Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Η Αλχημεία και το παλαιό πολιτικό σύστημα



του Κώστα Βρατσάλη*
Μέρος πρώτο: Η διαδικασία
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που θεωρούν ότι η (νομική) διαδικασία θα πρέπει να μας είναι αδιάφορη στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης και να μας ενδιαφέρει μόνο η “ουσία” της. (Ποια είναι αλήθεια, η “ουσία” τής υπόθεσης Νοvartis, αν όχι ότι αυτή είναι σκάνδαλο;) Δεν είμαι και νομικός για να κρίνω αν η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την παραπομπή του φακέλου περί εμπλοκής πολιτικών στη Βουλή ήταν σωστή. Ανήκω όμως σ’ εκείνους που θεωρούν ότι η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί ακολουθώντας βέβαια νόμιμες διαδικασίες. Αν αυτές ακολουθήθηκαν λάθος, ας προσφύγουν οι θιγόμενοι στη Δικαιοσύνη για σωστή τήρηση των διαδικασιών ώστε να καταλογιστούν ή όχι τα αδικήματα και οι ποινές.
Στην προκειμένη περίπτωση, της Novartis, δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, εντός και εκτός Βουλής, που να μην καταγγέλλει την ύπαρξη σκανδάλου. Έχουν αποφανθεί για σκάνδαλο όλα τα κόμματα (χωρίς να υπάρχει καμία δικαστική απόφαση μέχρι στιγμής) αδιαφορώντας για την αρχή του δικαίου ότι όλοι είμαστε αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου. Βάσει ποιας νόμιμης διαδικασίας το καταγγέλλουν; Με ποιες αποδείξεις; Δεν πρόκειται λοιπόν για συκοφαντική δυσφήμηση κάποιων, αλλά για σκευωρία όλων εναντίον της... Novartis.
Μέρος δεύτερο: Η ουσία
Θεωρώ, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι η υπόθεση Novartis είναι μεν ένα πραγματικό σκάνδαλο, όχι όμως έτσι όπως το εμφανίζουν (χωρίς να το αποδεικνύουν) τα κόμματα. Είναι ένα σκάνδαλο αμιγώς επιστημονικό, όπως, με δυο λόγια, θα αποδείξω. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ιστορία της Χημείας, ξέρουμε ότι πρόγονός της ήταν η Αλχημεία που αναπτύχθηκε τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Ενώ στην Ανατολή στόχευε στην ανακάλυψη διαφόρων ουσιών για την παρασκευή φαρμάκων προς όφελος των ασθενών, στη Δύση αναζητούσε την ουσία που θα μετέτρεπε διάφορα μέταλλα σε χρυσό. Τη λεγόμενη φιλοσοφική λίθο. Προφανώς όχι προς όφελος των ασθενών, αλλά προς όφελος των Αλχημιστών και όσων συνεργάζονταν μαζί τους σε αυτή τη χρυσοφόρα προσπάθεια. Τι το μεμπτόν;
Όπως κάθε σύγχρονη επιστήμη έτσι και η Χημεία κουβαλά ίχνη από το παρελθόν της. Στην προκειμένη περίπτωση, η Χημεία από την Αλχημεία. Παράδειγμα: Για την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας του ματιού, που οδηγεί ακόμα και στην τύφλωση, έχουμε δύο φάρμακα. Το ένα της Roche, το Avastin, και το άλλο της Novartis, το Lucentis. Το Avastin στοιχίζει 25 ευρώ και το Lucentis 1.900 ευρώ. Το Lucentis υπάρχει στον κατάλογο του ΕΟΦ, το Avastin όχι. Το Lucentis το συνταγογραφούν οι γιατροί, το Avastin όχι. Και τα δύο φάρμακα έχουν τα ίδια θεραπευτικά αποτελέσματα.i Με μια διαφορά όμως. Το Lucentis αφενός σε “πεθαίνει” οικονομικά, πριν δεις ξανά το φως σου, και αφετέρου γεμίζει με... χρυσό τα ταμεία της Novartis. Δηλαδή η Novartis έπεισε το παλαιό πολιτικό σύστημα ότι ανακάλυψε τη φιλοσοφική λίθο. Χρησιμοποιώντας το ίδιο φτηνά μεταλλικά στοιχεία για την παρασκευή του Lucentis, όπως και οι άλλες φαρμακοβιομηχανίες για τα δικά τους φάρμακα, η συνεργασία της με το πολιτικό σύστημα μπορούσε να μετατρέπει τα φτηνά μεταλλικά στοιχεία σε χρυσό για την ίδια και τους “κατάλληλους” συνεργάτες της. Κατάφερε να ανακαλύψει επιτέλους αυτή την περίφημη “ουσία”, τη φιλοσοφική λίθο, που δεν είναι άλλη από τη «συνεργασία» της με το πολιτικό σύστημα. Την “ουσία” δηλαδή που αναζητούσε κάποτε η Αλχημεία αλλά δεν παραδέχεται η σύγχρονη Χημεία και οι φαρμακοβιομηχανίες που σ’ αυτήν βασίζονται. Αυτές οι φαρμακοβιομηχανίες τώρα, σε συνεργασία με το πανίσχυρο αμερικάνικο Ινστιτούτο Τροφίμων και Ποτών (FBI, αρχικά του Food and Beverage Institute) έχουν ξεκινήσει λυσσαλέο πόλεμο ενάντια στη Novartis και στο παλαιό πολιτικό σύστημα με συνεργούς ποιους; Την κυβέρνηση του... ΣΥΡΙΖΑ. Μια καθαρά επιστημονική διαμάχη μεταξύ Χημείας και Αλχημείας μετατράπηκε, με διάφορες αλχημείες, σε πολιτική διαμάχη. Αυτή είναι η ουσία!
Μέρος τρίτο: Η τσίπα
Παρ’ότι είμαι σίγουρος ότι κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης συμφωνεί με τις αναλύσεις μου για τη διαδικασία και την ουσία του θέματος, θα πρέπει με όσα ακούσαμε τις προάλλες στη Βουλή για την υπόθεση Novartis, να μας απασχολήσει και κάτι άλλο. Το θέμα της... τσίπας του παλαιού πολιτικού συστήματος. Βρε άει στο δ*** τελικά.
i. Από άρθρο της Μαριάννας Κορνάρου στην ιστοσελίδα zoornalistas (15.2.2018)
* Ο Κώστας Βρατσάλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
αυγή

Το μάρκετινγκ της απελευθέρωσης



Για ποιους λόγους η διαφήμιση πουλάει “εξέγερση”, “κουλ” και αντικομφορμισμό;
του Thomas Frank*
Ένας από τους πιο επίμονους μύθους που δημιούργησε ο αμερικανικός λόγος σχετικά με τους «πολέμους της κουλτούρας», οι οποίοι σπαράσσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και περισσότερο από τριάντα χρόνια, προβάλλει το αξίωμα ότι η νεανική αντικουλτούρα διαθέτει μια έμφυτη δύναμη παραβίασης των κοινωνικών κανόνων και ότι η αιώνια μάχη ανάμεσα στον χίπι και τον γιάπη, αυτόν που ακούει μουσική ντίσκο και τον θρησκευόμενο, τον ατομικιστή και τον κομφορμιστή θα μπορούσε να θεωρηθεί τόσο σημαντική όσο υπήρξε στο παρελθόν η πάλη των τάξεων. Η συγκεκριμένη δοξασία γίνεται αποδεκτή όχι μόνο από τους πανεπιστημιακούς που είναι οπαδοί των cultural studies αλλά και από τα αφεντικά της βιομηχανίας και της ψυχαγωγίας. Εάν παρακολουθήσει κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, θα ακούσει τους εμπόρους να χρησιμοποιούν τη διαφήμιση για να καλέσουν σε επανάσταση, να ζητήσουν την παραβίαση των συνηθειών και των κανόνων και να επιμείνουν στην αναγκαιότητα να φτάσουμε μέχρι τα άκρα, ό,τι κι αν λένε τα αφεντικά, οι κουστουμαρισμένοι ή οι θεούσες. Κάθε προϊόν -από το αυτοκίνητο για εκδρομές ώς τα αθλητικά παπούτσια, χωρίς να ξεχνάμε και τη σόδα με άρωμα πράσινου λεμονιού- παρουσιάζεται λοιπόν σαν το απαραίτητο εξάρτημα για μια εξεγερμένη νεολαία που παθιάζεται με τη μουσική του Τζίμι Χέντριξ, τα γραπτά του Τζακ Κέρουακ ή τους ρυθμούς της κουλτούρας του δρόμου. Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θέλουν πάνω από όλα να μας επιτρέψουν να είμαστε ο εαυτός μας, οι παραγωγοί αρωμάτων υμνούν την κουλτούρα των ιθαγενών λαών (1), οι κυρίαρχοι του λογισμικού επιμένουν να δώσουν την εξουσία στο λαό και οι μεσίτες βασανίζονται από την επιθυμία να ανατρέψουν τον νόμο των αγορών.
H Nike, διαβόητη για την υπερεκμετάλλευση των εφήβων στην Ασία, παρουσιάζεται στους Αμερικανούς εφήβους σαν φορέας «επανάστασης». Η Apple και η αλυσίδα καταστημάτων Gap διακόσμησαν τις προσόψεις των κτιρίων όπου στεγάζονται με φωτογραφίες προσωπικοτήτων της πρωτοπορίας. Οι υψωμένες γροθιές κατακλύζουν τη διαφήμιση. Το αναψυκτικό Seven-Up προβάλλει την ύπαρξη μιας σκοτεινής συνωμοσίας με διεθνείς προεκτάσεις. Ο στόχος της συνωμοσίας; Να απαγορεύσει στους καταναλωτές να πίνουν Seven-Up…
Γιατί λοιπόν η αμερικανική εμπορική κουλτούρα είναι τόσο «κουλ», τόσο εξεγερμένη; Υπάρχει μια δημογραφική εξήγηση. Οι διαφημιστές μελετούν τη νεανική κουλτούρα για να μπορούν να απευθύνονται καλύτερα στους νέους. Μιμούνται το σύστημα αξιών που επικρατεί στα γυμνάσια και στα λύκεια για να πουλήσουν περισσότερα Sprite, Reebok ή Levi’s. Ωστόσο, αυτή η θεωρία δεν αρκεί για να εξηγήσει την τάση της ίδιας της βιομηχανίας της διαφήμισης να δεχθεί την «εξέγερση», την έντονα «κουλ» διάθεση των διαφημιζόμενων, την ανάπτυξη όλων αυτών των παραφερνάλιων της «αμφισβήτησης», όταν πρόκειται για την πώληση εμπορευμάτων σε καταναλωτές που έχουν προ πολλού ξεπεράσει την ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων. Όταν οι κατασκευαστές σπορ αυτοκινήτων χρησιμοποιούν ως υπόκρουση τη μουσική του Τζίμι Χέντριξ, δεν το κάνουν βέβαια για να προσελκύσουν την προσοχή των μαθητών του λυκείου.
Η «hip» κουλτούρα εκφράζει κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ το ενδιαφέρον των διαφημίσεων για τους νέους. Ηδη από τη δεκαετία του 1920, ο καταναλωτισμός έδωσε φωνή σε μια τάση εξέγερσης ενάντια σε παλαιότερες αξίες που συνδέονταν με την παραγωγή. Τόνισε την ευχαρίστηση και την προσωπική ικανοποίηση, σε αντίθεση με την αυτοσυγκράτηση και την καταστολή που είχαν τη ρίζα τους στον πουριτανισμό. Ύμνησε τη μόδα και το άχρηστο ενάντια στις αρετές της προνοητικότητας και της μονιμότητας, τα νιάτα παρά την εμπειρία, την αλλαγή ενάντια στην παράδοση, το νέο αντί για το παλιό.
Η εμμονή των διαφημιζόμενων στο «μοδάτο» οφείλεται επίσης σε ένα πρόβλημα ουσίας, το οποίο είναι συνυφασμένο με τη βιομηχανία της διαφήμισης. Από την εποχή της δεκαετίας του 1960, δεν σταμάτησαν να υπενθυμίζουν στους υπεύθυνους των εταιρειών μάρκετινγκ ότι οι στόχοι τους δείχνουν όλο και μεγαλύτερο σκεπτικισμό απέναντι στους ισχυρισμούς και τις υποσχέσεις της διαφήμισης. Η διαφήμιση πετσοκόβει τα τηλεοπτικά προγράμματα, εισβάλλει μέσω του τηλεφώνου στο σπίτι την ώρα του φαγητού και είναι συχνά προσβλητική και χαζή. Το κυριότερο όμως είναι ότι υπάρχει υπερβολική διαφήμιση, πραγματικά υπερβολική! Κάθε χρόνο, ο μέσος Αμερικανός είναι εκτεθειμένος σε σχεδόν ένα εκατομμύριο «επικοινωνίες» αυτού του είδους. Οι δυο κυριότερες δυσκολίες των διαφημιζόμενων είναι πώς θα κατορθώσουν να ακουστούν μέσα σε όλον αυτό το θόρυβο και πώς θα ξεπεράσουν τη δυσπιστία του κοινού.
Ανέπτυξαν λοιπόν μια λατρεία της δημιουργικότητας που τους υποχρεώνει να σκανδαλίζουν και να εκπλήσσουν για να τους προσέχουν. Ετσι, η λατρεία για το καινούργιο δεν οφείλεται μόνο σε δομικούς λόγους -το σημερινό προϊόν είναι αναγκαστικά ανώτερο από το μοντέλο της προηγούμενης χρονιάς. Εξηγείται επίσης από το γεγονός ότι η πρωτοτυπία αποτελεί το μοναδικό μέσο με το οποίο μπορεί να ελπίζει κανείς ότι ένα μήνυμα θα φτάσει στο στόχο του. Γι’ αυτό ο κόσμος των διαφημιστών καλλιεργεί εδώ και καιρό την άρνηση των ιεραρχιών: τα μεγάλα συλλογικά γραφεία με το πλήθος φυτών εσωτερικού χώρου είναι μια καινοτομία της Μάντισον Άβενιου (2), όπως επίσης και η απουσία της γραβάτας και το casual wear στους χώρους εργασίας.
Ο Γάλλος διαφημιστής Ζαν-Μαρί Ντρι περιγράφει τη συνηθισμένη πρακτική των «δημιουργικών τμημάτων» σε ένα βιβλίο, το «Disruption», το οποίο εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1996 (3). Για να πουλήσει ένα αποσμητικό ή μια μάρκα ασπιρίνης, ο υπεύθυνος του «δημιουργικού τμήματος» οφείλει να εντοπίσει μια κοινωνική σύμβαση -μία από τις «στερεότυπες ιδέες που διατηρούν το στάτους κβο στη θέση του»- και να την συντρίψει σε μια σχεδόν οργασμική διαδικασία που χαρακτηρίζεται «διάλυση». «Ταρακουνήστε τα νερά, αλλάξτε τους κανόνες, ξυπνήστε τον καταναλωτή και δημιουργήστε την αλλαγή» προστάζει. Και όλα αυτά, για να ανακαλυφθεί ένας τρόπος να ταυτιστεί το προϊόν, για την προβολή του οποίου αμείβεται ο διαφημιστής, με ένα ευρύτερο «όραμα» για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Υποτίθεται ότι οι μάρκες που γνωρίζουν επιτυχία στράφηκαν ενάντια σε κοινωνικές συμβάσεις κάθε είδους. Και ο Ζαν-Μαρί Ντρι αναπολεί, συγκινημένος, εκείνες τις διαφημίσεις στις οποίες ηλικιωμένα και σεμνότυφα άτομα γελοιοποιούνται από εφήβους που ξεχειλίζουν από αισθησιασμό, στις οποίες η μπίρα Guiness χρησιμεύει ως σύνθημα συγκέντρωσης των μη κομφορμιστών νέων, που αναζητούν ένα «νέο μέσο για να εκφράσουν την ατομικότητά τους», στις οποίες οι αρχαϊκές μορφές μάνατζμεντ προξενούν τον καγχασμό της Macintosh, της «επιχείρησης ενάντια στο κατεστημένο».
Μία κοινωνική σύμβαση παραμένει μακριά από όλα αυτά τα εξαρτήματα της «διάλυσης»: η προσκόλληση στις μάρκες. Δεν θα υπήρχε καμία αντίφαση σε αυτή την περίπτωση. «Εάν οι επιχειρήσεις και οι μάρκες δεν υποστούν τη διάλυση, οι καταναλωτές θα τις βαρεθούν. Χάρη στη “διάλυση”, το ενδιαφέρον τους και η νομιμοφροσύνη τους διατηρείται».
Όλα αυτά παρουσιάζονται με χαρακτηριστικά αποκάλυψης: ποιος θεωρητικός του μάνατζμεντ δεν θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη; Ωστόσο, ορισμένοι έχουν στο νου τους κάτι ακόμα τολμηρότερο: τον αποικισμό της κοινωνικής δικαιοσύνης! Για να πετύχει μια μάρκα, εξηγεί ο Ζαν-Μαρί Ντρι, πρέπει να φαίνεται «φτιαγμένη από όνειρα». Και συνοδεύει επίτηδες την παρουσίασή του με λόγια δανεισμένα από ιστορικές μορφές του προοδευτικού και του επαναστατικού κινήματος. Ετσι η πολιτική πανωλεθρία της Αριστεράς άφησε ελεύθερους για τους διαφημιζόμενους μια σειρά πολιτισμικούς χώρους, εγκαταλειμμένους, αλλά πλούσιους σε χαρίσματα και σε ανατρεπτικούς συνειρμούς. Η Benetton θα συνδέσει το όνομα της μάρκας της με τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό, η Apple θα θελήσει να αποτελέσει το σύμβολο της μάχης ενάντια στην τεχνοκρατία, η Pepsi θα μονοπωλήσει τη νεανική εξέγερση, το Body Shop θα διαθέτει συμπόνια, η Reebok μη κομφορμισμό και το MTV αντεργκράουντ. Σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, οι μάρκες αντικατέστησαν τα κινήματα…
Το μάρκετινγκ ανανεώνεται λοιπόν εμφανιζόμενο με τα χαρακτηριστικά του κριτικού λόγου, της αμφισβήτησης της καταναλωτικής κοινωνίας. Η πιο ενημερωμένη διαφήμιση παραδέχεται πράγματι ότι κάτι δεν πάει καλά στην ύπαρξή μας, ότι η αγορά δεν μας έδωσε όλα όσα υποσχόταν, ότι δεν έλυσε τα προβλήματα που προέκυψαν από την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ένα κλειστό σύστημα
Σε αυτό ακριβώς το σημείο επεμβαίνει το «μάρκετινγκ της απελευθέρωσης». Φαντάζεται ότι οι καταναλωτές, βοηθούμενοι από τις μάρκες, θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από τους κλητήρες της τάξης, να απαλλαγούν από τις αλυσίδες με τις οποίες μας φυλακίζει το βιομηχανικό σύστημα, να ξεφύγουν από τη ρουτίνα της γραφειοκρατίας και των ιεραρχιών, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους όπως είναι πραγματικά. Για να ξαναβρούν, σε τελική ανάλυση, την αυθεντικότητα, αυτό το «άγιο δισκοπότηρο» της καταναλωτικής ιδεολογίας.
Αν πιστέψουμε αυτή τη διαφημιστική «μεγάλη αφήγηση», την οποία ενισχύουν κάθε χρόνο εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, το κυριότερο πρόβλημα των κοινωνιών μας είναι ο κομφορμισμός και η κατάλληλη απάντηση είναι το καρναβάλι. Εάν ο κατατεμαχισμένος κόσμος μας διατήρησε μια κοινή θεματολογία, είναι η θεματολογία του αδιάκοπου αγώνα, όχι πια ενάντια στους κομμουνιστές, αλλά ενάντια στους πουριτανούς και τον μηχανισμό της ίδιας της καταναλωτικής κοινωνίας που παράγει το ψεύτικο. Όμως, για να ξεφύγουμε από αυτόν, για να κατορθώσουμε να αντισταθούμε, πρέπει να πηγαίνουμε σε αλυσίδες εστιατορίων «έθνικ» και να βλέπουμε σε βιντεοταινίες τη Μαντόνα, να θαυμάζουμε τους καταναλωτές που το κάνουν.
Ο κοινωνιολόγος Ντάνιελ Μπελ ισχυρίστηκε ότι η σύγκρουση ανάμεσα στη συνεχή επιδίωξη της αποτελεσματικότητας στην εργασία και τη λατρεία του ηδονισμού στον ελεύθερο χρόνο αποτελεί μία από τις εκρηκτικότερες «πολιτισμικές αντιφάσεις» του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα, η αγορά έλυσε η ίδια τα προβλήματα που δημιουργεί, τουλάχιστον με επιφανειακό τρόπο. Η κριτική του καπιταλισμού μετατράπηκε σε αρτηρία που τροφοδοτεί με αίμα ένα κλειστό ιδεολογικό σύστημα, στο εσωτερικό του οποίου τα πάντα μπορούν να προσεγγιστούν και να επιλυθούν. Με συμβολικό όμως τρόπο.
Βέβαια, οι δύο τελευταίες δεκαετίες δεν σημαδεύτηκαν από την επανάσταση, την καταστροφή των κοινωνικών κανόνων, την ανατροπή κάθε πράγματος, την κατάληψη της εξουσίας από το άτομο, την υπέρβαση των ορίων κ.λπ. Υπήρξε κατ’ αρχάς η εποχή των μεγάλων συγκροτημάτων πολυμέσων, η εποχή της τεράστιας ανάπτυξης της Microsoft, της συγκέντρωσης στο χώρο των τραπεζών, των διαφημιστικών εταιρειών, των εκδοτικών οίκων, των εφημερίδων. Και επίσης η εποχή της παρακμής του εργατικού κινήματος και του θανάτου, στη Δύση, της ιδέας ενός ισχυρού κράτους που προχωρεί στην αναδιανομή του πλούτου. Παράλληλα με όλες αυτές τις αλλαγές, παρακολουθήσαμε τη συνεχή παρείσφρηση της εξουσίας των επιχειρήσεων σε έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό όψεων της καθημερινής ζωής.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που συμπληρώνεται, οι Αμερικανοί εργάστηκαν περισσότερο και σκληρότερα από ποτέ άλλοτε μετά το 1945. Είδαν περισσότερες διαφημίσεις σε ένα μεγαλύτερο αριθμό μέσων. Υποβλήθηκαν σε περισσότερα «τεστ» προσωπικότητας και ανίχνευσης ναρκωτικών. Χρεώθηκαν τυφλά. Εδώ και πενήντα χρόνια, ποτέ άλλοτε δεν είχαν λιγότερη εξουσία πάνω στις συνθήκες ζωής και εργασίας τους. Δεν είναι σπάνιο να συναντήσει κανείς μια οικογένεια να οδηγεί ένα αυτοκίνητο, το οποίο έχει «ανάδοχο» μια επιχείρηση και είναι σκεπασμένο από εμπορικά σήματα.
Σε ένα περιβάλλον αυτού του τύπου, η οργή φούσκωνε, και φούσκωνε. Και ύστερα, αναδύθηκαν από τις τάξεις των ειδικών του μάρκετινγκ της απελευθέρωσης της Μάντισον Άβενιου εκείνοι που είχαν ήδη θριαμβεύσει περισσότερο στην αμερικανική κοινωνία και αποδείχθηκε ότι ήξεραν καλύτερα να κατευθύνουν αυτή την οργή για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους μόνο συμφέροντα.
  1. Χωρίς προφανώς να φοβάται την ανατίναξη της επιχείρησής του, ο Γάλλος αρωματοποιός Caron οικειοποιήθηκε πρόσφατα την εικόνα του Ραβασόλ και των βομβιστών, για να προωθήσει ένα αντρικό άρωμα με την ονομασία «L’ Anarchiste»… (ο Αναρχικός).
  2. Συνοικία της Νέας Υόρκης όπου έχουν εγκατασταθεί πολλές διαφημιστικές εταιρείες.
  3. Jean-Marie Dru, «Disruption: bousculer les conventions et déplacer le marché», Village mondial, Παρίσι, 1997.
* Ο Thomas Frank είναι αμερικανός πολιτικός αναλυτής, ιστορικός και δημοσιογράφος, συνιδρυτής του περιοδικού «The Baffler». Συγγραφέας, μεταξύ πολλών άλλων, του «Listen, Liberal or, What Ever Happened to the Party of the People?», Metropolitan Books, Νέα Υόρκη, 2016.
πηγή: monde-diplomatique

Κοινοβουλευτικό μπαλαμούτι


Βουλή

του Τάσου Παππά
Το είδαμε κι αυτό στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Κοτζάμ κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλει να γίνει κυβέρνηση προκειμένου να σώσει τη χώρα από τη συμμορία των σαλτιμπάγκων που την διοικούν από τον Γενάρη του 2015 κατέθεσε πρόταση για σύσταση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης ώστε να ερευνηθεί αν οι υπουργοί Υγείας Ξανθός και Πολλάκης έχουν διαπράξει το αδίκημα της απιστίας.
Σοβαρή, σοβαρότατη κατηγορία.
Περιμένεις από το κόμμα αυτό, παρά το γεγονός ότι εδώ και μήνες διολισθαίνει στην ελαφρότητα με ταχύτητα σπρίντερ, ότι θα προσκομίσει κάποια στοιχεία που θα συνηγορούν υπέρ της πρότασης του. Διαπιστώνεις με έκπληξη ότι το μόνο που επικαλείται είναι μια ανώνυμη επιστολή που υπάρχει στη δικογραφία για την Novartis και το δημοσίευμα μιας δεξιάς εφημερίδας που αναφέρεται στην επιστολή.
Προσέξτε, ανώνυμη επιστολή, όχι κατάθεση προστατευόμενου μάρτυρα, η ταυτότητα του οποίου είναι γνωστή στις εισαγγελικές αρχές. Δηλαδή, το κόμμα που καταγγέλλει τους προστατευόμενους μάρτυρες ως κουκουλοφόρους ψευδομάρτυρες-όργανα του μεγάρου Μαξίμου- και τους έχει μηνύσει ο πρώην αρχηγός του Α. Σαμαράς γιατί τους θεωρεί μέρος της σκευωρίας, επικαλείται μια ανυπόγραφη επιστολή για να δικαιολογήσει την πρόταση του για τη σύστασης της επιτροπής.
Πως λέγεται αυτό; «Μπαλαμούτι» ή ακόμη καλύτερα «παπαριές Γιωργίτσα μου».
EFSYN

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Κόσμος και υπόκοσμος



Η διαφορά διαχείρισης των ζητημάτων ηθικής τάξης από Τσίπρα – Μητσοτάκη απέχει όσο δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ή μάλλον, όσο ο κόσμος από τον υπόκοσμο.

του Νίκου Μωραΐτη

Το πρωί έγραφα στο twitter, χωρίς να έχω ιδέα για το τι προτίθεται να πράξει ο πρωθυπουργός: «Σε μία χώρα που καταληστεύτηκε, η Αριστερά δεν επιτρέπεται να είναι υπόλογη ούτε για ενα ευρώ. Η Ράνια Αντωνοπούλου τώρα, σπίτι της».

Λίγες ώρες αργότερα, η υφυπουργός που έπαιρνε επιδότηση ενοικίου παρότι οικονομικά εύρωστη, πήγε όντως σπίτι της. Όχι γιατί το ζήτησα εγώ ή άλλοι πολλοί απλοί πολίτες σαν εμένα, αλλά γιατί αυτό (πρέπει να) σημαίνει Αριστερά: Κανείς πάνω από το δίκαιο.

Η χώρα πέρασε από πολλά κύματα τα τελευταία είκοσι χρόνια: Από «το νόμιμο είναι και ηθικό» μέχρι «το παράνομο και το ανήθικο κάνουν πάρτι». Τώρα έρχεται ένας πρωθυπουργός που -για πρώτη φορά – λέει: «Δεν αρκεί να είναι νόμιμο, πρέπει να είναι και ηθικό. Αλλιώς σπίτια σας».

Είναι η μέρα με τη νύχτα. Ένας πρωθυπουργός αποπέμπει την υπουργό του επειδή νόμιμα, αλλά όχι ηθικά, έπαιρνε επιδότηση ενοικίου. Ένας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλύπτει όλα του τα στελέχη της μίζας, σέρνει το χορό της Siemens και τον σέρνουν στο χορό της Novartis, εξαρτά και εξαρτάται, ανήκει στην οικογένεια των off shore και των απλήρωτων δανείων, ονομάζει τους προστατευόμενους μάρτυρες κουκουλοφόρους προκειμένου να καλύψει τα εμπλεκόμενα στελέχη του σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η διαφορά διαχείρισης των ζητημάτων ηθικής τάξης από Τσίπρα – Μητσοτάκη απέχει όσο δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ή μάλλον, όσο ο κόσμος από τον υπόκοσμο.

ALTSANTIRI

Χωρίς εκπτώσεις...


Το γεγονός ότι η Ράνια Αντωνοπούλου ήταν από τις επιτυχημένες Υπουργούς στα καθήκοντα που της ανατέθηκαν δεν ήταν ικανό να τη διατηρήσει στην κυβέρνηση μετά το θόρυβο με το επίδομα ενοικίου που εισέπραξε καθώς για την κυβέρνηση το ηθικό ζήτημα υπερβαίνει τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα των μελών της.
Είναι αλήθεια ότι από την ημέρα που ανέλαβε το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο, «τέλειωσε» τα κυκλώματα εκμετάλλευσης ανέργων ενώ επαναχάραξε την πολιτική προσανατολίζοντάς την στην απασχόληση και όχι σε ιδιωτικά συμφέροντα και μηχανισμούς. 
Πλην όμως υπέπεσε σε ένα ηθικό παράπτωμα. Ότι ήταν νόμιμη επιλογή ή ότι είχε ψηφιστεί από όλα τα κόμματα η διάταξη, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτά είναι επιχειρήματα του παλιού πολιτικού συστήματος που δεν έχουν θέση σήμερα και ορθώς δεν τα επικαλέστηκε κανείς.  
Σε αυτά τα θέματα ο Πρωθυπουργός οφείλει να είναι αμείλικτος, στην πολιτική συγκυρία που η ηθική έρχεται στην πρώτη γραμμή και δεν συγχωρούνται λάθη που πλήττουν το αφήγημα της σύγκρουσης με παλιές νοοτροπίες και συμφέροντα.
Η ​Αντωνοπούλου είχε την ευθιξία να παραιτηθεί για μερικές χιλιάδες ευρώ αλλά δημιουργεί προβληματισμό ότι οι εμπλεκόμενοι με απώλεια δις ευρώ για τη χώρα, πολιτικοί της αντιπολίτευσης​,​ δεν έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν προσωρινά από θέσεις που κατέχουν ή ​έστω ​να σιωπήσουν, μέχρι να διαλευκανθούν οι υποθέσεις τους.
tvxs

Χέρια στη φωτιά, χέρια στο μέλι

του Τάσου Παππά
ΠΡΟΧΩΡΑ Η ΥΠΟΘΕΣΗ της Novartis και αν αφήσουμε απ’ έξω τις υποσχέσεις Σαμαρά για δέκα ειδικά δικαστήρια, τις τσιρίδες του Αδωνη και τις αιμοβόρικες απειλές του που θυμίζουν αρχηγό δεξιάς συμμορίας την περίοδο της Κατοχής, για τις οποίες ο πρόεδρός του (;) δεν έβγαλε κιχ, πολλά νέα στοιχεία έρχονται στο φως και ακόμη περισσότερα προαναγγέλλονται από εκείνους που έχουν πρόσβαση στη δικογραφία και κάνουν τη συσχέτιση ανάμεσα σε μαρτυρικές καταθέσεις, φανερά και κρυφά ραντεβού, νομοθετικές ρυθμίσεις, κυβερνητικές πράξεις και κερδοφορία εταιρειών.
Ο Ευάγγ. Βενιζέλος, ο οποίος στην ομιλία του στη Βουλή ανέλαβε να λειτουργήσει περίπου ως εκπρόσωπος των αναφερομένων, επανήλθε στο θέμα σημειώνοντας τα εξής: «Βάζω το χέρι μου στη φωτιά για όλους αυτούς που συνεργάστηκα, μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά για τον κύριο Πικραμμένο. Είναι η πιο γελοία περίπτωση» (Αλφα). Δεν ρωτήθηκε ο κ. Βενιζέλος αν η πολιτική κάλυψη που προσέφερε αφορά και τους συνεργάτες των αναφερομένων στη δικογραφία. Κι αυτοί είναι πολλοί. Για μερικούς αναφερόμενους πάρα πολλοί. Ξέρουμε από τις βρόμικες ιστορίες του παρελθόντος ότι συνεργάτες πρωθυπουργών, σύμβουλοι υπουργών και στελέχη ειδικών αποστολών «μαγείρευαν» για λογαριασμό τους χρησιμοποιώντας τις θέσεις τους δίπλα σε πρόσωπα εξουσίας.
ΑΛΛΟΙ ΠΗΡΑΝ ΜΙΖΕΣ για πάρτη τους, άλλοι πήραν μίζες και τις διοχέτευσαν στο κόμμα τους. Η περίπτωση της Siemens είναι χαρακτηριστική. Ακόμη όμως κι αν οι συνεργάτες, οι σύμβουλοι, οι «αντ’ αυτού» έδρασαν αυτοβούλως, δηλαδή χωρίς την έγκριση των προϊσταμένων τους, η παράνομη πρακτική τους εκθέτει αυτούς που τους επέλεξαν και τους ανέθεσαν κρίσιμα πόστα.
Το να μην έχεις πάρει χαμπάρι τη ρεμούλα που γινόταν στην περιοχή των αρμοδιοτήτων σου μπορεί να αποδοθεί στην ανεπάρκειά σου. Οταν όμως ο στενός συνεργάτης σου πιάνεται με τη γίδα στην πλάτη, τότε έχεις πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο, που ξεπερνά τα όρια της πολιτικής ευθύνης.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατάει κάποιες αποστάσεις, προφανώς για να καλύψει τα νώτα του. Αυτός πάντως απέφυγε τη φράση «βάζω το χέρι μου στη φωτιά». Μιλώντας στην τηλεόραση του Σκάι, υπογράμμισε ότι «αν αποδειχθεί ότι κάποιος άγγιξε δημόσιο χρήμα, τότε είναι αυτονόητο ότι θα φύγει από τη Ν.Δ.». Αυτονόητο όντως είναι.
Ωστόσο, στην περίπτωση της Novartis δεν έχουμε να κάνουμε με την υποψία ότι κάποιοι άγγιξαν δημόσιο χρήμα. Ιδιωτικό ήταν το χρήμα και δόθηκε για να ευνοηθεί μια μεγάλη εταιρεία. Η τοποθέτηση του πολιτικού που έχει χρηματίσει υπουργός, είναι αρχηγός κόμματος και θέλει να γίνει πρωθυπουργός πρέπει να είναι σαφής: «Αν αποδειχθεί ότι κάποιος με τις επιλογές του έβλαψε το δημόσιο συμφέρον, θα φύγει από τη Ν.Δ.». Αποδέκτες του μηνύματος και όσοι στο παρελθόν έβαλαν το χέρι τους στο μέλι και αυτοί που στο μέλλον θα σκεφτούν να το βάλουν.
EFSYN

Διαβολικές συμπτώσεις


Η υπόθεση Novartis και οι διαφορετικές εκτιμήσεις δικαστών και πολιτικών για το χειρισμό της δεν μπορεί να κρύψει τις διαρκείς σχέσεις πολιτικής και δικαστικής εξουσίας.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, με τη στάση της, έδωσε λαβή για κριτική ότι συντάσσεται με πολιτικά συμφέροντα ενώ η συλλογή υπογραφών για την αφαίρεση της δικογραφίας από την αρμόδια Εισαγγελέα διαφθοράς χαρακτηρίζεται από πολλές πλευρές "δικαστικό πραξικόπημα".
Πρώτα η σιωπή στις σφοδρές επιθέσεις και απειλές που δέχτηκαν οι εισαγγελείς διαφθοράς από εμπλεκόμενους πολιτικούς στο σκάνδαλο Νοωαρτισ και μετά ξαφνικά η αντίδραση στη Βασιλική Θάνου που εξέφρασε την αντίθεσή της στην απόπειρα αφαίρεσης της δικογραφίας από την Εισαγγελία Διαφθοράς. Μάλιστα ο εκπρόσωπος της Ένωσης Νίκος Σαλάτας φρόντισε να παραδεχτεί και να υπερασπιστεί αυτή την προσπάθεια. Εξάλλου ο ίδιος φέρεται να πρωτοστατεί. 
Όπως γράφτηκε πρόκειται για τον ανιψιό του πρώην Πρόεδρου του Αρείου Πάγου Βασίλη Κόκκινου, προσωπική επιλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη θέση του Προέδρου του Ειδικού Δικαστηρίου στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Ο πρώην Πρωθυπουργός είχε κατηγορηθεί ότι τον είχε ανασύρει από τα χαμηλά της επετηρίδας των αρεοπαγιτών, προκειμένου να δικάσει τον πολιτικό του αντίπαλο. 
Θα μπορούσαν να είναι διαβολικές συμπτώσεις αλλά σίγουρα αυτές, σε συνδυασμό με στάσεις και αποφάσεις σε υποθέσεις διαφθοράς, θέτουν σε αμφιβολία - ως προσχηματική - την ίδια τη διάκριση των εξουσιών. Εναπόκειται λοιπόν στη Δικαιοσύνη να αποδείξει στη κοινωνία αν υπηρετεί το κράτος δικαίου ή μια δικαστική και πολιτική ελίτ.
tvxs

Είναι η Ράνια αριστερή;



Η απάντηση είναι όχι. Διότι, αν είσαι πραγματικός αριστερός, δεν δέχεσαι να πάρεις επίδομα ενοικίου την ίδια στιγμή που ψηφίζεις περικοπές στη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου (του κοσμάκη;).
Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος 
Πολύ δε περισσότερο όταν διαθέτεις και μεγάλη περιουσία. Γιατί, διάολε, αν έχεις σπίτι με πισίνα (και καλά κάνεις και το έχεις) δεν δέχεσαι οποιοδήποτε επίδομα ενοικίου. Διότι όταν έχεις προσωπικές καταθέσεις μισού εκατομμυρίου αρνείσαι τα 1.000 ευρώ της επιδότησης. Μιλάμε για ψιλικατζίδικα πράγματα άλλωστε.
Είναι θέμα περιουσίας η... Αριστερά; Αν ο άλλος είναι πλούσιος σημαίνει πως δεν είναι αριστερός; Φυσικά και όχι. Δεν θεωρώ μη αριστερή την κ. Ράνια Αντωνπούλου επειδή διαθέτει μεγάλη περιουσία.
Τη θεωρώ μη αριστερή που δεν είχε την ευαισθησία να αφήσει στην άκρη αυτό το (νόμιμο!) επίδομα ενοικίου. Και τη θεωρώ μη αριστερή που παραμένει ακόμα στη θέση της πετώντας στα σκουπίδια το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς πετώντας το βορά στα σκυλιά (της Δεξιάς).
Οχι τίποτε άλλο, μας αφαιρεί κι επιχειρήματα στις συζητήσεις μας με τους (νεο)φιλελέ... Καταπίνουμε εμείς τη γλώσσα μας επειδή η αναπλ. υπουργός αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας ήθελε διαμέρισμα στο Κολωνάκι (... πληρωμένο). 
πηγή:efsyn.gr 

Αν είναι τεμπέληδες Κυριάκο, ποιος τους έκανε;


του Γιάννη Σιδηρόπουλου
Σε μια τηλεοπτική του δήλωση ο αρχηγός της ΝΔ ανέφερε ότι ο Έλληνας έχασε την έργατικότητα, το φιλότιμο και την προκοπή του.
Πολλοί κατακεραύνωσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ερμήνευσαν τις δηλώσεις του ως χαρακτηρισμό των Ελλήνων "τεμπέληδων, αφιλότιμων, ανεπρόκοπων". Άδικα όμως γιατί είναι από τις περιπτώσεις που ο αρχηγός της ΝΔ είπε αλήθεια. Για την ακρίβεια όμως είπε τη μισή αλήθεια και απέκρυψε επιμελώς την άλλη μισή.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πράγματι το προφίλ του νεοέλληνα της μεταπολίτευσης έχει αυτά τα χαρακτηριστικά γιατί ακριβώς έτσι το έχτισε ο λαϊκισμός και το πελατειακό κράτος που μετέδωσαν στην ελληνική κοινωνία οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις της μεταπολίτευσης. Και αφού κατέστρεψαν μια χώρα και τη χρεοκόπησαν, κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως... λαϊκιστές !
Αυτό το στερεότυπο καλλιέργησαν οι δανειστές για να συκοφαντήσουν τους Έλληνες αλλά διαψεύστηκαν από τα στοιχεία. Εκτός αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπονοεί ότι αυτές οι συνθήκες επικρατούν στο δημόσιο τομέα, με τον οποίο κάποιες δυνάμεις απέκτησαν όψιμη αλλεργία. Αφού τον στελέχωσαν με τον τρόπο που γνωρίζουμε και ενίσχυσαν το στρεβλό συνδικαλισμό και το αντιπαραγωγικό μοντέλο, τώρα κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι τον... προστατεύουν!
Τα παλιά κόμματα καθιέρωσαν την αναξιοκρατία προκειμένου να συντηρήσουν τα πελατειακά τους δίκτυα. Και δυστυχώς φρόντισαν να ενεργοποιήσουν τα χειρότερα ένστικτα των νεοελλήνων αφού, ας μην γελιόμαστε, ένα μέρος της ​εκλογικής ​κατάρρευσης των παλιών κομμάτων οφείλεται στο γεγονός ότι έπαψαν να πείθουν κ​άποιους ​ψηφοφόρους ότι μπορούν να τους διορίσουν.
Αν εξαιρέσει κάποιος τους χώρους που στελεχώθηκαν μέσω κάποιας επετηρίδας​, αυτός ήταν ο κανόνας στο δημόσιο ενώ η​  κυρίαρχη μάζα στελεχών ακόμη και σήμερα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιπέδου δευτεροβάθμιας ή υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Όταν κάποιοι σπούδαζαν και συγκέντρωναν προσόντα, τα παιδιά του κάθε κομματικού σωλήνα και οι συγγενείς των κομματαρχών είχαν τη θέση που τους περίμενε, συχνά και κληρονομική.
Μόνο μετά την καθιέρωση του ΑΣΕΠ κάποιοι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης άρχισαν να στελεχώνουν το δημόσιο τομέα με αξιοκρατικούς όρους. Όμως την ίδια ακριβώς περίοδο, μια απείρως μεγαλύτερη μάζα έμπαινε μαζικά από την πίσω πόρτα στο δημόσιο, μέσω διαδοχικών μαζικών μονιμοποιήσεων συμβασιούχων. Ήταν η εκδίκηση της πολιτικής τάξης απέναντι στο νόμο Πεπονή ενώ ποτέ δεν έπαψε να επιχειρεί να φαλκιδεύσει το ίδιο το ΑΣΕΠ (αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση). Η Αριστερά μόνο μικρό μερίδιο ευθύνης μπορεί να έχει γιατί δεν αντέδρασε στις μονιμοποιήσεις, υποτασσόμενη σε μια στρεβλή λογική άκριτης υποστήριξης κάθε εργαζόμενου, που όμως δεν ήταν αξιοκρατική.
Στα χρόνια της κρίσης, που η συντριπτική πλειοψηφία των νέων με υψηλή μόρφωση και προσόντα που είναι στην ανεργία, διαπιστώνει την αδικία στην οποία βασίστηκε η επιβίωση των άλλοτε κραταιών πολιτικών δυνάμεων. Κυρίως βλέπουν ότι στην κοινωνία της δήθεν "αριστείας" για όλους όσους στερούνται προσόντων, για όσους δεν μπορούσαν να επιβιώσουν στην ελεύθερη αγορά, υπήρχε πάντα ένας "μπάρμπας" που φρόντισε να λύσουν τον βιοπορισμό τους. Οι ίδιοι που εμφανίζονται ως οπαδοί της "ελεύθερης αγοράς" ενώ τα καλύτερα μυαλά ​μεταναστεύουν.
Σωστά λοιπόν κάποιος πολιτικός εντοπίζει ότι πολλοί Έλληνες ή "Ελληνάρες" είναι τεμπέληδες αλλά έτσι τους κατάντησαν τα παλιά κόμματα εξουσίας. Αυτά που αποθέωσαν τη μετριότητα και τους ημετέρους, με αποτέλεσμα το ίδιο το πολιτικό σύστημα σήμερα να εκπέμπει την εμφανή ανικανότητα και έλλειψη προσόντων, ασύμβατη με τη φιλοδοξία κάποιων να ορίζουν τις τύχες μιας χώρας.
tvxs

Της Novartis τα εννιάμερα

Όταν όλοι και όλες βλέπουν Σκάνδαλο αντί για Σκευωρία

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Ξεκινώ το σημερινό σημείωμα με ένα «μπράβο» στην ελληνική αστυνομία! Όχι γιατί μάζεψε στη μπουζού τα καϊνάρια της υπόθεσης Novartis, αλλά γιατί συνέλαβε άμεσα κάτι καθίκια στη Μανωλάδα.
Και εξηγούμαι: Κάτι κακόμοιροι μετανάστες κέρδισαν στο Στοίχημα ένα χιλιάρικο και κάτι καλόπαιδα δικά μας όρμηξαν και τους.. λήστεψαν. Και τι έκανε η αστυνομία; Συνέλαβε δύο από τους δράστες ατάκα κι επί τόπου και θα συλλάβει όπου να ‘ναι και τους συνεργούς τους, καθότι τους ξέρει και τους ψάχνει. Και θα μου πείτε θέλει «μπράβο» αυτό, τη δουλειά τους δεν κάνανε; Και θα σας απαντήσω, ναι θέλει «μπράβο» γιατί όλοι ξέρουμε πως στις μικρές, τοπικές κοινωνίες μπορεί να σκάσει εύκολα ένα «ωχ αδερφέ» και να παραπεμφθούν όλα στις ελληνικές καλένδες. «Μπράβο» λοιπόν σε όσους έχουν καθαρή τη συνείδησή τους και κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Το αξίζουν!
«Μπράβο» επίσης στον ελληνικό λαό, που δεν μασάει από παπατζιλίκι. Μασάει λίγο δηλαδή, αν σκεφτεί κανείς πόσοι και πόσες βλέπουν το “Power of Love”, αλλά στα σημαντικά ζητήματα, στα ζητήματα της πορτοφόλας δουλεύει φουλ πολύστροφο το μυαλουδάκι. Βλέπε το σημερινό γκάλοπ του «Εθνους» για την υπόθεση Novartis, όπου σχεδόν επτά στους δέκα (66 %) λένε ότι είναι Σκάνδαλο και μόλις δύο στους δέκα (19 %) υποστηρίζουν ότι πρόκειται περί Σκευωρίας. Ανάλογο είναι το ποσοστό (64 %) που έχουν βαλθεί να στενοχωρήσουν τον γίγαντα τον Μπένυ, καθώς επιμένουν ότι πρέπει να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Τέτοια αλητεία, τέτοια αναλγησία, τέτοια αγνωμοσύνη απέναντι σε μια από τις μεγαλύτερες διάνοιες που γνώρισε ποτέ ο τόπος, τα Βαλκάνια, η ΝοτιοΑνατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, η Ευρώπη, το Βόρειο Ημισφαίριο, η Υφήλιος, το Σύμπαν…
Έτσι είναι όμως παιδιά όταν μπαίνουν στη μέση τα μπικικίνια. Ξέρει ο άλλος και ξέρει η άλλη αν την ξεφραγκιάσανε στο φαρμακείο για να πάρει το γαμημένο το σκεύασμα. Έχει μάθει να προσθέτει δύο συν δύο και γνωρίζει πολύ καλά ότι το αποτέλεσμα είναι τέσσερα και όχι δεκατέσσερα. Και ξέρει από ματσακονιές και ψιρίσματα, από τότε που έλεγε παραμύθια στη μαμά ότι έχασε το χαρτζιλίκι το βδομαδιάτικο στο λεωφορείο και μήπως μπορείς μανούλα να ενισχύσεις κάπως γιατί θα πεινάσω;
Καταλαβαίνουν τέλος ο μέσος και η μέση ψηφοφόρος πώς στην Ελλάδα δεν ανθεί μόνο η φαιδρά πορτοκαλέα, αλλά ανθεί και το οργανωμένο έγκλημα. Εξ ου και η πλειοψηφία (54 %) πιστεύει ότι «καλώς τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας οι μάρτυρες για την υπόθεση Novartis». Άλλοι τόσοι και άλλες τόσες (58 %), συμπληρώνουν ότι «σωστά ο νόμος προβλέπει τον θεσμό των προστατευομένων μαρτύρων». Αυτά λέει το κοινό αίσθημα, αυτά λέει η κοινή λογική, αυτά λέει ο κοινός νους που αντιλαμβάνεται τη διαφορά ανάμεσα σε ένα πλαστικό παιχνίδι και σε ένα Καλάσνικωφ. Και δεν μασάει από χαζομαρίτσες τύπου «κουκουλοφόροι». Συγγνώμη αλλά «κουκουλοφόροι» πραγματικοί ήταν οι τύποι που σπάσανε κεφάλια στη «Φαβέλα» και κόντεψαν να σκοτώσουν κόσμο. Τους είδανε, τους καταγράψανε, τους περιγράψανε και αναμένω τώρα να δράσει άμεσα και στην υπόθεση αυτή η ελληνική αστυνομία για να εισπράξει ένα ακόμη «μπράβο»…

newpost

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Λέμε και καμιά... για να περνάει η ώρα



‘Όταν είσαι θεσμικός παράγοντας, και μάλιστα Αντιπρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, διατελέσας Υπουργός και τηλεοπτικός πωλητής βιβλίων καθώς και σχολιαστής, αν μη τι άλλο πρέπει να δείχνεις μια κάποια σταθερότητα στις εμβληματικές δηλώσεις σου και στην εκδήλωση της προτίμησής σου για τον τρόπο αυτοχειρίας σου, αν…
Του Μιχάλη Κονιόρδου
Ξεκίνησε με μία ωδή υπέρ ρωγμών και εστιών που έγινε αντικείμενο καρναβαλικής περιφοράς.
Ακολούθησε μία λυρική αναφορά περί αγχόνης στην πλατεία Συντάγματος, αν…
Στην πορεία , άλλαξε επί το θεαματικότερο την διαδικασία αυτοτιμωρίας του, αν… :
Δήλωσε πρόθυμος να αυτοπυρποληθεί αν βρεθούν στοιχεία σε βάρος του.
Απ’ όσο μας είναι γνωστό η αυτοπυρπόληση αποτελούσε πάντοτε μια όχι συχνή μορφή διαμαρτυρίας συνδεδεμένη με το αίτημα απονομής δικαιοσύνης. Είναι μια «ύστατη» μορφή διαμαρτυρίας καθώς είναι ένας τρόπος αυτοκτονίας με έντονες ιστορικές και πολιτιστικές συνδηλώσεις θυσίας για κάποιο σκοπό. Ο Γιαν Πάλατς αποτελεί ένα χαρακτηριστικό και αξιομνημόνευτο σύγχρονο παράδειγμα τέτοιας θυσίας.
Οι αυτόχειρες ήρωες θυσιάζονται με το αίτημα απονομής δικαιοσύνης σε όλη την κοινότητα όταν η απόδοση δικαιοσύνης μοιάζει να είναι μια αμφίβολη μακροπρόθεσμη προοπτική. Μετά την απόδοση Δικαιοσύνης, δεν είδαμε κανέναν μέχρι στιγμής – δόξα τω Θεώ - να αυτοπυρπολείται.
Η δήλωση «αν παρουσιαστούν στοιχεία ότι εγώ πήρα βαλίτσα με 2 εκατ. ευρώ δέχομαι να αυτοπυρποληθώ» στην υποθετική περίπτωση που έστω ότι θα βρεθούν – κάτι το οποίο και εγώ δεν πιστεύω - σε ποια ακριβώς κατηγορία θυσίας υπέρ της κοινότητας, του κοινωνικού συνόλου, εμπίπτει; Ή μήπως αποτελεί μία «λεκτική νεοελληνική υπερβολή» προκειμένου να αποδείξει το ανυπόστατο της όποιας κατηγορίας;
Κι αν είναι έτσι, μία «λεκτική νεοελληνική υπερβολή», τότε ποια απ’ όλες να κρατήσουμε σαν κορυφαία πνευματική του παρακαταθήκη, σαν κορυφαίο διδακτικό μήνυμα: τις ρωγμές; την κρεμάλα στο Σύνταγμα; την αυτοπυρπόληση;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αρχικά μου έρχεται συνειρμικά ο « ύμνος στο Παράλογο »…
Καθώς όμως γίνεται εμφανής η αισθητική της δήλωσης, μου έρχεται συνειρμικά ένας ταπεινός τσέχικος αφορισμός βγαλμένος από τα σπλάχνα της Άνοιξης της Πράγας :
«Τα μεγάλα λόγια έχουν ένα καλό :
μπορεί να κρυφτεί πίσω τους
ένας μικρός άνθρωπος»
Όμως ακάθεκτη καθώς ήταν, η δήλωση, άρχισε να εξαπλώνεται βάναυσα από πλευράς αισθητικής, με διαφορετικά διδακτικά παραδείγματα απόδειξης αθωότητας ( τις ρωγμές, την κρεμάλα στο Σύνταγμα και την αυτοπυρπόληση ), μου έρχεται συνειρμικά σαν επίλογος, ένα δια ταύτα, βρε αδελφέ, δεν ξέρω πως μου ήρθε συνειρμικά , ένα «τσιτάτο» του Αβραάμ Λίνκολν: «Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία »
ΥΓ : Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις με αποτέλεσμα η σιωπή να μην σώζει πάντα, όπως διηγείται το παρακάτω (αντί) σοβιετικό ανέκδοτο με τίτλο «Το κανάλι »: Ποιος έφτιαξε το κανάλι που συνδέει τη θάλασσα της Βαλτικής με τη Λευκή Θάλασσα; Τη δεξιά όχθη, αυτοί που έλεγαν ανέκδοτα. Την αριστερή, αυτοί που τα άκουγαν.
πηγή: tvxs.gr 

Και ο Μαυρογιαλούρος ζήτησε συγνώμη



Εξοργίστηκαν οι αναφερόμενοι στη δικογραφία για την Novartis, ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης και κάποιοι δημοσιολόγοι επειδή ο πρωθυπουργός έθεσε στην ομιλία του στη Βουλή θέμα πολιτικών ευθυνών. Αναρωτήθηκαν έμπλεοι αγανάκτησης «μα, έστησε όλη αυτή τη σκευωρία για να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες; Ούτε ένα στοιχείο δεν προσκόμισε που να αποδεικνύει εμπλοκή πολιτικών στην ιστορία».
Του Τάσου Παππά
Μάλιστα, ο Α. Γεωργιάδης δήλωσε σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι (συγνώμη που δεν αναφέρω την πηγή, αλλά ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. μιλάει τρείς φορές την ημέρα σε όλα τα κανάλια και έχω μπερδευτεί) ότι « δεν είχε το θάρρος ούτε ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να μου πει στα ίσα 'Άδωνη τα πήρες'».
Βεβαίως αν κάποιος το έκανε ο κ. Γεωργιάδης θα έβγαινε στα κεραμίδια (πλεονασμός αφού εκεί βρίσκεται μονίμως) και θα τον κατηγορούσε για αισχρή συκοφαντία και ότι ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα. Ας είναι όμως.
Πρώτα-πρώτα δεν είναι δουλειά των πρωθυπουργών να υποδύονται τους εισαγγελείς. Πολιτικά οφείλουν να αντιμετωπίζουν ζητήματα τέτοιου είδους και να αφήνουν τη Δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της διερευνώντας τις βρόμικες υποθέσεις σε βάθος. Στοιχειώδες.
Επίσης, οι θυμωμένοι με την επιλογή του πρωθυπουργού να αναφερθεί σε πολιτικές ευθύνες (ουδείς εκ των αναφερομένων πάντως τις έχει αναλάβει παρά το γεγονός ότι κυβέρνησαν τη χώρα και ήταν στα κρίσιμα υπουργεία την αμαρτωλή περίοδο) προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι μόνοι υπεύθυνοι για το θηριώδες σκάνδαλο είναι οι γιατροί που χρηματίζονταν, ορισμένοι ιδιοκτήτες των νοσοκομείων που έκαναν με το αζημίωτο τα χατίρια της Novartis και μέλη διαφόρων επιτροπών που λειτουργούσαν σαν υπάλληλοι της συγκεκριμένης εταιρείας.
Δηλαδή μας λένε ότι στο χώρο της υγείας είχαμε όργιο διαφθοράς με διασπάθιση δημοσίου χρήματος, εξωφρενικές σπατάλες, ύποπτες συναλλαγές και οι πολιτικοί προιστάμενοι απλώς προήδρευαν.
Οι μίζες έπεφταν βροχή κι αυτοί κρατούσαν ομπρέλα. Σύμφωνα με τη δικογραφία στο κόλπο ήταν πάνω από 4.000 γιατροί και δεν ξέρω πόσοι κρατικοί αξιωματούχοι, μη πολιτικά πρόσωπα. Μιλάμε για μεγάλο αριθμό. Γεμίζουν γήπεδο μπάσκετ.
Κουφοί και τυφλοί οι παράγοντες του πολιτικού προσωπικού, δεν άκουσαν τίποτε περίεργο, δεν είδαν τίποτε επιλήψιμο. Παρ' όλα αυτά ας δεχθούμε ότι δεν πήραν μέρος στο πάρτι.
Ωστόσο, μία συγνώμη δεν βγήκε από τα χείλη τους, έστω ένα mea culpa, κάτι εν πάση περιπτώσει που να δείχνει ότι έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της προσωπικής ευθύνης τους (της πολιτικής για να μην παρεξηγηθούμε).
Μέχρι κι ο Μαυρογιαλούρος ζήτησε συγνώμη όταν αντιλήφθηκε ότι κάτω από τη μύτη του γινόταν ρεμούλα.  
Πηγή: efsyn.gr

Κάν' το όπως ο Βέγγος - Χατζηχρήστος



Η εκμετάλλευση του συναισθήματος της κοινής γνώμης αποτελούσε και αποτελεί κακής ποιότητας προπαγάνδα
του Θάνου Παναγόπουλου
- «Θα το ξανακάνεις;».
- «Δεν θα το ξανακάνω».
- «Δεν θα το ξανακάνει! Να, το λέει και μόνος του. Βρέι! Πεινάνε και τα παιδάκια σου;».
- «Πεινάγανε και τα παιδάκια μου.».
- «Πεινάγανε και τα παιδάκια του καψερού! Έχεις και τη μανούλα σου άρρωστη;».
- «Έχω και τη μανούλα μου άρρωστη».
-«Ε, είναι και η μανούλα του άρρωστη».
Δεν υπάρχει Έλληνας να μην έχει ακούσει αυτόν τον διάλογο Χατζηχρήστου και Βέγγου στον «Ηλία του 16ου». Η επιτυχία της ταινίας και γενικότερα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι η ηθογραφική παραστατικότητα χαρακτήρων «βγαλμένων από τη ζωή». Όχι μόνο από τη ζωή πριν μισό αιώνα, αλλά και σήμερα (αυτή η διαχρονικότητα καθιστά αγαπημένο και επίκαιρο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο).
Πλείστοι όσοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σκοπίμως ή μη, έγιναν εσχάτως απολογητές του σεσηπώτος βαθέως ελληνικού κράτους με επιχειρήματα απευθυνόμενα όχι στην κοινή στοιχειώδη λογική, αλλά στο θυμικό, όπως έκανε ο «Ηλίας του 16ου».
Ουδείς (πέραν του ιδίου και ολίγων ακόμη) γνωρίζει π.χ. εάν ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος είναι αθώος ή ένοχος. Δικαίως Τύπος και πολιτικοί υπενθυμίζουν το τεκμήριο αθωότητας. Παράλληλα, όμως, διαβάσαμε και ακούσαμε πλήθος σχολιασμών όχι απλώς να επικαλούνται το τεκμήριο, αλλά να μιλάνε για «αθωότητα». Σκέτα. Χωρίς τη λέξη «τεκμήριο». Κάνοντας ό,τι και κάποιος που αγνοεί το τεκμήριο αθωότητας από την ανάποδη. «Πάτημα» βρήκαν τη συγκινησιακή φόρτιση του πρώην πρωθυπουργού στη Βουλή. Όχι πως δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη, όμως να τροφοδοτείς και να εκμεταλλεύεσαι την «πονοψυχιά» της κοινής γνώμης είναι ατιμία. Η εκμετάλλευση του συναισθήματος της κοινής γνώμης αποτελούσε και αποτελεί κακής ποιότητας προπαγάνδα. Μια απλή ανάγνωση του «Mein Kampf» για το πώς εννοούσε ο Χίτλερ την εκμετάλλευση του συγκινησιακού της μάζας αρκεί.
Η απόπειρα εξαπάτησης από τους των συγκεκριμένους «opinion makers» είναι εμφανής στο παράδειγμα του Μένιου Κουτσόγιωργα. Με τη λογική τους, αφού στις 18 Απριλίου 1991 κατέρρευσε από εγκεφαλικό μέσα στο δικαστήριο, η συγκίνησή του ήταν πολλαπλάσια εκείνης του Πάνου Πικραμμένου. Έτσι, τεκμαίρεται σύμφωνα με τη λογική των απολογητών του διαφθαρμένου συστήματος (και όχι του πρώην πρωθυπουργού, όπως δείχνει η αθώωσή του από το «ελιτίστικο» -κατ’ αντιδιαστολή του «λαϊκού»- δικαστήριο) πως ο εμπνευστής του «Κουτσονόμου» που κατηγορήθηκε για υπόθαλψη εγκληματία, παθητική δωροδοκία και αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια όχι μόνο ήταν αθώος, αλλά πιθανότατα και ινκόγκνιτο εθνικός ευεργέτης που έδινε κάθε μήνα μήνα τον μισθό του σε κράτος, χήρες και ορφανά.
Κάτι ανάλογο είδαμε άλλωστε και με το «συγκινησιακό» του κόσμου που διήγειραν στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου - Σταμάτη.
Και κάπως έτσι λύνονται αρκετές απορίες για τις όποιες άστοχες επιλογές των Ελλήνων πολιτών.
avgi

Σήμερα στην Άγρια Δύση



του Αριστοτέλη Μπατιστάτου
Το να είναι ανεπαρκής ένας Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι απαραίτητα κάτι το επικίνδυνο. Μπορεί να εξασφαλίσει τη φήμη του με τη διάσωση της ζωής μιας γαλοπούλας μέσω της διαδικασίας απονομής χάριτος ενόψει της γιορτής των Ευχαριστιών. Η πρώτη καταγραμμένη τελετή έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου 1565 στη σημερινή πόλη του Αγίου Αυγουστίνου της Φλόριντα, αρκετά κοντά στο Πάρκλαντ όπου πριν από λίγες ημέρες δολοφονήθηκαν δεκαεπτά μαθητές και τραυματίσθηκαν τουλάχιστον πενήντα.
Έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ είναι μια χώρα την οικονομία και την εξωτερική πολιτική της οποίας καθορίζουν τα λόμπυ, τα οποία μέσω της καζινοπροεκλογικής εκστρατείας αναδεικνύουν και τον εκάστοτε ηγέτη της. Βιομηχανίες όπλων, χρηματιστηριακά funds, πετρελαϊκές εταιρίες, παραθρησκευτικές σέχτες, Χολυγουντιανό star system κλπ. Σε όλο το δυτικό κόσμο οι αστικές δημοκρατίες ενέχουν τον κίνδυνο του πολιτικού ψεύδους και της εξαπάτησης του εκλογικού σώματος από λαϊκιστές ηγέτες. Πολλά τάζεις, πολλά παίρνεις (ψήφους). 
Στις ΗΠΑ η προεκλογική διαδικασία εμφορείται από τη βασική αρχή του τζόγου. Πολλά βάζεις, πολλά παίρνεις (πάλι ψήφους). Δεν χρειάζεται να τάξεις τίποτα, ώστε να μείνεις στην ιστορία με τη ρετσινιά του ψεύτη στην χειρότερη ή του ανεπαρκούς Προέδρου στην καλύτερη περίπτωση για να επανέλθω στον αρχικό μου συλλογισμό. Επικίνδυνο είναι στην περίπτωση του Προέδρου των ΗΠΑ να είναι απλά… idiot (όχι με την αρχαιοελληνική έννοια του ιδιώτη αλλά με τη σύγχρονη μετάφραση της λέξης η οποία υπάρχει σε κάθε λεξικό που σέβεται τον εαυτό του). Όχι γιατί ο προεκλογικός του αγώνας κατά ένα μεγάλο ποσοστό ενδεχομένως χρηματοδοτήθηκε από την NRA (Ένωση για την Οπλοκατοχή). Αλλά γιατί μετά από ένα μακελειό σε σχολείο η νοητική του ικανότητα αρκεί για να δηλώσει ότι η αιματοχυσία στατιστικά διαρκεί 3 λεπτά, η αστυνομία στατιστικά καταφθάνει στον τόπο του εγκλήματος σε περισσότερα από 5 λεπτά, άρα η μόνη λύση είναι να οπλοφορούν οι ικανότεροι εκ των καθηγητών ούτως ώστε να αποφευχθεί ένα μακελειό ανάλογο με αυτό της Φλόριντα.
Ο Τραμπ ως καλός επιχειρηματίας τηρεί τις συμφωνίες με τους υποστηρικτές του προκειμένου να φωτογραφηθεί δίπλα στην επιζήσασα και συνεπώς ευτυχισμένη γαλοπούλα. Αυτό που αρνούμαι πεισματικά να φανταστώ είναι τι μπορεί να συμβεί στον πλανήτη, αν επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες ότι ένας εκ των χορηγών του ήταν και ο Πούτιν. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από αυτό που συνέβη ως αποτέλεσμα της Αραβικής άνοιξης. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από αυτό που ακόμη συμβαίνει στην Συρία ή στην Υεμένη. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου.
left

Η θεωρία συνωμοσίας των πέντε

Όταν οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο Novartis πολιτικοί αρνούνται την οφειλόμενη έμπρακτη υπαγωγή τους στους θεσμούς της δημοκρατίας...  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Κάποιες φράσεις θα ήσαν υπέροχες αν εκφέρονταν με συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση γνωστού συνταγματολόγου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη, που λέει ότι "οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της δημοκρατίας"μοιάζει, στην περίπτωσή μας, ανακριβής: τα συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα στην επίδικη φράση αφορούν.. τους κατηγορούμενους για εμπλοκή στο σκάνδαλο Novartis Αντώνη ΣαμαράΕυάγγελο ΒενιζέλοΔημήτρη ΑβραμόπουλοΑνδρέα Λοβέρδο και Άδωνι Γεωργιάδη. Οι οποίοι, αν και δηλώνουν πολιτικοί, όχι μόνο δεν "υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της δημοκρατίας", αλλά, έργω και λόγω, προσβάλλουν βάναυσα και χυδαία δύο εξ αυτών: τον θεσμό της Δικαιοσύνης και τον θεσμό του πρωθυπουργού.
Αναζητώντας την ψυχολογική βάση της συγκεκριμένης παραβατικής συμπεριφοράς των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο Novartis πολιτικών (την άρνηση υπαγωγής τους στους θεσμούς της δημοκρατίας), καταλήξαμε σε μια εντυπωσιακή εξήγηση της φροϋδικής σχολής: διεγείρεται το υπερεγώ τους, το υπεύθυνο για την τήρηση του νόμου, της τάξης και της ηθικής ψυχικό κομμάτι των ανθρώπων από τη βρεφική, ακόμα, ηλικία: οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα. Όπως τα βρέφη στο ναρκισσιστικό τους στάδιο, δεν έχουν αντίληψη άλλων ατόμων - είναι οι παντοδύναμοι κυρίαρχοι του σύμπαντος∙ η πραγματικότητα είναι μια σκληρή και τραυματική αντίληψη γι’ αυτούς. Γενικότερα η διαφθορά έχει να κάνει με την αφαίρεση της σκέψης, της αντίληψης και του χρέους και την εφαρμογή πρώιμων ψυχικών μηχανισμών*.

*****
Εντυπωσιακότερο είναι το γεγονός ότι η πανομοιότυπη, σχεδόν συλλογική αντίδραση των πέντε κατηγορουμένων (μέσω των μηνύσεων και της ρητορικής τους) στις κατηγορίες της δικογραφίας συνιστά μια τερατώδη θεωρία συνωμοσίας: μια συμμορία με αρχισυμμορίτη τον Αλέξη Τσίπρα και μέλη αξιωματούχους της δικαστικής και της κυβερνητικής εξουσίας, καθώς και του FBI, χειραγωγούν τις έρευνες για ένα διεθνές σκάνδαλο και στήνουν το κατηγορητήριο με κουκουλοφόρους ψευδομάρτυρες προκειμένου να εξοντώσουν τους... εξοντωμένους...
Για μια «σταλινικής εμπνεύσεως σκευωρία, από ανθρώπους που δεν διστάζουν, καταπατώντας αξίες, νόμους και θεσμούς, να προβούν σε απόπειρα πολιτικής εξόντωσης του αντιπάλου τους» μιλάει ο κατηγορούμενος Σαμαράς τοποθετώντας εαυτόν σε ρόλο ζώντος πολιτικού αντιπάλου του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα∙ ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται περί ενός πολιτικά «εξοντωμένου» απ’ τον ελληνικό λαό πρώην πρωθυπουργού...
Στο τέλος της πολυσέλιδης μηνυτήριας αναφοράς του κατά Τσίπρα και άλλων δαιμονίων, που δεν είναι παρά η παρανοϊκή θεωρία συνωμοσίας των πέντε για το ελληνικό σκάνδαλο Novartis, ο κ. Σαμαράς δίνει και τον... γενικότερο στόχο της συνωμοσίας. Που δεν είναι παρά... η ανατροπή της αστικής Δημοκρατίας: «Την αστική δημοκρατία, πάντως, δεν θα την ανατρέψουν! Και την Ελλάδα δεν θα την πληγώσουν άλλο! Θα τους πάω ώς το τέλος”!..

*****
Οι θεωρίες συνωμοσίας (και οι κατασκευαστές τους) πρέπει να ερμηνεύονται με την εφαρμογή των εννοιών της Ψυχιατρικής στην κοινωνική σκέψη, υποστηρίζει ο Αμερικανός ιστορικός Richard Hofstadter**: πρόκειται για δύο φαινόμενα παράνοιας. Μόνο που ο ψυχιατρικά παρανοϊκός βλέπει τον κόσμο ολόκληρο να συνωμοτεί εναντίον του, ενώ ο κοινωνικά παρανοϊκός θεωρεί ότι η δίωξη εκ μέρους σκοτεινών δυνάμεων στρέφεται εναντίον της ομάδας του, του έθνους του, της θρησκείας του***.
Απ’ αυτή την άποψη, ο εκ των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο Novartis Αντώνης Σαμαράς υπάγεται στους κοινωνικά παρανοϊκούς. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αφού με τη δίωξή του, εκτός των άλλων, κινδυνεύουν... «να αλλοιωθούν θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος, όπως η διάκριση των εξουσιών και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης». Οι υπόλοιποι ταιριάζουν περισσότερο στην κατηγορία των ψυχιατρικά παρανοϊκών, αυτών που «βλέπουν τον κόσμο ολόκληρο να συνωμοτεί εναντίον τους».
Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε την οπτική του Ουμπέρτο Έκο, που θέλει κάθε θεωρία συνωμοσίας να κατευθύνει τη δημόσια φαντασία προς ανύπαρκτους κινδύνους αποσπώντας την από τις πραγματικές απειλές, παίρνουμε μια ιδέα για τη κοινωνική ζημιά που προκαλεί η θεωρία συνωμοσίας των πέντε του σκανδάλου Novartis.
Ωστόσο η μέγιστη ζημιά είναι πολιτική και προέρχεται απ’ το γεγονός ότι οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο πολιτικοί αρνούνται την οφειλόμενη έμπρακτη υπαγωγή τους στους θεσμούς της δημοκρατίας επιδιδόμενοι σε... μηνυτήριες θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά, όπως λέει ο Τσόμσκι, αυτός που αντλεί το μεγαλύτερο όφελος από τις φαντασιοκοπίες για μιαν υποτιθέμενη συνωμοσία είναι ακριβώς οι θεσμοί που η θεωρία συνωμοσίας ήθελε να πλήξει.

* justsayeverything.com
** Richard Hofstadter, «The Paranoid Style in American Politics»
*** Ουμπέρτο Έκο, θεωρίες συνωμοσίας (Θανάσης Γιαλκέτσης, efsyn.gr) 


AVGI