Όταν το νόμιμο παίρνει διαζύγιο από το δίκαιο

 

editorial

«Οι γονείς μου ήταν παράτυποι μετανάστες. Το να μην έχεις χαρτιά σήμαινε ότι ήταν πιθανό να απελαθείς ανά πάσα στιγμή. Το να θεωρείσαι παράνομος είναι κάτι που σε περιορίζει ως άνθρωπο. Φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο, γιατί η αστυνομία μπορεί να σε σταματήσει οποιαδήποτε στιγμή και να σε γυρίσει από εκεί από όπου ήρθες...». Αυτά έλεγε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε παλαιότερη βιωματική συνέντευξή του. Ο σταρ Γιάννης, που όλοι θαυμάζουν αυτές τις μέρες με την εθνική ομάδα, ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που κάποιοι πολιτικοί θέλουν να τους κάνουν τον βίο αβίωτο.

Χθες, σε ακόμα ένα ακροδεξιό σόου, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Θάνος Πλεύρης άλλαξε με εγκύκλιο τον όρο «παράτυπη μετανάστευση» σε «παράνομη». Η συζήτηση περί «νομιμότητας» υπεισέρχεται πλέον σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής και δράσης. Ετσι, ένας άνθρωπος που ξεριζώνεται βίαια από τον τόπο του για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια σε κάποια γωνιά της Γης βαφτίζεται παράνομος. Ενας άνθρωπος που αγωνίζεται για το ψωμί του, για τη γη του, για την ελευθερία του βγαίνει εκτός νομιμότητας. Ενας άνθρωπος που στέκεται αλληλέγγυος στον αγώνα και την αγωνία των παραπάνω είναι κι αυτός παράνομος.

Ποιος και πώς ορίζει τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Η απάντηση, εύκολη. Ο Παλαιστίνιος που παλεύει να ζήσει στην πατρογονική γη του είναι παράνομος γιατί είναι νόμιμος αυτός που του την αρπάζει και τον δολοφονεί. Ο εργαζόμενος που παλεύει για το μεροκάματο και τα δικαιώματά του είναι παράνομος γιατί είναι νόμιμος αυτός που του τα λεηλατεί.

Δίκαιο και νόμιμο αποκλίνουν όλο και περισσότερο στις σύγχρονες δημοκρατίες. Τούτο συμβαίνει όταν το κράτος με όλες τις εξουσίες του δεν νομοθετεί ή δεν ερμηνεύει το δίκαιο. Ομως το δίκαιο δεν υπαγορεύεται από κάποια εξουσία, αλλά από τη συλλογική, ιστορική κοινωνική συνείδηση. Αυτή μας φωνάζει από κάθε γωνιά του πλανήτη ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων για ζωή και ελευθερία είναι δίκαιος και η μαζική σφαγή τους από το κράτος του Ισραήλ άδικη.

Ο Παγκόσμιος Στόλος Αλληλεγγύης που σαλπάρει για τη Γάζα -μαζί με το ελληνικό πλοίο «Οξυγόνο»- δεν αγωνίζεται μόνο για την Παλαιστίνη, μεταφέρει την ελπίδα ότι η αντίσταση κάθε λαού που δικαιούται να ζήσει ελεύθερος τελικά θα νικήσει, ότι κανένας άνθρωπος και κανένας αγώνας του για απελευθέρωση δεν είναι παράνομος. Τα μάτια μας και η καρδιά μας, στη Γάζα!

efsyn