Ένας βλάσφημος «παραλληλισμός»

του Πέτρου Κατσάκου
Επί χρόνια στεκόταν σε μια γωνιά της Αδριανού. Ένα τραπεζάκι μπροστά του και μερικά αντίτυπα του βιβλίου του. Η ζωή του όλη σε λίγες σελίδες που του επέτρεπαν να ζει μετά την αποφυλάκισή του. 
Ο Νίκος ο φονιάς που κάποτε σκότωσε για μια παραγγελιά τρεις ανθρώπους και καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο. Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριλαμβάνει ένα τραγούδι με τίτλος "Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο". Ένα τραγούδι τόσο εμβληματικό, που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο «πρόλογος» στην αυτοβιογραφία του Νίκου Κοεμτζή. Το «μακρύ ζεϊμπέκικο» του Νιόνιου θα μπορούσε να καεί στην πυρά των ηθικολόγων ιεροεξεταστών και των πολιτικώς ορθώς σκεπτόμενων της μεταπολίτευσης καθώς δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν έμμετρο ύμνο στον μικροκακοποιό από την Κατερίνη που η ώρα η κακιά του όπλισε το χέρι κι έκανε το κακό. Τα ΜΜΕ τον παρουσιάζουν τότε ως αιμοβόρο κτήνος και βαφτίζουν τους όποιους επικίνδυνους εγκληματίες «Κοεμτζήδες». Πάμπολλοι τίτλοι: «Γεννημένος φονιάς», «Μανιακός», «Αδυσώπητος»...
Κι όμως ήταν ένας κοινός φονιάς που τραγουδήθηκε. Που έγινε ταινία. Που αποφυλακίστηκε στις 29 Μαρτίου του 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης. «Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι» λέει ο πρώτος στίχος στον «πρόλογο» του Σαββόπουλου στο «βιβλίο» της ζωής του Κοεμτζή. Μολύβι και χαρτί για να γραφτεί ένα βιβλίο μέσα από τον σκοτεινό κόσμο των φυλακών που σύρθηκε για να πληρώσει το αίμα. Το βιβλίο κλείνει με έναν λιτό επίλογο: « … Τον Μάρτιο του 1977 τρεις αρχιφύλακες μου ανήγγειλαν ότι είχα κατέβει από τον θάνατο, λέγοντάς μου: “Η πολιτεία έδειξε κατανόηση· τώρα εξαρτάται από σένα να γίνεις καλύτερος”. Τους απάντησα ότι χειρότερος μπορεί να γινόμουν, καλύτερος όχι. Πριν κατέβω στα ισόβια, το Υπουργείο Δικαιοσύνης επί κυβερνήσεως Καραμανλή διέταξε τη μεταγωγή μου από τις φυλακές Ηρακλείου Κρήτης στις πειθαρχικές φυλακές κολάσεως της Κέρκυρας. Έμεινα στην κόλαση από τις 21 Ιουλίου 1976 μέχρι το 1982.… Αποφυλακίστηκα στις 29 Μαρτίου 1996.».
«Είμαι ελεύθερος σκλάβος. Σηκώνομαι από τις 8.00, θα πάω να τρέξω να πουλήσω το βιβλίο μου και έχω και κυνηγητά. Λέω πολλές φορές: Αν θα φύγω πικραμένος ποιος θα είναι τάχα ο φταίχτης; Εγώ που κατρακύλησα μες στης βρωμιάς τον βούρκο; Ποιος φταίει, ποιος;» είπε ο Νίκος Κοεμτζής σε λόγο σχεδόν έμμετρο και με μάτια σχεδόν δακρυσμένα στο κοινό, που βρέθηκε ένα βράδυ του 2009 στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» για την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του. Εκείνο το βράδυ, μίλησαν γι' αυτόν και το βιβλίο του ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Λιάνης, ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας και ο τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος, ενώ η ηθοποιός Κοραλλία Καράντη διάβασε αποσπάσματα. Παρόντες ήταν και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος και Τώνια Αντωνίου.
Η μελέτη των αυτοβιογραφιών εγκληματιών - πρακτική που υιοθετήθηκε από την Σχολή του Σικάγο - «μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύτιμα συμπεράσματα σχετικά με το πώς βαραίνει και ποια σημασία δίνει ο ίδιος ο δράστης στην πράξη του και σε ποιον ηθικό κώδικα υπακούει. Η θεώρηση του εγκληματικού φαινομένου μέσα από τα μάτια του ίδιου του δράστη μπορεί να βοηθήσει κάθε επιστήμονα να αναλύσει και να προτείνει εν τέλει καλύτερες πολιτικές πρόληψης». Επιπρόσθετα, μέσα και από τη μελέτη της συγκεκριμένης αυτοβιογραφίας «ανακαλύπτουμε – σελίδα με σελίδα – την πραγμάτωση των θεωριών της κοινωνικής αντίδρασης με βάση και την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της ετικέτας (βλ. Κ. Δ. Σπινέλλη, Εγκληματολογία, Σύγχρονες και παλαιότερες κατευθύνσεις, 2η εκδ., εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή 2005, σελ. 275-278) και το μέγεθος της κοινωνικής ευθύνης στην κατασκευή του εγκληματία μέσα από το αιματηρό του passage à l’ acte».
ΥΓ. Δεν γνωρίζω αν οι συγγενείς των θυμάτων του Νίκου Κοεμτζή είχαν «αντιρρήσεις» για το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου, την ταινία του Παύλου Τάσιου και την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του...

αλιευμένο από το facebook