Στήνουν το αφήγημα του νέου διχασμού, επικαλούμενοι τον... διχασμό!

του Γιάννη Σιδηρόπουλου

Στη συμπλήρωση 75 ετών από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών της Ευρώπης απέναντι στο Ναζισμό, ούτε ένας πολιτειακός άρχοντας στην Ελλάδα δεν έκανε έστω μια τυπική δήλωση, σε αντίθεση με όλη την Ευρώπη, όπου η επέτειος γιορτάστηκε με λαμπρότητα από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.

Η Ελλάδα, με το θλιβερό προνόμιο να γιορτάζει την έναρξη και όχι τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - για λόγους που δεν είναι της παρούσης- έχει ένα πολιτικό σύστημα που αδιαφορεί για την ιστορία αν δεν μπορεί να την εργαλειοποιήσει ή να την ξαναγράψει. Όπως επιχείρησε η Υπουργός Παιδείας που ανακάλυψε πρόσφατα το «ΟΧΙ της Ελλάδος στο λαϊκισμό» το 1940.

Αντιθέτως, η πολιτειακή ηγεσία βρέθηκε στην εκδήλωση της Marfin. Έχει επίσης χυθεί πολύ μελάνι για την υποκρισία και τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης και ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματά του. Όμως οι δηλώσεις που έγιναν, υπήρξαν ατυχέστατες και επιβεβαίωσαν το στόχο της όψιμης εργαλειοποίησης της τραγωδίας:

-Τι σημαίνει άραγε ότι οι νεκροί ήταν θύματα «τυφλού μίσους και ιδεολογικής βίας»; Γνωρίζει κάποιος τους δράστες της επίθεσης και δεν τους γνωρίζουμε εμείς; Και ενώ δεν τους γνωρίζει, τους τοποθετεί σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και προσδίδει ιδεολογικά χαρακτηριστικά στο έγκλημά τους;

-Τι σημαίνει ότι «οι νεκροί είναι θύματα του διχασμού και της βίας»;  Ήταν διχασμός το γεγονός ότι η κοινωνία διαμαρτυρήθηκε για την επερχόμενη φτωχοποίησή της, απολύτως ορθά όπως αποδείχτηκε; Αν ναι, πάντως, η Νέα Δημοκρατία ήταν στην πλευρά των «κακών» που αντιδρούσαν και διέγραφε όποιον ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο, ήταν αυτή που δίχασε περισσότερο από κάθε άλλον ως αξιωματική αντιπολίτευση της εποχής, αν ισχύει το επιχείρημα. Και πόσο βολικό είναι να ταυτίζεται η τεράστια ειρηνική διαδήλωση 100.000 ανθρώπων με έναν ή δύο κουκουλοφόρους την ταυτότητα των οποίων δεν θα μάθουμε ποτέ;

Αυτή η εκρηκτική μίξη αναθεωρητισμού, επιστροφής της «θεωρίας των δύο άκρων» και βολικών συμψηφισμών ή επιλεκτικής στοχοποίησης όπως συμβαίνει με τις τραγελαφικές επιδρομές στις πλατείες, στην ουσία ξαναστήνει το αφήγημα για τη διάσωση του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου ενόψει της νέας φτωχοποίησης. Αυτό της δαιμονοποίησης των κοινωνικών αγώνων και της συκοφάντησης όσων διαφωνούν ως «λαϊκιστών»  ή «δολοφόνων». Ένας διχασμός, με πρόσχημα το... διχασμό.

Σαν κάποιος να υπενθυμίζει στους «νοικοκυραίους» να πάνε στο σπίτι τους και να «το βουλώσουν». Όπως ακριβώς συνέβη μετά την τραγωδία της Marfin. 

tvxs