Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Πρόσωπα και κινήματα του ’16



Είναι αναμφίβολα για εμάς τα πρόσωπα της χρονιάς, μιας χρονιάς που δεν είχε μόνο θανάτους διασήμων. Πρόσωπα που δεν θα δεις να φιγουράρουν σε κανένα αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Time (που έβγαλε για πρόσωπο της χρονιάς τον Τραμπ), πρόσωπα που κανείς δεν θα αναφέρει.
της Κατερίνας Καραβία
Μικροί καθημερινοί αγωνιστές/στριες, ήρωες της διπλανής πόρτας που κατάφεραν με τον δικό τους μικρό ή μεγάλο τρόπο να αλλάξουν το ρου της ιστορίας ή τουλάχιστον να αφυπνίσουν ακόμα και να επιτύχουν μικρές συμβολικές νίκες απέναντι στον φόβο, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την ανελευθερία και την βία.
Μια κατάληψη στέγης προσφύγων στην Πατησίων που έγινε παράδειγμα αλληλεγγύης, ένας μαραθωνοδρόμος που τόλμησε να σταυρώσει τα χέρια του και να δώσει ένα μήνυμα με κόστος την ίδια του την ζωή, ένας Αιγύπτιος μετανάστης που κέρδισε απέναντι στον ρατσισμό, χιλιάδες γυναίκες στον κόσμο που διεκδίκησαν το δικαίωμα στο σώμα τους, μια αφροαμερικανή που πήγε κόντρα στους μπάτσους, χιλιάδες αυτόχθονες που νίκησαν πετρελαϊκή εταιρεία και κέρδισαν το δικαίωμά τους στο καθαρό νερό, μια γυναίκα που εμπόδισε φασίστες να κάνουν πορεία.
Γιατί οι ήρωες δεν βρίσκονται ποτέ στα συστημικά μίντια.

Οι Ινδιάνοι του Standing Rock

Ήταν πριν μερικούς μήνες όταν η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει έναν αγωγό που θα μετέφερε αργό πετρέλαιο από τη Βόρεια Ντακότα στο Ιλινόις και θα αναπτυσσόταν ξυστά από τον καταυλισμό των Ινδιάνων Σιου που βρίσκεται στην περιοχή του Standing Rock (Όρθιος Βράχος). Οι Ινδιάνοι μένουν εκεί από το 1890 όπου και μετακινήθηκαν από τα Βόρεια όταν οι «καλοί λευκοί» στην κυριολεξία τους έσφαξαν μετά από την δική τους εξέγερση για την διεκδίκηση της γης τους.
Οι ντόπιοι αυτόχθονες εναντιώθηκαν από την πρώτη στιγμή στον αγωγό Dakota Access Pipeline, ο οποίος θα περνούσε κάτω από τον πυθμένα του ποταμού Μιζούρι, και θα μόλυνε όλο τον υδροφόρο ορίζοντα.
Κάπως έτσι άρχισε ένα μακρύς και σκληρός αγώνας αντίστασης. Ο αγώνας των Σιου ξεσήκωσε κύμα συμπαράστασης από όλες τις ινδιάνικες φυλές των ΗΠΑ, οικολόγους, κοινωνικούς ακτιβιστές, καλλιτέχνες και, εν γένει, το προοδευτικό κομμάτι της χώρας που συσπειρώθηκε γύρω από τον Σάντερς.
Για μήνες οι Σιου και οι χιλιάδες αλληλέγγυοι και βετεράνοι πολέμου που τους συμπαραστάθηκαν έδωσαν έναν τεράστιο αγώνα ενάντια στις πολυεθνικές όχι μόνο για τη γη τους, αλλά για τη γη και τις ζωές όλων.
Παρόλο που οι αρχές υπόσχονταν θέσεις εργασίας, οι Ινδιάνοι δεν χαμπάριασαν και τις αρνήθηκαν, τίποτα δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις συνέπειες από μια ενδεχόμενη οικολογική καταστροφή έλεγαν.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες, το ξύλο, τις συλλήψεις, την τρομοκρατία και τις απειλές που δέχθηκαν οι διαδηλωτές του Standing Rock δεν υποχώρησαν και κατάφεραν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε καθώς η εταιρεία και ο στρατός ανακοίνωσαν ότι αποχωρούν και ότι θα διαβουλευτούν πρώτα με τους κατοίκους και θα σχεδιάσουν μια άλλη διαδρομή για τον αγωγό.

Tess Asplund

Ανήμερα της πρωτομαγιάς, η αντιρατσίστρια ακτιβίστρια Tess Asplund στέκεται με υψωμένη τη γροθιά της μπροστά σε 330 νεοναζί σε παρέλασή τους στη Σουηδία. Τα σχέδια των νεοναζί να σπείρουν τον φόβο, ματαιώνονται.
«Δεν το είχα σκεφτεί, απλά συνέβη», είπε η T. Asplund μετά το συμβάν.
Ήταν η πρώτη φορά που επετράπη στους νεοναζί να παρελάσουν στην παραδοσιακά αριστερή πόλη Borlänge. Τα τελευταία χρόνια η ακροδεξιά φαίνεται να έχει κερδίσει έδαφος, την πρωτομαγιά όμως υπέστη ένα ισχυρότατο και αναπάντεχο πλήγμα. Ήταν η μικροκαμωμένη Tess που έκανε το βήμα που δεν σκέφτηκαν ή δεν τόλμησαν να σκεφτούν εκείνοι που αποδοκίμαζαν τους νεοναζί από το πεζοδρόμιο.
Η πράξη αντίστασης της T. Asplund υπερέβη κατά πολύ τα όρια της μικρής σουηδικής πόλης (λίγο παραπάνω από 40.000 κάτοικοι), ενέπνευσε και αφύπνισε σε μια εποχή όπου ο κίνδυνος της φασιστοποίησης της Ευρώπης είναι μεγαλύτερος από ποτέ.

Φεϊζά Λιλέσα

Τερμάτισε δεύτερος στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, αλλά αντί για τιμές και δάφνες όπως δήλωσε ο ίδιος αυτό που τον περίμενε στην πατρίδα ήταν μόνο θάνατος. Ο λόγος για τον Αιθίοπα μαραθωνοδρόμο, Φεϊζά Λιλέσα, και την κίνηση που έκανε καθώς τερμάτιζε δεύτερος κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο.
Συγκεκριμένα ο Λιλέσα σήκωσε τα χέρια του και “σταύρωσε” τους καρπούς του. Με τη χειρονομία αυτή θέλησε να εκφράσει την αλληλεγγύη του στα μέλη της φυλής του (Ορόμο), που καταγγέλλουν εκκαθαρίσεις και βασανιστήρια της Κυβέρνησης της χώρας του. Σύμφωνα με Human Rights Watch, τη μη κυβερνητική οργάνωση ενάντια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μόνο τον Ιούνιο τουλάχιστον 400 άτομα έχασαν τη ζωή τους και εκατοντάδες συνελήφθησαν ή εξαφανίστηκαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά από προσπάθεια των Αρχών της Αιθιοπίας να καταστείλουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώθηκαν από τους Ορόμο.
«Εάν επιστρέψω στην Αιθιοπία, πιθανόν να με σκοτώσουν. Διαφορετικά, θα με κλείσουν στη φυλακή», δήλωσε αργότερα στις τηλεοπτικές κάμερες ο Λιλέσα ο οποίος φοβάται για την οικογένεια και τους συγγενείς του. Ζήτησε άσυλο στην Βραζιλία και έγινε σύμβολο αντίστασης που αψήφησε τον φόβο και κατήγγειλε δημόσια κάνοντας γνωστή την φρίκη που λαμβάνει χώρα στην πατρίδα του.

Οι γυναίκες που αντιστάθηκαν

Ο λόγος λοιπόν για τις χιλιάδες γυναίκες που κατέβηκαν στους δρόμους της Πολωνίας, της Αργεντινής και της Τουρκίας για να διαμαρτυρηθούν για το δικαίωμά τους στην άμβλωση αλλά και στο να μπορείς να περπατάς στον δρόμο χωρίς τον φόβο ότι θα βιαστείς και θα δολοφονηθείς ή ακόμα και θα αναγκαστείς να παντρευτείς τον βιαστή σου!

Πολωνία

Ντύθηκαν στα μαύρα οι γυναίκες στην Πολωνία και φώναξαν «Δικό μου το σώμα- Δική μου η απόφαση» ενάντια στις προσπάθειες της κυβέρνησης να σκληρύνει τους ήδη πολύ περιοριστικούς νόμους που αφορούν τις αμβλώσεις.
«Αρκετά ανεχτήκαμε» φώναζαν οι χιλιάδες Πολωνές που κατάφεραν με τις μαζικές και δυναμικές διαμαρτυρίες τους να αναγκάσουν το κοινοβούλιο να απορρίψει το νομοσχέδιο.
Για την ιστορία, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που είχε υποβληθεί στο κοινοβούλιο της Πολωνίας νωρίτερα αυτό τον μήνα, οι αμβλώσεις θα επιτρέπονταν μόνο αν κινδύνευε η ζωή της γυναίκας. Παράλληλα οι γυναίκες που προχωρούσαν σε άμβλωση θα μπορούσαν να τιμωρηθούν με ποινή κάθειρξης πέντε ετών, ενώ οι γιατροί που έκαναν τις αμβλώσεις έως και με ισόβια.

Αργεντινή

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με το σύνθημα «Ni una menos» (Ούτε μία λιγότερη) οι γυναίκες στην Αργεντινή απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη σεξιστική βία και τις δολοφονίες γυναικών, που έχουν αυξηθεί δραματικά τους τελευταίους μήνες. Στο κάλεσμα των γυναικών της Αργεντινής ανταποκρίθηκαν και οι γυναίκες σε Ουρουγουάη, Παραγουάη, Χιλή και Μεξικό που καλούν σε διαδηλώσεις.
Η «σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι» ήταν ο βιασμός και η δολοφονία της Λουσία Πέρες. Τον Οκτώβρη η 16χρονη Λουσία έπεσε θύμα απαγωγής από το σχολείο της στην πόλη Mar del Plata της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Δύο άνδρες την άφησαν σε νοσοκομείο στις 8 Οκτωβρίου, πλυμένη και ντυμένη με καθαρά ρούχα, λέγοντας ότι είχε λάβει υπερβολική δόση ναρκωτικών. Οι γιάτροι όμως διαπίστωσαν ότι είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Σύμφωνα με τους γιατρούς, της είχε χορηγηθεί μαριχουάνα και κοκαΐνη πριν τον βιασμό. Οι δράστες είχαν τοποθετήσει αντικείμενο στον πρωκτό της με τόση βία, ώστε προκλήθηκε ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία και πέθανε λίγο μετά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο.
Η κυβέρνηση του Μαουρίσιο Μάκρι υποσχέθηκε μέτρα για να σταματήσει το φαινόμενο αυτό.

Τουρκία

Τέλος, οι γυναίκες της γειτονικής μας χώρας, της Τουρκίας, οι οποίες και παρά τα αυξημένα μέτρα κατά των διαδηλώσεων που υπάρχουν στην χώρα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, δεν φοβήθηκαν και κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια σε νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ερντογάν που «νομιμοποιούσε τον βιασμό»!
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο αυτό, ανδρες που έχουν κριθεί ένοχοι για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών βρίσκουν «παραθυράκι» ώστε να αποφύγουν την καταδίκη, αν παντρευτούν το θύμα τους!
Το νομοσχέδιο δεν πέρασε λόγω των μαζικών και ηχυρών αντιδράσεων των γυναικών.

Ουαλίντ Ταλέμπ

Το Νοέμβριο του 2012 ο Ουαλίντ Ταλέμπ βρίσκεται από τους κατοίκους βασανισμένος και αλυσοδεμένος σε μια κολόνα στην Σαλαμίνα. Ήταν ημιλιπόθυμος καθώς για 18 ώρες ο εργοδότης του και ιδιοκτήτης φούρνου στην περιοχή μαζί με τον γιο του και δυο φίλους του τον βασάνιζαν αλύπητα. Κι όλα αυτά επειδή ζήτησε να του πληρώσει τα δυο μηνιάτικα που του χρωστούσε. Ο Σγούρδας μαζί με τους άλλους τρεις τον απήγαγαν, τον έκλεψαν και τον βασάνισαν με τις ώρες προτού ο Ταλέμπ καταφέρει να δραπετεύσει. Οι δράστες δεν προφυλακίστηκαν γιατί διαφώνησε ο Εισαγγελέας με τον ανακριτή και μέχρι σήμερα κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Ο Ουαλίντ παρά την περιπέτειά του αγωνίστηκε μέχρι τέλους για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Τα κατάφερε και στις 28 Νοεμβρίου οι τρεις από τους τέσσερις βασανιστές του οδηγήθηκαν στην φυλακή.

Leshia Evans

Μόλις δυο ακόμη αφροαμερικανοί είχαν δολοφονηθεί από στην αστυνομία – χωρίς κανέναν λόγο- στη Λουιζιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Leshia Evans μια απλή νοσοκόμα και μητέρα ένας πεντάχρονου αγοριού στάθηκε στην μέση του δρόμου ακίνητη μπροστά στις μονάδες καταστολής.
Για την πράξη της αυτή κρατήθηκε μαζί με άλλους 131 ανθρώπους – ανάμεσά τους ακτιβιστές του κινήματος Βlack Lives Matter – μια ολόκληρη μέρα στη φυλακή. Κι όλα αυτά επειδή είχε τα κότσια να σταθεί άοπλη απέναντι στους αστυνομικούς, να τους κοιτάξει στα μάτια και να υψώσει το σώμα της σαν τείχος ενάντια στη ωμή βία της αστυνομίας, στην ωμή βία μιας κοινωνίας στην οποία το να είσαι μαύρος είναι καταδίκη.

City Plaza

O λόγος για το ξενοδοχείο στην Οδό Αχαρνών που πριν από 8 μήνες αλληλέγγυοι προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες άνοιξαν τις κλειστές από καιρό πόρτες του και του έδωσαν ζωή στεγάζοντας δεκάδες οικογένειες προσφύγων που κοιμόντουσαν στην πλατεία Βικτωρίας. Το Plaza είναι ένα από τα πολλά εγχειρήματα που δείχνουν το πρόσωπο της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Σήμερα φιλοξενεί 400 πρόσφυγες, οικογένειες κυρίως προσφύγων και μεταναστών που περιμένουν εγκλωβισμένοι να εξεταστεί το αίτημα ασύλου τους. Το εγχείρημα του City Plaza δεν έδωσε στους πρόσφυγες μόνο μια στέγη, αλλά και ελπίδα, αποτέλεσε και αποτελεί έναν αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης όπου πρόσφυγες και αλληλέγγυοι συνεργάζονται για την λειτουργία του.
πηγή: 3pointmagazine

Αθήνα, μια πόλη χωρίς δήμαρχο



Το πρωτοφανές φιάσκο με τη ρόδα που... δεν γυρίζει στην πλατεία Συντάγματος και που αποξηλώνεται σε δόσεις έφερε στο προσκήνιο τη διαχειριστική ανεπάρκεια του δημάρχου Αθηναίων.

του Γιώργου Μελιγγώνη
Τούτες τις μέρες, από πολλά ΜΜΕ προβλήθηκε η παροιμιώδης αδυναμία του Γ. Καμίνη, του δημοτικού συμβουλίου και του ΟΠΑΝΔΑ να στήσουν ένα στοιχειωδώς εορταστικό σκηνικό στην κεντρική πλατεία της χώρας, ενώ ευλόγως περίσσεψαν οι αποδοκιμασίες για τις «επιδόσεις» του Γ. Καμίνη ως δημάρχου. 
Μάλιστα, ορισμένα δημοσιεύματα «θάμπωσαν» και το πολιτικό προφίλ που επιχειρείτο να οικοδομηθεί για τον Γ. Καμίνη, μέσω σεναρίων για... την ανάληψη της διαρκώς ανασυγκροτούμενης «ενιαίας Κεντροαριστεράς».
Ωστόσο, μάλλον κάπως αργά θυμήθηκαν ορισμένοι την ανεπάρκεια του Γ. Καμίνη, αλλά και την ανείπωτη ανικανότητα που έχει επιδείξει στα ήδη 6 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της πρώτης πόλης της χώρας. 
Γιατί, η «ρόδα» είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα της αδυναμίας του δημάρχου να διοικήσει στοιχειωδώς την πόλη του.
Δυστυχώς, η Αθήνα δεν έχει δήμαρχο εδώ και καιρό. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις μέρες των γιορτών -ούτε ένας δήμαρχος, σε τελική ανάλυση, κρίνεται από το μεγαλείο των «ταρατατζούμ» που διοργανώνει για ένα 15νθήμερο. 
Η Αθήνα δεν έχει δήμαρχο 365 ημέρες τον χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο. Και ο Δήμος Αθηναίων, ως οργανισμός, δείχνει εδώ και πολύ καιρό την αδυναμία του να αντιληφθεί τη συνολική λειτουργία της πόλης, αλλά και την καθημερινότητα που δοκιμάζει την υπομονή των πολιτών.
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο Γ. Καμίνης εξελέγη το 2010 και επανεξελέγη τον Μάιο του 2014 ευαγγελιζόμενος το «Δικαίωμα στην Πόλη» (σ.σ.: η ονομασία της παράταξής του), το δικαίωμα στον δημόσιο χώρο, το δικαίωμα σε μια στοιχειώδη καθημερινότητα για τους Αθηναίους. 
Ώς τώρα, έχουν γίνει τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα ευαγγελιζόταν, αν και είχε 6 χρόνια να... μάθει πώς διοικείται μια πόλη.
 
Από την ανομία... 
Εδώ και πάρα πολύ καιρό, λοιπόν, στην Αθήνα επικρατούν συνθήκες γενικευμένης ανομίας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση αποκατέστησε τη Δημοτική Αστυνομία, που είχε απολυθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά με υπογραφή του τότε υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκη εν μια νυκτί. Παρ’ ότι, λοιπόν, η Δημοτική Αστυνομία έχει επανασυσταθεί και στελεχώνεται από ουκ ολίγους αστυνομικούς, η πόλη θυμίζει ένα τεράστιο πάρκινγκ. 
Οι περισσότερες διαβάσεις για αναπήρους είναι μπλοκαρισμένες από ασυνείδητους οδηγούς. Το ίδιο και οι γωνίες, αλλά και οι πεζόδρομοι. Κι αυτό αφορά ακόμη και τον πλέον τουριστικό πεζόδρομο της πόλης, δηλαδή τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. 
Την ίδια στιγμή, τα «διπλοπαρκαρίσματα» αποτελούν καθημερινότητα που δυσκολεύει τη ζωή όλων. Η μισή συμφόρηση που παρατηρείται καθημερινά σε κεντρικές οδούς, όπως η Σόλωνος στο Κολωνάκι, οφείλεται στα σταθμευμένα αυτοκίνητα στη δεξιά και την αριστερή πλευρά της οδού. Τα ίδια χάλια στην Ιπποκράτους και τη Χ. Τρικούπη στα Εξάρχεια, στην Πανόρμου στους Αμπελόκηπους. 
Αντίστοιχο το χάος και στα Εξάρχεια, σε κεντρικές πλατείες, στο Παγκράτι. Οδοί, όπως η Ριζάρη, η Σπ. Μερκούρη κ.ά., είναι μονίμως «διπλοπαρκαρισμένες», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ομαλή εξέλιξη της κυκλοφορίας, αλλά και για τη δυνατότητα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς να εκτελούν απρόσκοπτα και χωρίς καθυστερήσεις τα δρομολόγιά τους. 
Μερικοί δημοτικοί αστυνομικοί με μηχανές, που θα διεξήγαν περιπολίες ολημερίς (και ολονυχτίς, γιατί όχι;) σε αυτές τις κεντρικές οδούς επί μονίμου βάσεως θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα. Αλλά δεν...
...στην κυκλοφοριακή συμφόρηση
Την ίδια ώρα, η παντελής έλλειψη συνείδησης περί τη λειτουργία της πόλης φαίνεται καθημερινά, εδώ και πολλούς - πολλούς μήνες σε ό,τι αφορά και τα απορριμματοφόρα. Οι παραδοσιακοί δημότες Αθηναίων θα θυμούνται το «σκουπιδιάρικο» να τους ξυπνά με τους χαρακτηριστικούς ήχους κατά τη συλλογή των απορριμμάτων είτε μαύρα μεσάνυχτα είτε άγρια χαράματα. Δηλαδή, όταν οι δρόμοι είναι άδειοι. Αλλά αυτά στο παρελθόν. Όχι στην Αθήνα του Γ. Καμίνη. 
Σε αυτή την πόλη, λοιπόν, τα απορριμματοφόρα συλλέγουν απορρίμματα όταν οι πολίτες... πάνε κι έρχονται στις δουλειές τους. Σκουπιδιάρικα περνούν μέρα μεσημέρι από τη Σόλωνος, την Ιπποκράτους, τη Σκουφά, τη Ριζάρη, την Πανόρμου, προκαλώντας απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο. 
Τα ίδια χάλια και το βράδυ: απορριμματοφόρα διασχίζουν την Ιπποκράτους, τη Χαριλάου Τρικούπη, την Αλεξάνδρας στις 8 το απόγευμα, στις 9 και 10 το βράδυ. Προκαλώντας εκ νέου χάος.
 
Μόνο λόγια
Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσει κανείς την απίστευτη εγκατάλειψη και βρομιά που επικρατεί στην Αθήνα, με την Πλάκα γεμάτη σωρούς σκουπιδιών, την Ερμού με σπασμένες πλάκες που απειλούν τη σωματική ακεραιότητα των περαστικών, τα γκράφιτι με τα οποία είναι βαμμένα κεντρικά κτήρια- «διαμάντια» της πρωτεύουσας (μεταξύ των οποίων και... το δημαρχείο, επί της οδού Αθηνάς!), καταλαβαίνει εύκολα ότι η πόλη δεν έχει δήμαρχο εδώ και χρόνια. Κι όχι μόνο επειδή μια ρόδα δεν... γυρίζει.
Αλλά επειδή, ως φαίνεται, ο δήμαρχος και οι περί αυτόν δεν έχουν κάνει τον κόπο να «ζήσουν» την Αθήνα για μία μέρα, από το πρωί ώς το βράδυ. 
Και κάπως έτσι, ο δήμαρχος Αθηναίων επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ένα συχνό φαινόμενο στην πολιτική: να εμφανίζεται κάποιος ως «πολλά υποσχόμενος» και να αποδεικνύεται ότι ήταν απλώς κάποιος που υποσχόταν πολλά.
avgi

Μικρά αποσπάσματα ρατσισμού και ξενοφοβίας



Τα αποσπάσματα αυτά δεν προέρχονται από άρθρο, στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, ούτε είναι απόσπασμα κηρύγματος του μητροπολίτη Αμβρόσιου. Ολόκληρο το άρθρο σε συνέχεια πολλών άλλων παρόμοιων δημοσιεύεται στην έγκυρη και ευρωπαϊκή εφημερίδα Καθημερινή.
του Α. Ψ. 
«Γι’ αυτό όταν ακούω ότι οι κάτοικοι της Λέσβου περιέθαλψαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επειδή είχαν κι αυτοί εμπειρία της προσφυγιάς το ακούω ως ιστορικό ανέκδοτο. Όμως λέγεται στα σοβαρά».
«Η πέραν της πλατείας Αμερικής περιοχή είναι γεμάτη από Αφρικανούς της υποσαχαρίου Αφρικής. Πώς ζουν όλοι αυτοί; Πού εργάζονται; Πορνεία και ναρκωτικά, σου λένε οι κάτοικοι. Ολη μέρα τους βλέπεις να συνομιλούν ή να καβγαδίζουν μεταξύ τους. Γύρω από την πλατεία Βικτωρίας έχουν ανοίξει καταστήματα “μεταναστευτικού ενδιαφέροντος} – κινητά μεταχειρισμένα, ψιλικατζίδικα με δύο πορτοκαλάδες, καφενεία. Ποια είναι η πελατεία τους; Οι 300.000 αδήλωτοι μετανάστες του κ. Μουζάλα;»
«Φίλε, Γιώργο Καμίνη. Σε άκουσα να αποκαλείς την Αθήνα “πολυπολιτισμική πόλη”. Λυπάμαι πολύ, αλλά η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι μια πόλη με πολλούς μετανάστες, περισσότερους από όσο μπορούν να αντέξουν οι χαλαρές δομές της και οι ανύπαρκτοι κανόνες τους. Και όσο κι αν σου συμπαρίσταμαι στη διένεξή σου με τον ανεκδιήγητο Τόσκα –επιτέλους άκουσα τη φωνή σου–, το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι μόνον πρόβλημα αστυνομίας».
«Η υπερκατανάλωση της πολιτικής ορθότητας βλάπτει σοβαρά την κοινωνική υγεία. Ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος τα ανθρωπιστικά δάκρυα που μας φέρνει ο αδέσποτος Αφγανός και ας αναρωτηθούμε ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, πού κοιμάται τη νύχτα και πού βρίσκει φαγητό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλά άτυπα κύτταρα κάνουν έναν βαρβάτο καρκίνο.
Τα αποσπάσματα αυτά δεν προέρχονται από άρθρο, στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, ούτε είναι απόσπασμα κηρύγματος του μητροπολίτη Αμβρόσιου. Ολόκληρο το άρθρο σε συνέχεια πολλών άλλων παρόμοιων δημοσιεύεται στην έγκυρη και ευρωπαϊκή εφημερίδα Καθημερινή.
efsyn

Με τουμπελέκια και ζουρνάδες



Ορίστε, τώρα γίναμε υπερβολικά μνημονιακοί. Από κει που θα έβγαζε ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα από το ευρώ, θα κατέστρεφε την οικονομία, θα ανατίναζε την Ακρόπολη, και θα καταδίκαζε τον Ολυμπιακό να μην πάρει πρωτάθλημα, γιατί δεν έλεγε να αναλάβει την «ιδιοκτησία» του Μνημονίου, βρεθήκαμε κατηγορούμενοι για ακραία υποταγή στο Σύστημα, στους δανειστές, και στο Μνημόνιο.
Του Θανάση Καρτερού
Από μοιραίοι, λόγω αριστερής ιδεοληψίας, καταλήξαμε ακραίοι, λόγω μνημονιακής... αμμοληψίας. Μεροδούλι, μεροφάι, στιχουργική: Θάψε, θάψε, Σταυρούλη, μπας και φέρεις του Κούλη...
Κι έλα εσύ, μάστορα, να απαντήσεις. Εγώ είμαι δεξιός, μας έλεγε ο πρόγονός τους, περασμένων δεκαετιών. Άρα δικαιούμαι να γαμώ και να δέρνω. Εσείς όμως είναι ντροπή να έχετε στις γραμμές σας ανθρώπους όπως ο τάδε, που έχει εξώγαμο παιδί με τη δείνα, ή όπως η δείνα, που χώρισε τον άντρα της για να τα φτιάξει με τον τάδε. Ε, έτσι και τώρα, αλλά στο πιο σοβαρό. Εμείς είμαστε δηλωμένες μνημονιακές (δυνάμεις), σου λένε. Αλλά εσείς, δεν ντρέπεστε να δηλώνετε ότι θα τηρήσετε όσα υπογράψατε; Θα συμμορφωθείτε στο Μνημόνιό ΜΑΣ, που λέτε ότι δεν είναι δικό ΣΑΣ;
Σχετικός διάλογος: Γιατί χαίρεται ο Ψυχάρης και χαμογελά, πατέρα; Γιατί γίναμε μνημονιακοί, παιδί μου. Δηλωσίες. Συστημικοί. Άρα γίναμε ένα με κείνους που τόσα χρόνια το Σύστημα έχει κολώνα και κορώνα. Εμείς κι αυτοί ένα πράγμα. Και γιατί μας πολεμούν τόσο λυσσασμένα, αφού γίναμε τόσο δικοί τους, πατέρα; Αφού γίναμε τόσο καλοί, γιατί μας φέρονται τόσο κακά; Υπηρετούμε με τον καλύτερο τρόπο το Σύστημα - το λέει ο Σταύρος στα βουνά κι ο Άδωνις στον κάμπο. Τι διάολο έχει πάθει το κωλο-Σύστημα και το έβαλε σκοπό να σερβίρει ριζότο με Τσακαλώτο;
Να σοβαρευτούμε, είπατε; Εντάξει, αν και κομματάκι δύσκολο, μ’ αυτούς. Όσο κι αν ξύσετε λοιπόν το κεφάλι σας, δεν θα βρείτε εξήγηση άλλη από την προφανή: Αν το Σύστημα, το παρακράτος, η αφρόκρεμα του κράτους, το χρήμα και το κρίμα, πολεμούν με κάθε μέσο αυτή την κυβέρνηση, τότε κάτι κακό γι’ αυτούς, και καλό για τους πολλούς, κάνει αυτή η κυβέρνηση. Κι αν κατάντησαν να αποδέχονται ότι είναι πρότυπα ξεφτίλας, και να προπαγανδίζουν ότι τους μοιάσαμε, τους μοστράρουμε κι εμείς την... ιδιοκτησία του αθυρόστομου Καραϊσκάκη: Με τουμπελέκια και ζουρνάδες...
πηγή:avgi.gr 

Όλα μαζί



της Αγγελικής Σπανού
Ποιος λέει αλήθεια; Ο Τσακαλώτος διαβεβαιώνοντας τους πιστωτές ότι το επίδομα στους συνταξιούχους είναι μια εφάπαξ παροχή που δεν θα επαναληφθεί χωρίς συνεννόηση ή ο Φλαμπουράρης απευθυνόμενος στο εσωτερικό ακροατήριο που μιλά για 13η σύνταξη;
Μήπως έχει δίκιο η αντιπολίτευση που καταγγέλλει «επιστολή ντροπής και υποτέλειας» σχολιάζοντας όσα γράφει ο ΥΠΟΙΚ στους θεσμούς δηλώνοντας αφοσίωση στις μνημονιακές δεσμεύσεις; 
Ποια ακριβώς είναι η ντροπή και πια η υποτέλεια; Η έμπρακτη παραδοχή της πραγματικότητας ότι η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο λόγω χρεοκοπίας και αδυναμίας δανεισμού από τις αγορές; 
Η υπενθύμιση αυτού που ξέρουμε, ότι το μοναδικό εθνικό σχέδιο τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξέσπασε η κρίση, είναι το μνημόνιο; Η μήπως η επιβεβαίωση του περιορισμού της κυριαρχίας της χώρας από τη στιγμή που βρέθηκε στην ανάγκη των θεσμικών πιστωτών; 
Αν ο Τσίπρας είναι yesman γιατί δεν τον θέλει ο Σόιμπλε; Αν υποτάσσονται, προσκυνάνε, γλύφουν εκεί που έφτυναν και όλα αυτά που τους καταλογίζουν οι ευγενείς της αντιπολίτευσης, τότε γιατί δεν έχει κλείσει ακόμη η δεύτερη αξιολόγηση, γιατί δεν έχουμε μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, γιατί δεν ανταμείβει την κυβέρνηση το Βερολίνο; 
Δεν βγάζει νόημα: Και αυλικοί των δανειστών και θύματά τους και εντολοδόχοι των εταίρων και αντίπαλοί τους και αγκιστρωμένοι στην εξουσία και επιχειρούντες ηρωική έξοδο. Μπορεί να ισχύουν όλα μαζί; 
Ένα ίσχυε πάντα: Ότι η χώρα πτώχευσε αλλά το παιχνίδι συνέχισε να παίζεται με τους προηγούμενους όρους, απλά λιγόστεψαν οι οικονομικές δυνατότητες. Μίκρυνε η πίτα του πελατειασμού, αλλά άντεξε η δομή του, θα τον ξαναβρούμε όπως τον ξέραμε, αν η χώρα περάσει τον κάβο. 
Αλλά και γι' αυτό, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα περάσει τον κάβο ή πως, όταν τον περάσει, δεν θα είναι μια άλλη, άσχημα γερασμένη, χώρα.
tvxs

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Εργοστάσιο παραγωγής αξιοπρέπειας

biome2-1
Λίγη προϊστορία… – 
Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής , στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένα εργοστάσιο όπως πολλά άλλα: εγκαταλελειμμένο από τα αφεντικά, αφού πιστώθηκε με δάνεια και επιδοτήσεις και φυσικά με χρέη προς τους εργαζόμενους.
 Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, όμως, δεν είναι πια σαν όλα τα άλλα. Κι αυτό γιατί οι εργαζόμενοί του δεν επέλεξαν την απλή, έστω δυναμική, διαμαρτυρία, αλλά έβαλαν στον τραπέζι μία νέα πρόταση. Μπορούμε χωρίς αφεντικά, είπαν. Είπαν, ακόμα, ότι δεν αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία τους. Και, τέλος, έκαναν πράξη αυτή τους την στάση καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και διεκδικώντας να πάρουν στα δικά τους χέρια την παραγωγική μονάδα και να συνδέσουν την παραγωγή της με την κοινωνία.
Οργανωμένοι στο σωματείο τους, με αφετηρία την αγωνία της επιβίωσης, αποφάσισαν συλλογικά μέσα από τη γενική τους συνέλευση την πορεία του αγώνα τους. Επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα κεκτημένο που θα απευθύνεται σε όλον τον κόσμο της εργασίας. Μπροστά στην ομολογία ενοχής του συστήματος για την αδυναμία και την απροθυμία να εγγυηθεί έστω τα ελάχιστα, κάποιοι οπισθοχωρούν στην αναξιοπρέπεια της δουλοπρέπειας και στην κατάθλιψη και κάποιοι λένε: Αν δεν μπορείτε εσείς, τόσο το καλύτερο, μπορούμε εμείς.
Το δίκαιο και το ηθικό – 
Πολλές φορές μιλάνε οι άνθρωποι για έννοιες, όπως το ηθικό και το ανήθικο ή το δίκαιο και το άδικο, σαν να ζούμε σε έναν στατικό κόσμο όπου υπάρχουν όλες οι επιλογές και ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τη στάση του προς τη ζωή, την άποψή του περί σωστού και λάθους κ.ο.κ. Ωστόσο, οι έννοιες δεν προϋπάρχουν της ύπαρξης, όπως υποστηρίζει η κάθε είδους μεταφυσική.
Αντίθετα, το πραγματικό, όπως παγιώνεται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, δημιουργεί μια σφαίρα ηθικής ή δικαιοσύνης και αναπαράγεται από αυτή. Κάθε αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος έρχεται μέσα από διαδικασίες που αμφισβητούν έμπρακτα την παλιά ηθική, το παλιό καθεστώς εργασίας και κοινωνικής οργάνωσης, τους νόμους κ.ο.κ. Αντίστοιχα, οι απόψεις περί ρεαλισμού μπορούν να αναφέρονται μόνο σ’ αυτό που υπάρχει, ακόμα και αν επιχειρούν να το υπερβούν.
Ισχυριζόμαστε ότι η βασική αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στα μέσα επιβίωσης (και σε εκείνους που δουλεύουν για να συνεχίσουν να τα έχουν) και σε αυτούς που πρέπει χαρίζουν τη ζωή τους στους πρώτους για να επιβιώσουν. Αυτή η σχέση που σχηματίζεται ανάμεσα στους πόλους αυτής της αντίθεσης καθορίζει και καθορίζεται ξανά από μια ηθική που συνάδει με αυτήν την πραγματικότητα.
Το να ελπίζεις σε ένα άλλο παράδειγμα ζωής, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι παράνομο σε κανένα καθεστώς.  Ίσα ίσα, η μεταφυσική ελπίδα μεσσιανικής φύσεως σε όλες τις εκφάνσεις της, θρησκευτικές και πολιτικές, είναι πάντα χρήσιμη για την καταστολή κάθε επαναστατικής διεργασίας. Τελικά, όμως, η μόνη σοβαρή εναντίωση στη μεταφυσική μπορεί να είναι αυτή που αποκαθηλώνει κάθε πραγματικότητα που εμφανίζεται ως ανίκητη. Η αίσθηση της ιστορικότητας εξαρτάται πλήρως απ’την αξιακή στάση που ο καθένας υιοθετεί απέναντι από τη δυνατότητα ή μη ν’αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα ζωής και ως προς το όφελος ποιας τάξης (όχι να βελτιωθεί ή να χειροτερέψει, αλλά ριζικά να αλλάξει).
Η μη αναγνώριση του αδύνατου της συνεχούς συσσώρευσης πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων δημιουργεί λογιών λογιών ρεύματα σκέψης. Ένα ρεύμα αγκαλιάζει αυτούς που υποστηρίζουν ότι η κατάσταση αυτή είναι η μόνη νόμιμη και άρα είναι λογικό να πεθαίνει, ας πούμε, το 1/3 το πληθυσμού (το λιγότερο άξιο) ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ξεπερνιούνται οι κρίσεις. Ένα άλλο, όχι τόσο διαφορετικό από το πρώτο, αγκαλιάζει αυτούς που ευαγγελίζονται έναν υψηλά ανεπτυγμένο και αυτορρυθμιζόμενο καπιταλισμό άνευ υπερβολών με ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτή η γνήσια αντίφαση του μικροαστού εξοβελίζει την απελευθέρωση από την ετερονομία σε κάποιο μακρινό μέλλον, που δεν θα’ ρθει ποτέ, κάτι σαν τον παράδεισο των μονοθεϊστικών θρησκειών μετά την παγίωσή τους ως νόμιμες.
Σίγουρα, οι κοινωνικές σχέσεις είναι περίπλοκες. Κάποιος που είναι το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, στον επόμενο τόνο μπορεί να γίνει ή να είναι ταυτόχρονο το υποκείμενό της. Οι εξουσιαστικές σχέσεις μπορούν να πάρουν άπειρες μορφές. Όμως, αυτό δε σημαίνει πως η βασική αντίθεση που γεννά κάθε αδικία δεν υπάρχει, πως η εξουσία δεν κατέχεται και απλώς ασκείται με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, πως η καταπίεση είναι η φύση του ανθρώπου. Μάλλον σημαίνει πως η απουσία συμμαχίας και συνείδησης των από τα κάτω θα διαιωνίζει για πάντα τη βασική ύπαρξή της.
Η ηθική, ο ρεαλισμός, ή η δικαιοσύνη είναι λογικό, λοιπόν, να μη φτάνουν να φέρουν τον καινούργιο κόσμο, αφού όλες οι αποχρώσεις τους είναι αποτελέσματα του κόσμου που ήδη υπάρχει. Θα έμοιαζε με πραγματική σπαζοκεφαλιά αν μέσα σε όλα αυτά δεν υπήρχε η πράξη. Η επαναστατική πράξη που αμφισβητεί και ιχνηλατεί τους δρόμους προς το μέλλον. Η απουσία της μας αφήνει να νοσταλγούμε το παρελθόν.
Ένας απολυμένος, στην Ελλάδα της κρίσης, για παράδειγμα, ακόμα και αν διαδηλώσει και αν γκρινιάξει και αν παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ έξω απ’ τα υπουργεία, κάποια στιγμή πρέπει να δει τι υπάρχει πέρα από την επίκληση στη δικαιοσύνη και τη λογική. Διότι, αυτή η επίκληση με ακρίβεια οδηγεί στην επιλογή αυτού που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και θα υποσχεθεί επιστροφή στο κοινωνικό κράτος του ’80 και ρεαλιστικές λύσεις και ποσόστωση στις απολύσεις και άλλα ωραία. Με άλλα λόγια, επιστροφή στα ίδια και συνεχής αναπαραγωγή της πραγματικότητας, με  κοινό στόχο την εφαρμογή μιας «κεντρικής λύσης» ενάντια στην κρίση που το αστικό κράτος θα δώσει, υπό την πίεση του κινήματος. Μια λύση που πλασάρεται ως μόνη άμεση και ρεαλιστική (ή μόνη ρεαλιστική ως μεταβατική -sic), παρά το γεγονός ότι επιζητά να ξαναμοιράσει λίγο από τον πλούτο χωρίς να αμφισβητεί ούτε λίγο από την αστική εξουσία, τη μόνη νόμιμη και αιώνια συνθήκη.
Ξεχνούν, πως το κεφάλαιο είναι σχέση. Κάθε πράξη είναι επαναστατική μόνο αν διαρρηγνύει αυτή τη σχέση. Η αποδυνάμωσή του δεν σημαίνει παρά το γκρέμισμα της σχέσης αυτού που έχει και αυτού που δεν έχει, αυτού που αποφασίζει και αυτού που εκτελεί, αυτού που ηγείται και αυτού που ακολουθεί.
Και όμως, κινείται…
Τελικά, μόνο αν αμφισβητείς τα ιερά και τα όσια αυτού που ήδη υπάρχει, χτίζεις μια άλλη ηθική και εν τέλει κινείς την ιστορία. Γιατί, η επαναστατική ηθική μπορεί να χτίζεται μόνο συλλογικά μέσα από τους αγώνες εκείνους που συνδέουν την καθημερινή τους ύπαρξη με την κατάρρευση του συστήματος που γεννά την βαρβαρότητα, όχι σε επίπεδο διακηρύξεως, αλλά πρακτικά και υλικά. Όπως οι εργάτες της ΒιοΜε αμφισβητούν στα ίσια το δικαίωμα του αφεντικού τους στην ιδιοκτησία, αλλάζουν τον κύκλο παραγωγής και σπάνε τον αποξενωτικό καταμερισμό εργασίας, χτίζουν άλλη σχέση με το προϊόν, έχουν στόχο και χρησιμοποιούν ή αγνοούν τον νόμο για να τον πετύχουν με πλήρη αμεροληψία. Αλλάζουν παράδειγμα και μας ανοίγουν ένα παραθυράκι σε ένα δυνητικό μέλλον όπου η ηθική- άγνωστη σε μας ακόμη- χτίζεται με συντροφικότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια- δίνοντας ακόμα και στη λέξη νόημα που ίσως ούτε οι ίδιοι δεν κατανοούν ακόμα.
Είναι παραπάνω από αυτονόητο, πρώτα από όλα από τους ίδιους τους εργαζόμενους της ΒιοΜε, που ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει ανέχεια, τι σημαίνει να μη βρίσκεις δουλειά έχοντας οικογένεια, τι σημαίνει να απευθύνεσαι σε δυνάμεις του κινήματος για αλληλεγγύη και αυτές να σε κατηγορούν ότι θέλεις να γίνεις μικροκαπιταλιστής, ότι η αυτοδιεύθυνση σε επιχειρήσεις που κλείνουν είναι μόνο το πρώτο από πάμπολλα βήματα μιας εξαιρετικά δύσκολης διαδικασίας. Όμως, αν δεν είναι αυτοί που παράγουν που θα κάνουν αυτό το βήμα, δεν θα είναι κανείς. Και σίγουρα δε θα είναι, μία άγια πρωτοπορία.
Συνήθως, κάθε προσπάθεια βεβήλωσης της νόρμας, που προτείνει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, βρίσκεται αντιμέτωπη με την κριτική που διαβλέπει την ενσωμάτωσή της. Η κριτική συνήθως μιλά για τη διαπαιδαγώγηση που χρειάζονται οι μάζες για να περάσουν πίστα και να καταλάβουν τα ανάκτορα άξαφνα μια μέρα με το άγγελμα κάποιων από αυτούς που καταγγέλλουν την παραπλανημένη τάξη.  Τον κίνδυνο της ήττας δεν τον αρνείται κανείς, ειδικά όσο αυτός έχει να κάνει με τη ρητορική της συμπορευόμενης «εναλλακτικής» πρότασης με τη ζούγκλα της εκμετάλλευσης, χωρίς ρήξη. Όμως, μεσσίες δεν υπάρχουν. Κι έτσι, μόνο αυτοί που εργάζονται έχουν τη δυνατότητα να βαδίσουν προς την προοπτική της αυτοδιευθυνόμενης εργασίας. Μόνο αυτοί που δε θέλουν αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι τους, μπορούν να κάνουν πράξη την οργάνωση της παραγωγής σαν δημιουργικό παιχνίδι.  Μόνο αυτοί που βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά, θα είναι εκεί για σένα στην επόμενη γωνία. Τελικά, ή με τα αφεντικά θα είσαι ή με τους εργάτες και την αξιοπρέπεια.
http://www.inred.gr/

Το οδυνηρό τέλος του κλασικού Τύπου...



Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου 

Πρωτοσέλιδος τίτλος στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας του ΔΟΛ ήταν: "Το ΒΗΜΑ είστε εσείς!
Ομολογώ ότι το δημοσιογραφικό επιτελείο της εφημερίδας έχει θράσος. Το "ΒΗΜΑ" έγινε πιστόλι εκβιασμών από την ιδιοκτησία του και τους αναγνώστες τούς είχε κανονικά γραμμένους όσο έτρεχαν τα θαλασσοδάνεια. Εξάλλου το ναυάγιο της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας συνετελέσθη από την εγκατάλειψη του αναγνωστικού κοινού! Εγκατάλειψη που πιέζει ασφυκτικά και την κυριακάτικη, υψηλού κόστους, έκδοση, η οποία έχει χάσει μέσα σε 10 χρόνια πάνω από το 50% της κυκλοφορίας της, ενώ παράλληλα η καθημερινή εφημερίδα του ΔΟΛ, τα "Νέα", που έχουν.. την πρώτη κυκλοφορία ανάμεσα στις απογευματινές εφημερίδες, φυτοζωούν στα 12.000 φύλλα! Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στην απόπειρα του δημοσιογραφικού επιτελείου που έχει απομείνει στον ΔΟΛ με τον τίτλο: Τώρα είναι αργά για δάκρυα.
ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. Το τέλος του γραπτού Tύπου δεν μπορεί να αποφευχθεί. Μπορεί, καθώς λιγοστεύουν τα έντυπα Μέσα, κάποιοι που αντέχουν έχοντας και επιχειρήσεις σε άλλους τομείς δραστηριότητας, να πάρουν κυκλοφοριακές ανάσες, αλλά αυτό απλά θα καθυστερήσει λίγο τις εξελίξεις. Δυστυχώς, ενώ όλα αυτά ήταν αντιληπτά εδώ και χρόνια, κανείς στην Ελλάδα δεν φρόντισε να τα μελετήσει και να δοκιμάσει να προσαρμοστεί ή να καταφέρει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή που έρχεται για τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Και σε αυτή την εποχή ο σεβασμός στον αναγνώστη είναι υποχρεωτικός. Διαφορετικά δεν υπάρχει κοινό και χωρίς κοινό δεν υπάρχει Μέσο. Ο γραπτός Τύπος έχασε το προνόμιο της είδησης. Όσοι δεν φρόντισαν ή δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν νέο αντικείμενο με αναλύσεις και δημοσιογραφικές αποκαλυπτικές έρευνες ή μας αποχαιρέτησαν ή πρόκειται σύντομα να μας αποχαιρετήσουν.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ η εκτεταμένη διαπλοκή συντήρησε στη ζωή εφημερίδες “πιστόλια”. Δηλαδή μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποιούσαν τις σελίδες τους, και κυρίως την πρώτη, για να πυροβολούν κατά παραγγελία όσους απειλούσαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μέσα και εκδότες διατηρήθηκαν στη ζωή με θαλασσοδάνεια και μαύρο χρήμα, ως αποτέλεσμα δωροδοκιών από όσους αποκόμιζαν οφέλη. Για παράδειγμα. Τα δάνεια του ΔΟΛ επί Ψυχάρη ανέρχονται στα 170 εκατομμύρια ευρώ και είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, όπως και τα δάνεια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Για έναν εκδοτικό όμιλο στον οποίο όλα τα μέσα του, “Βήμα”, “Νέα” και Μega είναι ζημιογόνα και είναι πλέον αδύνατον να περάσουν στην κερδοφορία, τι περιθώρια ζωής υπάρχουν; Το γιατί οι τράπεζες δάνειζαν, όπως είπε και ο γιός Ψυχάρη, έναντι αέρα κοπανιστού τα ποσά αυτά είναι γνωστό. Τα παλαιά αφεντικά των τραπεζών κανιβάλισαν τα μαγαζιά τους καθώς είχαν σχεδιάσει να δραπετεύσουν με το αζημίωτο και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έδιναν πράσινο φως για να έχουν καύσιμα τα “πιστόλια” του συστήματος. Του συστήματος που έχει περιγραφεί ως το τρίγωνο της διαπλοκής. ΜΜΕ, τράπεζες πολιτική εξουσία.
ΚΑΠΟΙΟΙ εκτιμούν ότι ο κ. Ψυχάρης έπεσε θύμα της αλαζονείας του. Μπορεί. Όμως για να κάνει κανείς ασφαλείς εκτιμήσεις, θα έπρεπε να γνωρίζει τις αποταμιεύσεις ενός δημοσιογράφου που έγινε εκδότης και ιδιοκτήτης ενός ομίλου χωρίς να βάλει ούτε ένα δικό του ευρώ! Στην ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη, όλα ήταν εύκολα και δυνατά! Ας αφήσουμε όμως τον κ. Ψυχάρη στις σκοτούρες του, να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες για το πόθεν έσχες και για φοροδιαφυγή. Το θέμα πλέον δεν θα είναι οΨυχάρης, αλλά το παλαιό σύστημα που έκανε μια απόπειρα να διατηρήσει τον ΔΟΛ στη ζωή αναλαμβάνοντας το management και αφήνοντας τα χρέη στο παλαιό αφεντικό. Μέχρι στιγμής η πρώτη δημόσια απόπειρα ώστε να αναλάβει ο κ. Γιάννης Αλαφούζος τη διοίκηση των “Νέων” και του “Βήματος” απέτυχε. Τα δάνεια είναι πολύ μεγάλα για να γραφτούν, όπως τον παλιό καλό καιρό, στο χιόνι.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ: Ο κλασικός γραπτός Τύπος και η γνωστή συνταγή της τηλεόρασης τελειώνουν. Κανείς δεν θα σπαταλά χρόνο για να ψάχνει την είδηση στα φλύαρα και προπαγανδιστικά δελτία ειδήσεων. Το μέλλον είναι η εικόνα σε συνδυασμό με ήχο και κείμενο. “Όποιος μπορεί να προσφέρει μενού ενημέρωσης και ψυχαγωγίας στον χρόνο που το χρειάζεται ο πολίτης και με περιεχόμενο που αυτός αναζητά θα είναι χρήσιμος. Όλοι οι άλλοι θα μας αποχαιρετήσουν"

avgi-zoornalistas

Ιδού μια λαμπρή ιδέα



Γράφει ο Τάσος Παππάς
 
Επιμένει το ΔΝΤ ότι απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο εργασιακό πεδίο για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και να γίνει η χώρα πιο ελκυστική για τους σοβαρούς επενδυτές.
Το λένε τα στελέχη του με κάθε ευκαιρία, το γράφουν ευρωπαϊκά ΜΜΕ που έχουν καλές προσβάσεις στην Ουάσιγκτον, το μεταδίδουν με τη δέουσα τρομοκρατική διάσταση και εγχώριοι δίαυλοι ενημέρωσης.
Θέτει μετ' επιτάσεως τα γνωστά θέματα για απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (ποσώς ενδιαφέρει τους μάγους του Ταμείου η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου), τη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (πρόκειται για αριστερή ιδεοληψία κατά πως λένε και οι..σύμβουλοι του ΔΝΤ στην Ελλάδα, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία και η βασική εργοδοτική οργάνωση), το λοκ άουτ (αφού έχουν οι εργάτες το δικαίωμα στην απεργία, γιατί να μην το έχουν και οι ιδιοκτήτες) και για την αλλαγή επί το αυστηρότερον του νόμου για την απεργία (να μη γίνονται ποτέ).
Υπάρχει, πάντως, κάτι που απορώ πώς δεν το έχουν σκεφτεί στο ΔΝΤ ή δεν τους το έχουν προτείνει οι άνθρωποί τους εδώ στην Αθήνα.
Ρίχνω ιδέα: Να ζητήσουν από την ελληνική κυβέρνηση να περάσει με νόμο ότι η καταβολή μισθού στον ιδιωτικό τομέα δεν θα είναι υποχρεωτική για τους εργοδότες, αλλά προαιρετική, όχι τακτική (κάθε πρώτη και 15 ή στο τέλος του μηνός), αλλά σε χρόνο που θα επιλέγουν οι ίδιοι οι εργοδότες (όταν διευκολύνονται, δηλαδή), έτσι ώστε να υπάρχει το στοιχείο του ευχάριστου αιφνιδιασμού για τους υπαλλήλους τους.
Με τέτοιου τύπου ρυθμίσεις, ουρά θα κάνουν οι επενδυτές στα σύνορα της χώρας.
Πώς είπατε; Αυτό ισχύει σε μεγάλη κλίμακα και σήμερα; Σωστό.
Πράγματι, η εθελοντική καταβολή του μισθού είναι καθεστώς σε πολλές επιχειρήσεις.
Ανάμεσά τους και αρκετά μέσα ενημέρωσης, μερικά εκ των οποίων (τι ειρωνεία) κλαίνε, οδύρονται, θυμώνουν και εξεγείρονται με τις περικοπές μισθών.
Των άλλων όμως. Για τους δικούς τους έχει ο Θεός.
Και όταν οι εργαζόμενοί τους, απελπισμένοι από την απληρωσιά και την κοροϊδία σκέφτονται την απεργία, τους καταγγέλλουν για αχαριστία.
Και έτσι έχουμε το φαινόμενο των πλούσιων ιδιοκτητών με πτωχευμένες, χρεοκοπημένες ή βαριά χρεωμένες επιχειρήσεις.
Λέτε ότι αυτό το σύστημα (γιατί περί συστήματος πρόκειται) θα εξαρθρωθεί με τις προτάσεις του ΔΝΤ;
Ωραίο ανέκδοτο.

efsyn-zoornalistas

Υπάρχει λύση στα προβλήματα του τύπου;



του Χ. Γεωργούλα
Ο έντυπος τύπος, εδώ και πολλά χρόνια, δεν περνάει τις καλύτερες μέρες του. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. 
Ωστόσο, αν κάποιος μας έλεγε πριν από ένα χρόνο ότι θα κινδύνευαν να κλείσουν εφημερίδες σαν τα «Νέα», το «Βήμα» ή το «Εθνος», θα σκεφτόμασταν ότι διαθέτει μεγάλη φαντασία. Κι όμως, αυτός ο κίνδυνος ορθώνεται απειλητικός μπροστά στους εργαζόμενους του κλάδου. Οι οποίοι έχουν ήδη υποστεί τις συνέπειες της κρίσης με απολύσεις, περικοπές αμοιβών, δυσμενείς μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς.
Αυτοί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, έχοντας σχεδόν ένα χρόνο να δούνε κανονική πληρωμή των κόπων τους, κι αφού έκαναν μεγάλη υπομονή και κατέβαλαν προσπάθειες να αλλάξουν τα πράγματα, καταφεύγουν στο έσχατο μέσο, την απεργία. Λέμε έσχατο, γιατί, λόγω της ιδιομορφίας και λόγω της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγηθεί τα έντυπα αυτά, η διακοπή της παραγωγής από προσωρινή μπορεί να γίνει μόνιμη. Αυτό το ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλά φαίνεται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Γιατί το να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι, δεν είναι λύση, παρότι αποτελεί το ιδανικό του νεφιλελεύθερου.
Οι παχιές αγελάδες και τα χρόνια της κρίσης
Είναι αλήθεια ότι οι κυκλοφορίες έχουν πέσει κατακόρυφα και η διαφημιστική δαπάνη έχει περιοριστεί στο ελάχιστο, αλλά οι ιδιοκτήτες αυτών των μέσων έχουν περάσει πρόσφατα από περιόδους όχι απλώς παχειών αγελάδων, αλλά παραδείσιες γι’ αυτούς. Να θυμίσουμε μόνο την περίοδο της εισόδου των εταιριών στο χρηματιστήριο, που τους επέτρεψε να οικειοποιηθούν την αποταμίευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων ουσιαστικά χωρίς αντάλλαγμα, ή την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, κατά την οποία έρευσαν άμεσα και έμμεσα δισεκατομμύρια στα θυλάκιά τους, αλλά και την περίοδο που τα δάνεια από τις τράπεζες μοιράζονταν αφειδώς σ’ αυτούς απλώς με τον «αέρα» και μ’ ένα τηλεφώνημα.
Προφανώς, αυτή η πλεονεκτική θέση στην οποία βρέθηκαν για μεγάλο διάστημα, δεν αξιοποιήθηκε με γνώμονα την πιθανότητα να έρθουν πιο δύσκολες μέρες. Τα πολύπλευρα κέρδη αλλού κατευθύνθηκαν. Και η δυνατότητα που τους παρείχε η πλεονεκτική θέση τους να αποκομίζουν οφέλη και από άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, αποδείχθηκε μονόδρομος, όχι διπλής κατεύθυνσης. Δεν φαίνονται σήμερα διατεθειμένοι να επιστρέψουν στην άλλοτε χρυσοτόκο όρνιθα μέρος των κερδών που τους χάρισε.
Η «λογική» της αγοράς είναι τεχνητή
Σε εποχές που το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα διεκδικεί απόλυτη κυριαρχία, τέτοιες σκέψεις μπορεί να προκαλούν ειρωνικά χαμόγελα. Αλλωστε, με τα ίδια τους τα χέρια ορισμένοι από τους ιδιοκτήτες και τους κοντυλοφόρους τους έχουν υποστηρίξει τη λογική της «αγοράς»: όποιος δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανταγωνισμό, ας κλείσει, για να αναδυθεί στη θέση του ένας πιο υγιής οργανισμός. Αυτά, βέβαια, που έλεγαν, μπορεί να αφορούσαν άλλους, αλλά μπορεί να τροφοδοτούν σκέψεις και για το σήμερα, τουλάχιστον στα μυαλά όσων έχουν ήδη φροντίσει για την πάρτη τους.
Τώρα, όμως, δεν φτάνει να αναλύουμε τον τρόπο σκέψης των αφεντικών. Χρειάζεται να βοηθήσουμε τη σκέψη και τη δράση των εργαζομένων. Και επειδή ήδη ακούγονται σκέψεις για λύσεις τύπου Μαρινόπουλου, καλό είναι να θυμίσουμε ότι για μια τέτοια τροπή των πραγμάτων, αφενός πρέπει να συναινεί χωρίς ανταλλάγματα η σημερινή ιδιοκτησία, αφετέρου να υπάρξει επίδοξη νέα. Τέτοιες διαθέσεις δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους μέχρι στιγμής. Αν και ο αρμόδιος υπουργός Ν. Παππάς, όταν ρωτήθηκε σχετικά, είπε πως η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να βοηθήσει να βρεθεί και τέτοια λύση, αν είναι δυνατόν.
Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη εκδοχή, που δοκιμάστηκε και αποδείχτηκε οικονομικά βιώσιμη επί τέσσερα χρόνια. Δεν αποτελεί ουτοπία. Πρόκειται για το πρότυπο της συνεταιριστικής έκδοσης, που επέλεξαν οι εργαζόμενοι της «Εφημερίδας των Συντακτών», ως άνεργοι τότε της καταρρέουσας «Ελευθεροτυπίας». Δεν είναι γνωστό αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις από την πλευρά των εργαζομένων ή τέτοιες διαθέσεις από την πλευρά των ιδιοκτητών. Κάποιος θα έπρεπε ίσως να το διερευνήσει. Γιατί , αν υπάρξουν οι προυποθέσεις, θα είναι μια λύση κατά πολύ προτιμότερη από αυτές που φαντάζονται οι εθισμένοι στις εξυπηρετήσεις της στιγμής, οι οποίες, όμως, προυποθέτουν «διευκόλυνση» της ιδιοκτησίας των εντύπων, ώστε να βγει από τη δύσκολη θέση, δίχως να υποστεί οποιοδήποτε κόστος. Για να μπορέσει κάποια στιγμή να πει το γνωστό «και πάλι ωραίοι είμαστε».
Χωρίς αλλότριους σκοπούς
Είναι διατεθειμένοι ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ, εκρόσωποι των εργαζομένων στα συγκεκριμένα έντυπα, οι ιδιοκτήτες, η κυβέρνηση και, βέβαια, η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, να εμπλακούν σε μια τέτοια συζήτηση; Μπορούν να δοκιμάσουν να διασώσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό θέσεων εργασίας και να επιχειρήσουν να κρατήσουν στη ζωή τις ιστορικές εφημερίδες του ΔΟΛ και του Πήγασου, που θα μπορούσαν να αποδειχθούν βιώσιμες, αν ενδιαφέρονταν οι διαχειριστές τους κυρίως γι’ αυτό και όχι για αλλότριους σκοπούς;
Για να μη μένουν στον αέρα αυτές οι δύο λέξεις «αλλότριοι σκοποί», ας θυμίσουμε μερικά πράγματα, που πιθανότατα έχουν σχέση με τη σημερινή κατάληξη. Οπως η πολιτική της ιδιοκτησίας του ΔΟΛ να απορροφά και να εξαφανίζει από την αγορά μεγάλο αριθμό εντύπων και ασθενέστερων επιχειρήσεων, για να μην τις έχει στα πόδια της. Ή η επιμονή της να διαμορφώνει όχι σαν δημοσιογραφικός παράγοντας, αλλά σαν άμεσος παίκτης την εξέλιξη του πολιτικού γίγνεσθαι, γεγονός που άφησε τα ίχνη του σε πολλές κρίσιμες περιόδους της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητα (π.χ. Ιουλιανά, σκάνδαλο Κοσκωτά, εποχή μνημονίων…) Ή η τακτική της εξόφθαλμης προώθησης των γενικότερων συμφερόντων των ιδιοκτητών μέσα από τα έντυπα, γεγονός που μείωνε διαρκώς την ανθρωπίνως δυνατή αντικειμενικότητα και συνεπώς την αξιοπιστία και την ελκυστικότητά τους.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα πολλά, αλλά δεν είναι τώρα η ώρα του απολογισμού, είναι η ώρα της διάσωσης των θέσεων εργασίας. Κι αυτά τα ελάχιστα που υπαινιχθήκαμε, σκοπό έχουν να τονίσουν τις ευθύνες των ιδιοκτητών και να μειώσουν κοντά στο μηδέν τις απαιτήσεις τους σε μια διαδικασία αναζήτησης λύσης στο πρόβλημα.
εποχή