MISENS

Μια ιστορία διασταύρωσης διαφορετικών σκανδάλων αποκαλύπτει το Hot Doc. Για μένα όμως το κλειδί δεν βρίσκεται στο 2002 όταν έγιναν τα αδικήματα, αλλά στο σημαδιακό 2008 που οι αρχές έχασαν το λαβράκι μέσα απ’ τα χέρια τους.
Διάβασα στο περιοδικό Hot Doc που κυκλοφορεί ένα ρεπορτάζ που αποκαλύπτει με εμπεριστατωμένο τρόπο μια απίστευτη ιστορία διαπλοκής από τον μαγικό κόσμο των σκανδάλων. Τη σύμφυση κυκλωμάτων που αφορούσαν διαφορετικές συμβάσεις και διαφορετικούς προμηθευτές σε έναν ενιαίο μηχανισμό ο οποίος συνέλεγε και αναδιένειμε τις μίζες σε διαφορετικά πρόσωπα, υπό την αιγίδα του κυκλώματος που είχε εγκαταστήσει η Siemens και με τη συμμετοχή ξένων τραπεζών.
Οι αποδέκτες μιζών έδιναν το προϊόν της παράνομης συναλλαγής τους σε μετρητά στο κύκλωμα, προκειμένου να το εξαγάγει με ασφάλεια στο εξωτερικό και να το καταθέσει σε ξένες τράπεζες, σε λογαριασμούς που είχαν ανοιχτεί επ’ ονόματι offshore εταιρειών ή με συνθηματικούς κωδικούς. Το κύκλωμα Μαυρίδη, που είχε στηθεί για να κάνει τις βρωμοδουλειές της Siemens, παραλάμβανε τα μετρητά, που αφορούσαν μίζες άλλων εταιρειών και αντί να τα εξάγει, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπαγόταν, τα χρησιμοποιούσε για τις δικές του πληρωμές στην Ελλάδα αποφεύγοντας να πραγματοποιήσει την αντίστοιχη εισαγωγή χρημάτων και τους παρεπόμενους κινδύνους. Παράλληλα πίστωναν απευθείας στο εξωτερικό τα αντίστοιχα ποσά στους λογαριασμούς των αρχικών μιζαδόρων. Μερικές φορές οι ενδιαφερόμενοι απατεώνες δεν είχαν ιδέα για τη διπλή αυτή χρήση των χρημάτων τους και έμεναν με την εντύπωση ότι απλώς είχαν βρει έναν ασφαλή τρόπο να τα βγάζουν στο εξωτερικό.
Η ιδιόρρυθμη αυτή κομπίνα, που δίνει άλλη διάσταση στην οργάνωση της διακίνησης και στις διαδρομές του μαύρου χρήματος αποκαλύφθηκε πρόσφατα, στο πλαίσιο της ανάκρισης του Αντωνίου Κάντα, πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αρχικά επί υπουργίας Απόστολου Τσοχατζόπουλου και αργότερα επί υπουργίας Γιάννου Παπαντωνίου. Σύμφωνα με την κατάθεση του Κάντα στις 13 Δεκεμβρίου 2013, «όσον αφορά τις 700.000 ευρώ, τις πήρα σε δύο δόσεις, στο τέλος του 2001 και στις αρχές του 2002. Τις πήρα από το γραφείο του (σ.σ. του Κωνσταντίνου Δαφέρμου, αντιπροσώπου της κατασκευάστριας εταιρείας KORNET – ουδεμία σχέση με τη Siemens) και αρχικά τις έκρυψα στο υπόγειο του σπιτιού μου και την άλλη μέρα τις πήγα το πρωί σε θυρίδα στη CITI BANK Φαλήρου. Από τα λεφτά αυτά που είχα στη CITI BANK Φαλήρου, τα 500.000 ευρώ είναι εκείνα που παρέλαβα μαζί με τον Λυγινό και τον OSWALD (σ.σ. τραπεζίτες) από τη θυρίδα μου. Στη συνέχεια όλοι από κοινού μεταβήκαμε στα γραφεία της DRESDNER BANK στην Αθήνα, στην οδό Χατζηγιάννη Μέξη 5. Εκεί τους παρέδωσα τις 500.000 ευρώ και μου έδωσαν μια απόδειξη παραλαβής που υπέγραψε ο OSWALD. Έμεινα με την εντύπωση ότι αυτά διακινήθηκαν μέσω τραπεζικού διαύλου, και όταν το 2008 ξέσπασε το σκάνδαλο SIEMENS έμεινα έκπληκτος που αναφερόταν το όνομά μου. Συγκεκριμένα αναφερόταν ότι από τη MARTHA HOLDING του Πρόδρομου Μαυρίδη έλαβα στον προαναφερόμενο προσωπικό μου λογαριασμό στην DRESDNER BANK το ποσό των 500.000 ευρώ. Όμως τα χρήματα αυτά δεν προέρχονταν από τη Siemens, ούτε ήξερα τον Μαυρίδη και την εταιρία του, ούτε κανέναν από την εταιρία του. Τα χρήματα αυτά είναι από το πρόγραμμα KORNET».
Η αποκάλυψη είναι όντως συγκλονιστική και γεννά νέες σκέψεις για το πώς οργανώθηκαν τα πράγματα και για τους υπόγειους δεσμούς και τους κοινούς κρίκους διαφορετικών υποθέσεων, καθώς και για το κλίμα διευρυμένης συνενοχής που κυριάρχησε εκείνη την εποχή. Εμένα όμως το μυαλό μου πήγε λίγο παραπέρα. Το 2008, λοιπόν, οι ανακριτικές αρχές συναντούν το όνομα Αντώνιος Κάντας ανακατεμένο σε μεγάλη υπόθεση σκανδάλου, να εισπράττει το όχι ευκαταφρόνητο ποσό των 500.000 ευρώ σε κρυφό λογαριασμό στη Γενεύη. Ο Αντώνιος Κάντας δεν ήταν κάποιος τυχαίος ιδιώτης, ούτε κάποιος επιχειρηματίας που να δικαιολογούνται συναλλαγές του αυτού του μεγέθους με τη Siemens. Και όμως οι ανακριτικές αρχές που, σύμφωνα με άλλες πηγές, τον είχαν τότε καλέσει για κατάθεση, δεν αντιλαμβάνονται τίποτα και τον αφήνουν ήσυχο για περισσότερα από πέντε χρόνια, διάστημα κατά το οποίο θα μπορούσε να έχει φύγει στο εξωτερικό, να έχει πεθάνει, να έχει δολοφονηθεί ή να έχει πάθει Αλτσχάιμερ και να μη θυμάται τίποτα!
Αλλά κι αν ακόμα δεχτούμε ότι από εκείνη τη μικρή άκρη του νήματος βρέθηκε τελικά ο Κάντας στο στόχαστρο της ανάκρισης, πράγμα που προσωπικά δεν γνωρίζω αν συνέβη, ε, ακόμα και τότε νομίζω πως τα πέντε χρόνια είναι πάαααααρα πολλά για να δικαιολογηθεί η ολιγωρία των αρχών.
Παρεμπιπτόντως, μιας και μιλάμε για το 2008, θα ήθελα να κάνω και μιαν άλλη, φαινομενικά άσχετη, παρατήρηση. Το 2008 δεν είναι μια οποιαδήποτε χρονιά. Για σκεφτείτε λιγάκι… Μπράβο, το βρήκατε! Είναι η χρονιά που ο Χριστόδουλος Ξηρός δάγκωσε στο πόδι τον Γιωτόπουλο μέσα στον Κορυδαλλό και δεν έλεγε με τίποτα να τον αφήσει, γεγονός προφανώς πολύ πιο σημαντικό από τις ρουτινιάρικες έρευνες της ελληνικής δικαιοσύνης για το σκάνδαλο της Siemens την ίδια περίοδο, αν κρίνουμε από την έκταση που του δόθηκε σε μερικά χθεσινοβραδινά δελτία ειδήσεων…

 Χριστόφορος Κάσδαγλης
thepressproject