Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Ε ρε και να ήταν συριζαίος στη θέση της Ντόρας για τα …αόρατα 2.5 εκ


ντορα1

Της Όλγας Κρασανάκη
Φανταστείτε στην θέση της κυρίας Μπακογιάννη να ήταν συριζαίος υπουργός και να είχε δώσει 2.500.000 δολάρια σε ΜΚΟ για την κλιματική αλλαγή της… Κούβας.. (καθένας με τις επιθυμίες του)
Θα έπαιζε το θέμα σε όλα τα κανάλια και το λιγότερο θα έβγαινε ο αδελφός Κυριάκος και θα ζητούσε την παραίτηση της κυβέρνησης…
2.500.000 και ας τα πήρε πίσω αυτή η κυβέρνηση…
 Και τι έγινε; Που το σημαντικό;. Η μαντάμ Ντόρα πίνει χαλαρά το καφεδάκι της στην Εκάλη ή το ποτό της στην υγεία των κορόιδων συμπολιτών της, τα κανάλια ασχολούνται με την καταστροφική πολιτική του συριζα που κυβερνά 40 χρόνια, ο πολίτης βρίζει την κυβέρνηση και απαξιώνει το πολιτικό σύστημα ( αφού χειραγωγείται και βομβαρδίζεται καθημερινά από τις ειδήσεις στα κανάλια) και εμείς εδώ προσπαθούμε καθημερινά να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες…
Και τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς;;;; Σιωπή γιατί προέχει το μένος κατά του συριζα..
Όλα καλά και η ζωή στο.. Ελλαδιστάν συνεχίζεται…
http://www.epikairo.com

O «ματωμένος» Άδωνις και οι... ευρωπαϊκές φράουλες



Τους επιστάτες της Μανωλάδας που πυροβόλησαν τους μετανάστες εργάτες γης τον Απρίλιο του 2013 υπερασπιζόταν ο Άδωνις Γεωργιάδης τον Ιούλιο του 2014, σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου...
του Μ.Λ.
Τι πάμε και θυμόμαστε... Αλλά αφορμή στέκεται η ομόφωνη καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για  τις «ματωμένες» φράουλες της Νέας Μανωλάδας.
Γιατί να μας εκπλήσσει, άλλωστε,  που ένας πολιτικός τύπου Αδώνιδος  είχε αυτή τη στάση απέναντι στο απαράδεκτο καθεστώς εργασίας και διαβίωσης των αλλοδαπών εργατών; Αυτή ήταν και η θέση όλης της παράταξής του.
Στο κάτω κάτω για τον κύριο Γεωργιάδη μιλάμε. Όπου να 'ναι δεν αποκλείεται να ζητήσει και μία συγγνώμη, όπως έκανε στην περίπτωση των αντισημιτικών του θέσεων και να ζήσει ευτυχισμένος και... αμόλυντος στον ακροδεξιό κόσμο του.
Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, θα συνεχίσει να επαίρεται για τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και τα ευρωπαϊκά ιδεώδη που υπηρετεί.

Ο... ανθρωπιστής της ακροδεξιάς που έβλεπε να σκάγια να περνούν
Ο νυν αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έδινε τότε τη δική του, ευφάνταστη εκδοχή για το ατιμώρητο έγκλημα.
«Οι επιστάτες ήταν σε άμυνα καθώς οι μετανάστες έτρεχαν κατά πάνω τους με τα ρόπαλα», ανέφερε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και απέδωσε τους τραυματισμούς από τους πυροβολισμούς σε... ατύχημα.

«Οι επιστάτες πυροβόλησαν στον αέρα και τα σκάγια όπως έπεφταν, χτύπησαν μερικούς μετανάστες», έλεγε ο Άδ. Γεωργιάδης, σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου, τον Ιούλιο του 2014, να κρίνει αθώους όλων των κατηγοριών τον επιχειρηματία που κατηγορείτο για την υπόθεση της επίθεσης εναντίον των μεταναστών, καθώς και τον επιστάτη της επιχείρησης. Οι άλλοι δύο επιστάτες, που αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την έφεση,  κρίθηκαν ένοχοι για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο ένας, για απλή συνέργεια σε πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο δεύτερος.
left

«Οι Εξεταστικές γεννούν ταξικό μίσος»



Ο αγκιτάτορας της διαπλοκής και εμπειρογνώμονας, πλέον, της πελατειακής γραφειοκρατίας θεωρεί τις εξεταστικές επιτροπές ως μήτρες μίσους, γιατί η εκσυγχρονιστική του ευπρέπεια αποδοκιμάζει έστω και τη συζήτηση εγκλημάτων κατά του Δημοσίου. Τότε, λοιπόν, που οι υπουργοί του Σημίτη γύριζαν γύρω από τη μίζα όπως τα έντομα γύρω από το αναμμένο κερί, εκείνος έβαζε το κερί στα αυτιά του για να μην ακούει την ηχώ της διαπλοκής.
του Άγγελου Προβολισιάνου
«Οι Εξεταστικές γεννούν εχθρότητα», είπε και δίκιο έχει. Το μίσος όμως πρώτα γίνεται ταξικό και μετά γειώνεται σε κεντρικοπολιτική βάση κατά όσων αρνούνται έστω και να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα τους. Το ηθικό κηλίδωμα δεν τον αγγίζει και ούτε τον αφορά, ιδίως όταν σχετίζεται με πράξεις που οι ευθύνες τους έχουν παραγραφεί. Άρα, η ηθική τιμωρία στη συλλογική συνείδηση πρέπει να ακολουθήσει την ίδια πορεία, αυτή της λήθης. Τι κι αν απέναντι του έχει μια κοινωνία που πασχίζει να μάθει ποιοι είναι οι αρχιτέκτονες της μνημονιακής εξαθλίωσης, εκείνος με προφίλ πασιφιστή εντοπίζει πολιτική σκοπιμότητα, ζητά εκλογές και κλείνει πάλι τα αυτιά του στο αχό της λαϊκής οργής.
«Η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο», είπε και πάλι δίκιο έχει, αλλά εδώ κάτι ξέχασε, παραθέτοντας μόνο την κατάληξη χωρίς να ψελλίζει τίποτα για την αφετηρία. Δεν επισήμανε, δηλαδή, πως η διαπλοκή και η διαφθορά έγιναν συστατικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας με γεωμετρική πρόοδο κατά την οκταετία του. Όταν οι εκπρόσωποι της εθνικής αντιπροσωπείας και πολύ περισσότερο κυβερνητικά στελέχη για αγαστές αποστολές ακκίζονταν με τη μίζα, παραδειγματίζοντας αναλόγως το κοινωνικό σύνολο. Τότε, που η θεσμική σφαίρα εκφυλίστηκε λόγω του κομματικού - πελατειακού αποικισμού, πλάθοντας υποσυστήματα διαπλοκής και πολίτες δεκτικούς στη ρεμούλα.
Κάπως έτσι, με την αρωγή μίας στενής ευνοικρατικής οικονομικής κάστας, ο Κώστας Σημίτης μέσω της απόλυτης εξουσίας οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη κυβερνητική διαφθορά χωρίς να χρειαστεί να δώσει απαντήσεις για τις φούσκες του χρηματιστηρίου, της Ολυμπιάδας, του ευρώ κ.ο.κ.. Ούτε και τώρα το έκανε άλλωστε, σε αυτό το πρόσφατο μιντιακό ατύχημα της επανεμφάνισής του, με τους δημοσιογράφους να τον αγιογραφούν και εκείνος να εκφράζει και παράπονο που οι επόμενοι πρωθυπουργοί δεν τον συμβουλεύτηκαν.
Ο Σημίτης δεν βρίσκεται σε πλάνη, παριστάνει πως αγνοεί την αιτία της παθογένειας και δεν το κάνει ακούσια. Γνωρίζει πολύ καλά τους λόγους του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της ηθικής κατάπτωσης της πολιτικής που συμπαρέσυρε την κοινωνία. Απλά, θέλησε να αποδείξει πως η όποια κοινωνική απόπειρα για να πειστεί πως από πάνω του δεν βρέχει, είναι μάταιη, ασχέτως κι αν συντελείται άλλη πράξη. Με την ίδια πασοκική απάθεια και ο έγκριτος συνταγματολόγος Βενιζέλος ενεργοποιεί το μηχανισμό της απάρνησης, όταν ακούει να του σέρνουν τα μύρια όσα για το PSI, το νόμο περί ευθύνης υπουργών ή τότε που χαρακτήριζε τηλεφωνικούς αριθμούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς που διοχετεύονταν οι μίζες για τα εξοπλιστικά, λέγοντας με θράσος ότι στην άλλη μεριά του τηλεφώνου βρισκόταν ο Σπηλιωτόπουλος.
Αδύνατο να προσδιορίσουμε αν αυτές οι πρακτικές είναι πασοκικό ιδίωμα, διαπιστώνεται όμως πως τα κοινωνικά αντανακλαστικά -ιδίως στα social media- και η ταξική οργή απέναντι στον πελατειακό εκσυγχρονιστή, Κώστα Σημίτη, σίγουρα του έδωσαν μια ξεκάθαρη αφήγηση για την πραγματική αιτία της «μπόρας» που τον κατατρέχει εδώ και δεκατρία χρόνια. Ίσως, με μια Εξεταστική για τις συνθήκες, τα δεδομένα και τις προοπτικές της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, ο κ. Σημίτης αποκτούσε πιο σαφή εικόνα.
koutipandoras

Το παιχνίδι του Βερολίνου με το ελληνικό χρέος



του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου
Η συμφωνία για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης δείχνει να βρίσκεται στα σκαριά, αλλά πριν καλά- καλά ολοκληρωθούν οι συζητήσεις, το Βερολίνο έσπευσε να κατεβάσει τον πήχη των προσδοκιών για το επόμενο μεγάλο ζήτημα, την ελάφρυνση του χρέους.
Στον γερμανικό οικονομικό τύπο διέρρευσε η πληροφορία ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να δεχθεί το “πάγωμα” στα επιτόκια του ελληνικού χρέους που ζητεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν και οι τοποθετήσεις παραγόντων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM).
Είναι σαφές, ότι καθώς έρχεται η ώρα της κρίσιμης συζήτησης για το χρέος, από την οποία θα εξαρτηθεί και η απόφαση του ΔΝΤ για το εάν θα χρηματοδοτήσει το ελληνικό πρόγραμμα, το Βερολίνο σπεύδει να προκαταλάβει τη συζήτηση, δείχνοντας ότι δεν είναι διατεθειμένο να συμφωνήσει σε οποιαδήποτε απόφαση θα έχει οικονομική επιβάρυνση για τον προϋπολογισμό της χώρας. Γι αυτό και διοχετεύτηκε η εκτίμηση ότι εάν κλειδώσουν τα ελληνικά επιτόκια, θα υπάρξει επιβάρυνση γύρω στα 120 δισ. ευρώ για τους δανειστές.
Το “πάγωμα” των επιτοκίων είναι μία από τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος, μαζί με την επιμήκυνση των δανείων και νέα περίοδο χάριτος για τις πληρωμές κεφαλαίου και τόκων.
Στην ουσία με τη θέση αυτή το Βερολίνο επιχειρεί να βάλει προκαταβολικά το φρένο και στην άλλη απαίτηση του ΔΝΤ, αυτή για μείωση των στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος μετά το 2018, καθώς οι στόχοι αυτοί συνδέονται με τις αναγκαίες αποπληρωμές του χρέους.
Το “παζάρι” για το χρέος θα γίνει μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ και δεδομένου ότι το τελευταίο έχει βάλει αρκετά ψηλά τον πήχη οι διαρροές δείχνουν ότι η συμφωνία δεν θα είναι εύκολη.
Από την άλλη πλευρά, όμως, οι διαθέσιμες πληροφορίες και οι πρόσφατες θέσεις του ΔΝΤ, όπως διατυπώθηκαν πρόσφατα σε άρθρο που υπέγραφαν στελέχη του Ταμείου, μεταξύ των οποίων και ο Πολ Τόμσεν, υποδεικνύουν ότι είναι εφικτός ένας συμβιβασμός ο οποίος θα σώσει τα προσχήματα και για τις δύο πλευρές.
Στο συγκεκριμένο άρθρο το οποίο αναφερόταν σε γενικές αρχές, οι οποίες όμως ήταν φανερό ότι “φωτογράφιζαν” την Ελλάδα, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ έγραφαν ότι είναι δυνατόν τα όποια μέτρα για το χρέος να περιγραφούν με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά να εφαρμοστούν σε δεύτερο χρόνο, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα έχει υλοποιήσει συγκεκριμένες δεσμεύσεις -εν προκειμένω να έχει υλοποιήσει με επιτυχία το σύνολο του προγράμματος.
Η μέθοδος αυτή είναι φανερό ότι ταιριάζει γάντι στην ελληνική περίπτωση, καθώς το Βερολίνο θέλει μεν να εντάξει το ΔΝΤ στη χρηματοδότηση του προγράμματος, αλλά δεν θέλει να δεσμευτεί για μέτρα ελάφρυνσης του χρέους πριν τις γερμανικές εκλογές το Σεπτέμβριο.
Η λύση της περιγραφής των μέτρων τώρα και της εφαρμογής στο μέλλον υπό προϋποθέσεις διευκολύνει πολιτικά τη Γερμανία ενώ μπορεί να γίνει αποδεκτή και από το ΔΝΤ.
Ως προς την εμβέλεια των μέτρων ελάφρυνσης και τις υψηλές απαιτήσεις του ΔΝΤ για τα επιτόκια, είναι πολύ πιθανόν ότι η γερμανική πλευρά θα επιχειρήσει να αντιπροτείνει ειδικές εγγυήσεις για την αποπληρωμή των χρημάτων που θα δώσει το Ταμείο για το ελληνικό πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση των κερδών που είχαν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης από τα ελληνικά ομόλογα που δεν κουρεύτηκαν, κέρδη τα οποία ούτως ή άλλως θα επιστραφούν στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.
Είναι σαφές ότι σε μια τέτοια περίπτωση η ελάφρυνση του χρέους θα είναι λιγότερο ουσιαστική και το πρόβλημα θα μεταφερθεί στο μέλλον.
Όλα αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν θα ανατρέψει τα δεδομένα βάζοντας ενδεχομένως “φιτίλια” στη συμφωνία, πιέζοντας το ΔΝΤ να επιμείνει στις απαιτήσεις του για δραστική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, προκειμένου να στριμώξει τη Γερμανία, την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ έδειξε στοχοποιήσει με σαφήνεια.
πηγή: ert.gr

Το ρεσάλτο γίνεται δωρεάν;



Γράφει ο Τάσος Παππάς

«Στελέχη των τεχνικών κλιμακίων λειτουργούν σαν βαποράκια ισχυρών συμφερόντων που θέλουν να κάνουν ρεσάλτο στη δημόσια περιουσία». Καταγγελία ηχηρή και πολύ σοβαρή.
Αν μάλιστα προέρχεται από αξιωματούχο που συμμετέχει στις συζητήσεις με τους δανειστές, αποκτά άλλο βάρος. Ο λόγος για τον υπουργό Εσωτερικών Πάνο Σκουρλέτη, ο οποίος είπε τη συγκεκριμένη φράση χθες το πρωί στην «Πρώτη Γραμμή» του ΣΚΑΪ.
Διευκρίνισε πάντως πως μεταφέρει την αίσθησή του και ότι δεν έχει αποδείξεις.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σκουρλέτης έχει αφήσει και στο παρελθόν παρόμοιους υπαινιγμούς. Η αλήθεια είναι ότι και άλλοι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης έχουν κάνει δηλώσεις με αυτό.. το περιεχόμενο. Η αλήθεια είναι ότι την ίδια εντύπωση αποκόμισαν και στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων που είχαν εμπλακεί στις διαπραγματεύσεις, χωρίς ωστόσο να πουν κάτι δημοσίως.
Ιδιωτικώς πάντως ήταν λαλίστατοι και σφόδρα ενοχλημένοι με την κατάσταση που αντιμετώπιζαν. Σήμερα, μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών (πρώην υπουργοί), που πήραν μέρος στις διαπραγματεύσεις πριν από το 2015, περιγράφουν (σε κλειστό κύκλο για ευνόητους λόγους) περιστατικά εξαιρετικά αποκαλυπτικά.
Καταλογίζουν σε εκπροσώπους των τεχνικών κλιμακίων ύποπτη επιμονή υπέρ κάποιων ρυθμίσεων που κατά σατανική σύμπτωση εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους. Τις έβαζαν αιφνιδιαστικά στο τραπέζι και τις παρουσίαζαν ως προαπαιτούμενα. Προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα:
■ Από δημόσια πρόσωπα περιμένουμε οι καταγγελίες τους να έχουν ονόματα και διευθύνσεις. Δεν είναι σχολιαστές, δεν είναι παρατηρητές, έχουν ευθύνη απέναντι στους πολίτες και οφείλουν να είναι ακριβείς και διαφωτιστικοί. Αν πιστεύουν πως αυτό πράγματι συνέβαινε και συμβαίνει, τι έκαναν;
Μετέφεραν την ανησυχία τους στους προϊσταμένους των τεχνικών κλιμακίων, δηλαδή στην Ε.Ε., στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ; Αν δεν το έπραξαν, είναι ανακόλουθοι. Τουλάχιστον. Εκτός αν εκτιμούν ότι και οι επικεφαλής αυτών των μηχανισμών είναι στο κόλπο, οπότε είναι άσκοπη οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Σ’ αυτήν την περίπτωση καλό είναι να ενημερωθούν οι πολίτες, κυρίως όσοι εξακολουθούν να έχουν την αυταπάτη ότι οι δανειστές είναι φίλοι, σύμμαχοι και αλληλέγγυοι.
 Θεωρούν ότι το μανατζάρισμα που κάνουν ορισμένοι από τα τεχνικά κλιμάκια στα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα (ντόπια και ξένα) γίνεται για ιδεολογικούς λόγους; Δεν πρόκειται για κάτι περίεργο. Αντιθέτως, είναι απολύτως συμβατό με την ιδεολογία τους. Δεν περιμένουμε ταξική αμεροληψία από τους νεοφιλελεύθερους.
Ούτε, πολύ περισσότερο, να νοιαστούν για την προστασία της δημόσιας περιουσίας. Γι’ αυτούς η εμπορευματοποίηση των πάντων είναι η απάντηση στην κρίση. Μήπως όμως το μανατζάρισμα γίνεται με το αζημίωτο; Μήπως, μ’ άλλα λόγια, οι συγκεκριμένοι τύποι των τεχνικών συμβουλίων εκτός από φανατικοί είναι και αργυρώνητοι; Τότε δημιουργούνται άλλους είδους προβλήματα.

efsyn-zoornalistas

Πες ένα «συγγνώμη», ρε γαμώτι…



Όταν ο Κώστας Σημίτης προκαλεί περισσότερο θλίψη παρά οργή

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Άμα βλέπω εγώ πρώτα θέματα στην ειδησεογραφία τον Τσακαλώτο που κάνει «μασάζ» στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το στόρι με τον ΕΦΚΑ και τις συντάξεις και τα εφάπαξ (δεν θα πάρω ποτέ…) και τις έρευνες για τον κρυπτόμενο από χωρίου εις χωρίον Αρτέμη Σώρρα, καταλαβαίνω ότι η μέρα είναι ψόφια. Και δεν θα ζωντανέψει ωσότου δούμε κάτι χειροπιαστό από το ζήτημα της αξιολόγησης. Κανονικά χειροπιαστό, όχι φάση χερογλύκανο και Reuters και δεν συμμαζεύεται!
Οπότε, κάθομαι και μαζεύω αντιδράσεις για τη συνέντευξη Σημίτη. Κι ακούω τη συντριπτική πλειοψηφία οργισμένη για αυτό το παραλήρημα εγωπάθειας που έπνιξε τις οθόνες μας.. 
Γι’ αυτή την επέλαση παραμύθας, τον ορυμαγδό ψεμάτων και τον χείμαρρο φαντασιώσεων από το στόμα του τέως πρωθυπουργού. Οργισμένοι οι τηλεθεατές και οργισμένες οι τηλεθεάτριες, πλην Λακεδαιμονίων φυσικά καθότι υπάρχουν και αυτοί. Που βγήκαν μπροστά να δηλώσουν ότι ήταν υπερήφανοι ως το 2004 κι από τότε δεν βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν για να μη δείχνουν τα μούτρα τους στους πολιτισμένους Ευρωπαίους. Διότι πατρίδα μας είναι η Ευρώπη του Γερούν, δεν είναι η Ελλάδα του Μήτσου και της Καίτης.
Αλλά την πιο ενδιαφέρουσα άποψη την εξέφρασε ο φίλος μου Βαγγέλης χτες το πρωί που πίναμε τον καφέ μας στο Da Capo. Αφού ρουφήξαμε δυο γουλιές και αφουγκρασθήκαμε σεμνά τον σφυγμό της πλουτοκρατίας (δεν πέρναγε κι ο Πρετεντέρης να κεράσει κάνα πούρο…), γύρισε ο κολλητός και μου είπε:
«Ξέρεις κάτι ρε Χρήστο; Κι εγώ στην αρχή τα πήρα με τον Σημίτη. Νευρίασα, κατέβασα καντήλια, μούντζωνα την οθόνη. Ύστερα όμως που τελείωσε η συνέντευξη, μ’ έπιασε μια καντήφλα. Σαν να βγήκε απ’ την τηλεόραση το κακό κάρμα του τύπου και να με βούτηξε απ’ το λαιμό. Ήθελα να πω “ασταδγιάλα” και δεν μου έβγαινε. Καθόμουνα σαν μαλάκας στον καναπέ και δεν είχα κουράγιο ούτε ένα ουίσκι να πιώ.»
Δίκιο είχε ο Βαγγέλης. Κι εμένα με τσακώσανε τα bad vibes του Σημίτη, ενός ανθρώπου που μοιάζει στις φλέβες του να κυκλοφορεί περισσότερο δηλητήριο παρά αίμα. Ε ναι, για όλους είχε μια κακή κουβέντα ο πανάγαθος: για τον Καραμανλή, για τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον Τσίπρα, για τους Ευρωπαίους φίλους και συμμάχους μας. Ακόμη και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που τον παίνευε τόσο πολύ (ώστε να νομίζει κανείς πως όλη η συνέντευξη στήθηκε για να παρέμβει ο πρώην πρωθυπουργός στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας), κάποια στιγμή πέταξε μια μπηχτή ότι το κόμμα του δεν το ελέγχει. Μην νομίζει δηλαδή ότι θα τη γλυτώσει!
Αυτά από τον άνθρωπο που δεν μπήκε στον κόπο να αναγνωρίσει ένα, έστω λάθος του. Που δεν καταδέχτηκε να ζητήσει μια ελάχιστη συγγνώμη για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεών του. Όταν ολόκληρος Ανδρέας Παπανδρέου δεν κώλωσε να δηλώσει «mea culpa», όταν ο Τσίπρας βγήκε μπροστά και είπε ότι «ηττηθήκαμε», όταν όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης είχαν το σθένος να παραδεχθούν κάποια τέλος πάντων από τα σφάλματά τους. Τίποτε, ζερό, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα. Ίσως γι’ αυτό να μαύρισε ο Βαγγέλης. Γιατί κατανόησε επιτέλους ποιο ακριβώς ήταν αυτό το πλάσμα που μας κυβερνούσε επί οκτώ συναπτά έτη. Και αναπόλησε τις μέρες που ο κακός του έργου ήταν απλώς ο Βόλντεμορτ…

newpost-zoornalistas

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Το ανθρωπάκι ....

Σκηνές από τις ταινίες Η γυναίκα μου τρελλάθηκεΔεσποινίς διευθυντήςΜερικοί το προτιμούν κρύο
και Κορίτσια για φίλημα. Όλες γυρισμένες στην "Αλάσκα" του Κεφαλαριού την δεκαετία τού '60.
Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που ο γερο-Καραμανλής δεν είχε γίνει ακόμη "Εθνάρχης", η κοινότητα του Κεφαλαριού νοίκιασε το 100 τετραγωνικών μέτρων κτήριο που υπήρχε μέσα στο πάρκο. Σ' αυτό το κτήριο επρόκειτο να λειτουργήσει η "Αλάσκα", ένα από τα πλέον ιστορικά ζαχαροπλαστεία τής χώρας, όπου γυρίστηκαν αμέτρητες σκηνές ταινιών τού παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Τα χρόνια πέρασαν και η "Αλάσκα" άλλαξε κάμποσες φορές χέρια αλλά παρέμενε στην θέση της. Ώσπου στα μέσα της δεκαετίας τού '90 ήρθε ο δήμαρχος Κηφισιάς και αποφάσισε να ανακαινίσει το κτήριο, το οποίο έδειχνε σαφή σημάδια φθοράς. Μόνο που η ανακαίνιση συνδυάστηκε με επέκταση κι έτσι στην θέση του παλιού κτηρίου φύτρωσε ένα νέο, σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερο: τα 100 τετραγωνικά έγιναν 380 και, μάλιστα, δίχως καμμιά άδεια. Αυθαίρετο μεν αλλά ο δήμαρχος "είχε τις άκρες του", κατά το κοινώς λεγόμενον. Τί διάβολο; Από τα 22 του στο πολιτικό κουρμπέτι ως ιδιαίτερος γραμματέας τού Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα και θα κώλωνε σε μια άδεια;

Δήμαρχος είμαι, ό,τι θέλω κάνω; Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να σκεφτόταν ο δήμαρχος. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι νοίκιασε το νέο κτήριο των 380 τετραγωνικών προς 1.350.000 δραχμές τον μήνα, ενώ το παλιό των 100 τετραγωνικών πλήρωνε νοίκι 3.788.000 μηνιαίως; Βέβαια, ο δήμαρχος μηνύθηκε για την οικονομική ζημιά που προκάλεσε στον δήμο αλλά δεν επρόκειτο να δικαστεί ποτέ, μιας και στις εκλογές τού 2000 βγήκε βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία και γλίτωσε λόγω ασυλίας.

Η εκλογή του ως βουλευτού γλίτωσε τον δήμαρχο κι από άλλα τραβήγματα. Το χειρότερο τράβηγμα ήταν μια καταγγελία κάποιου εργολάβου ότι, σε τετ-α-τετ συνάντησή τους, ο δήμαρχος ζήτησε 70 εκατομμύρια δραχμές ώστε να ανακαλέσει μια απόφαση η οποία απαγόρευε ανέγερση εμπορικού κέντρου σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο. Όταν η βουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία τού πρώην δημάρχου, εκείνος κατέθεσε μήνυση εναντίον τού εργολάβου για ψευδή καταμήνυση. Κάπως έτσι η δικαιοσύνη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: καταδίκασε τον εργολάβο για μια καταμήνυση που θεωρήθηκε ψευδής δίχως να εκδικαστεί ποτέ! Ο εργολάβος προσέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι εκείνο το 2006 καταδίκασε την Ελλάδα για την άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας του πρώην δημάρχου.

Τα χρόνια συνέχισαν να περνούν ώσπου φτάνουμε στις παραμονές τής πρωτοχρονιάς τού 2013 και ο ασυλούχος βουλευτής βγαίνει στην τηλεόραση του Σκάι για να υπερασπιστεί τις περικοπές αποδοχών και επιδομάτων που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Στο ερώτημα γιατί όλα αυτά γίνονται τώρα και όχι πριν από χρόνια, ο βουλευτής δεν διστάζει να κατακεραυνώσει ακόμη και τον εαυτό του: "Αυτά που έλεγα ότι δεν παλεύονται τρία χρόνια πριν, δεν καταδέχομαι πια να μη τα παλεύω και να κολακεύω (...) Αποφάσισα να αντιμετωπίσω όσα εκ πρώτης όψης δεν παλεύονται, γι' αυτό αποφάσισα να μην είμαι ανθρωπάκι πια κι ας είμαι αντιπαθής".

Φαίνεται πως ο Σαμαράς εκτίμησε δεόντως το γεγονός ότι ο βουλευτής του επέλεξε να πάψει να είναι ανθρωπάκι και τον Ιούνιο του 2013 του πρότεινε να γίνει υφυπουργός παιδείας. Όμως, ο βουλευτής είχε ήδη διατελέσει υφυπουργός (εθνικής άμυνας, το 2007), οπότε τώρα θα έπρεπε να πάει λίγο πιο ψηλά. Έτσι, απέρριψε ευγενικά την πρόταση: "Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε αλλά πιστεύω ότι μπορώ να αποδώσω κάπου αλλού καλύτερα". Τί να κάνει κι ο Σαμαράς; Τον βόλεψε προσωρινά ως πρόεδρο του "Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής" και έναν χρόνο αργότερα τον έκανε υπουργό πολιτισμού. Τόσοι και τόσοι φελλοί έχουν περάσει από το υπουργείο όπου κάποτε θήτευσε η Μελίνα... ένας πάνω, ένας κάτω δεν θα πείραζε.

Έχει κι άλλες ομορφιές ο βίος και η πολιτεία τού εν λόγω δημάρχου-βουλευτή-υπουργού αλλά ας πάμε κατ' ευθείαν στο χτεσινό του κατόρθωμα, το οποίο άλλωστε έγινε αφορμή να θυμηθώ όλα όσα παρέθεσα πιο πάνω. Χτες, λοιπόν, ο νυν βουλευτής Ιωαννίνων κ. Κωνσταντίνος Τασούλας (ναι, περί αυτού μιλάμε τόση ώρα) είπε το εξής αμίμητο από βήματος της βουλής:
Έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος . Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της δημοκρατίας.
Διαφωνεί, λοιπόν, ο κ. Τασούλας με την άποψη ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για την δημοκρατία. Σε τελική ανάλυση, συμφωνώ προς τον κ. Τασούλα με μια μικρή διευκρίνηση: ο Μπελογιάννης δεν αγωνίστηκε για την δημοκρατία τού κ. Τασούλα. Για να το πω ωμά, ο Μπελογιάννης είχε χεσμένη την δημοκρατία τού κ. Τασούλα και των ομοίων του, ακριβώς όπως η δημοκρατία τού κ. Τασούλα έχει χεσμένη την πραγματική δημοκρατία. Ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για άλλα πράγματα, όπως είπε ο ίδιος στην απολογία του (υπογραμμίζω, προς διευκόλυνση του κ. Τασούλα):

Γουδή, Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952, λίγο πριν το ξημέρωμα... λίγο πριν την εκτέλεση.
Από αρίστερά: Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Μπελογιάννης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος.

Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;
(...)
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα.
Μιλώντας στον Σκάι, ο κ. Τασούλας ισχυρίστηκε ότι αποφάσισε να πάψει να είναι ανθρωπάκι. Ο ίδιος πιστεύει ότι τα κατάφερε. Διαφωνώ. Συγκρινόμενος με Ανθρώπους όπως ο Μπελογιάννης, παραμένει χαμερπές ανθρωπάκι, μακρυά από θυσίες και κρυμμένο στην ασυλία του. Και έτσι θα μείνει.


ΥΓ: Το ξέρω ότι οι φωτογραφίες από τις παλιές ελληνικές ταινίες δεν πολυκολλάνε με το κείμενο αλλά τι να έβαζα; Τον Τασούλα;

http://teddygr.blogspot.gr

Περιμένοντας τον "κοντό"


Σκέψεις καθώς βλέπω τη συνέντευξη του πιο σκοτεινού πρωθυπουργού που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Του ανθρώπου που προήδρευε και έβλεπε τις μίζες να περνούν.
του Νίκου Μωραΐτη
Βλέπω Survivor περιμένοντας να αρχίσει η συνέντευξη Σημίτη στο ΣΚΑΪ. Είχα πει από το πρωί ότι δεν θα τη χάσω. Γιατί όμως τόση επιθυμία να τη δω;
Γιατί θέλω να δω δύο εντεταλμένους από το σύστημα δημοσιογράφους να «ανακρίνουν» (εδώ γελάνε) τον πιο συστημικό πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα; Τον πολιτικό χωρίς λαϊκό έρεισμα, που έγινε αρχηγός χάρη στις δημοσκοπήσεις, που συγκυβέρνησε ως «καταλληλότερος» με τους δημοσκόπους, που έδωσε για πρώτη φορά στα χρονικά γη και ύδωρ στους εκδότες και εγκατέστησε τη μιντιακή δημοκρατία στην Ελλάδα;
Ποιο υπόγειο συναίσθημα με οδηγεί μπροστά στην οθόνη; Η οργή ή η αηδία; Η αντιπάθεια ή η ελπίδα της νέμεσης;
Ο πιο σκοτεινός από τους ανθρώπους που κυβέρνησαν τη χώρα. Ο «καθηγητής» που το δεξί του χέρι έφερνε χρήματα στα μαύρα ταμεία του Κόμματος και το αριστερό του κουβάλαγε τις μίζες. Τίποτα δεν είδε. Τίποτα δεν κατάλαβε. Το πάρτι των τεράτων γύρω του και εκείνος άσπιλος, διότι οι καναλάρχες και οι δημοσκόποι τού έχτισαν το προφίλ του αλώβητου.
Η συνέντευξη έχει αρχίσει. «Στα δικαστήρια», επιμένει. Το έλεγε και τότε που κυβερνούσε. «Όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στον εισαγγελέα». Διότι, για τον πρωθυπουργό που έβλεπε τις μίζες να περνούν, τίποτα δεν ήταν αρκετό ώστε να δράσει ο ίδιος. Η οσμή αποχωρητηρίου δεν έφτανε στη μύτη του. Καμία πρωτοβουλία. Το βάρος στον απέναντι: Έχεις στοιχεία; Στα δικαστήρια! Κι έτσι συνεχιζόταν η ρεμούλα. Δεκατρία χρόνια μετά, φαίνεται πως μία κυβέρνηση βρίσκει τα στοιχεία. Και στέλνει στα δικαστήρια αυτούς που πρέπει να σταλούν. Και τι κάνει τώρα το άσπιλο βαμπίρ της Ιστορίας; Έντρομο, βγαίνει στη μεταμεσονύκτια ζώνη και ζητάει εκλογές.
Εκλογές, γιατί τρέμει. Πίσω από τα γυαλιά του καθηγητή. Πίσω από τα ρομποτικά χεράκια. Γιατι ο κλοιός στενεύει. Όχι μόνο ο δικαστικός – εκεί κάθε μεγάλη μορφή του παρακράτους έχει τα μέσα της. Ο κλοιός της Ιστορίας.
Τώρα δείχνει με τα δαχτυλάκια του στοιχεία. Το έλλειμμα, το χρέος. Έτσι έδειχνε και τότε. Πίνακες και… μακέτα. Και γύρω του έκαναν χορό οι μίζες.
Κι οι δημοσιογραφοι στήνουν το δικό τους χορό, καθώς βλέπω. Ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρει την Ολυμπιάδα, καμία ερώτησε γιατί δεν έγινε ποτέ ένας απολογισμός. Τον ρωτάνε για τη Βόρειο Συρία και τη Μοσούλη. Εκεί, βλέπεις, οι εθνικοί εργολάβοι δεν παρέδωσαν δρόμους πολλαπλασιάζοντας τρεις και τέσσερις φορές το κόστος… Ας μιλήσουμε για τα ελληνοτουρκικά – όχι πώς άφησε να συμβούν τα Ίμια αλλά τι μας δίδαξαν τα Ίμια. Γενικά… Έχει καλό κλίμα η Τουρκία, Πρόεδρε;
Τελευταίο διαφημιστικό διάλειμμα, λέει. Και τώρα μιλούν για την Κεντροαριστερά. Ποιος Τσουκάτος; Ποιος Μαντέλης; Ποιος Άκης; Ποιος Βενιζέλος; Ποιος Γιάννος; Ποια εξοπλιστικά; Ποια Siemens; Ποιο χρηματιστήριο; Ποια «πειραγμένα» στοιχεία για την είσοδό μας στο ευρώ; Ο καθηγητής φόρεσε στραβά τα γυαλάκια του στη μύτη αλλά οι δημοσιογράφοι ξέχασαν τα δικά τους γυαλιά στο σπίτι. Η νύφη του αρχηγού της ΝΔ και η νυφίτσα που ξεκίνησε από το ΚΚΕ για να γίνει σύμβολο στους δρόμους για το τι σε κάνει το πάθος για το χρήμα είναι η πραγματική συνέντευξη μέσα στη συνέντευξη.
Τελικά όχι. Ο Σημίτης δεν είναι χειρότερος από τα μίντια που τον εξέθρεψαν και -όλως τυχαίως- αποφάσισαν να τον ξεπλύνουν την ημέρα της παραπομπής του υπουργού του, Γιάννου Παπαντωνίου, από τη βουλή. Ο Σημίτης είναι ο καθρέφτης μία σαπισμένης μιντιακής δημοκρατίας η οποία αποτελεί δέρμα του και ψέμα του, όπως οι μακιγιαρισμένες ελιές στο πρόσωπό του.
- http://www.altsantiri.gr/

Δυστυχώς δεν ήταν "μακέτο" η Ελλάδα των Άκη, Γιάννου, Τσουκάτου και σία που αφήσατε πίσω σας "κύριε" Σημίτη...



Φανταστείτε έναν πατέρα που τα παιδιά του βρίσκονται στη φυλακή ή δικάζονται για παραβίαση των περισσότερων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, αλλά εκείνος δίνει συμβουλές εξ άμβωνος σε άλλους γονείς και θα αντιληφθείτε τι εικόνα μου άφησε η τηλεοπτική επανεμφάνιση του αρχιερέα τής διαπλοκής.
Του Γιάννη Συμεωνίδη
Ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξη- παρωδία που παραχώρησε, όταν ρωτήθηκε για τα μάτια τού κόσμου για την πλειάδα των συνεργατών του που συνελήφθησαν κλέβοντας οπώρας- τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γ. Παπαντωνίου- εκείνος απάντησε "αφοπλιστικά" πως η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο! Με τη σημίτειο λογική, αν κάποιος συλληφθεί να κάνει πλάτες σε έναν δολοφόνο, ληστή ή βιαστή θα απολογηθεί πως οι δολοφονίες, οι ληστείες και οι βιασμοί είναι κοινωνικά φαινόμενα και θα έχει καθαρίσει για μια ζωή. Κι ας ήταν ο τσιλιαδόρος πρωθυπουργός τής χώρας κι όχι κάποιος περαστικός...
Αλήθεια, πιστεύουν οι διαπλεκόμενοι ότι νεκρανασταίνοντας τον Κ. Σημίτη κάνουν καλό στον άθλιο Κούλη, για τον οποίο μίλησε εμμέσως κολακευτικά; Ο λαός μπορεί να θεωρεί, και με το δίκιο του εν μέρει, τους σημερινούς κυβερνώντες ψεύτες κι ανίκανους, γνωρίζει όμως ότι δεν χρεοκόπησαν αυτοί την Ελλάδα: τα πάρτι των εξοπλισμών, του χρηματιστηρίου, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων, των Ολυμπιακών Αγώνων, της δημιουργικής λογιστικής, του δημόσιου και ιδιωτικού υπερδανεισμού με ημερομηνίες αποπληρωμής το απώτερο μέλλον, της στενής διαπλοκής πολιτικών-επιχειρηματιών- τραπεζιτών- μιντιαρχών έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τού "Κινέζου". Κι αυτό δεν μπορούν να το ξεπλύνουν ούτε τα όμορφα μάτια τής νύφης των μητσοτάκηδων Σ. Κοσιώνη ούτε η ευέλικτη ηθική τού "το πάθος για χρήμα σε κάνει Π. Τσίμα"...
Ο αρχιερέας τής διαπλοκής έχει αναγκαστεί τα τελευταία 13 χρόνια να εκδώσει τρία βιβλία για να αθωώσει τον εαυτό του γιατί ξέρει κι ο ίδιος σε πόσο μεγάλη "εκτίμηση" τον έχουν οι Έλληνες πολίτες. Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως σε μια χώρα που εξοστράκισε τον Θεμιστοκλή, φυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι έκοψε το μπάσκετ στον Νίκο Γκάλη με ταπεινωτικό τρόπο η αγνωμοσύνη είναι ίδιον των κατοίκων της. Δυστυχώς, ωστόσο, για τον ίδιο αυτή δεν είναι η περίπτωση του Κ. Σημίτη, ο οποίος στο όνομα της δικής του υστεροφημίας ενέταξε τη χώρα στην Ευρωζώνη αντί να επιλέξει να την στήσει πρώτα γερά στα πόδια της πριν την πετάξει στο λάκκο των λεόντων. Το δεύτερο, ωστόσο, ήθελε χρόνο και κόπο και οι πολιτικοί μας, ακόμα κι εκείνοι που παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές, προτιμούν θεάματα όπως αυτό των πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμιου με ευρώ στα χέρια μπροστά από ένα ATM...
Μην σας ξεγελά, επομένως, η μίζερη εικόνα τού λογιστάκου με τα γυαλάκια την οποία ακόμα εκπέμπει το πολιτικό ζόμπι για να μας αποδείξει πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τη σοβαροφάνεια. Κατά βάθος δεν ήταν κι εκείνος τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικάντης που επέτρεψε, αν δεν υπέθαλψε, επί των ημερών του το πιο άγριο πλιάτσικο στο δημόσιο ταμείο δίχως καν τη χάρη και τη γοητεία ενός Ανδρ. Παπανδρέου. Καλή επιστροφή στον πολιτικό σας τάφο "κύριε" Σημίτη, κανείς, άλλωστε, έντιμος Έλληνας δεν σας ζήτησε να βγείτε από αυτόν...   

Έκανε τον... Κινέζο ο Σημίτης



Πολλά λόγια, ελάχιστες απαντήσεις στη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 
Όλα σωστά, όλα μετρημένα, όλα μπροσθόβαρα. Έτσι όμορφα κι ωραία τα περιέγραψε ο Κώστας Σημίτης ότι γίνανε στη δική του την οκταετία, παρά τις πιέσεις από το εξωτερικό και τους κακούς τους Τούρκους και τη διεθνή συγκυρία. Κι ύστερα ήρθε η λαίλαπα!
Ήρθε ο κακός άνθρωπος ο Καραμανλής, ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου που ήταν όλο στο ήξεις αφήξεις, ήρθαν οι μετέπειτα που τα κάνανε μπάχαλα στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις. Κι ο μόνος τρόπος για να σωθεί η μαμά Ελλάς είναι να γίνουν εδώ και τώρα εκλογές, επειδή έτσι λένε οι δημοσκοπήσεις. Κι αφού το λένε οι δημοσκοπήσεις πρέπει να είναι και σωστό, γιατί οι..
δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα ποτέ δεν έχουν πέσει έξω.
Κι αφού γίνουν εκλογές και τις κερδίσει ο καλός άνθρωπος Κυριάκος Μητσοτάκης, θα κυβερνήσει άψογα και εκσυγχρονιστικά τον τόπο. Και θα πάμε, συγγνώμη θα ξαναπάμε, μπροστά!
Αν ήθελα να συνοψίσω σε τρεις λέξεις το μήνυμα της συνέντευξης Σημίτη στις «Ιστορίες» του ΣΚΑΪ, θα έλεγα ότι έκανε τον Κινέζο. Κανένα πρόβλημα με τα δικά του τα εξοπλιστικά («στη διάρκεια της δικής μου διακυβέρνησης αγοράζαμε αεροπλάνα λόγω των Ιμίων και τεθωρακισμένα κλπ.»), κανένα πρόβλημα με τη διαφθορά επί των κυβερνήσεών του (τόλμησε και επανέλαβε το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, υπογραμμίζοντας ότι η διαφθορά είναι «κοινωνικό φαινόμενο» και μόνο), κανένα πρόβλημα με το χρέος που μας κληρονόμησε («διογκώθηκε επί Καραμανλή»), κανένα πρόβλημα με την δημιουργική λογιστική για την είσοδο στο ευρώ (κι εδώ ο Καραμανλής φταίει που έκανε την περίφημη απογραφή), κανένα πρόβλημα με την είσοδο εν γένει στο ευρώ (δεν ντράπηκε να δηλώσει ότι «καμία χώρα της ένωσης δεν πρέπει ή δεν μπορεί να μείνει απέξω», λες και δεν έχει ιδέα από Brexit κι από Δανία), κανένα πρόβλημα με την ατολμία του στην μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού (τα έριξε όλα στην πυρετώδη προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς αν έχετε Θεό, ενώ οι άνθρωποι που είχε διορίσει ο ίδιος ραχάτευαν και φραπέδιαζαν…), κανένα πρόβλημα με τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις επί της βασιλείας του (κι εδώ ο Καραμανλής τη χάλασε τη μανέστρα), τέτοια αγιογραφία δεν έχω ξαναδεί τα τελευταία χρόνια. Να πάρουμε τηλέφωνο τον Ιερώνυμο, τώρα που ανακαινίστηκε η Μητρόπολη να κρεμάσει δίπλα στους αγίους και τον Κωνσταντίνο Σημίτη τον Πεφωτισμένο.
Στα σοβαρά τώρα, θα περίμενε κανείς από αυτό τον άνθρωπο που επί των ημερών συντελέστηκε η μεγαλύτερη μετακίνηση πλούτου στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας να βρει δυο λογάκια να πει για το κόλπο του Χρηματιστηρίου. Να θυμηθεί πόσο μέσα μας βάλανε οι Ολυμπιακοί και που ακριβώς βάλαμε τις εγκαταστάσεις τους (Θε μου σχώρα με!) όταν ολοκληρώθηκαν οι Αγώνες.
Να μας εξηγήσει γιατί βγαίνουν ολοένα και πιο φρέσκα χαρτιά για τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών προγραμμάτων και γιατί η Δημοκρατική Συμπαράταξη (η ΠΑΣΟΚάρα δηλαδή) υπερψήφισε σήμερα την σύσταση προανακριτικής για τον Γιάννο Παπαντωνίου. Να διευκρινίσει πως διάολο έγινε και επί των ημερών του, τότε που δουλεύανε όλα ρολόι, τη μία μέρα έκανε 50 δραχμές το μπουκαλάκι το εμφιαλωμένο νερό και την άλλη έκανε 50 λεπτά. Να κόψει το παραμύθι ότι ο πληθωρισμός έπεσε λόγω ευρώ, γιατί και το 1999 στο 2,1 % ήταν. Κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Δεν έχει τέλος επίσης το δηλητήριο ενός ανθρώπου που αφού φρόντισε να μας ενημερώσει ότι για όλα τα δεινά του τόπου έφταιγε ο Καραμανλής και φιλοτέχνησε το ηγετικό πορτραίτο του Μητσοτάκη, βγήκε να υπογραμμίσει ότι ο Κυριάκος δεν μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει γιατί φοβούνται οι βουλευτές του το πολιτικό κόστος. Όταν ο ίδιος έχει δηλώσει λίγο πιο πριν ότι δεν προχώρησε το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, γιατί φοβήθηκε την «πολιτική αναταραχή». Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου που λένε και στις εκκλησίες. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να το ανοίξω και να εκφρασθώ ως καραγωγέας, αλλά επειδή είμαι δημοσιογράφος από σπίτι θα πω απλώς ότι η συνέντευξη Σημίτη ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό φιάσκο των τελευταίων ετών. Τελεία. Τελεία και παύλα.

Υ.Γ.: Το πιο διασκεδαστικό σημείο του εγωπαθούς μονολόγου ήταν εκείνο που δήλωσε ότι «δεν είδε να υπάρχει απαραίτητη διαφάνεια σε σχέση με αγορές εξοπλισμών». Νομίζω ότι ακόμη και κάποιοι τύποι που είναι στολισμένοι με βραχιολάκια αυτές τις μέρες, πρέπει να μούντζωσαν την μικρή οθόνη.

newpost-zoornalistas

Ζητούν και τα ρέστα!



Εσείς δηλαδή το θεωρείτε είδηση; Ότι ο Τασούλας έσπευσε περίπου να δικαιολογήσει την εκτέλεση του Μπελογιάννη χαρακτηρίζοντάς τον εχθρό της Δημοκρατίας; Ότι ο Τζαβάρας έσπευσε πίσω του, μην χάσει το ακροδεξιό παλαμάκι; Ότι και οι δυο έσπευσαν πίσω από τους ναζί, που απείλησαν να γκρεμίσουν το μουσείο.
του Θανάση Καρτερού
Ότι η ΟΝΝΕΔ των ονείρων τους επιτέθηκε στον Τσίπρα γιατί τίμησε «έναν από τους πρωταγωνιστές του διχασμού»; Και ότι έπεσε το χειροκρότημα, ανοιχτά μεν από τον Κυριάκο Χατζηδάκη, και τον Κυριάκο Βορίδη, μουλωχτά δε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και δυστυχώς έλειπε ο Κυριάκος Γεωργιάδης από το ακροδεξιό κλαπ - κλαπ - κλαπ.
Καλύτερα βέβαια να χρησιμοποιούν το στόμα τους για να μιλούν κι όχι για να δαγκώνουν, όπως κάποιοι πολιτικοί τους πρόγονοι. Και τα χέρια τους για να χειροκροτούν, κι όχι για να κατευθύνουν τρίκυκλα επί αθώων, όπως κάποιοι ιστορικοί τους οδηγοί. Και οφείλουμε να τους συγχαρούμε, που λέει ο λόγος. Διότι, αφήνοντας πίσω τους τις καραμανλικές παρεκκλίσεις για Κεντροδεξιά, συναινέσεις και μεσαίους χώρους, ετόλμησαν και να ομιλήσουν όπως ομίλησαν και να χειροκροτήσουν όπως χειροκρότησαν.
Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, όπως λέει η παλιά λαϊκή σοφία. Και ο κάθε Κυριάκος στην εθνικοφροσύνη του, όπως λέει η νεοδημοκρατική ευφυΐα.
Η πλέον εύοσμος όμως ήταν η απάντηση του αρχηγού της ΟΝΝΕΔ στον Τζανακόπουλο, που χαρακτήρισε κατάπτυστη την ανακοίνωση της οργάνωσης: «Κύριε Τζανακόπουλε, κατάπτυστοι είναι όσοι ήρθαν στην εξουσία για να βγάλουν τα απωθημένα δεκαετιών».
Μπράβο, νέε μας. Και κατάπτυστοι είμαστε, και απωθημένα έχουμε. Γι’ αυτό δεν πήγε ο Τσίπρας να δώσει το χέρι στον Σαμαρά αμέσως μετά τις πρώτες εκλογές. Γι’ αυτό ο Κυριάκος ζητάει εκλογές αμέσως μετά τις δεύτερες. Γι’ αυτό, τέλος, εσείς, ως Δεξιά χωρίς απωθημένα, καταγγέλλετε τον Τσίπρα όχι μόνο επειδή πήγε στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη, αλλά και επειδή πήγε στην κηδεία του Κάστρο!
Για να τελειώνουμε. Καλά, εμείς επιμένουμε στον Μπελογιάννη. Στα διδάγματα από τη ζωή και τον θάνατό του για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ομαλότητα, τη Δημοκρατία. Αυτοί σε τι ακριβώς επιμένουν, όταν τον βρίζουν, 65 χρόνια μετά τη δολοφονία του; Όταν ζητούν τα ρέστα από τον νεκρό, αντί να ζητήσουν συγγνώμη, ως συνέχεια της παράταξης που τον δολοφόνησε, από τους ζωντανούς;
Πηγή: Η Αυγή

To ελληνικό φαινόμενο Σημίτη


Σε όλες τις χώρες του κόσμου, οι πρώην πρόεδροι και πρωθυπουργοί γράφουν βιβλία με τα απομνημονεύματα τους. Κάποιοι, δίνουν και συνεντεύξεις. Ολα αυτά τα βιβλία και οι συνεντεύξεις περιέχουν ανέκδοτα περιστατικά και ιστορικές πληροφορίες που τα καθιστούν ενδιαφέροντα και συγχρόνως μεταδίδουν πολύτιμη πείρα στους νεότερους. Και βέβαια περιέχουν και αυτοκριτική.
Μάλιστα στη περίπτωση του Ολάντ, ο Γάλλος πρόεδρος εξέδωσε πρόσφατα ένα βιβλίο-ποταμό πριν τη λήξη της θητείας του. Και σε αυτό υπήρχαν εκμυστηρεύσεις και παραδοχές λαθών. Η Ελλάδα είναι εξαίρεση: οι πολιτικοί ηγέτες της δεν παραδέχονται σχεδόν ποτέ τα λάθη τους. Είναι ένας από τους λόγους που έχουμε φτάσει ως εδώ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ηγέτες της χούντας: παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στη χούντα, βίασαν τη δημοκρατία, αλλά τα είχαν όλα καλά καμωμένα. Ούτε τα βασανιστήρια και τις εξορίες δεν παραδέχθηκαν ποτέ.
Οι εκλεγμένοι ηγέτες τα ίδια. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είπε ποτέ δύο λόγια αυτοκριτικής για τις μαύρες πλευρές της οκταετίας 1955-63, το παρακράτος που είχε θεριέψει και τη δολοφονία του Λαμπράκη. Αλλά τουλάχιστον δεν έγραψε απομνημονεύματα. Ο Καραμανλής ο νεότερος παρέδωσε τη χώρα με ένα γιγαντιαίο χρέος, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει ψελλίσει τη παραμικρή αυτοκριτική για αυτό. Αλλά τουλάχιστον δεν έγραψε απομνημονεύματα και δεν δίνει συνεντεύξεις. Ο Παπανδρέου ο νεότερος(ο Ανδρέας ίσως δεν πρόλαβε να το κάνει) το ίδιο, για τον χειρισμό της κρίσης το 2009. Αλλά τουλάχιστον δεν έγραψε βιβλίο.
Μοναδική εξαίρεση στο κανόνα υπήρξε ο Γεώργιος Ράλλης. Ιδίως στο βιβλίο του "Πολιτικές εκμυστηρεύσεις" (1990) ο πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ πράγματι περιέγραψε αρκετά παρασκήνια και παραδέχθηκε λάθη του. Γι αυτό και το βιβλίο του σημείωσε επιτυχία και συγκέντρωσε τη προσοχή. Αντίστοιχη με αυτήν που προκάλεσε η τετράτομη ¨Η Κατάθεση Μου", του προέδρου Γλαύκου Κληρίδη στη Κύπρο.
Ο Κώστας Σημίτης αποτελεί ξεχωριστό φαινόμενο: και βιβλία πολυσέλιδα βιβλία γράφει για τη θητεία του και δε λέει τίποτα. Γι αυτό και δεν τα αγοράζει σχεδόν κανείς. Για το Χρηματιστήριο, το πάρτι της διαπλοκής ή το γεγονός ότι στενοί συνεργάτες πιάστηκαν στα πράσα-ο ένας μάλιστα σαπίζει στη φυλακή-δεν έχει δώσει τη παραμικρή εξήγηση. Δεν ήξερε, οπότε θα πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν κυβέρνησε όπως έπρεπε, ζημιώνοντας τους Έλληνες φορολογούμενους; 'H μήπως γνώριζε ότι οι γύρω του έκλεβαν ασυστόλως αλλά το θεωρούσε "κοινωνικό φαινόμενο" και αρκέστηκε να το παρατηρεί;
Την ίδια στάση κράτησε και στη προχθεσινή του συνέντευξη. Προφανώς o μόνος στόχος ήταν να προωθήσει το πρόγραμμα του κ. Μητσοτάκη για πρόωρες εκλογές, με άγνωστα ακόμη ανταλλάγματα. Ισως μάθουμε το μυστικό στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Αλλά και πάλι, για να είναι αποτελεσματικές αυτές οι παρεμβάσεις, θα πρέπει να συνοδεύονται με κάποια αυτοκριτική. Διαφορετικά λίγο πολιτικό θόρυβο προκαλούν, αλλά απήχηση στους πολίτες δεν έχουν. Αν ο κ. Σημίτης έμπαινε στο κόπο να ρωτήσει τους καμένους του Χρηματιστηρίου, θα το καταλάβαινε.
TVXS

«Και μετά η Ευρώπη έγινε μία»...



"Τουλάχιστον υπερβολικός ο ισχυρισμός πως «η Ευρώπη έγινε μία»"

του Παντελή Μπουκάλα
Περίσσεψαν τα χαμόγελα στη Σύνοδο της Ρώμης, όπου πανηγυρίστηκαν τα εξηντάχρονα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρότι οι λόγοι που επιβάλλουν την περίσκεψη είναι πολύ σοβαρότεροι απ’ όσους επιτρέπουν την πανηγυρική διάθεση. Και περίσσεψαν οι ευχές στην τελική Διακήρυξη, ευχές όμως που βιάστηκαν να αυτοπροβληθούν σαν βεβαιότητες, σαν περιγραφή μιας ήδη υπάρχουσας πραγματικότητας. Υποχρεωτικά συμπιληματικού χαρακτήρα η Διακήρυξη, εφόσον όφειλε να δίνει σε καθέναν από τους 27 ηγέτες το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι συνέβαλε καθοριστικά στη σύνταξή της, ήταν προσανατολισμένη προς επιμέρους, εθνικά ακροατήρια. Οχι προς κάποιο ενιαίο (δυτικο)ευρωπαϊκό ακροατήριο, προς κάποιον Ευρωπαίο πολίτη, που κι αν ακόμα υποθέσουμε πως υπάρχει, παραμένει ασήμαντη μειονότητα.

«Η ευρωπαϊκή ενότητα», διατείνονται οι συντάκτες της Διακήρυξης, «ξεκίνησε σαν ένα όραμα λίγων και μετουσιώθηκε σε ελπίδα των πολλών. Και μετά η Ευρώπη έγινε μία». Συμπεράσματα όπως αυτό δεν μαρτυρούν την ύπαρξη μιας ακμαίας κριτικής και αυτοκριτικής συνείδησης, πρόθυμης να διακρίνει πού πρέπει να τελειώνει ο αυτοεπιβεβαιωτικός πανηγυρικός στόμφος. Πότε και πώς «έγινε μία η Ευρώπη», όταν η ιστορία και η πολιτική, αλλά και η γεωγραφία, συνεχίζουν να υποδεικνύουν και τον ανατολικό κόσμο, και κατεξοχήν τη Ρωσία, ως απαραγνώριστο τμήμα της Γηραιάς Ηπείρου; Ούτε καν ο ισχυρισμός πως «η Δυτική Ευρώπη έγινε μία» δεν θα μπορούσε να σταθεί, τη στιγμή που παίρνει σάρκα και οστά η έξοδος της Βρετανίας. Τη στιγμή επίσης που πιθανολογούνται ή συζητούνται διάφορα -exit, είτε προς τιμωρίαν και βίαιη συμμόρφωση (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας) είτε επειδή με σύνθημα το -exit συγκινούν ευρύτατα ακροατήρια οι ποικίλες μορφές του εθνικιστικού ή απομονωτιστικού λαϊκισμού, από τους λεπενιστές στη Γαλλία έως τους πεντάστερους του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία και τους δημοφιλείς «καθαρούς» σε διάφορες χώρες, από την Ολλανδία έως την Ουγγαρία. Τη στιγμή, τέλος, που τείνουν να γίνουν του συρμού τα πραγματικά, υλικά τείχη, τα οποία θεμελιώνονται πάνω στα συμβολικά τείχη που δεν έπαψαν ποτέ να χωρίζουν τους λαούς της Ευρώπης.

Τουλάχιστον υπερβολικός ο ισχυρισμός πως «η Ευρώπη έγινε μία», αποκτά μία επιπλέον διάσταση, ηχεί δηλαδή και προκλητικός, αν αναλογιστούμε ότι διατυπώθηκε σε μια Σύνοδο που, έστω και διά του σοφίσματος «θα προχωρούμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται», επισημοποίησε την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Δηλαδή, την Ευρώπη του Διευθυντηρίου (μάλλον μονομελούς) και την Ευρώπη των ακολούθων ή δορυφόρων. Οσο για την καταληκτική φράση, «Επιθυμούμε η Ενωση να είναι μεγάλη στα μεγάλα ζητήματα και μικρή στα μικρά», δύσκολα γίνεται αντιληπτό πώς εννοείται εδώ η μικρότητα. Να ξαναχαθήκαμε άραγε στην κατά λέξη μετάφραση: Ισως, αν θεωρηθεί διαφωτιστικό το «ισχυρό» πρωτότυπο: «We want the Union to be big on big issues and small on small ones».

καθημερινή

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Το τρίο Σημίτη–Τσίμα–Κοσιώνη και το Survivor



"Το τρίο του ΣΚΑΪ, λοιπόν, το οποίο, ανεξαρτήτως ταξικής αφετηρίας, αφού διάλεξε στρατόπεδο με τη δέουσα ταξική μεροληψία, συνδημιούργησε και συνυπηρετεί το αντιπαράδειγμα του κατεξοχήν ανθρωπισμού: αν δηλαδή ο ανθρωπισμός προφανώς αναγνωρίζει ως μείζον της ιστορίας την ταξική πάλη, συντασσόμενος με τον αδύναμο, για τους ίδιους δεν υπάρχουν παρά μοναχά τ’ αφεντικά συν ένα μάτσο εργάτες κουρελήδες, οι οποίοι και χρησιμοποιούνται κατά πώς βολεύει τον αφέντη"
της Κατέ Καζάντη
Η εκπροσώπηση του καπιταλισμού στην πιο θλιβερή του εκδοχή: το τρίο Σημίτη–Τσίμα–Κοσιώνη δεν χρειάζεται να βγάλει άχνα. Και δια της απόλυτης σιωπής ακόμα, το υπόδειγμα του πολιτευόμενου βίου τους κραυγάζει την πολιτισμική τους απαξία. Η συστημική μετα-θρησκεία, την οποία υπηρετούν ανερώτητα, μπορεί να μοιάζει –ή να είναι- η πεμπτουσία της κυρίαρχης ιδεολογίας, το ανθρωπολογικό όμως πρότυπο που υποδεικνύουν δεν είναι παρά το παρακολούθημα των νικητών του Survivor. Της αποθέωσης, δηλαδή, των εκφραστών ενός συστήματος που υπηρετεί έναν τέτοιο ατομισμό, ώστε ο επιβιώσας να μετέρχεται τέτοιας λογής μέσα και για καιρό τόσο ώσπου να καταντά απάνθρωπος. Και μάλιστα, προκειμένου να εξασφαλίσει όχι μονάχα έπαθλα, αλλά και τα χρειώδη για τη ζωή.
Το τρίο του ΣΚΑΪ, λοιπόν, το οποίο, ανεξαρτήτως ταξικής αφετηρίας, αφού διάλεξε στρατόπεδο με τη δέουσα ταξική μεροληψία, συνδημιούργησε και συνυπηρετεί το αντιπαράδειγμα του κατεξοχήν ανθρωπισμού: αν δηλαδή ο ανθρωπισμός προφανώς αναγνωρίζει ως μείζον της ιστορίας την ταξική πάλη, συντασσόμενος με τον αδύναμο, για τους ίδιους δεν υπάρχουν παρά μοναχά τ’ αφεντικά συν ένα μάτσο εργάτες κουρελήδες, οι οποίοι και χρησιμοποιούνται κατά πώς βολεύει τον αφέντη. Οτιδήποτε αντίκειται στην αστική κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία και κατανοεί τον ανθρωπισμό ως ένα είδος μεταηθικής φιλανθρωπίας προς τον αδύναμο, τους βρίσκει απέναντι, πολέμιους. Η όντως αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια με τον ταξικό παράγοντα να κυριαρχεί, είναι, σε κάθε περίπτωση, η κόλασή τους.
Η ζοφερή αλήθεια της ιστορικής πραγματικότητας είναι πως τέτοιοι τύποι θα επιβιώνουν πάντα. Στο Survivor της ζωής, αν η ζωή αντιγράφει το θέαμα, αυτοί που καταφάσκουν στον κοινωνικό δαρβινισμό, αυτοί θα επιβιώνουν και στον πολιτικό βίο. Με δεδομένη την επιθυμία των από πάνω να ασκήσουν με τα θεάματα μια κατασταλτική, πειθαρχική λειτουργία, μέσα στα κομφορμιστικά πλαίσια ενός δεδομένου πολιτισμού, όσοι προσφέρουν τα καλύτερα στο αφέντη, αυτοί θα επιβραβεύονται –με γάλα καρύδας και άλλα αγαθά. Μετά το ένα Survivor, λοιπόν, το θέαμα στους δέκτες συνεχίζεται, για να υποδείξει ποιοι τελικά επιβιώνουν.  
Ο αριστερός που είδε το φως το αληθινό και ανένηψε, η αναπαραγωγός ψευδοειδήσεων και ο σοσιαλδημοκράτης που ακολούθησε τον δεξιό κατήφορο των απανταχού ομοϊδεατών του είναι αυτοί που κατέχουν –ακόμα, δυστυχώς- την εξουσία. Αλληλοτρώγονται ενίοτε, συνασπίζονται, όμως, γίνονται μια γροθιά, όταν απειλείται η επιβίωση των εξουσιών τους. Προς τούτο συμμερίζονται και την παραμικρή απόχρωση των ιδεών των σκληρών της Ευρώπης. Μπροστά στον κοινό εχθρό, οι μικροδιαφορές λησμονούνται. Έτσι κυβερνούσαν, έτσι κυβερνούν: με την εξουσία τους να διαχέεται σε όλη τη σφαίρα του δημόσιου βίου, από την τηλοψία μέχρι το κοινοβούλιο.
Ακόμα κι αν «οι «θεωρίες» τους» -βλέπε Αλτουσέρ- «είναι ιδεολογικές παλιατσαρίες, που ανακαινίζονται με μεγάλες ποσότητες από διανοητικές εκζητήσεις και υπερσύγχρονες μαθηματικές τεχνικές», δεν είναι εύκολο να τους νικήσεις. Όπως και το σκουπιδαριό του τηλεοπτικού Survivor χτυπάει κόκκινο στις τηλεθεάσεις, έτσι και οι επιζήσαντες – νικητές του καπιταλισμού έχουν το κοινό τους. Το οποίο, δυστυχώς, διευρύνεται από πολλούς νεοπρολετάριους, θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού.
Στη μεγάλη ιστορική εικόνα, η αφήγηση του καπιταλισμού είναι απαράλλακτη με εκείνη του τηλεοπτικού παιχνιδιού. Νικάει ο καλύτερος, η αριστεία του Μητσοτάκη στην πράξη. Οι δυο δουλευταράδες του ιδιωτικού τομέα και ο τρίτος, ο ινστρούχτορας του εκσυγχρονισμού, στο ίδιο τέμπο με τον πολιτικό κληρονόμο, οπαδό του ριγκανοθατσερισμού, διεκδικούν μαχητικά να κρατήσουν όσα έχουν και να λάβουν κι άλλα.
Το ζήτημα είναι αν τους αφήσει ο λαός.  
ARTINEWS

Ποιος φταίει;


Γιάννης Στουρνάρας

Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Δεν λέει να κοπάσει η συζήτηση με κεντρικό θέμα «γιατί οι άλλες χώρες που είχαν σοβαρά προβλήματα έχουν βγει από τη στενωπό και η Ελλάδα πηγαίνει από πρόγραμμα σε πρόγραμμα και από αποτυχία σε αποτυχία;». Ορισμένοι απλώς θέτουν το ερώτημα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να δώσουν απαντήσεις.
Αλλοι, ανάμεσά τους ο Σόιμπλε και αρκετοί εγχώριοι οπαδοί του, υποστηρίζουν ότι για όλα φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις, επειδή δεν εφάρμοσαν με συνέπεια και αυστηρότητα τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει. Κάποιοι επικαλούνται την Ιστορία και ειδικότερα την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας -τη μήτρα, κατά τη γνώμη τους, όλων των κακοδαιμονιών που ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τη χώρα.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονται ότι η χώρα θα αποχαιρετούσε την κρίση, αν δεν είχαμε το «εκλογικό ατύχημα» τον Γενάρη του 2015. Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας μίλησε («Καθημερινή») για την έλλειψη σταθερότητας θεσμών, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την έλλειψη γενναιότητας του πολιτικού συστήματος, την έλλειψη συλλογικότητας. Αναιμικές εξηγήσεις. Παραγνωρίζουν (σκόπιμα ή αθώα) κάποια σημαντικά δεδομένα:
● Ηταν η πρώτη χώρα που αντιμετώπισε με τόση οξύτητα το πρόβλημα της κρίσης. Εγινε λοιπόν το πειραματόζωο. Με απόφαση της Γερμανίας ήρθε το ΔΝΤ, οι συνταγές του οποίου είναι γνωστές, όπως γνωστά είναι και τα αποτελέσματα από την εφαρμογή τους. Η Ευρώπη πανικόβλητη παραδόθηκε αμαχητί, μαζί της και η ελληνική κυβέρνηση.
● Τα πρώτα προγράμματα είχαν σοβαρά κατασκευαστικά λάθη. Το έχουν παραδεχτεί (εκ των υστέρων φυσικά) ακόμη και αυτοί που τα εκπόνησαν: λάθος ο πολλαπλασιαστής, λάθος οι υπολογισμοί για την ύφεση και την ανεργία, λάθος η επιλογή να πέσει το βάρος στους μισθούς και τις συντάξεις. Τα λάθη δεν διορθώθηκαν. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς τον... θρίαμβο.
● Η απώλεια του 1/3 του ΑΕΠ μέσα σε τρία χρόνια είναι παγκόσμια... πρωτοτυπία. Δεν έχει συμβεί ποτέ και πουθενά σε καιρό ειρήνης.
● Το κύριο μέλημα των δανειστών στην αρχική φάση ήταν να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα, με το επιχείρημα να αποτραπεί η διασπορά της τραπεζικής κρίσης στην ευρωζώνη.
Ταυτοχρόνως οι εταίροι αρνήθηκαν το αυτονόητο, να ρυθμιστεί δηλαδή το θέμα του χρέους, υποχρεώνοντας έτσι τη χώρα να επιστρέφει στους δανειστές ό,τι δανειζόταν. Η πραγματική οικονομία -με δομικά προβλήματα- δεν ωφελήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Το χρέος είναι θηλιά.
● Η ένταξή μας στην ευρωζώνη έγινε με πολιτικούς όρους. Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη στιγμή της ένταξης μέχρι τη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση, οι κυβερνήσεις δεν έκαναν σχεδόν τίποτε για να ενισχύσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Αφησαν τη χώρα ανοχύρωτη: διαφθορά, διαπλοκή, φοροδιαφυγή, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα. Τρόμπαραν τη φούσκα μέχρι που έσκασε.
● Η επιμονή των Ευρωπαίων σε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% για πολλά χρόνια είναι άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Κι αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ και πουθενά.
efsyn