Κεντροαριστερά του περιθωρίου

“ Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά, που τα λεγόμενα «θεσμικά ΜΜΕ» αφιερώνουν τόσο πολύ χώρο και χρόνο και δείχνουν να αγωνιούν για το μέλλον ενός πολιτικού χώρoυ, η συνολική δυναμική του οποίου, ακόμη και αν προκύψει ενιαίος πολιτικός φορέας, αντιστοιχεί σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα ή κομματίδιο ”
Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Μια από τις βασικές αντιλήψεις που κυριαρχεί στους κόλπους του αστικού συστήματος εξουσίας ή του αστικού πολιτικού κόσμου, είναι ότι πέραν από την Δεξιά πρέπει να υφίσταται ως πολιτικός χώρος ζωντανός και εν δυνάμει κυβερνητικός το «Πολιτικό Κέντρο». Διαχρονικά – και υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα στην ελληνική πολιτική ιστορία – Το «Κέντρο» διαδραμάτιζε άλλοτε σε συνθήκες ανωμαλίας και άλλοτε στο πλαίσιο της πολιτικής ομαλότητας, το ρόλο του αναχώματος που ανέκοπτε την δυναμική της Αριστεράς.
Μπορεί η ιστορία να επαναληφθεί;
Η σφοδρή οικονομική κρίση κονιορτοποίησε αρχικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διέθετε ενσωματωμένες τις δυνάμεις του «Πολιτικού Κέντρου» και οι οποίες στο πεδίο της δραστηριότητας των συστημικών ελίτ εκφράστηκαν μέχρι σήμερα, ως πολιτικές γκρούπες, όπως για παράδειγμα το λεγόμενο «σύστημα Σημίτη».
Οι γκρούπες αυτές στην μεταπολιτευτική τους πολιτική διαδρομή εμφανίζουν το εξής παράδοξο: Ενώ πρόκειται για κλειστά συστήματα και υποσυστήματα εξουσίας, τα οποία μέχρι σήμερα διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο στην άσκηση της διακυβέρνησης και της χάραξης της οικονομικής πολιτικής, εν τούτοις η δυνατότητά τους να επηρεάζουν τις εξελίξεις ή να αξιοποιούν τους διαύλους επικοινωνίας με τα υπερεθνικά κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με το διευθυντήριο των Βρυξελλών ή με την τραπεζοκρατία της Φρανκφούρτης ή με τους μεγάλους οίκους, δεν συμβαδίζει ούτε με το μέγεθος των λαϊκών ερεισμάτων τους, ούτε βέβαια τα ιδεολογήματά τους βρίσκουν ανταπόκριση από σημαντικά και πλατιά τμήματα του πληθυσμού.
Οι πολιτικές επιπτώσεις της κρίσης ανέδειξαν αυτή την πραγματικότητα. Αν για παράδειγμα, το «σύστημα Σημίτη», το οποίο αποτέλεσε παλαιότερα τον λαθρεπιβάτη στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφερε και συσκότισε, είτε στη δεκαετία του 1980, είτε πολύ περισσότερο στη δεκαετία του 1990, την παγιωμένη κατάσταση της μηδενικής επαφής με τα λαϊκά στρώματα και της ελάχιστης επιρροής στην κοινωνία, σήμερα η αναδιάταξη των πολιτικών φορέων και οι ριζικές μεταβολές στο πολιτικό σύστημα και σκηνικό αναδεικνύουν την εξής πραγματικότητα: Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα είναι 58 κι ο κούκος.
Η μοιραία έξοδος από τους μαζικούς χώρους, της ψευδοελίτ που φιλοδοξεί να παραμείνει «στα πράγματα» ως σχηματοποιημένος πολιτικός χώρος της «Κεντροαριστεράς», ενιαίος ή με παρακλάδια του αποτελεί έναν από τους μεγάλους προβληματισμούς της διαπλοκής, η οποία προμοτάρει είτε την «πρωτοβουλία των 58», είτε το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, είτε τον ασήμαντο πρώην εκπρόσωπο της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλο, είτε το παιδί του εκσυγχρονιστικού σωλήνα, τον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, είτε την μίσθαρνη και ξεπεσμένη ψευτοδιανόηση που συστρατεύεται, επειδή η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη, στο εγχείρημα της «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς».
Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά, που τα λεγόμενα «θεσμικά ΜΜΕ» αφιερώνουν τόσο πολύ χώρο και χρόνο και δείχνουν να αγωνιούν για το μέλλον ενός πολιτικού χώρoυ, η συνολική δυναμική του οποίου, ακόμη και αν προκύψει ενιαίος πολιτικός φορέας, αντιστοιχεί σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα ή κομματίδιο . Ταυτόχρονα αναλυτές, οι οποίοι προφανώς αδυνατούν να εκτιμήσουν τις συνθήκες που επικρατούν στο πολιτικό σκηνικό, υποστηρίζουν ότι οι εξελίξεις στην λεγόμενη Κεντροαριστερά θα επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι άγνωστο το κατά πόσο το περιθώριο, κάποιοι ξεπεσμένοι πολιτικοί, κάποιοι κουρασμένοι ακαδημαϊκοί και κάποια «νεογνά» της πολιτικής που νομίζουν ότι ζουν στην δεκαετία του 1990 θα επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις, όταν μάλιστα οι αρχιερείς είναι γερασμένοι και ο «κύκλος της Φρανκφούρτης» έχει καταχωρηθεί στη συνείδηση του λαού ως δοσιλογικός πυρήνας του ντόπιου πολιτικού προσωπικού.
Το βέβαιο είναι ότι η στήριξη που παρέχουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα είτε στους 58, είτε σε ότι άλλο κινείται στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, είναι εξόχως αποκαλυπτική του πανικού τους. Ποια είναι η αιτία του πανικού; Το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν αυτές διενεργηθούν. Τι έχουν στο μυαλό τους; Ότι η ανασυγκροτημένη και πιθανότατα ενοποιημένη Κεντροαριστερά, θα καταφέρει να ενσωματώσει ένα τμήμα του εκλογικού σώματος της τάξης του 8%. Σύμφωνα με την δική τους λογική, το ποσοστό αυτό θα αποτρέψει την δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τότε οι ελίτ θα εξαντλήσουν την πίεσή τους προς το κόμμα της Αριστεράς, ώστε να συμπράξει με την «συγγενή» Κεντροαριστερά. Με λίγα λόγια προετοιμάζουν εκ νέου τους λαθρεπιβάτες του αύριο. Θα επιτρέψει ο ελληνικός λαός στο περιθώριο να διαδραματίζει εκ νέου τον καταστροφικό του ρόλο;

periodista