Όταν δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι αποξενώνονται βίαια από τις περιουσίες τους, αναγκάζονται να περνούν καθημερινά από ένα από τα 600 σημεία ελέγχου υπό τα προτεταμένα όπλα στρατιωτών, να δέχονται εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους, να συλλαμβάνονται αυθαίρετα «δια τα περαιτέρω», δίκαια αναρωτιέται κανείς αν οι ήρεμες επισημάνσεις του Παλαιστινίου Προέδρου μπορούν κάποτε να εισακουστούν.
του Αντώνη Μπαλωμενάκη*
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πήρα μέρος στη σημερινή ειδική συνεδρίαση της Βουλής, όπου ζητήθηκε η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Ήρεμη και ευγενική η παρουσία του προέδρου Μαχμούτ Αμπάς, σε πλήρη αντίστιξη με το ταραγμένο παρελθόν, του ίδιου και του κινήματος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Έβγαλα για λίγο τα’ ακουστικά της μετάφρασης για να ακούσω σε φυσικό τόνο την ομιλία σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω.
Ανέδιδε θυμό, ένταση.
Ωστόσο ο λόγος του, λόγος ειρηνοποιού:
«Υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί η διένεξη μας από νομική-πολιτική που είναι, σε θρησκευτική», προειδοποιεί με νόημα, καυτηριάζοντας τη χρησιμοποίηση του παλαιστινιακού ως πρόσχημα τρομοκρατικών δράσεων.
Και συμπληρώνει με διπλωματική ευστοχία:
«57 κράτη με ισλαμικό πληθυσμό έχουν δηλώσει έτοιμα να αναγνωρίσουν το Ισραήλ την επόμενη μέρα της διευθέτησης, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το κράτος, από νησί περικυκλωμένο από εχθρούς που είναι σήμερα, θα γίνει αποδεκτό για εμπόριο και συνεργασία από έναν ολόκληρο κόσμο».
Ασφαλώς η πραγματικότητα είναι απείρως πιο περίπλοκη, καθώς το εμπόριο δεν μπορεί να λύνει από μόνο του διεθνή προβλήματα.
Το βάρος των εθνοκαθαρτήριων ωμοτήτων του παρελθόντος, που είχαν στόχο την απόσπαση παλαιστινιακών εδαφών, εξακολουθεί να λειτουργεί δυσμενώς αθροιστικά στη σημερινή, επίσης ζοφερή, πραγματικότητα, του τοίχου των 750 χιλιομέτρων, του αποκλεισμού της Γάζας.
Όταν δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι αποξενώνονται βίαια από τις περιουσίες τους, αναγκάζονται να περνούν καθημερινά από ένα από τα 600 σημεία ελέγχου υπό τα προτεταμένα όπλα στρατιωτών, να δέχονται εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους, να συλλαμβάνονται αυθαίρετα «δια τα περαιτέρω», δίκαια αναρωτιέται κανείς αν οι ήρεμες επισημάνσεις του Παλαιστινίου Προέδρου μπορούν κάποτε να εισακουστούν.
Όχι, νομίζω, χωρίς να κινητοποιηθεί μέσα στο κράτος του Ισραήλ, ο εβραϊκός πληθυσμός, ο ιστορικός αυτός λαός, που «από την ώρα που εισήλθε σε εθνοκρατική κανονικότητα έχασε για πάντα το τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα του θύματος».*
Μπορεί να ακούγεται αφελές, δεδομένων των τεράστιων γεωπολιτικών συμφερόντων που διακυβεύονται στην περιοχή, όμως η πίστη πως η κοινωνία των πολιτών μπορεί να επιβάλλει την είσοδο του Ισραήλ στη «μετά-σιωνιστική εποχή»,** δεν είναι εκδήλωση πολιτικού ρομαντισμού.
Ήδη διακριτές δυνάμεις κινούνται θαρρετά και δραστήρια, παρά το προσωπικό κόστος που συνεπάγεται η δράση τους. Οργανώσεις και κινήματα, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, μαθαίνουμε πως ασκούνται στην πολιτική ανυπακοή, στην αναζήτηση μορφών συμβίωσης με τους «καταραμένους» του χθες, παίρνουν μέρος σε εκδηλώσεις ειρήνης. Ο χρόνος θα δείξει εάν όλοι μας, μαζί και ο σεβάσμιος Παλαιστίνιος που υποδεχτήκαμε σήμερα, όσοι ελπίζουμε να εδραιωθεί η ειρήνη και η συνεργασία στην πολύπαθη αυτή περιοχή, θα αποδειχθούμε απλώς αφελείς ρομαντικοί.
-----------------------------------------------------------------------------------
* δανείζομαι την έξοχη διατύπωση του Σταύρου Ζουμπουλάκη στο τελευταίο του βιβλίο «υπό το φως του μυθιστορήματος», (Πόλις 2015, σελ. 99).
** ο όρος, κατά τον ισραηλινό ιστορικό Illan Pappe, προϋποθέτει «μια νέα αφήγηση της ιστορίας της περιοχής», (: «Η ιστορία της Παλαιστίνης», μετάφραση Αριάδνης Αλαβάνου, Κέδρος 2007, σελ. 30).
Ο καθένας καταλαβαίνει - ωστόσο - ότι προϋποθέτει την εγκατάλειψη του ιδεολογήματος του «περιούσιου» λαού και, στο πολιτικό επίπεδο, τη διακήρυξη του τέλους της επιδίωξης να μην υπάρχει κρατική παλαιστινιακή οντότητα.
________________________________________________________
* Ο Αντώνης Μπαλωμενάκης είναι βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ
https://left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου