Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Στεριανή Ναυτία: O Ακινάτης και οι Κροταλίες στο Λιμάνι



Δημοσιογραφία θα πει «Αλήθεια». Με αυτόν τον τρόπο αναφέρεται παγκοσμίως, είτε σαν σλόγκαν είτε σαν ουσία, για να προσδιοριστεί η φύση μιας διαδικασίας (ή ενός λειτουργήματος), που αφορά και υπηρετεί το πιο όμορφο και ταυτόχρονα το πιο αδικημένο δημιούργημα του πολιτισμένου κόσμου… το δημόσιο συμφέρον.
του Ευάγγελου Κωνσταντέλου
Έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο (Η «Αλήθεια» στα Χρόνια της Χολέρας) την καθολικότητα της έννοιας της «Αλήθειας», όπως την προσέλαβαν και ανέπτυξαν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά και την οπτική του Γερμανού Φιλοσόφου Martin Heidegger (1889- 1976) ο οποίος ήταν ακόμη πιο αναλυτικός. Επιπλέον, η διαλεκτική αντικειμενικής-υποκειμενικής αλήθειας στον Heidegger αφορά την καθολικότητα της πρόσληψης του όρου. Τι συμβαίνει όμως με την ατομική αλήθεια, την προσωπική οπτική του καθενός; Είναι μια αλήθεια διαφορετική; Είναι αυτή η ατομική αλήθεια λιγότερο αλήθεια από την καθολική; Ποιες από τις δύο αλήθειες οφείλει να υπηρετεί η δημοσιογραφία; Και τέλος, τι συμβαίνει με την ατομική μη αλήθεια;
Οι Ρωμαίοι, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά πρακτικοί άνθρωποι, όρισαν την καθολικότητα της αλήθειας με βάση την ποσότητα παρά με την ποιότητα. Η καθολικότητα αυτή δεν ήταν μια αφηρημένη έννοια αλλά ταυτιζόταν με την παγκοσμιότητα. Ήταν δηλαδή μια «στατιστική» διαδικασία, που επαληθεύονταν από την πλειοψηφία και τεκμηριωνόταν ως αληθινό. Η πλειοψηφία με άλλα λόγια έδειχνε το μέγεθος της αλήθειας. Το σύνολο των ατομικών αληθειών ήταν ο παράγοντας που καθόριζε τον τρόπο και τη διάρκεια της αλήθειας στις συλλογικότητες. Έτσι σε γενικές γραμμές γεννιέται η καινούρια εκδοχή της αλήθειας.
 Έτσι γεννιέται η δυτική εκδοχή της αλήθειας. Αυτού του είδους η αλήθεια είναι αποτέλεσμα της ατομικής νοητικής δυνατότητας, η οποία ταυτίζει ή εξισορροπεί τη νοητική σύλληψη με τα πράγματα και τα φαινόμενα. Φυσικά αυτή η εκδοχή της αλήθειας περνάει από σχεδόν όλο το Μεσαίωνα αρχίζοντας να προετοιμάζεται με τον Αυγουστίνο και καταλήγει με τονΘωμά τον Ακινάτη, ο οποίος διατύπωσε τον περίφημο ορισμό του για την αλήθεια, «Veritas est adaequatio rei et intellectus». Που σημαίνει … η Αλήθεια είναι εξίσωση / αντιστοιχία / συσχέτιση / ταύτιση των πραγμάτων με τη διανόηση ή τη διανοητική ικανότητα. Αυτός ο νοησιαρχικός τρόπος της αλήθειας δείχνει, ότι κάθε άτομο μπορεί να έχει πρόσβαση στην αλήθεια λόγω της ατομικής του ικανότητας να σκέφτεται. Δηλαδή η φυσική ικανότητα του σκέπτεσθαι αρκεί, ώστε κάποιος να κατακτήσει την αλήθεια.
Με άλλα λόγια η πρόσληψη της αλήθειας είναι λιγότερο πνευματική ή ακόμη και λογική διαδικασία και περισσότερο οντολογική και υπαρκτική. Δεν ενδιαφέρει, λόγου χάρη, αν κάποιος απλά διαδίδει μια ψευδή είδηση ή λέει συστηματικά ψέματα ή αποκρύπτει εσκεμμένα την αλήθειά αλλά το πόσο αυτά που λέει μπορούν να ισορροπούν τα πράγματα με τα διανοήματα. Κατά πόσο υπάρχει αντιστοιχία του αντικειμένου που συζητείται με το αποτέλεσμα του νου που το σκέφτεται (έτσι παραδείγματος χάρη μπορούν να αντιμετωπιστούν τα fake news). Για να γίνει πιο κατανοητή η αναντιστοιχία πράγματος και διανοήματος, θυμίζω την έκφραση της συμπαθέστατης μεν, δουλοπρεπεστάτης δε δημοσιογράφου του MEGA Μαρίας Σαράφογλου, η οποία σε εκείνη την επεισοδιακή συζήτηση με τον Κλέωνα Γρηγοριάδη λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα είχε πει «… μα με συγχωρείτε δεν φταίω εγώ αν όλες οι κοινωνικές ομάδες τάσσονται υπέρ του ΝΑΙ». Από την άλλη ένα παράδειγμα, το οποίο δείχνει ακριβώς την αντιστοιχία που μας διδάσκει ο ορισμός του Ακινάτη, είναι η αλήθεια στα λόγια του Δελαστίκ στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στο STAR μετά το δημοψήφισμα. Αφού καταλάβαμε ότι ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Νίκος Χατζηνικολάου ψήφισαν ΝΑΙ ακούσαμε από τον Δελαστίκ αυτό που ο κάθε πολίτης ατομικά (δηλαδή η πλειοψηφία του 62%) είχε στο μυαλό του, δηλαδή την αλήθεια ανεξάρτητα τι ψήφισε.
Εάν ήταν απλά ατομικές αναφορές ή απόψεις θα ήταν μικρό το κακό. Θα προκαλούσαν λίγο θυμό, νεύρα και στους πιο ήρεμους απογοήτευση και θα τελείωνε εκεί. Όταν όμως ολόκληροι δημοσιογραφικοί οργανισμοί ενεργούν με τρόπο όπου η πραγματικότητα δεν έχει καμία αντιστοιχία με τη νοούμενα, τότε η μη αλήθεια προκαλεί αηδία, προκαλεί δυσφορία, προκαλεί ναυτία. Σίγουρα οι «αλήθειες» της Τρέμη, του Καψή, του Ευαγγελάτου, του Πρετεντέρη και των ομοίων τους, προκάλεσαν τόση ναυτία στην κοινωνία, που το MEGA θα μείνει στην ιστορία να θεωρείται το σύγχρονο Reichspropagandaleitung. Ναυτία προκαλούσαν και οι δηλώσεις των αφεντικών τους, οι οποίοι στην ερώτηση γιατί συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τα μη κερδοφόρα και καταχρεωμένα κανάλια τους, απαντούσαν… γιατί έτσι έκαναν κέφι (βλ. τον Βαρδινογιάννη στην εξεταστική της βουλής για τα ΜΜΕ). Το MEGA ευτυχώς για την υγεία και την ηρεμία μας έκλεισε, αλλά το θεάρεστο έργο του το ανέλαβε το κανάλι του Φαλήρου με σχετική επιτυχία, ίσως πιο «σχετική» και από το MEGA.
Και ερωτώ. Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που να πιστεύει ότι ο Αλαφούζος, ο Παπαχελάς, ο Τέλλογλου, ο Πορτοσάλτε, ο Παπαδημητρίου, ο Τσίμας, η Κοσιώνη, ο Χατζής, ο Καμπουράκης και οι υπόλοιποι στον Πειραιά στο Νέο Φάληρο, ενδιαφέρονται για την κοινωνία, ενδιαφέρονται για τη δημοσιογραφία, ενδιαφέρονται για την Αλήθεια; Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει, ότι στο ΣΚΑΙ τους καίγεται καρφί για τους 101 νεκρούς στο Μάτι; Πιστεύει κανένας λογικός άνθρωπος, ότι έπιασε πραγματικά ο πόνος τον Κυριάκο ή τον Γεωργιάδη για τον κόσμο που υποφέρει; Όχι μόνο κανένας δεν το πιστεύει αλλά όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι αυτοί μαζί με το ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ/ΚΙΝΑΛ του Βενιζέλου είχαν και έχουν ιδιοτελείς σκοπούς. Το δημόσιο (συμφέρον) για όλους αυτούς είναι μια αρένα, έτοιμη να δεχτεί πάλι το αίμα του κόσμου με λεηλασίες και μνημόνια διαρκείας.
Η δημοσιογραφία, που κοιτά και προστατεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατάντησε αντικοινωνική και μισάνθρωπη. Αυτή η δημοσιογραφία προκαλεί ναυτία, ίλιγγο, δυσφορία και απέχθεια. Αρρωσταίνει τους έντιμους δημοσιογράφους, αρρωσταίνει τους ιδεολόγους και οραματιστές πολιτικούς, αρρωσταίνει τους πολίτες, αρρωσταίνει την ίδια την κοινωνία, η οποία δικαίως νιώθει ότι αυτή η ναυτία απειλεί κάθε νοήμονα και κοινωνικά ενεργό πολίτη. Δυστυχώς η κοινωνία είναι πεπεισμένη εδώ και χρόνια, ότι οι άνθρωποι που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος της. Όχι και πάλι όχι. Αυτοί οι κηφήνες δεν εκπροσωπούν ούτε καν τον εαυτό τους.
Δεν έχουν ούτε νόηση ούτε επαφή με τα πράγματα και την κοινωνία. Αυτοί εκπροσωπούν και εκφράζουν τα αφεντικά τους. Γράφουν για τα αφεντικά τους, σκέφτονται για τα αφεντικά τους, υπερασπίζονται, κοιμούνται και ξυπνούν με την έγνοια των αφεντικών τους. Και επειδή ο ΣΚΑΙ δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά να φτιασιδώσει το πορτραίτο του Κυριάκου, ένα άλλο αφεντικό, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, επιχειρεί να φτιάξει ένα καινούριο MEGA. Μόνο όραμα του καναλιού είναι το αντι-Σύριζα μέτωπο και πώς θα «συμμορφώσει» λίγο τον Κυριάκο
Ήδη στις πρώτες εκπομπές φαίνεται από τη νωθρότητα των παρουσιαστών και των δημοσιογράφων, ότι ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν στο εγχείρημα αυτό αλλά εμφανίζονται μόνο και μόνο επειδή το θέλει το αφεντικό. Και αυτή είναι και η πρωτοπορία. Ούτε καθολικά (υποκειμενικά-αντικειμενικά) ούτε ατομικά υπηρετείται η δημοσιογραφία και η αλήθεια, αλλά ό,τι θέλει και όπως το θέλει το αφεντικό. Βγήκαν στη στεριά, βγήκαν στο λιμάνι κροταλίες, που κροταλίζουν όπως το θέλει ο Αλαφούζος και ο ΜαρινάκηςΜε τη διαφορά ότι το κανάλι του Μαρινάκη είναι ένα κανάλι θνησιγενές. 
Δεν δημιουργήθηκε για να έχει διάρκεια, ώστε να ενημερώνει, να πληροφορεί την κοινωνία, ούτε να πετύχει σαν επιχείρηση, ούτε καν να είναι κομματικό όργανο. Για να υπηρετεί την αλήθεια… ούτε λόγος φυσικά. Το κανάλι έγινε για να ενισχύσει το προφίλ του Κυριάκου, ώστε εάν γίνει πρωθυπουργός να είναι και πρακτικά χρήσιμος στο αφεντικό του. Το ONE Channel είναι σαν ένα τσίρκο γεμάτο φίδια, που ήρθε στην πόλη μας για λίγες μέρες και για λίγες παραστάσεις. Διαθέτει κροταλίες που έχουν εκπαιδευτεί στο Athens Voice, στην iefimerida, στο protagon, στο ΔΟΛπαλιά και γενικά ό,τι λούμπεν στοιχειά εμφανίστηκαν μέσα από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, τον hipster νεοφιλελευθερισμό (μπορεί προσεχώς και Nipsters) και φυσικά μέσα από το έρεβος της κρίσης.
Παραφράζοντας λοιπόν τον Ακινάτη, μπορούμε να ορίσουμε την «αλήθεια» και τη «δημοσιογραφία» των περισσότερων ΜΜΕ στην Ελλάδα, όσων δηλαδή στηρίζουν τον Κυριάκο και το ακροδεξιό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα της ΝΔ μαζί με το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, ως adaequatio stultitiae et servilitatis.
κουτι πανδωρας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου