Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Υστερόβουλες μοιρολογίστρες


Στην Ελλάδα, τελικά, ούτε να πεθάνεις ήσυχος δεν μπορείς. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος όσοι σε πολέμησαν, συχνά με βαριές εκφράσεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση, να παρουσιαστούν έτοιμοι να σου βγάλουν και τον επικήδειο.

Αυτό συμβαίνει αυτές τις μέρες με ακατάσχετη αγιογράφηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες που ούτε ο ίδιος ο εκλιπών δεν θα είχε διεκδικήσει για τον εαυτό του.


Πέρα από την απώλεια του μέτρου που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα, στη συγκεκριμένη περίπτωση κρύβονται υστεροβουλίες. Ορισμένοι από τους παλιότερα ορκισμένους εχθρούς και  σημερινούς υμνητές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επιδιώκουν  να επανέλθουν στο προσκήνιο και να πλασαριστούν στο περιβάλλον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκμεταλλευόμενοι την προσωπική και οικογενειακή οδύνη.

Αλλοι ανακαλύπτουν τη συνέχεια στο πρόσωπο του νυν προέδρου της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη, που θεμελιώνει μια δήθεν διαρκή και συνεπή, «αντιλαϊκιστική», πολιτική δυναστεία.

Ο στόχος που έχουν όλες αυτές οι υστερόβουλες μοιρολογίστρες είναι ένας: μια θέση στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Ετσι συμβαίνει ότι περίπου συνέβη και μετά τη πτώση της χούντας το 1974, όταν εμφανίστηκαν ξαφνικά 10 εκατομμύρια αντιστασιακοί. Σήμερα έχουμε εκατομμύρια Μητσοτακικούς. Αλλά μετά θάνατον.

tvxs

Survivor και στο Μεγάλο Κανάλι



Ξάφνου τα κροκοδείλια δάκρυα έγιναν ψευδοανησυχία τήρησης της τραπεζικής νομιμότητας. Εκεί που κάποιοι άγχονταν για τους απλήρωτους συναδέλφους του Mega, τώρα εκφράζουν καχυποψία μπροστά στον ανταγωνισμό που θα προκαλέσει η εργασία τους.
γράφει ο Άγγελος Προβολισιάνος
Οι στυλοβάτες της αλλήθωρης δημοσιολογίας, μαζί και όποιος ΣΚΑΪ από το κακό του, προβάλουν ενστάσεις και θέτουν ερωτήματα μήπως τα γεράκια των τραπεζών έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη δεκαοχτούρες που έπεσαν λαίμαργα στο ποσοστό που τους αναλογεί από τα 5 εκατ. του Σαββίδη. Γι’ αυτό και ανακαλύπτουν νέες κυβερνητικές μεθοδεύσεις σε ένα ζήτημα που έγκειται στην αυτορύθμιση της αγοράς, την οποία τόσο ένθερμα υποστήριζαν, ξεχνώντας πως πριν λίγους μήνες ζητούσαν κυβερνητική παρέμβαση για να μην καταλήξουν οι εργαζόμενοι του Mega στις ουρές του ΟΑΕΔ.
Σύσσωμο το μιντιακό οικοδόμημα του Αλαφούζου, σε πλήρη συμπόρευση με άλλους πρώην δημοσιογραφικούς «ανησυχούντες», αποδεικνύουν πως εκτός από τις κονσέρβες και η ανησυχία για τον επί 11 μήνες απλήρωτο συνάδελφο έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ο ανταγωνισμός βλέπεις που σε κάνει να ξεχνάς τι έλεγες χθες, με την αλληλεγγύη να οδηγείται στη λήθη προκειμένου να αναδυθούν οι υπόνοιες για παραπτώματα καταδολίευσης, οι εσωτερικές έριδες στο υπό τροποποίηση μετοχικό σχήμα ενός πτωχευμένου καναλιού και η παραβίαση της τραπεζικής δεοντολογίας.
Κι αν επιβεβαιωθούν οι φήμες που θέλουν την πλευρά Βαρδινογιάννη να μην έχει κανένα πρόβλημα με την είσοδο Σαββίδη, όπως κάποιοι δημοσιεύουν με μανία, τότε ποιο θα είναι το αφήγημα; Κι αν κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες -που πρόσφατα έγιναν εκδότες- συμμετάσχουν στην επανέναρξη των εργασιών του Mega, εξασφαλίζοντας σημαντικό κομμάτι από τη μετοχική πίτα του καναλιού, τότε πώς θα επικαλυφθεί ο φόβος -που πλανάται στο Φάληρο- ενός πλήρους ανταγωνιστικού μιντιακού τοπίου;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο μιντιακό, αφού κάθε φορά που ο Αλαφούζος ή ο Πορτοσάλτε οσφραίνονται διαπλοκή, την ίδια χρήση της συγκεκριμένης αίσθησης επιδεικνύει και το Μοσχάτο. Τα Μέσα του Φαλήρου για άλλη μια φορά παράγουν αντιπολιτευτικό λόγο, συμπαρασύροντας στην αμάσητη υιοθέτηση αυτής της ρητορικής και την αξιωματική αντιπολίτευση. Πρόκειται για το ίδιο μείγμα ανθρώπων, Μέσων και κομμάτων που οι νευρικές τους απολήξεις δεν εντόπιζαν διαπλοκή και διαφθορά στο μη αδειοδοτημένο επί 28 χρόνια τηλεοπτικό στερέωμα. Παράλληλα, το τρίγωνο της διαπλοκής και οι «αεράτες» δανειοδοτήσεις ήταν μύθευμα, ενώ δεν παρέλειπαν να αποκαλέσουν λύτρα τα κρατικά έσοδα από τη δημοπράτηση του δημόσιου αγαθού των τηλεοπτικών αδειών, αρνούμενοι να συναινέσουν στη στελέχωση του ΕΣΡ.
Εδώ, έχουν ευθύνη και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Mega. Με τον ίδιο ζήλο που διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην εργασία την περίοδο διεξαγωγής του περιβόητου διαγωνισμού για τις άδειες, κάνοντας λόγο για κυβερνητικό λουκέτο στο κανάλι, έτσι και τώρα να πάρουν θέση. Πλέον, το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο. Οι μέτοχοι που καμώνονταν ότι θα εξασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, γεγονός που καταδεικνύει ότι η κυβερνητική απόπειρα για επιβολή της νομιμότητας στο τηλεοπτικό τοπίο δεν είχε καμία σχέση με την απροθυμία των διοικούντων να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Τώρα, λοιπόν, που οι συνάδελφοι έγιναν εχθροί και η αλληλεγγύη θυσιάζεται στο βωμό του Survivor της τηλεθέασης, καιρός είναι να μιλήσουν.
Και μια απορία: Άραγε, πώς να αισθάνεται ο Παύλος Τσίμας; Είναι ένα ερώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί...
koutipandoras

Τα πολλά πρόσωπα της βαρβαρότητας



"Δεν πρέπει όμως ούτε να κρυβόμαστε ούτε να μετράμε τάχα ψύχραιμα τα λόγια μας: βαρβαρότητα είναι, καραμπινάτη βαρβαρότητα των τύποις πεπολιτισμένων, και όσα χυδαία έγιναν επίσης στο Διαδίκτυο από ομοεθνείς των θυμάτων που δεν χαλάλισαν ούτε μισό δάκρυ ούτε μισή στιγμή περίσκεψης, για να δείξουν έτσι ότι συμμετέχουν στο κοινό πένθος."
του Παντελή Μπουκάλα
Β​​αρβαρότητα η δολοφονία ανθρώπων, και μάλιστα παιδιών, στο όνομα κάποιου Αλλάχ-Βάαλ· ο μακελάρης, είτε σαν μαριονέτα του Χαλιφάτου έδρασε είτε αυτοσχεδίασε, διάλεξε τον στόχο του, μια συναυλία με νεανικό κοινό, για να πολλαπλασιάσει τη θλίψη και τη φρίκη, υιοθέτησε δηλαδή μια μέθοδο γνησίως ναζιστική. Βαρβαρότητα και οι αβυσσαλέα χαιρέκακοι πανηγυρισμοί του ISIS στο Διαδίκτυο, η εφιαλτικά διαδηλούμενη χαρά για τον θάνατο οκτάχρονων και δεκάχρονων. Και κτήνη να τους χαρακτηρίσουμε, πάλι τίποτε δεν θα πούμε.
Δεν πρέπει όμως ούτε να κρυβόμαστε ούτε να μετράμε τάχα ψύχραιμα τα λόγια μας: βαρβαρότητα είναι, καραμπινάτη βαρβαρότητα των τύποις πεπολιτισμένων, και όσα χυδαία έγιναν επίσης στο Διαδίκτυο από ομοεθνείς των θυμάτων που δεν χαλάλισαν ούτε μισό δάκρυ ούτε μισή στιγμή περίσκεψης, για να δείξουν έτσι ότι συμμετέχουν στο κοινό πένθος. Ενα πένθος που δεν θα μπορούσαν βέβαια να το αναδείξουν οι κοινοτοπίες συμπόνιας που ακούστηκαν για μια φορά ακόμα από τα επίσημα χείλη. Μεταμορφωμένο σε φόβο, το πένθος αυτό τρώει την καρδιά όλων των κατοίκων του Μάντσεστερ, του Λονδίνου, του Βερολίνου, των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Κωνσταντινούπολης, και μόνο ενδόμυχα συλλαβίζεται: «Θα μπορούσε να είναι και το δικό μου παιδί εκεί...». Αυτό είναι άλλωστε η τρομοκρατία κι εκεί αποσκοπεί η τυφλότητα των επιθέσεών της: στη γενίκευση του φόβου. Το μυαλό των ανθρώπων θέλει να τσακίσει σκοτώνοντας.
Ποια η μεταμοντέρνα, τεχνολογική βαρβαρότητα, όπως τη συνόψισαν ελληνικές ιστοσελίδες και εφημερίδες, αντλώντας στοιχεία από αντίστοιχες ξένες, πρωτίστως αγγλικές; Μετά την έκρηξη που προκάλεσε τον θάνατο 22 ανθρώπων, κυρίως παιδιών και εφήβων, στην αίθουσα συναυλιών, πολλοί γονείς, δαρμένοι από τον τρόμο, πανικόβλητοι, αναζητούσαν απεγνωσμένα τα παιδιά τους και με τους παραδοσιακούς τρόπους (στα νοσοκομεία, στις εφημερίδες ή στην αστυνομία) αλλά και διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αναρτούσαν τη φωτογραφία τους, έδιναν τα τηλέφωνά τους για συνεννόηση, εκλιπαρούσαν τους πάντες, δηλαδή τον καθέναν ξεχωριστά, να τους βοηθήσουν. Αρκετοί χρήστες του τουίτερ και του φέισμπουκ όμως βρήκαν την ευκαιρία να μεταμορφωθούν σε όρνια ή ύαινες, αν και φοβάμαι ότι το ζωικό βασίλειο θα είχε πολλούς λόγους να διαμαρτυρηθεί για όσα του καταλογίζουμε εμείς τα αυτοθαυμαζόμενα έμφρονα δίποδα για να νιώσουμε ανώτερα.
Υβρίζοντας τους νεκρούς, αταύτιστους ακόμα και άταφους, και περιφρονώντας σκαιά τον πόνο όσων έψαχναν τους δικούς τους, δήλωναν διά του λογαριασμού τους, ψεύτικα και παραπλανητικά –αλλά και χαιρέκακα–, ότι αναζητούν τον τάδε ή την τάδε φίλο ή συγγενή τους.
Μέχρι και τη φωτογραφία ενός παιδιού από διαφήμιση ρούχων χρησιμοποίησαν για να συγκινήσουν ή τη φωτογραφία τυχαίων «youtubers», που είδαν ξαφνικά τον εαυτό τους «αγνοούμενο». Ποιος ο άθλιος στόχος τους; Αντιγράφω, μια και μιλάω για έναν κόσμο στον οποίο δεν τυχαίνει να μετέχω και του οποίου το ιδιόλεκτο δεν πολυκατέχω: «Για να πάρουν “κλικ” και να μεγαλώσουν τον αριθμό όσων τους ακολουθούν, με retweets». Ή «για να δείξουν ότι έχουν πολλούς followers». Και να ικανοποιήσουν έτσι το τρισάθλιο εγώ τους, ικανό και πρόθυμο να σιτιστεί ακόμα και με τον θάνατο των άλλων, ας είναι και παιδιά.
Η αρρώστια, το πάθος για πολλούς followers και retweeters, για ακόλουθους και αναμεταδότες, είναι αρκετά γνωστό τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο στους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους. Είναι γνωστό και για την ψυχική του υπόσταση, αλλά και για τις οικονομικές παραμέτρους του ή τις πολιτικές πτυχές του. Αίφνης, ο πολυφολουεράς, που είναι εντελώς διαφορετικό πλάσμα και από τον αξιαγάπητο και από τον φιλέταιρο, θα μπορούσε να διεκδικήσει ένα κάποιο μερίδιο σε οποιαδήποτε αγορά· να χρησιμοποιήσει δηλαδή τους κατά φαντασίαν ή κατά δήλωση ακολούθους του σαν πειστήριο διεισδυτικότητας στο πλήθος, μήπως και εκμισθωθεί έτσι η δημοτικότητά του από τυχόν ενδιαφερόμενους, ανθρώπους ή μηχανισμούς, διαφημιστικούς και εμπορικούς. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με πολιτικούς και κόμματα που κατασκευάζουν ακολούθους και διογκώνουν τον σχετικό κατάλογο ώστε να δείξουν ότι έχουν ρεύμα, ότι σαρώνουν, άρα οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να τους ανταμείβουμε με αξιώματα. Δεν πάνε μέρες που αποκαλύφθηκε ότι αρκετοί πλαστοί λογαριασμοί εμφανίζονται σαν να ανήκουν σε πιστούς followers της Ν.Δ. συνολικά και ορισμένων στελεχών της ειδικότερα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλων χρωματισμών κόμματα και πολιτικοί δεν κάνουν ακριβώς το ίδιο). Και λίγο παλιότερα είχε γίνει γνωστό ότι πολιτικοί της κατηγορίας των τηλεθορυβοποιών και ραδιοφωνασκούντων στήνουν και χορογραφούν ολόκληρη ακολουθία... ακολούθων, ώστε να πείσουν εχθρούς και φίλους ότι θριαμβεύουν. Το πιο πιθανό είναι ότι όλοι αυτοί οι κατασκευαστές δημοτικότητας γυρνάνε τον καθρέφτη τους από την ανάποδη όταν βρίσκονται μπροστά του, μην τύχει και κατοπτριστεί το ψεύδος τους στη σωστή επιφάνεια και νιώσουν γελοίοι. Και καταρρεύσουν. Και μείνει η Ελλάδα μόνη κι έρμη, δίχως αυτούς και την πλαστή πλην αυτοδιαφημιζόμενη αξιοσύνη τους.
Στην περίπτωση του Μάντσεστερ όμως και του μακελειού, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα. Εφιαλτικά. Την ώρα του πανικού και του πένθους, την ώρα που υποτίθεται ότι όλοι γίνονται ένα, λιωμένοι από τον ίδιο καημό, κάποια ανθρωπάρια, που μπορεί και να εμφανίζονται στο περιβάλλον τους σαν χρηστοί πολίτες, επινοούν αγνοούμενους και κλαίνε με την ειλικρίνεια κροκόδειλου –ή πτωματοφάγου φώκιας– για λίγα κλικ ή «λάικς»· για να ποζάρουν σαν αγαπητοί και να εξαργυρώσουν υλικά την εικονική αγάπη των άλλων. Αλλοι μεταμορφώνουν σε χαμένους και αναζητούμενους κάποιους δικούς τους για να τους εκδικηθούν, δημοσιεύοντας για παράδειγμα τη φωτογραφία κάποιου ή κάποιας που δεν ανταποκρίθηκε στις ερωτοτροπίες τους και γράφοντας ότι συγκαταλέγεται στους αγνοούμενους.
Αλλοι, τέλος, εκμεταλλεύονται λυκότροπα την αναμπουμπούλα, το μέγα σοκ, απλώς για να παίξουν το παιχνίδι της πιο βαριάς και προσβλητικής αναλγησίας, παγερά αδιάφοροι για τη συμφορά των διπλανών τους, πάντως σίγουροι για την ψυχοπνευματική ανωτερότητά τους έναντι των καθαυτό βαρβάρων-δολοφόνων.
Ποια από τις τρεις κατηγορίες αμοραλιστών ή νεοτεράτων (οι φιλακόλουθοι, οι φιλέκδικοι ή οι φιλοπαίγμονες) δικαιούνται τα περισσότερα ντισλάικ, τα περισσότερα αναθέματα, τα περισσότερα σιχτιρίσματα, για να το πούμε με μια λέξη που την καταλαβαίνουν οι πάντες, ας το κρίνει ο αναγνώστης.
καθημερινή

Γερμανική αντίφαση



"Σήμερα η ΕΕ - Ευρωζώνη είναι σε πολύ δυσμενέστερη θέση από ό,τι ήταν την άνοιξη του 2003"
του Γιώργου Καπόπουλου
Τόσο η καγκελάριος Μέρκελ όσο και ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών Σουλτς, αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ομάδας G7 στην Ταορμίνα, είπαν σε διαφορετική διατύπωση ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στις ΗΠΑ, με άλλα λόγια ότι ήρθε η ώρα της χειραφέτησης της ΕΕ στη διεθνή σκηνή. Μια διαπίστωση που καταγράφει μια στρατηγικών διαστάσεων αντίφαση, καθώς το πάγωμα της ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Ευρωζώνη, που έχει επιβάλει η Γερμανία μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, καθιστά τη χειραφέτηση της Ευρώπης ευχή και όχι ρεαλιστική προοπτική.
Σήμερα η ΕΕ - Ευρωζώνη είναι σε πολύ δυσμενέστερη θέση από ό,τι ήταν την άνοιξη του 2003, όταν ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σιράκ και ο τότε καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ, λίγο μετά την κοινή γαλλογερμανική πρόταση για τη Συνταγματική Συνθήκη, εναντιώθηκαν χωρίς περιστροφές στην επικείμενη εισβολή στο Ιράκ που είχε αποφασίσει ο Τζορτζ Μπους υιός. Τότε η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με δείγμα γραφής την πρωτοβουλία Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου και Λουξεμβούργου για ανεξάρτητη ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία έδινε υπόσταση και αξιοπιστία στη γαλλογερμανική σύγκλιση για χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου από τις ΗΠΑ. Και για όποιον δεν είχε καταλάβει το μήνυμά τους, τότε οι Σιράκ - Σρέντερ εγκαινίασαν τριμερείς διαβουλεύσεις κορυφής με τον Πούτιν, μια έμμεση αλλά σαφή ομολογία πως σε ό,τι αφορά τη διεθνή σταθερότητα, ο γαλλογερμανικός άξονας βρισκόταν τότε πιο κοντά με το Κρεμλίνο παρά με τον Λευκό Οίκο.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι δηλώσεις Μέρκελ - Σουλτς για χειραφέτηση της ΕΕ από την Ουάσιγκτον είναι ασύμβατες με την πολιτική Σόιμπλε, που αν δεν αμφισβητηθεί ή δεν παρακαμφθεί η Ευρώπη θα χάσει την πιο σοβαρή ευκαιρία χειραφέτησής της στη διεθνή σκηνή από το 1945 και μετά. Θα παραμείνει η Μέρκελ στην παραπάνω δήλωση ή θα ενσωματώσει την εμβάθυνση και χειραφέτηση της ΕΕ-Ευρωζώνης στην προεκλογική της ρητορική;
έθνος

Πολίτικαλ κορέκτ και κουραφέξαλα

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
«Το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η τρίτη ηλικία. Το προσδόκιμο ζωής έχει ανέβει δραματικά. Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν πεθαίνουμε νωρίς και από κει και πέρα επιβαρύνουμε την κοινωνία δυσανάλογα» έλεγε το 2013 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επιχειρηματολογώντας για την ανάγκη να αυξηθούν τα όρια ηλικίας στο συνταξιοδοτικό.

Ένα κακό τρόλ θα μπορούσε να ξεσαλώσει σήμερα με μακάβριο χιούμορ και θανατηφόρα δηκτικότητα γι’ αυτή την τοποθέτηση, έτσι όπως περικλείει τη συμπύκνωση του κυνισμού και της αναλγησίας.
Κάτι τέτοιο όμως θα έθιγε την πολιτική ορθότητα, ε; Αυτό το κουτοπόνηρο αξίωμα που κατασκεύασαν οι θεωρητικοί του συντηρητισμού, για να αποτρέψουν κάθε έννοια αιρετικότητας και να μανιπουλάρουν την κριτική σκέψη και την ελεύθερη έκφραση.
Αυτή η κορεκτίλα λοιπόν ξεσαλώνει από χθες, εναντίον όσων δεν συμμερίζονται την «αγιογράφηση» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, λες και δεν ξέρουν και οι πέτρες σ ‘ αυτόν τον τόπο τον βίο και την Πολιτεία όλων των πολιτικών που επηρέασαν καταλυτικά την ιστορία και καθόρισαν τη ζωή μας.
Πριν αποφανθεί με το δικό της – και συνήθως αμφιλεγόμενο – τρόπο η Ιστορία για τους ηγέτες παλαιάς κοπής, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, ο Ηλίας Ηλιού, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος και εν προκειμένω ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έχει ήδη αποφανθεί ο λαός.
Οι πραγματικοί πολίτες και όχι οι υπήκοοι ή οι οπαδοί έχουν άποψη για όλους και ευτυχώς δεν είναι ενιαία, σε αντίθεση με την αντίληψη των «κορεκτάδων», που ανέχεται τη γνώμη σου μόνον όταν συμφωνεί με τη δική τους. Αλλιώς στην πυρά…
Αλαλάζουν σαν κύμβαλα, για απόψεις και σχόλια που αναφέρονται στην αποστασία ή την οικογενειοκρατία, λες και δεν πρόκειται για ιστορικά γεγονότα και πολιτική πραγματικότητα.
Η κληρονομική Δημοκρατία τριών οικογενειών, με προεξάρχουσα την οικογένεια Μητσοτάκη, δεν είναι εκείνη που διαφεντεύει ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, σε βάρος της Κοινωνικής Δημοκρατίας;
Η μήπως η αποστασία ήταν «συνωστισμός στο σπίτι του Πάνου Κόκκα και απαγγελία ποίησης από τον Νόβα», όπως ευστόχως έγραψε ο φίλος μου ο Δημήτρης Μανιάτης.
Τα πραγματικά δεδομένα δεν υπόκεινται στον περιορισμό που επιθυμεί η στειρότητα του φανατισμού, από όπου και αν προέρχεται. Είναι εξίσου αποκρουστικό δηλαδή να εξεγείρονται οι αντίπαλοι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, επειδή λες ότι διέθετε πολιτικές ικανότητες, διορατικότητα και ρητορική δεινότητα υψηλού επιπέδου.
Φτάνει πια με την τοξική νοοτροπία που δαιμονοποιεί την άλλη άποψη!

Φτάνει πια με τα κουραφέξαλα και την ιδιότυπη δικτατορία του πολίτικαλ κορέκτ πού έκανε τον Ουμπέρτο Έκο να εξανίσταται σε ανύποπτη στιγμή, ότι η «πολιτική ορθότητα τείνει να εξελιχθεί σε νέας μορφής φονταμενταλισμό».
altsantiri

Οι εξαρτήσεις των ανεξάρτητων ΜΜΕ



του Πέτρου Κατσάκου

Στα ψιλά πέρασε πριν από μερικές ημέρες η φράση “όποτε σας έκανε κέφι, με ένα τηλεφώνημα, βρισκόσασταν στα 'φιλέτα' του δελτίου ειδήσεων και των εκπομπών του καναλιού”. 
Με αυτά τα λόγια έκλεινε το άρθρο που έγραψε ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου (δείτε ΕΔΩ) για να υπενθυμίσει σε κάποιους όψιμους πολέμιους της διαπλοκής την προνομιακή σχέση που συγκεκριμένη μερίδα του πολιτικού κόσμου έχει εδώ και χρόνια αναπτύξει με τηλεοπτικούς σταθμούς. Αυτό δεν αφορά φυσικά τις δημοσιογραφικές προτιμήσεις προς πολιτικά πρόσωπα που στην τηλεοπτική γλώσσα είτε “πουλάνε” είτε “τα λένε” και καταλήγουν να εκπέσουν στην κατηγορία του μαϊντανού, αλλά τα.. πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν τα κανάλια ως βιλαέτια τους.
Μιλάμε για τους σταθμούς που όταν τους τηλεφωνήσει ο τάδε υπουργός ή ο δείνα αντιπρόεδρος τσακίζονται να τον βγάλουν στον αέρα. Μιλάμε για τα ΜΜΕ που χαρίζουν χρόνο και βάζουν πλάτη όποτε αυτό είναι αναγκαίο στους προνομιούχους των δελτίων ειδήσεων και των εκπομπών. Όπως, καλή ώρα, ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ., που όποτε τα βρει σκούρα, σηκώνει το τηλέφωνο και παίρνει σβάρνα κανάλια και ραδιόφωνα είτε για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα είτε για να παραδώσει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά και να το κλείσει κατάμουτρα όταν αισθανθεί πως δεν βρίσκει πλάτες πρόθυμες να ακουμπήσει τις δικαιολογίες του. (Μόνο που καλό θα είναι, πριν βγει στον αέρα ο αντιπρόεδρος, να γίνεται και μια προσυνεννόηση με τους οικοδεσπότες για το ποιος κάλεσε ποιον, ώστε να μην επιβεβαιώνεται τόσο χοντροκομμένα και on camera ο εξ Αμερικής Μιχάλης Ιγνατίου).
Αυτές τις σχέσεις εξουσίας μιας ελίτ πολιτικών με ιδιοκτήτες και διευθύνσεις ΜΜΕ περιέγραψε ο έγκριτος ανταποκριτής στις ΗΠΑ. Σχέσεις εξουσίας που όσοι εθελοτυφλούν θεωρούν πως εξαντλούνται στα δημόσια ΜΜΕ, στη λογική του παντοδύναμου υπουργού που σηκώνει το τηλέφωνο και τρέχει για χάρη του όλη η Αγία Παρασκευή. Μόνο που σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης δεν δημιουργούν μόνο οι πολιτικοί και διοικητικοί συσχετισμοί, δημιουργούν και οι οικονομικοί δεσμοί που αναπτύσσονται αποκλειστικά πίσω από τα φώτα των στούντιο. Και αυτές οι σχέσεις είναι πολύ πιο ύπουλες, πολύ πιο σκοτεινές και πολύ πιο ανθυγιεινές από αυτές για τις οποίες συχνά - πυκνά καλούνται να απολογηθούν τα “κομματικά” ΜΜΕ και οι “στρατευμένοι” δημοσιογράφοι ώστε να μείνουν στο ηθικό απυρόβλητο τα “ανεξάρτητα”, πλην όμως εξαρτημένα από το ΚΕΕΛΠΝΟ για παράδειγμα, μέσα.

avgi

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Όταν ο νεκρός δεν δεδικαίωται



Να γίνουμε υποκριτές; Να τιμήσουμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μόνο και μόνο επειδή πέθανε ή να μείνουμε στην ιστορική αλήθεια ενός από τα πιο σκοτεινά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής;
του Νίκου Μωραΐτη
Αν και η φράση είναι παρεξηγημένη -δηλαδή το «δεδικαίωται» δεν σημαίνει εδώ «δικαιώνεται» αλλά «απαλλάσσεται» (από τις αμαρτίες)-, λέω να μείνουμε στη ρήση όπως τη χρησιμοποιούν οι πολλοί. Τι γίνεται λοιπόν; Ο νεκρός δεδικαίωται πάντα; Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον καθιστά ως δια μαγείας ένα τιμώμενο πολιτικό πρόσωπο;
Κι αν είναι έτσι, τότε πώς μπορεί να κρύψει κανείς το πρόσωπο μίας υποκριτικής κοινωνίας, η οποία είναι έτοιμη να αλλάξει γνώμη για ένα πρόσωπο μόνο και μόνο επειδή αυτό πέθανε;
Σήμερα έχουν υπηρεσία οι νεοφιλελεύθεροι. Και έχουν κάθε λόγο να κάνουν υπερωρίες. Διότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός που ξεχείλιζε από τον κυνισμό του νεοφιλελευθερισμού. Κοινωνικά ανάλγητος. Θατσερικός. «Έχομε πιο πολλούς συνταξιούχους από ό,τι πρέπει». Κι όμως -αυτό είναι το μεγάλο θαύμα του- επί των ημερών του κατάφερε να εκτινάξει το δημόσιο χρέος της χώρας από το 65% σε άνω του 100% του ΑΕΠ χωρίς να κάνει κοινωνικές παροχές! Θέλει πραγματικό ταλέντο για να το καταφέρεις αυτό. Το ταλέντο ενός Πινοτσέτ, μίας Σχολής του Σικάγου.
Δικαίως λοιπόν θα τον κλάψουν οι Πορτοσάλτε αυτής της χώρας. Έλα όμως που πλάι σε αυτούς ενέσκυψαν και οι… αισθηματίες απολιτίκ του διαδικτύου! RIP στον Μητσοτάκη επειδή έζησε πολλά χρόνια, επειδή έκανε μεγάλη οικογένεια – ως και ότι ήταν «ευγενής πολιτικός» διαβάσαμε, αυτός που κάθε του ομιλία στη βουλή ήταν γεμάτη ύβρεις, αυτός που για να κερδίσει εκλογές έπρεπε πρώτα να στείλει τον αντίπαλό του υπόδικο.
Το 1985, το βράδυ της δεύτερης εκλογικής του νίκης, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου αν του τηλεφώνησε ο αντίπαλός του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να τον συγχαρεί, όπως είχε κάνει ο Γεώργιος Ράλλης το 1981. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε: «Ο Ράλλης ήταν άλλος».
Πέρα όμως απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο άνθρωπος που ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου το 1965, μία κυβέρνηση εκλεγμένη από το 52% του ελληνικού λαού. Και οδήγησε σε ένα απίστευτο τσίρκο τη δημοκρατία μας, με δοτούς παλατιανούς πρωθυπουργούς, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Η δημοκρατία εξασθένισε, τα τανκ βγήκαν στους δρόμους. Η ιστορική του ευθύνη είναι τεράστια και έχει καταγραφεί.
Σε δεκάδες συνεντεύξεις του τα τελευταία χρόνια, σε Παπαχελάδες και Τσίμες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να ξαναγράψει την Ιστορία της Αποστασίας για να βγει λάδι. Δεν μπορούσε, μάλιστα, κανείς να του απαντήσει. Βλέπετε, όλοι οι άλλοι είχαν ήδη πεθάνει…
«Εγώ έκαμα, εγώ κατόρθωσα, εγώ επήρα, εγώ έδωσα». Ο λόγος του, ένα τεράστιο εγώ. Η κληρονομιά του, η κόρη των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου εξωτερικών και ο γιος της Siemens. Δεκάδες συντάξεις, συλλογές αρχαίων – μία οικογένεια που ζούσε κυνικά απομυζώντας το δημόσιο και πουλώντας «ιδιωτικές επενδύσεις».
Λένε ότι υπήρξε προφητικός ως προς την οικονομική κρίση. Μα, αν είσαι καταστροφολόγος και δυσοίωνος εκ φύσεως, σίγουρα θα πέσεις μέσα όταν έρθει η καταστροφή. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για την καταστροφή στην οποία συνέβαλες.
altsantiri

Και αν ο Φιλιππάκης ήταν... ΣΥΡΙΖΑ;


Η απαράδεκτη ανάρτηση του δημοσιογράφου, Γιώργου Φιλιππάκη στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook , στην οποία δήλωνε ότι δεν θα τον «ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα» προκάλεσε δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Ο κ. Φιλιππάκης ήταν υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ και συνεργάζεται με τη συνδικαλιστική του παράταξη στους δημοσιογράφους. Φαντάζεται κανείς τι σάλος θα είχε ξεσπάσει στα ΜΜΕ και το ίντερνετ  αν ο συνδικαλιστής του ΚΚΕ ήταν ΣΥΡΙΖΑ: ο κ. Μητσοτάκης μπορεί θα είχε ζητήσει όχι απλά την καταδίκη του από την κυβέρνηση αλλά ακόμη και την παραίτηση της  και πρόωρες εκλογές.
Και όμως ούτε η ΝΔ ούτε το λαλίστατο Ποτάμι τόλμησαν να κάνουν την παραμικρή αναφορά, προφανώς γιατί το ΚΚΕ ανήκει επίσης στην αντιπολίτευση. Αντίθετα εγκάλεσαν για μια ακόμη φορά τη κυβέρνηση για τις απόψεις που κυκλοφόρησαν  στο διαδίκτυο με αφορμή την δολοφονική επίθεση εναντίον του Λ. Παπαδήμου. Ετσι, για οτιδήποτε συμβαίνει  πλέον στη χώρα  #ftaiei_o_SYRIZA, όπως το συμπύκνωνε χιουμοριστικά ένα hashtag του παρελθόντος.
Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η αντιπολίτευση δεν ενδιαφέρεται για την προστασία της δημοκρατίας και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Απλώς χρησιμοποιεί υποκριτικά την τελευταία, για φτηνή δημαγωγία και την καθιστά  μοχλό των εσωτερικών  πολιτικών εξελίξεων.
Η κυβέρνηση θα πρέπει από την πλευρά της να διατηρήσει τη ψυχραιμία της και να εγγυηθεί την ομαλότητα. Εχει δίκιο ο κ. Πολλάκης όταν - αναφερόμενος όμως στη ψευδή είδηση της σύλληψης Φιλιππάκη - θυμίζει, ότι ο ίδιος και οι συνάδελφοι του δέχονται απειλές και βρόμικο πόλεμο στο διαδίκτυο, χωρίς να διώκεται κανείς. Η αντιπολίτευση, όπως πχ ο Σ. Θεοδωράκης ανασύρει παλιά άρθρα που παραλληλίζαν τη ρητορική Παπαδήμου με του Παπαδόπουλου. Από αυτή τη στήλη αναφέρθηκε και προχθές ότι ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της ΝΔ αποκαλούσε χούντα υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να ενοχληθεί ο πρόεδρος του Ποταμιού.
Όμως αυτή τη στιγμή δεν είναι ώρα ούτε για συμψηφισμούς ούτε  για πολιτικές αντιπαραθέσεις για τη τρομοκρατία. Γιατί οι τρομοκράτες θα τρίβουν τα χέρια τους.
tvxs

Άδωνις Γεωργιάδης: Ο φοβισμένος δελφίνος και η παιδαγωγική της πολιτικής


του Γιώργου Λακόπουλου
"Άκουσα τον Άδωνι να εκνευρίζεται με τον δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο και να φεύγει. Μου φάνηκε ότι έχει μηδαμινές αντοχές σε όσους δεν τον χαϊδεύουν και δεν τον γλείφουν και δυσανεξία στο στρίμωγμα. Μη μετακινείσαι παλικάρι μου από τον ΣΚΑΙ. Μόνο εκεί είσαι απολύτως προστατευμένος".
Είναι μια ανάρτηση της  δημοσιογράφου Λασκαρίνας Γερασίμου στο F/B . Πληρέστατη περιγραφή της κατάστασης κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, από τότε που η Βουλή τον έθεσε υπό το έλεγχο της Εξεταστικής  Επιτροπής για την πολιτεία του ως υπουργού Υγείας και η γενναία τομεάρχης της ΝΔ Κατερίνα Παπακώστα τον έδειξε με το δάκτυλο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης - που συνεχίζει να παθαίνει… Άδωνι - αντί για  τον αντιπρόεδρο ξήλωσε τη βουλευτή από τη «σκιώδη κυβέρνησή» του και έβαλε στη θέση της ένα πολιτικό που δεν περιποιεί τιμή στο πολιτικό σύστημα ως αποστάτης: τον εξέλεξαν οι πολίτες της Αχαΐας για να εκπροσωπεί το Ποτάμι υπό τον Σταύρο Θεοδωράκη και αυτός εκπροσωπεί ανερυθρίαστα τη ΝΔ υπό τον Μητσοτάκη.
Δεδομένου ποιος είναι ο δεύτερος «σκιώδης» στο ίδιο υπουργείο, - αλλά και των βουλευτών που έστειλε η αξιωματική αντιπολίτευση στην Εξεταστική - ο αντιπρόεδρος θα έπρεπε να αισθάνεται προστατευμένος. Αλλά δεν…
Ούτε η φωτογράφησή του με τον Ανδρέα Λοβέρδο που ακολουθεί τα βήματα του Βενιζέλου και δηλώνει φίλος - και συμπαίκτης του -  δεν τόνωσε το ηθικό του. Ίσως για πρώτη φορά από τότε που εμφανίσθηκε ως πολιτικός δείχνει αποσταθεροποιημένος.
Για να το αντιμετωπίσει κάνει τη μόνη θεραπεία που ξέρει: εμφανίζεται στα ΜΜΕ.  Αλλά και εκεί είναι ένας άλλος Αδωνις που προσπαθεί να δικαιολογηθεί γιατί ό,τι κάνει. Π.χ. γιατί πουλάει  βιβλία. Ωστόσο ακόμη και να βρει κατανόηση, όχι μόνο ως μεροκαματιάρης - νυχτοκαματι» παραδέχεται ότι είναι κατά κάποιο τρόπο υποκριτής και διπρόσωπος:
«Υπάρχουν δύο πρόσωπα του Άδωνι. Το ένα είναι το τηλεοπτικό, που έχει συνδεθεί με καβγάδες και φωνές. Έπρεπε να βρω έναν δρόμο ώστε από παντελώς άγνωστος να περάσω στην πρώτη σειρά. Ο δρόμος μου ήταν η τηλεόραση. Η καλή τηλεόραση θέλει νούμερα, και τα νούμερα θέλουν φασαρία. Στην προσωπική μου ζωή δεν κάνω φασαρία και δεν χαλάω τη ζαχαρένια μου».
Τώρα πόσο «καλή τηλεόραση» είναι αυτή που «θέλει φασαρία» είναι απλώς αποκάλυψη της κουλτούρας του. Αν και δεν χρειάζεται αποκάλυψη, αν ληφθεί υπόψη σε τι είδους τηλεόραση «δουλεύει» ο  αντιπρόεδρος και πληρώνει μάλιστα.
Ο Γιώργος Κουρής αποκάλυψε στη Βουλή ότι του έσκαγε 17 χιλιάρικα το μήνα για να του δίνει χρόνο για τηλεπωλήσεις. Για να το συνεχίζει σε τόσα περιθωριακά κανάλια σημαίνει ότι οι δουλειές πάνε καλά.. Ίσως  τώρα που έγινε και… καθηγητής Ρητορικής θα πάνε και καλύτερα.
Σ’ αυτή την συνέντευξη λέει και άλλα ενδιαφέροντα και κακώς δεν τον έχει βάλει ακόμη ο Κυριάκος να τα διδάξει στα παιδιά του Μητρώου Στελεχών που προορίζει για τη Βουλή.
«Πιστεύω ότι βασική δουλειά του βουλευτή και του πολιτικού είναι να μιλάει. Βγαίνοντας στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, γράφοντας ένα tweet, κάνω τη δουλειά μου. Γι’ αυτό με πληρώνουν, γι’ αυτό με έχουν εκλέξει βουλευτή».
Με αλλά λόγια η δουλειά του βουλευτή είναι να βγαίνει στην τηλεόραση. Όσοι νόμιζαν ότι η δουλειά του είναι να νομοθετεί  και να ελέγχει την κυβέρνηση ως εκπρόσωπος του έθνους  δεν κάνουν για το… Μητρώο.
Στην ίδια συνέντευξη μαθαίνουμε ότι οι τηλεπωλήσεις τον βοήθησαν να τα σπάσει με τον Καρατζαφέρη και να παραιτηθεί από  υπουργός και από βουλευτής. Γιατί είχε τη δική του δουλειά από Δευτέρα. Κοινοβουλευτισμός υψηλού επιπέδου.
Προφανώς είναι τόσο έξω από τα νερά του αυτή την περίοδο ο αντιπρόεδρος που λέει όσα δεν θα έλεγε με τίποτε παλαιότερα. Π.χ. στην ερώτηση  ότι μπορεί να γελοιοποιείται με όσα κάνει απαντάει:
«Στη δική μου περίπτωση αυτό δεν μετράει, γιατί εμένα με βγάλανε γραφικό στην αρχή. Συν τω χρόνω, απέδειξα ότι δεν είμαι - και σήμερα πια το λένε πολύ λιγότεροι».
Εντάξει αφού το λένε λιγότεροι δεν χάλασε ο κόσμος - ειδικά αν είναι πολιτικοί αντίπαλο. Άλλωστε όπως αποκαλύπτει «η γυναίκα μου με λέει αναίσθητο. Δεν με νοιάζει τίποτα».
Ακόμη και ό πίεση, ή  φοβισμένος, ο «πρόεδρος παρά τω προέδρω» της ΝΔ κρατάει τις αποστάσεις του από τον Κυριάκο. Σε άλλη συνέντευξη στον  The Caller λέει ότι «τα εφτά χρόνια του μνημονίου έχουμε δει πολλούς να υπόσχονται ότι τα μέτρα δεν θα ισχύσουν. Τα μέτρα πάντα ισχύουν. Όταν κάτι ψηφίζεται, ψηφίζεται για να ισχύσει και όχι για να μην ισχύσει».
Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μέρες από τότε που ο Κυριάκος είπε ότι δεν τον δεσμεύουν τα μέτρα μετά το 2018. Τον Άδωνι τον δεσμεύουν. Τελικά αν η  δημόσια παρουσία του πολιτικού έχει και μια παιδαγωγική  πλευρά  στην περίπτωση του Γεωργιάδη είναι μια αρνητική παιδαγωγική.

Ο Σόιμπλε στη μεγάλη ρεβάνς



"Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λειτουργεί σήμερα εκδικητικά θα πει κανείς. Πολιτικά εκδικητικά είναι το σωστότερο."
του Βασίλη Πάικου
Η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, δικών μας και ξένων, υποστηρίζει πως ο Σόιμπλε τα κάνει όλα αυτά εν όψει των γερμανικών εκλογών. Ότι είναι γι’ αυτό που κρατάει καθυστέρηση. Στην προσπάθειά του να ροκανίσει όσο γίνεται τον χρόνο, ώστε να μην έχει το ελληνικό ζήτημα στην εκλογική του ατζέντα. Προκειμένου να μην «προκληθούν» οι, έτσι κι αλλιώς, συντηρητικοί και μάλλον «φοβικοί» ψηφοφόροι του. Πολύ περισσότερο που οι εκ δεξιών σύμμαχοί του, οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές, ούτε ν’ ακούσουν για την Ελλάδα, για τις απαιτήσεις και για τις ανάγκες της...
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι όντως οι γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου που «υποχρεώνουν» τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να φρενάρει τη λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Και -διά της ισχύος του- να επιβάλει την καθυστέρηση; Ακόμη και κόντρα στις επιθυμίες όλων των άλλων; Ή μήπως θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού (ή και αλλού) οι λόγοι; Σε πολιτικές, σε ιδεολογικές, ίσως και σε «ψυχογραφικού χαρακτήρα» αφετηρίες; Αλλά γι’ αυτές τις τελευταίες ας αποφανθούν οι ειδικοί, εμάς εδώ δεν μας πέφτει λόγος.
Το καλοκαίρι του 2015 ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υπέστη σοβαρή πολιτική ήττα. Και ίσως ήταν αυτή η πρώτη του ήττα σ’ ένα πεδίο ολότελα δικό του. Ήταν τότε που επιχειρούσε να επιβάλει την -προσωρινή;- έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Δεν τα κατάφερε, εξ’ αιτίας της δικής μας σθεναρής αντίστασης στα σχέδιά του, αλλά και της θερμής υπέρ ημών συνηγορίας του Φρανσουά Ολάντ, δευτερευόντως του Ματέο Ρέντζι, ώς έναν βαθμό και του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Φαίνεται λοιπόν, πολλά σημάδια από τότε μαρτυρούν επ’ αυτού, πως ο Σόιμπλε δεν συμβιβάστηκε ποτέ μ’ εκείνη του την ήττα. Δεν τη «συγχώρησε», δεν την λησμόνησε, δεν παραιτήθηκε ποτέ από τα σχέδιά του. Και με κάθε ευκαιρία (κι αν έχει στα χέρια του ευκαιρίες) επανέρχεται. Κι αν δεν μπορεί να ποντάρει στην έξοδο (βλέπετε, το Grexit δεν βρίσκεται πια στο τραπέζι), επιχειρεί όσο και όπως μπορεί να βάζει εμπόδια, να προσθέτει δυσκολίες, ακόμη και παγίδες, στην ελληνική προσπάθεια. Αναζητεί, με άλλα λόγια, τη μεγάλη ρεβάνς...

Το κρύο πιάτο...

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λειτουργεί σήμερα εκδικητικά θα πει κανείς. Πολιτικά εκδικητικά είναι το σωστότερο. Απέναντι σε μια αριστερή κυβέρνηση, που δεν την ήθελε «στην αυλή του» ούτε στα χειρότερα όνειρά του. Δημιούργησε λοιπόν ο ίδιος το δύσκολο σταυρόλεξο. Ξεκαθαρίζοντας ότι χωρίς το ΔΝΤ ελληνικό πρόγραμμα δεν υπάρχει. Για να τον ακολουθήσουν, επ’ αυτού, και οι πάντα πιστοί του Ολλανδοί. Γνωρίζοντας ότι το ΔΝΤ θέτει, για τη συμμετοχή του, δύο ανελαστικούς όρους: Σκληρά μέτρα για τους Έλληνες, και σαφή οδικό χάρτη για το χρέος. Κι αν στο πρώτο πεδίο η ελληνική κυβέρνηση, με πόνο ψυχής, συμμορφώθηκε, του δεύτερου κρατάει ο ίδιος τα κλειδιά. Τα οποία, τουλάχιστον κατά τον δημόσιο λόγο του, δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει. Το εννοεί; Πόσο και ώς πότε; Ίσως η απάντηση δεν εξαρτάται μονάχα από τον ίδιο. Μια και οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ώς και η Κομισιόν δημοσίως, τον δείχνουν ως μόνο υπεύθυνο, καλώντας τον να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, την κάνει τη δουλειά του. Δυσκολεύει τον Τσίπρα, παρεμβάλλοντας εμπόδια στον σχεδιασμό του. Καθυστερεί την ποσοτική χαλάρωση έτσι ώστε, και όταν γίνει, να έχει ψαλιδιστεί η αποτελεσματικότητά της. Φρενάρει τους δυνάμει επενδυτές της χώρας, οι οποίοι περιμένουν τα «καλά νέα» για να κάνουν την κίνησή τους. Οδηγεί σε αναβολή τη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, την προγραμματιζόμενη γι’ αυτό το καλοκαίρι, μια και το εγχείρημα συνδέεται απολύτως με το οικονομικό κλίμα. Ε δεν είναι και λίγα.
Το κακό σενάριο, το χειρότερο, το πραγματικά εφιαλτικό θα ήταν να τραβήξει ο Σόιμπλε το σχέδιό του ώς το τέλος. Να σαμποτάρει οριστικά τη συμμετοχή του ΔΝΤ, και να επιμείνει στην ανυπαρξία ελληνικού προγράμματος χωρίς αυτό. Πράγμα που θα οδηγούσε στην ανάγκη νέας διαπραγμάτευσης για νέο Μνημόνιο. Κάτι που, ασφαλώς, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί με τίποτα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προκειμένου να δει «φιλικότερες δυνάμεις» στα ελληνικά πράγματα ή να επαναφέρει θριαμβευτικά την πρότασή του για -προσωρινή;- έξοδο.
Αλλά είπαμε, αυτή την ώρα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι μόνος ή σχεδόν μόνος. Το λογικότερο όθεν, και το πιθανότερο, είναι ότι θα αναδιπλωθεί ώς τις 15 Ιουνίου. Αν δεν θέλει να υποστεί δεύτερη μεγάλη πολιτική ήττα. Ε, και πώς να το κάνουμε, δύο τόσο βαριά πολιτικά απωθημένα ήττας δύσκολα τα κουβαλάει κανείς. Ακόμη και ο Σόιμπλε...
avgi

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Το Παρελθόν του Παρόντος μας και ο Λουκάς Παπαδήμος



Του Κώστα Λουλουδάκη
Η λαϊκή κυριαρχία που επιτάσσει το Σύνταγμα είναι στην πραγματικότητα κυριαρχία μιας οικονομικής ολιγαρχίας επί του λαού. Όπως χαρακτηριστικά εκφραζόταν ο Αλ. Σβώλος, η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί «ένα των μύθων του νεωτέρου δημοσίου βίου, απλάς προλήψεις[…]πλάσματα χωρίς περιεχόμενον». Πίσω από την τυπική ισότητα και τη δημοκρατία υπάρχουν σχέσεις ανισότητας, σχέσεις εκμετάλλευσης, οι οποίες φαλκιδεύουν τη δημοκρατία, την καθιστούν μορφή κυριαρχίας μιας οικονομικής ολιγαρχίας. Οι σχετικές επισημάνσεις του Αλ. Σβώλου αποκτούν επικαιρότητα: «Όχι μόνον, άλλως τε, δεν υπάρχει Λαός ως «σύνολον» ή «ενότης», αλλά τουναντίον σχηματίζονται και διακρίνονται βαθμηδόν και σαφέστερον μόνον ομάδες, τάξεις και στρώματα κοινωνικά, αντιτεταγμένα προς άλληλα, απορροφώντα εντός εαυτών τα άτομα» (Α. Σβώλος: Προβλήματα του έθνους και της δημοκρατίας, τ. Α’, Αθήνα, εκδ. Στοχαστής, 1972, σελ. 95 επ. και του ίδιου, Νομικαί Μελέται, Αθήνα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλου, σελ. 317. Δες και http://kaltsonis.blogspot.gr/2011/11/blog-post_4351.html).
Ωστόσο, αυτή η οικονομική ολιγαρχία που κρατά στα χέρια της τους κυριότερους μοχλούς διεύθυνσης της οικονομίας, αποτελεί στην ουσία στρώμα της άρχουσας, της αστικής τάξης. Αυτή η «ιθύνουσα» αστική τάξη περιλαμβάνει στους κόλπους της, εκτός από την οικονομική και την πολιτική ελίτ, τους γραφειοκράτες ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους, τα διάφορα στελέχη επιχειρήσεων, ανώτερους διευθυντές πολυκλαδικών ομίλων, μεγαλομέτοχους, την στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία, διάφορους πνευματικούς παράγοντες καθώς και επιλεγμένους διαμορφωτές εγκεφάλων, κοινώς: δημοσιογράφων. Αυτή λοιπόν η κοινωνική μερίδα, η αστική που εμφανίζεται ως ο μοναδικός φορέας άσκησης της εξουσίας, αποτελείται και από αυτούς που ασκούν την εξουσία αλλά και από αυτούς που ασκούν την αντιπολίτευση.
Στο οικονομικό επίπεδο σε αυτές τις κοινωνικές ελίτ υπάρχουν διάφορες μορφές αλληλοσύμπλεξης για την ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατικών δεσμών τους, άμεσων και έμμεσων. Αυτοί οι δεσμοί μπορούν να ξεκινούν από αμοιβαία κατοχή πακέτων μετοχών και να επεκτείνονται  στον έλεγχο τηλεοπτικών καναλιών, ασφαλιστικών, εφοπλιστικών και κατασκευαστικών εταιρειών, ποδοσφαιρικών ομάδων, και μέσω διασταυρωμένων συμμαχιών το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου, τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες και σχεδόν όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής.
Βέβαια οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας χώρας μόνο, μα αποτελούν μοχλό διεύθυνσης του παγκόσμιου πολιτικού, οικονομικού, και κοινωνικού πεδίου.
Ελλάδα Νοέμβριος του 2011.
Το γαλλογεμανικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι δανειστές και εταίροι μας, δηλαδή, με ένα συνδυασμό σιωπηρών διευθετήσεων, κυνισμού και καταστροφολογίας, με συμμάχους και ενορχηστρωτές τους  επιχειρηματίες των ΜΜΕ, και τις γραβατομένες αποφύσεις των δελτίων ειδήσεων στις αρχές του Νοεμβρίου 2011 και για πέντε μέρες,έστησαν ένα εφιαλτικό πολιτικό και οικονομικό σκηνικό ασύστολης αστικής προπαγάνδας με σκοπό να αναπλάσουν το τραυματισμένο από τις τότε δυναμικές  λαϊκές κινητοποιήσεις, καπιταλιστικό σύστημα. Με «πυγμή» κατάργησαν το πολιτικό προσωπικό, τα αχυρένια σκυλιά τους, διορίζοντας στην θέση τους ένα δικό τους άνθρωπο, τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο.
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Άλαν Φρίντμαν, των Financial Times μιλάει στον Άρη Χατζηστεφάνου  για τη στιχομυθία του με τον Μανουέλ Μπαρόζο, o οποίος του αποκάλυψε το παρασκήνιο του διορισμού του Λουκά Παπαδήμο  ως πρωθυπουργού της Ελλάδας.


Να λοιπόν πώς  πραγματοποιήθηκε ένα πραξικόπημα σε χώρα της δημοκρατικής ΕΕ,  χωρίς στρατιωτικές στολές και τακς, μα με κουστούμια και γραβάτες!
Όπως έγραψε πολύ «sic» είναι η αλήθεια, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου  και σήμερα ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος: « ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου με υπόδειξη του πρωθυπουργού της από τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ συνιστά παράκαμψη της προβλεπόμενης συνταγματικής διαδικασίας,[…] Η παροχή μετά ταύτα ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή προς τη νέα κυβέρνηση δεν καλύπτει τη συνταγματική ακροβασία, δεδομένου ότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση αυτή, και ιδίως η Κοινοβουλευτική Ομάδα του πλειοψηφούντος στη Βουλή κόμματος, τίθενται έτσι -ως μη όφειλαν- αντιμέτωπες με τετελεσμένα γεγονότα (και βέβαια πολιτικά θεωρείται δεδομένο ότι όποιος βουλευτής τολμούσε να διαφωνήσει θα διαγραφόταν άμεσα, με απλή δήλωση του αρχηγού του κόμματος κατ’ επίκληση του άρθρου 16 του Κανονισμού της Βουλής).[…] Η κυβέρνηση Παπαδήμου «είναι το προϊόν διαπραγματεύσεων μεταξύ των κομματικών ηγεμόνων πίσω από κλειστές πόρτες ή μέσω τηλεφώνου. Η μεθοδολογία παραπέμπει περισσότερο σε Ιερά Συμμαχία και λιγότερο σε κοινοβουλευτική δημοκρατία». (ΚΩΣΤΑ Χ. ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ Συνταγματική ακροβασία Ελευθεροτυπία  18 Νοεμβρίου 2011 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=326814)
Να πως δημιούργησαν μια  κυβέρνηση εθελοδουλίας η οποία  διακηρύξε ξεδιάντροπα και ξετσίπωτα ότι η ίδια είναι ένας απλός διαχειριστής της θέλησης των «αγορών» και ότι το σαρωτικό πρόγραμμα μέτρων που έρχεται είναι απαραίτητο για την σωτηρία της χώρας. Και αλίμονο! Αν δεν το τηρήσουμε κατά γράμμα, οι «αγορές» παραμονεύουν και αν διαπιστώσουν παλινωδίες, είναι έτοιμες να επέμβουν και να μας τιμωρήσουν χρεοκοπώντας μας. «Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από το σημείο μηδέν» διακήρυξε τρομοκρατώντας το λαό  ο διορισμένος από το ΔΝΤ και την ΕΕ πρωθυπουργός: 


Ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν για να μην φτάσουμε στο «σημείο μηδέν», ήταν η κατανομή πιστώσεων του προϋπολογισμού για το 2012 για την αγορά μετοχών από τις ελληνικές τράπεζες  ύψους 32,1 δισ. ευρώ! (Ημερησία: 32,1 δισ. για αγορά μετοχών τραπεζών http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=112792263)
Μόνο ένας κακεντρεχής θα χαρακτήριζε την απόφαση αυτή αποτέλεσμα «εμπλεκόμενων», «περιπλεκόμενων» ή «διαπλεκόμενων» συμφερόντων.
Αντίθετα, σύμφωνα με την εφημερίδα  «Έθνος» η χώρα χρειαζόταν έναν:   «ισχυρό και πραγματικό πρωθυπουργό […] να είναι αναγνωρίσιμος στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας και ένα νέο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο με επαγγελματική επάρκεια. Επίσης, καθαρά πολιτικά πρόσωπα απ’ όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, που θέλουν να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Τίποτα λιγότερο! […] Αλλιώς δεν γίνεται δουλειά…» (Έθνος: Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν 10/11/2011 http://www.ethnos.gr/panagiotis_panagiotou/arthro/odinen_oros_kai_eteken_myn-63535509/ )
Σε ενιαία γραμμή με το Έθνος και η εφημερίδα Καθημερινή. Στο κύριο άρθρο της αναφέρει: «Το καλό είναι πως επιτέλους φανερώνονται υγιείς και αποφασιστικές δυνάμεις στο πολιτικό σκηνικό (…) Αυτές οι δυνάμεις, σε διάφορα κόμματα, σταμάτησαν χτες, στο παρά πέντε, το πολιτικό σύστημα από την αυτοκτονία» (http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=11/11/2011&id=13774&pageNo=2)
Τι κίνητρο όμως είχε η Alpha Bank που την ώθησε να προβεί στην παρακάτω ανακοίνωση; «Ευχής έργον θα ήταν να μην επηρεάσει ο χρόνος των εκλογών το έργον της κυβέρνησης αυτής ώστε να της δοθεί άπλετος χρόνος για την επιτέλεσή του […]  η νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, που χαίρει πλήρους αποδοχής από την ελληνική κοινωνία, είναι σε θέση να ενεργοποιηθεί άμεσα και αποτελεσματικά στους ακόλουθους τομείς: α) Να δώσει αξιόπιστα και αναμφισβήτητα μηνύματα διεθνώς ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική σταθερότητα με Κυβέρνηση ικανή να ενεργήσει αποφασιστικά και να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για έξοδο της χώρας από την κρίση και πολιτική βούληση για την έγκαιρη και πλήρη αποκατάσταση της οικονομικής της αυτοδυναμίας. β) Να διακηρύξει με αδιαμφισβήτητο τρόπο την απαρέγκλιτη απόφασή της για εφαρμογή των μέτρων που είναι αναγκαία για την επίτευξη των στόχων του ΜΠΔΣ (σ.σ μνημόνιο) 2011-2015» (Το Βήμα Alpha Bank: Οι αναγκαίες ενέργειες στις επόμενες 100 ημέρες 10/11/2011 http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=429523)
Ενδιαφέρον έχουν και οι δηλώσεις του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και έπειτα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» και νυν του «Ποταμιού»,  Γρηγόρη Ψαριανού, ο οποίος αναφερθείς στην δικτατορική  πρωθυπουργοποίηση του  Λουκά Παπαδήμου επισήμανε: «Είναι (σ.σ.: ο κ. Παπαδήμος) ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη. Νομίζω δεν θα είναι μαριονέτα, δεν θα είναι κούριερ κανενός, ούτε διαμεσολαβητής του δικομματισμού και ταχυδακτυλουργός για να διατηρήσει τις ισορροπίες του δικομματισμού, που είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν θέλει να αποχωρήσει». (Γρηγόρης Ψαριανός: Ο Παπαδήμος δεν θα είναι μαριονέτα. Αποτελεί εγγύηση για την Ευρώπη και το μέσο πολίτη Το Βήμα 10/11/2011 http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=429534)
Ο τραπεζικός μάνατζερ Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι βέβαια ένας τυχαίος τραπεζίτης. Όπως έγραψε η σπουδαία  δημοσιογράφος Αριστέα Μπουγάτσου: «ο Λουκάς Παπαδήμος, πρωθυπουργός-διασώστης της χώρας, με τη συμφωνία όλων, πλην της Αριστεράς, ανήκει στην παγκόσμια κυβερνώσα ελίτ. Εδώ και χρόνια είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) [..].Η Tri- lateral από τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα της πασχίζει να διαχειριστεί την πολιτική σταθερότητα, χωρίς υπερβολική δημοκρατία, υπεραμύνεται της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, ασφαλώς δεν είναι συνωμοσία, αλλά αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου κεφαλαίου, που αποδέχεται μόνο την «υπαλληλοποιημένη πολιτική» ή τους εκπαιδευμένους απ’ αυτήν τεχνοκράτες[…] Το όνομα του κ. Παπαδήμου συγκαταλέγεται στη λίστα των εκλεκτών της Τριμερούς,[…] που  «περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: κεντρικούς τραπεζίτες, επιτρόπους, μεγαλοστελέχη των Βρυξελλών, πρόσωπα-κλειδιά τραπεζών και ασφαλιστικών ομίλων, βιομηχάνους, διπλωμάτες, πανεπιστημιακούς, «Αθανάτους», στελέχη εταιρειών οπλικών συστημάτων, πρώην υπουργούς, ΝΑΤΟϊκούς, συστημικούς εκδότες και δημοσιογράφους. Από την Ελλάδα έτερα μέλη της Τριμερούς εμφανίζονται να είναι ο Παναγής Βουρλούμης (τέως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ και νυν μέλος του Δ.Σ. της «Καθημερινής»), ο τέως πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος, ο διευθυντής τής «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς (παρίσταται και στις συνεδριάσεις της Bilderberg) και ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γ. Βασιλείου». (Αριστέα Μπουγάτσου: Ο μάνατζερ της κυβερνώσας ελίτ Ελευθεροτυπία Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=324953)
Για τον Λουκά Παπαδήμο και τους παραδοσιακούς αστικούς μηχανισμούς ανάπτυξης δεσμών και σχέσεων μεταξύ εκπροσώπων της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, ο Νίκος Μπογιόπουλος, σε άρθρο του εκείνη την περίοδο, επεσήμανε: «Εφόσον ο κ. Παπαδήμος 1) μέσω της ιδιότητάς του ως πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) είναι συνδεδεμένος με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ και στο «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ – που, όμως, αποδείχτηκαν «Τιτανικός» για τους πένητες εργαζόμενους, τους λεηλατημένους συνταξιούχους και το ένα εκατομμύριο ανέργους,
 2) εφόσον κατά το χρόνο της δικής του θητείας στην ΤτΕ δεν απετράπησαν «πράματα και θάματα» – όπως τα φαινόμενα του Χρηματιστηρίου και του «σουάπς» με την «Γκόλντμαν Σακς»,
 3) εφόσον στο πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής του «μονόδρομου», που και ο ίδιος ασκούσε στην Ευρώπη ως αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, η ΕΕ δεν αποδείχτηκε ο «παράδεισος» που μας έταζαν – αντίθετα η ΕΕ έγινε συνώνυμη της κόλασης των μνημονίων, της λιτότητας, των αντεργατικών μέτρων, της φορολεηλασίας, του εργασιακού μεσαίωνα, των χρεών που δημιουργούν τα μονοπώλια και οι τράπεζες αλλά τα πληρώνουν οι λαοί με το αίμα τους, τότε, μόνο ως διαστροφή της λογικής μπορεί να εμφανίζεται ως… μέρος της «λύσης» η οικονομική πολιτική που άσκησε ο κ. Παπαδήμος ως τραπεζίτης!» (Νίκος Μπογιόπουλος Βαφτίζουν «λύση» την «καρδιά του προβλήματος! Ριζοσπάστης 11 Νοέμβρη 2011 http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=11/11/2011&pageNo=31)
Στο σημείο αυτό, καλό θα ήταν να θυμηθούμε πως η  Goldman Sachs βοήθησε την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη να δανειστεί δισεκατομμύρια ευρώ με μυστικότητα. Στη συνέχεια, για να παρακάμψουν Goldman Sachs και κυβέρνηση Σημίτη  τους ευρωπαϊκούς νόμους που θέτουν όρια στο δημόσιο χρέος, η εταιρεία της Γουόλ Στριτ συμβούλεψε την Αθήνα να προσφύγει σε έξυπνα λογιστικά και χρηματοπιστωτικά τεχνάσματα. Ο λογαριασμός των καινοτομιών αυτών χόντρυνε κι άλλο το ήδη φουσκωμένο ελληνικό χρέος. (Διαβάστε και monde-diplomatique: Η Ελλάδα, η Goldman Sachs και η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article266)
Μα καλύτερα ας μην επιταχύνουμε την αφήγηση. Ας ξεκινήσουμε από την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των πληροφοριών, διότι θα τις χρειαστούμε για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς λειτουργεί  ο υπόκοσμος των διάφορων μορφών του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος.
Ξεκινάμε:
Ο  Παπαδήμος από το Σεπτέμβρη του 2010, ταυτόχρονα με την αντιπροεδρία του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διέπρεπε και στον ρόλο οικονομικού συμβούλου του παπατζή ΓΑΠ. Με αυτήν του την ιδιότητα  συμμετείχε σε όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου  για την κατάρτιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, των εφαρμοστικών νόμων και των δημοσιονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν σε βάρος των ανθρώπων του μόχθου.
Μιλώντας σε περιφερειακό συνέδριο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου στις 29/05/2011, πέντε μήνες πριν από το συνταγματικό πραξικόπημα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ,του ΛΑΟΣ και της «ανεξάρτητης» τότε Ντόρας  Μπακογιάννη και σια, με την ευγενική χορηγία Κουβέλη και με την υπογραφή του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια,  που τον όρισε πρωθυπουργό, ο  Παπαδήμος είπε: «Η επίλυση της κρίσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εφαρμογή των μέτρων. Και επεσήμανε πως παρά τη δραστική κατά 5% μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος η κατάσταση έχει επιδεινωθεί και η αιτία είναι η επιβράδυνση στην εφαρμογή των μέτρων, καθώς επίσης η μη συνολική στήριξη των μέτρων και από την αντιπολίτευση. Αναφέρθηκε και στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους λέγοντας: μια αναδιάρθρωση του χρέους είναι ανεπιθύμητη τόσο για την Ελλάδα (τεράστιες ζημιές στις τράπεζες και στην οικονομία), όσο και για την Ευρωζώνη λόγω των μεγάλων ζημιών που θα προκληθούν και που μεγάλο μέρος τους θα κληθούν να καλύψουν τα κράτη και συνεπώς οι φορολογούμενοι τόσο άμεσα όσο και έμμεσα». Λ.Παπαδήμος: Παράλογη και νομικά αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ Ημερησία 29-5-2011 http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=111307157)
Ήταν η δοτή κυβέρνησή του όμως που προχώρησε στην αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά ας το παραβλέψουμε και ας κοιτάξουμε λίγο στο παρελθόν του Λουκά Παπαδήμου.
Το 1993 διορίστηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και τον επόμενο χρόνο διοικητής της Τράπεζας παραμένοντας στην θέση αυτή μέχρι το 2002.
Ποιες είναι όμως οι αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος και  κατ’ επέκταση  του Διοικητή της;
Ανάμεσα σε άλλες έχει:
(α) την ευθύνη για τη διαχείριση και τη λειτουργία του Συστήματος Παρακολούθησης Συναλλαγών επί Τίτλων με Λογιστική Μορφή (Άυλοι Τίτλοι). Πρόκειται ουσιαστικά για το Σύστημα στο οποίο διακανονίζονται όλες οι συναλλαγές που αφορούν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή αγορά.
(β) αναλαμβάνει τον ταμειακό διακανονισμό των συναλλαγών επί τίτλων του Χρηματιστηρίου Αξιών και του Χρηματιστηρίου Παραγώγων Αθηνών με σκοπό τον αξιόπιστο, ασφαλή και οριστικό διακανονισμό των συναλλαγών αυτών. Έτσι, όλες οι απαραίτητες χρεώσεις και πιστώσεις κεφαλαίων για το διακανονισμό των χρηματιστηριακών συναλλαγών πραγματοποιούνται μέσω των λογαριασμών των εμπλεκομένων φορέων που τηρούνται στην Τράπεζα της Ελλάδος.
(γ) την ευθύνη της λειτουργίας της Ηλεκτρονικής Δευτερογενούς Αγοράς Τίτλων (ΗΔΑΤ). Πρόκειται για την οργανωμένη δευτερογενή αγορά για τους τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου. Ιδρύθηκε με στόχο τη δημιουργία μιας συγκροτημένης και αποτελεσματικής αγοράς η οποία είναι σε θέση να διασφαλίσει διαφάνεια στη διαμόρφωση των τιμών και μεγαλύτερη ρευστότητα.
Κατέχει επίσης και διαχειρίζεται τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας, στα οποία περιλαμβάνονται τα σε συνάλλαγμα και χρυσό διαθέσιμα της Τράπεζας της Ελλάδος και του Ελληνικού Δημοσίου, με στόχο:
τη διάθεση των αναγκαίων κεφαλαίων για τη συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς (π.χ. το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και τη διαχείριση συναλλαγών του Ελληνικού Δημοσίου σε ξένα νομίσματα, όπως και την εξασφάλιση της απαιτούμενης ετοιμότητας της Τράπεζας της Ελλάδος, στα πλαίσια του Ευρωσυστήματος, για την παροχή πρόσθετης ρευστότητας σε συνάλλαγμα προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε περίπτωση που καταστεί αναγκαία η παρέμβασή της στις αγορές συναλλάγματος.
Ακολούθως, διατηρεί τρεχούμενους και προθεσμιακούς λογαριασμούς του Ελληνικού Δημοσίου και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) σε ευρώ και συνάλλαγμα, αφενός για την ικανοποίηση εγχώριων αναγκών και αφετέρου για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους. Επίσης, εκτελεί εντολές πληρωμών και εισπράξεων του Ελληνικού Δημοσίου και ΝΠΔΔ που συνδέονται με ξένους αντισυμβαλομένους και παρέχει διαμεσολαβητικές υπηρεσίες για τις χρηματοοικονομικές δραστηριότητές τους στον διεθνή χώρο.
Παράλληλα, καταρτίζει και δημοσιεύει τα νομισματικά και πιστωτικά μεγέθη που αφορούν την ελληνική οικονομία καθώς και τα μέσα επιτόκια που τα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα εφαρμόζουν στις διάφορες κατηγορίες καταθέσεων και χορηγήσεων.[…] καταρτίζει το ισοζύγιο πληρωμών και τους χρηματοπιστωτικούς λογαριασμούς της χώρας[…]  (Οι Αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/responsibilities.aspx)
ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ
Τον Mάρτιο του 1998 η Eλλάδα υποτίμησε τη δραχμή κατά 14% για να ενταχθεί στον  ευρώ.( (Η δραχμή «μίκρυνε» και έγινε … δεκάρα! Ριζοσπάστης 23 Γενάρη 2000 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=87730
και Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής  1998-1999 Τράπεζα της Ελλάδος http://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseis/NomPol1998-1999.pdf)
Είναι η εποχή  που  το Xρηματιστήριο πήρε πάνω του, προδιαγράφοντας ένα θαυμάσιο μέλλον… Οι ειδήμονες δημοσιογράφοι, χρηματιστηριακά στελέχη και πολιτικοί παράγοντες προέβλεπαν άλλοι τον δείκτη να φθάνει στις 10.000 μονάδες άλλοι στις δεκαπέντε, ενώ μόνο ο κ. Γ. Παπαντωνίου περισσότερο «μετρημένος» έκανε λόγο για 7.000 μονάδες. Σύμφωνα δε με τον πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Σημίτη,  ο χρηματιστηριακός δείκτης αντανακλούσε την «ισχυρή οικονομία»!
H άνοδος του δείκτη και η πορεία προς τις 6.400 μονάδες ξεκίνησε στις αρχές του 1999 και ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και άρχισε το σταδιακό ξεφούσκωμα.
H στήριξη του δείκτη γινόταν με χρήματα των φορολογούμενων μέσω της γνωστής σε όλους ΔEKA, κρατικών τραπεζών, αλλά και ασφαλιστικών ταμείων, που ανερυθρίαστα  τοποθετούσαν στη Σοφοκλέους χρήματα των ασφαλισμένων τους. Σωσίβιο 200 δισ. από τα αποθεματικά των Tαμείων!!!
(Καθημερινή: Το X.A. μητέρα των σκανδάλων  26.04.2003 http://www.kathimerini.gr/149576/article/epikairothta/politikh/to-xa-mhtera-twn-skandalwn)
Η «Eπιτροπή Eλέγχου και Eποπτείας της διαχείρισης της περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών» που συγκροτήθηκε στις 14 Mαρτίου 2000, την ημέρα που επικράτησε χάος στο Xρηματιστήριο Aθηνών, σημειώνοντας πτώση 6,6%, απελευθερώνει με άμεση πράξη της το όριο που έθετε ο νόμος ως προς τις επενδύσεις σε μετοχές των χρημάτων των Ταμείων που οι άνθρωποι του μόχθου πλήρωναν.
Η Eπιτροπή είχε την δυνατότητα  να εισηγείται «προς τον υπουργό Eργασίας και το διοικητή της Tράπεζας της Eλλάδος(Παπαδήμος)  για επενδύσεις σε κινητές αξίες καθ’ υπέρβασιν των προβλεπόμενων από την παράγραφο 1 του άρθρου 40 του παρόντος, ποσοστών (σ.σ. 20% και 23% κατά περίπτωση) και για ρευστοποιήσεις τραπεζικών μετοχών.
Η Επιτροπή που θα λειτουργούσε εντός της Τράπεζας της Ελλάδος αποτελούνταν από: Nικ. Aλεξόπουλο, εκπρόσωπο της Tράπεζας της Eλλάδος, Aναστ. Kαραγιάννη, εκπρόσωπο του υπουργείου Eθνικής Οικονομίας, Aθαν. Σάγο, εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών, Nικ. Παπαδόπουλο, εκπρόσωπο του υπουργείου Eργασίας και Kοιν. Aσφαλίσεων, Kων. Συριόπουλο, εκπρόσωπο της Eπιτροπής Kεφαλαιαγοράς, Aλέξ. Παπαδάτο, εκπρόσωπο του IKA, Aθαν. Mπακαλέξη, εκπρόσωπο του Οργανισμού Γεωργικών Aσφαλίσεων, Γ. Bουδούρη, εκπρόσωπο του Tαμείου Σύνταξης και Aυτ. Yγειονομικών, και Σάββα Pομπόλη, εκπρόσωπο της ΓΣEE, ως μέλη.
Έτσι, με αυτό το «παραθυράκι» του νόμου ανοίγει διάπλατα η πόρτα του «χρηματοκιβωτίου» των Tαμείων, τα οποία θεωρητικώς μπορούν να επενδύσουν το σύνολο των αποθεματικών, χωρίς οροφή, στο Xρηματιστήριο. Kατά συνέπεια, η κυβέρνηση Σημίτη  χρησιμοποίησε  τα αποθεματικά των Tαμείων, τα οποία στη τότε συγκυρία καλούνται να αιμοδοτήσουν το Xρηματιστήριο. (Ελευθεροτυπία: Σωσίβιο 200 δισ. από τα αποθεματικά των Ταμείων http://archive.li/tips5#selection-441.0-441.47)
H λεγομένη «δημιουργική λογιστική»  της κυβέρνησης Σημίτη αρχίζει να αφήνει τα ίχνη της.
Aπό το 1998 και μετά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα επονομαζόμενα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία, που της δίνουν τη δυνατότητα να δανείζεται τεράστια ποσά τα οποία δεν εμφανίζονται στο χρέος. Ως τέτοια χαρακτηρίζονται τα προμέτοχα, τα προέσοδα κ.λπ. που χρησιμοποιούνται σε μεγάλη έκταση και κοστίζουν πανάκριβα στο Δημόσιο, προς όφελος των τραπεζών που πραγματοποιούν τα δάνεια. Tα πρώτα προμέτοχα ξεκίνησαν να εκδίδονται το 1998 με υφυπουργό Oικονομικών τον  Nίκο Xριστοδουλάκη.(Καθημερινή: (H δημιουργική λογιστική άφησε τα ίχνη της 25.11.2001http://www.kathimerini.gr/106106/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/h-dhmioyrgikh-logistikh-afhse-ta-ixnh-ths)

Σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία δημιουργικής λογιστικής ήταν τα εξής:
1.Τιτλοποιήσεις ή προεξόφληση του μέλλοντος:
«Hellenic Securitisation». Η πρώτη σύμβαση υπεγράφη στις 23 Νοεμβρίου 2000 και είχε ως αντικείμενο την τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων συνολικού ποσού 740 εκατομμυρίων ευρώ. Οι προμήθειες πέραν των τόκων υπολογίζονται σε 15,4 εκατομμύρια και η λήξη των πληρωμών προσδιορίσθηκε μεταξύ 2009 και 2011. (Moody’s places repack notes of Hellenic Securitisation S.A. on review for possible downgrade https://www.moodys.com/research/Moodys-places-repack-notes-of-Hellenic-Securitisation-SA-on-review–PR_211573)
«Ariadne S.A.». Εταιρεία που δημιουργήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2000 και τιτλοποίησε έσοδα ύψους 650 εκατομμυρίων ευρώ από τα κρατικά λαχεία. Οι προμήθειες που πληρώθηκαν ξεπέρασαν τα 16,3 εκατ. και η λήξη των πληρωμών προσδιορίσθηκε για το 2013.
«Atlas S.A.». Εταιρεία που υπέγραψε σύμβαση στις 23 Οκτωβρίου 2001 για τιτλοποιήσεις εσόδων συνολικού ποσού 2 δισεκατομμυρίων ευρώ, από μελλοντικές εισπράξεις του Δημοσίου από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Οι προμήθειες ανήλθαν σε 19,2 εκατομμύρια και οι λήξεις των πληρωμών είχαν προσδιορισθεί για το 2005 και το 2007.
«Aeolos S.A.». Δημιουργήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2001 και τιτλοποίησε έσοδα ύψους 355 εκατομμυρίων ευρώ από μελλοντικές εισπράξεις του Δημοσίου, από το Eurocontrol (τέλη αεροδρομίων). Η λήξη του σχετικού «προϊόντος» ορίσθηκε για τις 13 Δεκεμβρίου 2019 και η προμήθεια ανήλθε σε 17,8 εκατομμύρια ευρώ.(Βλέπε και  The New York Times: Wall St. Helped to Mask Debt Fueling Europe’s Crisis http://www.nytimes.com/2010/02/14/business/global/14debt.html?pagewanted=all&_r=0)

  1. Συμβάσεις των δανείων που έγιναν με χρήση των ειδικών σχημάτων (SPV έδρας Λουξεμβούργου, οι παραπάνω εταιρίες) και οδήγησαν σε έκδοση δανείων με ενέχυρο μετοχές της Εθνικής, της Εμπορικής, των ΕΛΠE και του ΟΤΕ. Aνάλογα με τη δημοσιονομική διαχείριση που θα επιλεγεί τελικά για τα ανταλλάξιμα ομόλογα, δεν αποκλείεται να υπάρξουν σοβαρές επιβαρύνσεις στο δημόσιο χρέος.

  1. Tα ανταλλάξιμα ομόλογα: Tα εξέδιδε κατά συρροήν το Δημόσιο από το καλοκαίρι του 2000, όταν λόγω της κατάρευσης του Xρηματιστηρίου, σταμάτησαν οι πωλήσεις μετοχών ΔEKO.

  1. Τόκοι των ανταλλάξιμων ομολόγων: Oι συγκεκριμένοι τίτλοι είναι κρατικός δανεισμός, και θα έπρεπε να καταγράφεται ως δαπάνη η διαφορά μεταξύ της τιμής έκδοσης και της ονομαστικής αξίας. Kάτι που βέβαια δεν έχει γίνει.

  1. Το κόστος που πληρώνει το Δημόσιο στις τράπεζες για τη χρήση αυτών των εργαλείων είναι τεράστιο και βρίσκεται πάντα κάτω από ένα σκοτεινό πέπλο αδιαφάνειας. Οι περιβόητες τιτλοποιήσεις, οι προεισπράξεις μελλοντικών εσόδων ή όποιο άλλο από τα νέα χρηματοοικονομικά εργαλεία χρησιμοποιεί σήμερα το υπουργείο Οικονομικών, είναι στην ουσία τρανταχτή αποδοχή της αποτυχίας της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Με τις τιτλοποιήσεις, αλλά και τις προεισπράξεις των εσόδων, φέρνουν στο σήμερα πόρους από το μέλλον που εκ των πραγμάτων προορίζονταν για χρήση από τις ερχόμενες γενιές.

Tα τελευταία χρόνια  για να ενταχθεί η χώρα στο ευρώ εξελίχθηκε μία ευρείας έκτασης επιχείρηση παραπλάνησης των οικονομικών στοιχείων του κράτους.

Tίποτα δεν ήταν (και συνεχίζει να μην είναι) όπως εμφανίζεται να είναι, ενώ στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα επιχειρηματικών κολλοσών στις HΠA, όπως της Enron, που κατέρρευσαν αποκαλύπτοντας τις λογιστικές αλχημείες που έκαναν στα στοιχεία τους. Στην Eλλάδα τα τελευταία χρόνια μεγέθη όπως ο πληθωρισμός, η ανεργία, οι κρατικές δαπάνες, τα δημόσια έσοδα κ.λπ. υπέστησαν σοβαρές αλλοιώσεις αποπροσανατολίζοντας από την πραγματικότητα. Πολλές φορές μάλιστα παρατηρήσεις για την ειλικρίνεία τους έκαναν και ανεξάρτητοι παρατηρητές, αλλά χωρίς να συγκινηθεί ουδείς κυβερνητικός παράγων. (Καθημερινή: Αθόρυβος συμβιβασμός για το μέγεθος του ελλείμματος 27.10.2002 http://www.kathimerini.gr/133143/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/a8oryvos-symvivasmos-gia-to-mege8os-toy-elleimmatos)
Την ίδια περίοδο η Goldman Sachs μεσολαβεί και ιδρύεται στο Λονδίνο μια εταιρεία φάντασμα ονόματι Titlos. H εταιρεία αυτή, «εταιρεία ειδικού σκοπού» (SPV- Special Purpose Vehicle) όπως ονομάζεται, δηλαδή μια εταιρεία που δημιουργήθηκε για να διενεργηθεί μια οικονομική συναλλαγή, εκδίδει γραμμάτια ύψους 5 δις περίπου ευρώ, όσα ακριβώς δηλαδή χρωστούσε το Δημόσιο στην Εθνική Τράπεζα. H Titlos λοιπόν «αγοράζει» με αυτά τα γραμμάτια από την Εθνική τα δικαιώματα που αυτή είχε στα χρωστούμενα του Δημοσίου αλλάζοντας το επιτόκιο. Με μια πολύπλοκη διαδικασία πλέον το Ελληνικό Δημόσιο επιβαρύνεται με επιπλέον χρέη προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δομημένο δάνειο που πήρε το 2001. Η νέα σύμβαση έχει ημερομηνία λήξης πληρωμής το 2039. (Δες και A Greek TragedyGoldman Sachs and the EuropeanFinancial crisis http://johntrumanwolfe.com/2011/04/a-greek-tragedy-goldman-sachs-and-the-european-financial-crisis/ )
Η Εθνική Τράπεζα είχε πλέον στη διάθεσή της τα ομόλογα της Titlos τα οποία παρείχε ως εγγυήσεις στην ΕΚΤ για να δανειστεί φθηνό χρήμα, το οποίο με τη σειρά της δάνειζε με το ακριβό επιτόκιο της αγοράς στους πελάτες της. (Βλεπε και The Wall Street Journal : London firm was created to route cash http://www.gata.org/node/8359 και  Παραλληλογράφος Υπόθεση Hellenic Swap https://parallhlografos.wordpress.com/2011/08/27/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-hellenic-swap/)
Πρόσφατα το σημαντικό γρανάζι του μηχανισμού διαπλοκής συμφερόντων και πρώην διορισμένος πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, δέχτηκε μια τυφλή βίαιη  επίθεση. Η καθεστωτική ρητορική γύρω από το θέμα της επίθεσης και των επακόλουθων κοινωνικών αντιδράσεων  περικλείεται στο παρακάτω απόσπασμα: 

Σωστό. Διότι ο πολίτης έχει δικαίωμα να αισθάνεται ασφαλής! Μόνο όταν αναγνωρίζει τις δομές της εξουσίας στις  μεσαιωνικές στολές των ΜΑΤ, στα κράνη, στις ασπίδες, τους  θώρακες, στα γκλομπ, μα και στα χημικά, στις πλαστικές σφαίρες, στους όγκους από μπετό και γυαλί των τραπεζών και των εταιρειών, που με την βαριά σιδερόφραχτη οχύρωση τους ορίζουν και τον νόμο και την τάξη.
«Ονομάζω φυσικοποιημένη ή κοιμωμένη ή ανείπωτη βία, τη βία που, ως πρακτική και ιδεολογία είναι ενταγμένη στους αστικούς θεσμούς και αναπαράγεται ως ομαλή κατάσταση στην αστική κοινωνία. Πρόκειται για τη βία που στηρίζει, παράγει και αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες[…]»  (Διονύσης Τζαρελλας Εγκώμιο της βίας Εκδόσεις ΚΨΜ.)
Στο μεταξύ:
Είναι μέσα σε αυτόν τον «υπέροχο» κόσμο, τον κόσμο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ, όπου η Ελλάδα χρεοκοπεί «ελεγχόμενα» και όπου ο λαός της πτωχεύει ανεξέλεγκτα!
Είναι μέσα στον κόσμο του ευρώ, τον κόσμο των αέναων, των μάταιων, των αβάσταχτων και πάντοτε άνωθεν επιβαλλόμενων «θυσιών», που η Ελλάδα παρομοιάζεται με τον «Τιτανικό» και που ο λαός της, στοιβαγμένος μονίμως στη γ’ θέση, οδηγείται σε πνιγμό.
Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες βουλιάζουν στην ανεργία, και που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.
Αλλά – για να κλείσουμε με κάτι… ευχάριστο – η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου μάς εγγυήθηκε ότι άμα τη εφαρμογή της πολιτικής της (χαράτσια, φοροληστεία, εργασιακά «Νταχάου», υπερδεκαετής λιτότητα κ.ο.κ.), ως λαός και ως Ελληνες θα διατηρήσουμε ένα βασικό «πλεονέκτημα»:
Τη φτώχεια μας θα μπορούμε να συνεχίσουμε να τη μετράμε σε… ευρώ.

(«Ευτυχείτε»…
(Ελευθεροτυπία: Σωσίβιο 200 δισ. από τα αποθεματικά των Ταμείων http://archive.li/tips5#selection-441.0-441.47)
(H δημιουργική λογιστική άφησε τα ίχνη της 25.11.2001 http://www.kathimerini.gr/106106/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/h-dhmioyrgikh-logistikh-afhse-ta-ixnh-ths)
(Καθημερινή: Αθόρυβος συμβιβασμός για το μέγεθος του ελλείμματος 27.10.2002 http://www.kathimerini.gr/133143/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/a8oryvos-symvivasmos-gia-to-mege8os-toy-elleimmatos)
(The Wall Street Journal : London firm was created to route cash http://www.gata.org/node/8359 και  Παραλληλογράφος Υπόθεση Hellenic Swap https://parallhlografos.wordpress.com/2011/08/27/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-hellenic-swap/)
http://www.nostimonimar.gr