Μαθήματα «οικουμενικών λύσεων»

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις (που καθορίζονται δυστυχώς σχεδόν αποκλειστικά από τις συμφωνίες με τους δανειστές), παρατηρώ ένα μοναδικό στα χρονικά φαινόμενο πολιτικής ανοησίας.

του Δημήτρη Τρίμμη
Σύσσωμη η αντιπολίτευση στον Αλέξη Τσίπρα (πλην βεβαίως του ανάδελφου ΚΚΕ, που έτσι κι αλλιώς «δεν μιλιέται» με κανέναν) υποστηρίζει υποτίθεται απόλυτα τις συνθετικές, συναινετικές, συνεργατικές ή οικουμενικές κυβερνητικές «λύσεις» για να αντιμετωπιστούν από κοινού δημοκρατικά και αποτελεσματικά τα μεγάλα εθνικά θέματα με ευρωπαϊκό πνεύμα, χωρίς αυταρχισμό, αλαζονείες, μικροκομματικές σκοπιμότητες κ.ο.κ. Λαμπρά: υπεράνω όλων η κινδυνεύουσα υπό των αριστερών πατρίς και εάν είναι ενωμένοι οι Ελληνες μεγαλουργούν.
Τα έλεγε και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης προεκλογικά («έλα να συνεργαστούμε... ψευτράκο, να σε κάνουμε και πρωθυπουργό»), τα ίδια περίπου επαναλάμβανε η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ολόκληρο το «ευρωπαϊκό» και νεοφιλεύθερο τόξο (και απαρεγκλίτως και το λόμπι των αμαρτωλών ΜΜΕ).
Είναι γνωστή αυτή η συνταγή για να φθαρεί ο αντίπαλος, να υποχωρήσει, να αντιμετωπίσει εσωτερικό πρόβλημα και να πέσει από μια λαϊκή εξέγερση κατσαρόλας, με παράλληλη συνδικαλιστική αντίσταση των λαϊκών και των πολύ λιγότερο λαϊκών τάξεων και εν τέλει (γιατί όχι;) από μια αποστασία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝ.ΕΛΛ.
Αν επομένως είσαι συνεπής με τα όσα ισχυρίζεσαι, περιμένεις υπομονετικά και λες ότι έκανε κωλοτούμπα, είναι ανακόλουθος, ήρθε στις θέσεις σου κ.λπ. Οταν φτάσει η στιγμή που ο αντίπαλός σου, ο πρωθυπουργός, εν προκειμένω, Αλέξης Τσίπρας, σε καλεί σε εθνικό διάλογο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα, για το ασφαλιστικό που καίει την κοινωνία και άλλα θέματα, η πολιτική επιστήμη και η στρατηγική του πoλέμου διδάσκουν τα εξής απλά βήματα, για τα οποία δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς απ’ έξω κι ανακατωτά τον Μακιαβέλι:
1. Προπαγανδίζεις -ως απόλυτα δικαιωμένος από τις εξελίξεις- ότι η κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται σε αδύναμη θέση και επιτέλους αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί μόνη της να τα βγάλει πέρα.
2. Προπαγανδίζεις και υποβάλλεις επίσημα τις προτάσεις σου για το ασφαλιστικό και τα άλλα θέματα.
3. Σαν καλός δημοκράτης και ορκισμένος ευρωπαϊστής που περιμένει πώς και πώς να μοιραστεί ρεαλιστικές λύσεις για το καλό του έθνους και του λαού, προσέρχεσαι στον διάλογο και επιδιώκεις να φέρεις στις θέσεις σου τον αδύναμο πρωθυπουργό.
4. Προπαγανδίζεις τις σοβαρές «ανησυχίες» και όλες τις ρεαλιστικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν (αξιολόγηση, εκταμίευση δόσεων, επενδύσεις, αναδιαπραγμάτευση του χρέους, οικονομική σταθερότητα κ.λπ.), όπως ακριβώς τα λένε, και τα έχουν μαζί σου σχεδιάσει, οι φίλοι σου στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στη Νέα Υόρκη, που πιέζουν ασταμάτητα με αλλεπάλληλους εκβιασμούς, αλλά και ο ντόπιος επιχειρηματικός κόσμος, οι αδικημένοι και... ρακένδυτοι πολίτες.
5. Εργάζεσαι φιλότιμα για να διαβρώσεις την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ. (λ.χ. μέσω κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων στον φιλικό σου Τύπο και στα δελτία των αντιμνημονιακών πλέον και αντικυβερνητικών καναλιών), ώστε να προκαλέσεις και να διευκολύνεις αποστασίες με ή χωρίς ανταλλάγματα. Τα τελευταία τα κρατάς κρυφά, εννοείται.
6. Οταν φτάνει η ώρα της ψήφισης νόμου που οπωσδήποτε δεν πρέπει να σου αρέσει, φέρεσαι ηγεμονικά (αντιγράφοντας και λίγο Γκράμσι). Κάνεις υποτίθεται ό,τι μπορείς για να διορθώσεις την ασκούμενη πολιτική και ζητάς ονομαστική ψηφοφορία, ενώ επαναλαμβάνεις ότι έχει ουσιαστικά χαθεί η δεδηλωμένη και ότι αν δεν έρθουν, έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή στις απόψεις σου, καλύτερα να οδηγηθεί η χώρα σε συνεργατικές κυβερνήσεις με τεχνοκράτες ή ακόμα και σε εκλογές για να φύγουν οι... ανίκανοι κ.λπ.
Ομως, όπως ήδη έχουμε όλοι διαπιστώσει, η Δεξιά, η Κεντροδεξιά και η κεντροαριστερή αστική, νεοφιλελεύθερη, ευρωπαϊκή αντιπολίτευση θέλουν συνεργατικές ή οικουμενικές λύσεις, αλλά καταγγέλλουν τον εθνικό διάλογο (από τον οποίο θα μπορούσαν να προκύψουν τέτοιες λύσεις) ως προσχηματικό.
Η αντιπολίτευση, ωστόσο, περιμένει, απ’ έξω και λιθοβολεί μέχρι να πέσει η «αντιλαϊκή» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα από τα... επαναστατημένα ΜΜΕ της διαπλοκής και τη «λαϊκή δυσφορία», σαν ώριμο φρούτο, υιοθετώντας μάλιστα την αταίριαστη με τη φυσιογνωμία και το πρόγραμμά της τακτική του αδιάλλακτου ΚΚΕ, που επιθυμεί, όπως ισχυρίζεται, μόνο αντικαπιταλιστικές επαναστατικές εξελίξεις.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα παράλογα και αντιφατικά, σε βαθμό γελοιότητας, στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι απλός: η αντιπολίτευση δεν θέλει να καταθέσει τις απόψεις της για τίποτα συγκεκριμένο.
Τι να πει, λ.χ., για το ασφαλιστικό όταν έχει χεσμένη τη φωλιά της, με τη ληστεία των Ταμείων, την εξαετή ύφεση της οικονομίας, την ανεργία και τη μαύρη εργασία που προκάλεσαν; Θέλει ένα ενιαίο Ταμείο με ασφαλιστικές εισφορές και ίδιες προϋποθέσεις κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης για όλους; Θέλει την αλληλεγγύη των γενεών;
Ή εξακολουθεί να κλείνει το μάτι υποσχόμενη τη συνέχιση της χρεοκοπημένης προ πολλού ασφαλιστικής κουρελούς με τις πελατειακές και τις συντεχνιακές διακρίσεις, τις εξαιρέσεις, τους κεφαλαιοποιητικούς πυλώνες, τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση, χωρίς ποτέ να πληρώνουν οι επιχειρήσεις το μερίδιό τους και αδιαφορώντας για τους ανέργους, τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους από την κοινωνική ασφάλιση;

(Την ιδέα γι’ αυτό το σχόλιο μου έδωσαν οι αγαπητοί συνάδελφοι Δ. Κουκλουμπέρης και Ν. Σβέρκος, που χθες το πρωί «στο Κόκκινο 105,5» ρωτούσαν επίμονα τον εκπρόσωπο Τύπου του Ποταμιού για τις σχετικές αντιφάσεις στην τακτική της αντιπολίτευσης και απάντηση δεν έπαιρναν, πέραν των απόψεών του για το... εκλογικό σύστημα.)

efsyn