Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Επιστρατευμένοι καθηγητές, επιστρατευμένα θέματα

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη


Επιστράτευσαν τους καθηγητές, για να μην καθυστερήσουν οι Πανελλαδικές και να μην επηρεαστεί, όπως έλεγε το χουντικής εμπνεύσεως διάταγμα, η ψυχολογία των μαθητών, και μετά πήγαν και έβαλαν θέματα εκτός ύλης, για να διαλύσουν με έναν σμπάρο και την ψυχολογία και το δημόσιο σχολείο. 
Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι διορθωτές των μαθηματικών, οι επιστρατευμένοι διορθωτές, για να μην ξεχνιόμαστε, που κάνουν λόγο για «ακύρωση του δημόσιου σχολείου και της εκπαιδευτικής διαδικασίας του Λυκείου».

Το σύστημα των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι αντιπαιδαγωγικό και απάνθρωπο, δεν χρειάζονται αναλύσεις ειδικών, αν και έχουν γίνει εκατοντάδες που κατατείνουν προς αυτό το συμπέρασμα, αρκεί η εμπειρία των εκατομμυρίων παιδιών που το έχουν υποστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια στις διάφορες παραλλαγές του. Εντάξει, μπορεί να είναι λιγουλάκι αντιπαιδαγωγικό και καταπιεστικό, διασφαλίζει όμως την αμεροληψία και την ισότητα. Καμιά αμεροληψία και καμιά ισότητα. Όταν μπαίνουν στη μέση τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, τα οποία σε μερικές περιπτώσεις αρχίζουν ακόμη και από το δημοτικό, υπάρχει εξ ορισμού μεροληψία και ανισότητα. Μεροληψία και ανισότητα υπέρ των πλουσίων, ούτε καν υπέρ των ικανών.

Φέτος που επιστρατεύθηκαν οι καθηγητές, τα τρωτά των Πανελλαδικών ήρθαν στην επιφάνεια με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Ας δώσουμε τον λόγο στους βαθμολογητές: «Μετά τα μαθηματικά γενικής παιδείας, που δημιούργησαν και σοβαρά προβλήματα ανισότητας ανάμεσα σε υποψηφίους διαφορετικών κατευθύνσεων και επιλογών, και τη φυσική κατεύθυνσης, τα θέματα των μαθηματικών κατεύθυνσης δίνουν τη χαριστική βολή στον θεσμό των γενικών εξετάσεων, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζουν και το απολυτήριο των μαθητών. Το θέμα Β3, και όχι μόνο, δεν είναι μόνο έξω από οτιδήποτε διδάσκεται στο σχολείο, αλλά το θέμα αυτό καταστρατηγεί το νομικό πλαίσιο για το επίπεδο του 2ου θέματος και έχει σαφέστατα τιμωρητικές και διαστροφικές διαστάσεις».

Αν το θέμα των μαθηματικών δεν είχε διδαχτεί στο δημόσιο σχολείο, τότε πού είχε διδαχτεί; Στα φροντιστήρια, στα ιδιαίτερα, στα ακριβά ιδιωτικά, μήπως; Πως είναι δυνατόν να απαντήσει κάποιος σε ένα θέμα που δεν το έχει διδαχτεί ποτέ; Εκτός κι αν είναι μαθηματική ιδιοφυία, αν είναι ο θαυμαστός Γουίλ Χάντιγκ. Κάποιος καχύποπτος και κακοήθης θα μπορούσε να εικάσει ότι τα εκτός ύλης θέματα τα έβαλαν εσκεμμένα τη χρονιά της επιστράτευσης, έτσι, για να καταλάβουν κάποιοι ότι το δημόσιο σχολείο, άρα και οι λειτουργοί του, είναι δεύτερης κατηγορίας. Και μην πολυκουνιέστε, γιατί άμα λάχει μπορούμε να κάνουμε και χωρίς εσάς. Καταλάβετε ή να σας το δώσω και σε μαθηματικό τύπο;

Αντί επιλόγου, παραθέτουμε την εξής είδηση: Σύμφωνα με επιστημονική έρευνα, στη Βρετανία, την πλούσια Βρετανία, το 25% των παιδιών υστερεί στα μαθήματα, επειδή υποσιτίζεται σε σχέση με τους άλλους, τους πιο ευκατάστατους συμμαθητές του. Και του χρόνου.

left

Να πάει να γ@μηθεί ο Μάης του ’68. Πολεμήστε τώρα !!!


Να πάει να γαμηθεί ο Μάης του ’68. Πολεμήστε τώρα

Γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

Κι αν ήταν σήμερα 1968; Βασανιστήρια, παρακράτος, κυνήγι μαγισσών εναντίον της αριστεράς και ο Πάγκαλος… στα χαρακώματα.
Η επέτειος μιας επετείου είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Για τη συμπλήρωση 45 χρόνων από το Μάη του 68, λοιπόν, σκεφτήκαμε να μην ανατρέξουμε στα γεγονότα εκείνης της χρονιάς αλλά στην…αποτύπωσή τους από τα μέσα ενημέρωσης και τους πνευματικούς ταγούς κάθε εποχής.
Τα αφιερώματα σε ιστορικές επετείους, έλεγε ένας παλιός κανόνας από τα περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και του ’90, «πουλάνε» όταν η χρονολογία τους διαιρείται με το πέντε. «Πουλάνε» όμως ακόμη περισσότερο όταν διαιρείται με το δέκα. Ένα αφιέρωμα για το Μάη του ’68, λόγου χάρη, έπρεπε να πέσει στο 1998 ή στο 2008 ενώ μια μικρότερη αναφορά μπορούσε να γίνει το 2003 και το 2013.
Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επέτειο ήταν ότι ανά πενταετία γραφόταν ένα εντελώς διαφορετικό αφιέρωμα. Το 1998, στα χρόνια της «ευημερούσας» Ελλάδας του χρηματιστηρίου και της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων, όλοι ήθελαν να περιγράψουν πως έζησαν το δικό τους Μάη. Ο «υπαρξιστής», καθηγητής της Σορβόνης, Θεόδωρος Πάγκαλος, παραπονιόταν γιατί λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δεν είχε προλάβει να ζήσει όσο θα ήθελε τις νύχτες των οδοφραγμάτων στο κέντρο του Παρισιού. Η καρδιά του όμως ήταν εκεί, στους δρόμους της φωτιάς. Η εξέγερση βέβαια παρουσιαζόταν, από τα μεγάλα ΜΜΕ σαν ένα μείγμα σεξουαλικού οργίου και γιορτής των λουλουδιών – πάντα με φόντο τους παρατεταγμένους αστυνομικούς της κυβέρνησης Ντε Γκολ.
Στην αμέσως επόμενη επέτειο, για τα 35 χρόνια, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θα αναλάβει να αποτυπώσει αυτή τη στρεβλή εικόνα στην πολιτικά κατάπτυστη ταινία του «Οι ονειροπόλοι». Ο Μάης του ’68 παρουσιάζεται σαν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι το οποίο περιορίστηκε στην γαλλική πρωτεύουσα. Λες και το ‘ 68 δεν είχαμε την εξέγερση και τη δολοφονία φοιτητών στο Μεξικό ή τις κινητοποιήσεις από την Τουρκία μέχρι την Ιαπωνία. Σαν να μην ήταν η χρονιά της παρακρατικής δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αλλά και των βίαιων απεργιών στην Ιταλία και περιοχές της Γαλλίας, όπου οι εργάτες έχτιζαν τα αφεντικά τους μέσα στα γραφεία τους. Σαν να μην υπήρχε στις ΗΠΑ το κίνημα των μαύρων πανθήρων που απειλούσε να μετατρέψει τον αγώνα για τα φυλετικά δικαιώματα σε μια ένοπλη ταξική σύγκρουση.
Ακόμη και μέσα από αυτή την παραμορφωμένη εικόνα του Μάη του 68, όμως, η έννοια της εξέγερσης παρέμενε ζωντανή μέχρι την επέτειο του 2003 – ακόμη και αν κατέληγε να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό φόντο για την προώθηση προϊόντων.
Αντίθετα στην επέτειο του 2008 ο Μάης ήταν και πάλι επικίνδυνος. Βλέποντας μια μικρογραφία των παρισινών οδοφραγμάτων στο κέντρο της Αθήνας οι παλαιοί υπαρξιστές των σαλονιών ανατρίχιαζαν με τους μαθητές που πετούσαν πέτρες στην αστυνομία.
Ο Πάγκαλος μιλούσε πλέον για «φασισμό» όσων ζητούν διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου (που ο ίδιος θεωρούσε κομβικό σημείο για το ξέσπασμα του γαλλικού Μάη), ο Πέτρος Μάρκαρης εντόπιζε ίχνη «ναζισμού» στα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και η Σώτη Τριανταφύλλου, άρχισε να γεμίζει τις σελίδες των free press με ύμνους για τους εκάστοτε υπουργούς δημόσιας τάξης που μάχονταν την ανομία.
Ο Μάης του 68, από γιορτή των λουλουδιών και του ερωτικού αντικομφορμισμού, έχει μετατραπεί σε απαγορευμένη λέξη ακριβώς επειδή ένα τμήμα της κοινωνίας τον επιζητούσε και τον αναπαρήγαγε. Και μόνο η αναφορά στη συγκεκριμένη χρονολογία όχι μόνο δεν άνοιγε πλέον τις πύλες για τα κοκτέιλ πάρτυ των Αθηνών αλλά ενδέχεται να οδηγούσε και στον στιγματισμό σου στις κοσμικές συνευρέσεις του Κολονακίου.
Η φετινή επέτειος των 45 χρόνων οδηγεί σε ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις. Το σύστημα δεν αισθάνεται ικανό να αφομοιώσει τα νοήματα του Μάη του 68 όπως έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες και προτιμά να σιωπήσει. Ίσως γιατί η εποχή μας παρουσιάζει τόσες ομοιότητες με τα σκοτεινά χρόνια του τέλους της δεκαετίας του ’60. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε σήμερα αν ήταν 1968 και θα καταλάβει τον τρόμο που σχηματίζεται στα μυαλά ορισμένων.
Αν ήταν λοιπόν 1968 ο αμερικανικός στρατός θα βρισκόταν βυθισμένος στο τέλμα κάποιας πολεμικής επιχείρησης σε αρκετές χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής (ας τις ονομάσουμε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία, Υεμένη, Λιβύη, Ιράκ, Συρία) σκορπώντας καθημερινά τον θάνατο μεταξύ των αμάχων. Οι σφαγές, όπως αυτή που σημειώθηκε στο Μάι Λάι του Νότιου Βιετνάμ, σήμερα θα πραγματοποιούνταν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα περίφημα drones, από κάποιον χειριστή στη Φλόριντα. Όσο για τα βασανιστήρια δεν θα πραγματοποιούνταν απευθείας από αμερικανούς στρατιώτες αλλά από μισθοφόρους εταιρειών όπως η Μπλακ Γουότερς.
Τα εγκλήματα που πραγματοποιούσε ο αμερικανικός στρατός το 1968 θα αποκαλύπτονταν από κάποια μεγάλη αμερικανική ερφημερίδα όπως οι New York Times και όχι από ανεξάρτητες πλατφόρμες όπως το Wikileaks. Οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτών των διαρροών, όμως, θα διώκονταν ανηλεώς όπως συμβαίνει σήμερα με τον Μπράντλει Μάνιν.
Αν ήταν 1968 οι αθλητές δεν θα χαιρετούσαν ναζιστικά αλλά θα σήκωναν περήφανα τις μαύρες γροθιές τους για να τιμήσουν τους Μαύρους Πάνθηρες. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα υποστήριζαν ότι είναι μόλις 24 χρόνων και γι’ αυτό δεν ήξεραν τι έκαναν ή ότι ο χαιρετισμός τους προέρχεται από κάποια αρχαία φυλή μαύρων στην Αφρική.
Φυσικά αν ήταν 1968 οι φασίστες και οι ρατσιστές θα φορούσαν ακόμη λευκές κουκούλες και όχι μαύρα T-shirt.
Αν ήταν 1968 τα άρματα μάχης δεν θα έρχονταν από το σύμφωνο της Βαρσοβίας για να καταπνίξουν την Άνοιξη της Πράγας αλλά θα στέλνονταν από την Βορειοατλαντική συμμαχία με πρόσχημα ότι ενισχύουν την Αραβική Άνοιξη για να ανατρέψουν εχθρικά καθεστώτα.
Αν ήταν 1968 οι Rolling Stones θα έγραφαν τo Street Fighting Man για φοιτητές που συγκρούονται με την αστυνομία ενάντια στην επιβολή διδάκτρων και την υπόγεια ιδιωτικοποίηση του συστήματος εκπαίδευσης. Στην Ιαπωνία οι σπουδαστές θα διαμαρτύρονταν για την ενίσχυση της παρουσίας του αμερικανικού στόλου με καθημερινές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία και δεν θα επέτρεπαν στο πεντάγωνο να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τη Βόρεια Κορέα για να στήνει το στόλο του σε στρατηγικά σημεία του Ειρηνικού Ωκεανού.
Το ίδιο θα συνέβαινε και στην Τουρκία όπου οι φοιτητές θα εξεγείρονταν για τη χρήση του αεροδρομίου του Εσένπογα για τη μεταφορά οπλισμού της CIA προς ομάδες μαχητών στη Συρία (όπως διαμαρτύρονταν για τον ελλιμενισμού του 6ου στόλου στη χώρα τους το 1968).
Αν βέβαια ήταν Μάης του ’68 και ξεσπούσαν επεισόδια σε οποιαδήποτε περιοχή της Ευρώπης τα κομμουνιστικά κόμματα θα καταδίκαζαν τα ξεσπάσματα οργής του πληθυσμού αποδίδοντάς τα (όπως είχε κάνει τότε η γαλλική Humanite) σε «ψευτοεπαναστάτες, οι οποίοι υπηρετούν τα συμφέροντα της γκολικής εξουσίας και των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων».
Το κόμμα θα καταδίκαζε κάθε αυθόρμητη έκρηξη της νεολαίας υποστηρίζοντας ότι δεν έχι έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την είσοδο στα χειμερινά ανάκτορα (διαδικασία η οποία, παρεπιμπτόντως, σημειώνεται πάντα χωρίς να «σπάσει ούτε τζάμι).
Αν ήταν Μάης του ’68 οι μεγαλύτεροι σχολιαστές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης θα συμφωνούσαν με το κομμουνιστικό κόμμα ότι πρόκειται για μια έξαρση χουλιγκανισμού, ως συμπλήρωμα όμως θα έγραφαν σε ειδικές ιστοσελίδες προσωπικοτήτων ότι για την αντιμετώπισή του φαινομένου απαιτείται η αναστολή ορισμένων άρθρων του συντάγματος ή η κινητοποίηση του στρατού.

Στην Ελλάδα βέβαια αν ήταν Μάης του ’68 δεν θα καταλαβαίναμε και πολλά γιατί θα είχαμε χούντα. Όσοι πολιτικοί έπαιρναν το χρίσμα του Παπαδόπουλου θα γίνονταν απευθείας υπουργοί και δεν θα περίμεναν στους διαδρόμου της εξουσίας όπως συμβαίνει σήμερα με τον Βορίδη. Φυσικά οι εκπρόσωποι Τύπου του καθεστώτος δεν θα επιτρεπόταν να έχουν στην προσωπική τους σελίδα στο Facebook φωτογραφίες με μέλη της βασιλικής οικογένειας, η οποία τότε αποτελούσε κόκκινο πανί για την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.
Αν ήταν 1968, στην Ελλάδα οι σημαντικότερες αποφάσεις δεν θα λαμβάνονταν από το κοινοβούλιο αλλά με προεδρικά διατάγματα. Στις πλατείες και στα μνημεία του ένδοξου παρελθόντος άντρες γυναίκες και παιδιά θα κρατούσαν αναμμένες δάδες και θα φώναζαν εθνικοπατριωτικά συνθήματα. Αν ήταν 1968 οι εφοπλιστές, με απόφαση του καθεστώτος, θα απολάμβαναν απόλυτης φοροασυλίας.
Στη χώρα θα πραγματοποιούνταν φυσικά βασανιστήρια, τα οποία όμως θα γίνονταν γνωστά μόνο από ξένα μέσα ενημέρωσης καθώς δεν θα μεταδίδονταν ποτέ από την ΥΕΝΕΔ. Το Συμβούλιο της Ευρώπης θα εξέφραζε βέβαια την έντονη ανησυχία του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσω του ειδικού επιτρόπου Νιλς Μουίζνιεκς αλλά πρακτικά δεν θα έκανε και πολλά για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Παρόλα αυτά αρκετά τμήματα της Αριστεράς θα συνέχιζαν να βλέπουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως μοναδική απάντηση στην κρίση δημοκρατίας της χώρας.
Αν ζούσαμε στο 1968 οι στενοί συνεργάτες και σύμβουλοι του πρωθυπουργού θα συνεργάζονταν με την ΕΥΠ για να φακελώνουν και να απειλούν δημοσιογράφους και ακτιβιστές (όπως έκανε άλλωστε η κυβέρνηση Νίξον και το FBI για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Οι ίδιοι θα εξαπέλυαν τόνους λάσπης εναντίον των αντιπάλων τους επισείοντας μάλιστα την Κομμουνιστική απειλή για να συνετίσουν τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Αν ήταν 1968 βέβαια τα σπίτια των μικροαστών θα απειλούν με κατάσχεση από τους κομμουνιστές και όχι από τους τραπεζίτες.
Αυτά θα συνέβαιναν αν σημειώνονταν σήμερα τα γεγονότα του 1968. Όπως εξηγήσαμε φυσικά και στο τελευταίο τεύχος του Unfollow δεν ζούμε στο 1968. Η Ευρώπη και ολόκληρος ο πλανήτης δεν βιώνουν το συμβολικό τέλος της μεταπολεμικής ανάπτυξης αλλά μια παρατεταμένη δομική κρίση που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’70. Οι συνθήκες είναι ολότελα διαφορετικές, ο φόβος όμως που εξακολουθεί να προκαλεί στους εξουσιαστές ο παγκόσμιος Μάης του ’68, ύστερα από 45 χρόνια θα έπρεπε να αποτελεί μάθημα για τους εξουσιαζόμενους. Ή όπως έλεγε και εκείνο το σύνθημα του 2008: Fuck May 68 Fight Now!


paganeli

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Η αριστερά είναι ηλίθια!!!!


Μολονότι ο αριστερός (ως άτομο) είναι κατά κανόνα πολιτικά πιο εύστροφος από τον δεξιό, η αριστερά όμως (ως χώρος) είναι πενήντα φορές πιο ηλίθια από το χώρο της δεξιάς.
Η δεξιά πάντοτε ένωνε τις δυνάμεις της και εκφραζόταν από ένα χώρο, μέσω του οποίου επιδίωκαν οι συμμετέχοντες να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν που να συμφωνούν με την ιδεολογία τους. Έτσι ο βασιλικός, ο χριστιανοδημοκράτης, ο χουντικός και ο νεοφιλελεύθερος είναι όλοι μαζί σε έναν χώρο και προσπαθούν μέσω αυτού να ικανοποιήσουν τα ιδεολογικά προτάγματά τους. Προφανώς δεν ταυτίζονται ιδεολογικά ο χουντικός κι ο νεοφιλελεύθερος, αλλά μπροστά στην επίτευξη επιμέρους νικών ανέχονται ο ένας τον άλλον και προχωρούν μαζί.Γιατί χώρια δεν θα μπορούσαν. Μόνο μαζί μπορούν να 'χουν την πλειοψηφία και να περνούν αυτά που θέλουν.Στην αριστερά κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο.Έστω και σε ένα "και" να διαφωνεί κάποιος με κάποιον άλλον, αυτό αποτελεί επαρκή και αναγκαία αιτία για να φτιάξει ένα δικό του κόμμα ή μια δική του οργάνωση.Έτσι, η αριστερά αποτελείται από χιλιάδες συλλογικότητες. Κάθε παρέα και συλλογικότητα. Κάθε συλλογικότητα και ηγετίσκος.Και φυσικά το κάθε αριστερό γκρουπούσκουλο μισεί πάνω απ' όλα τα ομόσταβλά του.Από το ίδιο σανό τρώνε άλλωστε και επομένως με αυτούς πρέπει να πλακώνεται αν θέλει να φάει λίγο απ' αυτό.Οι τσακωμοί δεν είναι απλώς ιδεολογικοί. Έτσι κι αλλιώς ακόμη αναζητείται η... τεράστια ιδεολογική διαφορά ανάμεσα στο Μ-Λ ΚΚΕ και στο ΚΚΕ (μ-λ) που τους κρατάει χώρια δεκαετίες τώρα!Συνήθως δεν πρόκειται απλώς για τσακωμούς, αλλά για ανήθικα ξεκατινιάσματα και βρώμικα χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη.Δεν περναέι ποτέ από το μυαλό αυτών των ηλιθίων αριστερών το ενδεχόμενο να μην πλακώνονται για το ποιος θα φάει το σανό του στάβλου τους, αλλά να πάνε όλοι μαζί να κατακτήσουν και τους άλλους στάβλους και το σανό τους μαζί.
Αυτά είναι... ουτοπία για τους αριστερούς της συμφοράς.
Είναι ουτοπία να συστρατευθείς με τους ιδεολογικούς σου συγγενείς για να πετύχεις επιμέρους στόχους.
Αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι ουτοπία να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι ίσοι, θα δουλεύουν χαρούμενοι, θα αγαπούν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον, θα πάψει η εκμετάλλευση, θα εξαφανιστεί το κεφάλαιο, η ανθρωπότητα θα ζήσει χωρίς πολέμους και κουραφέξαλα.
Αν δεν μπορείς, ρε μπαγλαμά, να κάνεις το ελάχιστο, πώς θα πείσεις τον κόσμο ότι το μέγιστο που προτείνεις είναι εφαρμόσιμο;
Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος ότι μπορεί να γίνει.
Το μόνο που επιζητείς είναι η διαιώνιση της αποψάρας σου.
Να είσαι στην "απ 'όξω" και να κάθεσαι σε ολομέλειες, σε συνελεύσεις και σε καφενεία να αναλύεις τον καπιταλισμό πίνοντας τσίπουρα.
Αυτός είσαι ηλίθιε αριστερέ.
Την ίδια ώρα οι δεξιοί είναι όλοι μαζί και εφαρμόζουν, όπως μπορούν, το δικό τους μείγμα.
Δεν κατηγορήθηκε ποτέ στα σοβαρά ο χουντικός από τους ομοιδεάτες του ως... "πουλημένος ρεφορμιστής" επειδή συγχρωτίστηκε με τους φεντεραλιστές νεοφιλελεύθερους και τους λαϊκοδεξιούς και ανέχτηκε να περνάει μέρος της φιλοχουντικής ατζέντας έστω και μέσω αστικής δημοκρατίας.
Ούτε εσύ ηλίθιε αριστερέ είπες "Βορίδη δεν είσαι χουντικός πια!" επειδή δέχεται να περνάει όσα περισσότερες απ' τις θέσεις του μπορεί, μέσω της αστικής δημοκρατίας.
Δεν έπαψε να είναι χουντικός επειδή έφυγε απ' την ΕΠΕΝ, διέλυσε το Εθνικό Μέτωπο, έφυγε απ' το ΛάΟΣ και πήγε στην αστικοδημοκρατική ΝΔ να εφαρμόσει τις ιδέες του.
Κλαίει η ψυχή του κάθε που πρέπει να καταφερθεί κατά της Χ.Α. και των μεθόδων της.
Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εμπλουτίζει την κυβερνητική πολιτική με τις χουντικές του μεθόδους.
Πες μου ηλίθιε αριστερέ: ο Βορίδης είναι ακόμη χουντικός ή πουλημένος ρεφορμιστής;
Ξέρω πως θα ψάξεις και θα βρεις 5-6 "-ισμούς" για να μου απαντήσεις και να αποφύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
Δεν μπορείς να αποδεχτείς τη διανοητική νίκη του δεξιού.
Εσύ είσαι εθισμένος στην ήττα.
Την αγαπάς την ήττα.
Και μόνο μπροστά στην ιδέα της νίκης τρέμεις.
Τρέμεις μπροστά στην ιδέα πως μπορεί να εφαρμοστούν πέντε πράγματα από αυτά που μας έχεις ζαλίσει τα αρχίδια τόσα χρόνια.Τι σημαίνει Μαρξιστής, Λενινιστής, Τροτσκιστής, Μαοϊστής, Σταλινιστής κλπ;
Μαλακίες. Τίποτα δε σημαίνει.
Ο καθένας απ' τους παραπάνω έκανε τα σχέδια επί χάρτου και δημιούργησε ένα σοσιαλίζον ιδεολόγημα με βάση τα δεδομένα της χώρας του και της εποχής του.
Ο Μαρξ αυτά που έγραψε, τα έγραψε για τη Γερμανία της εποχής του.
Ο Λένιν για την τσαρική Ρωσία και τον τρόπο που θα μετεξελιχθεί σε Σοβιετική Ένωση.
Ο Μάο για την Κίνα.
Γιατί απλούστατα ήταν πρακτικοί άνθρωποι και δεν κάθονταν σε συνελεύσεις και πάνελ να αναλύουν ιστορίες του περασμένου αιώνα.
Κάθονταν και συνέθεταν τον σοσιαλισμό που ταιριάζει στην εποχή τους και την χώρα τους με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν εκεί.
Και κυρίως; Έπεισαν τον κόσμο να ακολουθήσει το σχέδιό τους και κάποιοι εξ αυτών το είδαν να πραγματοποιείται.
Εσύ ρε ηλίθιε αριστερέ τί μοντέλο έχεις προτείνει για την Ελλάδα;
Τι "-ισμό" έχεις δημιουργήσει;
Τίποτα.
Μόνο αποστηθίζεις σελίδες από τα βιβλία εκείνων που έκαναν το αυτονόητο. Αυτό που δεν κάνεις εσύ.
Δηλαδή ακόμα κι η περιβόητη αποψάρα σου.. δεν είναι δική σου!
Τίποτα δεν έχεις να προτείνεις.
Μόνο να γκρινιάζεις ξέρεις.
Και να είσαι επαγγελματίας της "επανάστασης".
Και αγαπημένη σου συνήθεια να βρίζεις όποιον άλλον τολμά να αυτοπροσδιοριστεί ως αριστερός και να μη συμφωνεί έστω και σε ένα "και" σου.Δες ρε ηλίθιε αριστερέ ποιος είναι ο χώρος σου.
Το ΚΚΕ μόλις πριν λίγες μέρες εξέλεξε γραμματέα με μόνο κριτήριο εκλογής το "ποιος βρίζει περισσότερο τους συριζαίους και τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς που έφυγαν το '91 απ' το Κόμμα".
Το να προσπαθήσεις να συμμαζέψεις την κατάσταση και να τη βελτιώσεις εντός Ε.Ε. είναι ουτοπία άλλωστε.
Το να κάνεις την Ελλάδα του 2013... Σοβιετική Ένωση του 1917, αυτό προφανώς δεν είναι ουτοπία για το Κόμμα!
Λογικά πράγματα...
Ο ΣΥΡΙΖΑ κανει συζητήσεις επί συζητήσεων για τη φυσιογνωμία του και τελικά η απόφαση που βγάζει είναι να... γίνει και άλλη συζήτηση.
Οι... μεγάλοι ριζοσπάστες και αμεσοδημοκράτες των συνιστωσών και των αριστερών πλατφορμών αρνούνται να έχει κάθε μέλος του κόματος την ίδια δύναμη και απαιτούν εξασφαλισμένα ποσοστά ο καθένας για την ομαδούλα του και... από κει και πέρα άμεση δημοκρατία!
Είναι και η διανομή των επιχορηγήσεων μεγάλος πειρασμός βέβαια.
Αλλά ακόμη μεγαλύτερος πειρασμός είναι να νιώθουν πως έχουν δύναμη και ποσοστά μέσα στο κόμμα.
Και ας εκφράζουν (οι συνιστώσες) ελάχιστους πλέον μέσα στο κόμμα.
Η κάθε ομαδούλα που 'χει δέκα νοματαίους δηλαδή θέλει να έχει μεγαλύτερη δύναμη από δέκα άλλα μέλη.
Ισοψηφία γιοκ δηλαδή.
Και όλο αυτό το ντύνουν με τον μανδύα της προστασίας του ριζοσπαστισμού από τα στρογγυλέματα της ηγεσίας.
Αλλά κατά τ' άλλα αυτοί είναι οι μεγάλοι τιμητές της αντισυστημικότητας κλπ.
Ρε αυτοί οι ομαδάρχες θα μας κυβερνήσουν;
Έχουμε όμως και αναπαλαιωμένο νέο φρούτο στα αριστερά του τόπου.
Ο, μέχρι πρότινος εξαφανισμένος από τα ΜΜΕ, Αλαβάνος ξαφνικά προβάλλεται συνεχώς από συγκεκριμένους μιντιακούς κύκλους μαζί με το νέο κομματικό εγχείρημά του, το "Σχέδιο Β".
Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι τον καλούν και τον φουσκώνουν πολιτικά και δημοσκοπικά για... προφανείς λόγους και ο Αλαβάνος δυστυχώς δέχεται να παίζει το παιχνίδι τους.
Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει να μιλήσει δημόσια (αρκετά συχνά εσχάτως στο Μέγκα), το μόνο που κάνει είναι να επιτίθεται στους άλλους σχηματισμούς της αριστεράς για να προωθήσει το δικό του μαγαζάκι.
Η κριτική του στην κυβέρνηση, στα ΜΜΕ, στο τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, στην Ε.Ε. κλπ διαρκεί δυο -τρία λεπτά.
Τον υπόλοιπο χρόνο κατηγορεί την υπόλοιπη αριστερά.
Εδώ ισχύει η ιστορία με τον στάβλο και το σανό που λέγαμε παραπάνω.
Για να μην πω τίποτε χειρότερο...
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλι είναι ένας κλασικός σχηματισμός εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Πέντε μαγαζάκια ενωθηκαν για να κάνουν ένα μαγαζί ορατό με γυμνό μάτι.
Πριν τις εκλογές υπήρξε φλερτ με τον Αλαβάνο για να μπει αυτός επικεφαλής (ως πιο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές πρόσωπο) στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.
Αμ δε! Οι ηλίθιοι αριστεροί της κακομοιριάς, οι συνιστώσες δηλαδή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαφώνησαν, διότι μερικές εξ αυτών έβλεπαν πως θα έχαναν τον... καθοδηγητικό τους ρόλο στο... ιλιγγιώδες 1,5% που θα έπαιρναν.
Έτσι απορριφθηκε η ιδέα. Τον Ιούνιο ανταμείφθηκαν με 0,3% για να κόψουν τις μαλακίες.
Και ικανοποιημένοι, ιδεολογικά καθαροί, μυρίζοντας κομμουνιστική μανούλα (ή... πατερούλη) γύρισαν ευτυχείς σπίτια τους.
Πάλι καλά που δεν ξεπουλήθηκαν και μπόρεσαν έτσι να προσφέρουν στον τόπο...Η ιστορική κίνηση όμως της αριστεράς ήταν η εκλογική συστράτευση του Μ-Λ ΚΚΕ καιτου ΚΚΕ (μ-λ) μετά από δεκαετίες τσακωμών και αντεγκλήσεων.
Και τι; Νομίσατε πως οι ηλίθιοι αριστεροί θα ενώνονταν κανονικά, διαπιστώνοντας πως δεν τους χωρίζει τίποτα;
Γελαστήκατε!
Κατέβηκαν με διακριτούς τους ρόλους τους. Και έτσι το ψηφοδέλτιο, αν και κοινό, έγραφε πάνω "ΚΚΕ (μ-λ)- Μ-Λ ΚΚΕ εκλογική συνεργασία". 
Γλωσσοδέτης!
Τι; Να κατεβούμε με κοινή ονομασία να μας πουν πουλημένους οι υπόλοιποι ηλίθιοι αριστεροί;
Διακριτούς ρόλους και ο καθένας το μαγαζάκι του! Σοσιαλισμός ρε!
Αμ πως!Αυτά με τα ηλίθια αριστερομάγαζα της συμφοράς, των βλαχοδήμαρχων, των κόμπλεξ και της ήττας.
Ελπίζω όλοι αυτοί οι τύποι να μην ενωθούν ποτέ.
Γιατί είναι δέκα φορές χειρότεροι και καθεστωτικότεροι από τους Σαμαράδες.
Τουλάχιστον ο Σαμαράς μετά από 2-3 αποτυχίες να μπει στη Βουλή με την Πολ.Αν., διέλυσε το κόμμα του.
Αν ήταν αριστερός θα κρατούσε αιωνίως το κόμμα, ελπίζοντας να διατηρεί εφ' όρου ζωής ένα 0,3% για να 'χει μούτρα να πιει ιδεολογικά κάθαρος τσίπουρα στα Εξάρχεια και να αναλύσει εκεί το σχέδιό του για την παγκόσμια επανάσταση.
Οι αριστεροί λοιπόν είναι ηλίθιοι, γι' αυτό και δε θα κυβερνήσουν ποτέ.
Ζηλεύω τους δεξιούς, που έχουν τόσο δα μυαλουδάκι και το χρησιμοποιούν.
Καλύτερα άλλωστε να 'χεις ένα σουγιαδάκι και να ξέρεις να το χρησιμοποιείς, παρά να 'χεις υπερόπλο και να μην βρίσκεις το κουμπί "on-off".
Ηλίθιοι
.
Αυτά είναι... ουτοπία για τους αριστερούς της συμφοράς.Είναι ουτοπία να συστρατευθείς με τους ιδεολογικούς σου συγγενείς για να πετύχεις επιμέρους στόχους.Αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι ουτοπία να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι ίσοι, θα δουλεύουν χαρούμενοι, θα αγαπούν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον, θα πάψει η εκμετάλλευση, θα εξαφανιστεί το κεφάλαιο, η ανθρωπότητα θα ζήσει χωρίς πολέμους και κουραφέξαλα.Αν δεν μπορείς, ρε μπαγλαμά, να κάνεις το ελάχιστο, πώς θα πείσεις τον κόσμο ότι το μέγιστο που προτείνεις είναι εφαρμόσιμο;Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος ότι μπορεί να γίνει.Το μόνο που επιζητείς είναι η διαιώνιση της αποψάρας σου.Να είσαι στην "απ 'όξω" και να κάθεσαι σε ολομέλειες, σε συνελεύσεις και σε καφενεία να αναλύεις τον καπιταλισμό πίνοντας τσίπουρα.Αυτός είσαι ηλίθιε αριστερέ.Την ίδια ώρα οι δεξιοί είναι όλοι μαζί και εφαρμόζουν, όπως μπορούν, το δικό τους μείγμα.Δεν κατηγορήθηκε ποτέ στα σοβαρά ο χουντικός από τους ομοιδεάτες του ως... "πουλημένος ρεφορμιστής" επειδή συγχρωτίστηκε με τους φεντεραλιστές νεοφιλελεύθερους και τους λαϊκοδεξιούς και ανέχτηκε να περνάει μέρος της φιλοχουντικής ατζέντας έστω και μέσω αστικής δημοκρατίας.Ούτε εσύ ηλίθιε αριστερέ είπες "Βορίδη δεν είσαι χουντικός πια!" επειδή δέχεται να περνάει όσα περισσότερες απ' τις θέσεις του μπορεί, μέσω της αστικής δημοκρατίας.Δεν έπαψε να είναι χουντικός επειδή έφυγε απ' την ΕΠΕΝ, διέλυσε το Εθνικό Μέτωπο, έφυγε απ' το ΛάΟΣ και πήγε στην αστικοδημοκρατική ΝΔ να εφαρμόσει τις ιδέες του.Κλαίει η ψυχή του κάθε που πρέπει να καταφερθεί κατά της Χ.Α. και των μεθόδων της.Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εμπλουτίζει την κυβερνητική πολιτική με τις χουντικές του μεθόδους.Πες μου ηλίθιε αριστερέ: ο Βορίδης είναι ακόμη χουντικός ή πουλημένος ρεφορμιστής;Ξέρω πως θα ψάξεις και θα βρεις 5-6 "-ισμούς" για να μου απαντήσεις και να αποφύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη.Δεν μπορείς να αποδεχτείς τη διανοητική νίκη του δεξιού.Εσύ είσαι εθισμένος στην ήττα.Την αγαπάς την ήττα.Και μόνο μπροστά στην ιδέα της νίκης τρέμεις.Τρέμεις μπροστά στην ιδέα πως μπορεί να εφαρμοστούν πέντε πράγματα από αυτά που μας έχεις ζαλίσει τα αρχίδια τόσα χρόνια.Τι σημαίνει Μαρξιστής, Λενινιστής, Τροτσκιστής, Μαοϊστής, Σταλινιστής κλπ;Μαλακίες. Τίποτα δε σημαίνει.Ο καθένας απ' τους παραπάνω έκανε τα σχέδια επί χάρτου και δημιούργησε ένα σοσιαλίζον ιδεολόγημα με βάση τα δεδομένα της χώρας του και της εποχής του.Ο Μαρξ αυτά που έγραψε, τα έγραψε για τη Γερμανία της εποχής του.Ο Λένιν για την τσαρική Ρωσία και τον τρόπο που θα μετεξελιχθεί σε Σοβιετική Ένωση.Ο Μάο για την Κίνα.Γιατί απλούστατα ήταν πρακτικοί άνθρωποι και δεν κάθονταν σε συνελεύσεις και πάνελ να αναλύουν ιστορίες του περασμένου αιώνα.Κάθονταν και συνέθεταν τον σοσιαλισμό που ταιριάζει στην εποχή τους και την χώρα τους με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν εκεί.Και κυρίως; Έπεισαν τον κόσμο να ακολουθήσει το σχέδιό τους και κάποιοι εξ αυτών το είδαν να πραγματοποιείται.Εσύ ρε ηλίθιε αριστερέ τί μοντέλο έχεις προτείνει για την Ελλάδα;Τι "-ισμό" έχεις δημιουργήσει;Τίποτα.Μόνο αποστηθίζεις σελίδες από τα βιβλία εκείνων που έκαναν το αυτονόητο. Αυτό που δεν κάνεις εσύ.Δηλαδή ακόμα κι η περιβόητη αποψάρα σου.. δεν είναι δική σου!Τίποτα δεν έχεις να προτείνεις.Μόνο να γκρινιάζεις ξέρεις.Και να είσαι επαγγελματίας της "επανάστασης".Και αγαπημένη σου συνήθεια να βρίζεις όποιον άλλον τολμά να αυτοπροσδιοριστεί ως αριστερός και να μη συμφωνεί έστω και σε ένα "και" σου.Δες ρε ηλίθιε αριστερέ ποιος είναι ο χώρος σου.Το ΚΚΕ μόλις πριν λίγες μέρες εξέλεξε γραμματέα με μόνο κριτήριο εκλογής το "ποιος βρίζει περισσότερο τους συριζαίους και τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς που έφυγαν το '91 απ' το Κόμμα".Το να προσπαθήσεις να συμμαζέψεις την κατάσταση και να τη βελτιώσεις εντός Ε.Ε. είναι ουτοπία άλλωστε.Το να κάνεις την Ελλάδα του 2013... Σοβιετική Ένωση του 1917, αυτό προφανώς δεν είναι ουτοπία για το Κόμμα!Λογικά πράγματα...Ο ΣΥΡΙΖΑ κανει συζητήσεις επί συζητήσεων για τη φυσιογνωμία του και τελικά η απόφαση που βγάζει είναι να... γίνει και άλλη συζήτηση.Οι... μεγάλοι ριζοσπάστες και αμεσοδημοκράτες των συνιστωσών και των αριστερών πλατφορμών αρνούνται να έχει κάθε μέλος του κόματος την ίδια δύναμη και απαιτούν εξασφαλισμένα ποσοστά ο καθένας για την ομαδούλα του και... από κει και πέρα άμεση δημοκρατία!Είναι και η διανομή των επιχορηγήσεων μεγάλος πειρασμός βέβαια.Αλλά ακόμη μεγαλύτερος πειρασμός είναι να νιώθουν πως έχουν δύναμη και ποσοστά μέσα στο κόμμα.Και ας εκφράζουν (οι συνιστώσες) ελάχιστους πλέον μέσα στο κόμμα.Η κάθε ομαδούλα που 'χει δέκα νοματαίους δηλαδή θέλει να έχει μεγαλύτερη δύναμη από δέκα άλλα μέλη.Ισοψηφία γιοκ δηλαδή.Και όλο αυτό το ντύνουν με τον μανδύα της προστασίας του ριζοσπαστισμού από τα στρογγυλέματα της ηγεσίας.Αλλά κατά τ' άλλα αυτοί είναι οι μεγάλοι τιμητές της αντισυστημικότητας κλπ.Ρε αυτοί οι ομαδάρχες θα μας κυβερνήσουν;Έχουμε όμως και αναπαλαιωμένο νέο φρούτο στα αριστερά του τόπου.Ο, μέχρι πρότινος εξαφανισμένος από τα ΜΜΕ, Αλαβάνος ξαφνικά προβάλλεται συνεχώς από συγκεκριμένους μιντιακούς κύκλους μαζί με το νέο κομματικό εγχείρημά του, το "Σχέδιο Β".Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι τον καλούν και τον φουσκώνουν πολιτικά και δημοσκοπικά για... προφανείς λόγους και ο Αλαβάνος δυστυχώς δέχεται να παίζει το παιχνίδι τους.Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει να μιλήσει δημόσια (αρκετά συχνά εσχάτως στο Μέγκα), το μόνο που κάνει είναι να επιτίθεται στους άλλους σχηματισμούς της αριστεράς για να προωθήσει το δικό του μαγαζάκι.Η κριτική του στην κυβέρνηση, στα ΜΜΕ, στο τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, στην Ε.Ε. κλπ διαρκεί δυο -τρία λεπτά.Τον υπόλοιπο χρόνο κατηγορεί την υπόλοιπη αριστερά.Εδώ ισχύει η ιστορία με τον στάβλο και το σανό που λέγαμε παραπάνω.Για να μην πω τίποτε χειρότερο...Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλι είναι ένας κλασικός σχηματισμός εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.Πέντε μαγαζάκια ενωθηκαν για να κάνουν ένα μαγαζί ορατό με γυμνό μάτι.Πριν τις εκλογές υπήρξε φλερτ με τον Αλαβάνο για να μπει αυτός επικεφαλής (ως πιο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές πρόσωπο) στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.Αμ δε! Οι ηλίθιοι αριστεροί της κακομοιριάς, οι συνιστώσες δηλαδή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαφώνησαν, διότι μερικές εξ αυτών έβλεπαν πως θα έχαναν τον... καθοδηγητικό τους ρόλο στο... ιλιγγιώδες 1,5% που θα έπαιρναν.Έτσι απορριφθηκε η ιδέα. Τον Ιούνιο ανταμείφθηκαν με 0,3% για να κόψουν τις μαλακίες.Και ικανοποιημένοι, ιδεολογικά καθαροί, μυρίζοντας κομμουνιστική μανούλα (ή... πατερούλη) γύρισαν ευτυχείς σπίτια τους.Πάλι καλά που δεν ξεπουλήθηκαν και μπόρεσαν έτσι να προσφέρουν στον τόπο...Η ιστορική κίνηση όμως της αριστεράς ήταν η εκλογική συστράτευση του Μ-Λ ΚΚΕ καιτου ΚΚΕ (μ-λ) μετά από δεκαετίες τσακωμών και αντεγκλήσεων.Και τι; Νομίσατε πως οι ηλίθιοι αριστεροί θα ενώνονταν κανονικά, διαπιστώνοντας πως δεν τους χωρίζει τίποτα;Γελαστήκατε!Κατέβηκαν με διακριτούς τους ρόλους τους. Και έτσι το ψηφοδέλτιο, αν και κοινό, έγραφε πάνω "ΚΚΕ (μ-λ)- Μ-Λ ΚΚΕ εκλογική συνεργασία". Γλωσσοδέτης!Τι; Να κατεβούμε με κοινή ονομασία να μας πουν πουλημένους οι υπόλοιποι ηλίθιοι αριστεροί;Διακριτούς ρόλους και ο καθένας το μαγαζάκι του! Σοσιαλισμός ρε!Αμ πως!Αυτά με τα ηλίθια αριστερομάγαζα της συμφοράς, των βλαχοδήμαρχων, των κόμπλεξ και της ήττας.Ελπίζω όλοι αυτοί οι τύποι να μην ενωθούν ποτέ.Γιατί είναι δέκα φορές χειρότεροι και καθεστωτικότεροι από τους Σαμαράδες.Τουλάχιστον ο Σαμαράς μετά από 2-3 αποτυχίες να μπει στη Βουλή με την Πολ.Αν., διέλυσε το κόμμα του.Αν ήταν αριστερός θα κρατούσε αιωνίως το κόμμα, ελπίζοντας να διατηρεί εφ' όρου ζωής ένα 0,3% για να 'χει μούτρα να πιει ιδεολογικά κάθαρος τσίπουρα στα Εξάρχεια και να αναλύσει εκεί το σχέδιό του για την παγκόσμια επανάσταση.Οι αριστεροί λοιπόν είναι ηλίθιοι, γι' αυτό και δε θα κυβερνήσουν ποτέ.Ζηλεύω τους δεξιούς, που έχουν τόσο δα μυαλουδάκι και το χρησιμοποιούν.Καλύτερα άλλωστε να 'χεις ένα σουγιαδάκι και να ξέρεις να το χρησιμοποιείς, παρά να 'χεις υπερόπλο και να μην βρίσκεις το κουμπί "on-off".Ηλίθιοι.


τοιχο-τοιχο

ΚΕΡΚΥΡΑ: Μια ιστορία από το μέλλον…

Από το il Trovatore
Το πρωί της 2ας Απριλίου  στα 1891 ένας  ρακοσυλλέκτης  ψάχνει  στα σκουπίδια  στην Οβριακή συνοικία της Κέρκυρας.
Πίσω από την Εβραϊκή συναγωγή, εκεί που σήμερα είναι η πλατειούλα κάτω από το σπίτι που γεννήθηκε ο Αλβέρτος  Κοέν, βρίσκει ένα σακί δεμένο.

Το ανοίγει και ανάμεσα στα πριονίδια και τα άχυρα βρίσκει το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού.
Ο Ιατροδικαστής απεφάνθη ότι το αίμα του  κοριτσιού «είχε ροφηθεί δι…αλλοκότου μεθόδου» .
Αμέσως προκαλείται αναταραχή .
Διάφοροι αναλυτές των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων καθώς και η εφημερις του Ιακώβου Πολυλά από κοινού με τα της οικογενείας Θεοτόκη πυροδοτούν το κλίμα.
Σύμφωνα με το σενάριο που διαδίδουν, οι Εβραίοι είναι όργανα του Σατανά και μια φορά το χρόνο κάνουν μια μυστική τελετή στην συναγωγή όπου καλούν το πνεύμα του σατανά και για να το εξευμενίσουν, ρουφούν σαν βρικόλακες το αίμα μιας παρθένου και το πίνουν βουτώντας μέσα άζυμα.
Ματαίως οι εβραϊκή κοινότητα ανάστατη ανακοινώνει ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αληθινά . Ότι η μικρή Ρουβίνα  Σάρδα ήταν η κόρη του εβραίου Ράφτη Βήτα Σάρδα και ότι επί μέρες η οικογένειά της την αναζητούσε.
Το σενάριο τροποποιήθηκε και ήθελε τώρα η παρθένα να είναι χριστιανή που απήχθη και υιοθετήθηκε από Εβραίους για να την χρησιμοποιήσουν ως θυσία στον σατανά.
Το πλήθος υπό την διακριτική ανοχή της εκκλησίας και την ενεργή συμμετοχή των αρχών (κάτι δηλαδή σαν χρυσαυγήτες με την κάλυψη της αστυνομίας και την  άτυπη συμφωνία της εκκλησίας) εφορμούν στην εβραϊκή κοινότητα.
Ο χειραγωγημένος όχλος  κατηγορεί τους Εβραίους ότι μονοπωλούν επαγγέλματα αφήνοντας χωρίς δουλειά  τίμιους χριστιανούς πατριώτες.
Λεηλατούν καταστήματα, καίνε σπίτια σκοτώνουν πενήντα Εβραίους και τραυματίζουν σοβαρά (ακρωτηριάζουν) αρκετές δεκάδες.
Το κράτος απέκλεισε με στρατό την εβραϊκή οδηγώντας στην  λιμοκτονία και αποτρέποντας χιλιάδες ψηφοφόρους Εβραίους να πάρουν μέρος στις δημοτικές εκλογές.
Η «Νύχτα των κρυστάλλων»  της Κέρκυρας  έγινε θέμα σε όλες τις εφημερίδες ανά τον κόσμο.
Η Υπόθεση της μικρής Ρουβίνας Σάρδα μπήκε τελικά στο αρχείο δίχως ποτέ να απαγγελθεί κατηγορία .
Σε εμπιστευτική επιστολή του ανακριτή  Η. Γαγγάδη προς τον τότε πρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Δεληγιάννη, ο θάνατος της μικρής προήλθε ως τυχαίο γεγονός μετά από ξυλοδαρμό για ανήθικη συμπεριφορά.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι  στις  επερχόμενες κρίσιμες δημοτικές εκλογές  δεν έβγαιναν οι ψήφοι  και έπρεπε να αποκλεισθούν  οι Εβραίοι για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι Οικογένειες  που επεδίωκαν τον πολιτικό έλεγχο της Κέρκυρας  είχαν κάνει τη δουλειά τους.
Κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση είναι εντελώς συμπτωματική.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Ζει! Πενήντα χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Από το sarantakos.wordpress.com

Στις 22 Μαΐου 1963, ο ανεξάρτητος βουλευτής Πειραιώς Γρηγόρης Λαμπράκης, γιατρός στο επάγγελμα και παλιός βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, είναι ομιλητής σε εκδήλωση των οπαδών της ειρήνης στη Θεσσαλονίκη. Απέξω, «ανησυχούντες πολίτες» έχουν οργανώσει τη δική τους αντισυγκέντρωση με την ανοχή της αστυνομίας. Καθώς ο Λαμπράκης βγαίνει από το κτίριο της Ένωσης Εμποροϋπαλλήλων, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Βενιζέλου, πέφτει πάνω του ένα τρίκυκλο που οδηγούσε ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης. Ο επιβάτης του τρικύκλου, παρακρατικός επίσης, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, χτυπάει στο κεφάλι τον Λαμπράκη με έναν σιδερένιο λοστό. Ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης θα παλέψει πέντε μέρες με το θάνατο και τελικά θα χάσει τη μάχη στις 27 Μαΐου 1963.

Η δολοφονία του Λαμπράκη ίσως δεν θα είχε εξιχνιαστεί αν ένας θαρραλέος Θεσσαλονικιός, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, δεν είχε την ετοιμότητα να πηδήξει πάνω στην καρότσα του τρικύκλου, να συμπλακεί με τον Εμμανουηλίδη ενώ το τρίκυκλο συνέχιζε την πορεία του και ύστερα, πολύ μακριά από τον τόπο της επίθεσης, με τον Γκοτζαμάνη. Ένας περαστικός τροχονόμος που τους είδε να συμπλέκονται, τους συνέλαβε -χωρίς να ξέρει ότι ανώτατοι αξιωματικοί της Χωροφυλακής συμμετείχαν στο οργανωμένο σχέδιο της δολοφονικής επίθεσης.

Χάρη στο θάρρος, την ξεροκεφαλιά και την υπηρεσιακή προσήλωση ενός πεισματάρη ανακριτή, του δικαστικού Χρήστου Σαρτζετάκη, μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και χάρη στο ερευνητικό δαιμόνιο τριών δημοσιογράφων, του Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής, του Γιώργου Μπέρτσου της Ελευθερίας και του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος, ήρθε στο φως σε όλη της την έκταση η παρακρατική συνωμοσία, παρά τη λυσσαλέα αντίσταση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλια (του πρώτου πρωθυπουργού της απριλιανής χούντας). Η υπόθεση Λαμπράκη ήταν ο καταλύτης που προκάλεσε την παραίτηση του Κ. Καραμανλή από την πρωθυπουργία και τη νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές. Όταν όμως η υπόθεση έφτασε στο εδώλιο το πολιτικό κλίμα είχε αλλάξει άρδην -το 1966, με κυβέρνηση αποστατών, οι συνωμότες έπεσαν στα μαλακά -όλοι οι αξιωματικοί αθωώθηκαν και μόνο οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάστηκαν, καθώς και κάποιοι παρακρατικοί που συμμετείχαν στην αντισυγκέντρωση.

Λέγεται ότι την επιθυμία για επίθεση στον Λαμπράκη την είχε εκφράσει η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη, η οποία είχε ενοχληθεί σφόδρα από την υποστήριξη του βουλευτή της ΕΔΑ στη Μπέτυ Αμπατιέλου, που είχε ρεζιλέψει (και ίσως χαστουκίσει) την εστεμμένη στο ταξίδι της στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 -γι’ αυτό το “χαστούκι που ίσως δεν δόθηκε” έχω γράψει αναλυτικά αλλού.  “Δεν τον τσαλακώνετε αυτόν;” λέγεται ότι είπε η Φρειδερίκη -και κάποια κατώτερα όργανα αποφάσισαν να επιδείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.

Ο Λαμπράκης είχε πάει στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στη μεγάλη πορεία ειρήνης του Ολντερμάστον, τον Απρίλιο του 1963. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο, συμμετείχε στη Μαραθώνια πορεία ειρήνης του 1963 -ακριβέστερα, επειδή η πορεία είχε απαγορευτεί από την αστυνομία, ο Λαμπράκης ήταν ο μόνος που, χάρη στη βουλευτική του ιδιότητα, την εξυπνάδα και το θάρρος του, μπόρεσε να διασπάσει αλλεπάλληλα μπλόκα της αστυνομίας και να φτάσει μόνος στον Τύμβο και να βαδίσει αρκετά χιλιόμετρα, μοναχικός μαραθωνοδρόμος της ειρήνης (αργότερα προστέθηκαν και δυο-τρεις ακόμα συνοδοιπόροι του, δίνω πιο κάτω το λινκ).

Λίγες βδομάδες νωρίτερα, στα μέσα Μαρτίου 1963, ο Λαμπράκης είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα επεισόδιο μέσα στη Βουλή, που θυμίζει τις πρόσφατες χρυσαβγίτικες αθλιότητες. Κατά την εμπρηστική ομιλία του βουλευτή Κιλκίς της ΕΡΕ Κ. Παπαδόπουλου, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ταγματασφαλίτης, γερμανοντυμένος στην Κατοχή, σημειώθηκαν αντεγκλήσεις με βουλευτές της ΕΔΑ και όταν ο Παπαδόπουλος, φωνάζοντας “Σκάσε ρε πούστη”, επιτέθηκε εναντίον του βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλλάκη, ο Λαμπράκης, παλιός αθλητής, με ένα σάλτο προσγειώθηκε ανάμεσά τους και άστραψε μια δυνατή γροθιά στον Παπαδόπουλο, που τον άφησε αιμόφυρτο, κι ύστερα δέχτηκε επίθεση από πεντέξι βουλευτές της ΕΡΕ. Το επεισόδιο δεν είναι εντελώς άσχετο με τη δολοφονία του, αφού ο Ξενοφών Γιοσμάς (ή “φον Γιοσμάς”), ο αρχηγός της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία συμμετείχαν οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, ήταν διοικητής τμήματος υπό τις διαταγές του Κ. Παπαδόπουλου. Μικρασιάτης πρόσφυγας, ο Γιοσμάς ήταν από τους επιφανείς συνεργάτες των Γερμανών στη Θεσσαλονίκη, έφυγε μαζί τους από την Ελλάδα στα τέλη του 1944 και υπήρξε υπουργός Προπαγάνδας (!) στην εξόριστη «κυβέρνηση» Τσιρονίκου που σχημάτισαν τα κατακάθια του δοσιλογισμού στις αρχές του 1945 στη Βιέννη. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το δικαστήριο δοσιλόγων, αλλά όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1947 οι δοσίλογοι ήταν εθνικώς χρήσιμοι κι έτσι η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε περί το 1951 έχοντας κάνει τρία χρόνια μόνο φυλακή.  Ο φον Γιοσμάς πέθανε το 1975 κι έτσι έχασε την ευκαιρία να είναι σήμερα βουλευτής επικρατείας με τη Χρυσή Αβγή, που συνεχίζει την κληρονομιά του Πούλου, του Τσιρονίκου, κι όσων έχουν τη ναζιστική στολή στη ναφθαλίνη.



odhgwn

Συγκεντρωμένο υλικό μπορείτε να βρείτε σε ένα παλιό αφιέρωμα του Αllu Fun Marx.


Στο Διαδίκτυο υπάρχει αρκετό υλικό για τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Επίσης, και άλλο υλικό από τον ιστότοπό μου. Ακόμα, δημοσίευμα του ιστολογίου για τη  πορεία ειρήνης του 1963.

Τέλος, σημερινό αφιέρωμα από άλλο ιστολόγιο (που περιέχει και υλικό από τα παραπάνω, συνθεμένο σε βιντεάκι).

Καθώς και το πιο τραγικό γεγονός έχει και την εύθυμη πλευρά του, το τρίκυκλο των φονιάδων έγινε μόνιμο θέμα πικρής ειρωνείας στις γελοιογραφίες και στις επιθεωρήσεις. Εδώ, δυο γελοιογραφίες. Μία του Μποστ από τους Δρόμους της Ειρήνης και μία του Φωκίωνα Δημητριάδη από τα Νέα.

ektelountai

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Το πανηγύρι των απατεώνων



Τρελό πανηγύρι έχουν στήσει πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας οι κάθε λογής απατεώνες, με πρώτους τους πολιτικούς της κυβέρνησης. Ταΐζουν τον κοσμάκη με παραμύθια. Αφού …«μαζί φάγαμε» τα καμιά πενηνταριά δισεκατομμύρια ευρώ των φετινών δανείων που όχι οι εργαζόμενοι, αλλά ούτε καν η αγορά δεν είδε το χρώμα τους, την εβδομάδα αυτή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισαν να μας τρέφουν με «κινεζικές επενδύσεις» – δηλαδή …κατσαρίδες, ακρίδες, σκορπιούς, φίδια, μέδουσες και άλλες «λιχουδιές» κινεζικού τύπου!
Υποκρίνονται ότι πιστεύουν κιόλας τις ανοησίες που μας λένε. «Έρχεται η ανάπτυξη!» διαλαλεί ο πρωθυπουργός, την ώρα ακριβώς που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε τα προσωρινά στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο που έδειχναν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,3%! Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν δεν ερχόταν και η …«ανάπτυξη» του Σαμαρά! Η Ελλάδα διανύει την έκτη (!) συνεχή χρονιά ύφεσης, κατάσταση που δεν γνώρισε καμιά χώρα της Ευρώπης ούτε κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Μείωση κατά 0,2% του ΑΕΠ το 2008 και κατά 3,2% το 2009 επί Καραμανλή. Νέες βουτιές κατά 5,1% και 7,2% του ΑΕΠ επί Γιωργάκη Παπανδρέου που έσπασε όλα τα ρεκόρ το 2010 και το 2011 αντίστοιχα. Άξιος συνεχιστής ο Σαμαράς, ο οποίος με «τσόντες» τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη μας βούλιαξε 6,4% ακόμη το 2012 και σίγουρα θα μας καταβαραθρώσει ακόμη πιο βαθιά το 2013, γύρω στο 5% σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις. Έκτακτα πάμε! «Οι μισθοί βυθίζονται και η Ελλάδα γίνεται πιο ανταγωνιστική» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο του και απευθυνόμενος σε Γερμανούς μαθητές. Υπερήφανος για το απεχθές έργο του εμφανίζεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Παρά την καταβύθιση του εργασιακού κόστους, η ανεργία έφτασε στο 27% και η ανεργία των νέων το 56%. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας» δηλώνει σαρκαστικά.

Ο Στουρνάρας όμως είναι ήσυχος ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο λαό, στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κινδυνεύσει το κεφάλι του. «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Ο κόσμος δείχνει πολλή υπομονή και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε (κοινωνική) έκρηξη… Οι Έλληνες σώπασαν γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες», δηλώνει περιχαρής. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, αναλύει στο γερμανικό έντυπο τα σχέδιά του για …τετραετή(!) παραμονή στην εξουσία: «Ο κυβερνητικός συνασπισμός πρέπει να εργαστεί γι’ αυτούς τους στόχους τα επόμενα τρία χρόνια» διακηρύσσει με αυτοπεποίθηση. «Εσείς προσωπικά έχετε προβλήματα με τη Γερμανία;» τον ρωτάει ωμά ο δημοσιογράφος της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Εγώ πραγματικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα!» κάνει αμέσως δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής ο Στουρνάρας, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι το Ράιχ δεν συγχωρεί ποτέ τους απείθαρχους υπηκόους του. Τώρα βέβαια οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, τους οποίους «φιλολαϊκή εφημερίδα» δεν μπορεί να τους πει κανείς με τίποτα, έχουν ως κι αυτοί τρομάξει από την απερίγραπτη βαρβαρότητα της πολιτικής που ασκούν ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων». Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από κύριο άρθρο τους με τίτλο «Στερείται χάπι εντ το ελληνικό δράμα».

«Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 10% του ΑΕΠ, το οποίο πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων προσαρμογών της ιστορίας σε καιρό ειρήνης», γράφει η βρετανική οικονομική εφημερίδα και συνεχίζει: «Το κόστος όμως υπήρξε καταστροφικό… Το κοινωνικό κόστος είναι ανυπολόγιστο και οι συνέπειές του θα ξετυλίγονται τα χρόνια που θα έρθουν». Η γαλλική Λε Μοντ προσπαθεί να είναι πιο παρηγορητική: «Η Ελλάδα έχει χάσει το αίμα της αλλά βρίσκεται σε δρόμο ανάρρωσης» τιτλοφορούσε ανάλυσή της. Το δημόσιο χρέος της χώρας έπεσε προσωρινά πέρυσι με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» των ελληνικών κρατικών ομολόγων –δηλαδή με τη διάλυση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος συν τη ληστεία των μικροομολογιούχων– γύρω στο 156%, αλλά ήδη από φέτος, το 2013, θα εκτιναχθεί πάλι στο …175% του ΑΕΠ! Ποσοστό που ακόμη και το ΔΝΤ, εκτιμά ότι είναι απολύτως αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αυτό δεν εμποδίζει βεβαίως καθόλου την ΕΚΤ να εισπράξει αύριο, μαζί με κάποιους άλλους, από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα που δήθεν «έσωσε» το αστρονομικό ποσό των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω της λήξης ελληνικών κρατικών ομολόγων, τα οποία είχε αγοράσει σε πολύ χαμηλότερη τιμή από γερμανικές και γαλλικές κυρίως τράπεζες στη δευτερογενή αγορά για να τις βοηθήσει, τις γαλλογερμανικές τράπεζες, βγάζοντας και κέρδος ίσα με …30% από πάνω!!! Όλοι πλουτίζουν και κάνουν πάρτι «στην υγειά των κορόιδων», των Ελλήνων!

Μέχρι και στον Έλληνα πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που διόρισαν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, θα του δίνουν …75.000 ευρώ το χρόνο περισσότερα από όσα έδιναν στον προηγούμενο πρόεδρο του ΤΧΣ, τον Ολλανδό Πολ Κόστερ. Εκατό χιλιάρικα ο Ολλανδός, εκατόν εβδομήντα πέντε ο δικός τους άνθρωπος! Εις υγείαν των κορόιδων και πάλι!