Πολύ σπέκουλα έχει γίνει από ιδεολόγους «μακεδονομάχους» και δόλιους εθνικολαϊκσιτές, για τη συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, σχετικά με την ιθαγένεια που αναγνωρίζει αλλά και την δήθεν «μακεδονική εθνότητα» που παραχωρεί.
Στα δύο αυτά ψευδίπγαφα χαρακτηριστικά στηρίζεται όλη η εθνικιστική προπαγάνδα για το Μακεδονικό, προκειμένου να προκαλέσει τα ταπεινά ένστικτα όσων αγνοούν τη χρήση των όρων αλλά και να δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα στη κυβέρνηση.
Η παντελώς τυχοδιωκτική αυτή κίνηση των εθνικολαϊκιστών, αγνοεί παντελώς τους νομικούς όρους που έχουν καθιερωθεί διεθνώς, διασπείρει επικίνδυνες ψευδείς ειδήσεις περί δήθεν εθνικής μειοδοσίας, υποστηρίζει το απολύτως ανιστόρητο και αλυτρωτικό σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» και υπονομεύει ανοικτά τα εθνικά συμφέροντα στη περιοχή των Βαλκανίων, ευνοώντας την παρουσία άλλων δυνάμεων στα βόρεια της χώρας.
Για την αποκατάσταση της απλής αλήθειας που βιάζεται βάναυσα από φασιστοειδή και πολιτικάντηδες του πατριωτισμού, διπλωματικοί κύκλοι διευκρίνιζαν με νόημα:
1.Γιατί η συμφωνία των Πρεσπών δεν αναγνωρίζει εθνότητα ούτε ασχολείται με το ζήτημα της εθνότητας
-Σε μία συμφωνία μεταξύ κρατών, αντικείμενο είναι -και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς- το όνομα κράτους και η συνακόλουθη ιθαγένεια.
-Η συμφωνία των Πρεσπών δεν ασχολείται με θέματα εθνότητας και δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είναι συμφωνία μεταξύ κρατών για θέματα ονομασίας κράτους και ιθαγένειας και όχι συμφωνία μεταξύ κράτους και έθνους.
-Επομένως είναι σαφές ότι η συμφωνία των Πρεσπών δεν αναγνωρίζει εθνότητα. Ούτε, εξάλλου, και θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Περιορισμένα μόνο αναφέρεται σε δύο από τα συστατικά της, τη γλώσσα και την ιστορία, προκειμένου να διαχωριστεί με απόλυτη σαφήνεια ότι δεν είναι ελληνική.
-Βάσει των διεθνών κανόνων, η αναγνώριση έθνους γίνεται μόνο σε θέματα προστασίας μειονοτήτων και είναι περιορισμένη, εντός του κράτους. Η συγκεκριμένη συμφωνία των Πρεσπών, όμως, αφορά μόνο κράτη και όχι έθνη.
2.Ιθαγένεια και εθνικότητα -Έννοιες και ορολογία
–Ιθαγένεια είναι ο νομικός δεσμός του κάθε κράτους με τους πολίτες του. Κάθε κράτος έχει καταρχήν ελεύθερα το δικαίωμα να ορίζει τους πολίτες του. Συνώνυμος του όρου ιθαγένεια στην ελληνική γλώσσα είναι η υπηκοότητα. Επομένως, ο όρος ιθαγένεια ταυτίζεται με το κράτος και μόνο. Είναι ο νομικός δεσμός πολίτη και κράτους, από τον οποίο απορρέουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεν αφορά στο έθνος. Ούτε και θα μπορούσε. Πόσο μάλλον, αφού το έθνος δεν είναι υποκείμενο του διεθνούς δικαίου. Μόνο το κράτος είναι και συνεπώς δεν το αφορά.
-Ο όρος ιθαγένεια – υπηκοότητα εννοιολογικά τόσο στην αγγλική όσο και στην γαλλική αποδίδεται με τους όρους αντίστοιχα nationality- citizinship. Και στην αγγλική ο όρος διαφέρει σαφώς από τον όρο ethnicity, ο οποίος αντιστοιχεί στον όρο εθνότητα. Και γαλλικά αντίστοιχα éthnicité (σημαίνει ανήκειν σε εθνοτικό κοινωνικό σύνολο όχι με νομικό δεσμό αλλά πολιτισμικά).
Συνεπώς είναι απολύτως εσφαλμένος ο ισχυρισμός ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίστηκε εθνότητα διότι δήθεν αποδόθηκε ο όρος nationality – citizenship με τον όρο ιθαγένεια αντί του όρου εθνότητα και αυτό έγινε επί σκοπώ να παραπλανηθεί ο ελληνικός λαός. Παρά τις διάφορες ατέλειες που πάντα έχει μία μετάφραση, ορθά αποδόθηκε στα ελληνικά ο όρος nationality – citizinship με τον όρο ιθαγένεια (υπηκοότητα). Στην προκειμένη, λοιπόν, το «επιχείρημα» των πολέμιων της συμφωνίας των Πρεσπών είναι έωλο.
–Το έθνος ορίζεται με στοιχεία κυρίως τη γλώσσα, τη θρησκεία (ομόθρησκο) τις κοινές παραδόσεις, τη κοινή ιστορική καταγωγή (όμοαιμο) και υποδηλώνει το δεσμό με ορισμένη ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά. Όχι με το κράτος. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν έντονες διαφωνίες και ως προς τον ίδιο τον ορισμό του έθνους, αφού άλλοι περιλαμβάνουν και το ομόθρησκο, και άλλοι όχι. Σημαντικό είναι ότι το έθνος και το κράτος διαφέρουν και επομένως η ιθαγένεια- υπηκοότητα με την εθνότητα.
Η ιθαγένεια είναι η ιδιότητα, ο νομικός δεσμός με το κράτος, και η εθνότητα είναι ο δεσμός με ένα έθνος. Η διεθνής κοινωνία βασίζεται στα κράτη μετά τη Συνθήκη των Βεσφταλιών. Και όχι στα έθνη. Να το παραστήσουμε όσο απλά γίνεται: σε ένα κράτος μπορούν να υπάρχουν πολλά έθνη. Και σε αυτό το πλαίσιο των εθνοτήτων ή μειονοτήτων τίθεται και το θέμα αναγνώρισης εθνοτήτων, δηλαδή εντός του κράτους, και για τη προστασία τους, όχι όμως ταυτιζόμενο με το κράτος. Όπως επίσης ένα έθνος μπορεί να υπάρχει σε πολλά κράτη. Η Ελλάδα, εξάλλου, είναι περίτρανο τέτοιο παράδειγμα.
Το έθνος δεν είναι υποκείμενο του διεθνούς δικαίου. Το τελευταίο ασχολείται μαζί του μόνο σε σχέση με την προστασία των μειονοτήτων. Επίσης στο εσωτερικό δίκαιο η έννοια έθνος χρησιμοποιείται περιορισμένα. Συνδέεται, επίσης, με το δίκαιο της ιθαγένειας (π.χ. στην ελάφρυνση όρων κτήσης ελληνικής ιθαγένειας προκειμένου περί ομογενών).
www.presspublica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου