Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Οι δύο δρόμοι για το προσφυγικό


 

Ποια λογική θα επικρατήσει στο μέλλον; Αυστηροποίηση, καταστολή και απανθρωπιά ή αλληλεγγύη, οικονομία πόρων και σεβασμός στους ανθρώπους και τα προβλήματά τους; 
του Νίκου Τσιγώνια
Στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Κορίνθου κρατούνται αυτές τις μέρες 400 περίπου μετανάστες. Τους επιτηρούν σε καθημερινή βάση 90 άνθρωποι. Όλοι τους είναι αστυνομικοί (ανάμεσά τους και οι διμοιρίες των ΜΑΤ που πηγαινοέρχονται τρεις φορές την ημέρα από την Αθήνα). Οι αξιωματικοί της Αστυνομίας θεωρούν αυτόν τον αριθμό ως κατώτερο του ελαχίστου και επίσης θεωρούν ότι η φύλαξη και οι άλλες υπηρεσίες που παρέχονται είναι ελλιπέστατες. Το ελληνικό κράτος, αποκλειστικά αυτό, πληρώνει το ανάλογο κόστος.
Δεν υπάρχουν εκεί γιατροί και διερμηνείς ούτε για δείγμα. Η φυλακή της Κορίνθου παράγει πείνα, κρύο, αρρώστιες, απόγνωση, βία και στο τέλος απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα εξεγέρσεις. Πλην ολίγων, ο λόγος που οι περισσότεροι κρατούνται εκεί δεν είναι ακόμη αποσαφηνισμένος.
Στο αυτοσχέδιο κέντρο φιλοξενίας του Χόκεϊ, στον απέραντο χώρο του υπό εκποίηση Ελληνικού παραμένουν μέχρι και 500 μετανάστες φιλοξενούμενοι. Το προφίλ τους είναι ίδιο σχεδόν με των συνομηλίκων τους στην Κόρινθο (νέοι άνδρες 18 έως 30 ετών από το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία). Συμβάλλουν εκεί για τη φιλοξενία τους 45 περίπου άτομα καθημερινά. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αλληλέγγυοι εθελοντές και οι υπόλοιποι μέλη ΜΚΟ και λιγοστά αλλά ηρωικά στελέχη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Υπάρχουν γιατροί, διερμηνείς, φάρμακα, αξιοπρεπής σίτιση και ελευθερία κινήσεων. Υπάρχει και μια μικρή αστυνομική δύναμη που διαρκώς μειώνεται.
Οι 400 της Κορίνθου έχουν απέναντί τους συρματοπλέγματα και ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται με ένα όνομα: Police. Οι απάνθρωπες συνθήκες τσακίζουν τους κρατούμενους και αδικούν συχνά και όποιες φιλότιμες προσπάθειες γίνονται από τη μεριά των αστυνομικών υπαλλήλων.
Στο Ελληνικό αντίθετα έχουν δίπλα τους, τη Χριστίνα, τον Μάριο, τον Κωνσταντή, τη Χαρά, τη Σοφία, τον Αζίζ, το γιατρό, το μάγειρα, το διερμηνέα, τον φίλο, το χάδι την ώρα της μεγάλης απελπισίας. Στο Ελληνικό ακόμη και η παραβατικότητα διαπιστώνεται και απομονώνεται ευκολότερα. Εκεί η ελπίδα δεν έχει πεθάνει και το χαμόγελο που και που, συνεχίζει να σκάει στα χείλη.
Αν αντιληφθούμε την αξία του παραδείγματος δεν θα έχουμε λύσει ταυτόχρονα και το προσφυγικό. Θα έχουμε όμως ανοίξει ένα δρόμο. Θα έχουμε συνδυάσει τη θεωρία μας με την πράξη, τηρώντας αρχές και αξίες. Αρκεί να διαλέξουμε ένα παράδειγμα. Να προτιμήσουμε το ένα από τα δύο. Και πρέπει να απαντήσουμε γρήγορα. Από τους ανώνυμους χιλιάδες αλληλέγγυους/ες (που μάλλον έχουν διαλέξει) μέχρι τα κόμματα, τους επώνυμους, τα πολιτικά στελέχη, την ίδια την κυβέρνηση. Αυτή, την κυβέρνηση της Αριστεράς που μέχρι τώρα έδειξε ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης της προσφυγικής τραγωδίας.
Ποια λογική θα επικρατήσει στο μέλλον; Αυστηροποίηση, καταστολή και απανθρωπιά ή αλληλεγγύη, οικονομία πόρων και σεβασμός στους ανθρώπους και τα προβλήματά τους; Οι πρόσφατες εξελίξεις με το κυνήγι από την Frontex εθελοντών στην Μυτιλήνη δεν αποτελούν καλό προμήνυμα. Η ανάγκη πιστοποίησης των ΜΚΟ και ο συντονισμός βάσει ενός σχεδίου όλων των δυνάμεων, είναι φυσικά απαραίτητος. Όμως αυτή η ανάγκη δεν γίνεται να αποτελέσει πρόσχημα, ώστε να μην αναγνωρίζουμε αύριο σε μια νέα πολιτική τις ιδέες και τον ίδιο τον εαυτό μας. Η Αριστερά αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φαίνεται να έχουν ήδη διαλέξει το παράδειγμά τους.

epohi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου