Άρθρο γνώμης του Κώατα Βαξεβάνη με το οποίο εξηγεί τί μπορεί να προσφέρει στον τόπο ο Αλέξης Τσίπρας αν επανεκλεγεί πρωθυπουργός στις 20 Σεπτέμβρη και γιατί τα υπόλοιπα κόμματα επιζητούν απλά συνεργασίες, δημοσιεύει η έγκυρη γερμανική εφημερίδα "Die Zeit". Το άρθρο τιτλοφορείται "Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται μια δεύτερη ευκαιρία" και αναδημοσιεύεται εδώ στα ελληνικά:
Υπάρχει μια φήμη, πως λίγο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ένας γνωστός επιχειρηματίας τηλεφώνησε στον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος διεκδικούσε την εξουσία και σχεδόν τον απείλησε για όσα έλεγε ότι θα κάνει ενάντια στη διαφθορά. Λέγεται πως ο Τσίπρας του απάντησε “είμαι μόλις 40 χρόνων και έχω όλο το περιθώριο να καταφέρω να κάνω όσα λέω, σε αντίθεση με εσένα”. Η φήμη για αυτή τη συνομιλία δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα ποτέ. Όσοι γνωρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα πάντως, δε θεωρούν απίθανη μια τέτοια απάντηση. Όπως και να έχει, αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα: ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρκετά νέος και έχει το χρόνο να κάνει όσα λέει, να διορθώσει τα λάθη του, ακόμη και να αλλάξει γνώμη. Αυτή ακριβώς τη βιολογική ιδιαιτερότητα αναγνωρίζουν πολλοί στην Ελλάδα ως προτέρημα.
Βέβαια η πολιτική δεν είναι απαραίτητα καλή μόνο και μόνο επειδή κάποιος είναι νέος, αλλά στην Ελλάδα, ψηφοφόροι που προέρχονται κυρίως από τα συντηρητικά στρώματα, αναγνωρίζουν πως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι νέος, άφθαρτος, μη σχετιζόμενος με τη διαφθορά και την διαπλοκή και ειλικρινής σε όσα λέει αφού δεν έχει δεσμεύσεις. Ταυτόχρονα έχοντας ξεπεράσει τους φόβους που καλλιεργήθηκαν από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και ξένους παράγοντες, πως σκοπεύει να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ, γίνεται αποδεκτός ως “το νέο παιδί που πάλεψε όσο μπόρεσε”.
Αυτό το προφίλ μοιάζει αρκετά πραγματικό. Ο Τσίπρας δεν έχει δεσμεύσεις, δεν ψήφισε νόμους που εξυπηρέτησαν το κατεστημένο στην Ελλάδα, δεν είναι διεφθαρμένος . Αντιθέτως υπηρέτησε την άποψή του και τις ιδέες του για το πώς έπρεπε να είναι η Ελλάδα μέσα στην Ευρωπαική Ένωση, αν και όχι με επιτυχία.
Από την άλλη πλευρά, οι παλιές πολιτικές δυνάμεις, συγκεντρώνουν όλα εκείνα τα πρόσωπα που υπηρέτησαν τη διαφθορά ή στην καλύτερη περίπτωση δεν την πολέμησαν. Έτσι με κάθε κατηγορία που αποδίδουν στον Τσίπρα, στην πραγματικότητα θυμίζουν πώς είναι αυτοί οι ίδιοι. Η ΝΔ, έχει αποσύρει από την προεκλογική μάχη όλα τα προκλητικά ακροδεξιά στελέχη και προσπαθεί με τον αρχηγό της τον Ευάγγελο Μειμαράκη, να εμφανίσει ένα προφίλ βολικού κόμματος που θέλει συνεργασίες. Το άλλο κόμμα που υποστήριξε τα μνημόνια, το ΠΑΣΟΚ, έχει αλλάξει όνομα και σχεδόν κρύβει “αμαρτωλά” στελέχη όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θυμίζοντας περισσότερο στα προεκλογικά σποτ διαφήμιση γιαουρτιού παρά κόμμα. Το Ποτάμι που εμφανίστηκε ως νέο κόμμα στις προηγούμενες εκλογές, μακριά από τα παλιά κόμματα, δεν μπορεί να κρύψει τη σχέση των στελεχών του με επιχειρηματικά συμφέροντα και παλιές κακές συνήθειες. Μόλις χθες αποκαλύφθηκε πως δύο στελέχη των ψηφοδελτίων του που εμφανίζονται ως ικανοί και άφθαρτοι, κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης υπέρ του υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου για τη δίκη Λαγκάρντ.
Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας έχει ως πραγματικό αντίπαλο τις παλιές του θέσεις και το κομμάτι που αποχώρησε από το κόμμα και τον κατηγορεί ως υπεύθυνο προδοσίας. Ο ίδιος όμως απαντά πως δεν πρόδωσε τις θέσεις του απλώς έδωσε μια άνιση μάχη υποεκτιμώντας τον αντίπαλο. Επιμένει πως χρειάζεται μια άλλη Ευρώπη, όχι την Ευρώπη της λιτότητας, και θεωρεί πως απαιτούνται συσχετισμοί για να γίνει αυτό. Θεωρεί μάλιστα πως αυτοί οι συχετισμοί ξεκίνησαν να διαμορφώνονται.
Ο Τσίπρας επιμένει στον προεκλογικό του αγώνα πως θα χτυπήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα κια θυμίζει συνεχώς πως δεν μπορούν να το κάνουν όσοι ενέχονται σε σκάνδαλα και προσπάθειες συγκάλυψης. Ακόμη και αυτοί που τον αμφισβητούν δεν μπορούν να αποδείξουν πως δεν το εννοεί. Η πορεία των 7 μηνών στην κυβέρνηση είναι πραγματικά μικρή για να πει κάποιος πως έπρεπε να κάνει στο διάστημα αυτό όσα δεν έκαναν οι άλλοι σε μισό αιώνα. Οι παλιοί του σύντροφοι που τον κατηγορούν πως εγκατέλειψε τις θέσεις του, έχουν σοβαρό πρόβλημα στις θέσεις που εκφράζουν τις οποίες μάλιστα δεν έδειξαν να προτάσσουν την περίοδο της διαπραγμάτευσης στο ενιαίο κόμμα. Τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου, αποκαλύπτεται πως στη Βουλή πήγε δικογραφία η οποία κατηγορεί τον Μεϊμαράκη πως ως Υπουργός Άμυνας κατέβαλε στη γερμανική εταιρεία που κατασκεύασε τα υποβρύχια 108 εκατομμύρια ευρώ ενώ έπρεπε να προσφύγει εναντίον της στη Δικαιοσύνη για μη τήρηση των συμβάσεων.
Δεν είναι τυχαίο πως τα κόμματα στην Ελλάδα εκτός του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμούν να διεκδικήσουν την πρωθυπουργία δυναμικά, αλλά προτάσσουν την ανάγκη ενότητας των κομμάτων και κυβερνήσεων συνεργασίας και γενικές απολίτικες θέσεις πως πρέπει να πάνε όλοι μαζί. Προσπαθούν έτσι να θυμίζουν όλο και λιγότερο τους παλιούς κακούς ευατούς τους. Και επειδή είναι δύσκολο επειδή έχουν κάνει τόσα πολλά ώστε να τα θυμούνται όλοι, καταφεύγουν σε μια γενικότερη “πολιτική καλοσύνη και ανοχή”. Η Ελλάδα όμως χρειάζεται μια κυβέρνηση για να προσφέρει στον αντίποδα των μηνημονίων μέτρα που έχουν ανάγκη οι πολίτες και αποκαθιστούν την κοινωνική δικαιοσύνη. Μέτρα δηλαδή που θα χτυπήσουν τη διαφθορά και τους φορείς της. Αυτό τα κόμματα που κυβέρνησαν επί δεκαετίες δεν τολμούν να το υποσχεθούν και πολύ περισσότερο να το κάνουν. Μεταξύ των στελεχών τους και αυτών που πρέπει να χτυπηθούν ως διεφθαρμένοι υπάρχει μια αμαρτωλή αιμομεικτική σχέση. Στις αιμομιξίες συνήθως γεννιούνται τέρατα.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου