτι!
Η εφαρμογή του νόμου για το κάπνισμα -αυτονόητη για τον σεβασμό των δικαιωμάτων των μη καπνιστών, αλλά και των καπνιστών- αποχτά άλλη διάσταση όταν γίνεται πολιτικό όραμα, σχέδιο για την εξυγίανση της κοινωνίας, όχημα για μια πειθαρχημένη κοινωνία με εργασία και υγεία -χωρίς καταλήψεις, απεργίες και διαδηλώσεις.
Όταν ο Μητσοτάκης δήλωνε πως θα «καθαρίσει τα Εξάρχεια σε ένα μήνα» δεν εννοούσε την εγκληματικότητα, αλλά τα ‘γκρουπούσκουλα», τελικά την Αριστερά που άλλωστε εμποδίζει την ανάπτυξη με τις ιδεοληψίες της για εργατικά δικαιώματα και βρίσκεται πίσω από καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις και την «ανομία» στα Πανεπιστήμια.
Τέρμα αυτά. Η πολύ δημοκρατία εμποδίζει την ανάπτυξη και οι δημοκρατικές διαδικασίες μειώνουν την αποτελεσματικότητα. H απλή αναλογική βλάπτει το πολίτευμα. Η σύνδεση του Πολυτεχνείου με το Αρχαιολογικό Μουσείο δεν είναι άσχετη με το ότι αποτελεί σύμβολο μιας εξέγερσης -που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν ή να σβήσουν πολλοί σύμβουλοι και υπουργοί, ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Και φυσικά το άσυλο φταίει για την εγκληματικότητα που θα αντιμετωπιστεί με νέους νόμους και περισσότερες φυλακές.
Το έργο μαζί με τα άλλα εμβληματικά έργα του νέου πρωθυπουργού θα δώσουν πολλές θέσεις εργασίας, όπως είπε στη Βουλή, πρόσφατα. Αλλά πόσες θέσεις; Ποια ανάπτυξη και πλούτο για ποιον υπόσχεται ο Μητσοτάκης και γιατί αρχίζει την «μεταρρύθμιση» από μέτρα που αφορούν την ίδια την εξουσία; Γιατί ενώ έχει μια ισχυρή κι αυτοδύναμη κυβέρνηση αγωνιά να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του;
H απάντηση βρίσκεται σε όσα δεν έχει πει για το σχέδιό του στις προεκλογικές ομιλίες και βρίσκεται σε νομοσχέδια για την παιδεία, την εργασία, την ιδιωτική ασφάλιση, τον συνδικαλισμό που μπορεί να αφήσουν άφωνους πολλούς υπουργούς και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας -όπως τον Νικήτα Κακλαμάνη που πρόσφατα αναγκάστηκε να πει στον κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι δεν αποφασίζει εκείνος για τις εργασίες της Βουλής.
Πράγματι η Βουλή -παρά την πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας- αποτελεί ένα πρόβλημα για το σχέδιο Μητσοτάκη, όσο και μια κυβέρνηση εκλεγμένων από τον λαό -που θα μπορούσαν να έχουν και άποψη. Η κυβέρνησή του -πέρα από μικρές αβαρίες για να καθησυχάσει τις βαρονίες του κόμματός του- αποτελείται από έτοιμους για όλα υφυπουργούς που ορκίζονται όχι στο όνομα του κόμματός, αλλά στο όνομά του.
Προφανώς δεν θέλει να είναι ένας απλός πρωθυπουργός και διεκδικεί το στέμμα του αυτοκράτορα, όπου η αξιωματική αντιπολίτευση -που θα βρεθεί σύντομα μπροστά σε δικαστήρια κι εξεταστικές επιτροπές- είναι ένα πρόβλημα. Όπως και τα συνδικάτα ή τα πανεπιστήμια, τα κινήματα που ο ίδιος δημιουργεί για να τα …πατάξει.
Χάρη στη συνταγματική αναθεώρηση την επόμενη χρονιά θα μπορεί το κόμμα της πλειοψηφίας να επιλέγει Πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας του πρωθυπουργού -μια αλλαγή που δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε: ο ρυθμιστής του πολιτεύματος για πρώτη φορά δεν θα χρειάζεται την συναίνεση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, αλλά θα μπορεί να είναι κάποιος που θα επιλέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης- και το έχει κάνει ήδη- όπως έκανε με τους υπουργούς και τους υφυπουργούς του.
Όλα αυτά -παρεμβάσεις στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, τα συνδικάτα, τα πανεπιστήμια, με αλλαγές σε βασικά δικαιώματα συν ένα εκλογικό νόμο στα μέτρα του κυβερνώντος κόμματος- πιθανόν να σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα ένα στόχο που έθεσε ήδη ο Μάκης Βορίδης με την φλυαρία του: να μην ξανάρθει η Αριστερά ποτέ στην κυβέρνηση -γιατί την εξουσία δεν την άγγιξε ποτέ.
Τόσο το άσυλο όσο και η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας σε ένα ήδη πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα αφορούν τον πυρήνα του Συντάγματος που βρίσκεται στα χέρια μιας κυβέρνησης που εξελέγη με 40% και χάρη στο μπόνους των 50 εδρών. Από καιρό έχουμε κυβερνήσεις -με μεγάλη αποχή- που δεν εκφράζουν ούτε το 20% της κοινωνίας.
Μια κυβέρνηση που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης και υποστηρίζεται από οικονομικά συμφέροντα απροκάλυπτα, που ελέγχει την Δικαιοσύνη, δήμους και περιφέρειες, που καταργεί ανεξάρτητες αρχές και πάνω από όλα ελέγχει το κρατικό ταμείο και μπορεί να επηρεάσει τους ψηφοφόρους για να επανεκλεγεί είναι μάλλον επικίνδυνη για την δημοκρατία -ως ένα σύνολο θεσμών που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν και μετά τις εκλογές.
Η βασική δικλείδα ασφαλείας σε ένα δικομματικό σύστημα ήταν πως όταν έρχονται οι εκλογές, η εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση αποτελεί το δημοκρατικό σύστημα -παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών,-επειδή δεν ψηφίζουν, αλλά ακόμα κι αν ψηφίζουν- δεν εκπροσωπείται στη Βουλή.
Έτσι δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τις εκλογές όπου θα χάσει ο Μητσοτάκης, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε τι θα συμβεί αν -όπως από τώρα σχεδιάζει- η Νέα Δημοκρατία δεν χάσει, αλλά κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Να σκεφτούμε δηλαδή αν μέσα από τις αλλαγές που θα συμβούν ως τότε μπορεί ένα κόμμα -πιθανόν με ένα μικρότερο συνεταίρο- και το κυβερνών σύστημα μέσων ενημέρωσης σε πρώτο ρόλο- μπορεί να κερδίζει διαρκώς τις εκλογές με το δεύτερο κόμμα πάντα δεύτερο.  

Κυριάκο μόνο!


Κυριάκο μόνο!

της Νόρας Ράλλη
Την έπαθα. Την πάτησα. Την κάτσαμε, χωριανοί! Δηλαδή, εγώ την έκατσα στα σίγουρα. Δηλαδή, όχι στα σίγουρα, αλλά εκεί στου λιμανιού την άκρη -που λες, να πέσω, να μην πέσω, μπας κι είν' ρηχά και χτυπήσω;- ένα τέτοιο πράμα. Βέβαια, πήγαινα γυρεύοντας. Ετσι είναι, κοπελιά. Επρεπε να το περιμένεις. Γράφεις μία εναντίον του Κυριάκου, γράφεις δύο, τρεις σε πήρε και σε σήκωσε. Μητσοτάκης είν' αυτός! Τα βάζεις με τη μεταφυσική; Εμ, δεν τα βάζεις. Γιατί καλή κι άγια η Φυσική που σπούδασες, αλλά μετά το κάζο που έπαθα, πίστεψα στη δύναμη της εκδικητικότητας και της γκαντεμοσύνης του και με τα δύο χέρια θα πίνω νερό στ' όνομά του από δω και μπρος.
Μια βδομάδα πριν ακριβώς, Παρασκευή πρωί, τη 13η μέρα της εξουσίας του Κυριάκου, ήταν που έγραφα το «Ευχαριστώ, πατέρα!» για το φύλλο του Σαββάτου. Δύο ώρες μετά, έγινε σεισμός και το σπίτι μου, εκεί στη χώρα των ψυκτικών κατά Κυριάκο, διαλύθηκε. Κι όταν λέμε διαλύθηκε, εννοούμε διαλύθηκε. Τα πάντα, εκτός απ' το ψυγείο. Εχω ακόμα το φοιτητικό μου -σκληρό σκαρί, απ' τα παλιά- και σώθηκε. Ετσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω το διανοητικό δυναμικό των ψυκτικών της χώρας μου. Αξιοποίησα όμως στο έπακρον άλλα μαστόρια, από διπλανές «πολιτείες».
Πρώτη και καλύτερη ξεμανταλώθηκε από τον τοίχο ολόκληρη η τρίφυλλη βιβλιοθήκη με έναν τόνο βιβλία πάνω. Περίμενες κάτι λιγότερο; Τίγκα στο αναρχικό βιβλίο ήταν και στο ιστορικό και στο επιστημονικό. Χάθηκε να 'χω μια ερωτική ανθολογία τύπου «Βίπερ Νόρα», τίποτα θρησκευτικά αναγνώσματα έστω; Πού πας, κυρά μου, μόνο με Μαρξ, Γκράμσι, Φαϊγεράμπαντ και Κουν; Εδωσε σήμα ο θεός (που είναι δεξιός - τα 'χουμε γράψει αυτά), ξύπνησε τον Εγκέλαδο και μου τα 'κανε, εκτός από γυαλιά-καρφιά, και λιανά: αν θέλω να δω προκοπή, αν δεν θέλω να ξαναδώ τέτοια καταστροφή, πρέπει να κάνω επιτόπου μεταστροφή.
Μεταστροφή ιδεολογίας, απόψεων, κρίσεων κι αποκρίσεων. Εν ολίγοις, να πιστέψω. Εις έναν βασιλιά, δικτάτορα, θεό και κοσμοκράτορα! Μήπως προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο ο Κυριάκος και δεν το 'χω καταλάβει;
Ας δούμε τα γεγονότα: Το πρώτο (πρώτο πρώτο) πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του εξοχότατου πρωθυπουργού μας, της πρωθυπουργάρας μας (το βλέπεις: κάνω ό,τι μπορώ!), ήταν να αναγνωρίσει τον Γουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας. Σήμα δώσαν από την αρχή (αρχή αρχή) στους Συριζομαδουραίους, κάνοντας επίθεση στην εκτός έδρας έδρα τους.
Το δεύτερο πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του πολυχρονεμένου προέδρου της Ν.Δ. και άξιου συνεχιστή του πατέρα του (νιώθω ήδη εξαντλημένη απ' όλο αυτό το γλείψιμο - μα πώς το κάνουν συνέχεια, βρε παιδάκι μου, οι δικοί του; Δεν κουράζονται;), το δεύτερο πράγμα λοιπόν ήταν να δώσει σήμα, αρχικά με την υπουργό Παιδείας Κεραμέως και εν συνεχεία με τον υπουργό Ανάπτυξης, Αδωνι, πως Εκκλησία και Κράτος είναι το εξής ένα: η Εκκλησία. Και να σου η πρώτη να κάνει λόγο για επαναφορά των «ιεροδιδασκάλων» και για άμεση στήριξη των Θρησκευτικών και δώσ' του ο δεύτερος να υπόσχεται οικονομική ενίσχυση στο Αγιον το Ορος, βοήθειά μας.
Ε και μετά, κάτι ΣΔΟΕ κατάργησαν ουσιαστικά και κάτι Επιθεωρητές Εργασίας και Δημόσιας Διοίκησης και κάτι νομοσχέδια χωρίς καμία διαβούλευση έφεραν και μια υπερκυβέρνηση έφτιαξαν πάνω από την κυβέρνηση και κάτωθι του Κυριάκου και και και...
Η ακρότατη ακολασία πάντοτε καθαγίαζε βασιλείς, δικτάτορες, θεούς και κοσμοκράτορες. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τι γινόταν στις Βερσαλίες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Τι να σου κάμω, που τότε έγινε μόνο μια φορά. Δεν την άφησαν να επαναληφθεί για να εδραιωθεί. Τα ίδια και τώρα.
Γι' αυτό σου λέω: Κυριάκο μόνο!
ΥΓ.: Κοιτάζοντας το ρημαγμένο σπίτι μου, αργά το βράδυ, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, σκεφτόμουν πόσο του μοιάζω. Και τότε το πήρα απόφαση: Θα μείνω μαζί του. Γιατί μαζί του μεγάλωσα, μέσα του έμαθα να περπατώ και να σκέφτομαι. Και γι' αυτό, όσο κι αν το ραγίσουν, δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να με πλακώσει.
efsyn

Νεοφιλοχουντισμός


Η αποκάλυψη ότι ο νέος Γενικός Γραμματέας Τουρισμού είναι υμνητής της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και θαυμαστής του δικτάτορα Παπαδόπουλου δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Δεν είναι λίγα τα στελέχη - και μάλιστα ηγετικά - της σημερινής ΝΔ που έχουν εκφράσει ανάλογες απόψεις. Δικαιολογημένα όμως, προκάλεσε σάλο για το ποιόν των ανθρώπων που στελεχώνουν την κυβέρνηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητά την αποπομπή του.
Ο Κωνσταντίνος Λούλης δεν είναι απλώς ένας προσωπικός φίλος του δικτάτορα, που η σχέση τους ξεχάστηκε στο χρόνο αλλά ένας συνειδητός υποστηρικτής του, που εξέδωσε  πρόσφατα, το 2015, ένα βιβλίο για να εξωραΐσει χυδαία την εικόνα του, κάτι που ο ίδιος προσπάθησε να υποβαθμίσει, μετά το θόρυβο, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο «ψυχρή αποτύπωση ιστορικών γεγονότων». Αντίθετα με τους ισχυρισμούς της ΝΔ, το βιογραφικό του νέου Γενικού Γραμματέα, στον πιο κρίσιμο τομέα της ελληνικής οικονομίας μόνο σε «άριστο» δεν παραπέμπει.
Δεν έχει πτυχία ή διδακτορικά. Έχει όμως άλλα «προσόντα», όπως το ότι υπήρξε διοικητής του Αγίου Όρους, διορισμένος από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στενός συνεργάτης του ηγούμενου Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου και εκλεγμένος σύμβουλος του... Αχιλλέα Μπέου.
Αν κάποιος όμως μελετήσει την κυβέρνηση συνολικά, θα διαπιστώσει ότι συμμετέχουν ο επίσης υμνητής της δικτατορίας από τις σελίδες του Εθνικού Κήρυκα, εκδότης Αντώνης Διαματάρης, ο Γραμματέας της Νεολαίας του Δικτάτορα  Μάκης Βορίδης, ο φίλος και συνομιλητής του Παττακού Άδωνις Γεωργιάδης, η Δόμνα Μιχαηλίδου που χαρακτηρίζει «συλλογική ψυχική νόσο» τον αντιδικτατορικό αγώνα. Στα «γαλάζια» βουλευτικά έδρανα υπάρχουν ακόμη πρόσωπα με εθνικιστικές και ρατσιστικές θέσεις, όπως ο γιος του θεωρητικού της χούντας και του φασισμού Θανάση Πλεύρης. 
Όποτε το παρελθόν ή το παρόν των ακροδεξιών δημιουργεί ζητήματα, αν πρόκειται να διαταραχθεί η σχέση τους με τα προνόμια της εξουσίας, δεν θα έχουν πρόβλημα να κάνουν μια περιχαρή δήλωση μετανοίας, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης που έτρεχε στα εβραϊκά νεκροταφεία ή ο Μάκης Βορίδης που δήλωσε πρόσφατα, μετά τις αντιδράσεις του Ισραήλ, ότι «δεν ήταν αντισημίτης αλλά είχε συνυπάρξει με τέτοιους στον εθνικιστικό χώρο». 
Η συμμετοχή ενός νοσταλγού της χούντας στην κυβέρνηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναμενόμενη, καθώς εδώ και κάποια χρόνια οι απόψεις και τα πρόσωπα αυτά είναι ανεκτά στη Νέα Δημοκρατία, που ανέλαβε να τους αποκαταστήσει και πολιτικά. Μάλιστα σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοί που καθορίζουν την ατζέντα της. Δύσκολα θα απομακρύνει κανείς τον Λούλη από την κυβέρνηση. Ούτε καν θα τον επικρίνουν. Το πολύ πολύ αν τα πράγματα δυσκολέψουν, να κάνει μια δήλωση μετανοίας και ... ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η εξουσία - με ένα μίγμα ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού - είναι το παν. 
tvxs