Λίγο πριν από τις εκλογές του 2009, που είχαν αναδείξει την τελευταία αυτοδύναμη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, σύσσωμη η διαπλοκή, αλλά και κάποιοι από τους πιο συστημικούς και αντιδραστικούς εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, πρόβαλλαν την αναγκαιότητα του σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας, ως νέου και κοντινού προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα μοντέλου διακυβέρνησης.
του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η σφοδρή κρίση χρέους που έπληξε την Ευρώπη και συνακόλουθα την Ελλάδα, επιτάχυνε την ολοκλήρωση του διαδικαστικού πλαισίου μεταβολής του πολιτικού σκηνικού στην χώρα μας. Το ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα το ιδεολόγημα της Κεντροαριστεράς κονιορτοποιήθηκαν. Η Νέα Δημοκρατία, ως προϊόν του μεταπολιτευτικού status, υπέστη και αυτή τρομακτική φθορά, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εν δυνάμει κόμμα εξουσίας και το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής ενισχύθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε υπογράμμισε με την εφόρμησή του στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, ότι το αυγό του φιδιού έσπασε.
Ωστόσο, η ταχύτητα των πολιτικών εξελίξεων, παράλληλα με τις εξελίξεις στο θέμα κρίσης χρέους της ευρωζώνης, αιφνιδίασε ακόμη κι εκείνους που στα σκοτεινά μαυσωλεία της διαπλοκής, πραγματοποιούσαν σχέδια επί χάρτου και απεργάζονταν σενάρια κατακερματισμού του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο πέραν της μεταπολιτευτικής παράδοσης, των αυτοδύναμων κυβερνητικών σχημάτων που αν μη τι άλλο λειτουργούσαν ως σταθεροποιητικοί παράγοντες για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εξάλλου οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι φύσει ευάλωτες στην χειραγώγηση και ως εκ τούτου τα δομημένα συμφέροντα είναι λογικό να τις... προκρίνουν.
Η απόλυτη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, σε ποσοστά που πλέον δημιουργούν ερωτηματικά αναφορικά με το κατά πόσο το άλλοτε κραταιό Κίνημα, ως «κόμμα Βενιζέλου», θα επιτύχει να εισέλθει στη Βουλή, λειτουργεί ως αποκαλυπτήριο για το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Όσοι παρέμειναν στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει μεταβληθεί επί της ουσίας σε ένα Δεξιό κόμμα, δεν αποτελούν παρά κυρίως τον κορμό του μηχανισμού εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών. Σε αυτό το πλαίσιο, έχει αντιληφθεί ακόμη και ο πιο αισιόδοξος συνοδοιπόρος του Ευάγγελου Βενιζέλου, ότι η μοναδική προοπτική πολιτικής διάσωσης υπάρχει μέσω της "Ελιάς", μέσω δηλαδή ενός ενιαίου "Κεντροαριστερού" πολιτικού φορέα.
Ποιοι είναι, όμως, εκείνοι, οι οποίοι εμπλέκονται στην υπόθεση της "Κεντροαριστεράς";;;
Πολιτικά πρόσωπα με μοναδικό σημείο αναφοράς την «γνώση των μηχανισμών» ή την εμπειρία διακυβέρνησης, ψευτοδιανοούμενοι οι οποίο ξεπήδησαν ταυτόχρονα και παράλληλα με το lifestyle που κυριάρχησε στην δεκαετία του 1990 - με αποκορύφωμα την περίοδο της διακυβέρνησης από τον Κώστα Σημίτη -, τελειωμένοι εκσυγχρονιστές που πασχίζουν εναγωνίως να διατηρηθούν ως πολιτικά υποκείμενα «μέσα στα πράγματα», ξενόδουλοι σοσιαλδημοκράτες και τεχνοκράτες που ξεπέρασαν τους νεοφιλελεύθερους σε κυνισμό, γυρολόγοι των κομμάτων, εραστές της ιδέας της πολιτικής ενοποίησης του ευρωπαϊκού χώρου, γερμανόφιλοι πολιτικοί ταγοί, συνθέτουν το μωσαϊκό.
Τα σκόρπια γκρουπούσκουλα της οκταετίας Σημίτη, ο ίδιος ο βασικός υπεύθυνος του της οικονομικής καταστροφής της ελληνικής οικονομίας ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, οι κλίκες των εκσυγχρονιστών που στις εκλογές του 2012 έδωσαν στο παρασκήνιο σκληρή μάχη για να γίνει πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, τα ρετάλια της ρηχής ψευτοδιανόησης, οι γκουρμεδιάρηδες της «Αριστεράς της Ευθύνης», ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τα βενιζελικά απομεινάρια, η πρωτοβουλία των "58" και οι πολιτικές κινήσεις Δυναμική Ελλάδα, Νέοι Μεταρρυθμιστές, «Μπροστά!», Πολιτεία 2012, Πρωτοβουλία Β', συγκεντρώθηκαν στο θέατρο Ακροπόλ. Προσπαθώντας να χρυσώσει το χάπι η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" συμπέρανε ότι "Η Ελιά βγάζει ήδη καρπούς" και κατέφυγε σε υπερβολές κάνοντας λόγο για "εντυπωσιακή πρεμιέρα της πρωτοβουλίας των 58".
Έχει πάντως εξαιρετικά μεγάλη σημασία το γεγονός ότι η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε κατόπιν της εκδήλωσης του σφοδρού ενδιαφέροντος που δείχνει το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και άλλα κέντρα της ντόπιας μιντιοκρατίας, αλλά και επιχειρηματικά συμφέροντα, για τη διάσωση της Κεντροαριστεράς και την παγίωση του ρόλου που επιθυμούν να διαδραματίσει από εδώ και στο εξής ως βασικός πυλώνας του σχηματισμού αντιδραστικών και εχθρικών προς το λαό κυβερνήσεων συνεργασίας.
Για να τελειώνουμε. Στο θέατρο Ακροπόλ συγκεντρώθηκε το βαθύ κατεστημένο, αυτό που με εξευγενισμένο τρόπο η χρεοκοπημένη διαπλοκή ονομάζει «Κεντροαριστερά» και το παρουσιάζει ως αναγκαιότητα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα εγκλωβίσει κοινωνικές δυνάμεις σε προκάτ, βαθύτατα συντηρητικά επί της ουσίας, και θνησιγενή πολιτικά σχήματα, τα οποία μάλλον παραπέμπουν στο βαθύτατα αντιδραστικό και αντικομμουνιστικό πολιτικό Κέντρο της δεκαετίας του 1950.
Η δήθεν επανασυγκρότηση ή αναγέννηση της Κεντροαριστεράς, δεν αποτελεί παρά μία από τις πτυχές του σχεδιασμού του καθεστώτος προκειμένου αφενός να διασφαλίσει την ίδια την ύπαρξη της μνημονιακής διακυβέρνησης, αφετέρου να εξασφαλίσει την παραμονή στην εξουσία της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά, μιας και χωρίς «κεντροαριστερό» δεκανίκι είναι αδύνατον να κυβερνήσει.
Ευτυχώς, όμως, ο ελληνικός λαός πλέον έχει και γνώση και πείρα. Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και η διαπλοκή δεν έχει ούτε την επιρροή, ούτε την δυνατότητα να αλλάξει τη ροή του ποταμού.
periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου