Η Λεπέν στη δική μας αυλή

Προβάλλουν ως μέγιστο τον κίνδυνο να κλείσουν τα σύνορα οι πλούσιες χώρες στους πρόσφυγες και να τους εγκλωβίσουν στην Ελλάδα. Ο πιο μεγάλος και υπαρκτός, όχι κατασκευασμένος, κίνδυνος είναι να γίνει η ιερή υποχρέωσή μας να περιθάλψουμε τους κατατρεγμένους αντικείμενο μικροκομματικής, ξενοφοβικής κερδοσκοπίας. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. 

του Χ. Γεωργούλα

Παρακολουθώντας την εξέλιξη των γεγονότων στο μέτωπο του προσφυγικού, και κυρίως αντιδράσεις, δηλώσεις και σχόλια τοπικών αρχών, πολιτικών φορέων, επίδοξων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, μένεις με την εντύπωση ότι ζούμε μια πραγματικότητα ανεπηρέαστη από το κοντινό ή λιγότερο κοντινό διεθνές περιβάλλον: λες και δεν έγιναν οι περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, λες και δεν αναδείχθηκε πρώτο κόμμα το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο.

Μπορείς να αποθησαυρίσεις δηλώσεις αιρετών της αυτοδιοίκησης, ακόμη και από εκείνους που διεκδικούν προοδευτικό πρόσημο, οι οποίες αδιαφορούν για τις αντιλήψεις που καλλιεργούν, προκειμένου να υπερασπιστούν με κοντόθωρο τρόπο τα υπό οποιαδήποτε έννοια τοπικά συμφέροντα. Στην Κω, για παράδειγμα (προς αποφυγήν…), εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης πρωτοστατούν στις αντιδράσεις για την κατασκευή κέντρων πρώτης υποδοχής και θεωρούν ότι επιτελούν λειτούργημα, όταν κατορθώνουν να κινητοποιήσουν τοπικούς επιχειρηματίες και ανησυχούντες πολίτες με στόχο τη –βλαπτική για τα συμφέροντά τους, όπως λένε– εγκατάσταση τέτοιου κέντρου στο νησί. Στη δε Αθήνα, ο πρώτος πολίτης της, μαθαίνοντας ότι έρχονται από την Ειδομένη δύο χιλιάδες άνθρωποι που δεν τους άφησαν οι συνοριοφύλακες της ΠΓΔΜ να περάσουν τα σύνορα, κάνει δηλώσεις που αρχίζουν με το «δεν θα επιτρέψω», αντί να αρχίσουν με το «θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου».

Ξενοφοβία και φθηνή αντιπολίτευση

Τα συστημικά μίντια δεν ξέρουν από πού να πρωτοπιαστούν. Το πρωί καλλιεργούν την πεποίθηση ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες απειλούν την ασφάλειά μας. Το μεσημέρι θρηνούν για τις ζωές που χάνονται στο Αιγαίο. Το απόγευμα καταγγέλλουν κάθε αρμόδιο, γιατί οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες έχουν κλείσει στην Ειδομένη και έμποροι και μεταφορείς ζημιώνονται. Το βράδυ αλλάζουν τροπάρι, γιατί η επιχείρηση αποκατάστασης της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας έγινε με τις κάμερες σε απόσταση ασφαλείας απαγορεύοντάς τους να εμπορευτούν άλλη μια φορά τη δυστυχία των αποκλεισμένων. Είναι τα ίδια μίντια που πριν από μερικά λεπτά μπορεί να είχαν μεταδώσει «ρεπορτάζ» με φοβισμένους και αγανακτισμένους κατοίκους της περιοχής, που τους έμαθαν να τρομάζουν στην όψη και μόνο τόσων… βαρβάρων. Είναι τα ίδια που σε μερικές ώρες μπορεί να αναλάβουν την τρομοκράτηση των Αθηναίων ή των Θεσσαλονικιών, παρουσιάζοντας σαν μέγα κίνδυνο για την ασφάλειά τους την επιστροφή των μεταναστών, που τα ίδια ζητούσαν να φύγουν από την Ειδομένη…

Από κοντά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης –πλην της αριστεράς, προς τιμήν τους- τρέχουν να μιμηθούν τα μίντια, μην τυχόν και δεν αποκομίσουν μικροπολιτικό κέρδος από ένα ζήτημα για το οποίο θα μπορούσε να απαιτήσει κανείς –χωρίς μεγαλοστομία– απόλυτη ανθρωπιστική ομοψυχία.

Παρίσι - Αθήνα

Ενεργούν όλοι σαν να μην έγιναν οι περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία και σαν να μην επιβεβαιώθηκε, στη δεύτερη σε μέγεθος ευρωπαϊκή χώρα, η απειλή: το ακροδεξιό, ρατσιστικό και ξενοφοβικό Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν είναι το πρώτο κόμμα. δεν φαίνεται να ανησυχούν στην πραγματικότητα, τόσο τουλάχιστον όσο δείχνουν τα τυποποιημένα λόγια πολιτικής θλίψης για το γεγονός, που εκστομίζουν σε ώρα ανάγκης.

Ίσως δεν κατανοούν αυτό που οι γάλλοι αναλυτές επισημαίνουν: η διαδικασία ενδυνάμωσης του Εθνικού Μετώπου έχει ως σημαντικότατο σταθμό την «ευφυή» σκέψη του Σαρκοζί να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά μετατοπίζοντας τη δική του κλασική δεξιά πιο κοντά στις ξενοφοβικές και τρομολαγνικές θέσεις του Εθνικού Μετώπου. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: πρώτο κόμμα το κόμμα της Λεπέν. Καλλιεργώντας την ξενοφοβία, καταργώντας την κοινωνική πολιτική που σκοπό έχει και την κοινωνική ενσωμάτωση των πιο εκτεθειμένων μεταναστευτικών στρωμάτων, δημιουργώντας γεωγραφικά και ιδεολογικά γκέτο και κερδοσκοπώντας με το αίσθημα της καλλιεργημένης ανασφάλειας, αν δεν γεννάς εθνικά μέτωπα, οπωσδήποτε τα βοηθάς να γιγαντωθούν. Όποιος παίζει με τη φωτιά ευελπιστώντας ότι θα κάψει τους άλλους χωρίς ο ίδιος να θιγεί, γίνεται κι ο ίδιος παρανάλωμα του πυρός.

Δεν έφτασε, άραγε, το μήνυμα από τους Παρισίους στην Αθήνα; Δεν κατάλαβαν όλοι αυτοί που συνεχίζουν αμέριμνοι τη φθηνή αντιπολίτευση και την αισχρή κερδοσκοπία, ότι προσεγγίζοντας το ζήτημα πρόσφυγες και μετανάστες οφείλουμε όλοι να προσέχουμε τι λέμε, να μετράμε τα λόγια μας, και πριν μιλήσουμε να βουτάμε τη γλώσσα μας στο νου, τον πολιτικό νου, ή έστω τον κοινό νου; Και η παραμικρή υπόνοια πως ό,τι πούμε κι ό,τι κάνουμε μπορεί να ενισχύσει την ξενοφοβία και το ρατσισμό, να στρώσει το δρόμο για την επικράτηση της απέχθειας για τον «άλλο», της φοβίας απέναντί του, θα έπρεπε όλους να μας αποτρέπει από την τροφοδότηση αυτού του κινδύνου.

Κι αν υπάρχουν κάποιοι που θα επιμείνουν στην απαράδεκτη τακτική, υπάρχει τρόπος να τους κάνουμε να ντρέπονται για τη στάση τους, να νιώσουν την απαξίωση εκ μέρους της κοινωνίας, να αισθανθούν απομονωμένοι για να το ξανασκεφτούν.

Υπόθεση όλων μας

Όχι μόνο η κυβέρνηση της αριστεράς, που τουλάχιστον μέχρι στιγμής, παρά τις πρακτικές αδυναμίες της και τις καθυστερήσεις, έχει συμβάλει αποφασιστικά για την ανατροπή του ξενοφοβικού κλίματος, αλλά και κάθε αριστερός, κάθε δημοκράτης χρειάζεται να νιώσει χρέος του να στερεώσει και να διευρύνει αυτή την ανατροπή. Όχι μόνο με το λόγο, αλλά κυρίως με την πράξη, το παράδειγμα, και με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπλοκή περισσότερων συνανθρώπων στην εκδήλωση της έμπρακτης αλληλεγγύης και συνδρομής προς τους μετανάστες.

Όσο περισσότεροι συμπράττουν σ’ αυτή την προσπάθεια έμπρακτα, στο μέτρο της δυνατότητάς του ο καθένας, όσο πιο κοντά έρχεται ο καθένας μας στο μέγιστο πρόβλημα και στην ορθή, ανθρώπινη αντιμετώπισή του, τόσο πιο δύσκολο είναι να περάσει η προπαγάνδα του ξενοφοβικού συντηρητισμού· τόσο πιο εύκολο είναι να γίνουν κτήμα της μεγάλης πλειονότητας των λαϊκών τάξεων οι ιδέες της αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, αλλά και οι συμπεριφορές που απορρέουν από τον ενστερνισμό αυτών των αντιλήψεων. Αν μπορούσαμε να οργανώσουμε, με πρωτοβουλία των περισσότερων οργανώσεων, που έμπρακτα νοιάζονται, έναν πανελλήνιο έρανο αλληλεγγύης, για παράδειγμα…

Μέρα και νύχτα μας κανοναρχούν λέγοντας πως ο μέγιστος κίνδυνος είναι να κλείσουν τα σύνορα οι μεγάλες και πλούσιες χώρες στους πρόσφυγες και να τους εγκλωβίσουν στην Ελλάδα. Στο ερώτημα που έθεσε ρητορικά ο Τσίπρας στη συνέντευξή του τη Δευτέρα: «Τι μας ζητούν να κάνουμε, να πνίγουμε κόσμο στο Αιγαίο;» μία και αυτονόητη είναι η απάντηση. Γιατί ο πιο μεγάλος και υπαρκτός, όχι κατασκευασμένος, κίνδυνος είναι να γίνει η ιερή υποχρέωσή μας να περιθάλψουμε τους κατατρεγμένους αντικείμενο μικροκομματικής, ξενοφοβικής κερδοσκοπίας. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί –μαζί με όσους πρόσφυγες ζητήσουν στη δική μας χώρα τη σωτηρία. Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε αποτελεσματικοί στην έκφραση της αλληλεγγύης και αποφασιστικοί με όσους θέλουν να παίζουν εν ου παικτοίς.

εποχή