Ο πολύπλαγκτος Οδυσσέας

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Πολύς θόρυβος ξεσηκώθηκε με την υποψηφιότητα του κ. Βουδούρη για την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Επόμενο ήταν. Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιος επιλέγει να βάλει μπροστά το κάρο κι από πίσω τα άλογα.

Για μένα προσωπικά, πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει τι μοντέλο ανάπτυξης προτείνει για την Πελοπόννησο ο ΣΥΡΙΖΑ παρά αν θα έχει υποψήφιο στις περιφερειακές εκλογές τον Οδυσσέα Βουδούρη. Πολύ περισσότερο με απασχολεί πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει τη διάβρωση των νότιων ακτών του Κορινθιακού, παρά η υποψηφιότητα Βουδούρη. Τι θα κάνει με τη διαχείριση των σκουπιδιών, με τα υπερβολικά διόδια, με τους οδικούς άξονες και με τη χωροταξία, παρά η περίπτωση του Βουδούρη. Περισσότερο με ενδιαφέρει η αρμονική συνύπαρξη γεωργίας-τουρισμού και ήπιας βιομηχανίας στην περιοχή παρά ο Βουδούρης. Περισσότερο με ενδιαφέρει τι μέτρα θα παρθούν τοπικά κατά της ανεργίας παρά ο Βουδούρης. Περισσότερο η σχεδίαση της ολοκληρωμένης διαχείρισης των αγροτικών προϊόντων, η τυποποίηση, η εξασφάλιση ονομασίας προέλευσης και η εξωστρέφεια στη διανομή τους παρά ο Βουδούρης. Περισσότερο με ενδιαφέρει η θέση που θα δοθεί στην Πελοπόννησο κατά την εξειδίκευση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής παρά ο Βουδούρης. Περισσότερο η διαφάνεια στην ανάθεση των δημόσιων έργων της Περιφέρειας παρά ο Βουδούρης.

Αν δεν έγινα κατανοητός, περισσότερο με απασχολεί η εκπόνηση των τοπικών προγραμμάτων που θα προτείνει στις εκλογές η Αριστερά, παρά τα πρόσωπα που θα προκρίνει Όπως έχουμε ξαναπεί απ’ αυτή τη στήλη, τα πρόσωπα έπονται.

Περίμενα, λοιπόν, να δω πρώτα δεκατρία συν ένα περιφερειακά προγράμματα, και αντ’ αυτού βλέπω δεκατρία συν ένα πρόσωπα. Μπροστά το κάρο και πίσω τα άλογα…

Όχι πως δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα – ασφαλώς και έχουν. Ας είναι, όμως. Αφού τα όργανα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξαν να βαδίσουν την πεπατημένη της ονοματολογίας, ας μελετήσουμε λοιπόν τα πρόσωπα. Φαίνεται πως από τους δεκατρείς υποψήφιους περιφερειάρχες, οι τέσσερις είναι ανεξάρτητοι συνεργαζόμενοι. Το νούμερο είναι καλό, αν και θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Είναι σημαντικό να αξιοποιούνται πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί από τη δυναμική της τοπικής κοινωνίας, να σπάνε τα κομματικά στεγανά και να μπαίνουν στο παιχνίδι καινούριοι άνθρωποι, να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους στο πολιτικό σύστημα και να το εμπλουτίζουν με τις δικές τους ποιότητες.

Αρκετούς από τους προτεινόμενους υποψήφιους δεν τους γνωρίζω καν, πιθανότατα ούτε αρκετοί από τους αναγνώστες. Μικρό το κακό. Σημασία δεν έχει αν τους γνωρίζουμε εσείς κι εγώ που ζούμε μακριά από τον κάθε τόπο, σημασία έχει αν τους γνωρίζουν -κι αν τους αναγνωρίζουν- οι συμπολίτες τους.

Δεν μπορώ πάντως να μην αναφερθώ στη λαμπερή υποψηφιότητα της Αγλαΐας Κυρίτση, που έρχεται ως φυσική συνέχεια στον αγώνα των δημοσιογράφων της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ. Προσωπικά θα προτιμούσα αντιστοίχως στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ένα πρόσωπο που να έχει αναδειχτεί από τον αγώνα στις Σκουριές, μια αναμέτρηση που υπερβαίνει την περιοχή της Χαλκιδικής και σηματοδοτεί μια εναλλακτική αντίληψη για την ανάπτυξη, για το περιβάλλον, για τον ακτιβισμό, για τη συμβίωση των ανθρώπων και για το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Θα προτιμούσα να μην σημειωνόταν η επαναληπτική εμφάνιση υποψηφίων που είχαν διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών τους στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές. Όχι γιατί τα πρόσωπα αυτά δεν αξίζουν (υποθέτω πως το γεγονός ότι επιλέγονται για δεύτερη φορά έχει τη σημασία του), αλλά γιατί θα ήταν πιο χρήσιμο και λογικό να δοκιμαστούν νέοι άνθρωποι, κι ακόμα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 δεν γίνεται να είναι ο ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2010 – τα δεδομένα έχουν αλλάξει, η Αριστερά έχει πλατύνει και μεγαλώσει, και ο καιρός που μεσολάβησε έχει φέρει καινούριους ανέμους και νέους πρωταγωνιστές, ή τουλάχιστον έτσι θα ’πρεπε.

Τι μένει να σχολιάσω; Προφανώς την υποψηφιότητα του Οδυσσέα Βουδούρη. Καταρχήν, το εναντίον του επιχείρημα ότι είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο δεν θα ’πρεπε να θεωρείται επαρκές – υπάρχει στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ η αντίστοιχη περίπτωση του Παναγιώτη Κουρουμπλή. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η μεθόδευση της ψήφισης όλων των υποψηφίων εν είδει πακέτου, που παραπέμπει σε αλλότριες τακτικές. Θα μου επιτρέψετε ωστόσο να μη σπεύσω να τοποθετηθώ πρόωρα για την υποψηφιότητα Βουδούρη, προτού ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώσει ποιους υποστηρίζει και στους μεγάλους Δήμους και πριν τοποθετηθούν επί του θέματος οι τοπικές οργανώσεις του στην Πελοπόννησο. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι στο πλαίσιο μιας πολυσυλλεκτικής λογικής έχει νόημα να αξιοποιηθούν και μερικοί προερχόμενοι από το μνημονιακό μπλοκ πολιτικοί που εμπράκτως άλλαξαν γνώμη, αρκεί να υπάρχουν οι σωστές αναλογίες και το μέτρο, αρκεί να μην παραδώσει την ψυχή της η Αριστερά με βάση ψηφοθηρικές λογικές (αμφίβολης άλλωστε αποτελεσματικότητας), αλλά κι από την άλλη να μην περιχαρακωθεί αυτιστικά στον δικό της στενό περίγυρο. Όλ’ αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ουσιαστική προγραμματική σύγκλιση (νάτο πάλι το πρόγραμμα) και, βέβαια, συναίνεση των τοπικών οργανώσεων και των τοπικών κοινωνιών. 

Τι άλλο μένει; Ασφαλώς η υποψηφιότητα του νεαρού Γαβριήλ Σακελλαρίδη για τον Δήμο της Αθήνας. Αλλά καλύτερα ν’ αφήσω κάτι και για αύριο – άλλωστε η ανάλυση παρατράβηξε σε μάκρος.

Α, κι ένα τελευταίο. Περιμένουμε ν' ακούσουμε μια σαφή δήλωση όλων των υποψηφίων ότι εφόσον εκλεγούν θα παραμείνουν στις θέσεις τους για όλη την πενταετία...

thepressproject