Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Πόσο Ευρωπαίοι είναι οι Μένουμε Ευρώπη;



'Οι φιλοευρωπαίοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως θέλει να ελέγξει τα κανάλια παραδέχονται ότι έκλεισαν την ΕΡΤ -που επί των ημερών τους είχε γίνει αντικείμενο κριτικής, με τους επικριτές να την παρομοιάζουν με την ΥΕΝΕΔ- γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Σταμάτη, υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ."
της Αναστασίας Γιάμαλη
Θυμόμαστε όλοι και όλες ποιες πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις σήκωσαν στην πλάτη τους το «Ναι» του περασμένου Ιουλίου. Θυμόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε κυβέρνηση και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ανανέωσε τη λαϊκή εντολή, απλά κατήγγειλε τις κάτω από τη ζώνη πρακτικές των καναλιών που όλοι παρακολουθήσαμε από τους δέκτες μας. Δεν τις μπλόκαρε όμως, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και του πολιτικού πολιτισμού... «Τι φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το 'Ναι'» αναρωτιόταν on camera η ανκοργούμαν, ενώ λίγο πιο κάτω στα κουμπιά του τηλεκοντρόλ εκπομπές χωρίς το σήμα του καναλιού εξέπεμπαν και κήρυτταν τη βιβλική καταστροφή που θα ακολουθούσε αν ο «λαουτζίκος» έλεγε «Όχι»... Αναλυτές μικραναλυτές, πουθενάδες και μη επαναλαμβάναν τους κινδύνους, υπαρκτούς και φανταστικούς μιας εξόδου από την Ευρώπη... Μέχρι και ο Σάκης Ρουβάς επιστρατεύτηκε.
Την Τετάρτη στη Βουλή, στο πλαίσιο της συνεδρίασης της Εξεταστικής Επιτροπής για τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων, ένας υπέρμαχος του ευρωπαϊσμού -του παντελονάτου σαμαρικού ευρωπαϊσμού-, ο Δημήτρης Σταμάτης, απαντώντας στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην συμβασιούχο της ΕΡΤ Αννέτα Καββαδία, η οποία του είπε ότι θα τον ακολουθεί το «μαύρο» της ΕΡΤ, απάντησε «Όταν η ΕΡΤ είχε άτομα σαν εσάς, καλά κάναμε και την κλείσαμε γιατί ήσασταν φερέφωνο και ιεροκήρυκες του ΣΥΡΙΖΑ».
Οι φιλοευρωπαίοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως θέλει να ελέγξει τα κανάλια παραδέχονται ότι έκλεισαν την ΕΡΤ -που επί των ημερών τους είχε γίνει αντικείμενο κριτικής, με τους επικριτές να την παρομοιάζουν με την ΥΕΝΕΔ- γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Σταμάτη, υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, που όπου σταθούν εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως εφαρμόζει πρακτικές Βόρειας Κορέας, υποστηρίζουν την ορθότητα του «μαύρου» τρία χρόνια μετά όχι ως αναγκαία περικοπή στον κρατικό προϋπολογισμό, όπως ισχυρίστηκαν τότε, αλλά ως κίνηση άσκησης ελέγχου.
Είναι οι ίδιοι που ανανέωναν τις προσωρινές άδειες των φιλοευρωπαϊκών καναλιών νύχτα, χωρίς διαγωνισμό διαφάνεια ή αντίτιμο (άμεσο γιατί έμμεσο υπήρχε) επί χρόνια... Και μάλιστα όχι όποια νύχτα, προτιμούσαν τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Σήμερα αυτό το φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο λέει πως (ότ)αν αναλάβει την εξουσία, θα άρει τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Μάλλον, όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ευρωπαϊκή υπόληψη της πατρίδας, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν ενοχλούνται που έχουμε την ντροπιαστική αποκλειστικότητα της μοναδικής χώρας της Ε.Ε. στην οποία ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει διαγωνισμός για τα ιδιωτικά κανάλια. Το κανάλι ντουντούκα του «Γέρουν, γερά» έβγαλε και σποτ με το οποίο τονίζει ότι πληρώνει και τις εισφορές του, λες και θα μπορούσε να μην το κάνει σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα... Τα κανάλια και οι φίλοι τους, που μέχρι και στους δρόμους βγήκαν για να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, είναι αντίθετοι με τη διεξαγωγή ενός τυποποιημένου και αδιάβλητου διαγωνισμού με σαφείς όρους και διαφάνεια... Δεν είναι αντίθετοι -όπως παραδέχθηκε ο κ. Σταμάτης- να ρίχνουν «μαύρο» στο κρατικό κανάλι για λόγους «γραμμής»... Ευρωπαϊσμός α λα Κιμ Γιονγκ Ουν...
left

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ομολογία ενός εγκλήματος…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 
Ομολογία ενός εγκλήματος!
Αυτή τη φορά η παραδοχή του ΔΝΤ για τα λάθη και τις παραλείψεις του πρώτου μνημονίου, ξεμπροστιάζει χωρίς προηγούμενο, τους οικονομικούς δολοφόνουςπου εκτέλεσαν εν ψυχρώ μια χώρα, μόνο και μόνο για να σωθούν οιγαλλογερμανικές τράπεζες και κατ’ επέκταση όλο το σαθρό οικοδόμημα τηςευρωζώνης
Όχι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε αθώο είναι, ούτε  κατελήφθη ξαφνικά από κρίση ευαισθησίας, ούτε εμφορείται από μεταμέλεια. Προσπαθεί να γλυτώσει τις συνέπειες από μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη -όπως όλα δείχνουν- ελεύθερη πτώση της Ευρωζώνης προς τον γκρεμό…
Αυτή τη στιγμή το θανατηφόρο άνοιγμα των τραπεζών της Ευρωζώνης αγγίζει περίπου το αστρονομικό ύψος των 900 δισεκατομυρίων! 891 δισ. για την ακρίβεια!
Η  άγρια πολιτική  λιτότητας που ασκεί τα τελευταία χρόνια ο «μακελάρης»Σοϊμπλε, συνεπικουρούμενος από τα ανδρείκελα του ευρωπαϊκού ιερατείου, έφτασε στο κόκκινο! Το ΑΕΠ όλων των χωρών συρρικνώνεται ραγδαία και η κρίση χρέους είναι πλέον γενικευμένη
Το ΔΝΤ στην προσπάθειά του να διασωθεί, καθώς οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του είναι εκρηκτικές επειδή στην περίπτωση της Ελλάδας το Ταμείο παραβίασε κατάφωρα το καταστατικό, δεν διστάζει να αποκαλύψει τώρα αυτά που όσοι τολμούσαν να τα επισημαίνουν τα τελευταία χρόνια, καταβροχθίζονταν ανελέητα από την άθλια παράγκα της υποτελούς διαπλοκής στην Ελλάδα…
Τι μας είπε η έκθεση του ΙΕΟ, δηλαδή του αρμόδιου Οργάνου για τον  εσωτερικό έλεγχο του ΔΝΤ;
  • Όλοι  γνώριζαν εξ αρχής πως το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και για το λόγο αυτό προέβησαν σε μια σειρά από απάτες με υπόγειες τροπολογίες και πονηρές μεθοδεύσεις, προκειμένου να εφαρμοστεί το σχέδιο απαγχονισμού…
  • Το Ταμείο δέχτηκε ασφυκτική πίεση από τους Ευρωπαίους  να προχωρήσουν όλοι μαζί σε δανεισμό – μαμούθ της Ελλάδας , χωρίς αναδιάρθρωση . Ήταν τότε που ο άθλιος  ΓΑΠ επαίρονταν κιόλας  επειδή κατάφερε το μεγαλύτερο δανεισμό  σε ευρωπαϊκή χώρα!
  • Αποκαλύπτει τον προδοτικό ρόλο οργανωμένων συμφερόντων στην Ελλάδαπου εκτελούσαν πειθήνια τις εντολές της Γερμανίας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην κυβέρνηση Παπανδρέου ο οποίος υπέκυψε στις πιέσεις των Γερμανών αλλά και σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά λόμπι.
  • Χαρακτηρίζει αποτυχημένο το διαβόητο PSI Βενιζέλου επί κυβέρνησης Παπαδήμου.
Η έκθεση του ΔΝΤ είναι η ανατομία του εγκλήματος το οποίο συνέλαβε το διεθνές χρηματοπιστωτικό συνδικάτο οικονομικων δολοφόνων και εκτέλεσε με ακρίβεια το εγχώριο παράρτημα: Ο Σημίτης με την εφαρμογή του γερμανικού σχεδίου για την είσοδό μας στην ΟΝΕ, ο αδίστακτος Γ. Παπανδρέου με το πρώτο Μνημόνιο και η υπαλληλική τριάδα Παπαδήμου – Σαμαρά – Βενιζέλου.
Το έγκλημα αποκαλύφθηκε, μένει να δούμε αν θα υπάρξει και τιμωρία. Η ελληνική κυβέρνηση η οποία όσο ήταν στην αντιπολίτευση κατήγγειλε ακριβώς αυτά που ξεδιπλώνονται τώρα -έστω για λόγους σκοπιμότητας λόγω των τεκτονικών αλλαγών που συντελούνται ήδη στην Ευρώπη- έχει πιθανότατα τη μοναδική ευκαιρία, την πολιτική υποχρέωση να αναλάβει το ρόλο της Πολιτικής Αγωγής με πολιτικά, οικονομικά, νομικά, ιστορικά και ηθικά ερείσματα ! Χωρίς στρογγυλέματα…
altsantiri

Η κατάληψη και το real estate του κ. Άνθιμου



Στις real estate επιδιώξεις του κ. Άνθιμου είναι ένας συντελεστής δόμησης 2,4, ποσοστό κάλυψης 60% και μέγιστο ύψος 22,75 μέτρα
του Πέτρου Κατσάκου
H αστυνομική επέμβαση -έπειτα από εισαγγελική παραγγελία- και η εκκένωση της κατάληψης στέγης στο πρώην Ορφανοτροφείο Τούμπας, εκτός από την απομάκρυνση προσφύγων και καταληψιών, άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το γκρέμισμα ενός ιστορικού κτηρίου της Θεσσαλονίκης σύμφωνα με την απαίτηση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Όπως είναι γνωστό, στο κτήριο φιλοξενούνταν τους τελευταίους μήνες πρόσφυγες και δομές φιλοξενίας, ενώ υπήρχε αποθηκευμένο και σχετικό υλικό (εξοπλισμός ένδυσης, σίτισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης). Πέραν του γεγονότος της εκκένωσης και κατεδάφισης των κτηριακών εγκαταστάσεων, η επόμενη μέρα αφορά τη μελλοντική χρήση του οικοπέδου πλέον από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, στην οποία το υπουργείο Υγείας μεταβίβασε το 2011 το πρώην Ορφανοτροφείο Μέγας Αλέξανδρος με απόφαση του Ανδρέα Λοβέρδου.

Η ιστορία

Το Ορφανοτροφείο Μέγας Αλέξανδρος χτίστηκε το 1934 στην Άνω Τούμπα με σκοπό να φιλοξενήσει τα ορφανά κορίτσια που έφτασαν στη Θεσσαλονίκη μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η λειτουργία του τερματίστηκε μόλις το 2000 και οι λιγοστές τρόφιμοι μεταφέρθηκαν στο Ορφανοτροφείο Μέλισσα. Από τότε το διώροφο δημόσιο κτήριο, με εμβαδόν περίπου 2,5 στρέμματα που περικλείεται από τις οδούς Ολυμπίας, Γρ. Λαμπράκη & Παυσιλύπου, που αρχικά ανήκε στην Πρόνοια και στη συνέχεια πέρασε στην κυριότητα του υπουργείου Υγείας, εγκαταλείφθηκε στην τύχη του και παρέμεινε ερημωμένο έως το 2005 οπότε και τέθηκε υπό κατάληψη από ομάδα πολιτών της Θεσσαλονίκης. Τα χρόνια αυτά ήταν συνεχείς οι προσπάθειες του Δήμου Θεσσαλονίκης που με πολλές ομόφωνες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου διεκδίκησε τη μεταβίβαση του πρώην Ορφανοτροφείου προκειμένου να στεγάσει τον Οργανισμό Βρεφονηπιακής, Παιδικής, Οικογενειακής Μέριμνας της πόλης. Παρ' ότι οι ανάγκες του δήμου ήταν τεράστιες και, παρά τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας, ο τότε υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προτίμησε να το μεταβιβάσει στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για τη δημιουργία εκκλησιαστικού ιδρύματος χρονίως πασχόντων και ΑμεΑ. Η παραχώρηση έγινε κατά χρήση για 50 χρόνια με τον όρο είτε να χρησιμοποιηθεί το κτίσμα εντός διετίας από την Εκκλησία, είτε, εντός πενταετίας, να ανεγερθεί νέο κοινωφελές κτήριο. Σε αντίθετη περίπτωση, προβλέπεται ανάκληση της παραχώρησης.

Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Αμέσως μετά την απόφαση Λοβέρδου για μεταβίβαση του πρώην Ορφανοτροφείου η Μητρόπολη κινήθηκε νομικά κατά των καταληψιών του κτηρίου οι οποίοι το 2011, με επέμβαση της Αστυνομίας, εκδιώχθηκαν από τον χώρο, ενώ παράλληλα το υπουργείο Πολιτισμού έκανε τότε ακόμη ένα «δωράκι» στον κ. Άνθιμο με την απόφασή του να μην κηρύξει διατηρητέο το ιστορικό κτήριο. Όπως κατά καιρούς έχουν επισημάνει πολίτες και δημοτικοί σύμβουλοι της Θεσσαλονίκης, η Μητρόπολη ξεκίνησε από το 2011 μια συντονισμένη προσπάθεια ώστε να πετύχει υψηλούς όρους δόμησης στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο. Συγκεκριμένα, στις real estate επιδιώξεις του κ. Άνθιμου είναι ένας συντελεστής δόμησης 2,4, ποσοστό κάλυψης 60% και μέγιστο ύψος 22,75 μέτρα. Κάτι που σημαίνει πως στη θέση του γκρεμισμένου πλέον διώροφου κτηρίου μπορούν να υψωθούν πέντε όροφοι συνολικού εμβαδού 5.500 τετραγωνικών μέτρων με υπόγειο γκαράζ.
Παρ' ότι ο όρος για χρήση από τη Μητρόπολη του χώρου εντός διετίας έχει προ πολλού παρέλθει, όπως επίσης και αυτός της ανεκμετάλλευτης πενταετίας, η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να κάνει χρήση της παραχώρησης Λοβέρδου χωρίς μέχρι σήμερα το υπουργείο Υγείας να την ανακαλέσει, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά. Ερωτηματικά που γίνονται ακόμη πιο ακανθώδη όταν πληροφορίες θέλουν τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να έχει εγκαταλείψει προ πολλού την ιδέα για κατασκευή ενός νοσηλευτηρίου χρονίως πασχόντων και προσανατολίζεται στην ανέγερση ενός ιατρικού εξεταστικού κέντρου με τη συνεργασία ιδιωτικών συμφερόντων. Τα ερωτήματα στρέφονται τόσο προς την ηγεσία του υπουργείου Υγείας όσο και προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης που, μετά την παραχώρηση Λοβέρδου, έπαψε να διεκδικεί τον χώρο του πρώην Ορφανοτροφείου ωσάν και οι ανάγκες των δημοτών από θαύματος να καλύφθηκαν.
left

Τα αποκαλυπτήρια της διαπλοκής




«Θα τολμούσα να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι εργασίες αυτής της επιτροπής έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο στον Ελληνα πολίτη, ο οποίος εδώ και έξι χρόνια υπομένει μια κακοποίηση σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα και έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να γνωρίζει τι είδους σχέσεις συνέχιζε να έχει το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας»
της Αννέτας Καββαδία
Στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας όλοι μπορούμε να θυμηθούμε περιπτώσεις εξεταστικών επιτροπών που είτε δεν οδηγήθηκαν σε κάποιο χειροπιαστό και χρήσιμο για τη δημοκρατία μας αποτέλεσμα, είτε εξαρχής δημιουργήθηκαν για λόγους μικροκομματικού τακτικισμού, ρεβανσισμού και φτηνού πολιτικού εντυπωσιασμού.
Μάλιστα η πρόσφατη απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας -με τη συνδρομή των μόνιμων πλέον ελάσσονων εταίρων της- να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση, δήθεν, των γεγονότων του πρώτου εξαμήνου 2015 είναι μια τέτοια περίπτωση, αφού δεν θα πρόσφερε τίποτα στον δημόσιο πολιτικό διάλογο -που δεν έχει ήδη κριθεί από τον ελληνικό λαό- πέρα από αποπροσανατολισμό και άσκοπη ανάλωση.
Ενα πράγμα είναι σίγουρο: η εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση των μυστικών διαδρομών της διαπλοκής ανάμεσα στο αμαρτωλό τρίγωνο των τραπεζών, των συστημικών ΜΜΕ και των κομμάτων του παλαιού καθεστώτος δεν είναι μία από αυτές τις επιτροπές.
Θα τολμούσα να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι εργασίες αυτής της επιτροπής έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα ένα παράθυρο στον Ελληνα πολίτη, ο οποίος εδώ και έξι χρόνια υπομένει μια κακοποίηση σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα και έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να γνωρίζει τι είδους σχέσεις συνέχιζε να έχει το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας.
Τα μέχρι στιγμής ευρήματα της επιτροπής είναι εξόχως αποκαλυπτικά: προκύπτει ανάγλυφη μια σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ χρεοκοπημένων τραπεζών, οι οποίες συνέχιζαν ακάθεκτες να παρέχουν γενναιόδωρα δάνεια, χωρίς τις νόμιμες εγγυήσεις, σε επίσης χρεοκοπημένα κανάλια, τα οποία με τη σειρά τους εξαργύρωναν αυτήν τη γενναιοδωρία, παρέχοντας υπηρεσίες γραφείων προπαγάνδας στα πολιτικά κόμματα της, πάλαι ποτέ, καθεστηκυίας τάξης.
Και η απλόχερη αυτή χρηματοδότηση δινόταν με όρους που ο μέσος πολίτης, που πασχίζει να εξυπηρετήσει ένα δάνειο, ή η μέση ελληνική επιχείρηση, που ασφυκτιά λόγω της έλλειψης ρευστότητας, ούτε να ονειρευτούν δεν τολμούν.
Τα εν λόγω πολιτικά κόμματα, ευρισκόμενα στην κυβέρνηση, εξασφάλιζαν ότι οι τράπεζες θα συνέχιζαν να λαμβάνουν πολύτιμες ενέσεις ρευστότητας, με την εγγύηση μάλιστα του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού, ο οποίος επωμιζόταν το κόστος με τη μορφή του δημόσιου χρέους.
Ετσι οι τράπεζες θα ήταν σε θέση να συνεχίσουν να τροφοδοτούν χρηματοδοτικά αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Τα ίδια κόμματα διασφάλιζαν επί δεκαετίες την απρόσκοπτη λειτουργία των συστημικών ΜΜΕ, ιδίως των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον ανομίας και ημιπαρανομίας.
Αυτός ο φαύλος κύκλος έσπασε όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έκοψε την τροφοδοτική δίοδο στο σύστημα και ξεκίνησε να διερευνά.
Απολύτως λογικό και αναμενόμενο, από την πλευρά τους, να την πολεμούν με τόσο μένος.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό: αυτή η εξεταστική επιτροπή έχει ήδη αποκαλύψει με τον πλέον διάφανο τρόπο τη νοσηρή νοοτροπία και αντίληψη περί εξουσίας που είχαν -και εξακολουθούν να έχουν- πολλά κεντρικά στελέχη αυτού ακριβώς του παλαιού καθεστώτος, για να δώσουμε τον αρμόζοντα ιστορικό χαρακτηρισμό στα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Μας την έδωσε σαφέστατα και ξεκάθαρα ο κ. Δημ. Σταμάτης, όταν ομολόγησε ωμά και κυνικά ότι το «μαύρο» στην ΕΡΤ, αυτή η πρωτοφανής κίνηση βάναυσης λογοκρισίας, δεν είχε τελικά καμία σχέση με δήθεν μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομικές ή διοικητικές εξυγιάνσεις, όπως μας έλεγε ο μηχανισμός προπαγάνδας της Ν.Δ. (και των ιδιωτικών καναλιών), αλλά με κάτι πολύ απλούστερο και, για τον λόγο αυτό, ανατριχιαστικό: με την εκδικητική διάθεση ενός καθεστώτος που δεν ήταν διατεθειμένο να επιτρέψει σε οποιονδήποτε δεν ανήκε και δεν ελεγχόταν από αυτόν να έχει φωνή.
Γιατί έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική και έτσι τελικά αντιλαμβάνονται τη χώρα: ως προσωπική τους ιδιοκτησία που -προσωρινά ελπίζουν- υφίσταται καταπάτηση από την Αριστερά και για τον λόγο αυτό πρέπει πάση θυσία, με κάθε θεμιτό και (κυρίως) αθέμιτο μέσο, να επιστρέψει τάχιστα στους «νόμιμους» -ελέω Θεού και κληρονομικώ δικαιώματι- ιδιοκτήτες της.
Είναι καίριας σημασίας ζήτημα να το αντιληφθεί αυτό ο ελληνικός λαός. Να το αντιληφθεί και να τους στερήσει μια και καλή αυτήν την ελπίδα, πάνω στην οποία επιχειρούν να συντηρήσουν, ακόμα και σήμερα, τη συμβιωτική τους σχέση με τη διαπλοκή.
efsyn

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Η θυσία της Ελλάδας και η όψιμη... αλληλεγγύη Σόιμπλε



Tvxs Ανάλυση

Το ΔΝΤ ομολόγησε, με καθυστέρηση 6 χρόνων, εκείνο που άπαντες γνώριζαν από το 2010: Η Ελλάδα ουδέποτε διασώθηκε - απλώς θυσιάστηκε για να σωθεί το σαθρό, τραπεζικό και οικονομικό, οικοδόμημα της ευρωζώνης. Κι ο Σόιμπλε, με αντίστοιχη καθυστέρηση, εμφανίστηκε αίφνης σημαιοφόρος της αλληλεγγύης προς την Ισπανία και την Πορτογαλία. Σπάζοντας τα... τηλέφωνα από το Βερολίνο και την Κίνα για να πιέσει τους «σκληρούς» της Κομισιόν να μην επιβάλουν κυρώσεις σε Μαδρίτη και Λισαβώνα για το υπερβολικό τους έλλειμμα.
Τα κίνητρα αμφοτέρων – και του ΔΝΤ, και του Σόιμπλε – δεν είναι... ουμανιστικά, και δεν σηματοδοτούν απαραιτήτως κρίση μεταμέλειας. Απλώς, μετά από 6 χρόνια αλλεπάλληλων καταστροφών και με την Ευρώπη στο όριο της αυτοδιάλυσης πλέον, οι αποτυχημένοι διασώστες σπεύδουν να διασώσουν ευατόν.
Η ομολογία του ΔΝΤ
Η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office-IEO) του ΔΝΤ εκτός από πλήρη ομολογία των λαθών του πρώτου Μνημονίου, αποτελεί και το προφανές όχημα αποποίησης ευθυνών: Λέει, εν ολίγοις, πως το Ταμείο είχε πλήρη επίγνωση του αδιεξόδου και της επικείμενης κατατροφής, όταν έβαζε την Ελλάδα σε γύψο λιτότητας χωρίς παράλληλο κούρεμα του χρέους. Δεν... έφταιγε όμως εκείνο διότι αφ΄ενός πιέστηκε ασφυκτικά από τους ευρωπαίους και, αφ’ ετέρου δεν το... πίεσε όσο έπρεπε ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να αναδιαρθρώσει το χρέος.
Δεν είναι και το πλέον στέρεο άλλοθι, είναι όμως ίσως ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή η Κριστίν Λαγκάρντ, όντας χρεωμένη με ένα καταστροφικό μοντέλο διαχείρισης κρίσης στην καρδιά της Ευρώπης, υπόλογη απέναντι στους μετόχους του Ταμείου για πεταμένα δάνεια δισεκατομμυρίων, και αντιμέτωπη με την πίεση να μετάσχει σε ένα – επίσης στρεβλό – τρίτο Μνημόνιο χωρίς να διασφαλίζεται και πάλι η ουσιαστική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Το μπαλάκι στον Σόιμπλε
Πολύ πιο απλά, η Κριστίν Λαγκάρντ πετά το μπαλάκι και των ευθυνών και των επόμενων αποφάσεων στους Ευρωπαίους – μηδέ του Σόιμπλε εξαιρουμένου – και διεκδικεί ρόλο Πόντιου Πιλάτου προς διάσωση του, εναπομείναντος, κύρους και αξιοπιστίας του Ταμείου.
Το πώς θα αναγνωσθεί το εν λόγω μήνυμα από τον Σόιμπλε θα φανεί τους επόμενους μήνες. Η όψιμη ευαισθησία, όμως, του γερμανού υπουργού Οικονομικών προς την Ισπανία και την Πορτογαλία δεν εγγυάται, απαραιτήτως, αντίστοιχη... αγάπη και για την Ελλάδα.
Αλλο Τσίπρας, άλλο... Ραχόι
Κατά το  Spiegel, η «αλληλεγγύη» Σόιμπλε προς τη Μαδρίτη πρωτίστως, δεν είναι παρά προϊόν πολιτικής και ιδεολογικής συμπάθειας.
«Στην περίπτωση της Ελλάδας,», έφραψε, «ο Σόιμπλε απέρριψε επί μακρόν κάθε αίτημα για επιείκεια.... Διότι, στην Ελλάδα, η αντίσταση προήλθε από μια αριστερή κυβέρνηση. Αντίθετα στην Ισπανία ο Σόιμπλε υποστηρίζει τον συντηρητικό Μαριάνο Ραχόι».
Είναι μια προσέγγση που δεν στερείται βάσης, μετά τα όσα έγιναν και στο οργιώδες πρώτο εξάμηνο του 2015. Ηταν τότε που ο Σόιμπλε μπορεί και να επένδυε στην «αριστερή παρένθεση» περισσότερο και από τον... Αντώνη Σαμαρά, προκειμένου να δοθεί το αναγκαίο μάθημα σε σύσσωμο τον ευρωπαϊκό Νότο.
Η νάρκη της Deutsche Bank
Είναι όμως μόνον η μισή προσέγγιση. Διότι, πολύ πιο πάνω κι από τις εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες, η προτεραιότητα του Σόιμπλε είναι η διασφάλιση των συμφερόντων της Γερμανίας. Τα οποία αυτή τη στγιμή μπορεί και να απειλούνται από τα απόνερα του Brexit, την κρίση των ιταλικών τραπεζών, την υπερχαλαρή νομισματική πολιτική του Ντράγκι και τη διαρκή νάρκη της Deutsche Bank.
Κατά τους περισσότερους ευρωπαίους αναλυτές η αποψινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των stress tests της ΕΚΤ και οι όποιες κεφαλαιακές ανάγκες προκύψουν για τις ιταλικές τράπεζες δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Διότι η μεγάλη απειλή κρύβεται πάντοτε στη Deutsche Bank – τη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα που η μετοχή της έχει κάνει βουτιά 44% από την αρχή του χρόνου, που τα κέρδη της βούλιαξαν κατά 98% στο εξάμηνο και που η έκθεσή της στην αγορά παραγώγων είναι 5πλάσια του ΑΕΠ της ευρωζώνης.
Εν ολίγοις, ο Σόιμπλε οφείλει να είναι επιεικής με την ισχυρή Ισπανία (την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης ), και οφείλει να παρακαμψει τους κανόνες για τις τράπεζες της, επίσης ισχυρής, Ιταλίας ( τρίτης σε οικονομικό μέγεθος ), διότι κι εκείνες θα οφείλουν να στηρίξουν τη Γερμανία όταν εκείνη θα χρειαστεί να ... ξανασκίσει όλους τους κανόνες προς ίδιον όφελος. Οπως ακριβώς είχε πράξει το 2005 κάνοντας εν μία νυκτί «λάστιχο» το Σύμφωνο Σταθερότητας για να μην μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα.
Ατυχώς, παραμένει αμφίβολο εάν αυτό το νέο παζάρι συμφερόντων μπορεί να ευνοήσει και την, μη ισχυρή, Ελλάδα. Κι ας προειδοποιεί το Spiegel πως «όταν η ΕΕ μεταχειρίζεται τις χώρες ανάλογα με την ισχύ και τα πολιτικά τους φρονήματα, τότε η κρίση της Ευρώπης απλώς θα μεγαλώνει»...
tvxs

Σανός Πάρου

Πώς ένα αυθημερόν ταξίδι του πρωθυπουργού στην Πάρο για τα εγκαίνια του αεροδρομίου μετατράπηκε από τους master chef της λάσπης σε… πεντάστερη εκδρομή.
του Νίκου Μωραΐτη
Δαγκώνεσαι.
Λες «ρε παιδί μου, κι αυτοί ίδιοι»; Με κουστωδία 54 ατόμων ο Τσίπρας στην Πάρο;
Και τετραήμερη διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο κι αυτός και οι ακόλουθοί του;
Λες, μεγάλο φάουλ. Ντροπή. Γιατί; Γιατί το πιστεύεις. Δεν μπορεί να λένε και γι’ αυτό ψέματα…
Ύστερα μαθαίνεις την αλήθεια. Ο χυδαίος χουντικός αντιπρόεδρος της ΝΔ δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Ο master chef της λάσπης οργάνωσε το ψέμα, και πίσω του όλος ο συρφερός των νεοφιλελέ τρολ του διαδικτύου να σκούζει, μαζί με τους Πορτοσάλτε της ενημέρωσης, ταΐζοντας σανό κάθε εύπιστο πολίτη.
Αυθημερόν το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Πάρο για τα εγκαίνια του νέου αεροδρομίου, για το οποίο επί χρόνια ολόκληρα κορόϊδευαν τους κατοίκους του νησιού οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Αυθημερόν, που σημαίνει ούτε πεντάστερα, ούτε διανυκτερεύσεις, ούτε περιττά έξοδα.
Και πήγε η καρδιά στη θέση της γιατί, όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Οι καιροί που η Ντόρα, της οικογένειας που νέμεται το ελληνικό δημόσιο εδώ και 70 χρόνια, έπαιρνε 118 υμετέρους της και πήγαινε ταξίδι στη Νέα Υόρκη πέρασαν. Μακάρι ανεπιστρεπτί.
altsantiri

Ο «αιρετικός» κύριος Σόιμπλε



"Απλώς θέλει να βοηθήσει τον εκλεκτό του Μαριάνο Ραχόι και μαζί μ' αυτόν (δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς) βοηθάει και τον κεντροαριστερό πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, ο οποίος ηγείται μιας κυβέρνησης την οποία στηρίζουν οι αμετανόητοι κομμουνιστές και οι ατίθασοι ριζοσπάστες του Μπλόκο"
του Τάσου Παππά
Τόση κατανόηση από τον Πάπα της ευρωζώνης την περιμένατε;
Αιρετικός λοιπόν ο άνθρωπος που σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν υπερασπίστηκε τις συμφωνίες και τις συνθήκες, όπως είχαν υπερασπιστεί τον επίσημο λόγο της εκκλησίας οι ιεροεξεταστές; Μην τσιμπάτε.
Ο πολιτικός που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του όταν επρόκειτο για την Ελλάδα με την ανάγωγη κυβέρνησή της δεν άλλαξε ξαφνικά απόψεις.
Απλώς θέλει να βοηθήσει τον εκλεκτό του Μαριάνο Ραχόι και μαζί μ' αυτόν (δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς) βοηθάει και τον κεντροαριστερό πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, ο οποίος ηγείται μιας κυβέρνησης την οποία στηρίζουν οι αμετανόητοι κομμουνιστές και οι ατίθασοι ριζοσπάστες του Μπλόκο.
Δεν θα μπορούσε να αφήσει στην τύχη του τον Ραχόι τώρα που προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση στην Ισπανία, η οποία θα επιβάλει μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ ώστε να επιστρέψει η χώρα στον ενάρετο κύκλο της δημοσιονομικής θηλιάς.
Άλλωστε ο Ραχόι δεν είναι και στα καλύτερα του. Αν και νικητής στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, οι εισαγγελείς της Ισπανίας τον έχουν περικυκλώσει.
Αυτός, ο πρώην ταμίας του κόμματος και σχεδόν όλη η ηγετική ομάδα της παράταξης αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες για διαφθορά. Αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, ελπίζει ο Σόιμπλε, ότι η δικαστική διερεύνηση της βρόμικης ιστορίας θα καθυστερήσει.
Ελπίζει επίσης ο Σόιμπλε ότι το απύλωτο μίσος των σοσιαλιστών για το Podemos (δείτε τις αναλογίες με τα δικά μας) θα υπερισχύσει και τελικά το κόμμα του Γκονζάλεθ θα κάνει αυτό που πρέπει και θα βάλει πλάτη στον Ραχόι.
Δυστυχώς ανάμεσα στο Λαϊκό Κόμμα και τους σοσιαλιστές της Ισπανίας οι διαφορές σε θέματα στρατηγικής είναι επουσιώδεις. Όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες χώρες.
Οι αποκλίσεις μεταξύ του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού και του επίσημου μεταρρυθμισμού της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας είναι μικρές.
Το λέει χαρακτηριστικά ο Μαρσέλ Γκοσέ: «Το δίλημμα είναι ανάμεσα σε μια απληστία χωρίς κανέναν ενδοιασμό και μια απληστία με τύψεις και με προσαρμογές δευτερεύουσας σημασίας» («Τι να κάνουμε; Διάλογος Αλέν Μπαντιού- Μαρσέλ Γκοσέ», εκδόσεις Πατάκη).
efsyn

«Βρωμιάρηδες»...



της Βάλιας Τσιριγώτη
Ρόδος. «Άντε μωρή βρωμοπουτάνα, κατέβα, κατέβα μωρή που χρεώθηκα και το ΦΠΑ για σένα».  Αυτή ήταν απάντηση ταξιτζή σε νεαρή γυναίκα που βρισκόταν στο ένδοξο τουριστικό νησί, αφού του ζητήθηκε απόδειξη και καθώς όχι απλά αρνήθηκε, επιτέθηκε υβριστικά  και έτσι του επισημάνθηκε πως θα υπάρχει νομική δίωξη.
«Το παλικάρι δεν είναι για αμάξι , δεν έπρεπε να σας βάλω  αλλά εντάξει θα εξυπηρετήσω, δεν πληροί όμως τους κανόνες υγιεινής, βρωμάει».
Όχι, αυτή δεν είναι φράση που ακούστηκε κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ, μα λίγα λεπτά νωρίτερα στο ίδιο ταξί , καθώς  η γυναίκα συνόδευε ανήλικο πρόσφυγα, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενα του ταξιτζή χατηρικώς έβαλε μέσα και δεν ήταν υποχρεωμένος να κόψει απόδειξη, για να καταλήξει σε ένα γνώριμο πια κρεσέντο «άει στο διάολο μωρή με του βρωμιάρηδες σας, που μας του φέρατε εδώ πέρα, κατέβα μωρή» κτλ κτλ.
Κως. «Γιατί σου κλείσανε δωμάτιο εδώ; Πολλούς περίεργους βλέπω. Κλειδώσου στο δωμάτιο». Μια μέρα νωρίτερα, η ίδια γυναίκα οδηγείται με ταξί στο ξενοδοχείο που θα μείνει , το οποίο είναι ένα μέρος που διανυκτερεύουν πολλοί ανήλικοι πρόσφυγες . Ανήλικοι. Παιδιά.
Στο τέλος του ταξιδιού της ντόπιος ταξιτζής που δέχτηκε να την πάρει αφού έψαχνε μισή ώρα ταξί και τα ταξί περνούσαν άδεια και δε σταματούσαν να την πάρουν μαζί με το παιδί που συνόδευε , παραδέχτηκε πως «δε σταματάνε κορίτσι μου, το ξέρω, το έχουν σύστημα».
Οι βρωμιάρηδες οι πρόσφυγες λοιπόν  χαλάνε τα νησιά σας; Για να δούμε.
Μυτιλήνη. Χίος . Κως. Σχεδόν πληρότητα τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Καλώ όποιον μπορεί να συνδράμει στην προσπάθεια μου να ερευνηθούν και να δημοσιευθούν επίσημα τα ποσοστά κέρδους των ελληνικών νησιών που δέχτηκαν πρόσφυγες από πέρσι το καλοκαίρι μέχρι και φέτος.
Kαι ξαναλέω.  Οι βρωμιάρηδες οι πρόσφυγες χαλάνε τα νησιά σας; Για να δούμε.
Θυμάμαι πως ο τουρισμός άντεξε στη Μύκονο όταν οι μπράβοι δολοφονούσαν έναν 20χρονο.Ο τουρισμός άντεξε να περπατάει στο Φαληράκι ανάμεσα σε ξερατά και κώλους που πηδιούνται υπό την ανοχή του χρηματικού αντιτίμου. Ο τουρισμός αντέχει στις μικρές ανατολικές Κυκλάδες να μυρίζει βοθρίλα επειδή μέσα σε τρία χρόνια χτίστηκαν τριπλάσια καταλύματα από όσα αντέχουν οι υποδομές.
Ο τουρισμός άντεξε στην Κέρκυρα όταν εγώ παρήγγελνα σαλάτα ο σερβιτόρος να μου λέει ' πάρτε άλλη, αυτή την έχουμε για τους τουρίστες". Ο τουρισμός αντέχει το 2 ευρώ το νερό γύρω απ’ την Ακρόπολη και το χωρίς ταξίμετρο 20 ευρώ τα 5 χμ.
Κυρ ταξιτζή! Ξέρω πως δε με ακούς, αλλά ο τόπος σου έχει γεμίσει από βρωμιάρηδες που αποκαλούν τις γυναίκες βρωμοπουτάνες και τα παιδιά επικίνδυνους, μα εδώ δε φαίνεται να σε απασχολεί το καθαρό σου κούτελο στον τουρισμό. Ειλικρινά καλέ μου, δεν έχεις όντως ιδέα ποιος βρωμίζει στα αλήθεια τα νησιά σας;

tvxs

Χωρίς τίτλο...



Η λέξη ντροπή δεν φτάνει για να περιγράψει τα όσα προσβλητικά για την Αριστερά και τον κόσμο της διαδραματίστηκαν χθες στην Θεσσαλονίκη.
του Πέτρου Κατσάκου
Η λέξη ντροπή δεν φτάνει για να περιγράψει τα όσα προσβλητικά για την Αριστερά και τον κόσμο της διαδραματίστηκαν χθες στην Θεσσαλονίκη. Είναι κάτι περισσότερο από ντροπή αυτό που αισθάνεσαι όταν παρακολουθείς τις εκδικητικές πρακτικές ενός κρατικού (ή μήπως παρακρατικού) μηχανισμού που ενεργοποιείται σχεδόν αυτομάτως μετά τη σχετική ερώτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή και στοχοποιεί δομές και κινηματικές δράσεις αλληλεγγύης στο όνομα του νόμου και της τάξης. Η αστυνομική εκκένωση των τριών καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη, η μεταφορά των στεγασμένων εκεί προσφύγων σε ήδη υπερφορτωμένα κέντρα φιλοξενίας, οι προσαγωγές πολιτών, οι κατεδαφίσεις και η αναβίωση των πρακτικών του αλησμόνητου Νίκου Δένδια αποτελούν βαριά ηθική και πολιτική πρόκληση στη συνείδηση όσων αντιτάχθηκαν και αντιτάσσονται στην ποινικοποίηση της κοινωνικής αλληλεγγύης σε κάθε της μορφή.
Η μέχρι σήμερα αντικειμενική και εν μέρει δικαιολογημένη αδυναμία της οργανωμένης πολιτείας, αλλά δυστυχώς και των χρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων να εξασφαλίσουν επαρκείς και αξιοπρεπείς χώρους φιλοξενίας και υποστήριξης των αναγκών για τους πενήντα και πλέον χιλιάδες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα πρόσφυγες επιχειρήθηκε να καλυφθεί πολλές φορές εκ των ενόντων από αυτοοργανωμένες ομάδες πολιτών με τη χρήση ή και την «κατάληψη» κάποιων κτηρίων ως χώρους στέγασης. Από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ώς την Αθήνα και από τη Θεσσαλονίκη ώς τον Βόλο και τη Ριτσώνα, ένα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας τυπικά «παρανόμησε», καταπατώντας εγκαταλελειμμένα κτήρια και ξεχασμένες δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες με μοναδικό σκοπό τη φιλοξενία ανέστιων ανθρώπων. Και ξάφνου δεσπότες και πανεπιστημιακοί θυμούνται τα αναξιοποίητα ακίνητά τους. Και ξάφνου, οι μηχανισμοί του κράτους επιδεικνύουν την ευαισθησία των αντανακλαστικών τους στέλνοντας αξημέρωτα κλούβες των ΜΑΤ και μπουλντόζες για να «καθαρίσουν» για χάρη του Άνθιμου, του ΑΠΘ και των λοιπών εχόντων έννομο συμφέρον. Και κάπως έτσι επιστρέψαμε στη νομιμότητα, στριμώχνοντας λίγους παραπάνω στους ήδη στριμωγμένους των κέντρων φιλοξενίας. Και κάπως έτσι επιστρέψαμε σε μια τάξη που, με το γράμμα του νόμου, θέλει το παλιό Ορφανοτροφείο της Τούμπας να γίνεται αλάνα, αρκεί να καθαρίσει η περιουσία της Μητρόπολης από πρόσφυγες και αλληλέγγυους πολίτες.
Ευθύνη της πολιτείας αλλά και των χρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. ΜΚΟ είναι η κάλυψη των βασικών αναγκών διαβίωσης προσφύγων και μεταναστών με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την τήρηση των κανόνων δημόσιας υγείας, όπως αυτή καταγράφηκε και στην πρόσφατη έκθεση του ΚΕΕΛΠΝΟ. Τα μέχρι σήμερα κενά που παρατηρούνται στη θεσμική κάλυψη αυτών των αναγκών και το ότι συχνά έρχονται ομάδες αλληλέγγυων πολιτών να υποκαταστήσουν την απουσία της πολιτείας και των εντεταλμένων ΜΚΟ δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ούτε με εχθρότητα ούτε με καχυποψία και κυρίως χωρίς μηνυτήριες αναφορές, όπως αυτές που προανήγγειλε χθες ο κ. Καμίνης για την κατάληψη δημοτικών κτηρίων στην Αθήνα όπου έχουν εγκατασταθεί πρόσφυγες και μετανάστες. Αν μη τι άλλο, όσοι δεν μπορούν να βοηθήσουν με πράξεις και όχι με υποσχέσεις τουλάχιστον ας μη ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
avgi

Υπέρ πάντων η επιβίωση του λαού



EDITORIAL
Όσα είπε χθες ο Αλ. Τσίπρας ασφαλώς δεν είναι η οριστική διέξοδος από τα προβλήματα. Είναι, όμως, μια ελάχιστη ζώνη προστασίας για να μην πάμε πιο κάτω από εκεί που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός
Η πολιτική των μνημονίων και του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές οδήγησε τεράστιες μάζες ανθρώπων σε φτωχοποίηση και σε αποδιάρθρωση την ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχει πολίτης ή πολιτική δύναμη που να μη συμφωνεί και που να μην περιγράφει την κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα.
Η πολιτική των μνημονίων έγινε αποδεκτή και εφαρμόζεται από μια κυβέρνηση που προήλθε από τον χώρο της Αριστεράς.
Κάποιοι δεν τη θεωρούν πλέον Αριστερά, πιστεύουν πως έχει μεταλλαχθεί.
Δεν είναι δική μας δουλειά να δίνουμε πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων.
Χώρια που απεχθανόμαστε κάτι τέτοιο και το θεωρούμε πολιτικό ρατσισμό. Δεχόμαστε αυτό που δηλώνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους και με αυτό ως βάση τους ελέγχουμε.
Ασκούσαμε και ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση που, ενώ δηλώνει αριστερή και αναγκασμένη να εφαρμόσει μια πολιτική που δεν είναι δική της, ταυτόχρονα δεν εξαντλεί όποιες δυνατότητες έχει για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα τα οποία πληρώνουν βαρύτατο τίμημα εξαιτίας της κρίσης.
Απαιτούσαμε και απαιτούμε να υπάρχουν μέτρα ανακούφισης για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
Η επιβίωση του ελληνικού λαού είναι για μας πάνω από όλα.
Χθες ο πρωθυπουργός προχώρησε σε σειρά εξαγγελιών ή υπενθύμισε μέτρα που ήδη εφαρμόζονται για τους συνταξιούχους που έχασαν το ΕΚΑΣ, για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την προστασία της εργασίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, τη στεγαστική πολιτική, την παιδεία.
Οσα είπε ασφαλώς δεν είναι η οριστική διέξοδος από τα προβλήματα.
Είναι, όμως, μια ελάχιστη ζώνη προστασίας για να μην πάμε πιο κάτω από εκεί που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.
Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού, όπως ήταν αναμενόμενο, δέχτηκαν οξύτατη κριτική. Αλλά μπροστά στο καίριο ζήτημα που είναι η επιβίωση του λαού, η κριτική δεν αρκεί.
Το ερώτημα είναι απλό: αυτά που εξαγγέλθηκαν πρέπει να γίνουν πράξη;
Εμείς απαντάμε: «Ναι». Τα θέλουμε και ζητάμε περισσότερα.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τις πολιτικές δυνάμεις και τις κοινωνικές οργανώσεις να καταθέσουν προτάσεις.
EFSYN

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Παύλος Σιδηρόπουλος, ο διανοούμενος, ο αλήτης

sidiropoulos8
Από τον Γιώργο Μουργή
Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η ηρωίνη όμως σκοτώνει…
Ο «πρίγκιπας» σήμερα θα έκλεινε τα 68.
Τον Παύλο Σιδηρόπουλο μουσικά δεν τον ακολουθούσαν είναι αλήθεια πολλοί όσο βρισκόταν στη ζωή.
Ο θάνατός του στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα μεγάλο περιφερειακό κοινό με ελάχιστα ροκ ακούσματα, μετατρέποντας τον ίδιο σε έναν ιδιότυπο μουσικό μύθο και κάποια από τα τραγούδια του στη εφαρμοσμένη μουσική διαλεκτική να παραμένουν μέχρι τα σήμερα «ερωτικά» ή «επαναστατικά» τοτέμ.

Το κενό που προέκυψε από το θάνατο του στην ελληνική ροκ μουσική σκηνή ουσιαστικά παραφράστηκε από αυτό το νέο κοινό. Τον ακολούθησε, χωρίς την αίσθηση του θυμικού των στίχων, της ποίησης και των μουσικών τεχνασμάτων όπως τα υιοθέτησε ή πειραματίστηκε ο Σιδηρόπουλος.
sidiropoulos3
Ένα συμβολικό μεθεόρτιο πένθος εκδηλώθηκε χωρίς να ανταμωθεί ποτέ με τους κύκλους της ζωής του τραγουδοποιού ή να αφουγκραστεί το μοναχικό μονοπάτι που κουβαλούσε η θλίψη στην απώλεια της αθωότητας, καθώς οδηγούσε στο  σκοτεινό δρόμο της αυτοκαταστροφής.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος βίωσε ανέμελα παιδικά χρονιά, γιος μιας τυπικής μεσοαστικής οικογενείας της εποχής με λογοτεχνικές καταβολές που κρατούσαν από την Έλλη Αλεξίου, τον Καζαντζάκη και τον Αλέξη Ζορμπά.
«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής: είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν ροκ εν’ ρολ, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει και ο Καζαντζάκης. Απ’ την άλλη μεριά όμως, έχω σπέρμα απ’ τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία.».
Χωρίς να συγκρουστεί, ίσως δεν το επέτρεψαν τα χαρακτηριστικά ευαίσθητα γνωρίσματα του, όχι μόνο δεν ενσωματώθηκε στο πατροπαράδοτο οικογενειακό γίγνεσθαι άλλα διέφυγε από τα φορμαλιστικά στερεότυπα που μεγάλωνε και το καθωσπρεπισμό των παραδόσεων, ακολουθώντας τη μουσική και τη ποίηση ως την διέξοδο από τα αστικό ανάχωμα γύρω του.
sidiropoulos6
«Δεν είχα τραβήξει τίποτα ακόμα. Ήμουνα πιτσιρικάς. Δεν με αντιπροσώπευε καθημερινά στη ζωή μου αυτό το πράγμα, αλλά ταυτόχρονα κάτι μου ‘λεγε. Ότι στα λέω γιατί μπορεί να ‘ρθουνε κι αυτά έξω από την πόρτα σου κάποτε. Και με ξένιζε το blues, αυτό το μαύρο, το μουντό, το βαρύ πράγμα, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε αφάνταστα. Γιατί εγώ δεν ήμουν ροκενρολίστας από γεννησιμιού μου. Είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αλλά το διάλεξα σαν τρόπο ζωής και ό,τι τράβηξα μετά, το τράβηξα επειδή το ‘θελα, όχι επειδή οδηγήθηκα προς τα κει» .
Η μουσική διαμόρφωνε το χαρακτήρα του ενώ ο ίδιος διαμόρφωνε τη μουσικότητα του χαρακτήρα των τραγουδιών του.

Μια αμφίδρομη ερωτική δράση στα όρια της πρόκλησης στο βυθό μιας αταλάντευτης ευαισθησίας, μιας εκ παραδρομής αμεσότητας που ρομαντικά έχασκε απέναντι στη σκληράδα του εφιάλτη της πρέζας, στο περιθώριο που άφηναν οι νότες πάνω στις παρτιτούρες, στο κούρδισμα της κιθάρας τους, στα αυλάκια που χάραζε η βελόνα πάνω στα βινύλια.
Ο τσιριχτός απόηχος που δεν άφηνε αμφιβολία στη περιθωριακή ειλικρίνεια, την εσωτερικότητα των στίχων στα τραγούδια του.
Ένα πογκρόμ συναισθημάτων κάτω από τη μουσική προδιάθεση που κουβάλαγε ο Παύλος, άλλοτε μέσα από τις ερωτικές μπαλάντες του άλλοτε από τις λευκές μπλουζιές του, άλλοτε από το αύθαδες ροκ εντ ρολ.
Τον Ιούνη του 1987, στην πλατεία Κοραή, είχα την τύχη να τον δω από κοντά για τελευταία φορά. Η ΕΑΡ, το κόμμα που Λεωνίδα Κύρκου μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, μαζί με περιβαλλοντικές οργανώσεις, κινήσεις πολιτών και οικολογικές συλλογικότητες διοργάνωσε με αφορμή την ατμοσφαιρική μόλυνση από το νέφος, συναυλία  – διαμαρτυρία που συμμετείχε ο Παύλος με τους «Απροσάρμοστους».
sidiropoulos4
Από τα λίγα που θυμάμαι είναι η εύστοχη πρόζα του πριν τραγουδήσει, ένα πολίτικο δοκίμιο της εποχής, το πρόσωπο του με τη φυσική ευγένεια  που σε παρέπεμπε στην υπεροχή αληταμπουρία που έκρυβε και το κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο από τα τραγούδια του.
sidiropoulos7
Ο Θανάσης Κρεκούκιας σε ένα εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο Π. Σιδηρόπουλος. Εν κατακλείδι γράφει:
«Ο Σιδηρόπουλος δεν ασχολήθηκε με τις ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού, αντίθετα βρέθηκε να ορίζει άκρα και όρια, στα οποία είχαν εξαφανιστεί οι διαχωριστικές γραμμές. Ένας περιπλανώμενος ταξιδιώτης που διοχέτευσε στα ενστικτώδη του πεντάγραμμα – αφού δεν ήξερε παρά ελάχιστη μουσική θεωρία – τις προσωπικές του εικασίες για το τί είναι ο έρωτας, η μοναξιά, η άρνηση, οι συμβολισμοί, οι αφορισμοί, οι εσωτερικές κραυγές και η ατέρμονη αγωνία μπροστά στην κοινωνική αποξένωση και τις παγίδες των παρορμήσεων. Στην πραγματικότητα, η ρήξη με το κατεστημένο ήταν εκείνη που δημιούργησε σκληρά “χρώματα” και εκφραστικές “αντιπαραθέσεις”, διατηρώντας ωστόσο μια γλυκιά αμεσότητα που ήταν ικανή – και πέτυχε – να κατακτήσει ένα συνολικό κοινό, το οποίο γοητεύτηκε από την αυθάδεια και την αλήθεια ενός “υπέροχου αλήτη”. Σε αυτό βοήθησαν η ανυπότακτη φωνή του και η ευγένεια του προσώπου του, δυο “όπλα” που τελειοποίησαν την αστική εξιδανίκευση του στις ζωντανές του εμφανίσεις, εκεί όπου δεν είχε ταίρι στην, ας την ονομάσουμε, ελληνική ροκ σκηνή.

Οι ερμηνείες του φλερτάριζαν με τη μανία του ροκ εν ρολ, με την επανάσταση, με την αμφισβήτηση, με τα νιάτα, με τους “παραστρατημένους και ξαναμμένους τρελούς” που χόρευαν από κάτω, με τις εικόνες, τα πάθη και τις επιθυμίες. Η φωνή του ήταν γεμάτη λευκό μπλουζ, αναζήτηση, ενέργεια, μαστούρα, φυγή, αναχώρηση, άρνηση. Νόμιζες ότι άκουγες τον Άρλο Γκάθρι, τον Ρέι Ντέιβις, τον Πολ Ριβίρ και τον Βαν Μόρισον μαζί. Με εκείνους τους νωχελικούς, σκυθρωπούς, αυθεντικά ροκ ελληνικούς στίχους, που αιμορραγούσαν αισθητική και αλήθεια. Ένας “καταραμένος” ποιητής που λιποτάκτησε στο σκοτάδι για να βρει το πεπρωμένο του».
sidiropoulos5
Ο ίδιος ο Παύλος στις συνεντεύξεις του έδινε το προσωπικό του στίγμα, αυτή την ελευθεριακή μουσική φιλοσοφία των επιλόγων του που άγγιζαν το αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα του.
Έλεγε για την αναρχία:
«Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτήν τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους».
Για την δική του υπόσταση στη ροκ σκηνή:
«Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός μου ρόλος στο ελληνικό ροκ και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Αλλά αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Δηλαδή, άμα φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουνε πάει καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σαν να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα, όταν δω ότι και γω και το κοινό τη βρίσκουμε, είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές της ζωής μου».
Για τη σχέση του με τις γυναίκες:
«Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε, στο έπακρο, ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε τον Σατανά και τον Θεό».
Για τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών της εποχής του:
«Σήμερα, με τις μουσικές και τις στιχουργικές ελευθεριότητες, έχουμε καταλήξει, κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές, ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμειξίες και φυσικά τα άθλια Ελληνικά».

Θ. Κρεκούκιας:
«Ο  Παύλος, αν και κατάφερε να «ανοίξει» τον κύκλο μέσα στον οποίο σφιχταγκάλιασε τους περιπλανώμενους αλήτες της απόρριψης, δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει τις δικές του πληγές. Η πρέζα τον τύλιξε στη μέθη της, τον γέμισε μικρές σκληρές σπασμένες απώλειες και όταν ήρθε η ώρα της στερνής μάχης, τον βρήκε φθαρμένο μέσα στα χαρακώματα της εγκατάλειψης και τον απογύμνωσε από ανάσες και όνειρα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, “το φιξάκι δεν κράτησε μια στιγμή”, αλλά παρέσυρε “μια ολόκληρη ζωή” στον θάνατο. Το ταξίδι του μπορεί να ήταν καταραμένο, αλλά ο ίδιος έδωσε μορφή στην ανυπακοή και τις χαμένες ψυχές, ξεσκεπάζοντας κάθε συμβατική προσποίηση. Οι στίχοι του άγγιξαν σκοτεινές ιστορίες, οι νότες του αναζήτησαν τη λατρεία της στιγμής. Προχωρώντας μέσα στα σκοτάδια, τραγούδησε τα μπλουζ με μια γεμάτη ενέργεια κομψότητα, δέσμιος ο ίδιος ενός τραγικού πεπρωμένου».
Αξίζει για τους λάτρεις του να επισκεφθούν τον διαδικτυακό τόπο όπως τον δημιούργησε η αδελφή του Μελίνα με την δημοσιογραφική επιμέλεια του Αντώνη Μποσκοΐτη: Παύλος Σιδηρόπουλος, ο πρίγκιπας της ροκ.
sidiropoulos2
Αντί επίλογου:
«Ένοχος για κάποια αιτία που δεν την έμαθες ποτέ, πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει, ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές… »
http://www.nostimonimar.gr/

Το Σύνταγμα που δεν θα έρθει

Το «Σύνταγμα Τσίπρα» δεν θα το ζήσουμε ποτέ, γιατί η υπερψήφισή του προϋποθέτει μία αντιπολίτευση η οποία έρχεται από το μέλλον και όχι από το παρελθόν.
του Νίκου Μωραΐτη
Θα ήθελα να ζησω στη χώρα που θα έχει το Σύνταγμα Τσίπρα.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου οι βουλευτές θα έχουν μάξιμουμ θητεία οκτώ ετών και θα αποστρατεύονται πριν προλάβουν να γίνουν Μητσοτάκηδες, με την έδρα γονική παροχή από πατέρα σε γιο και σε εγγόνι.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου οι βουλευτές δεν θα χαίρουν ειδικής ασυλίας αλλά θα έχουν ίδια ποινική αντιμετώπιση με τον κάθε πολίτη.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου η ανεξιθρησκία και ο πολιτικός όρκος θα αποτελούν το συνταγματικό κανόνα και όχι την εξαίρεση, χωρίς παρεκβολές φονταμενταλιστικού τύπου.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου τα παζάρια για το «Σταύρος Δήμας» δεν θα έχουν θέση και, αν η υποψηφιότητα για πρόεδρο της δημοκρατίας δεν συγκεντρώνει την ευρύτατη συναίνεση των 200 εδρών, ο λαός θα παίρνει τη σκυταλη.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου οι προτάσεις μομφής δεν θα πέφτουν γενικώς και αορίστως σαν το χαλάζι, αλλά θα γίνονται δεκτές μόνο αν υπάρχει άλλη βιώσιμη κυβερνητική λύση από τη βουλή.
Θα ήθελα -το κυριότερο- να ζήσω στη χώρα όπου οι πολίτες, με 500.000 υπογραφές επιβάλλουν δημοψήφισμα και έχουν τη δυνατότητα, αν το κερδίσουν, να νομοθετήσουν ευθέως και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Θα ήθελα να ζήσω στη χώρα όπου οι προτάσεις που παρουσίασε ο πρωθυπουργός αποτελούν Σύνταγμα της χώρας, αλλά δεν θα συμβεί.
Οι προτάσεις Τσίπρα – ό,τι πιο προοδευτικό, ανθρώπινο και υγιές ακούστηκε σε αυτή τη χώρα σχετικά με το σύνταγμα τα τελευταία 30 χρόνια – δεν θα υπερψηφιστούν. Γιατί η υπερψήφισή τους προϋποθέτει μία αντιπολίτευση η οποία έρχεται από το μέλλον και όχι από το παρελθόν.
Ο Μητσοτάκης, η Γεννηματά, ο Θεοδωράκης, ο Λεβέντης δεν είναι παρά γκρεμίδια ενός αποτυχημένου παλαιοκομματικού συστήματος που κατέρρευσε με πάταγο το 2015. Δεν θα πουν «ναι» σε τίποτα που να ξεκολλάει τη χώρα από το χθες τους και να την οδηγεί σε ένα αύριο στο οποίο δεν θα συμμετέχουν ούτε ως κομπάρσοι.
Γιατί ουσιαστικά ο Τσίπρας αυτό τους προτείνει: μία χώρα στην οποία εκείνοι δεν θα έχουν θέση ούτε καν στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
altsantiri