Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Πώς και δεν οδηγούσε ΣΥΡΙΖόπουλο την Πόρσε;



Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος
Δεν θα αναφερθώ διόλου στο τραγικό και τρομακτικό γεγονός με την Πόρσε. Σοκ, δεν βγαίνουν οι κουβέντες. Αλλωστε δεν θεωρώ πολιτικό ή ταξικό ένα τέτοιο ατύχημα, αντί για την Πόρσε θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε άλλο, πιο φθηνό αλλά «πειραγμένο», αυτοκίνητο.

Θυμήθηκα απλώς την πολιτική σπέκουλα που έγινε πριν από μερικούς μήνες με ένα άλλο, αντίστοιχο, δυστύχημα στην Αίγινα. Με το ταχύπλοο.
Πως τότε δημοσιογράφοι αλλά και πολιτικοίεφημερίδες αλλά και κανάλια, προσπάθησαν να συνδέσουν το τραγικό συμβάν με τον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους υπουργούς αφήνοντας πλήθος με υπονοούμενα (όταν δεν μιλούσαν ευθέως).

Τώρα λένε ακριβώς τα αντίθετα και κατηγορούν όσους, κυρίως στα social media γιατί δημοσιογράφους κι εφημερίδες δεν είδα, κάνουν πολιτική σπέκουλα πάνω στα συντρίμμια της Πόρσε. Και πολύ σωστά αντιδρούν. Τότε όμως σφύριζαν αδιάφορα αν δεν σιγόνταραν κιόλας. 

Προφανώς η φημολογία τότε τους βόλευε. Ενώ η επιχειρηματολογία ταξικής φύσεως τώρα τους μοιάζει αδιανόητη
Προφανώς και δεν φταίει η Porsche. Προφανώς όμως και δεν έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ τότε. 
Ας αφήσουν τα παιχνίδια μικροπολιτικής όλοι τους όταν υπάρχουν θύματα. Λίγο σεβασμό επιτέλους. 
 EFSYN

Η τροχαία σύγκρουση δεν είναι ατύχημα.


traffic-crash_1476318522802_48082615_ver1-0_640_480

Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε γεγονότα αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο τ’ αντιμετωπίζουμε και τον τρόπο που αντιδρούμε ή δεν αντιδρούμε σε αυτά. Σ’ αυτό το πλαίσιο η χρήση του όρου τροχαίο ατύχημα αντί της τροχαίας σύγκρουσης υπέχει εννοιολογικό βάρος που οδηγεί στην αμνήστευση του/των υπευθύνων του συμβάντος και συχνά απόδοση ευθύνης στο θύμα του συμβάντος.
Τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να σημαίνει η φράση “βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο”- όταν με τη λάθος στιγμή εννοούμε τη στιγμή που οδηγούσε κάποιος με 200+ χλμ/ώρα και λάθος σημείο τη στάθμευση σ’ ένα οριοθετημένο χώρο στάθμευσης;
Τροχαίες συγκρούσεις ή συμβάντα δημιουργούνται όταν ένας ή περισσότεροι κρίκοι της αλυσίδας της οδικής κυκλοφορίας σπάνε. Υπέρβαση ορίου ταχύτητας, παραβίαση σηματοδότη ή STOP, παράνομη προσπέραση, κακοτεχνίες ή κακοσυντηρημένοι δρόμοι, υπερεκτίμηση δυνάμεων, οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών ή αλκοόλ, χρήση κινητού, αδιαφορία για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν κ.α.
Για τίποτε από τα παραπάνω δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος ατύχημα, δηλαδή δυσάρεστο γεγονός που συμβαίνει σε κάποιον με τρόπο λίγο ή πολύ τυχαίο. Η συνεχής χρήση του όρου “ατύχημα” υπονοεί πως ότι συνέβη ήταν εκτός των ανθρωπίνων πλαισίων επιρροής ή ελέγχου. Το ατύχημα δυστυχώς δεν προβλέπεται, είναι αναπάντεχο κι ενάντια στο αναμενόμενο. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να αναζητηθεί ευθύνη.
Οι αιτίες των τροχαίων είναι γνωστές, προβλέψιμες και πλήρως αναστρέψιμες εφόσον ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα. Τα τροχαία δεν είναι παιχνίδια της μοίρας, ούτε θέλημα Θεού, αλλά πλήρως προβλεπόμενα αποτελέσματα νόμων της φυσικής (της ορμής, της ταχύτητας, των κρούσεων, της τριβής). Ο όρος ατύχημα λειτουργεί ενάντια στη σύμπραξη και συνδυασμένη δράση όλων των εμπλεκόμενων φορέων, προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί η πανδημία των συνεπειών των τροχαίων – γιατί μόνο ως πανδημία οφείλει ν’ αναγνωριστεί ο θάνατος 1.250.000 ανθρώπων κάθε χρόνο στους δρόμους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η χρήση της λέξης ατύχημα πρέπει να σταματήσει, όταν αναφερόμαστε σε τροχαία συμβάντα ή τροχαίες συγκρούσεις. Στο άκουσμα της λέξης συμβάν ή σύγκρουση αμέσως έρχονται στο μυαλό οι λέξεις πως και γιατί. Δεν αποδίδεται ευθύνη ή αμνήστευση, ούτε δημιουργείται η αίσθηση της έλλειψης τύχης ή του πεπρωμένου. Είναι ένα γεγονός που εφόσον οφείλεται σε παραλείψεις ή υπερβάσεις μπορεί να εξεταστεί και να αναλυθεί οδηγώντας σε συμπεράσματα και σε δράσεις για μελλοντική αποφυγή παρόμοιων περιστατικών.
sostegr.wordpress.com

#1917LIVE: Τι θα συνέβαινε αν ο Λένιν είχε twitter;



Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, το Russia Today δημιούργησε μία διαδραστική πλατφόρμα όπου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται «απευθείας» οι εξελίξεις μέσω twitter

Το θα συνέβαινε αν υπήρχε twitter στη Ρωσική Επανάσταση; Το απόσπασμα από την παρουσίαση του project στο τηλεοπτικό κανάλι του Russia Today:
Οι σημαντικότερες προσωπικότητες της περιόδου που άλλαξε για πάντα την παγκόσμια ιστορία, από τον Νικόλα τον Β' μέχρι τον Β. Λένιν αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα «τουϊτάρουν» τη γνώμη τους και τις δράσεις τους. Τα tweets τους, συγκεντρώνονται στο  hashtag  #1917LIVE και η επινόηση του RT, η Russian Telegraph της εποχής, τα σχολιάζει ενώ κανείς φυσικά δεν μπορεί να διανοηθεί τις επιπτώσεις, από ιστορικής σκοπιάς, των πράξεών του! 
Η εργατική τάξη σε αναβρασμό, μας «ενημερώνει» μέσω twitter η Russian Telegraph:
Πριν ξεσπάσει η Επανάσταση: Ουρές έξω από φούρνους και καταστήματα της Πετρούπολης, η αστυνομία επιχειρεί να επιβάλει την τάξη:
10 χρόνια πριν, στην Ιταλία, μια παρτίδα σκάκι μεταξύ του Λένιν και του Μαξίμ Γκόρκι, όπως ο ίδιος ο ηγέτης της Επανάστασης μας «θυμίζει» μέσω twitter:

rrtjpg.png

left

Οι Απόκριες και το τραύμα της απώλειας του παραδείσου



«Στην πραγματικότητα οι Απόκριες αποτελούν το πιο κοντινό στην ανθρώπινη φύση τελετουργικό-και το πιο αρχαίο, με τις πιο πηγαίες καταβολές. Το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει, και ότι ακόμα διατηρεί τα βασικά του στοιχεία είναι εκπληκτικό-και αισιόδοξο αν σκεφτεί κανείς την κατά τα λοιπά ηγεμονική αποκοινωνικοποίηση»
του Αντρέα Μπεντεβή
Αντιστρέφομαι τις κοινότοπες εκφράσεις που υποβιβάζουν τις Απόκριες σαν μια απλή αντίθεση στην κυρίαρχη υποκρισία των κατανεμημένων κοινωνικών ρόλων όλων των υπόλοιπων ημερών. Αυτή η γιορτή με τα έθιμα της έρχεται από πολύ πολύ παλιά για να την εξαντλήσει κανείς με τα εφήμερα σημερινά δεδομένα. Συμπορεύεται με την αρχή της ανθρώπινης κοινωνίας-και συνδέεται με το πρωταρχικό τραύμα, ακόμα και πίσω από την ανθρώπινη κοινωνία, το τραύμα της απώλειας του παραδείσου. Της πτώσης από εκείνο το όλον. Που είναι, αλλά και δεν είναι μονάχα αυτός, ο χριστιανικός παράδεισος.
Η έννοια της ολότητας, της τελειότητας, ο αποχωρισμός από αυτήν, δεν είναι χριστιανική. Συναντάται, με την μια ή άλλη μορφή, σε όλες τις θρησκείες, σε όλα τα φιλοσοφικά στερεώματα-κυριαρχεί ακόμα περισσότερο στην εποχή μας, μια εποχή- μεταίχμιο στον ιστορικό κύκλο της εξέλιξης σε όλα τα επίπεδα.
Την πτώση από του Κρόνου από τον Ήλιο γιόρταζαν στα Σατουρνάλια και τα Λουπερκάλια στην αρχαία Ρώμη-με όργια και με κρασοκατάνυξη. Την άλλη όψη της λογικής, την απογυμνωμένη ανθρώπινη έξη γιόρταζαν στα Διονύσια ντυμένοι με προβιές ζώων οι αρχαίοι Έλληνες. Στην πραγματικότητα οι Απόκριες αποτελούν το πιο κοντινό στην ανθρώπινη φύση τελετουργικό-και το πιο αρχαίο, με τις πιο πηγαίες καταβολές. Το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει, και ότι ακόμα διατηρεί τα βασικά του στοιχεία είναι εκπληκτικό-και αισιόδοξο αν σκεφτεί κανείς την κατά τα λοιπά ηγεμονική αποκοινωνικοποίηση. Αλλά γιατί, όμως, υπάρχει;
Μάλλον επειδή η συλλογική ευτυχία είναι τελικά άπιαστη. Μια ουτοπία. Καμία θρησκεία, και καμία φιλοσοφία, δεν κατάφερε να απαντήσει σε ένα οριακό, στο πιο οριακό, ερώτημα: Τι είναι ζωή, τι μη ζωή-και τι το ανάμεσο τους; Πέρα από την καθεαυτή εξασφάλιση της υλικής επιβίωσης-που και αυτή είναι ζητούμενο εν έτει 2017-ίσως ο άνθρωπος υποφέρει απλώς επειδή νιώθει σαν ένα κομμάτι μονάχο του πεταμένο στον κόσμο, ένα κομμάτι μιας αλλοτινής ενότητας. Δεν μπορεί να είναι εκείνος/η και ένας άλλος/η ταυτόχρονα. Δεν μπορεί να είναι εδώ και εκεί ταυτόχρονα. Στο πριν και στο τώρα. Το κρυφτό πίσω από μια άλλη περσόνα μοιάζει ευκαιρία για μια μικρή στιγμή όπου σε αυτό το αδιέξοδο ανοίγει μια ρωγμή.
Η κορυφαία προσπάθεια του ανθρώπινου πνεύματος να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, η διαλεκτική, επιχείρησε να ρηγματώσει το αδιέξοδο από ορθολογική σκοπιά: να πάει πέρα από το εδώ και από το εκεί. Από το τώρα και το πριν. Οριοθετώντας τα πάντα μέσα σε μια συνέχεια, εντός της οποίας και η ανθρώπινη ύπαρξη έτσι μονάχα αποκτά υπόσταση και νόημα. Το βασίλειο της ελευθερίας είναι το βασίλειο της αναγκαιότητας.
Οι πιο ενστιχτώδεις απαντήσεις, από την άλλη μεριά, δίνονται με την μεταμφίεση, την έκσταση και την αναζήτηση μιας απρόσωπης και άχρονης περσόνας. Ο χορός και η σκοτεινή μεριά, κοντά στον θάνατο και ακριβώς στα όρια του-αυτός είναι ο Διόνυσος. Κι όμως, είναι ζωή, εκεί που ακριβώς σμίγει με τον θάνατο, εκεί που σμίγει ο Χειμώνας με την Άνοιξη. Αυτή είναι η γιορτή-ή η υπόμνηση ότι το ερώτημα παραμένει ενεργό, απλώς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε τον υπόλοιπο καιρό-που έφτασε μέχρι σήμερα σαν Απόκριες.
Η υπέρβαση των δυνάμεων που παλεύουν κοσμικά, το καλό με το κακό, η ζωή με τον θάνατο, ο χόρος και ο χρόνος εις βάρος της κάθε μεμονωμένης ύπαρξης, τελικά η διαλεκτική με τον χορό, δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ, απλώς επειδή δεν είναι προς απάντηση αλλά προς διερεύνηση: ''Το ποίημα λάμπει από τις σβησμένες του λέξεις'' λέει κάπου ο Ρίτσος, δηλαδή ίσως η αδυναμία μας να ορίσουμε εκείνο ακριβώς που θέλουμε ή που πρέπει, όπως το θέλουμε και όπως του πρέπει, να είναι που κινεί την ζωή την δική μας και των άλλων μπροστά με αλλεπάλληλες και ανεπίλυτες αντιθέσεις-η ισορροπία εντός αυτών των αντιθέσεων, όπως και η διαχείριση της πτώσης, είναι το ποίημα.
*Το κείμενο αναδημοσιεύεται από τη σελίδα του Ανδρέα Μπεντεβή στο facebook. Ο τίτλος και η φωτογραφία είναι παρεμβάσεις του LEFT.gr

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Τα αυτοκίνητα δεν... τρελαίνονται



Συντάκτης: Αντα Ψαρρά
Ούτε η porshe ήταν «φονική» ούτε η πορεία ήταν «τρελή». Ένας νεαρός γόνος πλούσιας οικογένειας θύμα της ταχύτητας και προφανώς μιας παραπλανητικής αίσθησης υπεροχής στην κοινωνία και στην άσφαλτο, έγινε αιτία να χάσουν τη ζωή τους τέσσερις νέοι άνθρωποι ανάμεσά τους και ο ίδιος. 
Μια γυναίκα με το παιδάκι της δολοφονήθηκαν «εν ψυχρώ» μέσα στο σταματημένο τους αυτοκίνητο. Μια οικογένεια ξεκληρίστηκε και δύο άλλες κλαίνε σήμερα τα νεκρά παιδιά τους. 
Όμως την porshe κάποιος την αγόρασε κάποιος την οδηγούσε στην Εθνική οδό ξεπερνώντας όλα τα όρια κανόνων οδήγησης φτάνοντας προφανώς στα όρια τις ούτως ή άλλως εξωπραγματικές ταχύτητες αυτού του αυτοκινήτου, κάποιος αισθανόταν άτρωτος στην μικρή πιθανότητα να πέσει στα χέρια της τροχαίας και τελικά σήμερα κάποιοι θρηνούν την κακιά την ώρα, την τρελή πορεία, το φονικό αυτοκίνητο και το... κισμέτ!
Με δύο λόγια είδαμε ξανά άλλη μια κλασική περίπτωση ελληνικής οδήγησης όπου το ΙΧ γίνεται ένα επικίνδυνο όπλο στα χέρια του ιδιοκτήτη του που θεωρεί ότι οι δρόμοι του ανήκουν, ότι οι υπόλοιποι είναι ενοχλητικά παράσιτα στην απεριόριστη εμβέλειά του και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να του βάζει εμπόδια όπως για παράδειγμα ένα σήμα, ένα στοπ ή ένα παρκιγκ.
Σήμερα όλοι θρηνούν δυστυχώς όμως αύριο άλλοι συμπολίτες μας θα δολοφονηθούν στο βωμό της ταχύτητας της βάρβαρης νοοτροπίας του τσαμπουκά στην άσφαλτο και της απόλυτης αδιαφορίας για τον άλλον.
EFSYN

Εμφύλιος πόλεμος για το νέο ασφαλιστικό



Το νέο Ασφαλιστικό έχει δημιουργήσει χαρακώματα ανάμεσα στους ελεύθερους επαγγελματίες, με βάση το εισόδημά τους. Το συμπέρασμα, χωρίς αμφιβολία πλέον, είναι ότι κοντά το 85-90% των ασφαλισμένων πληρώνει λιγότερα ή τα ίδια από όσα πλήρωνε (ή τουλάχιστον χρεωνόταν χωρίς να μπορεί να πληρώσει) ως το 2016 και το 10-15% πληρώνει περισσότερα. Όσο μεγαλύτερο το δηλωθέν εισόδημα του 2015 (με βάση το οποίο γίνονται σήμερα οι χρεώσεις) τόσο μεγαλύτερο το «χαράτσι». Τα χαμηλά εισοδήματα (έως 15.000€) είναι ευνοημένα και τα υψηλά εισοδήματα πονάνε, τουλάχιστον με βάση τον αριθμό της εισφοράς. Γιατί για τα πολύ μεγάλα εισοδήματα των 200-400 χιλιάδων ευρώ νομίζω ότι είναι ανέκδοτο να μιλάμε για πόνο για εισφορές 20-25 χιλιάδων ευρώ. Απλά τους λείπουν από τα περισσευούμενα (τα οποία είναι και πολλά, καλά να είναι οι άνθρωποι).
του Γιώργου Φλωρά
Το προφανές και αναμενόμενο είναι ότι όποιος πληρώνει περισσότερα γκρινιάζει. Το ίδιο θα έκανα και εγώ στην θέση τους, όμως στην φάση αυτή της ζωής μου βρίσκομαι στην κατηγορία αυτών που πληρώνουν (χρεώνονται για να είμαι ακριβής) το ένα τρίτο από ότι με χρέωναν έως το τέλος του 2016.
Εδώ όμως «βγαίνουν τα μαχαίρια στην πίστα» και έχει ξεκινήσει «εμφύλιος» πόλεμος.
Το πρώτο που μου έκανε, χείριστη, εντύπωση είναι ότι για πρώτη φορά τα συνδικαλιστικά όργανα των ελεύθερων επαγγελματιών, οι Κοινωνικοί Εταίροι, αποφάσισαν να προσφύγουν στην Δικαιοσύνη για να καταρρίψουν το νέο Ασφαλιστικό. Δεν έχω λάβει γνώση της προσφυγής τους (δεν ξέρω καν αν έχει κατατεθεί ακόμα), υποθέτω όμως ότι δεν θα αφορά αυτούς που πληρώνουν λιγότερα αλλά αυτούς που πληρώνουν πολύ περισσότερα από πριν. Μου έκανε χείριστη εντύπωση γιατί επί χρόνια οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, που είναι η πλειοψηφία στο διοικητικό συμβούλιο του ΟΑΕΕ, δεν προσέφυγαν στην Δικαιοσύνη για τις απαράδεκτες πρακτικές του παλιού Ασφαλιστικού. Πρακτικές που δήμευαν την περιουσία ανήμπορων ανθρώπων μέσω χρεώσεων εκτός πραγματικότητας και απολύτως ανεξάρτητες από το πραγματικό εισόδημα.
Μάλιστα είναι ιστορική η φράση ηγετικού στελέχους ενός φορέα από αυτούς που είπε, στο παρελθόν, ότι «δεν θα προσφύγουμε στην Δικαιοσύνη για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό μας σπίτι». Το να καταρρεύσουν (όπως έγινε) εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι που ανήμποροι δεν πλήρωναν και χρεωνόντουσαν δεν ένοιαξε το παλληκάρι. Δεν προσέφυγαν στην Δικαιοσύνη οι κύριοι όταν φυλάκιζε το παλιό Ασφαλιστικό ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ, προφανώς γιατί οι ίδιοι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα. Δεν προσέφυγαν όταν ήταν 350.000 ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ, οφειλέτες, ανασφάλιστοι, αυτοί είχαν περίθαλψη, όλα καλά…. Και τώρα σπεύδουν να υπερασπιστούν με προσφυγή στην Δικαιοσύνη το 10% των ασφαλισμένων με υψηλό εισόδημα. Όχι κύριοι, δεν έχετε δικαίωμα να προσφύγετε εσείς για αυτούς. Αν θέλουν ας πάνε μόνοι τους στα Δικαστήρια, δεν έχετε δικαίωμα εσείς να βάλετε το βαρύ όνομα του Κοινωνικού Εταίρου, όπως δεν το κάνατε συνειδητά για τους ανήμπορους εκατοντάδες χιλιάδες οφειλέτες τόσα χρόνια.
Ανάμεσα στα άλλα άκουσα μια εκπληκτική θεωρία είναι ότι το νέο σύστημα είναι απολύτως άδικο γιατί αυτός που δηλώνει χαμηλό εισόδημα κρύβει πολλά (και για αυτό δηλώνει λίγα) ενώ αυτός που δηλώνει υψηλό εισόδημα δεν κρύβει τίποτα, είναι έντιμος, ειλικρινής (αφού δηλώνει πολλά) και τιμωρείται από το Ασφαλιστικό!! Αυτοί που τα λένε θεωρούν δηλαδή ότι αν ένας ελεύθερος επαγγελματίας, πχ ένας γιατρός, δηλώνει εισόδημα 80.000€ το χρόνο, είναι έντιμος, δεν παίρνει φακελάκια, δεν παίρνει μαύρα, απλά και μόνο επειδή δηλώνει πολλαπλάσια από έναν περιπτερά που θα δηλώσει εισόδημα 8.000 το χρόνο.
Η γενίκευση είναι λάθος. Νομίζω ότι όλοι μας γνωρίζουμε παραδείγματα από όλες τις κατηγορίες. Αυτούς που δηλώνουν λίγα ή πολλά αλλά κρύβουν λίγα. Αυτούς που δηλώνουν λίγα ή πολλά αλλά κρύβουν περισσότερα. Και τέλος αυτούς που τα δηλώνουν όλα (είτε επειδή δεν μπορούν να κρύψουν, είτε επειδή θέλουν να είναι καθαροί).
Οι πιο «αδικημένοι» θεωρώ ότι είναι λίγες κατηγορίες που δεν μπορούν παρά να δηλώσουν τα πάντα και έχουν υψηλό εισόδημα. Όπως για παράδειγμα οι ασφαλιστές. Τα πάντα δηλωμένα θέλουν δεν θέλουν. Δεν ξέρω πόσες κατηγορίες επαγγελματιών είναι σαν και αυτούς αλλά σίγουρα είναι η μειοψηφία.
Άκουσα και άλλη θεωρία. Ότι «χαρατσώνοντας» τα υψηλά εισοδήματα κάνει κακό στην ανάπτυξη γιατί αυτοί είναι που επενδύουν το περίσσεμα τους στην Ελληνική Οικονομία. Τι εννοούν επένδυση αναρωτιέμαι όμως. Αγοράζουν ακίνητα; Αγοράζουν μετοχές; Αγοράζουν ομόλογα; Αυτό που θεωρώ σχεδόν βέβαιο είναι ότι η πλειοψηφία των μεγάλων εισοδημάτων που περισσεύουν δεν κατευθύνονται σε παραγωγικές επενδύσεις, επενδύσεις που θα προσφέρουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Κάποιοι θα εισφέρουν το περίσσεμα σε ανάπτυξη της επιχείρησής τους, το κατανοώ. Πόσοι είναι αυτοί; Τι ποσοστό από τους «αδικημένους»; Με ανύπαρκτα στατιστικά στοιχεία, το επιχείρημα ότι αν λάβει το Κράτος 5.000€ περισσότερα από το εισόδημα ενός συμπολίτη μας με μεγαλύτερο εισόδημα, αυτό θα φύγει από επενδύσεις, νομίζω ότι δεν είναι και το πιο επιτυχημένο.
Μεγάλη αντίδραση έχουμε από ορισμένους ασφαλισμένους του ΕΤΑΑ που πρέπει να πληρώσουν εισφορές σημαντικά μεγαλύτερες. Τώρα όμως αποκαλύφθηκε περίτρανα (ήταν προφανώς γνωστό) ότι πολλές κατηγορίες, όπως για παράδειγμα οι δικηγόροι, είχαν τεράστια έσοδα για το Ασφαλιστικό τους Ταμείο από άλλες πηγές. Μάζευαν από παντού δηλαδή χρήματα, στο Ταμείο Νομικών, για να παίρνουν σύνταξη. Πχ κάναμε συμβόλαιο και πληρώναμε την σύνταξη του δικηγόρου. Έμαθα επίσης ότι το Ταμείο Νομικών δεν είχε καν μηχανογράφηση, στο έτος 2017!!!. Έτσι, απλά, επειδή οι δικηγόροι ήταν πάντα η πλειοψηφία στην Βουλή. Και οι Γιατροί και οι Μηχανικοί (πριν τις εκλογές του 2012 δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί ήταν το 55% των Βουλευτών). Πολλές κατηγορίες είχαν εξασφαλίσει κονδύλια από τρίτες πηγές και οι ίδιοι πλήρωναν χαμηλότερα ποσά από ότι θα έπρεπε αν τα έβαζαν όλα από την τσέπη τους.
Χρόνια πολέμησα υπέρ της ασφάλισης αναλογικά με το εισόδημα του κάθε ασφαλισμένου. Αυτό ξεκίνησε. Το να πληρώνεις 167€ αντί για 450€ (που σε χρέωναν αλλά δεν πλήρωνες) είναι ένα σημαντικό κίνητρο για να μπεις και πάλι στο σύστημα, να αρχίσεις και πάλι να πληρώνεις, να αποκτήσεις ασφαλιστική ενημερότητα (αν παγώσουν τα παλιά) και να μπορείς να κινηθείς νόμιμα και όχι στο σκοτάδι. Το να παίρνεις σύνταξη αναλογικά με τις εισφορές που κατέβαλες είναι και αυτό σπουδαίο και Κοινωνικά δίκαιο. Λίγα δίνεις, λίγα θα πάρεις.
Θεωρώ πολύ βαρύ να πρέπει ένας ελεύθερος επαγγελματίας να πληρώνει εισφορές που φτάνουν το 35% του εισοδήματός του ετησίως, όπως οι ασφαλισμένοι του πρώην ΕΤΑΑ. Διαφωνώ επίσης με την υποχρεωτική καταβολή ασφάλιστρου για την περίθαλψη, όπως και για την υποχρεωτική εισφορά για το εφάπαξ. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω ότι τα Ταμεία, με συγκεκριμένες ευθύνες, καταστράφηκαν, μοίραζαν συντάξεις αβέρτα κουβέρτα σε 50αρηδες, σε άγαμες θυγατέρες, σε κάθε καρυδιάς καρύδι, χωρίς να έχουν καταβληθεί ανάλογες εισφορές. Δεν ξεχνάω ότι επί χρόνια γινόταν τεράστιο πάρτι με τα Ταμεία, τα χρέωναν απίστευτα ποσά οι φαρμακευτικές, τρώγαν πολλοί τις σάρκες τους. Δεν ξεχνάω ότι τα αποθεματικά τους λεηλατήθηκαν, επί δεκαετίες τα κατέθεταν χωρίς τόκο στην ΤτΕ ενώ ο πληθωρισμός ήταν στα ουράνια. Δεν ξεχνάω το PSI και τόσα άλλα.
Και επειδή παντού ισχύει «όπου στρώνεις κοιμάσαι», σήμερα, οι δυσαρεστημένοι, πληρώνουν το μάρμαρο για δεκαετίες καταστροφής των Ταμείων. Ελπίζω πραγματικά να εξομαλυνθεί η κατάσταση και ακόμα και αυτοί που σήμερα χρεώνονται υψηλότατες εισφορές να καταφέρουν να πληρώνουν λιγότερα σε ένα υγιές Ασφαλιστικό σύστημα.
KOUTIPANDORAS

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Γιατί είναι σημαντική η αθώωση του Πελετίδη



Η αθώωση του Πελετίδη και μάλιστα παμψηφεί, είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί έρχεται σε μία στιγμή που η Χρυσή Αυγή πάει να ξανασηκώσει κεφάλι.
του Δημήτρη Τσίρκα
Αυτό μαρτυρούν τόσο οι επιθετικές ενέργειες της σε μία σειρά σχολεία που φιλοξενούν προσφυγόπουλα, όσο και η αποθράσυνση των φασιστών στη δίκη της ΧΑ, όπου βρίζουν χυδαία σε καθημερινή βάση τη μητέρα του Φύσσα και επιτίθενται σε αντιφασίστες, με την κάλυψη της αστυνομίας.
Η αθώωση αυτή όμως δεν ήρθε από μόνη της, είναι αποτέλεσμα του μεγάλου κινήματος συμπαράστασης που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα και της δημοσιότητας που πήρε η δίωξη του. 
Η τεράστια αποδοχή που απολαμβάνει ο Πελετίδης όπως και η απόφαση του να αρνηθεί το δημόσιο βήμα στους ναζί εγκληματίες, βάρυναν ιδιαίτερα στην κρίση του δικαστηρίου. Οι δικαστικές αποφάσεις αντανακλούν πάντοτε και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, προσαρμόζονται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, πόσο μάλλον όταν αφορούν τόσο ευαίσθητα πολιτικά ζητήματα. 
Αν η δική γινόταν μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης αδιαφορίας, με τους χρυσαυγίτες να γεμίζουν την αίθουσα και να τρομοκρατούν, δικαστές και μάρτυρες υπεράσπισης, το αποτέλεσμα πιθανόν θα ήταν διαφορετικό. Όπως τόσες φορές στο παρελθόν.
Η περίπτωση του Πελετίδη είναι επίσης και ένα πρώτης τάξης μάθημα για το πως αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά ο φασισμός. Με συνεχή πίεση τόσο στο δρόμο όσο και στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη. Κανένα βήμα δεν πρέπει να δίνεται στους ναζί, καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας για να εκδηλώσουν στην πράξη τις εγκληματικές πολιτικές τους. 
Οι φασίστες δεν χρησιμοποιούν το βήμα που τους προσφέρεται για να εκφράσουν και να συζητήσουν τις απόψεις τους αλλά για να επιβάλλουν με τη βία την ατζέντα τους. Κάθε δημόσια εμφάνιση τους συνοδεύεται από επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, αντιφασιστών και όποιου δεν γουστάρουν. Όποιος λοιπόν κρύβεται πίσω από τη νομιμότητα και την ελευθερία της έκφρασης για να δικαιολογήσει την παραχώρηση χώρου στους ναζί, στην ουσία παίζει το παιχνίδι τους και νομιμοποιεί τη βία τους.
Σε εξέλιξη ωστόσο βρίσκεται μία ακόμα σημαντικότερη δίκη, αυτή της Χρυσής Αυγής και το αποτέλεσμα της θα κριθεί ίσως περισσότερο έξω από το δικαστήριο, παρά μέσα. 
Η πανηγυρική αθώωση του Πελετίδη ύστερα από την πίεση του τεράστιου κινήματος συμπαράστασης δείχνει το δρόμο. 
Γιατί παρότι «τυφλή» η δικαιοσύνη, επιδεικνύει ιστορικά μία μονόπλευρη ροπή σε βάρος των αδύναμων, των θυμάτων της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Εκτός και αν αυτοί την αρπάξουν από το γιακά και τη στρέψουν στη σωστή κατεύθυνση.
Πηγή: 3pointmagazine.gr

Αμετροεπείς Μαικήνες



Σπονσονάρουν χειραγωγώντας, χειραγωγούν σπονσονάρωντας την καλλιτεχνική δημιουργία και επεκτείνουν τα όρια της εξουσίας τους.
της Κατέ Καζάντη
Εφόσον συνομολογήσουμε πως αυτοσκοπός της μεγαλοαστικής τάξης είναι να αναπαράγει τον εαυτό της , τουτέστιν να προστατεύει την κερδοφορία της, και εφόσον επίσης συνομολογήσουμε πως, «…η αληθινή τέχνη, εκείνη που δεν αρκείται σε παραλλαγές προκαθορισμένων προτύπων, (…), δεν μπορεί να μην είναι επαναστατική, να μην τείνει σε μια πλήρη και ριζική ανασύνθεση της κοινωνίας…»*, είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύουμε πως οι όπου γης μεγιστάνες, και όλοι εκείνοι που συνωστίζονται στις δεξιώσεις τους, δίνουν μία δεκάρα, έστω, για τον πολιτισμό εν γένει και τη διάδοσή του; Όταν, μάλιστα, η κοινωνική ανασύνθεση, στην οποία στοχεύει η τέχνη, αντιστρατεύεται την ίδια τους την ύπαρξη;
Είναι, βέβαια, αλήθεια πως βαθύπλουτοι επίγονοι του Γάιου Κίλνιου Μαικήνα, του 1ου αι. π.Χ., απαντώνται και στους χαλεπούς καιρούς μας, περιφέροντας –φυσικά!- τη ματαιοδοξία τους μακριά πολύ από το λαό, υπεράνω της κοινωνίας και των αντιθέσεών της. Επενδύουν, εννοείται, όχι μοναχά στο προϊόν της δημιουργικής ορμής του καλλιτέχνη αλλά και στο φετιχισμό αυτού του προϊόντος, κοινώς στο διάφορο που θα βγάλουν από τη χορηγία τους. Ακόμη δε κι αν τωόντι νοιάζονται για την αυθεντική κουλτούρα, αυτό ουδόλως καταδεικνύεται από την τρυφηλή ζωή και τις επιλογές τους.
Κάνουν κουμάντο, όμως. Σπονσονάρουν χειραγωγώντας, χειραγωγούν σπονσονάρωντας την καλλιτεχνική δημιουργία και επεκτείνουν τα όρια της εξουσίας τους. Και, το χειρότερο, θέτουν εκείνοι τα κριτήρια για το τι είναι τέχνη: το Μέγαρο, ας πούμε, πέραν όλων των άλλων, προσπάθησε, και εν πολλοίς κατάφερε, να ταυτίσει το «έντεχνο» μοναχά με ό,τι περνούσε τις πόρτες του και από τα έντυπά του.
Επίσης, όταν η περιώνυμη «ιδιωτική πρωτοβουλία» χαρίζει, δήθεν, στο λαό, απλώς του επιστρέφει ένα στοιχειώδες μερτικό από την κλεμμένη υπεραξία. Τα δε χαρίσματα δεν είναι παρά ό,τι γουστάρει ο δωρητής: καινούργιες λυρικές σκηνές ενώ διαθέτουμε ωραιότατες, καινούργιες θεαματικές θεατρικές σκηνές αντί ενισχύσεων στις ήδη υπάρχουσες, κρατικές, δημοτικές κ.ο.κ.
Έτσι, από τα νοσοκομεία που κτίζουν οι φιλάνθρωπες, με κρατική επιχορήγηση και ενισχύσεις από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ως τα φαραωνικά κτίρια - κέντρα του αστισμού που φοροαπαλλάσσεται και εξασφαλίζει ταυτόχρονα «καλή μαρτυρία», ο εσμός των μεγαλόσχημων του χρήματος, στο τέλος, κερδίζει, κατασυκοφαντώντας, ταυτόχρονα, τον βασικό του αντίπαλο, τον κρατικό παρεμβατισμό. Η αμετροέπεια, επί παραδείγματι, που επέδειξε, απέναντι στο κράτος ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Νιάρχου, κατά την παράδοση του περιβόητου Κέντρου Πολιτισμού, είναι απαράλλακτη η ίδια αμετροέπεια που διακατέχει όλους τους όμοιους του, σε κάθε τομέα, από την υγεία και την παιδεία ως τον πολιτισμό.
Αν, όμως, θέλουν όλοι ετούτοι να μην καταγραφούν στις συνειδήσεις ως τα αφεντικά που ξεπλένουν και ξεπλένονται για τα ανομήματά τους, ας πράξουν το αυτονόητο: να επιστρέψουν όντως τα οφειλόμενα αλλά σε δράσεις άλλης κλίμακας, με τη συμμετοχή των συνδικάτων των καλλιτεχνών, των φορέων, των κινημάτων κ.λ.π. Αλλιώς θα καταλήξουν, όλοι τους, όπως εκείνο το προφητικό του Μάνου Χατζηδάκι για το Μέγαρο, όχι ιδρύματα μα μαυσωλεία της τέχνης και του πολιτισμού.
*Αντρέ Μπρετόν – Λεόν Τρότσκι, Το Μανιφέστο Της Καλλιτεχνικής Δημιουργίας, 1938
left

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Με δύναμη από τη Βαρκελώνη



Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου
Η καρδιά της Καταλονίας χτύπησε δυνατά στη Βαρκελώνη. Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν ζητώντας ν' αρχίσουν οι διαδικασίες για τη φιλοξενία προσφύγων που μπλοκάρει η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που η Καταλονία εκφράζει την αντίθεσή της με την ισπανική κυβέρνηση. Οι αποσχιστικές της τάσεις είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Το κοινό αίσθημα δυσανασχετεί έντονα από την καταπιεστική πολιτική της Ισπανίας.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην πόλη του Γκαουντί, φίλοι από την Αθήνα επέμεναν να πάω σε ένα μη τουριστικό τάπας, έξω από το κέντρο. Στο ξενοδοχείο δεν το ήξεραν και ο τουριστικός χάρτης δεν το είχε. Ο ταξιτζής ξαφνιάστηκε, «μία ξένη ήθελε να πάει σε ένα τέτοιο μέρος;».
Δεν υπήρχε ταμπέλα έξω. Το «Τάκτικα Μπέρι» ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Εμοιαζε να είναι ένα «μυστικό» μέρος. Χωρίς το λούστρο της κοσμικής Βαρκελώνης.
Μια μεγάλη σημαία της Καταλονίας ήταν πάνω από το μπαρ που ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Τα χέρια απλώνονταν ανεπιτήδευτα στις γεμάτες πιατέλες που κρατούσαν οι σερβιτόροι, που πηγαινοέρχονταν από την μία άκρη ώς την άλλη του μαγαζιού.
Κανείς δεν μιλούσε αγγλικά. Εκανα, λοιπόν, ό,τι έκαναν οι άλλοι, δηλαδή, έπαιρνα μεζεδάκια από τις πιατέλες και έπινα κόκκινο κρασί Ριόχα. Δεν μου έπαιρναν το ποτήρι όταν τέλειωνε, αλλά το έβαζαν μέσα στο προηγούμενο.
Πώς θα πληρώσω; Αναρωτιόμουν. Ούτε παράγγειλα ούτε και θυμόμουν τι πήρα. Προσπάθησα να συνεννοηθώ με τον μπάρμαν, ο οποίος έκανε φιλότιμες προσπάθειες. Μου έδειχνε τις οδοντογλυφίδες στο πιάτο, τα ποτήρια που ήταν το ένα μέσα στο άλλο και με τα πολλά κατάλαβα πως έπρεπε να πληρώσω ένα μικρό ποσό για κάθε ξυλάκι και για κάθε ποτήρι.
«Κι αν κάποιος κρύψει τα ξυλάκια, αν απλώσει τα ποτήρια αλλού; Πώς θα το καταλάβετε μέσα σε τόσο κόσμο;» του λέω απορημένη. Μου χάρισε ένα διάπλατο χαμόγελο, έβαλε την παλάμη του στην καρδιά και μου είπε με τον πιο φυσικό τρόπο: «Δεν πειράζει, εδώ είναι Καταλονία!».
Από τους 16.000 χιλιάδες πρόσφυγες, που έχει δεσμευτεί να φιλοξενήσει η Ισπανία, έχουν πάει μόνο 1.100. Οι Καταλανοί φωνάζοντας «Η πατρίδα μας είναι η πατρίδα σας», έδειξαν με τον πιο δυναμικό τρόπο πως περιμένουν τους ανθρώπους που υποφέρουν στριμωγμένοι στα hot-spots. Την ώρα που τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη σιωπούν ανησυχητικά.
efsyn

Έτσι απαντάμε στο μίσος



Ένα παράσιτο τράφηκε με το ψοφίμι του καπιταλισμού. Το υποτιμήσαμε αρχικά και κάναμε το λάθος να το συνδέσουμε κυρίως με τον ρατσισμό και όχι με το πολιτικοοικονομικό σύστημα, (οικονομικό φασισμό), εκεί που γεννιούνται οι πραγματικές ανισότητες, εκεί που ζουν οι «κατώτεροι» άνθρωποι, εκεί όπου υπάρχουν οι «κατώτερες» χώρες και εγκλωβισμένες κυβερνήσεις στην «ταράτσα».
Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
Όταν πριν από λίγα χρόνια, οι αγανακτισμένοι μούντζωναν τη Βουλή, υποτιμήσαμε το γεγονός ότι οι ανισότητες γεννούν μίση, και δεν περνούσε από το μυαλό μας ποιοι μπορεί να κάθονταν στα έδρανά της λίγα χρόνια αργότερα.
Δυστυχώς, δυνάμεις της κοινωνίας που θα έπρεπε να είχαν κινητοποιηθεί, αναλώθηκαν σε αντιδράσεις και όχι σε δράσεις: οι παιδικές ασθένειες του κομμουνισμού, χωρίς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα, απέκτησαν τη φυσιογνωμία του κατά φαντασίαν επαναστάτη, που επιβεβαιώνει την παρουσία του καίγοντας τρόλεϊ, γραφεία κομμάτων, καθορίζοντας την πορεία των εξαμήνων στα Πανεπιστήμια, δίνοντας έτσι κι άλλη τροφή στον φασισμό.
Η εργατική τάξη βρέθηκε οργανωτικά αφοπλισμένη με μιά δυναμική ριζοσπαστικοποίησης εύκολη λεία στα εθνικιστικά παραληρήματα, δίνοντας πολιτική υπόσταση σ’εγκληματίες μαχαιροβγάλτες.
Κι όμως, εποχές πολύ πιο μαύρες από τη δική μας, φωτίστηκαν από ομάδες που αντιστάθηκαν στον ναζισμό και τον φασισμό, όπως όταν το 1936 οι αναρχικοί Ισπανοί στήριξαν το αντιφασιστικό μέτωπο κατά του Φράνκο, όταν οι βιομηχανικοί εργάτες της ναζιστικής Γερμανίας ήταν η πιο ενεργή αντιναζιστική συλλογικότητα με απεργίες και σαμποτάζ, όταν οι «πειρατές του έντελβαϊς» παιδιά 12-18 χρόνων των εργατικών συνοικιών χωρίς πολιτική παιδεία και το «λευκό ρόδο» των γερμανών φοιτητών, κατήγγειλαν με τον νεανικό τους τρόπο τα εγκλήματα του ναζισμού.
Όμως τον φασισμό δεν τον πολεμάς ούτε με απαγορεύσεις, ούτε με εισαγγελείς, ούτε υψώνοντας τοίχους, ούτε πετώντας μπουκαλάκια με βενζίνη, μήτε μετρώντας με φασιστόμετρο τα μυαλά του καθενός ανόητου. Ο ρόλος της Αριστεράς του ουμανισμού και της ελευθερίας δεν είναι ν’απαγορεύει κόμματα, να «τσακίζει» ή να σηκώνει φράχτες.
Η πάλη στον φασισμό είναι δουλειά, δράση, είναι οι ομάδες αλληλεγγύης που πρέπει να στηθούν και να στηριχθούν από όλους μας σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, στηρίζοντας τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από τον οικονομικό φασισμό που μας επιβάλουν: με κοινωνικά φροντιστήρια, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν νομικές υπηρεσίες, εργατικές λέσχες πολιτισμού και φυσικά οργανώνοντας ξανά τους απανταχού εργάτες. Έτσι απαντάμε στο μίσος, ανοίγοντας δρόμους, γκρεμίζοντας κι όχι υψώνοντας τείχη, για να προστατέψουμε μια κοινωνία, που κακά τα ψέματα, είναι «σ’ενδιαφέρουσα».
koutipandoras

Τρία επαγγέλματα σε ένα: χούλιγκαν - παράγοντας - δημοσιογράφος



Ανοίγεις ραδιόφωνο να ακούσεις καμιά αθλητική εκπομπή, να ενημερωθείς βρε αδελφέ για ο,τι συμβαίνει στο ελληνικό και διεθνές ποδόσφαιρο και πριν προλάβεις να μάθεις δύο-τρία πράγματα, εκνευρίζεσαι και το κλείνεις.
Του Αντώνη Φουντή
Χίλιες φορές να ακούς μουσική παρά αναλύσεις δήθεν… αντικειμενικών και ανεξάρτητων αθλητικών συντακτών, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, μιλούν κι εκφράζονται σε πρώτο πληθυντικό, μπερδεύοντας τον ρόλο και το επάγγελμα (;) τους…
Όπως το διαβάσατε. Σε πρώτο πληθυντικό! Βγαίνει ο άλλος στον «αέρα» να μιλήσει για το ρεπορτάζ της ομάδας με το οποίο είναι επιφορτισμένος και προσπαθεί να τα πει δήθεν αντικειμενικά, λέγοντας «έχουμε αρκετά προβλήματα τραυματισμών…» ή «θα κάνουμε αυτές τις κινήσεις» ή «έχουμε σκοπό να κάνουμε αυτό ή εκείνο…». Ποιοι ακριβώς «έχουμε»; Εσείς οι ρεπόρτερ της ομάδας ή οι διοικούντες στην ΠΑΕ; Ποιος είσαι εσύ που μιλάς ως παράγοντας του κλαμπ; Είσαι ο υπεύθυνος επικοινωνίας, είσαι ο αντιπρόεδρος, ο ιδιοκτήτης, ο μεγαλομέτοχος, ο γενικός αρχηγός; Ποιος είσαι ακριβώς;
Δυστυχώς, την τελευταία 10ετία που έχουν μπει στο ποδόσφαιρο κάθε λογής …μεγαλοεπενδυτές, που φροντίζουν πρώτα για τις άλλες εξωαθλητικές ασχολίες tους και χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για άλλοyς λόγους, το πράμα έχει φθάσει στο απροχώρητο. Πλέον, αν δεν δηλώσεις τι ομάδα είσαι ή με ποιο στρατόπεδο είσαι ή σε ποιο μπλοκ είσαι ταγμένος, όχι δουλειά δεν βρίσκεις, αλλά ούτε απέξω από δουλειά μπορείς να περάσεις. Και δεν φθάνει μόνο αυτό...
Αν κάθε φορά που λες ή γράφεις ρεπορτάζ, δεν δείχνεις το πάθος σου για την ομάδα με την οποία ασχολείσαι, τότε δεν κάνεις. Δεν έχεις προνόμια (να μη σου κρύψουν καμιά είδηση της πλάκας, να μη σου κάνουν «γκάφα», να σε εκτιμήσουν απεριόριστα στην ΠΑΕ κλπ), δεν γίνεσαι αρεστός στην καφρίλα της ομάδας και ενδέχεται να είσαι Δούρειος Ίππος του αντιπάλου μέσα στο σύλλογο! Για αυτό και πολλές φορές ευδοκιμούν ως ρεπόρτερ των συλλόγων, πρώην χούλιγκαν της κάθε θύρας, είτε αυτή είναι η 4, η 7, η 13, η 21 ή 43, η 55 και όποια άλλη οργανωμένων και φανατικών κάθε ομάδας.
Για αυτό και φθάσαμε στο σημείο να μην ασκείται κριτική σε τυχόν κακώς κείμενα στους συλλόγους, να μην ενοχλεί κανείς κανέναν, να είναι οι περισσότεροι αρεστοί στις διοικήσεις. Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι οι συνάδελφοι που μπορείς να εμπιστευτείς για να διαβάσεις κανονικό ρεπορτάζ. Και είναι αυτοί που αντέχουν σε κάθε είδους πόλεμο εκ των έσω, καθώς δεν μπορεί να τους ελέγξει η ΠΑΕ και κοιτάει να τους αποκλείει από τα ρεπορτάζ ή να τους τρομοκρατεί. Το θέμα εκεί είναι πόσα κότσια έχεις και πόσα μπορείς να αντέξεις…
Για αυτό και φθάσαμε στο σημείο να μιλούν πολλοί ρεπόρτερ ομάδων σε πρώτο πληθυντικό! Ανήκουστο για την δημοσιογραφία σαν λειτούργημα, το σύνηθες για τη σημερινή απαξιωμένη δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων, της κωλοτούμπας και των pay roll. Για αυτό και ευδοκιμούν και τα περίφημα non paper, που ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες, προσφέρονται στους συντάκτες για να έχουν κι ένα εύκολο «ρεπορτάζ», ξεκούραστο και φυσικά αρεστό στον περισσότερο κόσμο της ομάδας.
Γιατί έχει γίνει και αυτό: επειδή ο κόσμος έχει δεκάδες σκοτούρες και βάσανα στο κεφάλι του, δεν θέλει να περνάει τα ίδια και στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα, το οποίο έχει ως διέξοδο από την σκληρή καθημερινότητα. Δεν τον ενδιαφέρει λοιπόν το πραγματικό ρεπορτάζ, αλλά με την βοήθεια εκείνων που τον οδήγησαν να σκέφτεται έτσι, να θέλει να διαβάζει πράγματα που γουστάρει και όχι τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Δεν θέλει κριτική, γκρίνια ή οτιδήποτε πάει κόντρα στην ομάδα…
Και κάπως έτσι, φθάσαμε στον… πρώτο πληθυντικό! Και αν κάποια στιγμή ρωτήσεις ή θίξεις το θέμα, βγαίνουν από τα ρούχα τους και σου λένε «εγώ δεν έχω ασκήσει σκληρή κριτική στην ομάδα; Εγώ;». Κι αν ψάξεις να βρεις πότε συνέβη αυτό, καταλήγεις για όλους αυτούς, στο ίδιο κοινό σημείο: ασκούν «κριτική», μόνο όταν ο κόσμος διαμαρτύρεται για τον τάδε παίκτη ή προπονητή ή πρόεδρο. Και μόνο τότε, για να παραμείνουν αρεστοί αρχίζουν να τα… χώνουν. Αποφεύγοντας βέβαια να βάλουν στο κάδρο τη διοίκηση ή τον λατρεμένο πρόεδρο. ‘Η αν το κάνουν, να μιλούν γενικά κι αφηρημένα περί ευθυνών, χωρίς να αναφέρουν ονόματα και διευθύνσεις. Λες και το κουμάντο ή τον προγραμματισμό ή τις αποφάσεις τις ορίζει, τις παίρνει ο …κηπουρός του γηπέδου ή το απλό μέλος του δ.σ. μόνο του. Αλλά είπαμε: «εμείς θα εξυγιάνουμε το ποδόσφαιρο…»
Πηγή: documentonews.gr

Η προσφυγοφοβία σαν ίωση



του Παντελή Μπουκάλα
Λογοπαικτικός ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής «Μακεδονίας», της εφημερίδας της Θεσσαλονίκης («Στο Ωραιόκαστρο βλέπουν... ασχημόπαπα»), ευθύς και απερίστροφος ο υπέρτιτλος: «Ακροδεξιοί και κάποιοι γονείς δεν βάζουν μυαλό». 
Από τους δύο υπότιτλους, εξηγητικός ο ένας («Επεισόδια και χθες στην "υποδοχή" προσφύγων»), επιτιμητικός και ειρωνικός ο δεύτερος: «Πρωτοφανής επιστολή του συλλόγου γονέων – 130 παιδιά έλειπαν χθες από το σχολείο!». Στον τόνο του σαρκασμού και το σχετικό κείμενο: «Στο 1ο δημοτικό Ωραιοκάστρου η... εποχική ίωση που χτύπησε 130 από τα 341 παιδιά που φοιτούν στο σχολείο λέγεται προσφυγοφοβία, αφού μάλλον την είχε προαποφασίσει το Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων με επιστολή του που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Ετσι, όσο κι αν οι υπεύθυνοι του προγράμματος εκπαίδευσης προσφυγόπουλων και οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους επειδή πρόκειται για παιδιά, φαίνεται πως τα επεισόδια της Περασμένης Παρασκευής, όταν ομάδα ακροδεξιών αλυσοδέθηκε στα κάγκελα του σχολείου προκειμένου να απαγορεύσει την είσοδο στα προσφυγόπουλα, δεν ήταν ούτε μεμονωμένα ούτε... περαστικά. Χθες οι ίδιοι προκάλεσαν νέα ένταση, συνεπικουρούμενοι από κάποιους γονείς».

Τα πράγματα με τ’ όνομά τους λοιπόν. Κι αυτό την ώρα που εδώ στον Νότο, στο κέντρο δηλαδή, αρκετοί από τους πληροφορητές του κοινού και τους συνδιαμορφωτές της κοινής γνώμης εξακολουθούν να βλέπουν αποκλειστικά «ανησυχούντες γονείς» (και καθόλου ακροδεξιούς, υποδυόμενους τους τελευταίους των θερμοπυλομάχων) και περίπου να τους δικαιολογούν, τη μια επειδή δήθεν τα προσφυγόπουλα δεν έχουν εμβολιαστεί όλα, την άλλη επειδή τάχα οι αίθουσες είναι μικρές κι οι δάσκαλοι λίγοι. Και την ώρα που συνεχίζουμε να δηλώνουμε σίγουροι ότι πρόκειται για πράγματα «μεμονωμένα και περαστικά», άρα δεν χρειάζεται να χολοσκάμε ιδιαίτερα, θα τα διευθετήσει όλα ο χρόνος, περιττεύει η δική μας σκέψη και δράση.

Στα περισσότερα σχολεία τα προσφυγόπουλα φοιτούν κανονικά. Θα ήταν όμως λάθος να το θεωρούμε αυτό τίτλο τιμής και να εφησυχάζουμε. Η χώρα μας έχει συνυπογράψει ποικίλες συμφωνίες για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, τις οποίες και οφείλει να τιμά. Και μοιράζεται και κάποια κονδύλια για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Δεν καλύπτει το όποιο κόστος μόνο με τα λιγοστά που έχουν απομείνει στον δικό της κορβανά, όπως διατείνονται οι αρνητές της εκπαίδευσης των μικρών προσφύγων. Ανάμεσά τους και αυτοί που «για να προστατέψουν τα παιδιά τους», τα αρρωσταίνουν. Και δεν εννοώ τη χειμωνιάτικη ίωση που δηλώνουν ότι τα χτύπησε, ώστε να απουσιάσουν από το σχολείο, να μη συνυπάρξουν με ξενάκια και κινδυνέψουν κίνδυνο μέγα. Αυτή είναι πράγματι περαστική. Εννοώ την ίωση της προσφυγοφοβίας στην οποία τα εκθέτουν, πνίγοντας τα αυθόρμητα αισθήματά τους και φυτεύοντας στο άπλαστο ακόμα μυαλουδάκι τους την προκατάληψη.

kathimerini

Τα αυγά, τα φίδια, ο Πελετίδης και ολίγος Σώρρας



Όταν ένα δικαστικό προηγούμενο μπορεί να μας ξεμπλέξει από πολλά ακροδεξιά βάσανα

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Η μεγάλη η δίκη είναι αυτή που λέμε η «Δίκη της Χρυσής Αυγής». Με δολοφονίες μέσα, με επιθέσεις, με βιαιοπραγίες, τίποτε δεν λείπει από το κατηγορητήριο. Και από τις καταθέσεις των μαρτύρων βεβαίως, που φιλοτεχνούν ένα πορτραίτο φρίκης και τρόμου. Ένα πορτραίτο εγκληματικής οργάνωσης. Αλλά αυτή η δίκη η μεγάλη, δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί πριν μπούμε για τα καλά μέσα στο 2018. Πάμε για ένα ακόμη δωδεκάμηνο δηλαδή, για να μην το βαφτίσω δεκαοκτάμηνο. Κι ως τότε, το μόνο που τσούζει τους ακροδεξιούς είναι παρακράτηση της κρατικής επιχορήγησης. Τέσσερα εκατομμύρια είναι αυτά,.. δεν είναι αστεία. Πονάνε, αλλά δεν πονάνε όσο μας πονάει εμάς τους υπόλοιπους η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο νομιμοποιημένο πολιτικό τόξο…
Και δεν είναι απλή «παρουσία», έτσι για να το γράφουν τα ημερολόγια. Όσο παραμένει το συγκεκριμένο κόμμα εντός του πολιτικού τόξου και δεν παίρνει πόδι, τόσο προκύπτουν ένα σωρό δυσάρεστες και δύσοσμες καταστάσεις. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να κινηθούν μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας και δεν γίνεται να τους πετάνε έξω τους ακροδεξιούς από ένα σωρό λειτουργίες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Από το μπλα μπλα της Βουλής ως κάθε είδους εκδηλώσεις και δράσεις και επισκέψεις. Ή μάλλον δεν γινόταν αυτό το πράγμα. Διότι ήρθε τώρα μια δίκη πιο μικρή από εκείνη την μεγάλη, που μπορεί να λύσει τα χέρια των κάθε είδους υπευθύνων. Η δίκη του Κώστα Πελετίδη, δημάρχου Πατρέων, επειδή το 2015, με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν παραχωρήθηκε στην Χρυσή Αυγή δημοτικός χώρος κατά την προεκλογική περίοδο.
Τα γράφω αυτά, έχοντας υπόψη μου ότι ο εισαγγελέας πρότεινε την αθώωση του δημάρχου και ότι ο δήμαρχος κρίθηκε εν τέλει αθώος. Σύμφωνα με το σκεπτικό του εισαγγελέα, όπως το διαβάζω στο Νewpost:
Δεν στοιχειοθετήθηκε κατά την διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος για τον δήμαρχο Πατρέων. Όσον αφορά στους χώρους που δεν παραχωρήθηκαν στην Χρυσή Αυγή, κατά την προεκλογική περίοδο του 2015, είπε ότι ήταν απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπως διεφάνη από την ακροαματική διαδικασία που προηγήθηκε, καθώς και τις σχετικές αποφάσεις του σώματος που έχουν κατατεθεί.
Τα διαβάζω τα ανωτέρω και σκέπτομαι ότι με αθώωση Πελετίδη προκύπτει ένα πολύ ενδιαφέρον προηγούμενο. Όπου δεν θα χρειάζεται ο κάθε υπεύθυνος, ο κάθε επικεφαλής, ο κάθε πρόεδρος και πάει λέγοντας να υπολογίζει τους τύπους αλλά θα σπεύδει κατευθείαν στην ουσία. Και θα αποκλείει τους ακροδεξιούς από εκδηλώσεις, από δράσεις, από επισκέψεις κλπ. κλπ., επικαλούμενος το δικαστικό στόρι Πελετίδη. Κι ας τον τρέχουν κι αυτόν ύστερα, δεν θα πάθει τίποτα να χάσει ολίγες ώρες στα έδρανα. Αθώος θα βγει, σιγά τα αίματα. Εκτός κι αν έχει άλλα στο νου του και δεν είναι η ταλαιπωρία που τον νοιάζει αλλά η ψηφοθηρία…

Υ.Γ.: Το ενδιαφέρον με την περίπτωση Σώρρα είναι ότι γιγαντώνεται με τρόπους ανάλογους εκείνων της Χρυσής Αυγής. Και ότι τις κλέβει πελατάκια επίσης, γεγονός που έχει οδηγήσει κάποια κεκαρμένα πλάσματα να επισκεφθούν γραφεία του αρτεμικού κόμματος με διόλου αθώες προθέσεις. Αναρωτιέμαι αν σε περίπτωση που επαναληφθεί το φαινόμενο θα τους περιμένει ο Δίας με τους κεραυνούς του ή έστω η Άρτεμις με τα βέλη της!

newpost-zoornalistas

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Οι μαθητευόμενες μάγισσες


Τελικώς το ελληνικό χρέος δεν χρειάζεται κούρεμα, κατέληξε χθες η κυρία Λαγκάρντ αφού επί μήνες  ξόρκιζε το χρέος και αρνιόταν να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα αν το χρέος δεν μειωθεί δραστικά. Τα γιατροσόφια της τώρα απαιτούν η Ελλάδα να προχωρήσει σε «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή στη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, στην αγορά εργασίας (βλέπε ομαδικές απολύσεις) και στην ρύθμιση των κόκκινων δανείων-προφανώς σε βάρος των δανειοληπτών.

Αυτή είναι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν χθες με την κυρία Μέρκελ, στη συνάντηση του Βερολίνου. Το πρόβλημα του χρέους παραπέμπεται για το 2018 και θα πρόκειται όχι για κούρεμα αλλά, σύμφωνα με όσα δήλωσε η κυρία Λαγκάρντ, για «μια σημαντική παράταση του χρόνου αποπληρωμής και μια σημαντική μείωση των επιτοκίων». Και όλα θα εξαρτηθούν από το «πόσες μεταρρυθμίσεις (θα έχουν εφαρμοστεί), πόση πρόοδος (θα έχει επιτευχθεί), πόσο ισχυρή θα είναι η ελληνική οικονομία στο τέλος του προγράμματος» Αν δηλαδή η κυβέρνηση και η χώρα θα έχουν καταπιεί  αδιαμαρτύρητα το νέο γιατροσόφι.


Το ΔΝΤ έχει πέσει έξω σε όλες τις εκτιμήσεις του, που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους να υποφέρουν χωρίς λόγο. Αλλά η διευθύντρια του καμώνεται ότι δεν έχει ακούσει τίποτα και επιμένει στη συνταγή της λιτότητας. Ιέρεια της τελευταίας, η κυρία Μέρκελ απέφυγε να κάνει δηλώσεις, μήπως χρησιμοποιηθούν στις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Είναι η ίδια που βασικά ευθύνεται για την δημιουργία, μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2009, μιας κοινής γνώμης που θεωρεί τους Έλληνες τεμπέληδες και διεφθαρμένους, γεγονός που σήμερα την εμποδίζει να πει την αλήθεια, ώστε να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις και για το χρέος και για το τερματισμό της λιτότητας.

Η μόνη καλή είδηση από τη χθεσινή συνάντηση είναι ότι τελικώς ότι συμφώνησαν να σταματήσουν να καβγαδίζουν μεταξύ τους, παρατείνοντας την αξιολόγηση και την οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα. Η δεύτερη αξιολόγηση πάει για κλείσιμο, αλλά τι πρόκειται να σκαρφιστούν για τις επόμενες ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν.

Αν όμως οι άνθρωποι αυτής της χώρας δεν περνούσαν τόσο δύσκολες στιγμές, θα έβαζε κανείς τα γέλια με την ανικανότητα και την αβάσταχτη ελαφρότητα όλων αυτών που έχουν τα τελευταία χρόνια αναλάβει να τη σώσουν.

tvxs

Πατριωτισμός γιαλαντζί


Grexit

Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Έκανε μια δήλωση η βουλευτίνα της γερμανικής Αριστεράς Σάρα Βάγκενκνεχτ για το ελληνικό πρόβλημα, παραποιήθηκε ασυστόλως από εγχώρια μέσα και επί της παραποιήσεως η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ καλούν τον Τσίπρα να απολογηθεί επειδή το κόμμα της Αριστεράς είναι αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η βουλευτίνα του θέτει εμμέσως (πολύ εμμέσως όμως) θέμα Grexit. Όχι βεβαίως όπως το θέτει με ευθύ και δολοφονικό ύφος ο Σόιμπλε αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Να απολογηθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Νέα Δημοκρατία δεν έβγαλε κιχ όταν Γερμανοί και άλλοι ομοϊδεάτες της διέπρεπαν στο άθλημα της μισαλλοδοξίας. Δεν θυμάμαι να απολογήθηκε η Νέα Δημοκρατία:
  • για τη δήλωση Σόιμπλε: «λυπάμαι τους Έλληνες για την επιλογή που έκαναν τον Ιανουάριο του 2015».
  • για τη δήλωση του Μαριάνο Ραχόι πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου: «εύχομαι να ηττηθεί ο Τσίπρας για να έχουμε άλλον συνομιλητή».
  • για τις ωμές παρεμβάσεις προέδρων, πρωθυπουργών, επικεφαλής ευρωπαικών θεσμών (όλοι τους δεξιοί) υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα.
  • για τις αλλεπάλληλες προσβλητικές δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων της Χριστιανοδημοκρατίας εναντίον της Ελλάδας, των τεμπέληδων Ελλήνων, των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής κυβέρνησης.
  • για τη δήλωση του επικεφαλής των ευρωβουλευτών του Λαικού Κόμματος Βέμπερ ότι «δεν θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ στην κομμουνιστική κυβέρνηση της Αθήνας».
  • για τις αποκαλύψεις γερμανικών εφημερίδων ότι το σχέδιο του Σόιμπλε είναι να διώξει την Ελλάδα από την ευρωζώνη.
Δεν υπάρχει ούτε μία ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα εξίσου άθλια που εκπορεύτηκαν από εκπροσώπους του συντηρητισμού με τους οποίους οι παράγοντες της Ν.Δ συναγελάζονται στα ευρωπαϊκά φόρα και στις κομματικές συναθροίσεις.
Να απολογηθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έχει απολογηθεί το ΠΑΣΟΚ για τις δηλώσεις και τις παρεμβάσεις στελεχών της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, εναντίον της Ελλάδας και της κυβέρνησης της.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και σε περίοπτη θέση βρίσκονται, εκτός του Ολλανδού Ντάισελμπλουμ, ο σημερινός υποψήφιος για την καγκελαρία Μάρτιν Σούλτς και ο πρόεδρος του SPD Γκάμπριελ. Βεβαίως και οι δύο σήμερα κινούνται σε άλλο μήκος κύματος, πιο αριστερό και πιο φιλικό για την Ελλάδα, αλλά στο παρελθόν πολλές φορές ήταν ιδιαζόντως αγενείς και επιθετικοί. Καλοδεχούμενη πάντως η μεταστροφή τους.
Η αλήθεια είναι πως ούτε η Ν.Δ ούτε το ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν όταν τα αδελφά κόμματα χτύπαγαν αλύπητα τη χώρα και την κυβέρνησή της, γιατί συμφωνούσαν. Πίστευαν πως οτιδήποτε έβλαπτε την κυβέρνηση, θα ευνοούσε τα ίδια. Μόνο που ζημιωνόταν και η χώρα ταυτοχρόνως. Ασήμαντη λεπτομέρεια για την πατριωτική Δεξιά και το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.
efsyn

«Casa nostra, casa vostra»



του Παντελή Μπουκάλα
Η Βαρκελώνη, όπου προχθές διαδήλωσαν μυριάδες άνθρωποι με το σύνθημα «Casa nostra, casa vostra» (το σπίτι μας, η πατρίδα μας, είναι και δικό σας), είχε ετοιμάσει σχέδιο υποδοχής Σύρων και Ιρακινών προσφύγων ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2015.

Και το είχε γνωστοποιήσει επίσημα στην κεντρική κυβέρνηση. Σε ετοιμότητα οι τεχνικές υπηρεσίες του δήμου, σε ετοιμότητα και το πλήθος των εθελοντών, η φιλοτιμία των οποίων βρήκε μιμητές και στη Μαδρίτη και τη Βαλένθια, που δήλωσαν επίσης πρόθυμες να δεχτούν πρόσφυγες. Κι αυτό όταν η άνω Ευρώπη τειχιζόταν, περιφρασσόταν, απέπεμπε, σκλήραινε τους νόμους της, αδιαφορώντας τόσο για τους ξεριζωμένους όσο και για την Ελλάδα και την Ιταλία, για τη Λέσβο και τη Λαμπεντούζα. Η καταλανική αλληλεγγύη, όχι ρητορική αλλά πρακτικά εκδηλωμένη, οργανωτικά και υλικά, έπεισε την κυβέρνηση της Ισπανίας να δεσμευτεί ότι θα δεχτεί τελικά 17.680 πρόσφυγες, εγκλωβισμένους στην Ιταλία και στην Ελλάδα, πολύ περισσότερους από τους 2.749 για τους οποίους είχε αρχικά συμφωνήσει.

Και λοιπόν; Και οι αριθμοί έχουν τη μοίρα των λέξεων: Λέγονται για να σβήσουν δίχως ν’ αφήσουν πολιτικά ή ηθικά ίχνη. Εως τον Φεβρουάριο του 2016 μόνο 18 πρόσφυγες είχαν μετεγκατασταθεί στην Ισπανία. Λογικό, όταν από τις 160.000 μετεγκαταστάσεις που είχαν συμφωνηθεί από τις χώρες της Ε.Ε., είχαν πραγματοποιηθεί μόλις 600. Εξ ου και οι δηλώσεις της δημάρχου της Βαρκελώνης Αντα Κολάου, ακριβώς τέτοιον καιρό πέρυσι, με τις οποίες κατήγγελλε δριμύτατα την ισπανική κυβέρνηση, που κωλυσιεργεί συστηματικά, και τα στρατηγεία των Βρυξελλών, που δείχνουν να βολεύονται με τη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας, την οποία επικρίνουν όλες οι διεθνούς κύρους μη κυβερνητικές οργανώσεις. Οι διαμαρτυρίες της, όμως, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Κι έτσι την 1η Αυγούστου του 2016 στη δημοφιλέστερη παραλία της Βαρκελώνης τοποθετήθηκε ένας ψηφιακός «μετρητής της ντροπής», όπως ονομάστηκε, για να καταγράφει καθημερινά πόσοι χάνονται στη θάλασσα προσπαθώντας να σωθούν από τον πόλεμο ή τη δεινή ανέχεια (στα χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ, σημειωτέον, οι αμερικανικές εφημερίδες είχαν έναν πίνακα απωλειών, όπου πρόσθεταν καθημερινά τους νεκρούς της προηγουμένης).

Αγνωστο αν ο μετρητής λειτούργησε σαν γεννήτρια τύψεων. Σαν εμβρυουλκός ευθύνης, πάντως, δεν αποδείχτηκε αποτελεσματικός. Οταν εγκαινιάστηκε, οι θαλασσοπνιγμένοι ήταν 3.034. Στο τέλος του χρόνου, και με την επίσημη Ευρώπη πάντοτε στον ρόλο του θεατή, είχαν ξεπεράσει τους 5.000. Οσο για τις μετεγκαταστάσεις στην Ισπανία, μετά βίας ξεπερνούν τις χίλιες.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η προϊστορία της προχθεσινής παρήγορα μαζικής διαδήλωσης στη Βαρκελώνη. Αν οι άνθρωποι που συμπορεύτηκαν σ’ αυτήν παρακινήθηκαν από τα αισθήματά τους ή από τις ιδέες τους είναι ένα ερώτημα που έχει νόημα μόνο στο ιδιόλεκτο όσων κομπαστών μεταφράζουν τις ιδέες σε «ιδεοληψίες» και εννοούν τα αισθήματα σαν τεκμήρια ανωριμότητας.

kathimerini