Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Μια χρονιά στα ψιλά

Συχνά απομονωμένοι, συχνά με τη ρετσινιά του γραφικού στην πλάτη, κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν κόντρα σε ό,τι το κατεστημένο της ενημέρωσης επιβάλλει.
του Πέτρου Κατσάκου
Γράφοντας τις τελευταίες λέξεις του 2017, το χέρι κινείται μηχανικά πάνω σε δρόμους που περπατήσαμε, σε εικόνες που μας σημάδεψαν και σε πρόσωπα που έδωσαν το στίγμα της χρονιάς που φεύγει. Ημέρες απολογισμών και ανασκοπήσεων είναι αυτές οι λιγοστές που απέμειναν ώς τον ερχομό του νέου έτους, που με τη σειρά του θα φέρει νέους δρόμους, νέες εικόνες και νέα πρόσωπα που θα σχηματίσουν το ψηφιδωτό του 2018.
Κοιτάζοντας πίσω, θα συναντήσουμε τα πρωτοσέλιδα και τους πηχυαίους τίτλους της χρονιάς αλλά και όλα όσα πέρασαν στα ψιλά της επικαιρότητας. Όλες αυτές τις ειδήσεις που είτε αγνοήθηκαν είτε υποτιμήθηκαν είτε παραμερίστηκαν από την πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας. Ειδήσεις που συνήθως αφορούσαν κάποιες μικρές γωνίες της καθημερινότητας. Ειδήσεις που έρχονταν κόντρα στο ρεύμα των συστημικών ΜΜΕ. Ειδήσεις με πρωταγωνιστές πρόσωπα που συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας δεν τα φτάνουν. Ειδήσεις της τελευταίας σελίδας αλλά και ειδήσεις που κάποιοι επιμένουν να μας πείσουν ότι δεν είναι ειδήσεις.
Σε εποχές που η μάχη της ενημέρωσης δίνεται δυστυχώς σε ναρκοθετημένα πεδία ψευδών και κατασκευασμένων ειδήσεων. Σε εποχές σημαδεμένες από ένα περίσσευμα τεχνητού κινδύνου που ροκανίζει τις αντοχές της κοινής γνώμης. Σε εποχές που η αξιοπιστία όλων μας δοκιμάζεται καθημερινά στον ύψιστο βαθμό και ο Τύπος περνά μια σκληρή δοκιμασία, αποτελεί στοίχημα η αξιοπρεπής επιβίωση της ενημέρωσης και των ανθρώπων της μέσα στο τοξικό περιβάλλον που κάποιοι "βαρόνοι" έχουν δημιουργήσει.
Με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας να περνούν συνήθως στα ψιλά. Με τους αληθινούς αγώνες των ανθρώπων του μόχθου να περνούν στα ψιλά, σε αντίθεση με τα μικρά που τεχνηέντως γίνονται μεγάλα, κάποιοι εξακολουθούν να δοκιμάζονται καθημερινά με τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες των ημερών μας.
Συχνά απομονωμένοι, συχνά με τη ρετσινιά του γραφικού στην πλάτη, κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν κόντρα σε ό,τι το κατεστημένο της ενημέρωσης επιβάλλει.
Με την ευχή να ξεφύγουμε από την επιδημία των ψευδών ειδήσεων και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, είθε η καινούργια χρονιά να μας συνοδεύσει με περισσότερη αλήθεια και πιο πολλή ανθρωπιά, ώστε οι ειδήσεις να γράφονται για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Καλή χρονιά!
avgi

Στην Ελλάδα τί γίνεται... Άγιε Νικόλα μου;


Η αποκάλυψη της σκανδάλου της ανέγερσης του ναού του Αγίου Νικολάου που είχε καταστραφεί κατά την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, οδήγησε σε παραίτηση τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής, έφερε στην επιφάνεια το απίστευτο κόστος των 77 εκατ. δολαρίων και μαρτυρά μια πολύ εκκοσμικευμένη αντίληψη της Εκκλησίας.
Η εκτίναξη του κόστους σε δυσθεώρητα ύψη και η εμπλοκή μέχρι και του αρχιτέκτονα Καλατράβα σε ένα ορθόδοξο ναό δεν αντέχει οποιασδήποτε κριτικής. Δεδομένου ότι η Αρχιεπισκοπή στην Αμερική έχει αυξημένη πολιτική παρέμβαση και αποτελεί συνεκτικό ιστό της ελληνορθόδοξης κοινότητας, ήταν ένα ακόμη χτύπημα στο κύρος της και σε όσους συμμετέχουν στο παιχνίδι εξουσίας, έχοντας δεχτεί αρκετή κριτική για το ρόλο τους.  
Όμως αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ επειδή η κουλτούρα προβλέπει διαφάνεια στα οικονομικά και δημόσια λογοδοσία για όλους. Τι θα μαθαίναμε άραγε στην Ελλάδα αν η  Εκκλησία δεν ήταν προσκολλημένη στον πυρήνα του κράτους;  Γιατί ενώ αντλεί πόρους από τα δημόσια οικονομικά δεν υπόκειται σε διαφάνεια αλλά επιμένει να διαπλέκεται με τη κοσμική εξουσία και απειλεί μονίμως με πολιτική καταδίκη όσους μιλούν για τον αυτονόητο χωρισμού κράτους-εκκλησίας ή την  εκκλησιαστική περιουσία;
Στην πραγματικότητα, ο θεσμός της Εκκλησίας είναι ερμητικά σφραγισμένος ως προς την οικονομική διαχείριση, διαθέτοντας μάλιστα δικούς της οικονομικούς επιθεωρητές. Εκτός από τη μισθοδοσία του κλήρου, την εισροή αφιερωμάτων και τις υπόλοιπες διευκολύνσεις, συχνά απορροφά πόρους του ΕΣΠΑ  για υποδομές ή και άλλες κρατικές ενισχύσεις. Και θα είναι οξύμωρο να έρθει στη συνέχεια ως «φιλάνθρωπη» για να παράσχει στην κοινωνία υπηρεσίες που, ίσως πληρώνουν οι πολίτες!  
Στην Αμερική λοιπόν ξέρουμε τι γίνεται. Στην Ελλάδα θα μάθουμε ποτέ τι κεφάλαια διαχειρίζεται η Εκκλησία ώστε να μην κάνουμε εικασίες; 
tvxs

Τι είν’ η Μακεδονία μας;



Το μακεδονικό λεγόμενο ζήτημα, που μπορεί να κατανοηθεί ιστορικά ιδωμένο από την πολιτική προσπάθεια εγχάραξης εθνικής συνείδησης ένθεν και ένθεν, φαντάζει, στις μέρες μας, μια υπόθεση που ο καπιταλισμός θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει.
της Κατέ Καζάντη
Στα χωριά της Αριδαίας, στη Νάουσα, αλλά και αλλού, αρκετοί, μάλλον πολλοί, 75άρηδες - 80άρηδες, δεν ομιλούν την ελληνική. Όχι καλά, τουλάχιστον, και όχι πάντως μεταξύ τους. Τα «ντόπια» ή «εντόπικα», ένα σλαβογενές γλωσσικό ιδίωμα, με αρβανίτικα, ελληνικά, τούρκικα και άλλα στοιχεία, δεν έχει αλφάβητο, ούτε, φυσικά, γραφή. Υπήρξε όμως ο κύριος τρόπος της προφορικής έκφρασης των κατοίκων, παρά τις επί δεκαετίες απαγορεύσεις, οι οποίες, συχνάκις, άγγιζαν το όριο της γελοιότητας. Όμως, ο φόβος των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής οδήγησε σε μερική εξαφάνιση, αν όχι το ίδιο το πολιτισμικό τούτο αγαθό –διότι είναι πλούτος πολιτισμικός κάθε γλωσσική έκφραση- σίγουρα όμως τα στιχάκια, τα τραγούδια ή και τις μουσικές και τους χορούς που εκφράζονταν από αυτό.
Η ιστορία του ιδιώματος αποτελεί κατ’ ουσία την ιστορία των σλαβόφωνων Ελλήνων της Μακεδονίας και της διαμόρφωσης της συνείδησής τους.  Των πληθυσμών όχι της αστικής τάξης των εμπόρων, φυσικά, αλλά των αγροτικών πληθυσμών, των συντετριμμένων από τις συνεχείς διαμάχες της εποχής των «μακεδονικών αγώνων» χωρικών.
«Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμούνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην μίγδην κάτω από το βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά κι ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες. Όπως και στα βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο - τις δυο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και ανεγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η Σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βουλγάρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βουλγάρους, χωρίστηκαν και οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες ακόμα και οι οικογένειες»*.
Προφανώς, η «εθνική συνείδηση» που περιγράφει ως μακεδονική η Π. Δέλτα, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με τη σημερινή έννοια του όρου. Ειδικά σε κείνη την περίοδο, το ενοποιητικό αφήγημα της  «συνείδησης» δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στα χωριά «που από τη μια μέρα στην άλλη γύριζαν από Πατριαρχικά και γίνουνταν Εξαρχικά για να γλιτώσουν».
Για τους ντόπιους πληθυσμούς, η εθνική συνείδηση διαμορφώθηκε σιγά σιγά, από τα πάνω προς τα κάτω, ενίοτε κακότροπα, από κάθε πλευρά των συνόρων. Οι σλαβόφωνοι , αλλά και οι ελληνόφωνοι, πληθυσμοί αφομοιώθηκαν από την «πατρίδα» που τους έλαχε όταν χαράχτηκαν τα σύνορα, ενώ πριν, με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, γίνονταν «έλληνες» ή «βούλγαροι» αναλόγως των περιστάσεων.
Το μακεδονικό λεγόμενο ζήτημα, που μπορεί να κατανοηθεί ιστορικά ιδωμένο από την πολιτική προσπάθεια εγχάραξης εθνικής συνείδησης ένθεν και ένθεν, φαντάζει, στις μέρες μας, μια υπόθεση που ο καπιταλισμός θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει. Οι δε προσπάθειες -που υπερβαίνουν το γκροτέσκο-  των φτωχών γειτόνων μας, να πείσουν ως απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, η κατασκευή δηλαδή ενοποιητικών εθνικών μύθων που τους στοίχησαν σε χρήμα ακριβά, μόνο ως απέλπιδες μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αλλά ο υπερβάλλων εθνικιστικός ζήλος της ελληνικής πλευράς τις αντιμετώπιζε σοβαρά, τραβώντας στο χρόνο ένα πρόβλημα μάλλον λυμένο για τη διεθνή κοινότητα. Και ανακαλύπτοντας «εθνικές προδοσίες» ακόμα και σε διαγωνισμό της Γιουροβίζιον όταν η ελληνίδα παρουσιάστρια αποκάλεσε κατά λάθος τα Σκόπια Μακεδονία.
Αλλά τι τελικά είναι η Μακεδονία μας (μόνο «μας», αλήθεια;)η ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα, δεν μπορεί να απαντιέται ακόμα με τον χονδροειδή φανατισμό της δεκαετίας του 1990. Αποτελεί μιαν υπόθεση ιστορικής αναψηλάφησης, που χρειάζεται εθνική και ιδεολογική παρρησία, κυρίως για να κατανοηθούν όλες οι πλευρές του ζητήματος -τα αντικρουόμενα συμφέροντα, οι όντως θύτες αλλά και τα αληθινά θύματα. Η δε επίλυση του περιβόητου προβλήματος με το όνομα της γείτονος απαιτεί, αντιστοίχως, πολιτική παρρησία.
Τα όποια ολισθήματα τακτικής, ή οι ασάφειες, της όλης αριστεράς ωχριούν μπροστά στην ιδεολογική, και μικροπολιτική, χρήση του Μακεδονικού που έκανε η όλη δεξιά. Μητσοτάκης, Μπακογιάννη και λοιποί συγγενείς μάλλον χρειάζεται να αναστοχαστούν επί του θέματος. Κυρίως για το καλό τους.      
*Πηνελόπη Δέλτα, Στα Μυστικά του Βάλτου
left

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής φορολογίας, όχι όσοι έχουν οφσόρ...



Από τη στιγμή που ο ανθρωπισμός συνδέεται με την εθνικότητα παύει να ισχύει και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, που πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός, μισαλλοδοξία ή εθνικισμός. Κι επειδή βεβαίως ο ρατσιστής έχει μεγάλη έγνοια να κρυφτεί, θα σου πει πως δεν θα είχε πρόβλημα να δινόταν το κοινωνικό μέρισμα ή η λοταρία και σε μη Έλληνες, αν οι Έλληνες ήταν οικονομικώς τακτοποιημένοι.
Του Γιάννη Συμεωνίδη
Τι κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε καν ανάγκη κοινωνικού μερίσματος ή λοταρίας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται πολιτισμένο είναι υπεύθυνο για καθένα που ζει στην εδαφική του επικράτεια, πολλώ δε μάλλον όταν καταβάλλει φόρους σε αυτό...
Όποιος αισθάνεται πιο Έλληνας από τους υπόλοιπους και πιο πατριώτης έχει πολλούς τρόπους να το αποδεικνύει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην συναινεί στη φοροδιαφυγή τού οποιουδήποτε και να ζητά να τον πληρώνει με πλαστικό χρήμα. Με αυτόν τον τρόπο και την πατρίδα θα βοηθά και τον εαυτό του θα ωφελεί, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να κερδίζει στη λοταρία...
Να θυμίσω, εξάλλου, πως όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης την είχε προτείνει πριν δύο χρόνια τα κυρίαρχα μίντια και οι πρόθυμοι αποδέκτες τής προπαγάνδας τους την είχαν σαρκάσει όσο δεν πάει άλλο. Σήμερα περνούν από το ταμείο για να πληρωθούν τα κέρδη τους...
Το έγραφα και χθες με αφορμή το Μακεδονικό: βασική προϋπόθεση για να μην ξανακυλήσουμε στη χρεοκοπία είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με εξαιρέσεις από τα ευεργετήματα του κράτους, όπως με το μέρισμα ή τη λοταρία, ή από τις υποχρεώσεις του...
Κάποιος που πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις κι οποιοδήποτε άλλο έμμεσο φόρο έχει το δικαίωμα να διεκδικεί και τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει δωρεάν ή με έκπτωση, ανεξαρτήτως αν έχει γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα ή στο Τιμπουκτού. Δεν το δικαιούται όποιος φτιάχνει οφσόρ για να μην πληρώνει ούτε ευρώ στο δημόσιο ταμείο, πολλώ δε μάλλον να διεκδικεί την εξουσία στηριζόμενος στον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που είναι, ως γνωστό, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

​«Οι ξένοι μας παίρνουν το μέρισμα!»


H εξελισσόμενη εκστρατεία κύκλων που δαιμονοποιούν τη διανομή κοινωνικού μερίσματος σε ποσοστό 10% σε αλλοδαπούς διαφόρων εθνικοτήτων, μαρτυρά τον τρόπο που η ξενοφοβική ατζέντα υπερβαίνει τα όρια της ακροδεξιάς και βρίσκει έκφραση σε επίσημους και ανεπίσημους συντηρητικούς κύκλους, βασισμένη σε ψευδή γεγονότα ή διόγκωση αστήρικτων επιχειρημάτων. 
«Πλήρωνε εσύ φορολογούμενε για να παίρνουν μέρισμα οι πακιστανοί» είναι μια από τις φράσεις-κλειδιά που χρησιμοποιούνται τις τελευταίες μέρες στα κοινωνικά δίκτυα όχι μόνο από τη Χρυσή Αυγή αλλά και από «φιλελεύθερους» και «εκσυγχρονιστές» τους συνταγματικού τόξου. Τα ΜΜΕ δεν πάνε πίσω και αρκετά υπαινίσσονται ή εκφράζουν ευθέως αντίστοιχες θέσεις.
Βέβαια, αυτοί που λαμβάνουν το κοινωνικό μέρισμα διαθέτουν ΑΦΜ, είναι φορολογούμενοι πολίτες και μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορούν να είναι δικαιούχοι. Κοινώς, οικογένειες οικονομικών μεταναστών που εργάζονται στη χώρα και πληρώνουν εισφορές και  φόρους, δικαιούνται συμμετοχής στις παροχές του κοινωνικού κράτους, όπως όλοι οι πολίτες. 
Όπως ακριβώς τα εκατομμύρια Ελλήνων μεταναστών σε ισχυρές οικονομίες, που προσφέρουν την εργασία τους και απολαμβάνουν τις υψηλές κοινωνικές παροχές και επιδόματα των πιο ανεπτυγμένων χωρών. ‘Άλλωστε, οι Έλληνες που ζουν στη χώρα και συνταξιοδοτούνται π.χ. από τη Γερμανία, δεν επιβαρύνουν τους γερμανούς φορολογούμενους αλλά δικαιούνται κάθε ευρώ που παίρνουν και  αντιστοιχεί σε πραγματικό χρόνο κουραστικής εργασίας.
Η ξενοφοβία και τα εύπεπτα ρητορικά σχήματα που βασίζονται σε αφελείς αναγνώσεις της πραγματικότητας είναι ένα κλασικό εργαλείο της ακροδεξιάς. Το πρόβλημα είναι όταν η ίδια ατζέντα διεισδύει στην πολιτική «σοβαρών δυνάμεων» που έχουν την ψευδαίσθηση ότι αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση. Στο τέλος τσουβαλιάζουν όλο το πολιτικό σύστημα και ξεπλένουν την ακροδεξιά, η οποία ως αυθεντική εκπρόσωπος της ξενοφοβίας, κεφαλαιοποιεί τα πολιτικά κέρδη.
TVXS

Χείμαρροι ψεύδους από ιεροεξεταστές τρίτης κατηγορίας και αργυρώνητους γραφιάδες



Πλέον τα πράγματα αποκαλύπτονται στις αληθινές τους διαστάσεις. Αυτές που συνειδητά έθαψαν οι ιεροεξεταστές τρίτης κατηγορίας και οι αργυρώνητοι γραφιάδες. Αυτοί που φυσικά δεν ζητούν ποτέ συγγνώμη και είναι έτοιμοι να «υποτροπιάσουν».
E.M 
«Το Φεβρουάριο του 2017, με τρία χρόνια καθυστέρηση, το Δασαρχείο Αιγάλεω απαντά σε εκκρεμούσα αίτηση από 15 Απριλίου του 2014 της αρμόδιας Διεύθυνσης της Περιφέρειας (Αττικής) λέγοντας ότι παύει η διαδικασία που προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος και έτσι η αίτηση τίθεται στο αρχείο. Η αίτηση θα μπορούσε να συνεχιστεί με το καινούργιο νόμο. Όμως η Διεύθυνση της Περιφέρειας έπρεπε να υποβάλλει εκ νέου τα στοιχεία που αφορούσαν τις συντεταγμένες των εκτάσεων, κλπ, αφού όμως υπήρχαν αυτά τα στοιχεία! Το έγγραφο αυτό του Δασαρχείου ανέτρεψε το χρονικό προγραμματισμό της εκτέλεσης του έργου. Μόλις στις 21/11 έδωσε την απάντηση το Δασαρχείο». «Τηρήθηκαν οι διαδικασίες που έπρεπε να τηρηθούν. Αλλά δεν είναι δυνατόν από το 2014 να μην έχει απαντήσει το Δασαρχείο. Γιατί αν είχε απαντήσει εγκαίρως το έργο θα είχε προχωρήσει». Τάδε έφη η Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης, Μαρία Παπασπύρου, μιλώντας στο ραδιόφωνο Παραπολιτικά FM, σχετικά με το ενδιάμεσο Πόρισμα που δημοσιοποίησε σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών, σχετικά με τις ευθύνες για τη πρόσφατη τραγωδία στη Μάνδρα.
Και το Πόρισμα, που αναγνωρίζει τον εξαιρετικό, «ακραίο» χαρακτήρα του φαινομένου που έπληξε στα μέσα Νοεμβρίου τη Μάνδρα («καταιγιστική βροχόπτωση»), αναφορικά με το έργο διευθέτησης του ρέματος της Αγίας Αικατερίνης αποφαίνεται ότι «ο λόγος που δεν υλοποιήθηκε η δημοπράτηση του μελετηθέντος έργου είναι αποκλειστικά γραφειοκρατικός».
Με λίγα λόγια το Πόρισμα των Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, που θα ενταχθεί και στην υπό εξέλιξη εισαγγελική έρευνα (ύστερα από σχετική προσφυγή της Περιφερειάρχη Αττικής, Ρ. Δούρου) φέρνει στο προσκήνιο, τεκμηριωμένα, τις καθυστερήσεις, την αβελτηρία, τη γραφειοκρατία, τη λάθος ιεράρχηση δημοσίων φορέων (Δασαρχεία, Πολεοδομία), ειδικά για το θέμα του ρέματος της Αγ. Αικατερίνης και ευρύτερα σε ό,τι αφορά στο μπάζωμα ενός εκ των δύο ρεμάτων, με το δημοτικό αμαξοστάσιο Μάνδρας να αποκαλύπτεται ότι είναι αυθαίρετο!Και παράλληλα δικαιώνει την Περιφέρεια Αττικής, που, από τις 17/11 στηλίτευε «τη συστηματική αναπαραγωγή ψευδών ανακριβών ειδήσεων από ορισμένα εκδοτικά κέντρα (ιστοσελίδες, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς) σχετικά με δήθεν αδράνεια της Περιφέρειας».
Είναι πλέον φανερό ότι ευθύνες υπάρχουν και έχουν ονοματεπώνυμο. Αλλά δεν πρόκειται για ευθύνες της Περιφέρειας Αττικής ή της Περιφερειάρχη, Ρένας Δούρου. Και πλέον ο στόχος (το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη των 24 θυμάτων) δεν πρέπει να είναι ούτε ο κανιβαλισμός ούτε ο εξαγνισμός. Αλλά η αλλαγή του προτύπου άσκησης διοίκησης, η ανάληψη της ευθύνης και η αποτροπή της επανάληψης μιας παρεμφερούς τραγωδίας. Όχι η στοχοποίηση, η ηθική εξουθένωση, ο πολιτικάντικος, κτηνώδης λαϊκισμός – ό,τι ακριβώς επιχειρήθηκε, άλλοτε άγαρμπα άλλοτε πιο «επεξεργασμένα», από πένες, ιστολόγια, λογαριασμούς σε fb και twitter, σε βάρος της Περιφερειάρχη Δούρου, η οποία κατηγορήθηκε σε κυριακάτικα πρωτοσέλιδα και σε ραδιοφωνικές εκπομπές ότι δήθεν «έθαψε τη μελέτη», «έπνιξε τους ανθρώπους», «αδιαφόρησε» και πολλά, πολλά άλλα, το ίδιο ανεύθυνα όσο και προκλητικά. Επειδή εκείνες τις ώρες χρειαζόταν ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Χρειαζόταν η προσωποποίηση των ευθυνών μιας τραγωδίας της οποίας οι ψηφίδες είχαν μπει ήδη από το 2003 με την επέκταση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της πόλης της Μάνδρας. Ο στόχος ήταν εύκολος: η νέα γυναίκα, και μάλιστα αριστερή, στα ηνία της Περιφέρειας Αττικής από το 2014 έπρεπε να υποστεί το ανάθεμα και να ενοχοποιηθεί.
Πλέον τα πράγματα αποκαλύπτονται στις αληθινές τους διαστάσεις. Αυτές που συνειδητά έθαψαν οι Ιεροεξεταστές τρίτης κατηγορίες και οι αργυρώνητοι γραφιάδες. Αυτοί που φυσικά δεν ζητούν ποτέ συγγνώμη και είναι έτοιμοι να «υποτροπιάσουν».  
LEFT

Σκόπια Σκόπια Μι Σκο



Όταν δεν έχουμε με τι να τσακωθούμε στις γιορτές και πιάνουμε το Μακεδονικό  

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
 
Όπως το λέω στον υπότιτλο, όπως ακριβώς το λέω στον υπότιτλο: Ψάχνουμε αφορμή για καυγά εθνικών διαστάσεων μέρες που είναι και βρήκαμε το Μακεδονικό. Πράγμα που σαλεύει και βολεύει, διότι εξυπηρετεί τα μάλα το εθνικό μας σπορ να χωριζόμαστε δηλαδή σε προδότες και πατριώτες. Βάλε και ολίγη δεδηλωμένη, εκλογές να γίνουν τώρα να ξεβρομίσει ο τόπος και ορίστε, βρήκαμε θέμα να πλακωνόμαστε γύρω απ’ το τζάκι. Κι άσε τον Τσακαλώτο να μαλλιοτραβιέται με τους Ευρωπαίους…
Τους έχει πιάσει, πάντως, κωλοπιλάλα τους Σκοπιανούς να το λύσουν το θέμα, μιας και..καταλάβανε επιτέλους ότι μόνο με λαθρεμπόρια, ναρκωτικά και trafficking δεν μπορείς να στήσεις κανένα κράτος στα πόδια του. Χώρια η μειονότητα η αλβανική που μπορεί να τους ανακατέψει από στιγμή σε στιγμή με κανένα καζίκι τύπου Κόσσοβο, οπότε θα τρέχουνε και δεν θα φτάνουνε. Πίσω λοιπόν τα καράβια και άντε να τα βρούμε με τους Έλληνες. Με τους οποίους τα είχαμε σπάσει πανηγυρικά πριν από εικοσιπέντε χρόνια καθότι (ναι, ναι, καλά το θυμηθήκατε!) ο Σαμαράς κράταγε σκληρή γραμμή ενώ ο συγχωρεμένος ο Μητσοτάκης προσπαθούσε να προωθήσει συμβιβαστικές προτάσεις.
Κι εμείς, ωστόσο, θέλουμε να τελειώνουμε με αυτή την παλιοϊστορία, καθότι διόλου δεν μας συμφέρει ένα κρατίδιο παντελώς αποσταθεροποιημένο στα βόρεια σύνορά μας. Να στέκονται στα πόδια τους είναι το συμφέρον μας και να γίνονται μπίζνες που, φυσικά, θα έχουν εμάς πρωταγωνιστές. Και πρωταγωνίστρια την Θεσσαλονίκη, που κοιτάει πάντοτε προς τα πάνω, προς τα Βαλκάνια. Η πρωτεύουσά τους είναι άλλωστε, αναμφιβόλως και το λιμάνι της δεν το πήρανε οι ξένοι για να κάθεται. Το πήρανε για να κονομήσουν…
Περιμένοντας λοιπόν προτάσεις, λύσεις και συσκέψεις αρχηγών, καταθέτω ένα απόσπασμα από τα «Απομνημονεύτα» του Κίρο Γκλιγκόρωφ, του πρώτου Σκοπιανού προέδρου, που κυκλοφόρησαν στα μέρη μας το 2001 από την «Κούριερ εκδοτική». Όπου μέσα σε λίγες γραμμές αποκαλύπτεται η τρέλα του μεγαλείου που είχε καταλάβει κάποια από τα δικά μας τα παιδιά και τα οδηγούσε σε ολισθηρές οδούς. Απολαύστε υπεύθυνα:
«Υπήρχε, αυτό θα το πω για πρώτη φορά, και μια απόπειρα μέσω των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών να ασκηθεί πίεση πάνω μου και –με φοβερά βάναυσο τρόπο- να ενστερνιστώ την ελληνική λύση, να κάνω κάτι για να απαρνηθούμε το όνομα Μακεδονία…
Μια μέρα ο Υπουργός Εσωτερικών Φρτσκόφσκι μου πρότεινε να δεχθώ κάποιους συνεργάτες της Υπηρεσίας να με ενημερώσουν προσωπικά για κάτι σχετικό με τη δουλειά τους. Τους δέχτηκα και μου είπαν ότι είχαν κάποια συνάντηση με συναδέλφους τους από την Ελλάδα και εκείνοι επίσημα τους είπαν να μου μεταβιβάσουν ότι αν υποχωρήσω για το όνομα, είναι διατεθειμένοι να μου καταθέσουν σε όποια τράπεζα του κόσμου θέλω εγώ ένα εκατομμύριο δολάρια. Εγώ τους άκουσα, τους κοίταξα και μετά τους είπα: “Καλά βρε άνθρωποι, πώς σας πέρασε από το μυαλό ο αρχηγός αυτού του κράτους να δεχτεί ένα εκατομμύριο δολάρια για να απαρνηθεί το όνομα Μακεδονία; Πώς το φαντάζεστε αυτό; Πώς είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο; Αυτό είναι αδύνατον, τότε δεν θα άξιζε να κατέχω αυτή τη θέση.”
Ήμουν αγριεμένος. Εκείνοι έσκυψαν τα κεφάλια τους, ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να κοιταχτούν μεταξύ τους: “Ε, εμάς μας είπανε να σας το μεταβιβάσουμε.”
Τους είπα: “Να σας πω: δεν είναι τίποτα. Φύγετε. Τα είπα και με τον υπουργό σας.”
Nα τι είδους προσπάθειες γίνονταν.»

newpost

Το τελευταίο σαμποτάζ του Κυριάκου


του Δημήτρη Χρήστου  – 

Οι τελευταίες στιγμές της μετάβασης από το 2017 στο 2018, το τελευταίο έτος της τρίτης μνημονιακής συμφωνίας. Τον Αύγουστο θα κλείσει το πρόγραμμα και η χώρα θα αποκτήσει της σχετική ελευθερία κινήσεων, ώστε να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη των αναπτυξιακών έργων και  πρωτοβουλιών που έχουν δρομολογηθεί.

Η βελτίωση της ελληνικής οικονομίας καταγράφετε σε όλους τους δείκτες. Η ανάπτυξη κινείται στο +1,3%, η τουριστική έκρηξη προσφέρει μεγάλες ανάσες, το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου έχει πέσει στο 3,7%, πέτυχε η ανταλλαγή ομολόγων ύψους 25,47 δισ, η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα ανέβηκε κατά 19%, 300.000 νέες θέσεις έχουν δημιουργηθεί και σύντομα η χώρα θα βγει, για δεύτερη δοκιμαστική φορά, στις αγορές με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.
Το μόνο που λείπει σήμερα είναι η εθνική συνεννόηση σε όλες αυτές τις προκαθορισμένες από το συμβόλαιο του μνημονίου προσπάθειες που διευθύνει η κυβέρνηση. Και η διαφορά με την πενταετία 2010-2015 είναι ότι η εκπλήρωση των συμφωνηθέντων από την ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρεώσει τους δανειστές να τηρούν και τις δικές τους δεσμεύσεις, κάτι που δεν γινόταν στο παρελθόν.
Δυστυχώς, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μαζί το ΚΚΕ και οι αριστερές εξωκοινοβουλευτικές κινήσεις, θέτουν ως πρώτο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα! Το τι θα διαδεχτεί το σημερινό κυβερνητικό σχήμα αν τελικά ανατραπεί για τους επαναστάτες είναι αδιάφορο. Η προσδοκία τους είναι η φαντασιακή κατάληψη της εξουσίας ερήμην της πλειοψηφίας! Τέτοιες αντιλήψεις ευδοκιμούν ειδικά σ’ αυτήν την τόσο ιδιαίτερη χώρα.

Με όραμα την παλινόρθωση

Για τη ΝΔ και το νέο σχήμα των ακολούθων στην ίδια πολιτική γραμμή, στόχος είναι η παλινόρθωσή τους στην εξουσία. Ποντάρουν στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης που θα έχει λησμονήσει τις εγκληματικές ευθύνες τους για την χρεοκοπία της χώρας. Εγκλωβισμένοι στην στρατηγική της “αριστερής παρένθεσης” καταστροφολογούν για τα πάντα, εγκαταλείποντας την υποχρέωση κατάθεσης του δικού τους καλύτερου κυβερνητικού σχεδίσου στις σημερινές, σε μεγάλο βαθμό, καθορισμένες συνθήκες οικονομικής δράσης.
Μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειονότητα της κοινωνίας. Και σίγουρα δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τους διεθνείς οικονομικούς κύκλους που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και θεωρούν ότι πράγματι η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στους στόχους της. Η αμετροέπεια της αντιπολίτευσης να παίξει με απόρρητα έγγραφα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του υπουργείου Εξωτερικών, προσπεράστηκε χωρίς ζημιές.
Κάτι άλλο πιο σοβαρό έπρεπε να βρεθεί για τη συνέχεια, καθώς στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ έχει φρακάρει γύρω στο 27% με συσπείρωση που ξεπερνά το 90%! Και στην στόχευση να πλήξουν πρόωρα τη δεδηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο αρχηγός της ΝΔ άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, θέτοντας θέμα με την ονομασία των Σκοπίων. Η θέση του είναι πως αν διαφωνήσουν οι ΑΝΕΛ με την όποια πρόταση συμφωνηθεί, θα πρέπει να πέσει η κυβέρνηση. Αν οι ζημιές για τη χώρα και το πολιτικό και οικονομικό κλίμα θα είναι οδυνηρές δεν τον απασχόλησε καθόλου!
Μήνες πριν ωριμάσουν οι διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, ο Μητσοτάκης επιχειρεί να βάλει μπουρλότο! Είναι τόσο βιαστικός, παθιασμένος και φοβισμένος ότι αν αργήσουν οι εκλογές κινδυνεύει η θέση του στην αρχηγία, που δεν τον σταματάει κανείς από τους εχέφρονες και έμπειρους παράγοντες του κόμματός του. Ο Κυριάκος υπερβαίνει τα εσκαμμένα και κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα που επιχειρεί να στήσει. Αντί να χαθεί η κυβερνητική πλειοψηφία, να προκύψει ρήγμα στη ΝΔ και να προκληθεί το πρόωρο τέλος του στην ηγεσία. Όχι αδίκως, αν ληφθεί υπόψη ότι κανείς στο παρελθόν δεν επιχείρησε να σαμποτάρει εθνικής σημασία διαπραγμάτευση τόσο άκαιρα, τόσο επικίνδυνα και τόσο προκλητικά.
https://slpress.gr

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;



Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Μετά το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά ήρθε η στιγμή (χρονιάρες μέρες) να ασχοληθεί το πολιτικό σύστημα και με το «Μακεδονικό». Αλλο ένα πρόβλημα που σέρνεται και κακοφορμίζει. Πιθανότατα θα αναγκαστούμε να πούμε ότι η χθεσινή λύση ήταν καλύτερη απ’ αυτήν που προτείνεται σήμερα.
Η γνωστή θεωρία των χαμένων ευκαιριών. Πράγματι παρουσιάστηκαν ευκαιρίες. Ατυχώς η καλύτερη ήρθε σε λάθος χρόνο. Το πακέτο Πινέιρο κατατέθηκε το 1992. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε την πρόθεση να δεχτεί τη σύνθετη ονομασία που προέβλεπε το συγκεκριμένο σχέδιο. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχε αγκυλώσεις. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Ομως δεν τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. Οι συσχετισμοί ήταν κατάφωρα αρνητικοί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε δακρυσμένος ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντ. Σαμαράς απειλούσε ότι θα ρίξει την κυβέρνηση (το έκανε μερικούς μήνες αργότερα για άλλο θέμα).
Ο Ανδρ. Παπανδρέου βιαζόταν να επιστρέψει στην εξουσία και πλειοδοτούσε (αυτός προώθησε το εμπάργκο λίγο μετά). Ενα κομμάτι της Αριστεράς (ο Συνασπισμός) δυστυχώς συνέπλεε. Η ιεραρχία της Εκκλησίας καλλιεργούσε από τους άμβωνες κλίμα υστερίας. Τα ΜΜΕ σιγοντάριζαν. Μοναδική «παραφωνία» στο εθνικιστικό παραλήρημα της εποχής το ΚΚΕ, το οποίο, επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, εισέπραξε από τον Λεωνίδα Κύρκο την απαξιωτική φράση «είμαστε όλοι εδώ πλην Λακεδαιμονίων».
Οι κυβερνήσεις οχυρώθηκαν πίσω από τη γραμμή «κανένα παράγωγο της λέξης Μακεδονία», τα περισσότερα κράτη στον πλανήτη αποκαλούσαν το νέο κράτος σκέτα Μακεδονία, αδιαφορώντας για την προσωρινή ονομασία η οποία πάντως περιείχε τη λέξη Μακεδονία (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), οι ελληνικές διπλωματικές αποστολές έδιναν μάχες χαρακωμάτων στα διεθνή φόρα για να μην περάσει το συνταγματικό όνομα της χώρας, η FYROM δεν κατέρρευσε όπως φαντασιώνονταν πολλοί στην Ελλάδα ώστε να εξαφανιστεί η εκκρεμότητα, και φτάσαμε στο 2007 για να καταλήξουμε στο αυτονόητο: σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις. Σήμερα που φαίνεται πως η κυβέρνηση της FYROM έχει εγκαταλείψει τις ανόητες εθνικιστικές εμμονές, ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας διολισθαίνει ξανά στην ελαφρότητα.
Ο βασικός μέτοχος της κυβέρνησης συνεργασίας (ΣΥΡΙΖΑ) επιδιώκει συναινετική λύση και ζητά εθνική συνεννόηση. Δυσκολεύεται όμως να πείσει τον μικρό εταίρο (ΑΝ.ΕΛΛ.) ο οποίος τα λέει μπερδεμένα και παλαντζάρει ανάμεσα στην πρώτη (1992) και στη δεύτερη (2007) «εθνική γραμμή» προκειμένου να μη θυμώσει το συρρικνωμένο ακροατήριό του. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη διά του Αν. Λοβέρδου κρατάει για την ώρα σοβαρή στάση: «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, θα προηγείται του ονόματος Μακεδονία και συνεπώς δεν θα δημιουργεί βάση για αλυτρωτισμούς και διεθνείς παρεξηγήσεις».
Η Νέα Δημοκρατία, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει ισχυρή εθνικιστική φράξια με ακροδεξιές άκρες, συμπεριφέρεται σαν το παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι. Η ηγεσία της κάνει μούτρα. Λέει πως αν δεν τα βρουν τα δύο κόμματα που κυβερνούν, «εμείς δεν πρόκειται να βάλουμε πλάτη, ακόμη κι αν συμφωνούμε δεν θα στηρίξουμε». Ο ορισμός της... υπεύθυνης αντιπολίτευσης.
Και φυσικά στην κυκλοφορία δόθηκαν τα σχετικά σενάρια: Πρόωρες εκλογές με την επίκληση εθνικού θέματος (παλιά μας τέχνη κόσκινο) ή δημοψήφισμα (να ρωτηθούν δηλαδή οι Ελληνες για το πώς θα ονομάζεται η διπλανή χώρα!). Προσδεθείτε γιατί απογειωνόμαστε για νέες εθνικές επιτυχίες.
EFSYN

Κοινωνικό περίσσευμα βλακείας, ξενοφοβίας και ρατσισμού



Η ξενοφοβία και ο ιδιότυπος ρατσισμός, κυκλοφορεί εκτάκτως και με τον μανδύα του κοινωνικού μερίσματος. Κλαυθμός και οδυρμός για την κατάντια της χώρας. Κλαυθμός και οδυρμός για τους ξένους που μας παίρνουν από το υστέρημά μας.
Της Βάλιας Μπαζού
Η είδηση ότι ανάμεσα στους δικαιούχους του κοινωνικού μερίσματος, ήταν κάπου 100.000 ξένοι, προκάλεσε κρεσέντο ξενοφοβικών και ρατσιστικών σχολίων με αιχμή όχι, βεβαίως, τους «φίλους και σύμμαχους» ευρωπαίους – Γερμανούς, Ολλανδούς, Γάλλους και Βρετανούς - αλλά τους Ινδούς, τους Αιγυπτίους, τους Αλβανούς και του Βούλγαρους.
Προκάλεσε κρεσέντο βλακείας με ποταπά επιχειρήματα. Για παράδειγμα, δίνουν μέρισμα σε εκείνους που δεν θα το «καταναλώσουν» στην Ελλάδα αλλά θα το στείλουν στους δικούς τους στην Ινδία και την Αίγυπτο… Δίνουν μέρισμα σε εκείνους που δηλώνουν ελάχιστα στην εφορία γιατί δουλεύουν με μαύρα…
Στη μίζερη χώρα, οι βέροι ελληναράδες, δεν αντέχουν στην ιδέα, ότι ένας Αλβανός ή ένας Ινδός που εργάζεται νόμιμα στην Ελλάδα, που φορολογείται και πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές, μπορεί να ωφεληθεί από ένα έκτακτο βοήθημα όπως είναι το κοινωνικό μέρισμα. Δεν αντέχουν το γεγονός ότι ένας ξένος που φορολογείται και πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές μπορεί να λαμβάνει επιδόματα και να χρησιμοποιεί τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ισότιμα με τον ελληναρά της διπλανής πόρτας.
Στη μίζερη χώρα, είναι απαράδεκτο να δίνεται βοήθημα σε έναν «σκούρο» και αλλόθρησκο και μάλιστα ένα βοήθημα που προέκυψε, όπως λένε, από την αφαίμαξη της αρίας ελληνικής μεσαίας τάξης.
Και μην πείτε ότι είναι λίγοι εκείνοι που έβγαλαν στη φόρα χριστουγεννιάτικα τον χειρότερο εαυτό τους. Δυστυχώς, είναι πολλοί.
πηγή: documentonews.gr

ΣΕΚΑΠ: Μια αλυσίδα «γαλάζιων» λαθών


Η απειλή πτώχευσης της ιστορικής καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ μαρτυρά την  πρόθεση του Ιβάν Σαββίδη να θέσει τις πολιτικές δυνάμεις προ των ευθυνών τους, ιδιαίτερα όσες τον έχουν αντιπαρατεθεί σε επίσημο τόνο.
Η εξέλιξη διέψευσε τις κατηγορίες που είχε διατυπώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για φωτογραφική τροπολογία της κυβέρνησης καθώς κανένα πρόστιμο δεν διαγράφηκε ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φάνηκε πολλαπλά εκτεθειμένος.
Αντικρουόμενα είναι τα επιχειρηματικά και οπαδικά συμφέροντα ανάμεσα στα οποία βρέθηκε από λάθος πολιτικό χειρισμό. Αντικρουόμενες είναι οι απόψεις του κόμματος με αυτές των τοπικών στελεχών που διαφοροποιούνται από την ηγεσία και αντιδρούν στο πρόστιμο. Αντικρουόμενη είναι και η στάση του αρχηγού σε σχέση με τον προκάτοχό του Αντώνη Σαμαρά που προέτρεψε τον ομογενή επιχειρηματία να αποκτήσει την εταιρία ενώ τώρα ο Ιβάν Σαββίδης δέχεταιανελέητο πόλεμο από τη Ν.Δ.
Η ΝΔ όμως είναι εκτεθειμένη και για τις κομματικές διοικήσεις όπως αυτή που ευθύνεται  για το υπέρογκο πρόστιμο των 28 εκατ. ευρώ και ο παλιός δικομματισμός γενικότερα για τη λεηλασία των συνεταιριστικών επιχειρήσεων που στο τέλος πουλήθηκαν «κοψοχρονιά» ή έκλεισαν. Η ΣΕΚΑΠ ήταν συνδεδεμένη με σοβαρές πολιτικές και επιχειρηματικές ισορροπίες και για αυτό κατέληξε στον Ιβάν Σαββίδη που τη διέσωσε.
Σε πολιτικό επίπεδο ο Σαββίδης έχει κατονομάσει όσους του ζήτησαν να αγοράσει την εταιρία και η σιωπή τους για όσα συνέβησαν το 2013, μαρτυρά πολλά. Σε επίπεδο θεσμών η δικαιοσύνη είναι αυτή που πρέπει να απαντήσει πως είναι δυνατόν να αθωώνονται ποινικά οι διοικήσεις και να επιβάλλεται επικυρώνεται διοικητικά το πρόστιμο.
Η εξαγορά της εταιρίας έγινε θεωρητικά για «εθνικούς λόγους». Και όπως έχει αποδειχθεί, όποτε κάποιος επικαλείται «εθνικούς λόγους» στη Θράκη, κάτι δυσάρεστο θα συμβεί…
tvxs

Μα πώς τολμάει;



του Γιδεόν Λεβί*
Την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου, οι στρατιώτες του Ισραηλινού Στρατoύ Κατοχής πυροβόλησαν τον Χαμέντ Αλ-Νασρί, 15 ετών, στο κεφάλι, τραυματίζοντας σοβαρά το άοπλο αγόρι από τη Σαλφίτ. Την Παρασκευή οι στρατιώτες πυροβόλησαν τον άοπλο Μοχάμεντ Ταμίμι, επίσης 15 ετών, στο κεφάλι, τραυματίζοντας σοβαρά το αγόρι στο Νάμπι Σάλεχ. Την Παρασκευή επίσης, οι ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν τον Ιμπραήμ Αμπού Τουράγια, έναν άνθρωπο ακρωτηριασμένο και στα δυο του πόδια, πυροβολώντας τον στο κεφάλι. Την ίδια μέρα η Αχέντ Ταμίμι, 16 ετών, βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της με τη φίλη της και χαστούκισε έναν αξιωματικό του IDF που είχε εισβάλει στο σπίτι της.
Το Ισραήλ ξύπνησε από τον ύπνο του θυμωμένο: Μα πώς τολμάει; Τα τρία θύματα των βάρβαρων πυροβολισμών δεν ενδιέφεραν τους Ισραηλινούς, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπήκαν καν στον κόπο να τα αναφέρουν. Αλλά το χαστούκι (και η κλωτσιά) της Ταμίμι προκάλεσε οργή. Πώς τολμά να χτυπάει έναν στρατιώτη του IDF; Έναν στρατιώτη του οποίου οι φίλοι χαστουκίζουν, χτυπούν, απαγάγουν και φυσικά πυροβολούν Παλαιστινίους σχεδόν καθημερινά;
Η Ταμίμι έχει μεγάλο θράσος. Έσπασε τους κανόνες. Το χαστούκι επιτρέπεται μόνο από τους στρατιώτες.  Αυτό το κορίτσι είναι η πραγματική πρόκληση και όχι ο στρατιώτης που εισέβαλε στο σπίτι της. Αυτή, που έχει τρεις συγγενείς που σκοτώθηκαν από την κατοχή, που οι γονείς της έχουν συλληφθεί αμέτρητες φορές και που ο πατέρας της καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών για συμμετοχή σε διαδήλωση στην είσοδο ενός μπακάλικου, τόλμησε να αντισταθεί σε στρατιώτη. Παλαιστινιακό θράσος. Αντί η Ταμίμι να ερωτευτεί τον στρατιώτη που εισέβαλε στο σπίτι της, εκείνη αντιθέτως τον ανταμείβει με ένα χαστούκι. Το έκανε με σκοπό την «υποκίνηση βίας». Διαφορετικά σίγουρα δεν θα μισούσε τον κατακτητή της.
Αλλά υπάρχουν και άλλες αποδείξεις της αχαλίνωτης επιθυμίας των Ισραηλινών για να εκδικηθούν την Ταμίμι. O υπουργός Παιδείας Ναφτάλι Μπενέτ είπε ότι θα πρέπει να τελειώσει τη ζωή της στη φυλακή. Η κοπέλα από τo Νάμπι Σαλέχ έσπασε αρκετούς μύθους για τους Ισραηλινούς. Το χειρότερο απ’ όλα, τόλμησε να βλάψει τον ισραηλινό μύθο της αρρενωπότητας. Ξαφνικά αποδεικνύεται ότι ο ηρωικός στρατιώτης που φυλάει τους Ισραηλινούς μέρα και νύχτα με τόλμη και θάρρος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κορίτσι με άδεια χέρια. Τι πρόκειται να συμβεί στον ανδρισμό μας και στην τεστοστερόνη μας που τόσο εύκολα πρόσβαλε η Αχέντ Ταμίμι;
Ξαφνικά οι Ισραηλινοί αντίκρυσαν τον σκληρό και επικίνδυνο εχθρό που αντιμετωπίζουν: ένα 16χρονο κορίτσι με μπούκλες. Όλη η δαιμονοποίηση και η εξάντληση των συκοφαντικών μέσων θρυμματίζονται αμέσως στη θέα της κοπέλας με τη μπλε ζακέτα.
Οι Ισραηλινοί τα έχουν χάσει. Δεν είναι αυτό που τους είπαν. Είναι συνηθισμένοι να ακούνε για τρομοκράτες και τρόμο και για δολοφονική συμπεριφορά. Είναι δύσκολο να κατηγορήσουν την Αχέντ Ταμίμι για όλα αυτά. Δεν είχε ούτε ψαλίδι στα χέρια της. Πού είναι η παλαιστινιακή σκληρότητα; Πού είναι ο κίνδυνος; Πού είναι το κακό; Ξαφνικά όλα άλλαξαν: Για μια σπάνια στιγμή ο εχθρός φαινόταν τόσο ανθρώπινος. Φυσικά μπορείτε να βασιστείτε στο μηχανισμό προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του Ισραήλ, που είναι τόσο αποτελεσματικοί, για να δολοφονήσετε τον χαρακτήρα της Ταμίμι πολύ σύντομα. Θα χαρακτηριστεί κι αυτή ως μια σκληρή τρομοκράτισσα που γεννήθηκε για να σκοτώσει. Θα ειπωθεί ότι δεν έχει δικαιολογημένα κίνητρα και ότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη συμπεριφορά της.
Η Αχέντ Ταμίμι είναι ηρωίδα, Παλαιστίνια ηρωίδα. Κατόρθωσε να τρελάνει τους Ισραηλινούς. Τι θα λένε οι στρατιωτικοί ανταποκριτές και οι ακροδεξιοί υποκινητές και οι ειδικοί ασφαλείας; Πόσο καλές είναι οι ειδικές μονάδες 8200, Οκέτζ, Ντουβεντβάν, Κφιρ και άλλες, αν τελικά ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν αβοήθητο άμαχο πληθυσμό που είναι κουρασμένος από την κατοχή, ενσωματωμένος σε ένα κορίτσι με καφίγια στον ώμο του;
Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι αυτήν. Ίσως κορίτσια σαν την Ταμίμι να μπορέσουν να ταρακουνήσουν τους Ισραηλινούς. Ίσως η ιντιφάντα των χαστουκιών να επιτύχει εκεί όπου όλες οι άλλες μέθοδοι αντίστασης, βίαιες και μη βίαιες, έχουν αποτύχει.
Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ έχει αντιδράσει με τον μόνο τρόπο που ξέρει πώς: με απαγωγή της κατά τη διάρκεια της νύχτας από το σπίτι της και κράτηση μαζί με τη μητέρα της. Αλλά στο βάθος τής καρδιάς του, ο κάθε αξιοπρεπής Ισραηλινός ξέρει όχι μόνο ποιος έχει δίκιο και ποιος δεν έχει, αλλά και ποιος είναι ο δυνατός και ποιος είναι ο αδύναμος. Ο οπλισμένος από την κορφή ως τα νύχια στρατιώτης που εισβάλλει σε ένα σπίτι που δεν ανήκει σε αυτόν ή το άοπλο κορίτσι που υπερασπίζεται το σπίτι της και την χαμένη τιμή του με τα γυμνά χέρια του, με ένα χαστούκι;
(απόδοση-επιμέλεια: Α.Ζ. Ιωαννίδου)
*Ο Γιδεόν Λεβί είναι αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz και μέλος της συντακτικής επιτροπής της. Ο Λεβί εντάχθηκε στην Haaretz το 1982 και διετέλεσε τέσσερα χρόνια ως αναπληρωτής αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Είναι ο συγγραφέας του εβδομαδιαίας στήλης «Twilight Zone», η οποία καλύπτει την ισραηλινή κατοχή στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών, καθώς και ο συγγραφέας του πολιτικού ρεπορτάζ της εφημερίδας. Το βιβλίο του Η Τιμωρία της Γάζας εκδόθηκε το 2010 από τον εκδοτικό οίκο Verso στις ΗΠΑ και το Λονδίνο.
πηγή: omniatv.com

«Έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τα κοινωνικά επιδόματα»

Η «δουλειά» να γίνεται. Είτε αν είσαι εντεταλμένος, είτε αν είσαι (κρυφο)ακροδεξιός…
Γράφει ο Μανώλης Καλουδάς
Με τις ακραίες και ρατσιστικές θέσεις της Χρυσής Αυγής ταυτίστηκε αρκετά μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ με αφορμή την είδηση ότι οι δικαιούχοι του κοινωνικού μερίσματος είναι από 172 χώρες. Μεγάλα ειδησεογραφικά sites, τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες, με βαρύγδουπους τίτλους του στυλ «αποκάλυψη», «σοκ», «απίστευτο» κι άλλες ωραίες λέξεις που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν sites και blogs χαμηλής… νοημοσύνης,δημοσιοποίησαν την είδηση λες και βρήκαν εξωγήινο. Όχι του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον Υμηττό. Άλλον.
Η συνέχεια ποια ήταν; Αναδημοσίευση από τους γνωστούς εντεταλμένους, οι οποίοι «κιτρίνισαν» με δόλο ακόμα πιο πολύ το θέμα, για να εξαπλωθεί «καπάκι» η είδηση με το σωστό «φόντο» στους φίλους μας, στους γείτονές μας, στους συναδέλφους μας, στην οικογένειά μας.Βγήκαν κι αυτοί με τη σειρά τους, με τη σημαία της… επανάστασης ανά χείρας, να μας πουν για τους «βάρβαρους» που έχουν έρθει στη χώρα μας και τρώνε το φαγητό μας.
«Έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τα κοινωνικά επιδόματα», είναι η ουσία των όσων διάβασα τις τελευταίες ώρες στα κοινωνικά δίκτυα από ανθρώπους που ήθελα να πιστεύω ότι αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά. Είναι οι ίδιοι που δεν ήθελαν να σηκώσει ο Αμίρ την ελληνική σημαία, είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με πρόσφυγες επειδή έχουν αρρώστιες. Είναι οι ίδιοι που φωνάζουν στη γυναίκα τους και στο παιδί τους «για να μάθουν».
Δεν μας είπαν στα ανορθόγραφα, σε πολλές περιπτώσεις, posts τους στο facebook ότι οι δικαιούχοι των 172 εθνικοτήτων πληρούν κανονικά όλα τα κριτήρια που θεσπίστηκαν. Δεν μας είπαν ότι σε όλες τις κανονικές χώρες δίνονται τέτοια βοηθήματα και μεταξύ των ανθρώπων που τα παίρνουν είναι και Έλληνες.
Η «δουλειά» να γίνεται. Είτε αν είσαι εντεταλμένος, είτε αν είσαι (κρυφο)ακροδεξιός…
Υ.Γ.: Και όπως έγραψε και ο Γιώργος Μαυρωτάς, «από τη μία ψηφίζουμε περήφανοι τον Αντετοκούνμπο για το All Star Game & απ’ την άλλη διαμαρτυρόμαστε που παίρνουν κοινωνικό μέρισμα αλλοδαποί που ζουν εδώ (που σημαίνει ότι φορολογούνται και ασφαλίζονται εδώ, αλλιώς δεν θα έμπαιναν καν στην εφαρμογή). Δεν μας πιάνεις πουθενά…»
altsantiri

Μεταδημοκρατία 2018



Η υπόσχεση της πολιτικής να προσπαθήσει να βάλει χαλινάρι σε ένα άπληστο και συχνά άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν ξέσπασε η κρίση στα τέλη της περασμένης δεκαετίας αποδείχτηκε εντελώς κούφια
του Κώστα Αργυρού
Από τότε που ο Κόλιν Κράουτς εισήγαγε στο δημόσιο διάλογο τον όρο «Μεταδημοκρατία» έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια. Οι παρατηρήσεις που έκανε τότε, σε σχέση με την παράδοση εξουσιών από την πολιτική στις πολυεθνικές, την τάση για την ιδιωτικοποίηση των πάντων και την εγκατάλειψη στο δημόσιο τομέα μόνο εκείνων των υπηρεσιών που δε μπορούν να αποβούν κερδοφόρες και συνεχώς υποβαθμίζονται, όχι μόνο επιβεβαιώθηκαν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ξεπεράστηκαν σε κυνισμό.
Η υπόσχεση της πολιτικής να προσπαθήσει να βάλει χαλινάρι σε ένα άπληστο και συχνά άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν ξέσπασε η κρίση στα τέλη της περασμένης δεκαετίας αποδείχτηκε εντελώς κούφια. Στο μεταξύ σε μια σειρά χώρες οι επιχειρηματίες έχουν αναλάβει οι ίδιοι να ασκήσουν την πολιτική. Σε άλλες περιπτώσεις οι πολιτικοί κερδίζουν πόντους και εκλογές φορώντας το μανδύα του καλογυαλισμένου και φιλόδοξου μάνατζερ. Τα παραδείγματα σε όλη την Ευρώπη είναι πολλά για να είναι τυχαία.
Η πολιτική γίνεται ολοένα και περισσότερο μάρκετινγκ, οι πολίτες επιλέγουν όχι προγράμματα και ιδέες, αλλά απλά τις πιο μοδάτες «μάρκες». Δίνουν, χωρίς πάντα να το καταλαβαίνουν, λευκή επιταγή στους τεχνικούς της πολιτικής να ασχοληθούν με τα προβλήματα χωρίς να τους ζαλίζουν με λεπτομέρειες.
Οταν αυτά τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με την ουσία τους. Απλά αναζητείται ένας «αντικαταστάτης», ένας καλύτερος τεχνικός που θα αντικαταστήσει τον προηγούμενο. Υπάρχουν βεβαίως και κάποιες αναλαμπές. Οι περιπτώσεις, που ομάδες πολιτών αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να διεκδικήσουν κάτι. Συνήθως όμως αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο και η δράση χρονικά περιορισμένη. Ακόμα και η κινητοποίηση, που μπορεί να προκαλέσει κάποιος «ηγέτης» είναι παροδική και θυμίζει διαφημιστική καμπάνια προϊόντος.
Ο τρόπος που ασκείται η πολιτική από τη μια υπνωτίζει τους πολίτες και από την άλλη τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Ή ακόμα χειρότερα τους δίνει την ευχέρεια να κρυφτούν πίσω από ακραίες θέσεις, έχοντας χαρίσει το δικαίωμα σε κάποιους «μάνατζερς» να τις κάνουν πράξη. Οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις δείχνουν να έχουν αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Ακόμα και εκείνες, που θεωρητικά δεν έχουν διάθεση να συμφιλιωθούν μαζί της δεν έχουν βρει τρόπο να αρθρώσουν μια αντιπρόταση. Αυτή θα είναι ίσως η μεγαλύτερη προκλήση του 2018. Ομως ίδια ήταν σταθερά και όλα τα τελευταία χρόνια. Και κάποιο σημάδι ότι τώρα θα αλλάξει κάτι, δεν υπάρχει.
πηγή: 28europe.blogspot.gr

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Ο μεγαλέξανδρος της ΝΔ και το καταραμένο φίδι της ονομασίας των Σκοπίων



Αν ζούσε ο αείμνηστος καραγκιοζοπαίκτης Ευγένιος Σπαθάρης, είναι βέβαιον ότι θα ανέβαζε μια ακόμα σπαρταριστή παράσταση για τον «Μεγαλέξαντρο και το καταραμένο φίδι», με αφορμή το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Πρωταγωνιστές, ποιοι άλλοι; Οι «Μακεδονομάχοι» της Νέας Δημοκρατίας και μερίδας, βέβαια, της υπόλοιπης αντιπολίτευσης. Τρικούβερτο γλέντι θα στηνόταν, με πολύ γέλιο, αφού οι Μεγαλέξαντροι της ΝΔ θέλουν να αποφύγουν με κάθε τρόπο τον «δράκο» του ονοματολογικού, και γι’ αυτό επινοούν κάθε λογής δήθεν αντιπολιτευτικά τεχνάσματα. Το πιο συνηθισμένο δεν είναι άλλο από το να κρύβονται πίσω από τον Πάνο Καμένο και τις απόψεις του για το ονομαζόμενο «Μακεδονικό». Στην πραγματικότητα, δηλαδή, να γίνονται ουρά των ΑΝΕΛ.
Του Δημ. Ματθαίου
Τι λένε τα στελέχη της ΝΔ και επαναλαμβάνει ο αρχηγός της, Κυριάκος Μητσοτάκης, για το θέμα που οι ίδιες οι ηγεσίες της Πειραιώς και του ΠΑΣΟΚ κληροδότησαν στη χώρα μας και το άφησαν άλυτο επί σχεδόν τριάντα χρόνια; Ναι μεν ότι θεωρητικώς θέλουν (;) την επίλυση του προβλήματος, στη βάση της θέσης της κυβέρνησης Καραμανλή για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό –επιθετικό- προσδιορισμό, erga omnes» (για κάθε χρήση, στο εσωτερικό και το εξωτερικό της πΓΔΜ), αλλά, ακόμα κι αν η ελληνική κυβέρνηση ακολουθήσει αυτή τη γραμμή του 2007, δεν πρόκειται να ψηφίσουν την όποια συμφωνία γίνει ανάμεσα σε Αθήνα και Σκόπια, επειδή στους κόλπους της κυβέρνησης δεν υπάρχει ενιαία στάση για το θέμα. Κοντολογίς, δεν θα ψηφίσουν την ίδια τη θέση τους για να στριμώξουν την κυβέρνηση και να την αναγκάσουν να πάει σε πρόωρες εκλογές. Πιο τρανταχτό παράδειγμα παιδαριώδους (επιπέδου κακομαθημένου παιδιού νηπιαγωγείου) μικροπολιτικής στα εθνικά θέματα δεν υπάρχει. Κατά τα λοιπά, η ΝΔ ευαγγελίζεται την «εθνική ομοψυχία» στα εθνικά θέματα. Κι’ αυτοί θέλουν να αυτοαποκαλούνται ως υπεύθυνη –θεσμική- αξιωματική αντιπολίτευση, και να προβαίνουν σε κρεσέντο ασυναρτησίας σε όλα τα εθνικά θέματα: Στα ελληνοτουρκικά, με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν, στα ελληνοαλβανικά, για τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται για να κλείσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα εκκρεμή εδώ και δεκαετίες διμερή προβλήματα, και, βέβαια, για το ονομαζόμενο «Μακεδονικό».

Πλειοψηφία ευθύνης – μειοψηφία ανευθυνότητας

Στην πραγματικότητα, όμως, η ΝΔ και τα δεκανίκια της σε άλλους χώρους της αντιπολίτευσης, είναι παγιδευμένη στα ίδια της τα πολιτικά αδιέξοδα. Και αυτό κατέστη εμφανέστατο, όταν ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, τους πέταξε το μπαλάκι, λέγοντάς τους ότι ή θα είναι και αυτοί με την «πλειοψηφία ευθύνης», εάν και όταν έλθει θέμα συμφωνίας με τα Σκόπια στη Βουλή, ή θα αποτελέσουν για μια ακόμη φορά θλιβερή μειοψηφία ανευθυνότητας. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενο, ή η Βουλή, ανεξαρτήτως κομματικών γραμμών, περιχαρακώσεων και μικροπολιτικών συμφερόντων, θα ψηφίσει μια έντιμη, εθνικώς αξιοπρεπή και βιώσιμη συμφωνία για το ονοματολογικό με τα Σκόπια, ή, θα συνεχίσουν να κάνουν επίδειξη πολιτικής ανευθυνότητας σε μείζονα εθνικά θέματα, κρυπτόμενοι πίσω από το δήθεν «επιχείρημα» των ενδοκυβερνητικών διαφορών μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Μετά τη δήλωση Κοτζιά ότι η συμφωνία θα περάσει στη Βουλή από την «πλειοψηφία ευθύνης», η ΝΔ προσπάθησε να ψελλίσει τα ήδη αναμασημένα ψευδο-επιχειρήματά της. Ενδεικτική είναι η δήλωση του επικοινωνιακού σύμβουλου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Τάκη Θεοδωρικάκου. «Η Ελλάδα –είπε- έχει εθνική θέση, η οποία είναι χαραγμένη από την εποχή της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, από την απόφαση και τη στάση που κράτησε στο Βουκουρέστι, στην οποία οφείλει να κινείται όλο το πολιτικό σύστημα. Θα περιμένουμε τις εξελίξεις και θα τοποθετηθούμε με βάση αυτό. Αλλά, θέλω να πούμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, το οποίο έχει στείλει ο πρόεδρος της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Η κυβέρνηση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να προσέλθει με μία θέση. Δεν υπάρχει περιθώριο για πολιτικά παιχνίδια ούτε για μικροκομματικές επιλογές ανάμεσα στα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία».
Από τα παραπάνω, εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Εάν προκύψει μια ουσιαστική συμφωνία, εθνικά αποδεκτή, ανάμεσα στην Αθήνα και τα Σκόπια, ακριβώς στη βάση της «εθνικής θέσης» επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή, η ΝΔ (ή οι βουλευτές της, που θα κρίνουν κατά συνείδηση) θα δώσει γραμμή για «Όχι»; Μα, σε αυτή την περίπτωση θα τρίζουν τα κόκκαλα των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, οι οποίοι είχαν αδειάσει ωμά τον Αντώνη Σαμαρά για τις απόψεις του και τις κινήσεις του ως προς το «Μακεδονικό». Αραγε, τότε, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, είχε πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ, εξαιτίας ακριβώς των ενδοκυβερνητικών συγκρούσεων (των κυβερνητικών «εταίρων» Μητσοτάκη – Σαμαρά) για το «Μακεδονικό»; Διότι, σήμερα, ακριβώς αυτό το «επιχείρημα» επικαλείται η ΝΔ. Τις ενδοκυβερνητικές τριβές μεταξύ των εταίρων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αραγε, τις κόντρες εντός της ίδιας της ΝΔ, τις έχει σκεφτεί κανείς εκεί στην Πειραιώς; ‘Η, όταν άκουσαν την αναφορά Σαμαρά περί της ονομασίας «Κεντρική Δημοκρατία των Βαλκανίων», άρχισαν να σφυρίζουν αδιάφορα και να κοιτάνε το ταβάνι; Αστεία πράγματα, θα πει κανείς. Οχι, όμως, όταν πρόκειται για ιδιαιτέρως σοβαρά εθνικά ζητήματα. Τότε, η κατάσταση ξεπερνάει ακόμα και τα όρια της γελοιότητας. Και, ως γνωστόν, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά παίρνει διαστάσεις φάρσας, αλλά τη δεύτερη φορά επαναλαμβάνεται ως τραγωδία. Και, τουλάχιστον, αυτές οι πολιτικές παρατάξεις, οι οποίες έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τη διαιώνιση του ονοματολογικού, αντί να κάνουν επίδειξη πολιτικού τσαρλατανισμού, οφείλουν να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό, και, έστω με καθυστέρηση δεκαετιών, να λειτουργήσουν επιτέλους για μια φορά υπεύθυνα.

Μαζί με τον Γκρουέφσκι

Τελικά, στην πραγματικότητα, τη Νέα Δημοκρατία και κάποιους από τους συνήθεις φωνακλάδες του ΠΑΣΟΚ και ορισμένους «υπερπατριώτες» άλλων μικρών κομμάτων, μάλλον τους συνέφερε να έχουν απέναντί τους υπερεθνικιστές και «Μακεδονομάχους» (της άλλης όχθης) τύπου Νίκολα Γκρουέφσκι. Προφανώς, διότι έτσι «δικαιολογούν» την πολιτική ύπαρξή τους. Είναι όλοι εκείνοι που, ως σύγχρονοι «Μεγαλέξαντροι», ένθεν κακείθεν των ελληνο-σκοπιανών συνόρων, έχουν χτίσει πολιτικές καριέρες στη βάση του αλυτρωτισμού, της αδιαλλαξίας και της πλήρους άρνησης κάθε διαλόγου για πιθανή επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος. Για να μην μιλήσουμε για όσους θησαύρισαν, όταν επεβλήθη ο αποκλεισμός (εμπάργκο) της πΓΔΜ από τις λαθρεμπορικές δραστηριότητές τους. Δεκαετίες ολόκληρες, πραγματικά χαμένες, οπότε η Ελλάδα έχασε τεράστιες ευκαιρίες να ηγείται των εξελίξεων σε όλα τα Βαλκάνια. Αυτή είναι η συνεισφορά του «συστήματος» που, εκτός των άλλων, οδήγησε τη χώρα μας στον γκρεμό της οικονομικής κρίσης και διάλυσης. Και, τώρα, έχουν το θράσος να κουνάνε το δάκτυλο.
Σε τι, άραγε, διαφέρουν όλοι αυτοί από τον –λείαν επιεικώς- υπερεθνικιστή, Νίκολα Γκρουέφσκι, ο οποίος δηλώνει: «Δυστυχώς, η κυβέρνηση - μαριονέτα είναι έτοιμη να αποδεχθεί όλα όσα ζητήσει η Ελλάδα. Κυριολεκτικά όλα. (…) Όταν τελειώσει η περίοδος των παραμυθιών, πιθανότατα το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι η ταπεινωτική λύση που υπαγόρευσε ο γείτονάς μας, την οποία θα έχουμε αποδεχθεί και με την οποία θα πρέπει να ζήσουμε για πάντα, με το αίσθημα ότι λυγίσαμε τη μέση και αλλάξαμε το όνομα και την ταυτότητα, για τα οποία οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για 150 χρόνια με πολλές θυσίες. (…) Αν υποθέσουμε ότι κάποτε η Ελλάδα ήταν έτοιμη να υποχωρήσει από το 10% των θέσεων της, τώρα δεν θα είναι διατεθειμένη να το κάνει ούτε για το 5%». Τα Σκόπια, λοιπόν, θα ξεπουληθούν στην «κακιά, ιμπεριαλιστική» Ελλάδα, λένε από τη μια μεριά οι εθνικιστές της πΓΔΜ. Η Ελλάδα θα «ξεπουλήσει» τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς, λέει από την άλλη μεριά το ελληνικό τρίπτυχο «Μακεδονομάχων» της αντιπολίτευσης - διαπλοκής ΜΜΕ – ακροδεξιάς.

Δημοσκοπήσεις: Κοινωνική πλειοψηφία ευθύνης

Το τελευταίο διάστημα, είναι έκδηλη η ενορχηστρωμένη (πλην, όμως, ασυνάρτητη και σπασμωδική) επίθεση της αντιπολίτευσης σε όλα τα μέτωπα των εθνικών θεμάτων. Κάτι που γεννά εύλογα ερωτηματικά. Πόσο μάλλον, όταν κοινή πεποίθηση είναι πως το κάνει καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού και αποδόμησης της κυβέρνησης, και όχι διότι νοιάζεται ειλικρινά για την αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδα. Εσχάτως, ιδιαιτέρως τις τελευταίες 2 – 3 εβδομάδες, έχει βγει στα κάγκελα για το ονοματολογικό. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι οι πολιτικοί από ποικίλους μάλιστα κομματικούς χώρους που δηλώνουν ότι ναι μεν θέλουν σύνθετη ονομασία, αλλά επουδενί να υπάρχει στην ονομασία η λέξη «Μακεδονία». Ως γνωστόν, πάντως, και η σημερινή προσωρινή ονομασία των Σκοπίων ως Fyrom, εμπεριέχει την ονομασία «Μακεδονία» («πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»). Καλό θα είναι, λοιπόν, να είναι πιο εφευρετικοί στα «επιχειρήματά» τους.
Αυτές τις ημέρες, επίσης, θα κυκλοφορήσουν μέχρι και δημοσκοπήσεις για το συγκεκριμένο θέμα, που θα δείχνουν –τι άλλο;- ότι η ελληνική κοινή γνώμη, σε απίστευτα υψηλά (μαϊμού;) ποσοστά δεν θέλει επίλυση του ονοματολογικού με τα Σκόπια. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ωστόσο, η κυβέρνηση έχει ήδη στην διάθεσή της, για εσωτερική χρήση της, δημοσκοπήσεις που, αντίθετα με αυτές που θα κυκλοφορήσουν, δείχνουν ότι η ελληνική κοινή γνώμη, σε αρκετά υψηλά – ικανοποιητικά ποσοστά θέλει την επίλυση του προβλήματος με τα Σκόπια. Αντίθετα, μειοψηφεί, αν και με υψηλά ποσοστά, η τάση που δεν θέλει επίλυση του ζητήματος.
Να σημειωθεί πως, εξαιτίας της πολιτικής της ακινησίας που είχαν επιλέξει οι ελληνικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του 1990, να μην αγγίζουν καν το ονοματολογικό για εσωτερικούς λόγους στα δυο «κόμματα εξουσίας» (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), σήμερα πάνω από 120 χώρες, εμμέσως πλην σαφώς, έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία», ενώ σχεδόν σύσσωμος ο Δυτικός Τύπος τα αποκαλεί «Μακεδονία». Και, βέβαια, μεταξύ των χωρών αυτών είναι υπερδυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, κ.ο.κ. Αραγε, οι οπαδοί της «μη λύσης» -το γνωστό «υπερπατριωτικό» τρίπτυχο- θέλουν να διαιωνιστεί αυτή η κατάσταση, όπου όλοι θα το’ χουν τούμπανο και θα αποκαλούν την πΓΔΜ «Μακεδονία», κι’ εμείς θα το’ χουμε κρυφό καμάρι ότι δεν διαπραγματευόμαστε μαζί τους για το ονοματολογικό;

Έξωθεν «πιέσεις»

Κατά ασφαλείς πληροφορίες, έως τώρα δεν έχουν εκδηλωθεί ιδιαίτερα μεγάλες πιέσεις από τη Δύση προς την Ελλάδα. Αντίθετα, δυνάμεις όπως ΗΠΑ, Γερμανία και Βρετανία, μάλλον έχουν ρίξει το βάρος τους στα Σκόπια, προκειμένου να αναστραφεί εκεί το κλίμα στην κοινή γνώμη, η οποία φαίνεται πως σε αρκετά υψηλά ποσοστά δεν θέλει διάλογο με την Ελλάδα για το θέμα της ονομασίας και της ταυτότητας. Κάτι, που ως ένα μεγάλο βαθμό, θεωρείται φυσικό, δεδομένης της αλυτρωτικής προπαγάνδας επί σειρά ετών στην γειτονική χώρα, αλλά και της ανασφάλειας των πολιτών της γείτονος για το μέλλον της ως κράτους. Πάντως, οι «διεθνείς» πιέσεις τόσο προς την Αθήνα όσο και προς τα Σκόπια, εκτιμάται ότι θα αυξηθούν με το νέο έτος, και, το πιθανότερο, θα κλιμακωθούν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2018.
Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα επιδιώξει έναν αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό, εθνικά αξιοπρεπή, και όχι μια λύση για τη λύση, δηλαδή μια «κακή» λύση, όπως έχει επισημάνει ο κ.Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος, κατά πληροφορίες, σε κλειστούς κυβερνητικούς κύκλους φέρεται ανένδοτος σε απόπειρες άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα από Δυτικές χώρες. Ενδεικτική, άλλωστε, ήταν η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, όταν, προ μηνών, ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Μίκαελ Ροθ, ευρισκόμενος στα Σκόπια, δήλωσε: «Κανείς εκτός “Μακεδονίας” και εκτός Ελλάδας δεν καταλαβαίνει τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ τους, η οποία είναι εντελώς παράλογη». Με αφορμή τη δήλωση Ροθ περί «παραλογισμού», το υπουργείο Εξωτερικών, εκτός από μια σκληρή ανακοίνωση που εξέδωσε, προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας προς το Βερολίνο. Τελικώς, σύμφωνα με πληροφορίες, το Βερολίνο φέρεται να ζήτησε «συγγνώμη», ενώ, όπως φάνηκε στη συνέχεια, οι όποιες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων, ήταν αρκετά προσεκτικές και ισορροπημένες. 
πηγή: avgi.gr