Αλλά η κυβέρνηση ενώ έχει πιαστεί πολλές φορές με την γίδα στον ώμο, με τα φύλα σημαδεμένα και με τον άσσο στο μανίκι, καταπατά τον βασικότερο κανόνα του χαρτοκλέφτη: Επανέρχεται στο ίδιο τραπέζι αντί όπου φύγει φύγει.
του Θύμιου Γεωργόπουλου
Οι εθισμένοι στην πόκα γνωρίζουν καλά ότι παίζοντας με βάση τους κανόνες του παιχνιδιού έχουν απείρως περισσότερες πιθανότητες να χάσουν παρά να κερδίσουν. Κι όμως παίζουν. Και χάνουν. Και την επομένη ξαναπαίζουν. Γιατί είναι άρρωστοι με τον τζόγο, γιατί είναι ο τρόπος ζωής τους, γιατί πιστεύουν στην μπλόφα που κερδίζει, γιατί έτσι μόνο διατηρούν την ελπίδα ότι θα γυρίσει ο τροχός και θα κάνουν κι αυτοί την μεγάλη μπάζα.
Οι πάντα αφελείς και οι αιώνια χαμένοι.
Οι χαρτοκλέφτες όμως δεν παίζουν ποτέ ρισκάροντας να χάσουν. Δεν πιστεύουν στην θεά τύχη, δεν έχουν γούρια και δεν αναγνωρίζουν κανένα από τα σημάδια της μοίρας, Τα μόνα σημάδια που βλέπουν είναι τα σημάδια της τράπουλας, που οι ίδιοι φροντίζουν επιμελώς να σημαδέψουν για να κάνουν αναγνωρίσιμα τα κρυφά φύλλα, πριν αυτά ανοίξουν και είναι γι’ αυτούς πολύ αργά.
Οι φύσει εξαπατητές και οι θέσει κερδισμένοι.
Ο χαρτοκλέφτης ακολουθεί απαρέγκλιτα κάποιους κανόνες τους οποίους πιστά εφαρμόζει αν δεν θέλει να βρεθεί μπλεγμένος και χαμένος, όπως βλέπαμε στις ταινίες για την άγρια Δύση όταν τους διαπόμπευαν με «πίσσα και πούπουλα».
Κανόνας πρώτος: Δε παίζει στο ίδιο τραπέζι με “συναδέλφους” χαρτοκλέφτες. Κανόνας δεύτερος: Παρουσιάζεται ως κάποιος αδαής και το εύκολο θύμα.
Κανόνας τρίτος: Παίζει ελάχιστες φορές με τα ίδια κορόιδα και εξαφανίζεται πριν τον πάρουν χαμπάρι.
Κανόνας έσχατος (άλλα όχι τελευταίος): Δεν επανέρχεσαι ποτέ σε τραπέζι που τον πιάσανε να κλέβει στο πρόσφατο παρελθόν.
Η κυβέρνηση -από την περίοδο που ήταν αντιπολίτευση- παίζει με σημαδεμένη τράπουλα και με καλά κρυμμένους άσσους στο μανίκι, μπλοφάρει εκ του ασφαλούς, την κατάλληλη στιγμή ποντάρει τα ρέστα της, κοροϊδεύει και κλέβει ασύστολα και αντιμετωπίζει τους αδαείς ως τα πρόσφορα θύματα για να υποστούν γενικό ξεπουπούλιασμα.
Η κυβέρνηση μοιράζει σημαδεμένες τράπουλες εξυπηρετώντας το σινάφι των φίλων της -ενώ τους στήνει παρτίδες- για να μαζεύουν μέχρι και τα σώβρακα των ανυποψίαστων θυμάτων τους.
Η κυβέρνηση παρουσιάζεται ευαίσθητη και ειλικρινής, καλών προθέσεων και αγαθούς προαίρεσης, αλλά στο τέλος πουλάει τον αλατζά για μετάξι και χρεώνει την τσόχα με τα ραφτικά, που τα είχε ήδη πληρωθεί προκαταβολικά.
Η κυβέρνηση παίζει σε πολλά ταμπλό, αλλά όπως λέει και το τραγούδι “το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο” και όποιος πίστεψε στις υποσχέσεις για μεγάλες και σίγουρες αποδόσεις απόμεινε γυμνός και χωρίς θέρμανση στο καταχείμωνο.
Αλλά η κυβέρνηση ενώ έχει πιαστεί πολλές φορές με την γίδα στον ώμο, με τα φύλα σημαδεμένα και με τον άσσο στο μανίκι, καταπατά τον βασικότερο κανόνα του χαρτοκλέφτη:
Επανέρχεται στο ίδιο τραπέζι αντί όπου φύγει φύγει.
Όχι μόνο παραμένει, αλλά και εμμένει, να συνεχίσει να παίζει τον παπά για να ολοκληρώσει την κλεψιά.
Όχι μόνο διαρρηγνύει τα ιμάτια για την αθωότητα της, αλλά χρεώνει και στα θύματα της (που την πιάσανε στα πράσα να λαθροχειρεί) ότι αυτοί κλέβουν ταχυδακτυλουργικά και λάθρα υπεξαιρούν.
Όχι μόνο δεν απολογείται σε αυτούς που κλέβει αλλά βάζει και τους φίλους της χαρτοκλέφτες (που ελέγχουν όλα τα τραπέζια) να ζητάνε τα ρέστα από τους κλεμμένους.
Το χειρότερο είναι ότι (για να ξεγλιστρήσει) αλλάζει μέχρι και το στημένο από αυτήν παιχνίδι και ενώ ξεκινάει «μπόμπα χαρακίρι» το γυρνάει σε «μπόμπες με πιπίνι».
Πότε ρίχνει για πιπίνι στις μπόμπες μια βίλα και πότε τους φοράει καπέλο ένα Folli Follie.
kouti pandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου