Τα μαθηματικά του ασφαλιστικού

Εως τώρα ξέραμε το παγκοσμίως διαδεδομένο φαινόμενο της ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης της Ιστορίας, συχνά σε βαθμό γελοιότητας. Καταλαβαίνετε τι λέω.

του Δημήτρη Τρίμμη
Οταν δηλαδή, χάριν προφανών σκοπιμοτήτων, κατά την επίσημη «Ιστορία μας» οι όποιοι δικοί μας είναι πάντοτε οι καλοί που έχουν δίκιο και αμύνονται διαρκώς επί χιλιάδες χρόνια υπέρ πίστεως και πατρίδος, ενώ οι όποιοι άλλοι πάντοτε προκαλούν και μας προσβάλλουν, χωρίς να διαθέτουν καν πίστη ούτε πατρίδα της προκοπής, σαν τη μοναδική και λαμπρή δική μας.
Ανάλογο φαινόμενο ιδιοτελούς χρήσης έχουμε και στα απολύτως απλά μαθηματικά. Λέγονται π.χ αυτόν τον καιρό, εν όψει ασφαλιστικής ενοποίησης, κάθε είδους υπερβολές και μένουν έτσι μετέωρες στον δημοσιογραφικό και πολιτικό αέρα, περίπου ως μαθηματικές αποδείξεις ή έστω ως άλλες, αντικειμενικές επίσης, αναγνώσεις της σύνθετης πραγματικότητας.
Ετσι, ένας πρόεδρος αγροτικού συλλόγου δηλώνει άνετα πως αν ο αγρότης έχει καθαρό ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ τον χρόνο με ασφαλισμένα δύο ενήλικα παιδιά και σύζυγο, θα πληρώνει επ’ αυτού του εισοδήματος για ασφαλιστικές εισφορές και φόρους 20.400 ευρώ. Δηλαδή, θα ζει με αέρα κοπανιστό όλο τον χρόνο και θα χρωστάει και 400 ευρώ στο κράτος...
Διαβάζω αλλού ότι ένας πρόεδρος μεγάλου και ιστορικού επιστημονικού Επιμελητηρίου ισχυρίζεται ότι «για τους νέους μηχανικούς με το ελάχιστο εισόδημα η συνολική επιβάρυνση είναι το 80,5% του εισοδήματός τους...».
Για το μέγιστο εισόδημα δεν μας λέει, αλλά υποθέτουμε πως η «ταξική μεροληψία» του ΣΥΡΙΖΑ θα τους κατάσχει ολόκληρο το εισόδημα, τα σπίτια, τις πισίνες, τα γιοτ, τα Καγέν, όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα κοσμήματα. Ομως, τουλάχιστον, αυτός ο συνδικαλιστής αφήνει και 114 ευρώ τον μήνα για ψωμί κι αλάτι στον νέο και πάμπτωχο ελεύθερο επαγγελματία, όχι σαν τον αγρότη του προηγούμενου μαθηματικού παραδείγματος.
Και έρχομαι στα μαθηματικά των υπουργών, όπως τα διάβασα στις εφημερίδες.
Συγκεκριμένα για τους νέους επιστήμονες και ελεύθερους επαγγελματίες θα υπάρξει, λένε, τριετής μεταβατική περίοδος, με τον πρώτο χρόνο η ασφαλιστική εισφορά να ανέχεται στο 14% του πραγματικού (καθαρού) εισοδήματος, τον δεύτερο 17% και τον τρίτο 20%, δηλαδή όσο και των μισθωτών.
Για τους ελεύθερους επαγγελματίες με καθαρό εισόδημα έως 20.000 ευρώ τον χρόνο θα πληρώνουν εφεξής λιγότερο απ’ ό,τι σήμερα από 5% έως 48% στους φτωχότερους.
Για τους αγρότες προβλέπεται:
α. Από 1.7.2015 έως 31.12.2016 το ύψος του ποσοστού υπολογισμού του ασφαλίστρου κλάδου σύνταξης αυξάνεται κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες και διαμορφώνεται στο 10% επί των υφιστάμενων κατά τη δημοσίευση του νόμου ασφαλιστικών κατηγοριών.
β. Από 1.7.2017 και εφεξής οι υφιστάμενες ασφαλιστικές κατηγορίες καταργούνται και το ποσό της ασφαλιστικής εισφοράς υπολογίζεται ως ποσοστό επί του φορολογητέου (του καθαρού εισοδήματος. Δηλαδή, έσοδα μείον τα, αφορολόγητα, έξοδα της αγροτικής παραγωγής). Κατά το 2017 το ποσοστό επί του καθαρού εισοδήματος θα είναι 14%, από 1.1.2018 αυξάνεται σε 17% και το 2019 θα γίνει 20%, όπως είναι για όλους τους μισθωτούς εργαζομένους. Το κατώτατο ασφαλιστέο (καθαρό) εισόδημα ορίζεται στα 586 ευρώ τον μήνα και συνεπώς η εισφορά των φτωχών, για κύρια σύνταξη, θα είναι του χρόνου 82 ευρώ τον μήνα.
Αλλά τα σοβαρότερα μαθηματικά όλων παραμένουν εκείνα της χρεοκοπίας του ασφαλιστικού συστήματος λόγω προηγούμενων αλλεπάλληλων ληστειών και της διαχρονικής εισφορο-φοροδιαφυγής: Λόγου χάρη, ότι το 85% των ποσών για τις συντάξεις που καταβάλλονται στους αγρότες, πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ 350.000 (οι μισοί από τους ασφαλισμένους στον ΟΓΑ αγρότες) δεν πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές...
Κατά συνέπεια τίθεται ένα ερώτημα: Εφόσον τόσο πολλοί αγρότες, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες καθώς και οι άπειροι μικροί και μεγάλοι εργοδότες που κλέβουν τις εισφορές των μισθωτών τους, δεν πληρώνουν σήμερα το ασφαλιστικό σύστημα, με ποια μέθοδο θα πειστούν να πληρώσουν παραπάνω;
Αφού τόσο πολλοί στην Ελλάδα κρύβουν τόσα εισοδήματα από την Εφορία και η παραοικονομία εξακολουθεί να κινείται στο 35%, πώς θα εισπραχθούν τα, σχεδιαζόμενα στα κυβερνητικά μαθηματικά εργαστήρια, ποσά για να παραμείνουν οι σημερινές -πολύτιμες για την κοινωνική συνοχή- συντάξεις στα 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχους; Και πώς θα εξασφαλιστούν τα χρήματα για την υγεία, τη στήριξη και τις συντάξεις των επόμενων, νεότερων γενιών εργαζομένων, υποαπασχολουμένων και ανέργων;
Αλλά όλο αυτό το πρόβλημα στη γλώσσα των πολιτικών μαθηματικών ονομάζεται «ραγδαία κάμψη ή ακόμα και σημείο θραύσης της φοροδοτικής ικανότητας» των μεσαίων στρωμάτων. Δηλαδή, όσο και δίκαια και προοδευτικά να αυξάνεις φόρους και εισφορές, δημόσια έσοδα δεν θα έχεις, όταν οι μικρομεσαίοι και οι ελίτ σού γυρίζουν την πλάτη.
Γι’ αυτό, όταν το εθνικό εισόδημα είναι περιορισμένο, όλοι, πολιτικοί, επιστήμονες και θεσμοί, λένε ότι πρέπει πρώτα να γυρίσει η οικονομία στην ανάπτυξη με νέες θέσεις εργασίας και μετά να έρθουν δημόσια έσοδα. Με λίγα λόγια, στο αδιέξοδο προτείνονται τα μαθηματικά... της κότας και του αυγού.

efsyn