«Η κυβέρνηση που ακούει» vs «η κυβέρνηση που αναδιπλώνεται»

της Φωτεινής Λαμπρίδη

Είναι η κυβέρνηση, που «ακούει» τις διαμαρτυρίες και την συχνά ανελέητη κριτική στα social media και αποσύρει άρον άρον ντροπιαστικά σποτάκια και υπουργικές αποφάσεις, διορθώνοντας το λάθος; Είναι οι επικοινωνιολόγοι της που «ακούν» και σπεύδουν να κοπάσουν τα κύματα πριν γίνουν τρικυμία; Τελικά ακούει η κυβέρνηση κι αν ναι ποιους; Και στη μάχη των αφηγημάτων «Η κυβέρνηση που ακούει» και «η κυβέρνηση που αναδιπλώνεται και υποχωρεί» ποιος κερδίζει τελικά;

Πάντως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αναγκαστεί από την έναρξη της πανδημίας μέχρι σήμερα  και το πρόσφατο παράδειγμα της απόσυρσης του σεξιστικού σποτ, να αναδιπλωθεί να αποσύρει, να «διορθώσει», με τον γνωστό επικοινωνιακό ελιγμό  «Με εντολή Μητσοτάκη» ουκ ολίγες φορές.

Όσοι και όσες, διαπιστώνουν σωστά, ότι οι πολίτες αναγκάζουν την κυβέρνηση μέσω των social media να κάνει άτακτες υποχωρήσεις στα σημεία, καλό είναι να βλέπουν παράλληλα, πως όταν απευθύνεται μαζικά στους πολίτες η κυβέρνηση, τις οικειοποιείται τις νίκες αυτές και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά.

Το κυβερνητικό επιτελείο καταφέρνει έως έναν μεγάλο βαθμό, να πείσει μέρος των πολιτών, ότι ο ισχυρός Μωυσής - πατερούλης, είναι πάντα εν εγρηγόρσει ώστε να διορθώνει τα ανθρώπινα λάθη, των στελεχών του. Έστω κι αν πολλές από αυτές τις αποφάσεις, είχαν την υπογραφή Μητσοτάκη αρχής εξαρχής.

Το προφίλ της «κυβέρνησης που ακούει», ή ακόμα καλύτερα, «του πρωθυπουργού που ακούει», χτίζεται νυχθημερόν στα ρετιρέ των επικοινωνιολόγων της ΝΔ και αποδίδει καρπούς.  Η κυβέρνηση έτσι, μετατρέπει το πρόβλημα σε πλεονέκτημα, με απλούς επικοινωνιακούς χειρισμούς και ως έναν μεγάλο βαθμό, καταφέρνει να καρπωθεί οφέλη από ελλείψεις της, ακόμα και από τα επικίνδυνα παραπατήματα της. Εμφανίζεται υπεράνω, ακόμα κι όταν πιάνεται με τη γίδα στην πλάτη, όπως στην περίπτωση του σκανδάλου των voucher της αρπαχτής γνωστό και ως Σκόιλ Ελικικού.

Η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη  για παράδειγμα, να καλέσει προσωπικά την μητέρα παιδιού με αυτισμό που διαμαρτυρήθηκε μέσω μέιλ που απέστειλε στο γραφείο του, για να εγγυηθεί ότι θα φροντίσει ο ίδιος να  δοθεί ειδική άδεια εν μέσω πανδημίας, σε  ανθρώπους που για ιατρικούς λόγους πρέπει να κολυμπούν, έδωσε από τη μία ένα μπόνους στην κυβέρνηση που ενίσχυσε το αφήγημα της με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ, διευκόλυνε παράλληλα μια ομάδα συμπολιτών μας και πρόσφερε σε άλλους την ελπίδα, ότι ίσως εισακουστούν κι αυτοί αν απευθυνθούν στον πρωθυπουργό μια μέρα. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα τέτοια παραδείγματα, υποδειγματικής επικοινωνιακής ετοιμότητας, όπως για παράδειγμα την άρτια εξυπηρέτηση των γραφείων τύπου των περισσότερων υπουργείων που δίνουν την εντύπωση στους δημοσιογράφους, ότι η κυβέρνηση τους ακούει και ανταποκρίνεται άμεσα στα αιτήματα τους.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το επικοινωνιακό πλεονέκτημα, δεν το είχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο γιατί δεν είχε τα ΜΜΕ με το μέρος της, αλλά γιατί όπως λένε πηγές από την Κουμουνδούρου, το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, δεν ήθελε να υιοθετήσει στην επικοινωνιακή της πολιτική, life style πρακτικές που παραπέμπουν σε εντυπωσιασμούς made in USA. Το αν έκανε καλά ή όχι, είναι θέμα που αφορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο ακόμα ωστόσο δεν έχει βρει έναν επιτυχημένο βηματισμό στην επικοινωνιακή πολιτική του, αν και ακόμα και στους κόλπους του υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν το πως μπορεί το μήνυμα να φτάσει στον αποδέκτη.

Επί της ουσίας τώρα, η απάντηση στο ερώτημα αν η κυβέρνηση ακούει τελικά ή όχι θα δοθεί μόνο αν τεθεί το σωστό ερώτημα που δεν είναι άλλο από το ποιους ακούει η κυβέρνηση, πότε και γιατί;  Γιατί η κυβέρνηση όντως ακούει, αλλά μόνον όταν κρίνει ότι είναι επείγουσα η ανάγκη πυρόσβεσης. Και υποχωρεί μόνο στις περιπτώσεις που είτε είναι πολύ εκτεθειμένη είτε δεν απειλούνται από την υποχώρηση της τα μεγάλα συμφέροντα τα οποία υπηρετεί.

Η κυβέρνηση σίγουρα δεν ακούει κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, παρακάμπτοντας τον θεσμικό τους ρόλο καθώς παρουσιάζεται ωσάν να μην συνδιαλέγεται με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των πολιτών αλλά με τους ίδιους τους πολίτες.

Δεν ακούει καμία επιτροπή πολιτών κι όπως είδαμε πρόσφατα δεν άκουσε ούτε το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων που εκλιπαρούσαν να μην περάσει το καταστροφικό για το περιβάλλον νομοσχέδιο όπως το χαρακτήρισαν. Εκεί δεν έκανε πίσω, γιατί τα συμφέροντα τα οικονομικά είναι σαφώς πιο ισχυρά. Η κυβέρνηση όχι απλά δεν απέσυρε το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, μετά τον σάλο και την κατακραυγή του συνόλου των οργανώσεων αλλά χιλιάδων πολιτών μέσα από τα social media, αλλά το ψήφισε χωρίς να τηρούνται οι νόμιμες διαδικασίες, αφού 50 άρθρα του δεν είχαν περάσει καν από διαβούλευση. Εκεί ο πρωθυπουργός δεν άκουσε τον θόρυβο, γιατί πολύ απλά ο Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων τον οποίο εξυπηρετεί σε έναν μεγάλο βαθμό το νομοσχέδιο, δεν θα το επέτρεπε. Εκεί η κυβέρνηση δεν απάντησε με απόσυρση νομοσχέδιου με εντολή Μητσοτάκη, αλλά με άρθρο στο Βήμα, του υφυπουργού του και  πρώην γενικού διευθυντή του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, Άκη Σκέρτσου, που έλεγε με λίγα λόγια, ότι το νομοσχέδιο είναι ευλογία!

Η κυβέρνηση επίσης, δεν ακούει τις κραυγές αγωνίας των εργαζομένων. Από τους χιλιάδες απολυμένους στον τομέα του Τουρισμού, έως τους εκπροσώπους της μεσαίας τάξης (χάρη στους οποίους καυχιέται ότι απολαμβάνει την αυτοδυναμία) και τους μικροεπιχειρηματίες τις επιχειρήσεις των οποίων αποκάλεσε «ζόμπι» πρόσφατα εκπρόσωπος της κυβέρνησης προκειμένου να δικαιολογήσει τη μη στήριξη τους από την πολιτεία. Δεν άκουσε τους γιατρούς που εκλιπαρούσαν για μέτρα ασφάλειας και προσλήψεις στα νοσοκομεία, ούτε τους εκπαιδευτικούς που κάνουν αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως. Δεν ακούει τους καλλιτέχνες, δεν ακούει ακτιβιστές και ΜΚΟ στο επείγον θέμα του προσφυγικού, δεν ακούει τους αρχαιολόγους που προσπαθούν να υπερασπιστούν την πολιτιστική κληρονομιά, δεν ακούει τον δημοκρατικό κόσμο που επισημαίνει ότι καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα από τις πρακτικές του Χρυσοχοϊδη, δεν ακούει όσους επιμένουν ότι η κυβέρνηση αντιδημοκρατικά πάει να καταργήσει τη Διαύγεια κοκ.

Η απάντηση σε αυτούς που δεν ακούει, είναι ο γνωστός κοινωνικός αυτοματισμός. Οι αγαπημένοι προεκλογικά μικρο-επιχειρηματίες βαπτίζονται ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ζόμπι, οι εκπαιδευτικοί τεμπέληδες, οι γιατροί υποτιμητικά συνδικαλιστές, οι αρχαιολόγοι «λόμπι που δεν θέλει την ανάπτυξη», οι οικολόγοι ιδεοληπτικοί  που πιστεύουν  ότι «...ο  ορυκτός πλούτος  βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος ενώ βρίσκεται στα βουνά και δάση της χώρας μας», οι καλλιτέχνες ανεπάγγελτοι και εχθροί της κυβέρνησης, οι ακτιβιστές μπαχαλάκηδες και τα λοιπά.

Στο ματς των αφηγημάτων «η κυβέρνηση ακούει» vs «η κυβέρνηση υποχωρεί μετά τις διαμαρτυρίες» σημειώσατε 1. Τουλάχιστον για όσο οι πολίτες είναι ακόμα εν μέρει υπό τον φόβο της πανδημίας και δεν πείθονται από την επικοινωνιακή γλώσσα ή τις δράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, όσο κι αν το υπερόπλο της ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές ήταν η επικοινωνία, από μόνη της δεν φτάνει να διασώσει μια κυβέρνηση, ειδικά σε μια συγκυρία μεγάλης ύφεσης και κοινωνικής ανασφάλειας.

tvxs