Περί ηρώων και συμμάχων

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Με αφορμή τη συζήτηση περί συμμάχων και συμμαχιών, χρήσιμο ίσως θα ήταν να θυμηθούμε, έτσι σκόρπια, μερικά ονόματα που η Ιστορία έγραψε στα κιτάπια της όλης Αριστεράς. Και η όλη Αριστερά σεμνύνεται που άνθρωποι σαν κι αυτούς βρέθηκαν κάποια στιγμή στις γραμμές της, ή στο πλάι της.
Ο Ευριπίδης Μπακιρτζής ήταν για χρόνια και χρόνια μαχητικός βενιζελικός αξιωματικός, πρωταγωνιστής σε δύο τουλάχιστον στρατιωτικά κινήματα. Επιτελάρχης του τρίτου σώματος, επικεφαλής του άλφα δύο στο ΓΕΣ, συνεργάτης του Πλαστήρα, υπήρξε από τα πρώτα στελέχη της Εθνικής Αμύνης -εκείνα που στήριζαν τον Λευτεράκη όταν ο τελευταίος κατασκεύαζε το Ιδιώνυμο και ίδρυε την Ειδική Ασφάλεια.
Ο Δημήτρης Γληνός ήταν επί σειρά ετών στέλεχος των κυβερνήσεων του Βενιζέλου, γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας. Σ' αυτόν το αστικό κράτος εμπιστεύτηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Ο Γιάννης Πασαλίδης ήταν μενσεβίκος και αντίπαλος των μπολσεβίκων. Έγινε υπουργός Εξωτερικών όταν η Γεωργία κέρδισε για λίγο την ανεξαρτησία της και ύστερα έφυγε στη Γερμανία όταν οι μπολσεβίκοι επικράτησαν και στην τότε πατρίδα του.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν εξαιρετικός γιατρός, ο οποίος στην κατοχή, χωρίς να συμμετέχει στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ, ίδρυσε την Ένωση Ελλήνων Αθλητών, που οργάνωνε αγώνες και έδινε τα έσοδα για την ενίσχυση των λαϊκών συσσιτίων. Αργότερα, το μαύρο 1950 των διωγμών, όταν χιλιάδες κομμουνιστές και δημοκράτες έφτυναν αίμα σε φυλακές και ξερονήσια, αυτός έγινε υφηγητής στο πανεπιστήμιο.
Ο Δήμος Καραλίβανος ήταν ληστής, επικεφαλής της συμμορίας των διαβόητων Καραλιβαναίων. Ο Άρης τον στρατολόγησε στον ΕΛΑΣ, όπου με τη γενναιότητά του αναδείχτηκε σε καπετάνιο.
Λοιπόν: Ο Μπακιρτζής έγινε ο πρώτος πρόεδρος της κυβέρνησης του βουνού. Ο Γληνός μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ. Ο Πασαλίδης πρόεδρος της ΕΔΑ. Ο Λαμπράκης συνεργαζόμενος βουλευτής της Αριστεράς και παγκόσμιο σύμβολο. Και ο Καραλίβανος μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Αντίστασης. Που πάει να πει όχι ότι το παρελθόν οποιουδήποτε μπορεί να παραγραφεί. Αλλά ότι οι εθνικές, κοινωνικές και πολιτικές σεισμικές δονήσεις σπρώχνουν τους ανθρώπους σε δρόμους που ούτε οι ίδιοι ίσως περίμεναν ότι θα πάρουν.
Έκανε άραγε λάθος η όλη Αριστερά, που ιδιαίτερα σε εποχές τέτοιων δονήσεων ήταν ανοιχτή και σε "μεμπτού" παρελθόντος ανθρώπους; Και λέει κάτι αυτό για το τεκτονικό σήμερα;

avgi