Κυριακή 25 Αυγούστου 2019

Η διπλή αυτοακύρωση του Κυριάκου Μητσοτάκη


TVXS -Ανάλυση
Η πρώτη - ηχηρή και πρόωρη - αυτοακύρωση των προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων Μητσοτάκη έρχεται δια των... τιμολογίων της ΔΕΗ.
Ήταν τον Ιούλιο, αμέσως μετά τις εκλογές, όταν ο υπουργός Ενέργειας Κωστής Χατζηδακης, παρά την εκστρατεία καταστροφολογίας που είχε εξαπολύσει για την επιχείρηση, διαβεβαίωνε πως το τελικό κόστος για τους καταναλωτές δεν θα αυξηθεί, ανεξαρτήτως του σχεδίου αναδιάρθρωσης που θα τεθεί σε ισχύ. Και ήταν επίσης μόλις χθες που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας διαμήνυσε πως «σε ό,τι αφορά την ΔΕΗ, εμείς θα μείνουμε στη δέσμευση του πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις και του αρμόδιου Υπουργού, ότι δεν θα υπάρξουν αυξήσεις στα τιμολόγια».
Το μήνυμα αυτό δεν εμπόδισε τον νέο πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ, Γιώργο Στάσση να συγκαλέσει έκτακτο διοικητικό συμβούλιο για τις 30 Αυγούστου με μοναδικό θέμα τις αυξήσεις στα τιμολόγια. Και κυρίως, δεν τον εμπόδισε να δηλώσει ότι «θα γίνει προσπάθεια ώστε να είναι όσο το δυνατό μικρότερη η επιβάρυνση στους λογαριασμούς».
Κοινώς, από την πρωθυπουργική και υπουργική δέσμευση για «καμία αύξηση στους λογαριασμούς της ΔΕΗ» φθάσαμε σε λιγότερο από δυο μήνες στην «προσπάθεια για την μικρότερη δυνατή επιβάρυνση». Κατά τις πληροφορίες, δε, η - μικρότερη ή μεγαλύτερη - επιβάρυνση θα γίνει ορατή από την 1η Σεπτεμβρίου κιόλας, ημερομηνία κατά την οποία θα ισχύσει η νέα τιμολογιακή πολιτική, με την ηγεσία της ΔΕΗ να επικαλείται το «επείγον» των προβλημάτων ρευστότητας της επιχείρησης και με τον κ. Στάσση να υποστηρίζει ότι το ταμειακό έλλειμμα έχει ξεπεράσει ήδη τα 750 εκατ. ευρώ και να υπαινίσσεται ότι αγγίζει τα 800 έως 900 εκατ. ευρώ.
Κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο το έλλειμμα αυτό οφείλεται στην «ωρολογιακή βόμβα που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση» και στο γεγονός ότι - επίσης η προηγούμενη κυβέρνηση -. «δεν υιοθέτησε το σχέδιο της μικρής ΔΕΗ».
Ακόμη κι εάν αυτό ισχύει όμως, προφανώς και ο κ. Πέτσας, και ο κ.Χατζηδακης, και κυρίως ο κ. Μητσοτάκης, το γνώριζαν από τον Ιούλιο όταν δεσμεύονταν πως δεν θα υπάρξουν αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Και θα έχει ενδιαφέρον να εξηγήσει τον Σεπτέμβριο ο πρωθυπουργός, πέραν των αφορισμών για την «καμένη γη» του ΣΥΡΙΖΑ, πως και γιατί ακυρώνει τόσο σύντομα μια από τις προγραμματικές του δεσμεύσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως απειλείται ήδη και με δεύτερη, εξίσου ηχηρή αυτοακύρωση - αυτή την φορά σε ό,τι αφορά την εμβληματική του δέσμευση περί μείωσης της φορολογίας των φυσικών προσώπων. Η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα φυσικά υπήρξε προεκλογική σημαία της ΝΔ (μαζί με τα δάκρυα για «την μεσαία τάξη που κατέστρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ»), όπως υπήρξε και κεντρική εξαγγελία του πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις.
Ουδείς όμως από το κυβερνητικό επιτελείο, και κυρίως από το οικονομικό επιτελείο, διαβεβαιώνει αυτή την στιγμή πως η εν λόγω εμβληματική υπόσχεση θα συμπεριληφθεί στο φορολογικό νομοσχέδιο του φθινοπώρου και δη με άμεση ισχύ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην συνέντευξη του στην Figaro περιορίστηκε να επαναλάβει μόνον την εξαγγελία για άμεση μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από το 28% στο 24%. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας επανέλαβε χθες πως «σε ό,τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα, η πρώτη μείωση αφορά τον εισαγωγικό φορολογικό συντελεστή, στο 9%». Δεν είπε τίποτα όμως ούτε για το ποτέ θα ισχύσει αυτή η «πρώτη μείωση», ούτε για το τι θα γίνει με τα υπόλοιπα φορολογικά κλιμάκια.
Αντιθέτως στελέχη του οικονομικού επιτελείου λένε, και τονίζουν επίμονα, πως τίποτα δεν θα κλείσει πριν την διαβούλευση με τους επικεφαλής των θεσμών στο τέλος Σεπτεμβρίου - μια διαβούλευση, στην οποία η κυβέρνηση για να προχωρήσει στοιχειωδώς έστω το φορολογικό πρόγραμμα της θα πρέπει να πείσει τους εταίρους ότι έχει αξιόπιστους τρόπους για να καλύψει το δημοσιονομικό κενό των 2 δις του 2020.
Το πρώτο πρόβλημα εδώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πως πρέπει να ανασκευάσει το δικό του αφήγημα περί «νέου κεφαλαίου στην οικονομία» και «ενισχυμένης αξιοπιστίας» της χώρας μετά την εκλογή του.
«Αφού μας εμπιστεύονται οι αγορές γιατί να μην μας εμπιστευτούν οι εταίροι μας;», δήλωνε ο ίδιος στο τέλος Ιουλίου προεξοφλώντας την θετική στάση των δανειστών στο αίτημα του για δημοσιονομική ευελιξία και για χαμηλότερα πλεονάσματα. Οι πληροφορίες λένε πως μετά την συνάντηση του με τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν αντελήφθη πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και μάλλον θα το αντιληφθεί ακόμη πιο καθαρά μετά την συνάντηση του και με την Άνγκελα Μέρκελ στις 29 Αυγούστου.
Το δεύτερο πρόβλημα για τον πρωθυπουργό είναι πως στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να επικαλεστεί την «καμένη γη του ΣΥΡΙΖΑ». Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσιπρας του άφησαν ρευστό 37 δις στα δημόσια ταμεία, ρυθμό ανάπτυξης που αγγίζει το 2% και πλεόνασμα 1,7 δις στο πρώτο επτάμηνο του 2029. Άρα ο δημοσιονομικός χώρος που λείπει στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να προχωρήσει στην «ανακούφιση της μεσαίας τάξης» δεν οφείλεται στον «καταστροφέα ΣΥΡΙΖΑ» αλλά στην δική του πολιτική ατζέντα - μια ατζέντα, που έχει ως πρώτη επιλογή και προτεραιότητα την αποφορολόγηση των επιχειρήσεων και της οικονομικής ελίτ.
tvxs

Από τον Ζούλα ώς τον Ζούλια μια ρίγα δρόμος



του Πέτρου Κατσάκου
Και αίφνης όλα έγιναν πανελλαδικώς ριγέ, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του διαδικτυακού πληθυσμού της χώρας εστίασε στις ενδυματολογικές προτιμήσεις της κυρίας Γκραμπόφσκι είτε με χιουμοριστικό είτε με πανηγυρικό είτε με δασκαλίστικο τρόπο.
Στο λαϊκό ή λαϊκίστικο -διαλέγετε και παίρνετε- ερώτημα «μα είναι ντύσιμο αυτό;» επιστρατεύτηκε μια ομάδα ανώνυμων και επώνυμων δημοσιογράφων που από κοινού απάντησαν με «ρεπορτάζ» και «δημοσιεύματα» που εξυμνούσαν τις στιλιστικές επιλογές της συζύγου του πρωθυπουργού στο Παρίσι και όλοι μαζί βρέθηκαν στο επίκεντρο της κριτικής όσων επέλεξαν να υπενθυμίσουν στις αντιμαχόμενες πλευρές πως δεν μπορεί την ώρα που ο Αμαζόνιος φλέγεται, εσείς να ασχολείστε με παντελόνια και χτενίσματα.
Αν το καλοσκεφτείς, όλοι και όλες τα δίκια τους τα έχουν, καθώς τι έχει να κερδίσει ο εργαζόμενος, ο φορολογούμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος και ο απειλούμενος από την κλιματική αλλαγή κάτοικος του πλανήτη από την αποπροσανατολιστική κριτική στις ρίγες του παντελονιού της κυρίας Γκραμπόφσκι, αλλά και τι έχει να χάσει αν έστω για μια ώρα σκάσει ένα σαρκαστικό γέλιο στο πικραμένο του χειλάκι;
Γιατί, ναι, όσο επικίνδυνα απολιτίκ μπορεί να είναι μια χαμηλού -όπως λένε- επιπέδου κριτική στο παντελόνι της κυρίας Γκραμπόφσκι και όχι στα φορολογικά στοιχεία της ίδιας ή στις πολιτικές που ακολουθεί ο σύζυγός της, άλλο τόσο επικίνδυνα αντιπολιτική είναι η αφ' υψηλού κριτική στην πλάκα και στο καλαμπούρι του απλού πολίτη που δεν επιτρέπεται να γελά με ό,τι κι ό,τι.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφήστε την γκρίνια και δείτε τη θετική πλευρά της υπόθεσης. Δείτε πως ο διαδικτυακός χαβαλές και τα αστεία για τις ρίγες στο παντελόνι της κυρίας Γκραμπόφσκι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμαστούν τα δημοσιογραφικά ανακλαστικά των νέων ενοίκων του Μαξίμου που εσχάτως αντικατέστησαν τον Κ. Ζούλα και το πώς αυτοί διαχειρίστηκαν μέσω των φιλικών τους ΜΜΕ την επικοινωνιακή κρίση που ενέκυψε μετά τη φωτογράφηση του πρωθυπουργικού ζεύγους στο Μέγαρο των Ηλυσίων επιστρατεύοντας μέχρι και τον γνωστό στιλίστα κ. Ζούλια.
Γι’ αυτό λοιπόν, καλό είναι όταν κάποιοι, έστω και υπό την πίεση των συνθηκών, μας δείχνουν τη δομή του επιτελικού κράτους και τις σχέσεις του με το μιντιακό κατεστημένο που οικοδομούν συστηματικά, εμείς να μην κοιτάμε το δάχτυλο που έχουμε έτοιμο να κουνήσουμε στο πόπολο για το χαμηλού επιπέδου χιούμορ που επιστρατεύει για να ξορκίσει όσα τον ταλαιπωρούν.
avgi

Σάββατο 24 Αυγούστου 2019

Το δημοσιογραφικό παρακράτος έγινε κράτος



Όλοι πήραν καρέκλα στη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση. Για πρώτη φορά ζούμε τη θεσμοποίηση του μιντιακού εσμού. Για πρώτη φορά το δημοσιογραφικό παρακράτος γίνεται κράτος.
του Νίκου Μωραΐτη
Με τη χθεσινή ανάδειξη του γραφικού μαδουρομάχου Ιάσονα Πιπίνη σε σύμβουλο του πρωθυπουργού για θέματα Λατινικής Αμερικής, μπήκε το τελευταίο γρανάζι σε έναν πρωτοφανή μηχανισμό μετάβασης όλου του εντεταλμένου δεξιού δημοσιογραφικού χώρου στο ίδιο το κράτος.
Όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν με δόλια μέσα για να εκλεγεί ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός, από τους δημοσιογράφους που απέκρυψαν δηλώσεις (πχ Μαρία Σπυράκη) μέχρι εκείνους που έγιναν διασπορείς fake news (Γιάννης Λοβέρδος), βρίσκονται πλέον τοποθετημένοι σε μία κομματική ή κρατική θέση.
Η σχέση κυβέρνησης – ΜΜΕ είναι μακρά στην Ελλάδα. Η τέταρτη εξουσία όμως έγινε ανάδοχος της πρώτης όταν χρειάστηκε ένα βρόμικο μιντιακό σύστημα για να επιβάλει τον απωθητικό στον λαό αλλά βολικό στους ολιγάρχες Κώστα Σημίτη ως πρωθυπουργό της χώρας. Έκτοτε, τα ΜΜΕ εξουσιάζουν τη χώρα. Δύο μόνο φορές τους ξέφυγε η εξουσία: Με τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος φάνηκε αδύναμος και συμβιβάστηκε τελικά μαζί τους, και με τον Αλέξη Τσίπρα που δεν τους έκανε τη χάρη.
Παρόλα αυτά, όλη την προηγούμενη εικοσαετία οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι κινούνταν σε έναν χώρο παρα-εξουσίας. Ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο Σταύρος Θεοδωράκης μπορεί να συμβούλευαν τον Σημίτη, αλλά φρόντιζαν να μένουν στο ημίφως. Η πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας που το διεφθαρμένο δημοσιογραφικό παρασκήνιο γίνεται προσκήνιο είναι σήμερα. Όλοι πήραν καρέκλα στη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση. Για πρώτη φορά ζούμε τη θεσμοποίηση του μιντιακού εσμού.Για πρώτη φορά το δημοσιογραφικό παρακράτος γίνεται κράτος.
«Και ποιοι θα μείνουν να κάνουν προπαγάνδα στα κανάλια;», θα ρωτήσετε. Πρώτον, το Σύστημα εκπαιδεύει νέες περσόνες στα μετόπισθεν των διαπλεκόμενων ομίλων. Δεύτερον, οι πολίτες πια -κατά πλειοψηφία- έχουν υποστεί τέτοια μιντιακή λοβοτομή, ώστε το αμυντικό τους σύστημα έχει εξασθενήσει σοβαρά. Δε θα μάθουν ποτέ ότι ο Μακρόν και η σύζυγός του γελούσαν μέχρι δακρύων πίσω από την πλάτη του ζεύγους Μητσοτάκη. Δε θα μάθουν ποτέ ότι ο Κυριάκος έφυγε από τη Γαλλία χωρίς ούτε μία εμπορική συμφωνία, αλλά θα δουν εκατό φορές στα κανάλια τι ωραία που τα μιλούσε τα γαλλικά. Δε θα μάθουν ποτέ ότι κάθε μέρα ξηλώνεται λίγο λίγο το κοινωνικό κράτος, αλλά θα δουν χίλιες φορές την εικόνα του πρωθυπουργού στο Μάτι και θα πουν: «Είδες ο Κυριάκος, το καθάρισε το οικόπεδο – βόμβα». Αν τους ρωτήσεις «γιατί το λες οικόπεδο – βόμβα», θα κουνήσουν τους ώμους και θα πουν: «Έτσι είπαν οι Ειδήσεις».
altsantiri

Από τη ρατσιστική βλακεία στα «γεωπολιτικά χαρακτηριστικά»



του Πέτρου Κατσάκου
Και ξαφνικά η Νέα Δημοκρατία ανακάλυψε πως για τη σημαντική αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα τα αίτια έχουν να κάνουν με «γεωπολιτικά χαρακτηριστικά», καθώς και πως «η αντιμετώπιση ξεπερνά τις δυνατότητες της Ελλάδας, όπως άλλωστε και της κάθε χώρας ξεχωριστά».
Αυτά ακούσαμε να μας λέει ο Γιώργος Κουμουτσάκος ξεχνώντας τη ρητορική του κόμματός του που όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση προσπαθούσε να μας πείσει πως τα προηγούμενα χρόνια έφταιγε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που ευνοούσε την ανεξέλεγκτη εισροή «λαθρομεταναστών» στη χώρα.
Ήταν, βλέπεις, εκείνα τα χρόνια που το ξεχαρβαλωμένο κράτος της Αριστεράς αδυνατούσε να ελέγξει τα σύνορα της χώρας και αφού οι «λάθρο» μάθαιναν πως η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι, αντί να κάτσουν στη χώρα τους και να πολεμήσουν έρχονταν για να μας αλλοιώσουν τον πολιτισμό.
«Όποιος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να τον στηρίξει έμπρακτα, να πάρει και έναν λαθρομετανάστη σπίτι του. Ψήφος ΣΥΡΙΖΑ, μπόνους λαθρομετανάστης» έγραφε στο Τwitter ο σημερινός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Θάνος Πλεύρης. «Καλώ τους δημάρχους του ΣΥΡΙΖΑ, να ακούσουν την έκκληση της υπουργού τους και να πάρουν τους λαθρομετανάστες στους δήμους τους» συμπλήρωνε o σημερινός υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει τον Θ. Πλεύρη σε ρατσισμό και ξενοφοβία.
Και κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός στο εσωτερικό της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης που αντιμετώπιζε με όρους επικίνδυνης γραφικότητας τις κατά περιόδους αυξητικές προσφυγικές ροές προς την Ελλάδα. Και κάπως έτσι κάποιοι έχτισαν την πολιτική τους καριέρα πουλώντας ξενοφοβία και παραμύθια με αδιαπέραστα θαλάσσια σύνορα και ναρκοπέδια στον Έβρο. Και κάπως έτσι κάποιοι κατάφεραν να προσελκύσουν το πολιτικό ακροατήριο της Χ.Α. μοιράζοντας ανέξοδα κατηγορίες στην τότε κυβέρνηση και υποσχόμενοι κλειστά σύνορα και fast track επιστροφές των ανεπιθύμητων στις χώρες τους.
Και κάπως έτσι κατάφεραν να μπουν στα υπουργικά γραφεία και να αναλάβουν να διαχειριστούν όλα όσα οι προηγούμενοι αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν. Και τότε, αφού προσγειώθηκαν απότομα στην πραγματικότητα, ήρθαν και ανακάλυψαν τα «γεωπολιτικά χαρακτηριστικά» της κρίσης και τις περιορισμένες «δυνατότητες της Ελλάδας».
Πολύ πιθανόν σε λίγες ημέρες να ανακαλύψουν τα αδιέξοδα των στοιβαγμένων ανθρώπων της Μόριας -για τους οποίους είναι υπεύθυνοι όσο υπεύθυνη ήταν και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- και πολύ πιθανόν να αντιληφθούν πως κάποια προβλήματα είναι πολύ μεγαλύτερα της ρατσιστικής βλακείας κάποιων στελεχών τους.
ΑΥΓΗ

Ένα ανθρώπινο δικαίωμα



Ολα δείχνουν ότι και οι κιλοβατώρες θα ακριβύνουν και οι λογαριασμοί θα γίνουν πιο τσουχτεροί για τα νοικοκυριά.
Η Άποψη της Εφημερίδας των Συντακτών
Οι πληροφορίες για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της νέας διοίκησης της ΔΕΗ δείχνουν ότι είναι αδύνατον να τηρηθεί η υπόσχεση του αρμόδιου υπουργού πως οι αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος δεν θα αποτυπώνονται στους λογαριασμούς. Ολα δείχνουν ότι και οι κιλοβατώρες θα ακριβύνουν και οι λογαριασμοί θα γίνουν πιο τσουχτεροί για τα νοικοκυριά.
Το χειρότερο είναι ότι η λύση που προκρίνεται για να καλυφθεί το υπαρκτό -αν και πολιτικά διογκωμένο- ταμειακό πρόβλημα της ΔΕΗ εκθέτει εκατομμύρια νοικοκυριά σε ένα απρόβλεπτο σπιράλ ανατιμήσεων. Τα δικαιώματα εκπομπών ρύπων, με τα οποία σχεδιάζεται να συνδεθούν τα τιμολόγια, είναι ένα χρηματιστηριακό καζίνο, που επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Μέχρι σήμερα η ΔΕΗ απορροφούσε το κόστος τους. Η μετακύλιση αυτού του κόστους στους καταναλωτές είναι ένα οριστικό διαζύγιο της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας με τον ιστορικό, κοινωνικό ρόλο της.
Παρά τα παράπονα, τις αδικίες, τις κακές, τις χειρότερες ή τις χείριστες πολιτικές που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, η ΔΕΗ είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από το 73% των καταναλωτών παραμένουν πιστοί στη δημόσια επιχείρηση, παρά τον βομβαρδισμό τους από διαφημίσεις και δελεαστικές προσφορές από τους ιδιώτες παρόχους, που στην πραγματικότητα θέλουν να κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα - της ΔΕΗ, η οποία υποχρεώθηκε μνημονιακώς να επιδοτεί και τον ακρωτηριασμό της και τους Προκρούστες της.
Το εγχείρημα βεβιασμένης συρρίκνωσης του μεριδίου της απέτυχε, γιατί στα μάτια της κοινής γνώμης το ηλεκτρικό ρεύμα παραμένει ένα δημόσιο αγαθό, την αδιάκοπη παροχή του οποίου είναι αδύνατο να εγγυηθεί μια ετερόκλητη αγορά διαγκωνιζόμενων ιδιωτών.
Και αυτή δεν είναι κάποιου είδους κρατικιστική, ιδεοληπτική ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι καρπός τόσο της ελληνικής όσο και της -οδυνηρής- διεθνούς εμπειρίας. Μια ανεξέλεγκτη ιδιωτική αγορά δημόσιων αγαθών μπορεί να αφήσει χωρίς ρεύμα την πλούσια Καλιφόρνια ή να στερήσει για πάντα από τον εξηλεκτρισμό τεράστιες περιοχές της Αφρικής.
Γι' αυτό και η διάσωση της ΔΕΗ δεν είναι θέμα απλώς ταμειακό ή λογιστικό, που μαγικά -κατά την κυβέρνηση- θα λυθεί πουλώντας τα «προικιά» της. Είναι θέμα υπεράσπισης ενός κοινωνικού αγαθού που σε τελική ανάλυση αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα.
efsyn

Η ραψωδία της ξενοφοβίας



Με τι θράσος θα υποδεχθεί ο Μητσοτάκης στο Μαξίμου τους Αντετοκούνμπο, εάν η Εθνική μπάσκετ κατακτήσει μετάλλιο στην Κίνα;
του Νίκου Παπαδογιάννη
H σκληρή γραμμή στο μεταναστευτικό ζήτημα ήταν μία από τις παντιέρες που σήκωσε ψηλά η Νέα Δημοκρατία στην προεκλογική περίοδο, όταν υπολόγισε –σωστά- ότι η κρίσιμη μάζα των πατριδόπληκτων χρυσαυγιτών ψηφοφόρων θα μπορούσε να της χαρίσει την αυτοδυναμία.
Η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» των Βορίδηδων απέφευγε τις άναρθρες κραυγές για να μη τους πουν δα φασίστες, αλλά σε κάθε ευκαιρία υποδαύλιζε το εθνικιστικό μίσος, για να το μετατρέψει σε πατσαβούρα ενάντια στον ΣυΡιΖα.
Κάτι η μακεδονομαχία, κάτι η ισλαμοφοβία, κάτι ο αντικομμουνισμός, κάτι η μαδουρολογία, έδεσε το γλυκό και έγινε η δουλειά.
Το μόνο παρήγορο, είναι ότι έμειναν εκτός Κοινοβουλίου οι νεοναζί, οπότε απώλεσαν την ασπίδα της ασυλίας. Για μερικές εκατοντάδες ψήφους, θα είχαμε στην ταλαίπωρη Βουλή και Μιχαλολιάκους και Βελόπουλους και Πλεύρηδες και Μπογδάνους: όλες τις αποχρώσεις του γκρι.
Δεν ήταν, παρά προεκλογικό τέχνασμα. Η Νέα Δημοκρατία δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να πειράξει τη Συμφωνία των Πρεσπών (την οποία θεωρεί, και δικαίως, ευλογία για τον τόπο) και δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να δώσει λύσεις στο προσφυγικό.
Εκείνο που ομολόγησε εν τη ρύμη του λόγου ο Γιώργος Κουμουτσάκος, ότι οι αυξημένες ροές οφείλονται σε γεωστρατηγικούς λόγους, είναι το προφανές και το αυτονόητο. «Αφήστε τις βλακείες και κλείστε τα σύνορα», τον προστάζει οργισμένη κάτω από τις σχετικές αναρτήσεις η φαιογάλαζη στρατιά.  «Για αυτό σας ψηφίσαμε».
Ο Κουμουτσάκος δεν είναι ούτε Βορίδης ούτε βλάκας ούτε κάφρος. Ξέρει ότι δεν ευθύνεται κανένας ΣυΡιΖα και καμία Τασία για την οξύτητα του προβλήματος και αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατο να τοποθετηθούν στη θάλασσα φράχτες, σαν αυτούς που ευαγγελίζεται σε κάποια άλλη γωνία του πλανήτη ο Τραμπ.
Το περισσότερο που μπορεί να πράξει μία κυβέρνηση της χώρας που γέννησε την αναθεματισμένη δημοκρατία, είναι να χειριστεί το μεταναστευτικό ζήτημα με ανθρώπινο πρόσωπο, όπως, προς τιμήν της, έκανε η απελθούσα.
Στην παραμεθόριο γραμμή, τουλάχιστον. Διότι στα μετόπισθεν υπάρχουν εναλλακτικές, μακιαβελλικές μέθοδοι, ώστε να ικανοποιηθεί το ακροδεξιό άχτι όσων ψήφισαν ΝΔ αλλά τώρα απειλούν να τη ρίξουν πρόωρα, μετρώντας την κοροϊδία στο μακεδονικό. Πιο κόσμιες.
Από την πρώτη κιόλας Δευτέρα του, το γκουβέρνο ανέδειξε τον υποδόριο ρατσισμό σε εθνική πολιτική, εντάσσοντας το μεταναστευτικό στις αρμοδιότητες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Ακολούθησε η εξαγγελία για τα «αποκλειστικά για Έλληνες» επιδόματα τοκετού και η κατάργηση του ΑΜΚΑ για ανασφάλιστους αλλοδαπούς πολίτες.
Ο υπουργός Υγείας, που μου προξενεί πρόσθετη θλίψη επειδή προέρχεται από τον γνωστό για τους δημοκρατικούς αγώνες χώρο του μπάσκετ, έσπευσε να χαϊδέψει τα αυτιά των νοικοκυραίων με αστείες κορώνες τύπου: «Δεν θα πληρώνουν οι Έλληνες ασφαλισμένοι τα νοσήλεια πολιτών τρίτων χωρών».
Πέρα από την κούφια ουσία της εξαγγελίας (αφού οι Έλληνες ασφαλισμένοι ουδέποτε πλήρωναν νοσήλεια αλλοδαπών), όλα τα παραπάνω, συσσωρευμένα, μαρτυρούν μία ξεκάθαρα ξενοφοβική κυβερνητική γραμμή, στα όρια του ρατσισμού, όχι πολύ μακριά από τους Σαλβίνι, τους Όρμπαν και τους Μπολσονάρο αυτού του κόσμου.
«Κόψτε το λαιμό σας, εμείς δεν βοηθάμε κανέναν», είναι το μήνυμα προς όποιον σκέφτεται να φέρει τα μπογαλάκια του στην Ελλάδα, προσωρινά ή μόνιμα, εκών ή άκων. Διότι έτσι απαιτούν τα χρυσά αυγά που εκτάκτως ψήφισαν τους αρίστους της ΝΔ για να ξαποστείλουν τους σταλινικούς.  
Δεν τους αξίζει ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο για ανταμοιβή; Έρχεται και ΔΕΘ, μην έχουμε δράματα στον βορρά, τώρα που τον κουρσέψαμε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε αγκαζέ την αλλοδαπή σύζυγό του και πήγε να θαυμάσει τις φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη, ο οποίος πρόφτασε και πέθανε πριν βιώσει αυτή την προσβολή.
Ξεδιάντροπος όσο ποτέ, ο ηλιοκαμένος πρωθυπουργός πόζαρε τάχα μελαγχολικός μπροστά σε σπαρακτικά ενσταντανέ που αναδεικνύουν το δράμα των προσφύγων, όπως ακριβώς ο Τραμπ καμάρωνε δίπλα στο σκουρόχρωμο παιδάκι ενός από τα θύματα της εκατόμβης του Ελ Πάσο. Τουλάχιστον, ο Μητσοτάκης δεν χαμογελούσε, όπως ο πλανητάρχης.
Μεθαύριο, η Εθνική μπάσκετ μπορεί να κερδίσει μετάλλιο στην Κίνα, οπότε ο ηγέτης αυτού του απίθανου πολιτικού θιάσου θα φωταγωγήσει το Μέγαρο Μαξίμου για να υποδεχθεί τους θριαμβευτές.
Μαζί με τους υπόλοιπους διεθνείς, θα περάσουν τη μεγάλη πόρτα τα αδέλφια που ο Άδωνις αποκαλούσε χλευαστικά «Ακενοτούμπο», υπερήφανα παιδιά μίας οικογένειας που στην Ελλάδα της ΝΔ δεν θα είχε πρόσβαση στην περίθαλψη, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην ιθαγένεια, στην ανθρωπιά.
Το χοντρό πετσί των Μητσοτάκηδων θα φωτιστεί από υποκριτικά χαμόγελα εκείνο το βράδυ, αλλά οι Αντετοκούνμπο παραείναι ευγενείς για να αρνηθούν την πρόσκληση, όπως κάνουν στις ΗΠΑ ο Γκρεγκ Πόποβιτς ή ο Στεφ Κάρι.
Η μάνα τους και ο μακαρίτης ο πατέρας τους, τους δίδαξαν να είναι γενναιόψυχοι απέναντι σε όλους. Είναι ζήτημα αγωγής του πολίτη. Αριστείας.
koutipandoras

Όταν η βλακεία ξεμπροστιάζει την πολιτική επιλογή



Ο χρόνος θα δείξει αν «οι Ρουμάνοι τουρίστες για τη Σαμοθράκη» θα αποτελέσουν την κορυφαία μπαρούφα της δεκαετίας, μαζί με την πρόταση του άλλοτε διοικητή της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (!), υπουργού τώρα, Χάρη Θεοχάρη, το ταλαίπωρο νησί να αποτελέσει άβατο για το ΣΔΟΕ και το ΣΕΠΕ
του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Ενάμισι μόλις μήνα χρειάστηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να φτάσει στο ταβάνι της γελοιότητας και να επιβεβαιώσει ότι ο επηρμένος γόνος θεωρεί πως όλοι οι Έλληνες έχουν νοητικό επίπεδο ανάλογο των Άδωνι Γεωργιάδη, Μπάμπη Παπαδημητρίου, Σοφίας Βούλτεψη, Βασίλη Κικίλια ή Γιάννη Βρούτση.
Σε τρεις περιπτώσεις -από τις πολλές- οι ανακοινώσεις ή οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων επιβεβαιώνουν ότι ένα παραγνωρισμένο είδος βλακείας που χαρακτηρίζει κενόδοξους ανθρώπους προσελκύει ψηφοφόρους, οι οποίοι αρέσκονται να αναγνωρίζουν στους ηγέτες τους τις δικές τους αθεράπευτες αδυναμίες.
Ο χρόνος θα δείξει αν «οι Ρουμάνοι τουρίστες για τη Σαμοθράκη» θα αποτελέσουν την κορυφαία μπαρούφα της δεκαετίας, μαζί με την πρόταση του άλλοτε διοικητή της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (!), υπουργού τώρα, Χάρη Θεοχάρη, το ταλαίπωρο νησί να αποτελέσει άβατο για το ΣΔΟΕ και το ΣΕΠΕ. Δηλαδή να ξεσκίσουν τα σαΐνια στο κλέψιμο τους όποιους τουρίστες (και το κράτος) και του χρόνου, έχει ο Θεός...
Η άλλη απόφαση, για την κατάργηση της δωρεάν παροχής ιατρικών υπηρεσιών σε αλλοδαπούς, πρόσφυγες και μετανάστες, θα είναι η πιο ρατσιστική απόφαση ελληνικής κυβέρνησης του 21ον αιώνα. Κάποιοι θα ενοχληθούν, αλλά ας σκεφτούν, αυτοί ειδικά που δεν άφηναν τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο για να μην κολλήσουν κάτι από τα -εμβολιασμένα- προσφυγόπουλα, τι θα κάνουν τώρα;
Υποθέτω ότι ο κ. Κικίλιας προχώρησε στις θλιβερές του δηλώσεις από άγνοια και έβαλε όλους τους αλλοδαπούς στο τσουβάλι, όταν εδώ και χρόνια οι τουρίστες από χώρες της Ε.Ε. αλλά και από τρίτες χώρες που έχουμε συμφωνίες, καλύπτονται πλήρως από τη Διεθνή Κάρτα Υγείας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους Έλληνες που πηγαίνοντας στο εξωτερικό εφοδιάζονται με το σχετικό έντυπο (ή και χωρίς αυτό, αν επιβεβαιώσει ο φορέας ασφάλισης τα στοιχεία του). Εντάξει, εννοεί τους πρόσφυγες και μετανάστες. Και είναι και γιατρός!
Η εξωφρενική κυβερνητική φούσκα, η ανακοίνωση για το μέλλον της Σαμοθράκης, ξεπερνά τη ρήση του Αϊνστάιν για την ανοησία. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η δεκαήμερη καραντίνα του νησιού έχει μόνο τουριστικό αντίκτυπο. Γι’ αυτό θρηνούν και τα κυβερνητικά μέσα αποβλάκωσης. Με τους μόνιμους κατοίκους θα ασχοληθεί κανείς σοβαρός άνθρωπος; Ούτε ένας δεν θα αντιδράσει που η Λιμενική Αρχή Αλεξανδρούπολης περίμενε μέχρι προχτές για να διαβιβάσει στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Αλεξανδρούπολης, τον φάκελο για τον αποκλεισμό του νησιού;
Ολο αυτό το πατιρντί στη Σαμοθράκη και οι τζερεμέδες που πληρώνουν οι κάτοικοι θα κουκουλωθεί; Κι ο υπουργός τρατάρει καφέ έπειτα από 15 μέρες σ’ αυτούς που απλώς θέλουν να ξαναπάρουν την κότα με τα χρυσά αβγά. Οι ντόπιοι που καταστράφηκαν από τα παιχνίδια των «άγονων εφοπλιστών» θα αποζημιωθούν νομίμως και όχι με τα χυδαία τερτίπια που πρότεινε ο περιφερόμενος υπουργός;
Η τρίτη κίνηση οδηγεί σε μαύρες σκέψεις για τους εκπροσώπους της ΓΣΕΕ, που κάτι ψέλλισαν απέναντι στο «επιχείρημα» του υπουργού Βρούτση ότι η αιτιολόγηση μιας απόλυσης φακελώνει τους εργαζόμενους, άρα καταργείται.
Τα στοιχεία που έπρεπε να παράσχει ο εργοδότης δεν πήγαιναν στον Σύνδεσμό Ελληνικών Βιομηχανιών, στο υπουργείο του κ. Βρούτση πήγαιναν. Θα τα έστελνε ο ίδιος σε όλους τους εργοδότες της Ελλάδας;
Όμως ο κ. Βρούτσης ξέρει. Πήρε την ανεργία τον Ιούνιο του ’12 στο 26,5%, την ανέβασε το ’13 στο 27,7% και την παρέδωσε (Δεκέμβριος ’14) στο 26,1%. Άψογος!
Υπάρχουν και άλλα: ήδη, τον Ιούλιο, αντί για τα τρισεκατομμύρια των αόρατων επενδυτών φίλων του κ. Μητσοτάκη, που θα έσπευδαν να εκτοξεύσουν την ελληνική οικονομία, είχαμε για πρώτη φορά, έπειτα από το 2015, αύξηση των απολύσεων, δηλαδή αύξηση της ανεργίας. Επειδή όλα τα ακροδεξιά μέσα, που λύσσαξαν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, μας είχαν διαβεβαιώσει ότι τα θετικά οικονομικά στοιχεία του α’ εξαμήνου του 2019 οφείλονταν στην προσδοκία ότι έρχεται η Ν.Δ., πώς διάολο τώρα, με τον αξύριστο διακοπούχο να διαφεντεύει, πέφτουν όλα, χρηματιστήριο, απασχόληση κ.λπ.;
αυγη

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι...



Οι ομοιότητες μεταξύ Μητσοτάκη και Μάκρι στον δρόμο για την ανάβαση στον θώκο είναι συνταρακτικά πολλές. Τόσο πολλές, που σε κάνουν να σκεφτείς ότι τελικά και οι δυο τους ακολούθησαν το ίδιο... εγχειρίδιο.
του Γιάννη Σιώτου
Πέρασε την πύλη για να φτάσει στο γραφείο του επικεφαλής της χώρας με παιάνες και ιαχές θριάμβου. Η συστηματική και σε όλα τα μέτωπα αποδόμηση του ισχυρότερου αντιπάλου είχε αποδώσει. Για να κερδίσει τις εκλογές, δεν έκανε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά να ακολουθήσει κατά γράμμα τις σαφείς οδηγίες του... εγχειριδίου: ηθική αποδόμηση του άλλου υποψηφίου στην αρχή και στη συνέχεια υποσχέσεις στον λαό για ένα καλύτερο αύριο. Στην προεκλογική του καμπάνια οι επικοινωνιολόγοι τού υπέδειξαν σλόγκαν που αποπνέουν δυναμισμό, αισιοδοξία και θα τροφοδοτούσαν προσδοκίες.
Η «επανάσταση της χαράς», που τελικά επέλεξε, τα περιελάμβανε όλα. Υπονοούσε ένα μέλλον λαμπρό για τους «νοικοκυραίους» αλλά ζοφερό για τους άνομους, τους αμόρφωτους που αμφισβητούσαν τις ανεξάντλητες δυνάμεις της αγοράς, τους ρέμπελους, που αρνούνταν να αποδεχτούν τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις, τους ονειροπόλους που πίστευαν ότι η ανισότητα και η φτώχεια δεν είναι θεϊκή βούληση αλλά πολιτική επιλογή. Δικαιοσύνη, νόμος και τάξις. Οσο καλοσχεδιασμένη και αν είναι μια καμπάνια, αν δεν πείθει είναι άχρηστη.
Στην επιχείρηση «Πειθώ» αξιοποιήθηκαν τα ΜΜΕ που ελέγχονταν από πολιτικούς φίλους. Με περισσή επιμέλεια εκδότες και καναλάρχες τον «μεταμόρφωσαν» από έναν πολιτικό της σειράς σε αποφασιστικό ηγέτη. Τον εμφάνισαν σαν τον «Μεγάλο Τιμονιέρη» του φιλελευθερισμού, που στο «τσούρμο» του είχε μόνο αρίστους. Η πλειοψηφία τον πίστεψε. Εγινε πρόεδρος.
Αν σκεφτήκατε ότι οι φράσεις αυτές περιγράφουν τα έργα και τις ημέρες του κ. Μητσοτάκη αρχικά ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στη συνέχεια ως πρωθυπουργού, θα ήθελα να είμαι σαφής και κατηγορηματικός:
Οχι. Ή, όπως λένε στις ταινίες: «Οποιαδήποτε ομοιότητα...».
Ολες οι προηγούμενες αράδες αφορούν τη διαδρομή που διήνυσε ο Μαουρίσιο Μάκρι για να φτάσει τον Νοέμβριο του 2015 στο προεδρικό γραφείο της Αργεντινής.
Ομως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ομοιότητες μεταξύ του κ. Μητσοτάκη και του κ. Μάκρι στον δρόμο για την ανάβαση στον θώκο είναι συνταρακτικά πολλές. Τόσο πολλές, που σε κάνουν να σκεφτείς ότι τελικά και οι δυο τους ακολούθησαν το ίδιο... εγχειρίδιο.
Ο Μαουρίσιο Μάκρι υποσχέθηκε «χρήμα, ευμάρεια, δουλειές... ευτυχία». Κέρδισε την εξουσία επιδεικνύοντας «ανθρώπινο» πρόσωπο και ανέμελο αέρα. Υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει τα κοινωνικά επιδόματα, δεν θα μειώσει μισθούς, θα διαφυλάξει κοινωνικές κατακτήσεις, όπως το επίδομα για κάθε παιδί, με προϋπόθεση τη σχολική φοίτηση και τον εμβολιασμό του...
«Είμαι ο Μαουρίσιο Μάκρι, δεσμεύομαι να λύσω τα προβλήματά σου... Θα ζήσουμε μια νέα εποχή... Η τυραννία του αυταρχικού λαϊκισμού έχει παρέλθει», διακήρυττε. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, συμπλήρωνε, θα πρέπει να απελευθερώσουμε την αγορά συναλλάγματος και τις εισαγωγές, να προσελκύσουμε επενδυτές, να ενισχύσουμε το επιχειρείν και να είμαστε συνεπείς στις αγορές.
Μήπως τα ίδια πάνω-κάτω δεν είπε και ο Ελληνας πρωθυπουργός;Προστάτης της μεσαίας τάξης, αλλά και των «επενδυτών» μεγάλου βεληνεκούς. Συμπαραστάτης της οικογένειας και ορκισμένος εχθρός της υπογεννητικότητας. Οπαδός των λελογισμένων κοινωνικών παροχών. Υπέρμαχος της καλοπληρωμένης εργασίας, αλλά και θαυμαστής των επενδυτικών οραμάτων του κ. Λάτση. Αρωγός του υπερχρεωμένου μικρομεσαίου αλλά και αλληλέγγυος του Γουάτσα, του μεγαλομετόχου μίας από τις συστημικές τράπεζες. Ενθερμος πολέμιος της κλιματικής αλλαγής, αλλά και υποστηρικτής των επιχειρηματικών σχεδίων της εταιρείας που κάνει εξορύξεις στις Σκουριές.
Η πολιτική τους παρέπεμπε στην παροιμία: «Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο». Αν πετύχαιναν, θα είχαν σίγουρη την υποψηφιότητα για το Νόμπελ Οικονομίας. Θα το άξιζαν. Ο Φρίντμαν θα ήταν περήφανος. Θα είχαν πετύχει αυτό που ακόμα και η πανίσχυρη Γερμανία δεν είχε καταφέρει: να νικήσουν την οικονομική και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Τελικά, παρά τη γαλαντομία στους επενδυτές, στο ΔΝΤ, στα «κοράκια» της Wall Street και στους μεγαλοεπιχειρηματίες και την «τσιγκουνιά» στους ασθενέστερους, ο κ. Μάκρι απέτυχε. Η υπόσχεσή του για «μηδενική φτώχεια» μετατράπηκε σε «μηδενικές δαπάνες».
«Το 2018 εμφανίστηκε ξανά το πρόβλημα της πείνας», έλεγε στην El Pais ο συντονιστής της οργάνωσης «Γειτονιές στο Πόδι», που έχει πάνω από 2.000 συλλογικές κουζίνες στην Αργεντινή.
Το μέγεθος της αποτυχίας περιγράφεται γλαφυρά σε συνέντευξη που δημοσίευσαν οι Financial Times:
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ο Μάκρι υποσχέθηκε να εξαλείψει τη φτώχεια», έλεγε ένας μικροεπιχειρηματίας της Λα Ματάντζα και με πικρία πρόσθετε: «Μάλλον αυτό σήμαινε πως θα πεθάνουν οι φτωχοί, εφόσον μας σκοτώνει έναν έναν».
Η «επανάσταση της χαράς» μετατράπηκε σε «επιστροφή στην πείνα».
Στη σημερινή Ελλάδα, το μέλλον είναι άγνωστο. Σίγουρα οι Ελληνες εύχονται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να καταφέρουν να έχουν και «την πίτα ολόκληρη» –και μεγαλύτερη με 4% τον χρόνο– και τον «σκύλο χορτάτο». Αλλά επειδή στη ζωή τα όνειρα και οι προσδοκίες των αδυνάτων –σχεδόν πάντα– διαψεύδονται, το μόνο που μπορούμε είναι να παρακαλάμε –ή και να προσευχόμαστε– να μη ζήσουμε τη στιγμή που οι Financial Times σε ανταπόκριση από την Αθήνα θα γράφουν για τη μιζέρια που μοίρασε απλόχερα με την πολιτική του.
efsyn

Το πάρτι των καρτέλ



Το "ξήλωμα" της Επιτροπής Ανταγωνισμού που επιχείρησε εσπευσμένα η νέα κυβέρνηση, έχει ήδη αφήσει το στίγμα του στη λειτουργία του ανταγωνισμού, χωρίς ελεγκτική αρχή. Η ΝΔ δείχνοντας πολύ γρήγορα την ενόχλησή της για τις ανεξάρτητες αρχές, όταν αυτές δεν στελεχώνονται από "αρεστούς", φρόντισε ήδη να αποτρέψει τη δημοσίευση πορίσματος για το μονοπώλιο στη διανομή του Τύπου αλλά και να προξενήσει και άλλες σοβαρές παρενέργειες.
Η γαλλικών συμφερόντων Ελμίν Βωξίτες, εκμεταλλεύτηκε το κενό και με αίτηση ακύρωσης, φρόντισε να απαλλαγεί από τα ασφαλιστικά μέτρα που της είχαν επιβληθεί τον Ιούνιο μετά από προσφυγή του Ομίλου Μυτιληναίου για τις αυθαίρετες αυξήσεις στην τιμή του βωξίτη, που την υποχρέωνε στην απρόσκοπτη εμπορεία και την έναρξη διαπραγματεύσεων για νέα σύμβαση.
Έτσι με προσφυγή της γαλλικής εταιρίας ακυρώθηκε η Απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού και εκδόθηκε προσωρινή διαταγή αναστολής των ασφαλιστικών μέτρων. Απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη αφού στο Διοικητικό Εφετείο απέναντι από το γαλλικό μονοπώλιο δεν υπήρχε Επιτροπή Ανταγωνισμού, όπως υποχρεώνει ο νόμος, γιατί είχε φροντίσει να την ξηλώσει η Νέα Δημοκρατία! Ίσως η κατάχρηση της δεσπόζουσας θέσης της γαλλικής εταιρίας και η καταστρατήγηση των αρχών ανταγωνισμού αξιολογούνται υψηλότερα από τις -κακές- σχέσεις του Ομίλου Μυτιληναίου με τη νέα κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα, δεν έχει μείνει ασχολίαστη η πληροφορία ότι ο Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας , απορρίπτει τα ασφαλιστικά μέτρα της Βασιλικής Θάνου για την "καρατόμησή" της, πριν καν λάβει το σχετικό υπόμνημα και τις προτάσεις του Δημοσίου. Κάτι που, αν ισχύει, δείχνει να συμμερίζεται τη βιασύνη της κυβέρνησης για άμεση απομάκρυνση της Θάνου και ορισμό νέας ηγεσίας στην Επιτροπή, παρότι η υπόθεση ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθώς παραβιάζει την οδηγία 2019/1 της Ε.Ε.
Οι μεθοδεύσεις των τελευταίων εβδομάδων για την Επιτροπή Ανταγωνισμού αποτελούν ένα σαφές δείγμα της αυταρχικής διακυβέρνησης και της αντίληψης της ΝΔ για το δημόσιο συμφέρον. Φαίνεται ότι στόχος είναι να επανέλθει η "κανονικότητα", όπως την εννοεί η κυβέρνηση, και οι επιχειρηματίες δυστροπούν απέναντι στους κανόνες του ανταγωνισμού.
tvxs

Η επιτελική φοροδιαφυγή της Σαμοθράκης



Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο υπουργός Τουρισμού -έχοντας μάλιστα διατελέσει στο παρελθόν διευθυντής της ΑΑΔΕ- υποσχέθηκε στους καταστηματάρχες του νησιού πως στο εξής θα μπορούν να κλέβουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι το κράτος μη εκδίδοντας αποδείξεις, μήπως και καταφέρουν και ρεφάρουν τις επόμενες εβδομάδες τη χασούρα του Αυγούστου.
του Πέτρου Κατσάκου
«Εμείς θα στηρίξουμε τα αιτήματά τους όπως το έχουμε κάνει. Μπορεί, παράδειγμα, ο προγραμματισμός της ΑΑΔΕ να ήταν να πάει να εξετάσει για αποδείξεις, προφανώς τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν μια καταστροφή πρέπει να δείξουμε την αντίστοιχη κατανόηση» ανακοίνωσε ο υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης αναφερόμενος στο πώς η κυβέρνηση της Ν.Δ. προτίθεται να στηρίξει τους επαγγελματίες της Σαμοθράκης μετά την πρόσφατη ζημία που υπέστησαν εν μέσω τουριστικής σεζόν.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο υπουργός Τουρισμού -έχοντας μάλιστα διατελέσει στο παρελθόν διευθυντής της ΑΑΔΕ- υποσχέθηκε στους καταστηματάρχες του νησιού πως στο εξής θα μπορούν να κλέβουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι το κράτος μη εκδίδοντας αποδείξεις, μήπως και καταφέρουν και ρεφάρουν τις επόμενες εβδομάδες τη χασούρα του Αυγούστου.
Το επιτελικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι να πλημμυρίσει το νησί με Ρουμάνους τουρίστες που θα τρώνε, θα πίνουν, θα πληρώνουν και ο ΦΠΑ θα καταλήγει στις τσέπες των επιχειρηματιών του νησιού. Αν αυτό δεν είναι υπόδειγμα λειτουργίας ενός επιτελικού κράτους, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Γιατί στο επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη ο ένας υπουργός βγαίνει και μας διαβεβαιώνει πως οι Έλληνες φορολογούμενοι θα σταματήσουν να πληρώνουν τα νοσήλια τουριστών, προσφύγων και μεταναστών και ο άλλος υπουργός ανακοινώνει πως όλοι οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν όχι κάποια έργα υποδομής αλλά τα στραβά μάτια της κυβέρνησης στη φοροδιαφυγή των επιχειρηματιών ενός νησιού, τους οποίους δεν κατάφερε να προστατεύσει η ίδια η κυβέρνηση από έναν κολλητό της καραβοκύρη που τίναξε τον τουρισμό της Σαμοθράκης στον αέρα.
Και όλα αυτά από έναν πρώην τεχνοκράτη, που μπήκε στην πολιτική με τις δάφνες και τις περγαμηνές του άτεγκτου ελεγκτή των δημοσίων εσόδωνκαι τώρα εμφανίζεται ως άξιος απόφοιτος της σχολής των ρουσφετολόγων πολιτικάντηδων που μπορεί να υποσχεθεί στην εκλογική πελατεία αυτά που κάποτε θα κατήγγειλε ως απαράδεκτα, επιλήψιμα και παράνομα.
Αλλά, βλέπεις, έχει ο καιρός γυρίσματα και σήμερα φτάνεις να πορεύεσαι και να πολιτεύεσαι με αυτά που κάποτε θεωρούσες υπεύθυνα για τη χρεοκοπία της χώρας αδιαφορώντας αν τα λεγόμενά σου αποδεικνύουν την πολιτική χρεοκοπία του κόμματος και της παράταξης που υπηρετείς και, υποτίθεται, ήρθε να σώσει τη χώρα από τον λαϊκισμό και τους ερασιτεχνισμούς της Αριστεράς και το μόνο που κάνει είναι να επιδεικνύει τον κυνικό νεοφιλελευθερισμό που υπηρετεί.

Το Κράτος των Σκοπών



Η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα ειδικού σκοπού, με ιδιοτελείς και αντικοινωνικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι δεν πηγάζουν καν από την ηγεσία αλλά από τους χρηματοδότες
του Ευάγγελου Κωνσταντέλου
Η ακριβοπληρωμένη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις πρόσφατες περιφερειακές και βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουλίου αντίστοιχα, δημιούργησε απορία σε αρκετά μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Ακόμη και η καταρρακωμένη δημοσιογραφική αξιοπρέπεια φάνηκε να μην μπορεί να δεχτεί αυτό το γεγονός άκριτα και αμέσως έσπευσε να εκφραστεί μέσα από ΜΜΕ (σε Αμερική, Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία) η έκπληξη για το πώς οι Έλληνες εξέλεξαν τους ίδιους ανθρώπους, που χρεωκόπησαν και κατέστρεψαν τη χώρα και όχι τον Αλέξη Τσίπρα και τον Σύριζα, που ουσιαστικά και τυπικά έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και την επιτροπεία. Η εύκολη διαπίστωση είναι… ότι ο λαός έχει κοντή μνήμη. Μια δεύτερη εκτίμηση είναι… πως ο λαός παρασύρθηκε από την προπαγάνδα, την οποία η διαπλοκή των ελληνικών, αναξιοπρεπών και διεφθαρμένων ΜΜΕ έσπερνε όλα τα χρόνια της διακυβέρνησης του Σύριζα.
Ένα κλασικό παράδειγμα δημοσιογραφίας τύπου Νίκου Χατζηνικολάου και Αλέξη Παπαχελά περιλαμβάνεται στα ερωτήματα περί του σκοπού των μέτρων, που κάθε κόμμα προεκλογικά υπόσχεται, αλλά κυρίως τα ερωτήματα αναφορικά με την κοστολόγηση των μέτρων αυτών. Κατά τις προεκλογικές περιόδους των εκλογών του 2015, οι μόνιμες και «προβοκατόρικες» ερωτήσεις που έθεταν στον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη του Σύριζα ήταν… ποιος είναι ο σκοπός των εξαγγελιών και το πόσο κοστολογημένα είναι τα μέτρα. Στις πρόσφατες όμως εκλογές δεν ακούστηκε, δεν αρθρώθηκε, δεν υπονοήθηκε ή υπαινίχθηκε ούτε καν ως ψίθυρος έστω και ένα ερώτημα τέτοιου τύπου. Με αοριστίες και ασυναρτησίες γέμισε ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός χρόνος, ενώ ο έντυπος Τύπος κατακλύστηκε με λιβελλογραφήματα και συκοφαντίες, όλα μέρος του αντι-Σύριζα παραληρήματος. Με τέτοιες πρακτικές του «ψηφίστε μας και μετά βλέπουμε», χωρίς σχέδιο και χωρίς σκοπό και φυσικά με αρκετά εκατομμύρια, βγήκε ο «μπούφος της Ντόρας» περιφερειάρχης και ο «γόνος της Μαρίκας» πρωθυπουργός.
Εάν η ελληνική δημοσιογραφία δεν ήταν στην πλειοψηφία της διεφθαρμένη και υποκινούμενη, θα μπορούσαν τέτοια ερωτήματα, κυρίως για τους σκοπούς και τους στόχους κάθε κόμματος που διεκδικεί να κυβερνήσει, να έχουν κάποιο νόημα. Αλλά μια ερώτηση για το τι σκοπούς έχει η ΝΔ θα ήταν και άσκοπη, διότι όντως δεν έχει σχέδιο διακυβέρνησης.Είναι κόμμα ειδικού σκοπού, με ιδιοτελείς και αντικοινωνικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι δεν πηγάζουν καν από την ηγεσία αλλά από τους χρηματοδότες, που οδήγησαν τη ΝΔ, τα τέκνα του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση. Δεν μπορούμε επ' ουδενί να μιλάμε για μεταμνημονιακό όραμα και για κοινωνική ευημερία ή έστω για αποκατάσταση αδικιών και κοινωνική δικαιοσύνη. Η επικοινωνία, που τους παρέχουν τα υβρίδια δημοσιογραφίας και πολιτικής, αρκεί στο να ευδοκιμούν στο εφήμερο περιβάλλον του κοινωνικού παρασιτισμού που αναπτύσσεται.
Πέρα όμως από το κομματικό κράτος ειδικού σκοπού που διαμορφώνει η «τσ’ αντρικής σχολής Σαμαρά» σε συνεργασία με μια (συγκεκριμένη) τραπεζική, επιχειρηματική, μιντιακή και ακαδημαϊκή δήθεν ελίτ, υπάρχει και το ύψιστο αγαθό της πολιτικής και ηθικής κοινωνίας κατά τον Κάντ. Είναι μία κοινωνία έλλογων όντων και όχι μπούφων, οι οποίοι αγόρασαν πτυχία, για να κομπάζουν οι μανάδες τους. Είναι μια κοινωνία, που δε θέλει πτυχία και περγαμηνές. Αντίθετα, είναι μια κοινωνία, που θέλει μια προσπάθεια λογική. Μια προσπάθεια με όραμα, με συλλογική συνείδηση και συναίσθηση. Και το πιο σημαντικό… με στόχο και σκοπό αναπτύσσοντας ταυτόχρονα και τα μέσα προς επίτευξή τους.
Το 1785 δημοσιεύεται, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της παγκόσμιας φιλοσοφίας, «Τα Θεμέλια της Μεταφυσικής των Ηθών» του Iμμάνουελ Καντ. Στο έργο αυτό ο Καντ διατυπώνει τη θέση ότι, όταν κάθε έλλογο όν θεωρεί ότι είναι καθολικός νομοθέτης, τότε μπορεί να υπάρξει το Κράτος των Σκοπών. Με άλλα λόγια, ο Καντ θεωρεί, ότι η συστηματική σύνδεση και συνένωση έλλογων όντων μέσα από κοινούς νόμους δημιουργεί το κράτος των σκοπών, δηλαδή τη συστηματική ένωση των σκοπών σε ένα σύνολο. Μια τέτοια κοινωνία, με έλλογα και ηθικά υποκείμενα, προσδιορίζει και δομεί τον ύψιστο ηθικό νόμο, που συνταυτίζει το σκοπό με τα μέσα, υπό μια όμως προϋπόθεση. Να τηρεί την κατηγορική προσταγή ή αλλιώς την προσταγή της ηθικής. ( Η κατηγορική προσταγή είναι η ανάγκη να συμμορφώνεται ο καθένας με την καθαρή καθολικότητα του νόμου, ή όπως αναφέρει ο Antony Kenny, «υπάρχει μία μόνο κατηγορική προσταγή, και είναι η εξής: Πράττε μόνο βάσει εκείνης της αρχής, διά της οποίας μπορείς ταυτόχρονα να θέλεις να καταστεί αυτή καθολικός νόμος» Kenny, Anthony 2005, σελ. 262-264).
Για τον Καντ λοιπόν η ανθρώπινη ιδιότητα αντιμετωπίζεται ως αυτοσκοπός, ώστε να διασφαλίζεται η δυνατότητα κάθε ατόμου, να θέτει ελεύθερα σκοπούς και φυσικά να προωθείται η πραγμάτωσή τους. Πέρα όμως από τα θεωρητικά και φιλοσοφικά ζητήματα που καλύπτει η ηθική φιλοσοφία του Καντ αναφορικά με το κράτος των σκοπών, και για να γίνει κατανοητός ο ρόλος μιας τέτοιας θέσης, ας δούμε σε πρακτικό επίπεδο κυρίως τα στοιχεία αυτής της κοινωνίας. Σύμφωνα με έναν από τους συστηματικότερους μελετητές του Καντ, τον Αμερικανό καθηγητή φιλοσοφίας Paul Guyer, το κράτος των σκοπών αποτελείται από τον αρχηγό, τα μέλη και τους ατομικούς σκοπούς κάθε μέλους. Τα μέλη, ως έλλογα όντα, συνδέονται μεταξύ τους με μια συμφωνία, ένα «συμβόλαιο», με το οποίο αποδέχονται τους κοινούς νόμους, που οι ίδιοι νομοθετούν. Ο «αρχηγός» είναι και αυτός νομοθέτης, αλλά δεν υπόκειται στην αντικειμενικότητα των νόμων. Τέλος, οι ατομικοί σκοποί των μελών είναι το αποτέλεσμα μιας διαύγασης, κατά την οποία έχουν αφαιρεθεί οι μεταξύ τους διαφορές. Δημιουργείται έτσι μια καθολικότητα ως προς τους σκοπούς, που θέτουν, υπηρετούν και προωθούν στην κοινωνία.
Το κράτος των σκοπών του Καντ ενέπνευσε τον ρεπουμπλικανισμό (όπως και ο Rousseau) και στην ουσία διαμόρφωσε τις συνθήκες ανάπτυξης του δυτικού πολιτικού συστήματος. Όσο και να προσπαθεί η δύση, να ενσταλάξει την ηθική στις ατομικότητες των αναπτυγμένων πολιτικά κρατών, πάντα ελλοχεύει η εντροπία σε ένα σύστημα, που δομείται μέσα από αναγκαιότητες και τελεολογικούς ορισμούς. Στο ερώτημα, εάν μπορεί να πετύχει το κράτος των σκοπών, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε ιστορικά από τις Συρακούσες του 4 ου αιώνα π.Χ. και την Ρωμαϊκή πολιτική Ιστορία του 1 ου αιώνα, τις μεσαιωνικές ιταλικές πόλεις-κράτη και τη φεουδαρχική Ευρώπη μέχρι την αποικιοκρατία και τους σύγχρονους ιμπεριαλισμούς και οικονομικούς εξαναγκασμούς. Το σύγχρονο κράτος των καντιανών σκοπών είναι μια εκφυλισμένη καρικατούρα, που έχει καταντήσει να είναι κράτος των σκοπιμοτήτων, το οποίο έφερε τα τελευταία χρόνια στην εξουσία παλιάτσους σε σχεδόν ολόκληρη τη δυτική πολιτική σκηνή. Στο όνομα λοιπόν ελευθεριών, ασφάλειας, ανάπτυξης, προόδου και άλλων διαφόρων εννοιών, που υποκριτικά χρησιμοποιεί μια trash και decadence χυδαία νεοφιλελεύθερη νέα δεξιά στην Ελλάδα, προβάλει ως κάτι κανονικό και φυσιολογικό τη γενικότερη αλλοτρίωση και υποτίμηση καθετί, που ανάγεται στην ουσία και την καθολικότητα, καθετί που εξυψώνει το συλλογικό και κοινωνικό. Ίσως και ο Καντ να μην μπορούσε να ξεφύγει από τις επιδράσεις του πιετισμού και του πουριτανισμού της εποχής του, και να προσπαθούσε να αναγάγει την ατομική ευσέβεια σε μια πολιτική ουτοπία της καθολικότητας, που διαχρονικά έχει ανάγκη κάθε ηθική και πολιτική κοινότητα.
Δεν πρέπει επομένως, να απορούμε και να πέφτουμε από τα σύννεφα, για το πώς έχουν έρθει στην εξουσία, άτομα σαν τον Macron, τη May, τον Johnson, τον Μητσοτάκη, τον Orban, τον Salvini ή τον Σαμαρά. Όταν αποδομείται σιγά σιγά η κοινωνία, ταυτόχρονα αποδομείται και κάθε κοινωνική τάξη ξεχωριστά. Γεγονός που καθιστά δυνατό, το να ξεπηδούν «κοινωνικά υβρίδια», τα οποία αυτονομούνται και εξυπηρετούν κάθε φορά διαφορετικές σκοπιμότητες. Δεν έχουν καμιά ιδεολογία, καμιά αξιοπρέπεια, καμιά ηθική υπόσταση, και δεν ανήκουν σε κάποια τάξη.Ούτε όμως έχουν και κάποιο σκοπό, ο οποίος να μπορεί να ανάγει την ατομικότητά τους σε κάτι συλλογικό. Λειτουργούν με γνώμονα το εφήμερο και το παρασιτικό. Υπηρετούν όποιον τους δώσει περισσότερα (χρήματα, προνόμια, εξουσίες κτλ.). Αυτό μπορεί να είναι και η νέα προπαγάνδα της καπιταλιστικής ζωής. Όσο πιο trash και decadence είσαι και φαίνεσαι τόσο πιο κοντά και πιο ψηλά (στην ΝΔ) μπορείς να φτάσεις. Αυτός είναι ο σκοπός… με μούσια ή χωρίς.
κουτι πανδωρας

Ένας πολύτιμος Έλληνας



«Μόνο κάποιος κομματικός αντιπρόεδρος, και υπουργός-καμικάζι πλέον, δυσκολεύεται να το αποστηθίσει (σ.σ.: το επώνυμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο), παρότι τυγχάνει και διδάσκαλος της ρητορικής»
του Παντελή Μπουκάλα
Είχα πολλά χρόνια να πάω σε γήπεδο. Και μπάσκετ στην Καλογρέζα είχα να δω από τους Ολυμπιακούς. Ατελέστατο το τηλεοπτικό υποκατάστατο, ιδίως αν δεν είσαι εις διπλούν συνδρομητής, πλην υποχρεωτικό. Δεν αντέχεται εύκολα το γηπεδικό ρυπαρό λουτρό στον φωνακλάδικο σεξισμό, στον ελληναράδικο ρατσισμό και στην εκμισθωμένη «πολιτικοποίηση» των συνθημάτων υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων.
Την Κυριακή, στο παιχνίδι της Εθνικής με τη σερβική, είχε βέβαια βροντερά «ούουου», όταν οι «αδερφοί» πλην αντίπαλοι Σέρβοι σούταραν τις βολές τους, δεν είχε όμως σεξιστικούς κρωγμούς και ρατσιστικές υλακές. Τα απαγόρευε η ίδια η σύνθεση του πολυπληθούς κοινού: παιδομάνι, και των δύο φύλων, κάμποσα πεντάχρονα, πολλές γυναίκες, και αρκετοί προχωρημένης ηλικίας που ίσως δεν είχαν ξαναπάει σε γήπεδο, κι είπαν να το γιορτάσουν. Με καλή αιτία. Η Εθνική έχει μια από τις καλύτερες συνθέσεις της στη μετά τον Γκάλη και τον Γιαννάκη εποχή και το κλίμα στις τάξεις της, όπως όλοι δηλώνουν, είναι άριστο.
Επιπλέον έχει στους κόλπους της –και κάρφο στον οφθαλμό των φανερών και κρυφών χρυσαυγιτοφρόνων– τον πολυτιμότερο παίκτη του ΝΒΑ και, ίσως, τον πολυτιμότερο για την Ελλάδα Ελληνα αυτών των χρόνων. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Που το επώνυμό του το ’χουν μάθει μια χαρά και τα πιτσιρίκια ακόμα, φοράνε - δεν φοράνε τη φανέλα με το 34, της Εθνικής ή του «Ελαφιακού» στο μακρινό Μιλγουόκι. Και μόνο κάποιος κομματικός αντιπρόεδρος, και υπουργός-καμικάζι πλέον, δυσκολεύεται να το αποστηθίσει, παρότι τυγχάνει και διδάσκαλος της ρητορικής. Πού θα πάει, αν χρειαστεί να δώσει σαν καθ’ ύλην αρμόδιος κάνα βραβείο αναπτύξεως στον Γιάννη, για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του μπάσκετ ή, το πιο σπουδαίο, στην ανάπτυξη αντιρατσιστικών φρονημάτων στις ευαίσθητες τρυφερές ηλικίες, θα μάθει ότι δεν τον λένε «Ακενοτούμπο», όπως τον αποκαλούσε, τάχα για να τον χλευάσει από τη σκοπιά της ελληνικής γλώσσας και της θείας αρμονίας της.
Την Κυριακή οι Σέρβοι νίκησαν. Στην παράταση, όπου οδήγησε το παιχνίδι ένα από τα πέντε τρίποντα του Θανάση Αντετοκούνμπο. Το χαρήκαμε όλοι αυτό το τρίποντο, σαν να μας έδινε μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Γιατί η χολερική μικρόνοια έχει επιλέξει τον Θανάση, σαν κρίκο πιο αδύναμο από τον Γιάννη, για να χυδαιολογεί εναντίον του. Τάχα «παίζει με βύσμα» ο «άμπαλος». Ο ρατσισμούλης είναι πάντα ικανός σε τρίπλες δολιότητας. Για να τον ταπώσουμε πρέπει να  μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε.
καθημερινή

Ο «Ελληναράς» και ο χωροφύλακας στο δημόσιο νοσοκομείο



Υγεία με την μπότα της αστυνομίας πάνω από το κεφάλι της δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατροί και νοσηλευτές υπό το βλέμμα του χωροφύλακα σε μια δημοκρατία δεν μπορούν να υπάρξουν
του Σπύρου Ραπανάκη
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς σε εφημερία δημόσιου νοσοκομείου και να μην συναντήσεις εκείνον ή εκείνη που βρίσκεται στα επείγοντα με... στομαχόπονο, που θα απαιτήσει να εξυπηρετηθεί αμέσως, μιλώντας σε γιατρούς και νοσηλευτές σαν να πρόκειται για υπηρετικό προσωπικό.
Τι κι αν υπάρχουν περιστατικά βαρύτερα, τι κι αν εκείνη την ώρα οι γιατροί προσπαθούν να σώσουν τη ζωή κάποιου, τι κι αν οι -όχι αρκετοί- εργαζόμενοι με αυτοθυσία δουλεύουν ακόμα και πάνω από 12 ώρες σερί; Όχι. Ο γνωστός... "Ελληναράς" τού "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" στο φαντασιακό του είναι ο σημαντικότερος ασθενής που πάτησε ποτέ στο νοσοκομείο.
Δεν είναι μυστικό ότι το δημόσιο σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία και κυρίως οι εργαζόμενοι σε αυτά έχουν λοιδορηθεί όσο δεν πάει από το σύστημα των νεοφιλελεύθερων... κρατικοδίαιτων αντικρατιστών. Οι άνθρωποι αυτοί, σε μεγάλο βαθμό ειδικευόμενοι, νέα παιδιά και εξαιρετικοί επιστήμονες, υπερβαίνουν τους εαυτούς τους για να λειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας για όλους.
Ακόμα και στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων και παρά τον υγειονομικό αποκλεισμό που είχε επιβληθεί σε φτωχούς, ανασφάλιστους, μετανάστες και όχι μόνο, από τις κυβερνήσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου η απαξίωση της δημόσιας υγείας με τη μείωση του προσωπικού, το μπλοκάρισμα των προσλήψεων, την έφοδο των εργολάβων, την τραγική μείωση της χρηματοδότησης, ήταν στον πυρήνα των μνημονιακών προγραμμάτων. Αντίστοιχου προσανατολισμού είναι και το πρόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης του... outsourcing.
Η καταγγελία του σωματείου των εργαζομενων στον Ευαγγελισμό που ήρθε χθες στη δημοσιότητα είναι εξοργιστική. Αντιγράφω από την ανακοίνωση: "Στις 18.8.2019 συγγενής ασθενούς -ανώτατη δικαστής, ως ανέφερε- αναζητούσε τον εφημερεύοντα ειδικευόμενο γιατρό του Ε' Παθολογικού Τμήματος.
Τη στιγμή εκείνη ο γιατρός ενημέρωνε τη βάρδια της επόμενης μέρας (παράδοση - παραλαβή). Θεωρώντας η συγγενής ότι ο γιατρός είχε εγκαταλείψει το νοσοκομείο, κάλεσε δύο αστυνομικούς να 'ψάξουν' τον γιατρό" (!).
Ευτυχώς οι αστυνομικοί αποχώρησαν χωρίς περαιτέρω εντάσεις, αφού ο γιατρός βρισκόταν στη θέση του, και η λογική επικράτησε. Σε αντίθεση με τους οπλοφορούντες συναδέλφους τους στο Θριάσιο, που ως σερίφηδες απειλούσαν με σύλληψη την εφημερεύουσα ιατρό ανάμεσα σε ψυχιατρικούς ασθενείς. Και τα περιστατικά αυτά δεν είναι μεμονωμένα.
Υγεία με την μπότα της αστυνομίας πάνω από το κεφάλι της δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατροί και νοσηλευτές υπό το βλέμμα του χωροφύλακα σε μια δημοκρατία δεν μπορούν να υπάρξουν. Σεβαστείτε τους εργαζόμενους. Πάρτε μέτρα, προστατεύστε τους, σταματήστε να τους απαξιώνετε.
Υ.Γ.: Στο ερώτημα "τι δουλειά έχει ένας αστυνομικός στη διοίκηση των μεγαλύτερων νοσοκομείων της Αττικής", θα περιμένουμε εναγωνίως απάντηση.
avgi

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Το Grexit βλέπει το Brexit και γελά...

Η Μεγάλη Βρετανία είναι μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες τού πλανήτη, ανήκει στους G7 κι ο πολιτικός της λόγος, έστω κι αν δεν έχει την ίδια αξία που είχε πριν το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα μετρά στη διεθνή σκηνή. Κι όμως, υπό το φόβο ενός άτακτου Brexit στις 31 Οκτωβρίου διαβάζω ρεπορτάζ για αποθήκευση τροφίμων και φαρμάκων από Βρετανούς που σπεύδουν να ετοιμαστούν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα κάποιοι αναρωτιούνται ακόμα για το αν ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τη σωστή απόφαση το καλοκαίρι τού 2015 να μην αφήσει μία χώρα που δεν είχε ούτε σάλιο στο ταμείο της να χρεοκοπήσει...

Από τη στιγμή που η θερμοδυναμική τού σύμπαντος δεν μας επιτρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, όλοι μπορούν και σήμερα να ισχυρίζονται το μακρύ και το κοντό τους, να χαρακτηρίζουν προδότη τον Αλέξη Τσίπρα και να πιστεύουν ότι αν είχε φτάσει σε ρήξη πριν τέσσερα χρόνια τώρα θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Ο Γ. Βαρουφάκης κάπως έτσι, άλλωστε, μπήκε στη Βουλή και η ΝΔ κατάφερε να επιστρέψει στην εξουσία. Διαβάζοντας, όμως, κανείς και το βιβλίο "Η τελευταία μπλόφα" της κάθε άλλο παρά συριζαίας κόρης τού Γ. Βαρβιτσιώτη και υπάλληλου του Γ. Αλαφούζου αντιλαμβάνεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός επιχείρησε μέχρι τέλους να τιμήσει τη λαϊκή εντολή που είχε λάβει, αλλά και το ότι το Grexit και οι δραματικές του συνέπειες ήταν η εναλλακτική που είχε όταν υπόγραφε το τρίτο μνημόνιο...

Όπως κι αν έχει, βρισκόμαστε πλέον στα τέλη τού 2019 κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με λίγα λόγια, το 2015 έχει κριθεί από τον ελληνικό λαό και η επόμενη εκλογική κρίση του θα αφορά την τρέχουσα πολιτική περίοδο.

Ας το έχει αυτό υπόψη του ο Κ. Μητσοτάκης πριν αποφασίσει για το χρόνο που θα πάει σε πρόωρες εκλογές για να αποφύγει το σκόπελο της απλής αναλογικής. Μερικές φορές, άλλωστε, πέφτουμε οι ίδιοι μέσα στις τρύπες που ανοίγουμε για τους άλλους...

ΤΡΥΠΙΟ ΕΥΡΩ

Προσεχώς ... «Ρουμάνοι»


"Θάλασσα" τα έκανε η κυβέρνηση στις πρώτες δύσκολες καταστάσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί το καλοκαίρι, ενώ επιμένοντας να διαχειρίζεται μόνο την επικοινωνία και όχι τα προβλήματα, υποπίπτει σε νέες γκάφες και εκτίθεται περισσότερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του ακτοπλοϊκού αποκλεισμού της Σαμοθράκης. Μετά το φιάσκο και τις παλινωδίες που προκάλεσαν οικονομική καταστροφή και τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό του νησιού η κυβέρνηση επιχείρησε να αντιστρέψει την εικόνα με non paper που ισχυριζόταν ότι ... φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο λιμένας είναι αβαθής και με μια σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, κατόπιν εορτής, από την οποία απουσίαζε βέβαια οποιοσδήποτε παράγοντας από το νησί.
Παρότι στη σύσκεψη υπό τον Γ. Γεραπετρίτη είχε προαναγγελθεί ως θέμα η μόνιμη αντιμετώπιση και διευθέτηση της ακτοπλοϊκής σύνδεσης του νησιού, τελικά προέκυψαν κάποιες γενικόλογες ανακοινώσεις που δεν αναφέρουν σχεδόν τίποτεσυγκεκριμένο για το βασικό πρόβλημα της ακτοπλοΐας αλλά επικαλούνται κάποια... αντιπλημμυρικά έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη στο νησί. Μάλιστα, τροφή για σατιρικές αναφορές και χλευασμό έδωσε η αναφορά της ανακοίνωσης ότι η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει το πλήγμα στον τουρισμό προσελκύοντας ρουμάνους τουρίστες... από τη Ρουμανία! Εννοώντας ίσως ότι υπάρχουν ρουμάνοι τουρίστες και από άλλες χώρες και θυμίζοντας μια πολύ ξεπερασμένη και μάλλον παροιμιώδη πολιτική λογική.
Τη σκυτάλη πήρε ο Υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης ο οποίος υποσχέθηκε την παύση των ελέγχων της ΑΑΔΕ και του ΣΕΠΕ, ως μέτρο ανακούφισης του νησιού. Παρότι έχει θητεύσει ως Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, του διαφεύγει προφανώς ότι η ΑΑΔΕ είναι πλέον ανεξάρτητη αρχή και δεν νομιμοποιείται να μιλά εκ μέρους της. Πολύ περισσότερο όμως, είναι πρωτοφανής η λογική ότι για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης πρέπει η ΝΔ να κλείσει το μάτι στη φοροδιαφυγή και την ανασφάλιστη εργασία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύεται ακριβή στο πίτουρο αλλά φτηνή στο αλεύρι. Τα στελέχη της εξαντλούνται σε μεγαλόστομες διακηρύξεις και κορώνες επί παντός επιστητού αλλά μόλις κλήθηκαν να διαχειριστούν ένα πραγματικό πρόβλημα, απέτυχαν παταγωδώς και συναγωνίστηκαν μεταξύ τους σε χονδροειδείς και ατυχέστατες διατυπώσεις.
tvxs