του Άρη Δαβαράκη
Την Τετάρτη λοιπόν, αφού ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης είχανε δει όσους μπορούσαν και έπρεπε να δούνε, επίσημα και ανεπίσημα, αφού ο πρωθυπουργός είχε εξαντλήσει κάθε όριο ευγένειας, ευπρέπειας, ορθού λόγου, καθαρών επιχειρημάτων και κοινής λογικής ζητώντας τα απολύτως αυτονόητα για να μπορέσουμε λιγάκι να ανασάνουμε και να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε, διέρρευσε από το Reuters αυτό το non-paper μέσω του οποίου το αποτρόπαιο ντουέτο Σόϊμπλε-Μέρκελ (τη σειρά Adam Family μου θυμίζουν) «έβαλε τα πράγματα στη θέση τους», ξεκινώντας την διαπραγμάτευση με τις θέσεις που είχε και επί συγκυβερνήσεως πασοκονουδού.
Πολύ σωστά το Μαξίμου αντέδρασε εξ’ ίσου «απόλυτα» και περιμένουμε τώρα να δούμε που θα οδηγήσει αυτή η νευρωτική εμμονή του εφιαλτικού ντουέτου στην «δημοσιονομική πειθαρχία», την λιτότητα, τις περικοπές και τα «βασανιστήρια» στα οποία, συγγνώμη κιόλας, φαίνεται ότι έχει μια ροπή το γερμανικό DNA. Ξέρω, δεν είναι ευγενικό αυτό που γράφω – και δεν είναι και (καθόλου) politically correct. Δεν με νοιάζει όμως. Ας μην είναι.
Όλες αυτές τις μέρες (που μέσα στο κεφάλι μου είναι σαν μία μόνο μέρα συμπυκνωμένη) ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με το δικό του «ύφος», τρέξανε, είδανε αρχηγούς κρατών και υπουργούς, επενδυτές, θεσμικούς παράγοντες, συμβούλους, αξιωματούχους της ΕΕ, συζήτησαν, εξήγησαν – και δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «ρε παιδιά, δεν είστε σωστοί, αυτό που λέτε είναι λάθος». Όλοι (τουλάχιστον όσοι είδαμε εμείς στις τηλεοράσεις μας) συμφώνησαν απόλυτα πως, ναι, υπάρχει πρόβλημα στην Ευρώπη, πως πρέπει να ανοίξει πάλι το παιχνίδι, να μπορέσουνε οι νέες γενιές να επενδύσουν, να δημιουργήσουν, να πειραματιστούν, να χτίσουνε νέες δομές, υγιέστερες, με ελπίδα, όρεξη για δουλειά και όνειρα που γίνονται πραγματικότητα όταν και το περιβάλλον είναι ευνοϊκό και τα ενθαρρύνει –αντί να τους ξυρίζει τα φτερά με την ψιλή, όπως ξυρίζανε οι Γερμανοί τους Εβραίους στο Άουσβιτς, πριν τους κάνουνε σαπούνι.
Όλοι είχαν την διάθεση να πούνε μια καλή κουβέντα και να μας σφίξουν το χέρι (μέσω των εκπροσώπων μας), συγχρόνως όμως βάζανε κα την κόκκινη γραμμούλα τους εκεί μπροστά διακριτικά, ίσα που να διακρίνεται (να διακρίνεται όμως) : Εμείς είμαστε ΟΚ. Αν τα καταφέρετε και με το γκραν-γκινιόλ Γερμανικό ζεύγος, έχει καλώς. Αλλοιώς μη μας υπολογίζετε γιατί, ξέρετε, δεν θα μαλώσουμε και με την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε για το Ελληνικό ζήτημα, όσο δίκιο και να έχετε. Φοβόμαστε. Είναι πολύ πιο δυνατοί από μας. Θα μας τσακίσουνε μετά.
Πάρα πολύ απλά ζούμε ξανά τα προεόρτια της ίδιας φρίκης που ζήσανε και οι γονείς ή η παππούδες μας. Και για άλλη μια φορά, λόγω του δικού μας DNA που είναι κι’ αυτό παλαιάς κοπής και πολυδοκιμασμένο, ενστικτωδώς λέμε πάλι «Όχι». Τι θα πούμε; «Ναι» θα πούμε; Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω; Δεν λέει. Ψηφίσαμε ένα κόμμα και έναν πολιτικό αρχηγό δηλωμένα και αποφασιστικά κατά των «μνημονίων» - που δεν είναι πια μια λέξη, αλλά ένας τρόπος ζωής σκυφτής και υποταγμένης, ένα ακόμα βασανιστήριο Γερμανικής επινοήσεως. Το ζήτημα όμως μ’ αυτούς τους Γερμανούς (γιατί βέβαια δεν μιλάμε για όλους τους Γερμανούς, μιλάμε για τους κακοφορμισμένους, κομπλεξικούς και διεστραμμένους Γερμανούς) είναι πως ο έμφυτος σαδισμός τους δεν βρίσκει, στους Έλληνες τουλάχιστον, την απαραίτητη (για να βγει καλό το σεξ) αντίθετη τάση. Εμείς δεν είμαστε μαζοχιστές να την βρίσκουμε με την Άγκελα και τον πάντα αγριεμμένο Βόλφγκανγκ. Φρικάρουμε μ’ αυτά. Και, το βασικότερο, αηδιάζουμε κιόλας κάποια στιγμή. Και λέμε το περιβόητο αεισυχτίρ που μάθαμε μεταξύ Βυζαντίου και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – και κάπου μας βγαίνει αυθόρμητα όταν μας παραζορίζουνε.
Θα δούμε λοιπόν, με υπομονή, ευγένεια και ψυχραιμία, μέχρι το Eurogroup (το κανονικό ή και το έκτακτο –αν γίνει τελικά) ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του αποκρουστικού αυτού ζεύγους της Γερμανικής ηγεμονίας επί της Ευρώπης. Μπορεί οι άνθρωποι να διαπραγματεύονται σκληρά, πράγμα απολύτως νόμιμο και αποδεκτό, και το non-paper να μην είναι παρά μια πρώτη κίνηση στην παρτίδα που ξεκίνησε. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχουμε παρα να παίξουμε και εμείς σωστά, με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία – και θα βρεθούνε λύσεις για όλα.
Σε αντίθετη περίπτωση όμως, αν η Άγκελα με τον Βόλφγκαγκ έχουνε όρεξη για άγριο σαδομαζοχιστικό σέξ, δεν έχουμε άλλη λύση: Θα πρέπει να τους δώσουμε (για άλλη μια φορά στην ιστορία) ένα γερό μάθημα και να τους στείλουμε από κει πού ήρθανε: Στην κόλαση.
http://www.toportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου