Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Νομοθετώντας τη φρίκη !!!


Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου



Αν ο μισθός είναι δείκτης δημοκρατίας, από την Κυριακή το βράδυ τα κόμματα του μνημονιακού «συνταγματικού» τόξου απέχουν από τους νεοναζί κατά 4 ευρώ και 60 λεπτά

Πέρσι το Γενάρη, απαντώντας σε ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, ο αλήστου μνήμης Λουκάς Παπαδήμος προειδοποιούσε ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να μην εξετάσει το ρόλο του μισθολογικού κόστους».
Θυμάστε το ακαταμάχητο σκεπτικό: «Οι άνεργοι δεν…έχουν κατώτατο μισθό, ούτε 13ο και 14ο μισθό, και πρέπει να νοιαστούμε και γι΄αυτό».
Εξάλλου, όπως το έθετε ο ίδιος, «είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές, αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι». Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας: από την επανεξέταση των στρεβλώσεων (sic) θα εξαιρούνταν οι χαμηλόμισθοι, σε μια εποχή που ο ελάχιστος μισθός, τουλάχιστον στα χαρτιά, βρισκόταν στα 876,62 ΕΥΡΩ.
Δεκαπέντε μήνες μετά ο κ. Παπαδήμος είναι παρελθόν. Είναι απών, όμως δεν έφυγε ποτέ. Ενώ λοιπόν οι περιττοί μισθοί καταργήθηκαν, ενώ ο ελάχιστος ελαχιστοποιήθηκε περαιτέρω, κι ενώ η ανεργία αντί να πέσει εκτινάχτηκε, η διαδικασία ψήφισης του πολυνομοσχεδίου έδειξε για μια ακόμα φορά με πόση ευχέρεια μπορεί η φρίκη να επιβάλλεται ως ευαισθησία. Με μια αιφνιδιαστική τροπολογία, κερασάκι στην τούρτα της διαδικασίας-εξπρές με την οποία ο «ναός της Δημοκρατίας» ξαναέγινε υποχείριο της πλειοψηφίας, ο κατώτατος μισθός καταργήθηκε. 170 βουλευτές υπερψήφισαν, ως μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας, την λειτουργία προγραμμάτων στην Τοπική Αυτοδικοίκηση με μισθούς 490 ευρώ, φροντίζοντας μάλιστα οι μηνιαίες απολαβές για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών να μην ξεπερνούν τα 427 ευρώ. Μικρή λεπτομέρεια: Στους κοινωνικά ευαίσθητους εκατόν εβδομήντα, καταμετρήθηκαν υπερηφάνως και αυτοί της Δημοκρατικής Αριστεράς. Κι ας ήταν οι ίδιοι που, μόλις πριν από λίγους μήνες, είχαν αρνηθεί να ψηφίσουν τα εργασιακά του τρίτου Μνημονίου…
Χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να αποτιμήσει κανείς με νηφαλιότητα αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής -και δεν αναφερόμαστε καν στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τη διατήρηση του χαρατσιού, την απελευθέρωση επαγγελμάτων ή την επίσπευση των απολύσεων στο Δημόσιο, με την οποία επιστρέφουν οι φρονηματικές διώξεις. Χρειάζεται τόση νηφαλιότητα, όσος αντίστοιχα είναι και ο κυνισμός με τον οποίο επιβάλλεται, ως μέσο υπέρ των ανέργων, η επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων και η κρατική χορηγία της εργασίας τους στο αφεντικό-δουλοκτήτη. Χρειάζεται τόση νηφαλιότητα, όση και η εγκληματική ανοησία που προϋποθέτει το να θεωρείς το τσάκισμα του κατώτατου μισθού μέσο συγκράτησης της ανεργίας, στήριξης των επιχειρήσεων, αύξησης της κατανάλωσης, ώθησης της ανάπτυξης ή ενίσχυσης των εσόδων. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι ούτε αυτά δεν σκέφτονται. Το θέμα είναι να συνεχιστεί η κοινωνική μηχανική του Μνημονίου, μήπως και σε μισθολογικές συνθήκες Ανατολικής Ευρώπης πειστούν να έρθουν επιτέλους οι επενδυτές. Αλλά με τι θα αγοράζουν τα προϊόντα τους οι εργαζόμενοι των 427 ευρώ; Άδηλον.
Επιμένω: Θέλει πολλή προσπάθεια, και άλλο τόσο αμοραλισμό, για να εξωραϊσει κανείς τη φρίκη, όσο στενό κοινοβουλευτικό κορσέ κι αν της φόρεσε η πλειοψηφία αυτής της Βουλής. Τόσο αμοραλισμό, όσο και το να λες σε έναν άνθρωπο 25 χρονων ότι θα δουλεύει για έναν μισθό ίσο με το επίδομα ανεργίας μέχρι πρότινος. Τόσο αμοραλισμό, όσο και το να αντιμετωπίζεις την ανεργία φτιάχνοντας στρατούς ανθρώπων που αρκούνται στην επιβίωση, και που γι΄ αυτήν θα επιστρατεύσουν λυτούς και δεμένους: Δεν είναι καλύτερο από το τίποτα ένα προγραμματάκι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έστω και για 400 τόσα ευρώ;
Το μέτρο σύγκρισης γι΄ αυτό που ψήφισε την Κυριακή το βράδυ η Βουλή, το έδωσε με ένα σχόλιο στη σελίδα του στο fb ο Βασίλης Παπαστεργίου: «Το 2008 η απεργία των εργατών γης στη Μανωλάδα είχε ως αποτέλεσμα το μεροκάματο να ανέβει στα 23,50 ευρώ τη μέρα. Τότε μιλάγαμε για “σύγχρονους σκλάβους”. Σήμερα η Βουλή ψήφισε το ημερομίσθιο των 19,60 ευρώ». Άλλοι, στο ίδιο μήκος κύματος, συνέκριναν το νέο ημερομίσθιο με τα 15 ευρώ μεροκάματο που προβλέπει ο χρυσαυγίτικος ΟΑΕΔ «μόνο για Έλληνες».
Είναι δυσοίωνο, αλλά δυστυχώς περί αυτού πρόκειται: Από την Κυριακή το βράδυ, τα κόμματα της (αστικής, έστω) δημοκρατίας, απέχουν από τους νεοναζί κατά 4 ευρώ και 60 λεπτά

PAGANELI

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Πού διανυκτερεύσατε μετά το πέρας του χορού, κυρία δασκάλα;

Tης Δέσποινας Μηλιώνη (Εκπαιδευτικού Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης)


Πριν από λίγες ημέρες έπεσε στην αντίληψή μου διαδικτυακά έγγραφο με το οποίο ο επιθεωρητής της περιοχής Φιλιατών, εν έτει 1963, καλεί τη δασκάλα να απολογηθεί γιατί τόλμησε να πάει σε ένα χορό με κάποιο κύριο! Αρχικά μου φάνηκε διασκεδαστικό το περιεχόμενό του, στη συνέχεια όμως αναρωτήθηκα αν εκείνη η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα και από αυτή που θα έχουμε στο άμεσο μέλλον.

«ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΣΤΟΙΧ. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΙΛΙΑΤΡΩΝ
Αρ. πρωτ. 91
Εν Φιλιάταις τη 15-1-63

Π Ρ Ο Σ: Την δημοδιδασκάλισσαν του σχολείου Κεραμίτσης Κ. Σταυρούλα Πυλιώτου (μέχρι σήμερα διατελέσασαν εν αποσπάσει εις σχολείον Αγίου Νικολάου).

Έχοντες υπ΄ όψιν τα αναγραφόμενα εις την υπό σημερινήν ημερομηνίαν τηλεγραφικήν αναφοράν σας, γνωρίζομεν εις υμάς ότε η προ τριημέρου (12ην τρέχοντος μηνός και ημέραν Σάββατον) επιδειχθείσα εκ μέρους σας επαίσχυντος συμπεριφορά επροξένησεν εις ημάς τε, ως Νόμω εντεταλμένον δια την παρακολούθησιν και τον έλεγχον των πράξεών σας ως δημοσίου υπαλλήλου, καθώς και εις την ευυπόληπτον κοινωνίαν της πόλεως Φιλιατών οδυνηράν εντύπωσιν.
Διερωτώμεθα: Κατά ποίαν λογικήν, Διδασκάλισσα υμείς, έχετε το δικαίωμα να περιφρονήτε ασυστόλως και ανερυθρυριάσθως το Δημόσιον αίσθημα και να περιέρχησθε νύκτωρ τη συνοδεία ανδρός ουδεμίαν επισήμως έχοντος θεμιτήν σχέσιν με υμάς και δι΄ ιδιωτικού του αυτοκινήτου την περιοχήν της περιφερείας μας και να προσέρχησθε μετ΄ αυτού εις δημόσιον χορόν (ως ο προχθεσινός) εις την Λέσχην φρουράς Φιλιατών;
Εις ποίαν πώρωσιν άραγε έφθασεν η συνείδησία σας, όταν προσερχόμενη εις τον εν λόγω δημόσιον χορόν μετά του εν λόγω ανδρός καταλαμβάνητε θρασύτατα μετ΄ αυτού θέσιν εις τράπεζαν γειτονικήν προς την του προϊσταμένου Επιθεωρητού σας και παραλείπητε και την στοιχειωδεστέραν εκδήλωσιν κοινωνικής αγωγής, την του χαιρετισμού προς αυτόν;
Ποίος σας έδωσε το δικαίωμα να διασύρητε κατά τον επαίσχυντον αυτόν τρόπον την υπόληψιν και την τιμήν της εναρέτου οικογενείας των Διδασκάλων μου;
Πού κατεχωρήσατε τας επί ώραν μακράν και κατ΄ επανάληψιν απευθυνθείσας προς το άτομόν σας εκ μέρους υμών νουθεσίας και συμβουλάς επί του ιδίου θέματος της συμπεριφοράς σας;
Πώς είναι δυνατόν να έχωσι πλέον εμπιστοσύνην εις την διαδασκάλισσαν των αθώων τέκνων των οι ταλαίπωροι κάτοικοι του χωρίου Άγιος Νικόλαος, όταν παρακολουθούν μετά βδελυγμίας τας ανόμους νυκτερινάς δι΄ αυτοκινήτου περιπλανήσεις σας; Κατόπιν τοων ανωτέρω και συμφώνως προς τας διατάξεις των άρθρων 131,132,160 και 161 του Νόμου 1811/51 καλούμεν υμάς, όπως εντός εικοσιτετραώρου από λήψεως παρούσης απολογηθήτε εγγράφως αναφέρουσα τους λόγους του ως ανωτέρω ολισθήματός σας.
Εν τη περί ής ο λόγος απολογία σας δέον όπως δώσητε απόκρισην και εις τα εξής ερωτήματα:
1. Πού διανυκτερεύσατε από της 3ης μετά μεσονύκτιον ώρας και μετά το πέρας του χορού;
2. Πώς απεμακρύνθητε εκ της έδρας σας άνευ αδείας της υπηρεσίας και
3. Αναφέρατε εις τον κ. Διευθυντήν του σχολείου σας περί της απομακρύνσεώς σας εκ της έδρας, περί του σκοπού της εις Φιλιάτες ελεύσεώς σας και περί του τρόπου και χρόνου αναχωρήσεως και επανόδου σας.

Ο επιθεωρητής
Αναστάσιος Χ. Γκόβελας»
___________________________________________

Μπορεί να μην καλεστεί η δασκάλα σήμερα σε απολογία γιατί δέχτηκε μια ανδρική παρουσία για παρέα της και με αυτό σκανδάλισε την τοπική κοινωνία αλλά πόσο μακριά είμαστε από το να καλεστεί σε απολογία και να τεθεί σε διαθεσιμότητα γιατί έχει συζυγικές ή οικονομικές διαφορές; Τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν αρχίσει ήδη να εμφανίζονται στον ορίζοντα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του εκπαιδευτικού από το Λύκειο Πελοπίου Ηλείας που τέθηκε «αυτοδίκαια» σε αργία επειδή μηνύθηκε από κάποιον με τον οποίο είχε οικονομικές διαφορές, καθώς πραγματοποιήθηκε η υπαγωγή του στις διατάξεις του Ν. 4057/2012 «περί διαθεσιμότητας, αργίας ένεκα ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας», σε συνδυασμό με το Ν.4093/2012. Το ίδιο συνέβη και με νηπιαγωγό στη Μυτιλήνη, εξαιτίας αντιδικίας με εργολάβο οικοδομών από τον οποίο αγόρασε ένα σπίτι (η συγκεκριμένη νηπιαγωγός, μάλιστα, είναι σύζυγος βουλευτή της Ν.Δ.). Πρόσφατα δάσκαλος του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας για παιδιά με αυτισμό παραπέμφθηκε από το διευθυντή Π.Ε. Λάρισας στο πειθαρχικό συμβούλιο με την ίδια κατηγορία και κινδυνεύει να τιμωρηθεί με την ποινή της απόλυσης διότι συμμετέχοντας στη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 2012 στη Λάρισα, συνελήφθη αναίτια από τις αστυνομικές δυνάμεις και παραπέμφθηκε σε δίκη με την ψεύτικη, σύμφωνα με τον ίδιο, κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής. Και τα παραδείγματα συνεχώς αυξάνονται…
Μπροστά στην υλοποίηση της απόφασης της Τρόικας για απολύσεις στο δημόσιο, η Κυβέρνηση ρίχνει τη ρετσινιά του επίορκου στιγματίζοντας ανθρώπους και υπολήψεις. Έτσι φτάσαμε σε σημείο που είμαστε όλοι εν δυνάμει επίορκοι, καθώς όλοι μπορεί να έχουμε ή να αποκτήσουμε κάποια αστική διαφορά, κινδυνεύει να ποινικοποιηθεί ο συνδικαλισμός και το αναπόσπαστο δικαίωμα της συμμετοχής σε απεργίες και συλλαλητήρια και κοντεύουμε να μετατραπούμε σε φοβισμένα ανθρωπάκια που κοιτούν μονάχα τη δουλειά τους. Και όλα αυτά τώρα που θα έπρεπε να υψώσουμε το ανάστημά μας. Τώρα που θα έπρεπε να τους δείξουμε πως δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο τέτοιου είδους πολιτικές. Τώρα που το ποτήρι έχει ξεχειλίσει.
Το κράτος τότε, όπως και σήμερα, φροντίζει να έχει υπό πλήρη έλεγχο τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσίους υπαλλήλους, την κοινωνία γενικότερα. Τα ερωτήματα που τίθενται από τον επιθεωρητή αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. «Πώς απεμακρύνθητε εκ της έδρας σας άνευ αδείας της υπηρεσίας; Αναφέρατε εις τον κ. Διευθυντήν του σχολείου σας περί της απομακρύνσεώς σας εκ της έδρας, περί του σκοπού της εις Φιλιάτες ελεύσεώς σας και περί του τρόπου και χρόνου αναχωρήσεως και επανόδου σας;». Ουσιαστικά επιδιώκεται να ασκείται απόλυτη εξουσία επάνω στον εργαζόμενο, ο οποίος επιβάλλεται να δίνει αναφορά στον προϊστάμενό του για κάθε του κίνηση, ακόμα και για γεγονότα που, σαφώς, αφορούν προσωπικά δεδομένα. Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα. Ο πλήρης, δηλαδή, έλεγχος των πολιτών.
Πόσο υποκριτικά φαντάζουν όλα; Το κράτος, άραγε, δε γνωρίζει πόσοι και ποιοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πράττουν σωστά τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν; Τόσα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες κλείνουν τα μάτια σε φαινόμενα διαφθοράς δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό είναι επιλογή και όχι τυχαίο γεγονός. Κάνοντας τα στραβά μάτια σε κάποιους τελωνειακούς, εφοριακούς, γιατρούς, πολεοδόμους (και όχι μόνο) που "τα παίρνουν" κάτω από το τραπέζι, τους κρατούν στο χέρι και τους χειρίζονται, όποτε αυτό απαιτείται. Είναι πολιτική επιλογή η μη καταπολέμηση της διαφθοράς. Αυτό φαίνεται ακόμα πιο έντονα σήμερα. Σήμερα που χρησιμοποιείται η κατάσταση αυτή για να απολυθούν, όχι φυσικά οι κάποιοι λίγοι ανάξιοι και "λερωμένοι" υπάλληλοι αλλά 150.000 άνθρωποι. Θα τσαλαπατηθεί η αξιοπρέπειά τους, θα τους φορεθεί η ταμπέλα του επίορκου και θα μείνουν χωρίς δουλειά και ελπίδα, αφού στην υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της χώρας δεν προβλέπεται να καταφέρουν να βρουν μια άλλη εργασία. Όλο αυτό, βέβαια, δουλεύεται στην κοινωνία από τα κανάλια, τις εφημερίδες και την Κυβέρνηση εδώ και αρκετά χρόνια με παραδείγματα "ποταπών υπαλλήλων που πληρώνει ο κοσμάκης για να κάθονται" και με την εμφύτευση μιας ανούσιας κόντρας και έχθρας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, παρ’όλα αυτά, αποδεικνύονται αργά, έως σχεδόν ανύπαρκτα. Βρισκόμενος σε λήθαργο, ο λαός ανέχεται και υποτάσσεται και με αυτή τη στάση ουσιαστικά συναινεί. Συναινεί στην πολιτική της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης των ανθρώπων, της εξαφάνισης του κοινωνικού κράτους, της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, του ξεπουλήματος της περιουσίας του. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί, όμως, μόνο όταν ο ίδιος αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Όταν συνειδητοποιήσει πως το σενάριο ενός σούπερ σωτήρα που θα έρθει από το πουθενά και θα φέρει τη λύτρωση, δεν μπορεί να είναι άλλο από ένα παραμύθι για μικρά παιδιά ή ανόητους. Όταν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς και δεν αρκεστεί στην απλή ανάθεση της επίλυσης κάθε προβλήματος αλλά ασκήσει πίεση, δουλέψει συνδιαμορφώνοντας απόψεις, οργανωθεί. Τότε και μόνο τότε, ο κάθε επιθεωρητής στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό αυτής της χώρας, θα αποδυναμωθεί και θα μπορέσουμε με αξιοπρέπεια να δουλέψουμε τη λύση του προβλήματος.

www.ecoleft.wordpress.com

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 75% στις προτάσεις και 29,5% στην ψήφο;

Του Γιώργου Αναδρανιστάκη


Λένε οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι, οι Κουβέληδες, λένε τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, λένε οι Πρετεντέρηδες, οι Πάσχοι, οι Μπάμπηδες κι όμως αυτοί οι ξεροκέφαλοι οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Τους τα λένε οι ειδικοί κι αυτοί πιστεύουν τα εντελώς αντίθετα και μάλιστα σε ποσοστά σχεδόν παμψηφίας.
Τούτο είναι ίσως το πιο σημαντικό εύρημα της δημοσκόπησης της VPRC που παρουσιάζει από το πρωί κατ΄ αποκλειστικότητα ο «105,5 Στο Κόκκινο». Ερωτώνται οι πολίτες σχετικά με τους τρόπους διεξόδου από την κρίση και απαντούν τα εξής: Το 86% λέει ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να επανέλθει στα προ Μνημονίου επίπεδα, το 86% ότι πρέπει να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος, το 84% ότι πρέπει να διαγραφεί μεγάλο μέρος του χρέους και το υπόλοιπο να αποπληρωθεί όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, το 78% ότι πρέπει να υπάρξει συμμαχία των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, ώστε να πολεμηθεί η Γερμανική ηγεμονία, το 77% ότι πρέπει να καταργηθεί το Μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί νόμοι, το 70% ότι η δημόσια περιουσία και ο φυσικός πλούτος δεν πρέπει να περάσουν σε χέρια ιδιωτών, το 51% ότι για να επιτευχθεί ανάπτυξη πρέπει το τραπεζικό σύστημα να περάσει υπό δημόσιο έλεγχο.
Ο κόσμος πιστεύει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που το σύστημα του παρουσιάζει ως αυτονόητα και αναπόφευκτα και τούτο είναι από μόνο του αρκετό, για να αποκαλύψει την πλήρη χρεοκοπία του συστήματος. Επιπλέον, οι θέσεις αυτές που φτάνουν σε ποσοστά αποδοχής κατά μέσο όρο 75%, είναι ακριβώς οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρουσιάζεται από το ίδιο μιντιακό και πολιτικό σύστημα περίπου ως παράνομος και σε κάθε περίπτωση ως φορέας απόψεων που οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή.
Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση συναντούν αποδοχή της τάξεως του 75%, γι΄ αυτό στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής λαμβάνει 29,5%, έναντι 27% της Ν.Δ. Γιατί όμως η αποδοχή των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο 75% και η εκλογική του επιρροή στο 29,5% και όχι στο 35% ή στο 40%. Γιατί αυτοί που συμφωνούν με τις προτάσεις του δεν σπεύδουν να τον ψηφίσουν; Δύσκολες ερωτήσεις, ακόμη δυσκολότερες οι απαντήσεις. Οι πολίτες πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι πρέπει να καταργηθεί αμέσως το Μνημόνιο, αλλά δεν είναι βέβαιοι ότι αυτό είναι εφικτό μέσα στη συγκεκριμένη εγχώρια και διεθνή συγκυρία. Κυρίως δεν είναι βέβαιοι ότι μπορεί να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αν το κάνει, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μιας τόσο ρηξικέλευθης πράξης.
Είναι πρωτίστως θέμα εμπιστοσύνης: Εκείνος που δηλώνει ότι θα κάνει κάτι, πρέπει να πείσει ότι θέλει να το κάνει, ότι είναι αποφασισμένος να το κάνει και ότι θα το φτάσει μέχρι τέλους, όποια κι αν είναι τα εμπόδια. Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία επ' αυτού.

LEFT

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Δάσκαλοι «επίορκοι», τεντιμπόηδες

Της Κατέ Καζάντη


Καθηγητής Γενικού Λυκείου τέθηκε σε αργία με την κατηγορία της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Είχε οικονομική αντιδικία με ιδιώτη, πλημμεληματικού χαρακτήρα, η οποία δεν έχει καν εκδικαστεί σε πρώτο βαθμό. Νηπιαγωγός από τη Λέσβο διώχθηκε επειδή είχε μια αστική διαφορά επίσης με ιδιώτη.
 Και τώρα ένας δάσκαλος από τη Λάρισα παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο, και τούτος με την κατηγορία της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας. Φυσικά, κινδυνεύει με άμεση απόλυση. Αυτού δε η αναξιοπρέπεια έγκειται στη συμμετοχή του σε διαδήλωση και, κατά πως λέει ανακοίνωση της ΕΛΜΕ της περιοχή του, «αποτελεί στην ουσία πολιτική δίωξη και απαγόρευση κάθε διαμαρτυρίας».
Τα ανωτέρω στηρίζονται στο νόμο 4093/2012 ο οποίος επιβάλλει αυτοδίκαιη αργία για κάθε δημόσιο υπάλληλο από τη στιγμή που παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο. Και μόνο. Αρκεί η παραπομπή. Η απόφαση του πειθαρχικού αποτελεί μια άλλη ιστορία, η οποία δεν αφορά τον νομοθέτη.
Εκείνη η περιβόητη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, του 1798, η οποία καθιέρωνε, με το άρθρο 9, το πασίγνωστο τεκμήριο της αθωότητας, έχει, προφανώς περάσει στο βασίλειο της λησμονιάς. Το αυτό ισχύει και για το άρθρο 6, παρ.2, της σύγχρονής μας πλέον Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Να, λοιπόν, πώς, εν μία νυκτί, καταρρέουν μερικά ακόμα αυτονόητα του δυτικού πολιτισμού: όχι, δεν θεωρείται πλέον κάθε άνθρωπος αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ούτε η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, δια των αρμόδιων οργάνων της, ούτε να επιδείξει επιείκεια. Απεναντίας, όποιος και από οποιονδήποτε κι αν κατηγορείται, τιμωρείται. Με αυστηρότητα. Και διαπομπεύεται. Ο κατηγορούμενος καλείται να αποδείξει πως δεν ανήκει στην κατηγορία των ελεφάντων, των φαλαινών ή σε κάποια άλλη των λοιπών, πλην του ανθρώπου, θηλαστικών.
Ότι αυτό που αποκαλούμε «δίκαιο» αποτελεί μια κωδικοποίηση κανόνων, όπου δικαιώματα και υποχρεώσεις προσθέτονται και αφαιρούνται αναλόγως της βούλησης εκείνων που κάθε φορά εξουσιάζουν, είναι παγκοίνως γνωστό. Όπως επίσης ότι η δόλια η Θέμις, αν υπήρξε ποτέ τυφλή, ανέβλεψε και εξέπεσε τόσο ώστε να υπηρετεί συμφέροντα, πολιτικά τε και οικονομικά.
Έτσι, εάν, σε τούτη τη συγκυρία, συμφέρει να οπισθοδρομήσουμε σε φιλοσοφίες και πρακτικές προ του Διαφωτισμού, για να κερδίσουμε μερικές δεκάρες –ή σεντς, αδιάφορο-, μπορούμε να το πράξουμε. Η επαναφορά του νόμου περί τεντιμποϊσμού είναι εδώ: η απρεπής ή αναξιοπρεπής συμπεριφορά –τρέχα γύρευε τι τούτο μπορεί να περιλαμβάνει- διώκεται. Εντός ολίγου, πιθανώς, θα διώκονται και τα φρονήματα.
Ακόμα κι αν το ελληνικό δίκαιο υπήρξε «ένα δίκαιο που θεμελιώθηκε στην ανισότητα, όπως κάθε άλλο», τις τελευταίες δεκαετίες απέφευγε τις πολλές πολλές προκλήσεις. Αλλά η δημοκρατία προσέκρουσε στο αδιέξοδο της οικονομικής στενότητας. Και έστειλε περίπατο τη Δικαιοσύνη. Αδύναμοι, ανυπάκουοι, αντιφρονούντες, όλοι πολτός, όλοι στην απ’ έξω. Ο ευσταλής κ. Τόμσεν επέβαλε τη δική του δικαιοσύνη.

LEFT

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Τα ξεχασμένα σκάνδαλα της «Εθνοσωτηρίου»

Του Ιού


Με αφορμή τη συμπλήρωση 46 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, το tvxs.gr αναδημοσιεύει ένα επίκαιρο άρθρο του «Ιού», που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία το 2010. O ισχυρισμός ορισμένων, σήμερα, περί «τιμιότητας» των δικτατόρων αποδομείται και παρουσιάζονται τα σκάνδαλα της περιόδου. Μετά και τη δημοσκόπηση της Metron Analysis για την χούντα, το κείμενο του «Ιού», μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.
Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».
Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.
Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»:
«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας.
Απολαβές και «ασυλία»
Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73).
Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75).
Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!
Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς.
Τα μαύρα κρέατα
Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο.
Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα.
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%».
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161).
Η «νέα φαυλοκρατία»
Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50).
Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5).
Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72).
Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7).
Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων:
* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου.
* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.
* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.
* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118).
Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.
Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296).
Η Ντόλτσε Βίτα
Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6).
Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89).
Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88).
Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95).
Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87).
Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100).
Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας:
«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98).
Οι συμβάσεις
Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου.
* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια.
Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69).
* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ.
* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201).
Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181).
Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα:
«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία».
Το «Τάμα του Εθνους»
Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821.
Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος.
Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».
Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους».
Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων.
Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68).
Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»!
«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή».


Πηγή: iospress.gr

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Strawberries and blood in the fields of Manolada: three gun-touting supervisors arrested for shooting immigrants working in the fields

'The shooting of migrant workers in Manolada, who were claiming payment for their work, is a criminal and racist act,' says Syriza, main opposition party of Greece


Greek police have issued a statement confirming that they have detained the three supervisors thought to be responsible for opening fire on Bangladeshi workers who had gathered to demand payment for their work. The injured men, 29 in total, were taken to hospitals in the area for emergency treatment and seven remain in critical condition on Friday with shot wounds all over their bodies.
'Compassionate' Dendias visits Manolada
One day after the incident caused international outrage, the public order minister Nikos Dendias rushed to visit the site and in an unusually compassionate vein pledged that the victims would not be expelled from Greece.
http://left.gr/sites/left.gr/files/dendias-manolada-bravoi.jpg

The greek public order minister, N. Dendias, talking to migrant workers in Manolada. Around them the bofyguards of the minister...

But this is surely something which should be regarded as a given fact and not presented as a concession. And let us not forget that Mr Dendias is the orchestrator of 'Xenios Dias' - a programme responsible for the summary expulsion of many immigrants.
After speaking with local police chiefs, Mr Dendias added that the brutal assault is contrary not only to Greek law but every sense of humanity and has no relation with Greek culture. He also admitted that there is a lack of support in the wider community and that reforms are needed.
And so the man who has penned 5,000 people into 'concentration camps' - people like those who work in the strawberry fields of Manolada - presents himself as the saviour of the immigrant workers who were shot by their supervisors, and pledges things which should be taken for granted.
Statement from Syriza
'The shooting of migrant workers in Manolada, who were claiming payment for their work, is a criminal and racist act,' says Syriza in a statement about the incident. 'It is essential that justice should be done immediately.'
http://left.gr/sites/left.gr/files/manolada-19apr13%20%20%284%29.JPG

Workers from Manolada talking to the contingent of SYRIZA, in the semi-ruined houses they live in

A contingent from Syriza visited the immigrants' camp on Friday morning and spoke to workers in the ramshackle tents in which they live and also with local farmers and residents.

A detailed chronicle of the events (in greek)

LEFT

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Ο πρόεδρος της Nestlé δηλώνει ότι το νερό δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα!


Κατά τη διάρκεια συνέντευξής του για το ντοκιμαντέρ "We Feed the World", ο πρόεδρος της Nestlé, Peter Brabeck, έκανε την απίστευτη δήλωση ότι το νερό δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα.


Επιτέθηκε στην ιδέα ότι η φύση είναι καλή, ενώ επιπλέον τόνισε ότι είναι μεγάλο επίτευγμα για τον άνθρωπο το γεγονός ότι μπορεί να αντισταθεί στην κυριαρχία της. Επιτέθηκε επίσης στη βιολογική γεωργία, υποστηρίζοντας ότι τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα είναι καλύτερα.
Η Nestlé είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού παγκοσμίως. Ο Brabeck υποστηρίζει - ορθώς- ότι το νερό είναι η πολυτιμότερη πρώτη ύλη του πλανήτη. Ωστόσο, προσθέτει ότι η ιδιωτικοποίησή του είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσεις τη δικαιότερη διανομή του. "Η ιδέα ότι το νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, προέρχεται από εξτρεμιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις", λέει ο Brabeck, προσθέτοντας ότι "το νερό όπως κάθε άλλο διατροφικό αγαθό θα πρέπει να έχει αγοραστική αξία".
Πιστεύει επιπλέον ότι η μέγιστη κοινωνική ευθύνη ενός προέδρου είναι να δημιουργεί όσο περισσότερο κέρδος μπορεί για την εταιρία του, ώστε οι άνθρωποι να έχουν δουλειές.
Για να υπογραμμίσουμε τέλος το πόσο "αξιαγάπητος" άνθρωπος είναι, πιστεύει επιπλέον ότι όλοι πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο και σκληρότερα.
Πείτε στη Nestlé ότι έχει άδικο. Υπογράψτε την Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία πολιτών ενάντια στην ιδιωτικοποιήση του νερού.


Πηγή: keithpp.wordpress.com


Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Άλλαξαν τα πράγματα, άλλαξα κι εγώ


Δεν πείνασα (ακόμη) από την κρίση, δεν έμεινα (ακόμη) άστεγος από την κρίση, δε φυλακίστηκα (ακόμη) λόγω της κρίσης, δε σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ν’ αυτοκτονήσω από απόγνωση λόγω της κρίσης κι ούτε έχω σκοπό να τους κάνω τη χάρη.
Φυσικά, έχω χάσει ελπίδες, όνειρα κι ελευθερία. Κυρίως έχασα μέρος από τον ύπνο μου. Φυσικά και με κυνηγάνε τράπεζες βγάζοντας διαταγές πληρωμών. Φυσικά τα βγάζω πέρα με λίγα, αλλά ευτυχώς έτσι είχα συνηθίσει. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι που έχασα και μου στοιχίζει. Έχασα την ικανότητά μου να συγχωρώ τους ηλίθιους. Αποφάσισα να αδιαφορώ για τα βάσανα ανθρώπων που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και δηλώνουν μέχρι και σήμερα ότι στις επόμενες εκλογές πάλι Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσουν.


Κρίνω πλέον. Και παλιότερα έκρινα, αλλά έβρισκα κι ένα κάρο άλλοθι για να μη θεωρώ ως εχθρούς κάποιους ανθρώπους. Τώρα πλέον θεωρώ εχθρό αυτόν που λέει «είναι ντροπή να θέλετε να υποχρεώσετε τον Γιώργο Παπανδρέου να καταθέσει στη Βουλή». Τώρα πλέον εξοργίζομαι με αυτούς που προχωράνε με συμψηφισμούς, λέγοντας «Ο Γιώργος σας πειράζει που στέλνει υπόμνημα, ενώ αν ήταν ο Κωστάκης μια χαρά θα βολευόσασταν». Τον κοιτάς κι αναρωτιέσαι, τι άλλο πρέπει να πάθει για να σταματήσει να είναι τόσο μαλάκας;
Στερήθηκα τη χαρά να μπορώ να νοιάζομαι για τους ανθρώπους δίχως να με ενδιαφέρει τι πιστεύουν. Πλέον με ενδιαφέρει. Δε μπορώ να συμπαρασταθώ σε κανέναν που όταν ακούει να κατηγορούν την κυβέρνηση, σχολιάζει «γιατί ρε, ο Τσίπρας καλύτερα θα τα έκανε;». Είναι αδύνατον για τον κάθε μικρόμυαλο να αντιληφθεί ότι δεν είσαι σαν τα μούτρα του. Ότι επειδή εκείνος είναι ένας μαλάκας κολλημένος δεξιός ή ένας μουσειακός πρασινοφρουρός δε σημαίνει ότι κι εσύ είσαι είτε με τον Καραμανλή, είτε με τον Τσίπρα. Δεν φτάνει μέχρι εκεί το μυαλό του.
Δεν αντέχω τους ανθρώπους που ακούνε τον Σαμαρά να δηλώνει ότι φαίνεται φως στο τούνελ και τον πιστεύουν. Δε γίνεται να τους συμπαθήσω ή να τους έχω φίλους. Πρέπει να προστατέψω το μυαλό μου. Πρέπει να προστατέψω κι αυτόν κι εμένα από την οργή μου.
Τον πληρωμένο απλώς τον προσπερνάς. Αυτός με 100 ευρώ θα σου πει ή θα γράψει ό,τι θες. Επαγγελματίας σκουπίδι είναι. Εκείνον όμως που τραβάει τα χίλια βάσανα και σου λέει «το παλεύει ο Σαμαράς» ή «Ο Βενιζέλος φταίει μωρέ;», δε μπορώ να τον αντέξω. Παλιότερα είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω.
Δεν έχω υπομονή με αυτούς που βρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους επειδή «όλοι μπήκαν με βύσμα», αλλά τους έτρεξαν τα σάλια μόλις άκουσαν ότι στη θέση αυτών που θα φύγουν, θα μπουν καινούριοι. Και δεν τους γουστάρω, γιατί αυτούς τους ίδιους αν τους πεις ότι στο άρθρο 63 του κανονισμού της Βουλής γράφει πως: «Aν βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, κρατείται υποχρεωτικά, για κάθε απουσία, το ένα τριακοστό της μηνιαίας αποζημίωσής του» κι ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιοι είναι οι χαραμοφάηδες, δε λένε κουβέντα.
Δε μιλάνε, επειδή είναι τσάτσοι κάποιου βουλευτή κι ελπίζουν κάπου να τους χώσει. Σε μια θεσούλα. Τους το υποσχέθηκε. Κι αυτοί τον πιστεύουν. Τον στηρίζουν. Λένε τα καλύτερα. Θα τον ξαναψηφίσουν. Κι ας τους γάμησε τη ζωή. Δεν πειράζουν οι χαμένες ζωές των άλλων. Αρκεί που ο βουλευτής τους, υποσχέθηκε ότι τώρα θα τους βολέψει.
Δεν τους γουστάρω τους παρτάκηδες. Δεν τους πάω αυτούς που τις απώλειες των άλλων τις θεωρούν δικαιολογημένες επειδή «καλά να πάθουν που δεν ήταν νοικοκυραίοι», αλλά τις δικές τους απώλειες τις θεωρούν απαράδεκτες και ζητάνε την κεφαλή επί πίνακι «των αναρχοαριστερών που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας». Πόση μαλακία ν’ αντέξεις πια; Πόσες φορές να υπομένεις ν’ ακούσεις ότι «εδώ που φτάσαμε φταίει η Αριστερά»;
Δεν τους λυπάμαι, δεν τους γουστάρω, δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους ακούω. Δε μ’ ενδιαφέρουν. Καλός ο ουμανισμός, αλλά όχι σε τέτοιες κοινωνίες και σε τέτοιες καταστάσεις. Όποιος έχει διαφορετική άποψη από αυτή που επιβάλει το Σύστημα, τον βαφτίζουν ένοχο, ανθέλληνα, μπαχαλάκια και όποια άλλη μαλακία τους κατέβει στο άδειο τους κεφάλι.
Καθόλου δε με τρομάζουν οι εκφοβισμοί για κοινωνικές αναταραχές και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Χίλιες φορές να γίνει έτσι για να τελειώνουμε. Αυτοί που υποστηρίζουν με τόσο σθένος και «ιδεολογική σταθερότητα» τα κόμματα της συγκυβέρνησης, είναι οι ίδιοι που τα στήριζαν τόσα χρόνια και φτάσαμε στο γκρεμό. Ο γκρεμός είναι ο μονόδρομός τους και ψηφοφόροι του γκρεμού οι δεξιοί πάση θυσία.
Απ’ όλα όσα έχασα, αυτό με πείραξε περισσότερο. Ότι μέσα μου γεννήθηκε το μίσος.

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Χαιρετίσματα από την Αθηναϊκή δημοκρατία !!!

Χαιρετίσματα από την Αθηναϊκή δημοκρατία

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως πολιτικής δύναμης στους δρόμους της Αθήνας έχει προσφέρει στο ελληνικό κράτος την ευκαιρία να υιοθετήσει μια ξενοφοβική ατζέντα και να εξαλείψει δυναμικά τις απειλές κατά της λιτότητας που επιβάλλει η κυβέρνηση. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων στην πόλη θέτει σοβαρά υπό αμφισβήτηση τη μελλοντική αξιοπιστία της ελληνικής δημοκρατίας.
Κατά τους τελευταίους μήνες του 2012, τα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ έχουν σταματήσει να κάνουν ρεπορτάζ για τις…νεο-ναζιστικές επιθέσεις σε κοινότητες μεταναστών, επιθέσεις που μαστίζουν την Αθήνα για πάνω από ένα χρόνο. Ωστόσο, στα μέσα Γενάρη 2013 μια επίθεση τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ: στα Πετράλωνα, δύο Έλληνες επιβαίνοντας σε μηχανή μαχαίρωσαν θανάσιμα έναν Πακιστανό μετανάστη. Χάρη σε μια αυτόπτη μάρτυρα, οι δύο δολοφόνοι συνελήφθησαν λίγα λεπτά αργότερα. Ωστόσο, υπάρχει μια εμφανής δυσαναλογία μεταξύ των σπάνιων συλλήψεων για ρατσιστικά εγκλήματα και των ανεπίσημων στοιχείων καθημερινής παρενόχλησης και βίας ενάντια σε κοινότητες μεταναστών στην πόλη. Ο φόβος της τιμωρίας και των γνωστών σχέσεων μεταξύ της ΕΛΑΣ και ακροδεξιών ομάδων αποθαρρύνουν θύματα και αυτόπτες μάρτυρες να καταγγείλουν εγκλήματα με ρατσιστικά κίνητρα, αποκρύπτοντας έτσι στατιστικά στοιχεία για τη ρατσιστική βία σε ολόκληρη τη χώρα.
Στο σπίτι ενός εκ των δολοφόνων βρέθηκαν προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής μαζί με φωτογραφίες του Μιχαλολιάκου. Η κόρη του Μιχαλολιάκου, εξέχον μέλος του κόμματος των γονιών της, είχε συλληφθεί για παρόμοια ρατσιστική επίθεση νωρίτερα το 2012. Συμμετείχε επίσης σε μια μηχανοκίνητη “περιπολία” τραυματίζοντας σοβαρά έναν μετανάστη όχι μακρυά από την περιοχή των Πετραλώνων.
Η πρόσφατη ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα μπορεί να γίνει κατανοητή ως συνέπεια μιας ολοένα πιο αυταρχικής και αντιδραστικής κυβέρνησης. Από τον Αύγουστο του 2012, το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει το θέατρο μιας ακραίας ρατσιστικής, τύπου πογκρόμ, αστυνομικής επιχείρησης που ονομάζεται «Ξένιος Ζευς». Από το ξεκίνημά της, η επιχείρηση έχει προσαγάγει πάνω από 60.000 μετανάστες. Ωστόσο, οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών από νεο-ναζί αυτόκλητους τιμωρούς, κάνουν τη βιαιότητα της αστυνομίας και την ποινικοποίηση των μεταναστευτικών κοινοτήτων να φαίνονται μετριοπαθείς: εξάλλου, το να μαχαιρώνεις έγχρωμους ανθρώπους στον δρόμο είναι πολύ χειρότερο από το να τους συλλαμβάνεις και να τους κρατάς χωρίς λόγο.
Golden Dawn honors the memory of the Imia incident heroes in Athens
Πορεία της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα. Φωτογραφία Νικόλας Κουτσοκώστας / Demotix
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής
Έτσι, η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως πολιτικής δύναμης έχει αποφέρει μια σειρά από οφέλη σε μία όλο και πιο αντιδημοφιλή κυβέρνηση.
Δύο από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας, την ίδια ημέρα, τον Σεπτέμβριο του 2012, δημοσίευσαν δύο άρθρα με πολύ παρόμοιους τίτλους εκφέροντας ένα σχεδόν πανομοιότυπο επιχείρημα για την ευκαιρία που προσφέρει η Χρυσή Αυγή στο ελληνικό κράτος. Εν ολίγοις, τα άρθρα υπαινίσσονταν ότι η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής παρέχει στο κράτος μια ευκαιρία να εξαλείψει τα «δύο άκρα» της ελληνικής πολιτικής. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι εκείνοι που τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ονομάζουν “εξτρεμιστές” είναι όσοι επικρίνουν ή απορρίπτουν την κυβερνητική πολιτική. Ως εκ τούτου, το να χαρακτηρίζεται η Χρυσή Αυγή «ακραία» είναι παραπλανητικό, καθώς η κυβέρνηση και η ΧΑ έχουν πολλούς κοινούς στόχους. Ωστόσο, η μάλλον απλοϊκή “θεωρία των δύο άκρων” υποστηρίζει ότι η τρέχουσα πολιτική και κοινωνική κρίση θα μπορούσε να επιτρέψει στις αρχές να στοχοποιήσουν τη ριζοσπαστική Αριστερά και τις αντιεξουσιαστικές ομάδες, οι οποίοι –μεταξύ άλλων– δραστηριοποιούνται εναντίον της ναζιστικής ΧΑ σε όλη τη χώρα.
Σε άμεση ανταπόκριση στα άρθρα, η αστυνομία έβαλε σε εφαρμογή μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας με στόχο ανάλογα κοινωνικά κινήματα σε όλη τη χώρα, μια επιχείρηση η οποία άφησε ελεύθερο χώρο, τόσο πολιτικά όσο και φυσικά, για την άνθηση νεο-ναζιστικών ομάδων όπως η ΧΑ.
Στα τέλη Σεπτέμβρη 2012, στην διάρκεια μιας αντι-φασιστικής μοτοπορείας στο κέντρο της Αθήνας, όπου σημειώθηκαν συγκρούσεις με νεοναζί, η αστυνομία επενέβη αμέσως συλλαμβάνοντας 15 αντι-φασίστες ακτιβιστές και βασανίζοντάς τους στην ΓΑΔΑ. Αυτή ήταν η αρχή του πρόσφατου κύματος κρατικής στόχευσης κατά του αντι-ναζιστικού κινήματος.
Βίλα Αμαλίας
Ξαφνικά, τον Δεκέμβριο του 2012, η κατάληψη Βίλα Αμαλίας δέχθηκε έφοδο και εκκενώθηκε από την αστυνομία, η οποία προέβη σε αρκετές συλλήψεις. Η Βίλα Αμαλίας ήταν κάποτε σχολείο, εγκαταλειμμένο για σχεδόν δύο δεκαετίες, πριν καταληφθεί το 1990. Οι αναρχικοί καταληψίες εργάστηκαν για να συντηρηθεί το νεοκλασικό κτίριο και, το πιο σημαντικό, το μετέτρεψαν σε ανοιχτό αυτο-οργανωμένο κοινωνικό κέντρο. Η Βίλα είχε μια μικρή αίθουσα συναυλιών, όπου διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό η αθηναϊκή Punk σκηνή της δεκαετίας του 1990. Στέγαζε επίσης την εκδοτική κολεκτίβα Rotta. Η Rotta τύπωνε πολλές από τις πολιτικές αφίσες που καλύπτουν τους τοίχους του κέντρου της Αθήνας. Πιο πρόσφατα, αντι-φασίστες καταληψίες μαζί με κοινότητες μεταναστών είχαν οργανωθεί για την προστασία περιοχών της Αθήνας από επιθέσεις νεοναζί.
Demonstration in support to villa Amalias arrestees - Athens
Διαδήλωση υπέρ της Βίλας Αμαλίας. Maximilien Nguyen / Demotix
Στις 9 Ιανουαρίου του 2013, οι καταληψίες ανακατέλαβαν το κτίριο για μερικές ώρες, πριν το εκκενώσουν ξανά οι Ειδικές Δυνάμεις της αστυνομίας συλλαμβάνοντας 92 καταληψίες με κακουργηματικές κατηγορίες επειδή είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους· κανένας από την ομάδα δεν φέρεται να είχε καλυμμένο πρόσωπο .
Ο νόμος που μετέτρεψε την κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου σε κακούργημα τέθηκε σε ισχύ πριν από μερικά χρόνια ως απάντηση στις αυξανόμενες λαϊκές διαμαρτυρίες. Μία από τις βασικές τακτικές της ΕΛΑΣ για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων είναι η μαζική χρήση ισχυρών δακρυγόνων, που συνήθως ρίχνονται μέσα στο πλήθος, με αποτέλεσμα οι διαδηλωτές να χρειάζονται να καλύπτουν τα πρόσωπά τους στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η ποινικοποίηση της κάλυψης των χαρακτηριστικών είναι έμμεσα και ποινικοποίηση όλων των λαϊκών αντιδράσεων. Για να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, οι αξιωματικοί των ΜΑΤ συχνά δίνουν ψεύτικες καταθέσεις για συλληφθέντες διαδηλωτές, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι όσοι συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων να βαρύνονται με κακουργήματα με βάση τον λεγόμενο «κουκουλονόμο».
Σκαραμαγκά
Λίγες ώρες μετά την δεύτερη εκκένωση της Βίλας Αμαλίας, το απόγευμα της 9ης Ιανουαρίου, η αστυνομία, σε μια δημόσια επίδειξη δύναμης, εκκένωσε μία ακόμα μεγάλη κεντρική αθηναϊκή κατάληψη, την κατάληψη Σκαραμαγκά, λίγα τετράγωνα μακριά από την Βίλα. Η Σκαραμαγκά έχει μια διαφορετική ιστορία από την Βίλα Αμαλίας· είναι ιστορικός απόγονος της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Διαχειριζόμενη επίσης από μια αντιεξουσιαστική κολεκτίβα, η Σκαραμαγκά είχε μια πλούσια βιβλιοθήκη καθώς και μεγάλα δωμάτια όπου οργανώνονταν ομιλίες, προβολές ταινιών και άλλες εκδηλώσεις. Στέγαζε επίσης τον μοναδικό τεχνητό τοίχο αναρρίχησης στο κέντρο της Αθήνας, ενώ παραδίδονταν και εβδομαδιαία μαθήματα yoga και πολεμικών τεχνών, για να αναφέρουμε μόνο μερικές από τις δραστηριότητες, και όλα αυτά φυσικά εντελώς δωρεάν. Πολλές φορές, οι καταληψίες οργάνωναν εκδηλώσεις αλληλεγγύης με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για τη συντήρηση του κτιρίου αλλά, κατά τα άλλα, οι δραστηριότητές τους βρίσκονταν εκτός κάθε οικονομικού πλαισίου. Η Σκαραμαγκά ήταν επίσης ένα κομμάτι της τοπικής, αντι-ναζιστικής υποδομής, καθώς οι καταληψίες και οι συμμετέχοντες συμμετείχαν ενεργά στην αντι-ρατσιστική δράση.
Τον Ιανουάριο του 2013, λίγες μέρες μετά από αυτές τις επιδρομές της αστυνομίας, 10.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους 92 συλληφθέντες της δεύτερης εκκένωσης της Βίλας Αμαλίας.


Δύο ημέρες αργότερα, η αστυνομία πραγματοποίησε έφοδο σε μία ακόμα κεντρική αθηναϊκή κατάληψη, την Λέλας Καραγιάννη. Ενώ «διαρροές» της αστυνομίας αποκάλυπταν το σχέδιο της κυβέρνησης για εκκένωση άλλων 40 τέτοιων αυτο-οργανωμένων καταλήψεων σε όλη τη χώρα, η Λέλας ανακαταλήφθηκε τελικά από τους καταληψίες.
Και οι τρεις Αθηναϊκές καταλήψεις έχουν στοχοποιηθεί, φυσικά και λεκτικά, από την Χρυσή Αυγή αρκετές φορές από τότε που το κόμμα εμφανίστηκε στους δρόμους της πόλης στις αρχές του 1990. Η κυβέρνηση, εκκενώνοντας τα κύρια αντιφασιστικά οχυρά της πόλης –τη στιγμή που καταδιώκει και συλλαμβάνει μετανάστες– υιοθετεί ευθέως, κατά μία έννοια, την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, εδραιώνοντας τον αυταρχισμό και νομιμοποιώντας τις ρατσιστικές επιθέσεις στην πόλη.
Βόμβες, νεοφιλελευθερισμός και νεοναζισμός
Μέσα σε αυτό το κλίμα πολιτικής έντασης, την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013, μια βόμβα εξερράγη στο Mall, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα στο λεκανοπέδιο, ενώ, λίγες ημέρες νωρίτερα, άγνωστοι είχαν ανοίξει πυρ στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Το Mall, σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι αγωνίστηκαν για πολλά χρόνια ενάντια στην κατασκευή του, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προ-Ολυμπιακά σκάνδαλα. Η κατασκευή του παραβίασε τους πολεοδομικούς κανονισμούς και η εκδίκαση της υπόθεσης εκκρεμεί στα δικαστήρια. Παρ’ όλα αυτά, το Mall έχει τεθεί σε «προσωρινή λειτουργία» για σχεδόν μια δεκαετία τώρα.
Η κυβέρνηση έσπευσε να εκμεταλλευτεί τα δύο χτυπήματα και προέβαλε δημοσίως το επιχείρημα ότι ο Συριζα, λόγω της κριτικής που είχε ασκήσει στην κατασκευή του εμπορικού κέντρου, είχε έμμεση σχέση με την επίθεση. Παρόμοιες αιτιάσεις έγιναν και σε σχέση με τις επιθέσεις στα νέα γραφεία της ΝΔ. Έτσι, μετά τους μετανάστες και τους αναρχικούς, η θεσμική Αριστερά έχει γίνει το νέο “άκρο” που στοχοποιείται από την όλο και πιο αυταρχική συγκυβέρνηση.
Η απεργία των εργαζομένων του μετρό
Οι συνδικαλιστές έχουν επίσης γίνει στόχος της κυβέρνησης. Κατά τα τέλη Ιανουαρίου 2013, αρκετά συνδικάτα βρίσκονταν σε απεργία, με την απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων του μετρό να διαρκεί οκτώ ημέρες. Τα αιτήματά τους δεν ήταν υπερβολικά. Έχουν αναγκαστεί να δεχτούν σημαντικές μειώσεις στους μισθούς τους, όπως και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι που έχουν χάσει πάνω από το 40% του εισοδήματός τους μέσα σε 2 χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες εξαιρέσεις, όπως είναι τα ΜΑΤ, των οποίων οι μισθοί έχουν μέχρι στιγμής παραμείνει στο απυρόβλητο. Μετά από οκτώ ημέρες απεργίας, τα «προστατευόμενα» ΜΑΤ έκαναν έφοδο στο αμαξοστάσιο του μετρό στα Σεπόλια στις τέσσερις το πρωί, σπάζοντας την απεργία των εργαζομένων. Με βάση ένα διάταγμα που εκδόθηκε τις πρώτες-πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, το 1974, οι απεργοί είναι δυνατό να επιστρατευτούν και να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην εργασία τους με την έκδοση φύλλων πορείας. Αν αρνηθούν, συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη.
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια ένα δημοφιλές σύνθημα είναι το “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 1973″. Αυτό είναι αλήθεια αφού η ακροδεξιά δικτατορία των συνταγματαρχών δεν τελείωσε το 1973 αλλά το 1974, όταν η στρατιωτική κυβέρνηση της Ελλάδας επιχείρησε ένα πραξικόπημα στην Κύπρο, δίνοντας έτσι στον τουρκικό στρατό την αφορμή για να εισβάλει στο νησί. Ωστόσο, το συγκεκριμένο σύνθημα αναφέρεται στο 1973 λόγω της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη και της βίαιης καταστολής της που σηματοδότησε την απαρχή της κατάρρευσης της δικτατορίας.
Σήμερα η κρίση έχει παράσχει στο κράτος την ιδανική ευκαιρία να απαλλαγεί από το δικαίωμα στην απεργία, στην δημόσια διαμαρτυρία, σε ένα αξιοπρεπές εισόδημα, ακόμη και το δικαίωμα της έκφρασης διαφωνίας προς την κυβέρνηση! Επιπλέον, ο «συνασπισμός» των κρατικών μηχανισμών και των συμμοριών των νεοναζί στρέφεται τακτικά εναντίον μεταναστών, αντι-φασιστών, κοινωνικών κέντρων και εναντίον της Αριστεράς.
Ομολογουμένως, μία τέτοια κλιμάκωση του αυταρχισμού επηρεάζει την διεθνή και τοπική αντίληψη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα διολισθαίνει προς κάτι που θυμίζει στρατιωτική δικτατορία. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το τωρινό καθεστώς είναι πολύ πιο περίτεχνο από προηγούμενα συστήματα. Εξάλλου δεν υπάρχει πραξικόπημα, τόσο η Χρυσή Αυγή όσο και τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν εκλεγεί από εκατομμύρια ψηφοφόρους το καλοκαίρι του 2012. Σήμερα έχουμε να κάνουμε κατ ‘αρχήν με ένα πολιτικό καθεστώς το οποίο είναι τόσο άδικο όσο και εξαιρετικά βίαιο αλλά παραμένει δήθεν δημοκρατικό. Ένα πολιτικό φαινόμενο που μας αναγκάζει να εξετάσουμε την σχέση μεταξύ της δημοκρατίας, του καπιταλισμού και των πολιτικών της ακροδεξιάς.

Open Democracy Author: Dimitris Dalakoglou Translator: Anna Papoutsi

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για το φασισμό



Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν.Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει,δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα;Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας-Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία.Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε ταcd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες),θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη,στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
κείμενο pitsirikos
πηγη ΦΑΙΑΚΙΑ

Η ευγένεια που σκοτώνει!!!

Του kartesios

Προσέξτε πόσο ευγενικοί είναι όλοι τους. Και περιποιημένοι. Ο Στουρνάρας, πάντα καθησυχαστικός και ευγενής. Τον φαντάζεσαι να φορά τα βράδια μία μεταξωτή ρόμπα, να κάθεται δίπλα στο τζάκι και να πίνει ακριβό κονιάκ, διαβάζοντας Κοέλιο. Ήσυχος…
Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι τραπεζίτες, οι εκπρόσωποι της Τρόικας, φρεσκοξυρισμένοι πάντα, φρεσκοσιδερωμένοι. Μπορείς να μυρίσεις το after shave τους μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης.
Τα παπαγαλάκια, επαναλαμβάνουν μόνο λέξεις «αποδεκτές» από τους κανόνες της ευγενούς συνομιλίας. Δε βρίζουν, δε γράφουν «γαμώτο», δεν εκνευρίζονται στα πάνελ, κάνουν επίδειξη λεπτού χιούμορ και πάντα εξηγούν με ορθά «επιχειρήματα» κάθε διαστρέβλωση, ψέμα, προβοκάτσια που αναπαράγουν.
Τα χαμόγελα στα υπουργικά συμβούλια, οι απαλές χειραψίες στο Eurogroup, ο αέρας της νίκης στις δηλώσεις της ήττας, η αβροφροσύνη και τα «παρακαλώ» όταν ζητά το λόγο ο συνομιλητής που εκπροσωπεί την «άλλη άποψη», ώστε να δείξουμε την πλήρη αυτοπεποίθησή μας, ασχέτως αν δεν τον αφήνουμε να πει ούτε λέξη.
Είναι όλοι τους τόσο ευγενείς, μέχρι και ο κ. Δένδιας αν δεν ήταν ξυρισμενοφαλακρός ως χρυσαυγίτης, θα μπορούσε να μοιάζει με μαέστρο συμφωνικής που τα δάχτυλά του δίνουν σήμα στο όμποε.
Δε μαλώνουν, δε διαπληκτίζονται, δεν ιδρώνουν. Τονίζουν την απαξίωσή τους προς όλους τους «άλλους» με κάθε ευκαιρία, αλλά πάντα μ’ ένα χαμόγελο συγκατάβασης στον «τρελό». Βαφτίζουν την αντίθετη άποψη παραλογισμό και αποσύρονται μ’ ένα «αρνούμαι να πέσω στο επίπεδό σας» ή τελειώνουν μ’ ένα «μπράβο ευγένεια!», διότι πάντα προέχει η ευγένεια. Όχι η ουσία.
Δεν είναι πόλεμος, διότι δεν υπάρχει η βαρβαρότητα της δολοφονίας. Ασχέτως αν υπάρχουν νεκροί. Θάβονται ησύχως σε τάφους και συνειδήσεις. Δεν είναι ληστεία, διότι δεν υπάρχουν όπλα, ασχέτως αν με παράνομα μέτρα και αποφάσεις ληστεύονται καθημερινά μισθοί, συντάξεις, ζωές. Δεν είναι χούντα, διότι δε φοράνε στρατιωτικές στολές, ασχέτως αν οι αντίπαλοι πατάσσονται με κάθε μέσον και η τρομοκράτηση των πολιτών είναι μόνιμη. Δεν είναι μαφιόζοι και τοκογλύφοι, διότι δε σου σπάζουν τα χέρια αν δεν πληρώσεις, αλλά σου λένε ότι ετοιμάζουν στρατόπεδα φυλάκισης για όσους δε μπορούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο Δημόσιο, τουτέστιν στους δανειστές.
 Τα στερεότυπα, θέλουν τους ληστές αξύριστους, ιδρωμένους από την αγωνία, άπλυτους και βρωμερούς. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια και τα αρώματα. Τα στερεότυπα, θέλουν τους πληρωμένους εκτελεστές να κρύβονται και να συνομιλούν στα σκοτάδια. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια, τα φώτα, οι κάμερες, οι επευφημίες των «δημοσιογράφων». Όλα στο φως.
 Τα στερεότυπα, θέλουν στις Χούντες, αυτός που σου χτυπάει την πόρτα στις 6 το πρωί να μην είναι ο γαλατάς αλλά οι ασφαλίτες. Εδώ όμως, μαζί με τις σπασμένες πόρτες στις Σκουριές και τους κουκουλοφόρους που αρπάζουν τον πατέρα μπροστά στα μάτια των παιδιών, υπάρχει η ευγένεια του δημοσιογράφου – αρθρογράφου που εξηγεί στο κοινό ότι «η αστυνομία δε δίνει ραντεβού με τους κακοποιούς για να τους συλλάβει. Επιλέγει τον τρόπο και τη στιγμή που θεωρεί πως θα κάνουν αποτελεσματικότερη τη δουλειά της».
 Διότι η ευγένεια προστατεύει το κράτος, την τάξη, τις επενδύσεις. Η ευγένεια γεννά υπάκουους. Το Κράτος, η τάξη, οι επενδύσεις και οι υπάκουοι είναι απαραίτητοι για να χειροκροτήσουν σήμερα το κλείσιμο του indymedia, αύριο των blogs, μεθαύριο της σκέψης. Ένα off είναι και η σκέψη σταματά, η ανάπτυξη αρχίζει. Σ’ ένα περιβάλλον ήσυχο και ασφαλές. Όπως αυτό που έταξε ο κ. Σαμαράς στους επενδυτές.
 Γαμήστε μας, μας αξίζει. Δολοφονήστε μας, το αξίζουμε αφού ζούμε με τα χέρια πεσμένα στο πλάι. Αρκεί όλα να γίνονται με χαμόγελο, ευγένεια και κατανόηση. Αιώνια η δουλικότητα, αιωνία μας η μνήμη…

Πηγή: kartesios.com

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Νυχτερινή έφοδος της Αστυνομίας σε σπίτια στην Ιερισσό

Σκηνές βγαλμένες από κινηματογραφική ταινία εκτυλίχθηκαν τα ξημερώματα στην Ιερισσό Χαλκιδικής - Οι δύο συλληφθέντες αναμένεται να οδηγηθούν στον εισαγγελέα, ενώ οι κάτοικοι θα βρεθούν στο πλευρό τους. "Στις 10:00 θα είμαστε όλοι στον Πολύγυρο" δηλώνουν.


Οι προειδοποιήσεις - απειλές Δένδια για την Ιερισσό

9:52 Δυνάμεις της αστυνομίες και διμοιρίες ΜΑΤ καταφθάνουν από τη Θεσσαλονίκη στον Πολυγυρο, όπου οι συγκεντρωμένοι αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες πληθαίνουν.

Φωτογραφία από



9:27 Δένδιας στο MEGA: "Αν εκτελείτο το ένταλμα το απόγευμα θα γινόταν μακελειό"...

9:14 Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ως αναληθείς τις επίσημες δηλώσεις της Αστυνομίας και υποστηρίζουν ότι δεν υπήρχε άρνηση εισόδου στα σπίτια που να δικαιολογεί τη βιαιότητα της εισβολής.

9:08 Ο κόσμος συγκεντρώνεται συνεχώς έξω από τα δικαστήρια Πολυγύρου. Πολλοί έχουν εισέλθει στο κτίριο των δικαστηρίων. Διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν ήδη παραταχθεί στον προαύλιο χώρο.

9:00 Η αστυνομική επιχείρηση στην Ιερισσό για τη σύλληψη δύο ατόμων, μετά από την έκδοση των σχετικών ενταλμάτων σύλληψης για την υπόθεση της επίθεσης στις Σκουριές, έγινε με όλες τις νόμιμες διατυπώσεις και σύμφωνα με όσα ορίζει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, υποστήριξε ο εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας, Χρήστος Παρθένης.
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ, ανέφερε ότι η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε παρουσία δικαστικών λειτουργών, ενώ ερωτηθείς γιατί επιλέχθηκε να εκτελεστούν τα εντάλματα στις 3 τα ξημερώματα απάντησε πως εκτιμήθηκε επιχειρησιακά ότι αυτός ήταν ο πιο πρόσφορος χρόνος.
Σε ό,τι αφορά τις καταγγελίες περί βίαιης εισβολής των αστυνομικών δυνάμεων στα σπίτια των συλληφθέντων, δήλωσε ότι υπήρξε άρνηση συμμόρφωσης με αποτέλεσμα να αναγκαστούν οι αστυνομικές δυνάμεις να εισέλθουν με βίαιο τρόπο στις οικίες.
(Πηγή: www.naftemporiki.gr)
8:40 Οι συλληφθέντες αναμένεται να οδηγηθούν στον εισαγγελέα στον Πολύγυρο. Κάτοικοι έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται ήδη για συμπαράσταση. Δηλώνουν εξοργισμένοι με την αγριότητα με την οποία έκανε η αστυνομία τις συλλήψεις.

***************

Ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας εισέβαλαν λίγο μετά τις 03.15 τα ξημερώματα στις κατοικίες δύο κατοίκων της Ιερισσού, τους οποίους κατηγορούν για τον εμπρησμό του εργοταξίου της «Ελλ. Χρυσός», την ώρα που βρίσκονταν μέσα μαζί με τις οικογένειες τους. Όπως περιγράφεται, «οι δυο κάτοικοι Ιερισσού συνελήφθησαν με γκαγκστερικό τρόπο από την αστυνομία, η οποία διέρρηξε και έσπασε τις πόρτες των σπιτιών τους μέσα στη μαύρη νύχτα και τους άρπαξαν μπροστά στα παιδιά τους. Σύμφωνα με μέλη των οικογενειών, ούτε καν χτύπησαν την πόρτα, αλλά την διέρρηξαν σαν κοινοί κλέφτες».



Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, οι αστυνομικοί έσπασαν με λοστούς τις πόρτες της εισόδου. Όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι, οι αστυνομικοί στην πρώτη περίπτωση προσπάθησαν να εισβάλουν σπάζοντας την είσοδο του σπιτιού με λοστό, όμως έγιναν αντιληπτοί από τον ιδιοκτήτη ο οποίος άνοιξε την πόρτα, εκείνη τη στιγμή τον συνέλαβαν μπροστά στην οικογένεια του. Στη δεύτερη περίπτωση, σύμφωνα πάντα με τους κατοίκους, έσπασαν την πόρτα του σπιτιού με μια κλοτσιά.



Οι κάτοικοι του χωριού ξεσηκώθηκαν αμέσως. Άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και κινήθηκαν προς το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, που μάλλον είχε εγκαταλειφθεί από νωρίς, προκαλώντας φθορές. Αυτή την ώρα η κατάσταση έχει ηρεμήσει ενώ οι κάτοικοι συγκεντρώνονται – και από τα γύρω χωριά – προκειμένου να μεταβούν στον Πολύγυρο, όπου έχουν μεταφερθεί οι συλληφθέντες.

Πηγή: seleo.gr, Insider.gr, thesstoday.gr και αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ληστεία τραπέζης, μετά φόνου !!!

Εθνική - Eurobank

“ Η Αγροτική πήγε στον Σάλλα, το ΤΤ μάλλον πάει στην Eurobank και η Εθνική οδεύει πλησίστια προς την αγκαλιά της κυρίας Μέρκελ ”

Τι μας νοιάζει εμάς που χάλασε η συγχώνευση της Εθνικής με την Eurobank, δεν πάνε να κόψουν τον λαιμό τους οι τραπεζίτες.

Και στο κάτω- κάτω, στο κράτος περνάνε οι μετοχές, οπότε κάπως καλύτερα θα…είναι τα πράγματα.

Του Γιάννη Ανανδρανιστάκη
Μας νοιάζει και μας κόφτει, καταρχάς διότι οι μετοχές των δύο τραπεζών δεν θα περάσουν στο κράτος, θα περάσουν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο ελέγχεται απευθείας από τον ESM, δηλαδή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Κι αυτό σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση, οι ελληνικές τράπεζες θα εξαγοραστούν από τράπεζες του εξωτερικού, κυρίως της Γερμανίας, γι’ αυτό άλλωστε έπιασε την τρόικα η πρεμούρα να ακυρώσει τη συγχώνευση. H τράπεζα που θα προέκυπτε θα ήταν πολύ μεγάλη και ακριβή, για να εξαγοραστεί από τον οποιονδήποτε. Μας νοιάζει και μας κόφτει, διότι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος φεύγει σταδιακά από το ελληνικό δημόσιο και περνάει εις χείρας τρίτων.

Κι όποιος ελέγχει το τραπεζικό σύστημα, ελέγχει τη ροή του χρήματος, δάνεια, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, κι όποιος ελέγχει τη ροή του χρήματος, ελέγχει την οικονομία. Σχετικά με το τι άλλο ελέγχει όποιος ελέγχει την οικονομία, διαβάστε τους κλασικούς. Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί οι εξελίξεις καθιστούν δύσκολη έως αδύνατη τη δημιουργία αυτού που λέμε δημόσιο τραπεζικό πυλώνα, όχι βέβαια ότι οι κυβερνώντες επιθυμούσαν κάτι τέτοιο, αλλά λέμε τώρα. Δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, δηλαδή μια μεγάλη τράπεζα οδηγός, αποτελούμενη από την Εθνική, την Αγροτική και το ΤΤ, που θα αιμοδοτεί την οικονομία, θα δίνει δάνεια, θα ρυθμίζει δάνεια, θα βοηθάει πρωτίστως στον κεντρικό σχεδιασμό της ανάπτυξης. Αμ δε.

Η Αγροτική πήγε στον Σάλλα, το ΤΤ μάλλον πάει στην Eurobank και η Εθνική οδεύει πλησίστια προς την αγκαλιά της κυρίας Μέρκελ. Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί ενός κακού μύρια όσα έπονται. Η τρόικα δεν μένει μόνο στα των συγχωνεύσεων, ζητάει να αρθούν και οι απαγορεύσεις των πλειστηριασμών, ακόμη και για την πρώτη κατοικία, να εκλείψουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη για τους δανειολήπτες, να δοθούν τα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών σε εισπρακτικές εταιρείες της αλλοδαπής. Ξέρετε τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι τα εκατομμύρια των δανειοληπτών που αδυνατούν λόγω κρίσης να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, θα βρεθούν μπροστά σε ένα τραπεζικό σύστημα πολύ πιο σκληρό και αμείλικτο από το σημερινό και μάλιστα δίχως την παραμικρή νομική προστασία.

Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί το αμέσως επόμενο διάστημα χιλιάδες σπίτια, πολλές χιλιάδες περισσότερα από σήμερα, θα βγουν στο σφυρί. Και τι θα τα κάνουν οι τράπεζες τα απαξιωμένα χαμόσπιτα; Θα τα κάνουν ό, τι τα έκαναν οι αμερικάνικές: Σε πρώτη φάση τα γκρέμισαν, για να μην αυξηθεί η προσφορά και να πέσουν οι τιμές των ακινήτων συνολικά και σε δεύτερη φάση, έχτισαν πάνω στα γκρεμισμένα παρκινγκ και εμπορικά κέντρα. Σαν τα ροδάκινα που τα θάβουν στις χωματερές, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές.

Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί αυτοί που μας κυβερνούν είναι έτοιμοι να δώσουν ανά πάσα στιγμή γην και ύδωρ στους δανειστές. Σιγά το νέο, θα μου πείτε, αλλά κάθε φορά που το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου, όσο να ‘ναι σοκάρεσαι ελαφρώς. Δεν μπορούν να σώσουν ούτε καν το γάμο δύο μεγάλων τραπεζών, δεν μπορούν να υπερασπιστούν ούτε τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης που τους στηρίζει παντοιοτρόπως. Κι αν δεν μπορούν να κάνουν καλό στους δικούς τους, σκέψου πόσο κακό μπορούν να κάνουν στους ξένους, δηλαδή σε εμάς.

PAGANELI