Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου
Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, κι ενώ δεν έχει ακόμη στεγνώσει το μελάνι στη Συμφωνία της Βάρκιζας, καταγράφεται το πρώτο περιστατικό πολιτικής βίας. Ομάδα αντιφρονούντων προς το ΕΑΜ εισέβαλαν στα γραφεία των νόμιμων – ακόμη – εφημερίδων «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Ριζοσπάστης» και τα κατέστρεψαν. Η επίθεση επεκτάθηκε σε εφημεριδοπώλες και αναγνώστες.
Την 1η Μαρτίου «άγνωστοι» ένοπλοι λεηλάτησαν κάτω από τα μάτια της Εθνοφυλακής τα τυπογραφεία των εφημερίδων «Αναγέννηση» και «Λευτεριά» στο Βόλο. Την ίδια μέρα καταστράφηκαν τα γραφεία και τα τυπογραφεία των εφημερίδων «Αλήθεια» και «Ελευθερία» στη Λάρισα.
Λίγες μέρες αργότερα ήταν η σειρά των ΕΑΜικών εφημερίδων της Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν η Καλαμάτα, η Πάτρα, τα Γιάννενα, το Μεσολόγγι.
Δεν έχει κάποιος παρά να ξεφυλλίσει τις Λευκές Βίβλους που εξέδωσε ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ για να διαπιστώσει το μέγεθος, την ένταση και τη συχνότητα των επιθέσεων στα γραφεία του ΕΑΜ και των οργανώσεών του. Ο συγκεντρωτικός πίνακας τρομοκρατίας το πρώτο μεταβαρκιζιανό τρίμηνο κατέγραφε ανάμεσα στα άλλα 14 επιθέσεις σε γραφεία οργανώσεων στην Ανατολική Στερεά, 32 καταστροφές γραφείων στην Εύβοια, 48 στη Θεσσαλία και 23 καταστροφές τυπογραφείων, 45 καταστροφές εκπαιδευτικών λεσχών και 68 γραφείων οργανώσεων στη Μακεδονία.
Το «σπάσιμο γραφείων» ήταν ο πρώτος, φαινομενικά ακίνδυνος, κρίκος μιας μαύρης αλυσίδας βίας που οδήγησε στους χιλιάδες νεκρούς του - ακήρυχτου ή του κηρυγμένου - Εμφυλίου Πολέμου. Εκατέρωθεν.
Η Ελλάδα μετά τη νίκη της αντιΕΑΜικής παράταξης, έζησε έναν παρατεταμένο χειμώνα περιστολής των ελευθεριών.
Καταρρέει ένα κεκτημένο 40 χρόνων
Σήμερα στα κανάλια «απολαμβάνουμε» – άλλοι χαιρέκακα κι άλλοι ανήσυχα – σκηνές πολιτικής βίας ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Με επιλεκτικές καταλήψεις ραδιοσταθμών, ξήλωμα πινακίδων του κόμματος και εμπρησμούς.
Με «χαριτωμένους», γαργαλιστικούς και εθιστικούς τίτλους. «Επεισοδιακή επίσκεψη στα γραφεία». Με τις ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης να μην «καταδικάζουν τη βία από …εκεί που προέρχεται».
Έτσι για πρώτη φορά από το 1974 έχουμε εισβολές – υπό το πρόσχημα «παράδοσης ενός ψηφίσματος» - καταστροφές μέσα σε γραφεία ΝΟΜΙΜΟΥ κομματος. (Δεν θα πω αριστερού, διότι κάποιοι μπορεί να προβάλουν ενστάσεις και θα μπλέξουμε). Και διακοπή, ή απλώς διατάραξη, ΣΤΕΓΑΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Και δη κυβερνητικού, το οποίο ωστόσο προτιμά – και καλά κάνει – να μην επιστρατεύει ούτε κομματική αντι-βία, ούτε πολύ περισσότερο, κρατική. Όπως οι παλιοί Αριστεροί (τουλάχιστον μορφολογικά) που βίωναν, αμίλητοι, την μετεμφυλιακή βία. Θέλει κι αυτό τον ηρωισμό του…
Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε ΕΑΜ – Ούτε «Σούρληδες»
Άπαγε της βλασφημίας. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκριθεί με το βάρος της Ιστορίας και τη δυναμική του ΕΑΜ. Ούτε οι εισβολείς στα κομματικά γραφεία έχουν τα πολιτικά-κοινωνικά χαρακτηριστικά του παρακρατικών συμμοριών που σηματοδοτήθηκαν τότε σαν «Σούρληδες». Πρόκειται για ανθρώπους που εντάσσονται – στη συντριπτική πλειονότητα τους – στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Πλην …σκοτεινών εξαιρέσεων.
Όχι, δεν πρόκειται περί αυτού. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με καρμπόν. Ωστόσο το φαινόμενο δεν γίνεται λιγότερο επικίνδυνο.
Η διαφορά ανάμεσα στον προπηλακισμό ενός πολιτικού ΕΝ ΜΕΣΗ ΟΔΩ και στην άσκηση πολιτικής βίας ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ενός πολιτικού φορέα δεν είναι «ποσοτική» - είναι «ποιοτική». Δηλαδή χαώδης.
Θέτει εν αμφιβόλω την ευστάθεια του πολιτικού – δημοκρατικού θέλετε, κοινοβουλευτικού θέλετε - συστήματος όπως το βιώσαμε εδώ και 42 χρόνια. Ξαναπαρουσιάζεται – έστω light – ένα φαινόμενο που είχε εκλείψει από την πολιτική ζωή για πάνω από 60 χρόνια.
Η διολίσθηση προς τη βία είναι σταδιακή, ανεπαίσθητη, χαυνωτική. Η κλιμάκωση όμως είναι μη ελεγχόμενη και η κατάληξη επικίνδυνη. Για όλους. Ας ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα…
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου