Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

.Η παρακμή ως πρόταση...



του Γιάννη Παντελάκη
Για κάποιον περίεργο λόγο που τα κανάλια ξέρουν, ο Βασίλης Λεβέντης εμφανίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα σαν ένας αξιόπιστος πολιτικός. Τον καλούν συνήθως μόνο του, κάτι που παρεπέμπει σε μια πολιτική προσωπικότητα που δεν μπορεί να ενταχθεί σ' ένα πάνελ με βουλευτές άλλων κομμάτων. 
Δεν είναι πια ο γραφικός που εμφανιζόταν σε trash κανάλια, έπινε τον φραπέ του σαν να βρίσκεται στο σαλόνι του και μεταμεσονύκτιες συνήθως ώρες μίλαγε μόνος του στην τηλεοπτική κάμερα βρίζοντας όσους μπορούσε και με όποιον τρόπο μπορούσε. Δεν είναι ο βαρετός αυτός κύριος που σε κάθε εκλογές ζητάει την ψήφο την οποία χρόνια τώρα δεν παίρνει.
Παρουσιάζεται σαν ο αρχηγός ενός κόμματος που όχι απλά αποτελεί μια εναλλακτική πολιτική πρόταση αλλά κάποιοι τηλεοπτικοί παρουσιαστές τον θεωρούν και περίπου ως έναν δικαιωμένο προφήτη «Τα είχατε πει εσείς κύριε πρόεδρε, τα είχατε πει...». Και αυτός που τα είχε πει κουνάει το κεφάλι με ικανοποίηση, χαμογελά και αισθάνεται πως είναι πια αυτό που πάντα ήθελε. Ένας πολιτικός που τον παίρνουν πια στα σοβαρά.
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί που τον προβάλλουν. Ενδεχομένως τον αντιμετωπίζουν ως ένα θέαμα που μπορεί να πουλήσει, ιδιαίτερα σε εποχές που πολλά κανάλια δυσκολεύονται να πουλήσουν το προϊόν τους εύκολα. Ίσως να είναι αυτό, ίσως να κρύβεται η προσπάθεια μεγαλύτερης ακόμα απαξίωσης ενός ήδη απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και προσωπικού. Ωστόσο, αυτή η ισοπέδωση που επιχειρούν όσοι τον προβάλλουν σαν κάτι το σημαντικό, αναδεικνύει το περιθωριακό αυτό στοιχείο της χώρας σαν μια πολιτική πρόταση και του δίνει πολλούς πόντους για να μπει στη Βουλή. Και παράλληλα, ας μην ξεχνάμε ποιους ευνοεί μια απολιτίκ προσέγγιση των πραγμάτων.
Σίγουρα κάποιοι θα σκεφτούν πως υπάρχουν πολλοί σε πολλά κόμματα που ξεπερνάνε τον Λεβέντη και σε γραφικότητα και σε παρακμή. Ενδεχομένως έτσι ειναι. Αλλά αυτοί οι πολλοί έχουν πιθανότητες να πάψουν να υπάρχουν αν οι ηγεσίες των κομμάτων τους, τους περιορίσουν ή οι ψηφοφόροι πάψουν να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Άλλωστε, οι άλλοι γραφικοί δεν πλασάρονται ως μια αυτόνομη και σοβαρή πρόταση, αλλά είναι ενταγμένοι κάπου, όπου μπορεί να περιοριστεί και η παρουσία τους. Η ανάδειξη ενός τύπου που εύχεται να πάθουν καρκίνο εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής, που ανήκει στην απόλυτα παρακμιακή τηλεόραση που γνωρίσαμε τα τελευταία πολλά χρόνια και που προβάλλει το καλτ ως μια εναλλακτική, δεν κάνει τίποτα περισσότερο παρά να μας βυθίζει όσο γίνεται πιο βαθιά...

protagon

Το ΚΚΕ και η άλλη Αριστερά



ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ
Το περιμέναμε και ήρθε. Ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ μιλώντας στο Σύνταγμα εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στον φορέα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτήρισε τη Λαϊκή Ενότητα «ΣΥΡΙΖΑ Β» και ανάχωμα που έστησε το σύστημα για να κόψει δύναμη από το ΚΚΕ.
Η σκληρή κριτική του κ. Κουτσούμπα στη Λαϊκή Ενότητα δεν πρέπει να ξενίζει. Παραδοσιακά οι ηγεσίες του ΚΚΕ αντιμετώπιζαν τα κόμματα που κινούνταν στην περιοχή της Αριστεράς ως εσωτερικούς εχθρούς και ως μηχανισμούς του συστήματος για να παγιδευτούν οι εργαζόμενοι και να αποπροσανατολιστεί το λαϊκό κίνημα.
Η μοναδική εξαίρεση για το ΚΚΕ την περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70. Την εποχή εκείνη το ΠΑΣΟΚ είχε ριζοσπαστικές θέσεις για την ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, τις Η.Π.Α και το κοινωνικό ζήτημα. Ο τότε γραμματέας του κόμματος Χαρίλαος Φλωράκης, ενώ είχε ανοικτό μέτωπο με τον Λεωνίδα Κύρκο του ΚΚΕ εσωτερικού, διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μάλιστα, είχε πιστέψει ότι θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία ανάμεσα στα δύο κόμματα. Τις αυταπάτες καλλιεργούσε συστηματικά ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, διακινώντας το περίφημο σχήμα περί συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων για να λεηλατεί ακόπως το ευρύτερο ακροατήριο της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η πρώτη σοβαρή κρίση σημειώθηκε στις δημοτικές εκλογές του 1986, όταν το ΚΚΕ στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στις τρεις μεγάλες πόλεις της χώρας έδωσε γραμμή στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν κατά συνείδηση και όχι τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ, όπως ανέμενε η ηγεσία του. Η οριστική ρήξη επήλθε το 1989 με τη συμμετοχή του ενιαίου Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Όμως στην περίπτωση της Λαϊκής Ενότητας υπάρχει και άλλη μία διάσταση, πέραν της βεβαιότητας του ΚΚΕ ότι το νέο κόμμα συγκροτήθηκε για να μπει φρένο στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Τα περισσότερα στελέχη της Λαικής Ενότητας προέρχονται από το ΚΚΕ. Αποχώρησαν ή διεγράφησαν το 1991 μετά το 13ο συνέδριο και η κατηγορία που έκτοτε τους συνοδεύει είναι ότι είχαν στόχο τη διάλυση του κόμματος, δια της διαχύσεως του στον τότε Συνασπισμό.
Καταλαβαίνει λοιπόν ο καθένας γιατί το ΚΚΕ βλέπει την Λαϊκή Ενότητα ως επικίνδυνο αντίπαλο που πρέπει να αποκαλυφθεί και να εξουδετερωθεί πριν κάνει ζημιά στο κίνημα.

Πηγή: efsyn.gr

Στρατηγικές και διλήμματα μετά το πρώτο κύμα δημοσκοπήσεων



Tvxs Ανάλυση
Εκλογική αναμέτρηση σε κινούμενη άμμο δείχνει το πρώτο κύμα των δημοσκοπήσεων που διαμορφώνουν και τις στρατηγικές των κομμάτων στον δρόμο - εξπρές προς τις κάλπες της 20ης Σεπτέμβρη. 
Το τελικό εύρος της, οριακής αυτή τη στιγμή, διαφοράς ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, το ποιό θα είναι και με ποια ποσοστά τρίτο κόμμα, και το εάν τελικά η νέα Βουλή θα είναι οκτακομματική ή εννεακομματική (εάν δηλαδή θα μπουν ή όχι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες) είναι τα τρία μεγάλα ζητούμενα στην αφετηρία αυτής της σύνθετης προεκλογικής περιόδου – μια αφετηρία, που βρίσκει τους ψηφοφόρους αμήχανους, αναποφάσιστους και απογοητευμένους και τα κομματικά επιτελεία σε στρατηγικό επαναπροσδιορισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα είναι η αποσυσπείρωση της βάσης των ψηφοφόρων του. Το πρώτο κύμα δημοσκοπήσεων δείχνει τα ποσοστά συσπείρωσης του κόμματος μόλις στο 50 με 55%, γεγονός που αποτυπώνει και το κύμα απογοήτευσης μετά την υπογραφή του Μνημονίου και την απώλεια της «ελπίδας» του Γενάρη.
Στην Κουμουνδούρου, ωστόσο, τονίζουν το γεγονός ότι οι απογοητευμένοι και, σε σημαντικό βαθμό, αποπροσανατολισμένοι ψηφοφόροι δεν έχουν στραφεί σε άλλη παράταξη, θεωρούν ότι παρά την εσωκομματική αιμορραγία οι απώλειες προς τη ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν θα ξεπεράσουν το 3,5% με 4% σε σχέση με το 36% των εκλογών του Ιανουαρίου και εκτιμούν ότι η ψαλίδα με τη ΝΔ που οι δημοσκοπήσεις την δίνουν τώρα από 1% έως 3,5% θα φθάσει «άνετα σε ένα καθαρό προβάδισμα πάνω από 5%» έως τις 20 Σεπτεμβρίου.
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός η Κουμουνδούρου επιστρατεύει το «όπλο» Τσίπρα, ποντάρει στις αντοχές του πολιτικού κεφαλαίου του πρώην πρωθυπουργού και στη «σχέση ειλικρίνειας» που έχει χτίσει με τους ψηφοφόρους και βάζει ως κεντρικό εκλογικό δίλημμα τη σύγκρουση ανάμεσα στο «νέο» και το «παλιό».
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, έθεσε χθες το διακύβευμα της κάλπης διαμηνύοντας από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι κάλπες της 20ης Σεπτέμβρη θα κρίνουν «εάν θα πάμε μπροστά ή εάν θα επιτρέψουμε στο παλιό να επιστρέψει» και να υλοποιήσει τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης.
Με αυτό το δίλημμα και με την προσωποκεντρική καμπάνια Τσίπρα η Κουμουνδούρου στοχεύει να ανακόψει και την ενισχυμένη, κατά τις πρώτες δημοσκοπήσεις, δυναμική Μεϊμαράκη. Ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί μεν το προβάδισμα ως καταλληλότερος πρωθυπουργός αλλά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει κλείσει την ψαλίδα. Στόχος του στρατηγικού σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ακυρωθεί οποιαδήποτε αίσθηση «νέου» επιχειρεί να εκπέμψει ο μεταβατικός (;) πρόεδρος της ΝΔ και να καταδειχθεί ότι εξακολουθεί να εκπροσωπεί το παλαιό, φθαρμένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι καθόλου φειδωλό στην υπενθύμιση των έργων και των ημερών της ΝΔ αλλά και της ανάδειξης των «βαριδιών» που παραμένουν στα ψηφοδέλτιά της.
Από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων εντοπίζονται επίσης αρνητικοί οιωνοί σε ό,τι αφορά την επιρροή στους νέους ψηφοφόρους – ψηφοφόρους, που στις εκλογές του Γενάρη είχαν στραφεί μαζικά και συντριπτικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση ο ενθουσιασμός δεν είναι ανάλογος, ενώ προκαλεί προβληματισμό η απολιτίκ μεν, οργισμένη δε στροφή αρκετών νέων ψηφοφόρων στην Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη.
Η Νέα Δημοκρατία
Στη ΝΔ η συσπείρωση είναι σαφώς υψηλότερη από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, αγγίζει ήδη το 75% και, όπως επιβεβαιώνουν οι πρώτες μετρήσεις, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει καταφέρει να επικοινωνήσει και να πείσει την παραδοσιακή βάση του κόμματος και να επαναπροσελκύσει ψηφοφόρους από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή. Ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα είναι η διεύρυνση αυτής της επιρροής και, κυρίως, η διείσδυση στον κεντρώο – ή, κατά την καραμανλική ορολογία «μεσαίο» - χώρο με τον οποίο η σχέση της ΝΔ τραυματίστηκε βαριά επί των… ακραίων ημερών Σαμαρά.
«Εκφράζουμε το κέντρο, λέμε όχι στις ακρότητες», ήταν το χαρακτηριστικό μήνυμα που έστειλε ο ίδιος ο αρχηγός της ΝΔ στην πρώτη προεκλογική του ομιλία στη Χαλκίδα, το στοίχημα του «μεσαίου χώρου» όμως είναι ένα στοίχημα που δεν μπορεί να κερδηθεί εύκολα, ειδικά μέσα στα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια αυτής της συγκεκριμένης περιόδου. Στη Συγγρού ωστόσο η ευφορία από τη μείωση της ψαλίδας με τον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει κατακόρυφα και τα πονταρίσματα στην προσωπική δυναμική του «προφίλ Μειμαράκη». Εξ ου και η στρατηγική της ΝΔ προβλέπει μετωπικές συγκρούσεις, σκληρή ρητορική και ευθείες προσωπικές επιθέσεις κατά Τσίπρα.
Σ’ αυτή τη γραμμή εντάσσεται και η σταθερή προβολή της ανάγκης κυβερνητικών συνεργασιών – μια γραμμή, που έχει ως στόχο την ανάδειξη της ΝΔ σε δύναμη ευθύνης σε αντίθεση με τον «αλαζόνα Τσίπρα» που επιμένει σε συνεργασία μόνον με τους ΑΝΕΛ.
Το Ποτάμι
Στη μάχη των ρυθμιστών, το ντέρμπι είναι σύνθετο, με πολλαπλές πολιτικές παραμέτρους και εξισώσεις και με προφανή φόβο ξανά την πιθανή, τρίτη θέση της Χρυσής Αυγής.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης διαπιστώνει ότι διατηρεί μεν, σε γενικές γραμμές, τις δυνάμεις του αλλά δεν έχει καταφέρει να χτίσει δυναμική περαιτέρω ανόδου. Οι καθαρές νεοφιλελεύθερες θέσεις που υιοθέτησε το Ποτάμι σε καίρια ζητήματα δείχνουν να του στερούν τη δυνατότητα άντλησης από την δεξαμενή των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτόχρονα καλείται να δώσει μάχη για να αποτινάξει την σταθερή ταύτισή του από τον Αλέξη Τσίπρα με την «Εθνική της διαπλοκής» και το παλαιό πολιτικό σύστημα.
Ακριβώς αυτός ο διαχωρισμός, η ανάδειξη του Ποταμιού ως «νέου» και «άφθαρτου» πολιτικού σχήματος, θα είναι ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο θα κινηθεί ο Σταύρος Θεοδωράκης τις επόμενες 21 ημέρες, προβάλλοντας ταυτόχρονα τον ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας και της συμβολής του κόμματος στη διατήρηση του ευρωπαϊκού προφίλ της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ
Η σταθερότητα της ψήφου διαμαρτυρίας στο ΚΚΕ δεν δείχνει αυτή τη στιγμή ικανή να αλλάξει τα δημοσκοπικά και εκλογικά δεδομένα, ενώ η – μακρά πλέον – ιδεολογική και πολιτική ναυτία των… ΠΑΣΟΚ αποτυπώνεται εκ νέου και στις πρώτες προεκλογικές μετρήσεις. Το ΠΑΣΟΚ μπαίνει μεν στη Βουλή αλλά με ποσοστά που δεν του δίνουν ρόλο αυτόνομου ρυθμιστή και οι προσπάθειες της Φώφης Γεννηματά για επανένωση των «κεντροαριστερών δυνάμεων» δείχνουν να περιορίζονται στην, επικοινωνιακού τύπου κυρίως, συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ.
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα επιμείνει μέχρι τέλους στη γραμμή αυτή προσδοκώντας σε συστρατεύσεις μεμονωμένων έστω στελεχών. Με απόντα όμως τον Γιώργο Παπανδρέου και με τον Φώτη Κουβέλη να διαχωρίζει τη θέση του με τη ΔΗΜΑΡ και να φλερτάρει εκ νέου με τον ΣΥΡΙΖΑ οι δυνατότητες μοιάζουν περιορισμένες. Ο ενεργός παράγων Βενιζέλος, άλλωστε, εξακολουθεί να διαβρώνει τόσο δημοσκοπικά όσο και πολιτικά την όποια επιχείρηση ανάνηψης.
Η ΛΑΕ και οι ΑΝΕΛ
Στο μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι το τίμημα εσωστρέφειας που πληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη διάσπαση είναι δυσανάλογα βαρύ σε σχέση με την, έως τώρα τουλάχιστον, εκλογική επιρροή του νέου κόμματος Λαφαζάνη. Η ΛΑΕ κατήγγειλε ήδη ως «αναξιόπιστες» τις δημοσκοπήσεις που τις δίνουν ποσοστά λίγο κάτω ή λίγο πάνω από το 4% και σ’ αυτή τη σκληρή γραμμή αναμένεται να επιμείνει μέχρι τέλους ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, επιχειρώντας ταυτόχρονα να καρπωθεί τα μέγιστα δυνατά οφέλη από τον θόρυβο που προκάλεσαν οι μαζικές αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ανάλογες καταγγελίες για τις δημοσκοπήσεις επιλέγουν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες για τους οποίους μόνον δύο μετρήσεις, της Marc και της Kappa Research, δείχνουν έστω και οριακή (με 3%) είσοδο στη Βουλή. Η απώλεια της αντιμημονιακής ταυτότητας, όμως, δείχνει να έχει αποδυναμώσει καίρια το κόμμα του Πάνου Καμμένου που δύσκολα μπορεί να παρουσιάσει νέο, πειστικό πολιτικό αφήγημα έως τις 20 Σεπτέμβρη.

tvxs

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Τα ζητήματα που τέθηκαν στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ



Ο τρόπος που το κόμμα θα διαχειριστεί τη συμφωνία εφόσον κερδίσει τις εκλογές, η εσωκομματική λειτουργία και φυσικά το ζήτημα της διάσπασης και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη ήταν τα θέματα που απασχόλησαν σήμερα στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ καθώς από αύριο στο επίκεντρο θα βρεθεί το νέο πρόγραμμα του κόμματος. Τα περισσότερα στελέχη έδωσαν σύνθημα συνέχειας του αγώνα που θα βασιστεί στο «ηθικό πλεονέκτημα» του κόμματος με αρκετούς να τονίζουν ως ιδιαίτερης σημασίας το ζήτημα της αυτοδυναμίας στις εκλογές
Αναφορικά με τα ζητήματα που προβληματίζουν, πολλοί από τους ομιλητές της σύσκεψης έθεσαν το ζήτημα της διαχείρισης της συμφωνίας με τους δανειστές με τρόπο τέτοιο που να μειώνονται οι επιπτώσεις για τους πολίτες. Το αίτημα του σταδιακού απεγκλωβισμού από το μνημόνιο μέσω της υλοποίησης σημαντικών μεταρρυθμίσεων τέθηκε επίσης μετ’ επιτάσεως. Πρόκειται για το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» στο οποίο ήδη έχουν αναφερθεί κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. 
Διαβάστε:
Πρόγραμμα απεγκλωβισμού από το μνημόνιο 
Χαρακτηριστικά η βουλευτής Κορινθίας Μαρία Θελερίτη έκανε λόγο για ένα «πρόγραμμα απεγκλωβισμού» που να απαντά στις νέες συνθήκες και ανάγκες, που θα «απαντά στην οδυνηρή λιτότητα και τις επιπτώσεις του μνημονίου». «Δεν μπορούμε να πάμε στις εκλογές και να λέμε ότι θα ολοκληρώσουμε τη συμφωνία» τόνισε από την πλευρά της, η πρώην υπουργός Τάσια Χριστοδουλόπουλου, που αναφέρθηκε σε «κοινωνικά ισοδύναμα, τομές και μεταρρυθμίσεις αν δεν θέλουμε να είμαστε αριστερή παρένθεση».
«Το Μνημόνιο δεν είναι δυνατόν να ενσωματωθεί. Απαραίτητο το άμεσο σχέδιο απεμπλοκής» σημείωσε το μέλος της ΚΕ, Ειρήνη Κατσινοπούλου. «Δεν θα το οικειοποιηθούμε το μνημόνιο και θα βρούμε τρόπους να το ξεπεράσουμε» τόνισε ο Μάκης Μπαλαούρας. 
Ο δε πρώην υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος σημείωσε: «μπορούμε να απομονώσουμε ένα κομμάτι του μνημονίου». Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι αυτό «δεν μπορούμε να το αφήσουμε σε κάθε έναν υπουργό. Συλλογικά να δώσουμε τις μάχες». 
Γκρίνια για το Συνέδριο 
Αρκετά ήταν τα στελέχη του κόμματος που έθεσαν το ζήτημα της εσωκομματικής λειτουργίας κυρίως αναφορικά με τη μη διεξαγωγή Συνεδρίου του κόμματος. 
«Μεγάλο και ανοιχτό θέμα ότι δεν κάνουμε συνέδριο» ήταν η δήλωση του Θοδωρή Δρίτσα που ζήτησε μάλιστα να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η πανελλαδική σύσκεψη να συγκροτηθεί σε κόμμα ώστε να μπορούν να κατατεθούν και να ψηφιστούν προτάσεις. «Τραγικό λάθος» χαρακτήρισε τη μη διεξαγωγή συνεδρίου, ο Π. Λάμπρου, μέλος της κίνησης των 53 τονίζοντας πως είναι πλέον αναγκαίο. Εξάλλου το στέλεχος παρουσίασε και τιςκόκκινες γραμμές της κίνησης. 
Δριμεία κριτική για τη μη διεξαγωγή συνεδρίου άσκησε στην ηγεσία του κόμματος και η Βασιλική Κατριβάνου που πρόσθεσε ότι «αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται λίστες με αριστερούς ανθρώπους και σχέδιο απεμπλοκής από το Μνημόνιο». «Αυτό που έγινε με το Συνέδριο ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα» σημείωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. 
Η ΛΑΕ και το θέμα των τάσεων
Δεν θα μπορούσε να μη συζητηθεί το θέμα της αποχώρησης του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των στελεχών που τον ακολούθησαν. Παρ’ ότι η θέση του Αλέξη Τσίπρα που έχει διατυπωθεί δις είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ανοίξει εμφύλιο εντός αριστεράς, τα στελέχη του κόμματος φαίνονται διχασμένα πάνω στο θέμα, με δεδομένη φυσικά την συναισθηματική φόρτιση. 
«Ας μην κάνουμε ότι δεν μας έχει συμβεί τίποτα τρομερό» είπε το μέλος της ΚΕ, Ειρήνη Κατσινοπούλου, τονίζοντας πως η απουσία συντρόφων είναι εμφανής. «Για τους συντρόφους που αποχώρησαν» και - όπως τόνισε - «επιμένουν στο κινηματικό σκέλος, όπως ο Ανδρέας Καρίτζης, εγώ λέω ένα πράγμα, ότι παραμένουν σύντροφοί μας» σημείωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Λέμε ότι είναι σύντροφοί μας και αυτοί που ποτέ δεν ήταν στο κόμμα αλλά έχουν δώσει όλη τους τη ζωή για την Αριστερά που για την ίδια παλεύουμε» πρόσθεσε. 
«Η ΛΑΕ είναι διαφορετικό κόμμα, αλλά δεν είναι αντίπαλο, αντίπαλοί μας είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται το Ποτάμι» τόνισε ο Κώστας Ζαχαριάδης, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενη στους «πολλούς και πολλές» που αποχώρησαν και πήγαν στη ΛΑΕ και στις αποχωρήσεις νέων η Βασιλική Κατριβάνου σημείωσε: «όλο αυτό το κομμάτι μας λείπει» και πρόσθεσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει χωρίς καμία διαδικασία, ούτε στο κόμμα ψηφίζουμε, ούτε στις οργανώσεις».
Στον αντίποδα κάποια στελέχη ήταν σκληρά με τους αποχωρήσαντες ενώ δεν έλειψαν και αυτά που έθεσαν θέμα τάσεων. 
«Είναι άλλο κόμμα, είμαστε σε αντιπαράθεση, αποφάσισαν να ρίξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση» δήλωσε για τη ΛΑΕ η βουλευτής Ελένη Αυλωνίτου. «Λιποτάκτησαν απέναντι στην ευθύνη για τα 10 εκ. συμπολιτών μας» είπε η βουλευτής Πιερίας του ΣΥΡΙΖΑ, Μπ. Σκούφα.
Στις «εμμονές της Αριστεράς να υπάρχουν τάσεις μέσα στο κόμμα» αναφέρθηκε ο βουλευτής Πάνος Σκουρολιάκος τονίζοντας ότι «δεν τελειώσαμε με τις παθογένειες αυτές» και «θα πρέπει να προσέξουμε να μην δημιουργήσουμε νέες Λαϊκές Ενότητες». «Από εδώ και πέρα ή στηρίζεις ή δεν στηρίζεις την κυβέρνηση της αριστεράς» σημείωσε.
«Έχω την αίσθηση ότι η σημερινή πανελλαδική συνδιάσκεψη σηματοδοτεί τη συγκρότηση της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς» τόνισε ο βουλευτής Γιάννης Καραγιάννης, καταγγέλλοντας τη στάση των «ιδεοληπτών της δραχμής», που επιχείρησαν να ρίξουν την κυβέρνηση. «Λειτούργησαν ως κομματική νομενκλατούρα με διχαστικές πρακτικές», τόνισε, χαρακτηρίζοντας ιστορική την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Να φτιάξουμε κόμμα κι όχι χώρο αθροίσματος λόμπι και συγκρουόμενων φραξιών κάτι που προκαλούσε επί χρόνια μια σισύφεια πορεία» σημείωσε ο Γ. Μπουρνούς, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. 
Θέμα για όσους ψήφισαν παρών
Θέμα για όσους ψήφισαν παρών στις ψηφοφορίες και συμμετέχουν στο κόμμα έβαλε ο Χρ. Καραμάνος, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. «Οι σύντροφοι που ψήφισαν παρών να διευκολύνουν, δεν μπορούν να μετέχουν στις εκλογές από εκλόγιμες θέσεις» σημείωσε ενώ υποστήριξε ότι σε διαφορετική περίπτωση «θίγεται η αξιοπιστία μας απέναντι στον κόσμο». 
TVXS

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Με 18.500 μόρια, ο «λάθρο» γίνεται ήρωας



"Για τους υπόλοιπους νεαρούς «Ζιλιέν», που δεν φρόντισαν να διαβάσουν, θα συνεχίσουν να ζουν στο σκοτάδι και την απαξίωση"
του Πέτρου Κατσάκου
Η είδηση της πρωτιάς του νεαρού Ζιλιέν στις Πανελλαδικές εξετάσεις ήρθε και ξεκαθάρισε κάποια πράγματα στο θολωμένο, από τις πολιτικές εξελίξεις, μυαλό μου. Συνειδητοποίησα, επιτέλους, τους λόγους για τους οποίους ταράχθηκαν προ ολίγων μηνών τα αστικά ήθη με την περίφημη κατάργηση της αριστείας που τότε προανήγγειλε ο Αριστείδης Μπαλτάς. Είναι, βλέπεις, τόσο βαθιά ριζωμένη στα έγκατα της κοινωνικής μας συνείδησης αυτή η αριστεία, που μας επιτρέπει την υπέρβαση κάθε ταξικού, φυλετικού και θρησκευτικού διαχωρισμού.
Ένας αριστούχος πρόσφυγας ή μετανάστης, με διαβατήριο τη βαθμολογία του, μπορεί να εισέλθει αυτομάτως στην ελίτ των μικρών ηρώων που κάθε Αύγουστο, έστω και για μια μέρα, απολαμβάνουν τη δημοσιότητα που αναλογεί στους κόπους και στις θυσίες τους. Την Τετάρτη, ήταν η σειρά του Ζιλιέν να μονοπωλήσει τα φώτα της δημοσιότητας, όχι μόνο με αφορμή την εισαγωγή του στα ΤΕΙ, αλλά επιπροσθέτως για την προσωπική οδύσσεια και την τρομακτική περιπέτεια που βίωσε στα δεκαέξι του χρόνια.
Με την αρίστευσή του, ο νεαρός από το Κονγκό (και όχι γενικώς και αορίστως από την Αφρική, όπως τον παρουσίασε η πλειοψηφία των ΜΜΕ) κατάφερε και ξεχώρισε από τη μάζα των περιττών, των ανεπιθύμητων, των απρόσκλητων και των ενοχλητικών «λαθραίων» που περνούν παράνομα τον Έβρο και το Αιγαίο. Και ξαφνικά, ο Ζιλιέν από «λαθραίος» έγινε ήρωας. Ήρωας επειδή κατάφερε και έμαθε τόσο σύντομα ελληνικά. Ήρωας επειδή κατάφερε και έμαθε να διαβάζει τόσο γρήγορα. Ήρωας επειδή κατάφερε και έγραψε καλά στις εξετάσεις. Με μιας έγινε κι αυτός ένα δικό μας παιδί, που με το διάβασμα και τις επιδόσεις του κέρδισε το δικαίωμα να ζει ανάμεσά μας- χωρίς ακόμη να του έχει χορηγηθεί άσυλο- χωρίς να τον κατατρέχει πλέον η ρετσινιά του «λαθραίου». Με μιας ο Ζιλιέν, ως άριστος, μπήκε στα σπίτια μας συγκινώντας το πανελλήνιο με την ορφάνια του, με τις τρομακτικές αναμνήσεις ενός εμφυλίου πολέμου, με τον ξεριζωμό του, με το νυχτερινό πέρασμα από τα ναρκοπέδια του Έβρου, με τους τρεις μήνες στα κρατητήρια της Ορεστιάδας, με τους μήνες της περιπλάνησης στα πάρκα και στις πλατείες της Αθήνας, με τα κυνηγητά των χρυσαυγιτών και όλα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της εφηβείας του. Όλα αυτά αναδείχθηκαν χάρη στους βαθμούς του. Όλα αυτά έγιναν άξια διήγησης και αφήγησης από τα ΜΜΕ, ακόμη και από τις ιλουστρασιόν φασιστοφυλλάδες, χάρη στο πείσμα και στην επιμονή του Ζιλιέν να διαβάσει και να μορφωθεί.
Είναι σίγουρο πλέον πως οι διαδικασίες θα επισπευσθούν και ο «αριστούχος» Ζιλιέν θα ανταμειφθεί με μια πανηγυρική χορήγηση ασύλου. Όσο για τους υπόλοιπους νεαρούς «Ζιλιέν», που δεν φρόντισαν να διαβάσουν, θα συνεχίσουν να ζουν στο σκοτάδι και την απαξίωση. Ζιλιέν, ευτυχώς που αρίστευσες στις Πανελλαδικές... Γιατί η κοινωνία μας ξεπερνά χρώματα, θρησκείες και πατρίδες μόνο για τους άριστους. Αν δούλευες σε βενζινάδικο, θα ήσουν ακόμη ένας «λάθρο» που στερείς το ψωμί από κάποιο Ελληνόπουλο.

: http://left.gr

Δραχμή: Μια εύκολη αλλά αδιέξοδη επιλογή



Του Δημήτρη Μάρδα
Τι σημαίνει πράγματι η επιστροφή δραχμή; Γιατί μόνο εμείς από τους 19 εταίρους  που συμμετέχουν στο ευρώ επιζητούμε αυτή τη λύση; Γιατί 141 χώρες σε σύνολο 187 επιδιώκουν τη σταθερότητα της ισοτιμίας του νομίσματος τους, ενώ οι δραχμιστές γοητεύονται από την κατακρήμνιση της δραχμής;
Μήπως επιλέγουμε μια εύκολη λύση, που λύνει απλά προβλήματα στη βραχυπρόθεσμη περίοδο, χωρίς να βλέπει τι θα συμβεί στο μέλλον; Μήπως η δραχμή είναι ένα βολικό εργαλείο στα χέρια πολιτικών, που θέλουν να νεκραναστήσουν το φαύλο κράτος της πολιτικής τους πελατείας;
Αν η απάντηση στα δυο τελευταία ερωτήματα είναι καταφατική, ο τίτλος που θα άρμοζε σε αυτό το άρθρο θα ήταν ακόλουθος: «Δραχμή, μια τεμπέλικη λύση για ένα λαό που εργάζεται σαν σκυλί!».
Αναλυτικότερα, επιστροφή στη δραχμή σημαίνει ότι οι όποιες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει, θα αποτελούν παρελθόν. Το Δημόσιο θα ξαναγεμίσει με «απαραίτητους» δημοσίους υπαλλήλους, που θα πληρώνονται με ένα νόμισμα που θα κόβεται κατά το δοκούν. Κριτήριο της ποσότητας κυκλοφορίας τoυ νομίσματος θα είναι ένα: Η επανεκλογή της κυβέρνησης, με αιχμή του δόρατος το πελατειακό κράτος. Μήπως κάποιοι ξέχασαν αυτές τις πραγματικές εξελίξεις του παρελθόντος ή τους ηχούν πρωτόγνωρες;
Ο βασικός λόγος για την επιστροφή στη δραχμή είναι η αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, για να καλυφθούν οι κάθε μορφής καταναλωτικές κυρίως ανάγκες. Έτσι, θα λειτουργήσει ανεξέλεγκτα ο κρατικός προϋπολογισμός οδηγώντας σε μια δημοσιονομική χαλάρωση, στο όνομα της βελτίωσης της ρευστότητας. Η αύξηση όμως αυτή της ποσότητας του χρήματος θα οδηγήσει σε πληθωρισμό, σε απαξίωση του εθνικού νομίσματος και κατ’ επέκταση στην αύξηση της αβεβαιότητας. Όλα αυτά οδηγούν στο φαύλο κύκλο της οικονομικής ύφεσης.
Υποστηρίζεται ότι με την επιστροφή στη δραχμή θα έχουμε ανάπτυξη, καθώς το κράτος θα δημιουργεί όσο χρήμα χρειάζεται για  τη χρηματοδότηση των επενδύσεων. Ερώτηση: Ας μας πουν οι υποστηριχτές της δραχμής πότε στο παρελθόν η Ελλάδα, σε παρόμοιες περιόδους δημοσιονομικής χαλάρωσης, ελλειμμάτων και πληθωριστικών τάσεων γνώρισε τέτοια μορφή θεαματικής ανάπτυξης. Και τους απαντούμε για μην κουράζονται: Ουδέποτε!.
Οι τράπεζες θα είναι δημόσιες. Ερώτηση: Με τι κριτήρια θα εγκρίνουν δάνεια στους αρεστούς του συστήματος; Με οικονομικά ή μετά από τηλεφώνημα προερχόμενο από το κτήριο Μαξίμου; Ποιος διορισμένος διοικητής θα τολμήσει να προτάξει ένα «όχι» για θαλασσοδάνεια, μετά από εντολή πολιτικών προσώπων; Και αυτά τα δάνεια θα επιστραφούν στο χρόνο τους; Όσοι υποστηρίζουν ότι το κρατικό τραπεζικό σύστημα θα λειτουργήσει εύρυθμα με κομματικές διοικήσεις, τότε ας προστρέξουν στο παρελθόν της χώρας και ας μας δώσουν παραδείγματα, που υποστηρίζουν αυτήν τη θέση! Το τραπεζικό σύστημα χρειάζεται μια αυστηρή εποπτεία, που διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του και όχι κομματικά στελέχη, που φοβούνται για τη θέση τους, αν ποτέ κάνουν ότι επιβάλλεται.
Εδώ, αξίζει να σημειωθεί και το εξής. Τόσο η ανάπτυξη όσο και η βελτίωση της ανταγωνιστικής θέσης μιας οικονομίας εξαρτώνται αποκλειστικά από ένα σύνολο παραγόντων (παραγωγικότητα, τεχνολογία, ανθρώπινο κεφάλαιο κ.λπ) που δεν έχουν σχέση με το νόμισμα. Το νόμισμα απλά καλείται να διορθώσει βραχυχρόνιες ανισορροπίες που παρατηρούνται στις εξωτερικές μας εμπορικές σχέσεις.
Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που κηρύσσουν οι δραχμιστές, μέσω της αύξησης της ρευστότητας και κατ΄ επέκταση της ζήτησης σε μια οικονομία, που βρίσκεται σε καθεστώς ύφεσης, εύλογα θα προκαλέσει αύξηση πανάκριβων –λόγω κατακρήμνισης της δραχμής– εισαγωγών. Από την άλλη οι υποτιμήσεις / διολισθήσεις δε θα τονώσουν απαραίτητα τις εξαγωγές. Το παρελθόν της φθηνής δραχμής και οι ισχνές θετικές επιπτώσεις της στις εξαγωγές αποδεικνύουν αυτήν τη θέση. (Βλ. http://www.reporter.gr/Apopseis/Apo-thesews/Dhmhtrhs-Mardas/item/193797-Drachmh-kai-o-mythos-ths-antagwnistikothtas)
Χώρες ανοικτές σε εισαγωγές, που στηρίχθηκαν στην υποτίμηση του εθνικού νομίσματος το μόνο που κατάφεραν είναι, μέσω του εισαγόμενου πληθωρισμού, να μειώσουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων και να μεταφέρουν πλούτο στους κερδοσκόπους και την εγχώρια ολιγαρχία.
Ο κόπος του Ελλήνων –ενός λαού που εργάζεται περισσότερο από κάθε άλλο της ΕΕ– θα εξανεμίζεται λοιπόν με τον πληθωρισμό και θα βιώσουμε καταστάσεις όμοιες της περιόδου 1974 – 1993.
Μια άλλη στρατηγική όμως, δύσκολη αλλά με προοπτική, που θα οδηγήσει στην επανεκκίνηση της οικονομίας, μέσω ανατροπών και συγκρούσεων με τις κατεστημένες δομές που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε, είναι ικανή –και η μόνη διέξοδος, που ακολουθείται από όλους τους εταίρους μας και όχι μόνο– να μειώσει τις δυσμενείς επιπτώσεις της πρόσφατης Συμφωνίας.

 efsyn.gr

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Τι δείχνουν τα πρώτα στοιχεία των δημοσκοπήσεων



Ρευστό πολιτικό σκηνικό, αμήχανο εκλογικό σώμα, κύμα αναποφάσιστων, υψηλή αδιευκρίνιστη ψήφο και πολυκομματική Βουλή δείχνουν τα πρώτα στοιχεία των δημοσκοπήσεων που τρέχουν για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. 
Σχεδόν όλες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων έχουν ξεκινήσει μετρήσεις, οι πρώτες από τις οποίες αναμένεται να βγουν στον αέρα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Σύμφωνα με πληροφορίες του tvxs.gr κοινή συνισταμένη των περισσότερων από τις μετρήσεις αυτές είναι ότι καταγράφουν προβάδισμα μεν του ΣΥΡΙΖΑ αλλά με μικρή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία - μια διαφορά, μάλιστα, που σε ορισμένες από τις δημοσκοπήσεις κινείται ακόμη και στο όριο του στατιστικού λάθους.
Ισχυρό χαρακτηριστικό αυτών των πρώτων δημοσκοπήσεων, στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου, είναι η πολύ χαμηλή συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ η οποία στις έρευνες κάποιων εταιριών φθάνει μόλις στο 50%. Αναλυτές και δημοσκόποι αποδίδουν τη χαμηλή αυτή συσπείρωση τόσο στη διάσπαση του κόμματος όσο και στο «μούδιασμα» των ψηφοφόρων μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, ταυτόχρονα ωστόσο επισημαίνουν ότι είναι πολύ νωρίς και ακόμη δεν έχει λειτουργήσει η προσωπική – ισχυρή πάντοτε – επιρροή και δυναμική του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μέχρι στιγμής μόνον μία προεκλογική εμφάνιση, με τη συνέντευξη της Τετάρτης στον Alpha, ο σχεδιασμός της Κουμουνδούρου όμως προβλέπει ότι από τις επόμενες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει σχεδόν ολοκληρωτικά πάνω του το βάρος της εκλογικής εκστρατείας.
Την ίδια ώρα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δείχνει μεν να συσπειρώνει την κομματική βάση της Νέας Δημοκρατίας και να προσελκύει κάποιους κεντρογενείς ψηφοφόρους που απωθούσαν οι ακροδεξιές απολήξεις του συστήματος Σαμαρά, δεν δείχνει όμως – μέχρι στιγμής τουλάχιστον – να διαμορφώνει δυναμική ανατροπής του πολιτικού τοπίου.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, χωρίς ιδιαίτερα υψηλή δυναμική εμφανίζεται και ο νέος παίκτης αυτής της εκλογικής μάχης, η Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Οι αναλυτές θεωρούν ότι τα τελικά ποσοστά του νεοσύστατου κόμματος της Αριστεράς, «τέκνου» του διαζυγίου στον ΣΥΡΙΖΑ, θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό και από την τελική στελέχωσή της και τις συμπράξεις με συγγενείς δυνάμεις – συμπράξεις, ωστόσο, που μέχρι τώρα εμφανίζουν δυστοκία.
Χθες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προανήγγειλε την αυτόνομη κάθοδό της στις εκλογές καθώς ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν δέχθηκε να υπάρξει κοινό ψηφοδέλτιο υπό τον τίτλο «ΛΑ.Ε. – ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ενώ ανάλογη εμπλοκή είναι πιθανό να υπάρξει και με την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η πρόεδρος της Βουλής φέρεται έτοιμη να ανακοινώσει, ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο, την σύσταση δικού της πολιτικού φορέα και να προτείνει την εκλογική του συνεργασία με την Λαϊκή Ενότητα. Και εδώ όμως, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης εμφανίζεται να μην επιθυμεί την επανάληψη του μοντέλου των «συνιστωσών» στο κόμμα του, δεν συζητά κοινή, ισότιμη κάθοδο και αντιπροτείνει συμμετοχή της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των στελεχών του φορέα της στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Ενότητας.
Υπό τα δεδομένα αυτά, και πάντοτε με βάση τα πρώτα στοιχεία των εν εξελίξει δημοσκοπήσεων, η Λαϊκή Ενότητα δεν φαίνεται να πιάνει εύκολα το στόχο ανάδειξης σε τρίτο κόμμα, παρ’ ότι και η δυναμική του Ποταμιού μοιάζει επίσης συγκρατημένη.
Κοινό στοιχείο, επίσης, των περισσότερων μετρήσεων είναι τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά των Ανεξάρτητων Ελλήνων που μέχρι στιγμής τουλάχιστον δείχνουν να μην πιάνουν το όριο του 3% για την είσοδό τους στη Βουλή, ενώ τα τελικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως θα καθοριστούν από τη συνεργασία του ή μη με το Κίνημα του Γιώργου Παπανδρέου – μια συνεργασία που, αυτή τη στιγμή, είναι απολύτως μετέωρη.
Με βάση αυτά τα στοιχεία, και πάντοτε σύμφωνα με τις πληροφορίες από τα κομματικά επιτελεία και τα δημοσκοπικά «στρατηγεία», στη νέα Βουλή φαίνεται πως θα εκπροσωπούνται τουλάχιστον 7 κόμματα που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να γίνουν ακόμη και 9. Οι δύο που δίνουν την μάχη για την είσοδο στη Βουλή είναι οι ΑΝ.ΕΛ και η ειδική - όσο και πολιτικά… ανεξήγητη - περίπτωση Λεβέντη.
Τα πάντα, ωστόσο, είναι ακόμη ρευστά καθώς κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων δημοσκοπήσεων είναι τα υψηλά ποσοστά των αναποφάσιστων και της αδιευκρίνιστης ψήφου, γεγονός που καταδεικνύει την αμηχανία του εκλογικού σώματος και ωθεί τους αναλυτές στην εκτίμηση ότι πολλά θα κριθούν μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο της προεκλογικής περιόδου.

TVXS

Και στην αντιπολίτευση κάτω από τη βάση η ΝΔ



του Νέαρχου Σερεμέτογλου
Η άβολη αλλά σκληρή αλήθεια είναι μία: όταν είσαι το ένα από τα μόλις δύο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ αλλά και μαζί επί 40 ολόκληρα χρόνια, είναι δύσκολο να ασκήσεις πειστική αντιπολίτευση. Ειδικότερα, στην εξωτερική πολιτική, η αντιπολίτευση της ΝΔ δεν ήταν απλώς μη πειστική. Ήταν τόσο ανεύθυνη, ανερμάτιστη, ατεκμηρίωτη, κοντόφθαλμη και ευκαιριακή που το πράγμα θα ήταν διασκεδαστικό –αν δεν αφορούσε κάτι τόσο κρίσιμο.
Οι εργασίες του Υπουργείου Εξωτερικών τους τελευταίους επτά μήνες ήταν πολύ έντονες και απέδειξαν ότι υπήρχε ένα σοβαρό και αναλυτικό σχέδιο δράσης στον τομέα αυτόν. Αλλά κυρίως, κλήθηκε να το φέρει εις πέρας σ’ ένα προβληματικό και αφιλόξενο διεθνές περιβάλλον  για την Ελλάδα, που, λόγω των οικονομικών της προβλημάτων - και με την ανοχή των προηγούμενων κυβερνήσεων - αντιμετωπιζόταν από τους δανειστές της περίπου ως κράτος - παρίας...
Εντός αυτού του πλαισίου, λοιπόν, ποια ήταν η κριτική που επέλεξε να ασκήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κάτι μικροκομματικές κραυγές για εσωτερική κατανάλωση. Κραυγές τόσο ρηχές σε θεώρηση και τόσο επιδερμικές σε ανάλυση, ώστε όχι απλώς ξεφούσκωσαν σε χρόνο ρεκόρ, αλλά σύντομα καταρρίφθηκαν στην πράξη και από τα πραγματικά γεγονότα!
Διότι, τι άλλο να πει κανείς για την κριτική, από τις αρχές Μαρτίου ήδη, της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κώστα Καραγκούνη πως «ο Κοτζιάς απειλεί την Ευρώπη με τους τζιχαντιστές»;
Ότι ο Έλληνας ΥΠΕΞ επέλεξε από τις πρώτες μέρες της θητείας του να αναδείξει σε μείζον θέμα για την Ευρώπη - και όχι μόνο για την Ελλάδα - το μεταναστευτικό, υπήρξε για τη ΝΔ «ατόπημα» κάποιου είδους και «αγενής συμπεριφορά» απέναντι στους εταίρους.
Μόνο που ουδέποτε «απείλησε» κανέναν ο Κοτζιάς, αλλά έθεσε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις -μεταξύ των οποίων είναι, φυσικά και η σοβαρή πιθανότητα μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων πολέμου να συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι εγκάθετοι ισλαμιστές φονταμενταλιστές.
Τόσο «μέσα» έπεσε η ΝΔ στην κριτική της εκείνη, ώστε ελάχιστους μήνες μετά, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, βάσει ακριβώς αυτών των παραμέτρων τρέχει - με τραγική καθυστέρηση - να αντιμετωπίσει το ζήτημα σε επίπεδο κορυφής. Μόλις τον περασμένο μήνα, το «μεταναστευτικό» σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των ανησυχιών των Ευρωπαίων πολιτών σύμφωνα με το εξαμηνιαίο Ευρωβαρόμετρο. Και μόλις πριν από λίγες μέρες, η Γερμανία εξέδωσε νέες οδηγίες, οι οποίες αναστέλλουν τις διαδικασίες που προβλέπει η Συνθήκη Δουβλίνο ΙIΙ για Σύριους υπηκόους - πράγμα που, πρακτικώς, σημαίνει ότι θα σταματήσει τις επαναπροωθήσεις των Σύριων προσφύγων στις χώρες πρώτης απογραφής, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.
Τι άλλο βρήκε να κριτικάρει η ΝΔ; Το ταξίδι του τότε συμβούλου στο ΥΠΕΞ Γιώργου Τσίπρα στο Ιράν, στα μέσα Μαρτίου. Τότε, ο υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος ρωτούσε τον ΥΠΕΞ στη Βουλή αν αλήθευαν τα περί του ταξιδιού. Και τόνιζε μεταξύ άλλων: «...ως άσκηση μυστικής διπλωματίας στη συγκεκριμένη οικονομικό-πολιτική συγκυρία, η συνάντηση εγείρει εύλογα ερωτηματικά για τη σκοπιμότητά της και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στις σχέσεις μας με σειρά άλλων κρατών αφενός εταίρων και /ή συμμάχων, αφετέρου χωρών της ευρύτερης περιοχής (λ.χ. Ισραήλ, Αίγυπτος, η συνεργασία των οποίων με τη χώρα μας είναι ιδιαίτερης σημασίας».
Όμως, αυτά συμβαίνουν όταν γίνεται αυτοαναφορική αντιπολίτευση και μόνον - διότι ο Κουμουτσάκος γνωρίζει κιόλας από διπλωματία, δεν είναι Καραγκούνης ούτε, πολύ περισσότερο, Άδωνης ή Μουρούτης, ας πούμε. Απλά, πέφτεις έξω.
Διότι και πάλι ελάχιστους μήνες μετά, οι σχέσεις μας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ -αλλά και τις ΗΠΑ, βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο ενώ όλη η Δύση αποκαθιστά σταδιακά τις διπλωματικές σχέσεις της με το Ιράν. Βλέπετε, κανείς ίσως δε συμπαθούσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά όλοι αγαπούν το πετρέλαιο και την ιδιαίτερης σημασίας γεωπολιτική του θέση. Όλοι, εκτός, προφανώς, από τη ΝΔ, που και σ’ αυτή την περίπτωση, είδε «ατόπημα» του ΥΠΕΞ και όχι μια καίρια διπλωματική κίνηση.
Στο ίδιο πλαίσιο της ευκαιριακής αντιπολιτευτικής διάθεσης, υπήρξαν και οι κατά καιρούς κριτικές για δήθεν «αδράνεια» του Υπουργείου Εξωτερικών σε μια σειρά από θέματα που προέκυψαν με γείτονες χώρες.
Τον Ιούνιο, π.χ. η ΝΔ ανησύχησε «βλέποντας» αμφισβήτηση των θαλασσίων αλλά και των χερσαίων (!) συνόρων με την Αλβανία, εξαιτίας ενός διαβήματος που - κατά τα συνήθη, μιας και η μισή προεκλογική ρητορεία του Εντι Ράμα σ’ αυτό ακριβώς βασίστηκε- μιλούσε για «αλβανική υφαλοκρηπίδα».
Το θέμα αντιμετωπίστηκε με σοβαρότητα, αλλά και ψυχραιμία, αφού άλλωστε εντάχθηκε και σ’ ένα γενικότερα τεταμένο κλίμα εκείνες τις ημέρες, κατά τις οποίες είχε σημειωθεί η αιματηρή τρομοκρατική επίθεση παραστρατιωτικών του αλβανικού UCK στο Κουμάνοβο της ΠΓΔΜ, η επίσκεψη Ερντογάν στα Τίρανα κ.α. Ως ζήτημα, του δόθηκαν ακριβώς οι διαστάσεις που έπρεπε τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και, βέβαια, δεν «ξεχάστηκε» ούτε κατά την περιοδεία του Κοτζιά στα Βαλκάνια τον Ιούλιο.
Όμως, αν ψάχνεις με το μεγεθυντικό φακό να βρεις τρίχα για να την κάνεις τριχιά, ακόμη και γι’ αυτήν την επιτυχημένη περιοδεία μπορεί να βρεις κάτι να πεις, αν είσαι η ΝΔ.
Π.χ., αν συνδέεται η ίδρυση Εμπορικού Γραφείου του Κοσσόβου στην Ελλάδα με την επίσημη αναγνώριση του κράτους από τη χώρα μας - κι αυτό παρότι αντίστοιχο γραφείο - εμπορικός σύνδεσμος της Ελλάδας στην Πρίστινα υπάρχει χρόνια τώρα και η πρωτοβουλία για αυτή την αμοιβαιότητα είχε προαναγγελθεί από τον Μάρτιο του 2013, με τότε ΥΠΕΞ τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, χωρίς να υλοποιηθεί ποτέ έκτοτε.
Ή αν εγκαταλείφθηκαν (!) από πλευράς μας όσα προβλέπει η Ενδιάμεση Συμφωνία με την ΠΓΔΜ επειδή - τι πρωτότυπο - σε εκδηλώσεις εθνικιστικών κύκλων των Σκοπιανών στις οποίες παρευρέθη και ο γνωστών ακραίων πεποιθήσεων αντιπρόεδρος της Βουλής Αντόνιο Μιλόσοσκι, υπήρχαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και ο ήλιος της Βεργίνας.
Το ΥΠΕΞ, με tweet απάντησε στον πρέποντα τόνο σ’ αυτές τις προκλήσεις, λέγοντας, ότι αποτελούν υποπροϊόντα μιας περιόδου του σκοπιανού αλυτρωτισμού που η ημερομηνία λήξης τους έχει παρέλθει και έχουν, πλέον, παρενέργειες. Αλλά ούτε αυτό άρεσε στη ΝΔ. Μάλλον, κατά τη λογική της, θα πρέπει να δίνεται διάσταση μείζονος θέματος ακόμη και σε παραληρήματα.
Τι τα θέλετε, όμως; Το τονίσαμε και πιο πάνω. Όταν ακόμη και στα πιο σοβαρά ζητήματα, αυτά της εξωτερικής πολιτικής ανακατεύεται έως και ο Άδωνης Γεωργιάδης, το παιχνίδι είναι χαμένο. Σχετικά πρόσφατα, ανακάλυψε κι αυτός εκ του μηδενός «αναγνώριση δικαιωμάτων στους Τσάμηδες»! Το Υπουργείο απάντησε ξεκάθαρα: «Απλή ανάγνωση των δηλώσεων του Υπουργού Εξωτερικών καθώς και στοιχειώδης γνώση της διάκρισης μεταξύ των νομίμων περιουσιακών δικαιωμάτων Αλβανών πολιτών στην Ελλάδα σε σχέση με τους καταδικασθέντες για εγκλήματα πολέμου συνεργάτες του φασισμού και του ναζισμού, θα προστάτευαν τον κ. Γεωργιάδη από το ολίσθημα αυτό. Ο χώρος της εξωτερικής πολιτικής δεν προσφέρεται για κομματική εκμετάλλευση». Αλλά πτοείται ο Άδωνης;
Είπαμε, όμως: όταν η αντιπολίτευση γίνεται για μικροκομματικούς σκοπούς ή απλώς για λαϊκή κατανάλωση, προσφέρει μόνο κακές υπηρεσίες, Κυρίως σε όσους την εκφράζουν και ειδικά όταν αφορά σημαντικά ζητήματα.
Διότι άβολη για τη ΝΔ μεν, αυταπόδεικτη, δε, αλήθεια είναι και αυτή: μέσα σε επτά μήνες η περιθωριοποιημένη και υποβαθμισμένη, υποχρεωμένη σε «σφαλιάρα και σιωπή» Ελλάδα έχει αναγκάσει την Ε.Ε. αλλά και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να την αντιμετωπίζουν ως αυτό που είναι: ένας σημαντικότατης αξίας παράγων σταθερότητας στο κέντρο μιας πυριτιδαποθήκης.
Η χώρα μας κατάφερε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και κυριολεκτικά άλλαξε τη διεθνή ατζέντα σε μείζονα ζητήματα που είχαμε αφεθεί να τα παλεύουμε μόνοι μας, σα να ήταν αποκλειστικά δικά μας ή η λύση τους να αφορούσε μόνον εμάς! Ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, η μετακίνηση της Ε.Ε. από τις ιδρυτικές της αξίες, ο ρόλος των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρώπης σε θέματα όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά, ανθρωπιστικά, πολιτικά, αξιών...
Αν σε όλα αυτά δεν έχει συνεισφέρει δραστικά - εξ ορισμού, αλλά και με μια σειρά πρωτοβουλιών, καθώς και με αμέτρητα ταξίδια και επαφές- το Υπουργείο Εξωτερικών, ποιος άραγε έχει συνεισφέρει; Και συνιστούν ευκαιρία για κριτική, άραγε ή μάλλον το αντίθετο;
Σαφές είναι: όποιος ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν είναι σήμερα εξαιρετικά πιο αναβαθμισμένη ως γεωπολιτική οντότητα μεγάλης σημασίας για την περιοχή απ’ όσο ήταν πριν από εφτά μήνες είτε, απλώς, αρνείται την πραγματικότητα, είτε ασκεί αντιπολίτευση για λογαριασμό της ΝΔ. Εν τέλει, ένα και το αυτό αποδεικνύεται ότι είναι αυτά τα δύο.

tvxs

Γιατί χαίρεται ο Λαφαζάνης και χαμογελάει, πατέρα;



Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Γιατί συμμετείχαν τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας σε μια κυβέρνηση που είχε ως διακηρυγμένο στόχο την παραμονή στο ευρώ και τη σύναψη νέας, πιο ευνοϊκής, συμφωνίας με τους δανειστές, ενώ ο δικός τους διακηρυγμένος  στόχος ήταν η αποχώρηση από την Ευρωζώνη;  Γιατί δέχθηκαν να αναλάβουν υπουργεία, γενικές γραμματείες, διοικήσεις ΔΕΚΟ, θέσεις συμβούλων και ό, τι άλλο προσέφερε ο κρατικός  μηχανισμός; Γιατί έμειναν επί έξι μήνες να κοιτούν  άπραγοι  τους υπουργούς Οικονομικών  που κατέθεταν προτάσεις επί προτάσεων, προκειμένου  να επιτύχουν συμφωνία;
Η Αριστερή Πλατφόρμα τα έπραξε αυτά επειδή είχε σχέδιο. Είχε το Σχέδιο Άλφα,  που προέβλεπε ότι οι δανειστές θα είναι άτεγκτοι απέναντι στην κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτό θα οδηγήσει σε ρήξη, σε κλείσιμο των τραπεζών, σε υιοθέτηση παράλληλου νομίσματος και τελικά στην υποχρεωτική έξοδο από την Ευρωζώνη. Το μειοψηφικό σχέδιο του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν αίφνης επίσημο σχέδιο της Ελλάδας, χωρίς εκλογές, χωρίς δημοψήφισμα, επειδή θα το είχε αποφασίσει μια ομάδα πεφωτισμένων.
Το Σχέδιο Άλφα έφτασε μια ανάσα από την ευόδωση του, ευτυχώς όμως την ύστατη στιγμή ματαιώθηκε. Τότε μπήκε αμέσως σε εφαρμογή το Σχέδιο Βήτα, η Αριστερή Πλατφόρμα κατήγγειλε τη  συμφωνία και έφτιαξε νέο κόμμα εν ριπή οφθαλμού.  Όποια συμφωνία και αν προέκυπτε,  πάλι θα την κατήγγειλαν , πάλι θα αποχωρούσαν, είχαν άλλωστε απορρίψει ήδη και τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και τις 47 σελίδες και την πρόταση των 8 δισ. Θα τις  καταριόνταν όλες τις συμφωνίες, θα τις αποκαλούσαν  «λαιμητόμους», «ταφόπλακες», «καρμανιόλες»- το Λεξικό Μπαμπινιώτη ωχριά μπροστά στο Λεξικό Λαφαζάνη-  και θα τραβούσαν το δρόμο τους.
Η διάσπαση είναι γεγονός τραυματικό, αφήνει χαρακιές στα μυαλά, στις ψυχές, στο δέρμα. Όπου κι αν γυρίσεις αυτές τις μέρες, βλέπεις  αριστερούς θλιμμένους, μελαγχολικούς, θυμωμένους, ζοχαδιασμένους. Εκτός κι αν πρόκειται για αριστερούς της «Λαϊκής Ενότητας». Εκεί τα πρόσωπα είναι φωτεινά, χαρούμενα, αισιόδοξα, τα στελέχη περπατούν όλο καμάρι, διαβαίνουν τις πύλες του προεδρικού Μεγάρου, του Μεγάρου του Μεϊμαράκη, του Μεγάρου της Ζωής και είναι λες και διαβαίνουν τις πύλες του Παραδείσου. Ενθουσιασμένοι σαν τα παιδιά που έχουν- επιτέλους- το παιχνίδι ολόδικό  τους και δεν είναι ανάγκη να το μοιράζονται πλέον με τα ξαδελφάκια τους.
Δεν είναι μόνο το καινούργιο κοσκινάκι που φωτίζει τα πρόσωπα της ΛΑΕ, είναι και η δικαίωση που τρέχει από τα μπατζάκια τους.  Αισθάνονται δικαιωμένοι και άσπιλοι, σαν την Παρθένο Μαρία που συνέλαβε το τέκνο της με τον κρίνο. Ανήκουν άλλωστε στο ρεύμα της Αριστεράς που είχε πέσει από μικρή στη μαρμίτα της δικαίωσης, της Αριστεράς που ανακάλυψε την Αλήθεια στα παλαιά βιβλία και από τότε πορεύεται εν ειρήνη, παρόλο που η αποκαλυφθείσα Αλήθεια είναι άκρως  επαναστατική. Αλλάζουν  γύρω οι εποχές, οι άνθρωποι, τα πράγματα, η Αλήθεια ωστόσο παραμένει αναλλοίωτη,  ούτε ένα γιώτα δεν τις αφαιρούν οι πεφωτισμένοι, λες και το γιώτα είναι το κρίσιμο τραπουλόχαρτο που κρατάει όρθιο τον πύργο.
Αριστερά δογματική, μεταφυσική,  θεολογίζουσα, παγωμένη, μουχλιασμένη και εντέλει ελάχιστα χρήσιμη για εκείνους που νομίζει ότι εκπροσωπεί.

avgi

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Μια αυγουστιάτικη δημοσκόπηση, σας παρακαλώ



Με βαρύγδουπους τίτλους περί του επικείμενου γαλάζιου come back και της οδυνηρής κατάρρευσης Τσίπρα πλημμύρισαν οι οθόνες και το Διαδίκτυο με αφορμή τη δημοσκόπηση του κ. Βασιλειάδη

του Πέτρου Κατσάκου
Θέλει κότσια για να επιχειρείς δημοσκόπηση στην καρδιά του Αυγούστου. Θέλει κότσια και υπερφυσικές ικανότητες ώστε να καταφέρεις να εντοπίσεις σε παραλίες, χωριά, κάμπους και ραχούλες τούς παραθερίζοντες ψηφοφόρους. Και πάνω απ' όλα θέλει χέρια για να τρέξουν και να φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα σε μια εποχή που, παρά τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις εξακολουθεί να αποτελεί «νεκρή περίοδο» για τη συντριπτική πλειονότητα των εταιρειών δημοσκοπήσεων.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για όλους εκτός από τον κ. Δημήτρη Βασιλειάδη, γενικό διευθυντή - διευθυντή πωλήσεων - υπεύθυνο έρευνας και εξέλιξης - υπεύθυνο έρευνας αγοράς - διευθυντή δημοσίων σχέσεων της σχεδόν «μονοπρόσωπης» εταιρείας Interview που προσφάτως είδε την αυγουστιάτικη δημοσκόπησή του να γίνεται πρώτη είδηση, ταράζοντας τα πολιτικά νερά του τόπου. Στήθος με στήθος εμφάνιζε ο κ. Βασιλειάδης τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία να δίνουν την εκλογική μάχη του Σεπτεμβρίου και σιγά που θα έχαναν την ευκαιρία ορισμένοι να προεξοφλήσουν το φθινοπωρινό κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης που από τον Ιανουάριο ορέγονται. Με βαρύγδουπους τίτλους περί του επικείμενου γαλάζιου come back και της οδυνηρής κατάρρευσης Τσίπρα πλημμύρισαν οι οθόνες και το Διαδίκτυο με αφορμή τη δημοσκόπηση του κ. Βασιλειάδη και της εταιρείας - θαύμα, που κατάφερε το καλοκαιρινό ακατόρθωτο ξεπερνώντας ακόμα και την «εταιρεία φάντασμα» που διενήργησε τη δημοσκόπηση της γερμανικής “Bild”. Χωρίς να δίνεται ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ταυτότητα της έρευνας που απουσίαζε επιδεικτικά στη συστηματική αναπαραγωγή της, στήθηκε ένα σκηνικό εκλογικού θρίλερ με βάση τα ποσοστά που ο κ. Βασιλειάδης φρόντισε να τροφοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Βεργίνα TV.
Ο γνωστός για τα «γαλάζια» του αισθήματα πολυπράγμων ιδιοκτήτης της Interview, με βάση την αρθρογραφία του και τις συχνές εμφανίσεις σε κομματικές εκδηλώσεις της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο δημοσκόπος των «μεγάλων επιτυχιών», καθώς η εταιρεία του, στη βραχύβια πορεία της, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ΜΜΕ. Και πώς να την κερδίσει με την πρωτιά τής Ν.Δ. που έδινε στις ευρωεκλογές του 2014 και το ισχνό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές του 2015; Αυτά που δεν κατάφερε, όμως, ο κ. Βασιλειάδης με τις εκλογικές του προβλέψεις τα κατάφερνε μια χαρά με το Ελληνικό Δημόσιο, μια και επί κυβερνήσεως Σαμαρά η εταιρεία του είχε την τύχη να πρωτεύει σε διαγωνισμούς για την «παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών» και «προγραμμάτων δημοσιότητας» κυρίως για έργα στη βόρεια Ελλάδα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, όπως παρουσιάστηκαν σε ρεπορτάζ του Τhepressproject.
Παρ' ότι η εταιρεία του κ. Βασιλειάδη δεν εμφανίζεται στον κατάλογο των μελών του ΣΕΔΕΑ (Σύλλογος Εταιρειών Δημοσκόπησης και Έρευνας Αγοράς), οι δημοσκοπήσεις της απολαμβάνουν πάντα τη φιλοξενία συγκεκριμένης μερίδας του ηλεκτρονικού Τύπου που παραδοσιακά έλκεται από οτιδήποτε υποβαθμίζει ποσοστιαία την Αριστερά.

left

Και διηγώντας τα να εκπλήσσεσαι...



Του Τάσου Παππά
Δεν μπήκαμε ακόμη επισήμως στην προεκλογική περίοδο και άρχισαν τα περίεργα, οι κωλοτούμπες και τα ευτράπελα. Εχουμε και λέμε:
♦ Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Λαϊκής Ενότητας, Δημήτρης Στρατούλης, δήλωσε στην «Αυγή» (23-8-2015) ότι «η επαναφορά σε εθνικό νόμισμα δεν είναι για εμάς αυτοσκοπός, αλλά εργαλείο». Μπα, και εμείς που νομίζαμε ότι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που έγινε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ; Τι τρέχει, άλλαξε γραμμή το νεοπαγές σχήμα; Οχι φυσικά. Απλώς δεν θέλει να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι είναι ένα μονοθεματικό πολιτικό υποκείμενο -«κόμμα της δραχμής»- γιατί κάτι τέτοιο θα του δημιουργήσει πρόβλημα με τους πολίτες που μισούν τα μνημόνια, αλλά ακόμη δεν έχουν καταλήξει στο ζήτημα του νομίσματος. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία φλερτάρει επιμόνως με την Λαϊκή Ενότητα, αλλά για το επίμαχο θέμα, ευρώ ή δραχμή, δεν έχει πάρει θέση.
♦ Εκλογές στην Ελλάδα χωρίς θεωρίες συνωμοσίας δεν γίνονται. Ηλεκτρονικό πόλεμο κατήγγειλε η Λαϊκή Ενότητα γιατί υπήρξε πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις της και ζήτησε την παρέμβαση της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος και του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γ. Πανούση. Ακόμη δεν έχει κατηγορήσει για «δολιοφθορά» την Κουμουνδούρου, αλλά κανείς δεν ξέρει αν θα το κάνει τις προσεχείς ημέρες.
♦ Ελληνες και ξένοι δημοσιολόγοι, συγκροτήματα Τύπου του εσωτερικού και του εξωτερικού, που μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας εγκαλούσαν τον Τσίπρα για τα μύρια όσα (θα ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, είναι τυχοδιώκτης, αριστεριστής, ερωτοτροπεί με τη Ρωσία και τους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής - έτσι αποκαλούσαν τους εκλεγμένους ηγέτες αυτής της περιοχής), εδώ και μερικές μέρες τον αποθεώνουν για την υπευθυνότητα, τον ρεαλισμό και την αποφασιστικότητά του απέναντι στους δογματικούς παλαιοκομμουνιστές του κόμματός του. Δεν ξέρω αν οι νέοι και σίγουρα ιδιοτελείς σύμμαχοι θα φέρουν κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ ή αντιθέτως θα διώξουν κόσμο.
♦ Η Δεξιά και παράγοντες του συμπιλήματος που αυτοαποκαλείται Κεντροαριστερά, Δημοκρατική Παράταξη, σοσιαλδημοκρατία (αναλόγως τι έχει στο κεφάλι του ο καθένας), το προηγούμενο διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενωμένος εκτόξευαν μύδρους κατά της Αριστερής Πλατφόρμας (συμμορία της δραχμής, νεοσταλινικοί), σήμερα αναγνωρίζουν στον Π. Λαφαζάνη και στα υπόλοιπα στελέχη του αρτιγέννητου κόμματος, σοβαρότητα, ειλικρίνεια και συνέπεια γιατί δεν άλλαξαν θέση και δεν είπαν ψέματα. Γιατί το κάνουν αυτό; Οχι βεβαίως γιατί τους αγάπησαν ξαφνικά, αλλά γιατί πιστεύουν πως οτιδήποτε κόβει από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, θα είναι καλό για τους ίδιους (μπας και εκλεγούν επιτέλους) και για τα γκρουπούσκουλα του σοσιαλφιλελεύθερου χώρου (μπας και εκπροσωπηθούν στη Βουλή). Πρόκειται για τη γνωστή λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
♦ Ο τέως υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης είπε ότι «ο Τσίπρας έπεσε θύμα τού εγώ του». Χωρίς σχόλια αυτό...
Ανάγωγα
Να ζητάει η Λαϊκή Ενότητα την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών έχει νόημα. Νέο κόμμα είναι, θέλει να έχει υπολογίσιμη παρουσία στην επόμενη Βουλή, σε μία από τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται, συνεπώς δικαιούται να ομιλεί, έστω κι αν το θυμήθηκε τώρα που διεκδικεί αυτόνομο ρόλο στην πολιτική σκηνή. Να το ζητάει όμως το ΠΑΣΟΚ που μαζί με τη Ν.Δ. εμπνεύστηκαν και εφάρμοσαν το μέτρο είναι τουλάχιστον υποκριτικό.

Πηγή: efsyn.gr

Θα έχει την ευκαιρία του ο Αλέξης Τσίπρας;



του Κώστα Παπαναγιώτου
Το άστρο του Αλέξη Τσίπρα έλαμψε νωρίς. Όταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ του έδινε την καυτή πατάτα του Δήμου Αθηναίων κι εκείνος τη δέχτηκε. Κανένα από τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος δεν ήθελε την υποψηφιότητα αυτή γιατί θα καιγόταν. Η ήττα θεωρείτο βέβαιη και, όταν είσαι πολιτικός καριέρας, τέτοια λάθη δεν τα κάνεις. Ο Αλέξης όμως τόλμησε. Τόλμησε και κέρδισε.
Μαζί με μια μικρή ομάδα υπέροχων ανθρώπων, αγαπημένων φίλων και συντρόφων του έκανε αυτό που ξέρει καλά να κάνει: Πήγε πόρτα - πόρτα γειτονιά τη γειτονιά στα σπίτια των απλών ανθρώπων, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες. Πρώτα άκουσε με σεβασμό και μετά μίλησε. Ο κόσμος άκουσε και πίστεψε. Πίστεψε και  στήριξε. Του έδωσε την ευκαιρία και κείνος δεν τον πρόδωσε.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Απέκτησε δύναμη και εξουσία. Μαζί με αυτά ήρθε ο φθόνος κι η κολακεία. Δύσκολα τα πράγματα και η πορεία όλο και πιο μοναχική. Διατήρησε, όμως, με όλα τα σοβαρά λάθη του, ανέπαφη την σχέση του με τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους που ζουν σ' αυτή τη χώρα, όχι μόνο την κομματική του βάση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι στρατηγικοί του αντίπαλοι - οι ντόπιοι ολιγάρχες μαζί με τους διεθνείς συμμάχους τους - λαϊκιστή τον ανέβαζαν, populist τον κατέβαζαν.
Μπέρδευαν την έννοια του λαϊκού ανθρώπου (κατ' επέκταση και του λαϊκού ηγέτη) με αυτή του λαϊκιστή. Όμως ο λαϊκιστής δεν είναι λαϊκός άνθρωπος. Είναι ένας επαγγελματίας της πολιτικής που συνειδητά κολακεύει τις αδυναμίες του λαού, χειρίζεται τα ελαττώματά του (κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος άρα και κανένα σύνολο ανθρώπων) με στόχο το δικό του όφελος και μιας κλειστής ελίτ «ημετέρων». Αν ήταν λαϊκιστής, θα χόρευε τον χορό των καναλαρχών και κείνοι θα τού ‘φτιαχναν το απαραίτητο προφίλ για να κερδίζει άκοπα.
Όπως έγινε με τον αρχιερέα της διαπλοκής κ. Κωνσταντίνο Σημίτη,  τον υπεύθυνο γιγάντωσης του τέρατος της ολιγαρχίας και κύριο υπαίτιο του σημερινού φαλημέντου της χώρας μας. Ένα αστείο ανθρωπάκι, που κουνούσε τα χεράκια στο πόπολο και νόμιζες ότι πρόκειται για μαριονέτα, πλασαρίστηκε σαν μεγάλος ηγέτης και - αμάθητοι όπως ήμασταν με τα μηντιακά τερτίπια - τον λουστήκαμε. Όμως ο Τσίπρας είναι λαϊκός ηγέτης, σάρκα από τη σάρκα του λαού μας, αυθεντικός. Και αυτό είναι ασυγχώρητο. Εξ ου και ο λυσσαλέος πόλεμος από τα διάφορα κακορίζικα συγκροτήματα.
Σήμερα, ζητάει από τον κόσμο που ως τώρα τον πίστεψε να του δώσει την ευκαιρία του να ξεδιπλώσει την στρατηγική του για την Ελλάδα, για να λύσει χρονίζοντα προβλήματα αναξιοκρατίας, νεποτισμού,  και έλλειψης δικαιοσύνης. Για να ξανακάνει το κράτος αρωγό και όχι εχθρό του πολίτη. Για να ξαναδώσει νόημα στην αξιοπρεπή εργασία, όπου οι εργαζόμενοι θα ανταμείβονται για την δουλειά τους και όχι τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης ή πασοκοφροσύνης, όπως γινόταν μέχρι χθες. Το εννοεί, όμως, αυτό ή πλέον έχει περάσει απέναντι; Δύσκολο ερώτημα που ίσως απαντηθεί κατά τη διάρκεια της σύντομης - λόγω πίεσης των δανειστών - προεκλογικής περιόδου.
Υπάρχουν σημάδια αρνητικά: ήττα στο εξωτερικό μέτωπο και υπογραφή μνημονίου, απραξία και παλινωδίες από πλευράς κυβερνητικών στελεχών, προχειρότητα στην αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό, φαινομενική έλλειψη συγκροτημένου στρατηγικού σχεδίου και προγράμματος. Αλλά και θετικά: Νόμος για την ανθρωπιστική κρίση, επίλυση προβλήματος ιθαγένειας,  τάξη στο τοπίο των καναλιών, σταμάτημα της καταστροφής του δάσους στις Σκουριές, σεβασμός στο λαϊκό παράγοντα με δημοψήφισμα κι εκλογές, αποκατάσταση λειτουργίας των θεσμών  και άλλα. Υπάρχει αμφιθυμία στον κόσμο. Από τη μια θέλει να τους φασκελώσει όλους και όλα, από την άλλη σκέφτεται «μήπως πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία σ’ αυτό το παιδί να μας δείξει ποιος είναι;»
Είμαστε μεγαλόψυχοι ως λαός. Αλλά και κουρασμένοι. Και προδομένοι πολλάκις. Δεν ξέρεις πια τι να πιστέψεις. Ίσως το ήθος διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα, η συμπεριφορά της κυβερνητικής πλευράς έναντι αντιπάλων πρώην συντρόφων της, να δείξει τι προοιωνίζεται το μέλλον.

tvxs

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Το χταπόδι και το αρνί



Το χταπόδι και το αρνί θυμίζει η εκλεκτική ευαισθησία των τελευταίων ημερών που ανθεί στον εσωτερικό μας περίβολο και αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις «μαχαιριές» και το δημόσιο «γδάρσιμο» που δέχονται νυν και πρώην σύντροφοι. 

του Πέτρου Κατσάκου
Άξιο της μοίρας του είναι κάθε χταπόδι που χτυπιέται αλύπητα στα βράχια και στη συνέχεια κρεμιέται σε ένα σύρμα δημιουργώντας ένα κλασικό φωτογραφικό κάδρο, άρρηκτα συνδεδεμένο με το ελληνικό καλοκαίρι. Άκλαφτο πάει το εύγευστο μαλάκιο που ξεψυχά με τον πιο μαρτυρικό και βασανιστικό τρόπο και γίνεται ακόμα και αφίσα του ΕΟΤ. Ας τολμούσε κάποιος να κάνει τουριστική αφίσα τη σφαγή ενός αρνιού και στη συνέχεια την εκδορά του και θα βλέπαμε πόσα θα άκουγε για την αναπαραγωγή ενός εξίσου φριχτού θεάματος που αποφεύγουμε να βλέπουμε καθώς αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές των περισσοτέρων.
Το χταπόδι και το αρνί θυμίζει η εκλεκτική ευαισθησία των τελευταίων ημερών που ανθεί στον εσωτερικό μας περίβολο και αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις «μαχαιριές» και το δημόσιο «γδάρσιμο» που δέχονται νυν και πρώην σύντροφοι. Οι «τρελές» και τα «παχύδερμα», οι «αλήτες» και τα «τσογλάνια», οι «πουλημένοι» και οι «αποστάτες», οι «απατεώνες» και οι «ριφιφίδες» άλλοτε προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό, όπως ένα γδαρμένο αμνοερίφιο, και άλλοτε αντιμετωπίζονται με τη χαριτωμένη γραφικότητα του χταποδιού που μουλιάζεται από το χέρι του ψαρά στα βράχια. Εξαρτάται πάντοτε από ποια σκοπιά το βλέπεις και φυσικά από το ποιος κρέμεται στο τσιγκέλι, στα μανταλάκια και τα ηλεκτρονικά σφαγεία. Άλλοτε στάζουν αίμα τα θύματα κι αποτροπιασμό και άλλοτε αποτελούν απλώς έναν εκλεκτό μεζέ που ευφραίνει τον οργισμένο οισοφάγο ορισμένων. Άλλοτε καταδικάζουμε εξοργισμένοι τον αιματοβαμένο «αυριανισμό» παλιάς και νέας κοπής και άλλοτε πάλι ακονίζουμε τα μαχαιροπίρουνα για να γευτούμε την τσακισμένη αξιοπρέπεια των νεότευκτων αντιπάλων. Και όλο αυτό σε ένα περιτύλιγμα ιδεολογικής διαφοροποίησης, που αφορίζει τα «αθέμιτα» και κάνει τα στραβά μάτια στα «θεμιτά». Και όλο αυτό το φαινόμενο να εκτυλίσσεται μέσα στο τοξικό περιβάλλον μιας εξ ορισμού προδοσίας με α λα καρτ θύτες και θύματα και τους γνωστούς εμπόρους της αιματοβαμμένης ενημέρωσης να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, πουλώντας σφάγια, ιατρικές γνωματεύσεις και διαπόμπευση. Και άλλοτε να ανατριχιάζουμε κι άλλοτε να κρυφογελάμε ή να προσπερνάμε αδιάφοροι.

 http://left.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Απάτη η δημοσκόπηση της Bild που έκαναν σημαία οι νταβατζήδες!


bild δημοσκόπηση απάτη

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΠΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ BILD ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ!
ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ – ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΟΡΘΙΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Η πρώτη δημοσκόπηση που «έκανε πάταγο» στα μέσα των διεφθαρμένων νταβατζήδων ήταν αυτή της Bild η οποία μας «ενημέρωνε» ότι ο Λαφαζάνης έρχεται σαν τον μέγα Αλέξανδρο, ο Μεϊμαράκης απειλεί τον Τσίπρα και πως ο Λεβέντης κάνει την μεγάλη έκπληξη. Ακολούθησε ορυμαγδός αναδημοσιεύσεων και αναλύσεων επί των «αποτελεσμάτων», μόνο που κανένας δεν σκέφτηκε να ρωτήσει:
«Βρε παιδιά, ποιά εταιρεία έκανε την δημοσκόπηση; Ποιά πηγή υπάρχει; Που είναι τα αναλυτικά στοιχεία; Πότε έγινε»; Από αυτό και μόνον αποδεικνύεται η συμπαιγνία νταβατζήδων – Σόιμπλε για να χειραγωγήσουν και πάλι το εκλογικό αποτέλεσμα.
Μετά από πίεση λοιπόν για να αποκαλυφθεί η πηγή της δημοσκόπησης, η Bild παραδέχθηκε ότι ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΜΜΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ. Και κρατηθείτε…..τα στοιχεία τα πήρε από πολιτικό κόμμα που έκανε κρυφή μέτρηση!
Και ακόμα να παρέμβει ο εισαγγελέας, ενώ η κυβέρνηση κάθεται για άλλη μια φορά και τους χαζεύει να βιάζουν την εκλογική διαδικασία…

http://olympia.gr/

“Το μεταναστευτικό δεν είναι ελληνικό πρόβλημα αλλά πανευρωπαϊκή κρίση”


51D5729D4BF752F0A600F5B6186D4A04

Η μαζική εισροή μεταναστών στα ελληνικά νησιά δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα, αλλά μια κρίση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), ανέφερε την Τρίτη με ανακοίνωση της η Διεθνής Αμνηστία.
«Αυτή δεν είναι απλά μια ελληνική τραγωδία, αλλά μια κρίση για όλη την Ευρώπη», δήλωσε με ανακοίνωσή της η αναπληρώτρια διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, Γκαουρί Βαν Γκούλικ.
«Εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια των κοντόφθαλμων Ευρωπαίων ηγετών που βάζουν σε προτεραιότητα την ασφάλεια των συνόρων από το να βοηθούν επιζήσαντες του πολέμου», πρόσθεσε η κ. Βαν Γκούλικ.
«Αναγκασμένοι να περπατήσουν μεγάλες αποστάσεις σε αποπνικτική ζέστη και να διαμείνουν σε άθλια στρατόπεδα ή σε εξωτερικούς χώρους, οι πρόσφυγες και οι αιτούντες άσυλο βλέπουν ελάχιστες εναλλακτικές από το να συνεχίσουν το ταξίδι τους, επιδεινώνοντας την καταστροφή που είδαμε στα σύνορα της ΠΓΔΜ τις πρόσφατες μέρες», τόνισε.
Συναγερμό για τις διαστάσεις της προσφυγικής κρίσης σημαίνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNCHR), λέγοντας ότι έως και 3.000 πρόσφυγες και μετανάστες αναμένεται να φθάνουν στην πΓΔΜ καθημερινά τους προσεχείς μήνες -στην πλειονότητά τους Σύροι που φεύγουν από τη ρημαγμένη από τον εμφύλιο πατρίδα τους και τις γύρω χώρες.
Η Ύπατη Αρμοστεία καλεί εκ νέου στη «δίκαιη κατανομή» των αιτούντων άσυλο μεταξύ των 28 κρατών-μελών της ΕΕ, επισημαίνοντας ότι εάν η Ένωση λάβει τα σωστά μέτρα η κρίση μπορεί να καταστεί διαχειρίσιμη.
Ακολουθώντας τη διαδρομή που ελπίζουν ότι θα τους οδηγήσει στην ασφάλεια της δυτικής και βόρειας Ευρώπης, περισσότεροι από 2.000 πρόσφυγες πέρασαν μετά την ΠΓΔΜ από τη Σερβία στην Ουγγαρία τη Δευτέρα, αριθμός ρεκόρ σε μία μόνο ημέρα για φέτος.
Η Ουγγαρία είναι μέλος της ζώνης Σένγκεν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η γειτνίασή της με τη Σερβία και την Ουκρανία, που δεν είναι κράτη-μέλη της ΕΕ, την καθιστούν προτιμώμενη διαδρομή για τους πρόσφυγες. Η χώρα έχει καταγράψει περισσότερες από 100.000 αφίξεις μεταναστών μέχρι τώρα φέτος σε σύγκριση με 43.000 ολόκληρο το 2014.

 http://www.badiera.gr

Είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις



Του Κώστα Βαξεβάνη
Είναι της μόδας η κριτική. Η Αριστερά, για κάποιο λόγο που θέλω να πιστεύω πως σχετίζεται με την ευαισθησία της, σε όλη την ιστορική της πορεία, αρέσκεται στην κριτική κυρίως όταν αυτή είναι λιγότερο απαραίτητη από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει. Έχει εφεύρει μάλιστα στο όνομα της διαλεκτικής, το τρομερό όπλο της αυτοκριτικής, κάτι σαν το καθαρτήριο του Δάντη προς το πιο ιδεολογικό. Κάνεις όσα λάθη θες, αρκεί να κάνεις μετά την αυτοκριτική σου για να οδηγηθείς στον Παράδεισο ως άσπιλος άγγελος της πολιτικής.
Η Αριστερά, από αυτή των ημερών του Ζαχαριάδη έως του τη σύγχρονη του Τσίπρα, συνηθίζει να επιδίδεται στην κριτική (προφανώς όχι για μεταφυσικούς λόγους)  άκαιρα και βιαστικά. Την ώρα που υπάρχει ανάγκη αποφάσεων, η Αριστερά στοχοπροσηλώνεται στα λάθη της και εξορκίζει την ύπαρξη νέων. Μοιάζει με στάση έντονης ευθύνης, αλλά η λαθολογία την ώρα του πολέμου, συνήθως  χρησιμοποιείται για να μην χρεωθεί με λάθος αυτός που εκείνη την ώρα φροντίζει να ανακαλύπτει το λάθος. Όπως σωστά λέει το τραγούδι «είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις», πράγμα το οποίο ισχύει και στην πολιτική.
Ένα πολύ σικ φαινόμενο που εμφανίζεται στις κομματικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο είναι της δήλωσης της πολιτικής κατάθλιψης. Άνθρωποι που υπηρέτησαν στην πρώτη γραμμή των ευθυνών και των αποφάσεων, δηλώνουν πως είναι σε κατάθλιψη, κλείνουν τα τηλέφωνα, εν ολίγοις διαχωρίζουν τη θέση τους με όσα συμβαίνουν ή έχουν συμβεί. «Νοιώθουν πως προδόθηκαν» μπορεί να πει κάποιος. «Είναι οι προδότες και ανίκανοι που εγκαταλείπουν στα δύσκολα ψάχνοντας δικαιολογίες» μπορεί να υποθέσει κάποιος άλλος.
Σε μια συζήτηση με κάποιον πολύ καλό φίλο, από τις παλιές καραβάνες της σκεπτόμενης αλλά και δρώσας Αριστεράς, μου εξέφραζε την απορία του, που πολλοί από τα στελέχη που αναδείχθηκαν επί Τσίπρα, δεν αισθάνονται την ηθική υποχρέωση να σταθούν δίπλα στον αρχηγό και να τον υπερασπιστούν ως εκφραστή όλων αυτών που και οι ίδιοι πίστευαν. Στην πρόσφατη συζήτηση στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Γραμματέας του Κόμματος Τάσος Κορωνάκης, παραιτήθηκε δηλώνοντας πως διαφωνεί με την πολιτική Τσίπρα,  διαφωνεί και με το Λαφαζάνη, αλλά παραμένει στο κόμμα περιμένοντας κάτι που μόνο αυτός γνωρίζει. Ενδεχομένως μια σταθερή δουλειά που εξασφαλίζεται χρόνια τώρα στις γραμμές του κόμματος. Λέγεται μάλιστα πως η συνεχής επωδός του σε φίλους του ήταν «με τι μούτρα θα εμφανιστώ στα Εξάρχεια».
Αν ο Γραμματέας του Κόμματος, έχει ως κριτήριο πολιτικής δράσης και αποφάσεων που αφορούν τη χώρα την αποδοχή του από τα Εξάρχεια, τότε το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική κοντοφθαλμία του ίδιου, αλλά του κόμματος που τον επέλεξε.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται καιρό τώρα απέναντι σε επιλογές του που διαψεύστηκαν. Αυτό δεν του αφαιρεί ευθύνες αλλά του προσθέτει. Ξεκινώντας από το υπουργικό συμβούλιο που στάθηκε ανίκανο σε μεγάλο βαθμό να διοικήσει τη χώρα κρυπτόμενο πίσω από την διαπραγμάτευση και φτάνοντας σε αυτούς που στο στενό του κύκλο, του αποδίδουν ευθύνες και βιάζονται να τον δουν ως εχθρό, το πρόβλημα βαραίνει τον ίδιο. Όταν τα στελέχη στα οποία στηρίζεται η πορεία της χώρας, παλεύουν με τη θλίψη και δεν απαντούν στα τηλέφωνα, δεν φταίνε οι ίδιοι γιατί ίσως ως εκεί να μπορούσαν. Φταις εσύ που θεωρούσες πως μπορούσαν παραπάνω ή που αντιλαμβανόσουν την κομματική επετηρίδα ως μέτρο ικανότητας και χρησιμότητας στην κοινωνία.

koutipandoras

Να τελειώνουμε με το πένθος



Του Θανάση Καρτερού
Εντάξει, πενθήσαμε. Αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν τα πράγματα. Με αποτέλεσμα άλλοι να πέσουν από τα σύννεφα, άλλοι να θέλουν να πέσουν από την Ακρόπολη, άλλοι να πέφτουν στην κατάθλιψη. Μόνο που, ενώ μέχρι τώρα το πένθος ήταν ανάγκη ψυχική, ίσως και πολιτική, τώρα πια καταντάει πολυτέλεια. Και μάλιστα επικίνδυνη. Για όσους τουλάχιστον κατανοούν τη σημασία της κρίσιμης εκλογικής μάχης που βρίσκεται μπροστά μας.
Και μιλώ για κείνους που θέλουν αυτή η κυβέρνηση να μην είναι παρένθεση. Και δεν θέλουν να δουν στη θέση του Τσίπρα τον Μεϊμαράκη, ή κάποιον τέλος πάντων από το παλιό εκδικητικό σύστημα που μας έφερε ώς εδώ. Που θέλουν κάτι να γίνει με τη διαπλοκή, με τη διαφθορά, με το ρουσφέτι, με το κράτος μπαμπούλα, με όλα όσα στοιχειώνουν τη ζωή μας χρόνια τώρα. Που θέλουν η Αριστερά να δοκιμαστεί στη διακυβέρνηση, έστω μέσα στις σημερινές αντίξοες συνθήκες.
Ανάγκη πάσα για όλους αυτούς να κηρυχθεί το τέλος του πένθους. Με όλες τις αντιρρήσεις, τις επιφυλάξεις, τις στενοχώριες, τις διαφωνίες, να πάρουν τη θέση τους στη γραμμή της μάχης. Διότι περί μάχης πρόκειται. Και όποιος έχει λίγη καλή πίστη, και λίγη εμπιστοσύνη στην Αριστερά και στις ιδέες της, ξέρει πως από αυτή τη μάχη θα εξαρτηθούν πολλά. Που αφορούν όχι μόνο το χρέος, την οικονομία, την ανάπτυξη. Αλλά και στην ίδια τη δημοκρατία.
Η πολιτική είναι σκληρή υπόθεση. Συχνά σ' αυτήν ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Ή και με πένθος. Διότι, κουκιά μετρημένα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λάβει ισχυρή εντολή σ' αυτές τις εκλογές, αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι ούτε αντιμνημονιακό ούτε φιλολαϊκό. Αν εκείνοι που το επιδιώκουν καταφέρουν να αποδομήσουν τον Τσίπρα, θα το πληρώσει όχι μόνο η Αριστερά, αλλά ο τόπος. Και για πολλά χρόνια.
Συνεπώς, να τελειώνουμε με το πένθος. Γιατί, αν δεν τελειώσουμε τώρα, αν καταφέρουμε να περάσουμε το πένθος μας σε μια κοινωνία που έχει και γνώση, και επίγνωση του τι μπορούμε και τι θέλουμε, τότε προετοιμάζουμε ένα Πένθος με πι κεφαλαίο σε λίγες εβδομάδες. Και μπορεί το πένθος να ταιριάζει στην Ηλέκτρα, αλλά δεν ταιριάζει στην Αριστερά σε ώρες μάχης...

avgi

Στις 20 Σεπτεμβρίου "κλειδώνει" η ημερομηνία των εκλογών



Η 20η Σεπτεμβρίου θα είναι κατά πάσα πιθανότητα η ημερομηνία των βουλευτικών εκλογών αφού σύμφωνα με πληροφορίες ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν προτίθεται να συγκαλέσει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, μετά την εξάντληση της διερευνητικής εντολής από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Ωστόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φέρεται να σκοπεύει να κάνει κύκλο τηλεφωνικών επαφών με τους αρχηγούς ή και συναντήσεων εάν κάποιος το ζητήσει, προκειμένου να καταγράψει τις προθέσεις τους. Στο πλαίσιο αυτό εκτιμάται ότι την Πέμπτη το βράδυ θα δοθεί η εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου και η ορκωμοσία θα γίνει την Παρασκεή η το Σάββατο, με παράλληλη προκήρυξη των εκλογών για την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου.

KOUTIPANDORAS

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται ή χαλασμένη παρτίδα Νο 2



του Μάκη Αρμένη
Είναι ακριβώς όπως και τότε, όταν περάσει ο θυμός και γίνει θλίψη. Δεν είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα,  είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης ελπίδας και η απογοήτευση, που σου τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί κάθε διάθεση για αγώνα.  Ευτυχώς η ιστορία  είναι κατηγορηματική.  Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα,   θα ανάψει.
Τότε έγραφα για μια χαλασμένη παρτίδα και το περιόριζα στην μικρή ακτίνα δράσης μου.  Σήμερα και πάλι για χαλασμένη η παρτίδα καθ΄άπασαν την επικράτεια.  Αν η συμμετοχή σου στην προεκλογική περίοδο, σου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές,  τη  μετεκλογική, αν είσαι  μάλιστα από την πλευρά των νικητών,  έχεις στα χέρια σου τις γενικές εξετάσεις,  αίματος, ούρων και μαγνητικής.  Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.
Και αν δεν το είχαμε δει στο διάολο. Κρεμούσε το κουστούμι, κακοχυμένο, σε ένα σώμα κρυμμένο,  πίσω από ψεύτικες ταμπέλες που έδειχναν αριστερά. Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα. Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο, που  δεν υπάρχει ίαση. Θα μου πείτε σε πρώτο πλάνο η απαισιοδοξία;  Παράπονο είναι, πρωτίστως με τον εαυτό μου, που μέσα στον ενθουσιασμό πίστεψα,  ότι μπορεί να υπάρχουν όνειρα συλλογικά.  Δε φαντάστηκα ότι κάποιοι,  «το όλοι μαζί της άνοιξης», ήταν το δικό τους  εισιτήριο, για να ταξιδεύσουν  στο τελευταίο  τρένο ως λαθρεπιβάτες,  που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν, μια κάποια αποδοχή,  λίγο μπόι  που εκ γενετής δεν μπόρεσα να έχουν. Δεν φαντάστηκα ότι θα ξυπνούσα φθινόπωρο, μέσα στο λάκκο αυτού του άθλιου μικρόκοσμου, που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή.
Και πώς να φανταστεί ένας ανήμπορος ιδεαλιστής, ένας αθεράπευτα ερωτευμένος; Η πείρα άλλωστε των ερώτων που προηγήθηκαν, ποτέ δεν σου προσφέρει, ούτε μια σταγόνα νερό.  Κι πάλι γυμνός όπως κάθε φορά, στολισμένος με ψευδαδάμαντες ρίχτηκα στον  άγνωστο βυθό. Μια ακόμα  από εκείνες τις βουτιές  των τριάντα δευτερόλεπτων...              
Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται,   έφυγαν   κάποιοι πόντοι, από ένα ζεστό ρούχο που μας σκέπαζε.
Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια.
Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, τον συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν.
Μπορεί να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, όμως υπάρχει τόσο πυκνότητα χρόνου στο πριν και στο μετά που μου επιτρέπει ασφαλής προβλέψεις.

http://marmenis.blogspot.gr/

Θέατρο σκιών


Για τον απεργό πείνας

Οι πρώτες ενδείξεις της προεκλογικής περιόδου, που αναμένεται -εκτός απροόπτου- να επισημοποιηθεί μεθαύριο Πέμπτη, είναι απογοητευτικές.
Κόμματα, πολιτικοί αρχηγοί και θεσμικοί παράγοντες επιδίδονται με ζέση στο -προσφιλές για εκείνους και αποκρουστικό για την κοινωνία- παιχνίδι των εντυπώσεων, χωρίς καμία πολιτική ουσία με μόνο σκοπό λίγα επιπλέον λεπτά δημοσιότητας.
Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Λαϊκής Ενότητας δίνει τον τόνο, με τον Αλέξη Τσίπρα -μάλλον μάταια για την ώρα- να δίνει εντολή για παύση, κατά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματός του.
Καταγγελίες εναντίον όλων εξαπέλυσε από την πλευρά του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που έλαβε χθες τη διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και με επίκληση στις επιταγές του Συντάγματος επιχειρεί να τρενάρει την ημερομηνία των εκλογών, προφανώς για να μπορέσει να προετοιμάσει καλύτερα τον νεοπαγή πολιτικό φορέα που ίδρυσε.
Σε ρόλο κριτή των πάντων και μοναδικού υπερασπιστή της κοινοβουλευτικής νομιμότητας αυτοαναγορεύτηκε για ακόμη μια ημέρα η πρόεδρος της Βουλής, κεραυνοβολώντας τις πρακτικές του Προέδρου της Δημοκρατίας, του μεγάρου Μαξίμου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πάντως η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι εξακολουθεί να ανήκει ως βουλευτής...
Από το κάδρο της επανάληψης ξεπερασμένων και παλαιοκομματικών επιλογών δεν μπόρεσε όμως να ξεφύγει ούτε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που βλέποντας τη Ν.Δ. να μην είναι ακόμη έτοιμη για την εκλογική μάχη, ποντάρει στην πόλωση και αναρωτιέται γιατί πρέπει να στηθούν κάλπες, αφού -όπως εκτίμησε- η παρούσα Βουλή θα μπορούσε να δώσει κυβέρνηση.
Τέλος, με βασικό κίνητρο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και την αποφυγή του ενδεχομένου μιας νέας συντριβής, τα κόμματα της συρρικνωμένης Κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ, βάζουν κάτω από το χαλί τα φαρμακερά βέλη που αντάλλασσαν μέχρι πρότινος, αναζητώντας φόρμουλα κοινής καθόδου.
Στον αντίποδα, αυτάρεσκα και μοναχικά επιμένει να πορεύεται ο Σταύρος Θεοδωράκης, ενώ το ΚΚΕ νιώθει να απειλείται από την αντιμνημονιακή Λαϊκή Ενότητα και σηκώνει τους τόνους, με βάση τη γνωστή επιχειρηματολογία ότι όλοι, πλην Περισσού, είναι εχθροί του λαού.
Διαφορετικές είναι πάντως οι ανησυχίες των πολιτών, που βλέπουν τις ανάγκες τους να αυξάνονται και θέλουν να ακούσουν από τα κόμματα μεστές και υλοποιήσιμες προγραμματικές θέσεις αντί για κοκορομαχίες και καβγάδες άλλων εποχών.
Ηρθε ο καιρός το πολιτικό σύστημα να αντιληφθεί ποιες είναι οι προτεραιότητες της πλειονότητας της κοινωνίας και να εργαστεί για την εκπλήρωσή τους.
efsyn

Κουκουλώματα…



Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 
Βραχυκυκλωμένοι όσο ποτέ, εμπαθείς και μισαλλόδοξοι, ευτελείς και αγελαίοι , προδομένοι και πενθούντες, αήθεις έναντι των άλλων, αναληθείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, ταραγμένοι από το σόκ της ήττας και διαταραγμένοι από τη συναίσθηση της ηττοπάθειας, συγκλίνουμε όλοι σ’ αυτό από το οποίο κανονικά θα έπρεπε να αποκλίνουμε: Στην εθελοτυφλία, με δυο λόγια στο κουκούλωμα…
Το Μαξίμου αρνείται να ομολογήσει ότι απέτυχε η αρχική στρατηγική που είχε ως πυρήνα τον διαχωρισμό ανάμεσα στον κακό Σόιμπλε και την καλή Μέρκελ. Μπορεί οι αντιθέσεις ανάμεσα στη γερμανική ελίτ να  παραμένουν ακόμη και τώρα και ίσως μέχρι το τέλος του χρόνου να δούμε και τα απότοκα αυτών των αντιθέσεων,αλλά πάντως αποδείχθηκε ότι δεν αποτελούν συνθήκη ικανή για την εκπλήρωση της ελληνικής προφητείας περί γερμανικής υποχώρησης απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Δεν θα αναγόρευαν τον Τσίπρα στο νέο ηγέτη της Ευρώπης με το καλημέρα σας . Το Μαξίμου έπρεπε να έχει προετοιμαστεί και προετοιμάσει γι αυτό από πριν… Κουκουλώνει τη ριζική αιτία και  δεν λέει κουβέντα για το τι ηττήθηκε και τι δεν ηττήθηκε το εξάμηνο αυτό…
Η Αριστερή πλατφόρμα αποδείχθηκε πλατφόρμα αποδόμησης σαν έτοιμη απο καιρό…Διατηρούσε το κάστρο της από το 2012 ,όταν εκτινάχθηκαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ εξ΄αιτίας του Τσίπρα βεβαίως, συντηρούσε πάντα μια συνθήκη λελογισμένης  ομηρείας του αρχηγού τον οποίο-μεταξύ μας- ουδέποτε αποδέχθηκε πλήρως, έθετε όρους και προϋποθέσεις σε ασκήσεις εξουσίας με διακριτές κινήσεις οι οποίες έγιναν εξόχως αδιάκριτες, όταν ήρθαν τα δύσκολα… Αρνήθηκε να δώσει στον Τσίπρα την εξουσιοδότηση και τη δεύτερη ευκαιρία που ζήτησε, καταψήφισε τη συμφωνία, δηλώνοντας ότι στηρίζει την κυβέρνηση την οποία έριξε σχεδόν την επόμενη μέρα, έσκιζε τα ρούχα της ότι η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστροφική , για να προτείνει τώρα αυτό που θεωρούσε καταστροφικό! Αλήθεια γιατί δεν παραιτήθηκαν  οι βουλευτές της, όταν υπεγράφη  η συμφωνία και το έκαναν μόλις προκηρύχθηκαν εκλογές;  Η ιδιεολογική συνέπεια υπόκειται και αυτή σε τακτικισμούς ε;  Και διάλεξαν την άτακτη φυγή από το πλοίο κατηγορώντας τον καπετάνιο για προδοσία και πουλημένο παιχνίδι ! Και δεν λένε κουβέντα γιατί δεν είχαν οι …συνεπείς καμία επεξεργασία για βιώσιμο σχέδιο ρήξης και εξόδου, συμβάλλοντας έτσι στην πιο αποκρουστική και επικίνδυνη κοσσοβοποίηση της χώρας και της Αριστεράς…
Το μέτωπο του παλαιού και διεφθαρμένου συστήματος, από τα σπλάχνα του οποίου προέρχεται και παραμένει  το ποταμίσιο παιδί του βρώμικου σωλήνα, προσδοκά ανάσταση νεκρών, στοιχίζεται στην ίδια ρητορική με την «αριστερή» αντιπολίτευση αλλά δεν λέει κουβέντα για  τη στάση που κράτησαν οι εκπρόσωποι τους -έρημοι και απρόσωποι- την περίοδο που ο πρωθυπουργός  της χώρας και όχι του ΣΥΡΙΖΑ, έδινε τη μάχη με τα θηρία, στον πάγκο των οποίων ξεροστάλιαζαν σύσσωμοι και πειθαρχημένοι ως στράτευμα εφεδρείας του στρατηγείου που εκπόνησε και υλοποίησε το πραξικόπημα σε βάρος της Ελλάδας…Βρέθηκαν απροετοίμαστοι για τις εκλογές, καθώς το manual προέβλεπε αρχικά αλλαγή εκ των ενόντων ,με πρωθυπουργό τον Δραγασάκη και υπουργό  Οικονομικών τον Προβόπουλο.  Δεν κατάφεραν να ρίξουν την κυβέρνηση, τους πρόλαβε ο Λαφαζάνης ο οποίος θα συμπράξει τώρα με όσους διέγραφε ο ίδιος την εποχή της διάσπασης του ΚΚΕ, όταν η αριστερή διαφωνία που συγκρότησε αργότερα το Νέο Αριστερό Ρεύμα, συγκρούσθηκε με την ηγεσία  του Περισσού για τη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη και τη δεξιά στροφή του κόμματος…Ο Παναγιώτης επίλεκτο μέλος της τότε ηγεσίας, ήταν μαζί με τον Δραγασάκη και τον Ανδρουλάκη, από τους  πρωτομάστορες αυτής της στροφής, όπως θυμάται η Ιστορία…
Και όλοι εμείς, το σύμπαν των πολιτών, στοιχισμένοι οπαδικά πολλές φορές με τη μία ή την άλλη πλευρά, κινητοποιημένοι άλλοι από προσωπικά «παράπονα»που μικραίνουν το εύρος και το βάθος των πραγμάτων, ασύνταχτοι ως προς τον τρόπο για τις νέες επεξεργασίες  που απαιτεί το ελληνικό εγχείρημα το οποίο θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια,  στοιχειωμένοι από το εσωτερικό πένθος και την αδυναμία να «διαβάσουμε» τα πράγματα ως έχουν, κουκουλώνουμε συχνά τις δικές μας ανεπάρκειες και αδυναμίες να αντιληφθούμε το νομοτελειακό ρόλο που διαδραματίζουν οι μεταβλητές παράμετροι. Ξορκίζουμε και αφορίζουμε με  ευκολία- σαν σκονάκι ένα πράγμα-  ίσως επειδή κατά βάθος, ψάχνουμε τη συνείδησή μας μέσω αντιπροσώπων

altsantiri

Ποιός φταίει ή ποιός μπορεί;



Του Κώστα Βαξεβάνη
Χρειάστηκε μια νύχτα για να μετατραπεί η “κουλτούρα της διαφορετικότητας” και η “δημοκρατική πολυσυλλεκτικότητα” της Αριστεράς, σε αντιπαράθεση με βαριές κατηγορίες και κανιβαλισμό. Πίσω από τις επίσημες δηλώσεις, που ούτε αυτές κρατούν τους τύπους για παλιούς συναγωνιστές και ανθρώπους της Αριστεράς, ψιθυρίζονται κατηγορίες που τρομάζουν: “τέτοιος ήταν πάντα”, “πρόκειται για δικτατορικές αντιλήψεις”, “αθλιότητες Τσίπρα”, “δεν είναι πολιτική είναι ψυχική διαστροφή”.
Η ζωή έχει ένα σκληρό τρόπο να λύνει προβλήματα που παραβλέφθηκαν ή που παραχώθηκαν και πασπαλίστηκαν από την υποκρισία, που τα υποκείμενά της δεν τα κοίταξαν κατάματα για να τα επιλύσουν τότε που έπρεπε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ζει αυτή την βίαιη επίλυση μιας και δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ τα προβλήματα στο εσωτερικό του. Το πρόβλημα φαντάζει ως μια ιδεολογική σύγκρουση ανθρώπων που πια διαφωνούν μεταξύ τους σε βασικά θέματα αλλά δεν είναι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα μικρό κόμμα που φιλοξένησε κάτω από το μανδύα του ριζοσπαστισμού  απόψεις που δεν είχαν καμιά σύνδεση ή συνοχή μεταξύ τους. Η κάθε πονεμένη πλην όμως μη βιώσιμη κοινωνικά άποψη, μπορούσε να στεγαστεί μαζί με το φορέα της στον πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ. Όλο αυτό παρήγαγε ένα ελπιδοφόρο φαντασιακό όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια γκρούπα μακριά από την εξουσία και ετερόφωτη από την ιστορία της Αριστεράς με τις μεγάλες νίκες αλλά την ακόμη πιο μεγάλη ήττα.
Δεν υπήρχε ποτέ στο ΣΥΡΙΖΑ ενιαία ιδεολογική αντίληψη. Απλώς συστέγαση ιδεολόγων με πολιτικούς ατυχήσαντες, μεγάλων και ιστορικών πνευμάτων με ανθρώπους που έβλεπαν την πολιτική ως επάγγελμα, μπαρουτοκαπνισμένων της κοινωνίας με άκαπνους της μπουρδολογίας.
Η μεγάλη ιδέα της οραματικής και σύγχρονης Αριστεράς, πάλευε κάθε μέρα στο ΣΥΡΙΖΑ με την εικόνα κάτι γραφικών τύπων με κόκκινα μαντηλάκια και τσιτάτα που αποστήθιζαν. Η ανάγκη για μια Αριστερά ανάχωμα στην καθημερινή νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση, ανταγωνιζόταν την Αριστερά των ευαγγελίων και των εικονισμάτων. Προσωπικότητες που αντιλαμβάνονταν την σύγχρονη Αριστερά ως στοιχείο προόδου και πάλης ενάντια στη διαφθορά, είχαν καθημερινό εσωκομματικό αντίπαλο την κομματική γραφειοκρατία και την επετηρίδα των πολιτικών σχημάτων.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη ένα κόμμα του 3%, αυτά όλα δεν απασχολούσαν κανένα. Όταν εξαιτίας των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας, οι αντιθέσεις παραμερίστηκαν στο όνομα του μεγάλου και ευεργετικού σκοπού. Μπορεί σήμερα να είναι το νέο μνημόνιο που χωρίζει, αλλά στην πραγματικότητα η εξουσία θα δρούσε έτσι κι αλλιώς διαλυτικά για το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίζοντάς τον σε αυτούς που μπορούν ή δεν μπορούν, σε αυτούς που καταλαβαίνουν ή που δεν καταλαβαίνουν και σε άλλες πολλές κατηγορίες.
Οι επικλήσεις στην ενότητα της Αριστεράς είναι ένα απλό προσκύνημα στο μαυσωλείο της ιστορίας που την αδίκησε στο πέρασμα των δεκαετιών.
Η Ελληνική Αριστερά και ίσως και η Ευρωπαική, αυτή τη στιγμή προσδιορίζεται με τρόπο που δεν φανταζόταν. Δυστυχώς αυτός ο προσδιορισμός περνά μέσα από τον κανιβαλισμό της προσωπικής αντιπαράθεσης, όπως συμβαίνει πάντα στα κλειστά συστήματα που αντιλαμβάνονται την ιδεολογία ως θρησκευτικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε διαλύεται, στην  πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ενωμένος σε μια ομοιογενή βάση. Η δίνη της εξουσίας, οι θέσεις που πρέπει να αναλυθούν μπροστά σε αυτή, αναπτύσσουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει τόσο σημασία ποιός φταίει. Σημασία πλέον έχει ποιός μπορεί. Και είναι αυτό ακριβώς που ενδιαφέρει την κοινωνία. Μόνο.

koutipandoras

Νικολούδης: Η υπόθεση της ΑΤΕ το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους



Ως το μεγαλύτερο οικονομικό - πολιτικό σκάνδαλο από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους χαρακτήρισε την υπόθεση της ΑΤΕ ο υπουργός Επικρατείας, Παναγιώτης Νικολούδης.
Ο αρμόδιος υπουργός για την καταπολέμηση της διαφθοράς διαβίβασε σχετικό έγγραφο στη Βουλή, μετά από ερώτηση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, Λεωνίδα Γρηγοράκου, Ιωάννη Δριβελέγκα και Βασίλη Κεγκέρογλου, σύμφωνα με την οποία οποία ζητούσαν να ενημερωθούν σε ποια πρόσωπα δόθηκαν τα 1.300 δάνεια της ΑΤΕ, ποιο είναι το συνολικό κεφάλαιο των δανείων και ποιες οι υποθήκες αυτών.
«Τα στοιχεία των προσώπων (φυσικών και νομικών) στα οποία έχουν δοθεί τα επίμαχα 1.300 δάνεια της ΑΤΕ είναι επακριβώς και πλήρως προσδιορισμένα» ανέφερε ο κ. Νικολούδης, επισημαίνοντας ότι ο  πλήρης κατάλογος των προσώπων  έχει διαβιβαστεί στις αρμόδιες δικαστικές αρχές Αθηνών.
«Το έργο της ανάκτησης των ποσών των ελεγχόμενης νομιμότητας δανείων ανήκει πλέον στον εκκαθαριστή της ΑΤΕ (αστική διαδικασία) και στις δικαστικές αρχές στις οποίες η υπόθεση έχει ήδη παραπεμφθεί (ποινική διαδικασία)» πρόσθεσε ο υπουργός Επικρατείας.
Όπως υπερθεμάτισε, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ό,τι είναι δυνατό προκειμένου να επιστραφούν τα ληφθέντα και μη επιστραφέντα, παρά τις όποιες δυσκολίες διερεύνησης μίας υπόθεσης η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο οικονομικό-πολιτικό σκάνδαλο από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Σημειώνεται ότι το συνολικό ποσό των επίμαχων, μη επιστραφέντων δανείων ανέρχεται στα 5 δισ. ευρώ.

TVXS

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Die Zeit: Γιατί η Γερμανία θα δεχτεί κούρεμα του ελληνικού χρέους



Την εκτίμηση ότι αν και η γερμανική κυβέρνηση θέλει να αποφύγει ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναγκαστεί να συμφωνήσει σε μια απομείωσή του, διατυπώνει η εφημερίδα Die Zeit.
Η γερμανική εφημερίδα εκτιμά πως προκειμένου να μην φανεί ότι ξεπερνά για άλλη μια φορά τις κόκκινες γραμμές της σε ό,τι αφορά την κρίση στην Ελλάδα η κυβέρνηση της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ καταφεύγει σε παιχνίδια με τις λέξεις.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε επιστολή του προς τους Γερμανούς βουλευτές επισημαίνει ότι «ενδέχεται να γίνει λόγος για μια περαιτέρω ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής» των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι δεν πρόκειται «για κούρεμα».
Είναι γνωστό ότι ο Σόιμπλε υποστηρίζει ότι το κούρεμα του χρέους μιας χώρας δεν είναι εφικτό στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας, εξηγεί η Zeit, η γερμανική κυβέρνηση έχει βρεθεί σε μια πολύ δύσκολη θέση. Από τη μία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει θέσει ως προϋπόθεση για την περαιτέρω συμμετοχή του στο πρόγραμμα βοήθειας της Ελλάδας την ελάφρυνση του χρέους της. Και από την άλλη η ίδια η Μέρκελ έχει υποσχεθεί στους Γερμανούς βουλευτές ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να συμμετέχει στο πρόγραμμα βοήθειας.
Αν η γερμανική κυβέρνηση υποχωρήσει και δεχθεί μια απομείωση του ελληνικού χρέους, φοβάται ότι στο εσωτερικό της χώρας θα την κατηγορήσουν ότι δεν τηρεί τον λόγο της. Αλλά και αν δεν υποχωρήσει και κατά συνέπεια αποχωρήσει το ΔΝΤ κινδυνεύει να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα.
Τώρα λοιπόν, σημειώνει η Zeit, η γερμανική κυβέρνηση εξετάζει μέτρα που οικονομοτεχνικά θα έχουν τις ίδιες συνέπειες με ένα κούρεμα του χρέους της Ελλάδας, τα οποία όμως θα αποφύγει να ονομάσει «κούρεμα».
Γι’ αυτό γίνεται λόγος για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους μέσω της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής του, ώστε η γερμανική κυβέρνηση να συνεχίσει να μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι πιστωτές της Ελλάδας θα λάβουν το σύνολο των χρημάτων που έδωσαν στην Αθήνα.
Αυτό όμως είναι μια αυταπάτη, εξηγεί η γερμανική εφημερίδα, καθώς η τρέχουσα αξία του συνόλου των μελλοντικών πληρωμών θα μειωθεί. Με άλλα λόγια: κάποια στιγμή η επιτρεπτή ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα μετατραπεί στο απαγορευμένο κούρεμα, όμως το πότε δεν μπορεί κανείς να το πει.
Αυτή τη στιγμή ο χρόνος αποπληρωμής των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα ξεπερνά τα 30 χρόνια, ενώ συζητείται αυτός να διπλασιαστεί και να φτάσει τα 60 χρόνια. Κάτι τέτοιο θα ικανοποιούσε το ΔΝΤ, όταν συζητήσει για το θέμα το φθινόπωρο, καταλήγει η Zeit.

tvxs

Τα «κλειδιά» που θα κρίνουν τις εκλογές



Όταν ο Αλέξης Τσίπρας υπέβαλε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία στον ΠτΔ δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις που να έχουν «μετρήσει» τον αντίκτυπο από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και την εσωκομματική αναστάτωση που προκάλεσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια, ο δρόμος για τις κάλπες (στις 20 Σεπτεμβρίου όπως όλα δείχνουν) άνοιξε χωρίς να υπάρχει εικόνα των πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων και βέβαια της απήχησης του νέου παίκτη, της Λαϊκής Ενότητας που δημιουργήθηκε αμέσως μετά, μέσα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. 
Από σήμερα εταιρείες δημοσκοπήσεων ξεκινούν έρευνες, τα αποτελέσματα των οποίων περιμένουν με ενδιαφέρον στα κομματικά επιτελεία που - για την ώρα - διαμορφώνουν τη στρατηγική τους προσπαθώντας να υποθέσουν τις τάσεις της κοινής γνώμης. 
Δεν υπάρχει αμφιβολία, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει υψηλή δημοτικότητα και υπερέχει κάθε άλλου πολιτικού αρχηγού. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ο Ευ. Μεϊμαράκης πρέπει να δώσει τη μάχη της συσπείρωσης και ως προς αυτό τον εξυπηρετεί η πόλωση. Αυτονόητο είναι, άλλωστε, ότι ο Π. Λαφαζάνης πρέπει να πλασάρεται ως δυνητική τρίτη πολιτική δύναμη για να φτιάξει τέτοια παράσταση ποσοστού. Και λογικό είναι (λιγότερο) το Ποτάμι και (περισσότερο) το ΠΑΣΟΚ να δυσκολεύονται να πείσουν γιατί θα είναι καλό για τη χώρα να ενισχύσουν το ποσοστό τους. 
Αυτά που ακόμη δεν τα ξέρουμε και θα καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα είναι τα εξής: 
- Η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την κοινωνική βάση του: Η πρώτη ανάγνωση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα φέρει μείωση του ποσοστού - σε σχέση με την επίδοση της 25ης Γενάρη -, αλλά η δεύτερη είναι ότι μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων συνιστωσών ανοίγει ο δρόμος για διεύρυνση προς το κέντρο. Η αποδοχή του Α. Τσίπρα είναι μεγάλη σε ακροατήρια που υπερβαίνουν τα κομματικά τείχη και αν ο ίδιος κοιτάξει προς αυτή την κατεύθυνση έχει πιθανότητες να προσελκύσει ψήφους που δεν τις είχε μέχρι τώρα. 
- Η συσπείρωση της ΝΔ: Οι αισιόδοξοι στο επιτελείο Μεϊμαράκη λένε ότι μόνο προς τα πάνω μπορούν να πάνε, αφού όσοι ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές δεν θα μετακινηθούν, ενώ θα συναντηθούν με κάποιους από εκείνους που έφυγαν για τον ΣΥΡΙΖΑ εξοργισμένοι με την υπερφορολόγηση και την πολιτεία της προηγούμενης κυβέρνησης. Η πόλωση που καλλιεργεί ο Ευ. Μεϊμαράκης προφανώς κατατείνει στη συσπείρωση του σκληρού πυρήνα των ψηφοφόρων της ΝΔ. 
- Το ποσοστό του νέου αντιμνημονιακού κόμματος:Για τη «Λαϊκή Ενότητα» οι αριθμοί που κυκλοφορούν είναι από 4% μέχρι διψήφιο νούμερο, επομένως δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπέρασμα. Οπωσδήποτε θα παίξει ρόλο ενδεχόμενη συνεργασία με την Ζωή Κωνσταντοπούλου που έχει ακροατήριο, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης έχει πει ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Ο Π. Λαφαζάνης έχει καλές ευκαιρίες δημοσιότητας και αυτό του δίνει κάποιο πλεονέκτημα, όμως ο ίδιος δεν θεωρείται χαρισματικός στην επικοινωνία, ενώ η οικονομική πρόταση που θα παρουσιάσει μάλλον δεν θα είναι πειστική (δεν θα διαφέρει από τα κείμενα που είχε καταθέσει η Αριστερή Πλατφόρμα σε συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ).
- Η τύχη των ΑΝΕΛ: Ο Π. Καμμένος είχε αρκετά υψηλή δημοτικότητα ως υπουργός Άμυνας, όμως το πέρασμα από το αντιμνημόνιο στο μνημόνιο δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικό κόστος για ένα κόμμα που είχε σκληρή ατζέντα απέναντι στους δανειστές. Η διατήρηση της συνοχής της ΚΟ των ΑΝΕΛ σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον Π. Καμμένο που ψάχνει τρόπο να απευθυνθεί πειστικά στην εκλογική του βάση. 
- Πόσα και ποια κόμματα θα πάρουν μέρος στις εκλογές: Όχι μόνο γιατί το αθροιστικό ποσοστό των εκτός βουλής κομμάτων διευκολύνει ή δυσκολεύει την επίτευξη αυτοδυναμίας, αλλά γιατί μπορεί να επηρεαστεί στο σύνολό της η διαμόρφωση του νέου κοινοβουλευτικού χάρτη. Για παράδειγμα, το Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εξαγγείλει ο Αλέκος Παπαδόπουλος - αν τελικά εμφανιστεί - απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο διεκδικούν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Αν το ΚΙΔΗΣΟ κατέβει μαζί με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετριάσει - έστω λίγο - η Φώφη Γεννηματά το πρόβλημα που της δημιουργεί η δημοφιλία του Α. Τσίπρα σε κόσμο της κεντροαριστεράς. Για τον ίδιο λόγο βρίσκεται κοντά με τη ΔΗΜΑΡ του Θ. Θεοχαρόπουλου. 
- Πόσα και ποια κόμματα θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή: Είναι της μόδας να λέγεται ότι ήρθε η ώρα του Λεβέντη, αλλά όσο λέγεται τόσο πιο κοντά έρχεται αυτή η ώρα. Άλλωστε, το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για το κόμμα του Απ. Γκλέτσου. Γενικά, δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη για την κατεύθυνση της απολιτίκ ψήφου διαμαρτυρίας ή ασυναρτησίας. 
- Το μέγεθος και η ποιότητα της αδιευκρίνιστης ψήφου: Υπάρχει η αίσθηση ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς για την πλειοψηφία που δεν έχει μπει στη διαδικασία να σκεφτεί τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Είναι πιθανό αυτή η χαλαρότητα να κρατήσει μέχρι τα τελευταία 24ωρα και θα έχει σημασία το κριτήριο που θα καθορίσει την τελική επιλογή, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Οπωσδήποτε θα παίξει ρόλο το πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα (μεγαλύτερο από κάθε άλλου αρχηγού), η αίσθηση που έχει κανείς για την πορεία της χώρας, η κούραση, η υποθετική απάντηση στην ερώτηση αν η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα είναι καλύτερη. 
TVXS