Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Je suis hypocrites



Του Niko Ago

Μετά τα δυο μακελειό στο Παρίσι – Ιανουάριος του ’15 στο περιοδικό Charlie Hebdo και Νοέμβριος του ίδιου έτους στο Θέατρο Μπάτακλαν και αλλού- και αυτό στις Βρυξέλλες στις 22 Μαρτίου του ’16, που οι τρομοκράτες αιματοκύλισαν την «καρδιά» της Ευρώπης, οι πάντες σπεύσαμε να συμπαρασταθούμε. Με κάθε δυνατό και συμβολικό τρόπο. Οι ηγέτες της Ευρώπης και όχι μόνο, έκαναν «αλυσίδα» μπροστά στο πλήθος και φώναξαν «Je Suis Charlie». Θυμάμαι δε πως ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς, είχε σπεύσει να συμπαρασταθεί στο Charlie Hebdo. Ασχέτως αν αμέσως μετά τις επιθέσεις, και λόγω της προεκλογικής περιόδου, δεν παρέλειψε να… εκμεταλλευτεί λιγάκι το αίμα που χύθηκε στα γραφεία του περιοδικού και «έδειξε» τους πρόσφυγες, ως υπαίτιους των επιθέσεων.

Από τον Σαμαρά, όμως, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο. Αυτός είναι. Γνωστός είναι. Περιμένεις, ωστόσο, από άλλους, άλλα. Να δείξουν την ίδια ευαισθησία, σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Και εντάξει, η σφαγή πάνω από 140 μαθητών σε σχολείο στο Πεσαβάρ του Πακιστάν, τον Δεκέμβρη του ’14, δεν μας αγγίζει και τόσο «αφού και μακριά είναι και συμβαίνει συχνά εκεί». Η μαζική δολοφονία φοιτητών, με 147 νεκρούς στο Πανεπιστήμιο της Γκαρίσα στη Κένυα – μόνο δυο μήνες μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo- και αυτή μας άφησε σχεδόν αδιάφορους, αφού, «ρε, αδελφέ η Κένυα είναι στην Αφρική». Η Κωνσταντινούπολη, όμως;

«Μια ανάσα» από την Ελλάδα. Αν κρατήσεις την αναπνοή στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να ακούσεις τις εκρήξεις στο αεροδρόμιο «Αττατούρκ», που λέει ο λόγος. Κι, όμως, σιωπή.

Δεν… Je suis Instanbul. Δεν βάζουμε τουρκική σημαία – φτου, φτου, φτου- στη θέση της φωτογραφίας στα social media. Δεν βγάζουμε πρωτοσέλιδα με το Μπλe Τζαμί να δακρύζει, για παράδειγμα. Δεν φωτίζουμε καμιά Ακρόπολη με τα χρώματα της σημαίας της Τουρκίας. Ούτε τον Πύργο του Eiffel. Τίποτα. Κάτι μισόλογα. Κάτι «πω πω, πάλι επίθεση» και πάμε παρακάτω. Και μιλάμε για την Τουρκία, ε. Για την Κωνσταντινούπολη.  Όχι για Πεσαβάρ ή Γκαρίσα.

Ναι. Δεν φωνάζουμε Je suis Instanbul. Οι ζωές των Τούρκων που χάνονται, δεν είναι δα και ζωές Γάλλων, Βέλγων, Σουηδών, Γερμανών, Αμερικανών. Αλίμονο. Αλλά, όσο πιο μεγαλύτερη η σιωπή, τόσο πιο θορυβώδης η υποκρισία μας. Όλων μας. Των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των απλών πολιτών της Ευρώπης. Je suis hypocrites.

altsantiri

«Unidos, Podemos Venceremos!» Τι δεν πήγε καλά;



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Τη δημοσκοπική άνοδο η αριστερά την ζει σχετικά σπάνια, αλλά ακόμη πιο σπάνια την κάνει πραγματικότητα σε ψήφους. Παγκόσμια. Πάντα και παντού όμως υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι και για την επιτυχία και για την αποτυχία να κάνει τις δημοσκοπήσεις πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα την δημοσκοπική άνοδο είχαμε ζήσει πρώτη φορά το 2008 αλλά ανακόπηκε μετά την μαθητική εξέγερση για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ξαναπαρουσιάστηκε την άνοιξη του 2012 μετά την δημόσια διακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να διεκδικήσει την διακυβέρνηση. Είχε προηγηθεί μια πρόσκαιρη δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ λίγο νωρίτερα... εκείνοι δεν ζήτησαν να κυβερνήσουν όμως.
Στις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, οι Unidos Podemos είχαν σταθεροποιηθεί γύρω στο 26% σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις. Οι εκλογές διέψευσαν τις δημοσκοπήσεις. Τι άλλαξε τελευταία στιγμή;
Μα το Brexit!
Η ισπανική κοινωνία έκανε ένα βήμα πίσω, όπως έκανε και η ελληνική το 2008. Σοκάρουν οι αλλαγές στο status quo φαίνεται. Και οι πολίτες επιστρέφουν στην "ασφάλεια" του χθες αναβάλλοντας το ρίσκο μιας αλλαγής σε ένα περιβάλλον που ξαφνικά έγινε πιο σύνθετο απ΄ότι αναμενόταν...
Με το Brexit, η ισπανική κυβέρνηση θυμήθηκε το Γιβραλτάρ και αποσυντόνισε το ενδιαφέρον στο δικαίωμα δημοψηφίσματος των Καταλανών που το Podemos θα σεβόταν και ο Ραχόι όχι. Αντιπαρέβαλε στην "διασπαστική λειτουργία" των δημοψηφισμάτων που μπορεί κανείς και να μετανιώσει για την απόφασή του την επόμενη κιόλας μέρα όπως οι Βρετανοί, το σιγουράκι της επανένωσης της "μητέρας πατρίδας".
Το ίδιο -κρατώντας τις διαφορές- συνέβη και στην Ελλάδα μετά την μαθητική εξέγερση στα τέλη του 2008: την χαρά της δημοκρατίας των κινημάτων δεν συμμερίστηκε η μεσαία τάξη και επέστρεψε δημοσκοπικά (και πραγματικά στις εκλογές του 2009) στο συντηρητικό στρατόπεδο μην μπορώντας να εμπιστευθεί τους οπαδούς της ρήξης με την "σταθερότητα".
Η αλλαγή σε μια κοινωνία όπως την επαγγέλλεται η αριστερά, γίνεται αποδεκτή μέσω εκλογών μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις: όταν η απελπισία από την προηγούμενη διαχείριση έχει χτυπήσει κόκκινο και έχει αγγίξει οπωσδήποτε την μεσαία τάξη - όπως στην Ελλάδα των μνημονίων που πρακτικά την κατέστρεψε.
Με λίγα λόγια η κοινωνία είναι από την φύση της συντηρητική και ακόμη και όταν δεχθεί προοδευτικές αλλαγές προτιμά συνήθως ως φορέα τους, τον ίδιο τον φορέα της γνώριμης διαχείριση του χθες (που θα τις υιοθετήσει λόγω της δράσης των κινημάτων), παρά μια γενική ανατροπή στις σταθερές της καθημερινότητας από τον άγνωστο διαχειριστικά προοδευτικό φορέα...
Προτιμά δλδ να μην έρθουν τα πάνω κάτω συνολικά - αλλά να υιοθετηθούν από τις ελίτ μερικά ουσιώδη λαϊκά αιτήματα.
Για να ψηφίσει άρα αριστερά πρέπει να έχει πειστεί πραγματιστικά ότι οι "άλλοι" δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν. Αυτό συνέβη με τον Σαμαρά και το mail Χαρδούβελη - ήταν σαφές, πέραν από κάθε αμφιβολία ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ θα υλοποιούσε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών απλά για να παραμείνει στην εξουσία το παλιό καθεστώς της διαπλοκής.
Με μια έννοια, δεν ήταν τα σκάνδαλα, δεν ήταν η χρεοκοπία, δεν ήταν τα μνημόνια που έφεραν την αριστερά στην Ελλάδα: ήταν το γεγονός ότι η πελατειακή ελληνική ελίτ έφτασε στα όριά της που καθορίζει η φύση της ως μεταπράτη που ζει από την προμήθεια - δεν μπορούσε ούτε τις μεταρρυθμίσεις που η κοινή λογική απαιτούσε να πραγματοποιήσει ακόμη και αν είχε την εντολή της τρόικας! Δεν πρόκειται για μια δυτικού τύπου εθνική αστική τάξη αλλά για ένα μόρφωμα παρακαπιταλιστικό, στις παρυφές του δυτικού νεοφιλελευθερισμού όπου η εντοπιότητα των αστικών συμφερόντων είναι ασθενική, αντίθετα η πλειοψηφία τους έχει έδρα στο City και χώρο νοσταλγικών διακοπών και παρασιτισμού την Ελλάδα.
Αυτό δεν συμβαίνει στην Ισπανία. Παρ΄όλα τα σκάνδαλα, τις δεκάδες χιλιάδες βίαιες εξώσεις και την εφαρμογή αιματηρής λιτότητας χωρίς μνημόνιο, η ισπανική ελίτ έχει εθνικά χαρακτηριστικά, εθνικά κεφάλαια και βιομηχανική παραγωγή και προβλήματα "εθνικής ολοκλήρωσης". Επίσης λόγω μεγέθους - τρίτη οικονομία της ευρωζώνης - έχει άλλη βαρύτητα στην ενότητα της ΕΕ: 
Μπορεί η ισπανική αριστερά να απειλούσε ότι δεν θα ήταν δυνατόν να φερθούν στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα σε περίπτωση επικράτησής της αλλά αυτό λειτουργούσε και ανάποδα - μεγάλα μεγέθη μεγάλοι μπελάδες  = μεγάλη ανασφάλεια.
Το Brexit απελευθέρωσε σε δυο μέρες το αίσθημα του φόβου με έναν τρόπο που δεν μπόρεσε ο Ραχόι σε δυο μήνες.
Τι δεν πήγε καλά λοιπόν; Το timing... Ο Ραχόι έλαβε "θείο δώρο" στο παρά πέντε.
Την ισπανική μεσαία τάξη έτσι, δεν την τρόμαξε ούτε η κοτσίδα του Ιγκλέσιας ούτε οι αναρχικοί παππούδες των Podemos: την τρόμαξε το Brexit και η πιθανότητα νέων περιπλοκών από την πρωτοκαθεδρία των Podemos σε μια ήδη περίπλοκη λόγω Brexit κατάσταση - και ανέβαλλαν την αλλαγή. Ακόμη και η αποχή αυτό υποδηλώνει: αδυναμία αντίδρασης σε μια αιφνίδια αλλαγή.
Αυτό σημαίνει απλά ότι οι Podemos δεν έχασαν. Γιατί τίποτα δεν άλλαξε - αποτελούν την μόνη εναλλακτική για την ισπανική κοινωνία υπό κανονικές συνθήκες. Και οι συνθήκες γρήγορα θα γίνουν πάλι "κανονικές" αφού αυτό που θα επιστρέψει δεν θα είναι ...η Βρετανία στην ΕΕ αλλά η καθημερινότητα της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Κι εκεί δεν έχουν αντίπαλο.
υγ Η χαμένη ευκαιρία της δεξιάς προπαγάνδας: Σοφά ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήγε στην Ισπανία προεκλογικά. Αν η ανάσχεση των Unidos Podemos συνδεόταν με την παρουσία του εκεί, η μαύρη προπαγάνδα θα το γλεντούσε κυριολεκτικά. Αντίθετα, ακόμη και η παραπληροφόρηση ότι οι Podemos διαχώριζαν εαυτούς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χειρισμούς του, επιβεβαιώνει εν τοις πράγμασι τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και από καραμπόλα...
tvxs

Άκου, Τζήμερε…

Γνωρίζουμε την παρατήρηση αρκετών αναγνωστών: «Τι κάθεστε, τώρα, και ασχολείστε με τον Τζήμερο», θα πουν - Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά την παρατήρηση για την συγκεκριμένη συνιστώσα του «δημοκρατικού τόξου». Τον αποτυχημένο πολιτευτής της Δράσης που με τον ίδιο τρόπο που στάζει σάλια όταν απευθύνεται στην «εξοχότατη» Μέρκελ, με τον ίδιο τρόπο εκτοξεύει εμέσματα κατά της μάνας του δολοφονημένου από τα ναζιστικά τάγματα. Που πότε με τη μάσκα του «αντικρατιστή» και πότε του «ευρωπαιστή» έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του ξεπλύματος του φασισμού δια της εμετίλας των δυο άκρων.
του Νίκου Μπογιόπουλου
 Όπως έχουμε επαναλάβει πρόκειται  περί ευγενικότατου κυρίου. Το όνομά του «Τζήμερος». Αν δεν σας θυμίζει τίποτα – πολύ λογικό – είναι εκείνος που είχε πει για τα παιδιά που πέθαναν από το μαγκάλι στη Λάρισα  προ τριετίας ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στα ελλιπή οικονομικά τους μέσα, αλλά στην ελλιπή τους παιδεία, μιας και δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα…
    Αυτήν την ανθρωπιστική προσέγγιση, πάντως, όταν χάθηκε το άλλο παιδί στη Θεσσαλονίκη, πάλι από το μαγκάλι, ο Τζήμερος δεν την επανέλαβε. Από θρασυδειλία; Όχι. Μάλλον επειδή  εκείνο το κοριτσάκι ήταν καλή μαθήτρια…
    Αργότερα – όπως είχε εντοπίσει ο Ν. Σαραντάκος- ο Τζήμερος είχε κάνει μιαανάρτηση στο τουίτερ του με αφορμή επιγραφή σε κάποια ΔΟΥ. Ο καλός και μορφωμένος αυτός άνθρωπος – ο Τζήμερος – συμπεριέλαβε και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να επιβεβαιώσει το ευφυές του σχόλιο.
   Ιδού η ανάρτηση του Τζήμερου:
   Όπως βλέπετε, ο κύριος Τζήμερος δεν περιορίστηκε να τουιτάρει τη φωτογραφία. Ούτε του ήταν αρκετή η αναφορά του για το ανορθόγραφο της επιγραφής. Προχώρησε και σε σύντομη – πλην βαθιά – πολιτική ανάλυση. Για τους δημόσιους υπαλλήλους. Που το «μητρώο» το γράφουν «μητρόω». Και που δεν ήθελαν να αξιολογηθούν.  Γιατί αν αξιολογούνταν τότε θα έπεφταν στα χέρια κάποιου (εγγράμματου) Τζήμερου και θα τους άλλαζε τα φώτα. Για την ακρίβεια θα τους έστελνε στα μητρώα της ανεργίας.
    Μέσα στον νεοφιλελευθερισμό του, όμως, ο κύριος Τζήμερος, ζαλισμένος από την ευτυχία και την περηφάνια του που κατάφερε με μια και μόνο φράση του να ξεφτιλίσει αυτούς τους αγράμματους και ανορθόγραφους υπαλλήλους, πέταξε και εκείνο το «κλείνονται». Το οποίο – κατά κακή τύχη του κύριου Τζήμερου – γράφεται με «ι». Έτσι συμβαίνει με τα ρήματα: Δεν «κλείνονται», τα ρήματα «κλίνονται».
    Φυσικά αυτά τα λαθάκια συμβαίνουν πότε – πότε. Τα κάνουν ακόμα και εγγράμματοι (και αξιολογημένοι) όπως ο Τζήμερος. Και οπωσδήποτε δεν αποτελούν λόγο για να εξάγει κανείς γενικότερα συμπεράσματα για την μόρφωση ή την καλλιέργεια ή την επαγγελματική επάρκεια εκείνου που τα διαπράττει.
    Συμπεράσματα, πάντως, για την βλακεία που κουβαλάει κάποιος όταν τα αξιοποιεί για να βγάλει άχρηστους τους άλλους και για να δικαιώσει την πολιτική των απολύσεων, θα μπορούσαν - ίσως - να εξαχθούν…
    Αυτός (ο Τζήμερος ντε), ο ίδιος που σε μια από τις εκπομπές του «Ενικός» στο «Σταρ» είχε εντυπωσιάσει το κοινό με την σπινθηροβόλο σκέψη του ισχυριζόμενος ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει αν το κράτος πάψει να θέτει αντικίνητρα στους Έλληνες που επιθυμούν να φτιάχνουν… τσολιαδάκια και να τα πουλάνε στους τουρίστες (παρεμπιπτόντως: ο Τζήμερος εκτός από εγνωσμένου κύρους αντικρατιστής είναι και διαφημιστής που εξασφάλιζε παντεσπάνι έχοντας στο πελατολόγιό του μια ντουζίνα κρατικές επιχειρήσεις…), βάλθηκε μετά την γραμματική να κατατροπώσει και τον Μαρξ.
    Πρόκειται, εμφανώς, για το καταλληλότερο πρόσωπο για να βάλει στην θέση του αυτόν τον «εξαθλιωμένο τεμπελχανά», όπως αποκαλεί (ο Τζήμερος!) τον Μαρξ. Εν ολίγοις και για να μην σας κουράζουμε, η ανάλυση του Μαρξ και ειδικά το σκέλος της που αφορά στην «υπεραξία» είναι  – κατά τον Τζήμερο –  «παιδαριώδης» και «δεν στέκει σε καμία κριτική».
   Για να αποδείξει, δε, πόσο «οφ σάιντ» είναι ο Μαρξ, αυτός ο «Μαραντόνα» της πολιτικής οικονομίας (ο Τζήμερος ντε) είχε χρησιμοποιήσει το παράδειγμα του… Μήτρογλου και την μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στην Φούλαμ…
   Μετά από εκείνη την προ διετίας εμβριθέστατη «αξιοποίηση» του Μήτρογλου στις αναλύσεις κατά του Μαρξ, είχαμε ευχηθεί στον Τζήμερο να αξιωθεί να «αξιοποιήσει» και τον… Βαμβακούλα. Δεν είχαμε αποφύγει – είναι αλήθεια – να επισημάνουμε, τότε, ότι ο Μαρξ περιπτώσεις σαν του Τζήμερου  τις είχε προβλέψει. Στην εισαγωγή κιόλας του «Κεφαλαίου» του, ο Μαρξ σημειώνει ότι στον «αμόρφωτο» (δεν εννοούσε αναγκαστικά τον Τζήμερο) η ανάλυση της αξιακής μορφής του εμπορεύματος «φαίνεται σαν περιπλάνηση».
    Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Μαρξ επέμενε: «Προϋποθέτω φυσικά αναγνώστες– έγραφε ο Μαρξ –που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι». Όπως βλέπετε ο Μαρξ δεν είχε καμία απαίτηση από τους Τζήμερους…
    Μετά από αυτά ο Τζήμερος επανήλθε. Αφορμή ήταν ότι δεν του άρεσε του Τζήμερου ο τρόπος με τον οποίο ορκίστηκαν το 2014 οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής. Κατά τον Τζήμερο, οι εκλεγέντες με τους συνδυασμούς της Αριστεράς «δεν τήρησαν τον υπό του νόμου προβλεπόμενο όρκο» και ως εκ τούτου είχε ανακοινώσει ότι θα προσφύγει «κατά του κύρους της ορκωμοσίας».
    Δικαίωμά του, αλλά ξέρετε δεν είχε περιοριστεί εκεί. Στην ανακοίνωσή του και σε μια έκρηξη… δημοκρατικότητας, ο καλός αυτός άνθρωπος, ο Τζήμερος, εκτός από… άθεη περιέγραφε την πολιτική του αντίπαλο, την κυρία Δέσποινα Κουτσούμπα, με  τα ακόλουθα ευγενικά λόγια: «(…) ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ»…
    Σημειώθηκε, τότε, ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται ο Τζήμερος ιδεολογικός «πρωτοξάδερφος» του Κασιδιάρη. Απόδειξη ότι ενώ ο δεύτερος χτυπάει γυναίκες πολιτικούς αντιπάλους του, ο πρώτος, ο Τζήμερος, «απλώς» τις βρίζει…
    Να, όμως, που ο Τζήμερος επανήλθε. Αποδεικνύοντας ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να ξεπεράσει ο Τζήμερος σε αθλιότητα τον Τζήμερο.
    Αυτός ο σοβαρός άνθρωπος, που πέρσι καλούσε σε ανατροπή του εν Ελλάδι… σοβιετικού καθεστώτος, που αναβάθμιζε τον πολιτικό λόγο αποκαλώντας τον Τσίπρα «αλήτη που υποδύεται τον πρωθυπουργό» και πρότεινε ως μέθοδο πολιτικής δράσης το «μπαίνουμε στο Μαξίμου και τους πετάμε έξω με τις κλωτσιές», χτες στοχοποίησε τον… Παύλο Φύσσα.
    Και όχι μόνο τον δολοφονημένο Φύσσα (αυτό το έχει διαπράξει ξανά), αλλά αυτή τη φορά στοχοποίησε και την χαροκαμένη μάνα του Φύσσα!
    Αυτός ο δημοκράτης (και ουχί ντροπαλός διαφημιστής του φασισμού), αυτός ο δικαιοκρίτης (και ουχί βαποράκι της τιποτένιας προπαγάνδας των «δυο άκρων»), έγραψε στην προσπάθεια να εξισώσει τον Παύλο Φύσσα με τον δολοφόνο του (!), τον Ρουπακιά:
«Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης».
    Ως εκ τούτου κατέληξε στο γνωστό του τροπάρι:
«Ο Φύσσας - λέει ο Τζήμερος - ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτοί κρατούσαν το μαχαίρι»…
    Γνωρίζουμε την παρατήρηση αρκετών αναγνωστών: «Τι κάθεστε, τώρα, και ασχολείστε με τον Τζήμερο», θα πουν.
    Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά την παρατήρηση για την συγκεκριμένη συνιστώσα του «δημοκρατικού τόξου». Τον αποτυχημένο πολιτευτής της Δράσης που με τον ίδιο τρόπο που στάζει σάλια όταν απευθύνεται στην «εξοχότατη» Μέρκελ, με τον ίδιο τρόπο εκτοξεύει εμέσματα κατά της μάνας του δολοφονημένου από τα ναζιστικά τάγματα. Που πότε με τη μάσκα του «αντικρατιστή» και πότε του «ευρωπαιστή» έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του ξεπλύματος του φασισμού δια της εμετίλας των δυο άκρων.
    Κυρίως, λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη, αυτό που διαβάσαμε σε μια ανάρτηση στο f/b (Βάλια Κάλντα):
«Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής».
    Ναι, ο Τζήμερος διέπραξε ακριβώς αυτό: Την ύβρη – κατά παράβαση κάθε γραπτού και άγραφου νόμου - να επιτεθεί στη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της, το σπλάχνο της.
    Ναι, λαμβάνουμε απολύτως υπόψη μας τούτες τις σκέψεις για το λέρωμα που προκαλεί η ενασχόληση με τέτοιους τύπους. Και δεσμευόμαστε: 
    Η όποια αναφορά μας στον («ασχοληθείτε μαζί μου») περιφερειακό σύμβουλο Τζήμερο, αν ποτέ επαναληφθεί, θα τοποθετηθεί στον κατάλληλο χρόνο: Όταν θα έρθει προς συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής το θέμα των σκουπιδιών...
enikos

Στα 900 εκ. ευρώ τα θαλασσοδάνεια σε ΜΜΕ



Εννιακόσια εκατομμύρια ευρώ σε ΜΜΕ, με ακάλυπτο κίνδυνο που κυμαινόταν από 50% έως 90%, δάνεισαν οι ελληνικές τράπεζες, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας που αποκαλύφθηκαν από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα θαλασσοδάνεια στα κανάλια και τα κόμματα.
Από την πλευρά του ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Λ. Φραγκιαδάκης, δήλωσε πως τα δάνεια που δόθηκα σε ΜΜΕ ανέρχονται σε 430 εκ. και υπεραμύνθηκε των δανειοδοτήσεων της τράπεζας λέγοντας ότι δεν επιθυμεί να «τραβήξει το σωληνάκι» στις επιχειρήσεις.
Όπως αποκάλυψε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σπύρος Λάππας από το σχετικό πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδας, τα τραπεζικά ιδρύματα δάνεισαν στα μέσα ενημέρωσης τεράστια ποσά ακόμη και μέσα στην κρίση χωρίς τις αναγκαίες εξασφαλίσεις και δανειοδοτήσεις.
«Οι ακάλυπτοι κίνδυνοι είναι από 50% έως 90%» είπε αναφερόμενος στα δάνεια προς τα ΜΜΕ και ανέφερε αναλυτικά ότι οι ακάλυπτοι κίνδυνοι ανέρχονται σε 88% για τον Πήγασο, σε 82% για το STAR και σε 70%, για τον ΔΟΛ και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Ο Σπύρος Λάππας κατήγγειλε επίσης πως οι τράπεζες χορηγούσαν νέα δάνεια στα ΜΜΕ για πληρωμή ληξιπρόθεσμων τόκων παραβιάζοντας τη σχετική απαγόρευση του νόμου, ενώ η επιπλέον χρηματοδότηση γινόταν παρά το γεγονός πως οι ίδιες είχαν υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα των συγκεκριμένων επιχειρήσεων.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καββαδία αποκάλυψε ότι οι τράπεζες έδιναν δάνεια δίχως εταιρικές εγγυήσεις. Υπογράμμισε ότι το 2015 η Εθνική Τράπεζα διέθεσε το ένα τρίτο της διαφημιστικής δαπάνης της σε πολύ μικρά sites τα οποία «έχουν ανύπαρκτη επισκεψιμότητα και λειτουργούν με πολύ μικρές ομάδες δημοσιογράφων». Η κ. Καββαδία ανέφερε επίσης ότι χορηγεί εδώ και έξι χρονια διαρκείς παρατάσεις εξόφλησης σε δάνειο του ομίλου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. που έχει λήξει από τις 31-10-2010. Επίσης σημείωσε ότι ο κύκλος εργασιών του ομίλου έπεσε από 91 εκατομμύρια ευρώ το 2009 στα 66 εκατομμύρια ευρώ το 2014 αλλά ο συνολικός δανεισμός εκτοξεύθηκε από 35 εκατομμύρια ευρώ το 2009 στα 106 εκατομμύρια ευρώ  το 2015.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ιωάννης Θεοφύλακτος απεκάλυψε ότι την άνοιξη του 2016 δόθηκε στην εταιρεία ΠΗΓΑΣΟΣ κοινοπρακτικό ομολογιακό δάνειο 80 εκατομμυρίων ευρώ στο οποίο η Εθνική Τράπεζα συμμετείχε με περίπου 30 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να αναχρηματοδοτηθούν παλαιότερες οφειλές.
Στοιχεία για τον δανεισμό της εταιρείας Τηλέτυπος (MEGA) αποκάλυψε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόφορος Παπαδόπουλος. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι τον Σεπτέμβριο του 2014 δόθηκε στην εταιρεία ποσό  96.756.000 ευρώ εκ των οποίων τα 81.249.000 ευρώ αφορούσαν αναχρηματοδότηση προηγούμενων οφειλών και παράλληλα δόθηκε και «ζεστό χρήμα 15.500.000 ευρώ». Σημείωσε, μάλιστα ότι η Εθνικη έδωσε το μεγαλύτερο μερίδιο, κοντά στο 45%, 6.449.000 ευρώ.
tvxs

Πραγματική λεηλασία



EDITORIAL
Χθες, ήρθαν στο φως της δημοσιότητας δύο γεγονότα τα οποία φανερώνουν το μέγεθος της επιχειρηματικής λεηλασίας που γιγαντώθηκε στην ελληνική οικονομία στα χρόνια των «παχιών αγελάδων». Το ένα αφορά την υπόθεση Μαρινόπουλου και το άλλο τα δανεικά κι αγύριστα με τα οποία φτιάχτηκαν οι μεγάλες επιχειρήσεις στον χώρο των ΜΜΕ.
Στην πρώτη περίπτωση, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες σουπερμάρκετ στην Ελλάδα, με πάνω από 11.000 εργαζομένους, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε χρεοκοπία, καθώς οι συνολικές οφειλές της ξεπερνούν το 1,3 δισ. ευρώ και ισούνται με το 1% του ΑΕΠ της χώρας. Πάνω από 1 δισ. ευρώ χρωστάει η εταιρεία σε πιστωτές (κυρίως προμηθευτές) που δεν έχουν προσημειώσεις.
Στη δεύτερη περίπτωση των ΜΜΕ, η αποκάλυψη έγινε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής που ερευνά τα δάνεια τα οποία έχουν δοθεί στον χώρο του Τύπου. Τα στοιχεία που κατατέθηκαν στην επιτροπή είναι συγκλονιστικά. Από τα 900 εκατομμύρια ευρώ που δανείστηκαν τα ΜΜΕ από τις τράπεζες, τα 430 τα έχει χορηγήσει η Εθνική Τράπεζα.
Αυτό σημαίνει ότι το κράτος -δηλαδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις- έχει συμμετοχή κατά 50% στη «φούσκα» που δημιουργήθηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στον χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, καθώς η Εθνική χωρίς κυβερνητική κάλυψη δεν μπορούσε να δανείζει έτσι. Το άλλο 50% της ευθύνης ανήκει στο τραπεζικό κεφάλαιο και φυσικά σε όσους από τον επιχειρηματικό κόσμο υπέγραφαν τα δάνεια ως εγγυητές.
Το ακόμη χειρότερο και στις δύο περιπτώσεις επιχειρηματικής δραστηριότητας και γιγάντωσης είναι ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς κανέναν έλεγχο των αρμόδιων αρχών. Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι μεγάλες εταιρείες ΜΜΕ δανείζονταν χωρίς, ουσιαστικά, να παρέχουν κάλυψη των δανείων που έπαιρναν, καθώς οι ακάλυπτοι κίνδυνοι σε αυτά κυμαίνονται μεταξύ 50 και 90%, ενώ η «Μαρινόπουλος» φέσωνε, ανενόχλητη, για χρόνια την αγορά, την οποία σήμερα απειλεί να τινάξει στον αέρα.
Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Δεν μπορεί να χάθηκαν. Σε κάποιες καταθέσεις στο εξωτερικό θα βρίσκονται. Επομένως, η κυβέρνηση και η Βουλή οφείλουν να δώσουν λογαριασμό στον ελληνικό λαό, διασφαλίζοντας ότι αυτοί που τα έφαγαν θα πληρώσουν κιόλας.
efsyn

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Aγαπητή κυρία δημοσιογράφε του Σκάι δεν εντυπωσιάζομαι από το γεγονός πως διατυπώνετε τη φράση «προκάλεσε» για τη Μάγδα Φύσσα



Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής.
της Βάλιας Καλντά
Ο Ernesto Sabato έγραψε βιβλία πολλά και λέξεις και δάφνες. Ένα απόγευμα καθώς σκάλιζε, βρήκε θαμμένο στον κήπο το κουβαδάκι που χε κρύψει εκεί το νεκρό πια παιδί του. Αργότερα μαρτύρησε πως θα θυσίαζε όλο το έργο της ζωής του για να μπορούσε μονάχα για 5 λεπτά να καθίσει ξανά με το παιδί του και να το δει μεγαλωμένο.
Σε πολλούς πολεμοχαρείς πολιτισμούς του παρελθόντος, ακόμα κι εκεί που η σφαγή ή η θυσία ή ο πόλεμος ήταν καθημερινή ενασχόληση , η μητέρα ενός νεκρού ήταν πρόσωπο που έχαιρε έστω άτυπα συμπόνιας. Πολλές τέτοιες απεικονίσεις βρίσκουμε σε διασωθέντα κείμενα, στη λογοτεχνία, στα έμμετρα προφορικά έπη.
Κάποτε σε ένα διάλειμμα μιας δίκης βρέθηκα δίπλα στη Μάγδα Φύσσα. Ζαλιζόταν, μα εξακολουθούσε να μυρίζει κεραυνό. Με ίδιο το βλέμμα της τίγρης που με νύχια και δόντια προστατεύει το μωρό της ανάμεσα σε δέκα αναμμένες κάνες. Οι τίγρεις προστατεύουν το μωρό τους ακόμα και νεκρό. Αιώνια. Καταιγίδα και κεραυνό μυρίζουν πάντα οι γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στο θάνατο. Και θάνατος είναι ό,τι εκπίπτει ζωής, θάνατος είναι ό,τι αφαιρεί απ’τον κόσμο την ύπαρξη, όπως ο φασισμός.
Έτσι λοιπόν αγαπητή κυρία δημοσιογράφε του Σκάι. Συγχωρέστε την ασθενή μου μνήμη που αγνοεί το όνομά σας. Συμβαίνουν κι αυτά στις ζωντανές εκπομπές.
Έτσι λοιπόν καμία εντύπωση δε μου προκαλεί που κατατίθεστε ενάντια στην καταιγίδα, δεν εντυπωσιάζομαι από το γεγονός πως διατυπώνετε τη φράση «προκάλεσε» για μια γυναίκα που αγωνίζεται.
Είναι ένα παιχνίδι που έτσι παίζεται από πάντα, σχεδόν για όλες τις γυναίκες που σηκώνουν ανάστημα, είναι η συνέχεια μιας αρχής που ξεκίνησαν πολλοί συνάδελφοι σας για το πως μια γυναίκα με το όνομα Μάγδα Φύσσα προκάλεσε το δολοφόνο του γιού της, καμιά εντύπωση δε μου προκαλεί, από αιώνες συμβαίνει ανάμεσα στα δυό στρατόπεδα και είναι το πρώτο πράμα που μαθαίνεις να αποδέχεσαι: πως ο αγώνας είναι πρόκληση.
Μονάχα που ο καθένας την πρόκληση την διαβάζει ανάλογα με την στράτα που αποφάσισε να πάρει.
Μονάχα που υπάρχει ένα σημείο κυρία δημοσιογράφε- συγχωρέστε και πάλι την ασθενή μου μνήμη- που ο κόσμος εκπίπτει ανεπανόρθωτα στο θάνατο.
Είναι εκείνη η μέρα που μια γυναίκα όπως εσείς δεν μπορεί να ακούσει ούτε έστω από προβολικό φόβο το ουρλιαχτό στα σπλάχνα μιας μητέρας που της σφάξαν το παιδί της. Κανένας βάρβαρος, κανένας «απολίτιστος» δε σημείωσε ποτέ τέτοιο ξεπεσμό.
Τιμή στη Μάγδα Φύσσα.
Τιμή στις γυναίκες που στο πεδίο των τραυμάτων τους παλεύουν να φυτρώσει μια μέρα άλλη.
Πηγή: kar.org.gr

Κέρκυρα: Φεστιβάλ Βίδα Λάσκα στη νησίδα του Βίδο, 01-03/07/2016


jeventimage

ΒΙΔΑ ΛΑΣΚΑ Vida Laska fest. Vidos festival island 1-2-3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016  

 Ένα νησί φεστιβάλ- μία μαγική εμπειρία!

Με 3 μέρες γεμάτες μουσική, συναυλίες, θέατρο και χορό, εκθέσεις, σεμινάρια και εργαστήρια, δράσεις για μικρούς και μεγάλους, θα πραγματοποιηθεί φέτος για πρώτη φορά το τριήμερο Φεστιβάλ Τεχνών ΒΙΔΑ ΛΑΣΚΑ, στο νησί Βίδο από 1 έως 3 Ιουλίου 2016.  

Το Βίδο είναι ένα καταπράσινο νησάκι μόλις ένα μίλι (10 λεπτά με καραβάκι) απέναντι από την ιστορική παλαιά πόλη της Κέρκυρας. Έχει διατηρήσει αναλλοίωτη τη φυσική του ομορφιά, μακριά από έντονες ανθρώπινες παρεμβάσεις, καθώς παραμένει ακατοίκητο και δεν κυκλοφορούν οχήματα.
 Ένας μικρός φυσικός παράδεισος με πλούσια πανίδα και βλάστηση, ελαιώνες και πεύκα, μονοπάτια για περιήγηση, παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά!  
 Όλα και όλοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για να υποδεχτούν τον κόσμο της ΒΙΔΑ ΛΑΣΚΑ… δηλαδή όλους εσάς!!   
Οι δράσεις περιλαμβάνουν: 
Συναυλίες με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιάννης Αγγελάκας, Balkumbia(Βαρκελώνη), Κατερίνα Παπαδοπούλου(anastatica project), Paranaue, Σπύρος Γραμμένος, Folk n’ Roll, Τα παιδιά του Μπερντέ.    
Παραστάσεις σύγχρονου χορού: Ευαγγελία Ράντου, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ναταλί Μάνδηλα, Ζωή Βάλερυ.   
 Παράσταση κουκλοθεάτρου : «Τρεις λαλούν»   
Σεμινάρια χορού: Λίνα Ιωαννίδου , Φένια Κοντού, Μαριλένα Κάντα.    
Σεμινάριο κρουστών: Paranaue (samba-reggae)  
Εργαστήριο κατασκευής κούκλας: Τρεις λαλούν 
 Έκθεση φωτογραφίας: Ομάδα Φωτογραφίας Εναλλακτικού Πολιτιστικού Εργαστηρίου (υπευθ. Γιάννης Δημητράς)  Οπτικοακουστική εγκατάσταση.  DJ sets. 
Το Φεστιβάλ διοργανώνει ο Οργανισμός Κοινωνικής Διέγερσης O.S.C.S. και η ομάδα της ΒΙΔΑ ΛΑΣΚΑ, με την έμπρακτη στήριξη του Δήμου Κερκυραίων.   
Χορηγοί: Corfu beer, Frigotech, Bristot, Αzur, Freshlime, Bristol, Ηartoplast, La Tabernita Mexicana, To Mike, Electronet, Φ. Καζιάνης, Αφοι Μεσημέρη.  
 Για το αναλυτικό πρόγραμμα και οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.vidalaska.com και την σελίδα μας στο facebook: Φεστιβάλ Βίδα Λάσκα - Vida Laska Festival (https://www.facebook.com/vidalaskafestival/?fref=ts)   
Η ΒΙΔΑ ΛΑΣΚΑ ανυπομονεί!! Έρχεσαι;;   
2 Είδη εισιτηρίων:   
-Τριήμερο κατασκηνωτικό – ισχύει για όλες τις ημέρες *μόνο όσοι έχουν τριήμερο κατασκηνωτικό εισιτήριο μπορούν να κατασκηνώσουν στο Βίδο λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων κατασκήνωσης 
-Τριήμερο απλό - ισχύει για όλες τις ημέρες 
-Μονοήμερο Α - ισχύει για την 1η ημέρα.
 -Μονοήμερο Β - ισχύει για την 2η ημέρα. 
-Μονοήμερο Γ - ισχύει για την 3η 
(Οι κάτοχοι των εισιτηρίων έχουν δωρεάν πρόσβαση και ελεύθερη συμμετοχή στις δράσεις του Φεστιβάλ Συναυλίες, παραστάσεις, εργαστήρια, σεμινάρια, εκθέσεις, καθώς και τα μαθήματα γιόγκα και Tai Chi).   
Για τα σεμινάρια και τα εργαστήρια παρακαλώ δηλώστε συμμετοχή εδώ στο website μας)   
Τιμές εισιτηρίων: 
Τα πρώτα 150 τριήμερα εισιτήρια, τιμή 30€.  
Τα πρώτα 200 μονοήμερα εισιτήρια, τιμή 12€.   
*ισχύει μόνο με την διαδικτυακή αγορά εισιτηρίων   
Τριήμερο κατασκηνωτικό: Προπώληση τιμή 35€ 
Τριήμερο απλό: Προπώληση τιμή 35€ 
Μονοήμερα: Προπώληση τιμή 15€.  Προπώληση έως την Τρίτη 28/6/2016).   
Στην είσοδο: 
Τριήμερο κατασκηνωτικό: Τιμή 40€ 
Τριήμερο απλό: Τιμή 40€ 
Μονοήμερα: Προπώληση τιμή 18€.  
 Σημεία προπώλησης: Διαδικτυακά: Ticketbox.gr Viva.gr Κέρκυρα: - Εισιτηριοπωλείο, Ticketbox , Ευγ. Βουλγάρεως & Μοντσενίγου 1 Ηγουμενίτσα: - Βιβλιοπωλείο Μιτσέλου, Κύπρου 8, 26650 24991 Παραμυθιά: - ARTE, Κ. Καραμανλή, 26660 24227 Γιάννενα: -ΣΚΑΛΑ καφέ-μπαρ, Eθν. αντιστασεως 50, 2651 037676 3 Μεσολόγγι: - Τεχνοχώρος Κοχλίας, Λ. Βύρωνα & Κ. Ρώμα, 26310 55665 Πρέβεζα: - Αποσπερίτης cafe, Αγίου Γεωργίου 27, 694 579 7379

Πηγή: www.corfuland.gr

Είναι ο ευρωσκεπτικισμός λαϊκιστικός και ακραίος;



του Βαγγέλη Αγγελή
Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κομμουνιστής; Ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου αριστερός;
Αυτονόητες σήμερα οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα: και οι δύο πολιτικοί, όχι μόνο δεν υποστήριζαν τον κομμουνισμό, αλλά ήταν και επίμονοι αντικομμουνιστές. Κι όμως... Δεν ήταν τόσο αυτονόητο αυτό στην εποχή τους. Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τούς είχαν κολλήσει τη ρετσινιά του φιλοαριστερού, για να τους ταυτίσουν με τα άκρα και να τους αφαιρέσουν την εκλογική τους δυναμική (στον Μεσοπόλεμο είχε εφευρεθεί ο όρος “βενιζελοκομμουνισμός”, ενώ στη δεκαετία του '60 ο Γ. Παπανδρέου είχε κατηγορηθεί για συμπάθειες προς τους κομμουνιστές και διάθεση συνεργασίας με την ΕΔΑ).
Πολλοί εκπρόσωποι του λεγόμενου φιλελεύθερου χώρου, έχουν συχνά την τάση να διαβάλλουν τους αντιπάλους τους (ακόμα και αν αυτοί ανήκουν στην ίδια παράταξη), με ανάλογες ρετσινιές για να τους απαξιώσουν και για να συνεχίσουν να έχουν την υποστήριξη του μεσαίου χώρου. Αν και δε μου άρεσε το Brexit, δε μου αρέσει επίσης και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται τόσο οι υπέρμαχοί του, όσο και οι κάθε είδους ευρωσκεπτικιστές. Στις μέρες μας, η φιλελεύθερη ευρωπαϊκή ελίτ προσπαθεί να απαξιώσει κάθε ευρωσκεπτικιστική φωνή, παρουσιάζοντάς την ως μια λαϊκιστική επίθεση των άκρων, είτε από την άκρα αριστερά, είτε από την άκρα δεξιά. Όχι ότι δεν έχουν αναπτυχθεί και πολλές ακραίες φωνές μέσα στις τάξεις του ευρωσκεπτικισμού (ειδικά από την ακροδεξιά)... Τόσο αυτές όμως, όσο και οι νηφαλιότερες φωνές, μπαίνουν στο ίδιο καζάνι για να οδηγηθεί στην απαξίωση το ευρωσκεπτικιστικό επιχείρημα συνολικά.
Με αυτόν τον τρόπο, οι ευρωσκεπτικιστικές αντιδράσεις ενάντια στην λιτότητα και την ασυδοσία των αγορών, παρουσιάζονται ως ακραίες. Δεν έχει σημασία που αυτές οι αντιδράσεις έχουν υιοθετηθεί από μια μεγάλη πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας ή από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών (ήδη από το 2013, δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup είχε δείξει ότι πάνω από το 60% των Ευρωπαίων πιστεύουν ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για την επίλυση της οικονομικής κρίσης από την λιτότητα, με τα αντίστοιχα ποσοστά στο νότο να κυμαίνονται από 80 ως 94%).
Αυτό που θα προβληθεί στο τέλος είναι ότι την ίδια άποψη μπορεί να την συμμερίζεται και ο ακραίος Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος μετά το δημοψήφισμα έκανε λόγο για “νίκη των 'πραγματικών ανθρώπων' ενάντια στις πολυεθνικές και τις τράπεζες” ή ότι ο ξενοφοβικός Γκέερτ Βίλντερς σταμάτησε να υποστηρίζει τις πολιτικές λιτότητας στην Ολλανδία από το 2012. Και τελικά, είναι κάπως οξύμωρο, κάθε φορά που κάποιος πάει να ψελλίσει μια κριτική γνώμη για τον άθλιο τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, να νιώθει πως θα ταυτιστεί από αυτήν την ελίτ και τους υποστηρικτές της με τον Βίλντερς ή την Εναλλακτική για τη Γερμανία, τη στιγμή που ο Βίλντερς και η Εναλλακτική για τη Γερμανία, δεν είναι παρά δημιουργήματα των ακραίων πολιτικών που εφάρμοσε αυτή η ίδια ελίτ και υιοθέτησαν οι υποστηρικτές της.
Ο φιλελευθερισμός υποτίθεται ότι υποστηρίζει την ελεύθερη πολιτική έκφραση, την πολιτισμική ανοχή και την ελεύθερη οικονομία (η οποία συχνά καταλήγει σε “ασύδοτη οικονομία”). Το “ύπουλο” τέχνασμα της σημερινής ευρωπαϊκής ελίτ είναι πως αυτή η επίθεση προς μια συνιστώσα της φιλελεύθερης ιδεολογίας (την ανεξέλεγκτη και χωρίς όρια οικονομική δραστηριότητα), προβάλλεται ως μια συνολική επίθεση στα φιλελεύθερα κεκτημένα: δημοκρατία, πολιτισμική ανοχή κτλ. Η σκοπιμότητα είναι σαφής: να ταυτιστεί ο ευρωσκεπτικισμός με τα πιο αντιδραστικά, σκοτεινά και αντιδημοκρατικά στοιχεία της ΕΕ και συνεπώς να αμαυρωθεί εξ αρχής όλη η ευρωσκεπτικιστική πλευρά.
Πρόκειται για μια απλοϊκή προσέγγιση, δεδομένου ότι ο ευρωσκεπτικισμός αποδεικνύεται ιδιαίτερα περίπλοκη υπόθεση. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι μπορεί να είναι ευρωσκεπτικιστές για τους αντίθετους ακριβώς λόγους. Κάποιοι μπορεί να μισούν την Ευρώπη γιατί τα σύνορά της είναι αρκετά ανοικτά για τους πρόσφυγες, ενώ κάποιοι άλλοι επειδή είναι αρκετά κλειστά. Κάποιοι θέλουν να φύγουν από την ΕΕ γιατί δε δείχνει αρκετή αλληλεγγύη στις χώρες που μαστίζονται από την οικονομική κρίση, ενώ άλλοι θεωρούν ότι έχει επιδείξει ήδη αρκετή αλληλεγγύη.
Και ακριβώς εξαιτίας αυτής της απλοϊκότητάς της, η συγκεκριμένη επικοινωνιακή τακτική έχει και τα όριά της. Για πόσο καιρό ακόμα η πολιτική που στρέφεται ενάντια στην λιτότητα θα ταυτίζεται με μια γραφική ακροδεξιά ή με μια μαρξιστική παλαιοκομμουνιστική αριστερά; (εδώ εντάχθηκε σε επίπεδο επιχειρηματολογίας η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ). Σταδιακά, θα αρχίζει να χαλάει η μανέστρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έως την ολοκληρωτική του ήττα του από αυτήν την ελίτ, μπορούσε εύκολα να ταυτιστεί με τα «άκρα». Ο τύπος με την κοτσίδα στην Ισπανία, επίσης. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να χαρακτηριστεί ως «άκρο» το 52% του βρετανικού λαού; Ή και των υπολοίπων που θα ακολουθήσουν μέσα στους ερχόμενους μήνες;
tvxs

To Brexit κέρδισε, μια ψευδαίσθηση κατέρρευσε



Οι προοπτικές της ριζοσπαστικής αριστεράς εντός και εκτός Εργατικών
του Πώλ Μέισον
Η Βρετανία ψήφισε υπέρ της εξόδους από την ΕΕ. Ο λόγος; Ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης στις καθημαγμένες από την οικονομία της ελεύθερης αγοράς πόλεις είπαν «αρκετά!». Αρκετά με με τις ερημωμένες λεωφόρους, τις δουλειές βασικού μισθού, τα ψέματα και το εμπόριο τρόμου από την καθεστηκυία τάξη. Ο καταλύτης της επιλογής αυτής, ήταν το τεράστιο και έκτακτο κύμα μετανάστευσης από την Ευρώπη, που ξεκίνησε λίγο μετά την είσοδο των Α8 κρατών (οι οκτώ χώρες της ανατολικής Ευρώπης από τις 10 που εισήλθαν στην ΕΕ το 2004) και γιγαντώθηκε μετά το 2008, όταν η ευρωζώνη βρέθηκε σε τέλμα, ενώ η Βρετανία απολάμβανε μια ανεμική ανάκαμψη.
Για όσους ξόδεψαν τη ζωή τους στα κινήματα -είτε ως πολιτικοί, είτε ως δημοσιογράφοι- δεν αποτελεί έκπληξη ότι μια μειοψηφία της λευκής εργατικής τάξης είναι ρατσιστική και ξενοφοβική. Όμως, όποιος σκέφτεται ότι ο μισός πληθυσμός της Βρετανίας ταιριάζει σ’ αυτή την περιγραφεί είναι εντελώς λάθος! Δεκάδες χιλιάδες μαύρων και Ασιατών ψήφισαν υπέρ της εξόδου, όπως και άλλοι τόσοι αριστεροί εργαζόμενοι. Το Μπέρμιγχαμ, το Σέφιλντ, το Νότινγχαμ και το Κόβεντρι -πολυπολιτισμικές πόλεις με πανεπιστήμια- επέλεξαν επίσης την έξοδο. Ούτε το κέντρο, ούτε η αριστερά υπέρ της παραμονής μπόρεσαν να αντισταθμίσουν τον αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο των ανειδίκευτων μεταναστών, σε συνθήκες εγγυημένης ελεύθερης μετακίνησης, μόνιμης στασιμότητας στην Ευρώπη και λιτότητας στη Βρετανία. Λίγο πάνω από το 50% του πληθυσμού αποφάσισε ότι ο έλεγχος της μετανάστευσης είναι σημαντικότερος από την ιδιότητα του μέλους στην ΕΕ, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή τού έλεγε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να ελεγχθεί η ροή μεταναστών μέσα στην ΕΕ.
Το πρόβλημα των Εργατικών
Για τους Εργατικούς, το πρόβλημα δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, οι μεγάλοι αριθμοί των ψηφοφόρων τους, που παρατάνε το κόμμα. Θα μπορούσε να συμβεί και αυτό. Ο πυρήνας των ψηφοφόρων των Εργατικών αποφάσισε να αλλάξει την πολιτική του κόμματος για τη μετανάστευση από τα κάτω και για πάντα, με την αποχώρηση από την ΕΕ.
Η ηγεσία του κόμματος προσπάθησε, αργοπορημένα και ασαφώς, να βρει λύσεις σε επίπεδο μικροοικονομίας -μεγαλύτερη χρηματοδότηση σε περιοχές που το ΕΣΥ και τα σχολεία βρίσκονται υπό πίεση, οδηγίες που αποτρέπουν την πρόσληψη εργαζομένων από την ανατολική Ευρώπη με άσχημες εργασιακές συνθήκες. Και μια υπόσχεση για μελλοντική επαναδιαπραγμάτευση ενός από τους πυλώνες της συνθήκη της Λισσαβώνας, αυτού της ελεύθερης μετακίνησης. Αυτές οι προτάσεις, ακριβώς, επειδή έγιναν αργοπορημένα και με βαριά καρδιά, μετά βίας ακούστηκαν. Και προφανώς σε κάποιους δεν φαίνονταν καν εύλογες -με δεδομένη την επιμονή της κεντρώας τάσης των Εργατικών και της φιλελεύθερης αστικής τάξης ότι η μετανάστευση είναι καλή και «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτή», αλλά και την επιμονή του Γιούνκερ ότι δεν θα υπάρξει καμιά επαναδιαπραγμάτευση.
Όχι αρκετά ριζοσπαστικές
Όπως έχω γράψει παλιότερα, το ζήτημα της αριστερής εξόδου (Lexit) είναι πολύ επίκαιρο σε ότι αφορά τη δημοκρατία και την οικονομική δικαιοσύνη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Αν οι Εργατικοί δεν κερδίσουν τις πρόωρες εκλογές, θα πρόκειται για μια γρήγορη διαδικασία «θατσεροποίησης» και για τη διάσπαση του Ηνωμένου Βασιλείου. Πολλοί, όμως, που πιστεύουν στο Lexit, ήταν έτοιμοι να ψηφίσουν μαζί με τη δεξιά πτέρυγα των Συντηρητικών, κάνοντας αυτό το πρώτο βήμα.
Το καθήκον για την αριστερά στη Βρετανία, τώρα, είναι να προσαρμοστεί και μάλιστα γρήγορα στην νέα πραγματικότητα. Η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, ήδη προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη στον Κόρμπιν. Το Κόμμα της Ανεξαρτησίας (Νάιτζελ Φάρατζ) θα προσπαθήσει να κερδίσει τους ψηφοφόρους των Εργατικών. Πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί και δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας.
Ο Κόρμπιν είχε δίκιο να προσπαθήσει και να παλέψει για την «παραμονή και την μεταρρύθμιση», αλλά οι μεταρρυθμίσεις που πρότεινε δεν ήταν αρκετά ριζοσπαστικές. Είχε, επίσης, δίκιο να αφιερώσει ενέργεια σε άλλα ζητήματα -καθιστώντας σαφές ότι είτε εντός, είτε εκτός της ΕΕ, η κοινωνική δικαιοσύνη και οι δημόσιες υπηρεσίες απειλούνται. Η κεντρώα και η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, όμως, μπέρδεψαν τους ψηφοφόρους τους καθώς συστρατεύθηκαν με τους κεντρώους των Συντηρητικών, με τους οποίους ο Κόρμπιν είχε υποσχεθεί ότι δεν θα είχε καμία σχέση.
Οι υποστηρικτές του Μπλερ πλανώνται πλάνην οικτράν, αν νομίζουν ότι μπορούνε να χρησιμοποιήσουν αυτό το αποτέλεσμα, για να πραγματοποιήσουν ένα πραξικόπημα εναντίον του Κόρμπιν. Η νεοφιλελεύθερη πτέρυγα των Εργατικών πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος τους τελείωσε.
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν λειτουργεί
Είναι σαφές ότι πολλοί νέοι, αριστεροί και αντιρατσιστές είναι αποκαρδιωμένοι. Φαίνεται ότι εξίσωναν την ΕΕ με το διεθνισμό. Γνώριζαν και συμπαθούσαν τις αδύναμες και φτωχές κοινότητες, αλλά, μάλλον, θεωρούσαν ότι είναι δουλειά κάποιου άλλου να χτίσει δεσμούς μ΄αυτές. Χαίρομαι που ψήφισα υπέρ της παραμονής, αν και έπρεπε να σφίξω τα δόντια. Δεν είμαι αποκαρδιωμένος, όμως. Κατά πάσα πιθανότητα η Σκωτία θα φύγει, το ΗΒ θα διαλυθεί και οι Μπλερικοί θα αποχωρήσουν για να φτιάξουν ένα κόμμα φόρο τιμής στο νεοφιλελευθερισμό με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Ο νεοφιλελευθερισμός, όμως, δεν λειτουργεί!
Οι ρωγμές στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα θα πάρουν πρώτα γεωπολιτική μορφή και στη συνέχεια οικονομική. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη τέτοια ρωγμή. Γεωπολιτικά πρόκειται για μια νίκη του Πούτιν, που θα αποδυναμώσει τη Δύση. Θέτει στην κεντρική Ευρώπη το ερώτημα ξεκάθαρα: θα ξεφορτωθείτε τη συνθήκη της Λισαβώνα, τη λιτότητα και θα ενισχύσετε την οικονομική μεγέθυνση ή θα επιτρέψετε σε όλο το εγχείρημα να καταρρεύσει εν μέσω στασιμότητας; Προβλέπω πως τελικά θα γίνει το δεύτερο.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, ως Αριστερά, είναι να συνεχίσουμε να πολεμάμε για τα συμφέροντα των φτωχών, των εργαζομένων, της νεολαίας των μεταναστών και των προσφύγων. Χρειαζόμαστε καλύτερους θεσμούς και καλύτερη γλώσσα για να τα καταφέρουμε. Όπως και το 1932, η Βρετανία γίνεται η πρώτη χώρα που σπάει την θεσμική μορφή της παγκόσμια τάξης. Αν ξαναζήσουμε τη δεκαετία του 1930 στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε μια καλύτερη αριστερά. Η γενιά που ανέχθηκε τον Μπλερ και γλέντησε με τον ανούσιο και ουδέτερο τεχνοκρατισμό πρέπει να ξυπνήσει. Η εποχή αυτή έχει τέλειωσε.
Το πλήρες άρθρο βρίσκεται στην ιστοσελίδα:https://medium.com/mosquito-ridge
Μετάφραση: Πέτρος Κοντές
εποχή

Συγγνώμη που σας έφερα τον Θάνο Τζήμερο



Από τη μία έχεις τους φασίστες- δολοφόνους τύπου Ρουπακιά με το απύθμενο θράσος να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να επιτίθενται σε φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους.
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Από την άλλη έχεις το Θάνο Τζήμερο. Από τη μία τα τάγματα εφόδου και από την άλλη τα τάγματα βλακείας. Ιδού τι έγραψε χθες στο facebook o κ. Τζήμερος, θαυμάστε σκέψη και άποψη: «Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης».
Μίλησε και ο Τζήμερος για τη μητέρα του Παύλου Φύσσα, αν είναι δυνατόν.
Έχω έναν φίλο, που έπλεκε το εγκώμιο του Τζήμερου μόλις εκείνος πρωτοεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή. Δεν αποκλείεται και να τον ψήφισε τότε. Τράβαγα τα μαλλιά μου, δεν το πίστευα, δεν ήταν κανένας άσχετος ο τύπος. Αλλά παγιδεύτηκε από την ανοησία, δεν θέλει πολύ, μη νομίζετε.
Λίγους μήνες μετά, όταν αποκαλύφθηκε το... μεγαλείο του πολιτικού ανδρός, ο φίλος αυτός έγινε... Μαυρογιαλούρος, έριχνε μούντζες στον εαυτό του. Και γέλαγε με το πάθημά του, εντάξει, δεν συνέβη και τίποτε κακό.
Συγγνώμη πάντως που σας έφερα τον Θάνο Τζήμερο στις οθόνες σας σήμερα, δεν θα το ξανακάνω, πρώτη και τελευταία φορά. Απολογούμαι. 
koutipandoras

Μακελειό: Στους 28 οι νεκροί - 60 τραυματίες από την επίθεση αυτοκτονίας στο αεροδρόμιο Κωνσταντινούπολης



Δυο πολύνεκρες επιθέσεις συγκλόνισαν γύρω στις 10 το βράδυ της Τρίτης, το διεθνές αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης.
Είκοσι οκτώ νεκροί και 60 τραυματίες -οι έξι εκ των οποίων σε σοβαρή κατάσταση- είναι ο μέχρι στιγμής απολογισμός των τριών συντονισμένων εκρήξεων στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με τον τούρκος υπουργό Δικαιοσύνης Μπεκίρ Μποζντάγ.
Οι πρώτοι τραυαμτίες μεταφέρονταν με ταξί, ενώ όπως είπε αυτόπτης μάρτυρας «... είμαστε σε μία θάλασσα από αίμα». 
Σύμφωνα με τις τουρκικές αρχές «ο δράστης αρχικά πυροβόλησε το πλήθος με καλάσνικοφ και στη συνέχεια προκάλεσε την έκρηξη» πυροδοτώντας τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένος, πριν φτάσει στο μηχανήματα ελέγχου του αεροδρομίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
Έως τώρα δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης, ωστόσο, οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για χτύπημα του ISIS. 
İLK GÖRÜNTÜLER
Atatürk Havaalanındaki patlamalarda bir güvenlik görevlisi: 20'den fazla kişi yaşamını yitirdi
Οι καμικάζι ήταν τρεις, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση. 
Σύμφωνα όμως, με την εφημερίδα «Hurriyet» οι δράστες μπορεί να είναι επτά, ένας εκ των οποίων έχει συλληφθεί.
Έχει απαγορευτεί η είσοδος και η έξοδος στο αεροδρόμιο, ενώ  δεν γίνονται απογειώσεις και προσγειώσεις αεροσκαφών.
Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν πως οι εκρήξεις συγκλόνισαν τον τερματικό σταθμό των πτήσεων εξωτερικού προκαλώντας πανικό μεταξύ των επιβατών.
«Ήταν πολύ ισχυρή η έκρηξη, όλοι άρχισαν να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση» δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας στο τηλεοπτικό δίκτυο CNN-Turk.
Κατά την πάγια τακτική της, η τουρκική κυβέρνηση είχε από νωρίς επιβάλλει εμπάργκο στη ροή πληροφοριών. 
Atatürk Havalimanı'nda  sonrası çok sayıda yaralı var..
Patlama sonrası Silah sesleri de duyuldu !
Στο σημείο μετέβησαν από την πρώτη στιγμή ισχυρές δυνάμεις της Αστυνομίας και ασθενοφόρα, ενώ σχεδόν δύο ώρες μετά τις επιθέσεις επικρατούσε πανικός. 
Σύμφωνα με πληροφορίες οι δράστες ήταν στον χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου και στην είσοδο των διεθνών πτήσεων, λίγο πριν από τον έλεγχο στο μηχάνημα x- ray του αεροδρομίου. 
Οι δράστες είναι μεταξύ των νεκρών
Είναι η πρώτη φορά που το διεθνές αεροδρόμιο Ατατούρκ -το 20ό πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο του κόσμου- γίνεται στόχος επίθεσης καμικάζι.
Η πτήση της Aegean από Κωνσταντινούπολη προς Αθήνα πρόλαβε να αναχωρήσει πριν από τις επιθέσεις και προσγειώθηκε πριν από τα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». 

Πτήσεις που είχαν προορισμό το Ατατούρκ ήδη κατευθύνονται σε άλλα αεροδρόμιο. 
Καταδίκη από την Ε.Ε. 
Λύπη και καταδίκη εξέφρασαν άμεσα η Ελλάδα και ανώτεροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι.
«Οργή και απόλυτη καταδίκη για το νέο τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη. Παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις», δήλωσε μέσω Twitter το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση στέκεται στο πλευρό του τουρκικού λαού. Οι καρδιές μας είναι μαζί τους», δήλωσε μέσω Twitter η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι.
«Εξοργιστική τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης. Οι σκέψεις μου πηγαίνουν στα θύματα, τις οικογένειές τους και τους αγαπημένους τους», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόφσκις.
«Στεκόμαστε στο πλευρό του τουρκικού λαού και της κυβέρνησης. Ενωμένοι εναντίον της τρομοκρατίας», δήλωσε ο κύπριος επίτροπος Χρήστος Στυλιανίδης.
Ενημερώθηκε ο Ομπάμα

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έλαβε ενημέρωση για τις εκρήξεις που σημειώθηκαν στο διεθνές αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης από τη Λίζα Μόνακο, σύμβουλό του για θέματα εσωτερικής ασφαλείας και καταπολέμησης της τρομοκρατίας, ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος.
tvxs