Περί λογοκρισίας το ανάγνωσμα

Του Γ. Γ.

«Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».

Σύνταγμα άρθρο 14 παρ 2

Η λογοκρισία στην χώρα μας έχει μεγάλο  παρελθόν και αρκετές φορές ήταν θεσμοθετημένη. Ξεκινάει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους με την κυβέρνηση του Δ. Υψηλάντη το 1822, συνεχίστηκε και εντάθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, δέσποσε τα χρόνια του Ελευθέριου Βενιζέλου και το αποκορύφωμα της ήρθε με την δικτατορία του Μεταξά το 1936.

Το τελευταίο κρούσμα θεσμοθετημένη λογοκρισίας είχαμε με την χούντα του Παπαδόπουλου, όταν στο υπουργείο Προεδρίας εγκαταστάθηκε η Υπηρεσία Λογοκρισίας με επικεφαλής τον τότε υφυπουργό Βύρωνα Σταματόπουλο. Αριστουργήματα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, η μουσική του Μ. θεοδωράκη, μεγάλοι μας ποιητές όπως ο Ρίτσος και ο Βάρναλης ήταν στον «μαύρο πίνακα».

Κρούσματα λογοκρισίας είχαμε και μετά την μεταπολίτευση με χαρακτηριστικές περιπτώσεις  την κατάσχεση με εντολή εισαγγελέα του βιβλίου κόμικς «Η ζωή του Ιησού» του Αυστριακού Γκέρχαρντ Χάντερερ, που «τόλμησαν» να εκδώσουν οι εκδόσεις «Οξύ» το οποίο καυτηρίαζε την εμπορευματοποίηση της θρησκείας μέσα από μια σατυρική ματιά στην «επίσημη» βιογραφία του Χριστού. Είδε κι έπαθε να ξεμπερδέψει με τις δικαστικές του περιπέτειες ο εκπρόσωπος του εκδοτικού «Οξύ» Νίκος Χατζόπουλος.
Την σκοταδιστική λογοκρισία δεν απέφυγε και ένα βίντεο της Εύας Στεφανή  στην έκθεση «ART ATHINA 2007», που οι μπάτσοι αφαίρεσαν βίαια γιατί δέχτηκαν ανώνυμη καταγγελία ότι  «προέβαλε άσεμνη σκηνή (ένα γυναικείο γυμνό), με υπόκρουση του Εθνικού Υμνου».

Παρελθόν έχει και η λογοκρισία που ματαίωσε θεατρικές παραστάσεις. Πριν το «σφαγιασμό» από την λογοκρισία της παράστασης «Ισορροπία του Nash», που τώρα βρίσκεται στην επικαιρότητα,  είχαν προηγηθεί οι θεατρικές παραστάσεις τα «Αξύριστα πιγούνια»,  σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου καθώς και το Corpus Christiτου «Χυτήριου».

Στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο επικρατεί η αυτολογοκρισία των δημοσιογράφων. Κανένας γραφιάς ή μαρκουτσοφόρος δημοσιολόγος δεν μπορεί να επιβιώσει στα ΜΜΕ αν δεν υπηρετεί την «γραμμή» που χαράσσει ο εργοδότης του. Είναι γνωστή η περίπτωση του Βασίλη Ραφαηλίδη που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το φιλοκυβερνητικό "Εθνος" -επί εποχής Σημίτη- όταν η εργοδοσία του λογόκρινε τα κείμενα του.

Φυσικά υπάρχουν και ελάχιστοι εκδότες που θέλοντας να δώσουν μια πλασματική εικόνα πλουραλισμού στα έντυπα τους φιλοξενούν και κάποιες ταξικές απόψεις.  Αυτή είναι όμως η εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.


http://tsak-giorgis.blogspot.gr/