Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Αστυνομικά εγχοιρίδια



18 Σεπτεμβρίου, 2013. Ξημερώματα. Κερατσίνι. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Forensic Architecture, μαρτυρίες και αστυνομικές πηγές, σχετικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, λίγο πριν το φονικό μαχαίρωμα, υπήρχαν ήδη στην περιοχή αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι αστυνομικοί απέφευγαν να επέμβουν καθώς στο χώρο υπήρχαν αρκετοί "συναγωνιστές" του κατ’ ομολογίαν δολοφόνου, Γιώργου Ρουπακιά. Την ώρα που ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα έβγαλε το μαχαίρι, μια γυναίκα αστυνομικός πλησίασε προς το μέρος του και του φώναξε: "Ε, όχι και μαχαίρι!".
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Πέντε χρόνια μετά, ο Ζακ Κωστόπουλοςλιντσαρίστηκε και δολοφονήθηκε. Αυτά είναι τα μόνα γεγονότα των οποίων, μέχρι στιγμής, έχουμε γνώση. Αν δεν υπήρχαν τα βίντεο πιθανόν να ζούσαμε ήδη -άλλη- μια συγκάλυψη του "βαθέους κράτους".
Στο πλέον πρόσφατο βίντεο που δημοσίευσε η Εφημερίδα των Συντακτών, φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Ζακ, αφού έχει ήδη λιντσαριστεί από τον κοσμηματοπώλη και τους συνεργούς του, υφίσταται ξανά βία. Οχτώ περίπου αστυνομικοί έχουν πέσει πάνω του για να το συλλάβουν. Ο ένας μάλιστα κρατάει με τα γυμνά του χέρια του ένα -θεωρούμενο ως πειστήριο- μαχαίρι. Το φερόμενο "όπλο" του "ληστή". Σήμερα όμως, σε ρεπορτάζ του «ΕΘΝΟΥΣ», αστυνομικές πηγές δηλώνουν πως τα αποτυπώματα στο μαχαίρι δεν ταυτοποιήθηκαν με αυτά του Ζακ.
Στο βίντεο, είναι φανερό πως ο Ζακ έχει χάσει τις αισθήσεις του. Δεν αντιδρά. Το κεφάλι του είναι μπανταρισμένο και γεμάτο αίματα, όπως και το πεζοδρόμιο. Οι αστυνομικοί συνεχίζουν να ουρλιάζουν και να τον κρατούν ακινητοποιημένο, ακολουθώντας πιστά τα... αστυνομικά εγχειρίδια. Ένας από αυτούς φαίνεται ξεκάθαρα να κλωτσάει από πίσω τον -αναίσθητο ίσως και ήδη νεκρό- Ζακ, ο οποίος εξακολουθεί να μην αντιδράει. Τα μάτια του είναι κλειστά. Κείτεται στο πεζοδρόμιο. Οι αστυνομικοί εξακολουθούν να ουρλιάζουν υστερικά και προσπαθούν να του περάσουν χειροπέδες. Το μαχαίρι που υποτίθεται πως κρατούσε ο Ζακ όταν μπήκε στο κοσμηματοπωλείο, βρίσκεται ακόμα στα γυμνά χέρια ενός αστυνομικού. Το βίντεο τελειώνει.
Χθες, στο Δελτίο του ΑΝΤ1, ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, Δημοσθένης Πάκος, μίλησε στο Νίκο Χατζηνικολάου.
«Τα αστυνομικά εγχειρίδια, δε λένε τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από αυτά που έκαναν οι συνάδελφοι μου. Στην προσπάθεια χειροπέδησής, ασκήσανε την απολύτως απαραίτητη βία… αυτή είναι η πρακτική. Σε όποιον αρέσει…», δήλωσε με ύφος χιλίων “Ιαβέρηδων”, ο εκπρόσωπος των αστυνομικών.
Και συνέχισε: «Δεν μπορεί να κρίνεται συνεχώς η δράση του αστυνομικού που είναι συγκεκριμένη, με βάση την πολιτική ιδεολογία του καθενός που κυβερνάει»,
Πόσο πιο απλά να το θέσει ο άνθρωπος;
Τι να πει δηλαδή; Ολγάκι στο καλό, μακάρι να γίνει σύντομα υπουργός ο Βορίδης, που μας καταλαβαίνειΕ, δε λέγονται αυτά τα πράγματα.
Ας συμφωνήσουμε, για την οικονομία της συζήτησης, με τον εκπρόσωπο των αστυνομικών. Ότι δηλαδή, τα αστυνομικά εγχειρίδια να αναφέρουν πως για τη χειροπέδηση ενός ημιθανή υπόπτου που είναι αιμόφυρτος και ανήμπορος να αντιδράσει, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να τον ξαπλώνουν κάτω καμιά δεκαριά αστυνομικοί, να τον κλοτσάνε και να τον χτυπάνε με γκλοπ. 
Κάτι βέβαια που κανένα αστυνομικό εγχειρίδιο δε λέει. Αντιθέτως οι κανόνες υποχρεώνουν τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους (και αρκετοί από αυτούς το κάνουν, για να μην είμαστε άδικοι καθώς η συλλογική ευθύνη και η γενίκευση είναι βασική αρχή του φασισμού) :
Το ότι τα ίδια εγχειρίδια που επικαλέστηκε ο εκπρόσωπος των αστυνομικών, δεν ακολουθούνται με ακρίβεια σε όλες τις περιπτώσεις, όπως αυτή της δολοφονίας του Φύσσα ή στην υπόθεση "Ν. Σακελλίων", είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δε χρειάζεται να μας χαλάσει την πραγματικότητα.
Οι δηλώσεις του προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων και η προφανής βία που ασκήθηκε στον Ζακ Κωστόπουλο εις διπλούνθέτουν τους πολιτικούς προϊσταμένους της ΕΛ.ΑΣ. προ των ευθυνών τους. Εκτός και αν θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν την αριστερή "βιτρίνα" σε ένα τοξικό περιβάλλον.
Τέλος, είναι απόλυτα λογικό οι συντηρητικοί "νοικοκυραίοι" και σύσσωμο το "νεοφιλελευθεριστάν" να υπερασπίζονται τον κοσμηματοπώλη και να ζητάνε περισσότερη αστυνόμευση, τάξη και ασφάλεια.
Είναι οι ίδιοι που πιστεύουν πως οι "πούστηδες" και ο Ρουβίκωνας απειλούν τον τρόπο ζωής τους, αλλά οι μεγαλοσχήμονες λεφτάδες, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί γόνοι και οι καινοτόμοι επιχειρηματίες που υπεξαιρούν 250 εκατομμύρια με πρόσχημα την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, είναι "άριστοι" και πρότυπα για τα παιδιά τους.
Όλοι δείξανε το πραγματικό τους πρόσωπο στα χρόνια της κρίσης. Την αλληλεγγύη ή το απεχθές τέρας που έκρυβαν στα χρόνια της ευμάρειας μέσα τους.
Την ανθρωπιά ή την περιχαράκωση της μικροαστικής ζωής τους.
Το συλλογικό απέναντι στην ιδιώτευση.
Το άνοιγμα της καρδιάς στον άγνωστο, τον "διαφορετικό", τον "ξένο"... ή την ενστικτώδη επιβίωση του "εγώ"!
Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός, γνωριζόμαστε καλά πλέον.
koutipandoras

Το τέρας που χαϊδεύει η Ν.Δ., πνίγει όποιον αγκαλιάζει



Το τέρας όμως ξύπνησε και πάλι. Παντού. Κυρίως εκεί που οι δεξιές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στους φασίστες και συγκυβερνούν, ενώ το δημοκρατικό / αριστερό, υπό την ευρεία έννοια, τόξο αναλώνεται στο σπορ του αλληλοσπαραγμού. Βλέπε Ιταλία. Το τέρας, ωστόσο, λουφάζει στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Συμφωνεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ.;
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
«Η άγνοια είναι η μητέρα των παραδόσεων». Νομίζω ότι αυτή η ρήση ενός Γάλλου που δεν είναι ο Ζαν Ζακ Ρουσό, ασχέτως αν έχει διατυπωθεί πριν από 300 χρόνια και βάλε, ταιριάζει γάντι στους αδίστακτους ελληναράδες οι οποίοι προφανώς και θα «πέσουν μέχρις ενός» αρκεί η Μακεδονία «να μείνει ελληνική», όπως μας παραδόθηκε. Και για να επιτευχθεί αυτό, πέφτουν αιμόφυρτοι κάποιοι που απλώς σκέφτονται.
Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τα οποία έως και την απώλεια της διακυβέρνησης δεν συμφωνούσαν με την ακροδεξιά αιμοδοσία που είχε οργανώσει ο Αντώνης Σαμαράς, με Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη, βρίσκονται τώρα απέναντι στο δίλημμα: Είναι θεμιτή η σύμπλευσή τους με ακροδεξιές συμμορίες και κυρίως η υιοθέτηση της νεοφασιστικής ατζέντας ή πρέπει να πιεστεί ο αγόμενος και φερόμενος σημερινός πρόεδρος του κόμματος να απομακρυνθεί από την αγκαλιά του τέρατος, έστω και με απώλειες εκλογικές;
Την απάντηση τη δίνει και πάλι ο Μοντεσκιέ, άγνωστος στον κοινωνιολόγο κ. Μητσοτάκη, ορίζοντας τι είναι ο δικτάτορας: «Είναι εκείνος που βάζει να κόψουν ένα δέντρο για να πάρει ένα μήλο». Αυτοί ήταν ο Μεταξάς, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο (κατά ΚΚΕ κεντρώος) Βιδέλα, ο Πινοτσέτ, ο Παπαδόπουλος. Απ’ αυτούς εμπνέονται οι σημερινοί «Ηρακλείς» του κ. Μητσοτάκη που οραματίζονται έως και θεσμικές παρεμβάσεις για την διά παντός απομάκρυνση της Αριστεράς από τη διακυβέρνηση (έτσι κι αλλιώς την εξουσία τη διατηρεί ακόμη το βαθύ δεξιό κράτος).
Το ίδιο ισχύει για την κ. Γεννηματά, η οποία στο τέλος θα μαλώνει για την ιδιοκτησία του Κέντρου με τον κ. Λεβέντη!
Το τέρας όμως ξύπνησε και πάλι. Παντού. Κυρίως εκεί που οι δεξιές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στους φασίστες και συγκυβερνούν, ενώ το δημοκρατικό / αριστερό, υπό την ευρεία έννοια, τόξο αναλώνεται στο σπορ του αλληλοσπαραγμού. Βλέπε Ιταλία. Το τέρας, ωστόσο, λουφάζει στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Συμφωνεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ.;
Εδώ, η Χρυσή Αυγή, δείχνει να υποχωρεί δημοσκοπικά μολονότι πολιτικοί της Δεξιάς και της τάχα Κεντροαριστεράς υιοθετούν στοιχεία της ατζέντας της. έτσι, τα κρούσματα βίας από τους φασίστες, (που «δεν είναι φασίστες» σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά φερέφωνα της Δεξιάς), εντείνονται, πολλαπλασιάζονται, με φερετζέ είτε τη Μακεδονία που χωρίστηκε στα τέσσερα πριν από 105 χρόνια (ή άγνοια που λέγαμε) είτε την αντιπροσφυγική υστερία συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Η καθυστέρηση της δίκης των ηγετικών στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης δεν εξηγεί τη μανία των φασιστών ούτε την ανοχή συγκεκριμένων πολιτικών. Συμπαιγνία δείχνει.
Η επίθεση στον νεοδημοκράτη πρώην βουλευτή (5 φορές) και υπουργό Μακεδονίας - Θράκης Γιώργο Καλαντζή προφανώς θα έπρεπε να βάλει σε σκέψεις τον κ. Μητσοτάκη. Διότι και ο ίδιος με τα καμώματά του δείχνει βαθιά άγνοια (που δεν δικαιολογείται) για το "Μακεδονικό" ζήτημα. Αυτή η επίθεση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται από τους συντηρητικούς παράγοντες (εξαιρούνται φυσικά οι προαναφερθέντες υμνητές των χουντικών) ως μεμονωμένο γεγονός. Είναι ακριβώς ίδιας κοπής με τις επιθέσεις ενάντια στον Γιάννη Μπουτάρη, στον Πέτρο Κωνσταντινέα, στον νεολαίο Βαγγέλη Παπαμιχαήλ και τόσους άλλους.
Είναι η κτηνωδία που ακολουθεί την έξοδο του τέρατος από τη σπηλιά, είναι η ηδονή της απανθρωπιάς που τρέφει τα φασιστικά ανθρωποειδή, είναι η αλόγιστη βία που ταΐζει (ποικιλοτρόπως) τους πιο αγράμματους και βίαιους φανατικούς, οι οποίοι μάλλον δεν είναι οι «άριστοι» που λατρεύουν οι διώκτες της ισονομίας.
Η έλλειψη προγράμματος δεν απασχολεί τους φασίστες. Μπορούν με τη μεγαλύτερη ευκολία να κάνουν το αντίθετο ακριβώς από αυτό που σήμερα διεκδικούν, αρκεί να έχουν φιμώσει τους αντιπάλους τους. Ας το θυμούνται οι δεξιοί και τάχα κεντροαριστεροί πολιτικοί για να μη γελοιοποιηθούν όπως οι προδικτατορικοί ηγέτες τους που αναρωτιόντουσαν ποιος έκανε το πραξικόπημα. Ελπίζω να αφηγήθηκε τη σχετική σκηνή στον γιο του ο μακαρίτης Κώστας Μητσοτάκης. Αν όχι, ας κάνει κάτι κοπιώδες: ας διαβάσει!
koutipandoras

Το «μετά» του Ζακ Κωστόπουλου


Το «μετά» του Ζακ Κωστόπουλου | tanea.gr

του Δημήτρη Μανιάτη
Μεγάλωσα μεταξύ Αθήνας και Μυκόνου. Αρχές "90, η Ομόνοια, όπου πηγαίναμε με τα πόδια από τα Σεπόλια ή τον Κολωνό, ακόμη ήταν τόπος αναφοράς και βασίλειο περάσματος όλου του κόσμου. Τα μικρά ξενοδοχεία ακόμη φιλοξενούσαν εκτός από πλασιέ και επαρχιώτες που κατέβαιναν για δουλειές. Ακόμη υπήρχε το Νέον ή το Μανχάταν στα Χαυτεία, ακόμη τα κλαριντζίδικα είχαν νόημα αφού δεν υπήρχαν το Facebook, το YouTube και τα smartphones που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις. Παίζαμε ηλεκτρονικά στο υπόγειο δίπλα στου Λουμίδη, μπιλιάρδο στην Κάνιγγος. Ψωνίζαμε κασέτες από το Rock City. Κι όμως. Πλάι στα μικρομάγαζα που πάλευαν να επιβιώσουν, πλάι στα φωτισμένα μεγάλα πολυκαταστήματα σαν το Μινιόν ή τον Λαμπρόπουλο, υπήρχε από τότε και μια εσωτερική οριοθετημένη ζώνη ενός άλλου κόσμου. Ενός κόσμου υπόγειου. Γοητευτικού αλλά και επικίνδυνου. Γκρίζου μα και μυθικού. Ψωνιστήρια, τρανς, grannies πόρνες απέναντι από το παλιό θρυλικό 4ο Αστυνομικό Τμήμα που τότε ήταν στη Σωκράτους. Τσοντοσινεμά όπως το Κοσμοπολίτ ή το Αβέρωφ. Λουτρά στην Ξούθου και μαζεμένοι χρήστες με στρώματα – τότε – στον Ηλεκτρικό ή στην οδό Δώρου. Κι όμως: οι δύο κόσμοι συνυπήρχαν. Μελαγχολικό, πικρό μα και αληθινό: Το περιθώριο ήταν θεσμοποιημένο στην αστική επικράτεια. Ηξερες πού. Τα τελευταία οκτώ μνημονιακά χρόνια, οι ζώνες έχουν ρευστοποιηθεί εντελώς. Η παραβατικότητα δεν αφορά πια μόνον το κέντρο της Αθήνας μα και τουριστικές ζώνες. Η χρήση ουσιών δεν αφορά λιγοστά περιπλανώμενα παιδιά της μητρόπολης, η «σίσα» θερίζει τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων. Η Ομόνοια μελαγχολική, σκοτεινή, δεν είναι πια το ίδιο. Δεν είναι καν σημείο αναφοράς ή εκκίνησης ή συναντήσεων. Στη ρευστή ζώνη της τα κανονικά μαγαζιά εναλλάσσονται με τα ενεχυροδανειστήρια και οι κλεπταποδόχοι με τους μεροκαματιάρηδες μικρεμπόρους. Μόνιμοι κάτοικοι λιγοστοί, τουρίστες σαν χαμένοι με ψηφιακούς χάρτες, εναλλάσσονται σε μικρά διαμερίσματα Airbnb. Η παραβατικότητα, διαχυμένη παντού μαζί με την επισφάλεια, τροφοδοτεί το επιχείρημα ενός νέου δόγματος «τάξης και ασφάλειας» πάνω στο οποίο επενδύουν και πολιτικές δυνάμεις και ελλαδέμποροι. Και καραδοκούν μεσίτες.
Η εικόνα του αιμόφυρτου Ζακ Κωστόπουλου θα μπορούσε αρχικώς να αποδοθεί σε εσωτερικό ξεκαθάρισμα φτωχοδιαβόλων. Ομοφυλόφιλος, οροθετικός, ακτιβιστής, drag, ταλαντούχος παρεμβατικός κειμενογράφος, είναι τα χαρακτηριστικά τα οποία ήξερε ο διαδικτυακός κόσμος. Τη στιγμή του κακού, ο κόσμος της Ομόνοιας ήξερε μόνον την ιδιότητα του εξαρτημένου αγριμιού που παλεύει να βγει από το μαγαζί όπου βρέθηκε κλειδωμένο. Ο λάθος άνθρωπος στο λάθος σημείο. Τη στιγμή που μιλάμε το αστυνομικό δελτίο εμπλουτίζεται συνεχώς από νέα στοιχεία. Κι όμως, το μείζον θέμα δεν είναι εδώ. Το καμπανάκι του κακού χτύπησε αλλού αυτές τις ημέρες. Στα άθλια γκάλοπ μερίδας ΜΜΕ που δεν είχαν τίποτε να ζηλέψουν από ρωμαϊκή αρένα και ομοίαζαν με μετρητή αίματος και μίσους. «Καλά του κάνανε;», απαντήστε και κερδίστε ένα σύστημα ασφαλείας για το σπιτάκι σας. Στον ιντερνετικό όχλο που σχετικοποίησε την αυτοδικία με την ατομική ιδιοκτησία. Στο νέο κλίμα που καλπάζει και που καθολικά θέτει το αίτημα ενός νέου σκληρότερου δόγματος τάξης και ασφάλειας, ταυτόσημο πάντα με κοινωνίες που έχουν απολέσει κάθε προσδοκία και κάθε υλική σταθερά. Δεν είναι όσοι θύμωσαν με τον χαμό του Ζακ επαγγελματίες των δικαιωμάτων ή χομπίστες των πολύχρωμων αιρέσεων. Δεν ομονοούν με παραβατικές πράξεις όσοι είδαν ένα αδύναμο πλάσμα, παράγωγο μιας συλλογικής δυστυχίας, να μην ακινητοποιείται απλώς αλλά να κινητοποιεί το φαντασιακό της πιο σκοτεινής συλλογικής πτέρυγας της κοινωνίας. Για το «μετά» του θανάτου-δολοφονίας μιλάμε. Αυτό που θα βρούμε μπροστά μας.
tanea

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Κάντε αποταμίευση, πτωχοί!



«Το να συμβουλεύεις τους φτωχούς να κάνουν αποταμίευση (οικονομία), είναι κάτι τόσο εξωφρενικό όσο και υβριστικό. Είναι σαν να συµβουλευεις κάποιον που λιμοκτονεί, να τρώει λιγότερο», γράφει ο Όσκαρ Ουάιλντ, το 1891, στο «Η Ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό», το μοναδικό πολιτικό του συγγραφικό έργο, που περιέγραφε πρωτοποριακά, την ανάγκη της συλλογικής, κοινωνικής χειραφέτησης.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τυγχάνει να είναι μια περιφερόμενη, νεοφιλελεύθερη καρικατούρα που συνήθως προκαλεί γέλιο, ακόμα και όταν εκφράζει τις αποτρόπαιες, αντικοινωνικές του απόψεις, δεν πρέπει να εφησυχάζει κανέναν προοδευτικό πολίτη. Το αντίθετο. 
Όπως διαφαίνεται, το τερατώδες σύστημα που τον στηρίζει, θα κάνει τα πάντα ώστε να κατεδαφίσει ολοσχερώς το -όποιο λίγο- κοινωνικό κράτος απέμεινε όρθιο από τη λαίλαπα των μνημονίων.
Καινούργιο επεισόδιο στην κωμική σειρά "Ο Κυριάκος και το καταραμένο κράτος", ήταν η προσβλητική -για τους νέους, χαμηλόμισθους εργαζόμενους- φράση: «οι νέοι σήμερα δεν έχουν κουλτούρα αποταμίευσης», που ξεστόμισε χθες, μιλώντας σε ημερίδα του "Παρατηρητηρίου Επιχειρηματικότητας". 
Ο πρόεδρος της ΝΔ, απέδειξε για άλλη μια φορά, πως όχι μόνο είναι αποκομμένος από τα προβλήματα των νέων ανθρώπων, αλλά -το χειρότερο- νομίζει πως ένας νέος εργαζόμενος, με τον υποκατώτατο, τον κατώτατο ή ακόμα και τον προ κρίσης κατώτατο μισθό των 751 ευρώ, έχει τη δυνατότητα αποταμίευσης. 
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι απλά ένας "λαικιστής, διεφθαρμένος, βαθύπλουτος γόνος που κάθεται" (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Άδωνις Γεωργιάδης), που δεν έχει ζήσει ποτέ με 800 ευρώ και εύχεται να μη χρειαστεί ποτέ να το κάνει. 
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν "υπουργός Απολύσεων" στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.Την κυβέρνηση δηλαδή που καθιέρωσε τον υποκατώτατο μισθό για τους νέους εργαζόμενους κάτω των 25, πετσόκοψε τον κατώτατο μισθό, απέκλεισε τους ανασφάλιστους από τη περίθαλψη, έβαλε εισιτήριο στα νοσοκομεία, έβαλε λουκέτο σε σχολεία και μικρομεσαίες επιχειρήσεις και καταδίκασε στην εξαθλίωση μια ολόκληρη κοινωνία.
Επίσης, έχει πολύ ενδιαφέρον πως αυτό το "Παρατηρητήριο Επιχειρηματικότητας", στην ημερίδα του οποίου ο πρόεδρος της ΝΔ, νουθέτησε τους νέους για την αποταμίευση, το έχει συστήσει η ΔΡΑΣΗ και έχει ως πρόεδρο τονΘοδωρή Σκυλακάκη, που πρόσφατα προσχώρησε με όλα τα ακράια νεοφιλελεύθερα "μπουμπούκια" της ΔΡΑΣΗΣ, όπως η Μιράντα Ξαφά, στη ΝΔ.
Να θυμηθούμε εδώ, πως ο Θοδωρής Σκυλακάκης έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις για την ευθύνη των εργαζομένων, όπως η... αιρετική άποψη πως ο εργαζόμενος όχι μόνο επιλέγει ο ίδιος τον εργοδότη αλλά φέρει και την ευθύνη για το αν αυτός αποδειχθεί λαμόγιο.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε περιγράψει 20 χρόνια πριν, στο έργο του "Η Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού", αυτό που ζούμε εδώ και 8 χρόνια με τα νεοφιλελεύθερα "νούμερα" όπως οι Μητσοτάκης και Σκυλακάκης.
"Οι υμνητές του Νεοφιλελευθερισμού εμφανίζουν τους παραλογισμούς τους ως προφανείς και αυτονόητους, την στιγμή που η απόλυτη ελευθερία των κινήσεων του κεφαλαίου καταστρέφει ολόκληρους τομείς της παραγωγής σε όλες σχεδόν τις χώρες και που η παγκόσμια οικονομία μεταμορφώνεται σε πλανητικό καζίνο."
koutipandoras

Το ΛΑΟΣ και ο λαός του


του Παντελή Μπουκάλα
​«Είστε υπέρ της ηρωποιήσεως του επίδοξου ληστή, ομοφυλόφιλου και οροθετικού;» Ποιος ρωτάει εδώ; Ποιος καλεί σε δημοψήφισμα τον λαό, ή τέλος πάντων το κοινό του; 
Ένας κομματάρχης και καναλάρχης, στον οποίο κάποτε η πατρίδα πόνταρε τα ρέστα της, κι ας νομιμοποιούσε έτσι, χαρίζοντάς του κύρος και εξουσία, το πλέον γκροτέσκο ακροδεξιό, και το πλέον αντισημιτικό, ισλαμοφαγικό και πατριδοκαπηλικό βέβαια. Ένας ηγετίσκος που είδε τα πρωτοπαλίκαρά του να τον εγκαταλείπουν, για να οδεύσουν προς ασφαλέστερους ορόφους μιας παράταξης που ο ίδιος την οραματιζόταν σαν πολυκατοικία, αφότου τα περιστέρια των Θεοφανίων απέκτησαν το χούι να προσγειώνονται στην κεφαλή του.

Ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης ρωτάει. Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ και ιδιοκτήτης του καναλιού που τώρα λέγεται ΑΡΤ, έπειτα από διάφορες μετονομασίες, τη σκοπιμότητα των οποίων τη γνωρίζει ο κ. πρόεδρος και οι νομικοφορολογικοί του σύμβουλοι. Δικά του τα ελληνικά, αυτό το «ηρωποιήσεως» δηλαδή, αλλά ας μην κάνουμε μέγα θέμα την απουσία ενός όμικρον. Οι γλωσσικοί του σύμβουλοι βρήκαν αλλού κι αγάπησαν κι αυτόν τον απαράτησαν. Η δε σπουδή «να πιάσεις τον παλμό της επικαιρότητας» σε οδηγεί σε ασήμαντα λαθάκια, που πιάνουν στον ύπνο τα αρχαιογλωσσικά μας γονίδια.


Δική του επίσης η αντικειμενικότητα: Το δημοψηφισματικό ερώτημα τίθεται με ουδετερότητα και αμεροληψία. Επίδοξο ληστή χαρακτηρίζει τον Ζακ Κωστόπουλο, όχι και «Ζακ αντεροβγάλτη», όπως ο «Μακελάρχης» Στέφανος Χίος. Τι; Επειδή το «ομοφυλόφιλος» και το «οροθετικός» προβάλλονται σαν εξίσου απαξιωτικά και καταδικαστικά με το «επίδοξος ληστής» (τι «επίδοξος» τώρα, ληστής ήταν, με δυο χαντζάρια), σαν αμαρτίες και κακουργήματα; Ε, λεπτομέρειες. Λόγω «σπουδής». Όχι λόγω ιδεολογίας. Κι ύστερα, και η κ. Τατιάνα Στεφανίδου, στο δικό της «δημοψήφισμα», διά του Twitter αυτή, λίγο πριν από τα τηλεοπτικά της εγκαίνια, περιέγραψε τον Ζακ Κωστόπουλο σαν κάποιον που «έχασε τη ζωή του όταν εισέβαλε σε κοσμηματοπωλείο οπλισμένος με μαχαίρι». Ένα μαχαίρι που ακόμα δεν ξέρουμε σε ποιον ανήκε. Όπως δεν ξέρουμε πώς γίνεται να παρατήσει ένας κοσμηματοπώλης το κατάστημά του με ανοιχτή την πόρτα «για να πεταχτεί στο περίπτερο». Κι αυτό στη «ζούγκλα της Ομόνοιας».
Και τα έσοδα; Τίνος είναι τα έσοδα από το δημοψήφισμα του κ. Καρατζαφέρη, μια και το τηλεφώνημα κοστίζει «1,56 ευρώ από σταθερά, 1,98 από κινητά»; Τα πολλά είναι των εταιρειών, τουτέστιν του λαού. Όχι του ΛΑΟΣ. Προς Θεού.

Καθημερινή

Next Top Tίποτα



Το ελληνικό «Next Top Model» προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2009, στην προ μνημονίων εποχή. Πρόσφατα, άρχισε ένας νέος κύκλος, μεταμνημονιακός αυτή τη φορά. Πρόκειται για ένα κλασικό τάλεντ σόου, με υποψήφιες παίκτριες, οντισιόν, ταχύρρυθμη εκπαίδευση και διαδοχικό ξεσκαρτάρισμα, μέχρι να αναδειχτεί η τοπ των τοπ.
Της Μαριάννας Τζιαντζή
Οι κριτές δεν είναι απλώς αυστηροί, αλλά άγριοι, ενώ οι ρόλοι του καλού και του κακού εναλλάσσονται.
Μια κοπέλα σαν τα κρύα νερά εισπράττει μια ηχηρή απόρριψη, επειδή τα αυτιά της είναι πεταχτά ή είναι κοντή για πεζοναύτης ή για την πασαρέλα (μόλις 1,69 η καημένη) ή έχει «μακριά τάγια και κοντά πόδια» ή «τα μαλλιά της είναι λάθος» (πολύ μακριά) ή έχει «πολύ στρογγυλή περιφέρεια» ή ακούει ότι «η ηλικία σου είναι όβερ για να χτίσουμε πάνω σου» (η υποψήφια κοντεύει τα 26).
Ή ακόμα «δεν σε βρίσκω ούτε όμορφη ούτε συμπαθητική. Απορώ γιατί ήρθες εδώ».
Η εκπομπή έχει μεγάλη απήχηση στα λεγόμενα νεανικά «δυναμικά κοινά», δηλαδή στις ηλικίες 18-35 ετών, χωρίς να υπολογίσουμε τις πάμπολλες επισκέψεις στο YouTube.
Σε μια εποχή που η ανεργία στους νέους σαρώνει, που όλες οι γειτονιές έχουν γεμίσει με μαγαζιά που πουλάνε ρούχα με 2-5 ευρώ, σε μια εποχή που τόσα γυναικεία και λαϊφστάιλ περιοδικά έχουν καταποντιστείαπορεί κανείς πώς τόσες νέες ελπίζουν σε μια σταδιοδρομία στον χώρο της μόδας, που επίσης έχει πληγεί από την κρίση (για να μη μιλήσουμε για διάσημους μόδιστρους που αυτοκτονούν ή χρεοκοπούν).
Κι ενώ, σε παγκόσμιο επίπεδο, καταδικάζεται ο σεξισμός σε βάρος των γυναικών, εδώ βλέπουμε γυναίκες να ταπεινώνονται και να λένε κι ευχαριστώ από πάνω:
«Ξεκούμπωσε μερικά κουμπιά να δούμε το λαιμό σου». Ή πέσε στο πάτωμα να δούμε αν ξέρεις να σέρνεσαι με χάρη ή σκύψε ευλογημένη, είναι σαν να λένε οι κριτές στις υποψήφιες. Φαντάσου ότι είσαι μαϊμού και σκαρφαλώνεις στα δέντρα… Η αλήθεια είναι ότι στη σεξιστική τούρτα προστίθεται ένα κερασάκι «diversity», καθώς εγκρίνονται και κοπέλες με παραπανίσια κιλά, μιας που υπάρχει μια αγορά και για τα έξτρα λαρτζ νούμερα.
Ας παραφράσουμε ένα όμορφο τραγούδι των Κραουνάκη - Νικολακοπούλου που ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου: «Και να συρθώ στο πάτωμα / να κλείσω και τα μάτια / γιατί υπάρχουν κι άτομα / που γίνονται κομμάτια».
Μόνο που εδώ τα άτομα δεν γίνονται κομμάτια από έρωτα, αλλά για μερικές χιλιάδες «φόλοουερ» στο ίνσταγκραμ, για μια θέση στον ήλιο (ή μάλλον στον προβολέα) της πασαρέλας.
EFSYN

Επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός


Το προσφυγικό, όπως - επιτέλους – διαπιστώνει η πλειονότητα, δεν είναι ένα ελληνικό αλλά ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, και άκρως περίπλοκο για απλουστευμένες προσεγγίσεις. Ωστόσο για τα τεράστια προβλήματα και τις άθλιες συνθήκες στον καταυλισμό της Μόριας οι αιτίες είναι συγκεκριμένες και οι αρμόδιοι απαιτείται να βρουν λύσεις.

Η αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούσε να εστιάσει στα υπαρκτά προβλήματα και την ανθρωπιστική κρίση, ωστόσο φαίνεται πως το πεδίο δεν της “ταίριαζε” ιδεολογικά και δεν την εξυπηρετούσε. Έτσι αποφάσισε να μιλήσει για σπατάλη, παρατυπίες και κακοδιαχείριση των κονδυλίων για τους πρόσφυγες, επιχειρώντας να αναδείξει την υπόθεση ως “οικονομικό σκάνδαλο”, χωρίς όμως κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο. Πρώτα "πήραν μπρος" τα φιλικά της ΜΜΕ και ακολούθησαν οι επίσημες δηλώσεις και ανακοινώσεις, πρώτα από τη ΝΔ και εν συνεχεία από τα κόμματα – ουρά. Τέλος, αυτοεπιβεβαίωσαν τις “ανησυχίες” τους με το γεγονός πως ζητήθηκε από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Δίωξης της Απάτης (OLAF) να διεξάγει έρευνα.

Ύστερα όμως ήρθε το “άδειασμα” από την Κομισιόν, δηλαδή από την καθ' ύλην αρμόδια: Πρώτον διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς της ΝΔ, τόνισε πως “οι έλεγχοι είναι αυστηροί και δεν έχει διαπιστωθεί καμία κακοδιαχείριση”, και δεύτερον κατέδειξε έμμεσα την ίδια και τον μηχανισμό της ως τους βασικούς υπαίτιους για τη διεξαγωγή έρευνας, τονίζοντας πως ήταν υποχρεωμένη να λάβει αυτή την απόφαση λόγω των σχετικών καταγγελιών. Εν ολίγοις ο έλεγχος ξεκίνησε όχι επειδή εντοπίστηκε κάτι ύποπτο ή παράτυπο στις δαπάνες, αλλά επειδή υπήρξαν σχετικές αναφορές από ΜΜΕ και κόμματα.

Είναι δε χαρακτηριστική η διαστρέβλωση των ποσών που παρουσιάζονται από τη ΝΔ. Γίνεται λόγος για κατασπατάληση 1,6 δις μέχρι τώρα, ενώ πρόκειται για 1,1 δις, σε βάθος εξαετίας και με μεγάλο ποσοστό να προορίζεται για ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμούς, που δραστηριοποιούνται στα hot spots.Η αλήθεια λοιπόν είναι πως η χώρα έχει πάρει 566 εκατ. με απορροφητικότητα 35% προκειμένου να υπάρχει κεφάλαιο και για τα έτη 2019 - 2020. Άλλα τόσα είναι τα ποσά της έκτακτης χρηματοδότησης όμως το 70% έχει δοθεί απευθείας σε ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμούς και μόλις 182 εκατ. στην Ελλάδα.

Ο τυχοδιωκτισμός, όπως για παράδειγμα και στην περίπτωση του Μακεδονικού, αναπόφευκτα έχει προκαλέσει πλήγμα στην αξιοπιστία της ΝΔ, και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει και στη στάση των Ευρωπαίων. Δεν έχει περάσει εξάλλου πολύς καιρός από τότε που ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί αναγκάστηκε να μιλήσει δημόσια στο ευρωκοινοβούλιο για “ψεύτες πολιτικούς στην Ελλάδα”, στηλιτεύοντας τη στάση της ΝΔ, που επέμενε να αμφισβητεί το τέλος των προγραμμάτων και ζητούσε από την Κομισιόν να μιλάει για τέταρτο πρόγραμμα και καταστροφική κυβέρνηση. Αυτό όμως είναι πρόβλημα που ενδεχομένως κάποια στιγμή να απασχολήσει το επιτελείο στην Πειραιώς. Ωστόσο, το χειρότερο είναι πως στον παροξυσμό της εκθέτει τη χώρα. Και αυτό δεν είναι για να το πανηγυρίζει κανείς, πόσο μάλλον όταν δεν είναι η πρώτη φορά...

tvxs

Δημοσιογράφοι - κοράκια

  • του Γιάννη Καφάτου
  • Δεν φαντάζομαι να «πέφτεις από τα σύννεφα» διαβάζοντας τον τίτλο!
  •  Ξέρεις για ποιους μιλάω: Τους δημοσιογράφους που δεν κολώνουν πουθενά. Αυτούς που και τη μάνα τους θα έβγαζαν στο «κλαρί» της δημοσιότητας προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
  • Αφορμή η λαμογιά κάποιων «δημοσιογράφων» που πήραν εντολές από πιο έμπειρους στην αλητεία «δημοσιογράφους».. να πάνε ως πολίτες στην κηδεία του Ζακ Κωστόπουλου και να πάρουν φωτογραφίες για να τις ανεβάσουν στα σάιτ τους και να πάρουν κλικ.
  • Γιατί – για να μη χαϊδευόμαστε – οι δημοσιογράφοι-κοράκια υπάρχουν γιατί υπάρχει το κοινό που πεινάει για σάρκα, για να δει ένα πτώμα, για να δει μια μάνα να κλαίει το παιδί της, έναν γονιό να θρηνεί την ορφάνια του.
  • Υπάρχει κοινό που είναι στην ίδια κατηγορία με τους δημοσιογράφους «του» και θέλει να δει τη νεκρή Βουγιουκλάκη στο φέρετρο που άνοιξε για τους τον τελευταίο ασπασμό από τους δικούς της ανθρώπους. (Οι πιο μεγάλοι ίσως θυμάστε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα)!
  • Και οι δημοσιογράφοι-κοράκια όμως είναι καλοί εκπαιδευτές και δίνουν στο διψασμένο κοινό την τη δόση του.
  • Μη νομίζεις ότι οι δημοσιογράφοι-κοράκια είναι φρέσκο υποπροϊόν της κρίσης ή του διαδικτύου.
  • Όχι, δυστυχώς! Οι νέουρες δημοσιογράφοι-κοράκια πατάνε σε γερές βάσεις των παλαιότερων ρεπόρτερ, της εποχής που είχαμε μόνο εφημερίδες και κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα, που μπορούσαν να κάνουν τις μεγαλύτερες αλητείες – ακόμη και μπούκες σε σπίτια προκειμένου να βρουν ένα «κεφαλάκι». Τα λένε οι ίδιοι σε παρέες. Ελάχιστοι μετανιωμένοι, οι περισσότεροι με περηφάνια
  • Τι είναι το «κεφαλάκι» ξέρεις; Είναι μια φωτογραφία του «ήρωα» μιας οποιαδήποτε ιστορίας. Συνήθως νεκρού. Πώς να περιγράψουν το θύμα αν δεν είχαν «κεφαλάκι» για την πρώτη τους σελίδα;
  • Κάναν και κόλπα: Μαζεύονταν όλα τα κοράκια μαζί και μιλούσαν στη μάνα, για παράδειγμα, που έχασε το παιδί της σε ένα ναυάγιο. Κι ένας, ή μία, ο πιο σβέλτος τρύπωνε μεσα στο σπίτι κι έψαχνε κι άρπαζε μια φωτογραφία.
  • Δεν είναι της φαντασίας μου αυτά. Τα έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου!!!
  • Πάνω στις «βάσεις» και την «τεχνογνωσία» των παλαιών ρεπόρτερ που έγιναν οι μετέπειτα διευθυντές, αρχισυνδικαλιστές, βουλευτές και πάει λέγοντας, οι νέοι δημοσιογράφοι-κοράκια σε μια εποχή που ένα κινητό τηλέφωνο μετατρέπει το άτομο σε πολυεργαλείο καταλαβαίνεις ότι πολύ εύκολα συνεχίζουν αυτήν την παράδοση της πιο αντιαισθητικής μορφής δημοσιογραφίας.
  • Η λέξη «ντροπή» δεν σημαίνει τίποτα γι’ αυτούς. Η «δεοντολογία» είναι όπως μια ενοχλητική τσίχλα που κόλλησε στη σόλα του παπουτσιού. Η αξιοπρέπεια; Άλλη άγνωστη λέξη. Τα ίδια ισχύουν και για τους καταναλωτές αυτής της δημοσιογραφίας.
  • «Ναι αλλά αν δεν το κάνουν θα χάσουν τη δουλειά τους» θα μπορούσε να πει κάποιος.
  • Ναι αλλά αν το κάνουν χάνουν τον εαυτό τους, την αξιοπρέπειά τους και τελικά ο κάθε άνθρωπος όποιο επάγγελμα κι αν ακολουθεί κρίνεται και από τα «όχι» που λέει!
  • Τέρμα τα χάδια! Οι δημοσιογράφοι-κοράκια είναι κατάπτυστα ανθρωπάκια που ταΐζουν με «αίμα» ένα άρρωστο κοινό.
  • Αποστρέφομαι και τις δύο πλευρές αν και μαθαίνω, όπως όλοι μας, να συμβιώνουμε. Ας μην θεωρούν την ανοχή μας στην αλητεία τους ως αποδοχή.
  • Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ευτυχώς!
 viewtag.gr

Το κράτος των Μητσοτάκηδων



του Κώστα Πουλακίδα
Το 1992, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στους αστυνομικούς, τους είχε πει: “Εσείς είστε το κράτος”. Ήταν το στίγμα της οικογένειας Μητσοτάκη για το πώς αντιλαμβάνεται το Δημόσιο.
Σήμερα αποκαλύπτεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τάζει στον πρώην υπουργό και βουλευτή της Ν.Δ. Χρήστο Μαρκογιαννάκη ότι θα τον διορίσει σε ΔΕΚΟ εφόσον αποδεχτεί να μην είναι υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στα Χανιά - “αδειάζει” έτσι και μια θέση για την Ντόρα Μπακογιάννη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η οικογένεια τακτοποιεί τα μέλη της και το μέλλον τους: η Ντόρα φεύγει από την Α' Αθήνας, ο γιος της πάει για δήμαρχος στην Αθήνα και στα Χανιά δημιουργείται κενό που θα καλύψει η μητέρα του.
Το πολιτικό πρόβλημα είναι η αντίληψη του Κ. Μητσοτάκη για το κράτος ως τσιφλίκι του. Πριν καν προκηρυχθούν εκλογές, υπόσχεται διορισμούς στα στελέχη της Ν.Δ. Μίλησε κανείς για αξιοκρατία; “Το κράτος είμαι εγώ”. Λουβοδίκεια αντίληψη.
Λογικό. Αφενός επειδή ο Κ. Μητσοτάκης προέρχεται από μια οικογένεια που ξέρει τι σημαίνει παραγοντισμός και ρουσφέτι. Το διδάχθηκε. Μεγάλωσε μέσα σ' αυτό. Το έζησε. Το κράτος μπορεί να είναι “μικρό” (για να δοθούν οι υπηρεσίες του σε ιδιωτικά συμφέροντα), αλλά θα είναι “για μας”.
Αφετέρου επειδή ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης έχει δώσει δείγμα γραφής του πώς αντιλαμβάνεται το κράτος. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς τον διόρισε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, εκείνος γέμισε τον υπουργικό όροφο με δικούς του ανθρώπους (και μετά ξεκίνησε τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που δεν ήταν “δικοί του”).
Στο γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη συνολικά υπηρετούσαν 53 άτομα. Ήταν 4 ειδικοί σύμβουλοι, 8 μετακλητοί, 4 ως ειδικό επιστημονικό προσωπικό, 2 δημοσιογράφοι, 14 αποσπασμένοι και 11 με διάθεση από το (σκανδαλώδες για τις προσλήψεις του) ΚΕΕΛΠΝΟ.
Τα 53 άτομα υπηρετούσαν μόνο στο γραφείο Μητσοτάκη και όχι στο γραφείο της υφυπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Εύης Χριστοφιλοπούλου ή σε γενικούς γραμματείς κ.λπ.
Σημειώνεται ότι ένας από τους 53 πρέπει να ήταν και ο ανιψιός του νυν προέδρου της Ν.Δ. Γρηγόρης-Αλέξανδρος Δημητριάδης, ο οποίος ήταν δικηγόρος της εταιρείας Energa της οικογένειας Φλώρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Κ. Μητσοτάκης φρόντισε να άρει το ασυμβίβαστο του συμβούλου και δικηγόρου εταιρειών ψηφίζοντας σχετική διάταξη στη Βουλή... Μίλησε κανείς για νεοπτισμό, οικογενειοκρατία και βόλεμα των συγγενών στο Δημόσιο;
Ενδεικτικό δε του πώς η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ “μαγείρευαν” τα στοιχεία για το κομματικό τους κράτος είναι το ότι από τα 53 άτομα που βρίσκονταν στο γραφείο του Κ. Μητσοτάκη ως μετακλητοί καταγράφονταν μόνο οι 8!

αυγή

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Ηταν στραβό το κλήμα....


Ανγκελα Μέρκελ- Χορστ Ζεεχόφερ- Αντρεα Νάλες

του Τάσου Παππά
Η τρικομματική κυβέρνηση στη Γερμανία δεν πάει καλά. Καθόλου καλά για την ακρίβεια. Οι Χριστιανοκοινωνιστές, βλέποντας να χάνουν προς τα δεξιά τους, υιοθετούν όλο και πιο συντηρητικές θέσεις, προκαλώντας τη δυσφορία ακόμη και της Μέρκελ. Βεβαίως, το κλήμα ήταν από την αρχή στραβό.
Οι σοσιαλδημοκράτες μπήκαν στο σχήμα χωρίς ενθουσιασμό και αφού είχαν καταλήξει σε ναυάγιο οι διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση χωρίς αυτούς. Το κόμμα ήταν διχασμένο.
Ηγετικοί παράγοντες, ο επικεφαλής της νεολαίας και ένα υπολογίσιμο κομμάτι της βάσης του είχαν εκφράσει ισχυρές αντιρρήσεις και πρότειναν την παραμονή του SPD στην αντιπολίτευση, για να σκεφτεί πώς λειτούργησε ως κυβερνητικός εταίρος τα προηγούμενα χρόνια, να κάνει την αυτοκριτική του και να ανασυνταχθεί.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν το χειρότερο στην ιστορία του κόμματος. Τελικώς αποφασίστηκε η εμπλοκή του στην κυβερνητική διαχείριση, ίσως γιατί η αντιπολίτευση είναι δύσκολο πράγμα, όπως είχε δηλώσει κορυφαίο στέλεχός του πριν από την εκλογική αναμέτρηση.
Στο διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία παρέα με τα δύο δεξιά κόμματα παρουσιάστηκαν πολλά προβλήματα, κυρίως εξαιτίας ορισμένων επιλογών των Χριστιανοκοινωνιστών -«φλερτάρουν με την Ακρα Δεξιά» τούς είχε κατηγορήσει με αφορμή το μεταναστευτικό σοσιαλδημοκράτης υπουργός- τα οποία έσπρωχνε κάτω από το χαλί η καγκελάριος σαν καλή μητερούλα. Το καράβι συνέχιζε με αργό ρυθμό την πορεία του, αλλά έμπαζε νερά.
Σήμερα, λόγω της εμμονής του Ζεεχόφερ να διασώσει τον πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών -κι αυτός κάνει τα γλυκά μάτια στους ακροδεξιούς- οι αμφιβολίες για το αν μπορεί να μακροημερεύσει το τρικομματικό μοντέλο πυκνώνουν. Πολλά ηγετικά στελέχη του SPD πιέζουν την επικεφαλής Αντρέα Νάλες να αποσυρθεί το κόμμα από τον κυβερνητικό συνασπισμό και να γίνουν πρόωρες εκλογές.
Η Νάλες αντιστέκεται λέγοντας ότι η χώρα δεν πρέπει να μπει σε περιπέτεια τώρα που υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα στη Γερμανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο.
Υπομονή λοιπόν μέχρι το πιο ιστορικό κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να πέσει κι άλλο στις μετρήσεις. Το έχουν περάσει οι ακροδεξιοί, το φτάνουν οι Πράσινοι. Ηδη είναι τρίτο και καταϊδρωμένο.
Με βάση αυτά που συμβαίνουν στο SPD δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος: δικαιούνται οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες (τελευταίος και πιο επίμονος ο Ούντο Μπούλμαν) να ασκούν πιέσεις στους εγχώριους συντρόφους τους να ξεκινήσουν διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα μέτωπο για να αντιμετωπιστεί η Δεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός;
Γιατί, όπως σωστά τους αντιγυρίζουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αυτό που κάνετε εσείς εκεί δεν αφήνετε να το κάνουμε και εμείς εδώΗ δική σας Δεξιά είναι ακίνδυνη, η δική μας είναι επικίνδυνη;
Βεβαίως το σωστό ερώτημα που πρέπει να τεθεί στους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες είναι άλλο: Γιατί προτείνετε διάλογο ριζοσπαστικής Αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, ενώ εσείς στη Γερμανία αρνείστε να συζητήσετε με τη δική σας Αριστερά (Die Linke) και τους Πράσινους και προτιμάτε να κυβερνάτε με τη Δεξιά της Μέρκελ και την υπερδεξιά του Ζεεχόφερ; Αυτό όμως το ερώτημα κάνει τζιζ.
Οι εκεί σοσιαλδημοκράτες δεν θέλουν την Αριστερά στα πόδια τους. Οι εδώ, θέλουν να πάει η Αριστερά εκεί απ’ όπου ήρθε. Οπότε; Σε ρόλο κομπάρσου σε κυβερνητικά σχήματα με πρωταγωνιστή τη Δεξιά μέχρι να φύγουν μουτζώνοντας οι θεατές-οπαδοί τους από την παράσταση.
efsyn

Το μίσος, ως «αιτία θανάτου» και το αποτρόπαιο πρόσωπο του κοινωνικού φασισμού


του Νίκου Λακόπουλου
O θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου, πιθανόν αν δεν υπήρχε βίντεο, να είχε περάσει στα «μονόστηλα», ως μία είδηση από τις δεκάδες που αποκαλύπτουν την ζούγκλα, τον μεσαίωνα, στον οποίο ζει η ελληνική κοινωνία, ώσπου ξαφνικά το αστυνομικό ρεπορτάζ γίνεται πολιτικό ρεπορτάζ.
Πρόκειται για τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας που ζει την απόγνωση, την απελπισία, την κρίση ως καθημερινότητα, φόβο, ανασφάλεια, μίσος: ο κοσμηματοπώλης κι όσοι λίντσαραν τον άτυχο νέο - δεν ήξεραν βέβαια ποιον χτυπάνε, αλλά το κάναν όταν κατάλαβαν πως είναι αδύναμος.
Ο «βιοπαλαιστής» όπως τον θέλουν πολλοί δεν ήθελε μόνο να προστατεύσει την περιουσία του - ή τη ζωή του, που δεν απειλούνταν, αλλά ήθελε αίμα - με οργή και μίσος, όπως αυτό που ζητούν επίσης κι όσοι θέλουν εκδίκηση, βλέποντας τους ενόχους σε όλους τους «νοικοκυραίους».
Το Ποτάμι πρώτο, έβγαλε ανακοίνωση για «το μαύρο σύννεφο που καλύπτει πολλές περιοχές της χώρας. Φόβος, ανασφάλεια, άνθρωποι αβοήθητοι στον πάτο της εξαθλίωσης, μικρές και μεγάλες εγκληματικές πράξεις, ανομία, κάτοικοι που φοβούνται την σκιά τους, μετανάστες και πρόσφυγες εγκλωβισμένοι, θυμωμένος κόσμος που ξεσπά όπου μπορεί».
«Οπλοφορούσε ο Ζακ; Με τι απειλή έκανε τη ληστεία; Υπήρξε συμπλοκή πριν τις κλοτσιές που είδαμε στο βίντεο; Και μετά τις κλοτσιές; Πώς συμπεριφέρθηκαν οι εκπαιδευμένοι αστυνομικοί; Τον χτύπησαν για να τον ακινητοποιήσουν; Σε ποιο σώμα φόρεσαν χειροπέδες; Δεν ήταν φανερό ότι παραπατούσε, σερνόταν και δεν ήταν απειλή για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό του;».
Την ώρα αυτή που οργανώνονται διαδηλώσεις είναι πια γνωστό ότι επρόκειτο για ακτιβιστή ομοφυλόφιλο, γνωστό με το μικρό του όνομα και οι πρώτες αντιδράσεις ότι δεν επρόκειτο για ληστή μπορεί να υποκρύπτουν πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια πράξη, αν ήταν.
Οι τελευταίες ειδήσεις λένε πως δεν είναι σαφές από τι προκλήθηκε ο θάνατος, αλλά αυτό δεν αναιρεί το λιντσάρισμα και δίπλα στην φριχτές εικόνες, εμφανίζεται μια άλλη μακάβρια: οι αστυνομικοί που επενέβησαν αμέσως μετέφεραν στον Ευαγγελισμό, ένα νεκρό με χειροπέδες.
Η κοινή γνώμη ευαισθητοποιείται πολύ γρήγορα, αλλά διχάζεται κιόλας. Ένα κανάλι σπεύδει να αξιοποιήσει την επικαιρότητα για να κάνει μια σφυγμομέτρηση που το κανάλι του Καρατζαφέρη θα κάνει πιο σαφή: «Είστε υπέρ της ηρωoποιήσεως του επίδοξου ληστή, ομοφυλόφιλου και οροθετικού;».
Προφανώς ο κοινωνικός φασισμός βρίσκεται εδώ και δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα. Άγνωστη ήταν η πολιτικοποίηση του φασισμού με ένα τρόπο που θα ‘πρεπε να αναμένεται: οι φασίστες που μύρισαν αίμα, έκαναν τη δική τους συγκέντρωση έξω από το κοσμηματοπωλείο:
«Πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι». «Η αυτοάμυνα δεν είναι έγκλημα είναι ένστικτο».«Η σιωπηλή πλειοψηφία δεν θα υποκύψει ποτέ στην αριστερή σας τρομοκρατία».
Τώρα πια το θέμα ενός τόσο βίαιου θανάτου έχει πάρει πολιτικές διαστάσεις. «Το περιστατικό του άγριου λιντσαρίσματος που είχε ως κατάληξη τον θάνατο του Ζακ, εγείρει έντονα ερωτήματα, καθώς, την στιγμή που δεχόταν θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι, πλήθος κόσμου στέκονταν παραδίπλα και είτε παρατηρούσε αμήχανα είτε κατέγραφε σε βίντεο τις στιγμές της βαρβαρότητας» θα αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν πρέπει, όμως, αυτό να ιδωθεί ως ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό. Παρόμοιες εγκληματικές πρακτικές έχουν καταγραφεί και στο παρελθόν». Η νεολαία συνδέει το θέμα -«δεν ξεχνάμε ότι ο Ζακ δεν πέθανε επειδή έπεσε στην τζαμαρία»- με τον θάνατο του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα, τις δολοφονικές απόπειρες εναντίον «κάθε συντρόφου και κάθε συντρόφισσας, πρόσφυγα και μετανάστη».

Μερικοί θα συνδέσουν το θέμα με την επίθεση σε βάρος του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα -από ακροδεξιούς «για την Μακεδονία» που αν δεν είχε επέμβει έγκαιρα μπορεί να είχε τραγικό αποτέλεσμα όταν μια αγέλη ακροδεξιών του επιτέθηκε.
Ο φασισμός - που υπάρχει στην κοινωνία - δεν περιορίζεται βέβαια στη δράση της Χρυσής Αυγής, που, όπως την εποχή του Χίτλερ, δεν είναι η μόνη οργάνωση που τον εκφράζει πολιτικά κι από αυτή την άποψη θα πρέπει να αναζητηθεί μια απάντηση στο ερώτημα αν ο κοινωνικός φασισμός γεννά τις φασιστικές/ναζιστικές οργανώσεις ή αν αυτές τον εκπέμπουν με σαφείς στόχους στην κοινωνία.
Ο ρατσισμός -φυλετικός ή κοινωνικός προηγείται του φασισμού και οι νεοναζιστές δεν εμφανίστηκαν μετά τους μετανάστες, αλλά ήταν εδώ από καιρό για να τους περιμένουν. Το «μεταναστευτικό» όμως διόγκωσε το νεοναζιστικό κίνημα και του έδωσε πολιτική έκφραση μέσα στην οικονομική κρίση.
Εδώ τώρα βλέπουμε καθαρά πως συνδέονται οι μετανάστες, με τα «πρεζάκια», του gay και την Αριστερά - που εκτός των άλλων «προδίδει» και τη Μακεδονία «μας». Το κοινό όλων αυτών είναι πως είναι αδύναμοι και μια προσεκτική ματιά θα μας δείξει πως οι νεοναζιστές δεν χτυπάνε πλούσιους μετανάστες π.χ. βορειοευρωπαίους και αστούς- γενικά «δυνατούς» και «υγιείς» - και σε κάθε περίπτωση έχουν σαν στόχο - με βία - το σώμα.
Οι αξίες αυτού του νέου φασισμού είναι όπως πάντα η ιδιοκτησία, η πατρίδα - η γη μας - που κινδυνεύουν από τους ξένους και τους κομμουνιστές, αλλά και τους ομοφυλόφιλους βεβαίως - αν και στον βορειοευρωπαϊκό πιο προηγμένο νεοναζισμό εξαιρούνται αν είναι λευκοί, Ευρωπαίοι και ηγέτες των κινημάτων που συχνά αντιπαραθέτουν τον χριστιανισμό απέναντι στους - κατώτερους - μουσουλμάνους.
Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έζησε μια καταστροφή, τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, αλλά παρόλα αυτά έχει κοσμηματοπωλεία στην Ομόνοια που επιχειρούν να ληστέψουν όχι απαραίτητα μετανάστες, αλλά και παιδιά που ζουν στην διπλανή πόρτα. Η κόλαση είναι δίπλα μας, αλλά δεν έχουμε πάντα βίντεο από αυτήν.
Η στέρηση γεννά βία κι όλα αυτά είναι στιγμιότυπα ενός εμφύλιου πολέμου που μπορεί να έρχεται από το μέλλον, σε μια κοινωνία που ζει γεμάτη φόβο κι ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης όχι μόνο σε «θεσμούς», αλλά και στον διπλανό -με το όπλο στο χέρι.
Μια κοινωνία σε απόγνωση, σε απελπισία όπου η πολιτική εκφράζεται με μίσος, οι αγέλες κι ο όχλος επιστρέφουν και η ιδεολογία γυρίζει πίσω σε θέματα που υποτίθεται είχαν γίνει «κατακτήσεις». Προφανώς- όπως δείχνουν τα πράγματα στην Ευρώπη και την Αμερική- καθώς το πολιτικό ρεπορτάζ ταυτίζεται με το αστυνομικό πολύ συχνά- η Δύση μάλλον γυρίζει προς τα πίσω και πρέπει η πολιτική να υπερασπιστεί πράγματα αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα.
Ο κοινωνικός φασισμός υπερβαίνει τον νεοναζισμό -που μπορεί και να απορρίπτει τον Χίτλερ ως απαρχαιωμένο. Υπάρχει πολύς φασισμός μέσα στην κοινωνία, πέρα από το 7% της Χρυσής Αυγής και πολύς δρόμος μπροστά ακόμα. Και μέσα στη μεγάλη εικόνα τελικά έχει πολύ λίγη σημασία αν ο Ζακ Κωστόπουλος, είχε ή δεν είχε μαχαίρι, αν πέθανε από χτυπήματα του όχλου ή των αστυνομικών, αν πήγε να ληστέψει ή όχι.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως η ελληνική κοινωνία μέσα σε ένα σκοτάδι που δεν είναι φανερό πόσο πηχτό είναι, μέσα στο φόβο και την απειλή, μαζί με ένα μεγάλο μέρος του πλούτου της έχασε κι ένα μέρος του ανθρωπισμού της, προσχώρησε στη βαρβαρότητα και πρέπει να ξανα - ανθρωπιστεί.

«Η πρόταση - ΕΝΦΙΑλτης του Μητσοτάκη ισοπεδώνει τη λειτουργία των δήμων»



του Κώστα Κάβουρα
Ο οπαδός των κοινωνικών ανισοτήτων, κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ευθαρσώς έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι «δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση», προτείνει την περιστολή της τακτικής χρηματοδότησης και την αντικατάστασή της με την είσπραξη του ΕΝΦΙΑ από τους δήμους.
Δεν θα σταθούμε καθόλου στο γεγονός ότι ένα τέτοιο μέτρο θα ισοδυναμούσε με απώλεια για τους δήμους της τάξης του 1 δις ευρώ ετησίως, ούτε στο γεγονός ότι η πρόταση που φέρνει ο κ. Μητσοτάκης είχε διατυπωθεί και στο πρώτο Μνημόνιο από το ΔΝΤ ως μέτρο περικοπής των δημοσίων δαπανών. Ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών, όμως, μπορεί να αντιληφθεί τα καταστροφικά αποτελέσματα του μέτρου που εξήγγειλε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην 83η ΔΕΘ:
Το ύψος του ΕΝΦΙΑ και άρα τα έσοδα από αυτόν εξαρτώνται από τις αντικειμενικές αξίες και την πυκνότητα της οικιστικής δόμησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι πλούσιοι δήμοι με υψηλό βιοτικό επίπεδο, υψηλής ποιότητας υποδομές και υπηρεσίες, που έχουν υψηλές αντικειμενικές αξίες θα έχουν αυξημένα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ. Από την άλλη, οι φτωχοί δήμοι με χαμηλές αντικειμενικές αξίες που έχουν μεγάλες ανάγκες, λόγω του χαμηλού βιοτικού επιπέδου, της χαμηλής ποιότητας υποδομές και υπηρεσίες, θα έχουν μειωμένα έσοδα σε σύγκριση με τους πλούσιους. Επιπλέον, δήμοι με υψηλή οικιστική πυκνότητα, θα ωφεληθούν πολύ περισσότερο συγκριτικά με άλλους μειονεκτικούς δήμους, όπως ορεινούς ή νησιωτικούς που έχουν πολύ μεγάλες ανάγκες για την λειτουργία τους εξαιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.
Άρα, ο κ. Μητσοτάκης, τι μας προτείνει;
Οι πλούσιοι δήμοι να γίνουν πλουσιότεροι, καθώς θα έχουν αυξημένα έσοδα για να αξιοποιήσουν στο δήμο τους, παρέχοντας ακόμη πιο υψηλές υπηρεσίες, ενώ οι φτωχοί δήμοι να γίνουν φτωχότεροι, εξαιτίας των χαμηλών εσόδων τους και να αναγκαστούν είτε να συρρικνώσουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους δημότες, είτε να εκχωρήσουν βασικές λειτουργίες τους στα ιδιωτικά συμφέροντα σε μια λογική πλήρους ανταποδοτικότητας.
Η πρόταση αυτή μάλιστα έρχεται τη στιγμή που με τον «Κλεισθένη Ι», έχουν ήδη θεσπιστεί νέα κριτήρια κατανομής των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, που διαμορφώνουν επιτέλους όρους δικαιοσύνης στη χρηματοδότηση των Δήμων καθώς λαμβάνουν υπ’ όψη τη νησιωτικότητα, την ορεινότητα, τις υποδομές, το τοπικό ΑΕΠ, την τοπική ανεργία κ.α.
Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι στην χώρα μας συγκρούονται δύο διακριτά μοντέλα: Από τη μία, μια Τοπική Αυτοδιοίκηση με ενισχυμένη και δίκαιη χρηματοδότηση μέσω των ΚΑΠ, τα προγράμματα Φιλόδημος και ΑΚΣΙΑ, αλλά και μόνιμες θέσεις εργασίας κι από την άλλη, μια Τοπική Αυτοδιοίκηση αποδυναμωμένη, με πενιχρούς πόρους και μειωμένο προσωπικό, που εξαναγκάζεται να υπολειτουργήσει, εκχωρώντας τις βασικές της αρμοδιότητες στα ιδιωτικά συμφέροντα.
* Ο Κώστας Κάβουρας είναι οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος Ιλίου και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Αλληλέγγυα Πόλη».
left

Όταν ο Αμβρόσιος καταράστηκε τον ιμπεριαλισμό

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Οπότε τα παίρνει κρανίο ο Λαφαζάνης, ανεβάζει σφυγμούς, σφίγγει τις γροθιές, λέει «ασταδγιάλα, ως εδώ ήταν», βγάζει μολύβι και χαρτί και συντάσσει την ανακοίνωση την πύρινη. Εδώ την έχω, μισό λεπτό να την παραθέσω προς ανάγνωση:
«Η Αμερικανική κυριαρχία επεκτείνεται! Το είδαμε στην πρόσφατη Έκθεση της..
Θεσσαλονίκης! Η Κρήτη, λοιπόν, από παληά ήταν στη διάθεση των Η.Π.Α. Τώρα πιά όχι μόνον η Θεσσαλονίκη παραδίδεται στην Αμερική, αλλά και τα Σύνορά μας στον Έβρο, αφού στον ποταμό Έβρο εγκαθίσταται μεγάλη Αμερικανική βάση! Η Ελλάδα πωλείται! Η εθνική μας αξιοπρέπεια ανταλλάσσεται με αντάλλαγμα την πολιτική ενίσχυση του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα»!
Ή μάλλον όπα, άραξε, δεν τα έγραψε ο Λαφ τα παραπάνω, η Ζωή (μία είναι η Ζωή!) τα έγραψε. Όχι, όχι, μπουρδουκλώθηκα, από τα χεράκια του Κουτσούμπα βγήκανε. Ούτε αυτό ισχύει όμως, μήπως είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Μπα, δεν νομίζω, κάτσε λιγάκι να σφιχτώ, ορίστε το βρήκα:
Μιλάμε για ανακοίνωση που εξέδωσαν οι επαναστάτες του Ρουβίκωνα!
Και πάλι λάθος, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Ούτε ο Λαφαζάνης, ούτε η Κωνσταντοπούλου, ούτε ο Κουτσούμπας, ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε ο Ρουβίκωνας, ούτε καν η Ραχήλ Μακρή ρε φίλε δεν τους κάνανε σκουπίδι τους Αμερικανούς. Ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων τους έτριψε τη μουρίτσα! Ο Αμβρόσιος ο ελευθερωτής, που ζώστηκε τα φυσεκλίκια ως άλλος Άρης Βελουχιώτης και βγήκε στο μετερίζι για την ανεξαρτησία της πατρίδος  μας.

Άλλη μια απόδειξη ότι τα βάσανα και οι καημοί τον αλλάζουν τον άνθρωπο, γιατί δεν νομίζω να έλεγε τα ίδια ο Μητροπολίτης το 1968 ως Ιεροκήρυκας της Ελληνικής Χωροφυλακής, ούτε πιο αργά στις σχολές στελεχών της Αστυνομίας. Τότε ήταν φίλοι μας το Στέητς και μας φυλάγανε από τα κουμμούνια και τους ΕΑΜοβούλγαρους. Τότε μας άρεσε που ήταν η Κρήτη στη διάθεση των ΗΠΑ και θα θέλαμε να εγκατασταθεί στον Έβρο μεγάλη Αμερικάνικη βάση. Γιατί πέφτανε και δωράκια από τα Αμερικανάκια, εκείνες τις εποχές τις όμορφες. Ιδίως σε «διαφωτιστές» όπως ο Αμβρόσιος, που βάζανε πάνω απ’ όλα το καθήκον. Κι έρχεται τώρα ο Μητροπολίτης, να σηκώσει ψηλά την παντιέρα ρόσα
Όλα αυτά δεν συνέβησαν γιατί ο Σεβασμιότατος είδε το βίντεο με την άνανδρη και δολοφονική επίθεση στον Ζακ Κωστόπουλο, αλλά διότι όπως μας εξηγεί ο ίδιος:
«Προχθές, Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου ε.έ. τό πρωΐ ο προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού του Αιγίου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Αθανάσιος Λιακόπουλος, εξερχόμενος του Ναού μετά την πρωϊνή Ακολουθία, είδε στον Ουρανό πάνω από τον ιερό Ναό της Φανερωμένης να σχηματίζεται στα σύννεφα το σημείο του Τιμίου Σταυρού! Το φωτογράφισε και μας το προσκόμισε»!
Και κάπως έτσι, από αυτό το θαύμα το πρωτοφανέρωτο, ξύπνησε μέσα στην κεφάλα του Αμβρόσιου το μίσος προς τον ιμπεριαλισμό και τους Αμερικάνους. Και σχηματίστηκε ακριβώς από πάνω της ένα κολοσσιαίο “Venceremos” και αποφάσισε ο Σεβασμιώτατος να τα βάλει με την υπερδύναμη. Παρατήρησα πάντως στην ανακοίνωσή του, ότι δεν αναφέρεται προσωπικά στον Τραμπ. Ίσως να είναι κι αυτή μια τελευταία ελπίδα αποφόρτισης, ίσως να υπάρχει ένα δίαυλος ανοιχτός με το Λευκό Οίκο, ίσως να τη γλυτώσουν τελικά οι Ηνωμένες Πολιτείες από την οργή του Μητροπολίτης. Γιατί αν δεν παρέμβει ο Ντόναλντ, πολύ φοβούμαι πως οι κατάρες του Αμβρόσιου θα είναι πιο αποτελεσματικές κι απ’ τα fake news του Πούτιν…
newpost