Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Μη βγάλεις κιχ!


Μη βγάλεις κιχ!

Φτάσαμε και φέτος μια ανάσα από ακόμη μία Πρωτοχρονιά. Ακόμη μία Πρωτομηνιά. Ακόμη ένα «Καλός μας Χρόνος» και τα γνωστά: «με το καλό να μας μπει, με το καλό να βγει», «καλά να ’μαστε», «υγεία να υπάρχει» και δώσ’ του τα «χρόνια» τα «πολλά» και «ευχές στη Μαρούλα και τη γιαγιούλα και τη συννυφάδα και στα παιδιά του Τάκη, που πολύ καιρό έχουμε να τα δούμε, τόσα δα ήταν με μια τσάντα νά (!) και άντρες γίνανε της παντρειάς και άντε σιγά σιγά να πάρουν κι αυτά το δρόμο τους μπας και ξεκουραστεί κι ο δόλιος ο Τάκης, μια ζωή μεροδούλι μεροφάι, πιάστηκε το νεφρί του να τα μεγαλώσει, να τα σπουδάσει, ολόκληροι γάιδαροι γίνανε και ακόμα δε λεν να νοικοκυρευτούν, πού να βρουν γυναίκα έτσι κακομαθημένα που είναι», κ.λπ. κ.λπ.
της Νόρας Ράλλη
Ενα έχω να πω: Αυτό το «κ.λπ.» δεν αντέχεται!
Το ’χουν αυτό οι ευχές. Αυτό το... ύπουλο. Το υποδόριο. Ξεκινάν αθώα, αλλά... Βγαίνεις, ας πούμε, απ’ το σπίτι να πετάξεις τα σκουπίδια και πέφτεις πάνω στη γειτόνισσα. Ενα «καλημέρα» δεν θα το πεις; Θα το πεις. Αλλα μόνο αυτό; Αγιες μέρες είναι, ντροπής πράματα. Και κάπως έτσι, πέφτεις στην παγίδα και το λες: «Χρόνια Πολλά».
Αυτό ήταν. Το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί.
Το ξέρεις, το νιώθεις τη στιγμή που τα χείλη σου σχηματίζουν τη μικρή αυτή, μα τόσο, τόσο επικίνδυνη φρασούλα. Ναι, το ξέρεις. Ηδη είν’ αργά. Οσο κι αν προσπαθήσεις, να ξεφύγεις δεν! Είναι ήδη αργά...
- «Χρόνια Πολλά, κυρα-Φρόσω», λες, ενώ νιώθεις ήδη την ελπίδα επιβίωσης από αυτή τη δόλια «φρασούλα» να τρεμοσβήνει μέσα σου. Και πράγματι:
- Ποια χρόνια πολλά, κοπέλα μου; Αυτά είναι για σας, τους νέους. Εμείς, πάει, τα φάγαμε τα ψωμιά μας. Που δηλαδή και το ψωμί ψωμάκι έχουμε πει και τα κρύα έχουμε ζήσει και να, τώρα που το λέω, ακόμη δεν άναψαν τα καλοριφέρ. Εσάς τα άναψαν; Τσιγκούνηδες, παιδί μου. Τι φταίνε κι αυτοί, θα μου πεις, εκεί που έχουν πάει οι τιμές. Προχθές πάλι τα ίδια λέγαμε με την από κάτω. Αρρωστα τα ’χει και τα δυο μικρά της. Τι τα βγάζεις, χρυσή μου, της λέω, να πουν τα κάλαντα; Μη χάσεις τον μπουναμά; Ασ’ τα τα δόλια να ξεκουραστούν. Τι να ξεκουραστούν δηλαδή, που όλη μέρα μας παίρνουν το κεφάλι! Μόνο φωνή και βαβούρα! Δεν τα ξέρω λες απ’ τα δικά μου; Που έφτυσα αίμα να τ’ αναστήσω και τι το όφελος; Είδες κανένα να ’ρχεται για τις γιορτές; Θα κάνουν Χριστούγεννα, λέει, στα συμπεθέρια και ίσως έρθουν για Πρωτοχρονιά. Βάζει πρώτα την πεθερά από τη μάνα, κατάλαβες; Αμα σε χρειάζονται, όμως, για να κρατήσεις τα μωρά, ντρουν ντρουν βαράνε τα τηλέφωνα. Τι να κάνεις; Να μη βοηθήσεις; Βοηθάς! Και που βοηθάς; Λες κι ακούς “ευχαριστώ”; Ολο “μην του δίνεις το ένα” και “μην του δίνεις το άλλο” είναι! Αλλεργικά στη λακτόζη, αλλεργικά στη γλυκόζη, αλλεργικά στο χώμα... Μα καλά, λέω, εμείς γιατί δεν είχαμε τίποτα; Ολα τώρα τ’ ανακάλυψαν; Αλλά τι περιμένεις; Με τους γονείς να τρέχουν όλη μέρα και τα ίδια να μένουν στους τέσσερις τοίχους, μέχρι και αλλεργία στον αέρα που αναπνέουν θα βγάλουν!
- Εχετε εγγονάκια; Να σας ζήσουν! (προσπαθείς μάταια να δώσεις μια χαρμόσυνη νότα...)
- Τι να ζήσουν; Εμείς να ζήσουμε δεν είχαμε, αλλά ένα “δόξα Σοι” το λέγαμε. Τώρα, τα ’χουν όλα και όλα τους λείπουν! Τίποτα δεν τους αρέσει, όλα τους φταίνε! Αχάριστα. Αυτό είναι τα σημερινά παιδιά: αχάριστα! Εσύ, αλήθεια, πότε θα κάνεις δικά σου; Τα χρόνια περνούν ξέρεις. Θα μου πεις, εύκολο είναι; Δε ρωτάς κι εμένα που [...] [...] [...]
Το ’χουν αυτό οι ευχές. Αυτό το... απρόσμενο. Το ατελείωτο. Που, ένεκα τις «άγιες ημέρες», δεν μπορείς να αποφύγεις.
Δε θα τελειώσουν, όμως, αυτές οι... «άγιες μέρες», πού θα πάει, θα τελειώσουν!
Ας ευχηθούμε μονάχα να μη μας έχουν «τελειώσει» εμάς πρώτα...
efsyn

Ψεύτες και καλικάντζαροι

Ήρθαν οι «μάγοι με τα δώρα» φέτος. Ο Χρήστος Σταϊκούρας απέκλεισε για τα επόμενα τρία χρόνια, τουλάχιστον, την αύξηση στον κατώτατο μισθό που υποσχόταν προεκλογικά ο Κυρ. Μητσοτάκης.
της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Ο Στ. Πέτσας χαρακτήρισε «επίδομα» για άλλη μια φορά τη νομοθετημένη 13η σύνταξη, την οποία ο Γ. Βρούτσης θα αντικαταστήσει με έναν «μόνιμο μηχανισμό στήριξης των χαμηλοσυνταξιούχων», δηλαδή επίδομα για κάποιους δικαιούχους και όχι νομοθετημένο δικαίωμα όλων των συνταξιούχων, που το έχουν πληρώσει και με το παραπάνω με τις κρατήσεις τους.
Οργή και αγανάκτηση Άδ. Γεωργιάδη που πρέπει να ασχολούμαστε όλο με συνταξιούχους αντί να κοιτάμε το μέλλον! «Δεν μπορεί η συζήτηση στην Ελλάδα να είναι οι συντάξεις» (Open).
Και ξέκοψε ως άλλος υπουργός Εργασίας... μια και καλή τα «αναδρομικά» τα οποία έταζε ο Μηταράκης, όχι προεκλογικά, αλλά μετεκλογικά σχεδόν κάθε μήνα.
Χωρίς κανείς από τους δημοσιογράφους των καναλιών να του το λέει για να μην τον πληγώσει, ο Κυρ. Μητσοτάκης μέσα σε τέσσερις μήνες αναίρεσε όλες τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ακόμα και τις φοροελαφρύνσεις της μεσαίας τάξης, την οποία ορκιζόταν προεκλογικά ότι θα στηρίξει...
Λογικό, μετά από τέτοια προσήλωση στο ξεχαρβάλωμα της πολιτικής στήριξης της κοινωνίας, να κουραστεί... και πήγε για διακοπές στο Μέτσοβο.
Πριν είχε πεταχτεί στην Κάσο... Μόνο όταν έπαιρνε ο Τσίπρας το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για συναντήσεις στο εξωτερικό ήταν μείζον θέμα το πόσο κοστίζει το ταξίδι... Τα ταξιδάκια αναψυχής του Κυριάκου είναι στο πλαίσιο της απαραίτητης «πρωθυπουργικής ξεκούρασης».
Εργάζεται νυχθημερόν για το μέλλον της χώρας βγάζοντας σέλφι και οικογενειακές φωτογραφίες κάνοντας mountain bike ή σκι στο βουνό!
Κατά τα άλλα ο Ερντογάν ανεβάζει διαρκώς τον πήχη των προκλήσεων και η Λιβύη ζήτησε και επίσημα τη στήριξη της Τουρκίας...
Η φθηνή προπαγάνδα από ακροδεξιούς καλικάντζαρους, Μαρκόπουλους, Μπογδάνους, Πλεύρηδες, Παπαδημητρίου κ.ά., σαρώνει τα κανάλια και αποκαλύπτει τον σούπερ ινστρούκτορα των ακροαριστερών στον ΣΥΡΙΖΑ, τον Γιώργο Κυρίτση. Στην κλειστή του ομάδα εκτελεστικός βραχίονας είναι ο Νίκος Τόσκας με αρχιστράτηγο τη Νίνα Κασιμάτη.
Ο νόμος και η τάξη θα εφαρμοστούν όπως αποφασίζει ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., διότι η πολιτική ηγεσία τείνει να αντικατασταθεί από τους δεξιούς συνδικαλιστές της αστυνομίας, που πλειοδοτούν σε εμφυλιοπολεμικό μίσος και ακροδεξιές δηλώσεις στα κανάλια...
Σε άλλα νέα... οι δημόσιοι υπάλληλοι περίμεναν να πληρωθούν νωρίτερα, όπως συνέβαινε στις αργίες επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν συνέβη. Έτσι είναι οι γιορτές παρέα με τον Σκρουτζ και, όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν τόσο καλύτερα, πρέπει να σκέφτηκε η κυβέρνηση.
Καλή χρονιά, μακριά από τα πυροτεχνήματα του νόμου και της τάξης, κοντά στην αλήθεια του ήθους και της πράξης.
αυγη

Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη..


Αποτέλεσμα εικόνας για Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη..



1990. Φόβος και Παράνοια στην Αθήνα. Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου θεωρούνται ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ ηγεσίας και μελών της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη και ο ίδιος, η Χαρούλα Αλεξίου, ο στιχουργός Μπάμπης Τσικληρόπουλος και πολλοί ακόμη, κυρίως ιστορικά στελέχη του ΕΚΚΕ, γίνονται αντικείμενο ερευνών της Ασφάλειας…
της Λαμπρινής Θωμά
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990, τα λαγωνικά της Ελληνικής αστυνομίας εισβάλουν στα σπίτια γνωστών πολιτών και τα καμαρίνια διασήμων καλλιτεχνών, αναζητώντας την ηγεσία της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη (ΕΟ 17Ν).
Μεταξύ των υπόπτων η Άννα Φιλίνη, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Ανδρέας Μπίστης, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο στιχουργός Μπάμπης Τσικληρόπουλος και ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Σκούρτης.  Η Άννα Φιλίνη, μη μπορώντας να κατανοήσει το χτύπημα στην πόρτα της μες στα άγρια μεσάνυχτα, βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει «Βοήθεια, Ληστές!».
Σύντομα απεδείχθη ότι δεν ήταν ληστές. Ήταν απλώς ηλίθιοι.
Πρέπει να σημειωθεί, γιατί θα ερμηνεύσει σε ένα βαθμό και τα γεγονότα, ότι κάποιοι εκ των υπόπτων ήταν ιστορικά μέλη του ΕΚΚΕ, της εποχής της θρυλικής εισόδου, του 1975, στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, η οποία βάφτηκε για λίγο κόκκινη.
Το 1990 είναι η εποχή που όλο μα όλο το κράτος της δεξιάς, αστυνομία, Τύπος, εισαγγελία, υπό την κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει ξαμολυθεί να αποδείξει ότι η ΕΟ 17Ν συνδέεται με το ΠΑΣΟΚ, ότι το ΠΑΣΟΚ καλύπτει τη δράση των μελών της οργάνωσης γιατί είναι «μέλη του ΠΑΚ» (ή είναι «φίλα προσκείμενοι», όπως ο θρυλικός Μιχάλης Ράπτης, ο Πάμπλο…).
Πολύ απλά, η οικογένεια Μητσοτάκη, λίγο μετά το «βρώμικο ’89», θέλει, και κάνει ότι μπορεί, για να αποδείξει ότι στη δολοφονία Μπακογιάννη εμπλέκονταν το ΠΑΣΟΚ. Ο εισαγγελέας που διαχειριζόταν τον φάκελλο ΕΟ 17Ν, μάλιστα, ο Δημήτρης Τσεβάς είχε καλέσει ακόμη και τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου να καταθέσει όσα ήξερε για την δράση της οργάνωσης (ο Παπανδρέου είχε αρνηθεί με επιστολή του της 22ας Ιουνίου 1990 να παρουσιαστεί καν).
Τα σενάρια συνομωσίας πάνε σύννεφο. Και η νεοδημοκρατική Απογευματινή κυκλοφορεί  ανήμερα των εκλογών του Απριλίου του 1990 με πρωτοσέλιδο: «Αυτοί είναι οι φονιάδες του Μπακογιάννη», και συμπληρώνει εντός «Συγκλονιστικά στοιχεία με γνωστά ονόματα, ατομική βόμβα 1.000 μεγατόνων. Κύκλοι του ΠΑΣΟΚ, Κύπριοι και Άραβες τρομοκράτες οργάνωσαν την εκτέλεση με την ετικέτα της 17Ν».
Σε αυτό το κλίμα, ο Τσεβάς, που ερευνά την ΕΟ 17Ν, και έχει καλέσει όλο το ΠΑΣΟΚ για καφέ και κουβεντούλα, δέχεται την επίσκεψη δύο αστυνομικών συντακτών, που καταγγέλουν αυτοβούλως ότι έχουν στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης ΕΟ 17Ν και τον «εγκέφαλο» της. Και «δίνουν» μέλη του ΕΚΚΕ και φίλους τους, κάτι που βολεύει και τον Τσεβά, καθώς πολλοί εκ του ΕΚΚΕ είχαν προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1990, ο Γιώργος Παπαδάκης, στην εκπομπή του «Πρωινή Γραμμή», στον Αντ1, βγάζει τηλεφωνικώς τον συνεργάτη του, Βαγγέλη Κουτουζή, έναν εκ των δύο αστυνομικών συντακτών που «βγάλαν το λαυράκι», περί της ασύλληπτης Επαναστατικής Οργάνωσης. Κάποια στιγμή, ο Βαγγέλης Κουτουζής, προσπαθώντας «να βοηθήσει» τον  Παπαδάκη να καταλάβει πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, του προτείνει στον αέρα: «Πες στον παραγωγό σου να φέρει το δίσκο Η Αγάπη Είναι Ζάλη, και παίξε τα τραγούδια Ελένη και Γράμμα».
Αυτό ήταν το άλλο συγκλονιστικό στοιχείο, που ο Τσεβάς θεωρεί πολύ λογικό και εξαιτίας του οποίου γίνονται οι εισβολές σε σπίτια και καμαρίνια: ο δεσμός μεταξύ ηγετικών στελεχών της ΕΟ 17Ν και των εκτελεστών είναι η Χαρούλα Αλεξίου. Όποτε η Αλεξίου τραγουδά την «Ελένη» των Μικρούτσικου – Τσικληρόπουλου, η ΕΟ 17Ν κτυπά.
Σύμφωνα με σχετικές αναμνήσεις που έχει καταγράψει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, το τραγούδι Ελένη γράφτηκε στο μπαρ Dada της πλατείας Εξαρχείων, την ώρα που απήγγειλε ο Καρούζος και αφού ο στιχουργός είχε πιεί «καμμιά δεκαριά διπλά ουίσκυ». Σύμφωνα πάντα με τον Ανδρέα Ρουμελιώτη: «Κάποιος συνάδελφός μου, δημοσιογράφος στην «Ελευθεροτυπία» – που ΄χε χάσει πολλά λεφτά στα χαρτιά (;) και πίστεψε πως θα πιάσει την καλή και θα πάρει, για να ρεφάρει, τα λεφτά της επικήρυξης [της ΕΟ 17Ν] – πήγε στον εκδότη μας τον Κίτσο τον Τεγόπουλο στην Φωκυλίδου. «Έχω αποδείξεις για το ποιοι είναι οι εγκέφαλοι της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, του είπε, θέλω να κάνω την αποκάλυψη στην εφημερίδα. Τον διαολόστειλε ο Κίτσος – ο πιο ευφυής άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω – ‘μη μου πεις τίποτα, γιατί θα τους ειδοποιήσω να φύγουν’».
Ο άνθρωπος με τα χρέη στα χαρτιά, «πήγε στον εισαγγελέα τον Τσεβά, που ‘θελε να γίνει νέος Σαρτζετάκης και τον έπεισε», λοιπόν, ότι η ΕΟ 17Ν χτυπούσε «όταν η Χαρούλα η Αλεξίου τραγουδούσε το συνθηματικό τραγούδι του Μπάμπη ‘Ελένη’».
«Η αντιτρομοκρατική μπουκάρισε στο καμαρίνι της Αλεξίου λίγο πριν βγει στην πίστα. Περικύκλωσε και το σπίτι του Μπάμπη στο Πήλιο, όπου είχε αποσυρθεί για να γράψει και ζούσε μια μια πανέμορφη τσιγγάνα. Τον πήρα τηλέφωνο: ‘Εδώ τρομοκράτης Βου’ έλεγε ο τηλεφωνητής, κατά το πράκτορας Θου-Βου, του Βέγγου».
Στα παραλειπόμενα αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας, και η θρυλική απάντηση Ρασούλη, που εξηγούσε στον Τσεβά γιατί δε θα μπορούσε να είναι ποτέ μέλος της Οργάνωσης: «Πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να ήμουν ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη […] την ώρα που η 17Ν έβγαλε ανακοίνωση υπεράσπισης του τραγουδιστή Νταλάρα;».

*Ευχαριστώ το φίλο και συνάδελφο Παναγιώτη Ανδριόπουλο για το «σκάψιμο» στις παλιές εφημερίδες.
thepressproject

Η πυξίδα μιας ζωής πλημμυρισμένης με μουσική

Ο Θάνος Μικρούτσικος με τον Γιάννη Κούτρα
Ο Θάνος Μικρούτσικος γράφει για τους πέντε πιο σημαντικούς σταθμούς στη διαδρομή του

Σπιτικό γλυκό κουταλιού και πιάνο
Μόλις είχα κλείσει τα τέσσερά μου χρόνια όταν η γιαγιά μου, η Ελένη, με έστειλε στο σπίτι της θείας μου για να της πάω ένα γλυκό του κουταλιού που μόλις είχε φτιάξει. Η Ηλέκτρα Παπαμικροπούλου ήταν μουσικός και έπαιζε πιάνο πολύ καλά. Ήταν παντρεμένη με τον..
Αριστείδη Μικρούτσικο, ο οποίος είχε πεθάνει στα 39 του χρόνια, δηλαδή πολλά χρόνια προτού γεννηθώ. Η θεία τον πενθούσε με τον τρόπο της. Δεν ξαναέπαιξε πιάνο. Και τα δύο πιάνα του σπιτιού παρέμεναν σιωπηλά κάτω από βαριά μαύρα υφάσματα. Το σπίτι της, παλιό νεοκλασικό της Πάτρας. Ανέβηκα τα 60 σκαλοπάτια και αυτή με περίμενε στο κεφαλόσκαλο. «Σήμερα θα παίξω για σένα» μου είπε. Προχώρησε στο σαλόνι, ξεσκέπασε ένα μεγάλο πιάνο με ουρά και άρχισε να παίζει. Ύστερα από λίγο με κοίταξε και βλέποντας την έκφρασή μου μου είπε: «Τώρα θα παίξεις εσύ». Με ανέβασε στο σκαμπό του πιάνου, ακούμπησε τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού στα πλήκτρα και τα καθοδήγησε με την παλάμη της. Με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης της μουσικής μου περιπέτειας.

Η πιο όμορφη φωνή για την «Πιο όμορφη θάλασσα»

Αρχές της δεκαετίας του ’70 είχα αποφασίσει ότι θα γίνω μουσικός και όχι μαθηματικός. Είχα γράψει τα πρώτα μου τραγούδια. Συνάντησα ένα νέο κορίτσι, τη Μαρία Δημητριάδη. Ήταν ήδη γνωστή γιατί στα 17 της είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι του Ξαρχάκου και αμέσως μετά εξαιρετικά τραγούδια του Μαρκόπουλου και του Θεοδωράκη. Θυμάμαι την πρώτη πρόβα που κάναμε στο σπίτι μου στην Κυψέλη. Είχα ήδη γράψει την «Πιο όμορφη θάλασσα» σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ. Ακούστηκαν οι πρώτες νότες και ταξίδεψα με τη φωνή της. Δάγκωνε τις λέξεις και οι συλλαβές αποκτούσαν ζωή στο στόμα της. Πρωτοφανές. Τον ίδιο τρόπο ακολουθούσα και εγώ όταν έγραφα και τραγουδούσε τα τραγούδια μου. Φτιάξαμε μαζί τον τρόπο μας. Θα της το οφείλω για πάντα. Ο χρόνος που πέρασε απέδειξε ότι η Μαρία Δημητριάδη ήταν η σπουδαιότερη δραματική ερμηνεύτρια για το ελληνικό τραγούδι. Και τι σύμπτωση! Στην τελευταία παράσταση που έδωσε προτού φύγει από τη ζωή τόσο νέα τραγούδησε πάλι την «Πιο όμορφη θάλασσα» με έναν τρόπο συγκλονιστικό. Την ερμηνεία της αυτή την κρατώ εντός μου ως φυλαχτό.

«Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο»

Με την ποίηση είχα πολλά πάρε δώσε από μικρός. Έπαιξε μεγάλο ρόλο ο πατέρας μου που μου διάβαζε ποιήματα προτού ακόμη πάω στο δημοτικό σχολείο. Έτσι η ποίηση έγινε εντός μου η δεύτερη κολόνα μετά τη μουσική. Φυσικό ήταν λοιπόν να τα συνδυάσω. Το 1977 αποφασίστηκε να γίνει στην ΕΤ2 ένα σίριαλ υψηλών προδιαγραφών με θέμα τη θάλασσα, μια πολυδάπανη παραγωγή του Γιώργου Παπαλιού με σκηνοθέτη τον Τάσο Ψαρρά, έναν από τους καλύτερους κινηματογραφιστές του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Δέχτηκα την πρόταση και τους ρώτησα αν χρειάζονται και τραγούδια. Μου απάντησαν καταφατικά και τους πρότεινα να μελοποιήσω Νίκο Καββαδία. Λίγο μετά κυκλοφόρησε ο δίσκος μου «Σταυρός του Νότου» με 11 τραγούδια μου πάνω στην ποίηση του Καββαδία. Η υποδοχή από τους κριτικούς αλλά και από τον ρηξικέλευθο διανοούμενο Αλέξανδρο Πατσιφά, ιδιοκτήτη της εταιρείας Lyra, ήταν απολύτως απορριπτική. «Γρήγορα να ξεχάσουμε αυτό τον δίσκο» έλεγαν και οι πιο καλοπροαίρετοι. Το τι επακολούθησε είναι γνωστό. Τρεις γενιές διεκδικούν τη δουλειά αυτή ως δική τους. Περίπου σαράντα χρόνια υπάρχει μια καββαδιομανία και ο «Σταυρός του Νότου» δικαιολογημένα είναι η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας μου.

Η τυχαία συνάντηση με έναν ποιητή

Αρχές του 1978 διαβάζω ένα ποίημα στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» άγνωστου σε μένα ποιητή. Το όνομά του, Άλκης Αλκαίος. Το μελοποιώ αμέσως. Ψάχνω να τον βρω αλλά μάταια. Ήταν ψευδώνυμο και δεν υπήρχε πουθενά σε κανέναν τηλεφωνικό κατάλογο. Είχα ήδη μπει στο στούντιο με τη Μαρία Δημητριάδη όταν κάποιος φίλος μού αποκάλυψε το πραγματικό όνομα του ποιητή. Τηλεφώνησα στον Βαγγέλη Λιάρο και του είπα ότι έχω ήδη γράψει το τραγούδι του στο στούντιο. Του το έβαλα να το ακούσει από το τηλέφωνο. Ενθουσιάστηκε. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η μουσική μου περιπέτεια με αυτό τον στιχουργό που συνέβαλε καθοριστικά με τον τρόπο του στην αλλαγή του τοπίου του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. «Ερωτικό», «Κακόηθες μελάνωμα», «Πάντα γελαστοί», «Ρόζα» τα μεγάλα παράσημά μας. Είμαι ευτυχής που ανακάλυψα έναν ποιητή ο οποίος υποδυόμενος τον στιχουργό μίλησε στον καθένα μας αλλά και σε όλους μας μαζί.

Ο σημαντικός Ευρωπαίος «αναβαπτιστής»

Ο Ανρί Ρονς (Henri Ronse) θεωρείται και σήμερα ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού θεάτρου, ειδικά σε αυτό που ονομάζεται ποιητικό θέατρο. Προτού ακόμη κλείσει τα 20 του χρόνια ήταν αναγνώστης στις εκδόσεις Gallimard. Προτού κλείσει τα 30 του είχε σκηνοθετήσει όπερες στην Όπερα του Παρισιού. Ήταν κινητή βιβλιοθήκη. Είχε στα σπίτια του πάνω από 700 πίνακες σύγχρονης ζωγραφικής και βεβαίως κατείχε απόλυτα και σε βάθος την τέχνη της μουσικής. Από το 1982 έως το 1992 συνεργαστήκαμε σε 12 θεατρικές και μουσικοθεατρικές παραγωγές σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Με έμαθε να βλέπω τα πράγματα σε βάθος. Με βούτηξε ξανά στην κολυμβήθρα πραγμάτων που είχα ξεχάσει. Θα θυμάμαι για πάντα, γιατί ο Ανρί έφυγε δυστυχώς γρήγορα, τις συζητήσεις μας, τους περιπάτους μας και φυσικά τις συνεργασίες μας στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στη Λυών, τη Λιλ, τη Βενετία, τη Λιέγη... Είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκα στον δρόμο του.



 
πηγή: documentonews

Των αδελφών μου των ελαχίστων



Ανέκαθεν τέτοιες μέρες στα γιορτινά τραπέζια, αλλά και στα κοινωνικά δίκτυα και συναναστροφές, μια από τις συζητήσεις που ανάβουν τα αίματα είναι το "αν ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής".
του Γιώργου Κυρίτση
Η συζήτηση τώρα με το προσφυγικό και τη βιβλική διήγηση της γέννησης του Ιησού έχει αναθερμανθεί, καθώς ο Χριστός εμφανίζεται στο Ευαγγέλιο να έχει γεννηθεί προσφυγόπουλο από γονείς πλάνητες και διωκόμενους και η κούνια του ήταν μια φάτνη, δηλαδή μια ποτίστρα για τα ζώα. Μια φωτογραφία από ένα νεογέννητο προσφυγάκι, τυλιγμένο σε κουβέρτες και απιθωμένο σε ένα καφάσι για φρούτα, στο άνοιγμα ενός αντίσκηνου, είναι ό,τι πιο κοντινό σ’ αυτό που μάθαμε να θεωρούμε το θαύμα της θείας γέννησης. Χωρίς μάγους και χωρίς δώρα. Ένα βρέφος προερχόμενο μάλιστα και από τη Μέση Ανατολή σε ένα επαναλαμβανόμενο καπρίτσιο της Ιστορίας...
Όσοι και όσες βιώνουν τη θρησκεία με τα μάτια ανοιχτά, βλέπουν τις αναλογίες, όσοι «εγκαταβιούν εν εκκλησίαις» ταράσσονται από ιερό μένος στην ιδέα και μόνο ότι «ο Βασιλεύς» μπορεί να ήταν φτωχός, ξυπόλητος, πρόσφυγας, διωκόμενος από το κράτος και την Εκκλησία της εποχής.
Προτιμούν έναν Χριστό «νοικοκυραίο», χολιγουντιανά ξανθό, έναν Χριστό που τον σταύρωσαν οι Εβραίοι - τελεία και παύλα, έναν «δικό μας» θεό που νικάει τους θεούς «των άλλων». Η συζήτηση είναι ανιστορική και μη θεολογική, δεν είναι διάλογος ειδικών, είναι μια συζήτηση βαθιά ιδεολογική που δεν αφορά το τότε, αλλά το σήμερα.
Η γνωστή περικοπή από το κατά Ματθαίον (25:34-40) ενσωματώνει ολόκληρη την κοινωνική φιλοσοφία του Ιησού και αποτελεί ηθική πυξίδα των αριστερών, αλλά και των προοδευτικών ανθρώπων γενικά, όπου γης:
«Τότε έρει ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού, δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φάγειν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με. τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες, κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν ή διψώντα και εποτίσαμεν, πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν ή γυμνόν και περιεβάλομεν, πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή και ήλθομεν προς σε; και αποκριθείς ο βασιλεύς έρει αυτοίς, αμήν λέγω υμίν εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε».
Κάθε στίχος αυτού του αποσπάσματος είναι ένα μάθημα ζωής για κάποιους, ένα αντιπαράδειγμα αποσιωπητέο για άλλους. Ακόμα και αν η ιστορική και η οντολογική απόσταση δεν μας επιτρέπουν να πούμε καταφατικά ότι ο Χριστός ήταν κομμουνιστής ή αναρχικός, ένας αριστερός της εποχής του, ένα είναι σίγουρο, οι διώκτες του, φαρισαίοι και υποκριτές, ήταν η Δεξιά της εποχής τους.
avgi

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Θάνο, για τα δύσκολα έχουμε τα τραγούδια σου.


της Φωτεινής Λαμπρίδη
Ποτέ δε συμπάθησα αυτή τη συνήθεια. Να φεύγει ένας άνθρωπος κι εμείς να ανατρέχουμε ευθύς αμέσως στη δική μας προσωπική ιστορία για να μιλήσουμε γι’ αυτόν. Τα βιβλία που γράφτηκαν αμέσως μετά τον χαμό σπουδαίων δημιουργών, δεν έσπευσα να τα αγοράσω. Αυτή η αυτοαναφορικότητα μου προκαλούσε δυσανεξία. Όποιος  βιάστηκε να στριμωχτεί δίπλα σε έναν μεγάλο δημιουργό για να αρπάξει κάτι,  μου δημιουργεί ένα θλιβερό αίσθημα.
Όμως, σήμερα, οι ιστορίες των ανθρώπων που έχουν συνδέσει τις μικρές- μεγάλες στιγμές τους με τα τραγούδια του Θάνου, με συγκινεί. Γιατί αυτό το «ήμουν κι εγώ εκεί» συνδέεται με ένα κοινό αίσθημα μεγάλης συγκίνησης. Γιατί η συχνότητα στην οποία σε καλούσε να συχνωτιστείς μαζί του ο Θάνος, ήταν αυξημένης έντασης. Γιατί στα τραγούδια του, η αξία του πραγματικού ανθρώπινου μεγαλείου ήταν διαρκώς παρούσα. Και μετά από αυτή την ακρόαση, δεν μπορούσε κανείς να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο, τίποτα υποδεέστερο από το σπουδαίο που δικαιούται. Και το σημαντικότερο, παρά τις αδυναμίες του, το υπερασπίστηκε στη ζωή του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Γι’ αυτό κλάψαμε σαν μικρά παιδιά, κι ας μην ήταν αδερφός και κολλητός μας. Γι’ αυτό, ενώ άκουσα από νωρίς την είδηση του θανάτου του, στο πείσμα μιας άρνησης, πήρα τη Ναταλί με την ελπίδα να μου απαντήσει «δεν επιβεβαιώνεται ακόμα...». Γι’ αυτό μένω ξημερώματα να γράφω ακούγοντας τα τραγούδια του. Γι’ αυτό δεν ξέρω με ποιο τραγούδι να τον αποχαιρετήσω. Το μόνο που θέλω να πω είναι «Ρε Θάνο, δεν φεύγει άνθρωπος με τόση ζωή μέσα του, με τόση ζωή!»
Κάθομαι και διαβάζω στα social media τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που αποχαιρετούν τον Θάνο Μικρούτσικο. Και στοιχίζομαι πλάι σ’όλους τους ανθρώπους της γενιάς μου που τους συνόδευε παιδιά ο Μικρούτσικος στο σπίτι και στο αμάξι των γονιών. Που ξενύχτησαν με μια Άννα που έκλαιγε, με μια πυρόγα, μια Ρόζα, με έναν Νέγρο Θερμαστή. Και που στο τέλος τους έμεινε μια αποφασιστική προστακτική: «Άννα μην κλαις» και «Να γελάσεις απ’τα βάθη των χρυσών σου ματιών» και «Να μου το πεις το σ’αγαπώ και πάλι»,
Πολλοί της γενιάς μου κλαίνε γοερά τον άνθρωπο που συνόδευσε την εφηβεία τους. Θυμούνται τα τραγούδια του Σταυρού του Νότου, σε μικρές μπουάτ των Εξαρχείων, σε συναυλίες, σε αμφιθέατρα, σε ανοιχτά θέατρα, σε πλατείες (ήμουν κι εγώ εκεί). Άλλοι ευγνωμονούμε   τον Θάνο που μας σύστησε τους ποιητές, με τον μοναδικό του μελωδικό τρόπο. Που μας «εξανάγκασε» να ακούσουμε τον Χικμέτ να λέει «Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»
Και μετά, να ξέρουμε, πως αν χρειαστεί να ανατρέξουμε στα δύσκολα, σε ότι πιο ελπιδοφόρο, ότι πιο γενναίο, ότι πιο ουτοπιστικό χρειαζόμαστε, υπάρχει πάλι ένα ποίημα που έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο.
Θα ακούω πάντα τα πολλαπλά δημιουργικά σου πρόσωπα στα τραγούδια σου. Μόνη στο αυτοκίνητο, με τον γιο μου, με τον αγαπημένο μου. Θα σε θυμάμαι πάντα, όπως την τελευταία φορά που σε συνάντησα στο σπίτι σου, να υπονομεύεις κάθε σοβαροφάνεια με το χιούμορ σου ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Να κρατάς τα ουσιώδη: Τις ιδέες και τους ανθρώπους που αγαπάς. Τη Μαρία, τα παιδιά... τα τραγούδια. 
Θα κρατάω πάντα τη σύνδεση ανοιχτή όπως μου είπες: «Το πιο ανθρώπινο και το πιο πνευματικό πάνε μαζί. Μη χαθείς στον διαχωρισμό». Έστω κι αν σήμερα... μια πικρία μας ματώνει ανείπωτη. Τα δώρα σου είναι εδώ. Καλό ταξίδι Θάνο μας! Σήμερα δεν υπερβάλει κανείς στον θρήνο του.
* Ολόκληρη η συναυλία «Όσοι Περπάτησαν Μαζί Μου», μια αναδρομή στην πορεία και τα τραγούδια του σπουδαίου συνθέτη

TVXS

Στη Βόρεια Κορέα της Ευρώπης


Τo φαιδρό με το τραγικό εναλλάσσονται διαρκώς στην επίσημη επικοινωνιακή στρατηγική στην οποία η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα από την ίδια την πολιτική.
Στην ΕΡΤ, το βράδυ της Πέμπτης, αρχικά ο μέσος τηλεθεατής θεώρησε ως ανιαρό χιούμορ το γεγονός ότι στις 10 πιο σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες του 2019, που παρουσίασε η Όλγα Τρέμη στην εκπομπή της, περιλαμβανόταν ο ... Κυριάκος ΜητσοτάκηςΣτη συνέχεια, κάποιοι θεώρησαν ότι πρόκειται για φάρσα αλλά όταν αντιλήφθηκαν ότι το εννοούν σοβαρά, δεν ήξεραν αν πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν.
Δεν πρόκειται απλώς για σύμπτωμα της απόλυτης κυβερνητικής χειραγώγησης της δημόσιας τηλεόρασης αλλά για μια πρωτόγνωρη «προσωπολατρεία», επιπέδου Βόρειας Κορέας, που καλλιεργείται, από τις κοσμικές μεσημεριανές εκπομπές μέχρι τις πολιτικές εκπομπές. Είτε οφείλεται σε ανασφάλεια του ίδιου του Πρωθυπουργού, είτε σε υπερβάλλοντα ζήλο των «αυλικών» να δείξουν απόλυτη υποταγή, το αποτέλεσμα είναι απολύτως φαιδρό.
Πιο σοβαρό κρούσμα των ημερών, το άρθρο που δημοσιεύεται στην Καθημερινή και δίνει οδηγίες-κατευθύνσεις για τον τρόπο κάλυψης της αστυνομικής βίας σε καθεστωτικά ΜΜΕ και κονωνικά δίκτυα κατά τρόπο «αποδεκτό». Ουσιαστικά υπαγορεύει την αποσιώπηση της σκληρής αστυνομικής βίας επί των ημερών της ΝΔ, προκειμένου να μην πλήττεται το θεώρημα «νόμου και τάξης». Μάλιστα, αναπαράγει τις γραφικές γενικεύσεις ακροδεξιών για τη «βία της άκρας Αριστεράς» αλλά και ένα απίθανο «εύρημα» που παρουσιάστηκε σε εκδήλωση παρόντος του Υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ότι αυτή είναι «3,5 φορές μεγαλύτερη από την ακροδεξιά».
Είναι άγνωστη η «επιστημονική» μέθοδος που οδηγεί σε αυτό τον αστείο ισχυρισμό αλλά το σοβαρό ζήτημα είναι ότι η μέθοδος καθοδήγησης της ενημέρωσης που φιλοδοξεί να εφαρμόσει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έρχεται απευθείας από τα εγχειρίδια του Γεωργαλά και της χούντας. Σύμφωνα με αυτή, οι εικόνες διαπόμπευσης πολιτών που ξεγυμνώνονται στους δρόμους από την ΕΛΑΣ, οι σκηνές της παράνομης εισβολής σε σπίτια πολιτών, η υπέρμετρη βία, αστυνομική η αυθαιρεσία, τα βασανιστήρια και οι πάσης φύσεως «ζαρντινιέρες» δεν πρέπει να αναπαράγοται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και τους «νοικοκυραίους» χρήστες των social media γιατί ανατρέπουν το αφήγημα της κυβέρνησης. Θα πρέπει να αρκεστούν στις κατασκευασμένες ειδήσεις του κυβερνητικού μηχανισμού προπαγάνδας.
Στη μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν υπάρχει προηγούμενο «προσωπολατρείας» αλλά ούτε και υπαγόρευσης της «πραγματικότητας» με αστυνομικούς όρους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα δημόσια ΜΜΕ, η ΕΥΠ υπάγονται απευθείας στον Πρωθυπουργό, δείχνοντας ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την πληρόφορηση με όρους Γκέμπελς. 
tvxs

Οι ιδιοκτήτες της χώρας


Οι ιδιοκτήτες της χώρας

Κάποιος από τους πολλούς λογογράφους του πρωθυπουργού έχει γνώσεις ψυχολογίας. Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό έβαλε τον προϊστάμενό του να περιγράψει τα στάδια που ακολουθούν ύστερα από μια απώλεια, εν προκειμένω την απώλεια της εξουσίας.
του Τάσου Παππά
Η συγκεκριμένη φράση είχε στόχο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος υποτίθεται πως δεν θέλει να παραδεχτεί το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου του 2019: «Αρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή.
Είσαστε ακόμη στο στάδιο του θυμού, εύχομαι να φτάσετε στην αποδοχή χωρίς να περάσετε από τα άλλα δύο στάδια», είπε χαρακτηριστικά ο Κ. Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε το σχήμα και το περιέλαβε στην ομιλία του. Αλλωστε το ξέρει πολύ καλά γιατί το βίωσε, όχι σε όλη την έκτασή του, αλλά στα δύο πρώτα στάδια, την άρνηση και τον θυμό.
Τα πέρασαν και αυτός και η παράταξή του από το 2015 μέχρι το 2019. Τα υπόλοιπα τρία στάδια και κυρίως το τελευταίο, την αποδοχή, ενδεχομένως τα αφήνουν για την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούν στην αντιπολίτευση, αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με τα κόμματα και τους πολιτικούς που νομίζουν ότι είναι οι φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας, ότι αποτελούν τη μοναδική λύση διακυβέρνησης και οι υπόλοιποι είναι αναιδείς εισβολείς, πανούργοι καταχραστές, αυθάδεις παρείσακτοι ή στην καλύτερη περίπτωση προσωρινοί ενοικιαστές. Δεν τους βγήκε βεβαίως το σχέδιο ούτε με το ΠΑΣΟΚ το 1981 ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Πρώτο στάδιο η άρνηση: Το ότι η Νέα Δημοκρατία δεν συμφιλιώθηκε σε καμία φάση με την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τον Γενάρη του 2015 ήταν φανερό σε όλες τις επιλογές και τις κινήσεις της.
Εκπόνησε πριν από την ήττα τη θεωρία της αριστερής παρένθεσης και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να γίνει πράξη: παρέδωσε στην κυριολεξία άδεια ταμεία, προέτρεπε τους νοικοκυραίους να πάρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες για να μην τα βρουν οι αριστεριστές, σιγοντάριζε την ευρωπαϊκή Δεξιά κάθε φορά που αυτή απειλούσε τους πολίτες ότι θα πληρώσουν ακριβά αν ψηφίσουν λάθος.
Αρνήθηκε να παραδώσει με τη δέουσα επισημότητα το μέγαρο Μαξίμου, ζητούσε τρεις φορές την εβδομάδα πρόωρες εκλογές, εκλιπαρούσε τους δανειστές να μην κάνουν χατίρια στον Τσίπρα, υποβάθμιζε τις επιτυχίες στο οικονομικό πεδίο, αμφισβητούσε τα νούμερα που έδιναν οι ανεξάρτητες αρχές, δεν δίστασε να εγκαλέσει εκπροσώπους των θεσμών γιατί δεν ήταν τόσο αυστηροί όσο θα ήθελε, πανηγύριζε με τα προβλήματα και στεναχωριόταν με τα επιτεύγματα, αποθέωνε τη σκληρή πτέρυγα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας όταν αυτή εκβίαζε ανοιχτά την ελληνική κυβέρνηση, καταστροφολογούσε ανενδοίαστα, χρησιμοποίησε τις προσβάσεις της στο κράτος και στη Δικαιοσύνη για να δυσκολέψει την κυβέρνηση όποτε επιχειρούσε να κάνει αλλαγές στο θεσμικό επίπεδο, οργάνωσε με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης που έλεγχε (και συνεχίζει να ελέγχει) εκστρατεία δαιμονοποίησης των αντιπάλων της, κατασκευάζοντας και διακινώντας δηλητηριώδεις «ειδήσεις» για να δολοφονήσει χαρακτήρες.
Δεύτερο στάδιο ο θυμός: Υπηρετώντας με φανατισμό το καθήκον της να μισεί, ξεπέρασε ακόμη και τον χειρότερο εαυτό της. Μιλούσε για ανελέητους τυχοδιώκτες που επιδίωκαν να στήσουν ολοκληρωτικό καθεστώς, παρομοίασε τον Τσίπρα με τον Στάλιν, τον Τσαουσέσκου, τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, στελέχη της διέσπειραν φήμες ότι στις εκλογές θα γίνει όργιο νοθείας, καλλιέργησε κλίμα διχασμού στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, αμφισβήτησε τον πατριωτισμό τού τότε πρωθυπουργού, έκανε λόγο για προδοσία στο Μακεδονικό, κατήγγειλε συναλλαγή Τσίπρα-Μέρκελ για τη Συμφωνία των Πρεσπών («έδωσαν τη Μακεδονία για να πάρουν τις συντάξεις»), υποσχέθηκε Ειδικά Δικαστήρια στο μισό υπουργικό συμβούλιο, επανέφερε τη ρητορική του Εμφυλίου αποκαλώντας τους αντιπάλους της «κατσαπλιάδες», κινδυνολόγησε, παρά τα επίσημα στοιχεία και το τεράστιο μαξιλάρι ασφαλείας, φωνάζοντας ότι θα παραλάβει ρημαγμένη χώρα (φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη) και βεβαίως, όπως έκανε με το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, συνέδεσε τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία και την κάθε μορφής παραβατικότητα.
Και η άρνηση και ο θυμός της Δεξιάς για τη μεγάλη παρένθεση εισήλθαν στο μέγαρο Μαξίμου στις 8 Ιουλίου του 2019, στην πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή τους, λόγω της περίστασης. Βρίσκονταν κάτω από τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο νέος πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης συζήτησης που είχε με τον Αλ. Τσίπρα στη διαδικασία παράδοσης-παραλαβής του πρωθυπουργικού γραφείου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε στον συνομιλητή του την έκπληξή του (προφανώς δυσάρεστη, αλλά δεν του το είπε) για δύο πράγματα: Δεν περίμενε ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος στο κόμμα του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα άντεχε στην κυβέρνηση περίπου πέντε χρόνια και επίσης δεν περίμενε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε τόσο υψηλό ποσοστό στις εθνικές εκλογές.
Η σύγχυση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην επιθυμία (κλασική περίπτωση λανθασμένης αξιολόγησης της κατάστασης) επιπολάζει στον λόγο της και σήμερα. Ομως το ναρκισσιστικό τραύμα που έχει υποστεί δεν πρόκειται να θεραπευτεί με την άρνηση και τον θυμό.

Ανάγωγα

Τεράστια κέρδη βάζουν στην τσέπη τους μεγαλομέτοχοι και επενδυτές από το φετινό άλμα των μετοχών, παγκοσμίως. Στον αντίποδα, οι ιδιωτικές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου κινήθηκαν για ακόμα μία χρονιά στα ρηχά. Την ίδια στιγμή, όπως παραδέχεται και το ΔΝΤ, οι ανισότητες μεγαλώνουν, τεράστιες περιοχές του πλανήτη ερημώνουν, τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα πυκνώνουν. Η κανονικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού.
efsyn

Φάτε μάτια… Μέτσοβο


Τι ακριβώς «πανηγυρίζει» η Οικογένεια; Ο πρωθυπουργός που φωτογραφίζεται χαμογελαστός με την αθλητική του περιβολή, γιατί ακριβώς αγωνιά, να πείσει με την φωτογραφία από το Μέτσοβο που ανέβασε στα κοινωνικά δίκτυα συνοδευόμενη από το κοινότοπο σχόλιο "γιορτές σημαίνει οικογένεια";
της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Ότι είναι «ατρόμητος» στο κρύο και «αθληταράς», ή ότι όλα βαίνουν καλώς και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για τίποτα σε αυτή την χώρα που έχει επιβληθεί η τάξη και η ασφάλεια πλέον και σε δέρνουν ακόμα και μέσα στο σπίτι σου;
Πως τόλμα χαμογελά και χαίρεται ο Μητσοτάκης μετά της οικογενείας του, την ώρα που έχει εξαπατήσει τους πολίτες αφήνοντας τους αδύναμους χωρίς κοινωνικό μέρισμα, τους συνταξιούχους χωρίς 13η σύνταξη και αναδρομικά (που τους έταζε ότι θα πάρουν οδηγώντας τους στα δικηγορικά γραφεία να καταθέτουν ομαδικές αγωγές);
Πως τόλμα χαμογελά και χαίρεται ο Μητσοτάκης, όταν δεν θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό -και ας έλεγε άλλα προεκλογικά- και οι φοροελαφρύνσεις που έταζε στην μεσαία τάξη δεν ήταν τίποτα άλλο από λόγια του αέρα και υποσχέσεις ψεύτικες;
Πως τόλμα χαμογελά και χαίρεται ο Μητσοτάκης, όταν ο Ερντογάν συνεχίζει τις απειλές και τις προκλήσεις ανενόχλητος, ενώ επεκτείνει τις δραστηριότητές του στην Λιβύη;
Πως τολμά και αυτοδιαφημίζεται προκλητικά, όταν έχει αφήσει να διογκωθεί ο αριθμός των προσφύγων στη Μόρια στους 20.000 εγκλωβισμένους ανθρώπους, ενώ απειλεί να σταματήσει και το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ;
Χιλιάδες οικογένειες με παιδιά που θα υποδεχθούν το νέο χρόνο, μέσα στη λάσπη και το κρύο, τους έχει αφαιρεθεί βάναυσα το δικαίωμα στο χαμόγελο και την ευτυχία, που τόσο προκλητικά διαφημίζει η φωτογραφία της πρωθυπουργικής οικογένειας…
Το βέβαιο είναι ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης που διαφημίζει όσο κανένας άλλος πολιτικός, την οικογενειακή του ευτυχία (που καλά κάνει και την χαίρεται) αδιαφορεί προκλητικά για την οικογενειακή ευτυχία όλων των άλλων, που χρειάζονται κάτι παραπάνω από στημένες φωτογραφίες, εορταστικά χαμόγελα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
avgi

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Το 2019 φεύγει, αλλά τι είναι αυτό που έρχεται;


Το 2019 φεύγει, αλλά τι είναι αυτό που έρχεται;

του Τάσου Τσακίρογλου
Σε λίγες μέρες κλείνει το 2019, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ίσως της σημαντικότερης και πιο εμβληματικής «στιγμής» της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, η οποία σηματοδότησε συμβολικά και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Κάποιοι ιστορικοί ονόμασαν αυτή τη στιγμή «διάσελο της Ιστορίας», δηλαδή το σχετικά ομαλό εκείνο κομμάτι που ενώνει δύο κορυφές, τον «αυχένα» του βουνού. Ξέρουμε ότι η κορυφή που αφήσαμε πίσω μας διαμόρφωσε τον κόσμο όπου ζούμε σήμερα, αλλά παραμένει το ερώτημα ποια είναι η κορυφή προς την οποία σκαρφαλώνουμε τώρα.
Αναμφίβολα ο κόσμος που ανατέλλει μαζί με το 2020 φέρει το στίγμα της κλιματικής αλλαγής και θέτει ως πρόκληση την αντίδραση της ανθρωπότητας σ’ αυτήν.
Η περίοδος που ζούμε θυμίζει κατά έναν τρόπο εκείνη που προηγήθηκε της αλλαγής της χιλιετίας, τότε λίγο πριν από το 2000, όταν ξεχύθηκαν σαν άγρια ζώα από το κλουβί οι αποκαλυπτικές θεωρίες για το τέλος του κόσμου, για τις πληγές του Φαραώ που θα έφερνε μαζί της η αλλαγή της χρονιάς, για τον «ιό της χιλιετίας» που θα έπληττε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές κ.λπ.
Σήμερα αναπτύσσεται διεθνώς –και όχι τόσο στην Ελλάδα, η οποία όπως πάντα περιμένει να ακούσει τον αντίλαλο των εξελίξεων– ένας ορυμαγδός χιλιαστικών θεωριών και καταστροφολογίας μπλεγμένης με αρκετή μελλοντολογία, αναφορικά με το «τέλος του πλανήτη». Φυσικά όλα αυτά έχουν μια πραγματική βάση, αφού όλοι οι επιστήμονες του κλίματος μας διαβεβαιώνουν ότι αυτό που έρχεται είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή βιώσει στα δέκα χιλιάδες χρόνια της πρόσφατης ιστορίας του πολιτισμού.
Ωστόσο, ο τρόπος που το θέμα παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ –αποσπασματικά και τρομολαγνικά όπως πάντα– έχει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: τη μοιρολατρία και την απάθεια. Το μεν κλίμα είναι απρόσωπο και αποτελεί μια υπέρτερη δύναμη, όμως εκείνοι που το επηρεάζουν έχουν πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο και σ’ αυτούς μπορούμε να επιβάλουμε τους αναγκαίους συμβιβασμούς και περιορισμούς. Αρκεί βεβαίως να «ξυπνήσουμε».
Ηδη εμπεριστατωμένες μελέτες ψυχολόγων και ψυχιάτρων δείχνουν ότι σε περιοχές που έχουν πληγεί σφοδρά από ακραία καιρικά φαινόμενα (όπως η Καλιφόρνια, η Νέα Ορλεάνη, η Φλόριντα, η Πολσοτέγκα της Νικαράγουας, μέρη της Ινδίας) μεγάλα ποσοστά ανθρώπων και κυρίως νέων υποφέρουν από νέες ψυχικές ασθένειες, όπως το «κλιματικό τραύμα», η «κλιματική κατάθλιψη», η «οξεία αγχώδης διαταραχή λόγω κλιματικών καταστροφών» κ.λπ.
Η τροπή που θα πάρει η εξέλιξη τις επόμενες δεκαετίες δεν είναι προκαθορισμένη. Η περαιτέρω υποβάθμιση του πλανήτη δεν είναι προεξοφλημένη, καθώς υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Αυτές όμως απαιτούν κινητοποίηση, διεκδίκηση και άσκηση πίεσης στις ηγεσίες. Χρειαζόμαστε μια αλλαγή πίστας στο επίπεδο της συνείδησης.
Ο φασισμός και ο ναζισμός, όπως και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μας έδειξαν ότι η Ιστορία δεν έχει μόνο μία κατεύθυνση και, κυρίως, ότι αυτή η κατεύθυνση δεν είναι η αέναη πρόοδος μέσω της ανάπτυξης. Σήμερα η ανάπτυξη, που μετριέται με την κατανάλωση και την καταστροφή της φύσης και του ανθρώπου, έχει οδηγήσει σ’ ένα οριακό σημείο την ανθρωπότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την εμπέδωση ενός αισθήματος βαθιάς δυσπιστίας γι’ αυτού του είδους την ανάπτυξη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ένα συνολικό πολιτιστικό πισωγύρισμα. Οσο οι καταστροφές λόγω κλιματικής αλλαγής θα συσσωρεύονται, τόσο αυτή η «αντιπροοδευτική» άποψη θα εξαπλώνεται. Το πού θα κατευθυνθεί εξαρτάται απολύτως από εμάς.
efsyn

Διαδήλωση με αριθμό πρωτοκόλλου


Διαδήλωση με αριθμό πρωτοκόλλου

της Μαριάννας Τζιαντζή
Τον αγκαθωτό κορσέ του νόμου και της τάξης επιχειρεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να φορέσει και στις πορείες, να φιμώσει τη δημοκρατική έκφραση των αδικημένων, των αγανακτισμένων, των φτωχών, των απολυμένων, των απλήρωτων, όσων εναντιώνονται στον φασισμό, στον πόλεμο, στις ανισότητες.
Οπως δηλώνουμε τα παιδιά μας στο Ληξιαρχείο, έτσι και οι πορείες πρέπει να δηλώνονται στις αστυνομικές αρχές – και μάλιστα δύο 24ωρα πριν από τη διεξαγωγή τους. Πορείες αδήλωτες, πορείες ορφανές, πορείες χωρίς κηδεμόνα (δηλαδή υπεύθυνο) θεωρούνται παράνομες – άρα δικαιολογημένη η άσκηση βίας για τη διάλυσή τους.
«Το πλάτος και το μήκος του δρόμου που θα καταλαμβάνουν οι πορείες θα εξαρτάται από το πλήθος των διαδηλωτών», ακούσαμε σε ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Καλά το πλάτος, αλλά το μήκος; Και γιατί όχι και το βάθος του δρόμου; Ή η πυκνότητα και η ταχύτητα της πορείας;
Πληγή και πηγή ταλαιπωρίας θεωρούν η κυβέρνηση και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ τις διαδηλώσεις, και όχι μορφή δημοκρατικής έκφρασης και διεκδίκησης. Παράνομα –εφόσον δεν είχαν λάβει άδεια και δεν είχαν ορίσει υπεύθυνο– κηρύσσονται αναδρομικά όλα τα μεγάλα δημοκρατικά σκιρτήματα του ελληνικού λαού. Νόμιμη είναι μόνο η υποταγή.
Ο «υπεύθυνος» της πορείας δεν θα έχει απλώς διαχειριστικό ρόλο. Αυτός θα πληρώνει τα σπασμένα αν συμβεί (ή προκατασκευαστεί, όπως συχνά συμβαίνει) κάποιο μπάχαλο. Ας θυμηθούμε την περιπέτεια που πρόσφατα πέρασε ως «υπεύθυνος» ο εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος της ΑΝΤΑΡΣΊΑ στην Κεντρική Μακεδονία, Θανάσης Αγαπητός, όταν του επιβλήθηκε πρόστιμο 50.000 ευρώ για την τοποθέτηση τριών πανό και μιας αφίσας σε δημόσιους χώρους.
Αναρωτιέται κανείς: Ποιος θα ορίζεται «υπεύθυνος» στις περιπτώσεις οργανώσεων, κινημάτων κ.λπ. που έχουν συλλογική ηγεσία ή δεν έχουν κανέναν αρχηγό; Ποιος θα κρεμά το κουδούνι στου γάτου τον λαιμό;
Μια νέα θέση θα οριστεί στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων: «Υπεύθυνος Πορειών» και θα την καταλαμβάνει αυτός που θα έχει τα λιγότερα να χάσει σε περίπτωση δίωξής του για παρεκτροπές της πορείας. Και αν δηλωθούν 10, 100, 500 άνθρωποι ως υπεύθυνοι; Και αν οι πολιτικοί αρχηγοί αναλάβουν συμβολικά αυτό τον ρόλο; Π.χ. οι κύριοι Τσίπρας, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης κ.ά. Θα πάνε όλοι μαζί φυλακή; (Πού όμως τέτοια συμφωνία…)
Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες μάλλον δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα. Ομως πιθανότατα να γίνουν πρόβλημα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη – και σ’ ένα μέλλον πιο κοντινό απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
efsyn