Παρόντες και παρούσες (παρά το πένθος και το θυμό μας)

Του Χάρη Γολέμη
Εσχάτως, διάφοροι «ρεαλιστές» της αποτελεσματικής πολιτικής και κυνικοί τεχνοκράτες σύμβουλοι κάθε εξουσίας, που, εν ονόματι της πάση θυσία επιτυχίας στις εκλογές, δεν θα δίσταζαν να προτείνουν ως πρώτο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον ίδιο το διάβολο (πάντα στο όνομα του Λένιν), αλλά και ειλικρινείς σύντροφοι, που ανησυχούν για την, μέχρι σήμερα ελπίζουμε, χαμηλή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κηρύξει παράνομο το πένθος στην Αριστερά.
Την απώλεια την πενθείς
Θα τους στενοχωρήσω, αλλά κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να πενθούμε για την τελική κατάληξη μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, που, στις δεδομένες συνθήκες του πραξικοπήματος της 12ης Ιουλίου, δεν μπορούσε δυστυχώς να έχει διαφορετική κατάληξη από την υπογραφή ενός επώδυνου μνημονίου. Όσο όμως και αν αυτό ισχύει, αλλά και παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες, αγνοώντας αφελώς το συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη, η ήττα δεν παύει να είναι μια μεγάλη απώλεια. Και την απώλεια την πενθείς.
Όσοι δεν αδειάζουν να πενθήσουν και θέλουν να κουκουλώσουν αυτά που συνέβησαν, πέρα από το κακό που κάνουν στην ψυχική τους υγεία (εκτός αν δεν βίωσαν το μνημόνιο ως απώλεια), στρώνουν το έδαφος για τη μετατροπή της μεγάλης τακτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ σε στρατηγική, οδηγώντας σε μια δομική αλλαγή της αριστερής ριζοσπαστικής ταυτότητας του κόμματός μας.
Ας μην ανησυχούν, όμως, οι δικοί μας και κυρίως ας μην επιχαίρουν οι αντίπαλοι. Οι άνδρες και οι γυναίκες που προέρχονται από το ιστορικό ρεύμα της κομμουνιστικής ανανέωσης ή εμπνέονται από αυτό και παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ασκώντας κριτική στην ηγεσία του, μπορούν να αγωνίζονται, ακόμα και όταν δεν πετάνε από χαρά. Η εμπειρία του παρελθόντος τούς έχει μάθει να διαχειρίζονται το πένθος τους.
Δικαιολογημένος θυμός
Το κακό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι «αιθαιροβάμονες» και «ελίτες» αριστεροί (για να θυμηθούμε τον, για αρκετούς αξιοθαύμαστο για τον κυνισμό του, Ανδρέα Παπανδρέου, γνωστό και ως «γάτα») έχουν να διαχειριστούν και το θυμό τους. Δεν θα αναφερθώ εδώ στο θυμό για τη λειτουργία της κυβέρνησης και τη μη λειτουργία του κόμματος (που πάνε και μαζί και χώρια) - έχουν γραφτεί πολλά γι΄ αυτά. Μιλώ για το θυμό που κατέλαβε κάποιους από εμάς-τόσο αυτούς που μείναμε στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και εκείνους που τον εγκατέλειψαν ή είναι έτοιμοι να τον εγκαταλείψουν-για την αυταρχική και εν τέλει απολύτως λανθασμένη κατάργηση της απόφασης της προηγούμενης ΚΕ που, με εισήγηση του Προέδρου του κόμματος, ψήφισε τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου τον Σεπτέμβριο, πριν από τις εκλογές. Εκλογές οι οποίες φυσικά έπρεπε να γίνουν σύντομα, αφού - λόγω της ιμπεριαλιστικής επιβολής του μνημονίου στη χώρα μας από τους δήθεν εταίρους - ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το δικαίωμα ως κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εντελώς διαφορετικό από εκείνο για το οποίο εκλέχθηκε τον Ιανουάριο.
Στο κόμμα που μας έλαχε
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το συνέδριο θα απέτρεπε την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας - οι παλαιόθεν υπαρκτές στρατηγικές διαφορές της ηγεσίας της με την πλειοψηφούσα άποψη στο κόμμα ήταν πολύ μεγάλες, για να μπορέσει να διαχειριστεί τη νέα, πολύ δύσκολη κατάσταση. Θα συγκρατούσε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια από τα «μέλη» της και, κυρίως, δεν θα οδηγούσε στην αποχώρηση από το κόμμα πολύτιμων συντρόφων και του ανθού της νεολαίας του, που δεν ήταν στην επιρροή της.
Εν κατακλείδι, παρά το πένθος και το θυμό μας, είμαστε ακόμα εδώ, στο κόμμα που μας έλαχε, και θα δώσουμε την κρίσιμη για την Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη εκλογική μάχη, με ένα πρόγραμμα απεγκλωβισμού από το μνημόνιο, σε πείσμα όσων θέλουν να καταστρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή να τον μετατρέψουν σε ένα «κανονικό», αρχηγικό κεντροαριστερό κόμμα, όπως θα ήθελε ο φίλος της Ελλάδας, κύριος Γιούνκερ. Ο αγώνας συνεχίζεται, το μέλλον διαρκεί πολύ.

epohi