Πάλι με τα δεκανίκια των λέξεων

του Θανάση Σκαμνάκη

Εδώ που τα λέμε, μια περισυλλογή τη φέρνει το νέο πολιτικό τοπίο – ε μας που συμπληρώσαμε πολλά ένσημα στα εργοτάξια της αριστερής πολιτικής. Πάνω που είχαμε εμπεδώσει το ρόλο μας στο περιθώριο, έρχεται η Αριστερά στο προσκήνιο.

Οι νέοι υπουργοί φωταγωγημένοι κάνουν δηλώσεις για την τύχη της χώρας, περνάνε ως δικαιούχοι τις εισόδους των άβατων, που ως διαδηλωτές δεν μπορούσαν καν να προσεγγίσουν, και οι ένστολοι φρουροί τους χτυπάνε προσοχές μετά χαιρετισμού. Τα σπίτια τους τα φυλάνε τώρα οι υπηρεσίες κι όχι ο παλιός κλασικός ασφαλίτης που τα παρακολουθούσε, για να αναφέρει αρμοδίως τις κινήσεις του υπόπτου ανατροπέα. Κι αν παραμένουν σεμνοί και δεν χρησιμοποιούν τα υπουργικά τεθωρακισμένα, ωστόσο ακόμα και το ταπεινό παλιό τους αυτοκίνητο περιβάλλεται από την αίγλη της επιλογής και της σεμνότητάς τους, είναι ένα άλλο αυτοκίνητο.

Όσο ήταν στις κυβερνήσεις οι άλλοι, τους είχαμε συνηθίσει, χρόνια τώρα, σαν αυτονόητους. Ήταν οι άλλοι. Μακρινοί. Τώρα είναι όμως πρόσωπα κοντινά μας. Είναι εκείνοι που μέχρι χθες ήμασταν μαζί στην ίδια διαδήλωση κι αγωνία. Είναι οι χτεσινοί σαν εμάς, οι χτεσινοί εμείς. Όσο για τους σημερινούς εμείς, εμάς δηλαδή, μένουμε στα ίδια, αλλά αυτή τη φορά με το μισό υπουργικό συμβούλιο στην τηλεφωνική μας ατζέντα. Καλείς και το σηκώνει απευθείας ο σύντροφος υπουργός, μη σου πω κι ο σύντροφος πρωθυπουργός, έτοιμος και πρόθυμος να ακούσει με προσοχή τις προτάσεις σου και να ανταποκριθεί στη συμβουλή σου. Μοιράζεσαι κι εσύ απ’ τη χαρά του. Και… την εξουσία του. Είναι ένας νέος ρόλος που δείχνει περισσότερο συναρπαστικός από τις άγονες διενέξεις περί της αντικαπιταλιστικής ανατροπής! Κατά τ’ άλλα, συνεδριάζουμε ακόμα σχεδόν μυστικά, σε μισοβρόμικα γραφεία, όπου χρωστάμε το νοίκι, συνεχίζουμε να λέμε λέξεις που δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικές και υπονοούν, ακόμα και στις πιο προσγειωμένες εκδοχές τους, μεγάλες υπερβάσεις, μιλάμε για επαναστάσεις που ονειρευόμαστε και συνάμα κάνουμε κι όλες τις δουλειές, τα σκουπίσματα, τα κουβαλήματα κοκ. Και μένει σαν παράπονο πώς τόση προσπάθεια μένει με τόσο λίγη αναγνώριση! Χωρίς μια επιβεβαίωση, έξω από έναν πολύ στενό κύκλο φίλων μας – καθώς ακόμα κι οι δικοί μας μοιρασμένοι σε κατηγορίες μάς αμφισβητούν, ενίοτε ευκαιρίας δοθείσης μας διασύρουν (και καθώς δεν είμαστε σε μεγάλη κατηγορία για να διαπραγματευόμαστε μεγάλα γεγονότα κι έτσι να αψηφάμε τις αψιμαχίες, οι διαμάχες του μικρόκοσμου αποχτούν θέση μεγάλων μαχών στην ψυχή μας και την κομματιάζουν). Μεγάλος καημός αυτή η αλλαγή! Πόσοι άραγε θα αναστέναξαν στα βραδινά μαξιλάρια τους; Όχι για χρήμα ή για δόξα, αλλά για τη χαρά της επικύρωσης, βρε αδερφέ! Τόσα χρόνια σαν αιώνες στην άκρη, πόσο αντέχονται; Θα πεις βέβαια πως υπάρχουν κι όσοι αποσύρονται στη σιωπή, όταν στην πλατεία στήνουν χορούς οι νικητές. Που αποφάσισαν κι αποφασίζουν πως η δική τους δόξα είναι η αμφισβήτηση, ακόμα και του εαυτού τους, που ματώνουν σε αρένες χωρίς διεκδίκηση ζητωκραυγών, που δεν ξοδεύουν δύναμη για αστραπές φωτογραφιών (τα λες σαν να τα εύχεσαι). Που σκάβουν ακόμα στα ορυχεία, μουτζούρηδες κι αγνώριστοι. Ακόμα κι αν παραπατούν με τα δεκανίκια των λέξεων. Τα μόνα που χρειάζονται!
Αυτά τα πρόσωπα…

http://prin.gr/