Αμαρτίες γονέων

 Αρθρογραφία από την Ευγενία Λουπάκη

Το όνειρό τους ήταν να ζήσουμε καλύτερα απ’ αυτούς. Να μη δούμε πόλεμο. Να μην περάσουμε κατοχή. Να μη γνωρίσουμε πείνα. Να μη νοιώσουμε δικτατορία. Να σπουδάσουμε. Να γίνουμε άνθρωποι.
Και μεγάλωναν τα παιδιά αυτών των γονέων. Δυο τρεις γενιές μετά τον πόλεμο και τα παιδιά γίνονταν γονείς με τη σειρά τους. Ανήκαμε πλέον για τα καλά στη Δύση και στο σκληρό της μάλιστα ευρωπαϊκό πυρήνα, σπουδαίοι και μεις επιτέλους. Προστατευμένοι από το κοινό μας νόμισμα που πέρναγε πια και στα πολύβουα Παρίσια- Ευρωπαίοι!
Αλλά ο γονιός πάντα έχει όνειρα για το παιδί του. Να μάθει και πιάνο. Να πάει και μπαλέτο. Να πάει κολυμβητήριο. Να πάει τάε κβο ντο. Να μάθει και Γερμανικά. Να πάει φροντιστήριο από το δημοτικό. Να πάει στο καλύτερο ιδιωτικό. Να πάρει και Λέγκο, να πάρει και Play station, να πάρει και κινητό, να πάρει και υπολογιστή, να πάρει και τάμπλετ. Να του τα πάρει όλα, για να ακριβολογούμε.
Την ίδια ώρα που ο ίδιος έπαιρνε τζιπούρα, μεζονέτα, Αρμάνι και Λουί Βιτόν. Η -το χειρότερο-την ίδια ώρα που προσπαθούσε να μοιάσει και να φτάσει αυτούς που είχαν τζιπούρα, μεζονέτα, Αρμάνι και Λουί Βιτόν.
Αύγουστο του 1997, πέρασε στα μουλωχτά, η “μεγάλη μεταρρύθμιση” του Γεράσιμου Αρσένη, δηλαδή του Κώστα Σημίτη. Και Φλεβάρη του 1999, ήταν ήδη παρελθόν, αφού οι μαθητές ξεσηκώθηκαν σ’ όλη την Ελλάδα και είδαμε μέχρι καναπέδες οδοφράγματα στην Αλεξάνδρας. Δεν υπήρχε κρίση τότε, ούτε μνημόνιο. Υπήρχε η σταθερή, ταξική γραμμή “να μη γίνουν όλοι γιατροί και δικηγόροι” όπως μου είχε δηλώσει ο Γ. Αρσένης σε συνέντευξη στο περιοδικό Μετρό. Τα σχέδια ήταν σαφή: Επρεπε να μειωθεί κατά δεκάδες χιλιάδες ο αριθμός των μαθητών που θα έφταναν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Και επινοήθηκαν οι πανελλαδικές εξετάσεις από τη Β’ Λυκείου. Και “ούτε να ονειρευτείς, ούτε να ερωτευθείς”, όπως μας δήλωναν τότε οι μαθητές. Ούτε να μορφωθείς, όπως επιλέξεις και αξίζεις. Να γίνεις υδραυλικός αν είσαι απ’ το Αιγάλεω. Και αστροφυσικός αν είσαι απ’ το Ψυχικό.
Ούτε και τότε ήταν δίπλα στα παιδιά τους οι γονείς. Ούτε και στην έκρηξη του Δεκέμβρη, που “δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση”, όπως έγραφε το εκπληκτικό σύνθημα. Ούτε και τώρα. Αλλά αν τότε, υπήρχε η καθοδηγούμενη ψευδαίσθηση της ισχυρής Ελλάδας, τώρα τί έχουν να φοβηθούν και τί να υπολογίσουν; Δεν βλέπουν το ρημαγμένο δημόσιο σχολείο, που αναγκαστικά πλέον στέλνουν τα παιδιά τους; Δεν βλέπουν το τείχος της ανεργίας που υψώνεται μπροστά τους; Δεν βλέπουν το υποθηκευμένο μέλλον τους; Πρέπει νάσαι βλαμμένος αριστερός για να το δεις αυτό;
Οι μαθητές κατέστρεψαν τότε τα σχέδια του Σημίτη, ο Γ. Αρσένης “θυσιάστηκε”και η “μεταρρύθμιση” ακυρώθηκε. Ας έχει υπόψη του ο Α. Λοβέρδος και οι κατώτεροι των παιδιών τους γονείς, πώς τα συνθήματα και τα όνειρα είναι και σήμερα τα ίδια -

 http://stokokkino.gr