Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ;



Του ΘΟΔΩΡΗ ΑΖΟΥΔΗ*

ΑΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,
Προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Κ. Βάρναλης

Στην παρούσα πολιτική συγκυρία και απέναντι σε μια κυβέρνηση που, παρακάμπτοντας τη βουλή, κυβερνάει με προεδρικά διατάγματα και σε μια κοινωνία που μετουσιώνει ταχύτατα την απελπισία και την οργή της σε φθόνο και εκφασισμό, οι κοινωνικές αντιστάσεις ξεπηδάνε με την σπαταλημένη ορμή του αυθόρμητου σκιρτήματος. Υψώνουν τη σημαία του δικαίου με την αφέλεια ενός θυμωμένου παιδιού.
Κι εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», παρακολουθούμε και σχολιάζουμε τις διαδοχικές επιστρατεύσεις προσμένοντας να γίνει το θάμα και να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο καλοκαιρινό φρούτο! Μα δε διδαχτήκαμε τίποτα επιτέλους; Ποια εκλογική νίκη να προσμένουμε μέσα σε μια κόλαση κοινωνικής ήττας;
Κάθε κλαδική απεργία σήμερα αντιμετωπίζει την υπαρξιακή πρόκληση ή να ηττηθεί εν τω γεννάσθαι ή να αποκτήσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ας γίνει επιτέλους συνείδηση της αριστεράς, διότι φαίνεται πως η κοινωνία το έχει ήδη αντιληφθεί, ότι ο αγώνας έχει παύσει από καιρό να είναι συνδικαλιστικός, δηλαδή, να επιδιώκει την ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων και ότι αν επιμείνει ως τέτοιος είναι καταδικασμένος στην ήττα. Ο λαός απαιτεί από εμάς, με όλη τη δύναμη της απελπισίας του, να οργανώσουμε την ανατροπή.
Για να είναι το φθινόπωρο θερμό, για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, για να διεκδικήσουμε το χάδι της ιστορίας, ας τολμήσουμε να προσδώσουμε στην πάλη μας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής σύγκρουσης! Ήρθε η ώρα της ανατροπής και, όπως το συμπυκνώνει ο Β. Ουγκώ: «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της.»  

ΟΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ.
Θεμέλιος λίθος κάθε απολογισμού μας πρέπει να είναι η διαπίστωση ότι οι ηρωικοί αγώνες και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται ως σήμερα ηττώνται συναντώντας ανυπέρβλητα εμπόδια και συγκεκριμένα όρια. Οι αντανακλαστικές απαντήσεις, η ξεπερασμένη συνδικαλιστική ατζέντα, τα κλαδικά αιτήματα, ο κατακερματισμός είναι τα όρια αυτά, που τείνουν να αποκτήσουν δομικό χαρακτήρα εγκλωβίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες στα στενά πλαίσια της πολυδιασπασμένης αριστεράς, χωρίς την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και υποστήριξη. Κανένας κλάδος δεν έχει καταφέρει να πείσει πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας, με εξαίρεση ίσως την ΕΡΤ, ότι αγωνίζεται όχι αποκλειστικά για τη δική του σωτηρία αλλά υπερασπίζεται με τον αγώνα του ευρύτερα συλλογικά συμφέροντα. Αν για παράδειγμα ο αγώνας των εκπαιδευτικών προσλαμβάνεται από την κοινωνία ως στενά συντεχνιακός, αν αποτυγχάνει να πείσει ότι υπερασπίζεται το δημόσιο σχολείο και τη μόρφωση των παιδιών όλου του λαού, αυτό σημαίνει ότι αποτυγχάνει να κερδίσει την ηγεμονία στην κοινωνική διαπάλη. Το ταξικό συμφέρον του κόσμου της εργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το καλό του κοινωνικού συνόλου και η ήττα αυτή στο πεδίο της ηγεμονίας συνεπάγεται αδυναμία συγκρότησης κοινωνικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας. Χωρίς όμως την χορωδία των κοινωνικών συμμαχιών, το σόλο της εργατικής τάξης θα είναι καταδικασμένο να ηχεί ως ένα μοιρολόι, ένας θρηνητικός κομμός αρχαίας τραγωδίας!

Οι κίνδυνοι που πρέπει να αποφύγουμε:
1. Να αποδεχτούμε ως αμετάβλητο όριο της πολιτικής και του προγράμματός μας την αδυναμία του κινήματος.
Η εκτίμηση ότι το εργατικό κίνημα είναι αναποτελεσματικό αλλά και ότι οι ευρύτεροι συσχετισμοί είναι δυσμενείς βρίσκει σύμφωνο ένα ευρύτατο φάσμα των δυνάμεών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Μπροστά όμως στο συνταρακτικό αυτό γεγονός ο πολιτικός φορέας διστάζει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες πολιτικές αναγνώσεις, ενώ ο χειμαζόμενος κόσμος της εργασίας μάς παρακολουθεί στην κυριολεξία με κομμένη την ανάσα.
Η πρώτη, η δεξιά ανάγνωση, εμφανίζεται ενδεδυμένη τον μανδύα του ρεαλισμού και διεκδικεί τον ρόλο ενός αντικειμενικού παρατηρητή της κοινωνικής διαπάλης: «Υπό ομαλές συνθήκες, η επιδίωξη μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν και εύλογη και θεμιτή, εφόσον βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις άσκησης πραγματικής εξουσίας, δηλαδή -πρώτα και κύρια- η στιβαρή παρουσία λαϊκού κινήματος, ικανού όχι μόνο να δώσει την εντολή στις πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν αλλά και να απαιτήσει στη συνέχεια -και στην ανάγκη να επιβάλει- την εκτέλεσή της. Δυστυχώς σήμερα δεν συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις» (Γ. Μαύρου, Εφημερίδα των Συντακτών). Η ανάγνωση αυτή, αν και αισθάνεται μια δυσανεξία για τους συλλογικούς απολογισμούς, (αλήθεια ο απολογισμός του «εννιαμελούς» για την επιστράτευση των καθηγητών πότε κυκλοφορεί;) διαπιστώνει, όπως ειπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο, ότι «στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της αριστεράς προσφέρανε πολλά αλλά… πέσανε, διότι καλλιεργήσανε …μεγάλες προσδοκίες στο λαό»! Η αντίληψη αυτή υπεκφεύγει και παραιτείται από την δύσκολη αλλά αναγκαία προσπάθεια ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η άποψη αυτή διαθέτει κοινωνικό ακροατήριο, κοινωνική βάση. Φωνή της είναι το μοιρολόι των απελπισμένων της «ανθρωπιστικής καταστροφής» και πολλαπλασιαστής της η αποδοχή της κοινωνικής ήττας και η παραίτηση. Γιατί άλλωστε να χρονοτριβούμε στο χρονοβόρο έργο της ανασυγκρότησης του κινήματος, όταν βρισκόμαστε μια ανάσα από τον εκλογικό θρίαμβο; Η εκτίμηση αυτή, ρητή ή και άρρητη, βρίσκεται στη βάση της πρότασης για «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας». Έτσι περιχαρακώνεται ο αγώνας στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, εμπεδώνεται η ηττοπάθεια, περιορίζονται τα όρια άσκησης πολιτικής εκ μέρους της αριστεράς και το πρόγραμμά της εγκλωβίζεται σε έναν ρηχό μεταρρυθμισμό. Τελικά, οδηγεί τον λαό στην εμπέδωση της ήττας, στη λογική της ανάθεσης και των εκλογών ως ύστατο σωσίβιο. Αλλά αν δεν μπορείς να επιβάλεις τις εκλογές, μήπως φαντάζει τουλάχιστον αστείο συνεχώς να τις προφητεύεις;
Η δεύτερη προσέγγιση, η ριζοσπαστική, διαφέρει ριζικά, διότι, ενώ διαπιστώνει τους δυσμενείς συσχετισμούς, αναλαμβάνει ταυτόχρονα το επίπονο έργο της ανατροπής τους. Και ας αναγνωρίσουμε ότι η ανατροπή των συσχετισμών και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, εκτός από οργανωτική και πολιτική, δεν παύει στο ελάχιστο να είναι και μια μεγάλη ιδεολογική διαπάλη στο χώρο των αξιών για την ταυτότητά του. Κατά συνέπεια, η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, όταν ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνία και όχι όταν υποτάσσεται στο συντηρητισμό της, όταν πρόταγμα της δράσης της είναι να δημιουργεί ακροατήριο για το κοινωνικό της όραμα, τον σοσιαλισμό! Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι χωρίς ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα, χωρίς το οξυγόνο των ταξικών αγώνων η αριστερά είναι καταδικασμένη σε δεινή ήττα, πρώτιστα ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική και στο τέλος και εκλογική. Σήμερα η επέλαση των βαρβάρων του μνημονίου επιχειρεί να αποσαρθρώσει το εργατικό κίνημα, την ίδια την κοινωνική βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί οποιαδήποτε αριστερή πολιτική. Απέναντι στην προσπάθειά αυτή του συστήματος, ας αποφύγουμε την παγίδα του κάθε μεταμοντέρνου θετικισμού, δηλαδή, το ρόλο του παρατηρητή, που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων, συνδιαμορφώνει το πεδίο της παρατήρησης, της κοινωνικής διαπάλης, συνδιαμορφώνει τη συνείδηση, την πολιτικοποίηση και το βαθμό ανάπτυξης του κινήματος. Αν εξάλλου ως μαρξιστές αναζητούμε ένα πεδίο απολογισμού της όποιας πολιτικής ορθότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την πολιτική και ιδεολογική επένδυση στο κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις του. Οι φιλόσοφοι αρκετά εξηγήσαμε την πραγματικότητα! Καιρός να την αλλάξουμε!

2. Να υποκαταστήσουμε την προτεραιότητα οργάνωσης των κοινωνικών αγώνων από την επεξεργασία ενός εκλογικού προγράμματος.
«…η συζήτηση, μετά τα οργανωτικά και τα εσωκομματικά, θα μετατοπιστεί μοιραία και αναγκαστικά στα προγραμματικά ζητήματα……..«Είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα νέο εκλογικό πρόγραμμα, δωρικό, συνοπτικό και συγκεκριμένο», δηλώνουν εμφατικά στους ηγετικούς κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προετοιμάζουν το έδαφος για μια σειρά προγραμματικές συνδιασκέψεις αμέσως μετά το καλοκαίρι, οι οποίες πιθανότατα θα καταλήξουν σε ένα προγραμματικό συνέδριο εντός του έτους………. η μηδενιστική συζήτηση περί μνημονίου ή ακόμη και της διαγραφής του χρέους δεν θεωρείται το μείζον ζήτημα. Αντιθέτως, κάποιοι θέλουν να προχωρήσουν τη συζήτηση στο επόμενο στάδιο», μας πληροφορεί ο πάντα καλά ενημερωμένος και προπάντων «αμερόληπτος» παρατηρητής Α. Κωβαίος από το ΒΗΜΑ (Κυριακή 21/7).
Ας το ξεκαθαρίσουμε! Η επικέντρωση, σε σημείο ψυχαναγκασμού, στην εκπόνηση ενός αναλυτικού και «εφαρμόσιμου» προγράμματος συνιστά μέγιστη υπεκφυγή από τα πραγματικά πολιτικά μας καθήκοντα! Το οποιοδήποτε πρόγραμμα θα παραμείνει κενό γράμμα και ασκήσεις επί χάρτου, μια χίμαιρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλάβει να εκπονήσει και κυρίως να πραγματοποιήσει το σχέδιο της ανατροπής, αν δεν αναλάβει τον αγώνα για την εξουσία. Το μόνο πρόγραμμα που μας χρειάζεται στην παρούσα πολιτική συγκυρία είναι να μετατρέψουμε την κοινωνική κρίση, την κρίση νομιμοποίησης, στην πολιτική της έκφραση, σε κρίση εξουσίας. Το πρόγραμμα που σήμερα χρειάζεται ο λαός είναι η πολιτική μας συμβολή, ώστε να μετατρέψουμε τους τυφλούς και θνησιγενείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια συνεκτική κοινωνική συμμαχία, που θα τολμήσει να πολιτικοποιήσει τα προτάγματά της και να αγωνιστεί για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.
Γελιέται και παραπλανά και τους εργαζόμενους όποιος σήμερα πιστεύει ότι το κέντρο της πολιτικής μας δράσης πρέπει να επικεντρωθεί σε κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα. Του διαφεύγει ότι, ενόσω κάποια επιτελεία «σοφών» θα επεξεργάζονται προγράμματα, τα ερείπια των κοινωνικών αγώνων θα τα μετατρέπουν σε ένα πουκάμισο αδειανό, μια φαντασίωση κάποιων αυτοϊκανοποιούμενων ειδικών της διακυβέρνησης. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να κερδηθεί στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος και ποια η αξιοπιστία του πολιτικού φορέα που το εκπονεί, όταν αυτός αποδεικνύεται καθημερινά τραγικά ανεπαρκής να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους, που κατά κύματα οδηγούνται στον Άδη; Εν τέλει ας το καταλάβουμε ότι η διαπάλη για τον χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί στους κοινωνικούς αγώνες!
Ας μας πουν λοιπόν οι ειδήμονες της προγραμματικής εμβάθυνσης έστω μια λέξη για το χαρακτήρα που μπορεί και πρέπει να πάρει μέσα στις συνθήκες της σημερινής κοινωνικής κρίσης, των απολύσεων και των μετατάξεων, ο αγώνας γι’ αυτές τις προγραμματικές διεκδικήσεις. Ας μας πουν μια έστω λέξη γι’ αυτό που διψά να ακούσει κάθε εκπαιδευτικός, κάθε νοσηλευτής, κάθε εργαζόμενος στους δήμους, κάθε απολυμένος ή εν δυνάμει απολυμένος, κάθε άνεργος: πώς θα μετατρέψουμε τους αποσπασματικούς και ανεπαρκείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια μεγάλη πολιτική απεργία, σε ένα εκτεταμένο κίνημα ανυπακοής για την ανατροπή της κυβέρνησης! Όσο δύσκολο και αν φαντάζει σήμερα, άλλο τόσο είναι αναγκαίο.
Διαφορετικά διακινδυνεύουμε και πάλι να παρασυρθούμε σε έναν ατελέσφορο κινηματισμό, στα όρια του ρηχού ακτιβισμού. Είναι ψυχοφθόρα και ατελέσφορη η εμπλοκή των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στα αντανακλαστικά ξεσπάσματα των πληττόμενων κλάδων χωρίς να διαθέτουν πολιτικό σχέδιο, χωρίς να παλεύουν μέσα στο κίνημα την πολιτική του γραμμή. Η κραυγή των αθλίων χρειάζεται το συνθέτη που θα την ενορχηστρώσει σε συμφωνία, το δίκαιο πρέπει να περιβληθεί το πολιτικό σχέδιο, για να ανυψωθεί σε ιστορική αναγκαιότητα!
Το σημαντικό στην πολιτική αυτή συγκυρία δεν είναι, επομένως, η λεπτομερής ανάπτυξη ενός κυβερνητικού προγράμματος, στη βάση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει την κοινωνία να τον ψηφίσει, διότι απλά η προτεραιότητα αυτή οδηγεί στη λογική της ανάθεσης και δεν οργανώνει την ανατροπή. Η ετοιμότητα της διακυβέρνησης δεν γίνεται κατανοητή από το λαό ως λεπτομερειακή πρόταση επί παντός επιστητού αλλά ως μια συνεκτική στοχοθεσία (κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του απεχθούς χρέους, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών, έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας), ικανή να δημιουργεί όρους κινήματος, δηλαδή, ικανή να συσπειρώνει σε ένα κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό εξουσίας και έτσι ικανή να πείθει τον λαό ότι αν αυτοί είναι ο φόβος, εμείς είμαστε η ελπίδα! Επιβάλλεται μιλώντας τη γλώσσα της δυνατότητας να πείσουμε ότι το αναγκαίο είναι και εφικτό!

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!
Για να είμαστε ρεαλιστές, το συνδικαλιστικό κίνημα , ένα βήμα πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του, βρίσκεται σε αδυναμία να διεξάγει στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις έναν αγώνα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Μόνο τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αναλάβει ένα τέτοιο καθήκον, να εκπονήσει και να οργανώσει το πολιτικό σχέδιο της ανατροπής. Αυτό ακριβώς είναι το αδιέξοδο που συναισθάνεται ένα μέρος της κοινωνίας, που ωθείται στην παθητικοποίηση αλλά ταυτόχρονα και το αγωνιώδες αίτημα που διατυπώνει προς το ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια η κοινωνία μάς θέτει ενώπιον των πολιτικών μας καθηκόντων αλλά διατυπώνει ταυτόχρονα και το μέτρο με βάση το οποίο μας κρίνει. Ας το καταλάβουμε πριν είναι αργά ότι κάθε συνδικαλιστική αποτυχία, κάθε επιστράτευση πιστώνεται από την κοινωνία ως πολιτική νίκη της κυβέρνησης και ως πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μη φαντασιωνόμαστε εκλογικούς θριάμβους στο έδαφος της κοινωνικής συντριβής!
Το πολιτικό μας καθήκον, επομένως, είναι να οργανώσουμε ένα Ενιαίο Μέτωπο Πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων. Αυτό σημαίνει:

α) Ως πολιτικό κόμμα είναι επείγον να αναλάβουμε μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία καλώντας τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς και όλους τους αγωνιστές να συναποφασίσουμε όχι απλά τη διεξαγωγή ενός αμυντικού συνδικαλιστικού αγώνα οπισθοφυλακών αλλά μια νικηφόρα πολιτική ανατροπή. Με την τόλμη που επιβάλλουν οι ιστορικές συνθήκες ας καλέσουμε τον λαό στην μόνη ίσως μάχη που και ο ίδιος νιώθει ότι αξίζει να δοθεί. Στο κάλεσμα αυτό ο αδιαπραγμάτευτος στόχος για την κυβέρνηση της αριστεράς δεν πρέπει να τίθεται ως προαπαιτούμενο ενός τέτοιου μετώπου αλλά να την τροφοδοτεί και να την προετοιμάζει ως δυνατότητα, να είναι δηλαδή ένα ανοιχτό στοίχημα για το οποίο πρέπει να οικοδομούμε τις προϋποθέσεις. Το πρόταγμά μας για κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να πάρει σάρκα και οστά, να εξειδικευτεί σε μέτωπο δράσης, προκειμένου να πάψει να είναι μια αόριστη ιδεολογική ζύμωση χωρίς νόημα, μία εξαγγελία χωρίς αντικείμενο.
Η δημόσια διατύπωση μιας τέτοιας πρόσκλησης υλοποιεί έμπρακτα και με πολιτική συνέπεια την προεκλογική μας διακήρυξη για ενότητα της αριστεράς, απηχεί τους πόθους όλων των εργαζομένων για ενότητα στη δράση, εκθέτει στην κριτική τις ηγεσίες που τυχόν θα την απορρίψουν, διαμορφώνει νέους συσχετισμούς και για τους λόγους αυτούς προετοιμάζει ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο. Το ιστορικό πρόβλημα αλλά και ο δικός μας ιστορικός ρόλος είναι να συμβάλουμε, ώστε οι οργανώσεις της αριστεράς, που εξακολουθούν να υπάρχουν από τους διάφορους σταθμούς που πέρασε η πάλη των τάξεων, να δράσουν από κοινού, να αναλάβουν μεγάλες κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα στηρίζονται όμως πολιτικά, ώστε οι θνησιγενείς συνδικαλιστικοί αγώνες να αποκτήσουν χαρακτήρα ενός μεγάλου ενιαίου πολιτικού αγώνα για την ανατροπή κυβέρνησης και μνημονίων. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

β) Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, δια των συνδικαλιστικών στελεχών του, χρειάζεται να αναλάβει μια μεγάλη πρωτοβουλία μέσα στο κίνημα, ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας και ο συντονισμός στη δράση τους. Στη σημερινή ιδιαίτερα συγκυρία της ταξικής διαπάλης,με ανοιχτό το μέτωπο της ΕΡΤ, με τις χιλιάδες απολύσεων στην εκπαίδευση, στους δήμους, αύριο στην υγεία, στην αμυντική βιομηχανία υπάρχει το έδαφος για να δημιουργηθεί ένα κέντρο αγώνα. Είναι ώριμος και αναγκαίος ο αγωνιστικός συντονισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, ώστε να ξεπεραστούν στη δράση οι ιστορικές πληγές του εργατικού κινήματος. Και βέβαια, με δεδομένο τον προδοτικό ρόλο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ο συντονισμός των αγώνων από ένα άλλο κέντρο πρέπει να γίνει κατανοητός ως η αναγκαία προϋπόθεση της πολιτικής ανατροπής. Το σχέδιο αυτό έχει δύο πλευρές, αφενός να συνενώσει τις οργανωμένες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος και αφετέρου να συσπειρώσει τις πλατιές μάζες της κοινωνίας και τους άνεργους, που βρίσκονται σε κατάσταση αδράνειας ακόμα και κοινωνικού αυτοματισμού. Ας έχουμε επίγνωση ότι μόνο μέσα στις υψηλές θερμοκρασίες των κοινωνικών αγώνων αναζωπυρώνεται η ελπίδα.

γ) Τέλος, οι νομαρχιακές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά πρέπει να συνεδριάσουν και να συντονίσουν τις τοπικές οργανώσεις ώστε να δημιουργηθούν σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά πλατιές, ενωτικές επιτροπές αγώνα από όλες τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε ο αγώνας να βγει από τα στενά συνδικαλιστικά του όρια, να απλωθεί και να κερδίσει τη συμπαράσταση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας, με απώτερο στόχο την οργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής κινητοποίησης, ενός ρεύματος πολιτικής ανυπακοής, που θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Με τις δράσεις αυτές να στοχεύσουμε στη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ιστορικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας, ικανού για την ηγεμονία.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε μια κοινωνία βαθειά απογοητευμένη, καχύποπτη και αποπροσανατολισμένη. Αν όμως αντιλαμβανόμαστε ότι τα παλιά εργαλεία της αριστεράς, οι αμυντικοί συνδικαλιστικοί αγώνες, η ιδεολογική ζύμωση και οι εκλογικές μάχες, έχουν σκουριάσει, αν αντιλαμβανόμαστε την ιστορική πρόκληση και τα καθήκοντα που ο ίδιος ο λαός μάς αναθέτει –και όσο ακόμα υπάρχει το πολιτικό μας κεφάλαιο- ας ενώσουμε τη φωνή μας με αυτή του Νταντόν: «Τόλμη, πάντοτε τόλμη, ακόμη περισσότερη τόλμη!».

*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ


www.iskra.gr

Η θερινή σύναξη των αγροφυλάκων του ΠΑΣΟΚ

Του Θωμά Σίδερη


Ήταν καλοκαίρι του 2001 και στην κυβέρνηση Σημίτη επικρατούσε δημιουργικός πυρετός για τη συγκρότηση της δημοτικής αστυνομίας. Για το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής το όλο σχέδιο δεν ήταν παρά μια «θερινή σύναξις των αγροφυλάκων» - παραφράζοντας τον τίτλο της ταινίας του Δήμου Αβδελιώδη.
Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, ήταν εκείνο που διατυμπάνιζε για περισσότερα από δέκα χρόνια (τη δεκαετία του ’80 και ίσως και λίγο μεταγενέστερα) ότι κατήργησε την Ελλάδα του χωροφύλακα. Για τον αγροφύλακα δεν υπήρχε κανένας λόγος να καταργηθεί επί της ουσίας, αφού σε μια ερημοποιημένη ύπαιθρο λόγω κοινοτικών επιδοτήσεων, η χαρακτηριστική φιγούρα του έδωσε τη θέση της σε γραφεία συμβούλων με κοστούμι και γραβάτα, με αποκλειστικό αντικείμενο την «αξιοποίηση» των κάθε λογής επιδοτήσεων. Οι σύμβουλοι αυτοί μπαινόβγαιναν με αφάνταστη ευκολία στα υπουργεία του βαθέος Πασοκικού κράτους, με την ίδια ευκολία που και ο Άκης έστηνε την αμυντική θωράκιση της χώρας.

Το καλοκαίρι του 2001 λοιπόν υπουργός Δημόσιας Τάξης ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και πρόεδρος της τότε ΚΕΔ(Κ)Ε ο Πάρις Κουκουλόπουλος. Είναι οι δύο αρχιτέκτονες της δημοτικής αστυνομίας, που όμως έχουν και άλλα κοινά. Είναι σχεδόν συνομήλικοι, κατάγονται από γειτονικούς νομούς της Μακεδονίας, αποφοίτησαν από πανεπιστημιακές σχολές της Θεσσαλονίκης. Κυρίως όμως είναι ΠΑΣΟΚ, και ως ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να υλοποιηθεί σωστά σε αυτή τη χώρα εάν δεν έχουν προηγηθεί έρευνες και μελέτες. Έτσι, και στην περίπτωση της δημοτικής αστυνομίας έχει λάβει χώρα μία ενδελεχής και πολυδάπανη έρευνα, που διεξήγαγαν από κοινού το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η ΚΕΔΚΕ, ήτοι Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Πάρις Κουκουλόπουλος, για το πώς η Ελλάδα του χωροφύλακα θα μεταλλασσόταν στην Ελλάδα του (δημοτικού) αστυνόμου.

Η έρευνα των κυρίων Χρυσοχοΐδη και Κουκουλόπουλου προέβλεπε ότι για να μπει σε λειτουργία ο θεσμός απαιτούνταν περί τις οκτώ με εννέα χιλιάδες προσλήψεις. Άλλωστε, ανέκαθεν το ΠΑΣΟΚ ήταν λαρτζ με τις προσλήψεις στο δημόσιο. Σύμφωνα με το σχέδιο που εκπόνησαν οι δύο αρχιτέκτονες της δημοτικής αστυνομίας, θα μεταφέρονταν στο νέο θεσμό συνολικά τριάντα-τρεις αρμοδιότητες της Ελληνικής Αστυνομίας και της Αγροφυλακής. Υπολογίστηκε δε με τη δέουσα ακρίβεια ότι το 80% των αρμοδιοτήτων της ΕΛ.ΑΣ και το 100% της Αγροφυλακής θα περάσει εν μια νυκτί στη δημοτική αστυνομία. Οι κερδισμένοι της ιστορίας ήταν καθαρά οι αγροφύλακες της επιδοτούμενης υπαίθρου, αφού μετατάσσονταν στη δημοτική αστυνομία με το ίδιο μισθολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς, σε επίπεδο κύριας επικουρικής ασφάλισης και πρόνοιας. Λιγότερο γνωστές αρμοδιότητες της δημοτικής αστυνομίας ήταν ο έλεγχος των κάθε λογής αποβλήτων, της ρύπανσης των υδάτων και της θάλασσας, αλλά και η τήρηση των διατάξεων εκείνων που αφορούσαν στη λειτουργία των εμποροπανηγύρεων. Ας μην ξεχνάμε ότι η τελική επεξεργασία του νομοσχεδίου για τη δημοτική αστυνομία γίνεται μέσα στο κατακαλόκαιρο και δη τον Αύγουστο του 2001, την ώρα που από άκρη σε άκρη ολόκληρη η ελληνική ύπαιθρος, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα, μοιάζει με μια ατέλειωτη εμποροπανήγυρη. Και μπορεί μεν ο Πάρις Κουκουλόπουλος και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να σέρνουν πρώτοι το χορό της δημοτικής αστυνομίας και να λερώνουν τα ακριβά υποδήματά τους στα σκονισμένα χωράφια της εκλογικής τους περιφέρειας, ο έτερος όμως ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ χορεύει το δικό του «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Άκη». Είναι η εποχή θα μου πείτε, η ευφορία για την ένταξη στην ΟΝΕ και, φυσικά, η μεγάλη φούσκα του Χρηματιστηρίου.

Στο νομοσχέδιο για τη δημοτική αστυνομία που κατατέθηκε στη Βουλή τον Σεπτέμβριο του 2001, προβλέπονταν και άλλα ωραία πράγματα. Σχεδιαζόταν, για παράδειγμα, η ίδρυση Συμπολιτειών -σε καμιά περίπτωση και όσο θα παρέμενε ο Σημίτης στο ΠΑΣΟΚ, Αχαϊκή- οι οποίες θα ήταν υποχρεωτικές για τα νησιά και εθελοντικές για τους υπόλοιπους δήμους. Η πολιτική βούληση του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής ήταν να αναλάβουν τη λειτουργία της δημοτικής αστυνομίας οι σύνδεσμοι των δήμων που θα δημιουργηθούν από τις συμπολιτείες και όχι ο καθένας ξεχωριστά.

Καλοκαίρι του 2013, δώδεκα χρόνια μετά. Οι αρχιτέκτονες της δημοτικής αστυνομίας, ο ένας ως υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και ο άλλος ως Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του (remains of the day) ΠΑΣΟΚ, συνυπογράφουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την κατάρρευση του δικού τους οικοδομήματος. Θα μπορούσαν να νιώθουν όπως ο Καλατράβα μπροστά από το μετέωρο στέγαστρο του ΟΑΚΑ, σύμβολο και αυτό της ίδιας πάνω κάτω εποχής. Αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα σύνδρομα και τις ενοχές Καλατράβα. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι η εμποροπανήγυρις του Αυγούστου και η θερινή σύναξις των αγροφυλάκων δε θα τελειώσουν ποτέ.   
- left.gr

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες !!!



Του Γιώργου Αναδρανιστάκη

Έχουμε κι εμείς βάσανα, παιδί μου, έχουνε όμως και οι πλούσιοι, μου έλεγε η φουκαριάρα η μάνα μου. Τι βάσανα, ρε μάνα, εγώ όλο σε κάτι βίλες και σε κάτι λιμουζίνες τους βλέπω στις ταινίες.
Ναι, αλλά στις ταινίες τις πλούσιες, τη Χρονοπούλου και τη Ναθαναήλ, που είναι κομψές και λυγερές, τις μαρκαλεύει στο τέλος ο μπουζουκτσής Παπαμιχαήλ της δεύτερης περιόδου, με το ορθάνοιχτο λαμέ πουκάμισο, τις τρίχες που ήταν σαν τους κέδρους του Λιβάνου και τον χρυσό σταυρό, που αν τον έπαιρνε στον ώμο του ο Σίμων ο Κυρηναίος, θα τον επέστρεφε πάραυτα στον Ιησού.
Όντως, δεν είναι και λίγο να είσαι πλούσια και να σε μαρκαλεύει ο ύστερος Παπαμιχαήλ, αν και εδώ που τα λέμε και ο εργοστασιάρχης Κωσταντάρας που του βάτεψε την Κόρη του τη Σοσιαλίστρια ο πρώιμος Παπαμιχαήλ, δεν ήταν και ο…ευτυχέστερος των ανθρώπων.
Αχ, τελειωμό δεν έχουνε τα βάσανα των πλουσίων. «Όποιος δεν έχει παντρέψει κόρη, δεν έχει χτίσει σπίτι και δεν έχει στήσει off shore, δεν ξέρει τι είναι πόνος», λέει ο σοφός λαός και τι να πει κι ο Ρέστης που είχε 251 off shore αδήλωτες.
Με ποια να πρωτοασχοληθείς, για ποια να πρωτοπονέσεις; Για την «Ποντικομαμής Ltd», στη Λιβερία, για τη «Σουγιάς brothers» στα Νησιά Κάιμαν, για την «Αλαφροχέρης & Αλαφροχέρης & Αλαφροχέρης” στις Νήσους του Πάσχα ή για την «Arpaxe nazis & klepse naxis» στις Νήσους των Αζορών; Μια επίσκεψη στην καθεμιά να κάνεις, πετάξανε 251 μέρες τον χρόνο. Δεν θα πάρεις και ένα κιλό φοντάν; Βάλε είκοσι φοντανάκια το κιλό, επί 251, σύνολο 5.020 φοντανάκια τον χρόνο, δεν πάει στο διάολο, είπε ο Ρέστης, αν είναι να μου τα φάνε οι ζαχαροπλάστες, καλύτερα να κλειστώ στη φυλακή.
Βάσανα μεγάλα έχει και ο Μελισσανίδης. Αυτουνού του είχανε βάλει ένα ψωροπρόστιμο 26 εκατομμυρίων ευρώ κι είπε ο άνθρωπος να το ξοφλήσει με τη μία, να έχει το μέτωπό του καθαρό. Πάνω όμως που ήτανε έτοιμος να αδειάσει τα τάλαρα στο ταμείο, όπως τα άδειαζαν στο κρεβάτι ο Αυλωνίτης με τον Φωτόπουλο στο «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», ήρθε το κράτος το πανούργο και του επέβαλε να πληρώσει το πρόστιμο σε δεκαπέντε δόσεις. Όχι, ρε εγώ θα το πληρώσω με τη μία, σιγά μην τρέχω κάθε τρεις και λίγο στο ΥΠΟΙΚ να βλέπω τη φάτσα του Στουρνάρα, απάντησε ο αγλαός Μελισσανίδης, κάνοντας το κράτος έξαλλο. Πίσω πλούσιε, ανέκραξε η κυβέρνηση και για να τον εξοντώσει εντελώς, του έκανε τις δόσεις 45 και του έδωσε και τον ΟΠΑΠ, να έχει στην καμπούρα του όλους τους τζογαδόρους της επικράτειας.
Τουλάχιστον ο Ρέστης με τον Μελισσανίδη γλιτώσανε από τον Παπαμιχαήλ.

paganeli

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Καλόπαιδα (Το πρώτο «α» με «ωμέγα»)



Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”

Πρώτον, σύμφωνα με το ΦΕΚ (αριθμός 35) της 30ης Ιανουαρίου 2013, το οποίο υπογράφει ο κ. Στουρνάρας, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΤΑΥΠΕΔ, του ταμείου που ξεπουλάει τη χώρα δηλαδή, αμείβονται με τα εξής ποσά:
Πρόεδρος Γενικού Συμβουλίου: εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ. Διευθύνουσα σύμβουλος Εκτελεστικής Επιτροπής: Διακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες (215.000) ευρώ. 
Αναπληρωτής Διευθύνον Σύμβουλος Εκτελεστικής Επιτροπής: εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες (185.000) ευρώ.
Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής εκατόν εξήντα πέντε χιλιάδες ευρώ (165.000).
Επίσης: Στα 6,9 εκατ ευρώ ανήλθαν οι αμοιβές-έξοδα των συμβούλων του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου την περίοδο 2011 έως και τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με αυτά που κατέθεσε στην βουλή ο υφυπουργός κ. Σταϊκούρας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβιβάστηκαν στην βουλή, την ίδια περίοδο το ΤΑΥΠΕΔ απασχόλησε 20 άτομα, με το σύνολο των αμοιβών τους να ανέρχεται σε 285.000 ευρώ, ενώ οι δαπάνες για τα ταξίδια στελεχών του ταμείου ανήλθαν για την ίδια περίοδο σε 79.000 ευρώ. Επιπρόσθετα, το σύνολο των αμοιβών που καταβλήθηκαν σε χρηματοοικονομικούς, νομικούς και τεχνικούς συμβούλους για την παροχή υπηρεσιών ανά έργο αποκρατικοποίησης, μετά από απόφαση της διυπουργικής επιτροπής Αναδιαθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, τη διετία Ιούνιος 2010 – Ιούνιος 2012, ανέρχεται στο ποσό των 5.548.935,08.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το να βγάζεις στο σφυρί ακόμα και τον τοίχο της Καισαριανής, είναι μια «δουλειά» που –κατά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα- αξίζει να πληρώνεται καλά …

Δεύτερον, πέρυσι δόθηκαν στην δημοσιότητα από το Υπουργείο Εσωτερικών και τον πρώην υπουργό κ. Μανιτάκη τα στοιχεία για τις μικτές μηνιαίες αποδοχές των γενικών γραμματέων των υπουργείων και των αποκεντρωμένων διοικήσεων. Σύμφωνα μ αυτά, ο βασικός μισθός του γραμματέα ενός υπουργείου ανέρχεται σε 3.700 ευρώ και το επίδομα θέσης ευθύνης σε 1000 ευρώ, ενώ τα έξοδα παράστασης σε 300 ευρώ. Σύνολο δηλαδή, 5000 μηνιαίος. Για τους γενικούς γραμματείς υπουργείων και τις μηνιαίες μικτές αποδοχές τους, ο βασικός μισθός είναι 3.200 ευρώ, κόμμα το επίδομα θέσης ευθύνης 950, τα έξοδα παράστασης 100 ευρώ. 
Σύνολο δηλαδή, 4250 μηνιαίος.
Τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι «λίγα» αν τα συγκρίνει με τις απολαβές βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών κ.α.
Σωστά. Σημειώνουμε ωστόσο, τις παραπάνω απολαβές, για να καταδειχθεί με έναν ακόμα τρόπο πόσο αποσπασμένη από την πραγματική κοινωνία και από τους πραγματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί ταγοί που με τις πολιτικές τους φροντίζουν για τα συμφέροντα βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών κ.α.
Αυτοί, δηλαδή, που, ενώ έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους βασικό μισθό της τάξης των 5000 ευρώ μηνιαίος, υποστηρίζουν ότι ο βασικός μισθός των 500 ευρώ για τον εργάτη είναι «υψηλός», όπως είχε δηλώσει ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας κ. Μέργος.
Αλλά αν τα 500 ευρώ τον μήνα που παίρνει ένας εργάτης είναι «πολλά» (όπως λένε αυτοί που παίρνουν τα 5.000 το μήνα…), τότε γιατί οι κύριοι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να ζήσουν οι ίδιοι με τα 500 ευρώ του εργάτη;

Τρίτον, εδώ και τρία χρόνια τα «καλόπαιδα» της ιδιωτικής τηλεόρασης «ενημερώνουν» το λαό για το πόσο «αναγκαία» είναι τα Μνημόνια. Κατηγορούν επίσης τον λαό ότι επειδή ήταν «αμέριμνος» και «βολεμένος στην φούσκα της ευημερίας», αυτός φταίει (ο λαός, δηλαδή!) για την κρίση.
Αλλά αυτά τα «κουράδια» (συγνώμη, τα «καλόπαιδα» εννοούσαμε) που συνεχίζουν να επιπλέουν στη «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης, που ισχυρίζονται ότι για την κρίση φταίει η προ κρίσης «ευημερία», τότε δηλαδή που μιλούσαμε για την «γενιά των 700 ευρώ», είναι οι ίδιοι που πριν αλλά και μετά την κρίση καθάριζαν από εκατό πενήντα (Οι β’ διαλογής εξ αυτών) έως και 300 χιλιάρικα τον χρόνο (οι «πρωτοκλασάτοι» τους).
Τουτέστιν ένας εργαζόμενος, που κατ’ αυτούς «πρέπει» να ζει με βασικό τα 500 μικτά τον μήνα, για να πάρει τα λεφτά που παίρνει τα τάδε δευτεροκλασάτο «καλόπαιδο» σε ένα μήνα, θέλει … 20 μήνες. Για να πάρει τα λεφτά που παίρνει το «καλόπαιδο» σε ένα χρόνο, θέλει … 18 χρόνια. Και, για να πάρει τα λεφτά που έχει πάρει το «καλόπαιδο» αυτά τα τρία χρόνια της λεηλασίας, πρέπει να δουλεύει και μετά θάνατον.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΡΥΣΩΝΕΙ ΤΟ ΧΑΠΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ

Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα – Δικηγόρος – Εργατολόγος.

Ένα από τα θέματα των ημερών είναι η διαθεσιμότητα μερικών χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, καθώς το πολυνομοσχέδιο, που ψηφίστηκε την Τετάρτη καταργεί σωρηδόν ολόκληρους κλάδους υπαλλήλων του δημοσίου, όπως τεχνικές ειδικότητες καθηγητών, σχολικούς φύλακες και δημοτικούς αστυνομικούς. 
Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο, ότι μαζί με την ανακοίνωση της κατάργησης των θέσεων, ξεκίνησε και η κυβερνητική φιλολογία σχετικά με το μέλλον, που επιφυλάσσεται στους υπαλλήλους, που είχαν την ατυχία να υπηρετούν «την λάθος στιγμή, στην λάθος ειδικότητα». Και επειδή πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται, ότι δηλαδή η Κυβέρνηση απομακρύνει σταδιακά τους υπαλλήλους, που «μπήκαν από το παράθυρο» εκτός ΑΣΕΠ, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, ότι ανάμεσα στους εργασιακά διαθέσιμους είναι και καθηγητές, που έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ και βεβαίως με καθ’ όλα –κατά την δική τους αντίληψη-αξιοκρατικές διαδικασίες.
Οι κυβερνητικοί παράγοντες επιμένουν, λοιπόν, ότι οι υπάλληλοι, των οποίων οι θέσεις καταργούνται μπαίνουν στην «κινητικότητα», όπως του ονομάζουν, που τους εξασφαλίζει, ότι σε διάστημα 8 μηνών θα μπορέσουν να μεταφερθούν σε άλλες θέσεις του Δημοσίου και με τον τρόπο αυτό καμία απόλυση δεν πρόκειται να γίνει, σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις των υπαλλήλων και να καθησυχασθεί η κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, διαθεσιμότητα δεν συνεπάγεται αυτομάτως και κινητικότητα. Και αυτό γιατί εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε καθίσταται πραγματικά άνευ νοήματος η δέσμευση, που έχει αναλάβει η ελληνική Κυβέρνηση απέναντι στην τροϊκα για απολύσεις 25.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2013 ενώ από την άλλη πλευρά το οικονομικό όφελος από την θέση σε διαθεσιμότητα όλων αυτών των υπαλλήλων είναι μηδαμινό, αφού κατά την διάρκεια των 8 μηνών λαμβάνουν το 75% των αποδοχών τους. Τα πράγματα, λοιπόν, είναι κάπως διαφορετικά.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.4093/2012, όταν ένας υπάλληλος εντάσσεται σε καθεστώς διαθεσιμότητας, τέσσερα πράγματα, μπορούν να του συμβούν: (α) να μεταταγεί οικειοθελώς μέσω διαδικασίας προκηρύξεως θέσεως, που ξεκινάει από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ολοκληρώνεται με την κατάληψη μιας νέας θέσης ίδιας ή και κατώτερης κατηγορίας εκπαίδευσης με αυτήν, που κατείχε πριν την διαθεσιμότητα (β) να μεταταγεί υποχρεωτικά (γ) να τοποθετηθεί προσωρινά για την κάλυψη πρόσκαιρων αναγκών του Δημοσίου και (δ) να εκπαιδευτεί, επιμορφωθεί ή μετεκπαιδευτεί. Βεβαίως οι δυνατότητες αυτές, υφίστανται μόνο για το διάστημα, που τελεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας, ήτοι για διάστημα 8 μηνών, μετά και την τελευταία ρύθμιση, που πέρασε μέσω του Πολυνομοσχεδίου. Μετά την πάροδο των 8 μηνών και εφόσον δεν προχωρήσει καμία από τις ανωτέρω διαδικασίες οι υπάλληλοι, απολύονται. Με βάση τις προβλέψεις του νόμου, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, ότι όταν μιλάμε για κινητικότητα, αυτή αφορά ουσιαστικά τις δύο εκείνες περιπτώσεις, που η Κυβέρνηση θα επιλέξει να μετατάξει τους εργασιακά διαθέσιμους, εντάσσοντας τους σε μια νέα θέση εργασίας. Τι έχει συμβεί, ωστόσο, τελείως πρακτικά: οι θέσεις των εργασιακά διαθέσιμων έχουν καταργηθεί, οι υπάλληλοι αυτοί βρίσκονται μετέωροι και περιμένουν εάν και εφόσον η Κυβέρνηση αποφασίσει, ότι εντάσσεται στους σχεδιασμούς της, η εργασιακή τους αποκατάσταση. Και αυτό βεβαίως, εντός 8 μηνών, διότι μετά την παρέλευση του διαστήματος αυτού, η μοναδική οδός είναι αυτή της απολύσεως.
Όλη, λοιπόν, η φιλολογία περί κινητικότητας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια στοχευμένη προσπάθεια καθησυχασμού, που επιχειρείται εις βάρος των εργασιακά διαθέσιμων υπαλλήλων, προκειμένου να χρυσωθεί το χάπι μιας απόλυσης με προειδοποίηση, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης.
http://ypalliloiperiferion.blogspot.gr/

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Σήμερα γιορτάζει η Δημοκρατία μας!

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη


Παραθέτουμε μερικές σκόρπιες ειδήσεις της ημέρας:
  • Με νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί την Πέμπτη, οι εφορίες θα μπορούν να κατάσχουν σπίτια, μισθούς, συντάξεις, επιδοτήσεις και καταθέσεις, από όσους χρωστούν από 300 ευρώ και πάνω και δεν έχουν πληρώσει το χρέος τους εντός τριάντα ημερών. Οι κατασχέσεις θα γίνονται χωρίς δικαστική απόφαση και αν ο έφορος δεν κινεί εγκαίρως τη διαδικασία, θα υφίσταται σοβαρές πειθαρχικές κυρώσεις. Κατόπιν τούτου, το υπουργείο Οικονομικών γίνεται δια νόμου και ελεγκτής και δικαστής και εκτελεστής.
  • Ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζιδάκης, μιλώντας χθες στο ΜΕΓΚΑ, άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να επανέλθουν από την 1-1-2014 οι πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία αξίας μέχρι 200.000 ευρώ. Την προηγουμένη, ο υφυπουργούς του Θ. Σκορδάς είχε δηλώσει ότι, αν δεν επαναφέρουμε τους πλειστηριασμούς, θα χάσουν την αξία τους τα ακίνητα 10.000.000 ελλήνων. Τα οποία ακίνητα, λέμε εμείς και όχι ο Σκορδάς, έχουν χάσει ήδη το 50% της αξίας τους, ένεκα του Μνημονίου.
  • Το 2012 οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πλήρωσαν φόρο αυξημένο κατά 52%, ενώ τα εισοδήματά τους μειώθηκαν κατά 18%. Δηλαδή αντί να πληρώσουν 18% λιγότερο φόρο, πλήρωσαν 52% περισσότερο και εγώ τώρα ψάχνω να βρω το άρθρο του Συντάγματος που λέει ότι οι έλληνες πολίτες πρέπει να φορολογούνται βάσει της φοροδοτικής τους δυνατότητας. Θα ρωτήσω τον Βενιζέλο που είναι συνταγματολόγος.
  • Με νόμο που ψήφισαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα καταστήματα θα ανοίγουν 52 Κυριακές το χρόνο, το οποίο σημαίνει ότι η εξαήμερη εργασία των εμποροϋπαλλήλων, θα γίνει αυτομάτως επταήμερη. Ο Θεός, πάντως, εργάσθηκε μόνο έξι ημέρες.
  • Χθες συνεδρίασε η αρμόδια επιτροπή υπό τον κ. Σαμαρά και αποφάσισε να εξαπολύσει νέο κύμα διαθεσιμότητας, το οποίο θα παρασύρει στο διάβα του 1.342 από το υπουργείο Υγείας, 600 από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, 700 από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, 10.200 από το υπουργείο Παιδείας και 1.446 από τα λοιπά υπουργεία. Να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους.
  • Ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων Χάρης Θεοχάρης, απαντώντας στο πιεστικό αίτημα των φορολογουμένων και των φοροτεχνικών για παράταση των προθεσμιών υποβολής φορολογικών δηλώσεων, επειδή το σύστημα έχει πιτσικάρει, εδήλωσε τα κάτωθι: «Δεν μπορώ να δώσω παράταση, δεν το επιτρέπει η Τρόϊκα».
Παρέλειψα να σας πω ότι η σημερινή ημέρα είναι η 24η Ιουλίου του 2013, κατά την οποία εορτάζουμε τα 39 έτη από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και του χρόνου.


Πηγή: avgi.gr

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Αριστεροί φλώροι και Δεξιοί άντρακλες

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

"Που...άκια", «γα...όλες», «μου...σκυλα». Αυτές ήταν οι λέξεις με τις οποίες έλουσαν οι μαινόμενοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής τους βουλευτές και τις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα γεμίσουμε τις τελίτσες, για να μην μολύνουμε τον χώρο με τις χυδαιότητες των ναζιστών, είναι ωστόσο προφανές ότι και οι τρεις λέξεις αφορούν χαρακτηρισμούς σχετιζόμενους με τη σεξουαλική συμπεριφορά. Χαρακτηρισμοί χυδαίοι, σαν αυτούς που κοσμούν κατά κόρον τα χρυσαυγίτικα sites και την εν γένει δεξιά και ακροδεξιά μπλογκόσφαιρα.
Στον θαυμαστό κόσμο του ζόφου, οι αριστεροί είναι συλλήβδην και εκ φύσεως ομοφυλόφιλοι, περιγράφονται δε με επίθετα πρωτόφαντα, ικανά να εξαναγκάσουν τον Μπαμπινιώτη να σκίσει το λεξικό του, να το βράσει και να πιει το ζουμί του. Για τις γυναίκες δεν απαιτείται μεγάλη πρωτοτυπία, διότι και μόνο που είναι γυναίκες είναι εξ ορισμού αμαρτωλές και βρόμικες. Οι αριστερές γυναίκες ειδικά, είναι όλες πόρνες, εκτός από εκείνες που δεν πληρώνονται, διότι κάνουν σεξ από χόμπι. Αυτές είναι ακόμη χειρότερες.
Ρατσισμός, σεξισμός, φαλλοκρατία, κόμπλεξ, από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις για να περιγράψεις τα αρρωστημένα μυαλά των ντουβαριών, που θεωρούν ανωμαλία οτιδήποτε δεν ταυτίζεται με τις δικές τους επιλογές. Ωστόσο, γι' αυτούς που ξεστομίζουν αυτά τα λύματα, το ζήτημα δεν είναι σεξουαλικό, είναι πρωτίστως πολιτικό. Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να πέσει στα χέρια των αριστερών φλώρων, πρέπει να κυβερνάται από άντρακλες αναντάμ μπαμπαντάμ. Άντρακλες με τον σταυρό στο στήθος, ώστε να πνίγεται ο Χριστούλης στον ιδρώτα, και την τρίχα της μύτης να φτάνει μέχρι το πάτωμα, να την πατάει η γκόμενα, να σκοντάφτει και να πέφτει στην αγκαλιά του παιδαρά.
Και καλά σε καιρό ειρήνης, πάει στο διάολο. Τι θα γίνει όμως άμα βρεθούμε σε πόλεμο; Θα αναθέσουμε την προστασία της πατρίδας στις αριστερές φραγκόκοτες, που θα βλέπουνε τους Τουρκαλάδες σαν ξερολούκουμα; Όσο υπάρχει ειρήνη, οι δεξιοί άντρακλες προετοιμάζονται για τον πόλεμο, πυροβολάνε με όπλα, πετάνε μαχαίρια, μαθαίνουν καράτε και μόλις ξεσπάει ο πόλεμος, είτε την κοπανάνε από τη χώρα είτε συνεργάζονται με τον εχθρό. Και μένουν οι φραγκόκοτες να πολεμάνε σε πόλεις και βουνά.
Σε εμάς όλα τούτα μοιάζουν απίστευτα και εξωφρενικά, υπάρχει ωστόσο πολύς κόσμος που τα πιστεύει. Κόσμος που τον ξεζουμίζουν, τον εξευτελίζουν, τον αρμέγουν από το πρωί ώς το βράδυ σαν πρόβατο κι όμως αρνείται να ψηφίσει την Αριστερά, επειδή πιστεύει ότι αποτελείται από γκέι προδότες, που καθοδηγούνται απευθείας από τον Τζωρτζ Σόρος. Μην πάτε μακριά, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος και κεντροεπίτροπος της Ν.Δ. Φαήλος Κρανιδιώτης τα γράφει αυτά καθημερινά στη "Δημοκρατία" και σε άλλα ακροδεξιά έντυπα.
Όταν ακούτε λοιπόν για «που...άκια», «γα...όλες», «μου...σκυλα», να ξέρετε ότι κάποιοι μαζεύουν ψήφους. Και όχι μόνο για τους εαυτούς τους.

Πηγή: avgi.gr

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Το κεφάλι μου! Γιατί χαίρεται το Μαξίμου και χαμογελά Αντώνη;



Γράφει ο Μάξιμος

Μπορεί όλη η Ελλάδα να είδε και να άκουσε τον Σαμαρά να κατεβάζει μερικά καντήλια, τα οποία κατά λάθος πήραν το δρόμο της δημοσιότητας, αλλά το πραγματικό βρισίδι έπεσε στο Μαξίμου όταν ο πρωθυπουργός αντιλήφθηκε τι έγινε.
Διότι το επικοινωνιακό επιτελείο του κατάφερε το ακατόρθωτο. Αφού τον έπεισε να βγει στο γυαλί με θριαμβευτικό διάγγελμα, για να ανακοινώσει την πιλοτική μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, παίρνοντας όλη τη δόξα, κατέστρεψε όλη την προσπάθεια, προσφέροντας στο πανελλήνιο όχι μια κάποια αιτία για να εμπιστευτεί τον Σαμαρά, αλλά μια καλή αιτία για να γελάει με τον Σαμαρά. Διότι η εικόνα του πρωθυπουργού να αποκαλεί τον εαυτό του...
μ@λ@κA και να μονολογεί γ@μώ το κεφάλι μου, είναι ασφαλώς από κείνες που θα κάνουν όχι μόνο τη σημερινή, αλλά πολλές γενιές Ελλήνων να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Από επικοινωνιακή άποψη η καταστροφή είναι παροιμιώδης. Διότι ο Σαμαράς έχει καλλιεργήσει μια εικόνα άκρως σοβαρού, ατσαλάκωτου, λίγο αριστοκράτη, πολιτικού, ο οποίος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του είναι το αντίθετο του λαϊκισμού. Κι όταν βγαίνει ξαφνικά μπροστά στα έκπληκτα μούτρα των νοικοκυραίων με τέτοιες ευφάνταστες -ως προς το κεφάλι τουλάχιστον- βρισιές είναι προφανές ότι γκρεμίζει τα πάντα.
Αυτός είναι και ο λόγος που άστραψε και βρόντηξε στο Μαξίμου μετά την εγχώρια και διεθνή διακωμώδησή του. Και με το δίκιο του ζητούσε τα κεφάλια όχι μόνο του δυστυχούς κάμεραμαν που υποτίθεται ότι έκανε τη γκάφα, αλλά και πολλών άλλων επικοινωνιολόγων, οι οποίοι αποδείχτηκαν ανίκανοι να τον προστατέψουν. Λέγεται μάλιστα ότι τα γαλλικά του ξεπέρασαν την ώρα της κρίσης κάθε προηγούμενοι, ενώ φήμες κάνουν λόγο και για κάποιες καρέκλες που πλήρωσαν το θυμό του.
Τελικά ωστόσο τα κεφάλια έμειναν στη θέση τους γιατί επικράτησαν πιο νηφάλιες σκέψεις: Να εμφανίσει το Μαξίμου το πρωθυπουργικό βρισίδι ως επικοινωνιακή επιτυχία -μάλιστα, όπως το ακούτε- η οποία έδωσε στο λαό μια εικόνα του πρωθυπουργού πιο ανθρώπινη και τα λοιπά και τα λοιπά. Είδαμε δηλαδή όλοι ότι ο πρωθυπουργός είναι κι αυτός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες, κι αυτό του έκανε καλό.
Αυτή είναι η διαρροή προς όλα τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Το Μαξίμου δηλαδή κάνει τα ξινά γλυκά, ή κατά την αμερικάνικη ορολογία damage control -δηλαδή έλεγχο της ζημιάς. Η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση πνίγηκε όμως από κάθε άποψη στο βρισίδι. Η Ελλάδα γέλασε και θα γελάει για πολύ καιρό. Ο ατσαλάκωτος Σαμαράς τσαλακώθηκε. Ο Σίμος που κατηγορούσε μόλις προχτές τον ΣΥΡΙΖΑ για «ύβρεις» εκτέθηκε για άλλη μια φορά. και το επικοινωνιακό επιτελείο, που γλίτωσε παρά τρίχα, μάλλον μετράει μέρες.
Κι ας εμφανίζονται κάποιοι σχεδόν ευτυχείς στους δημοσιογράφους για τη γκάφα τους. Μπορεί τώρα να μάθαμε ότι ο Σαμαράς είναι γάτος στο βρισίδι, αλλά ότι είναι καμήλα το ξέρουν και το ξέρουμε από καιρό.

- koutipandoras

Ο Βόλφγκανγκ και οι εφτά νάνοι



ΤΟΥ Γ.ΑΝΑΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ

Θέλει η Εθνική Κυβέρνησις να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει. Τους λένε υπαλλήλους της Μέρκελ, τους λένε κομματάρχες του Σόιμπλε, τους λένε νομάρχες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, τους λένε και κάτι άλλα χοντρά 
-Κουίσλιγκς, Ράλληδες,Λογοθετόπουλους- που εμείς δεν τα υιοθετούμε κι αυτοί πάνε και καρφώνονται από μόνοι τους, απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις με χουντικό νομοθετικό διάταγμα του 1971. Πολιτική ευφυΐα κουνουπιδιού που βρίσκεται διασωληνωμένο στην εντατική.   
Η επιπολαιότητα και ο υπερβάλλων ζήλος είναι η καλή εκδοχή για τους Σαμαρά και Βενιζέλο. Η κακή εκδοχή είναι ότι προβαίνουν εσκεμμένα σε χουντίζουσες ακρότητες, για να ικανοποιήσουν τον ηγεμόνα που έρχεται να επισκεφθεί πρώτη φορά την αποικία χρέους. Να του δείξουνε εμπράκτως του Βόλφγκανγκ ότι το μαγαζί είναι δικό του, μπας και τους το ανταποδώσει με καμιά χάντρα και κανένα καθρεφτάκι. Τους έδωσε ήδη μια τζούρα ΦΠΑ της εστίασης, αν τους πει και κανέναν καλό λόγο, θα ανοίξουνε σαμπάνιες ο Αντωνάκης με τον Βαγγελάκη.   
«Μπράβο Αντώνη, είσαι υπέροχος, καταπληκτικός, απαράμιλλος και αβυσσαλέος» (τα γράφουμε στα ελληνικά, γιατί στα γερμανικά οι λέξεις ‘απαράμιλλος' και ‘αβυσσαλέος' θέλουνε τρεισήμισι σελίδες ). «Ευχαριστώ, Βόλφγκανγκ, πες όμως και κανένα καλό λόγο και για τον Βαγγέλη, γιατί θα μου κάνει τους αναπαραγωγικούς αδένες σαν την Πύλη του Βρανδεμβούργου». «Ποιος είναι ο Βαγγέλης;». «Αυτός εδώ δίπλα, που βγάζει κάθε πέντε λεπτά τη μούρη του στην κάμερα, σαν τον Μητσάρα». «Μπράβο και σε σένα Βαγγέλη». «Ευχαριστώ, αφεντικό, που ο θεός να μου κόβει Κουκουλόπουλους και να σου δίνει Ρέσλερ». Μετά από αυτά, ο Σόϊμπλε τους έδωσε και ένα νέο Μνημόνιο με κορδελίτσα, αλλά τούτα είναι λεπτομέρειες, διότι όπως λέει και ο λαός, ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο.   
Δεν έχουνε οι άθλιοι ούτε ιερό ούτε όσιο. Μια εβδομάδα πριν από την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, πήγαν και απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις χρησιμοποιώντας νόμο που ψήφισε η Χούντα του Παπαδόπουλου. Με το νομοθετικό διάταγμα 794/1971 «Περί δημοσίων συναθροίσεων», το οποίο είναι σκέτο περιβόλι: «Η αστυνομική αρχή δύναται να απαγορεύση την συνάθροισιν, εάν ήθελε κρίνει, μετ' έρευναν, ότι εκ της πραγματοποιήσεως αυτής επίκειται κίνδυνος διά την δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν, μη δυνάμενος να αποτραπή δι' ηπιωτέρων αστυνομικών μέτρων. Αρμοδία διά την απαγόρευσιν δημοσίας συναθροίσεως εν υπαίθρω είναι η αστυνομική αρχή του τόπου, εν ως αύτη μέλλει να πραγματοποιηθή. Η απόφασις περί απαγορεύσεως δημοσίας συναθροίσεως εν υπαίθρω δέον να περιέχη τους λόγους τους δικαιολογούντας, κατά την κρίσιν του εκδόντος ταύτην, τον επικείμενον κίνδυνον της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας και την αδυναμίαν αποτροπής αυτού δι' άλλων ηπιωτέρων της απαγορεύσεως μέτρων».   
Μια απορία έχω: Η συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ θεωρείται συνάθροιση ή πρέπει να συμμετέχει και το Πολιτικό Γραφείο, για να συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος αριθμός ατόμων;     

Πηγή: avgi.gr -

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ραντεβού στα γουναράδικα Γιάννη μου. Για βιζόν



ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ
Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει στη Βουλή τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα”, μια ιστορική φράση του Άρη Βελουχιώτη. 
Αν ο κύριος Διαμαντόπουλος χρησιμοποιούσε τη φράση “μας κάψατε τη γούνα”, κανένας δεν θα διαμαρτυρόταν από τους παριστάμενους στη Βουλή ή τους σχολιάζοντες και αναλύοντες στα κανάλια. Αντιθέτως, ίσως να το εκλάμβαναν και ως επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.   
Να όμως που δεν μιλάμε για το πώς μας κάψανε τη γούνα, αλλά πώς μετέφρασαν τα όσα είπε ο βουλευτής, οι κάτοχοι πλούτου, θράσους και μιας κάποιας γούνας φαντάζομαι. Ο Γιάννης Πρετεντέρης μετέφρασε τη φράση ως εμφυλιοπολεμική απειλή που σημαίνει θα σας γδάρουμε. Ο Αντρέας Λυκουρέντζος, ως φρασεολογία τρομοκρατικών οργανώσεων. Φαντάζομαι ως το βράδυ, ο Άρης Βελουχιώτης θα εκτελεστεί για μια ακόμη φορά, από τα Τάγματα Ασφαλούς Ενημέρωσης.   
Όσοι γνωρίζουν ιστορία, ξέρουν πως τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα” την έλεγε ο Άρης στους συντρόφους τους, όταν ξεκινούσαν για παράτολμες επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών κατακτητών (αυτό το “εναντίον των Γερμανών” επιμελώς κάποιοι το ξεχνάνε). Για όσους έχουν μεγαλώσει στην ελληνική ύπαιθρο, ξέρουν πως αυτή η φράση είναι δάνειο από λαϊκό μύθο. Όταν έβγαιναν λέει οι αλεπούδες να κυνηγήσουν, ήξεραν πως μπορεί να καταλήξουν οι ίδιες θύματα από τους κυνηγούς και στο τέλος το δέρμα τους να βρεθεί σε κάποιο γουναράδικο. Αλλά έπρεπε να το κάνουν. Έτσι, ξεκινώντας για αναζήτηση τροφής, έλεγαν το “ραντεβού στα γουναράδικο” που δήλωνε αυτή τη γνώση και την αποφασιστικότητα.   
Τι δηλώνει λοιπόν αυτή η ευαισθησία όσων μας έχουν κάψει τη γούνα,για τα γουναράδικα του Διαμαντόπουλου, ή του Άρη ή των αλεπούδων της ελληνικής επαρχίας; Κάποιος που είναι γνώστης και της πρόσφατης ιστορίας, ξέρει πως ο βουλευτής Διαμαντόπουλος είχε πέσει θύμα της ομάδας μονταζιέρας της ΝΔ. Δηλαδή δηλώσεις που είχε κάνει για το αυθαίρετο Mall, μονταρίστηκαν από τους σύγχρονους Μανιαδάκηδες και τον εμφάνισαν ως υποστηρικτή της βομβιστικής επίθεσης στο εμπορικό κέντρο. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε αλλά τα κανάλια δεν μετέδωσαν την αποκάλυψη. Έτσι, για τον συγκεκριμένο βουλευτή, η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει μια εικόνα «ακραίου», των «δύο άκρων» φυσικά. Η παρερμηνεία όσων είπε για μια ακόμη φορά, πατά στην παλιά εικόνα και δημιουργεί την πεποίθηση πια, πως ναι, ο βουλευτής και το κόμμα του είναι ακραίοι.   
Την ίδια ώρα όμως, η αντίδραση των νομιμοφρόνων της Βουλής και των στούντιο, που, ξαναλέω, δεν νοιάστηκαν που μας καίνε τη γούνα, αλλά νοιάζονται για τη γούνα της ομιλίας Διαμαντόπουλου, δηλώνει και την εμφυλιοπολεμική τους αντίληψη. Αντανακλαστικά, σχεδόν με μίσος, ο Άρης Βελουχιώτης δεν είναι αρχηγός της Ελληνικής Αντίστασης, αλλά εκπρόσωπος της Ελλάδας των «κακών» και «αντιπάλων». Στη συνείδηση και το δημόσιο λόγο τους, ένας από τους ανθρώπους που έδιωξαν τους κατακτητές, είναι μίασμα, ανθέλληνας, κατά πώς τον διαμόρφωσε η προπαγάνδα των συνεργατών των γερμανών και μετέπειτα κυβερνώντων.   
Ο Άρης Βελουχιώτης έχει υποβιβαστεί από εθνικός ήρωας σε αιμοδιψή αρχηγό της μιας πλευράς, της κακιάς. Κι αν αυτό βόλευε μια δεξιά του 50, που είχε στα βουλευτικά έδρανα συνεργάτες των Γερμανών (ο σφαγέας του Κιλκίς συνεργάτης των Γερμανών Κ. Παπαδόπουλος εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ), η Ελλάδα του 2013, ακόμη και η ΝΔ, μόνο να χάσει έχει από τις ιστορικές λαθροχειρίες.   
Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής αντιπαράθεσης που επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, αλλά επίσημη άποψη του Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός, προσκυνητής και ο ίδιος των μνημόσυνων του Μελιγαλά ως βουλευτής το 1982, όταν η χώρα ανακάλυπτε την εθνική συμφιλίωση, επαναφέρει τον διχασμό, ως αποτελεσματικό όπλο ενάντια στους εχθρούς. Και εχθροί είναι όσοι δεν συμφωνούν μαζί του. Όσοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν να φάνε είναι κουκουλοφόροι, όσοι υποστηρίζουν μια άλλη πολιτική στην Οικονομία εραστές της Κορέας και όσοι απαιτούν την νομιμότητα ενός ευρωπαϊκού κράτους, ανθέλληνες.  
 Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί, όχι μόνο είναι παιδί του παλαιοκομματισμού και της ακροδεξιάς, αλλά τα θεωρεί και εθνικές αρετές. Και τα δύο αποτελούν εργαλεία της πολιτικής του ερμηνείας και συνθέτουν τον πατριωτισμό του νέου διχασμού.   Όσο για τους άλλους, που ηθελημένα ή από άγνοια επιδίδονται σε ερμηνείες περί γουναράδικων, αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο για όσα συμβαίνουν, ας ασχοληθούν καλύτερα με τις προσφιλείς τους γούνες. Τις βιζόν τους.   

Πηγή: koutipandoras.gr 

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Γιατί σύντροφοι;;;;


ota poreia1

Η απεργιακή συγκέντρωση σήμερα έγινε μπροστά στο Δημαρχείο στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Έτσι κανόνισαν τα σωματεία που διοργάνωσαν την συγκέντρωση.
Συγκεκριμένα, επικεφαλείς, όπως είναι φυσικό, ήταν τα σωματεία που πλήττονται άμεσα.
Το σωματείο των ΟΤΑ Κέρκυρας, η ΕΛΜΕ Κέρκυρας, Οι εργαζόμενοι της ΕΡΑ Κέρκυρας, Οι Γιατροί του νοσοκομείου και ακολουθούσαν οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ κλπ..
Το ΠΑΜΕ κανόνισε να κάνει συγκέντρωση στην πλατεία Σαρόκο και να πορευτεί μόνο του όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια.
Η Πορεία των σωματείων είχε ικανοποιητική συμμετοχή.
Η πορεία του ΠΑΜΕ ήταν μικρή.
Όταν η πορεία των σωματείων έφτασε στο άγαλμα του Γεωργάκη συνάντησε την πορεία του ΠΑΜΕ που ερχόταν (ενώ συνήθως πάνε από την Πίνια στον Αγιαντώνη και ανεβαίνουν από την Οβριακή).
Για κάποιο λόγο που κανείς δεν καταλάβαινε το ΠΑΜΕ δεν έκανε στην άκρη (προς την πλατεία) προκειμένου να περάσει η πορεία.
Χρειάστηκε ένταση , απειλές , φωνές , εκνευρισμός για να παραμερίσουν.
Γιατί σύντροφοι;
Γιατί δεν ήρθατε να πάμε όλοι μαζί στην πορεία;
Γιατί κραδαίνατε τα παλούκια προς τους απολυμένους εργαζόμενους που πορευόταν με τα σωματεία τους;
Γιατί;

ΑΠΟ FACEBOOK : Ταραντέλα καριέρα τσι Κέρκυρας

Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή με πανό




Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνουν με το πανό στον κόσμο μέσα σε χειροκροτήματα.






left.gr

Παραπομπή του Γ.Παπακωνσταντίνου αποφάσισε η Ολομέλεια της Βουλής


Υπέρ της άσκησης ποινικής δίωξης κατά του πρώην υπουργών Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου για τα δυο κακουργήματα (απιστία στην υπηρεσία και νόθευση εγγράφου) και το ένα πλημμέλημα (παράβαση καθήκοντος) όπως αυτά καταγράφονται στο πόρισμα της Προανακριτικής Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ ψήφισε τις πρώτες πρωινές ώρες η Ολομέλεια της Βουλής.

Κατά τη μυστική ψηφοφορία, το αποτέλεσμα της οποίας ανακοινώθηκε λίγο πριν από τις 3 το πρωί της Τρίτης, ψήφισαν συνολικά 283 βουλευτές. Βρέθηκαν 269 έγκυρα, 9 άκυρα και 5 λευκά. 

  • Υπέρ της άσκησης δίωξης για το αδίκημα της νόθευσης ψήφισαν 166 βουλευτές, κατά ψήφισαν 34 και «παρών» ψήφισαν 67 βουλευτές.
  • Υπέρ της άσκησης δίωξης για το αδίκημα της απιστίας σχετικά με την υπηρεσία ψήφισαν 206 βουλευτές, κατά ψήφισαν 42 και «παρών» ψήφισαν 18 βουλευτές.
  • Υπέρ της άσκησης δίωξης για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος ψήφισαν 220 βουλευτές, κατά ψήφισαν 35 και «παρών» ψήφισαν 11 βουλευτές.
Τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου (δύο μέλη του ΣτΕ και τρία μέλη του Αρείου Πάγου) αναμένεται να επιλεγούν εντός της εβδομάδας με κλήρωση. Το Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο εποπτεύει την ποινική προδικασία, θα κρίνει για τη βασιμότητα των τριών κατηγοριών που αποδίδονται στον κ. Παπακωνσταντίνου.

Πριν αρχίσει η ψηφοφορία, ο κ. Παπακωνσταντίνου σε μία 50λεπτη ομιλία έκανε λόγο για εξάμηνη «φάρσα» και πόρισμα που αποδεικνύει «πόσο προσχηματική ήταν η διαδικασία» στην Προανακριτική Επιτροπή. Ο πρώην υπουργός αρνήθηκε τις κατηγορίες που του αποδίδονται, ενώ εξαπέλυσε βολές για τη διαδικασία και για απόκρυψη στοιχείων από το πόρισμα, τα οποία «δεν βόλευαν στην κατασκευή της ενοχής μου». 

Ο ίδιος επιτέθηκε δε με σφοδρότητα κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου και του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννη Διώτη, λέγοντας ότι «κυριολεκτικά έθαψαν τα στοιχεία για όλο το μετέπειτα χρονικό διάστημα».

Νωρίτερα, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, υπέρ της παραπομπής του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου τάχθηκαν η εισηγητές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Από την πλευρά τους οι εισηγητές της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν τα τρία κόμματα για προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας και των ευθυνών «όχι μόνο του πρώην υπουργού Οικονομικών». 

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Χρήστος Μαρκογιαννάκης υπερασπίστηκε το έργο της Προανακριτικής λέγοντας ότι το πόρισμά της απεικονίζει «μια σοβαρή έρευνα η οποία έγινε, και μια πολύ σοβαρή προσπάθεια» και στράφηκε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ με κατηγορίες ότι οι βουλευτές που συμμετείχαν στην Επιτροπή και ειδικώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιδίδονταν σε «σόου» και ύβρεις προς το πρόσωπό του και εν τέλει επέλεξαν την μέθοδο της έκδοσης μιας έκθεσης θέσεων, όπως είπε.

Εν τω μεταξύ, παραγγελία για την άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος, σε βάρος των πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννη Καπελέρη και Γιάννη Διώτη έδωσε ο οικονομικός εισαγγελέας Παναγιώτης Αθανασίου, σχετικά με την εμπλοκή τους στην υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ.
in.gr 

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ενα από τα χειρότερα συναισθήματα των ημερών...

Ενα από τα χειρότερα συναισθήματα των ημερών ακόμα και ...από την ανακοίνωση της κατάργησης ειδικοτήτων είναι η ανάρτηση της λίστας των προς διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών. Είναι τραγικό να βλέπεις ονόματα συναδέλφων που συνεργάστηκες που αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας σου, που γνωρίζεις τις κρυμμένες οικογενειακές τους ιστορίες και τα προβλήματα, που πριν λίγες μέρες σχεδίαζες εκπαιδευτικές δράσεις για την επόμενη σχολική χρονιά. Είναι ντροπή για όλους. Είναι αίσχος. Είναι αδικία. Καταστρέφονται ζωές, σχολεία και όνειρα. Κι όλα αυτά για ελάχιστο έως ανύπαρκτο δημοσιονομικό όφελος. Μόνο για το...ιδιωτικό. Για να σπάσουν τον τσαμπουκά ή το ταμπού του Δημοσίου. Όλοι όσοι ευθύνονται για την κρίση, συνεχίζουν να "εργάζονται" στις πολιτικές τους θέσεις, να "διοικούν" και να υπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Συνεχίζουν να πληρώνονται ΑΚΟΜΑ. Ποιος ΗΛΙΘΙΟΣ , ακόμα και συνάδελφος, πιστεύει ότι η πολιτική αυτή που απλώνει το σκοτάδι παντού είναι η λύση; Ποιος ΑΝΟΗΤΟΣ ακόμα θεωρεί ότι αυτή η φασιστική πολιτική σε όλη την κοινωνία θα μας βγάλει από τον βούρκο; ΑΝΟΗΤΟΙ, ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ, ψηφοφόροι , μάθετε ότι "Όταν ένας χάνει το δικαίωμα του αργά ή γρήγορα το χάνουν όλοι". Ποιος πιστεύει ότι ο κατώτατος μισθός των 400, τα mini jobs, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του δομών υγείας και ασφάλισης είναι η λύση; Τα "νέα τζάκια" το ΄80 και οι εργαζόμενοι σ αυτούς πολιτικοί συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους και δυστυχώς ακόμα εισπράττουν χειροκροτήματα , αμοιβές και την .....ασφάλεια του δημοσίου. Ποιος ευσυνείδητος αιρετός , συνδικαλιστής , στέλεχος μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει και να συνεχίζει να βάζει υπογραφές;

Νεκτάριος Κολετζάκης
το σχόλιο αλιεύθηκε από το facebook

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Πεθαμένες ψυχές...



του Γ. Ανανδρανιστάκη

Άλλο να δίνεις στην τρόικα αριθμούς, 2.500 από την ΕΡΤ, 3.000 από τους καθηγητές, 4.000 από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλο να της δίνεις ονόματα. Οι αριθμοί είναι ψυχροί, μπορείς να τους βάλεις σε μια τάξη, μπορείς ακόμη και να τους αγνοήσεις. Τα ονόματα όμως είναι ατίθασα, όσο σφιχτά και να κλείσεις τα μάτια σου, δεν μπορεί να μη δεις ότι κρύβουν πίσω τους ανθρώπους, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Θανάσης, η Κατερίνα, 12.500 νοματαίοι με σάρκα και οστά, με παιδιά, με γονείς, με αδέρφια, με γείτονες, με φίλους. Πίσω από κάθε όνομα κρύβονται άλλα πέντε, άλλα δέκα, οι 12.500 γίνονται αίφνης 50.000, 100.000, 150.000.

Ήθελα να ήμουνα από μια μεριά να δω τα μούτρα εκείνων που έδιναν τα ονόματα των απολυμένων στην τρόικα. Δεν τα έδωσαν μόνο ο Μητσοτάκης και η Χριστοφιλοπούλου, τα έδωσε κι ο Σαμαράς, κι ο Βενιζέλος, και το Υπουργικό Συμβούλιο, και οι βουλευτές που πρόκειται να ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Να ήμουνα από μια μεριά, όχι πολύ κοντά, μην πάθουμε και τίποτα, να δω αν κύλησε ένα δάκρυ, αν συσπάστηκε έστω ένας μυς την ώρα που υπέγραφαν την καταδίκη των ανθρώπων.

Για καταδίκη πρόκειται και το γνωρίζουν καλά. Τι θα κάνει ο Βαγγέλης, ο πενηντάχρονος σχολικός φύλακας που θα χάσει ξαφνικά τη δουλειά του, μετά από είκοσι χρόνια; Ποιος θα τον πάρει στη δούλεψή του σε μια αγορά που κάνει χίλιες απολύσεις την ημέρα; Δεν είναι μόνο μεσήλικας, δεν είναι μόνο ανειδίκευτος, είναι και άχρηστος με τη βούλα του κράτους. Τον έβγαλε άχρηστο ο Μητσοτάκης, ο χρήσιμος Κυριάκος, ο γιος του Κώστα, ο αδελφός της Ντόρας.

Τα 'φερε η τύχη, την απόλυση του Βαγγέλη να την υπογράψει ο άνθρωπος που τον προσέλαβε πριν από είκοσι χρόνια, ο νεαρός τότε βουλευτής Θεόδωρος Μέγκουλας. Ο Βαγγέλης πούλησε την ψήφο του στον Μέγκουλα για οκτακόσια ευρώ τον μήνα, ο Μέγκουλας την αγόρασε την ψήφο, την τόκισε και με την υπεραξία της έγινε υπουργός. Σήμερα ο Βαγγέλης πετιέται στον δρόμο, επειδή κάποτε πούλησε την ψήφο του κι ο Μέγκουλας, που με την ψήφο εξασφάλισε αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες, παραμένει στη θέση του, απολύει τον Βαγγέλη και διά της απολύσεως εξασφαλίζει αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες.

Στις «Πεθαμένες ψυχές» του Γκόγκολ, οι γαιοκτήμονες κατέγραφαν ως ζωντανούς τους νεκρούς δουλοπάροικούς τους για να πάρουν αυξημένη επιδότηση από το κράτος. Κάθε ψυχή μουζίκου, δέκα ρούβλια, άντε στην υγειά του συγχωρεμένου του Προκχόροφ. Σήμερα, οι δικοί μας γαιοκτήμονες δίνουν στην τρόικα καταλόγους με πεθαμένους για να πάρουν αυξημένη δόση. Κάθε ψυχή σχολικού φύλακα δέκα χιλιάδες ευρώ, άντε να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον καημένο τον Βαγγέλη.

ΑΥΓΗ

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά


 Κώστας Βαξεβάνης - "Hot Doc"

Στις 30 Ιουνίου ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δείπνησε στην ταβέρνα «Μεγαρίτης» στο Παγκράτι. Παρέα του ήταν περίπου 50 στελέχη της ΝΔ. Οι πιο κοντινοί του άνθρωποι και πιστοί πολιτικά.Ήταν ένα πολύ χαρούμενο δείπνο, στο οποίο ο Σαμαράς δήλωνε συνεχώς «θα τα καταφέρουμε, θα τους κατατροπώσουμε». Για έναν ανίδεο παρευρισκόμενο, ήταν δύσκολο να καταλάβει ποιος ήταν ο εχθρός που θα γνώριζε την ήττα από τον εύχαρη πρωθυπουργό.

Στο τέλος του δείπνου, στο τραπέζι εμφανίστηκε μια τούρτα με 20 κεράκια. Οι λιγότερο μυημένοι αναζήτησαν με απορία κάποιον 20χρονο που έχει γενέθλια. «Είναι τα 20 χρόνια από την ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης», αποκάλυψε κάποιος.
Η ανύπαρκτη Πολιτική Άνοιξη γιόρταζε τα γενέθλια της με πρωτοβουλία του ανθρώπου που ήταν πρόεδρος της ΝΔ. Σαν να γιόρταζε ο Ανδρέας Παπανδρέου την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΚ στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
Όταν μετά από δύο μέρες το περιστατικό άρχισε να κυκλοφορεί, ένα παλιό στέλεχος της καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας σχολίασε καυστικά: «Ο Αντώνης προτιμά να μεταφέρει το παρελθόν στο παρόν. Τη δεκαετία του '9θ επέμενε πως είναι σημαντικός γιατί είναι εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα. Σήμερα μεταφέρει το παρελθόν ενός εξαφανισμένου κομματιδίου που δημιούργησε για να χτυπήσει τη ΝΔ, μέσα στη ΝΔ. Έχει γενικώς ένα θέμα με τα εικονίσματα. Είναι πιο εύκολο να προσκυνάς απ' το να παράγεις πολιτική. Ζούμε σε μια χώρα που δεν θα σε κατηγορήσει κανένας γιατί είσαι "θρήσκος" με οποιαδήποτε έννοια».

Τη δεκαετία του '9θ, όταν έλαμψε για πρώτη φορά το άστρο του Σαμαρά, διένυε την τέταρτη δεκαετία της ηλικίας του. Ήταν εκ των πραγμάτων ένας νέος πολιτικός την εποχή των δεινοσαύρων. Αφού αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία, κατάφερε μέσα από το επικοινωνιακό θαύμα της Πολιτικής Άνοιξης να μεγεθύνει αυτή την εικόνα. Όταν έμεινε εκτός πολιτικής, η πολιτική του κατάθλιψη , όσο βαριά και αν ήταν για τον ίδιο, ήταν ταυτόχρονα ευεργετική.

Επανήλθε στην ενεργό πολιτική δράση χωρίς να τον βαραίνει τίποτα απ' όλα αυτά που εξόργιζαν τους νεοδημοκράτες και τους Έλληνες γενικότερα. Όσο για το παρελθόν του, δεν είχε καμία σημασία. Γιατί, όπως έλεγε και ο άσπονδος εχθρός του Κώστας Μητσοτάκης, «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια το Μακεδόνικο». Ειδικά η ταλαιπωρημένη ΝΔ, που είχε χάσει την εξουσία, δεν είχε κανένα λόγο να θυμάται, παρά μόνο να ελπίζει πως κάποιο θα την βγάλει από το τέλμα. Και αυτό πραγματικά ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.

Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά

Πόσο «φρέσκος» όμως ήταν και είναι ο Σαμαράς; Εκλέχθηκε βουλευτής της ΝΔ το 1977, και πέρασε στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου ως ο νεαρότερος βουλευτής, σε ηλικία 26 χρόνων. Είναι μια ακόμη μοιραία σχέση που τον συνδέει με τον Μητσοτάκη, ο οποίος έως τότε κατείχε το ιστορικό ρεκόρ, μπαίνοντας στη Βουλή στα 29 του. Από κάθε άποψη, λοιπόν, είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Με εξαίρεση την πολυδιαφημισμένη περίοδο που, κατ' αντιστοιχία του συμφοιτητή του Γιώργου Παπανδρέου, λέει πως δούλεψε σε κάποια πιτσαρία στην Αμερική, ο Σαμαράς δεν έχει να επιδείξει καμία επαγγελματική δραστηριότητα. Είναι «επάγγελμα ΝΔ».

Αυτό δεν θα είχε καμία ίσως σημασία αν ο πρωθυπουργός δεν μιλούσε συνεχώς για αντιπαραγωγικούς 'Ελληνες και αδούλευτους δημόσιους υπαλλήλους.
Γόνος πλούσιας οικογένειας, με οικονομική άνεση, δεν χρειάστηκε να σκληραγωγηθεί ιδιαίτερα αντιμέτωπος με αντιξοότητες. Αυτός είναι ένας λόγος, λένε παλιοί του φίλοι από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ, που ο Σαμαράς επέλεξε στο κόμμα τη σκληρή δεξιά γραμμή δίπλα στον Αβέρωφ, μιλώντας πάντα για «φωτιά και τσεκούρι», κατά τα πρότυπα του πολιτικού από το Μέτσοβο.

«Με τον τρόπο αυτό το κολλαριστό παιδί του κολεγίου έθετε τον εαυτό του απέναντι στην πραγματική του εικόνα με έκδηλο άγχος να καταγραφεί και αυτός ως σκληρός μαχητής και όχι ως κολεγιόπαιδο. Το άλλο του άγχος ήταν να είναι ένας βουλγαροκτόνος σαν αυτούς που περιέγραφε η γιαγιά του στα βιβλία της», λέει παλιός του φίλος με τον οποίο δεν διατηρεί καμία σχέση πια.

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που τοποθέτησαν τον Σαμαρά στη σκληρή δεξιά, αθώοι όσο περιγράφονται ή πιο πονηροί, σημασία έχει πως μπήκε έτσι στο πολιτικό σύστημα και το υπηρέτησε πλήρως. Το τι σημαίνει αυτό το «πλήρως», το δείχνει ένα τηλεγράφημα που έστειλε ο Ρ.Ο. Μάιλς της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα (υπάλληλος πιθανόν με καλυμμένη κατασκοπική δράση), ο οποίος συνάντησε τον νεαρό Σαμαρά στις 20 Νοεμβρίου 1978. Το τηλεγράφημα αυτό αποχαρακτηρίστηκε το 2008 και ανήκε στον φάκελο FC 09/3734 του Foreign Office, με σημαντικές πληροφορίες για τα πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα.

Το συγκεκριμένο τηλεγράφημα, παρά τον αποχαρακτηρισμό, δεν θα γινόταν γνωστό αν δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον του blogger «Διπλωματικός Λαθρεπιβάτης», ο οποίος το δημοσίευσε. Στο τηλεγράφημα λοιπόν ο Σαμαράς εξηγεί στον Βρετανό πως στην Ελλάδα υπάρχει το ρουσφέτι. 

Ο βρετανός αξιωματούχος αδυνατεί να καταλάβει την έννοια, και τότε ο Σαμαράς του αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Σύμφωνα με αυτήν, όταν εκλέχθηκε βουλευτής στη Μεσσηνία, του τηλεφώνησαν ψηφοφόροι του από την Πύλο, οι οποίοι σε έξαλλη κατάσταση του γνωστοποίησαν πως στην πόλη είχε διοριστεί ταχυδρόμος κάποιος που ήταν ψηφοφόρος του άλλου πολιτευτή της ΝΔ. Ο διορισμός θεωρήθηκε απαράδεκτος και ο Σαμαράς επικοινώνησε με τον αδελφό του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αλέκο, ζητώντας να ανακληθεί ο διορισμός. Το επιχείρημα του ήταν: «Θα ανεχόσασταν εσείς στις Σέρρες να διοριστεί κάποιος άλλος που δεν ήταν του Καραμανλή;» Με το επιχείρημα αυτό, τελικώς ο "αντίπαλος" νεοδημοκράτης απολύθηκε από το ταχυδρομείο Πύλου. «Και τι έγινε με τον απολυμένο;», ρώτησε σύμφωνα με το τηλεγράφημα ο Βρετανός τον Σαμαρά. «Ετσι στρατολογεί κόσμο το ΚΚΕ», απάντησε ο Σαμαράς, υπονοώντας πως οι δυσαρεστημένοι πάνε στο ΚΚΕ.

Έχει ενδιαφέρον ότι ο παραλήπτης του τηλεγραφήματος, Μπρετ Μπρουκς του τμήματος ΝΑ Ευρώπης, σχολιάζει χειρόγραφα πάνω στο έγγραφο «κάπως μαφιόζικες δουλειές». Σε αυτό το σύστημα των «μαφιόζικων δουλειών» του πολιτικού συστήματος συμμετείχε πάντα ο Σαμαράς, από πολύ νέος.
Προκειμένου αυτές οι «μαφιόζικες δουλειές» να έχουν δικαιολόγηση, έπρεπε να δημιουργηθούν ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα. Να υπάρχουν οι 'καλοί' απέναντι στους 'κακούς'. Οι'δικοί' μας, απέναντι στους 'άλλους'.

Ο Σαμαράς έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στην ιδεολογικοποίηση του διαχωρισμού των Ελλήνων, και το κάνει και σήμερα. Το 1982 ήταν μόλις 31 χρόνων. Παρ' όλα αυτά, ήταν ευθυγραμμισμένος με τις πιο μισαλλόδοξες φωνές στη ΝΔ. Την εποχή που ο σχεδόν συνομήλικος Ανδριανόπουλος, ο Ράλλης, ακόμη και ο Μητσοτάκης απομακρύνονταν από τα εμφυλιοπολεμικά πρότυπα για την ελληνική δεξιά, ο Σαμαράς συμμετείχε στις γιορτές μίσους.

Όταν αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, ο Σαμαράς αντί να συνταχθεί με την εθνική ομοψυχία και τη «Νέα Ελλάδα» της εποχής, προτιμά τα εμφυλιοπολεμικά πάθη. Στον αντίποδα της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, διοργανώνεται από ακροδεξιούς μνημόσυνο στο Μελιγαλά, όπου καταφθάνει αφού εκδίδει Δελτίο Τύπου, στο οποίο ανακοινώνει πως θα πάει «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Εαμοκομμουνιστές».

Ο πολιτικός που σήμερα καταδικάζει «τα δύο άκρα» κατασκεύαζε συστηματικά το άκρο της δεξιάς την ώρα που η ΝΔ αναζητούσε τον μεσαίο χώρο.

Ο αγαπημένος που έγινε αποστάτης

Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Ο Σαμαράς το απέδειξε απέναντι στον άνθρωπο που τον ανέδειξε, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο πρώην πρωθυπουργός περιέθαλψε πολιτικά τον Σαμαρά, αναγνωρίζοντας αρχικά στο πρόσωπο του έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο της κόρης του Ντόρας. Ο Μητσοτάκης διέκρινε στον νεαρό Αντώνη έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσε να επενδύσει πολιτικά. Κατά πολλούς έβλεπε τον διάδοχο του. Η ανάδειξη του ως «νέο αίμα» ξεκίνησε με την τοποθέτηση του ως υπουργού στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Το 1990, τον τοποθέτησε υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση του.

Ο Σαμαράς χειρίστηκε δύο θέματα εξωτερικής πολιτικής την εποχή εκείνη. Το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με το απότοκο της, το Μακεδόνικο. Στο Αλβανικό ο Σαμαράς υιοθέτησε την πολιτική του μητροπολίτη Καντιώτη Φλωρίνης, αντιμετωπίζοντας τις διακρατικές σχέσεις ως θέμα Βορειοηπειρωτικού. Στα πλαίσια αυτά επέτρεψε, αν όχι οδήγησε, στο άνοιγμα των συνόρων, για «να μπουν τα αδέλφια μας από τη Βόρεια 'Ηπειρο». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα κύμα λαθρομετανάστευσης, με ανθρώπους να περνούν τα σύνορα ανεξέλεγκτα, ξεκίνησε και διήρκεσε για πολλά χρόνια.

Εντοπίζοντας οι Αλβανοί την «ευαισθησία» του Σαμαρά στους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, απλώς έγιναν όλοι Έλληνες με πλαστά διαβατήρια. Όλα αυτά από τον τότε υπουργό Εξωτερικών, που έβαλε ως πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα τη λαθρομετανάστευση με ρατσιστικούς όρους.

Ο εθνικοπατριώτης όμως Σαμαράς είναι και αυτός που ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς κανέναν επωφελή όρο για την Ελλάδα και αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Σαμαράς παραβρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής που εξέταζε «τις ρυθμίσεις που ισχύουν για την εισαγωγή προϊόντων προέλευσης από τις Δημοκρατίες Βοσνίας Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Μακεδονίας και Σλοβενίας». Η απόφαση του συμβουλίου καταγράφηκε ως επίσημο ντοκουμέντο, το 3567/91. Ηταν το πρώτο έγγραφο πρακτικής αναγνώρισης των Σκοπίων ως Μακεδονία, που έγινε παρουσία του Σαμαρά.

 Στις 16 Δεκεμβρίου συνήλθαν οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΟΚ για να αναγνωρίσουν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παρών φυσικά και ο Σαμαράς. Η σύνοδος δημιούργησε τετελεσμένα για την Ελλάδα. Όπως μου εξομολογήθηκε πριν από μερικά χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την ημέρα της διαπραγμάτευσης ο Σαμαράς δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα του, ως τη στιγμή που βγήκε η απόφαση της συνόδου δημιουργώντας τετελεσμένο. Μόνο αργότερα, στη Σύνοδο της Λισαβόνας, ο Μητσοτάκης κατάφερε να επιβάλει το συμβιβαστικό όρο να αποκαλούνται τα Σκόπια FORUM. Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήταν ξεκάθαρο πως ο Σαμαράς υλοποιούσε μια δική του ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, άγνωστο με ποια κριτήρια.

Στις 13 Απριλίου 1992 ο Μητσοτάκης καρατόμησε τον Σαμαρά από το ΥΠΕΞ και ανέλαβε ο ίδιος υπουργός. Πριν αποπεμφθεί ο Σαμαράς έστειλε μια προκλητική επιστολή στον Μητσοτάκη, η οποία χαρακτηρίστηκε μνημείο πολιτικής αυθάδειας. Η αποπομπή Σαμαρά έγινε με σύμφωνη γνώμη του προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών. Ο Σαμαράς είχε πάει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με θέμα τα Σκόπια, και προσπάθησε με επιβάλει τις θέσεις του, με τις οποίες διαφωνούσαν οι ίδιοι, ο πρωθυπουργός και ο Καραμανλής.

Εξοργισμένος ο Καραμανλής με την αυθάδεια του Σαμαρά, που είχε ρίξει τη χώρα σε περιπέτειες, απαίτησε να βγει από το Προεδρικό Μέγαρο, αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς που δεν ήταν και τόσο πολιτικοί. Οι συνεργάτες του διέρρευσαν πως όσο ο Καραμανλής ήταν πρόεδρος, ο Σαμαράς δεν θα περνούσε την πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου. Αμέσως μετά την αποπομπή του και την πολιτική του διαπόμπευση από αυτόν τον ιδρυτή της ΝΔ, ο Σαμαράς εμφάνισε στην κοινή γνώμη πως διαφωνούσε με τη ΝΔ και τα πολιτικά κόμματα γιατί είναι υποχωρητικοί στο εθνικό θέμα των Σκοπίων.

Στις 30 Ιουνίου 1993 ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Ανοιξη, και τον Σεπτέμβριο οι βουλευτές που επηρεάζει αποχωρούν σταδιακά από τη ΝΔ. Η κυβέρνηση πέφτει με την αποχώρηση του άγνωστου βουλευτή Κιλκίς Γιώργου Σιμπιλίδη, ο οποίος δίνει τη χαριστική βολή στον Μητσοτάκη για χάρη του Σαμαρά. Ο Σαμαράς, αν πιστέψουμε τον Άδωνι Γεωργιάδη σε ένα πολιτικό πάνελ στο οποίο πήρε μέρος ως μέλος του ΛΑΟΣ, ήταν «ο αχρηστότερος υπουργός Εξωτερικών που πέρασε ποτέ».

Ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης και ο Σαμαράς

Γιατί ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και γνώρισε τον πολιτικό εξευτελισμό από τον ίδιο τον ιδρυτή της ΝΔ; Τα επιχειρήματα για την πίστη σε μια σκληρή εθνική στάση καταρρίπτονται από τις ίδιες τις ιστορικές εξελίξεις. Μετά την πτώση της κυβέρνησης, τόσο ο Κ. Μητσοτάκης όσο και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας μίλησαν από την πρώτη στιγμή για συμφέροντα που έριξαν την κυβέρνηση. «Ήταν λοιπόν ο Σαμαράς εκπρόσωπος συμφερόντων;» είναι το ερώτημα. Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται σε συνέντευξη του: «Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Ποιοι είχαν σκοπό να ρίξουν την κυβέρνηση; Συμφέρον είχαν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, των οποίων το παιχνίδι έπαιξε η Πολιτική Άνοιξη ξεκάθαρα, γιατί δεν πάει για τον εαυτό του, καταστρέφεται, ο προδότης πληρώνει, καταστρέφεται. Ο κ. Σαμαράς πιστεύει ειλικρινά πως μπορεί να επιβιώσει σ' αυτή την κρίσιμη εκλογή; Και ακόμη υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση μας χάλασε λιγάκι το οικονομικό κατεστημένο και ήρθε σε αντίθεση μαζί τους».

Στις 30 Αυγούστου 1993 η Siemens έστειλε στον Μητσοτάκη επιστολή, με την οποία ζητούσε να επέμβει προσωπικά για να καμφθεί η αντίσταση του Στέφανου Μάνου, ο οποίος δεν ήθελε να καταχωρηθεί ο διαγωνισμός 7753/1992 για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ υπέρ της Siemens. Μητσοτάκης και Μάνος υποστήριζαν μια ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και όχι τις συνεχείς προμήθειες υλικών μέσω του δημοσίου. Η σύμβαση δεν υπογράφηκε, η κυβέρνηση έπεσε και η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε σύμβαση για τα ψηφιακά με τη Siemens και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Στέφανος Μάνος έχει συνδέσει με δηλώσεις του απευθείας την πτώση της κυβέρνησης με την υπόθεση των ψηφιακών παροχών και τον Κόκκαλη και τη Siemens. Άρα και τον Σαμαρά.

Ο Χριστοφοράκος, ο γνωστός διευθυντής της Siemens με τους μαύρους χρηματισμούς των πολιτικών, έχει κατονομάσει «μικρό κεντροδεξιό κόμμα που χρηματίστηκε και δεν είναι πλέον στη Βουλή». Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός. Είναι εντυπωσιακό πώς ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός έκλεισε το θέμα των ελληνικών οικονομικών αξιώσεων απέναντι στη Siemens . Είναι επίσης εντυπωσιακό πώς το δίδυμο Μέρκελ-Σαμαρά, που υπόσχεται να χτυπήσει τη διαφθορά, δεν έχει δημοσιοποιήσει τα ονόματα των διεφθαρμένων πολιτικών και δημοσιογράφων που έχει καταθέσει ο Χριστοφοράκος ότι χρηματίστηκαν από τη Siemens.

Την εποχή της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν σε εξέλιξη η κόντρα με τον όμιλο Αλαφούζου. Ο γιος του ιδρυτή του ομίλου, Γιάννης, ήταν σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίνοντας βήμα στον εσωκομματικό αντίπαλο Μιλτιάδη Έβερτ και τον Σαμαρά. Την εποχή της αντιπαράθεσης η κυβέρνηση είχε ανοίξει θέμα λαθρεμπορίας πετρελαίου από τον Γιάννη Αλαφούζο και αντιμετώπιζε βαριές κατηγορίες. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Αριστείδης Αλαφούζος, σε σύσκεψη δέκα και πλέον στελεχών του, καυχήθηκε πως «αν δεν έριχνα τον Μητσοτάκη, ο γιος μου θα πήγαινε φυλακή». Όποιο από τα επιχειρηματικά συμφέροντα κι αν διεκδικεί την πτώση Μητσοτάκη, έπρεπε να έχει έναν πολιτικό μοχλό. Και σαν τέτοιος φωτογραφίζεται ο Σαμαράς.

Τα μυστικά κονδύλια και οι χρηματιζόμενοι δημοσιογράφοι

Μετά τη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, εκτινάχθηκε ως ένα πολιτικό φαινόμενο. Σήμερα γίνεται φανερό πως ήταν απλώς ένα μιντιακό δημιούργημα. Νεαρός τότε δημοσιογράφος, δεν μπορούσα να καταλάβω τη στροφή και την επιμονή δημοσιογράφων που μαζικά αναδείκνυαν τον Σαμαρά σε νέο και άδολο πολιτικό φαινόμενο. Ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση ούτε με τη δεξιά ούτε με τον εθνικισμό. Το θαύμα Πολιτική Άνοιξη κράτησε τρεις μέρες, και μετά την αποχώρηση Σαμαρά από το υπουργείο αποκαλύφθηκε πως μυστικά κονδύλια του ΥΠΕΞ είχαν εκτιναχθεί στα ύψη επί της δίχρονης υπουργίας του.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Σαμαρά ότι χρησιμοποίησε χρήματα που έπρεπε να αξιοποιηθούν για εθνικούς σκοπούς προκειμένου να δημιουργηθεί το προφίλ του και να φτιαχτούν αγιογραφίες του από δημοσιογράφους.
Στην κατάθεση του στην Ένωση Συντακτών ο Μητσοτάκης λέει: «Υπήρχε ένα τσουβάλι με χαρτονομίσματα. Για την ακρίβεια ήταν μια μαύρη νάιλον σακούλα σαν αυτές για τα σκουπίδια. Ήταν γεμάτη πεντοχίλιαρα. Από εκεί έπαιρναν χρήματα και μοίραζαν».

Το 1989 (προ Σαμαρά) δόθηκαν από τα μυστικά κονδύλια 3.278.367.500 δραχμές. Το 1991, με αρχική πίστωση 2,5 δισ. δραχμές, δόθηκαν 5 δισ. Το 1992, με πίστωση 4,3 δισ., δίνονται από τον Σαμαρά για «εθνικούς» λόγους 7,5 δισ. δραχμές. Στις 17 Μαρτίου 1992, λίγο πριν αναλάβει ο Μητσοτάκης από τον Σαμαρά το υπουργείο, τα παραστατικά για τα μυστικά κονδύλια καταστρέφονται. Πριν μερικά χρόνια, σε συνάντηση μας, ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχτηκε πως είχαν καταστραφεί τα παραστατικά για λόγους ασφάλειας, απέδωσε όμως όσα λέγονταν σε εμμονές του Μητσοτάκη.

Ο κούκος της Πολιτικής Άνοιξης


Το φαινόμενο Πολιτική Άνοιξη έσβησε το 1999- Το 2000 ο Σαμαράς, ο οποίος φεύγοντας από τη ΝΔ είχε δηλώσει στην Καθημερινή πως «δεν θα επιστρέψω ούτε όταν αλλάξει πολιτική ούτε aν κληθώ ως αρχηγός», δηλώνει την εκλογική του υποστήριξη.

Το 2004, εντάσσεται πια κανονικά στο κόμμα και γίνεται αργότερα υπουργός Πολιτισμού, για να καταλήξει σήμερα πρόεδρος του. Η πολιτική μοναξιά του Σαμαρά ήταν καταθλιπτική, όπως λένε πολλοί παλιοί φίλοι με νόημα.

Ο Σαμαράς έμεινε εκτός ενεργού πολιτικής και «είχε καταναλωθεί σε συναντήσεις με επιχειρηματίες και πολιτικούς φίλους, νιώθοντας πως έχει να παίξει έναν μεσσιανικό ρόλο. Τα πιο σοβαρά ραντεβού τα έκανε στου Βάρσου στην Κηφισιά. Στην πραγματικότητα ήταν ένα άτομο εντελώς απολιτίκ, που δεν είχε καμιά παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα. Σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά. Έβριζε παντού τον Μητσοτάκη και έριχνε και καμιά τουφεκιά σε στιλ Δίκτυο 21, για να επιβεβαιώνεται εθνικά. Αυτό το τίποτα φάνηκε πολύ γρήγορα.Ήταν μιντιακός αστέρας», λέει παλιό στέλεχος της Πολιτικής Άνοιξης.
Στα μεγάλα θέματα που προκύπτουν την προηγούμενη δεκαετία ο Σαμαράς είναι απών. Δεν δηλώνει τίποτα, δεν παίρνει θέση, δεν παρεμβαίνει πολιτικά.

Η νεολαία του κόμματος, η οποία εκδίδει το περιοδικό ΧΥΜΑ, το 1999 σκιαγραφεί το προφίλ του ηγέτη.
«Πιστός χριστιανός Ορθόδοξος -ένα σταυρουδάκι κρέμεται πάντα από τον λαιμό του-, από την άλλη όμως η σχέση του με τις γυναίκες πονεμένη και μακριά. Μέχρι ο Αντώνης να καταλήξει σ' αυτό το πανέμορφο πλάσμα που ονομάζεται Γεωργία, πέρασε από την αγκαλιά της Μυρτώς Παράσχη, της Φούλμαν Μουντάνου, της Άννας Βίσση (η πλέον αξιόλογη, είπε κανείς τίποτα;)».

Ο Σαμαράς όχι μόνο δεν έχει κόμμα, αλλά είναι σε πολιτικό κώμα. Ο πολλά υποσχόμενος της δεκαετίας του '90, καταλήγει ένας τρέντι του εθνικισμού σε σχέση με χουντοβασιλικούς του χώρου, που την αγιογραφία του συνθέτουν σταυρουδάκια αλλά και αγκαλιές.

Τα πνευματιστικά τραπεζάκια και οι εικόνες

Όσοι έχουν γνωρίσει έστω και ελάχιστα τον Αντώνη Σαμαρά, διηγούνται συνήθως τρία πράγματα που τους έχουν κάνει εντύπωση. Το πρώτο είναι μια παράξενη καχυποψία. Καλεί από τηλέφωνο με απόκρυψη και μιλά σχεδόν συνωμοτικά, ενώ ακόμη και στην παραλία δείχνει πως κάτι φοβάται. Το δεύτερο είναι η αναφορά του στην Πηνελόπη Δέλτα, της οποίας είναι δισέγγονος. Και το τρίτο είναι το μίσος για τον Κώστα Μητσοτάκη. Το όνομα Μητσοτάκης είναι για τον Σαμαρά σαν τον πυροβολισμό που κάποιος έριξε εναντίον του. Ακόμη και αν δεν το έκανε για να τον σκοτώσει, σίγουρα τον τρομάζει.

Στα χρόνια που ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε εκτός πολιτικής συνήθιζε να διηγείται μια ιστορία με τον Μητσοτάκη που έφτανε στα όρια του μεταφυσικού. Σύμφωνα με αυτήν, ο Μητσοτάκης τον είχε καλέσει ένα βράδυ στην Αραβαντινού για συνάντηση. Όταν έφτασε στο γραφείο τού τότε πρωθυπουργού, αντί για τη συνηθισμένη αίθουσα, τον οδήγησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου υπήρχε μια πνευματιστική συγκέντρωση. Σε αυτήν τη συγκέντρωση προσπάθησαν να τον φοβίσουν για τη στάση του απέναντι στον Μητσοτάκη, προβλέποντας πως θα πάθει ατύχημα με ένα άσπρο αυτοκίνητο. Ο Σαμαράς οδηγούσε όντως ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο όμως οι άλλοι δεν γνώριζαν.

Ο Σαμαράς έχει ιδιαίτερη σχέση με το μεταφυσικό. Ακόμη και την πολιτική την βλέπει ως κομμάτι του. Ο Θεός των Ελλήνων και η Παναγία, πάντα των Ελλήνων, σώζουν την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της χώρας, ως άλλος Τζορτζ Μπους, γνωστοποίησε στους πολίτες του πρόσφατα ότι μιλάει με τον Θεό, ο οποίος «διαβεβαίωσε πως δεν γίνεται τίποτα». Σε κανονικές συνθήκες, και όχι κρίσης και σύγχυσης, οι δηλώσεις Σαμαρά θα οδηγούσαν απευθείας σε κάποιο γραφείο ψυχιάτρου. Σήμερα γίνονται στοιχείο της πολιτικής. Βγαλμένος λες από τα «Μυστικά του Βάλτου» της προγιαγιάς του, αντιμετωπίζει την πολιτική ως μεσσιανική θρησκευτική λειτουργία, στην οποία ο ίδιος σώζει.

Η ελληνική καρδιά, το ελληνικό πεπρωμένο, το ελληνικό πάνθεον των αγίων είναι κεντρικά στοιχεία της πολιτικής διαδικασίας, όπως ακριβώς σε ομιλίες μουλάδων. Μετατρέπει όλα τα στοιχεία της πολιτικής σε εθνοκεντρικό. Είτε επειδή το πιστεύει είτε επειδή ως εκεί φτάνει η πολιτική του πολυπλοκότητα, είναι επικίνδυνος. Μετέτρεψε ένα νομικό θέμα, το να δίνεται δηλαδή ιθαγένεια σε ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα (όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο), σε θέμα εθνικής σημασίας. Την ίδια ώρα βέβαια παραχωρεί κάθε εθνικό δικαίωμα, κάθε κομμάτι της εθνικής υποδομής στο δημοπρατήριο για ξεπούλημα. Ενέργεια, φυσικοί πόροι, επικοινωνίες, τα πάντα.

Περιστοιχίζεται από ακροδεξιούς και φασίστες (από τον Βορίδη της ΕΠΕΝ ως τον χουντικό διευθυντή Φιλιππακόπουλο που διόρισε στη ΝΔ) και ορίζει την πολιτική αντιπαράθεση με όρους δεκαετίας '50 και Ψυχρού Πολέμου. Όποιος έχει άλλη άποψη, θέλει την Ελλάδα Αλβανία του Χότζα, Κορέα, ή είναι εθνοπροδότης και ανθέλληνας.

Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι μια άλλη άποψη για την Ελλάδα, αλλά ενάντια στην Ελλάδα, αφού την πιστοποίηση ελληνικότητας την έχει ο Σαμαράς. Οι διαδηλωτές είναι κουκουλοφόροι, όσοι διαφωνούν τσιράκια του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι αντιδρούν μπαχαλάκηδες. Η πολιτική ξεφεύγει από τα πλαίσια της ανεκτικής αντιπαράθεσης και γίνεται μάχη, αφού έτσι θέλει όχι μόνο ο Σαμαράς, αλλά κατά τον Σαμαρά ο Θεός.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποδώσει στην ακροδεξιά μέσα στο κόμμα ρόλο μαχητικής ιδεολογίας και πατριωτισμού και στην ακροδεξιά εκτός κόμματος ρόλο παραστρατημένου που αξίζει τη συμπάθεια. Το επόμενο βήμα θα είναι, κατά τα πρότυπα του Μάο και των οπαδών του στο γραφείο Σαμαρά, να τυπωθεί το γαλάζιο βιβλιαράκι της Πολιτικής Άνοιξης που θα πρέπει να διαβάσουν οι ανθέλληνες για να συνετιστούν.